ติดตามอ่านได้ทาง www.manager.co.th ทุกวัน เวลา 9.30 น.
ตอนที่ 25
รัญออกไปจัดการเรื่องขายบ้านแล้วนัดเจอกับเพชร...รัญหยิบโฉนดออกมาส่งให้เพชร
“แกให้ฉันดูทำไม”
เพชรถามอย่างแปลกใจ
“แกช่วยเอาโฉนดนี่ไปให้น้องสาวแกหน่อย วันนี้ฉันไปตีราคาที่แบงค์มาแล้ว มันมีมูลค่าที่ดินสิบเจ็ดล้าน แล้วช่วยบอกเค้าด้วยว่าอีกสิบแปดล้าน ฉันจะพยายามหาคืนให้เร็วที่สุด”
เพชรคืนโฉนดให้รัญ
“แกไม่ต้องทำอย่างนี้หรอกไอ้รัญ ไอ้บัวมันบ้า มันแกล้งแก อีกสองวันมันก็ลืมเรื่องนี้แล้ว”
“ไม่หรอก ฉันเป็นหนี้เค้า ฉันก็ต้องใช้เค้า”
“แต่ฉันว่า ...”
“ฉันขอบใจแกมาก แกกับน้องแกดีกับฉันมาก ฉันต่างหากที่ไม่ดีกับแกสองคน”
“ไม่เอาน่ารัญ เราก็รู้อยู่ว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด แล้วถ้าไอ้บัวไม่เป็นคนเริ่มต้นปลอมตัวไปเป็นผู้หญิงหากินไปอยู่กับแกมันก็ไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้นมา”
“จะยังไงก็ตาม มันก็เป็นความผิดของฉันอยู่ดีที่ฉันไม่หนักแน่น ไม่เชื่อมั่นในความรักของตัวเอง แล้วฉันก็ไม่โกรธบัวด้วยที่เค้าทำแบบนี้กับฉัน ดีซะอีกที่เธอสอนให้ฉันรู้ว่าถ้าจะมีความรักเราต้องเข้มแข็งและหนักแน่น”
“แต่ฉันว่าแกเอาโฉนดนี่กลับไปก่อนเถอะ เรื่องหนี้สินของไอ้บัวฉันจะหาทางจัดการให้เอง”
“อย่าเลย แกช่วยฉันมาเยอะแล้ว ถึงเวลาที่ฉันต้องช่วยเหลือตัวเองบ้าง ขอบใจแกมากนะเพชร แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน”
รัญตบบ่าเพชรแล้วเดินออก เพชรหยิบโฉนดมาดูแล้วมองตามรัญที่เดินคอตกออกไป
+ + + + + + + + + + + +
เย็นวันเดียวกันนั้น บัวมานั่งกินข้าวกับตูนและฉัตรชัย ตูนจึงถามบัวเรื่องทวงเงินรัญ
“เห็นพี่เพชรบอกว่าแกทวงเงินพี่รัญหรือ”
“อืมม์”
“ไอ้ส่วนของฉันน่ะยังไม่ต้องทวงคืนก็ได้นะ ฉันยังไม่รีบใช้”
“ไม่ได้ ฉันเป็นคนค้ำประกันเอาเงินแกมา ฉันจะจัดการเอามาคืนแกให้หมด”
“แต่แกก็รู้ว่าเค้ายังไม่มี ฉันว่าทำแบบนี้มัน”
“หรือแกจะยกให้เค้าฟรีๆสิบล้าน ถ้าแกไม่อยากได้เงินคืนฉันไม่ทวงส่วนของแกก็ได้นะ”
บัวลุกเดินออกไป ตูนมองตามอย่างเศร้าใจหันมาบอกฉัตรชัย
“บัวไม่เคยเป็นคนแบบนี้เลย”
“นี่ดีนะ ที่เค้าไม่ยอมแต่งงานกับผม ถ้าเค้าแต่งกับผม ผมซวยแน่”
“ทำไม”
“ก็ถ้าเกิดผมไปมีกิ๊ก แล้วบัวเค้ารู้ขึ้นมา ผมคงต้องตาย”
“แล้วคุณคิดว่าแต่งกับฉันแล้วจะมีกิ๊กได้หรือ”
“ไม่ใช่ ผมยกตัวอย่างเฉยๆ”
“นี่ ฉันกับไอ้บัวเป็นญาติสนิทกันนะ บัวเป็นยังไง ฉันก็เป็นอย่างงั้น ถ้าคุณมีกิ๊กล่ะก็ ...”
“รับรองจ้ะ ผมจะไม่มีใครเลยนอกจากคุณคนเดียว”
“พูดจริงนะ”
“จริงสิ”
“งั้นสาบานตรงนี้เลย”
“ต้องสาบานด้วยหรือ”
“ใช่สิ เร็วพูดมาเลย ถ้ามีกิ๊กขอให้ฟ้าผ่าตาย”
“นึกว่าจะรอดซะแล้ว”
ฉัตรชัยพึมพัมออกมาเบาๆ...
+ + + + + + + + + + + +
เมื่อแยกจากเพชร รัญแวะเอารถไปขายที่เต็นท์รถก่อนจะเดินทางกลับบ้านด้วยแท็กซี่ รมณีย์ตกใจมากเมื่อรู้ว่ารัญขายรถไปแล้ว
“อะไรนะ นี่แกขายรถของแกแล้วหรือ”
“ใช่ครับ แล้วผมคิดว่าพรุ่งนี้ผมคงต้องเอารถแม่ไปขายด้วย ส่วนรถยัยรินคงจะเก็บไว้ใช้”
“ไม่นะ แกจะขายรถแม่ไม่ได้นะ”
“แม่คะ ขายไปเถอะค่ะ ถึงวันที่เรามีเราก็ซื้อใหม่ได้”รินลดาช่วยพูด
“เราไม่มีวันมีแล้วล่ะ นอกซะจากว่าตารัญยอมไปขอโทษน้องบัว”
“เราเลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้วแม่ แล้วผมก็จะบอกแม่อีกอย่าง วันนี้ผมเอาบ้านไปขายใช้หนี้เค้าแล้ว”
“แกว่าอะไรนะ”
“แม่ฟังไม่ผิดหรอก ผมขายบ้านหลังนี้ให้บัวเค้าไปแล้ว”
รมณีย์ถึงกับช็อคอึ้งทรุดลง รินลดาตกใจมองหน้ารัญ
“ริน ถ้าแกว่างก็เริ่มเก็บข้าวของที่จำเป็นของเรา แล้วก็บอกพวกคนงานด้วยว่าเราจะจ้างเค้าถึงสิ้นเดือนนี้”
“ค่ะ”
รัญเดินกลับเข้าห้อง รินลดามองแม่แล้วเดินขึ้นชั้นบน รมณีย์มองรอบๆ บ้านอย่างทำใจไม่ได้
“นี่ชีวิตฉันไม่เหลืออะไรแล้วหรือ ... ไม่ .. ไม่.. มันต้องไม่เป็นแบบนี้ ไม่ .... มมมมมมม ...”
รมณีย์หวีดร้องแล้วล้มหงายไป รัญวิ่งออกมาจากห้อง รินลดาวิ่งลงมาด้วยความตกใจ
“แม่”
“ไปเอารถออกเร็ว”
รัญสั่ง รินลดารีบวิ่งไปที่รถ
+ + + + + + + + + + + + +
รัญกับรินลดารีบพารมณีย์ส่งโรงพยาบาล โชคดีที่รมณีย์ไม่เป็นอะไรมากนอกจากเครียดจนความดันขึ้นจนช็อค..ส่วนเพชรคืนนั้นเมื่อกลับเข้าบ้าน เพชรมาหาบัวที่ห้อง
“มีอะไรพี่เพชร”
“มี ฉันเอาโฉนดบ้านไอ้รัญมาให้แกแล้ว แบงค์เค้าตีมาสิบเจ็ดล้านพอใจรึยัง”
“ยัง เพราะเค้าเป็นหนี้ฉันกับไอ้ตูนสามสิบห้าล้าน”
“เค้าบอกที่เหลืออีกสิบแปดล้านจะเอามาให้แกเร็วที่สุด”
“เมื่อไหร่”
“ฉันว่าแกหน้าเลือดเกินไปแล้วนะ คนกำลังลำบาก เห็นใจเค้าบ้าง อย่างน้อยก็เห็นแก่ครั้งนึงที่แกเคยมีอะไรกับเค้า...ไอ้คนไม่มีหัวใจ”
เพชรเดินออกไป บัวหยิบโฉนดมาดูแล้วโยนลงบนโต๊ะ สีหน้าบัวนิ่งเย็นชาแต่ในใจมีแต่ความเจ็บปวด
+ + + + + + + + + + + +
เพชรเดินกลับมาที่ห้องรับแขกซึ่งขณะนั้นมงคลกับนิภาพรรณนั่งอยู่ เพชรเห็นพ่อกับแม่ก็ชะงักมองอย่างคุ่นคิดก่อนจะเดินไปเดินมาจนมงคลต้องมองอย่างแปลกใจ
“ไอ้เพชรมันเดินไปมาทำไม”
“พนันมั้ย ฉันว่ามันต้องมาขอยืมเงินเรา”
เพชรตัดสินใจเดินเข้ามาหาพ่อกับแม่
“ผมมีเรื่องสำคัญจะคุยกับพ่อแม่”
“มุขนี้ใช้บ่อยแล้วนะเพชร จะมาขอตังค์แม่ซื้ออะไรอีกล่ะ ถ้าซื้อรถไม่เอาแล้วนะ”
“คอนโดพ่อก็ว่าอย่าซื้อเลย เรามีหลายห้องแล้ว”
“ผมจะแต่งงานครับ”
“หา ... แกว่าอะไรนะ” นิภาพรรณถามอย่างตกใจ
“ผมจะให้พ่อกับแม่ไปสู่ขอผู้หญิงให้ผม”
“จริงเหรอลูก”
“จริงครับพ่อ”
“วันไหนบอกมาเลย พ่อจะได้เตรียมตัวถูก”
“แต่ถ้าเป็นลูกยัยคุณหญิงรมณีย์ล่ะก็โนเวย์” นิภาพรรณรีบบอก
“แต่ผมรักรินเค้านะครับแม่”
“แต่แม่บอกแล้วไงว่าครอบครัวเค้าไม่มีเงิน ขืนเอาลูกสาวเค้ามาเราต้องไปเลี้ยงแม่กับพี่ชายเค้าอีก แม่ว่าแกไปหาคนอื่นเถอะ”
“พูดแบบนี้ เดี๋ยวไอ้เพชรมันก็หนีไปแบบไอ้บัวอีกคนหรอก”
“ดีเลย แม่อยากให้แกหายไปจากบ้านนี้ แม่จะไม่ไปตามแก”
“อย่าพูดเล่นน่ะแม่ นี่มันเรื่องสำคัญนะ”
“สำคัญอะไร”
“รินเค้ากำลังเดือนร้อน ผมต้องการช่วยเหลือเค้า”
“เห็นมั้ย พูดไม่ทันขาดคำ”
“นี่คุณ หุบปากแล้วฟังลูกบ้าง”
นิภาพรรณมองค้อนสามี
“เอา ว่ามา...”
“ผมจะเอาเงินสินสอดให้ริน เพื่อให้เค้าไปใช้หนี้ไอ้บัว”
“เดี๋ยว เดี๋ยว แกพูดอะไรแม่งงไปหมด”
“อย่าบอกนะว่าไอ้บัวกับแกช่วยเหลือเรื่องเงินนายรัญ”
“ถูกแล้วครับพ่อ แต่ตอนนี้ไอ้บัวมันทวงคืน”
“อ้าว แล้วบัวมันไปเกี่ยวอะไรกับตารัญ”
“เอ่อ... แม่อย่ารู้เลย”
“นี่ไอ้เพชร ถ้ามันเป็นเรื่องสำคัญแกก็ควรจะเล่าให้พ่อกับแม่ฟังนะ”
“ใช่ เล่ามาให้หมดว่าไอ้บัวไปเกี่ยวอะไรกับเพื่อนแก”
“ก็ที่บัวมันหนีไปเมืองนอก มันไปอยู่กับไอ้รัญ”
“หา ...” นิภาพรรณร้งเสียงหลงด้วยความตกใจ
“นี่แกพูดจริงเหรอ”
“จริงครับพ่อ”
“หมายความว่าไอ้บัวมันรักกับตารัญเหรอ”
“ครับ”
“แค่รักกันเฉยๆใช่มั้ย น้องยังไม่มีอะไรกับเค้า”
เพชรมองหน้าแม่ ไม่อยากบอก
“พ่อเค้าถามไม่ได้ยินหรือ”
“มันได้เสียกับไอ้รัญแล้วครับ”
“หา ... ลูกบัว”
นิภาพรรณเป็นลมหงายหลังตึง
“แม่”
“ตายแล้ว ไปเอายาดมมาซิ ไอ้เพชร”
เพชรรีบไปเอายาดม มงคลเขย่าเรียกภรรยา
“แม่ แม่ ตื่นเร็ว อะไรฟังแค่นี้ถึงกับเป็นลมเลยเหรอ”
เมื่อฟื้นขึ้นมา นิภาพรรณยังทำใจไม่ได้เรื่อรู้ว่าบัวยอมเอาตัวเข้าแลกกับรัญ
“ทำไมยัยบัวถึงทำอย่างนี้ ถึงกับเอาตัวเข้าแลกเลยหรือ”
“เอาน่า ถึงตอนนี้ก็เรียกเอาความสาวกลับมาไม่ได้หรอก”
“ฉันว่าเป็นเพราะคุณน่ะแหละ ชอบทำลายพรมจรรย์เด็กๆ”
“เฮ้อ คุณนี่อย่าพูดจาซี้ซั้วน่า”
“เอาล่ะครับ ตกลงแม่ยอมให้เงินผมไปเป็นสินสอดนะ”
“เท่าไหร่”
“ไอ้รัญใช้หนี้ไปแล้วสิบเจ็ด ผมขอยี่สิบแล้วกันจะได้ลงตัว”
“ยี่สิบล้านเลยเหรอ”
“ให้เค้าไปเถอะ ลูกจะมีเมียทั้งที เงินสิบล้านยี่สิบล้านมันไม่ได้มากมายหรอกน่า”
“แกแน่ใจนะว่านังคุณหญิงถังแตกจะยอมเอาเงินนี่มาใช้คืนน้องสาวแก”
“ใช้สิแม่ รินเค้าสัญญากับผมแล้วว่าเค้าจะเก็บเงินก้อนนี้ไว้เอง”
“เอา นี่สมุดเช๊ค เซ็นต์ซะจะได้จบเรื่อง” มงคลส่งสมุดเช็คให้ภรรยา
“คุณนี่มัน ...” นิภาพรรณมองค้อนสามีก่อนจะ หยิบสมุดมาเซ็นต์ฉีกเช็คให้เพชรอย่างจำใจ
“ขอบคุณครับแม่”
นิภาพรรณหยิบยาดมขึ้นมาดม
+ + + + + + + + + + + +
วันต่อมาเพชรมาหารินลดาที่บ้านพร้อมกับยื่นเช็คให้
“ยี่สิบล้าน”
รินลดามองเช็คอย่างตกใจ
“ใช่ นี่เป็นเงินสินสอดที่ผมเอามาให้คุณ เพื่อให้รัญเอาไปใช้หนี้ไอ้บัวซะ จะได้หมดเรื่อง”
รินลดาน้ำตารื้น ยกมือไหว้เพชร
“ฉันขอบคุณคุณมากนะคะ”
“อีกไม่ช้าเราก็ต้องแต่งงานกัน ไม่ต้องทำอย่างนี้หรอก”
“คุณดีกับครอบครัวฉันจริงๆ ฉันรักคุณค่ะ”
รินลดาโผเข้ากอดเพชร
“ขอแค่ให้คุณมีความสุข ผมก็ดีใจแล้ว”
เพชรจูบหน้าผากรินลดา รัญเดินเข้ามา
“พี่รัญ นี่พี่เพชรเอาเช็คเงินสดให้เราไปใช้หนี้บัว นี่ค่ะ”
รินลดายื่นเช็คให้พี่ชาย รัญมองเช็คนิ่ง
“หลังจากที่ฉันหมั้นกับน้องรินเรียบร้อย แกก็เอาเช็คนี่ไปตบหน้าไอ้บัวได้เลย” เพชรบอก
“ฉันขอบคุณในความหวังดีของแกนะเพชร แต่ฉันขอไม่รับ”
“ทำไมล่ะคะ พี่รัญ เช็คนี่เป็นค่าสินสอดหมั้นน้องนะคะ”
“พี่ไม่อยากขายน้องเพื่อปลดหนี้”
“คิดมากน่าไอ้รัญ นี่มันเป็นเงินตามประเพณี เพราะฉันจะมาขอน้องสาวแก ฉันก็ต้องมีสินสอดทองหมั้นมา จริงๆต้องมากกว่านี้อีกหลายเท่า”
“นะพี่รัญ รับไว้เถอะนะ เราจะได้หมดหนี้”
“ที่พี่ไม่รับ เพราะพี่ไม่อยากให้ใครดูถูกน้อง เธออยากให้คนเค้าพูดกันหรือ ว่าเราใช้หนี้ได้เพราะเธอยอมเอาตัวเข้าแลก”
เพชรลุกขึ้นผลักอกรัญด้วยความโกรธ
“เฮ้ย ไอ้รัญ ฉันว่าแกดูถูกน้องสาวแกมากไปแล้วนะ ที่รินกับฉันจะแต่งงานกันเพราะเราสองคนรักกันนะโว้ย ถึงแกจะไม่เอาเงินนี้ไปใช้หนี้ไอ้บัว ฉันก็ต้องเอาเงินนี้ให้แม่แกอยู่ดี เพราะคนอย่างฉันไม่เหมือนแก ที่ได้น้องสาวฉันฟรีๆแล้วก็ทิ้งมันเหมือนกับหมูกับหมา” รัญอึ้ง
“พี่เพชร”
“หยุดก่อนริน ให้พี่พูดกับมัน ให้มันได้สำนึกบ้างว่าความรักมันเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่... แกรู้มั้ยว่าน้องฉันปลอมตัวเป็นผู้หญิงหากินไปหาแกเพราะอะไร มันยอมเสียศักดิ์ศรี ยอมเสียตัวให้กับแกเพราะว่ามันรักแก”
“ฉันรู้ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เสียใจ ฉันขอโทษเค้าแล้วแต่เค้าไม่ให้อภัยฉัน แกจะให้ฉันทำยังไงไอ้เพชร หา หรือจะให้ฉันตาย ฉันยอมตายได้นะ ถ้ามันจะลบล้างความผิดของฉันได้”
“พอเถอะค่ะ อย่าทะเลาะกันเลยรินขอร้อง”
รินลดาพยายามห้าม แต่เพชรยังพูดต่อ...
“ฉันจะบอกให้แกรู้นะไอ้รัญ เรื่องระหว่างฉันกับรินไม่เกี่ยวอะไรกับแก ถึงแกจะเลิกกับน้องฉัน แกก็ไม่มีสิทธิ์มาห้ามไม่ให้รินรักฉัน เข้าใจรึเปล่า” รัญอึ้ง เพชรหันมาจูงมือรินลดา “ ไปริน เราไปคุยเรื่องงานหมั้นเราที่อื่น ปล่อยให้คนบ้า มันอยู่คนเดียว”
“เอ่อ ...”
“ริน ชีวิตคุณก็คือชีวิตคุณ อย่าผูกติดอยู่กับใคร ไป”
เพชรลากแขน รินลดาฝืนเดินตามเพชรออกไป
คำพูดของเพชรทำให้รัญคิดได้ วันเดียวกันนั้นรัญจึงหอบช่อดอกไม้มาหาบัวที่บริษัท แต่บัวไม่ยอมออกมาพบ รัญจึงฝากดอกไม้ให้การ์ตูนเอาไปให้บัว
“เค้าไปแล้ว”
การ์ตูนบอกขณะหอบช่อดอกไม้เข้ามาหาบัวในห้อง
“ดี สั่งยามด้วยว่าถ้าเค้ามาอีก ไม่ต้องให้เข้ามาในออฟฟิศ”
“ทำไมแกรุนแรงอย่างเนี้ย” บัวจ้องหน้าตูน ตูนไม่กล้าพูดอะไรต่อ “เอา ถ้างั้นช่วยรับดอกไม้เค้าหน่อยแล้วกัน”
“แกช่วยเอาไปไหว้ศาลพระภูมิข้างล่างด้วย”
“เฮ้ย บัว ...”
“นี่แกไม่มีงานทำหรือตูน ถึงได้พูดแต่เรื่องผู้ชายคนนี้”
การ์ตูนหน้าจ๋อยเดินออกไป
“แค่ดอกไม้ช่อเดียว นึกหรือว่าจะลบล้างความผิดได้ เมินซะเถอะ”
บัวบอกออกมาเบาๆ แล้วหยิบคุ้กกี้ขึ้นมาเคี้ยวเล่น จิบกาแฟอย่างสะใจที่ได้เล่นงานรัญ
(อ่านต่อหน้าที่ 2)
ตอนที่ 25 (ต่อ)
เมื่อถึงเวลาพักเที่ยง บัวออกมานั่งกินข้าวกับการ์ตูนและฉัตรชัย แต่แล้วบัวก็ต้องชะงักเมื่อหันไปเห็นรัญ ท่าทางของบัว ทำให้ฉัตรชัยกับการ์ตูนต้องหันไปมอง
“อ้าว นั่นคุณรัญนี่”
“เฮ้ยแก ฉันว่าเค้าตามแกมานะ”
“ไม่ใช่หรอก บังเอิญมากกว่า อย่าไปสนใจเค้าเลย”
“แต่ผมว่าตูนพูดถูกนะ เค้ากำลังเดินมาหาเรา”
บัวพยายามควบคุมใจตัวเอง รัญเดินเข้ามาหยุดที่โต๊ะ
“สวัสดีครับคุณรัญ”
“สวัสดีครับคุณฉัตรชัย สบายดีนะครับ”
“ครับ มาทานข้าวหรือครับ”
“ครับ”
ตูนเหลือบมองบัว บัวทำเป็นไม่สนใจ
“นัดใครรึเปล่าครับ” ฉัตรชัยถามรัญ
“เปล่าครับ”
“ถ้างั้นก็นั่งด้วยกันสิครับ ได้มั้ยครับคุณบัว” ฉัตรชัยหันไปถามบัว
“แล้วแต่ค่ะ”
“ขอบคุณมากครับ”
รัญลงนั่ง บัวรวบช้อน หยิบน้ำจิบ เช็ดปาก
“ฉันขอตัวก่อนนะ”
“อ้าว แกจะไปไหน”
“ฉันอิ่มแล้ว เชิญแกคุยตามสบาย ขอตัวนะคะคุณฉัตรชัย”
“เอ่อ จะกลับเลยหรือครับ”
“ค่ะ”
บัวลุกเดินออกไป รัญมองตามอึ้งไปหน่อย ก่อนจะตัดสินใจตาม
“งั้นผมขอตัวนะครับ”
“เชิญตามสบายครับ”
“เร็วๆนะคะ เดี๋ยวไอ้บัวจะขึ้นรถไปก่อน”
การ์ตูนบอก รัญรีบเดินตามบัวออกไป การ์ตูนจึงหันมาพูดกับฉัตรชัย
“เจ้าประคู้น ขอให้พี่รัญง้อไอ้บัวสำเร็จด้วยเถอะ”
รัญวิ่งตามบัวออกมาจนทันที่หน้าร้านอาหาร
“เดี๋ยวสิบัว ขอให้ผมพูดอะไรหน่อยได้มั้ย”
บัวหยุดเดินแต่ไม่หันกลับมา
“มีอะไรเหรอคะ”
“ผมเข้าใจว่าคุณโกรธผมมาก แต่ผมอยากขอโทษคุณอีกซักครั้งนึงสำหรับความผิดที่ผมได้ทำกับคุณทั้งหมด...บอกผมได้มั้ยว่าผมต้องทำยังไงถึงจะลบล้างความผิดนี้ได้ บอกผมเถอะบัว คุณจะได้หายโกรธผมซะที...ผมขอร้องล่ะบัว ผมรักคุณนะ ได้โปรดเห็นแก่ความรักที่เรามีต่อกันเถอะนะ นะบัว บอกผมสิว่าคุณจะให้อภัยผมและยังรักผมอยู่”
บัวเหลือบตามองรัญแล้วตัดสินใจบอกออกมา
“ฉันบอกคุณก็ได้ ฉันหมดรักคุณไปตั้งแต่วันที่คุณไล่ฉันแล้ว และฉันก็หวังว่าคุณจะเข้าใจนะ”
บัวเดินจากไป ขณะที่รัญยังยืนอึ้ง การ์ตูนกับฉัตรชัยแอบมองแล้วหันมามองหน้ากัน
“สงสารพี่รัญจังเลย จะช่วยเค้าได้ยังไง”
“เรื่องแบบนี้ช่วยลำบากนะ มันอยู่ที่คุณบัวคนเดียว”
ทั้งสองมองกลับไปยังรัญที่ยังยืนอึ้ง...
+ + + + + + + + + + + +
วันรุ่งขึ้นเสียงออดหน้าบ้านดังแต่เช้า รมณีย์มองออกไปอย่างแปลกใจ...
“ใครมาแต่เช้า”รมณีย์จะเดินออกไปดู
“ไม่ต้องค่ะแม่ หนูดูเอง” รินลดาบอกแล้วรีบเดินออกไปที่ประตู
“วันนี้มาแปลก ออกไปเปิดประตูเอง”
รมณีย์ตักโจ๊กกินอ่านหนังสือพิมพ์ รินลดาเดินกลับเข้ามา
“แม่คะ”
“มีอะไร”
“คุณเพชรมาหาค่ะ”
“ตาเพชรหรือ ให้เค้าเข้ามาสิ”
“เค้ารออยู่ห้องรับแขกค่ะ เค้ามีธุระสำคัญจะมาคุยกับแม่”
“เรื่องอะไรรู้มั้ย เค้าทวงเงินที่เหลือรึเปล่า”
“เอาไว้ให้เค้าบอกแม่เองดีกว่า”
“แกนี่ยังไงดูลึกลับซับซ้อน”
“ไปค่ะ”
รินลดาเข้ามาจูงแขนรมณีย์ออกไปหาเพชรที่นั่งรออยู่ในห้องรับแขก
“หวัดดีครับคุณแม่”
เพชรรีบยกมือไหว้รมณีย์
“ลมอะไรหอบมาแต่เช้าจ๊ะเนี่ย”
“ลมรักน่ะครับ”
รมณีย์หัวเราะ
“นี่กระเซ้าแม่หรือกระเซ้ายัยรินจ๊ะ”
“กระเซ้าน้องรินครับ”
“หมายความว่ายังไง แม่ไม่เข้าใจ”
“ที่ผมมาวันนี้ ก็เพราะจะมาเรียนให้คุณแม่ทราบว่า ผมจะให้พ่อแม่มาสู่ขอน้องรินครับ”
“นี่ พ่อเพชรพูดจริงหรือ หรือล้อเล่น”
“ไม่ได้ล้อเล่นหรอกครับ ไม่เชื่อถามน้องรินก็ได้”
“จริงค่ะแม่ เราสองคนรักกัน”
“แล้วไปรักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมแม่ไม่รู้”
“ก็รักกันมานานแล้วครับ เพียงแต่ไม่ได้เปิดเผยให้คุณแม่ทราบ”
“ยัยรินทำไมถึงปิดแม่”
“จะให้หนูบอกยังไงล่ะคะ”
“แกนี่นะ เรื่องดีๆแบบนี้ไม่บอกแม่...แม่พูดจริงๆนะ แม่ดีใจมากที่ได้เพชรเป็นลูกเขย”
“ผมก็ดีใจครับ ที่ได้คุณแม่เป็นแม่ยาย”
“มา ขอแม่กอดที”
รมณีย์กอดเพชร เพชรยิ้มให้รินลดาที่นั่งอมยิ้ม ครู่หนึ่งเพชรผละออก
“แล้วคุณแม่ยังไม่บอกเลยว่า จะยกน้องิรนให้ผมรึเปล่า”
“ให้สิจ๊ะ ถึงพ่อเพชรไม่ขอแม่ก็อยากจะยกให้อยู่แล้ว แต่ไม่ฟรีนะจ๊ะ เพราะแม่เลี้ยงของแม่มาแต่อ้อนแต่ออก”
“เรื่องนี้ผมเข้าใจครับ”
“แต่แม่ต้องขอเวลาคิดเรื่องสินสอดก่อนนะ”
“ไม่ต้องคิดหรอกค่ะแม่ คุณเพชรเค้าเตรียมสินสอดมาให้เรายี่สิบล้าน” รินลดาบอก
“ยี่สิบล้าน” รมณีย์ถึงกับตาโต
“ครับ หวังว่าคุณแม่คงพอใจนะครับ”
“แม่เกรงว่ามันจะน้อยไปรึเปล่าเพชร เพราะแม่มีลูกสาวคนเดียว ถ้าแม่ยกให้มันก็จะ ...”
รัญเดินเข้ามา
“แม่ครับ ผมว่ายี่สิบล้านมันก็มากพอแล้วครับ”
รมณีย์ชะงักมองรัญอย่างจำใจรับ
“ ก็ได้ ยี่สิบก็ยี่สิบ แล้วพวกเพชรทองล่ะจ๊ะ”
“แม่คะ ไม่มีทองหรอกค่ะ มีแต่เงินสด เพราะพี่รัญจะเอาไปใช้หนี้บัว”
“ หมายความว่าแม่ไม่ได้อะไรเลยหรือ”
“ถูกต้องแล้วครับแม่ ผมต้องใช้หนี้สิบแปดล้าน อีกสองล้านก็ควรจะให้รินเค้า เพื่อไปเริ่มชีวิตใหม่”รัญบอกเสียงเข้ม
“เอา ถ้าอย่างงั้นก็ตามใจ... เดี๋ยวนี้แม่พูดอะไรไม่ได้ ต้องฟังพวกเค้า จะหมั้นจะแต่งกันวันไหนก็บอกแม่นะพ่อเพชรแม่จะได้เตรียมตัดชุดถูก”
“ครับ ถ้าผมได้ฤกษ์จะบอกคุณแม่ทันที”
เพชรบอกแล้วแยกจากรินลดาไปคุยกับรัญที่ระเบียงหลังบ้าน...
“ฉันรู้เรื่องแกกับไอ้บัวแล้วนะ ฉันว่ามันทำเกินไป”
“อย่าไปว่าเค้าเลย บัวเค้าทำถูกแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างมันควรจะจบลงแค่นี้ เราต่างคนก็ควรจะเดินหน้าชีวิตต่อไป”
“แล้วแกตัดใจจากไอ้บัวได้จริงๆ หรือ”
“ได้ ฉันเข้าใจเรื่องทั้งหมดดีแล้ว เสร็จงานแกกับยัยริน ฉันก็คงจะกลับไปใช้ชีวิตที่เมืองนอก”
“หมายความว่าแกจะไม่กลับมาเมืองไทยแล้วหรือ”
“ก็คงมีบ้าง แต่ฉันคิดว่าชีวิตฉันคงเหมาะกับเมืองนอกมากกว่า”
“แต่ถึงยังไงก็อย่าเกลียดผู้หญิงไปตลอดชีวิตนะ”
“ไม่หรอก” รัญยิ้มให้เพชร “วันนึงฉันก็คงเจอใครที่คล้ายๆน้องแกแล้วก็ใช้ชีวิตอยู่กับเค้า”
“งั้นก็ขอภาวนาให้แกเจอเร็วๆแล้วกัน”
เพชรยกมือให้ รัญจับมือเพชร
+ + + + + + + + + + + +
เพชร กับรินลดาตกลงกันเรื่องกำหนัดวันหมั้นได้อย่างแน่นอน เพชรจึงเตรียมจัดงานทันที รินลดากลัวรัญจะไม่ไปงานหมั้นของเธอเพราะบัว ก่อนถึงวันหมั้นรินจึงมาหารัญที่ห้อง
“พี่รัญ น้องเอากาแฟมาให้”
“ขอบใจ “
“ทำอะไรอยู่”
“เปล่า” รินลดามองรัญเหมือนมีอะไรจะพูดแต่ไม่กล้า “มีอะไร”
“น้องจะมาย้ำพี่ ว่าพรุ่งนี้วันหมั้นน้อง”
“พี่จำได้”
“พี่ต้องไปจริงๆนะ”
“จริงสิ ทำไมพี่จะไม่ไปล่ะ”
“น้องกลัวว่าพี่ไม่อยากเจอหน้าบัวเค้า”
“ไม่หรอก ถ้าเป็นตอนแรกที่เกิดเรื่องพี่อาจจะไม่ไป แต่ตอนนี้พี่ไม่รู้สึกอะไรแล้ว”
“ ฉันสงสารพี่จังเลย”
“ไม่ต้องสงสารหรอก ความรักมันก็คงเป็นแบบนี้ คงไม่มีใครสมหวังกันทุกคน พี่ดีใจกับน้องนะ ที่ได้เจอคนที่รักน้องแล้วน้องก็รักเค้า”
รินลดาน้ำตาไหลโผเข้ากอดรัญ
“ฉันรักพี่นะ”
“ร้องไห้ทำไม พรุ่งนี้เป็นวันมงคลของเธอนะ เดี๋ยวก็ไม่สวยหรอก”
รัญดึงรินลดาออกมา เช็ดน้ำตาให้ ระหว่างนั้นรมณีย์ยืนอยู่หน้าห้อง รู้สึกสงสารลูกชายย่างบอกไม่ถูก + + + + + + + + + + + +
งานหมั้นของรินลดากับเพชรจัดขึ้นที่โรงแรมหรู รัญมาร่วมงานหมั้นน้องสาวกับเพชรตามที่รับปากไว้
การ์ตูนขยับดูนาฬิกาเมื่อเห็นว่าใกล้จะได้ฤกษ์สวมแหวนแล้วแต่บัวยังไม่มา
“คุณป้าคะ อีกไม่ถึงสิบนาทีจะได้ฤกษ์พิธีแล้วนะคะ”
การ์ตูนบอกนิภาพรรณ
“แล้วยัยบัวไปไหนทำไมไม่มา” มงคลถาม
“นั่นน่ะสิ เมื่อวานแม่ก็ย้ำเรื่องเวลาแล้วนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าบัวมาไม่ทันเราก็เริ่มไปเลย บัวมันไม่ใช่คนสำคัญของงาน” เพชรบอก
“ไม่ได้นะจ๊ะตาเพชร หนูบัวเป็นน้องสาวก็ควรจะอยู่ในพิธีด้วย ใช่มั้ยรัญ” รมณีย์หันไปถามรัญ
“ผมยังไงก็ได้ครับ”
มงคลเหลือบสบตานิภาพรรณ สองคนมองรัญ รัญมองสบตา มงคลยิ้มแหยๆ นิภาพรรณมองค้อน
รัญหลบตาอย่างละอายใจ
“ตกลงว่าไงคะจะรอหรือไม่รอ”
“รินว่ารอซักหน่อยดีกว่าค่ะ เดี๋ยวบัวก็คงมา นะคะคุณเพชร”
“รอก็รอ ยังมีเวลาอีกเจ็ดนาที”
“ยัยรินจ๊ะช่วยส่งแหวนหมั้นให้แม่ดูหน่อยซิ ขอแม่ดูว่าน้ำงามมั้ย”
รมณีย์บอก รินลดาชะงัก รัญเหลือบมองแม่
“ไม่ต้องเช็คหรอกค่ะคุณหญิง นี่เป็นเพชรเกรดดี น้ำงามที่สุดเท่าที่จะหาได้ค่ะ” นิภาพรรณบอก
“ซักสามกระรัตได้มั้ยคะ”
“ห้าค่ะ”
“ห้าจริงหรือคะ ทำไมดูเล็กๆ”
รินลดากับเพชรสบตากัน รินลดาอึดอัด
“ก็คุณหญิงไม่ได้ใส่เพชรนานคงจำขนาดไม่ได้น่ะสิคะ”
นิภาพรรณกับรมณีย์เริ่มจะเปิดฉากปะทะคารมกัน มงคลเห็นท่าไม่ดีจึงรีบขัดขึ้นมา
“เออ พ่อว่า เราทำพิธีเลยดีกว่า ไม่ต้องรอไอ้บัวแล้ว เดี๋ยวจะเสียฤกษ์เปล่าๆ”
“นั่นสิครับพ่อ ผมว่าเริ่มเลยดีกว่า”
จังหวะนั้นโทรศัพท์มือถือจูนดังขึ้นทุกคนชะงัก ตูนมองเบอร์พบว่าบัวโทร
“บัวโทรมาพอดีค่ะ” การ์ตูนบอกกับทุกคนแล้วกดรับสาย “ฮัลโหล จะถึงรึยัง”
“ไม่ต้องรอฉันนะตูน ฉันคงไปไม่ทัน”
บัวบอกเพราะขณะนั้นเธอยังอยู่ในชุดนอน
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“ก็บอกว่าไปไม่ทัน แค่นี้นะ”
บัวบอกแล้ววางสาย การ์ตูนกดปิดมือถือ
“ยัยบัวเค้าว่าไง” นิภาพรรณถามอย่างสงสัย
“เค้าบอกว่าทำพิธีไปเลยค่ะ เค้ามาไม่ทัน”
รัญหน้าเฉยไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ฉัตรชัยเหลือบมอง รัญยิ้มให้
“มาเถอะครับ ผมว่าเราทำพิธีเลยดีกว่า”
เพชรหันมาพยักหน้าให้รินลดา ทั้งสองก้มกราบพ่อแม่เพชรแล้วหันมกราบรมณีย์ รมณีย์ยิ้มอย่างปลาบปลื้ม เพชรหยิบแหวนสวมให้ รินลดาน้ำตารื้น รัญมองเพชรกับรินลดาแล้วยิ้มอย่างดีใจกับน้องและเพื่อน
เมื่อพิธีหมั้นผ่านพ้นไป การ์ตูนจึงโทรศัพท์หาบัวเพื่อให้เธอมาร่วมงานเลี้ยง...
“บัว ฉันว่าแกควรจะมางานหน่อยนะ ทำแบบนี้มันน่าเกลียดนะ”
“น่าเกลียดอะไร ฉันไม่ได้เป็นคนสำคัญของงาน”
“แต่นี่มันงานพี่ชายแกนะ พี่เพชรเค้าโกรธนะที่แกไม่อยู่ตอนหมั้น แล้วคุณลุงคุณป้าก็ถามถึงแกตลอด”
“แกบอกเค้าว่าฉันไม่สบายก็ได้”
“นี่ไอ้บัว แกอย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาปะปนกับเรื่องครอบครัวสิวะฉันว่าอย่างน้อยแกก็ควรจะมาร่วมกินข้าวกับเค้า”
“ฉันไม่อยากเจอหน้าคน”
“ไหนแกบอกว่าแกไม่มีอะไรกับเค้าแล้ว ทำไมต้องหลบหน้าเค้า”
“ฉันไม่ได้หลบ ฉันรำคาญว่าเค้าจะมาตามตื๊อฉันอีก”
“แต่ฉันว่าไม่นะ วันนี้ฉันว่าเค้าดูเปลี่ยนไป”
“เปลี่ยนไปยังไง”
“เค้าดูไม่ซึมเศร้า แล้วเค้าก็ไม่ได้มองหาแกด้วย”
บัวถึงกับอึ้งและแอบผิดหวังกับสิ่งที่การ์ตูนบอก
“จริงเหรอ”
“จริงสิ ฉันจะโกหกแกทำไม”
“ถ้าอย่างงั้นก็ได้ ฉันจะไปกินข้าวด้วยแล้วกัน”
“เออ ต้องอย่างงั้นสิ เร็วนะ” การ์ตูน ปิดโทรศัพท์แล้วบ่นออกมา “ทำปากดี”
ส่วนบัวเมื่อวางสายจากการ์ตูนเธอลุกขึ้นมองกระจกและบอกออกมาว่า
“หนอย ไม่มองหาฉันงั้นหรือ เดี๋ยวดูซิว่าพอเจอหน้าเรา จะทำหน้ายังไง”
(จบตอนที่ 25)
ติดตามอ่านตอนอวสานพรุ่งนี้ เวลา 9.30 น.
