ติดตามอ่านได้ทาง www.manager.co.th ทุกวัน เวลา 9.30 น.
เรื่องย่อ/นักแสดง
ตอนที่ 16
เช้าวันใหม่การ์ตูนนั่งกินอาหารเช้า บัวเดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะ
“กาแฟหรือชา”การ์ตูนถาม
“กาแฟดีกว่า”
การ์ตูนเทกาแฟจากกาให้
“ขอบใจ” บัวจิบกาแฟ การ์ตูนหยิบขนมปังทาแยมส่งให้
“เอาขนมปัง”
บัวรับมา “อืมม์”
บัวถอนใจอย่างเซ็งๆ มองเหม่อดูเศร้าๆ การ์ตูนเหลือบมอง พยายามหาเรื่องคุย
“ฉันว่าก่อนกลับเมืองไทย เราไปชอปปิ้งกันมั้ยซื้อให้กระจุยเลย ให้สมกับที่เราผิดหวัง”
บัวชะงักมองหน้า การ์ตูนจ๋อยไป“ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ เจตนาจะพูดสะกิดใจแก”
บัวถอนหายใจ“ฉันคงต้องใช้เวลาซักพักกว่าจะลืมพี่รัญได้”
“ถ้ามีคนใหม่เข้ามาเมื่อไหร่ แกก็ลืมคนเก่าได้เอง”
ฉัตรชัยเดินเข้ามา“สวัสดีครับ คุณบัว คุณตูน”
การ์ตูนชะงัก
“ทานอาหารเช้าด้วยกันมั้ยคะ”บัวชวน
“ก็ดีครับ กำลังหิว”
ฉัตรชัยลงนั่ง หันมายิ้มให้การ์ตูน การ์ตูนทำเฉย
“ไปไหนมาแต่เช้าคะ”บัวถามอย่างยิ้มแย้ม
“ตั้งใจมาชวนคุณบัวกับคุณตูนไปชอปปิ้งน่ะครับ”
“ดีเลยค่ะ ตูนเพิ่งชวนบัวอยู่เมื่อกี้”
“งั้นทานเสร็จก็ไปเลยนะครับ”
“ฉันขอตัวแล้วกัน”การ์ตูนบอกเรียบๆ ---“ทำไมล่ะ”
“ฉันลืมไปว่าฉันต้องไปซื้อของฝากเด็กที่ออฟฟิสกับพี่เพชร”
“ไปซื้อแอร์พอร์ตก็ทัน ไปชอปปิ้งก่อนเถอะ”บัวชวน
ฉัตรชัยเห็นด้วยกับบัว“นั่นสิครับ หรือไม่พรุ่งนี้เช้าเราค่อยไปซื้อก็ได้”
“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณไปกับบัวเถอะ ฉันขอตัวก่อนนะ ต้องไปปลุกพี่เพชรก่อน”
การ์ตูนลุกออกไป บัวมองตามอย่างงงๆ
“วันสองวันนี้ตูนเป็นอะไรก็ไม่รู้”
“เป็นอะไรเหรอครับ”
“ไม่รู้ค่ะ...ดูแปลกๆ กาแฟหรือชาดีคะ” ---“ชาดีกว่าครับ”
บัวรินชาให้ ฉัตรชัยมองตามการ์ตูนไปอย่างแปลกใจเช่นกัน บัวส่งชาให้ ---“ขอบคุณครับ”
การ์ตูนแอบอยู่มุมหนึ่งโผล่มามองบัวกับฉัตรชัย ฉัตรมองกลับมา การ์ตูนรีบหลบ
“มีอะไรเหรอคะ”บัวถามอย่างแปลกใจ ---“เปล่าครับ”
การ์ตูนโผล่มามองอีกที เห็นบัวคุยกับฉัตรชัย
“จะว่าไปเค้าก็สมกับไอ้บัวมากกว่าเรา”การ์ตูนมองบัวกับฉัตรชัยอย่างเศร้าๆ
+ + + + + + + + + + + +
อ้อมชงกาแฟใส่กา หยิบขนมปังมาวางใส่จาน รัญเดินออกมา...
“พี่รัญคะ นั่งเลยค่ะ อ้อมเตรีมอาหารเช้าให้แล้วค่ะ” ---“ขอบใจมาก”
“นี่ค่ะขนมปัง” ---“ช่วยปิ้งให้พี่ด้วยได้มั้ย”
“อุ๊ย...อ้อมลืมไปซะสนิทว่าพี่รัญทานขนมปังปิ้งเกรียมๆรอซักครู่นะคะ”
อ้อมหยิบขนมปังไปใส่เครื่องปิ้ง“แล้วพี่รัญทานแยมอะไรนะคะ”
“แอปปริคอท” ---“อ้อ ใช่ค่ะ”
อ้อมเปิดตู้เย็นหยิบแยมให้ “นี่ค่ะ แอปปริคอท ไข่ดาวสุกหรือไม่สุกคะ”
“ไม่เป็นไร พี่ทำเองดีกว่า”
“ไม่ต้องหรอกค่ะให้อ้อมดูแลพี่รัญเถอะนะคะ ใหม่ๆก็อาจจะขลุกขลักบ้างนะคะ”
อ้อมหันไปตั้งกระทะจะทอดไข่ รัญมองตาม ยกกาแฟดื่มแล้วชะงัก “จืดสนิท”
รัญถอนใจมองอ้อมเห็นอ้อมหันมายิ้มให้ รัญยิ้มตอบหยิบหนังสือพิมพ์อ่าน...อ้อมหยิบไข่จะตอกใส่กระทะ ไข่ตกแตก
“ว้าย” ---“มีอะไร”
“อ้อมทำไข่ตกพื้นน่ะค่ะ แตกเละไปหมดเลย ไม้ถูบ้านอยู่ไหนคะ” ---“อยู่ในตู้หลังบ้าน”
อ้อมวิ่งออกไป รัญมองแล้วถอนใจ ชะงักได้กลิ่นไหม้ “กลิ่นอะไรไหม้”
รัญหันไปดูขนมปัง เปิดตู้ออกขนมปังไหม้เกรียม อ้อมวิ่งกลับเข้ามาพร้อมไม้ถูพื้น
“ว้าย ขนมปังไหม้เหรอคะ เดี๋ยวอ้อมปิ้งให้ใหม่ค่ะ”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพี่รีบไป พี่มีประชุมแต่เช้า”
“แต่อ้อมทำแป๊บก็เดียวเสร็จแล้วค่ะ พี่รัญรอเดี๋ยวเถอะค่ะ”
“ไม่เป็นไร...พี่ไปกินข้างนอกดีกว่า”
รัญเดินออกไป รินลดาเดินลงมาจากชั้นบน“นี่กลิ่นอะไรไหม้เนี่ย”
“ขนมปัง นี่เธอมาก็ดีแล้ว ช่วยพี่ล้างครัวหน่อยเถอะ ไข่แตกเละไปหมดแล้ว”
“สงสัยจะไม่ได้ค่ะ รินนัดกับอาจารย์ไว้ตอนเช้า ขอตัวก่อนนะคะ”
รินลดาจะรีบออกไป อ้อมเรียกไว้ “เดี๋ยว ยัยริน”
“ไม่ได้จริงๆค่ะ พี่อ้อมหัดทำไปก่อนนะคะ”รินลดาวิ่งออกไปเลย
“โอ๊ย...ตายเลย เรายิ่งขี้เกียจทำอยู่ด้วย”
อ้อมหันมองในครัวอย่างท้อใจ เมื่อข้าวของในครัววางเละเทะไปหมด
+ + + + + + + + + + + +
รินลดาเดินเลี้ยวมาเห็นรัญนั่งกินอาหารอยู่ที่ร้าน รินลดาแวะเข้าไปหา...
“อ้าวพี่รัญ...ทำไมเช้านี้มาทานข้างนอกล่ะคะ อ๋อ พี่อ้อมทำขนมปังไหม้ใช่มั้ย”
“อืมม์...แล้วรินกินอะไรรึยัง ถ้ายังไม่กินมากินด้วยกันสิ”
รินลดาลงนั่ง หันไปสั่งอาหาร“ขออาหารเช้าที่นึง”
พนักงานเอากาแฟเข้ามาเสิร์ฟ
“จะว่าไปพี่อ้อมเนี่ยทำอะไรไม่เป็นซักอย่าง สู้บัวระวงไม่ได้เลยนะคะ”
รัญชะงัก “อืมม์”
“แล้วทำไมพี่รัญถึงเลิกกับเค้าล่ะคะ รินนึกว่าพี่รัญรักเค้าซะอีก”
รัญเงียบไม่ตอบ
“นี่ถ้าไม่ติดว่าแม่อยากให้พี่รัญแต่งกับพี่อ้อมล่ะก็ รินก็ชักจะชอบยัยบัวระวงเหมือนกันนะ”
“จริงเหรอ”
“จริงสิคะ เค้าดูเป็นแม่บ้านแม่เรือน ดูแลเอาใจใส่พี่รัญ เลิกกันแบบนี้เค้าไม่เสียใจแย่เหรอ”
“เค้าคงไม่เสียใจหรอก”
“ทำไมคะ...รินว่าท่าทางเค้ารักพี่รัญมากนะ รินเคยไปซื้อของกับเค้า เค้าจำได้หมดว่าพี่รัญชอบอะไรไม่ชอบอะไร แถมจำได้ด้วยว่ารินชอบกินช๊อคโกแลต ผิดกับพี่อ้อมจำได้แต่เรื่องตัวเอง”
รัญถอนใจ “พูดไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก เพราะถึงยังไงเค้าก็คงไม่กลับมาหาพี่...เอา”รัญหยิบเงินให้รินลดา “รินจ่ายตังค์นะ พี่ไปก่อนล่ะ” ---“ค่ะ”
รัญลุกเดินไป รินลดามองตาม“หวังว่าพี่อ้อมจะรักษาแผลใจให้ พี่รัญได้นะ”
+ + + + + + + + + + + +
รัญเดินเข้ามาในสถานทูต ปิยะเข้ามาทักทาย
“หวัดดีครับท่านเลขา” ---“หวัดดี”
รัญเดินเข้าห้องทำงานไป ปิยะหันมาถามภาดา
“พักนี้ท่านเลขาเป็นอะไร หน้าตาดูเศร้าๆ”
“สงสัยทะเลาะกับแฟนมั้ง วันก่อนเข้าประชุมก็ดูเหม่อๆ”
“มีแฟนตั้งสองคนไม่น่าเศร้าหรอกนะคะ”ป้าไหมสอดขึ้น
รัญเดินออกมาส่งเสียงดุ“ป้าไหม”
ป้าไหมสะดุ้ง“ขา”
“ขอกาแฟแก้วนึง” ---“ค่ะ”
“ปิยะงานที่ผมสั่งเรียบร้อยรึยัง”
“ผมจะสรุปให้บ่ายนี้ครับ”
“พี่ภา ผมขอรายละเอียดงานประชุมซัมมิทไปตั้งแต่เมื่อวานยังไม่ได้เลยนะครับ”
“ค่ะ...ค่ะ เดี๋ยวพี่เอาไปให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
รัญเดินกลับไป ภาดาหันมาบอกปิยะ
“เห็นมั้ยล่ะ ถ้าเครียดแบบนี้ทะเลาะกับแฟนแน่ๆ” บอกแล้วต่างคนต่างรีบไปทำงาน
+ + + + + + + + + + + +
ฉัตรเดินกับบัวเดินมาด้วยกัน ฉัตรชัยหันมาบอก...
“ผมลืมบอกไปว่าผมมีธุระที่สถานทูตครึ่งชั่วโมง พอดีท่านทูตจะฝากของให้คุณพ่อ คุณบัวเดินเล่นรอผมก่อนได้มั้ยครับ เดี๋ยวผมกลับมาเจอ”
“ไปด้วยกันก็ได้ค่ะ คุณจะได้ไม่ต้องย้อนไปย้อนมา”
“แต่คุณอาจจะต้องเจอคุณรัญนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ...บัวกับเค้าไม่มีอะไรกันแล้ว” ---“งั้นก็ไปครับ”
ทั้งสองเดินไปที่สถานฑูตด้วยกัน ภาดาเดินมาเห็นจึงเข้ามาทัก
“สวัสดีค่ะคุณฉัตรชัย” ---“สวัสดีครับ”
ภาดาเห็นบัวชะงัก บัวยกมือไหว้“สวัสดีค่ะ”
“ท่านทูตรออยู่ที่ห้องค่ะ”
“ไปครับคุณบัว”
“ฉันรออยู่ตรงนี้ดีกว่าค่ะ” ---“โอเคครับ”
ฉัตรชัยเดินตามภาดาไป บัวลงนั่ง หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน
+ + + + + + + + + + + +
ฉัตรชัยไปหาท่านฑูตในห้องทำงาน
“สวัสดีครับ คุณอา”ฉัตรชัยยกมือไหว้
“หวัดดีฉัตรชัย”ท่านฑูตหยิบของฝากให้ “นี่ฝากไปให้พ่อเราด้วย”
ฉัตรชัยรับของมา“ขอบคุณครับ”
“แล้ว เป็นไง เจอเจ้าสาวที่หนีมารึยัง” ---“เจอแล้วครับ”
“แล้วปรับความเข้าใจกันรึยัง”
“ได้คุยกันแล้วครับ ผมคงไม่แต่งกับเธอแล้ว”
“อ้าว...ทำไมล่ะ ไหนตอนแรกที่มาบอกว่าต้องตามหาตัวให้เจอให้ได้”
“พอดีผมเจอคนที่ผมชอบจริงๆแล้วครับ”
“อะไรกัน มาไม่กี่วันเจอแฟนใหม่แล้วเหรอ เรานี่มันเจ้าชู้จริงๆ”
“ไม่ได้เจ้าชู้หรอกครับ ก่อนหน้านี้ผมแค่อยากตามใจพ่อแม่”
“เอา...ยังไงอาก็ดีใจด้วย” ---“ขอบคุณครับ”
ฉัตรชัยนึกถึงการ์ตูนแล้วยิ้มอย่างมีความสุข
+ + + + + + + + + + + +
ป้าไหมเอาน้ำเข้ามาให้บัว“น้ำค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“พบท่านเลขารึยังคะ”
“เปล่าค่ะ...ฉันไม่ได้มาพบท่านเลขา ฉันมาธุระ” ---“ธุระอะไรคะ”
บัวมองหน้าป้าไหม
“ถ้าเป็นธุระในสถานทูตจะได้แนะนำถูกไงคะ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ขอบคุณ”
ป้าไหมมองค้อนเดินออกไป บัวหยิบน้ำขึ้นจิบชะงัก รัญเดินก้าวเข้ามาเห็นบัว รัญชะงักไปเหมือนกัน บัวเมินหน้าไปทางอื่น รัญมองบัวแล้วตัดสินใจเดินเข้าไปหา
“มาหาผมเหรอ” ---“เปล่าค่ะ”
รัญอึ้งไป“แล้วคุณมาสถานทูตทำไม”
ท่านทูตเดินออกมากับฉัตรชัย “อ้าว...รัญ”
“คุณอาบอกว่า ปลายปีคุณรัญจะได้ขึ้นเป็นท่านทูตคนใหม่เหรอครับ”ฉัตรชัยถามอย่างยิ้มแย้ม ---“ครับ”
บัวมอง รัญเหลือบมาเห็น บัวเมินหน้า
“ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ” ---“ขอบคุณครับ”
“คุณบัวนี่ท่านทูต”ฉัตรชัยแนะนำ
บัวยกมือไหว้ “สวัสดีค่ะ”
“คุณบัวเป็นเพื่อนผมครับ”ฉัตรชัยแนะนำ
“มาเรียนหรือว่ามาเที่ยวครับ”ท่านฑูตทักทาย ---“มาทำงานค่ะ”
“ทำเกี่ยวกับอะไรครับ” ---“ขายบริการน่ะค่ะ”
รัญอึ้ง
“เป็นพวกเซลเหรอ” ---“ก็ทำนองนั้นแหละค่ะ”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับ พอดีผมกับคุณบัวจะไปชอบปิ้งกันน่ะครับ”ฉัตรชัยบอก
“งั้นเชิญตามสบาย อ้อ...เย็นนี้ว่างมั้ย มากินข้าวกับอา”ท่านฑูตชวน
“พรุ่งนี้ได้มั้ยครับ วันนี้ผมมีนัดกับคุณบัวแล้ว”
“ว่าจะไปทานอาหารที่ร้านบนเขากันน่ะค่ะ เห็นเค้าว่าบรรยากาศมันโรแมนติคมาก”
รัญเครียดหึงขึ้นมา ฉัตรชัยหันมาบอกท่านฑูต
“แล้วพรุ่งนี้ผมโทรหาคุณอาอีกทีนะครับ” ---“ได้”
“งั้นผมลานะครับ”
ฉัตรชัยยกมือไหว้ท่านทูต บัวไหว้ตาม“สวัสดีค่ะ”
ท่านทูตรับไหว้ “หวัดดีจ้ะ”
ฉัตรชัยหันมายิ้มให้รัญ “ไปนะครับคุณรัญ”
บัวไหว้รัญ “สวัสดีค่ะคุณรัญ ลาก่อนนะคะ”
บัวควงแขนฉัตรชัยเดินออกไป ท่านทูตมองตาม
“แฟนฉัตรชัยเค้าน่ารักดีนะ” ---“เอ่อ...ครับ”
“คุณเองก็อย่าช้านะ”
ท่านทูตเดินออกไป รัญยืนอึ้งเหมือนถูกชกนึกถึงคำพูดของบัว
‘สวัสดีค่ะ คุณรัญ...ลาก่อนนะคะ’
รัญตัดสินใจเดินตามบัว กับฉัตรชัยออกมา รัญเดินตามหาว่าทั้งคู่ไปไหน กระทั่งเห็นบัวอยู่ในร้านค้ากับฉัตรชัย
ฉัตรชัยหยิบของในร้านมาดู
“คุณบัวว่าของชิ้นนี้เหมาะกับตูนมั้ยครับ” ---“ตูนเหรอคะ”
“ครับ...ผมเห็นว่าน่ารักดี คุณตูนน่าจะชอบ”
“ก็ดีนะคะ ตูนเค้าชอบยี่ห้อนี้อยู่แล้ว”
รัญมองเห็นบัวกับฉัตรช่วยกันเลือกสี
“คุณบัวช่วยเลือกหน่อยสิครับว่าสีไหนดี”
บัวชี้ ฉัตรชัยหยิบมาดูส่งให้บัวลองใส่ บัวเอียงให้ฉัตรชัยดู ทั้งสองหัวเราะกัน รัญมองอย่างไม่พอใจ ขณะเดียวกันนั้นบัวกับฉัตรชัยหันมาทางรัญ รัญรีบหลบ
บัวกับฉัตรเดินออกมาจากร้าน รัญแอบมองทั้งสองเห็นฉัตรกับบัวเดินไปตามถนน รัญเดินตาม ฉัตรชัยกับบัวหยุดเดินหันมาทางรัญ รัญหลบอีก ฉัตรชัยกับบัวเดินข้ามถนนไปรัญมองตาม
“นี่เราเป็นอะไร เรามาตามดูเค้าทำไม เธออยากจะทำอะไรมันก็เป็นสิทธิ์ของเธอ”
รัญตัดใจหันเดินไปอีกทาง รัญเดินมาสองก้าวแล้วชะงัก หันมองด้านหลังเห็นฉัตรชัยกับบัวยืนชี้ชวนกันดูของ รัญสะบัดหน้าเดินไปอีกทาง
+ + + + + + + + + + + +
รินลดากับเพชรเดินเที่ยวไปด้วยกัน เพชรป้อนขนมให้รินลดา“คุณลองนี่สิอร่อย”
“มาฉันกินเอง”รินลดาบอกเขินๆ
“ให้ผมป้อนน่า”
“ฉันโตแล้ว...อายคนเค้า”
“อายอะไร คนรักกันเค้าก็ทำอย่างนี้ทั้งนั้น มา...อ้าปาก” ---“ก็ได้”
รินลดาอ้าปากให้ป้อนแต่เพชรชะงักไม่ป้อน รินลดาตีแขน
“คุณนี่นะ อย่าแกล้งสิ”
“ผมไม่ได้แกล้ง ผมเพียงแต่นึกขึ้นได้ว่าคุณยังไม่เคยบอกรักผมเลยนะ บอกรักผมหน่อยสิ”
“ก็บอกแล้วไงว่าต้องดูความประพฤติคุณก่อน”
“นี่ผมก็ประพฤติดีมาตลอด ทำตามที่คุณสอนคุณสั่งแล้วนะ บอกรักผมซักนิด ผมจะได้ตายตาหลับ”
รินลดามองเขินๆ เพชรมองรอคำบอก
“คุณนี่เวอร์จริงๆ”
“ไม่ได้เวอร์นะ พูดจริงๆ บอกหน่อย บอกแค่ว่ารักผมก็พอแล้ว”
รินลดาพยักหน้าอย่างเขินๆ แล้วกระซิบ “ฉันรักคุณ”
“อะไรนะ ผมไม่ได้ยิน ดังหน่อยสิ”
รินลดาตะโกนใส่หู“ฉันรักคุณ” ---“โอ๊ย”
“พอใจรึยัง ให้หูแตกเลย”
รินลดาหัวเราะแล้ววิ่งหนี เพชรวิ่งตาม“เดี๋ยวสิ”
เพชรคว้าตัวรินลดามากอด อุ้มเหวี่ยงหมุนไปรอบๆ รินลดาหัวเราะอย่างมีความสุข
(อ่านต่อหน้าที่ 2)
ตอนที่16 (ต่อ)
ค่ำนั้น...รัญเปิดประตูเข้าบ้านมาเห็นบ้านมืด มองมาที่โต๊ะอาหาร เห็นเป็นบัวกำลังจุดเทียน
รัญชะงัก ขยับเดินเข้ามามองอีกทีที่แท้เป็นอ้อมอยู่ในชุดเซ็กซี่“เชิญค่ะพี่รัญ”
อ้อมเดินเข้ามาจูงมือรัญ“วันนี้อ้อมทำอาหารให้พี่รัญค่ะ”
“นี่คุณอ้อมทำเองหมดเลยเหรอครับ”
“เอ่อ...อ้อมทำแค่สลัดผักน่ะค่ะ ส่วนอาหารอื่นอ้อมซื้อสำเร็จรูปมา กลัวว่าทำแล้วจะไม่ถูกปากพี่รัญ พี่รัญทานเลยนะคะ อ้อมจะอุ่นให้จะได้ร้อนๆ” ---“ครับ”
อ้อมเอาอาหารไปใส่ไมโครเวฟ รัญมองตาม อ้อมหันมายิ้มให้ รัญยกเครื่องดื่มจิบ อ้อมยกอาหารออกมาจากไมโครเวฟ วางบนโต๊ะ “ได้แล้วค่ะพี่รัญ”
รัญตักอาหารกิน อ้อมมองยิ้ม“อร่อยมั้ยคะ”
“ครับ”รัญฝืนตอบ
“ทานเยอะๆนะคะ”
อ้อมตักอาหารให้ พร้อมกับชวนคุย รัญฝืนคุยด้วย แต่เขากับเห็นอ้อมเป็นบัวที่กำลังชวนเขาคุย รัญถึงกับนิ่งอึ้งไป“พี่รัญคะ...พี่รัญ”อ้อมเรียก
รัญได้สติ “อะไรนะครับ”
“นี่พี่รัญไม่ได้ฟังที่อ้อมพูดเลยเหรอคะ” ---“เอ่อ”
“พี่รัญกำลังคิดถึงใครอยู่เหรอคะ”
“เปล่า พี่กำลังคิดเรื่องงานน่ะ”
“ไม่ได้คิดถึงบัวระวงนะคะ”
“พี่จะไปคิดถึงเค้าเรื่องอะไร”
“จริงนะคะ” ---“จริงสิ”
อ้อมลุกเดินเข้ามากอดรัญ
“อ้อมดีใจจังเลย ที่พี่รัญลืมเค้าได้ซะที”
รัญมองอ้อม อ้อมมองสบตา อ้อมจะจูบรัญ รัญขยับตัวหยิบเครื่องดื่ม อ้อมชะงัก
“เต้นรำกันหน่อยมั้ยคะ”
อ้อมเดินไปเปิดเพลง
“พี่ขอตัวนะพี่มีงานค้างอยู่”
“เต้นรำแค่เพลงเดียว ไม่เสียเวลามากหรอกค่ะ”
“ขอเป็นวันหลังแล้วกันนะ”
“ก็ได้ค่ะ...ไปค่ะ เดี๋ยวอ้อมช่วยถูหลังให้”
“ไม่ต้องหรอก อ้อมทานต่อเถอะ”
รัญหันจะเดินขึ้นข้างบน อ้อมเรียกไว้“พี่รัญคะ”
รัญหันมอง
“งั้นเดี๋ยวอ้อมเก็บของแล้ว อ้อมชงกาแฟขึ้นไปให้นะคะ” ---“จ้ะ”
รัญเดินขึ้นไป อ้อมมองหงุดหงิด
“ทำไมซึมเซื่องอย่างนี้ อุตส่าห์ทำโรแมนติคแล้วนะ”
รัญเปิดประตูเข้าห้องถอดไทค์ออกลงนั่งอึ้ง เขาเห็นบัวเดินออกมาจากห้องน้ำ
‘…บัวเตรียมน้ำอุ่นให้แล้วนะคะพี่รัญ...’
รัญมอง บัวหายไป รัญถอนใจ
“ทำไมเราไม่เลิกคิดถึงเธอ”
รัญหลับตาสะบัดหน้าไล่ความรู้สึกลุกเดินเข้าห้องน้ำไป
+ + + + + + + + + + + +
อ้อมเปิดไฟในบ้านแล้วเป่าดับเทียน จานวางเต็มโต๊ะ
“นี่เราต้องล้างจานพวกนี้เองเหรอเนี่ย”
รินลดากลับเข้ามา
“หวัดดีค่ะพี่อ้อม นี่จุดเทียนกินข้าวกับพี่รัญเหรอ” ---“อืมม์”
“แล้วพี่รัญล่ะ”
“ขึ้นไปข้างบนแล้ว”
“แล้วทำไมพี่อ้อมไม่ตามขึ้นไปล่ะ”
“กำลังจะไปเดี๋ยวนี้ เธอมาก็ดีแล้ว เก็บจานล้างให้พี่ด้วยนะ”
รินลดาอึ้งไปทันที “เอ่อ”
อ้อมคว้าแก้วกาแฟออกไป
“อะไรวะ เราไม่น่ารีบกลับเข้ามาเลย รู้อย่างนี้อยู่ทานไอติมกับคุณเพชรซะก็ดี”
รินลดาถอนใจเฮือก
+ + + + + + + + + + + +
อ้อมถือกาแฟเดินขึ้นมาจะเปิดห้องรัญห้องล็อค อ้อมเคาะประตู“พี่รัญคะพี่รัญ”
รัญเปิดออกมา
“กาแฟค่ะ” ---“ขอบคุณ”
“ขออ้อมเข้าไปหน่อยสิคะ”
“พี่มีงานสำคัญ เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะ” ---“แต่ว่า...”
“พี่ขอตัวนะ”รัญปิดประตู กดล็อค
“พี่รัญนะ...อ้อมชักจะหมดความอดทนแล้วนะ”อ้อมมองอย่างโกรธจัด
+ + + + + + + + + + + +
มงคลกับนิภาพรรณเดินเข้าบ้านมา คนใช้มารับของ...
“เมื่อไหร่ไอ้เพชรกับไอ้ตูนมันจะกลับมาทำงานเนี่ย”มงคลบ่น
“ไม่รู้สิคะ หายเงียบไปตั้งหลายวันแล้วไม่เห็นส่งข่าวเลย”
“แล้วคุณไม่โทรหาเค้าเหรอ”
“แล้วทำไมต้องเป็นฉันที่โทร คุณก็เป็นพ่อเค้านะ”
“คุณนี่ ก็ผมประชุมทั้งวัน”
ขณะเดียวกันนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือนิภาพรรณดังขึ้น
“พูดถึงก็โทรมาพอดีเลย ฮัลโหล” ---“แม่เหรอครับ”
“นี่...ไอ้เพชรพ่อแกเค้าด่าแม่ใหญ่เลยว่าทำไมพวกแกไม่กลับมาทำงานกันซะที”
“พ่อไม่ได้ด่านะ แค่ถามว่าเมื่อไหร่จะกลับซะที”มงคลตะโกนบอกใส่
“วันสองวันนี้แหละครับ”
นิภาพรรณหันมาบอกมงคล
“ลูกบอกอีกสองวันจะกลับ แล้วน้องล่ะ...น้องดีขึ้นรึยัง”
“ก็โอเคแล้วแม่”
“แล้วจะกลับมาพร้อมแกรึเปล่า” ---“กลับครับ”
นิภาพรรณดีใจสุดๆหันไปบอกมงคล
“ไชโย...นี่คุณยัยบัวก็จะกลับกับตาเพชรด้วย”
“เออ...ขอให้กลับเถอะ ไม่แต่งก็ไม่แต่ง พ่อกับแม่ไม่บังคับแล้ว”
“แล้วพ่อกับแม่อยากได้อะไรมั้ยครับ”เพชรถาม
“แกดูกระเป๋ามาให้แม่ซักใบ ให้บัวช่วยเลือกให้แม่หน่อย แม่อยากได้สีเข้มๆเอาไว้ไปงานกลางคืน”
“ครับ...แล้วพ่อล่ะ”
นิภาพรรณหันไปหามงคล
“ลูกถามว่าอยากได้อะไร”
“ขอแหม่มสวยๆซักคนได้มั้ย”มงคลบอกขำๆ
นิภาพรรณค้อน“อยากถูกเฉือนเหรอ”
“ว่าไงครับแม่”
“พ่อเค้าอยากได้แหม่มสวยๆซักคน”
“ได้ผมจะเอาไปให้สองคนเลย แค่นี้นะครับ รักแม่นะ จุ๊บจุ๊บ”
“เออ...ดูน้องให้ดีล่ะ”
“รู้แล้วน่า”เพชรกดวางสาย
นิภาพรรณวางสายแล้วหันมายิ้มกับมงคล
“วันนี้สั่งหมูหันมากินฉลองกันดีกว่าคุณ ลูกสาวจะกลับบ้านทั้งที”นิภาพรรณตะโกนเรียกสาวใช้ “ส้มเช้ง”
ส้มเช้งรีบเข้ามา“ขาคุณนาย”
“โทรสั่งโต๊ะจีนมาโต๊ะนึง เอาหมูหันมากินหน่อย”
“ค่ะ”ส้มเช้งรับคำ
เมื่อส้มเช้งออกไป นิภาพรรณหันมาทำตาเขียวใส่มงคล
“นี่เมื่อกี้ที่พูดถึงแหม่มน่ะ พูดจริงหรือพูดเล่น”
“พูดเล่นสิ มีคุณอยู่ทั้งคนจะไปรักใครได้”
“แหม...ปากหวาน มา...ขอจูบที”
นิภาพรรณเข้าไปจุ๊บมงคล มงคลแอบเบ้หน้า
+ + + + + + + + + + + +
เพชรเดินเข้ามาหาบัวกับการ์ตูนที่นั่งเล่นอยู่ด้วยกัน...
“แน่ใจนะว่าจะกลับบ้าน ฉันบอกแม่กับพ่อไปแล้วนะ”
“จริงสิ...ฉันจะอยู่ทำไม”บัวน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว
เพชรมองหน้าน้องสาว
“ไม่ใช่ไอ้รัญมันมาง้อแล้วใจอ่อนอยู่ต่อล่ะ”
“เค้าไม่มาง้อหรอก ถ้าง้อเค้าก็มานานแล้ว”
“อ๋อ...นี่ก็รอให้เค้ามาง้ออยู่เหมือนกันเหรอ”การ์ตูนแหย่ ---“เปล่า”
การ์ตูนมองหน้า
“แกเนี่ยปากแข็ง ฉันรู้น่าว่าแกยังมีใจให้เค้าอยู่”
ขณะเดียวกันนั้นเสียงออดดังขึ้น
“ใครมา”เพชรถามขึ้น
การ์ตูนเดินไปเปิดประตูเห็นฉัตรชัยยืนอยู่พร้อมดอกไม้
“หวัดดีครับ”
การ์ตูนมองดอกไม้ในมือฉัตรชัย
“ฉันบอกแล้วไงฉันไม่ว่าง”
“เอ่อ...ผมมาหาคุณบัว”
การ์ตูนหน้าแตก“แล้วก็ไม่บอก...เชิญ”
การ์ตูนสะบัดหน้าเดินเข้ามา ฉัตรชัยเดินตาม
“หวัดดีครับ คุณเพชร”
“หวัดดีครับ เชิญตามสบาย ผมกำลังจะไปพอดี”
“แล้วเจอกันครับ” เพชรเดินออกไป
“หวัดดีค่ะคุณฉัตรชัย...รอเดี๋ยวนะคะ”
บัวเดินเข้าไปในห้อง ฉัตรชัยมองหน้าการ์ตูน การ์ตูนทำหน้าปั้นปึ่งเมินไป
“คุณตูน” ---“มีอะไรอีกล่ะ”
การ์ตูนหันมาอย่างไม่พอใจ ฉัตรชัยยื่นดอกไม้ให้“ดอกไม้ครับ”
การ์ตูนชะงัก “ทำไม”
“ผมเห็นมันสวยดีก็เลยซื้อมาฝากคุณ”
“เอามาฝากฉันหรือฝากบัวกันแน่”การ์ตูนประชด
“ฝากคุณจริงๆ เมื่อกี้ผมจะให้คุณหน้าประตูแล้ว พอดีคุณเดินหนีมาก่อน”
“ใครจะไปรู้ เห็นคุณบอกมาหาบัว ก็นึกว่าซื้อมาฝากบัว”การ์ตูนยังงอนๆ
ฉัตรชัยยิ้ม“ฝากคุณครับ...แล้วหวังว่าวันนี้คุณจะไปด้วยกันนะ”
“ฉันจะไปทำไม ไม่อยากเป็นส่วนเกิน”
“ส่วนเกินอะไรกัน เพื่อนกันทั้งนั้น ไปนะครับ นี่เราจะกลับแล้วนะจะได้เดินเที่ยวถ่ายรูปด้วยกันหน่อย”
“แต่ฉัน...”
บัวเดินออกมาจากห้อง“อย่าทำเป็นเล่นตัวหน่อยเลย วันนี้ร้านเค้าเซลวันสุดท้ายนะ มัวอิดออดไม่ได้ของอย่ามาบ่นนะ” ---“ไปก็ได้”
การ์ตูนเดินออกไป บัวมองตามหมั่นไส้หันมาบอกฉัตรชัย “ท่ามากไปอย่างงั้นแหละค่ะ”
ฉัตรชัยมองตามการ์ตูนอย่างขำๆ
+ + + + + + + + + + + +
บัวกับการ์ตูนและฉัตรชัยเดินเข้าออกร้านต่าง ๆ ถือถุงช๊อปปิ้ง การ์ตูนจะเดินเข้าร้านกับฉัตรชัย บัวจึงบอกทั้งสอง
“ฉันรอข้างนอกนะ”
“อ้าว...ไม่เข้าเหรอ”การ์ตูนถาม
“เออ...แกเข้าไปเถอะ ร้านนี้ฉันเข้าแล้วเมื่อวาน” ---“ไป...ตูน”
ฉัตรชัยคว้ามือการ์ตูน การ์ตูนมองค้อน บัวมองตามยิ้มๆ
ในร้าน ฉัตรชัยเลือกของให้การ์ตูนลอง ฉัตรชัยเจ้ากี้เจ้าการเลือกให้การ์ตูน บัวยืนรอหน้าร้านมองเหม่อ สักครู่การ์ตูนกับฉัตรชัยออกมา “ไป...บัว”
การ์ตูนกับฉัตรเดินนำไป บัวเดินตามไปอย่างหงอยๆ
ฉัตรชัยถ่ายรูปคู่กับการ์ตูนหลายภาพทั้งสองดูใกล้ชิดมีความสุข บัวมองน้ำตาซึมแอบร้องไห้นึกถึงตัวเอง การ์ตูนหันมาเห็น
“แกเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม”
“เปล่า...ฝุ่นมันเข้าตา”
“ไหนออกรึยัง” ---“ออกแล้ว”
“ไปไหวมั้ยครับ หรือจะนั่งกินกาแฟก่อน”ฉัตรชัยถาม
“ไปต่อเถอะค่ะ”
“ไปร้านนู้นเถอะ ร้านนู้นเซล”
สามคนจูงมือกันข้ามถนนไป
รัญนั่งอยู่ร้านกาแฟชะงักมอง เห็นบัวเดินมากับฉัตรชัยและการ์ตูน
ฉํตรชัยหันมาบอกสองสาว
“เดี๋ยวครับ...ถ่ายรูปคู่กันหน่อย”
บัวยืนคู่กับการ์ตูน ฉัตรชัยถ่ายให้
“คุณมาถ่ายคู่กับบัวบ้าง ฉันเป็นตากล้องให้”
ฉัตรชัยส่งกล้องให้ การ์ตูนถ่ายรูปฉัตรชัยกับบัว
“ขอกอดหน่อยนะครับ จะเอาไปหลอกแม่”
ฉัตรชัยดึงบัวเข้ามากอด รัญมองอย่างหึงหวงกระแทกแก้วกาแฟอย่างโกรธลุกเดินออกไป
บัวเดินคุยกับฉัตรชัยที่อยู่กลางระหว่างการ์ตูนกับบัว รัญเดินตามแอบมอง เมื่อไปถึงร้านหมวก บัวหยิบหมวกใส่หัวฉัตรชัย
“สวยมั้ยตูน” ---“ไม่”
“แล้วใบนี้ล่ะ”
บัวเปลี่ยนใบใส่ให้ฉัตรชัย รัญแอบมองจากนอกร้าน พลางบ่น...
“ไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะเป็นผู้หญิงแบบนี้ ตอนอยู่กับเราก็บอกว่ารักเรา”
รัญหันกลับไปมองเห็นบัวเดินออกจากร้าน รัญหลบ...บัวยืนรอหน้าร้าน รัญแอบมองเห็นบัวยืนเหม่อลอย รัญลังเลว่าจะเข้าไปหาดีหรือไม่ รัญเห็นบัวยังเหม่อเศร้า จึงตัดสินใจจะเดินเข้าไป การ์ตูนกับฉัตรชัยออกมาพอดี รัญชะงัก ทั้งสามพากันเดินต่อไป รัญถอนใจอย่างหงุดหงิด
บัว การ์ตูน ฉัตรชัย เดินคุยกันไปเรื่อยๆ
“ฉันว่าเราต่างคนต่างแยกกันดูดีกว่านะ ไม่งั้นเราคงไม่ได้ของซักชิ้น”การ์ตูนแนะ
“ก็ดีเหมือนกัน”บัวเห็นด้วย
“งั้นฉันอยู่ร้านเมื่อกี้นะ จะลองเสื้อซักตัว”
“เออ...ไม่ต้องรีบ ฉันอยู่ร้านนี้”
การ์ตูนแยกไปอีกร้าน บัวกับฉัตรชัยเดินเข้าร้านเสื้อชายหญิง รัญโผล่หน้าออกมามอง เห็นฉัตรชัยเดินเข้าร้านกับบัว รัญมองไม่พอใจ
ฉัตรชัยกับบัว เมื่อเข้าไปในร้าน ฉัตรชัยบอกบัว...
“คุณบัวตามสบายนะครับ ผมจะไปดูด้านโน้น” ---“ค่ะ”
ฉัตรชัยเดินแยกออกไป บัวเลือกดูเสื้อหยิบเสื้อทาบตัวมองกระจกเงยหน้าขึ้น สะดุ้งเมื่อเห็นรัญยืนมองอยู่
“ทำไมตอนอยู่กับผม ไม่เห็นบอกว่าอยากได้ของพวกนี้เลย ผมจะได้ซื้อให้”
บัวมองหน้ารัญอย่างรู้สึกโกรธ ที่รัญดูถูกพยายามควบคุมอารมณ์
“เผอิญตอนที่ฉันอยู่กับคุณฉันไม่ได้คิดว่าตัวเองขายบริการอยู่”
รัญอึ้งกับคำตอบ บัวเดินผละไป
“เดี๋ยว บัว”
บัวหยุดมอง
“ถึงเราจะเลิกกันแล้ว แต่ผมก็ไม่อยากให้คุณต้องทำแบบนี้นะ”
“ทำแบบนี้หมายความว่าไงคะ”
“ก็...ที่คุณมากับคุณฉัตรชัย”
“เสียใจด้วยนะคะ คุณฉัตรชัยเค้าไม่ได้ซื้อบริการฉัน เค้าคบกับฉันด้วยใจ”
“ไม่จริงหรอก...ไม่มีผู้ชายคนไหนคบกับผู้หญิงสวยๆอย่างคุณด้วยใจหรอก เค้าหวังในตัวคุณมากกว่า”
บัวยิ้มเยาะ
“อ้อ...คุณจะบอกว่าเค้าเหมือนคุณงั้นเหรอคะ ที่สนใจในตัวฉันก็แค่เรื่องบนเตียง”
“ไม่ใช่นะบัว”
“เอาล่ะค่ะ ฉันว่าเราอย่าพูดเรื่องเก่าเลย เพราะตอนนี้เราเองก็ไม่มีอะไรกันแล้ว”
“แต่ผมเป็นห่วงคุณนะ”
“คุณจะมาเป็นห่วงฉันเรื่องอะไร ในเมื่อเรื่องของเรามันจบลงแล้ว และฉันรู้ว่าฉันทำอะไรอยู่”
บัววางของเดินออกจากร้าน รัญเดินตามออกไป
“เดี๋ยวสิบัว คุณต้องฟังผมก่อนนะ”
“คุณมาตามตื๊อฉันเรื่องอะไร”
“ผมขอร้อง...ผมอยากให้คุณเลิกทำอาชีพนี้ ผมจะฝากงานให้คุณทำกับเพชร”
“ขอบคุณในความหวังดี แต่ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณทั้งนั้น”
บัวจะไปรัญคว้าแขน “เดี๋ยวบัว”
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”
ฉัตรชัยตามออกมาจากร้าน
“มีอะไรกันเหรอครับ”
“คุณรัญค่ะ เค้าพยายามตามตื๊อฉันเรื่องอะไรก็ไม่รู้”บัวบอกทันที
“ผมแค่อยากจะคุยส่วนตัวกับเธอ”รัญหันบอกฉัตรชัย
“แต่ฉันไม่อยากคุยกับคุณ”บัวสะบัดมือออก“ไปเถอะค่ะ คุณฉัตรชัย”
รัญคว้าแขนบัว“เดี๋ยวบัว”
“เอ๊ะ คุณนี่พูดไม่รู้เรื่องเหรอ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”
“คุณรัญครับ ผมว่าเอาไว้พูดกันวันหลังดีกว่านะครับ”ฉัตรชัยพยายามบอกรัญ
“ไม่เกี่ยวกับคุณ”รัญเสียงแข็ง
“แต่ตอนนี้คุณบัวอารมณ์ไม่ดีนะครับ เชื่อผมเถอะ ไว้คุยวันหลัง”
“ไม่...ผมต้องคุยวันนี้ แล้วผมจะบอกให้คุณรู้ว่าเลิกยุ่งกับบัวได้แล้ว”
“คุณมีสิทธิ์อะไรมาห้าม”บัวโวยวาย
“มีสิ ก็คุณเป็นเมียผมไง เราต้องไปคุยกันให้รู้เรื่อง”
รัญดึงกระชากบัว บัวยื้อไว้
“ไม่...ฉันไม่อยากคุยกับคุณ”
ฉัตรชัยพยายามห้าม“คุณรัญครับ”
“ไม่เกี่ยวกับคุณ”รัญต่อยฉัตรชัยหน้าหงาย ---“โอ๊ย”
“ว้าย...คุณฉัตรชัย นี่คุณทำอะไรลงไปเนี่ย”
“ผมจะสั่งสอนให้เค้ารู้ว่าอย่ายุ่งกับเมียชาวบ้าน”
“ใครเป็นเมียคุณ” ---“ก็คุณไง”
“ฉันว่าคุณพูดไม่รู้เรื่องแล้ว”
บัวจับตัวฉัตรชัย
“เป็นไงบ้างคะ คุณฉัตรชัย”
“ฟังผมให้ดีนะ บัวระวง”รัญโกรธเสียงดัง
“คุณรัญครับ”
“อยากเจออีกหมัดเหรอ”รัญง้างหมัด
“เปล่าครับ ผมจะบอกว่า ผมไม่เกี่ยวครับ เชิญคุณสองคนคุยกันเลยครับ”
ฉัตรชัยถอยออกไป บัวหันจะไปรัญคว้าแขน
“ฟังผมก่อนนะบัว” ---“ไม่”
“แต่คุณต้องฟังนะ”
“ไม่...ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น”
บัวสะบัดหันหลังให้จะไป
“ผมจะบอกว่าผมรักคุณนะ”
บัวชะงักหันมามอง
“ผมรักคุณจริงๆ แล้วผมก็เพิ่งรู้ว่าผมขาดคุณไม่ได้”
“มันจะมีประโยชน์อะไร คุณรักฉันแต่คุณไม่กล้าเปิดเผย แล้วฉันก็ไม่มีวันยอมเป็นเมียเก็บของคุณหรอก”บัวหันจะไป
“งั้นคุณก็แต่งงานกับผมสิ”
บัวอึ้งชะงัก
“ว่าไง...คุณจะยอมแต่งงานกับผมมั้ย”
บัวหันหน้ามา“คุณพูดจริงเหรอ”
“จริงสิ...แต่งงานกับผมนะบัวระวง”
บัวอึ้งตื้นตัน รัญเดินก้าวเข้าไปหา “ว่าไง”
บัวน้ำตาไหล...รัญดึงเข้ามากอด บัวน้ำตาริน ฉัตรชัยแอบมอง
“มันยังไงกันเนี่ย ต่อยเราแล้วไปกอดกัน”
รัญกอดบัว“คุณยังไม่ตอบผมเลยว่าจะแต่งงานกับผมรึเปล่า”
“แต่งสิคะ”
รัญดึงบัวออกมามองจะก้มลงจูบ บัวแตะปากรัญ
“เดี๋ยวค่ะ” ---“ทำไม”
“บอกรักบัวอีกครั้งได้มั้ยคะ เมื่อกี้บัวไม่ได้ตั้งใจฟัง”
“ผมรักคุณ บัวระวง”
บัวยิ้มรับ รัญก้มลงจูบบัว การ์ตูนเดินออกมาเห็นรัญกับบัวจูบกันก็แปลกใจหันไปถามฉัตรชัย
“นั่นเค้า ดีกันตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อห้านาทีนี้เอง”
การ์ตูนมองหน้าฉัตรชัย
“แล้วคุณล่ะ ตาไปโดนอะไรมาเหมือนโดนต่อย”
“ผมเดินชนเสาครับ”
ทั้งสองหันมอง รัญกับบัวที่ยังจูบกันอย่างดูดดื่ม
(จบตอนที่ 16)
ติดตามอ่านตอนต่อไปเวลา 9.30 น. พรุ่งนี้
