เส้นตายสลายโสด
ตอนที่ 17
ฮันนี่ยังคงกอดดินแน่น
“ทำไมดินไม่หันมามองคนที่ยังจงรักภักดีกับดิน ฮันนี่ไงคะ”
ดินค่อยๆ จับตัวฮันนี่ผละออกมา จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของฮันนี่
“ฮันนี่....”
“คะ” ฮันนี่นึกดีใจ เหมือนว่าดินจะใจอ่อน “ดินเข้าใจความรู้สึกของฮันนี่แล้วใช่มั้ย”
“เข้าใจ”
“ดิน ฮันนี่ดีใจที่สุดเลย”
ฮันนี่โผเข้ากอดดินอีก
“ผมเข้าใจคุณ แต่...ผมไม่คิดจะกลับไปรักคุณ”
“คุณยังคิดจะรักมันอยู่อีกเหรอ ฮันนี่มีอะไรที่สู้มันไม่ได้ ดินถึงไม่ยอมเปลี่ยนใจ” ฮันนี่ถามอย่างไม่พอใจ
“เรื่องบางเรื่อง คุณไม่จำเป็นต้องต่อสู้เพื่อให้ได้มาหรอก โดยเฉพาะเรื่องความรัก สู้ให้ตาย ถ้าไม่รักก็คือไม่รัก”
ดินผละออกไปทันทีฮันนี่กำหมัดแน่น แค้นใจที่ดินยังคงใจแข็ง พาลไปถึงฟ้า
“นังน้ำฟ้า! แกจะเป็นมารคอยขัดฉันไปซะทุกเรื่อง ใช่มั้ย”
+ + + + + + + + + + + +
ฟ้ายืนอายอยู่กับคุณวี ต่อหน้าทุกคนที่ล็อบบี้ของรีสอร์ท ธีรเทพ ต้น กอหญ้า มิ้นท์ยืนเหวอบีบีอ้าปากค้างด้วยความตื่นเต้นตกใจก่อนจะโผเข้ามากอดฟ้า
“ยินดีด้วยนะฟ้า ดีใจด้วย ดีใจๆๆๆ”
“ขอบใจนะ”
“ยินดีด้วยนะคะคุณฟ้า คุณวี” เฟซแสดงความยินดีกับฟ้าและคุณวี
“ขอบคุณค่ะ/ขอบคุณครับ”
ฟ้ากับคุณวีบอกออกมาพร้อมกัน ดินเดินเข้ามา ฮันนี่ตามมาอีกที
“แหม...ไม่ตั้งโต๊ะเชิญนักข่าวมาทำข่าวด้วยซะเลยล่ะคะ” มิ้นท์ประชด
“ก็อยากอยู่นะครับ ผมอยากให้ทุกคนรู้ว่าผมโชคดีขนาดไหนที่คุณฟ้ายอมแต่งงานด้วย” คุณวีบอก
“ว๊ายย /ฮิ้ววว”
กอหญ้าเดินมาหาฟ้า
“ยินดีด้วยนะพี่ฟ้า”
“ขอบใจจ๊ะ”
กอหญ้าหันไปมองดิน ดินหน้าเศร้ามากแต่พยายามฝืนยิ้ม ฮันนี่มองฟ้ากับคุณวีอย่างหมั่นไส้
“ยินดีด้วยนะครับคุณฟ้า คุณวี ในที่สุด...ก็ถึงเวลาซะที”
ดินบอกคุณวียิ้มรับเพียงเล็กน้อย เพราะยังไม่หายติดใจในตัวดิน ฟ้าฉีกยิ้มกว้างมาก ร่าเริงเกินปกติ
“ใช่ ในเมื่อทุกอย่างลงตัว ก็สมควรที่ฉันกับคุณวีจะแต่งงานกัน ใช่มั้ยคะคุณวี”
“ครับ”
“นี่...จะไม่โชว์แมนหน่อยหรือไง” บีบีกระซิบกีบธีรเทพ
“รู้แล้วน่า...แสดงความยินดีด้วยครับคุณฟ้า คุณวี จากใจจริง”
“ไอ้ต้นล่ะ”
“อือ!”
“แล้วคู่ของเธอล่ะฮันนี่จะมีข่าวดีเมื่อไหร่ อุ๊ยต๊าย...ปล่อยให้ฟ้าแซงหน้าไปได้ไงเนี่ย”
ฮันนี่เจ็บใจ แต่ไม่กล้าทำอะไรเพราะคนเยอะจึงเดินหนีไปทันที มิ้นท์ตามออกไปด้วยทุกคนเข้ามารุมแสดงความยินดีกับฟ้าและวี ฟ้าหันมองดินแต่ดินไม่หันมาสบตาฟ้าอึ้งไป คุณวีหันมาเห็นพอดี นึกแปลกใจ ทำไมฟ้าดูไม่มีความสุขฟ้าหันกลับมาร่าเริงกับบีบีและทุกคน คุณวีจึงไม่ติดใจอะไร ดินมองภาพฟ้ากับคุณวีชื่นมื่นอย่างเจ็บปวดใจ
ฟ้า บีบีและคุณวีเดินมาส่งเฟซที่รถ
“คุณเฟซ อย่าเพิ่งกลับเลยค่ะ”
“นั่นน่ะสิครับ ขับกลับคนเดียว ดึกๆ แบบนี้ อันตราย”
“แถมเพิ่งทำงานเสร็จ คุณดูเพลียมากเลยนะคะ”
“ไม่กลับไม่ได้จริงๆ ค่ะ เฟซมีงานเช้ามาก ยังไงเฟซก็ไหวค่ะ”
“เอาอย่างนี้ดีกว่า...ผมขับรถให้”
“อุ๊ย ! ไม่ได้ค่ะ” ฟ้ากับบีบีเองก็ตกใจ ไม่คิดว่าคุณวีจะอาสา “คุณวีอย่าลำบากเพราะเฟซเลย เฟซขับได้จริงๆ คุณฟ้า คุณบีบีคะ เฟซไม่เป็นไรจริงๆ”
ฟ้าหันมองคุณวี คุณวียังยืนยัน
“พรุ่งนี้ผมก็ต้องกลับแต่เช้าอยู่แล้ว ผมจะให้คนขับรถผมขับตามไปด้วย ไม่ต้องห่วงนะครับคุณฟ้า”
ฟ้านึกปลื้มใจในความป็นสุภาพบุรุษของคุณวี
ขณะนั้นดินอยู่ที่ห้องพักกำลังนั่งเช็ดกล้อง ทำความสะอาดอุปกรณ์ เตรียมเก็บอุปกรณ์ลงกระเป๋า แต่ดูไม่มีสมาธินักธีรเทพรีบเข้ามาหา
“เฮ้ย ไม่ไปส่งคุณเฟซเค้าหน่อยวะ ไอ้ดิน”
“อย่าเลย”
“เฮ้ย”
“ฉันไม่อยากให้คุณเฟซเดือดร้อนอีก”
“แต่ยังไงแกกับคุณเฟซก็เป็นเพื่อนกัน”
“ฮันนี่ไม่คิดอย่างนั้นหรอก ช่างเหอะ”
ดินเตรียมแพ็คกระเป๋า
“จะช่างเหอะๆ แบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ ให้ยัยฮันนี่เข้ามาวุ่นวายในชีวิตแกไปเรื่อยๆ เหรอ”
“แล้วฉันจะทำยังไงได้ ฉันพลาดเอง พลาดมาตั้งแต่แรก พลาดที่เจอเขา พลาดที่เดินเข้าไปทำงานที่นั่น พลาดที่ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ พลาดที่...” ดินอึ้งไม่พูดต่อ “ฉันก็ต้องรับผิดชอบมัน”
ดินเก็บของหน้าเครียด
“รับผิดชอบอะไร รับผิดชอบใคร ยังไง...แกหมายความว่าอะไรของแกวะ”
ดินไม่ตอบ
คุณวีขับรถของเฟซออกไป เฟซที่นั่งข้างคุณวีโบกมือให้ฟ้า
“ถึงกรุงเทพแล้ว เฟซจะรีบโทรบอกคุณฟ้านะคะ”
ฟ้าและบีบี โบกมือส่งเฟซกับคุณวี
“เป็นคนดี มีน้ำใจ เผื่อแผ่ไปถึงคนรอบข้าง โอ๊ย! คนหรือเทวดาเนี่ย! น่ารักอ่ะ” บีบีบอก สักพักบีบีก็น้ำตารื้นขึ้นมา
“เป็นอะไรบีบี”
“ฉันตื้นตันใจ ในที่สุดก็มีคนทำให้แกยอมลงจากคานได้จริงๆ คิดว่าต้องรอชาติหน้าซะแล้ว”
“ก็แกเป็นคนบอกฉันเองไม่ใช่เหรอ ให้ยอมมองข้ามข้อเสียข้อติของเขาไปบ้าง ฉันก็ยอมแล้วไง...ฉันก็อยากมีความสุขสักทีเหมือนกัน”
บีบีสังเกตเห็นฟ้าหน้าหมองๆ
“มีความสุข...ไหงหน้าเงี้ย”
“หน้าไง”
“เหมือนคนไม่สบาย ยิ้มสิยิ้ม คนกำลังจะแต่งงาน ไปขึ้นสวรรค์ ไม่ใช่ลงนรก”
+ + + + + + + + + + + +
ที่ห้องพักของฮันนี่ ขณะนั้นฮันนี่กำลังกรีดร้องปาเสื้อผ้ากระจายอยู่ในห้องพัก มิ้นท์ยืนตัวลีบอยู่ชิดติดผนัง
“กรี๊ดดด”
“ใจเย็นๆ นะคะ ค่อยๆ พูดค่อยๆ จา”
“กรี๊ด”
“ได้ข่าวว่าที่รื้อกระจายนั่นน่ะ ของมิ้นท์ล้วนๆ เลยนะคะ” ฮันนี่ปาของใส่มิ้นท์ มิ้นท์หลบได้หวุดหวิด “โธ่คุณฮันนี่ขา ใครไปเหยียบโดนอะไรของคุณฮันนี่เข้าคะ ต่อมวีนแตกขนาดเนี้ย”
“ฉันถูกยัยน้ำเน่ามันเหยียบหัว เหยียบหน้าฉัน ! เรื่องที่มันกำลังจะแต่งงาน”
“เอ๊า ไม่เห็นจะต้องแคร์สื่อเลยนี่คะ ยัยนั่นแต่งงานกับคุณวี คุณฮันนี่กับคุณดินก็...”
“ดินไม่ได้โง่อย่างที่ฉันคิด”
“หือ”
“แผนที่ฉันหลอกว่าได้เสียกับเขา มันไม่สำเร็จ!”
“เอ๊า วืดเหรอคะ ว้า...อุตส่าห์ขนลุก จิ้นกับน้องๆ สตาฟไปไหนต่อไหนแล้วอ่ะ”
“เออ! ยอมลงทุนตามง้อขนาดนั้น เขาก็ไม่ยอมเชื่อ โอ๊ย แล้วฉันจะใช้วิธีไหนอีกล่ะเนี่ย ที่ดินจะยอมใจอ่อน”
“มีอีกวิธีหนึ่งค่ะ”
“อะไร! บอกมาเร็วๆ”
“เลิกคิดค่ะ ทำไปเขาก็ไม่สน ณ จุดๆ นี้ยิ่งทำยิ่งอายนะคะ”
“กรี๊ด นังบ้า”
ฮันนี่ปาเสื้อผ้าใส่มิ้นท์ มิ้นท์วิ่งเปิดแน่บออกไปทันที ฮันนี่หอบเหนื่อย เจ็บใจ โกรธแค้นมาก
+ + + + + + + + + + + +
ทางด้านคุณวีกับเฟซระหว่างขับรถเข้ากรุงเทพ คุณวีจอดเติมน้ำมันที่ปั้ม เฟซจึงลงจากรถไปซื้อกาแฟมาให้คุณวี
“กาแฟค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
“ง่วงมั้ยคะ”
“ไม่ครับ ผมชอบขับรถ”
“เกรงใจจังเลยค่ะ เลยทำให้คุณวีเดือดร้อน แทนที่จะได้ใช้เวลาอยู่กับคุณฟ้า”
“จะให้ผมปล่อยคนที่กำลังใจเสียและเสียใจเดินทางกลับคนเดียวได้ยังไง” เฟซอึ้งนิ่ง ไม่ตอบ “ผมรู้ว่าคุณไม่ได้มีงานเช้าหรอก” เฟซตกใจที่คุณวีรู้ทัน “เพียงแต่คุณไม่อยากทำให้คุณดินมีปัญหากับคุณฮันนี่”
“เฟซ...”
เฟซพูดไม่ออก ร้องไห้ออกมาอย่างเงียบๆ คุณวีมองฟหซอย่างเห็นใจ ปล่อยให้เฟซร้องไห้ต่อไปคนเดียว โดยไม่พูดอะไรอีก แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองส่งให้แล้วดื่มกาแฟไปอย่างเงียบๆ
เช้าวันรุ่งขึ้นทุกคนเตรียมตัวเดินทางกลับกรุงเทพต้นเดินถือกระเป๋าเดินเซื่องมาที่รถตู้บริษัท กอหญ้าเห็นแล้วสมเพช
“ตายหรือยังเนี่ย”
“ที่เห็นอยู่เป็นวิญญาณ ไม่รู้หรือไง”
ต้นเห็นฟ้าจึงเมินใส่แล้วขึ้นรถเตรียมจะปิดประตูรถแต่บีบียั้งเอาไว้
“ไม่เห็นเหรอว่าคนอื่นยังไม่ได้ขึ้น ปิดทำไม”
“อยากปิด ไม่อยากรับรู้ เจ็บ”
“เน่าเอ๊ย”
กอหญ้าเบ้หน้าใส่ต้น ฟ้าเห็นเกิดความคิดจึงยิ้มเจ้าเล่ห์
“ต้นจ๋า” ฟ้าหวานใส่ต้น
“เจ๊... ไม่รักก็อย่ามาให้ความหวัง หัวใจต้นไม่ค่อยแข็งแรง”
“ก็แค่มีคำถามอยากจะถาม เหนือฟ้ายังมีอะไร”
“เหนือฟ้าก็มี...เครื่องบิน นี่เจ๊ด่าว่าต้นเป็นหมามองเครื่องบินใช่มั้ย! ย่ำยีหัวใจกันได้อีก”
ฟ้าทนไม่ไหวจึงวีนใส่
“ใจเย็นสิไอ้ต้น” ต้นจ๋อย
“ก็ได้...”
“เหนือฟ้าจะมีอะไรก็ช่างเหอะ ไม่ต้องสนใจ แต่ไอ้ที่อยู่ข้างๆ ใกล้ๆเนี่ย หัดสนใจซะบ้าง” ฟ้าปรายตาไปทางกอหญ้า “น่ารักอ่ะ”
ต้นมองตาม บีบีมองตามสายตาทุกคู่ไปอยู่ที่กอหญ้า
“อะไร มองหนูทำไม”
“อ๋ออออ”
บีบีกับต้นร้องออกมาพร้อมกัน ต้นรู้ว่าฟ้ากำลังให้จีบกอหญ้า)จึงปฏิเสธทันที
“ไม่มีทาง”
ต้นปิดประตูรถตู้กระแทกใส่เลย
“ไอ้ต้น”
“เขาเพี้ยนอะไรขึ้นมาน่ะเจ๊” กอหญ้าถามอย่างแปลกใจ
“ต้นไม่เพี้ยนนะ แค่ประสาทอ่อนๆ แต่น่ารักนะ ว่ามั้ย”
“หึ” กอหญ้าส่ายหัว
“งั้น...จริงใจดีนะ ว่ามั้ย” บีบีบอกต่อแต่กอหญ้าก็ส่ายหัวอีก
“หึ”
ฟ้ากับบีบีถึงกับเซ็ง ธีรเทพเดินลากกระเป๋าดินมาอย่างงัวเงีย
“พี่ธี...แล้วพี่ดินอ่ะ”
“อ้าว มารอแล้วไม่ใช่เหรอ จะมาด่าเนี่ย ปล่อยให้พี่ขนของมาคนเดียว”
“ยังไม่มา”
“แล้วไปไหนอ่ะ”
ทุกคนประหลาดใจ
ธีรเทพโทรศัพท์หาดิน ขณะนั้นดินมาสเอารถเต่าที่อู่และกำลังจ่ายเงินให้ช่างค่าซ่อมรถเต่า มือถือดินดังขึ้น
“ฮัลโหล...ว่าไงธี...ฉันออกมาตั้งแต่เช้ามืดแล้ว มาเอารถ ไม่เห็นโน้ตที่วางไว้หรือไง แค่นี้นะ เคลียร์เงินอยู่ เจอกันที่กรุงเทพ” ดินรีบวางสาย เดินไปหารถเต่า ลูบคลำอย่างคิดถึง “ขอบคุณมากพี่”
ดินบอกกับช่างแล้วขึ้นรถ สตาร์ทขับออกไป
ธีรเทพรับโน้ตมาจากพนักงานแล้วรีบอ่าน
“เออว่ะ มันเขียนบอกไว้จริงๆด้วย มันไปเอารถ เจอกันที่กรุงเทพ”
ฮันนี่และมิ้นท์เดินเข้ามาพอดี
“ดินจงใจหลบหน้าฉันแน่ๆ” ฮันนี่พูดกับมิ้นท์
“นี่ รู้เปล่ายะว่าแฟนตัวเองชิ่งหนีไปแต่เช้าเนี่ย” บีบีถามฮันนี่
“เขาก็ชิ่งหนีคุณฮันนี่นี่แหละย่ะ” มิ้นท์บอก ฮันนี่หยิกมิ้นท์ “โอ๊ย” มิ้นท์รีบหุบปากทันที
“รีบไปเหอะ ฉันจะรีบไปหาแม่”
ฟ้าบอกทั้งหมดจึงขึ้นรถ...
เมื่อกลับถึงกรุงเทพฟ้ามาหาคุณสดใสที่บ้านเพื่อบอกข้าวเรื่องเธอจะแต่งงานกับคุณวี
“จะแต่งงาน”
คุณสดใสกับน้ำฝนอุทานออกมาพร้อมกัน
“ค่ะ ฟ้าจะแต่งงาน”
“กับใคร ที่ไหน ยังไง ตั้งแต่เมื่อไหร่” คุณสดใสถามออกมาเป็นชุด
“นั่นสิคะ ทำไมพวกเราไม่เห็นจะรู้เรื่องเลยว่าพี่ฟ้าศึกษาดูใจกับใคร”
“ก็รอจนกว่าทุกอย่างจะชัวร์ค่อยบอก ไม่อยากหน้าแตกอีก แต่รับรองค่ะว่าคุณวีมีคุณสมบัติทุกอย่างตรงตามที่ฟ้าและแม่ต้องการ แต่อาจจะมีขี้หึงบ้างไรบ้าง”
“ไม่เป็นไรลูก เป็นเรื่องธรรมดา เหมือนน้ำฝนกับนายจอห์นไง”
“แต่ให้ผู้ชายหึงเราดีกว่าเราไปตามหึงเค้านะคะแม่...เหนื่อย”
“นั่นสิ เหนื่อย” ฟ้าคิดถึงเรื่องของดิน “รักคนที่เขารักเราดีกว่าใช่มั้ย”
“ที่ดีที่สุดคือทั้งสองต่างรักกัน”
คุณสดใสบอก ฟ้ายิ้มแห้งๆ
“พี่ฟ้าพาคุณวีมาพบคุณแม่ให้เร็วที่สุดเลยนะ จะได้รีบหาฤกษ์แต่งงาน โอ๊ย น้ำฝนดีใจที่สุดเลย อยากให้จอห์นรู้เรื่องนี้จริงๆ ฝนขอตัวนะคะ”
น้ำฝนรีบเดินออกไป ฟ้ามองตามน้ำฝนยิ้มๆ ดีใจที่เห็นน้องมีความสุข แต่ตัวเองกับรู้สึกแปลกๆ คุณสดใสกอดฟ้าทันที
“ดีใจด้วยนะลูก ในที่สุดแม่ก็จะได้ตายตาหลับซะที บุญของแม่จริงๆ”
“แม่ขา แต่แม่ดูสดใสเปล่งปลั่งขึ้นมากเลยนะคะ”
“ก็...พอรู้ว่าลูกจะแต่งงาน รังสีเฮ้ากวงบนหน้าแม่ก็ทำงานเลยทันทีจ๊ะ”
“อ๋อ ค่ะ”
สดใสแอบถอนหายใจโล่งอก
น้ำฝนหลบออกมากดมือถือ โทรหาจอห์นแต่ติดต่อไม่ได้ทำให้น้ำฝนถึงกับหงุดหงิด
“พอมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย ก็ปิดเครื่อง ทำอะไรของเขาอยู่นะ”
ขณะนั้นจอห์นกำลังนั่งเซ็งอยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง จอห์นมองมือถือในมือที่ปิดเครื่องเอาไว้ จอห์นวางมือถือลงบนโต๊ะจอห์นมองตรงไป เห็นคู่รักนั่งคุยกันกระหนุงกระหนิงทำให้ยิ่งรู้สึกเซ็ง จอห์นเบือนหน้าหนี แล้วตัดสินใจเปิดมือถือกดเบอร์โทรออกหาน้ำฝน จอห์นรวบรวมพลังรอสายจนกระทั่งมีเสียงน้ำฝนรับสาย
“ฮัลโหล”
“ดาร์ลิ้งจ๊ะ ทำอะไรอยู่”
“ปิดเครื่องทำไมคะ”
น้ำฝนถามเสียงเขียวอย่างหงุดหงิด
“ฉันโทรหาคุณตั้งนานแล้วนะ”
“พอดีผม เอ่อ...”
“ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน กับใคร บอกมานะ แล้วทำไมต้องปิดเครื่อง มีความลับอะไรนักหนา หรือกลัวใครรบกวน...” น้ำฝนใส่เป็นชุด
“ดาร์ลิ้ง ฟังไอก่อน อย่าเพิ่งมู้ดดี้อารมณ์เสียสิ”
“ตอบฉันมาก่อนสิ ถ้าไม่อยากให้อารมณ์เสีย เดี๋ยวนี้คุณทำตัวแปลกๆ นะคะจอห์น”
“เอ๊า...มันไม่ได้มีอะไร”
“ฉันไม่เชื่อ”
“ว้อท! อะไรของคุณเนี่ย ไม่มีเรื่องก็หาเรื่อง ตอนนี้ผมมู้ดดี้ อารมณ์เสียขึ้นมามั่งแล้วนะ จะคุยกันรู้เรื่องมั้ย”
“ไม่รู้เรื่องก็ไม่ต้องคุย”
“ไฟน์! ได้”
จอห์นวางสายอย่างหงุดหงิด น้ำฝนกดสายทิ้งอย่างหงุดหงิดเหมือนกัน ขณะนั้นมิ้นท์เดินถือกระเป๋าพะรุงพะรังเข้ามานั่ง หันหน้าเข้าหาจอห์นพอดี จอห์นและมิ้นท์เห็นหน้ากันก็จำกันได้
“คุณ...นั่นเอง...”
จอห์นกับมิ้นท์ยิ้มกว้าง มิ้นท์เข้ามาหาจอห์นทันที จอห์นตกใจที่มิ้นท์พุ่งเข้ามาหา แต่ก็ยิ้มต้อนรับตามมารยาท
ระหว่างนั้นน้ำฝนทนไม่ไหว กดเบอร์โทรหาจอห์นอีกมือถือจอห์นดังขึ้น
“รับสายก่อนมั้ยคะ”
จอห์นมองหน้าจอเห็นเบอร์น้ำฝน
“เอ่อ...”
“อยากจะคุยส่วนตัวหรือเปล่าคะ มิ้นท์ออกไปก่อนก็ได้นะคะ”
จอห์นปิดเครื่องเลย
“ไม่คุยแล้วครับ”
มิ้นท์ยิ้มกว้างให้จอห์น
“บังเอิญจังนะคะ มิ้นท์นัดเพื่อนไว้ที่นี่พอดี”
จอห์นยิ้มให้มิ้นท์ มิ้นท์แอบดีใจสุดฤทธิ์
น้ำฝนเดินหน้างอกลับเข้ามา
“เป็นอะไร น้ำฝน” ฟ้าถามอย่างแปลกใจ
“ทะเลาะกับจอห์น”
“อีกแล้วเหรอ”
“ทะเลาะกันบ่อยเหรอคะแม่”
“ตอนนี้บ่อยมาก ไม่รู้จะทะเลาะชิงแชมป์กันหรือยังไง”
“ก็จอห์นอ่ะ ทำตัวแปลกๆ ไม่ค่อยอยากคุย ไม่ค่อยมาเจอ”
“ลิ้นกับฟัน เดี๋ยวก็ดีกันน่า คุยเรื่องนี้ดีกว่า พาคุณวีมาหาแม่เร็วๆ จะได้คุยเรื่องหาฤกษ์แต่งงาน”
“อยากเจอคุณวี แฟนพี่ฟ้าเร็วๆจังเลย”
ฟ้าเหม่อ
“ฟ้า/พี่ฟ้า”
คุณสดใสกับน้ำฝนเรียกฟ้าพร้อมกัน
“คะ...เมื่อกี้พูดว่าอะไรกันเหรอคะ”
“แม่อยากคุยเรื่องหาฤกษ์แต่งงาน”
“ฝนอยากเจอคุณวี คนที่พี่ฟ้ายอมให้สลายความโสด จนเข้ามากุมหัวใจได้”
+ + + + + + + + + + + +
ส่วนเดินเมื่อกลับมาบ้าน ดินก็ต้องชะงักเมื่อเห็นสายหยุดยืนรอดินอยู่หน้าบ้าน ยิ้มกว้างให้ดิน
“แม่”
“ดิน”
ดินเข้าไปไหว้สายหยุดแล้วกอดอย่างคิดถึง
พอเข้ามาในบ้านดินนั่งลงข้างสายหยุด
“แม่มาได้ยังไง”
“นั่งรถทัวร์มา แล้วก็ต่อแท็กซี่ หาบ้านไม่เจอ เลยถามมอเตอร์ไซค์วิน แล้วก็...”
“แม่”
“เจ้ากอหญ้าโทรหาแม่ บอกว่าดินกำลังมีเรื่องเดือดร้อน แต่ไม่ยอมบอกว่าเรื่องอะไร ให้แม่มาถามดินเอง”
“กอหญ้า...”
กอหญ้าเดินเข้ามา
“ใช่ หนูเอง...”
“แล้วมันเรื่องอะไรของเรา”
“ก็ถ้าพี่ดินไม่ใช่พี่ชายหนู หนูไม่อยากยุ่งหรอก”
“อย่าเพิ่งเถียงกัน ตกลงมันเรื่องอะไรกันดิน”
ดินอึ้งพูดไม่ออก กอหญ้าพูดเองซะเลย
“พี่ดินเมาไม่ได้สติ ไปนอนกับยัยฮันนี่ แถมพูดเพ้อเจ้อว่ารักยัยนั่น ทั้งๆ ที่ตัวเองรักพี่ฟ้า”
“กอหญ้า”
“เดี๋ยวก่อน...แม่ฮันนี่คนนั้นเข้ามายุ่งกับลูกอีกได้ยังไง แล้วคนที่ชื่อฟ้าคือใคร”
สายหยุดงงมากดินมองสายหยุดอย่างลำบากใจที่จะพูด
“พี่ดินจะโกหกใครก็โกหกได้ แต่อย่าโกหกแม่...บาป”
กอหญ้าบอกดินถอนใจ ลังเลใจที่จะพูด
“ดิน...”
สายหยุดมองหน้าดินอย่างคาดคั้น
+ + + + + + + + + + + +
ส่วนฟ้าหลังจากบอกคุณสดใสเรื่องที่จะแต่งงานกับคุณวีแล้ว ฟ้าก็หลบมานั่งซึม คุณสดใสและน้ำฝนซุ่มดูอยู่ คุณสดใสแปลกใจในท่าทางของฟ้ามาก
“คิดเหมือนแม่มั้ยลูก”
“คุณแม่คิดอะไร ไม่มีใครเคยเดาใจถูกหรอกค่ะ”
“แม่จะถือว่าเป็นคำชม พี่สาวเราเหมือนไม่เต็มใจจะแต่งงาน”
“คนอย่างพี่ฟ้า ไม่ทำอะไรฝืนใจตัวเองหรอกค่ะแม่ โดยเฉพาะเรื่องแต่งงาน ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะคะ”
“อาจจะเล่นละครหลอกแม่อีก”
“โอย พี่ฟ้าไม่กล้าทำแบบนั้นอีกแล้วล่ะ”
“อาจจะ...”
“คุณแม่คะ ไม่มีอะไรต้องลังเลสงสัยอีกแล้วค่ะ ทุกอย่างกำลังจะไปได้ดี พี่ฟ้าแต่งงาน ฝนก็จะได้แต่งเหมือนกัน ทุกอย่างลงตัวแล้วนะคะ”
“แต่แม่ว่ามันยังไงๆ อยู่นา แม่มีเซ้นส์”
น้ำฝนถอนใจยาวเดินออกไปเลย คุณสดใสยังคงเฝ้ามองฟ้าที่นั่งถอนหายใจ
+ + + + + + + + + + + +
ดินตัดสินใจเล่าความจริงทุกอย่างให้แม่ฟัง สายหยุดมองหน้าดินอย่างตระหนก อึ้ง ค้าง
“ความจริงก็เป็นอย่างที่ผมเล่ามาทั้งหมดครับ”
“เฮ้อ...งง มึน และอึดอัด แต่ก็สมน้ำหน้า”
“แม่...ทำไมพูดแบบนี้ล่ะครับ”
“ดิน ลูกไม่ได้มีอะไรด้อยไปกว่าผู้ชายคนไหนเลย ผู้หญิงทุกคนที่ได้อยู่ใกล้ลูก แม่รับประกันว่าเขาจะต้องรักลูกได้ไม่ยาก โดยไม่สนว่าลูกจะยากดีมีจน”
“ไม่จริงครับแม่”
“จริงถ้าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนจริงใจและเป็นคนดี ไม่ใช่คนเห็นแก่เงิน เห็นแก่ตัว เหมือนยัยฮันนี่นั่น”
“แต่คุณฟ้า....ก็ไม่ได้รักผม เหมือนอย่างที่ผมรักเธอ ช่างมันเถอะ ทุกอย่างจบลงแล้วผมขอนะแม่ ให้เรื่องทุกอย่างเป็นความลับต่อไป ความลับที่จะตายไปกับผม”
ดินบอกแล้วเดินออกไป
“เป็นพระเอกได้งี่เง่ามาก” กอหญ้าต่อว่าพี่ชาย
“คนเรางี่เง่าเสมอ เวลาที่มีความรัก ตลกดีนะ แม่ก็เคยเป็น สมัยนั้นนะ...”
“แม่...สงสารพี่ดิน”
“เรื่องของหัวใจ ใครก็ช่วยอะไรพี่เราไม่ได้หรอก เขาเป็นคนผูก ก็ต้องแก้เอง”
“จะไหวเหรอ แม่รู้มั้ยยัยฮันนี่ เกิดสมองกลับขึ้นมาซะงั้น ออกตัวแรงมากว่าอยากได้พี่ดิน แต่หนูไม่อยากได้ยัยนั่นมาเป็นพี่สะใภ้”
“ไหวไม่ไหว เขาก็ต้องเผชิญกับมัน แต่บางทีเราอาจทำตัวเป็นผู้ช่วยลับๆ ได้”
สายหยุดยิ้มกว้างให้กอหญ้า เจ้าเล่ห์นิดๆ
ดินเดินเข้ามาในห้องทำงานจ้องมองภาพถ่าย “แค่กอด” ของฟ้าในเฟรม ด้วยความคิดถึง
“ขอให้คุณมีความสุข....กับคนที่คุณรัก”
ดินค่อยๆ เอากระดาษห่อเก็บภาพของฟ้า เหมือนจะเก็บทุกอย่างต่อจากนี้ไว้ในก้นบึ้งของความรู้สึก
+ + + + + + + + + +
วันต่อมาบอสตกใจมากเมื่อรู้จากต้นว่าฟ้าจะแต่งงาน
“คุณฟ้ากำลังจะแต่งงาน”
ต้นนั่งกินแห้วกระป๋องอยู่
“บอสจะโวยวายเสียงดังทำไม”
“ทำไมต้องไม่เสียงดัง หายกันไปแค่สองวันแต่งงานเลยเหรอ เร็วไปหรือเปล่า”
“รอถามเจ๊เขาเองเด่ะ แต่ตอนนี้ กินมั้ย เป็นเพื่อนกัน” ต้นชวน
“กินอะไร”
“แห้ว กรอบ มัน อร่อย”
“แกกินไปคนเดียวเถอะ นายดินไปไหน ฉันอยากพบนายดิน”
ดินเดินเข้ามา
“ครับบอส”
บอสโน้มคอมากระซิบ
“ฉันให้นายช่วยเป็นหูเป็นตาสอดส่องเลื่อยขาเตียงคุณฟ้ากับคุณวีทำไมไม่ได้เรื่องเลยวะ”
“คนจะรักกัน เอาช้างมาฉุดก็ไม่อยู่หรอกบอส”
“เหมือนพี่กับคุณฮันนี่ใช่มั้ยล่ะ”
“ข่าวใหม่อะไรอีกเนี่ย”
“ข่าวใหม่ก็คือ...ผมมาขอลาออก”
“นายจะลาออก”
ฟ้า บีบีและฮันนี่ มิ้นท์เดินกันเข้ามาจากคนละมุม ได้ยินเข้าพอดี ทุกคนตกใจ ดินมองหน้าบอสอย่างซีเรียส เอาจริง
“ไปคุยกันเป็นการส่วนตัว”
บอสพาดินเดินเข้าไปในห้องทำงาน
หลังจากคุยกับบอสเสร็จแล้วเดินก็ดินสะพายกระเป๋าขนของเดินมาที่มอเตอร์ไซค์ฮันนี่เข้ามาขวาง
“ต้องการจะหลบหน้าฮันนี่ใช่มั้ย”
“ไม่ได้หลบ แต่ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร”
ดินสตาร์ทมอเตอร์ไซค์ ขี่ออกไปทันที ไม่แคร์ฮันนี่แม้สักนิดฮันนี่กำหมัดแน่นด้วยความแค้น
“อย่าคิดว่าจะหนีฉันไปได้นะ ดิน”
+ + + + + + + + + + + +
หลังจากดินไปแล้วบอสจึงเรียกฟ้าเข้าไปคุยในห้องทำงาน
“ผมถามจริงๆ คุณสองคนมีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า”
“ไม่มีค่ะ เราสองคนทำงานเข้าขากันดี”
“แล้วทำไมนายดินถึงได้ลาออก”
“ไม่ทราบค่ะ แล้วเค้าให้เหตุผลว่ายังไงล่ะคะ”
“เขาบอกว่า...จะออกเดินทางไปถ่ายรูป” ฟ้าอึ้ง “ผมยังไม่อนุมัติการลาออกของเขา เป็นหน้าที่คุณที่ต้องตามเขากลับมา เพราะคุณคือหัวหน้างานโดยตรง”
“บอสคะ ถ้าเขาไม่มีใจ ก็อย่าไปยื้อเขาเลยค่ะ” บอสอึ้ง “คนเราถ้าหมดใจ ถึงตามกลับมาได้ ก็ไม่ต่างอะไรกับซากที่มีลมหายใจเท่านั้น”
“ผมเสียดาย”
“ไปเสียดายคนแบบนั้นทำไม อยากได้คนที่เก่งกว่านายนั่นอีกกี่คน เดี๋ยวฟ้าจะหาให้ ไม่มีอะไรจะคุยกับฟ้าแล้วใช่มั้ยคะ ขอตัวค่ะ”
ฟ้าลุกขึ้น
“เดี๋ยวก่อน”
“คะ”
“งานแต่งงานคุณ ผมอาจไปต่างประเทศ” บอสบอกเสียงสั่น อย่างกล้ำกลืน
“ถ้างั้น บอสกลับมาจากต่างประเทศเมื่อไหร่ คงเห็นฟ้าลาออกไปเลี้ยงลูก โอเคป่ะ”
“โอเค...ผมอยู่เมืองไทยยาวถึงปีหน้า”
ฟ้ายิ้มให้บอส บอสถึงกับเซ็ง
อ่านต่อหน้า 2
เส้นตายสลายโสด
ตอนที่ 17 (ต่อ)
กอหญ้านั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์หัดทำโปรแกรม AI แต่กอหญ้าทำไม่ค่อยเป็นจึงออกอาการงง ต้นเดินผ่านหลังกอหญ้าไปแล้วชะโงกเข้ามามอง กอหญ้าเหล่ต้น ต้นถอยไปนั่งห่างๆ
“นี่...พี่ชายเธอลาออกทำไม”
“ไปประกวดนางงามมั้ง”
“ตลกจัง เฮอะๆ”
“นายนี่มันนิสัยเสียมากเลยนะ อยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้าน”
“ไม่บอกก็ไม่ต้องหลอกด่า”
“ไม่ได้หลอกด่าเลย”
“เมื่อไหร่จะฝึกงานจบๆ ซะทีวะ”
“รำคาญมากใช่มั้ย ไปตอนนี้เลยก็ได้”
กอหญ้าจะไป ต้นรีบขัด
“จะบอกให้บอสรับเป็นพนักงานประจำตอนเรียนจบแล้ว ไม่เอาหรือไง”
กอหญ้าชะงัก หันไปมองหน้าต้นอย่างตกใจ แต่ต้นผวาถอยกรูดด้วยความเคยชิน กลัวถูกกอหญ้าชาร์จ
“คิดไงเป็นป๋าดันให้ฉันเข้าทำงานที่นี่”
“พี่ชายเธอลาออก เงินทองก็ไม่ค่อยมี จะอยู่ยังไง รีบๆ เรียนให้จบเลย”
ต้นพูดจบเดินออกไปอย่าง นิ่งๆ ฟอร์มๆ กอหญ้ามองต้นเห็นมุมใหม่ ความมีน้ำใจกับคนที่กำลังลำบาก บีบีโผล่หน้าเข้ามา
“กอหญ้าเห็นฟ้าป่ะ”
“ไม่เห็นค่ะ”
บีบีหยิบมือถือขึ้นมากดหาฟ้า
“ปิดเครื่อง...เฮ้อ...”
+ + + + + + + + + + + +
บีบีเดินทอดน่องเซ็งๆ มาที่รถ มองซ้ายมองขวาแล้วถอนหายใจ ร้องพลงพี่เบิร์ด สั้นๆ
“อยู่คนเดียวเมื่อตอนเย้นเย็น...เฮ้อ...”
บีบีหันไปเปิดประตูรถ เจอธีรเทพโผล่หัวขึ้นมา
“ใครบอกว่าอยู่คนเดียว! แฮ่”
“ว้าย! ตาบ้า”
“เออ ฉันบ้า เธอก็บ้า บ้ากว่าด้วย”
“โผล่มาเพื่อมาด่าฉันเนี่ยนะ”
“นั่นส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนหนึ่ง มีสิ่งที่น่าสนใจมานำเสนอ”
“เรื่องอะไร”
“งานแต่งงานคุณฟ้า”
บีบีประหลาดใจ
+ + + + + + + + + + + +
ขณะนั้นฟ้าขับรถมาหาดินที่บ้าน ฟ้าจอดรถ เดินมาที่หน้าบ้านดิน กดกริ่ง สายหยุดเปิดประตูออกมา ฟ้าเห็นสายหยุดแล้วแปลกใจ
“นูฟ้าใช่มั้ยลูก”
สายหยุดถามอย่างดีใจ
“ค่ะ เอ่อ...คุณน้า รู้จักหนู”
“รู้จักดี กอหญ้าเคยเอารูปให้ดู มาสิ มา เข้ามาก่อนจ๊ะ”
“เอ่อ ฟ้าแค่แวะมาคุยกับนายดิน นิดเดียวค่ะ เรื่องงาน”
“เรื่องงานอย่างเดียวเหรอ”
“ค่ะ เรื่องงาน ฟ้าต้องรีบไปหาคุณแม่ที่บ้านน่ะคะ”
“คุยกับใครอยู่น่ะแม่..”
ดินถามฟ้าอึ้งเมื่อรู้ว่าสายหยุดคือแม่ของดิน ฟ้ารีบไหว้สายหยุดทันที
“แม่...สวัสดีค่ะคุณแม่”
“จ้า ไหว้พระเถอะ” สายหยุดจับมือฟ้าเอาไว้ แล้วลูบผมอย่างเอ็นดู “มงคลจงเกิดกับตัวหนู อยู่กับตัว พาใจเบิกบาน ให้ทุกวันเป็นวันที่ใจเรายิ้มนะลูก”
ฟ้ายิ้มที่สายหยุดให้พรซะยาว
“แม่”
ดินปรามเมื่อออกมาเห็นแม่กำลังให้พรฟ้า
“ก็มันเอ็นดู” ดินมองสายหยุดอย่างรู้ทัน แต่สายหยุดทำไม่รู้ไม่ชี้ “คุยกันไปนะ แม่จะไปดูดอกไม้”
สายหยุดเดินออกไป ดินหันมามองฟ้า
“มีอะไร”
“แน่ใจเหรอว่าที่ลาออกเพราะอยากจะออกเดินทางไปถ่ายรูป”
“แน่ใจ”
“ไม่ใช่เพราะนายอยากจะหนีหน้า ไม่รับผิดชอบฮันนี่”
“ผมไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบอะไรฮันนี่ และถ้าไม่มีผมซะคน ความรักของคุณจะได้ราบรื่น”
รถของฮันนี่แล่นเข้ามาเทียบจอด ดินกับฟ้าหันไปมองอย่างอึดอัด เบื่อหน่าย สายหยุดรีบเดินออกมาสังเกตการณ์ทันที ฮันนี่เปิดประตูรถลงมา มองฟ้าอย่างไม่พอใจ
“ฮันนี่”
สายหยุดอุทานออกมา เพราะจำฮันนี่ได้
“คุณมาที่นี่อีกทำไม” ดินถามฮันนี่
“ฉันต่างหากที่ต้องถามว่ายัยน้ำเน่ามาที่นี่ทำไม” ฮันนี่ถามอย่างไม่พอใจ
“ฉันมีธุระกับนายดิน”
“ธุระอะไร”
สายหยุดทนไม่ไหว ปรามฮันนี่
“ก็ธุระของเขา หนูไปเกี่ยวอะไรด้วยล่ะจ๊ะ”
ฮันนี่ไม่รู้จักสายหยุด จึงต่อว่าสายหยุด
“เงียบไปเลยป้า ใครใช้ให้สาระแนเรื่องเจ้านาย”
“เจ้านาย” สายหยุดทำหน้างง
“เป็นคนใช้ก็ไปทำงานบ้าน” ฮันนี่บอกต่อ ดินจึงขัดขึ้นอย่างไม่พอใจ
“แม่ผม ไม่ใช่คนใช้”
ฮันนี่ตกใจ หน้าเจื่อน
“แม่... สวัสดีค่ะคุณแม่ขา”
ฮันนี่เปลี่ยนท่าทีทันที ฟ้า ดินและสายหยุดถึงกับอึ้ง
“นายดิน คิดดูให้ดีนะเรื่องลาออก ไหนจะแม่ ไหนจะน้องที่ต้องรับผิดชอบ แล้วก็...แฟนนายอีกคน หน้าที่การงานที่มั่นคงน่าจะดีกว่าการออกไปเร่ร่อน หนูลาล่ะค่ะแม่”
ฟ้าบอกกับดินแล้วยกมือไหว้ลาสายหยุด สายหยุดรับไหว้ มองตามฟ้าไปอย่างชื่นชม
“มีความคิด มีน้ำใจ” สายหยุดหันมาเห็นฮันนี่ “แต่คนนี้...มาทำไม”
ฮันนี่สะอึก ดินเดินหนีเข้าบ้านอย่างหนักใจ ฮันนี่ตามประกบดินโดยเดินผ่านสายหยุดไปอย่างไม่สินใจ
“ดินคะ เดี๋ยวก่อน”
สายหยุดไม่พอใจฮันนี่ ตามไปทันที
ดินเดินหนีฮันนี่ ฮันนี่ตามไปไม่ลดละ สายหยุดสาวเท้าเข้าไปขวางฮันนี่เอาไว้ไม่ให้ตามดินเข้าไปข้างใน ฮันนี่เห็นดินเดินหายเข้าไปในบ้าน เคืองสายหยุดมาก
“คุณแม่คะ ฮันนี่มีเรื่องต้องเคลียร์กับดิน คุณแม่อย่ามาขวางได้มั้ย”
“เคลียร์กับแม่ก็เหมือนเคลียร์กับดิน พูดได้ ตอนนี้ดินเขาไม่สะดวก หนูอย่าเพิ่งเข้าไปเลยนะ”
“คุณแม่ตั้งใจกันฮันนี่ไม่ให้เข้าใกล้ดินใช่มั้ย”
“ใช่จ๊ะ แม่ตั้งใจ”
“คุณแม่”
“หนู อย่าสร้างเวรสร้างกรรมอะไรเลยนะลูก พอเถอะ เดี๋ยวอนาคตหนูจะลำบากแม่เตือนด้วยความหวังดีนะ...กลับไปเถอะ” ฮันนี่อึ้ง ไม่คิดว่าสายหยุดจะออกหน้าขนาดนี้ ฮันนี่จะกรี๊ด แต่สายหยุดพูดขัดขึ้นซะก่อน “อย่าลูก อย่าให้ความโกรธมันเป็นนายเรา ดูจิตเอาไว้ รู้เท่าทันนะลูก เชื่อแม่ แล้วจะผ่อนคลายเอง”
สายหยุดยิ้มกว้างให้ฮันนี่ แล้วเดินเข้าข้างในไป แต่ฮันนี่ไม่ยอม เดินตามไปจะเข้าบ้าน แต่เจอสายหยุดปิดประตูใส่
“อ๊าย” ฮันนี่ระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างอั้นไม่ไว้ แต่ไม่กล้าเสียงดัง “อนาคตฉันจะลำบากเพราะแก
เข้ามาขวางอีกคนไง อีแก่”
+ + + + + + + + + + +
บีบีมาร้านรักนิรันดร์กับธีรเทพ
“ให้ฉันช่วยเชียร์ฟ้ากับคุณวีมาใช้บริการรักนิรันดร์เวดดิ้ง สตูดิโอของนาย”
“ใช่! ไง น่าสนใจป่ะ”
“น่าสนใจสำหรับนาย เพราะนายได้เงิน แต่ไม่น่าสนใจสำหรับฉัน” ธีรเทพวางสมุดนามบัตรหนาปึ๊กตรงหน้าบีบี “อะไร”
“เพื่อนฉัน แต่ละคน โปรไฟล์สุดยอด แถมหน้าตาดี ไม่มีพันธะ”
“อยู่มาจนป่านนี้ไม่มีพันธะ มีสองอย่าง ไม่ตุ๊ด ก็ซุกเมีย”
“เฮ้ย! อย่าฉลาดรู้ทันผู้ชายมากไปได้ป่ะ ไม่สงสัยเลยทำไมถึงคบใครแล้วไม่เคยรอด”
“สวยด้วยฉลาดด้วย ผิดนักหรือไง”
“อีกหน่อยคุณฟ้าก็จะย้ายจากคอนโดไปอยู่กับสามีเค้า ส่วนเธอก็ทนเหงาอยู่คนเดียว”
“ไม่เห็นจะแคร์”
“เอาความจริง”
“แคร์ที่สุดอ่ะ โคตรเหงาเลย”
“งั้นก็จับมือเป็นพันธมิตรกัน...ฉันได้งาน เธอได้แฟน แถมไม่ต้องฟุ้งซ่าน ช่วยฉันทำงานได้ติ๊บพิเศษ โอย! มีแต่ได้กับได้” บีบีครุ่นคิด “ไม่ต้องคิดแล้ว!ถือว่าตกลง ไป ฉันเลี้ยงข้าวเอาฤกษ์เอาชัย”
ธีรเทพผลักบีบีออกไป
“เดินเองได้”
+ + + + + + + + + + + +
เย็นวันเดียวกันนั้นฟ้าพาคุณแวะมาหาคุณสดใสกับน้ำฝนที่บ้าน คุณวีและฟ้านั่งลงตรงข้ามกับคุณสดใส น้ำฝนและจอห์น คุณสดใสพินิจพิจารณาคุณวีอย่างตั้งใจมาก พลางยิ้มไปยิ้มมาอย่างพอใจว่าที่ลูกเขย
“ลักษณะดีนะคะ”
“เอ่อ..ครับ”
“แม่หมายถึงคุณวีโหงวเฮ้งดีน่ะค่ะ” ฟ้าบอก
“อย่าถือสานะคะ สมองมันมึนงง ตอนนี้ก็ลิ้นชาพูดผิดพูดถูกไปหมด”
“คุณแม่ไม่สบายมากเลยเหรอครับ เป็นอะไรครับคุณฟ้า”
คุณสดใสชิงพูดอย่างน่าสงสาร
“เป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว ระยะสุดท้ายแล้วล่ะค่ะ”
คุณวีมองฟ้าอย่างแปลกใจ
“ผมไม่รู้มาก่อนเลย”
“ฟ้าคิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวน่ะค่ะ”
คุณสดใสลอบสังเกตท่าทีของฟ้าและคุณวี
“ผมเข้าใจครับ แต่ตอนนี้คุณไม่ต้องห่วงนะ ผมจะช่วยคุณดูแลคุณแม่เอง”
“ขอบคุณนะคะคุณวี”
น้ำฝนมองคุณวีอย่างปลาบปลื้มสุดๆ ในขณะที่จอห์นยิ้มๆ แต่เหลือบมองมือถือและนาฬิกาตัวเองอยู่ตลอดเวลาดูลุกลี้ลุกลน
“คุณวีน่ารักจังเลยนะคะ จอห์น” น้ำฝนหันมาคุยกับจอห์นแต่จอห์นไม่ได้ยินน้ำฝน เพราะมัวแต่เหม่อ มีพิรุธ นั่งไม่ติด “จอห์น เป็นอะไร”
“คิดถึง...” จอห์นสะดุ้ง “เอ่อ คิดถึงลูกค้าจ๊ะ กลัวไปไม่ทันนัด”
“รอหน่อยสิคะ ทำไมต้องมานัดลูกค้าวันนี้ด้วยก็ไม่รู้”
“ขอบใจนะจ๊ะที่มีน้ำใจ เห็นอย่างนี้แล้วแม่ก็เบาใจ ว่าสามารถฝากฝังฟ้ากับคุณได้โดยที่ไม่ต้องห่วง ใช่มั้ยลูกฝน” คุณดใสหันไปถามน้ำฝน
“ค่ะแม่...ดีใจจังค่ะ ฝนจะได้มีพี่ชายอีกหนึ่งคน แม่คะไปหาท่านเจ้าคุณดูฤกษ์แต่งงานเลยมั้ยคะ เดี๋ยวฝนนัดให้”
“โทรเลยลูกแล้วรีบกระจายข่าวอย่างด่วน”
พอคุยกันเสร็จแล้วจอห์นรีบเดินลิ่วๆ จะออกจากบ้าน ฟ้าเดินตามออกมาเรียกเอาไว้
“จะรีบไปไหนจอห์น ไม่กินข้าวด้วยกันหรือไง”
จอห์นสะดุ้ง รีบหาข้อแก้ตัว)
“ผมลืม ว่าผมนัดกับลูกค้าไว้นน่ะ พี่ฟ้า”
“แล้วฝนรู้หรือยัง”
“ยัง ฝากบอกด้วยนะ ไปล่ะ บาย อ้อ...เจ้าบ่าวเพอร์เฟ็กต์ไปเลยนะพี่ฟ้า แต่ไม่แม็ตช์กับยูเลย ไม่เหมือนคุณดิน บาย”
จอห์นรีบออกไป ฟ้านึกเคืองที่จอห์นพูดสะกิดติ่ง
“ไอ้จอห์น! ปากไม่ดี”
ฟ้าหงุดหงิด
+ + + + + + + + + + + +
อีกด้านหนึ่งที่บ้านของดิน ดินเก็บอุปกรณ์ในห้องทำงานลงกระเป๋าเป้ ทุกอย่างถูกเก็บอย่างดี เตรียมเดินทาง สายหยุดเดินเข้ามา
“หนูฟ้าน่ารักดีนะ” ดินไม่ตอบ “เห็นสายตาที่ลูกมองเค้า เหมือนที่พ่อมองแม่ไม่มีผิด แล้วสายตาที่หนูฟ้ามองลูก ก็เหมือนที่แม่มองพ่อเหมือนกัน” ดินอึ้ง
“แม่พูดอะไร”
“ลูกไม่รู้จริง หรือแกล้งทำเป็นไม่รู้ ว่าลูกกับหนูฟ้ารู้สึกพิเศษต่อกัน”
“ผมไม่กล้าคิดหรอกครับ ผมไม่ใช่สเป็คคุณฟ้า คิดไปให้เจ็บทำไม”
“ถึงจุดๆ หนึ่ง ผู้หญิงก็จะค่อยๆ ลดสเป็คลงเองนะลูก สู้ต่อสักตั้งมั้ย”
“เอาอะไรไปสู้ล่ะครับ เขารักกันและกำลังจะแต่งงานกัน ผมก็ไปตามทางของผม แม่อย่าพูดให้กำลังใจผมอีกเลย”
“จะไปให้ได้จริงๆ ใช่มั้ย”
“ครับ คราวนี้คงอีกนานกว่าจะกลับบ้าน อาจจะเป็นปี ห้าปี สิบปี”
ดินคิดถึงฟ้ายิ่งเจ็บปวด สายหยุดเห็นใจลูกชาย
+ + + + + + + + + + + +
ธีรเทพพาบีบีไปเลี้ยงข้าวตามที่บอกเอาไว้ บีบีกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ธีรเทพมองอึ้งๆ
“นี่...จะกินตุนไปถึงชาติหน้าหรือไง”
“โอย ของฟรีจากนาย ชาตินี้ไม่รู้จะมีอีกมั้ย ก็เลยต้องกินให้คุ้ม”
“โห เขี้ยวได้อีก”
“แหม ตัวเองไม่เขี้ยวเลยนะ อยากได้ประโยชน์จากฉัน ลงทุนบ้างไรบ้าง ไม่ได้หรือไงเดี๋ยวก็เล่นตัวซะหรอก”
“เออ กินเลย อยากกินอะไรอีก สั่งเลย”
“มันต้องยังงี้สิ” บีบีหันหาจะเรียกพนักงานเสิร์ฟ “พี่คะ”
“เขาหน้าเด็กกว่าเจ๊อีก ไปเรียกเขาพี่ อายตัวเองมั่ง”
“เรียกพี่เพราะให้เกียรติ เอ๊ะ เลิกจับผิดฉันสักครู่ได้มั้ย รำคาญอ่ะ” บีบีหันไปเรียกอีกที “พี่คะ...”
บีบีอึ้งเพราะสายตาเหลือบไปเห็น จอห์นกับมิ้นท์เดินเข้ามานั่งที่โต๊ะๆ หนึ่ง ดูลับหูลับตาคน “ยัยมิ้นท์...กับตาจอห์น คู่หมั้นน้องสาวฟ้านี่”
บีบีบอกอย่างตกใจ ธีรเทพหันมองทันที จึงเห็นมิ้นท์หัวร่อต่อกระซิกกับจอห์นอย่างร่าเริงโดยไม่รู้ว่า บีบีและธีรเทพแอบมองอยู่
+ + + + + + + + + + + +
ดินค่อยๆ เดินออกมาที่หน้าบ้าน ในมือถือห่อเฟรมรูปถ่ายแค่กอดมาด้วย หวังจะมาคืนให้ฟ้าดินเห็นฟ้าเดินออกมาคนเดียว ดินดีใจ จะเข้าไปหา แต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นคุณวีเดินตามออกมา ดินรีบหลบทันที แต่ก็แอบมองดู ฟ้าเดินมาส่งคุณวีที่รถ
“ขับรถกลับบ้านดีๆ นะคะ บายค่ะ”
ฟ้าจะเดินกลับ คุณวีคว้ามือฟ้าเอาไว้
“เดี๋ยวก่อนครับคุณฟ้า”
ฟ้าชะงัก หันกลับมา ทำเป็นยิ้มสดใส
“คะ”
“ขอบคุณมากนะครับ ที่ให้ผมเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตคุณ”
“ฟ้าก็ต้องขอบคุณคุณวีเหมือนกัน ที่ยอมรับฟ้าเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตคุณ”
“จำคำถามที่คุณถามผมวันนั้นได้มั้ย ผมยังจำได้นะ คุณถามผมว่า ถ้าไฟไหม้ สิ่งสำคัญสิ่งแรกที่ผมจะนึกถึงและพาออกไปคืออะไร...”
“คืออะไรคะ”
“คุณไง ไม่มีอะไรสำคัญที่สุดสำหรับผมอีกแล้ว นอกจากคุณ”
ฟ้าใจจะละลาย โถพ่อพระ แสนดี แต่ยังไงก็ยังทำใจให้รักไม่ได้
“ขอบคุณนะคะ”
“ฝันดีนะครับ พักผ่อนเยอะๆ เจ้าสาวของผม”
“ค่ะ”
คุณวีขึ้นรถขับออกไป ฟ้าโบกมือส่งคุณวี หันกลับจะเข้าบ้าน รู้สึกโล่งใจ แล้วก็หยุดชะงัก ฟ้าหันไปทางหน้าบ้านดินแต่ไม่เห็นใครจึงเดินกลับเข้าบ้าน...ดินยืนมองฟ้าอยู่ที่หน้าบ้าน ในมุมมืด ด้วยความปวดร้าวและอาลัย
ฟ้าเดินเข้ามาบ้านเห็นน้ำฝนนั่งซึมจึงถามอย่างแปลกใจ
“น้ำฝน...เป็นอะไร ทะเลาะกับจอห์นอีกแล้วเหรอ”
“ฝนเหนื่อยแล้วอ่ะพี่ฟ้า จอห์นเป็นอะไรของเขา โทรไปไม่รับสายอีกแล้ว”
“ฉันป็นแฟนแกหรือไง อยากรู้ทำไมไม่ไปถามเอาเอง”
“จอห์นเขาไม่เคยบอก”
“แล้วแกเคยปล่อยให้เขาพูดหรือเปล่า หรือเอาแต่แง้งๆ ใส่ ถ้าฉันเป็นจอห์น ฉันก็ไม่อยากจะพูดด้วยหรอกนะ”
“พี่ฟ้าอ่ะ”
“รับไม่ได้...แต่ก็ควรจะฟังไว้บ้างนะ”
ฟ้าเดินไป น้ำฝนหงุดหงิด
ส่วนที่ร้านอาหารขณะนั้นบีบีกับธีรเทพยังแอบมองจอห์นและมิ้นท์
“ยัยมิ้นท์มาตีท้ายครัวน้องน้ำฝนแน่ๆ ฉันจะเข้าไปลุย”
ธีรเทพรีบห้ามเอาไว้
“เฮ้ย เดี๋ยวก่อน! อย่าเข้าไปยุ่ง”
“ไม่ยุ่งได้ไง ยัยนั่นมันกำลังจะคาบว่าที่เจ้าบ่าวน้องสาวเพื่อนฉันนะ”
“รู้ได้ไงว่าเขาจะคาบ เขาอาจแค่คุย”
“หงุงหงิงๆ กันขนาดนั้น ไม่ใช่แค่คุยแล้ว”
“ยังไงก็อย่าไปยุ่ง ให้พวกเขาจัดการกันเองเหอะ เรื่องแบบนี้ ดีไม่ดี เราจะซวยวันไหนเขาดีกันขึ้นมา เราน่ะหมาเลยนะ”
“บอกฟ้าได้มั้ย”
“รูดซิปปาก”
“แล้วไง ปล่อยให้คนชั่วทำผิดแล้วลอยนวลอยู่แบบนี้เหรอ”
“ไม่ได้ให้ปล่อยให้ลอยนวล แต่เรามีวิธีอื่นที่ช่วยให้คนชั่ว กลับใจก่อนจะสายเกินไป”
“ยังไง”
ธีรเทพตะโกนทักจอห์นเลย
“เฮ้ น้องจอห์น ฮาวอาร์ยูทูไน้ต์”
“เฮ้ย”
บีบีตกใจ จอห์นกับมิ้นท์หันมาเห็นธีรเทพกับบีบี ทั้งคู่ตกใจ หน้าซีด
“ซวยแล้ว”
จอห์นกับมิ้นท์อุทานออกมาพร้อมกัน
ธีรเทพจูงบีบีให้เดินมาหาจอห์น
“บังเอิญจังเลยครับ เจอกันที่นี่”
“อ้าวมิ้นท์ มาได้ยังไง” บีบีแกล้งทักมิ้นท์
“เดินมา”
“ว่าแล้ว ต้องเล่นมุกนี้...อุ๊ยๆๆ อะไรติดเสื้อน่ะ”
“อะไรยะ”
“คล้ายๆ หนามต้นงิ้วอ่ะ”
“อ๊าย ต้นงิ้วอะไร ฉันแค่มาทานข้าวในฐานะเพื่อนกับคุณจอห์น คิดอะไรสกปรกเนี่ย”
“ไม่มีอะไรก็ดีแล้วจ๊ะ เป็นคนดีให้สังคมน่ะดีแล้ว จอห์น น้ำฝนสบายดีใช่มั้ย”
“สบายดี มากๆ ขอบคุณครับ”
“น้ำฝนน่ารักมากเลยนะ ว่ามั้ย”
“ครับ น่ารักมากครับ”
“เหมาะจะเป็นแม่ของลูกที่สุดอ่ะ เป็นเพชรแท้ คนอื่นเทียบไม่ติดหรอก เป็นแค่เพชรเทียม ว่ามั้ย”
มิ้นท์เจ็บใจ จอห์นอึ้ง
“แต่งเมื่อไหร่ อย่าลืมนะ รักนิรันดร์สตูดิโอ โอเคป่ะ”
“โอเคครับ”
ธีรเทพ บีบีเดินออกไป จอห์น มิ้นท์หันมามองหน้ากัน หน้าเสีย ธีรเทกับ บีบีหัวเราะคิกคักกันออกไป
“หน้าซีดเป็นไก่ต้มเลยอ่ะ”
+ + + + + + + + + + + +
ทางด้านคุณสดใส คืนนั้นเธอลงทุนโทรหายลลดา คู่ปรับเก่าของเธอและเป็นแม่ของฮันนี่ถึงเมริกาเพื่อบอกข่าวฟ้าจะแต่งงาน
“ฮัลโหล ยลลดาเหรอจ๊ะ ที่อเมริกา คงไม่เช้าไปใช่มั้ยจ๊ะที่พี่จะโทรหาน้อง คือว่า น้ำฟ้าของคุณพี่กำลังจะแต่งงานแล้วนะจ๊ะคุณน้อง ฮ้าๆๆ”
คุณสดใสหัวเราะอย่างสะใจ
ยลลดาแค้นใจมากเมื่อรู้ว่าฟ้าได้แต่งงานก่อนลูกสาวเธอ ยลลดาจึงรีบเดินทางกลับเมืองไทยทันที เช้าวันนรุ่งขึ้นขณะที่ฮันนี่เตรียมจะไปทำงานเธอถึงกับตกใจเมื่อเห็นยลลดา
“คุณแม่”
ยลลดาโวยใส่ฮันนี่
“ยัยคุณสดใสมันโทรไปเย้ยฉันถึงที่โน่นว่าลูกสาวมันกำลังจะได้แต่งงาน”
“แล้วไงคะ”
“แล้วไง แล้วแกมัวทำอะไรอยู่! ฉันเคยบอกแล้วใช่มั้ย ถ้าจะอยู่ที่เมืองไทยก็ต้องอยู่อย่าให้อายคนบ้านนั้น แต่ถ้าทำไม่ได้ ก็ไปอยู่กับพ่อแกที่โน่น”
“ฮันนี่ก็กำลังทำอยู่นี่ไง ยังไงฮันนี่ก็ต้องได้แต่งงานก่อนนังน้ำเน่า”
“แล้วไหน เจ้าบ่าวแก ใคร”
“ดินไงคะแม่”
“ดิน ไอ้กุ๊ยกระจอกนั่นน่ะเหรอ แกกลับไปหามันอีกทำไม แต่งไปให้อายชาวโลกหรือไงยะ”
“แม่ไม่รู้อะไร ดินน่ะ ผ้าขี้ริ้วห่อทองนะจะบอกให้”
“อะไรนะ”
ฮันนี่ยิ้มพราย เมื่อเอ่ยถึงฐานะที่แท้จริงของดิน
+ + + + + + + + + + + +
ขณะนั้นดินกำลังโยนเป้ใส่ท้ายรถเต่า โดยมีสายหยุดและกอหญ้ายืนส่งอยู่
“ดิน ขับคันนี้ไป จะไหวเหรอลูก ทั่วประเทศเลยนะ”
“แม่อย่าประเมินลูกชายผมต่ำไป เห็นอย่างนี้...”
“เสียให้ซ่อมทุกวัน” กอหญ้าบอก
“เฮ้ย...แข็งแรง เพิ่งซ่อมมา จำไม่ได้หรือไง”
ดินเก็บของต่อไป เช็กสภาพรถ สายหยุดมองหน้ากอหญ้า ไม่อยากให้ดินไป
ส่วนที่บ้านฮันนี่ ยลลดาตาโตหลังจากรู้ว่าดินเป็นเศรษฐีไม่ใช่ยาจกอย่างที่เข้าใจ
“แล้วแกจะรออะไรอยู่ล่ะ”
“ฮันนี่ก็ไม่ได้อยากรอ แต่ทำยังไงดินก็ไม่ใจอ่อน ต้องให้ดิ้นตายไปต่อหน้าหรือไงก็ไม่รู้”
“ก็ทำซะเลยสิ”
“ทำอะไรแม่”
ยลลดายิ้มเจ้าเล่ห์ แผนร้ายทำงานเต็มที่
+ + + + + + + + + + + +
ดินขึ้นรถสตาร์ท สายหยุดแกล้งทำฟอร์มจะเป็นลม
“กอหญ้า แม่จะเป็นลม...”
“หา แม่เป็นลม เหรอ”
กอหญ้าถามอย่างตกใจ ดินชะโงกมองแม่
“แม่....ผมไม่หลงกลหรอกน่า”
สายหยุดถึงกับเซ็ง
“เออ จะไปไหนก็ไป กี่เดือนกี่ปีก็ไปเหอะ แม่กับน้องอยู่กันได้ ไม่น่าห่วง แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ สองคน”
“ถึงเล็กก็เล็กพริกขี้หนูน่า แสบแพ้ใครที่ไหน...” ดินลงจากรถเดินมาหาแม่ “แม่ครับ ผมล้อเล่นน่า ไปไม่กี่วันหรอก เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว ขอไปทำงานที่ค้างๆ ให้เสร็จซะที ผลัดลูกค้ามานานแล้ว”
“แน่นะ”
“เคยโกหกแม่ที่ไหนล่ะครับ”
ฟ้าขับรถมาเห็นสัมภาระดินเต็มรถ ไม่พอใจรีบจอดรถลงมา
“นี่...พูดเตือนสติแล้วก็ยังไม่ฟัง”
“อะไรอีกล่ะคุณ”
“นายจะไปตระเวณเร่ร่อนที่ไหน แม่กับน้องยืนอยู่เนี่ย ไม่สงสารไม่เห็นใจบ้างหรือไง ตัวเองเป็นผู้ชายอกสามศอกแท้ๆ ต้องดูแลและปกป้องผู้หญิงในบ้าน ไม่ใช่ลอยชายไปโน่นไปนี่” ฟ้าใส่เป็นชุด
“รู้อะไรแค่ไหน มาด่าผมเนี่ย เงียบไปเลยไป”
“ไม่เงียบ!”
สายหยุดมองกอหญ้า
“คู่นี้ เขาเป็นยังงี้บ่อยมั้ย”
“ตลอดเวลาจ๊ะ”
“แบบนี้ ลูกหัวปีท้ายปีเลยนะ”
สายหยุดกับกอหญ้าคุยกัน ขณะที่ฟ้ายังตามบ่นดินไหม่เลิก
“บอกมาจะไปกี่วัน”
“ห้าปี”
“ทุเรศ”
“เอ๊า ก็มันเรื่องของผม เกี่ยวอะไรกับคุณ”
“ไม่อยากเกี่ยว แต่ทนไม่ได้ แม่คะ สั่งสอนลูกชายแม่หน่อยสิ ว่าหัดรับผิดชอบชีวิตคนซะบ้าง โลกนี้ไม่ได้มีแค่ชีวิตตัวเองชีวิตเดียว”
จังหวะนั้นมิ้นท์ขับรถมาอย่างจอดอย่างเร็วจน ทุกคนตกใจ มิ้นท์รีบวิ่งลงจากรถ ท่าทางตกใจมาก
“แย่แล้วค่ะ คุณดิน คุณฮันนี่ คุณฮันนี่...”
“ฮันนี่เป็นอะไร”
“คุณฮันนี่กินยาฆ่าตัวตาย”
ทุกคนตกใจ
โปรดติดตามอ่านตอนต่อไป
