ติดตามอ่านได้ทาง www.manager.co.th ทุกวัน เวลา 9.30 น.
ตอนที่ 24
บัวเดินตามรินลดามาทันที่บันไดจึงรีบเรียกเธอเอาไว้
“เดี๋ยวคุณริน”
รินหยุดเดินหันมามองบัว
“ฉันต้องขอโทษเธอจริงๆที่เข้าใจเธอไปในทางที่ไม่ดี ฉันเสียใจแล้วก็อายมาก” รินลดาบอกพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา“ฉันไม่น่าดูถูกเธอแบบนั้น ฉันขอโทษเธอจริงๆนะ บัว”
รินลดายกมือไหว้บัว บัวจับมือรินลดาเอาไว้
“ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอก ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง ถ้าฉันไม่สร้างเรื่องพวกนี้ขึ้นมา มันก็คงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้”
“แต่ถึงยังไง ฉันก็ไม่ควรคิดไม่ดีกับเธอ”
“ลืมมันเถอะค่ะ ฉันไม่ได้โกรธอะไรคุณ”
“แล้วก็ไม่ได้โกรธพี่รัญด้วยใช่มั้ย”
บัวยิ้มให้รินลดา ไม่ตอบคำถาม จับมือรินลดาขึ้นมา
“ ฉันดีใจนะคะที่ได้รู้จักกับคุณ”รินลดามองบัว บัวเห็นเพชรเดินมา “ พี่เพชรคงอยากคุยกับคุณ”
บัวเดินสวนเพชรออกไป เพชรเดินเข้ามาหารินลดา
“ทำไมต้องรีบกลับด้วยล่ะ”
“ฉันอายค่ะ ฉันไม่น่าคิดไม่ดีกับคุณแล้วก็บัว ฉันขอโทษนะคะคุณเพชร”
“ผมไม่เคยโกรธคุณหรอก”
เพชรดึงรินลดาเข้ามากอด รินลดาน้ำตาไหลซึ้งใจ เพชรดึงรินลดาออกมาแล้วจูบที่หน้าผากเธอ แล้วดึงมากอดอีกที
บัวยืนมองเพชรกับรินลดาอยู่ที่หน้าห้องพร้อมกับคิดเรื่องตัวเอง น้ำตาคลอก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าห้อง
+ + + + + + + + + + + +
เมื่อกลับมาบ้าน รัญนั่งดื่มเหล้าอยู่ในห้องและนึกถึงเหตุการณ์ที่เข้าใจบัวผิดอย่างรู้สึกผิด
“นี่เราทำอะไรกับเธอ ทำไมเราถึงไม่เชื่อเธอ เรานี่เลวจริงๆ”
รัญจะเขวี้ยงแก้วในมือ รินลดาเปิดประตูเข้ามา
“พี่รัญ”
รัญชะงักลดมือลง รินลดาเดินเข้ามาหา
“บัวกับพี่เพชรเค้าเป็นพี่น้องกันจริงๆ วันนี้น้องไปบ้านเค้ามาเจอพ่อแม่เค้าแล้ว”
“พี่รู้แล้ว”
“ถ้าอย่างงั้นพี่รัญก็รีบไปขอโทษบัวเค้านะ บัวเค้าไม่โกรธหรอก”
“พี่ทำอย่างงั้นไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะ พี่แค่เข้าใจผิดนะ แล้วน้องก็คุยกับบัวแล้ว ขอโทษเค้าแล้ว เค้าบอกเค้าเข้าใจ เค้าคงรอให้พี่ไปง้อ เชื่อน้องนะ บัวเค้าไม่โกรธพี่หรอก บัวเค้ารักพี่จะตาย”
“ใช่ เค้ารักพี่ แต่พี่สิ พี่กลับทำร้ายเค้า”
“บัวเค้าไม่คิดอย่างงั้นหรอกพี่รัญ ไปขอโทษเค้าเถอะนะ”
รมณีย์เดินเข้ามา
“ใช่จ้ะ แม่ก็ว่าลูกควรจะรีบไปง้อน้องบัวเค้า ก่อนที่เค้าจะเปลี่ยนใจไปคว้าไอ้ตี๋ที่ไหนมา”
“เรื่องนั้นผมจะเป็นคนตัดสินใจเอง ตอนนี้ผมขออยู่คนเดียว”
รินลดาอึ้งหันมองหน้ารมณีย์ แล้วดึงแขนรมณีย์ออกจากห้อง พอพ้นออกมาจากห้องรมรีย์จึงหันมาต่อว่ารินลดาทันที
“ออกมาทำไม บอกพี่แกสิ”
“อย่าไปบังคับเค้าเลยค่ะ เดี๋ยวเค้าก็ไปเอง”
“พวกแกนี่ไม่ได้เรื่อง มัวชักช้า เดี๋ยวหนูบัวก็หลุดมือไปพอดี”
“ก่อนหน้านี้ไม่เห็นแม่สนใจบัวเค้าเลย”
“ก็ตอนนั้นฉันไม่รู้นี่ว่าเค้าเป็นลูกสาวเจ้าสัว แกเองก็อีกคนนะยัยริน พยายามจับตาเพชรให้ได้ มารยาเสน่ห์มีเท่าไหร่ขนออกมาให้หมด เข้าใจมั้ย แกกับแม่จะได้สบายไปทั้งชีวิต”
รมณีย์เดินออก รินลดามองตามอย่างเบื่อหน่ายและผิดหวังในตัวแม่
“ทำไมแม่ถึงคิดแต่เรื่องเงินนะ”
+ + + + + + + + + + + +
ขณะที่บัวนอนอยู่บนเตียงเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น จากนั้นเพชรก็เปิดประตูเข้ามา
“นอนรึยังบัว”
“ยังค่ะ เข้ามาสิพี่เพชร มีอะไรหรือ”
“พี่จะมาคุยกับแกเรื่องไอ้รัญ”
“แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุย”
“แกอย่าทำเป็นงอนหน่อยเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ไอ้รัญมันก็จะมาง้อแกแล้ว”
“ฉันพูดจริงๆ ฉันไม่ได้งอน ถึงวันนี้เค้าจะรู้ความจริง แต่มันก็ไม่สามารถลบล้างสิ่งที่เค้าทำกับฉันได้”
“แต่แกก็รู้นี่ว่าไอ้รัญมันไม่รู้จริงๆว่าแกเป็นใคร แกจะไปโกรธมันทำไม ยกโทษให้มันเถอะ”
“ฉันขอคิดดูก่อนแล้วกัน พี่ไปเหอะ ฉันจะนอนแล้ว”
“อย่าโกรธมันเลยนะ”
“ก็บอกแล้วไงว่าขอคิดดูก่อน”
“โอเค พี่ไม่ตื้อแล้ว อย่าลืมนะ ไอ้รัญมันรักแก” เพชรย้ำ
“อืมม์” เพชรเดินออกไป บัวมองตามแล้วยิ้มเยาะ “ ใช่ เค้ารักฉัน”
เมื่อเพชรออกไปจากห้อง เขาหันกลับมามองที่ห้องบัวอีกครั้ง
“ท่าทางเราจะต้องเป็นพ่อสื่อนัดให้เค้าสองคนมาเจอกันดีกว่า...ใช่ ทุกอย่างก็จะจบ”
เพชรยิ้มอย่างมีแผน
+ + + + + + + + + + + +
เช้าวันรุ่งขึ้นเพชรจึงโทรหารัญ รัญชะงักเมื่อเห็นเพชรโทรเข้ามาก่อนจะตัดสินใจกดรับ...
“รัญหรือ ฉันเพชรนะ”
“อืมม์”
“เลิกทำเสียงแข็งกับฉันได้แล้ว แกก็รู้ความจริงหมดแล้วไม่ใช่หรือ”
“ฉันต้องขอโทษแกด้วยที่เข้าใจแกผิดไป”
“แหม หึงไอ้บัวจนคิดว่าฉันแอบตีท้ายครัว แกคิดหรือว่าคนอย่างฉันจะทำเรื่องเลวระยำกับเพื่อนรักอย่างแกได้”
“ก็บอกแล้วไงว่าขอโทษ แกโทรมามีอะไร”
“ไหนๆ เราก็เข้าใจกันแล้ว เย็นนี้มาเจอกินข้าวสังสรรค์กันหน่อย”
“ได้ ที่ไหน”
“เดี๋ยวฉันโทรบอกแกอีกที”
“ขอบใจแกมากนะเพชร แล้วก็ต้องขอโทษแกจริงๆ”
“เลิกพูดเรื่องนั้นได้แล้ว เย็นนี้แกต้องมาให้ได้นะ”
“อืมม์”
รัญปิดโทรศัพท์ ถอนใจอย่างโล่งอกที่เข้าใจกับเพชร
+ + + + + + + + + + + +
การ์ตูนเดินมาหาเพชที่ห้องทำงาน หลังจากที่เพชรวางสายจากรัญ
“พี่เพชร”
“อะไร”
“นี่ฉันตามหาซะทั่วเลย รู้รึยังว่าพี่รัญเค้ารู้ความจริงแล้วนะว่าไอ้บัวเป็นน้องพี่”
“แกไปอยู่ไหนมาวะ เค้ารู้กันตั้งแต่ปีมะโว้แล้ว”
“อ้าว หรือ ฉันเพิ่งรู้จากไอ้บัวเมื่อเช้านี้”
“ไอ้บัวเล่าให้แกฟังเหรอ”
“เปล่า ป้านิบอกว่าเมื่อวานเจอพี่รัญ ฉันเลยถามไอ้บัว”
“แล้วไอ้บัวมันบอกแกมั้ยว่าให้อภัยไอ้รัญ”
“ไม่เห็นมันพูดอะไรเลย ฉันแซวมัน มันก็ดูเฉยๆ”
“เอาอย่างนี้แกช่วยฉันอย่าง”
“ช่วยอะไร”
“เอียงหูมา” การ์ตูนเอียงหน้ามาหา เพชรกระซิบ การ์ตูนพยักหน้าแล้วถามอย่างตกใจ
“อะไรนะ ปิดร้านเลยหรือ”
“เออ ปิดร้านเลย”
การ์ตูนเริ่มทำตามแผนของเพชร ด้วยการไปหาบัวที่ห้องทำงาน
“บัว เย็นนี้กลับบ้านเร็วหน่อยนะ รีบไปเปลี่ยนชุดให้สวยที่สุด”
“ทำไม มีงานอะไรเหรอ”
“ก็มีน่ะสิ ฉันกับคุณฉัตรชัยนัดกินข้าวกัน”
“แล้วฉันจะไปทำไม เป็นก้างขวางคอแกเปล่าๆ”
“ไม่ใช่ สำคัญมันอยู่ที่แก เราสองคนต้องการเลี้ยงขอบคุณที่แกเป็นคนสนับสนุนความรักของเรา”
“แล้วทำไมต้องแต่งตัวสวย”
“ก็กินเสร็จเราจะไปเต้นรำกันต่อ เอาให้สนุกเลยนะ”
“ก็ได้”
“งั้นทุ่มนึงกันเจออกันที่ร้าน ... นะ”
“อืมม์”
การ์ตูนจะเดินออกไป แต่หันมาบอกต่อว่า
“อย่าลืมนะ แต่งตัวให้สวยที่สุดเลยนะ”
“เออ ไอ้บ้านี่ พูดย้ำอยู่ได้”
การ์ตูนเดินยิ้มออกไป บัวมองตามแล้วส่ายหน้าอย่างรำคาญ
+ + + + + + + + + + + +
ค่ำคืนนั้น บัวแต่งชุดสวยไปร้านอาหารตามที่การ์ตูนนัด และเมื่อไปถึงบัวจึงรู้ว่าทางร้านได้ปิดร้านเพื่อเธอ บัวถึงกับส่ายหน้าอย่างขำq
“ไอ้ตูนกับคุณฉัตรชัยนี่เวอร์จริงๆ ถึงกับต้องปิดร้านเลี้ยงเรา”
ช่วงเวลากันนั้นที่หน้าร้านอาหาร รัญกเปิดประตูเข้ามา พนักงานเดินเข้าไปหา
“คุณรัญรึเปล่าครับ”
“ใช่ครับ”
“เชิญทางนี้ครับ”
พนักงานพารัญเดินเข้ามาด้านใน รัญชะงักเมื่อเห็นบัวนั่งหันหลังให้ พนักงาน เดินไปเลื่อนเก้าอี้ตรงข้ามบัวให้รัญ
“เชิญครับ คุณรัญ”
บัวสะดุ้งหันมองแล้วต้องอึ้งเมื่อเห็นรัญ
“บัว”
บัวหันกลับนั่งนิ่งใจเต้นแรงแล้วตัดสินใจลุกขึ้น รัญขวางไว้
“เดี๋ยวสิบัว”
“มีอะไรเหรอคะ” บัวถามด้ววยน้ำเสียงเย็นชา
“ผมอยากจะขอโทษคุณ ที่ผมเข้าใจคุณผิด”
บัวนิ่งเฉยสีหน้ามึนตึง
“ผมรู้ว่าคุณคงโกรธและเกลียดผม แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมเองก็ไม่ได้มีความสุข ผมคิดถึงคุณตลอดเวลา” บัวมองรัญนิ่ง “คุณอาจจะไม่เชื่อ แต่ผมอยากบอกให้คุณรู้ว่า ผมยังรักคุณไม่เปลี่ยนแปลง”
บัวยังจ้องหน้ารัญแล้วยิ้มออกมา รัญยิ้มอย่างดีใจ
“พี่ดีใจจริงๆ ที่บัวให้อภัยพี่และไม่โกรธเกลียดพี่”
รัญยิ้ม บัวยิ้ม รัญโผเข้ากอด บัวผละถอย รัญชะงักตกใจกับท่าทีของบัว
“บัว”
“ทำไมวันนี้พี่รัญถึงเข้าใจบัวคะ อ้อ ใช่สิ เพราะพี่รัญเห็นพ่อแม่บัวแล้วนี่ พี่รัญรู้แล้วว่าบัวคือรวินวรกานต์ลูกสาวเศรษฐีไม่ใช่บัวระวงหลงทางผู้หญิงชั้นต่ำ”
“พี่ไม่เคยคิดแบบนั้นนะบัว”
“ไม่เคยคิด แล้วทำไมวันนั้นพี่รัญถึงได้เลิกกับบัว แล้วก็ไล่บัว”
“พี่ ...” รัญสะอึกจุกพูดไม่ออก
“พี่รัญรู้มั้ยว่าบัวเสียใจมากแค่ไหน บัวคิดว่าพี่รัญรักบัวด้วยความจริงใจเหมือนกับที่บัวรักพี่รัญ แต่พี่รัญกลับมองไม่เห็นคุณค่าของบัวเลย พี่รัญเชื่อคำพูดของคนอื่นมากกว่าบัว”
รัญหน้าสลดลง รวบมือบัว
“บัว พี่อยากให้บัวให้อภัยพี่ซักครั้งได้มั้ย เราจะเริ่มต้นกันใหม่ พี่สัญญาจากนี้ไปพี่จะไม่ทำให้บัวเสียใจทั้งชีวิต”
“เริ่มต้นหรือคะ ทำไมวันนี้พี่รัญถึงอยากเริ่มต้นใหม่กับบัว”
“ก็เพราะพี่รักบัว”
“รักบัว หรือว่ารักเพราะบัวมีทรัพย์สินเงินทอง”
ประโยคนี้ทำให้รัญถึงกับอึ้ง
“พี่ไม่เคยคิดอย่างงั้นเลยนะบัว”
“งั้นทำไมตอนที่บัวเป็นบัวระวงผู้หญิงสำส่อน พี่รัญไม่กลับมาหาบัว”
“บัว”
“ใช่ค่ะ ใครๆก็ต้องชอบผู้หญิงสวยรวยมีการศึกษา มากกว่าผู้หญิงขายตัว”
รัญหน้าชาเหมือนถูกตบอย่างแรง
“พี่ไม่คิดว่าบัวจะคิดอย่างนี้กับพี่”
“แล้วพี่รัญล่ะคะ ทำไมพี่รัญยังคิดได้ว่าบัวเป็นผู้หญิงสำส่อน”
รัญอึ้งทั้งโกรธและอาย
“ถูกของบัว พี่น่าไม่อายจริงๆ พี่ไม่น่ากลับมาหาบัว เพราะวันนี้บัวไม่ใช่บัวระวงจริงๆ พี่ขอโทษ”
รัญบอกแล้วหันหลังเดินจากไปบัวยืนอึ้ง รัญน้ำตาไหลรินรัญหยุดเดินพยายามฝืนน้ำตาหันกลับมามองบัว บัวมองรัญด้วยความสะใจ รัญหันกลับเดินออกจากท่าทีของบัวเปลี่ยนไปทันที บัวค่อยๆทรุดตัวลงนั่งร้องไห้
บัวนั่งร้องไห้สะอื้น อยู่ในร้านอย่างอ้างว้าง
ช่วงเวลาเดียวกันนั้น รินลดา เพชร การ์ตูน ฉัตรชัย รวมตัวกันอยู่ที่คอนโดของการ์ตูน ทั้งสี่คนกำลังชนแก้วฉลองเพราะเข้าใจว่าบัวกับรัญจะปรับความเข้าใจกันได้
“ป่านนี้สองคนนั่นคงจะปรับความเข้าใจกันดีแล้วนะ” รินลดาบอก
“ผมว่าตอนนี้จูบปากกันแล้วล่ะ”
“พี่เพชรพูดอะไรโป๊จัง”
“แต่แน่ใจนะครับว่าคุณบัวจะให้อภัยคุณรัญจริงๆ”ฉัจรชัยสงสัย
“ผมว่ามันไม่มีสาเหตุอะไรที่จะไม่ให้อภัยนะ ตอนแรกไอ้บัวอาจจะมีงอนบ้าง แต่เมื่อเข้าใจกันดีแล้ว มันก็ต้องแฮปปี้เอนดิ้ง แกว่าอย่างงั้นมั้ยตูน”
“ฉันก็ไม่แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์นะ เพราะไอ้บัวมันก็เป็นคนห่ามๆ แล้วมันก็เป็นคนมีอีโก้สูงนะพี่เพชร”
“ถ้าอยากรู้เดี๋ยวฉันโทรหาพี่รัญเอง”
“อย่าเลย เค้าอาจจะกำลังสวีทอยู่ ขัดจังหวะเค้าเปล่า ๆ”
“ใช่ครับ ผมว่าเราปล่อยเค้าไปดีกว่า มาว่าเรื่องของเรา ผมว่าเรามาแต่งงานพร้อมกันเลยสามคู่ดีมั้ย” ฉัตรชัยบอก
“งั้นผมถือโอกาสขอคุณตรงนี้เลย แต่งงานกับผมนะครับริน”
เพชรคุกเข่า รินลดาเขิน ตูนการ์แซว
“พี่เพชรน่ะฉวยโอกาศจริงๆเลย” การ์ตูนต่อว่า
“อ้าว ก็คุณฉัตรชัยเค้าขอแกไปแล้วนี่ ฉันก็ต้องฉวยจังหวะนี้แหละ นะครับ แต่งงานกับผม”
“ตอบรับไปเลยครับคุณริน” ฉัตรชัยบอก
“อย่าเพิ่งตอบค่ะคุณริน ขอดูแหวนก่อนค่ะ” การ์ตูนแย้ง
“เอ่อ ฉัน...”
เพชรหยิบแหวนเพชรเม็ดเล็กที่เตรียมไว้ออกมา
“ นี่ครับ วงนี้มัดจำไว้ก่อน”
รินลดาเขิน
“ตอบรับไปเถอะครับ อย่าแกล้งคุณเพชรเลย เดี๋ยวจะขาดใจตายไปซะก่อน”ฉัตรชัยยุ
“อย่าใจอ่อนค่ะ”การ์ตูนแกล้งขวาง
“เงียบเลยไอ้ตูน... นะครับ แต่งงานกับผม”
รินลดายิ้มพยักหน้า เพชรสวมแหวนให้ รินลดาโผเข้ากอด ฉัตรชัยมองหน้าการ์ตูน โผเข้ากอดการ์ตูนบ้าง ทั้งสองคู่กอดกันอย่างมีความสุข
“มา ดื่มให้กับความสุขของพวกเรา”
ทั้งสี่คนชนแก้วหัวเราะให้แก่กันอย่างเฮฮา ผิดกับบัวและรัญที่ต่างแยกกันกลับบ้านอย่างหมดแรง
(อ่านต่อหน้าที่ 2)
ตอนที่ 24 (ต่อ)
เช้าวันรุ่งขึ้นบัวออกจากบ้านมาทำงานแต่เช้า ส่วนการ์ตูนเมื่อมาถึงบริษัทก็รีบมาหาบัวที่ห้องทำงาน การ์ตูนเปิดประตูถลาเข้ามาหาบัวที่นั่งพิมพ์งานสีหน้าเรียบเฉย
“เป็นยังไงบ้างจ๊ะเมื่อคืนสวีทมั้ย” บัวนั่งพิมพ์งานเงียบไม่ตอบ “แหม ไม่ต้องทำขรึมหรอกน่า เล่ามาซิว่าพี่รัญเค้าขอโทษวิธีไหน เอากุหลาบมาให้ แล้วก็บอกว่าขอโทษครับน้องบัวพี่หลงผิดไปแล้ว ให้อภัยพี่เถอนะ นะจ๊ะ สุดที่รัก ใช่มั้ย”
บัวหันมาจ้องหน้าการ์ตูนอย่างไม่พอใจ
“แกอย่าทำแบบนี้กับฉันอีกนะไอ้ตูน ถ้าแกขืนทำล่ะก็ แกกับฉันขาดกัน”
บัวหันไปพิมพ์งานต่อ
“เอ่อ ฉัน ...”
“แกออกไปได้แล้ว ฉันจะทำงาน”
“ฉันขอโทษนะ ฉันแค่...”
“แกไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น รู้แค่ว่าอย่าทำอย่างนี้กับฉัน เพราะฉันไม่ชอบ”
บัวบอกเสียงเด็ดขาด การ์ตูนหน้าจ๋อย ถอยออกไป
การ์ตูนเดินหน้าจ๋อยออกมา ขณะนั้นเพชรกำลังเดินมาหาบัวพอดี เพชรเห็นการ์ตูนจึงร้องทัก
“อ้าว ไอ้ตูน เป็นไง ไหนเล่ามาซิ ไอ้บัวมันคืนดีกับไอ้รัญแล้วใช่มั้ย”
“พี่เพชรเข้าไปถามเองดีกว่า”
“ทำไม ดีใจถึงกับเล่าไม่ถูกเลยหรือ มา ฉันคุยเอง”
เพชรเปิดประตูเดินเข้าไป และส่งยิ้มให้น้องสาวทันที
“ว่าไงบัวเล่ามาซิ เมื่อคืนเป็นไง”
บัวปิดฝาโน๊ตบุ๊ค เงยหน้ามองพี่ชาย
“พี่เพชร ฉันเข้าใจว่าพี่หวังดีกับฉัน แต่ฉันอยากจะบอกให้พี่รู้ว่าเรื่องของฉันกับเพื่อนพี่มันจบไปแล้ว”
“เฮ้ย นี่หมายความว่าเมื่อคืนแกกับไอ้รัญไม่ได้คุยกันหรือ”
“คุย แล้วมันก็จบลงแล้ว ฉันกับเค้าไม่มีอะไรกัน”
“แต่ว่า ...”
“พอเถอะพี่เพชร ฉันขอบคุณในความหวังดีของพี่”
“แกฟังพี่ก่อนได้มั้ย”
“ไม่ ต่อให้พี่พูดจนตาย ฉันก็ไม่มีวันกลับไปคืนดีกับเพื่อนพี่ พี่ออกไปได้แล้ว”
เพชรมองบัว บัวจ้องหน้าพี่ชายจนเพชรต้องจำใจเดินออกไป บัวมองตามอย่างโกรธๆ
การ์ตูนรออยู่หน้าห้อง พอเพชรเดินออกมาจึงถามทันที
“ไอ้บัวมันด่าเละเลยใช่มั้ย”
“แล้วทำไมแกไม่บอกฉันว่ามันไม่ได้คืนดีกัน”
“ก็ไม่รู้จะบอกยังไง อยากให้พี่เพชรไปฟังด้วยตัวเอง”
“แกนี่มันน่าชกจริงๆ ฉันไม่ขึ้นเงินเดือนให้แกแล้ว”
เพชรเดินออก การ์ตูนมองตามแล้วหันกลับไปมองห้องบัวพร้อมกับถอนใจออกมา
“ทำไมไอ้บัวมันดุอย่างนี้วะ”
+ + + + + + + + + + + +
รินลดาเห็นว่าสายมากแล้ว แต่รัญยังไม่ออกจากห้อง จึงเข้ามาดู
“พี่รัญ”รินลดาเปิดประตูเข้ามาแล้วชะงักเมื่อเห็นรัญยืนมองไปนอกหน้าต่าง “นี่พี่ตื่นแล้วหรือ”
“มีอะไร”
รินลดามีท่าทางกล้าๆ กลัวๆ ก่อนจะถามออกมา
“เอ่อ ฉันแค่อยากถามพี่ว่า เมื่อคืนไปกินข้าวเป็นยังไง”
“ไม่ได้กิน”
“อ้าว พี่ไม่ได้เจอบัวหรือ ไหนคุณเพชรเค้าบอกว่าเค้านัดให้พี่ไปเจอกับบัวไม่ใช่หรือ”
“เจอ”
“แล้ว ...”
“เรื่องของพี่มันจบแล้วริน แกเองก็ควรจะเลิกกับไอ้เพชรซะ”
ประโยคนี้ทำให้รินลดาถึงกับอึ้ง
“ทำไมฉันต้องเลิกกับเค้าด้วย”
“เพราะฐานะของเรากับเค้าไม่เท่าเทียมกัน แกลืมไปแล้วหรือวันนี้เราไม่มีอะไรแล้ว พี่ไม่อยากให้เค้าดูถูกแกแล้วก็แม่”
รินลดาอึ้งกับคำพูดของพี่ชาย เสียงโทรศัพท์มือถือรัญดัง รัญมองเบอร์ไม่คุ้นจึงกดรับ
“ฮัลโหล”
“ดิฉันโทรจากคุณรวินวรกานต์นะคะ” รัชนีบอกมาตามสายทำให้รัญถึงกับชะงัก
“มีธุระอะไรกับผมหรือครับ”
“คุณรวินวรกานต์ให้โทรมาถามคุณรัญว่าหนี้สินที่คุณรัญมีอยู่ คุณรัญจะใช้ได้เมื่อไหร่คะ”
“อะไรนะครับ ผมไม่เข้าใจ” รัญย้อนถามอย่างงงๆ
“คืออย่างนี้นะคะ เงินที่คุณเพชรให้คุณรัญยืมไปห้าสิบล้านบาทนั้นเป็นส่วนของคุณรวินวรกานต์ยี่สิบห้าล้านของคุณการ์ตูนอีกสิบล้าน คุณรวินวรกานต์อยากให้คุณรัญชำระในส่วนของเธอกับคุณการ์ตูนก่อนค่ะ”
รัญสูดหายใจลึกอย่างควบคุมความรู้สึกก่อนจะตอบออกมา
“ผมเข้าใจแล้วครับ”
“ไม่ทราบว่า คุณรัญจะชำระได้เมื่อไหร่คะ”
“ผมขอเวลาสองวันนะครับ แล้วผมจะโทรกลับไปแจ้งให้ทราบ”
“ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” รัชนีวางโทรศัพท์แล้วหันมาบอกบัว “อีกสองวันเค้าจะโทรกลับมาค่ะคุณบัว”
“ขอบใจมาก”
บัวยิ้มอย่างสะใจแล้วเดินออก ขณะที่รัญยังยืนอึ้งจนรินลดาถาม
“มีเรื่องอะไรหรือคะพี่รัญ”
“บัวเค้าโทรมาทวงเงินที่เพชรยืมมาให้เราใช้หนี้”
“เป็นไปได้หรือคะ บัวเค้าต้องไม่ทำอย่างงั้นหรอกค่ะ”
“นี่ไง พี่ถึงบอกแกว่าเลิกกับเพชรซะ ครอบครัวเค้าไม่ต้อนรับเราหรอก” รัญบอกแล้วเดินออกไป
“ไม่อยากเชื่อเลยว่าบัวจะทำแบบนี้”
รินลดาบ่นพึมพำออกมา
+ + + + + + + + + +
รินลดานัดพบเพชร?ร้านอาหาร และเล่าเรื่องที่บัวทวงหนี้ให้ฟัง เพชรตกใจมากเมื่อรู้ว่าบัวทวงหนี้รัญ
“อะไรนะ ยัยบัวทวงเงินไอ้รัญงั้นหรือ”
“ใช่ค่ะ บัวเค้าให้ใช้ส่วนของเค้ากับของคุณตูน”
“ไอ้นี่มันบ้าใหญ่แล้ว มันคิดอะไรของมัน”
“บัวเค้าคงโกรธพี่รัญ นี่รินจะทำยังไงดี รินกับพี่รัญจะไปหาเงินที่ไหนมาคืนเค้า”
“คุณไม่ต้องตกใจ เดี๋ยวผมจะพูดกับบัวเอง ทุกอย่างต้องเรียบร้อย...เชื่อผม เรื่องแค่นี้ผมจัดการได้” เพชรบอกแล้วลุกขึ้น
“เดี๋ยวค่ะ”
“มีอะไร”
รินลดามองหน้าเพชรอย่างลังเล มองแหวนที่นิ้ว
“มีเรื่องอะไรอีกเหรอ”เพชรถามย้ำ
“รินว่าเรื่องของเรามันคงเป็นไปไม่ได้”
“ทำไมพูดอย่างนี้ล่ะริน ไม่ว่ายังไงผมก็ยังรักคุณนะ”
“รินรู้ค่ะ แต่พ่อแม่คุณจะรังเกียจรินรึเปล่า แล้วก็บัว ...”
“ไม่ต้องสนใจใครทั้งนั้น ผมเชื่อว่าพ่อแม่ผมไม่มีวันรังเกียจคุณ...ส่วนไอ้บัว มันก็ไม่รังเกียจคุณหรอกเพียงแต่ที่มันทำไป มันคงต้องการแก้แค้นประชดไอ้รัญเท่านั้น ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ขอให้เป็นหน้าที่ผม”
รินลดามองหน้าเพชร เพชรมองกุมมือรินลดา แล้วพยักหน้าให้ อย่างต้องการให้เชื่อใจเขา
+ + + + + + + + + + + +
เพชรกลับเข้าบริษัทและเดินตรงไปหาบัวที่ห้องประชุมด้วยสีหน้าโกรธ ขณะนั้นบัวกำลังประชุมลูกน้อง ทุกคนในห้องถึงกับชะงักเมื่อเพชรเปิดประตูพรวดเข้ามา
“อ้าว พี่เพชร เราประชุมกันอยู่นะ”
“ทุกคนออกไปก่อน ฉันมีเรื่องสำคัญต้องคุยกับคุณรวินวรกานต์” พนักงานเก็บของเดินออก บัวมองหน้าพี่ชาย เพชรทุบโต๊ะด้วยความโมโห
“ทำไมแกถึงทำแบบนี้”
“ทำอะไร” บัวย้อนถามอย่างเย็นชา
“แกอย่ามาตีหน้าเซ่อ แกโทรไปทวงหนี้ไอ้รัญทำไม”
“ก็เค้าเป็นหนี้ฉัน”
“แต่แกเป็นคนให้มันยืมเองนะ”
“ก็ตอนนั้นฉันรักเค้า แต่ตอนนี้ฉันหมดรักเค้าแล้ว ฉันก็ขอคืน”
“แกก็รู้นี่ว่าไอ้รัญมันไม่มีเงิน มันจะหาที่ไหนมาใช้แกสามสิบห้าล้าน”
“ช่วยไม่ได้ นั่นมันเรื่องของเค้า ไม่ใช่เรื่องของฉัน”
“แกนี่มันใจดำจริง ๆ ฉันเกิดมาไม่เคยเห็นผู้หญิงที่ไหนใจดำเหมือนแกเลย”
“แล้วทีเพื่อนพี่ใจดำ ดูถูกว่าฉันเป็นผู้หญิงสำส่อน ไม่เห็นพี่โกรธเค้าบ้างเลย”
“ก็ ....” เพชรอึ้งพูดไม่ออก บัวจึงพูดสวนออกมา
“ก็เพราะว่าเค้าไม่รู้ เค้าหูเบา เค้าฟังแม่เล้าคนนึงมาบอกแค่นั้นหรือ”
“นั่นมันเรื่องเก่าแล้ว แกจะพูดถึงมันทำไม ตอนนี้ทุกอย่างมันลงตัวหมดแล้ว แกรู้มั้ยคุณฉัตรชัยกับไอ้ตูน ฉันกับคุณริน พวกเรากำลังจะแต่งงานกัน ถ้าแกปิดสวิตซ์เรื่องนี้ซะ เราทั้งหมดก็จะแต่งงานพร้อมกันสามคู่”
“ฉันดีใจกับพี่แล้วก็ไอ้ตูนด้วย แต่สำหรับคู่ของฉันเป็นไปไม่ได้”
บัวบอกแล้วเดินออกไป
“นี่แกจะไปไหน”
“ฉันจะไปเรียกพนักงานมาประชุมต่อ”
“เฮ้ย บัว”
“พอเถอะพี่เพชร พี่ไปบอกเพื่อนพี่ให้รีบหาเงินมาใช้หนี้ฉันเถอะ เพราะไม่อย่างงั้นล่ะก็ ฉันจะให้ทนายฟ้อง”
บัวเดินออกไปแล้วปิดประตูตามหลังปัง เพชรมองตามอย่างโกรธๆ
“ทำไมเราถึงมีน้องสาวแบบนี้วะ”
+ + + + + + + + + +
รัญตัดสินใจที่จะขายบ้านเพื่อใช้หนี้ รัญบอกเรื่องนี้กับรมณีย์ในเช้าวันรุ่งขึ้น รมณีย์ถึงกับอึ้งด้วยความตกใจ
“อะไรนะ แกจะให้แม่ย้ายบ้านออกจากที่นี่งั้นหรือ”
“ใช่ครับ เพราะผมจำเป็นต้องขายบ้านหลังนี้เพื่อไปใช้หนี้เค้า”
“อ้าว ไหนเพชรบอกว่าไม่รีบร้อนไง”
“แต่บัวเค้าต้องการเงินคืน”
“มันเกี่ยวอะไรกับบัวระวง”
“เงินส่วนนึงเป็นของเค้าครับ”
“หมายความว่าบัวระวงเอาเงินมาใช้แทนแกงั้นหรือ”
“ใช่ครับ แต่เรากลับไม่เห็นความดีของเค้า”
“นี่ เรื่องมันผ่านไปแล้วน่ะ แกอย่าพูดถึงมันเลย แม่ว่าแกรีบไปขอร้องน้องบัวเค้า พูดจากับเค้าดีๆ เอาดอกไม้ไปช่อนึง แม่เชื่อว่าเค้าต้องใจอ่อน ผู้หญิงมันก็ต้องมีงอนมีโกรธกันบ้าง ไปลูกรีบไป”
“ผมคงไม่ทำอย่างงั้นหรอกครับแม่ เราเป็นหนี้เค้า ยังไงเราก็ต้องใช้เค้า ไม่วันนี้ก็ต้องพรุ่งนี้ ผมแค่บอกให้แม่รู้ตัวก่อน” รัญบอกแล้วเดินออกไป
“แล้วนี่แกจะไปไหน”
“ผมจะไปหานายหน้าขายบ้าน”
“ก็ได้ ถ้าแกไม่ไป แม่ไปเอง”
เมื่อรัญออกจากบ้านไปแล้ว รมรีย์จึงมาหาบัวที่บริษัท รมณีย์เดินไปตามทางผ่านห้องทำงาน นิภาพรรณกับมงคลเปิดประตูออกมาเห็นด้านหลังรมณีย์
“นั่นคุณหญิงรมณีย์นี่”
“ใช่”
“เดี๋ยวค่ะคุณหญิง”
รมณีย์ชะงักหันมายิ้มทักทาย
“สวัสดีค่ะคุณนิภาพรรณ คุณมงคล”
“วันนี้ลมอะไรหอบมาถึงนี่ครับ”
“ถ้าจะมาหาตาเพชร ตาเพชรไม่อยู่นะคะ ไปดูโรงงานต่างจังหวัดกับลูกค้า แล้วกว่าจะกลับคงอีกหลายวัน”
“ต้องขอโทษด้วยค่ะ ดิฉันไม่ได้มาหาเพชรหรอกค่ะ มาหาน้องบัวลูกสาวคุณ”
“มาหายัยบัว เรื่องอะไรคะ”
“เรื่องธุรกิจน่ะค่ะ ไม่ทราบว่าอยู่ห้องไหนคะ”
“ตรงไปเลี้ยวซ้ายครับ”
“ขอบคุณค่ะคุณมงคล” รมณีย์เดินออก นิภาพรรณมองตามอย่างสงสัย
“นี่พ่อ คุณหญิงมีเรื่องอะไรมาคุยกับยัยบัว”
“ก็เค้าบอกว่าธุรกิจ คงมาชวนลงทุนทำอะไรมั้ง”
“ไม่มีทาง มีแต่ตัวจะลงทุนทำอะไร ฉันว่าไอ้เพชรไม่อยู่ ก็เลยจะมากู้เงินไอ้บัวมากกว่า”
“นี่แม่ อย่ามองคนในแง่ร้ายนักเลย เค้าอาจจะมีเรื่องดีมาคุยกับลูกสาวเราก็ได้”
“ฉันไม่เชื่อ”
นิภาพรรณกับมงคลมองไปทางห้องบัว
+ + + + + + + + + + + +
รมณีย์มานั่งรอบัวที่ห้องทำงาน พอบัวเปิดประตูเข้ามารมณีย์จึงส่งยิ้มให้ทันที
“หวัดดีจ้ะ หนูบัว”
“ขอโทษนะคะ คุณหญิงที่ทำให้รอ”
“ไม่เป็นไรจ้ะลูก”
“ไม่ทราบว่าคุณหญิงมีธุระอะไรกับฉันหรือคะ”
“อย่าเรียกคุณหญิงเลยลูกมันดูทางการเกินไป เรียกแม่ดีกว่าจ้ะ” บัวทำหน้าเฉย “คือที่แม่มาวันนี้ แม่อยากจะมาขอโทษลูกบัวจ้ะ ตั้งแต่เกิดเหตุวันนั้นแม่ไม่สบายใจเลย”
“ฉันลืมไปหมดแล้วค่ะ”
“แต่แม่ไม่ลืมนะจ๊ะ แม่เสียใจจริงๆ ถ้าแม่ไม่โดนยัยอ้อมกับแม่เค้าแล้วยัยแม่เล้านั่นยุล่ะก็ แม่ไม่มีวันเชื่อหรอกว่าคนอย่างลูกบัวจะเป็นผู้หญิงอย่างว่า...”
“ขอบคุณค่ะ”
“ลูกบัวยกโทษให้แม่นะจ๊ะ”
“ค่ะ”
“โอ๊ย แม่นึกแล้วว่าลูกบัวต้องมีจิตใจงดงาม ขอแม่กอดทีนะจ๊ะ” รมณีย์เข้าไปกอดบัว แต่บัวยังสีหน้าเรียบเฉย “แล้วอีกเรื่องนึงจ้ะ แม่อยากให้ลูกกลับไปคืนดีกับพี่รัญนะ พี่รัญเค้ารักลูกมากนะ ตั้งแต่เกิดเรื่องเค้ากินไม่ได้นอนไม่หลับ ไม่มีความสุขเลย”
“ค่ะ ฉันเข้าใจดี”
“หมายความว่าลูกจะกลับไปรักกับพี่รัญเหมือนเดิมใช่มั้ย”
“คงไม่ล่ะค่ะ”
“หา .. ลูกบัวพูดอะไรนะ”
“เรื่องของดิฉันกับลูกชายคุณมันจบไปนานแล้วค่ะ คงจะเหลือความสัมพันธ์แค่เรื่องหนี้สินที่มีต่อกัน”
“เอ่อ...”
“ขอตัวนะคะ ดิฉันมีงานต้องทำเยอะค่ะ”
บัวดึงประตูเปิดให้ รมณีย์อึ้งเดินออก...
หลังจากรมณีย์กลับไปแล้วนิภาพรรณจึงรีบมาหาบัวที่ห้องทันที
“ยัยคุณหญิงถังแตกมาคุยอะไรกับลูก”
“เปล่าค่ะ เค้าแค่มาเสนอทำธุรกิจกับหนู”
“ธุรกิจอะไร อย่าไปลงทุนกับเค้านะลูก เค้าถังแตกมีแต่ตัว”
“หนูรู้แล้วค่ะ”
“ดีมาก อย่าให้ใครหลอกนะลูก อ้อ ว่าแต่เค้าจะทำธุรกิจอะไรหรือ”
“ความลับทางธุรกิจบอกไม่ได้ค่ะแม่”
“ลูกนี่ร้ายจริง ๆ”นิภาพรรณมองค้อนลูกสาว
จบตอนที่ 24
ติดตามอ่านตอนต่อไปพรุ่งนี้ เวลา 9.30 น.
