(ติดตามอ่านได้ทาง www.manager.co.th ทุกวัน เวลา 9.30 น.)
เรื่องย่อ/นักแสดง
ตอนที่ 4
เพื่อนๆที่ทำงานที่นิตยสารฉบับที่รินลดาทำงานอยู่ด้วย ได้จัดงานเลี้ยงส่งรินลดาที่จะไปเรียนต่อต่างประเทศ แพรว บก.นิตยสาร ซึ่งเป็นรุ่นพี่ส่งกล่องของขวัญให้
“ขอบคุณค่ะ พี่แพรว อะไรคะเนี่ย”
รินลดาเปิดกล่องออกเห็นปากกาน่ารัก
“เอาไว้จดบันทึกเวลาไปเมืองนอก เจออะไรน่าสนใจจะได้โน้ตไว้เขียนคอลัมน์”
แต้วรีบเสนอ “เออ พี่แพรว ความจริงให้รินทำฟรีแลนซ์เขียนเรื่องเกี่ยวกับเมืองนอกส่งมาก็ดีเหมือนกันนะ”
“ก็แล้วแต่ ถ้ามันมีเวลา ก็เอา”
“ใช่ ทำสกู๊ปถิ่นโลกีย์เมืองนอกก็ได้”หนูเห็นด้วย
รินลดาหัวเราะ รีบปฏิเสธ
“อุ๊ย ไม่เอาหรอกพี่หนู ที่นั่นเราไม่รู้จัก เกิดซวยขึ้นมาอาจจะโดนเสียบนะ”
“แล้วกะจะไปเรียนซักกี่ปี”
“ก็คงต้องไปเรียนภาษาก่อนหกเดือน แล้วก็จะต่อโทเลย ถ้าเป็นไปได้ รินก็อยากจะเรียนให้ถึงปริญญาเอก”
“เฮ้ย ยังไงก็ต้องกลับมาเยี่ยมกันบ้างนะ”แต้วบอก
“ซัมเมอร์รินก็ต้องกลับมาเยี่ยมแม่อยู่แล้วค่ะ”
รินลดายิ้ม หันมองชะงัก เห็นเพชรเดินเข้ามาในร้าน เดินไปที่โต๊ะหนึ่ง แล้วจับมือกับเสี่ยนักธุรกิจที่โต๊ะอาหาร
“ใคร รู้จักเค้าเหรอ”แพรวถาม
“อีตานี่ไงคะ ที่หนูเล่าว่าตอนไปสัมภาษณ์ที่อาบอบนวดแล้วเค้านึกว่าหนูเป็นหมอนวด”
หนูมองอย่างสนใจ
“แต่หล่อนะ ท่าทางจะรวยด้วย”
รินลดามองเพชร ชอบในความหล่อของเขาอยู่หรอก แต่พอนึกถึงความประพฤติ รินลดาก็ส่ายหน้า
“ขี้หลีอย่างนี้ไม่ไหว หนูขอบายดีกว่า”
ทั้งกลุ่มหัวเราะกัน เพชรยกกาแฟจิบ ชะงักเมื่อเห็นรินลดา ทั้งสองสบตากัน เพชรยกแก้วกาแฟขึ้นทักทาย “หวัดดีครับ”
รินลดายกมะเหงกให้ แล้วสะบัดหน้า เพชรสะดุ้งโหยง
+ + + + + + + + + +
รินลดาเดินออกมากับกลุ่มแพรว แต้ว หนู รินลดาไหว้ทุกคน - - “ขอบคุณมากนะคะ พี่แพรว พี่แต้ว พี่หนู” … ทุกคนพลัดกันอวยพร รินลดายกมือไหว้ทั้งสาม แล้วเดินแยกไปทางล็อบบี้ รินลดาเดินเลี้ยวออกมาเห็นเพชรถือช่อดอกไม้ยืนรออยู่ “หวัดดีครับ”
รินลดาทำไม่สนใจเดินผ่านเพชรเดินตาม
“เดี๋ยวสิครับ คุณรินลดา” - - “เรื่องอะไรมาเดินตามฉันเนี่ย” - - “ผมไม่ได้มีเจตนาอย่างอื่นนะครับ ผมเพียงแต่อยากเอาดอกไม้มาขอโทษคุณอีกซักครั้ง ที่วันนั้นผมแสดงมารยาทที่ไม่ดีกับคุณ” - - “ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร” - - “ไม่เป็นไรไม่ได้นะครับ ถ้าคุณไม่ยกโทษให้ ผมจะติดใจไปทั้งชีวิต”
รินลดาหยุดมองหน้า เพชรยิ้มให้ - - “ก็ได้” - - “ขอบคุณมากครับ นี่ครับดอกไม้ หวังว่าคุณจะชอบนะครับ” --“ขอบคุณค่ะ”
รินลดาขยับจะเดิน เพชรขวาง “เดี๋ยวครับ”
“มีอะไรอีกคะ” - - “ทานอาหารกลางวันกับผมหน่อยได้มั้ยครับ” - - “ฉันเพิ่งทานอิ่มเมื่อกี้” - - “ถ้างั้นทานกาแฟหรือชาซักหน่อยก็ได้ครับ”
รินลดาถอนใจ - - “ฉันก็อยากนั่งทานกับคุณนะคะ” - - “ถ้างั้นก็ไปเลยครับ” - - “แต่มันไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ เพราะพรุ่งนี้ฉันก็จะไม่อยู่เมืองไทยแล้ว เราคงไม่ได้เจอกันอีก”
เพชรใจหาย “คุณจะไปไหนครับ” - - “คุณจะตามไปหรือไง” --“ใช่ครับ”
“แต่ฉันว่าอย่าดีกว่า เพราะฉันไม่ชอบผู้ชายอย่างคุณ ขอบคุณนะคะสำหรับดอกไม้ เดี๋ยวฉันจะเอาไปถวายพระให้”
รินลดาแกล้งกระพริบตายั่วๆให้ แล้วหันเดินออก
“เดี๋ยวครับ บอกผมหน่อยได้มั้ยครับว่าจะไปประเทศไหน” --“ลิเบียค่ะ” รินลดายักคิ้วให้ เดินออก เพชรยืนอึ้งเมื่อได้ยินชื่อประเทศ
+ + + + + + + + + + + +
รัญกับบัวเดินเที่ยวด้วยกัน เมื่อเดินผ่านร้านดอกไม้ บัวหยุดชะงัก
“เย็นนี้คุณอยากทานอะไร”รัญถาม
“อะไรก็ได้ค่ะ แล้วแต่คุณ เอ่อ คุณรอฉันแป๊บนึงได้มั้ยคะ” - - “มีอะไรเหรอ”” - - “พอดีฉันอยากซื้ออะไรหน่อยน่ะค่ะ” - - “ซื้ออะไร ไปด้วยกันสิ” - - “ไม่เป็นไรค่ะ คุณรอตรงนี้แหละเดี๋ยวฉันมา”
รัญพยักหน้า บัวเดินหายไปอีกด้านเพื่อไปเลือกซื้อดอกไม้ บัวเดินเข้าไปเลือกซื้อดอกไม้ ครู่หนึ่งก็เดินกลับมาหารัญ บัวเดินเข้ามาหาซ่อนดอกไม้ไว้ด้านหลัง รัญหันมายิ้มให้
“ซื้ออะไรมา”บัวดึงดอกไม้ออกมาจากข้างหลังรัญมอง “สวยดีนี่ จะเอาไปใส่แจกันที่บ้านเหรอ” - - “เปล่าค่ะ...ฉันอยากให้คุณ” - - “ให้ผม” - - “ค่ะ สำหรับ...” - - “สำหรับอะไร”
“ก็...สำหรับมิตรภาพของเราก็ได้”
รัญมองอึ้งยิ้มเขิน “ขอบคุณนะ ที่จริงผมควรจะเป็นฝ่ายซื้อให้คุณมากกว่า”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันก็แค่อยากขอบคุณที่คุณดีกับฉัน ไปเถอะค่ะ” - - “เดี๋ยวบัว” --“คะ” - - “เรียกผมว่าพี่รัญเหมือนเดิมได้มั้ย” - - “ค่ะ พี่รัญ” บัวคว้ามือรัญ ทั้งสองจูงมือกันออกไป
+ + + + + + + + + + + +
ฉัตรชัยนัดพบกับอ้อมที่โรงแรม หลังจากมีความสุขด้วยกัน ฉัตรชัยยังคงนอนอยู่บนเตียง อ้อมที่แต่งตัวเสร็จแล้ว เดินออกจากห้องน้ำมานั่งที่เตียงหันหลังให้ฉัตรชัย
“ช่วยรูดซิปให้หน่อยสิคะ”
ฉัตรชัยขยับลุกนั่งจุ๊บหลังอ้อม - - “ทำไมรีบกลับล่ะ” - - “พรุ่งนี้ฉันต้องขึ้นเครื่องแล้วนะ” - - “ไม่ไปไม่ได้หรือ” - - “ไม่ได้ แฟนฉันรออยู่” - - “ผมไม่อยากให้คุณไปจริงๆนะ”
อ้อมยิ้ม...“มาบอกตอนนี้ไม่ทันแล้ว เสียดายเราเจอกันช้าไปหน่อย ถ้าฉันเจอคุณเร็วกว่านี้ บางทีฉันอาจจะเลือกคุณเป็นแฟนก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไร ถ้าคุณกลับมา เราก็เจอกันได้อีกไม่ใช่หรือ”
อ้อมส่ายหน้า “โน เพราะถ้ากลับมา ฉันคงต้องแต่งงานกับแฟนฉันแล้ว”
“มีแฟนแล้วเจอกันไม่ได้หรือไง”
“ไม่ได้ มันผิดศีลธรรม เอาล่ะ ฉันต้องกลับแล้ว ขืนกลับช้าเดี๋ยวพ่อด่า”
อ้อมลุกขึ้น - - “คิดถึงผมบ้างนะ” - - “อืมม์ จะพยายาม บ๊ายบาย ไนซ์ทูมีทยู” อ้อมจุ๊บปากให้แล้วปิดประตูเดินออก ฉัตรชัยมองตามอมยิ้ม
+ + + + + + + + + + + +
อ้อมเดินฮึมฮัมเพลงเข้าบ้านมาอย่างอารมณ์ดี สิงห์นั่งรออยู่หน้าตาบึ้งตึง - - “เดี๋ยว ยัยอ้อม”
“อ้าว คุณพ่อยังไม่นอนอีกเหรอคะ”อ้อมยิ้มทัก
“ก็ลูกยังไม่กลับพ่อจะนอนได้ยังไง พรุ่งนี้จะบินแต่เช้ายังมีใจไปเที่ยวอีกเหรอ”
“อ้อมก็แค่ไปสั่งลากับเพื่อนๆ เท่านั้นเองค่ะ”
“นี่ แกไปเมืองนอก อย่าทำตัวเหลวไหลนะ มันจะเสียชื่อมาถึงพ่อ แล้วก็ต้องตั้งใจเรียน กลับมาจะได้ทำงานทำการซะที”
“รู้แล้วล่ะค่ะ กู๊ดไนท์ค่ะ”
อ้อมขยับไป สวนกับเพียงเพ็ญที่เดินออกมาจากด้านใน - - “กู๊ดไนท์ค่ะแม่ พรุ่งนี้แม่ปลุกหนูด้วยนะคะ” --“จ้ะ” อ้อมเดินขึ้นบ้านไป สิงห์มองตามอย่างไม่สบอารมณ์
“คุณเนี่ยตามใจลูกซะจนยัยอ้อมจะเสียคน” - - “อะไรอีกล่ะ” - - “คุณเคยอบรมดุด่าลูกบ้างมั้ย ที่ทำตัวแบบนี้”
เพียงเพ็ญไม่พอใจ
“ทำตัวยังไง ฉันไม่เห็นลูกจะทำตัวแปดเปื้อนตรงไหน การไปกินไปเที่ยวมันก็ต้องมีกันบ้าง นี่มันสังคมสมัยใหม่นะคะ ใครจะเหมือนคุณ เสร็จงานก็กลับบ้านแทนที่จะออกไปสังสรรค์กับพวกผู้ใหญ่หรือไม่ก็พวกเจ้าสัว ตำแหน่งงานเงินทองมันจะได้เดินเข้ามาบ้าง”
“พูดกับคุณนี่ คำก็เงินสองคำก็เงิน ผมไปนอนดีกว่า”
สิงห์ลุกเดินขึ้นข้างบนไป
“ไม่อยากจะพูด ถ้าไม่ได้ฉัน ป่านนี้จะได้เป็นปลัดกระทรวงเหรอ”เพียงเพ็ญแม่มองค้อนบ่นตามหลัง
+ + + + + + + + + + + +
รินลดาลากกระเป๋าเดินทาง เข้าไปในสนามบิน โดยมีรมณีย์มาส่ง รมณีย์ย้ำเรื่องเดิมที่เคยสั่งไว้
“จำไว้นะยัยริน ลูกต้องทำทุกอย่างเพื่อให้พี่รัญรักหนูอ้อมให้ได้”
รินลดายิ้ม“ไม่ต้องห่วงค่ะแม่ รินจะทำทุกวิถีทาง แต่แม่อย่าลืมสัญญาก็แล้วกัน”
“สัญญาอะไร”
“ก็สัญญาที่แม่บอกว่าจะให้รินเรียนต่อโทจนจบดอกเตอร์”
“เรื่องนั้นแม่ไม่ลืมหรอก ถ้าพี่ชายเราแต่งงานกับหนูอ้อมเมื่อไหร่ แม่จะส่งให้แกเรียนจนเบื่อเลย เอาล่ะ แกไปเช็คตั๋วก่อนเดี๋ยวแม่จะไปห้องน้ำหน่อย”
รมณีย์กับรินลดาเดินแยกกันไปคนละทาง
+ + + + + + + + + + + +
เพชรกับการ์ตูนเดิน และลูกค้าชาวญี่ปุ่น เดินเข้ามาในสนามบินด้วยกัน เพชรหันไปสั่งการ์ตูน
“ตูน เดี๋ยวแกไปเช็คตั๋วให้มิสเตอร์ทานากะ แล้วก็ส่งเค้าจนเข้าประตู ฉันจะขึ้นไปรอที่ร้านกาแฟข้างบน”
การ์ตูนหน้างอ “ตูนอีกแล้ว อะไรๆก็ตูน”
เพชรยักไหล่ว่าช่วยไม่ได้ “ก็แกเป็นลูกน้องฉัน ถ้าฉันไปเทคแคร์ลูกค้าแทนแก ฉันจะจ้างแกไว้ทำไม”- - “พูดเล่นหรอกน่า”
เพชรหันไปบอกทานากะ - - “เดี๋ยวการ์ตูนจะพาคุณไปเช็คตั๋วนะครับ”
“ขอบคุณมากนะครับ คุณเพชร หวังว่าเราจะได้ร่วมทำธุรกิจกัน”
“เช่นกันครับ ขอให้เดินทางโดยปลอดภัยนะครับ”
“เชิญค่ะ คุณทานากะ”
การ์ตูนเดินนำทานากะไป เพชรมองตามแล้วชะงัก เมื่อเห็นรินลดาเดินลากกระเป๋ามาตามทาง เพชรรีบวิ่งตามทันที - - “เดี๋ยวครับ คุณรินลดา”
รินลดาหันมองชะงัก...“คุณ...”
“ดีใจจังเลยครับ ที่ได้เจอคุณอีก” - - “แต่ฉันไม่ดีใจนะที่เจอคุณ”
เพชรมองกระเป๋าเดินทาง - - “นี่คุณจะไปลิเบียจริงๆหรือครับ” - -“จริงค่ะ”
“แต่มันอันตรายนะครับ เค้ากำลังรบกัน”
รินลดายิ้ม “ฉันทราบค่ะ ถ้าคุณไม่มีอะไรฉันต้องขอตัวนะคะ”
“เดี๋ยวครับ...คือ ผมอยากขอเบอร์คุณได้มั้ยครับ”
“อย่าเลยค่ะ อย่างที่บอกเราคงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก”
“แต่ผมไม่คิดอย่างงั้นนะครับ ผมว่าเราสองคนดวงสมพงษ์กัน ผมต้องได้เจอคุณอีกแน่ๆ”
“นั่นมันเป็นความคิดของคุณค่ะ แต่สำหรับฉัน ฉันคิดว่าเราคงเจอกันครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย”
ขณะเดียวกัน อ้อมเดินมากับเพียงเพ็ญ อ้อมเห็นรินลดา อ้อมโบกมือเรียก“น้องริน”
รินลดาหันไปมองตามเสียงเรียก แล้วหันมาบอกเพชร
“ขอตัวนะคะ ฉันต้องไปแล้ว”
รินลดาเดินแยกไปหาอ้อม เพชรมองตามอย่างเสียดายถ้าจะไม่ได้เจอกันอีก... รินลดาเดินเข้าไปหาอ้อม กับเพียงเพ็ญแล้วเดินไปด้วยกัน ริยลดาหันกลับมามอง เห็นเพชรยังมองมา รินลดาอมยิ้มโบกมือล้อๆแล้วหันจากไป
+ + + + + + + + + + + +
รมณีย์โทรบอกรัญว่ารินลดา กับอ้อมขึ้นเครื่องบินมาหาเขาแล้ว รัญบอกว่าเขาจะดูแลทั้งคู่อย่างดี แต่ก็อยู่ภายใต้เงื่อนไขเดิม คือเขาเขาดูตัวอ้อมก่อน ซึ่งรมณีย์ไม่ว่าอะไร เพราะมั่นใจว่ารัญจะประทับใจในความสวยของอ้อมแน่ๆ รัญเดินเข้าไปหาบัวในครัว หลังจากคุยกับรมณีย์แล้ว
“บัว” - -“อีกแป๊บเดียวค่ะพี่รัญ แกงไก่ใกล้เสร็จแล้ว” - - “ไม่ใช่เรื่องนั้น ผมมีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณ” - - “เรื่องอะไรหรือคะ”
“พรุ่งนี้น้องผมกับ...” - - “ว่าที่คู่หมั้นของพี่รัญจะมาใช่มั้ยคะ” - - “ใช่ ผมก็เลยจะบอกให้คุณรู้ เพื่อเตรียมตัวที่จะ...” - - “เล่นละครเป็นแฟนพี่รัญ”บัวพูดขึ้นอย่างรู้งาน - - “ถูกต้อง”
“แค่นี้ใช่มั้ยคะ”บัวหันกลับไปทำอาหารต่อ - - “เดี๋ยว มีอีกอย่าง” - - “อะไรคะ” - - “คืนนี้คุณต้องเก็บของแล้วย้ายไปนอนห้องเดียวกับผม” - - “คืนนี้เลยเหรอคะ พวกเค้ามาพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอ” - - “จะได้ไม่ฉุกล่ะหุกไง แล้วคุณกับผมต้องไปรับเค้าที่แอร์พอร์ตด้วย”
บัวพยักหน้ารับ“ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวทำอาหารเสร็จแล้ว บัวจะไปย้ายของ”
บัวหันกลับไปทำอาหารต่อ รัญเดินเข้ามาใกล้ด้านหลังพูดข้างหูบัว
“มีอะไรให้ผมช่วยมั้ย”
บัวสะดุ้ง“ไม่มีค่ะ พี่รัญไปอาบน้ำเถอะค่ะ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว” รัญมองจ้อง บัวหลบตาประหม่า หันไปสนใจอาหาร รัญมองอมยิ้มเดินออก บัวหันมองตามยิ้มปลื้ม
“หวังว่าพี่รัญจะชอบเรามากกว่าว่าที่คู่หมั้นนะ”บัวภาวนาให้ตัวเองสมหวังในความรัก...
ก่อนจะขึ้นเครื่อง อ้อมโผกอดเพียงเพ็ญ...“หนูไปนะคะแม่”
“จ้ะลูก ขอให้เดินทางปลอดภัยนะจ๊ะ...จำไว้นะแกต้องจับพี่รัญให้ได้”
“หนูรู้แล้วน่า”
เพียงเพ็ญผละออกมาจุ๊บหน้าผาก ลูกสาว
“ไปถึงแล้ว ต้องโทรกลับมาหาแม่นะ” ---“ค่ะ”
ขณะเดียวกัน รมณีย์ก็กระซิบบอกรินลดา...
“อย่าลืมนะ แกต้องทำทุกอย่างให้พี่รัญเค้ารักหนูอ้อมให้ได้ เข้าใจรึเปล่า”
“แม่บอกหนูร้อยครั้งแล้วนะคะ”
“ก็ใช่สิ เพราะมันเป็นอนาคตของแกกับฉันนะ”
อ้อมกับเพียงเพ็ญเดินเข้ามา ทั้งสองคนจึงหยุดคุย
“ไปรึยังจ๊ะ น้องริน”อ้อมชวน ---“ค่ะ พี่อ้อม”
ทั้งสองสาวหันมาไหว้ลารมณีย์ กับเพียงเพ็ญ แล้วเดินเข้าประตูไป รมณีย์หันมาบอก...
“หวังว่าเราคงจะได้รับข่าวดีจากพวกเด็กๆนะ”
เพียงเพ็ญพยักหน้าเห็นดีด้วย
“ฉันก็หวังว่าอย่างงั้นแหละค่ะ”
“ถ้าอย่างงั้นพรุ่งนี้เราเอาดวงตารัญกับหนูอ้อม ไปให้หมอดูดูดีมั้ย”รมณีย์ชวน
“ดีค่ะ” ---ทั้งสองยิ้มให้กัน แล้วพากันออกจากสนามบินไป
+ + + + + + + + + + + +
ระหว่างรอขึ้นเครื่อง อ้อมเติมเครื่องสำอางที่หน้า รินลดานั่งฟังเพลงจากหูฟังและอ่านหนังสืออยู่ด้านข้าง
“น้องรินจ๊ะ”
รินลดาไม่ได้ยิน ยังอ่านหนังสือเฉย อ้อมเรียกซ้ำ“น้องริน...”
รินลดายังเฉย อ้อมหันมองไม่พอใจดึงหูฟังออก“น้องริน”
รินลดาสะดุ้ง “อุ๊ย อะไรคะ พี่อ้อม”
“พี่เรียกตั้งนานไม่ได้ยินเหรอ”
“ขอโทษค่ะ พี่อ้อมมีอะไรคะ”
“พี่อยากรู้ว่ารัญเนี่ยเค้าเป็นคนแบบไหน ดุหรือว่าขี้เล่น”
“ทั้งสองอย่างค่ะ บางทีก็ขี้เล่นบางทีก็ดุค่ะ”
“แสดงว่าเป็นคนอารมณ์แปรปรวน แล้วเค้าชอบหรือไม่ชอบ อะไรบ้าง”
“ยังไงคะ”รินลดางงกับคำถาม
“พี่หมายถึงว่าชอบกินอะไร หรือชอบผู้หญิงแบบไหน ขาวดำ ผอม อวบ”
“อืมม์ อันนี้รินก็ไม่ทราบนะคะ ยังไม่เคยเห็นพี่รัญพาผู้หญิงคนไหนมาบ้านเลยค่ะ”
อ้อมยังกังวล“หวังว่าคงไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกันนะ”
“อุ๊ย ไม่หรอกค่ะ รับรอง พี่รัญเป็นผู้ชายร้อยเปอร์เซ็นต์”
“งั้นก็โล่งอก แล้วอย่างพี่ล่ะ น้องรินว่าพี่รัญเค้าจะสนใจมั้ย”
รินลดาไม่อยากจะออกความเห็น แต่เพราะรมณีย์กำชับมาแล้วว่า จะต้องทำให้รัญชอบอ้อมให้ได้ ไม่อย่างนั้นจะไม่ส่งเงินให้เรียนต่อปริญญาโท รินลดาจึงรีบเอาใจ
“อุ๊ย สนใจสิคะ พี่อ้อมสวยน่ารักขนาดนี้ ผู้ชายที่ไหนไม่สนใจก็ตาถั่วแล้วค่ะ”
“น้องรินพูดจริงรึเปล่า”
“จริงสิคะ รินไม่เคยเจอใครสวยน่ารักเท่าพี่อ้อมมาก่อนเลย”
“แหม น้องรินเนี่ยน่ารักจริงๆ พูดอะไรตรงไปตรงมา พี่ชอบ”
อ้อมหยิกแก้ม รินลดาไม่ชอบ แต่ก็ฝืนยิ้มให้เต็มที่
+ + + + + + + + + + + +
รัญเปิดตู้เสื้อผ้าให้ ขณะที่บัวหอบของเข้ามาในห้องนอนเขา...
“คุณเอาเสื้อผ้าไว้ในตู้ผมได้เลย”
“บัวเอาไว้อีกตู้ก็ได้นี่คะ”
“ไม่ได้หรอก เดี๋ยวเกิดใครมาเห็นเข้า มันจะไม่สมจริง”
บัวแกล้งแหย่...“แล้วเราต้องทำอะไรที่มันสมจริงมากกว่านี้มั้ยคะ”
“คุณหมายถึงอะไร”
“ก็...ถ้าอยู่ต่อหน้าเค้า ต้องมีกอดหรือว่าจูบอะไรกันบ้างมั้ย”
“ก็ต้องแล้วแต่สถานการณ์”
บัวตาโต...“หมายความว่าเราต้องจูบกันจริงๆงั้นเหรอคะ”
“ทำไม รังเกียจผมเหรอ”
รัญมองจ้องหน้า บัวเขิน
“ก็ไม่ได้รังเกียจหรอกค่ะ แต่เราไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆ ทำแบบนั้นมันก็ดูแปลกๆนะคะ”
“คุณก็คิดว่าผมเป็นแฟนคุณจริงๆสิ”
“แล้วพี่รัญล่ะคะ พี่รัญก็จะคิดว่าบัวเป็นแฟนพี่รัญจริงๆหรือเปล่า”
“ก็ต้องคิดสิ เพื่อความสมจริง”
“ก็ได้ค่ะ ถ้าพี่รัญคิดได้ บัวก็คิดได้”
บัวหันไปอย่างเขินๆ เท้าบัวเหยียบพรมเช็ดเท้าลื่น บัวล้มเซไปหารัญ “ว้าย”
รัญคว้าตัวไว้ ทั้งสองล้มลงบนเตียง หน้าบัวเด้งขึ้นมาชนหน้ารัญ ริมฝีปากแตะกัน ทั้งสองต่างชะงัก มองหน้ากันและกันอย่างอึ้งประหม่า
“เอ่อ บัวขอโทษค่ะบัว...”
“ไม่เป็นไร ถือซะว่าเป็นการซ้อมก็แล้วกัน”
บัวอึ้งอายหน้าแดง รัญยังมองจ้อง กอดบัวไว้ บัวเขิน...
“แล้วเราจะซ้อมอะไรต่อรึเปล่าคะ บัวหายใจไม่ออก”
“ขอโทษ เมื่อกี้ผมกลัวว่าคุณจะล้มก็เลยกอดแน่นไปหน่อย”
รัญลุกขึ้นพลิกตัวออก
“บัวว่าคืนนี้บัวนอนที่ห้องเก่าก่อนดีกว่านะคะ”
“กลัวอะไร” ---“เปล่าค่ะ บัวไม่ได้กลัว...”
รัญมองจ้องหน้าบัวหลบตาเปลี่ยนเรื่องพูด
“นี่พี่รัญหิวรึยังคะ บัวจะได้ตั้งโต๊ะให้”
“ก็ดีเหมือนกัน ไปกินข้าวกันดีกว่า”
บัวจะเดินออก รัญเดินตามแล้วชะงักเรียก “บัว”
“คะ” ---“คุณใช้น้ำหอมอะไร”
“ทำไมเหรอคะ”
“ผมเห็นมันหอมดี แล้วก็อยากรู้ไว้ เผื่อน้องสาวผมถาม ผมจะได้ตอบถูก”
“บัวไม่ได้ใช้น้ำหอมค่ะ กลิ่นตัวล้วนๆ”
บัวยิ้มให้หันหลังเดินออกไป รัญมองตามยกแขนเสื้อขึ้นดม
“แสดงว่าเนื้อหอมจริงๆ”
รัญยิ้มแล้วเดินตามลงไป
+ + + + + + + + + + + +
อ่านต่อหน้าที่ 2
ตอนที่ 4 (ต่อ)
รัญนั่งดูที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เห็นภาพอ้อมที่รมณีย์ส่งมาให้ แล้วนึกถึงสิ่งที่แม่บอก...
‘…แม่เตรียมเจ้าสาวให้ลูกแล้ว เธอชื่อน้องอ้อมเป็นลูกสาวคุณเพียงเพ็ญเพื่อนแม่ พ่อเค้าเป็นปลัดกระทรวง มีฐานะและชาติตระกูลเหมาะสมกับเราทุกอย่าง...’
รัญมองอ้อมแล้วนึกถึงบัว รัญกดแป้นเปลี่ยนเป็นภาพบัว แล้วกดเปลี่ยนเป็นรูปอ้อมสลับกันไปมาอย่างคิดหนัก...
เช้าวันรุ่งขึ้น รัญกับบัวไปรับรินลดากับอ้อมที่สนามมบินด้วยกัน รัญยืนมองนาฬิกาข้อมือ มองป้ายบอกเวลาเครื่องลงอย่างกระสับกระส่าย บัวเหลือบมองรัญที่หันมาเห็นพอดี
“มองผมทำไม”
“ดูท่าทางพี่รัญตื่นเต้นนะคะ” ---“จริงเหรอ...”
“แต่เป็นใครก็คงต้องตื่นเต้นล่ะค่ะ จะได้เจอว่าที่เจ้าสาวในอนาคต”
“ยังไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แค่แม่ผมอยากให้ผมได้ทำความรู้จักกับเธอเท่านั้น ผมจะชอบหรือไม่ชอบเธอ ก็ยังไม่รู้”
“แล้วถ้าพี่รัญชอบเธอล่ะคะ จะแต่งงานกับเธอเลยรึเปล่า”
“ถ้าผมชอบผมก็แต่ง”
บัวอึ้ง“แล้วพี่รัญไม่คิดว่าจะได้เจอคนที่ถูกใจกว่าเหรอคะ”
รัญมองหน้าบัว
“อย่างคุณน่ะเหรอ”
“เอ่อ บัวไม่ได้หมายถึงตัวเองซะหน่อย”
“ผมรู้ ผมแค่แซวคุณเล่น จริงๆแล้วคนอย่างผม ถ้ารักใครก็รักเลย ไม่คิดจะเผื่อใจให้ใครหรอก”
บัวอึ้งหวั่นไหวกับคำพูดของรัญกลัวว่ารัญจะชอบอ้อม
ขณะเดียวกัน อ้อมกับรินลดาเดินก้าวออกมา
“ไหนดูซิพี่รัญอยู่ไหน”อ้อมถามอย่างตื่นเต้น
สองสาวกวาดตาหา รินลดาเห็นรัญยืนอยู่
“นั่นไงคะ พี่รัญคะ พี่รัญ”
รินลดาตะโกนเรียกโบกมือให้ รัญหันหน้ามาเห็นน้องสาว
“อ้าว ริน”
รัญเดินเข้าไปหา รินลดาโผกอด
“หวัดดีค่ะ พี่รัญ คิดถึงจังเลย”
“พี่ก็คิดถึงเรา”
รินลดาผละออกมาจากพี่ชาย หันมาแนะนำอ้อม
“นี่พี่อ้อมค่ะ”
รัญหันมอง อ้อมที่ประทับใจในความหล่อของรัญทันทีที่เห็น ยกมือไหว้อย่างอ่อนหวาน
“สวัสดีค่ะพี่รัญ”อ้อมยิ้มแอ๊บเรียบร้อยสุดฤทธิ์
“หวัดดีครับ”
“พี่รัญเนี่ย ตัวจริงหล่อกว่าในรูปอีกนะคะ”
รัญยิ้มเขิน“ขอบคุณครับ”
บัวมองรัญกับอ้อมอย่างหมั่นไส้ รินลดารีบเสริม
“จะว่าไป พี่รัญกับพี่อ้อมก็เหมาะสมกันนะคะ คนนึงก็หล่อ อีกคนก็สวย น่าจะเป็นแฟนกันนะคะ”
“พูดอะไรน่ะริน”รัญปราม
อ้อมทำทีเอียงอายเขิน บัวเดินเข้ามาคล้องแขนรัญหน้าตาเฉย
“จะไปกันรึยังคะ”
อ้อมกับรินสะดุ้งหันมองบัว “แล้วนี่...”
“ขอโทษครับ ผมลืมแนะนำไป นี่บัวระวงแฟนผมครับ”
อ้อมตกใจสำลักน้ำลาย
“อะ...อะไรนะคะ แฟนเหรอคะ”
“ค่ะ บัวเป็นแฟนพี่รัญ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
บัวยิ้มหวานให้ ในขณะที่สองสาวยืนตะลึง อย่างคาดไม่ถึง
+ + + + + + + + + + + +
อ้อมลากกระเป๋าเข้าไปในห้องนอน แล้วหันมาเล่นงานรินลดา
“ไหนน้องรินบอกว่าพี่รัญไม่มีแฟนไง แล้วนังบัวระวงเป็นใครมาจากไหน”
รินลดาหน้าเสีย
“รินขอโทษค่ะ รินเองก็เพิ่งทราบเดี๋ยวนี้ พี่อ้อมใจเย็นก่อนนะคะ”
“เธอจะให้พี่ใจเย็นทนดูเค้าเริงรักกันงั้นเหรอ พี่กลับกรุงเทพดีกว่า”
“อย่าเพิ่งโมโหสิคะพี่อ้อม รินว่ามันต้องมีอะไรเข้าใจผิดกันแน่ๆ”
อ้อมหน้าตึง
“เข้าใจผิดเหรอ พี่ว่าเธอกับแม่เธอต่างหากที่เข้าใจผิด คิดว่าพี่ชายแสนดีไม่มีใคร”
“เอาอย่างนี้นะคะพี่อ้อม พี่อ้อมรออยู่นี่ก่อน ให้รินไปคุยกับพี่รัญว่าความจริงเป็นยังไง”
“เชิญ”รินลดาเดินออกไป
“อะไรของมันวะ”อ้อมถอนหายใจอย่างโมโห ลืมความเป็นสาวเรียบร้อยที่แสดงต่อหน้ารัญเสียสนิท
+ + + + + + + + + + + +
รินลดาเดินลงบันไดมา เห็นรัญกำลังช่วยบัวจัดโต๊ะ รัญหันมายิ้มให้...
“รินมาก็ดีแล้ว เรียกคุณอ้อมมาทานข้าวเลย”
“น้องมีอะไรจะคุยกับพี่”
“มีอะไรก็ว่ามา”
รินลดามองบัวอย่างไม่พอใจ
“น้องอยากคุยส่วนตัว ออกไปคุยข้างนอกได้มั้ยคะ”
รินลดาเดินนำออกไป รัญมองตามแล้วหันมาบอกบัว
“คุณตั้งโต๊ะได้เลยนะ เดี๋ยวผมมา”
รัญเดินตามน้องสาวไป บัวมองตามอย่างนึกเดาว่าต้องพูดถึงเรื่องเธอแน่ๆ
รัญเดินออกมาหน้าบ้าน รินลดาหันมามองหน้าตึง...
“มีเรื่องอะไร ถึงต้องออกมาคุยนอกบ้าน”
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”
“ก็พี่บอกแล้วไงว่าเป็นแฟนพี่”
“แล้วทำไมน้องกับแม่ไม่รู้”
“แล้วทำไมพี่ต้องรายงานเธอกับแม่ด้วย นี่มันเรื่องส่วนตัวของพี่นะ”รัญไม่ค่อยพอใจ
“แต่แม่ต้องการให้พี่แต่งงานกับพี่อ้อมนะ”
“แต่พี่บอกแม่ไปแล้วนี่ ถ้าพี่ชอบพี่ก็จะแต่ง”
“แต่พี่รัญมีผู้หญิงอื่น แบบนี้พี่อ้อมเค้าจะชอบพี่รัญได้ยังไง”รินลดาเถียง
“ก็แล้วจะให้พี่ทำยังไง พี่มีแฟนก่อนที่พี่จะเจอคุณอ้อม”
“แต่น้องว่าพี่ควรจะเลิกกับแม่บัวระวงให้เร็วที่สุด ก่อนที่พี่อ้อมเค้าจะไปจากพี่”
“พี่ทำอย่างงั้นไม่ได้หรอก และถ้าคุณอ้อมเค้าอยากจะกลับ พี่ก็ช่วยอะไรไม่ได้”
“ถ้าอย่างงั้นน้องจะบอกแม่”
“ดี แม่จะได้เลิกจับคู่ให้พี่ซะที”
รัญหันเดินเข้าบ้านอย่างไม่สนใจ รินลดาเครียดมาก รู้ว่ารมณีย์ไม่พอใจแน่ แต่ก็ต้องโทรไปบอก ทันทีที่รู้เรื่อง รมณีย์โวยเสียงดัง
“ผู้หญิงคนนั้นมันเป็นใคร”
รินลดาเบ้หน้ากับเสียงแม่ แต่ก็พูดโทรศัพท์ต่อ...
“หนูก็ไม่ทราบค่ะ”
“แล้วหน้าตาเป็นยังไง กับยัยอ้อมใครสวยกว่ากัน”
“สูสีค่ะแม่ สวยคนล่ะแบบ”
“สูสีเลยเหรอ”
“ใช่ค่ะ แล้วจะทำยังไงดีคะแม่ พี่อ้อมเค้าโวยวายด่าหนูใหญ่เลย แถมยังบอกว่าจะกลับกรุงเทพด้วย”
“ไม่ได้นะ ยัยริน แกจะให้หนูอ้อมกลับไม่ได้นะ”
“แล้วจะให้หนูทำยังไงล่ะแม่”
“แกบอกเค้าว่าไม่ต้องห่วง เรื่องแฟนตารัญแม่จะเป็นคนจัดการเอง แล้วแกก็ลองสืบดูซิว่านังบัวระวงเนี่ย มันเป็นลูกเต้าเหล่าใคร มีศักดิ์สกุล มีทรัพย์สินเงินทองมากมายมั้ย”
“แม่หมายความว่าไงคะ”
“ถ้ามันรวยเท่าๆ กับยัยอ้อม มีชาติตระกูลเหนือกว่า แกก็ให้ยัยอ้อมกลับได้เลย แต่ถ้ามันเป็นเด็กใจแตกมาเกาะพี่ชายแก แกก็เตรียมหาทางไล่มันไปให้เร็วที่สุด”
“แต่แม่คะ...”
“ไม่มีแต่ ทำตามที่แม่บอก”รมณีย์ปิดโทรศัพท์อย่างโกรธจัด“ตารัญนะตารัญ มีผู้หญิงซ่อนอยู่ไม่บอกแม่”
+ + + + + + + + + + + +
รินลดาบอกให้อ้อมรู้ว่าคุยอะไรกับรมณีย์บ้าง...
“คุณแม่น้องรินพูดอย่างงั้นจริงนะ”อ้อมย้อนถาม อย่างอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง
“จริงค่ะ แม่บอกว่าพี่อ้อมไม่ต้องตกใจ ถึงยังไงพี่รัญก็ต้องแต่งงานกับพี่อ้อมพันเปอร์เซ็นต์”
“แต่ถ้าพี่รัญเค้าไม่ยอมล่ะ”
“ไม่ต้องห่วงค่ะ พี่รัญเค้ากลัวแม่ ถ้าแม่พูดคำไหนเค้าต้องทำตามค่ะ”
อ้อมพยักหน้าอย่างค่อยมีกำลังใจขึ้นมา
+ + + + + + + + + + + +
รัญ บัว อ้อม รินลดา นั่งกินข้าวร่วมโต๊ะ บัวตักอาหารเอาใจรัญเต็มที่ อ้อมกับรินลดามองหมั่นไส้ บัวหันมาเห็นข้าวในจานอ้อมหมด บัวขยับหยิบโถข้าวจะเติมให้
“เติมข้าวหน่อยมั้ยคะ คุณอ้อม”
“ไม่ค่ะ ฉันอิ่มแล้ว”
“คุณบัวระวงมาเรียนหนังสือหรือมาทำงานที่นี่คะ”รินลดาเริ่มซัก
บัวเหลือบมองรัญ
“อ๋อ บัวเค้าจะมาเรียนภาษาเหมือนรินกับคุณอ้อมน่ะ”รัญตอบแทน
“งั้นก็ต้องอยู่ที่นี่อีกนานสิคะ”อ้อมถาม
“ก็คงนานล่ะค่ะ อยู่ที่ว่าพี่รัญจะหมดรักบัวเมื่อไหร่”
บัวแซวมองสบตารัญ รัญอมยิ้ม อ้อมมองบัวอย่างหมั่นไส้
“แล้วมาอยู่กับพี่รัญนานๆอย่างนี้ คุณพ่อคุณแม่ไม่ว่าเหรอคะ”รินลดาถามอีก
“อ๋อ บัวไม่มีพ่อแม่ค่ะ”
“ไม่มีพ่อแม่ แล้วเอาตังค์ที่ไหนมาเรียนหนังสือเมืองนอก”
“พี่ชายค่ะ พี่ชายบัวเป็นเพื่อนกับพี่รัญ”
“แล้วพี่ชายทำอะไร รวยเหรอคะ”
“ก็ไม่รวยหรอกค่ะ ทำงานบริษัททั่วๆไป มีเงินเก็บบ้างเล็กน้อย”
รินลดาได้ยินอย่างนั้นมองบัวแล้วเบ้หน้า รัญตัดบทด้วยการเปลี่ยนเรื่องคุย
“เดี๋ยวเราอิ่มกันแล้ว รินกับคุณอ้อมอยากออกไปเดินเล่นมั้ยพี่จะพาไป”
“ไม่ล่ะคะ อ้อมเพลียๆ ขอนอนพักดีกว่าค่ะ”
“รินก็เหมือนกัน รินขอตัวนะคะ”
รินลดากับอ้อมลุกออกไป บัวหันมาถามรัญ...
“เป็นยังไงบ้างคะ การแสดงของบัว”
“ใช้ได้ ดูท่าทางสองคนนั้นเชื่อสนิท”
ทั้งสองคนยิ้มให้กัน และค่ำคืนนั้นก็ได้นอนห้องเดียวกัน โดยบัวเลือกที่จะปูผ้านอนที่หน้าเตียง รัญจึงยกผ้านวมห่มนอนให้
ขณะที่รัญไปทำงาน รมณีย์ได้โทรหารัญ รัญเดินขึ้นบันไดพร้อมกับพูดโทรศัพท์ไปด้วย...
“คงไม่ได้หรอกครับแม่ อยู่ๆจะให้ผมเลิกกับ บัวระวงโดยไม่มีเหตุผล ผมทำไม่ได้ครับ”
รมณีย์ฟังแล้วโมโหมาก
“ลูกต้องทำได้ เพราะแม่ไปพูดบรรยายสรรพคุณลูก แล้วก็ทาบทามหนูอ้อมกับพ่อแม่เค้าไว้ให้ลูกแล้ว ลูกทำแบบนี้แม่เสียผู้ใหญ่รู้มั้ย”
“ก็ผมบอกแม่แล้วไงครับว่าผมขอศึกษาดูนิสัยใจคอเธอก่อน ถ้าเธอถูกใจผม ผมก็จะเลิกกับบัวระวง”
“แต่การที่ลูกเอาผู้หญิงอื่นมาอยู่ด้วยแบบนี้ หนูอ้อมเค้ารับไม่ได้นะ”
“ถ้าอย่างงั้นก็ช่วยไม่ได้ครับ เพราะผมเจอบัวระวงก่อนเค้า”
“นี่...รัญ ฟังแม่ให้ดีนะ ครอบครัวหนูอ้อมเนี่ยเค้ามีทั้งเงินและชาติตระกูล ถ้าลูกได้แต่งงานกับเค้าลูกก็จะสบายไปทั้งชาตินะ”
“ที่แม่ต้องการให้ผมแต่งงานกับเค้าก็เพราะต้องการทรัพย์สินเงินทองของเค้าเท่านั้นเองเหรอครับ”
“เอ่อ ไม่ใช่...แม่ไม่ได้คิดถึงขนาดนั้นหรอก เพียงแต่แม่อยากให้ลูกได้แต่งงานกับคนดี ๆ เพื่ออนาคตของลูกเอง”
“เอาล่ะครับแม่ ถ้าคุณอ้อมเค้าดีจริงอย่างที่แม่บอก ผมก็จะแต่งกับเค้า แต่ผมจะเป็นคนตัดสินใจด้วยตัวผมเอง”
“แต่ถึงยังไง แม่ก็ต้องการให้ลูกไล่ผู้หญิงชื่อบัวระวงออกไป”
“ผมบอกแล้วไงครับว่าผมทำไม่ได้ แค่นี้นะครับแม่”
รัญปิดโทรศัพท์ เดินเลี้ยวขึ้นตึกไป รมณีย์กดปิดโทรศัพท์อย่างหงุดหงิด
“ไม่ได้การแล้ว ต้องสืบให้รู้ว่านังบัวระวงนี่มันเป็นใคร”
+ + + + + + + + + + + +
มงคลอ่านจดหมายโดยมี นิภาพรรณ เพชรและการ์ตูนอยู่ในห้องด้วย
“พ่อกับแม่ ไม่ต้องห่วง บัวสบายดี ขออยู่เที่ยวที่อเมริกาซักพัก ถ้าสบายใจเมื่อไหร่แล้วบัวจะกลับ รักพ่อแม่และพี่เพชรเสมอ...บัว”
นิภาพรรณแปลกใจ
“เอ๊ะ...แล้วลูกไปอยู่กับใครที่อเมริกา หา...การ์ตูน รู้มั้ยบัวไปอยู่กับใคร”
“หนูไม่ทราบค่ะ”
นิภาพรรณหันไปหาเพชร
“แล้วแกล่ะเพชร แกมีเพื่อนอยู่ที่อเมริกาบ้างรึเปล่า”
“มีครับ...แต่บัวมันจะไปอยู่กับเพื่อนผมได้ยังไง เพื่อนผมเป็นผู้ชาย”
“แต่เราก็เบาใจได้แล้วนะคะ เพราะตอนนี้เรารู้แล้วว่าบัวอยู่ที่ไหนแล้วก็ปลอดภัยดี”การ์ตูนรีบออกความเห็นให้ทุกคนสบายใจ
“ก็เหลือแค่ว่าจะยกเลิกการแต่งงานของยัยบัวกับนายฉัตรชัยยังไง”มงคลบอกอย่างหนักใจ
“ไม่ยากนี่ครับ ก็บอกไปว่าไอ้บัวมันท้องกับฝรั่งที่เมืองนอก”เพชรแนะ
“แกก็พูดจาน่าเกลียด น้องเป็นผู้หญิงนะพูดเรื่องท้องเรื่องไส้ได้ยังไง”นิภาพรรณส่งเสียงดุ
“ถ้าอย่างงั้นก็ต้องเปลี่ยนเจ้าสาว”เพชรบอก
มงคลคิดตาม
“เปลี่ยนยังไง”
“ก็ส่งไอ้ตูนไปแทนสิ...มันก็ผู้หญิงเหมือนกัน”
การ์ตูนตกใจหน้าตื่น
“บ้าเหรอพี่เพชร ตูนไม่ได้ชอบเค้าเหมือนกันนะ”
ขณะเดียวกันนั้นมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น รัชนีเปิดเข้ามา
“ขอโทษค่ะคุณเพชร มีแขกมาพบค่ะ”
“ใคร”
“คุณหญิงรมณีย์ค่ะ”
การ์ตูนชะงักสนใจ
“ให้เค้ารอในห้องนะ...เดี๋ยวผมออกไป”
รัชนีออกไป นิภาพรรณหันมาหาเพชร
“คุณหญิงเค้ามาทำไม...ถ้าเอาบ้านมาจำนองบอกว่าไม่เอาแล้วนะ ตอนนี้เราจะเปิดโรงงานใหม่ต้องใช้เงินอีกเยอะ”
“รู้แล้วน่า แม่ก็ทำเป็นงกไปได้”
เพชรเดินออกไป การ์ตูนลุกเดินตาม
“ของเก่ายังไม่มาไถ่เลย”นิภาพรรณบ่น
“คนเค้าลำบาก...ช่วยได้ก็ช่วยน่า รัญกับเพชรก็เป็นเพื่อนรักกัน”
นิภาพรรณมองค้อนสามี
+ + + + + + + + + + + +
เพชรเข้ามาในห้องทำงาน รมณีย์ที่รออยู่ถามเพชรทันที
“เพชรรู้เรื่องที่ตารัญมีแฟนมั้ย”
“ก็ทราบนิดหน่อยครับ รัญเคยโทรมาคุยบ้าง”
“เห็นเค้าว่าเป็นน้องสาวของเพื่อนตารัญสมัยเรียนอยู่เชียงใหม่ เพชรรู้มั้ยว่าเพื่อนคนไหน”
“รู้สึกว่าจะเป็นน้องสรศักดิ์น่ะครับ”
“สรศักดิ์เหรอ...แม่ไม่เห็นเคยได้ยินชื่อ”
“อยู่กันคนล่ะคณะครับ มีอะไรเหรอครับ”เพชรแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“แม่ไม่อยากให้ตารัญเค้าไปคบผู้หญิงสะเปะสะปะ เกิดไปได้คนไม่ดีเข้ามันจะมีผลกับหน้าที่การงานของเค้า”
“ถ้างั้น เดี๋ยวผมจะลองถามเพื่อน ๆ ดูว่าน้องสรศักดิ์เป็นยังไงบ้าง”
“ขอบใจจ้ะ เออ...ที่สำคัญแม่อยากรู้ว่าครอบครัวเค้าร่ำรวยมีเงินมีฐานะบ้างมั้ย”
“ได้ครับ...ผมจะซักถามให้ละเอียดเลยครับ”
“ขอบใจมากนะเพชร อ้อ...แล้วไอ้เรื่องที่ดินที่แม่จำนองไว้แม่ขอผลัดไปอีกซักสามเดือนนะ ตอนนี้แม่ช็อตนิดหน่อย”
“ไม่เป็นไรครับคุณแม่ เรื่องนั้นไม่มีปัญหา”
รมณีย์ยิ้ม การ์ตูนแนบหูแอบฟังอยู่ด้านนอก นิภาพรรณเดินมาหยุดมอง
“แกทำอะไรการ์ตูน”
“อุ๊ย...ป้านิตกใจหมด”
“นี่แกมาแอบฟังพี่เพชรเค้าคุยกันเหรอ”
“เอ่อ คือ...คือหนูจะมาแอบฟังว่าเค้ามายืมเงินพี่เพชรรึเปล่าค่ะ”
“เออ...ดีแล้ว แล้วเค้าขอยืมรึเปล่า”
“เปล่า”
นิภาพรรณแล้วคุยเรื่องอะไร
“เห็นว่าอีกสองสามวันจะเอาเงินมาใช้หนี้ค่ะ”
“เออ ค่อยยังชั่วหน่อย”
นิภาพรรณเดินเลยไป รมณีย์เดินออกมาจากห้อง การ์ตูนยกมือไหว้
“สวัสดีค่ะ”
รมณีย์มองแล้วทำเชิดใส่เดินผ่านไป
“ท่าทางไอ้บัวต้องเจอศึกหนักแน่”
การ์ตูนมองตามอย่างสยองแทนบัว
+ + + + + + + + + + + +
(จบตอนที่ 4)
ติดตามอ่านตอนต่อไปเวลา 9.30 น. พรุ่งนี้
