เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 16
ชมพูแพรเดินมาตรงหน้าหมอวัฒนาหน้าเอาเรื่อง ขณะที่ฟ้าลดายืนอยู่ข้างๆ
“จะทำอะไรคิดถึงหน้าแพรบ้าง ถ้าเกิดคุณชาร์ลโมโห แล้วถอนหุ้นออกจนหมด พี่หมอจะชดใช้แพรได้รึเปล่า”
“ผมรู้ว่าผมวู่วาม แต่ผู้ชายคนนี้กำลังคุกคามน้องฟ้านะครับ”
ชมพูแพรชะงักหันไปมองฟ้าลดาที่กลืนไม่เข้า คายไม่ออก
“ครั้งที่แล้ว ที่น้องฟ้าได้รับบาดเจ็บ ก็เพราะออกไปกับเขา แพรเห็นหน้าน้องฟ้ามั๊ย”
ชมพูแพรหันไปเห็น รอยแดงบนหน้าฟ้าลดาที่ถูกเธอตบ
“คุณชาร์ลทำร้ายฟ้านะแพร”
ชมพูแพรมองฟ้าลดากลืนน้ำลาย อย่างรู้อยู่แก่ใจว่าไม่ใช่ฝีมือสายชล
“พี่หมอเห็นคุณชาร์ลทำงั้นเหรอ”
“ผมไม่เห็น แต่ก็เดาได้ไม่ยาก ผู้ชายคนนี้ไม่น่าไว้ใจ”
“แพรจะไปถามเขาว่า...มันเป็นอย่างที่พี่หมอบอกจริงรึเปล่า”
ชมพูแพรปรายตามองฟ้าลดาแล้วก็เดินออกไป ฟ้าลดากลุ้มใจ
+ + + + + + + + + + + +
ในบ้าน...
สายชลกำหมัดชกกำแพงอย่างเจ็บใจ ระหว่างนั้นชมพูแพรเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องยา
“แพรทำแผลให้ค่ะ”
ชมพูแพรทายาให้ ขณะที่สายชลนั่งเงียบ
“แพรขอโทษคุณชาร์ลแทนพี่หมอด้วยนะคะ เป็นเพราะยัยฟ้าแท้ๆ”
สายชลแปลกใจ
“เกี่ยวอะไรกับคุณฟ้าครับ”
ชมพูแพรทำเป็นกลุ้มใจ หยิบสร้อยข้อมือเชือกถักออกมา สายชลหน้าถอดสี
“คุณให้ยัยฟ้าใช่มั๊ยคะ”
“คุณฟ้าบอกคุณเหรอ?”
“ฟ้าไม่ได้บอกแพร แต่ฟ้าบอกพี่หมอ รวมทั้งเรื่องเมื่อคืน”
สายชลนิ่ง ชมพูแพรลอบสังเกต
“คุณแพรไม่อยากรู้เหรอครับว่า เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น”
“ก็คงจะเป็นเรื่องเดิมๆที่เกิดขึ้นกับยัยฟ้าประจำ คุณชาร์ลยังไม่รู้จักน้องสาวแพรดี ยัยฟ้าเป็นคนง่าย จนบางครั้งก็ง่ายเกินไป คุณชาร์ลเข้าใจที่แพรพูดใช่มั๊ยคะ วัฒนธรรมตะวันตกทำให้ยัยฟ้าไม่แคร์อะไร แพรไม่โทษคุณหรอกนะคะ เพราะว่าคุณอาจจะทนกับความยั่วยวนของยัยฟ้าไม่ได้ คนที่เคยผ่านผู้ชายมาแล้วนับไม่ถ้วน ก็ไวไฟอย่างนี้แหละค่ะ อย่าไปจริงจังกับยัยฟ้ามากนักเลย”
ชมพูแพรพยายามพูดให้เหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่กลับทำให้สายชลแทบกระอักเลือดด้วยความโกรธแค้น เมื่อชมพูแพรกลับไป สายชลกำสร้อยเชือกถักในมือแน่น แล้วก็นึกขึ้นได้ หันไปดูตำแหน่งที่เขาถอดสร้อยวางไว้ก่อนเข้าห้องน้ำ
“ไม่มี....หรือนี่จะเป็นของเรา แล้วคุณแพรมีมันได้ยังไง”
สายชลแปลกใจ มองสร้อยด้วยความสับสน
+ + + + + + + + + +
ฟ้าลดาทายารอยฟกช้ำที่หน้าให้หมอวัฒนา
“พี่ขอโทษนะฟ้า” หมอวัฒนาบอกอย่างรู้สึกผิด
“ฟ้าต่างหากที่ต้องขอโทษพี่หมอ เพราะฟ้าเป็นต้นเหตุทำให้พี่หมอต้องเจ็บตัว” ฟ้าลดามองลังเลแล้วตัดสินใจ “ความจริงแล้วคุณชาร์ล ไม่ได้ทำร้ายฟ้าหรอกนะคะ”
หมอวัฒนาผงะ อึ้ง
“ถ้างั้นใคร??”
ฟ้าลดาลำบากใจที่จะตอบ ยังไม่ทันพูดอะไร ชมพูแพรก็เข้ามา หมอวัฒนากับฟ้าลดาหันไป
“แพรมีเรื่องสำคัญจะคุยกับพี่หมอ”
ฟ้าลดามองชมพูแพร กับหมอวัฒนาใจคอไม่ดี
ทางด้านแหวน เม้าท์ออกลีลาให้ป้าเนียมฟังอยู่ในครัว...
“คุณหมอต่อยคุณชาร์ล คุณชาร์ลหงายเงิบล้มกลิ้งไปสามตลบ แล้วคุณหมอก็เข้าไปกระทืบกระทืบซ้ำ”
“เวอร์ไปรึเปล่าห๊ะนังแหวน?!! คุณหมอทำขนาดนั้นเลยเหรอ”
แหวนยิ้มแหย
“แฮ่..แหวนก็ใส่สีตีไข่นิดนึงส์ แต่คุณหมอกับคุณชาร์ล ต่อยกันหยั่งกับในหนังบู๊เลยนะป้า”
“ทำไมแกไม่เข้าไปห้าม”
“ว๊ายตายแล้ว...ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างแหวนขืนเข้าไปห้าม มีหวังโดนเตะออกมาน่ะซิ”
“แล้วนี่เขาเป็นยังไงกันแล้ว”
“แหวนเห็นคุณแพรคุยกับคุณหมออยู่ในสวน ป้าอยากรู้ป่ะล่ะ ถ้าป้าอยากรู้ แหวนจะไปแอบฟังมาให้”
ป้าเนียมเขกหัวแหวน
“ไม่ต้องสาระแน!!”
ป้าเนียมพูดจบก็ครุ่นคิดเป็นกังวล
+ + + + + + + + + + + +
เมื่ออยู่ด้วยกันตามลำพัง ชมพูแพรหันมาทางหมอวัฒนาหน้าเอาเรื่อง
“พี่หมอจำได้มั๊ย มีสองอย่างที่จะทำให้แพรหมดรักพี่หมอ นั่นคือ การโกหก กับ การนอกใจ”
หมอวัฒนาใจไม่ดี
“แพรต้องการจะบอกอะไรผม”
“แพรรู้ว่าพี่หมอคิดยังไงกับยัยฟ้า”
“ไหนแพรว่าจะไม่พูดเล่นเรื่องนี้อีกแล้วไง”
ชมพูแพรจริงจัง
“แพรไม่ได้พูดเล่น แพรพูดจริง พี่หมอรู้สึกอะไรกับยัยฟ้า ทำไมแพรจะไม่รู้”
หมอวัฒนารู้สึกเหมือนโดนปรักปรำ เข้ามาจับไหล่ชมพูแพร
“แพรกำลังเข้าใจผิด ผมบอกแพรแล้วว่าผมรักยัยฟ้าเหมือนน้อง”
ชมพูแพรปัดแขนเขาออก
“เลิกโกหกตัวเองแล้วก็เลิกโกหกแพรซักที แพรไม่อยากฟัง”
“แพรต่างหากที่ต้องเลิกโกหกตัวเอง และเลิกโกหกผม แพรปกปิดความรู้สึกที่มีต่อคุณชาร์ลไม่ได้หรอก”
“พี่หมออย่ามาหาเรื่องแพร อย่ามาบอกว่าแพรผิด เพราะคนที่ผิดทั้งหมดคือพี่หมอ หรือพี่หมอจะปฏิเสธว่าที่พี่หมอทำร้ายคุณชาร์ลไม่ใช่เพราะยัยฟ้า แพรจะไม่ทนเป็นคนโง่ให้พี่หมอหลอกอีกต่อไป เราเลิกกัน!!”
หมอวัฒนาแทบล้มทั้งยืน ขณะเดียวกันนั้น ฝนเริ่มตกลงมา...
ชมพูแพรจะเดินเข้าไปในบ้าน หมอวัฒนาเข้าไปกอดชมพูแพรด้านหลังทันที
“แพร..ผมขอโทษที่ผมพูดไม่ดีออกไป แพรอย่าทำอย่างนี้เลยนะ”
“ปล่อยแพร!!”
“ไม่...ผมไม่ปล่อย ผมรักแพรนะครับ ผมรักแพรมาก แพรอย่าเดินจากผมไปแบบนี้ ผมขอร้อง”
ชมพูแพรแกะมือหมอวัฒนาออก แต่เขากอดเธอแน่น ชมพูแพรพยายามแกะมือออกจนได้ แล้วตบหน้า เพียะ!!
หมอวัฒนาอึ้งอยู่กับที่ ชมพูแพรเดินเข้าไปในบ้าน ปิดประตูดังปัง!!
เมื่อชมพูแพรเข้ามาในบ้าน ป้าเนียมกับแหวนรีบเดินมาหา
“เกิดอะไรขึ้นคะคุณแพร” ป้าเนียมถาม
ชมพูแพรยังไม่ทันตอบ เสียงหมอวัฒนาตะโกนเข้ามาพร้อมกับทุบประตู
“แพร..แพร!!”
“นั่นเสียงคุณหมอนี่คะ” ป้าเนียมจะเดินไปเปิดประตู
“ไม่ต้องเปิด!”
ป้าเนียมกับแหวนผงะ
“ต่อไปนี้ อย่าให้หมอวัฒนาเข้ามาในบ้านเราอีก”
ป้าเนียมกับแหวนเหวอ ชมพูแพรเดินออกไป แหวนหันมาทางป้าเนียม
“ฉันว่าแล้วว่ามันต้องเกิดเรื่อง งานเข้าแล้วไงป้า”
ป้าเนียมถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่าง เป็นห่วงหมอวัฒนา ที่ยังทุบประตู ตะโกนเรียกชมพูแพรไม่หยุด
“แพร..เปิดประตู แพร..”
ประตูเปิด หมอวัฒนานึกว่าเป็นชมพูแพร แต่กลับกลายเป็นป้าเนียมกับแหวน
“คุณหมอกลับไปก่อนเถอะนะคะ” ป้าเนียมบอก
“แต่ผมอยากพูดกับแพร”
“ไว้พูดกันวันหลังเถอะค่ะ เซ้าซี้ไปก็มีแต่จะทำให้คุณหมอดูแย่ลง เชื่อป้านะ”
หมอวัฒนานิ่ง มองเข้าไปในบ้าน หน้าเศร้ามาก แล้วก็พยักหน้าเข้าใจ
หมอวัฒนาขับรถ ฝ่าฝนที่ตกหนักมาก คิดถึงคำพูดของชมพูแพร “เราเลิกกัน” ดังสะท้อนไปมาอยู่ในหัว เขากำพวงมาลัยแน่น หน้าแย่จะร้องไห้ เมื่อนึกถึงเรื่องราวความรักของตัวเองที่ผ่านมา
ขณะที่เหม่อเลยไม่เห็นว่าเป็นไฟแดง จึงขับรถฝ่าไฟแดงออกไป รถสวนมา บีบแตรดังลั่น หมอวัฒนาตกใจ รีบหักหลบ รถเสียหลัก เพราะถนนลื่น หมุนกลางถนน แล้วตกลงข้างทางชนต้นไม้โครม!!
หมอวัฒนาหน้าตาตื่น หอบหายใจถี่ รีบลงไปดูรถ ทั้งโกรธทั้งโมโห หันไปเตะรถไม่หยุด
“โว๊ย โว๊ย โว๊ยยยย!!!”
หมอวัฒนาร้องไห้ท่ามกลางสายฝนโปรยปราย ทรุดลงนั่งพิงข้างรถอย่างเจ็บปวด และเสียใจ ก่อนที่จะกลับไปบ้าน
เมื่อเข้าไปในบ้าน เขาหยิบรูปคู่ตัวเองกับชมพูแพรขึ้นมามอง แล้วทรุดลงนั่งบนโซฟา เอนหลังด้วยความหมดแรง และปวดใจ กอดรูปคู่แน่น
+ + + + + + + + + +
เช้าวันรุ่งขึ้น...
แหวนที่นำอาหารเช้ามาให้ฟ้าลดา เล่าเรื่องหมอวัฒนากับ ชมพูแพรให้ฟัง
“พี่แพรเลิกกับพี่หมอ!! แน่ใจนะแหวน” ฟ้าลดาย้อนถามอย่างตกใจ
“เออ..ก็..เกือบจะแน่ใจค่ะ”
“ตกลงแน่ใจ หรือ ไม่แน่ใจ”
“คิดว่าแน่ค่ะ เมื่อคืนคุณแพรสั่งว่าต่อไปนี้ไม่ให้คุณหมอเข้าบ้านเราอีก แล้วแหวนก็เห็นคุณหมอหน้าเศร๊าเศร้า ก่อนกลับไป”
ฟ้าลดาสงสารหมอวัฒนา ทั้งโมโหทั้งเจ็บใจแทน รีบจ้ำเดินออกไป
“อ้าวคุณฟ้าจะไปไหนคะ แล้วอาหารเช้า....”
แหวนเกาหัวงงสุดๆ
ในห้องนอน...ชมพูแพรใส่สร้อยเพชรที่สายชลให้อยู่ เปิดประตูออกไปเห็นฟ้ายืนอยู่ ก็ไม่พอใจจะปิด ฟ้าลดารีบเอามือยันประตูไว้
“ฟ้าขอเวลาพี่แพรไม่นาน”
ชมพูแพรมองฟ้าลดาแบบเซ็ง แล้วเดินเข้ามาในห้อง ฟ้าลดาตามเข้าไป
“พี่แพรอย่าเลิกกับพี่หมอเลยนะคะ”
ชมพูแพรไม่พอใจ
“ทำไม? ก็พี่ไม่ได้รักเขา”
ฟ้าลดาอึ้งแแปลกใจ
“แค่ข้ามคืน พี่แพรจะหมดรักพี่หมอได้ยังไง”
“มันไม่ใช่แค่ข้ามคืน แต่มันเกิดขึ้นมานานแล้ว พี่เพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมา ระหว่างพี่กับพี่หมอไม่ใช่ความรัก พี่เพิ่งเข้าใจว่าความรักเป็นยังไง ตอนที่ได้พบกับคุณชาร์ล”
ฟ้าลดาชะงัก
“เขาบอกรักพี่แพรแล้วเหรอคะ”
“ยัง แต่พี่รู้สึกได้ว่าเขามีใจให้กับพี่”
ชมพูแพรจับสร้อยเพชรตรงคอที่สายชลให้ พลางยิ้มมีความสุข ฟ้าลดาอึ้ง
“แค่อ่านสายตาเขา พี่ก็รู้แล้ว”
“พี่แพรกำลังหลงเขา พี่แพรไม่ได้รักเขาหรอกค่ะ”
ชมพูแพรฉุน
“ไม่ต้องมาพูดให้พี่ไขว้เขว พี่ไม่รู้หรอกนะว่าฟ้ากับเขามีอะไรกันไปถึงไหนแล้ว แต่อย่ามาห้ามไม่ให้พี่รักเขา”
ฟ้าลดาตกใจ
“ฟ้ากับคุณชาร์ลไม่ได้มีอะไรกัน และฟ้าก็ไม่ได้รู้สึกกับคุณชาร์ลแบบที่พี่แพรคิด ฟ้าไม่ได้รักเขา”
“ไม่รักเขา แล้วใส่ของที่เขาให้ทำไม”
ฟ้าลดาชะงัก ก้มมองสร้องเชือกถักที่ข้อมือ แล้วก็ถอดมันออกมา
“พี่แพรเชื่อฟ้าเถอะนะคะ ฟ้าไม่มีวันรักผู้ชายคนนี้ เขาไม่ใช่คนดี”
“พี่โตแล้ว พี่แยกแยะได้ว่าใครดีใครเลว ออกไป พี่จะแต่งตัว”
ฟ้าลดาพูดไม่ออก จำต้องออกไป ชมพูแพรหยิบสร้อยเชือกถักของฟ้าลดาขึ้นมามอง แล้วยิ้มอย่างพอใจ
ฟ้าลดาจ้ำเดินเข้ามาในบ้านเช่าสายชล มองไปรอบๆ ไม่เห็นสายชลจึงตัดสินใจขึ้นไปชั้นบน
สายชลกำลังแต่งตัวหน้ากระจก เห็นแผลที่โดนหมอวัฒนาชกก็ไม่สบอารมณ์ พลันเสียงเคาะประตูดังขึ้นปังปังปัง สายชลหันไปมอง
นอกห้อง..ฟ้าลดาตบประตูห้องนอนไม่หยุดด้วยความโมโห สายชลเปิดประตู เห็นฟ้าลดาก็ผงะ แต่ยังไม่ทันพูดอะไร ฟ้าลดาผลักอกสายชลอย่างแรง ทำให้เขาเซเข้ามาในห้อง ฟ้าลดาตามเข้ามาแล้วระเบิดอารมณ์ใส่
“คุณมันร้ายกาจที่สุด!! พี่แพรเลิกกับพี่หมอ สมใจคุณแล้วใช่มั๊ย คุณทำร้ายผู้ชายที่แสนดีอย่างพี่หมอได้ยังไง??”
สายชลทั้งโมโหและน้อยใจ
“เป็นห่วงไอ้หมอวัฒนามากนักเหรอ?!!”
ฟ้าลดาไม่พอใจ
“คุณไม่มีสิทธิ์เรียกพี่หมอว่าไอ้ และ ใช่! ฉันเป็นห่วงพี่หมอมาก”
สายชลกวน
“แทนที่คุณจะมาด่าผม คุณต้องขอบคุณผมมากกว่า เพราะผมทำให้คุณได้ไอ้หมอวัฒนาไป”
ฟ้าลดาอึ้ง
“คุณคิดได้ยังไง?”
“ไม่ต้องมาทำแปลกใจ คุณกับไอ้หมอถึงไหนกันแล้วล่ะ”
ฟ้าลดาโมโหมาก เงื้อมือจะตบหน้า แต่สายชลคว้าข้อมือได้ทัน ทำให้เห็นว่าเธอไม่ได้ใส่สร้อยของเขาแล้วจริงๆ สายชลเลือดขึ้นหน้า
“สร้อยหายไปไหน??!!”
ฟ้าลดาดึงแขนออก
“ทิ้งไปแล้ว”
สายชลจับไหล่ฟ้าลดาดันติดกำแพง
“ผมบอกแล้วใช่มั๊ยว่า ห้ามถอดออกเด็ดขาด!”
“ฉันไม่ใช่สัตว์ที่ต้องมีปลอกคอ ฉันไม่ใช่ของๆใคร”
สายชลกำไหล่ฟ้าลดาด้วยความเสียใจและโมโห
“คุณเป็นของผมฟ้าลดา และคุณต้องเป็นของผมคนเดียว”
สายชลพยายามจะจูบ ฟ้าลดากลัวสุดๆ
“อย่านะคุณชาร์ล”
สายชลหยุดแล้วมองหน้า
“เกิดหวงตัวอะไรขึ้นมาตอนนี้ ผู้หญิงอย่างคุณช่ำชองเรื่องอย่างว่าดีไม่ใช่เหรอ หรือว่าผมทำแรงเกินไป ชอบแบบไหนก็บอกมาสิ ผมทำได้ทุกอย่างที่คุณต้องการ”
ฟ้าลดาโมโหมาก เตะแข้งสายชลอย่างแรง
“โอ๊ย!”
สายชลปล่อยมือเพราะเจ็บ ฟ้าลดาผลักอย่างแรง แล้วหันหลังจะหนีออกไป สายชลโมโห...กระชากแขนเธอไว้ แล้วดึงมากอด
“ปล่อยฉัน! ปล่อย!!!”
ฟ้าลดาดิ้นและร้องโวยวาย เธอกระทืบเท้าเขาอย่างแรง จนเขาต้องปล่อยมือด้วยความเจ็บ เธอจึงหันไปคว้าเหยือกน้ำที่วางบนโต๊ะ แล้วสาดใส่หน้า โครม!!
สายชลหยุดกึก น้ำเย็นๆดับอารมณ์ที่ร้อนรุ่มทันที
“จำไว้นะคุณชาร์ล ถ้าคุณทำอะไรพี่สาวฉัน ฉันจะฆ่าคุณ!!”
ฟ้าลดาพูดจบแล้วก็จ้ำเดินออกไป ทิ้งให้สายชลยืนอึ้งกับคำพูดของเธอ ที่บ่งบอกว่าเกลียดเขามากขนาดไหน
สายชลทรุดนั่งลงบนเก้าอี้อย่างเจ็บปวดและเสียใจที่สุด
+ + + + + + + + + + + +
หมอวัฒนานั่งอยู่ในท่าเดิมทั้งแต่เมื่อคืน กระทั่งเช้า...
มือที่กอดรูปคู่ก็ตกข้างตัว ทำให้กรอบรูปตกลงพื้นแตกเพล้ง ทำให้เขาสะดุ้งตื่น พอเห็นกรอบรูปแตกก็ใจเสีย รีบก้มลงไปเก็บรูปขึ้นมา
พลันเสียงออดดังขึ้น หมอวัฒนาลุกขึ้น แต่มึนๆ พยายามทรงตัว เดินไปดู เห็นฟ้าลดายืนอยู่หน้าประตูรั้วบ้าน ก็ไปเปิดประตูให้
ฟ้าลดาเอื้อมมือมาจับแขนหมอวัฒนา ที่หน้าเศร้ามาก
“พี่หมอใจเย็นนะคะ พี่แพรทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ ให้เวลาพี่แพรซักหน่อย แล้วพี่หมอค่อยโทรไปหาพี่แพรอีกครั้ง”
“อย่าหลอกพี่อีกเลยฟ้า พี่มีเซ้นต์พอที่จะรู้ได้บ้างว่าตอนนี้แพรเปลี่ยนใจจากพี่ เขาไม่มีเยื่อใยกับพี่แล้วจริงๆ”
“พี่หมอห้ามท้อเด็ดขาด ฟ้าไม่ยอม พี่หมอเป็นคนเดียวที่ฟ้าจะให้เป็นพี่เขย”
“พี่ยังทำอะไรได้อีกเหรอฟ้า ในเมื่อแพรไม่เหลือเยื่อใยให้พี่แล้ว”
“ได้ซิคะ ถ้าพี่หมอยังรักพี่แพร ฟ้าจะช่วยพี่หมอเอง”
หมอวัฒนามองฟ้าลดาเครียดถอนหายใจออกมาอย่างแรง เพราะรู้ว่าเป็นเรื่องยาก
(อ่านต่อ หน้า 2 )
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 16 (ต่อ)
เจมส์ ธงไทย แป๊ะ จุ๊ สุมหัวคุยกันเรื่องฟ้าลดา
“พวกแกสังเกตมั๊ยว่า หมู่นี้ฟ้ามีท่าทางแปลกๆ” เจมส์บอกทุกคน
“ฉันรู้นานแล้ว ฟ้าแอบรักฉัน แต่ไม่กล้าบอก” ธงไทยรีบพูด
“ไอ้นี่! ซีเรียสเว๊ย!! ฉันรู้สึกว่าฟ้าไม่ร่าเริง เครียดๆ เหมือนมีปัญหา”
“ผู้หญิงที่มีอาการแบบนี้ มีอยู่เรื่องเดียว...ผู้ชาย”
จุ๊สรุป ธงไทยตกใจมาก
“เฮ้ย!! หรือว่าฟ้ามีแฟน ฉันไม่ยอม สวรรค์ลิขิตมาแล้วว่าเนื้อคู่ของฟ้าคือฉันคนเดียวเท่านั้น!!”
แป๊ะเห็นฟ้าลดาเดินเข้ามา
“ชะอุ๊ย พี่ฟ้านี่อายุยืนชะมัด”
ทุกคนหันตามมองตามแป๊ะ เห็นฟ้าลดาเดินเข้ามา ทั้งหมดเดินไปหาฟ้าลดา ธงไทยโพล่งขึ้นมา...
“ฟ้า..บอกมาว่าจะเลือกไทย หรือผู้ชายคนนั้น”
ฟ้าลดางง
“พูดอะไร??”
เจมส์รีบขัด
“อย่าไปฟัง มันเพ้อเจ้อ เออนี่ฟ้า เมื่อคืนพี่แพรโทรหาเรา ซักเราใหญ่ว่ามีเพื่อนฟ้าคนไหน ที่เพิ่งกลับจากอเมกาบ้างรึเปล่า มีอะไรรึเปล่าฟ้า”
“ฉันมีเรื่องเข้าใจผิดกับพี่แพรนิดหน่อย แต่ว่าตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว ฉันไปทำงานก่อนนะ”
ฟ้าลดาสีหน้าเศร้ามาก ในสายตาทุกคน เดินแยกไปนั่งเหม่อที่โต๊ะทำงาน เจมส์กับธงไทยเดินตามไปนั่งคุยด้วย
“ฟ้า....ช่วงนี้ดูฟ้าไม่สดใสเหมือนเมื่อก่อน ฟ้าเป็นอะไรรึเปล่า” เจมส์ถามอย่างเป็นห่วง
ฟ้าลดาฝืนยิ้ม
“เปล่านี่”
“อย่าโกหกพวกเราเลยฟ้า พวกเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปี ถ้าฟ้าเห็นพวกเราเป็นเพื่อน ฟ้าช่วยบอกพวกเรามาทีว่า ฟ้าเป็นอะไร”
“เพื่อนไม่ได้มีไว้ร่วมสุขอย่างเดียวนะฟ้า ให้พวกเราแบ่งปันความทุกข์มาจากฟ้าบ้างเถอะ”ธงไทยพูดเสริม
ฟ้าลดามองหน้าเจมส์กับธงไทย เห็นท่าทีที่เต็มไปด้วยความห่วงใยของทั้งคู่ จึงตัดสินใจเล่าให้ฟัง แต่เล่าแค่บางส่วนเท่านั้น
“เขาพยายามจะบอกว่า ฟ้าเป็นคนที่เขารู้จัก?”
เจมส์ถามย้ำ ฟ้าลดาพยักหน้า
“เขาให้ฉันยอมรับ แต่ฉันไม่รู้จักเขา แล้วจะให้ฉันยอมรับได้ยังไง??”
“น่ากลัวว่ะ กี่ครั้งแล้วที่เขาพยายามจะเข้าใกล้ฟ้า” ธงไทยถาม
“ก็...หลายครั้ง”
เจมส์คิด แล้วก็นึกออก
“ฟ้าจำได้มั๊ย ตอนที่เราเจอไอ้คุณชาร์ลครั้งแรกที่สวนสาธารณะ มันเรียกฟ้าว่ายังไง??”
ฟ้าลดา คิดย้อนกลับไป วันที่ถูกสายชลจู่โจมที่สวนสาธารณะ ฟ้าลดาตกใจเพราะเพิ่งนึกออก
“นางฟ้า เขาเรียกฉันว่านางฟ้า ฉันลืมเรื่องนี้ไปเลย”
ธงไทยตบเข่าฉาด
“โป๊ะเชะ!! แสดงว่าคุณชาร์ลคิดว่าฟ้ากับผู้หญิงที่ชื่อนางฟ้า เป็นคนเดียวกันมาโดยตลอด”
ฟ้าลดานึกได้อีกเรื่องแล้วก็เครียด
“ยังมีอีกอย่าง เรื่องราวในโฆษณาสายการบิน เป็นเรื่องจริงของคุณชาร์ล แต่เขากำชับไม่ให้ฉันเล่าให้ใครฟัง”
เจมส์กับธงไทยมองหน้ากัน รู้สึกไม่ดี
“ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้แล้ว เรากลัวว่าหมอนั่นจะทำอะไรฟ้ามากกว่านี้ เรากับไอ้ไทยจะลองหาทางสืบเรื่องเขาดู”
ฟ้าลดาพยักหน้า รู้สึกกังวลใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
+ + + + + + + + + + + +
ชมพูแพรไปหาสายชลที่ห้องทำงาน พลางยื่นแฟ้มให้ สายชลมองอย่างแปลกใจ...
“คุณแพรให้เลขาเอามาให้ผมก็ได้ ไม่น่าต้องมาด้วยตัวเอง”
“แพรอยากมาเจอคุณค่ะ แพรมีเรื่องสำคัญอยากบอกคุณ”
“เรื่องอะไรเหรอครับ”
ชมพูแพรนั่งลงตรงข้าม
“แพรเลิกกับพี่หมอแล้ว”
สายชลทำเป็นแปลกใจ
“จริงเหรอครับเนี่ย? มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณกับคุณหมอเหรอครับ?”
“แพรไม่รักพี่หมอค่ะ ไม่เคยรัก ที่ผ่านมาแพรเข้าใจไปเอง เพราะแพรไม่เคยเจอใคร แพรเข้าใจว่าความผูกพันคือความรัก จนกระทั่ง...แพรเจอคุณ”
ชมพูแพรจับมือ สายชลผงะ รับรู้ได้ทางสายตาของเธอ เขาจึงจับมือชมพูแพรออกจากมือตัวเอง แกล้งทำเป็นลำบากใจ
“คุณแพรครับ ผมไม่อยากเป็นมือที่สาม”
“คุณไม่ได้เป็นมือที่สาม คำว่ามือที่สาม หมายถึง คุณรักแพร ทั้งๆที่รู้ว่าแพรคบกับพี่หมอ”
“ผมถึงได้พูดว่ามือที่สามยังไงล่ะครับ”
ชมพูแพรปลื้มปิติ ซาบซ่านขึ้นมาทันที
“แล้วยัยฟ้าล่ะคะ ที่คุณเคยบอกแพรว่าคุณรักยัยฟ้า”
“ผมเข้าใจไปเองเหมือนกับคุณ แต่ผมว่าตอนนี้เราไม่ควรให้อะไรเกิดขึ้น ผมเห็นใจคุณหมอ ไม่อยากทำให้ใครผิดหวังเหมือนผม ผมเคยเจ็บและเคยผิดหวังมาแล้ว ผมอยากให้คุณคิดให้ดีดี”
“แพรคิดดีแล้วค่ะ มันอาจจะเป็นเรื่องน่าละอาย ที่แพรเป็นผู้หญิงแต่กลับมาพูดเรื่องนี้กับผู้ชายก่อน แต่แพรไม่สามารถเก็บมันไว้ได้อีกแล้ว”
สายชลเอื้อมมือไปจับมือชมพูแพรมากุมไว้หลวมๆ ชมพูแพรส่งสายตาพร้อมยิ้มให้ เข้าใจว่าสายชลมีใจให้กับเธอเช่นกัน
+ + + + + + + + + +
ที่โรงพยาบาล
หมอวัฒนาดูปรอทดิจิตอลในมือ เห็นว่าตัวเองไข้สูง 38 จึงไปเอายาแก้ไข้ออกมากิน ระหว่างนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้น ไม่นานพยาบาลเปิดเข้ามา
“เรียนเชิญคุณหมอที่ห้องผ่าตัดค่ะ”
หมอวัฒนาพยักหน้า แล้วตามออกไป
ในห้องผ่าตัด... ขณะที่กำลังผ่าตัด แต่เพราะไม่สบาย ทำให้มึน หมอวัฒนาพยายามตั้งสติ มือที่จับมีดสั่นมาก จำต้องวางมีดลงบนถาด แล้วบีบมือตัวเองเพื่อให้มือหายสั่น พยาบาลมองอย่างเป็นห่วง
“คุณหมอไหวมั๊ยคะ”
“ผมไม่เป็นไร”
หมอวัฒนาพ่นลมหายใจออกมา สะบัดมือสองสามครั้ง หันไปหยิบมีด
ตาหมอวัฒนาเบลอมาก เขาจึงหลับตาเพื่อปรับโฟกัส แต่กลับพลาด เสียงเครื่องดังตี๊ดดดด!!
หมอวัฒนากับพยาบาลตกใจ หันไปเห็นเครื่องวัดหัวใจเป็นเส้นตรง เขารีบปั๊มหัวใจคนไข้อย่างตื่นตระหนก
หลังจากการผ่าตัด...หมอวัฒนาเดินออกมาหน้าเครียดมาก ญาติคนไข้รีบลุกเดินมาหาสีหน้าลุ้นระทึก
“การผ่าตัดประสบความสำเร็จครับ”
ญาติดีใจกันมาก
“ขอบคุณนะครับ”
“ขอบคุณนะคะ”
หมอวัฒนายิ้ม แล้วก็รีบเดินออกไปทันที ก่อนจะถอนหายใจโล่งอก แล้วเขาก็ต้องผงะไป เมื่อเห็นชมพูแพรยืนอยู่
เมื่อเข้าไปในห้องทำงาน ชมพูแพรยื่นกล่องแหวนแต่งงานไปตรงหน้า หมอวัฒนานั่งนิ่ง ก่อนจะดันกล่องคืน
“อะไรที่ผมให้แพรแล้ว ผมไม่รับคืน รวมทั้งหัวใจของผมด้วย”
ชมพูแพรดันกล่องแหวนคืน
“พี่หมอเอาคืนไปเถอะ เผื่อซักวันพี่หมอจะเจอใคร ที่เหมาะสมกับแหวนวงนี้มากกว่าแพร”
“ไม่มีใครมาแทนที่แพรได้”
ชมพูแพรถอนหายใจ
“มีซิคะ ยัยฟ้าไง ถ้าพี่หมอจะรักกับยัยฟ้า แพรไม่โกรธหรอกนะคะ แพรเข้าใจ ความรักมันห้ามกันไม่ได้”
หมอวัฒนามองอย่างเสียใจ...
“ถึงแม้คุณจะเลิกรักผมแล้ว แต่ก็อย่าพยายามยัดเยียดให้ผมไปรักคนอื่น สำหรับน้องฟ้า ผมรักเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง ไม่ได้คิดกับน้องฟ้าเกินเลยไปมากกว่านั้น คนที่ผมอยากสร้างครอบครัว และอยากอยู่ด้วยตลอดชีวิตคือคุณ”
หมอวัฒนาเอื้อมมือมาจับมือชมพูแพร พร้อมส่งสายตาเว้าวอน
“ขอโอกาสให้ผมอีกครั้ง ผมพร้อมที่จะเปลี่ยนแปลง ผมยอมทำทุกอย่าง ขอร้องล่ะครับ”
ชมพูแพรนิ่งไปอึดใจ แล้วก็ดึงมือออกมา
“แพรไม่ได้มีค่าให้พี่หมอต้องทำขนาดนี้ ตัดใจจากแพร แล้วเริ่มต้นใหม่ซะเถอะนะคะ”
รอยยิ้มหวานดุจมีดโกนอาบน้ำผึ้ง ทำให้หมอวัฒนาพูดไม่ออก ชมพูแพรลุกขึ้นเดินออกไป ทันทีที่หันหลังก็ยิ้มอย่างพอใจ ที่ระหว่างเธอกับเขาจบลงได้อย่างที่เธอต้องการ
สายชลกับชมพูแพร เดินเข้ามาในบ้านด้วยกัน...
“แพรดีใจมากเลยนะคะ ที่คุณชาร์ลอยู่ทานอาหารเย็นเป็นเพื่อนแพร” ชมพูแพรยิ้มแย้ม
“ผมเข้าใจครับว่าการทานอาหารคนเดียว มันเหงามากขนาดไหน”
ขณะเดียวกัน แหวนถือถาดใส่ยาเดินออกมา ชมพูแพรหันไปถาม
“เอายาไปให้ใคร”
“คุณฟ้าค่ะ เธอบอกว่าปวดหัว”
แหวนออกไป สายชลหันไปมองตามรู้สึกเป็นห่วง ระหว่างนั้นป้าเนียมเดินออกมาพอดี
“คุณแพรจะให้ยกอาหารออกมาเลยมั๊ยค่ะ”
ชมพูแพรพยักหน้า ป้าเนียมมองสายชลกับชมพูแพรสงสัย ก่อนจะเดินเข้าไป
“เชิญนั่งค่ะคุณชาร์ล”
“คุณแพรนั่งก่อนเลยครับ ผมขอเข้าห้องน้ำซักครู่”
ชมพูแพรพยักหน้าเดินเข้าไป สายชลมองไปทางบ้านฟ้าลดาทันที...
ทางด้านแหวน ได้เอาขวดยาไปให้ ฟ้าลดารับมาถือไว้แล้วยิ้มให้
“ขอบใจนะแหวน”
ฟ้าลดายังไม่ทันกินยา เสียงมือถือดังขึ้น ฟ้าลดาเห็นชื่อสายชล ก็ไม่รับสาย แหวนรินน้ำให้ฟ้าลดา โทรศัพท์ก็ยังดังไม่หยุด แหวนมองๆ
“คุณฟ้าไม่รับโทรศัพท์เหรอคะ”
“ไม่รู้เบอร์ใคร”
โทรศัพท์ตัดไป ฟ้าลดาเปิดฝา เทยาออกมา กำลังจะกิน เสียงเมสเสจดังขึ้น ฟ้าลดาชะงักมอง เห็นเป็นเมสเสจจากสายชลก็ใจไม่ดี หยิบมากดอ่าน
“ถ้าคุณไม่รับสาย ผมจะไปหาที่บ้าน”
ฟ้าลดาชะงัก ไม่นานโทรศัพท์ดังขึ้น ฟ้าลดาวางยาบนถาด เดินออกไปรับสาย แหวนมองตามด้วยความอยากรู้
ฟ้าลดาพูดเสียงเบา
“มีอะไร”
“ไม่สบาย เป็นอะไร?”
“ไม่เกี่ยวกับคุณ”
“ต่อปากต่อคำได้แบบนี้ แสดงว่าหายดีแล้ว ถ้าอย่างนั้นมาทานข้าวกับผมที่บ้านคุณแพร”
“ฉันไม่หิว ปวดหัว ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น”
“ก็ได้ งั้นผมจะไปตามคุณที่บ้านเดี๋ยวนี้ แหวนจะได้รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน”
ฟ้าลดานิ่งไปด้วยความหัวเสีย ที่ทำอะไรไม่ได้
+ + + + + + + + + + + +
ขณะนั่งที่โต๊ะอาหาร ชมพูแพรตักอาหารให้สายชลอย่างเอาใจ รู้สึกมีความสุขที่ได้อยู่กันสองต่อสอง ระหว่างนั้นฟ้าลดากับแหวนเข้ามาพร้อมกัน ชมพูแพรเห็นก็ไม่พอใจ แต่สายชลแอบยิ้ม
“มาทำไม...เออ เห็นแหวนบอกว่าเราปวดหัว นี่ค่อยยังชั่วแล้วเหรอ” ชมพูแพรแกล้งถามเหมือนเป็นห่วง
“ทานยาเข้าไป ก็หายแล้วค่ะ”
แหวนชะงัก มองขวดยาเพราะฟ้าลดายังไม่ได้กิน แหวนงงๆ แล้วก็เดินออกไป
“ทานยาแก้ปวดยี่ห้ออะไรเหรอครับ หายทันใจดีจัง”
ฟ้าลดารู้ว่าสายชลเยาะ อารมณ์พุ่งปรี๊ด แต่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากกำมือแน่น พยายามระงับอารมณ์โกรธ
“แล้วตกลงเรามาทำไม”
สายชลตอบแทน
“ผมโทรชวนคุณฟ้า ให้มาทานข้าวด้วยกันน่ะครับ”
ชมพูแพรอึ้ง พูดไม่ออก สายชลลุกขึ้นเดินไปเลื่อนเก้าอี้ ฟ้าลดาจำต้องนั่งลง สายชลเดินมานั่งที่เดิม นั่งอยู่ระหว่างทั้งคู่ ชมพูแพรลอบมองสายชลด้วยความไม่เข้าใจ และหึง
ทางด้านแหวนที่กลับเข้าไปในครัว ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วเล่าให้ป้าเนียมฟัง...
“คุณฟ้านี่แปลกนะป้า ฉันเอายาไปให้กิน ยังไม่ทันกินก็มีโทรศัพท์เข้ามา ฉันพยายามเงี่ยหูฟัง ก็ได้ยินคุณฟ้าพูดกับปลายสายว่าไม่หิว ปวดหัว แล้วอยู่ดีๆก็เปลี่ยนใจมาทานข้าวกับคุณแพร”
“ตั้งแต่ฟังมา ข้าว่าไม่เห็นมันจะแปลกตรงไหน”
“คุณแพรถามคุณฟ้าว่าหายปวดหัวเหรอยัง คุณฟ้าก็ตอบว่าหาย...เพราะทานยาเข้าไปแล้ว ทั้งๆที่ยังไม่ได้กิน คราวนี้ป้าว่าแปลกยัง”
“เออแปลกจริงๆ”
ป้าเนียมเริ่มสงสัยว่าจะต้องมีอะไรไม่ปกติ
+ + + + + + + + + + + +
สายชล ฟ้าลดา ชมพูแพร นั่งทานข้าวด้วยกัน บรรยากาศเต็มไปด้วยความอึดอัด สายชลเหลือบมองฟ้าลดาที่เอาแต่ก้มหน้ากินข้าว ก็ทำเป็นหันไปเอาใจชมพูแพรด้วยการตักน้ำซุปใส่ชามให้
“ขอบคุณค่ะ”
ชมพูแพรจะตักซุปกิน แต่สายชลเรียกเอาไว้
“เดี๋ยวครับ น้ำซุปร้อน ผมเป่าให้ก่อนดีกว่า”
สายชลตักซุปขึ้นมาเป่าให้หายร้อน แล้วทำท่าจะป้อน
“แพรทานเองได้ค่ะ”ชมพูแพรเขิน
“แต่ผมไม่อยากให้คุณทานเอง”
ชมพูแพรกินซุปที่สายชลป้อนอย่างปลาบปลื้ม แต่กินหกเลยยิ่งเขินหนัก
“แพรนี่ซุ่มซ่ามจริงๆเลย”
สายชลเอากระดาษเช็ดปากให้ ชมพูแพรรู้สึกดีมาก ฟ้าลดาเบือนหน้าไปทางอื่น สายชลหันไปถาม
“ซุปมั๊ยครับคุณฟ้า ผมตักให้”
แต่ฟ้าลดารวบช้อน สายชลชะงัก
“ฟ้าอิ่มแล้วค่ะ”
“ทำไมทานน้อยแบบนี้ล่ะครับ”
ฟ้าลดาเงยหน้า
“เบื่อ”
ฟ้าลดาปรายตามอง สายชลแทบสำลัก
“เบื่อข้าวน่ะค่ะ ช่วงนี้กินอะไรก็ไม่อร่อย สงสัยราหูจะเข้า ว่าวันไหนว่างๆ จะไปทำบุญล้างซวย”
สายชลพูดอะไรไม่ออก จำต้องดื่มน้ำ
“ฟ้าขอตัวนะคะพี่แพร ฟ้าง่วง”
ฟ้าลดาลุกเดินออกไปเลย สายชลหันไปมองตามฟ้าลดาน้อยใจ ชมพูแพรหันมาเห็นสายตาสายชลที่มองตามฟ้าลดาก็ไม่พอใจ
“คุณชาร์ลคะ อย่าบอกนะคะว่าอิ่มอีกคน”
“ยังครับ”
สายชลก้มหน้ากินข้าวต่อ แต่ใจกังวลเรื่องฟ้าลดา
+ + + + + + + + + + +
(อ่านต่อหน้า 3)
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 16 (ต่อ)
เมื่อฟ้าลดากลับมาที่บ้าน หมอวัฒนาโทรหา บอกให้รู้ว่ากำลังป่วย ฟ้าลดารีบไปหาทันที เสียงรถดังขึ้นที่หน้าบ้าน ชมพูแพรหันไปมอง
“ยัยฟ้า”
สายชลชะงักรีบหันขวับไปดูด้วยความแปลกใจ สายชลพึมพำ
“ไหนบอกว่าง่วง”
ชมพูแพรได้ยิน
“ก็คงเป็นข้ออ้างนั่นแหละค่ะ นี่คงจะออกไปเที่ยวที่ไหนซักที เด็กคนนี้ก็เป็นแบบนี้”
สายชลกำด้ามช้อนแน่นด้วยความไม่พอใจ โมโหที่อุตส่าห์เป็นห่วงแทบตาย
ทางด้านฟ้าลดา เมื่อไปหาหมอวัฒนา เธอได้หายามาให้เขาทาน
“ขอบใจมากนะฟ้า พี่นี่ไม่ไหวจริงๆ”
“ไม่เป็นไรเลยค่ะพี่หมอ พี่หมอก็เหมือนพี่ชายแท้ๆของฟ้านะคะ ฟ้าว่าพี่หมอขึ้นไปนอนพักบนห้องดีกว่า”
หมอวัฒนาพยักหน้า ฟ้าลดาประคองหมอวัฒนาให้ลุกขึ้นแล้วพาเดินขึ้นไป ประคองให้นั่งบนเตียง ก่อนจะหันไปเห็นกล่องแหวนแต่งงานบนโต๊ะข้างหัวเตียง ฟ้าลดาชะงัก
“แพรเอาแหวนแต่งงานมาคืนให้พี่”
ฟ้าลดาหันไปมองด้วยความเห็นใจ
“พี่อ่อนแอมากใช่มั๊ยฟ้า”
“ไม่เลยค่ะ พี่หมอไม่ได้อ่อนแอ พี่หมอห้ามคิดแบบนี้เด็ดขาด แล้วก็ห้ามท้อด้วยนะคะ พี่หมอต้องเอาพี่แพรคืนมาให้ได้”
หมอวัฒนาสุดทน...ร้องไห้ออกมาเงียบๆ ฟ้าลดาสงสารสุดๆ เข้ามากอดหมอวัฒนาปลอบใจ ครู่หนึ่งเขาผละออกมา พร้อมปาดน้ำตา
“ขอบใจมากนะน้องฟ้า พี่ดีขึ้นแล้ว”
“พี่หมอมีอะไรอยากให้ฟ้าช่วย พี่หมอบอกฟ้านะคะ ฟ้าจะช่วยพี่หมอทุกอย่าง”
“จ๊ะ ฟ้ากลับบ้านเถอะ”
ยังไม่ทันที่ฟ้าลดาจะตอบ เสียงมือถือฟ้าลดาดังขึ้น ฟ้าลดาหยิบออกมาเห็นชื่อ”ชาร์ล” ก็ปิดเครื่องทันที
“ทำไมไม่รับล่ะฟ้า”
“ไม่รู้ใครค่ะ ฟ้าว่าคืนนี้ฟ้าอยู่ดูแลพี่หมอดีกว่า”
“พี่ค่อยยังชั่วแล้ว ฟ้ากลับเถอะ”
“ไม่ค่ะ ฟ้าเป็นห่วง ให้ฟ้าอยู่เป็นเพื่อนนะคะ ฟ้าจะลงไปนอนข้างล่าง”
“แต่..”
“ฟ้าอยากชดใช้แทนพี่แพร ฟ้าจะได้สบายใจ อย่าปฏิเสธฟ้าเลยนะคะ”
หมอวัฒนามองฟ้าลดาครุ่นคิด แล้วก็พยักหน้า ฟ้าลดายิ้ม
“ถ้างั้นวันนี้ฟ้าเป็นหมอ ส่วนพี่หมอเป็นคนไข้ และคนไข้ก็ต้องนอนได้แล้ว”
หมอวัฒนายิ้มก่อนจะล้มตัวลงนอน ฟ้าลดาห่มผ้าให้แล้วเดินออกไป
+ + + + + + + + +
ชมพูแพรนั่งลงที่หน้ากระจก ยิ้มแย้มมีความสุข ระหว่างนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้น ชมพูแพรหันไป
“เข้ามา”
ป้าเนียมเปิดประตูเข้ามา พร้อมผลไม้
“ป้าเอาผลไม้มาให้ค่ะ”
“วางไว้นั่นแหละ”
ป้าเนียมวางผลไม้ไว้บนโต๊ะ แล้วก็ทำเป็นพูดขึ้นมาลอยๆ
“เห็นมะละกอแล้วคิดถึงคุณหมอนะคะ คุณหมอเธอชอบทานมะละกอมาก”
ชมพูแพรไม่พอใจ เสียงเข้ม
“ป้าต้องการพูดอะไรกันแน่?!”
“คุณหมอเธอรักคุณแพรมากนะคะ เธอดูแลคุณแพรอย่างดี...เสมอต้นเสมอปลาย คุณหมอเป็นผู้ชายที่เหมาะสมที่สุดที่จะปกป้องคุณแพรไปจนชั่วชีวิต”
ชมพูแพรฉุน ลุกขึ้นยืน
“ ป้าไม่มีสิทธิ์มาบอกว่าใครเหมาะสมหรือไม่เหมาะสมกับแพร ชีวิตเป็นของแพร แพรรู้ว่าใครคู่ควรกับแพรที่สุด ป้าเป็นแค่แม่บ้าน หน้าที่ของป้าชัดเจนอยู่แล้ว การทำอะไรเกินหน้าที่ มันไม่น่าชื่นชมหรอกนะคะ”
ป้าเนียมอึ้งกับคำพูดของชมพูแพร
“ป้าขอโทษค่ะ ที่ป้าพูดไปเพราะป้าหวังดี”
ป้าเนียมเดินจ๋อยออกไป ชมพูแพรหันไปมองอย่างไม่พอใจ ครู่หนึ่งเสียงมือถือดังขึ้น ชมพูแพรเห็นชื่อฟ้าลดา ก็กดรับ
“มีอะไร”
“ฟ้าลดานั่งลงที่โซฟา”
“พี่หมอไม่สบายค่ะ”
“เขาโทรบอกเราเหรอ”
“ค่ะ นี่ฟ้าอยู่บ้านพี่หมอ คืนนี้ฟ้าไม่กลับบ้านนะคะ จะอยู่เป็นเพื่อนพี่หมอ”
“เราอยู่เป็นเพื่อนเขาก็ดีแล้ว โทรมาบอกพี่ทำไม”
“พี่แพรไม่ห่วงพี่หมอบ้างเหรอคะ พี่หมอเขาเสียใจเรื่องพี่แพรมากจนล้มป่วย”
ชมพูแพรฉุน
“พูดงี้ จะบอกว่าเป็นความผิดของพี่งั้นเหรอ”
“หรือมันไม่ใช่”
ชมพูแพรไม่พอใจ
“ยัยฟ้า!!”
“ฟ้าไม่ขออะไรพี่แพรมากหรอกค่ะ ถ้าพรุ่งนี้พี่แพรมีเวลาว่าง กรุณามาหาพี่หมอหน่อยเถอะนะคะ”
ฟ้าลดาพูดจบก็วางสาย ชมพูแพรไม่พอใจ ปามือถือลงบนเตียงอย่างแรง
เช้าวันรุ่งขึ้น....
สายชลเคาะประตูบ้านฟ้าลดา ไม่มีใครมาเปิด สายชลโมโหมาก
“ยังไม่กลับมาอีก?!”
สายชลหัวเสียมาก หันไปเห็นชมพูแพรเดินมา
“เมื่อคืนยัยฟ้าไม่ได้กลับบ้านค่ะ”
สายชลอึ้ง
“ไม่ได้กลับบ้าน?”
“ยัยฟ้านอนค้างบ้านพี่หมอค่ะ”
สายชลโมโหหึง ชมพูแพรหันเห็นท่าทางของเขาก็รู้ว่าเป็นอะไร พยายามเปลี่ยนเรื่อง
“นี่ใกล้ได้เวลานัดประชุมเรื่องงานเปิดตัวพรีเซนเตอร์แล้ว เราไปกันเถอะค่ะ วันนี้แพรขอติดรถคุณชาร์ลไปด้วยนะคะ”
ชมพูแพรดึงสายชลให้เดินไปกับเธอ สายชลได้แต่เก็บความโกรธไว้ในใจ..ทำอะไรไม่ได้
+ + + + + + + + + +
สหัสได้ไปพบกับพี่เอ ซึ่งเป็นสไตลิสต์ ดูแลทีมงานตกแต่งสถานที่ในโรงแรม
“คุณสหัส...คุณฟ้าลดา ยังไม่มาอีกเหรอครับ ใกล้จะถึงเวลารันทรูแล้ว” พี่เอหันมาถาม
“ใจเย็นนะพี่ เดี๋ยวผมโทรตามให้”
สหัสรีบเดินออกไป ทางด้านสายชลกับชมพูแพรเดินเข้ามาด้วยกัน ระหว่างนั้นมีพนักงานเดินมาหาชมพูแพร
“คุณแพรคะ ร้านดอกไม้มาแล้วค่ะ”
“คุณแพรไปดูดอกไม้เถอะครับ ผมจะไปเช็คส่วนอื่นว่าเรียบร้อยเหรอยัง”
สายชลไม่รอคำตอบรีบเดินออกไป ชมพูแพรหัวเสีย
“ทางนี้ค่ะคุณแพร”
ชมพูแพรจำต้องเดินออกไปกับพนักงาน
สายชลเดินไปตรงหน้าประตูทางเข้าห้องจัดเลี้ยง เห็นสหัสกำลังจะโทรหาฟ้าลดา สายชลรีบเดินเข้าไปหา
“คุณฟ้าลดามาหรือยัง”
สหัสหันไป
“ยังครับ ผมกำลังจะโทรตาม”
“เอามือถือนายมา ฉันโทรเอง”
สหัสเอามือถือตัวเองให้สายชล ขณะเดียวกันฟ้าลดาขึ้นรถ พลันเสียงมือถือดังขึ้น ฟ้าลดาเห็นเบอร์สหัส ก็กดรับ
“ค่ะคุณสหัส”
สายชลโมโห
“อยู่กับไอ้หมอทั้งคืน ยังไม่หนำใจจนต้องต่อถึงเช้าหรือไง?”
ฟ้าลดาอึ้งที่เป็นสายชล
“คุณชาร์ล!! หยุดดูถูกฉันกับพี่หมอซักที”
“หรือว่ามันไม่จริง”
ฟ้าลดาฉุนเลยกวนใส่
“ความจริงถ้ามันจะเป็นเรื่อง มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”
สายชลฉุนขาด
“คุณเป็นเมียผม! มันจะไม่เกี่ยวได้ไง”
ฟ้าลดาแทบอยากจะกรีดร้องออกมา
“ต้องให้บอกอีกกี่ครั้งว่าฉันไม่ได้เป็นเมียคุณ”
“แต่เป็นเมียหมอวัฒนางั้นซิ!!”
ฟ้าลดาสวนกลับทันที
“พี่หมอเป็นคนดี เป็นสุภาพบุรุษ ไม่ใช่คนฉวยโอกาสอย่างคุณ!!”
ฟ้าลดาตัดสาย แล้วปิดเครื่องไปเลยด้วยความโมโห
“ฮัลโหลๆ”
สายชลโมโหสุดๆที่ฟ้าลดาตัดสายเขาทิ้ง
+ + + + + + + + +
ฟ้าลดามาที่โรงแรม พบเจมส์กับธงไทยที่กำลังตั้งป้ายคัทเอาท์รูปของเธอ ตรงประตูทางเข้าห้องจัดเลี้ยง เจมส์กับธงไทยหันไปมองฟ้าลดาแปลกใจ
“ทำไมใส่ชุดเดิม?”เจมส์ถาม
“เรื่องมันยาว เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟัง ฉันรีบไปซ้อมเดินแบบก่อนนะ”
ทันใด สายชลพุ่งเข้ามาจับแขนฟ้าลดาให้เดินไปกับเขา เจมส์ กับ ธงไทยตกใจ
“เฮ้ย!”
สองคนรีบเข้ามาขวาง สายชลชี้หน้า แววตาดุดัน
“อย่ายุ่ง!”
เจมส์ไม่ยอม จะเข้าไป ฟ้าลดารีบห้าม
“ไม่เป็นไรเจมส์”
เจมส์มองฟ้าลดา ฟ้าลดาส่ายหน้า ไม่อยากให้ให้เจมส์ทำอะไร เพราะกลัวเจมส์เดือดร้อน สายชลลากฟ้าลดาให้เดินไปกับเขา เจมส์กับธงไทยมองตามด้วยความเป็นห่วง
“เอาไงดีวะ?”ธงไทยถาม
เจมส์ทอดถอนใจ....
สายชลลากฟ้าลดามาที่หลังเวที ฟ้าลดาพยายามขัดขืน
“ปล่อยฉันได้แล้ว!!”
สายชลหันไปจับฟ้าลดาจะถอดเสื้อ ฟ้าลดาตกใจ รีบปัดมือสายชลออก
“ถ้าคุณทำอะไรฉัน ฉันจะตะโกนให้ลูกน้องคุณที่นี่รู้ว่าเขามีบอสหื่นกาม วิปริตผิดมนุษย์”
ฟ้าลดาเชิดหน้า ไม่เกรงกลัว
“งั้นผมจะโทรหาพี่สาวคุณ และขอแต่งงานซะเดี๋ยวนี้ ผมจะได้เป็นพี่เขยคุณอีกตำแหน่ง นอกเหนือจากเป็นสามีคุณด้วย ดีมั๊ยฟ้าลดา”
ฟ้าลดามองสายชล กัดริมฝีปาก น้ำตาแทบร่วง สายชลเดินเข้ามาใกล้ ปลดกระดุมเสื้อฟ้าลดาหนึ่งเม็ด ฟ้าลดาจำยอม ทั้งๆที่อยากจะกลั้นใจตายไปตรงนี้ สายชลมองหน้าฟ้าลดาแล้วปลดกระดุมเม็ดที่สอง เม็ดที่สาม เม็ดที่สี่ สายชลถอดเสื้อฟ้าลดาออก จนเหลือแต่เสื้อกล้ามข้างใน
สายชลยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ฟ้าลดาเบือนหน้าหนี แล้วสายชลก็ผละออกมา ฟ้าลดาแปลกใจหันไปมอง สายชลหยิบเสื้อยืดทีมงาน ที่ยังแพคใส่ซองพลาสติคอยู่บนโต๊ะ โยนให้ฟ้าลดา
“ใส่ตัวนี้ซะ! ถ้าใครเห็นว่าคุณใส่ชุดซ้ำกับเมื่อวาน เขาจะรู้สึกไม่ดีกับภาพลักษณ์ของพรีเซ็นเตอร์สายการบินเซเว่นซี”
ฟ้าลดาอึ้งที่สายชลไม่คิดจะทำอะไรเธอ
“เฉยทำไม? หรืออยากให้ผมใส่ให้”
สายชลขยับ ฟ้าลดารีบแกะเสื้อยืดออกมาสวมทับเสื้อกล้ามทันที
“แต่ถึงคุณจะเปลี่ยนเสื้อ ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะทำให้คุณสะอาดมากขึ้น เพราะข้างในคุณก็ยังสกปรกอยู่ดี นอนกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้า ไม่กลัวเป็นโรคหรือไง?”
“คุณชาร์ล!”
“เลิกทำเป็นอินโนเซนต์ เหมือนสาวน้อยไม่เคยต้องมือชายซักที ไม่ต้องสร้างภาพกับผม เรามันเคยๆกันอยู่”
สายชลเอื้อมมือมาจับหน้า ฟ้าลดาโมโห ปัดมือเขาอย่างแรง
“คุณมันชั่วช้าสิ้นดี คนที่สกปรกคือคุณต่างหาก”
สายชลฉุน
“ผู้หญิงที่มีสามี แต่ไปยุ่งกับแฟนพี่สาวตัวเอง มั่วกับผู้ชายคนอื่น มันก็ชั่วช้าเหมือนกัน!!”
“ฉันกับพี่หมอไม่เคยมีอะไรกัน พี่หมอให้เกียรติฉัน เขาเป็นผู้ชายที่ดี ดีที่สุด ต่อให้คุณตาย แล้วเกิดอีกกี่ชาติ คุณก็ไม่มีทางเทียบพี่หมอได้”
“เมื่อคืนมันทำอะไรคุณ คุณถึงยกย่องเชิดชูมันขนาดนี้”
ฟ้าลดาเงื้อมือตบหน้าสายชลเต็มแรงเพียะ!! สายชลอึ้ง ด้วยความโมโหเลยดึงฟ้าลดามาจูบ ฟ้าลดาดิ้นสู้ ทุบหลังสายชลไม่หยุด สายชลไม่ปล่อย พยายามจูบ ฟ้าลดาสุดทน เตะหน้าแข้งเต็มแรง สายชลรีบผละออกมาด้วยความเจ็บ
“โอ๊ย!!”
ฟ้าลดารีบเดินออกไปทันที แต่กลับต้องชะงักเพราะชมพูแพรเดินเข้ามา ชมพูแพรเห็นสายชลก็แปลกใจ หันมามองฟ้าลดา
“ฟ้าทำอะไรคุณชาร์ล”
ฟ้าลดายังไม่ทันตอบ สายชลรีบตอบแทน
“ไม่มีอะไรครับ ผมเดินชนโต๊ะเอง”
“ฟ้าออกไปซ้อมเดินแบบก่อนนะคะ”
ฟ้าลดาบอกแล้วรีบเดินออกไป ชมพูแพรหันมาทางสายชล
“ผมขอตัวไปดูงานด้านนอกนะครับ”
สายชลรีบออกไปอีกคน ยิ่งทำให้ชมพูแพรไม่พอใจและสงสัยว่าสองคนนี้ต้องมีอะไรกันแน่ๆ
+ + + + + + + + + +
ฟ้าลดาซ้อมเดินแบบ โดยมีพี่เอคอยกำกับ ฟ้าลดาเดินมาหยุดตรงกลางเวที หมุนตัว แต่ทรงตัวไม่อยู่ กำลังจะล้ม สายชลตกใจ รีบจะขึ้นไป แต่เจมส์กับธงไทยที่ยืนตกแต่งเวทีอยู่ รีบเข้ามารับฟ้าลดาก่อนที่สายชลจะขึ้นมา สายชลชะงัก
“เป็นไงฟ้า??”เจมส์ถาม
“ไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นไร ก็ซ้อมต่อเลยนะครับ”
เจมส์กับธงไทยปล่อย ฟ้าลดาซ้อมต่อ สายชลมองอย่างหึงๆ ชมพูแพรรีบเรียกสายชล
“มาประชุมกันต่อเถอะค่ะคุณชาร์ล”
สายชลหันไปทางวีรเดช ที่เดินตามมา
“คุณวีครับ ผมมีเรื่องจะปรึกษา”
“ว่ามาได้เลยครับคุณชาร์ล”
“คุณวีก็เห็นว่าผมร่วมเล่นในภาพยนตร์โฆษณา ของสายการบินเซเว่นซี?”
“ใช่ครับใช่”
“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องถือว่า ผมเป็นพรีเซนเตอร์ของสายการบินเซเว่นซีด้วยอีกคน”
“เออจริงด้วยครับ” วีรเดชตบโต๊ะ “แหม..ผมลืมนึกถึงจุดนี้ไปเลย มัวแต่คิดว่าคุณชาร์ลเป็นเจ้าของ
สายชล”
“เพราะฉะนั้น ผมก็เลยคิดว่าผมควรจะเดินเปิดตัวออกมากับคุณฟ้าลดา คุณวีว่ายังไงครับ”
ทุกคนผงะโดยเฉพาะฟ้าลดา ชมพูแพรอึ้ง
“คุณชาร์ลพูดถูกต้องที่สุดเลยครับ มันสมควรที่จะต้องเป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว ผมไม่น่าลืมเลย เฮอะๆๆ” วีรเดชหัวเราะชอบใจ
“ถ้าอย่างนั้นไอ้ที่คุณฟ้าซ้อมมาเมื่อตะกี๊ ก็ต้องเปลี่ยนใหม่หมด งั้นเอขอเวลาคิดเดี๋ยวนะครับ” พี่เอบอก
สายชลหันไปมองฟ้าลดาพร้อมยักคิ้วกวน ฟ้าลดาไม่พอใจอย่างแรงรู้ว่าเขามีแผนการบางอย่าง ชมพูแพรมองสายชลกับฟ้าลดาไม่พอใจ
เจมส์ กับธงไทยดึงวีรเดชไปคุยด้วย ไม่พอใจอย่างแรง
“พี่วียอมเขาได้ไง นึกจะเปลี่ยนอะไรก็เปลี่ยน จากหนึ่งคนเป็นสองคน เราก็เพิ่มสปอร์ตไลท์ที่จะยิงเข้าไปบนเวที เอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ คนทำงานก็แย่”
“แล้วทำไมผมจะเปลี่ยนไม่ได้...” เสียงสายชลดังขึ้น
ทั้งสามคนชะงัก สายชลมองเจมส์ไม่พอใจ
“ในเมื่อผมเป็นเจ้าของบริษัท”
เจมส์จะอ้าปากเถียง แต่วีรเดชจับแขนห้ามเอาไว้
“ใช่ครับใช่ คุณชาร์ลเป็นเจ้าของบริษัท คุณชาร์ลอยากปรับเปลี่ยน หรือเพิ่มเติมอะไร ก็ได้ทั้งนั้นเลยครับ คุณชาร์ลอยากได้อะไรอีกมั๊ยครับ”
“ผมอยากได้ต้นมะพร้าว”
“ต้นมะพร้าวก็มีแล้วนี่ครับ” ธงไทยบอก
“นั่นมันต้นมะพร้าวปลอม ผมต้องการความสมจริง”
“ได้ครับได้ เดี๋ยวผมจะโทรเช็คร้านต้นไม้ให้เลย” วีรเดชหยิบมือถือออกมาจะโทร
“คุณจะเสียเวลาโทรทำไม ให้คนของคุณไปหาซิ สองคนนี้ก็ยังว่างไม่ใช่เหรอ ผมไม่เห็นทำอะไรเลย”
เจมส์กับธงไทยผงะ
“ครับครับได้ครับ ไอ้เจมส์ ไอ้ไทย...ไป”
เจมส์จ้องหน้าสายชล ไม่ยอมขยับ จนวีรเดชต้องเข้ามาสะกิด เพราะกลัวเจมส์ก่อเรื่อง วีรเดชกระซิบ
“ไปซิวะไอ้เจมส์ อย่าให้มีปัญหา ฉันไม่อยากเดือดร้อน”
เจมส์พยายามสงบสติ ลุกเดินออกไปกับวีรเดชและกับธงไทย สายชลยิ้มด้วยความพอใจ
+ + + + + + + + +
เมื่อมีโอกาสได้คุยกับสายชลตามลำพัง ชมพูแพรถามอย่างสงสัย...
“คุณชาร์ลคิดดีแล้วเหรอคะ ที่จะเดินแบบคู่กับยัยฟ้า”
สายชลขัดขึ้น
“อะไรที่ผมพูดออกไป แปลว่าผมคิดดีแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างก็เรียบร้อยแล้ว ผมว่าคุณแพรกลับไปพักที่บ้านดีกว่านะครับ เพราะพรุ่งนี้เราจะต้องเหนื่อยกันมาก”
“ไม่ค่ะ ถ้าคุณชาร์ลอยู่ แพรก็จะอยู่ด้วย”
สายชลจับมือชมพูแพร
“เชื่อผมเถอะนะครับคุณแพร กลับบ้านไปเตรียมอาหารให้ผม ผมจะกลับไปทานข้าวเย็นด้วย” สายชลพูดอ้อน “นะครับคนดี”
ชมพูแพรใจอ่อนทันที
“ก็ได้ค่ะ”
สายชลหันไปทางสหัส
“สหัส” สหัสเดินมาหาสายชล “ไปส่งคุณแพรที่บ้านที”
“ครับ”
“ผมไปส่งที่รถนะครับ”
สายชลเดินมาส่งถึงรถ เปิดประตูรถให้ ชมพูแพรยกมือแตะไปที่หน้าอกสายชลเบาๆ
“ตอนนี้คุณชาร์ลก็รู้แล้วว่าแพรรู้สึกยังไงกับคุณ แพรหวงคุณมากนะคะ คุณชาร์ลเข้าใจใช่มั๊ย”
สายชลจับไหล่ชมพูแพรสองข้าง
“ผมเข้าใจครับ คุณแพรไม่ต้องกังวล ผมรู้ว่าตอนนี้เราเป็นอะไรกัน”
ชมพูแพรปลาบปลื้ม สายชลยิ้มหว่านเสน่ห์ จับมือชมพูแพรขึ้นมาหอม สหัสผงะ ชมพูแพรมีความสุขมาก
“เชิญครับคุณแพร”
ชมพูแพรขึ้นไปนั่งในรถ สายชลหันไปทางสหัส
“ส่งคุณแพรถึงบ้านแล้วโทรบอกฉันด้วย”
“ครับ”
สหัสขึ้นรถ สายชลหันมายิ้มให้ชมพูแพร แล้วก็ปิดประตู สหัสขับรถออกไป สายชลมองตามยิ้มๆอย่างมีแผนการณ์
จบตอนที่ 16
(อ่านตอนที่ 17 วันพรุ่งนี้)
