เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 4
ชมพูแพรกับหมอวัฒนาหันไปมองยาซะ กำลังเดินไปหา ใกล้จะถึงยาซะ แต่เสียงมือถือชมพูแพรดังขึ้น จึงหยุดเดินรับสาย ฟังปลายสายครู่หนึ่ง...
“ฉันจะรีบกลับไปเดี๋ยวนี้”
ชมพูแพรวางสาย หันไปทางหมอวัฒนา
“แพรต้องกลับกรุงเทพด่วนค่ะพี่หมอ”
“มันเกิดอะไรขึ้นครับ”
ชมพูแพรกำมือแน่นด้วยความโมโห
“หญิงฉวยโอกาสที่แพรไม่อยู่ เล่นตุกติก ตอนนี้โรงแรมถูกโอนเป็นชื่อของหญิงคนเดียว”
หมอวัฒนาตกใจ ชมพูแพรต่อโทรศัพท์พลางเดินไปด้วย...
“ฉันต้องการเลื่อนตั๋วกลับกรุงเทพ วันนี้...ขอไฟลท์ที่เร็วที่สุด”
ด้านหลังชมพูแพรกับหมอวัฒนา...ยาซะ หมึก ฉลาม เอาเรือออกไปแล้ว
+ + + + + + + + + + + +
ที่กรุงเทพ...
รถหมอวัฒนาแล่นมาจอดหน้าโรงแรม ชมพูแพรรีบลงจากรถ หมอวัฒนารีบเปิดประตูตามลงมา
“แพร..”
ชมพูแพรหันไป
“พี่หมอรอแพรตรงนี้นะคะ”
“แต่ผมว่าให้ผมไปกับแพรด้วยดีกว่า”
“อย่าเลยค่ะ นี่เป็นเรื่องระหว่างแพรกับหญิง”
หมอวัฒนาจนใจที่จะพูดต่อ ชมพูแพรรีบเดินเข้าไปในโรงแรมด้วยแววตาที่มุ่งมั่น หมอวัฒนามองตามเป็นห่วง
+ + + + + + + + + + + +
ชมพูแพรเดินไปตามทาง มีรปภ.ตามไล่หลัง
“คุณเข้าไปไม่ได้นะครับ คุณ..คุณ...!!”
ชมพูแพรไม่สนใจ เปิดประตูเข้าไปในห้องประชุม หญิงกับพนักงานหันขวับมามองชมพูแพรเป็นตาเดียว รปภ.หน้าเสีย หันไปทางหญิง
“ผมพยายามห้ามแล้วนะครับ แต่...” รปภ.พูดไม่ออก
“ไม่เป็นไร ออกไป”
รปภ.พยักหน้ารับแล้วเดินออกไป หญิงหันไปทางชมพูแพร
“เธอคงรู้เรื่องทุกอย่างแล้วซิ ก็ดี..ฉันจะได้ไม่ต้องเสียเวลาอธิบาย ฉันว่าเราเข้าไปคุยกันในห้องดีกว่า”
ชมพูแพรเสียงเข้ม
“ไม่ต้อง คุยที่นี่”
หญิงเงียบ ชมพูแพรเข้ามาประจันหน้า
“หรือว่าเธอไม่กล้า เพราะมีอะไรติดหลังอยู่”
หญิงนิ่งไปอึดใจ แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างถือไพ่เหนือกว่า ขยับเข้าไปใกล้ชมพูแพร
“ที่ฉันให้เราเข้าไปคุยในห้อง เพราะฉันไม่อยากเห็นเธออายต่อหน้าคนอื่นต่างหากล่ะแพร”
ชมพูแพรกำมือ
“ใครกันแน่ที่ต้องอาย..หน้าด้าน”
หญิงชะงัก
“เธอทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง ทั้งๆที่เราสร้างโรงแรมนี้มาด้วยกัน”
หญิงสวนกลับทันที
“คำถามนี้ควรย้อนกลับไปถามที่ตัวเธอมากกว่า...เราสร้างโรงแรมนี้มาด้วยกัน กล้าพูดเนอะ ตลอดเวลาที่เราคบกัน เธอกดฉันไว้ตลอด เธอมักทำตัวเด่นเสมอ และเธอก็ชอบที่จะแสดงให้คนอื่นเห็นว่าเธอเป็นเจ้าของโรงแรมนี้คนเดียว”
ชมพูแพรหน้าถอดสี แต่ก็พยายามแก้ตัว
“ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะหญิง”
“อย่าปฏิเสธเลยแพร เธอโกหกฉันไม่สำเร็จหรอก ฉันรู้สันดานเธอดี”
ชมพูแพรหน้าม้านไปทันที พูดไม่ออก
“ฉันทุ่มเทแรงกายแรงใจให้โรงแรมนี้มากกว่าเธอ เพราะฉะนั้นโรงแรมนี้ควรเป็นของฉัน ไม่ใช่ซิ...โรงแรมนี้ต้องเป็นของฉัน”
ชมพูแพรกัดกรามแน่นด้วยความโมโห
“แน่ใจนะว่าต้องการให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้”
หญิงยิ้ม
“นี่เป็นสิ่งที่ฉันแน่ใจที่สุด ตั้งแต่ฉันเกิดมา”
“ถ้างั้นเธอก็เตรียมตัวไว้แล้วกัน ฉันจะกลับมาทวงโรงแรมของฉันคืน”
“ถ้าเธอมีเงินซัก 500 ล้าน แล้วค่อยมาว่ากัน ตอนนี้เชิญออกไปจากโรงแรมฉันได้แล้ว”
ชมพูแพรหันไปเห็นสายตาทุกคู่มองมาที่เธอ...ก็รู้สึกอายและเสียหน้า หันหลังรีบเดินออกไป แล้วก็ปิดประตูดังปัง หญิงยิ้มด้วยความสะใจ
ชมพูแพรเดินหน้าแย่ออกมา หมอวัฒนารีบเดินเข้าไปหา
“แพร..”
“แพรไม่เหลืออะไรแล้วค่ะพี่หมอ แพรไม่เหลืออะไรอีกแล้ว” ชมพูแพรร้องไห้ หมอวัฒนาดึงเธอเข้ามากอดปลอบใจ
+ + + + + + + + + + + +
ฟ้าลดาเก็บเสื้อที่ตาก แล้วก็เห็นเสื้อสายชลขาดจึงคิดอยากจะซ่อมให้ หวังเอาใจสายชล เธอจึงไปเปิดลิ้นชักหยิบเสื้อลายดอกของตัวเองออกมา เอากรรไกรมาตัดตรงชายเสื้อ ก่อนจะเอาเศษผ้าที่ตัดออกมาแล้วแปะทับตรงเสื้อที่ขาดของสายชล แล้วนั่งเย็บด้วยสีหน้ามีความสุข ทันใดนั้นเสียงสายชลดังขึ้น
“นางฟ้า”
ฟ้าลดาสะดุ้ง เข็มตำนิ้ว แม้ว่าจะเจ็บแต่ไม่กล้าร้องดัง รีบเอาเสื้อยัดแถวๆนั้น สายชลเดินเข้ามา
“ทำอะไร”
ฟ้าลดาอึกอัก
“เออ..ไม่ได้ทำอะไร นางฟ้านั่งเฉยๆ”
สายชลงง ฟ้าลดารีบเปลี่ยนเรื่อง
“อุ๊ย...นางฟ้าลืมไปเลยว่า ต้องไปช่วยป้าแสงดาวเก็บผัก นางฟ้าไปก่อนนะ”
ฟ้าลดารีบลุกเดินออกไป สายชลหันไปมองฟ้าลดาไม่เข้าใจ สายชลไม่ติดใจสงสัยอะไร เดินเข้าไปในบ้านแล้วก็เห็นตะกร้าใส่ผัก
“เอ้า...ไปเก็บผัก แล้วไม่เอาตะกร้าไปล่ะ”สายชลหยิบตะกร้าขึ้นมา
+ + + + + + + + + + + +
ที่มุมต้นไม้เงียบๆ...
นาราจับไหล่อารีฟะกระแทกกับต้นไม้ อารีฟะตกใจ
“ผัวจะทำอะไรเขาอ่ะ”
“เมียจ๋า หนูแดงลูกคนเล็กของเราก็ 2 ขวบกว่าแล้ว ผัวว่ามันถึงเวลาที่เราจะมีเพื่อนเล่นให้หนูแดงแล้วล่ะ”
อารีฟะเขิน
“ผัวยังไหวอยู่อีกเหรอ”
“ไหวซิจ๊ะ ความฝันของผัวคือการมีลูกให้ได้ 10 คน”
“นี่เมียนะ ไม่ใช่แม่หมู”
“ถ้างั้นผัวก็จะเป็นพ่อหมูให้เองจ๊ะ อู๊ดๆ”
อารีฟะเขินอาย นารามองหื่น ขณะเดียวกันฟ้าลดาเดินมาตามทาง พลางถอนหายใจโล่งอก
“สายชลเกือบเห็นแล้วเชียว เฮ้อ”
ระหว่างนั้นฟ้าลดาได้ยินเสียงดังสวบสาบๆ หลังพุ่มไม้ ฟ้าลดาแปลกใจ หันไปมอง
“เสียงอะไร”
ฟ้าลดามองหาแล้วก็เห็นพุ่มไม้ไหวๆ ฟ้าลดาแปลกใจ ค่อยๆใช้มือแหวกพุ่มไม้โผล่หน้าเข้าไปเห็นอารีฟะกับนารากำลังจู๋จี๋...ก็ตกใจ กำลังจะอ้าปากร้อง แต่สายชลเอื้อมมือที่ว่างอยู่มาปิดปาก อีกมือถือตะกร้า แล้วลากฟ้าลดาออกไป
+ + + + + + + + + + + +
เมื่อห่างออกมาจากพุ่มไม้ ฟ้าลดาดึงมือสายชลออก หน้าตาตื่นตระหนก
“เมื่อกี๊พี่นารา กับพี่อารีฟะทำอะไรกัน”
“จูบกันน่ะซิ”
ฟ้าลดาชะงัก
“จูบ? จูบกันทำไม? ทำไมต้องจูบ?”
สายชลไม่รู้จะอธิบายยังไง ฟ้าลดาจ้องหน้าคาดคั้น รอคำตอบ
“ตอบมาซิสายชล นางฟ้าอยากรู้”
สายชลพยายามอธิบาย
“ก็เขาแสดงความรักกันไง คนรักกันก็ต้องแสดงความรักแก่กัน”
ฟ้าลดาคิดตาม
“คนรักกันกอดกันได้ แล้วก็จูบกันได้”
“ใช่”
“ถ้างั้นความรักคือความรู้สึกใช่มั๊ย”
“อื้อ...”
ฟ้าลดาดีใจ
“เย้..นางฟ้าเข้าใจคำว่าความรักแล้ว”
“แต่คนที่จะกอด จะจูบกันได้ นอกจากเป็นคนรักกันแล้ว ยังต้องเป็นผัวเมียกันอีกด้วย”
ฟ้าลดาชะงักกับคำว่า “ผัวเมีย”
+ + + + + + + + + + + +
วันรุ่งขึ้น ฟ้าลดาได้ไปถามเรื่องผัวเมียกับสวยว่าเป็นยังไง ขณะที่กอยา และ ซาตินอยู่ด้วย สวยตอบด้วยความมั่นใจมาก...
“โอ๊ย! เรื่องผัวๆเมียๆถามฉันได้ ฉันรู้จริง เห็นจริง ผัวเมียก็คือคนคนเดียวกัน”
“มันจะเป็นคนเดียวกันได้ไงอ่ะสวย”กอยาถาม
“เอ้า ทำไมจะไม่ได้ ฉันเห็นพ่อกับแม่ประจำ พอตกดึกนะพ่อกับแม่ก็จะเป็นคนคนเดียวกัน”
ซาติน กับ กอยาพูดพร้อม
“เฮ้ย..จริงดิ”
“จริง! ฉันเห็นกับตา แทบทุกคืน แล้วฉันก็ฝันนะว่าซักวัน” สวยยิ้มเพ้อๆ “ฉันจะได้เป็นคนๆเดียวกับพี่สายชล”
ฟ้าลดานิ่วหน้าสงสัย สวยหันมาตบบ่าฟ้าลดา
“นางฟ้าจ๊ะ ถ้าถึงวันที่ฉันได้เป็นเมียพี่สายชล นางฟ้าคงต้องไปหาที่อยู่ใหม่นะ เพราะตามประเพณีของชาวเกาะมิน คนที่แต่งงานกัน ต้องอยู่ในบ้านด้วยกันแค่สองคนเพื่อสร้างครอบครัว และที่สำคัญเพื่อจะได้ง่ายต่อการขยายเผ่าพันธุ์ อ่ะคิ อ่ะคิ อ่ะคิ”
สวยหัวเราะอย่างมีความสุข ฟ้าลดาครุ่นคิด แล้วก็พูดออกไป
“สายชลไม่มีทางเอาสวยเป็นเมียหรอก”
สวยหยุดหัวเราะแทบไม่ทัน ซาติน กับ กอยา หันไปมองฟ้าลดาอึ้งๆว่าทำไมพูดอย่างนั้น ฟ้าลดาลุกขึ้นยืนสีหน้ามั่นใจมาก
“สายชลบอกว่านางฟ้าเป็นครอบครัวของสายชล แล้วสายชลก็สัญญากับนางฟ้าว่าเราจะอยู่ที่นี่ อยู่ด้วยกันตลอดไป” ฟ้าลดายิ้มมั่นใจ “เพราะฉะนั้นสายชลไม่มีทางให้นางฟ้าไปอยู่ที่อื่น”
ฟ้าลดาพูดจบก็เดินลัลล้าออกไป สวยเหวอ กอยากับซาตินแอบขำ สวยหันขวับมามอง สองคนรีบทำหน้านิ่ง
+ + + + + + + + + +
ค่ำคืนนั้น...
ฟ้าลดาหันมาเห็นสายชลหลับสนิท ฟ้าลดาค่อยๆย่องออกไป กำลังจะเดินผ่าน สายชลก็ขยับตัว ฟ้าลดารีบทำตัวแข็ง เหล่มองสายชล เห็นว่ายังหลับก็ถอนหายใจโล่งอก รีบย่องไปตรงที่แอบเสื้อสายชลเอาไว้ แล้วหยิบออกมาแล้วรีบย่องออกไป จุดตะเกียง...แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาเย็บเสื้อให้สายชล เธอตั้งใจมาก ถึงแม้เข็มจะทิ่มนิ้วหลายครั้งแต่ก็ไม่ท้อ
เช้าวันใหม่...
สายชลยืนมองเตียงว่างเปล่าของฟ้าลดาอย่างแปลกใจ
“ไปไหนแต่เช้า”
ระหว่างนั้นแก้วตาบินเข้ามา
“หิว หิว”
สายชลหันไปมอง
“กลับบ้านตอนหิวทุกทีเลยนะแก้วตา”
แก้วตาบินมาเกาะที่ขอนไม้ของตัวเอง สายชลหยิบอาหารนกกำลังจะเทให้แก้วตากิน แต่กลับทำอาหารหกเปื้อนเสื้อ สายชลหัวเสีย
“โธ่เอ๊ย..”
มามิถือปิ่นโตเข้ามาในบ้าน เห็นสายชลถอดเสื้อ มามิถึงกับตะลึง กระแทกใจอย่างแรง สายชลหันไปเห็นมามิก็ตกใจ รีบเอาเสื้อมาบังตัวเองไว้
“มามิ..”
มามิขยับเสื้อให้เปิดไหล่แล้วเดินยิ้มยั่วเข้ามา พูดเสียงกระเส่า
“มามิเอาข้าวมาให้”
สายชลหน้าแหย
“ขอบใจนะ”
มามิมองสายชลหื่นๆพร้อมพึมพำ
“น่ากินจริงๆ”
“ว่าไงนะ”
มามิเอาปิ่นโตวางบนโต๊ะ
“เออ มามิหมายถึงอาหารน่ะ อาหารวันนี้น่ากินมากเลย”
สายชลพยักหน้า
“ฉันขอไปเปลี่ยนเสื้อก่อนนะ”
มามิพยักหน้า มองตามสายชลที่เดินไปเปลี่ยนเสื้อ แล้วก็หันไปมองรอบๆ
“นางฟ้าไม่อยู่ โอกาสเป็นของเราแล้ว..จะรอช้าอยู่ใย จัดการเลยมามิ”
สายชลหยิบเสื้อออกมายังไม่ทันใส่ มามิก็เข้ามากอดสายชลด้านหลัง สายชลตกใจ รีบหันไป
“มามิจะทำอะไร”
มามิกอดแน่นไม่ยอมปล่อย
“สายชลผ่านพิธีแย่งธงมาหลายเดือนแล้ว มามิเองก็อายุมากขึ้นทุกวัน ทุกนาที ทุกวินาที มามิจะไม่ทนรอให้สายชลเป็นฝ่ายเอ่ยปากอีกต่อไป”
สายชลรู้ทันทีว่าคืออะไร
“ใจเย็นก่อนมามิ” สายชลพยายามแกะมือมามิออก
“มามิจะเอาสายชลเป็นผัวให้ได้วันนี้ ตอนนี้ และเดี๋ยวนี้”
สายชลตะลึง...มามิยื่นหน้าจะจูบ สายชลดันหน้ามามิออกไป รีบผละออกแล้วหันหลังวิ่งหนี แต่กลับสะดุดล้มลงไปบนเตียง สายชลหันมาเจอมามิกระโดดขึ้นคร่อมสายชลทันที สายชลตาเหลือก
“เฮ้ย”
(อ่านต่อหน้า 2 )
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 4 (ต่อ)
ฟ้าลดานอนกอดเสื้อ สัปหงก แล้วก็สะดุ้งตื่น
“เช้าแล้วเหรอเนี่ย”
ฟ้าลดาหาว...แล้วก็มองเสื้อในมือที่ทำเสร็จแล้ว ยิ้มอย่างพอใจ
“สายชลต้องชอบแน่ๆ”
ฟ้าลดาลุกขึ้น กลับไปที่บ้าน
ทางด้านสายชล ที่กำลังถูกมามิปล้ำ เอามือยันมามิไว้
“มามิ..อย่าทำอะไรบ้าๆนะ”
“มามิไม่ทำบ้าๆหรอก มามิจะทำดีดี” มามิเอามือลูบแผ่นอกสายชล “ทำให้นุ่มนวลที่สุด เรามาเป็นผัวเมียกันเถอะนะจ๊ะ” มามิเอามือสายชลออก แล้วก้มลงจูบปากสายชลทันที โดยที่สายชลไม่ทันตั้งตัว
ฟ้าลดาเข้ามาเห็นมามิกำลังทับสายชล และจูบ เสื้อในมือหล่นพื้น เสียงสายชลที่สัญญาว่าจะเป็นครอบครัวเดียวกับเธอ ดังขึ้นในความรู้สึก
ฟ้าลดาน้ำตารื้นรู้สึกเสียใจ สายชลรีบผลักมามิออกไป แล้วก็หันไปเห็นฟ้าลดายืนอยู่ก็ชะงักไปอย่างตกใจ
“นางฟ้า”
มามิหันไปเห็นฟ้าลดา สายชลผลักมามิ แล้วรีบลุกขึ้น ทำให้มามิตกเตียงล้มกลิ้งไปบนพื้น
“ว๊าย”
สายชลรีบวิ่งไปหาฟ้าลดาที่ยังยืนนิ่งอึ้งตะลึงงัน สายชลแคร์ความรู้สึกฟ้าลดาสุดๆ
“นางฟ้า...”
“สายชลโกหก”
สายชลผงะ
“ไหนสายชลบอกว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ไหนบอกว่าจะอยู่กับนางฟ้าตลอดไป”
สายชลยังจับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่เข้าใจที่ฟ้าลดาพูด ฟ้าลดาวิ่งร้องไห้ออกไป
“นางฟ้า..นางฟ้า”
สายชลจะตามฟ้าลดาออกไป แต่เห็นเสื้อตัวเองบนพื้นหยิบขึ้นมา เห็นรอยผ้าปะตรงที่ขาด สายชลเอาเสื้อวางบนโต๊ะ แล้วรีบวิ่งตามฟ้าลดาออกไป
“สายชลจะไปไหน? สายชล..”
มามิรีบตามสายชลออกไปติดๆ
+ + + + + + + + + + + +
ฟ้าลดาวิ่งออกมาตามทางด้วยความเสียใจ สายชลวิ่งตามมา
“นางฟ้า...”
ฟ้าลดาไม่สนใจวิ่งต่อไป สายชลตามมาทันเข้ามาจับแขนกระชากให้ฟ้าลดาหันมา
“ปล่อย ปล่อยนะ”
“นางฟ้าเป็นอะไร”
ฟ้าลดาไม่ตอบ กระทืบเท้า สายชลสะดุ้งโหยงรีบปล่อยมือ
“โอ๊ย”
ฟ้าลดารีบผละจากสายชล แต่ไม่เห็นทางไปต่อ หันไปเห็นเรือสองลำจอดอยู่ก็รีบดันเรือออกไปในทะเล แล้วขึ้นเรือพายออกไป สายชลตกใจ
“นางฟ้า”
สายชลจะตาม แต่มามิจับแขนไว้
“สายชลจะไปไหน”
สายชลหันไปเห็นฟ้าลดาพายเรือออกไปแล้วก็ใจเสีย
“ปล่อยฉันมามิ”
“ไม่..สายชลจูบมามิแล้ว สายชลต้องเป็นผัวมามิ”
“เธอต่างหากที่จูบฉัน ไม่ใช่ฉันที่จูบเธอ”
สายชลแกะมือมามิออก แล้วรีบเอาเรืออีกลำตามฟ้าลดาออกไป มามิแทบกรี๊ด
+ + + + + + + + + + + +
สายชลพายเรือตามฟ้าลดามาติดๆ
“นางฟ้า”
ฟ้าลดาไม่สน หันไปมองสายชลหน้างอ แล้วก็รีบพยายามพายเร็วขึ้น แต่สายชลก็ตามมาทัน เอื้อมมือมาคว้าเรือฟ้าลดาเอาไว้ ฟ้าลดาหันไป
“ปล่อยนะ”
“นางฟ้าเป็นอะไร”
“นางฟ้าไม่อยากพูดกับสายชล”
ฟ้าลดาเอาไม้พายเคาะมือ สายชลสะดุ้ง รีบปล่อยเรือ ฟ้าลดาจะพายเรือออกไป แต่สายชลก็คว้าเรือฟ้าลดาได้อีกครั้ง ฟ้าลดาหันไปจะเอาพายตี แต่สายชลแย่งไม้พายมาได้แล้วโยนทิ้งทะเล ฟ้าลดาตกใจ สายชลลุกขึ้น
“สายชลจะทำไร”
สายชลก้าวข้ามมาในเรือ ฟ้าลดาไม่ยอม ทั้งดันทั้งผลักสายชล
“ออกไปนะ ออกไป ออกไป”
เรือสายชลเริ่มลอยออกไป ทำให้สายชลขากางระหว่างเรือสองลำ
“อย่า..นางฟ้า..อย่า”
ฟ้าลดาขยับตัวทำให้เรือโคลงเพื่อไม่ให้สายชลเข้ามาได้ แล้วทันใดนั้นเรือฟ้าลดาก็คว่ำ สองคนตกน้ำตูม
ฟ้าลดากับสายชลพรวดขึ้นมาจากน้ำ ฟ้าลดาจะว่ายหนี สายชลคว้าตัวฟ้าลดาให้หันมา หญิงสาวหันมาทุบ
“ปล่อย”
สายชลกอดฟ้าลดาแน่น
“นางฟ้าเป็นบ้าอะไร เอาเรือออกมาคนเดียวได้ยังไง ทำอะไรหัดคิดบ้างซิ ถ้านางฟ้าเป็นอะไร สายชลจะทำยังไง”
“นางฟ้าจะเป็นอะไร ก็เรื่องของนางฟ้า สายชลไม่เกี่ยว อีกหน่อยสายชลก็ต้องเป็นผัวพี่มามิ แล้วสายชลก็จะไล่นางฟ้าออกจากบ้าน สายชลผิดสัญญา ไหนบอกว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”
สายชลนิ่วหน้า
“ใครบอกนางฟ้าว่าสายชลจะเป็นผัวมามิ”
“ก็สายชลไง”
สายชลชะงัก
“สายชลบอกเองว่าคนที่จะกอดกันได้ จูบกันได้ต้องเป็นผัวเมียกัน แล้วสวยก็บอกว่าคนที่เป็นผัวเมียกันคือคนๆเดียวกัน แล้วเมื่อกี๊สายชลกับมามิก็เป็นคนๆเดียวกัน แล้วอีกหน่อยพอสายชลแต่งงานกับพี่มามิ สายชลก็ต้องไล่นางฟ้าให้ไปอยู่ที่อื่น เพราะสายชลต้องสร้างครอบครัวกับพี่มามิ”
สายชลผงะไปกับสิ่งที่ฟ้าลดาพูด แล้วฟ้าลดาก็น้ำตาไหลออกมา
“ถึงตอนนั้นนางฟ้าก็จะไม่มีบ้าน นางฟ้าต้องอยู่คนเดียว นางฟ้ากลัว แล้วนางฟ้าจะหลับลงได้ยังไง ตอนกลางคืนมีแต่เสียงคลื่นกับความมืด นางฟ้าไม่กล้าอยู่คนเดียวหรอกสายชล”
ฟ้าลดาน้ำตาไหลพร่างพรูออกมา สายชลสงสารฟ้าลดาสุดๆ รีบเช็ดน้ำตาให้
“สายชลกับมามิไม่ได้เป็นผัวเมียกัน สายชลไม่ได้รักมามิ”
ฟ้าลดาหยุดร้องไห้ แล้วยิ้มออกมาทันที
“จริงเหรอ”
สายชลพยักหน้า
“จริง..สายชล”
สายชลจับหัวฟ้าลดาเอาหน้าผากมาแตะกัน
“สัญญาว่าสายชลจะไม่ทิ้งนางฟ้า เราจะอยู่กันไปอย่างนี้เรื่อยๆ ดีมั๊ย”
“ดี...” ฟ้าลดานึกได้ “แล้ว..สายชลจะไม่รักใครเหรอ”
“ไม่รู้ซิ เรื่องความรักมันบอกกันไม่ได้”
“จนว่าจะเจอคนที่ใช่ เราถึงจะรู้ เหมือนที่สายชลเคยบอก”
“ใช่..และถึงสายชลจะรักใครนะ สายชลก็จะไม่ปล่อยให้นางฟ้าอยู่คนเดียว”
ฟ้าลดากับสายชลยิ้มให้กันอย่างสุขหัวใจ
+ + + + + + + + + + + +
สายชลพาฟ้าลดากลับมาเจอมามิรออยู่ มามิรีบถลาเข้ามาเกาะแขนสายชลแน่น
“สายชล”
ฟ้าลดาไม่พอใจ เอามือมามิออกจากแขนสายชล มามิผงะ สายชลหันไปมองฟ้าลดางงๆ
“พี่มามิเลิกตามตื๊อสายชลซักที”
มามิอ้าปากค้าง จะโต้ แต่ฟ้าลดาพูดขึ้นก่อน
“สายชลไม่ได้รักพี่มามิ ไม่ได้อยากเอาพี่มามิเป็นเมียด้วย”
สายชลอมยิ้มกับคำพูดของฟ้าลดา มามิกำมือแน่น เลือดขึ้นหน้า
“อ๊ายยยย!! นางฟ้าพูดอะไร ใครบอกนางฟ้าว่าสายชลไม่ได้รักฉัน ไม่ได้อยากเอาฉันเป็นเมีย”
ฟ้าลดาชี้ไปที่สายชล
“สายชลไง”
สายชลผงะ มามิหันขวับไปมอง
“สายชลพูดงี้จริงเหรอ”
“จริง”สายชลยอมรับ
มามิลมแทบจับ
“ตัดใจจากฉันซักเถอะนะมามิ ผู้ชายบนเกาะนี้ยังมีอีกตั้งหลายคน ฉันว่ามันต้องมีซักคนที่ชอบเธอ”
มามิอายแทบแทรกแผ่นดินหนี แหกปากออกมาเสียงดังลั่น”
มามิกรี๊ดใส่หน้าสายชลกับฟ้าลดา
“อ๊ายยยย อ๊ายยยย”
ฟ้าลดารีบเอามืออุดหู มามิจ้ำเดินตึงๆออกไป ฟ้าลดากับสายชลหันมาหัวเราะให้กัน แล้วสายชลก็นึกอะไรได้
“เออ..จริงซิ”
“อะไรเหรอสายชล”
สายชลหันไปมองฟ้าลดาแล้วก็ยิ้ม
+ + + + + + + + + + + +
เมื่อกลับเข้าไปในบ้าน...สายชลคลี่เสื้อออกมาแล้วถาม..
“นางฟ้าทำให้สายชลเหรอ”
ฟ้าลดายิ้ม
“อื้อ..”
สายชลยิ้มอย่างรู้สึกดี จับมือฟ้าลดา
“ขอบใจนะ”
ฟ้าลดาโดนนิ้วที่โดนเข็มตำ
“โอ๊ย”
สายชลแปลกใจ ก้มมองเห็นนิ้วฟ้าลดาเป็นจุดแดงๆ เงยหน้ามอง
“นางฟ้าโดนอะไร”
“โดนเข็มทิ่ม”
สายชลสงสาร เอามือลูบหัว
“โธ่...”
ฟ้าลดายิ้มแฉ่ง
“แต่ไม่เป็นไร นางฟ้าไม่เจ็บ นางฟ้าดีใจที่สายชลชอบ สายชลใส่เลยซิ นางฟ้าอยากเห็น”
สายชลพยักหน้า แล้วก็ใส่เสื้อ พร้อมแอคท่าให้ดู
“ไง..หล่อมั๊ย”
“หล่อ”
สายชลกับฟ้าลดายิ้มร่าเริงให้กัน
ทางด้าน มามิถือปิ่นโต จ้ำเดินกลับมาด้วยความโมโห
“นางฟ้านะนางฟ้า ไม่ช่วยกันเลย!! ยังไงฉันก็ไม่มีวันล้มเลิกความตั้งใจง่ายๆหรอก สายชลต้องเป็นผัวฉันคนเดียวเท่านั้น”
มามิหน้าตาเอาจริง กระแทกปิ่นโตบนตั่งหน้าบ้าน
+ + + + + + + + + + + +
ชมพูแพรยืนมองรูปภาพพ่อ กับแม่อย่างเศร้าๆ ครู่หนึ่งป้าเนียมเดินมาเรียก
“คุณแพรคะ”
ชมพูแพรปาดน้ำตาแล้วหันไป
“ทนายสมคิดมาแล้วค่ะ”
ชมพูแพรพยักหน้า เดินออกไป ป้าเนียมหันไปมองชมพูแพรด้วยความเห็นใจ
เมื่อออกไปที่ห้องรับแขก สมคิด ทนายความประจำตระกูลนั่งรออยู่กับหมอวัฒนา ชมพูแพรเข้าไปนั่งข้างหมอวัฒ
นา ป้าเนียมเอาน้ำมาเสิร์ฟแล้วออกไปยืนตรงมุมหนึ่ง
“พร้อมแล้วนะครับคุณชมพูแพร”สมคิดถาม
“ค่ะ”
สมคิดเปิดแฟ้มแล้วอ่านพินัยกรรม
“ข้าพเจ้า นายภมร พิมุขมนตรา ได้ทำพินัยกรรมฉบับนี้ขึ้นไว้เพื่อแสดงเจตนาว่า เมื่อข้าพเจ้าถึงแก่กรรมให้แบ่งทรัพย์สินต่างๆ ของข้าพเจ้าให้บุคคลดังต่อไปนี้..”
ชมพูแพรลุ้น
“1.บ้านที่อยู่ในปัจจุบันของข้าพเจ้า บ้านสวนหลังเล็ก บริษัทฟลายฟาสแอร์ไลน์ เครื่องเพชร ทอง และเงินสดจำนวน 1300 ล้าน ขอมอบให้ นางสาว ฟ้าลดา พิมุขมนตรา”
ชมพูแพรอึ้งไปเล็กน้อย แต่ไม่แสดงออก ป้าเนียมหันไปมองชมพูแพรเป็นห่วงความรู้สึก
“2. กิจการบ้านเช่า และ เงินสดจำนวน 300 ล้าน ขอมอบให้นางสาว ชมพูแพร พิมุขมนตรา”
ชมพูแพรไม่พอใจที่ได้น้อยกว่าฟ้าลดามาก แต่ทำอะไรไม่ได้
“พินัยกรรมฉบับนี้มีข้อความถูกต้องตรงตามเจตนาของข้าพเจ้า จึงได้ลงลายมือชื่อไว้เป็นสำคัญต่อหน้าพยาน”สมคิดปิดแฟ้ม ชมพูแพรหันไป
“คุณอาคงทราบว่าตอนนี้เรายังหายัยฟ้าไม่พบ ถ้าเกิด..”ชมพูแพรแสดงท่าทีเหมือนลำบากใจที่จะพูด “ยัยฟ้าเสียชีวิต ส่วนที่ยัยฟ้าต้องได้จะทำยังไงคะ”
“ส่วนของคุณฟ้าลดา ก็จะตกเป็นของทายาทลำดับต่อไป ซึ่งก็คือคุณชมพูแพรครับ”
“แล้วถ้าเกิดเราไม่รู้ว่าตอนนี้ยัยฟ้าเป็นหรือตายล่ะคะ”
“ถ้ายังไม่พบคุณฟ้าลดาภายในห้าปี คุณฟ้าลดาก็จะเป็นบุคคลหายสาบสูญ”
ชมพูแพรชะงัก
“แต่ในกรณีอย่างคุณฟ้าลดา ที่หายตัวไปเพราะเรือล่ม ภายในหนึ่งปีถ้าเรายังไม่พบคุณฟ้าลดา เธอก็จะกลายเป็นบุคคลหายสาบสูญครับ”
ชมพูแพรฟังแล้วก็นิ่งคิด
+ + + + + + + + + + +
ป้าเนียมเอาแก้วน้ำที่รับแขก เข้ามาเก็บในครัว แหวนรีบเสนอหน้าเข้ามาหา
“คุณแพรแกจ๋อยไปเลยมั๊ยป้า ที่ได้สมบัตินิดเดียว”
ป้าเนียมชะงักหันมา
“นี่แกแอบฟังเหรอนังแหวน”
แหวนเหรอหรา รีบแก้ตัว
“แหวนเปล่านะ แค่บังเอิญมันลอยมาเข้าหู”
ป้าเนียมฉุน
“นังนี่!!..สาระแนจริงๆ เมื่อไหร่แกจะเลิกมองคุณแพร ในแง่ร้ายซักที”
“แหวนไม่ได้มองคุณแพรในแง่ร้ายซักหน่อย ป้าไม่เห็นแววตาคุณแพรเหรอ”แหวนทำหน้าเครียดอย่างวิเคราะห์ “มันไม่บริสุทธิ์เหมือนคุณฟ้า ก็เพราะงี้แหละคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิง ถึงรักคุณฟ้ามากกว่าคุณแพร”
ป้าเนียมเขกหัวแหวนอย่างแรง แหวนสะดุ้งจับหัวตัวเอง
“โอ๊ย”
“ถ้าไม่รู้อะไร อย่าพูด”
แหวนนิ่วหน้า
“รู้อะไรเหรอป้า”
ป้าเนียมหน้าถอดสี
“หรือว่าป้ารู้อะไรที่ฉันไม่รู้ ป้ารู้ไรอ่ะ”
ป้าเนียมเขกหัวแหวนอีกครั้ง แหวนเจ็บปวด
“อุ๊ยยย!!! ป้าอ่ะ สมองฉันจะเสื่อมก็เพราะป้าเนี่ยแหละ”
“ถ้าไม่อยากโดนอีก ก็เลิกเม้าท์เจ้านายได้แล้ว”
แหวนหน้างอ
“คุณแพรเธอเป็นคนน่าสงสาร แล้วตอนนี้ก็ยิ่งน่าสงสารเข้าไปใหญ่ เสียทั้งคุณพ่อคุณแม่ แล้วคุณฟ้าก็มาหายตัวไปอีก” ป้าเนียมกวาดตามองคนใช้ทุกคน “พวกเราต้องเห็นใจคุณแพรให้มาก มีอะไรที่ช่วยได้ พวกเราก็ต้องช่วย เข้าใจมั๊ย”
คนใช้คนอื่นพยักหน้า ยกเว้นแหวน
(อ่านต่อหน้า 3 )
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 4 (ต่อ)
ชมพูแพรหยิบรูปถ่ายครอบครัว มีพ่อ แม่ ฟ้าลดา และตัวเธอเอง มานั่งดูแล้วคิดถึงอดีต ตัวเธอเองนั้นเติบโตมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ภมรกับลัดดามาขอเธอไปเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรม แต่หลังจากนั้น 5 ปีลัดดามีฟ้าลดา ชมพูแพรจำเรื่องในวัยเด็กได้ดี...
ชมพูแพรแย่งตุ๊กตาหมีตัวใหญ่มาจากฟ้าลดา ที่ร้องโวยวาย...
“พี่แพรเอาของฟ้าคืนมา”
ชมพูแพรจ้องหน้าดุ
“พี่จะเอาตัวนี้”
“ของพี่แพรก็มีนี่คะ” ฟ้าลดาหยิบตุ๊กตาตัวเล็กขึ้นมายื่นให้ “นี่ไง”
ชมพูแพรปัดตุ๊กตาทิ้ง
“พี่เป็นพี่...ต้องได้ตัวใหญ่”
ชมพูแพรเสียงดุใส่ฟ้าลดา ฟ้าลดากลัวเลยร้องไห้ ชมพูแพรแย่งตุ๊กตาตัวใหญ่มากอดเอาไว้ แล้วมองฟ้าลดาหน้าร้าย ภมรกับลัดดาออกมาเห็น รีบเข้ามาห้าม
“หยุดนะ”ภมรดุ
ชมพูแพรผงะ ฟ้าลดารีบวิ่งไปหาพ่อกับแม่
“ลูกฟ้า ลูกร้องไห้ทำไม” ลัดดาถาม
“พี่แพรเอาตุ๊กตาฟ้าไปค่ะ”
ภมรโมโห
“ชมพูแพร”
ชมพูแพรสะดุ้ง
“เราเป็นพี่ ทำไมถึงแย่งของของน้อง คืนน้องไปซะ”
“อย่าดุแกเลยค่ะคุณ” ลัดดาปราม
”ไม่ได้! เด็กอะไรนิสัยไม่ดี ไม่น่าเอามาเลี้ยงเลยจริงๆ”
ลัดดาจับแขนภมร
“คุณคะ”
ชมพูแพรน้อยใจเสียใจและโมโห แต่ไม่กล้าทำอะไร...จำต้องยื่นตุ๊กตาหมีให้ฟ้าลดา
ภมรกับลัดดาพาฟ้าลดาออกไป ชมพูแพรได้แต่มองตามอย่างแค้นใจ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน
ชมพูแพรกำกรอบรูปในมือแน่น...ไม่พอใจเรื่องที่เธอต้องได้ทุกอย่างน้อยกว่าฟ้าลดา หันไปมองตัวเองในกระจกอย่างน้อยใจ
“ขนาดพ่อกับแม่ตายไปแล้ว ก็ยังยกทุกอย่างให้ยัยฟ้ามากกว่าแพร”
ชมพูแพรคิดแล้วก็โมโห ระหว่างนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้น ชมพูแพรได้สติ รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ หันไปเห็นป้าเนียมเปิดประตูเข้ามาพร้อมน้ำส้ม
“น้ำส้มค่ะคุณแพร” ป้าเนียมวางน้ำส้มบนโต๊ะ
“ขอบคุณค่ะป้า” ชมพูแพรวางกรอบรูปไว้บนชั้น
“ได้ข่าวคุณฟ้าบ้างเหรอยังคะ”
“ชมพูแพรส่ายหน้า “ยังไม่พบเบาะแสอะไรเลยค่ะป้า ใครๆก็บอกให้แพรถอดใจ บอกว่ายัยฟ้าไม่รอด แต่ตราบใดที่ยังไม่พบศพน้อง แพรเชื่อว่าน้องต้องยังไม่ตายค่ะ”
ป้าเนียมคุกเข่าตรงหน้าชมพูแพร จับมือชมพูแพรขึ้นมา
“คุณฟ้าเธอเป็นคนดี เธอต้องไม่เป็นอะไร ส่วนคุณแพร...คุณก็เป็นคนดีเช่นกัน ถึงใครไม่เห็น แต่เบื้องบนต้องเห็น เชื่อป้านะคะ”
ชมพูแพรพยักหน้า น้ำตาไหล ป้าเนียมขยับเข้ามากอดชมพูแพรอย่างให้กำลังใจ
+ + + + + + + + + + + + +
ฟ้าลดามอง “ธนาคารปู” ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ก่อนจะหันไปเห็นสายชลถือปูไข่ตัวหนึ่งอยู่
“เห็นนี่มั๊ยนางฟ้า เนี่ยคือไข่ปู ถ้าเราจับปูไข่ได้ เราต้องพามันมาปล่อยที่ธนาคารปู เพื่อให้มันสลัดไข่ ออกลูกออกหลาน ไข่ที่นางฟ้าเห็นเนี่ยเป็นล้านฟองเลยนะ”
ฟ้าลดาตื่นตาตื่นใจ
“โอ้โฮ...”
“หลังจากมันสลัดไข่ ไข่ของพวกมันก็จะลอยไปติดตามป่าชายเลน ไปตามที่ต่างๆ เพราะฉะนั้นบริเวณ 15 ไร่รอบเกาะจึงเป็นเขตอนุรักษ์ ห้ามจับปูเด็ดขาด”
“แล้วทำไมเราต้องทำอย่างนั้นด้วย”
“ถ้าเราจับปูไข่ได้แล้วกินไปเรื่อยๆ โดยไม่รักษาพวกมันไว้ อีกหน่อยพวกเราก็ไม่มีปูให้กิน”
“โถน่าสงสาร”
แตลอยมองฟ้าลดาตาเยิ้ม
“ขนาดทำหน้าเศร้ายังสวยเลย”
สายชลเขกหัวแตลอย แตลอยสะดุ้ง
“โอ๊ย”
“มาช่วยปล่อยปูไข่ลงในธนาคารปูกันเถอะ”
สายชล ฟ้าลดา แตลอยช่วยกันจับปู ฟ้าลดากล้าๆกลัวๆที่จะจับ แตลอยโดนปูหนีบนิ้วร้องลั่น
“อ๊ากก!!!”
ฟ้าลดาหัวเราะ แตลอยเห็นฟ้าลดาหัวเราะก็ดีใจ รีบทำท่าปูหนีบอีก
“อ๊าก..ว๊าก..โอ๊ย”
ฟ้าลดาหัวเราะไม่หยุด สายชลมองแตลอยแล้วก็ส่ายหัวเอือมๆ ระหว่างนั้นสวยวิ่งหน้าตาตื่นมาหาฟ้าลดา
“นางฟ้า...นางฟ้า”
ฟ้าลดา สายชล แตลอยหันไป สวยจับมือฟ้าลดา แววตาเว้าวอน
“นางฟ้าเธอต้องช่วยฉันนะ”
“ช่วยอะไร”
“รับปากฉันมาก่อนซิว่าจะช่วย ตกลงนะนางฟ้า ตกลงซิ”สวยคะยั้นคะยอ”ตกลงตกลง”
“ตกลง”ฟาลดาตอบง่ายๆ
“นี่มันเรื่องอะไรกันสวย”สายชลงง
สวยหันไปยิ้มให้สายชล
+ + + + + + + + + + + +
สายชลมองหน้าสวยตกใจ ถามเสียงดัง...
“จะให้นางฟ้าประกวดธิดาเจ้าสมุทร”
“จ๊ะ”
“ธิดาเจ้าสมุทร??”
ฟ้าลดาสงสัย สายชลหันมาอธิบาย
“การประกวดธิดาเจ้าสมุทรจัดขึ้นทุกปี เพื่อเป็นการขอบคุณท้องทะเลที่ทำให้เรามีกิน มีใช้”
แตลอยรีบสนับสนุน
“ถ้านางฟ้าประกวดละก้อ ต้องได้ที่หนึ่งแน่ๆ”
“แล้วนึกไง ถึงจะให้นางฟ้าประกวด”สายชลหันไปถามสวย
“ก็เพราะงานนี้พี่มามิประกวดด้วยน่ะซิพี่สายชล สวยนะเจ็บใจ๊เจ็บใจที่ตัวเองอายุไม่ถึง สวยถึงต้องมาขอให้นางฟ้าเข้าประกวดแทนสวย สวยจะเป็นครูให้เอง”
สายชลหันไปมองฟ้าลดา
“จะไหวเร้อ เหมือนม้าดีดกะโหลกขนาดนี้ ประกวดไปก็แพ้ อายเขา”
ฟ้าลดาฉุน
“สายชลดูถูกนางฟ้ามากไปแล้วนะ นางฟ้าทำได้ และนางฟ้าจะต้องชนะด้วย เนอะสวยเนอะ”
สวยดีใจ
“ใช่ ถ้าพวกเราสองคนร่วมมือกัน”
ฟ้าลดากับสวยจับมือกัน สายชลมองแบบไม่เชื่อ แตลอยหันมาทางสายชล
“ไอ้สายชล เรามาพนันกันมั๊ย ถ้านางฟ้าชนะ แกต้องแก้ผ้าวิ่งรอบเกาะ แต่ถ้านางฟ้าแพ้ ฉันจะแก้ผ้าวิ่งรอบเกาะเอง”
“ตกลง”สายชลรับคำท้าทันที
สวยได้ยินรีบหันไปทางฟ้าลดา
“ฉันจะทำให้เธอชนะเลิศให้ได้นางฟ้า”
สวยหันไปมองสายชล ตั้งแต่หัวจรดเท้าหน้าหื่น สายชลรีบเอามือกุมเป้า รู้สึกแปลกๆ
+ + + + + + + + + + + +
วันต่อมา...
สวยพาฟ้าลดาไปหาแสงดาว และซะละ เมื่อรู้ว่าฟ้าลดาจะเข้าประกวดแสงดาวจึงอธิบาย...
“การประกวดธิดาเจ้าสมุทร นอกความสวยแล้ว สิ่งสำคัญที่จะทำให้ชนะก็คือ การเต้นระบำเกาะมิน”
แสงดาวบิดสะโพก โยกไปมา ดูพลิ้วสุดๆ แสงดาวยกมือขึ้นมา ค่อยๆเคลื่อน ทำให้ดูเหมือนเป็นเกลียวคลื่น ซะละยิ้มภูมิใจ
“เพราะสะโพกนี้แหละ ถึงทำให้ฉันตกหลุมรักแม่แสงดาวเขาล่ะ”
ฟ้าลดาหันไปมองซะละแล้วก็ยิ้ม ก่อนจะหันมามองแสงดาว ที่กำลังเต้นให้ดูด้วยความสนใจมากๆ หลังจากดูต้นแบบแล้ว ฟ้าลดาลองโยกสะโพก แต่ท่าทางแข็งมาก แสงดาวต้องเข้ามาจับสะโพก
“อย่าเกร็งซินางฟ้า เอางี้ลองหมุนเป็นเลขแปดดู”
แสงดาวทำให้ดู ฟ้าลดา สวย ซะละ ทำตาม ฟ้าลดายังดูแข็งๆขัดๆ
“ค่อยๆทำ ไม่ต้องรีบ เราต้องให้ความรู้สึกประสานไปกับท่าเต้น แล้วจะทำให้การเต้นของเรามีเสน่ห์จนไม่มีใครละสายตาไปได้”
ฟ้าลดาพยักหน้า แล้วก็พยายามหมุนสะโพกเป็นเลขแปด มามิเดินมาเห็นฟ้าลดาก็ชะงัก มองด้วยความโกรธสุดๆ
+ + + + + + + + + + + +
มามิกลับมาบ้าน แหกปากกรี๊ดดังลั่น
“อ๊ายยยยย”
ปีร์กะหนวกหู หยิบเม็ดบอระเพ็ดขว้างใส่ปาก มามิผงะตาเหลือก
“แค่กแค่ก ป้าปาอะไรเข้าปากฉัน”
“บอระเพ็ด”
“ห๊ะ” มามิพยายามจะแหวะ ”ป้ากะจะฆ่าฉันให้ตายเลยเหรอไง”
“ถ้าตายได้ก็ดี”
มามิกระทืบเท้า
“ป้าอ่ะ”
“ใครเหยียบหางเอ็งเข้าให้ห๊ะ”
“คนนะป้า ไม่ใช่หมา นางฟ้าจะประกวดธิดาเจ้าสมุทร”
“แล้วไง”
“แล้วไง? ป้าถามมาได้ไงว่าแล้วไง นี่มันเป็นเรื่องใหญ่มากนะป้า นางฟ้าทำแบบนี้เท่ากับประกาศความเป็นศัตรูกับฉัน ฉันไม่ยอม”
“ที่ไม่ยอมเพราะกลัวใช่มั๊ย”
มามิชะงักหน้าถอดสี
“กลัว..ทำไมฉันต้องกลัว”
“ก็นางฟ้ามันสวยกว่าเอ็ง เอ็งก็เลยกลัวว่ามันจะชนะ”
มามิถึงกับทำหน้าไม่ถูกที่ป้ารู้ทัน เลยแกล้งโมโหกลบเกลื่อน
“คนอย่างมามิไม่เคยกลัวใคร และฉันมั่นใจว่าฉันต้องชนะ นางฟ้าไม่มีทางสู้ฉันเรื่องเต้นได้แน่นอน”
มามิพูดจบก็สะบัดหน้าเชิดเดินออกไป ปีร์กะส่ายหัว เอือมระอากับนังหลานสาว
+ + + + + + + + + + + +
เมื่อกลับมาบ้าน...
ฟ้าลดาส่ายสะโพกไปด้วยก็ให้อาหารแก้วตาไปด้วย สายชลเดินดื่มน้ำเข้ามาเห็นฟ้าลดาสะบัดสะโพกไม่หยุดก็ตกใจสำลักน้ำพรวด
“แค่ก แค่ก แค่ก”
ฟ้าลดาหันมา ยังส่ายสะโพกไม่หยุด
“สายชล...”
“ทำอะไร”
ฟ้าลดาเดินส่ายสะโพก มาหยุดยืนตรงหน้าสายชล แต่ยังคงส่ายสะโพกไปเรื่อยๆ
“ป้าแสงดาวบอกให้นางฟ้าฝึกส่ายสะโพก เวลาเต้นจะได้คล่อง เพราะการเต้นระบำเกาะมิน...สะโพกเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด”
ฟ้าลดายิ้มแล้วก็หันหลังเดินส่ายสะโพกออกไป สายชลเหวอ แล้วก็ยืนส่ายสะโพกล้อเลียนฟ้าลดา
+ + + + + + + + + + + + + +
มามิซ้อมเต้นอย่างบ้าคลั่ง ปีร์กะถือถาดใส่สมุนไพรออกมาตากหน้าบ้าน หันไปมองมามิก็ส่ายหัว
“พักบ้างเถอะนังมามิ”
“ฉันพักไม่ได้ป้า ฉันต้องคิดท่าใหม่ เพื่อเอาชนะนางฟ้า”
“เต้นไม่ได้พักแบบนี้ ระวังเอวเคล็ด แล้ววันประกวดจะเต้นไม่ได้นะเว๊ย”
มามิหยุดเต้นหันมาแว๊ด
“อ้าวป้า! ไหงปากเสียแบบนี้ล่ะ คนอย่างมามิไม่มีทางแพ้หรอก”
มามิหันมาเต้นต่อ แล้วก็รู้สึกเจ็บแปล๊บที่เอว แต่ทำเป็นไม่เป็นอะไร ปีร์กะมองอย่างรู้ทัน
+ + + + + + + + + + + +
เมื่อฟ้าลดาเริ่มส่ายเอวเป็นแล้ว แสงดาวสอนท่าเต้นให้ ซะละ ฟ้าลดาตั้งใจมาก ไม่ว่าทำกิจกรรมอะไร ก็ส่ายสะโพกไปด้วย สายชลได้แต่มองแล้วส่ายหัวปลงๆ เช่นเดียวกับมามิที่ซ้อมเต้นทั้งวันทั้งคืน
ฟ้าลดาเต้นสวยขึ้นเรื่อยๆ เธอส่ายสะโพกพร้อมโบกมือเป็นเกลียวคลื่น สายชลยืนมองด้วยความอึ้งตะลึง ไล่สายตามองไปที่สะโพก แล้วก็มองตามแขนของฟ้าลดาที่โบกไปมาด้วยความชื่นชม....
ค่ำคืนที่จัดงาน...
คนอยู่กันเต็มลานหมู่บ้าน บรรยากาศคึกคัก ยาซะ หมึก ฉลาม เดินเข้ามา เห็นสาวๆบนเกาะก็ชอบใจ
“สาวๆสวยๆทั้งนั้นเลยนะพี่”หมึกบอก
“ใช่น่ะซิวะ ข้าถึงชอบมางานนี้ไง อาหารตาทั้งนั้น”
สาวๆส่งสายตาหวานให้ ยาซะยิ้มทักทายสาวๆ เดินเล่นไปรอบๆงาน
เมื่อได้เวลาเริ่มงาน ซะละเดินออกมาตรงกลางลาน ทุกคนหันไปมอง
“สวัสดีพ่อแม่พี่น้องชาวเกาะมิน พ่อแม่พี่น้องคงอยากเห็นสาวๆผู้เข้าประกวดกันแล้วใช่มั๊ย”
“ใช่..”ทุกคนร้องบอก
“ถ้าอย่างนั้นขอเชิญพบกับสาวงามทั้งเจ็ดได้เลย”
ซะละผายมือไป ไม่นานสาวๆเดินออกมา เสียงปรบมือดังขึ้น มามิตามออกมาเป็นคนที่หก หนุ่มๆเป่าปาก หมึกกับฉลามวู้วู้ไม่หยุด มามิยิ้มยืด ฟ้าลดาเดินออกมาเป็นคนสุดท้ายดูเป็นสาวและเซ็กซี่ แบบใสๆ สายชลถึงกับตะลึงอึ้ง แตลอยเห็นแล้วก็ยิ้มไม่หุบ
หนุ่มชาวเกาะคนอื่นตะลึงงัน ปรบมือ เป่าปากไม่หยุด โดยเฉพาะยาซะที่มองฟ้าลดาอย่างสนใจมาก
มามิหันไปมองสายชล เห็นแววตาที่สายชลมองฟ้าลดาก็รู้สึกแปลกๆ รวมทั้งสวยที่รู้สึกเช่นกัน
+ + + + + + + + + +
เสียงเพลงสนุกสนานดังขึ้น สาวผู้เข้าประกวดได้เต้น ไม่นานก็เต้นจบเพลง ทุกคนปรบมือ ซะละออกมาประกาศ
“ความสนุกสนานยังไม่หยุด เพราะเราเหลือผู้ประกวดอีกสองคน พบกับคนต่อไปได้เลย มามิ...”
นักดนตรีตีกลองรัว มามิเดินเต้นออกมา แต่เสียวแปล๊บที่เอว มามิอดทนยิ้มสู้ ปีร์กะมองอย่างดูออกว่ามามิว่าเป็นอะไร
มามิพยายามเต้น ชาวเกาะชอบใจ ปรบมือให้ไม่หยุด มามิส่งยิ้มหวาน แต่ช่วงบิดเอว มามิสุดทน ทำให้เต้นต่อไปไม่ได้ ทุกคนชะงักมอง
“มามิท่าทางแปลกๆนะพ่อ”แสงดาวบอก
ทุกคนลุ้น มามิฝืนเต้น แต่สุดท้ายก็เต้นไม่ไหว ล้มลงกับพื้น ทุกคนตกใจ มามิทั้งอายทั้งเสียใจ หันไปเห็นสวยมองเยาะเย้ยก็ยิ่งแค้นใจ ซะละรีบเดินออกมา
“พวกเราปรบมือให้มามิกันหน่อย ไม่เป็นไรนะมามิ ไม่เป็นไร”
ทุกคนปรบมือ ซะละเข้ามาประคองมามิให้เดินเข้าไปข้างๆ ซะละหันมาทางชาวเกาะ
“ในที่สุดก็มาถึงคนสุดท้ายกันแล้ว นางฟ้า...”
ซะละผายมือไป ทุกคนปรบมือ ร้องวี๊ดวิ๊ว สวยปรบมือออกนอกหน้ามากๆ เสียงเพลงดังขึ้น ฟ้าลดาเต้นออกมา โยกย้ายส่ายสะโพก ดูเซ็กซี่มาก แสงดาวยิ้มพอใจ ที่ฟ้าลดาเต้นดี สายชลมองฟ้าลดาไม่วางตา ฟ้าลดาเต้นไปก็ส่งยิ้มหวานไป เสียงแสงดาวดังขึ้นในหัว
‘…เราต้องให้ความรู้สึกประสานไปกับท่าเต้น แล้วจะทำให้การเต้นของเรามีเสน่ห์ จนไม่มีใครละสายตาไปได้...’
สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่ฟ้าลดา อย่างไม่มีใครยอมกะพริบตา เธอจึงเต้นด้วยความมั่นใจ ยาซะตาค้าง ยิ่งหลงเสน่ห์ฟ้าลดามากขึ้นไปอีก
สายชลถึงกับยิ้มออกมา ฟ้าลดาเต้นไปก็หันมามองสายชลเหมือนต้องการกำลังใจ สายชลยกนิ้วโป้งให้ ฟ้าลดายิ้มดีใจ เต้นเต็มที่สุดๆ มามิกับสวยเห็นสายตาที่สายชลมองฟ้าลดาก็ไม่พอใจมาก เพราะดูออกว่าสายชลชอบฟ้าลดาเข้าให้แล้ว
(อ่านต่อหน้า 4 )
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 4 (ต่อ)
หลังจากเต้นโชว์แล้ว ฟ้าลดา มามิ กับสาวๆอีกห้าคน ยืนเรียงหน้ากัน แสงดาวประกาศ...
“หนุ่มๆชาวเกาะมิน ถูกใจสาวคนใด ให้เอาพวงมาลัยมาคล้องคอสาวๆที่ชื่นชอบได้เลย เชิญไปหยิบพวงมาลัยดอกไม้ที่แม่แสงดาวกับอารีฟะได้เลยจ๊ะ”
สายชล แตลอย ยาซะ หมึก ฉลาม เดินรวมกับหนุ่มคนอื่นๆ ไปเอาพวงมาลัยดอกไม้ที่แสงดาวกับอารีฟะ แล้วก็เดินไปคล้องคอให้สาวที่ตัวเองชอบ แตลอยเดินมา ทำท่าเหมือนจะคล้องให้มามิที่ยิ้มรับอยู่ แต่แตลอยคล้องพวงมาลัยให้ฟ้าลดา มามิเบ้หน้าไม่พอใจ
ยาซะเอาพวงมาลัยมาคล้องให้ฟ้าลดา
“วันนี้นางฟ้าสวยมาก”
ฟ้าลดายิ้มรับ ยาซะออกไป สายชลเดินมา มามิหันไปมองสายชลส่งยิ้มเต็มที่
“เธอเต้นสวยมากมามิ”
“ขอบใจสายชล”
แต่สายชลเอาพวงมาลัยคล้องคอให้ฟ้าลดา มามิหุบยิ้มแทบไม่ทัน มองฟ้าลดาไม่พอใจ ยิ่งเห็นแววตาที่สายชลมองฟ้าลดาก็ยิ่งโมโห
หลังจากที่ชาวเกาะ คล้องพวงมาลัยให้สาวๆแล้ว ซะละออกมาประกาศ
”ถึงเวลาที่ทุกคนรอคอยกันแล้ว ธิดาเจ้าสมุทรประจำปีนี้ได้แก่...นางฟ้า”
เสียงเฮดังลั่น สวยหันไปกอดกับกอยาและซาติน หันไปมองมามิเยาะเย้ย มามิทนยืนไม่ได้ รีบจ้ำเดินออกไป
แตลอยร้องดังลั่น
“เฮ!!!” แตลอยหันไปทางสายชล” ไอ้สายชลแกแพ้ฉันแล้ว”
สายชลผงะเพิ่งนึกได้
“เฮ้ย!! โธ่...”
“เพิ่งจะมีวันนี้แหละที่ฉันเอาชนะแกได้ อย่าลืมสัญญานะเว๊ย วิ่งแก้ผ้า ฮ่าๆๆ วู้วู้”
สายชลเซ็งสุดๆ แล้วก็หันไปมองฟ้าลดาที่มีแต่ผู้ชายเข้ามารุมล้อม หนึ่งในนั้นมียาซะด้วย สายชลไม่พอใจ รีบเดินแหวกกลุ่มคนเข้าไปจับแขนฟ้าลดา
“กลับบ้านได้แล้วนางฟ้า”
ซะละได้ยินเลยหันมา
“กลับอะไรล่ะสายชล เดี๋ยวเรามีงานฉลองต่อ นางฟ้ามีสิทธิ์เลือกผู้ชายที่อยากเต้นรำด้วย”
สายชลตกใจ ยาซะ แตลอย ผู้ชายคนอื่น รีบยกมือ เสนอตัวให้ฟ้าลดาเลือกกันใหญ่
“เลือกเลยนางฟ้าว่านางฟ้า อยากเต้นรำกับใคร” ยาซะบอก
ฟ้าลดาหันไปมองรอบๆ สายชลลุ้นมาก แล้วฟ้าลดาก็หันมามองสายชล
“สายชล”
ฟ้าลดาจับมือสายชลขึ้นมาแล้วยิ้มหวานให้ สายชลดีใจ หันไปมองผู้ชายคนอื่นอย่างผู้ชนะ
+ + + + + + + + + + + +
สายชล โค้งให้ ฟ้าลดาถอนสายบัว เสียงดนตรีดังขึ้น ทั้งคู่เต้นท่าเดียวกัน เอามือคล้องแขนเต้นไปรอบๆ ยาซะ กับมามิต่างมองไม่พอใจ
ไม่นานซะละกับแสงดาว นารากับอารีฟะ ชาวเกาะคนอื่นเดินเข้าไปเต้นเป็นคู่ๆ แตลอยหันไปโค้งให้ใครก็ไม่มีใครเต้นด้วย สวยก็จิกตามองผู้ชาย ก็ไม่มีผู้ชายคนไหนมาชวน แล้วแตลอยก็หันมาประสานสาตากับสวยเข้าพอดี ทั้งคู่สะดุ้ง แตลอยเดินเข้ามาโค้ง สวยถอนสายบัวแล้วออกไปเต้นด้วยกัน
ทุกคนหันมาจับมือทำเป็นวงกลม แล้วก็เต้นไปรอบๆ จังหวะที่ทุกคนปล่อยมือ แล้วหมุนตัว ยาซะแทรกมาตรง กลางระหว่างสายชลกับฟ้าลดา พอถึงตอนที่ต้องจับมือ ยาซะจับมือฟ้าลดาข้างหนึ่ง จับมือสายชลข้างหนึ่ง สายชลไม่พอใจ ที่เห็นยาซะกับฟ้าลดาหันมายิ้มให้กัน
พอถึงจังหวะที่ปล่อยมืออีกครั้ง สายชลก็เดินอ้อมมาแทรก ระหว่างยาซะกับฟ้าลดา ยาซะผงะ เหล่สายชลไม่ชอบใจแล้วก็ถึงจังหวะที่ต้องออกไปเต้นกันเป็นคู่ ยาซะหัวเสีย เข้าไปแย่งฟ้าลดามาจากสายชลหน้าด้านๆ สายชลชะงัก พอจะเข้าไปแย่งฟ้าลดา ยาซะก็หมุนตัว กันไม่ให้สายชลเข้าใกล้ฟ้าลดาได้
สายชลสุดทน...เข้าไปจับแขนฟ้าลดาดึงออกมา ฟ้าลดาตกใจ ยาซะไม่พอใจ
“กลับบ้าน”
ฟ้าลดาแกะมือสายชลออก
“นางฟ้ายังไม่อยากกลับ นางฟ้ายังสนุกอยู่เลย”
“ที่สนุก เพราะอยากเต้นรำกับพี่ยาซะใช่มั๊ย”
ฟ้าลดาไม่พอใจ
“สายชลเสียงดังใส่นางฟ้าอีกแล้วนะ นางฟ้าไม่ชอบ”
“ไม่ชอบก็ไม่ต้องชอบ”
ฟ้าลดาหัวเสีย จ้ำเดินไปหายาซะที่หันมามองสายชลเยาะๆ สายชลโมโห กำลังจะตามเข้าไปก็เจอสาวๆเข้ามารุมล้อมจนขยับตัวไปไหนไม่ได้ ได้แต่มองฟ้าลดาด้วยความหึงหวงแบบไม่รู้ตัว
+ + + + + + + + + + + +
ฟ้าลดากลับบ้านมากับสายชลที่หน้าหงิก หน้างอ ไม่พูดไม่จา
“นี่สายชล..สายชลยังไม่หายโกรธนางฟ้าอีกเหรอ”
สายชลเงียบ ฟ้าลดาเข้ามาเกาะแขน
“สายชล...”
สายชลสะบัดแขนเดินออกไป ฟ้าลดาไม่พอใจ
“นางฟ้าพูดดีดีกับสายชลแล้วนะ”
สายชลเงียบ ฟ้าลดาหงุดหงิด แล้วก็นึกอะไรออก แกล้งแหย่...
“พี่ยาซะเขาเต้นรำเก๊งเก่ง เก่งกว่าสายชลอีก”
สายชลหันมามองฟ้าลดา ที่ทำลอยหน้าลอยตากวนๆ
“ชอบเขาเหรอ”
ฟ้าลดาประชด
“ใช่ นางฟ้าชอบพี่ยาซะ พี่ยาซะใจดี ไม่เคยเสียงดังใส่นางฟ้า ไม่เคยดุนางฟ้า ไม่เหมือนสายชล สายชลใจร้าย แล้วก็ชอบทำหน้าโหดๆด้วย”
สายชลโมโห
“เธอกล้าว่าฉันเหรอนางฟ้า!!”
ฟ้าลดาชี้หน้า
“นี่ไงนี่ไง ทำหน้าโหดอีกแล้วเห็นมะ”
สายชลผงะแล้วก็ตวาด
“นางฟ้า”
ฟ้าลดาแลบลิ้น
“แบร่!!”
สายชลขยับตัว ฟ้าลดากลัว รีบหันหลังวิ่งหนีออกไป สายชลหัวเสียสุดๆ ขยี้หัว เปิดประตูเดินออกไปจากบ้าน
+ + + + + + + + + + +
เช้าวันใหม่...
ฟ้าลดาเดินออกมาจากห้อง เห็นสายชลนอนหลับสนิท ก็ทำหน้าย่น แลบลิ้นใส่ เพราะยังโมโหเรื่องเมื่อคืนอยู่ แล้วเดินลงจากบ้านไปเดินเล่นที่ชายหาด
ยาซะยืนบิดขี้เกียจตรงหัวเรือ เห็นฟ้าลดาในชุดขาวกำลังเดินมา ยาซะมองตามแล้วก็ยิ้มร้ายกาจ รีบลงจากเรือไปหาฟ้าลดาทันที
“นางฟ้า”
ฟ้าลดาหันมา ยาซะเอาน้ำทะเลสาดใส่ฟ้าลดาแล้วก็หัวเราะ ฟ้าลดานึกว่าเล่นเลยสาดน้ำกลับ
“เอาคืนพี่เหรอจ๊ะ อย่าให้จับได้นะ”
ฟ้าลดาหัวเราะแล้วก็วิ่งหนียาซะลงไปในน้ำ ยาซะวิ่งไล่ตามฟ้าลดาลงไป สองคนสาดน้ำกันไปมา จนชุดขาวที่ฟ้าลดาใส่แนบเนื้อ ยาซะมองด้วยความปารถนาขึ้นมา ยาซะจะไล่จับ ฟ้าลดาวิ่งหนี
“จะหนีพี่ไปไหนจ๊ะ”
ฟ้าลดาหัวเราะสนุกสนาน ไม่ได้รู้สึกอะไร ระหว่างนั้นสายชลเดินตามหาฟ้าลดา เห็นยาซะกำลังจะคว้าตัวฟ้าลดา มากอด..ก็ไม่พอใจ
“นางฟ้า”
ยาซะชะงัก หันไปเห็นสายชลยืนอยู่ สายชลเดินมาหาฟ้าลดา เหล่มองยาซะไม่พอใจ
“ทำอะไรกัน”
“เล่น สายชลมาเล่นด้วยกันนะ”
สายชลเสียงดุ
“ไม่เล่น”
ฟ้าลดาแอบเคืองที่สายชลดุ สายชลจับแขนฟ้าลดาพาขึ้นจากทะเล หันไปมองยาซะไม่ไว้ใจ รีบพาฟ้าลดาออกไปทันที ยาซะมองสายชลเซ็งๆที่ถูกขัดจังหวะ
+ + + + + + + + + + +
สายชลจับแขนฟ้าลดาพาเข้ามาในบ้าน ด้วยความโมโหหึงทำให้บีบแขนฟ้าลดาแน่น
“สายชล นางฟ้าเจ็บนะ”
สายชลตกใจรีบปล่อยมือ หันไปดุฟ้าลดาทันที
“สายชลเคยบอกนางฟ้าแล้วใช่มั๊ยว่าห้ามเล่นน้ำกับผู้ชาย”
“ก็ไม่ได้แก้ผ้า”
“ไม่ได้แก้ผ้าก็ห้ามเล่นถึงเนื้อถึงตัวกันแบบนี้”
ฟ้าลดาสะดุ้ง กับเสียงที่ดังของสายชล
“แล้วต่อไปนี้ก็ห้ามใส่เสื้อผ้าบางๆแบบนี้อีก เธอเป็นสาวแล้วนะนางฟ้า”
ฟ้าลดาไม่เข้าใจ
“ทำไมต้องโกรธด้วย!”
“ต้องโกรธซิ สอนไม่รู้จักจำ”
ฟ้าลดาฉุน
“สายชลดุนางฟ้าทำไม ไม่เหมือนพี่ยาซะ พี่ยาซะใจดี พูดดีกับนางฟ้า แล้วแถมยังชอบซื้อมาให้นางฟ้าด้วย” สายชลโมโหสุดๆ เลือดขึ้นหน้า กวาดของที่ยาซะให้ฟ้าลดาทั้งขนม เสื้อผ้า เครื่องสำอางค์ใส่ถุง
ฟ้าลดาแปลกใจ
“สายชลทำอะไร”
สายชลไม่ตอบ กวาดของใส่ถุงจนหมด แล้วก็จ้ำเดินออกไปทันที ฟ้าลดาตกใจ
“สายชลเอาของนางฟ้าไปไหน”
ฟ้าลดารีบตามสายชลออกไปทันที
+ + + + + + + + + + +
สายชลเทของในถุงทิ้งลงทะเล ฟ้าลดาเห็นแล้วก็ตกใจ รีบเข้ามาฉุดแขนสายชลไม่ให้ทำ แต่สายชลไม่สนใจ สะบัดแขนออกแล้วเทจนหมดถุง ฟ้าลดาโมโหมาก เข้ามาทุบตี
“สายชลนิสัยไม่ดี ทิ้งของนางฟ้าทำไม”
ฟ้าลดาโมโหจนน้ำตาไหล สายชลอึ้ง รู้สึกว่าทำเกินไป แต่ฟอร์ม
“ลงโทษที่เธอเถียงฉัน”
“สายชลใจดำ ใจร้ายที่สุด สายชลไม่น่ารักเลย นางฟ้าไม่ชอบสายชลแล้ว”
ฟ้าลดาวิ่งร้องไห้ออกไป สายชลอึ้ง ใจไม่ดี แต่ทำเป็นไม่แคร์
“เออ ไปเลย อยากรู้นักว่าจะไปไหนซักกี่น้ำ”
สายชลทำเป็นไม่สนใจ หันหน้าไปทางอื่น แต่จริงๆในใจเป็นห่วงมาก
ฟ้าลดาวิ่งร้องไห้ไปตามทาง หมึกกับฉลามหันไปเห็นฟ้าลดาก็รีบสะกิดยาซะ
“พี่พี่...”หมึกเรียก
ยาซะเห็นหมึกกับฉลามบุ๊ยใบ้ก็หันไปเห็นฟ้าลดา
“นางฟ้า...”
ยาซะรีบไปหาฟ้าลดา
“นางฟ้าเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม หรือว่าสายชลทำอะไรนางฟ้า”
“สายชลใจร้าย สายชลทิ้งของที่พี่ยาซะให้นางฟ้าหมดเลย นางฟ้าไม่อยากอยู่กับสายชลแล้ว”
ยาซะชะงักคิดชั่วทันที
“ถ้างั้นไปอยู่กับพี่ยาซะมั๊ย”
ฟ้าลดามองหน้ายาซะ แล้วก็หันไปมองที่เกาะ ก่อนจะหันไปมองยาซะอีกครั้งด้วยความรู้สึกที่ลังเล
(อ่านตอนที่ 5 ในวันพรุ่งนี้)
