ในรอยรัก
ตอนที่ 16
กุเทพยังทำใจยอมรับความเรื่องมัสลินไม่ได้ จึงมานั่งกินเหล้าที่ร้านในย่านนักเที่ยวกลางคืน ศิธาโอบผู้หญิงเดินสะเปะสะปะอยู่ในร้านพลันสายตาไปหยุดที่กุเทพ...ศิธาเห็นกุเทพนั่งกินเหล้าอยู่คนเดียวท่าทางเมาๆ จึงปรี่เข้าใส่กุเทพทันที
“ไงวะ ร้านอื่นมีตั้งเยอะดันไม่ไป อยากมีเรื่องมากงั้นสิถึงมาร้านนี้ ที่นี่น่ะมันถิ่นฉันเว้ย”
กุเทพหรี่ตามองศิธา กุเทพเห็นศิธาเป็นภาพเบลอๆ แบบคนเมา
“ใครวะ หน้าตาไม่น่าใช่เจ้าของร้าน ไป ไป อย่ามาทำกร่างแถวนี้ เสียเวลาฉันกินเหล้าหมด”
กุเทพพูดพลางกระดกเหล้าเข้าปาก...ขาดคำกุเทพ ศิธาก็ชกเข้าให้ที่หน้ากุเทพทันที
“เมาอย่างกับหมาขนาดนี้แล้วยังมาทำปากดี มันต้องโดนซะบ้าง”
กุเทพล้มลงไปกองกับพื้น ศิธาก้มลงคว้าคอเสื้อกุเทพขึ้นมาเงื้อหมัดกำลังจะซัดเข้าอีกหมัด
พิณสุดาวิ่งเข้ามาขวาง แล้วตะโกนใส่หน้าศิธา
“นายศิธา พอเลยนะ”
ศิธาเอามือผลักพิณสุดาออก
“ไม่ต้องมาห้ามเลยพี่กิ๊บ คราวนี้ไม่ได้ผลแน่ ๆ”
ศิธายกขาขึ้นทำท่าจะกระทืบกุเทพ พิณสุดาตะโกนสวนขึ้นมา
“เอาสิ แกลองทำอะไรเขาดูรับรองตาโก้มันต้องรู้เรื่องผู้หญิงของแกแน่ ๆ แล้วก็เรื่องไอ้คิมอีกคน เอาเลยจะทำอะไรก็ทำ”
ศิธายกขาค้างไว้แค่นั้นหันมองพิณสุดาอย่างไม่สบอารมณ์
“มันก็ไม่ได้ทำดีอะไรกับพี่นักหนา ผมไม่เข้าใจว่าพี่จะมาออกโรงป้องมันทำไม”
“มันเรื่องของฉัน แล้วก็เรื่องของแกเหมือนกันถ้าแกจะทำอะไรเขาต่อก็เชิญ เอาเลย”
พิณสุดาคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาชูทำท่าจะกดโทรออก ศิธามองไปที่กุเทพแล้วผลุนผลันเดินออกไปอย่างหัวเสีย
“โธ่เว้ย”
พิณสุดาเห็นศิธาเดินออกไปแล้วก็ก้มลงพยุงกุเทพให้ลุกขึ้น
“กุ ลุกขึ้นเร็ว จะโดนอัดตายอยู่แล้วยังเมาได้ไม่รู้เรื่องรู้ราวอีก”
พิณสุดาจับกุเทพนั่งพิงที่โซฟา กุเทพนั่งคอตกไม่ได้สติปากพูดงึมงำอยู่คนเดียว
“ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้ มัส...ทำไมคุณไม่รักผม ทำไมเราต้องมาเป็นญาติกัน ทำไม”
พิณสุดาได้ยินกุเทพพึมพำออกมาก็แค้นใจ
“นังมัสลินอีกแล้ว กุนะกุ ถ้าไม่ได้ฉันวันนี้คุณตายไปแล้วแน่ๆ”
พิณสุดาทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ล้วงกระเป๋าหยิบซองยาออกมาแล้วมองที่กุเทพ พิณสุดาเทยาในซองลงในแก้วน้ำที่ตั้งอยู่ข้างหน้าแล้วจ่อปากให้กุเทพดื่ม
“กุคะ ดื่มน้ำสักหน่อยนะคะ” พิณสุดาป้อนน้ำกุเทพจนแทบจะหมดแก้ว
“เอาเลยค่ะดื่มเข้าไปเยอะ ๆ เราจะได้มีความสุขกัน กุจะได้หายเมาแน่ ๆ”
กุเทพดื่มน้ำจนหมดแล้วพิงลงกับโซฟาไม่ได้สติ พิณสุดาก้มหน้าดูกุเทพจนแน่ใจว่ากุเทพไม่ได้สติแล้วก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา
“หูตึงหรืออะไรนะยัยเดียร์ ทำไมไม่รับโทรศัพท์หา”
“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาฝากข้อความหลังได้ยินเสียงสัญญาณ”
“วันนี้แคนเซิ่ลไปก่อนนะยัยเดียร์พอดีฉันติดธุระสำคัญแล้ว ไว้ฉันโทรหาแล้วกัน”
พิณสุดาพูดฝากข้อความเสร็จก็กดวางสายหันไปที่กุเทพ เธอพยุงกุเทพให้ลุกขึ้นแล้วพาเดินออกไปจากร้าน
ขณะนั้นมธุรินอยู่ที่บ้านของพิณสุดา พีระพลเดินถือแก้วเหล้าเข้ามายื่นให้มธุริน มธุรินรับแก้วเหล้าจากมือพีระพลแล้วดื่มรวดเดียวแทบหมดแก้ว พีระพลมองมธุรินตาโต
“ช้าๆ หน่อยก็ได้พี่เดียร์ หมดแก้วนี้โก้ว่าพี่เดียร์กลับไปได้แล้วมั้ง เมาขนาดนี้เจอพี่กิ๊บก็คุยกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ แล้วนี่จะขับรถไหวเหรอเนี่ย”
มธุรินตอบพีระพลอ้อแอ้
“ไม่ ฉันยังไม่อยากกลับ ฉันจะรอเจอกิ๊บก่อน ให้กลับตอนนี้จะให้ฉันไปไหนได้ล่ะ”
พีระพลยกมือขึ้นดูนาฬิกาแล้วมองมธุรินแบบรำคาญ
“ไม่ได้แล้วล่ะพี่เดียร์ โก้ต้องรีบไปแล้ว ถ้าจับไม่ได้คาหนังคาเขาศิธาต้องไม่ยอมรับแน่ ๆ”
มธุรินยกเหล้าขึ้นดื่มอีกรอบพีระพลมองมธุรินอย่างเอือมระอา
“แล้วนี่พี่กิ๊บทำไมยังไม่มาอีกนะ ป่านนี้ศิธามันหิ้วผู้หญิงไปไหนต่อไหนแล้ว” มธุรินวางแก้วลงแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะ พีระพลโวยวายเมื่อเห็นสภาพมธุริน
“พี่เดียร์ ลุกขึ้นมาก่อน เอายังไงดีละเนี่ย”
พีระพลจำใจหิ้วปีกมธุรินขึ้นมาแล้วมองไปทางห้องพินสุดาด้านใน
พีระพลหิ้วปีกมธุรินเปิดประตูห้องพิณสุดาเข้าไป มธุรินอ้อแอ้ไม่มีสติ พีระพลเหวี่ยงมธุรินลงบนเตียงนอนพี่สาว
“นอนๆ ไปที่ห้องนี้ก่อนแล้วกัน ทำเสียเรื่องหมด ผู้หญิงอะไรเมาได้สิ้นสติขนาดนี้ ผู้ชายเขาคงจะเอาหรอก เชอะ”
พีระพลมองมธุรินอย่างสมเพชแล้วเดินออกไป มธุรินนอนสลบไสลไม่รู้เรื่องรู้ราวบนเตียงนอนพินสุดา
กานนยังอยู่ที่หน้าบ้านมัสลิน กนนกลับขึค้นรถในสภาพตัวเปียกชื้นกำลังสตาร์ทรถ จะขับออกไป แต่แล้วสะดุดตามองที่กระจกส่องหลังเห็นมัสลินยืนอยู่
“มัสลิน”
กานนหยุดรถ เปิดประตูลงไปทันที
กานนก้าวช้าไปหามัสลินที่ยืนนิ่งงัน แววตาเศร้าสร้อยมองตรงที่กานน
“คุณกำลังจะไปอยู่แล้ว ฉันขอโทษ ที่ทำให้คุณต้องลงจากรถมา”
กานนนิ่งเงียบ ก้าวจนใกล้มัสลินมาก ทั้งคู่มองหน้ากันด้วยแววตาสุดแสนปวดร้าว ในที่สุดมัสลินมีน้ำตาไหลออกมา กานนปาดน้ำตาออกให้มัสลิน
“...อย่าร้องไห้ ...หัวผมเหมือนจะระเบิด ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น คุณยายของคุณ ...คุณปู่ของผม”
“เป็นเรื่องที่เราต้องยอมรับ”
กานนมองมัสลินด้วยสายตาปวดร้าว
“แต่มันเปลี่ยนความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณไม่ได้ ไม่ว่าวันนี้ หรือต่อให้มันจะผ่านไปจนวันที่ผมตาย ...ผมรักคุณ...มัสลิน”
กานนดึงมัสลินเข้ามากอด มัสลินร้องไห้
“เราเป็นพี่น้องกันนะคะ ...เป็นพี่น้องกัน”
มัสลินบอกพร้อมกับร้องไห้ออกมา กานนพูดไม่ออก ขบกรามอย่างแค้นใจในโชคชะตา ...มัสลินสูดหายใจลึก ดันตัวเองออกจากกานน
“ฉันขอโทษที่ทำให้คุณยิ่งสับสน ...ฉันแค่ไม่อยากเห็นคุณมาที่นี่ ...แบบนี้อีก ...ฉันอยากให้เราเริ่มต้นความเป็นญาติกันด้วยดี”
“ผมทำไม่ได้ ...คุณเองก็ไม่ได้ต่างจากผม”
มัสลินหลบสายตาแข็งกร้าวของกานน
“ไม่จริงค่ะ”
“ไม่อย่างนั้นคุณไม่ยืนอยู่ตรงนี้หรอก”
“แล้วไงคะ เราสองคนต้องพร้อมใจกันทำบาปงั้นสิ” กานนพูดไม่ออก กำหมัดแน่นอย่างอัดอั้น
“ฉันขอร้องนะคะ คุณอย่ามาที่นี่..แบบนี้...อีกเลย” กานนได้แต่นิ่งเงียบ
“เราจะเป็นญาติที่ดีต่อกัน”
“หยุดเถอะมัสลิน คำพูดดี ๆ ของคุณมันไม่ได้ช่วยให้ผมรู้สึกดีตามหรอก ผมมันหลอกตัวเองไม่เป็น”
กานนจ้องตามัสลินจริงจัง ก่อนจะก้าวจากไป มัสลินมองตาม ข่มใจกลั้นน้ำตา แป้นวิ่งถือโทรศัพท์บ้านไร้สายออกมาแต่ชะงักไปเมื่อท่าทีของมัสลิน มัสลินรีบเช็ดน้ำตา
“มีอะไรเหรอแป้น”
แป้นรีบยื่นโทรศัพท์ให้มัสลิน
“สายจากคุณเก๋ค่ะ เห็นว่ามีเรื่องด่วน เรื่องคุณคิมอะไรนี่ละค่ะ”
มัสลินคว้าโทรศัพท์มาจากแป้น
“คะพี่เก๋ มัสพูดค่ะ!”
กานนเหลียวกลับหามัสลิน
พีระพลมาที่ร้านเหล้า พีระพลเดินเข้ามาในร้านแล้วกวาดสายตามองคนในร้านเหล้าที่ศิธาอยู่สายตาพีระพลเห็นศิธากำลังหยิบแบงค์แจกผู้หญิงที่นั่งอยู่รายล้อมตัว
“ศิธานะศิธา คราวนี้คาตาเลย”
พีระพลพุ่งเข้าไปที่ศิธาทันที ศิธามัวแต่สนใจสาวๆ ไม่ทันสังเกตเห็นพีระพลที่พุ่งเข้ามาอยู่ตรงหน้า
พีระพลยืนมองศิธาด้วยแววตาทั้งปวดร้าวทั้งแค้นใจ
“ทำไมทำกับโก้แบบนี้” ศิธาผุดลุกขึ้นเดินเข้าไปหาพีระพล พีระพลสะบัดตัวออกชี้หน้าด่ากราดทั้งศิธาและผู้หญิง
“นี่ใจคอศิธาจะเอาทั้งโก้ทั้งอีผู้หญิงชั้นต่ำพวกนี้เหรอ จะหาผู้หญิงทั้งทีหาดีกว่าแม่พวกนี้ไม่ได้หรือไง”
พวกผู้หญิงที่ถูกพีระพลชี้หน้าด่าเริ่มลุกขึ้นยืนไม่พอใจ ศิธาโอบพีระพลพยายามใช้ไม้อ่อน
“ใจเย็นๆ สิโก้ ไปกลับบ้านกันเดี๋ยวไปคุยกันที่บ้าน” พีระพลสะบัดแขน
“กลับแน่ แต่ก่อนจะกลับไปคุยอยากจะรู้นักว่าอีพวกผู้หญิงชั้นต่ำอย่างพวกเธอมันหาผู้ชายอื่นไม่ได้แล้วหรือไง ถึงต้องมาแย่งผู้ชายกับฉันน่ะ”
กลุ่มผู้หญิงเริ่มไม่พอใจ
“อะไรกันยะหล่อน หล่อนถามผัวหล่อนเองหน่อยดีไหมว่า พวกฉันไปยุ่งด้วยหรือเขามายุ่งกับพวกฉันก่อนน่ะ”
“ใช่ แหมคำก็ชั้นต่ำ สองคำก็ชั้นต่ำ แล้วอย่างเธอเนี่ยชั้นสูงมากเหรอยะ ผู้ชายน่ะอาจจะชอบต่ำๆ แบบที่เป็นของแท้ก็ได้นะ”
ศิธาพยายามกันพีระพลจากกลุ่มผู้หญิง...พีระพลเงื้อมือปรี่เข้าไปจะตบผู้หญิงกลุ่มนั้น
“แย่งของฉันแล้วยังจะมีหน้ามาด่าฉันกลับอีกเหรอ นังนี่”
พวกผู้หญิงมองหน้ากันแล้วพร้อมใจปรี่เข้าไปกระชากผมพีระพล พีระพลสู้ไม่ได้โดนรุมตบปากแตกเลือดกลบปาก ศิธาได้แต่มองทำอะไรไม่ถูก
อีกด้านยหนึ่งพินสุดาทั้งนัวเนียทั้งหิ้วปีกกุเทพเข้ามาในบ้าน กุเทพในสภาพสลึมสลือคุมสติไม่อยู่
พินสุดากระหยิ่มยิ้มให้กับฝีมือตัวเอง
“ไม่น่าต้องให้กิ๊บถึงขั้นใช้ยาเลยนะกุ คราวนี้ล่ะหนีไปไหนไม่ได้แน่”
พินสุดาพากุเทพเข้าไปที่ห้องนอนตัวเอง...พินสุดาทิ้งร่างกุเทพลงบนเตียงนอนแล้วยืนมอง
“อย่าว่ากิ๊บเลยนะคะกุ ยังไงเราก็เคย ๆ กันมาแล้ว คิดซะว่าเรามามี ความสุขด้วยกัน”
พิณสุดาเข้าไปนั่งขอบเตียงข้างๆ ตัวกุเทพแล้วใช้นิ้วไล่ปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ด พิณสุดาปลดกระดุมเรียบร้อยก็โน้มตัวลงไป เสียงโทรศัพท์จากนอกห้องดังขึ้น...พิณสุดาชะงักแต่ทำไม่สนใจก้มลงจะจัดการกับกุเทพ เสียงโทรศัพท์ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง พิณสุดาหงุดหงิดเดินไปที่ประตูอย่างอารมณ์เสีย
“จะโทรอะไรกันนักหนา เขาไม่รับก็น่าจะวางๆ ไปได้แล้ว ว้าย...”
พิณสุดายังไม่ทันได้เอื้อมมือไปปิดประตูก็ต้องตกใจกับภาพตรงหน้า...พีระพลเดินเลือดอาบเข้ามา
“พี่กิ๊บ พี่กิ๊บต้องจัดการไอ้ศิธาให้โก้นะ แล้วก็ไอ้ผู้ญิงชั้นต่ำพวกนั้นด้วย ฮือๆ”
พิณสุดารีบปิดประตูห้องผวาเข้าไปดูแผลพีระพล
“ไอ้ศิธามันทำแกขนาดนี้เลยเหรอ แล้วผู้หญิงชั้นต่ำน่ะใคร ค่อยๆ เล่าให้ฉันฟังซิ”
พีระพลกอดพิณสุดาร้องไห้
“ไอ้ศิธา...พี่กิ๊บไปกับโก้นะไปแจ้งความ โก้จะเอาเรื่องมันให้ถึงที่สุด คราวนี้โก้จะเชื่อพี่กิ๊บจะตัดใจจากมันให้ได้” พินสุดาละล้าละลังมองที่ประตูห้องทีพีระพลที พีระพลคว้าแขนพิณสุดา
“ไปพี่กิ๊บ ไปจัดการมันให้โก้”
พิณสุดาตัดใจยอมให้พีระพลฉุดแขนออกไป
อ่านต่อหน้า 2
ในรอยรัก
ตอนที่ 16 (ต่อ)
ทางด้านมัสลินหลังจากคุยโทรศัพท์กับเกวลิน เธอก็รีบมาที่โรงพยาบาลทันที...มัสลินเดินกึ่งวิ่งมาที่หน้าห้องผ่าตัด ดุสิตหันไปมองมัสลินแล้วเลยไปกานนที่เดินตามหลังมา
“คุณคิมเป็นยังไงบ้างคะ”
“ผ่าตัดเสร็จไปพักหนึ่งแล้วครับ เห็นว่ามีเลือดคั่งในสมอง โดนตีมาเสียน่วม เมื่อกี้เห็นพยาบาลบอกว่าตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงสังเกตอาการ”
มัสลินหน้าเสีย
“โธ่ คุณคิม”
ดุสิตมองเลยมัสลินไปที่กานนก้มหัวเล็กน้อยเป็นเชิงทักทาย กานนรีบแนะนำตัว
“ผมกานนครับ เป็น...ญาติมัสลิน”
มัสลินชำเลืองมองกานนรู้สึกน้อยใจแต่ทำเป็นไม่สนใจ
“แล้วไปเจอคุณคิมเข้าได้ยังไงคะ”
“มีคนไปเจอสลบอยู่แถวๆ ชานเมืองแล้วก็เลยช่วยแจ้งตำรวจ พอดีนายคิมเขาพกนามบัตรผมเอาไว้ ตำรวจก็เลยโทรมาบอก”
เจ้าหน้าที่ห้องผ่าตัดผลักประตูออกมา มัสลินกับดุสิตรีบพุ่งเข้าไปหา
“คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วค่ะแต่ยังไม่ฟื้น ตอนนี้กำลังเตรียมจะย้ายเข้าห้องพักผู้ป่วย เดี๋ยวญาติไปรอเยี่ยมที่ห้องพักเลยนะคะ”
มัสลินกับดุสิตถอนหายใจแล้วมองหน้ากันอย่างมีความหวังขึ้น
ส่วนที่บ้านพิณสุดา มธุรินเกาะโถชักโครกอ้วกพอเงยหน้าได้ก็เอามือกุมหัว
“โอย หัวจะระเบิด”
มธุรินหลับตาฟุบกับพื้นห้องห้องน้ำอย่างทรมาน
เวลาผ่านไป...มธุรินตาปริบปรือชันหัวขึ้นมาใหม่เกาะขอบชักโครกอ้วกออกมาอีกรอบ มธุรินขยับตัวสะเปะสะปะพาตัวเองเดินออกจากห้องน้ำ
มธุรินกึ่งเดินกึ่งคลานจนถึงเตียงแล้วฝืนปีนขึ้นเตียงหลับสนิท กุเทพซึ่งนอนอยู่อีกฝั่ง พลิกตัวไปมาแขนพาดไปถูกตัวมธุรินก็ฉวยร่างมธุรินไปกอด มธุรินรู้สึกตัวปรือตาขึ้นมางุนงงแต่ไม่มีแรงจะขยับตัวหนี
มธุรินหันหน้าไปเห็นเป็นกุเทพที่กอดตัวเองอยู่จะลุกขึ้นแต่ไม่ทัน
“คุณกุ อย่าค่ะนี่เดียร์เอง คุณกุ!”
กุเทพไม่ฟังเสียงอะไรทั้งสิ้นจู่โจมมธุรินทันทีเพราะคิดว่าเป็นพิณสุดา
ที่โรงพยาบาล คิมถูกย้ายมาพักฟื้นในห้องพักผู้ป่วย...มัสลินค่อยๆ เดินเข้าไปหยุดอยู่ที่ข้างเตียงคิม...มัสลินเห็นคิมนอนบนเตียงมีสายระโยงระยางจากขวดเลือดและน้ำเกลือ ใบหน้าบวมเป่ง ศีรษะพันด้วยผ้าขาว มัสลินน้ำตาไหล วางมือบนอกคิมอย่างแผ่วเบา พูดเสียงสั่น
“คุณคิม มัสมาเยี่ยมแล้ว คุณคิมทำอย่างนี้ทำไม มัสไม่ได้มีค่าขนาดที่คุณคิมจะเอาชีวิตมาแลก”
มัสลินมองหน้าคิมแล้วนึกไปถึงตอนที่คิมช่วยเหลือ มัสลินก้มลงกอดแขนคิมร้องไห้
“มัสไม่เคยทำอะไรดี ๆ ให้คุณเลย มีแต่คุณที่เสียสละให้มัสมาตลอด”
กานนเดินเข้ามาที่ด้านหลังมองมัสลินกอดแขนคิมรู้สึกเศร้า
“ผม...เอ่อ...กับคุณดุสิตเคลียร์เรื่องคดีข้างนอก”
มัสลินหันไปหากานนตาปูดบวมน้ำตานองหน้า กานนมองมัสลินอย่างสงสาร
“หมอที่นี่เก่ง มัสอย่ากลัวไปเลย คุณคิมต้องหายดีแน่ ๆ”
มัสลินฟังจบก็หันกลับไปกอดแขนคิม ร้องไห้คร่ำครวญอย่างเดิม
“ยังไงมัสก็มั่นใจค่ะว่าคุณคิมต้องหาย ยังไงก็ต้องหาย เพราะถึงยังไงมัสจะไม่ปล่อยให้คุณคิมเป็นอะไรไปแน่ ๆ”
กานนได้แต่ยืนมองมัสลินพูดไม่ออก
ทางด้านศิธาหลังจากเกิดเรื่องที่ร้านเหล้า คืนนั้นศิธาจึงกลับบ้าน...ศิธาเดินนำหน้าศักดาเข้าบ้านแบบมึนๆ ศักดาต่อว่าลูกชายอย่างโมโห
“แกนี่มันขยันสรรหาแต่เรื่อง แล้วก็มีแต่เรื่องเลว ๆ ด้วย ไอ้แค่เสียเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ทำแผลผู้หญิงพวกนั้นกับจ่ายค่าเสียหายให้ร้านเหล้า ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่ไอ้ต้นเรื่องเนี่ยมันดันเกิดจากอีตุ๊ดนั่นน่ะสิ
ขายขี้หน้าเขาชะมัด”
ศิธาไม่โต้เถียงอะไรศักดาได้แต่นั่งก้มหน้า ศักดามองหน้าศิธาแล้วยิ่งโมโห
“เรื่องไอ้คิมก็ยังคาราคาซัง ฉันบอกแล้วใช่ไหมช่วงนี้ถ้าแกยังจบเรื่องไอ้คิมไม่ได้ก็ให้อยู่นิ่งๆ ต่อไปนี้ห้ามกระดิกตัวออกไปไหนเลยนะ ไอ้อีตุ๊ดที่ไหนก็ห้ามไปเจอ”
ศิธาเงยหน้าขึ้นตัดพ้อพ่อ
“โธ่ป๊า มันจะเป็นไปได้ยังไงไม่ให้ออกข้างนอก”
ศักดาหันไปจ้องศิธาตาเขียวปั๊ด
“เป็นไปได้แน่ ๆ เพราะฉันจะตัดเงินลื้อแกแต่วันนี้เป็นต้นไป แล้วดูซิว่าแกจะมีปัญญาออกไปไหนได้บ้าง”
ศักดายิ่งพูดยิ่งอารมณ์ขึ้นเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกจากห้องไป ศิธาโมโหหน้าตาบูดเบี้ยวพอเห็นศักดาเดินคล้อยหลังไปก็อาละวาด
“โธ่เว้ย โก้นะโก้ทำไมต้องมาก่อเรื่องเอาตอนนี้ด้วยวะ”
“แกทำกับน้องฉันอย่างนี้ได้ยังไงนายศิธา”
พิณสุดาโผล่พรวดเข้ามาในห้องจะเอาเรื่องศิธา ศิธาหันขวับไปตามเสียงพอเห็นเป็นพิณสุดาก็รีบหันไปทางที่ศักดาเดินเข้าไปพึมพำกับตัวเองอย่างหัวเสีย
“พี่กิ๊บ มาทำไมวะ เดี๋ยวป๊าออกมาเห็นก็ตายกันหมดพอดี”
พิณสุดาเดินมาถึงตัวศิธาก็ผลักไหล่ศิธา
“ฉันเคยบอกแกแล้วใช่ไหมจะไปมั่วอะไรที่ไหนก็ไป แต่อย่าให้น้องฉันมันรู้ ไหนแกเคยบอกฉันว่าแกรักน้องฉันนักหนาไง”
ศิธาพยายามส่งสัญญาณให้พิณสุดาพูดเบาลงเพราะกลัวศักดาจะได้ยิน
“รักน่ะมันรัก แต่ช่วงนี้ผมเครียดมันก็ต้องให้เวลาส่วนตัวได้ไปปลดปล่อยอะไรกันบ้าง ผมว่าวันนี้พี่กิ๊บกลับไปก่อนเถอะ”
“ฉันน่ะไม่อยากอยู่นานหรอกแต่แกต้องขอโทษน้องฉันก่อน” พินสุดาเดินเข้าไปประชิดตัวศิธาแล้วจ้องหน้าขู่ “แกอย่าลืมนะ เรื่องนายคิมเป็นอีกเรื่องที่แกคงไม่อยากให้ป๊าแกรู้”
ศิธาเริ่มไม่พอใจเมื่อถูกพินสุดารุกหนัก
“พี่กิ๊บเลิกขู่ผมเรื่องนี้ซักที พี่พูดอย่างกับว่าเรื่องนี้พี่ไม่มีส่วนร่วม”
“ฉันก็แค่ต้องการให้แกขอโทษน้องฉันก็แค่นั้น ส่วนฉันจะมีส่วนร่วมหรือเปล่าป๊าแกคงไม่สนเท่าแกหรอก”
ศิธาทนไม่ไหวผลักพิณสุดา
“โธ่เว้ย จะเอายังไงวะ”
พีระพลเดินเข้ามาพอดีเห็นพิณสุดาถูกศิธาผลักก็โวยวาย
“ว้าย ศิธาจะทำอะไรพี่กิ๊บ ทำกับโก้ไม่พอยังจะไปทำร้ายพี่กิ๊บอีก”
พีระพลตรงเข้าทุบตีศิธา ศิธายืนนิ่งเฉยให้พีระพลทุบไม่โต้ตอบ
“คุณกลับไปก่อนเถอะ เชื่อผม พาพี่คุณกลับไปก่อนที่อะไรๆ มันจะร้ายไปกว่านี้”
พีระพลชะงักไปครู่หนึ่งเข้าใจว่าศิธาไม่สนใจจึงร้องไห้ฟูมฟายแล้วทำท่าจะทุบต่อ
“ศิธาไม่รักโก้แล้วจริงๆ ศิธาไล่โก้กลับ”
“เออ ถ้ามันไล่เองแล้วไม่ไปให้พ่อมันไล่ดูบ้างไหมล่ะไอ้ตุ๊ด”
ศักดาเดินกลับเข้ามาเห็นพีระพลก็พุ่งเข้าไปจะเล่นงานพีระพล ศิธารีบเอาตัวขวางไว้ พิณสุดาได้แต่ยืนเหรอหราเพราะไม่ทันตั้งตัว พีระพลตกใจหลบอยู่ด้านหลังศิธา ศิธาพยายามเกลี้ยกล่อมศักดาและหันไปบอกพิณสุดาให้พาพีระพลกลับไปก่อน
“ป๊า เดี๋ยวก่อนเดี๋ยวผมจัดการเอง พี่กิ๊บพาโก้กลับไปก่อน”
ศักดาผลักศิธาออกไปแล้วทำท่าจะกระชากตัวพีระพล
“แก หลบไปเลยไอ้ลูกไม่รักดี”
ศิธามือไวปัดมือศักดาออกแล้วรีบดึงพีระพลไว้ ศักดายิ่งโมโหเป็นทวีคูณส่งเสียงดังสั่งศิธา
“ถ้าแกไม่ให้ฉันทำอะไรมัน งั้นแกก็จัดการมันให้ฉันซะตบหน้ามันให้ฉันดูเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นแกกับฉันได้เห็นดีแน่”
ศิธาละล้าละลังมองคนโน้นทีคนนี้ที พีระพลน้ำตาไหลมองศิธา ศักดาขยับตัวจะพุ่งเข้าไปที่พีระพลอีกรอบ
“ไอ้นี่ทำสำออย มันน่า...นัก”
ศิธากัดฟันหันหลังไปตบหน้าพีระพลอย่างแรง พีระพลทรุดตัวลงร้องไห้ พิณสุดารีบวิ่งเข้าไปประคองน้องแล้วมองหน้าศิธาอย่างเคียดแค้น
“ตาโก้ แก...ไอ้ศิธา”
ศักดามองพีระพลอย่างสะใจ ใบหน้าศิธาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด...พีระพลมองศิธาอย่างปวดร้าว พิณสุดาพยุงพีระพลให้ลุกขึ้นแล้วประคองเดินออกไป
“ไปตาโก้ กลับบ้านเถอะเดี๋ยวฉันจะทำแผลให้แกเองแล้วจำเอาไว้ด้วยนะว่า ‘ใคร’ ทำอะไรกับแกไว้ยังไง”
พิณสุดาหันกลับมองศักดาและศิธาอย่างเคียดแค้น ศิธามองตามไปด้วยความเสียใจ
อ่านต่อวันพรุ่งนี้
