ติดตามอ่านได้ทาง www.manager.co.th ทุกวัน เวลา 9.30 น.
เรื่องย่อ/นักแสดง
ตอน 15
ในห้องประชุมท่านทูตลงนั่งหัวโต๊ะ รัญ ภาดา ปิยะ และเจ้าหน้าที่อีก 4 คนนั่งร่วมประชุม
“เดือนธันวาจะมีการประชุมซัมมิทยุโรป ท่านนายกและรัฐมนตรีกระทรวงต่างประเทศ จะเดินทางมาที่นี่ ผมอยากให้เราเตรียมการต้อนรับ”
รัญฟังอย่างเหม่อๆ สายตารัญเห็นท่านทูตพูดแต่ไม่มีเสียง รัญมองคนนั่งตรงข้ามแล้วชะงัก รัญเห็นบัวนั่งประชุมด้วย บัวมองรัญแล้วสะบัดหน้าไปทางท่านทูต“บัว”
ท่านทูตและคนในห้องชะงักมองรัญ
“คุณมีความเห็นว่าไงรัญ”ท่านฑูตถาม
รัญยังมองบัว เห็นบัวหันมามองจ้องทำมึนตึง
“รัญ”ท่านทูตย้ำ
รัญสะดุ้ง“ครับ”
“คุณคิดว่าไง”
“ขอโทษทีครับ...เมื่อซักครู่ผมไม่ทันฟัง”
“ผมบอกว่าเราจะจัดนิทรรศการที่โรงแรมแลงคาสเตอร์ คุณเห็นด้วยมั้ย”
“ก็ดีครับ...ที่นั่นลอบบี้ใหญ่พอสมควรมีที่ให้จัดงาน”
“งั้นคุณรับหน้าที่นี้ไปจัดการนะ” ---“ครับ”
รัญหันกลับมามองเห็นบัวยังมองจ้อง รัญสะบัดหน้า มองอีกที เห็นเป็นภาดา
“มีอะไรรึเปล่าคะ”ภาดาถามงงๆ ---“ไม่มีครับ”
“เรื่องที่สอง งานทุกอย่างที่ผมสั่งไปผมอยากให้ทุกคนเคลียร์งานให้หมด ก่อนที่ผมจะหมดวาระหนึ่งเดือน ใครมีเรื่องเร่งด่วนอะไรรีบเอามาให้ผมดูได้เลย”
ท่านทูตมองรัญ เห็นรัญเหม่อ รัญหันกลับมาชะงักฝืนยิ้ม
“เอาล่ะ...เรื่องที่ผมจะคุยก็มีแค่นี้ ถ้าไม่มีอะไรก็ไปทำงานกันได้”
ทุกคนลุกขึ้น รัญขยับลุกตาม ท่านฑูตเรียกไว้“คุณรัญ”
“ครับท่าน” ---“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึเปล่า”
“เอ่อ...ไม่มีครับ” ---“ถ้ามีอะไรจะปรึกษาผม ผมก็ยินดีนะ”
“ขอบคุณครับท่าน” รัญเดินออกไป ท่านทูตมองตามแปลกใจ
+ + + + + + + + + + +
รัญนั่งเหม่อลอยอยู่ที่โต๊ะทำงาน ขณะเดียวกันนั้นประตูห้องเปิดเข้ามา รัญเหลือบมองเห็นบัวถือกาแฟเดินเข้ามา “ขอโทษค่ะ...กาแฟค่ะ”
รัญชะงัก “บัว”
ป้าไหมเดินเข้ามาวางกาแฟ “ใครคะ”
“อ้าว...ป้าไหม ขอโทษทีพอดีผมกำลังคิดอะไรเพลิน”
“อย่าบอกว่าเห็นป้าแล้วคิดว่าเป็นคุณบัวระวงนะคะ จะยุ่ง”
“เปล่า...ขอบคุณครับ”
“ท่านเลขาเป็นอะไรรึเปล่าคะ วันนี้ดูเหม่อๆลอยๆนะคะ”
“ผมน่ะเหรอ เหม่อลอย”
“อ้าว...ไม่รู้ตัวเหรอคะ เมื่อกี้ป้าเอากาแฟไปให้ท่านทูต ท่านทูตยังบอกเลยว่าให้ป้ามาคอยดูท่านเลขาหน่อย ว่าไม่สบายรึเปล่า”
“เปล่าครับ...ผมไม่ได้เป็นอะไร”
ป้าไหมเดินออกไป รัญถอนใจอย่างหงุดหงิด
“ชักจะไปกันใหญ่แล้วเรา เอาเรื่องอะไรมาปนกันจนมั่วไปหมด ต้องหยุดคิดเรื่องนี้ให้ได้”
รัญพยายามตั้งสติทำงาน
+ + + + + + + + + + + +
บัวเดินออกมาหน้าโรงแรมชะงัก เจอฉัตรชัยบัวสะดุ้ง จะถอยหนี
“ไม่ต้องหลบหน้าผมหรอกครับ ตูนเล่าเรื่องของคุณให้ผมฟังหมดแล้ว”ฉัตรชัยรีบบอก
“เอ่อ...” ---“ผมอยากคุยกับคุณหน่อยได้มั้ยครับ”
“ค่ะ” ---“งั้นเชิญทางนี้ครับ”
ฉัตรชัยเดินนำไปร้านกาแฟ บัวเดินตามไปนั่งคุยด้วย
“ฉันต้องขอโทษคุณด้วยที่ทำให้คุณเสียหาย”บัวบอก
“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ มันเป็นความผิดของพ่อแม่พวกเรามากกว่า ที่พยายามจัดการให้เราสองคนแต่งงานกัน”
“ฉันดีใจจริงๆที่คุณเข้าใจ”
“เรื่องความรักมันอยู่ที่คนสองคน ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอกครับ” ---“ขอบคุณนะคะ”
“ผมดีใจด้วยนะครับเรื่องคุณกับคุณรัญ ผมว่าเค้าเหมาะสมกับคุณมากกว่าผม”
“แต่ตอนนี้ฉันกับเค้าเลิกกันแล้วค่ะ”
ฉัตรชัยตกใจ “อะไรนะครับ เลิกแล้วงั้นเหรอ”
บัวพยักหน้ารับ
“ผมเสียใจด้วยนะครับ”
“อย่างที่คุณบอกล่ะค่ะ ความรักตบมือข้างเดียวมันไม่ดัง”
“แล้วคุณจะกลับเมืองไทยเมื่อไหร่ครับ”
“คิดว่าอาทิตย์หน้าค่ะ”
“ดีเลยครับ ผมว่าจะกลับอาทิตย์หน้าเหมือนกัน กลับพร้อมกันมั้ยครับ” ---“ก็ได้ค่ะ”
“งั้นผมจองตั๋วให้นะครับ” ---“ค่ะ...ขอบคุณ”
“แล้วใกล้ๆวันผมจะโทรบอกอีกทีนะครับ” ---“ค่ะ”
ทั้งสองคนพากันเดินออกจากร้าน ฉัตรชัยจะแยกไป บัวเรียกไว้
“เดี๋ยวค่ะ คุณฉัตรชัย ช่วงนี้ฉันว่างเราทานข้าวกันมั้ยคะ” ---“ก็ดีสิครับ”
“งั้นเย็นนี้เป็นไงคะ”
“ได้ครับ...ทุ่มนึงเจอกัน” ---“ค่ะ”
ฉัตรชัยเดินไป บัวมองตามอย่างรู้สึกดีกับฉัตรชัย
+ + + + + + + + + + + +
บัวเปิดประตูห้องพักเข้าไป การ์ตูนที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ หันมาถาม...
“นี่แกไปไหนมา ไหนบอกว่าจะลงไปซื้อน้ำหายไปซะนาน”
“เผอิญฉันเจอคุณฉัตรชัยเลยนั่งคุยกับเค้า”
การ์ตูนแปลกใจ “นั่งคุยเหรอ”
“ใช่...จะว่าไปถ้าฉันไม่ได้คุยกับเค้าวันนี้ ฉันก็คงไม่รู้ว่าเค้าเป็นผู้ชายนิสัยดีคนนึง”
การ์ตูนอึ้ง “ดียังไงเหรอ”
“เค้าก็ดูเฟรนด์ลี่ เปิดเผย ไม่มีฟอร์ม”บัวบอกอย่างชื่นชม
การ์ตูนมองอึ้ง “แล้วไง”
“แล้วไงหมายความว่าไง”
“ก็...หมายความว่าแกจะกลับไปคืนดีกับเค้างั้นเหรอ”
บัวยิ้มๆ“ก็ไม่แน่”
การ์ตูนชะงัก“ที่จริงถ้าตอนแรกฉันแต่งงานไปกับเค้าซะ ก็คงไม่ต้องมีเรื่องวุ่นๆแบบนี้”
การ์ตูนมองใจหาย บัวไม่รู้ใจเพื่อน ยังคงพูดต่อ...
“แต่ใครจะไปรู้ กลับไปฉันอาจจะแต่งงานกับเค้าก็ได้ แกว่ามั้ย”
การ์ตูนฝืนยิ้ม
“เอ่อ...แล้วแต่แก”
“เย็นนี้ฉันนัดกินข้าวเย็นกับเค้า แกไปด้วยกันนะ ไปหลายๆคนจะได้มีเรื่องคุยสนุกดี”
“เอ่อ...ฉันไม่ไป” ---“ทำไมล่ะ”
“ฉันปวดหัวน่ะ ขอนอนก่อนนะ”
การ์ตูนล้มตัวลงนอนหันหลังให้ บัวมองอย่างงงๆ เดินเข้ามาจับตัว
“ตัวก็ไม่ร้อนนะแก”
“ปวดไมเกรนน่ะ ขอฉันหลับหน่อย”
การ์ตูนหลับตา บัวมองอย่างรู้สึกแปลกๆเดินเข้าห้องน้ำไป การ์ตูนลืมตามองตามบัวอย่างอึดอัดใจ เสียงโทรศัพท์มือถือการ์ตูนดังขึ้น การ์ตูนหยิบดูเห็นเบอร์ฉัตรชัย การ์ตูนลังเลก่อนตัดสินใจกดรับ“ฮัลโหล”
“ตูนเหรอ...บ่ายนี้ไปเที่ยว...กันมั้ย”
“เอ่อ...ฉัน...ฉันไม่ว่าง”
“ไม่ว่างเหรอ ไปไหน”
“ฉันมีธุระน่ะ”
“ให้ผมไปด้วยนะ”
“ไม่ได้หรอก...มันเป็นธุระส่วนตัวน่ะ”
“งั้นพรุ่งนี้ก็ได้”
“พรุ่งนี้ก็ไม่ว่าง เอาเป็นว่าช่วงนี้ฉันไม่ว่างนะ ไม่ต้องโทรหาฉัน”
การ์ตูนกดปิดโทรศัพท์ ฉัตรชัยได้แต่งงๆว่าการ์ตูนเป็นอะไรไป
รินลดาเข้าไปเรียน เมื่อเรียนเสร็จเดินออกมาด้านหน้า เธอต้องชะงักไป เมื่อเห็นเพชรนอนหลับรออยู่บนเก้าอี้ รินลดาเดินเข้ามาหยุดมอง ยิ้มขำหันมองแล้วดึงยอดหญ้ามาเขี่ยจมูก เพชรปัดรำคาญ รินลดาหัวเราะขำ เพชรปัดจมูกฟุดฟิดหันหน้าหนี รินลดาวิ่งอ้อมเก้าอี้มาปั่นจมูก เพชรรำคาญพลิกตัวหนีอย่างเร็วตกเก้าอี้โครม
“โอ๊ย”เพชรลืมตาเห็นรินลดายืนหัวเราะ
“น้องริน”
“นอนขี้เซาจริงๆ”
“นี่คุณแกล้งผมเหรอ”
เพชรจะคว้าตัว รินลดาวิ่งหนี เพชรวิ่งตาม รินลดาวิ่งเลี้ยวเข้ามาหลบอยู่หลังตึก แอบมองออกไปไม่เห็นเพชร...เพชรย่องมากอดด้านหลัง รินลดาสะดุ้ง
“ปล่อยฉันนะ”
“ก็คุณแกล้งผมทำไมล่ะ”
เพชรจะหอมแก้ม รินลดารีบห้าม
“ถ้าหอมแก้มฉัน ฉันโกรธจริงๆด้วย” ---“ก็ได้”
“ปล่อยฉันได้แล้ว”
“ปล่อยก็ได้ แต่คุณต้องไปเดินเล่นกับผมก่อน”
“คุณนี่นะมีข้อแม้มาต่อรองฉันตลอด” ---“ว่าไง”
“ก็ไปสิ”เพชรยิ้มจูงมือรินลดาออกไป ทั้งคู่เดินไปด้วยกัน ท่ามกลางผู้คน
+ + + + + + + + + + + + + + +
ค่ำคืนนั้น รัญเปิดประตูเข้ามาวางของแล้วเดินไปเปิดตู้เย็น อ้อมเดินลงมาจากข้างบน ยังไม่เห็นรัญ
“นี่บัวระวง ทำไมวันนี้ไม่ทำกับข้าว”
อ้อมเดินเข้ามาในครัว เห็นรัญก็ตกใจ
“ขอโทษค่ะพี่รัญ อ้อมนึกว่าบัวระวง นี่เค้าไปไหนคะ ป่านนี้แล้วยังไม่มาทำอาหารอีก”
“เค้าไปแล้ว”
“ไปแล้ว...ไปไหนคะ”
“เค้าไปจากที่นี่แล้ว”
“หมายความว่าเค้าจะกลับไม่กลับมาที่นี่แล้วเหรอคะ”
“ใช่...ผมซื้ออาหารมา ทานด้วยกันสิ”
“ขอบคุณค่ะ...งั้นอ้อมช่วย”
อ้อมเดินไปแกะอาหารใส่จานด้วยความดีใจ
“พี่รัญเลิกกับบัวระวงแล้วเหรอคะ” ---“ใช่”
“มีเรื่องอะไรเหรอคะ อ้อมเห็นพี่รัญดูเครซี่เค้าจะตาย”
“ก็... เราไปด้วยกันไม่ได้”
รัญเดินไปเปิดตู้เย็น อ้อมคิดๆเหลือบมองรัญ
“ถ้างั้นอ้อมว่าเราออกไปหาอะไรทานข้างนอกกันดีมั้ยคะ ทานในบ้านพี่รัญจะเบื่อเปล่าๆ”
“อย่าเลย ผมซื้ออาหารมาแล้ว”
“เก็บไว้ทานพรุ่งนี้ก็ได้นี่คะ ไปค่ะ” ---“แต่ผมว่า...”
“เชื่ออ้อมเถอะค่ะ ถ้าอยู่บ้านพี่รัญก็จะซึมเศร้าเปล่าๆ ออกไปดูแสงสีข้างนอกดีกว่าค่ะ...โลกนี้ยังสดใสอยู่นะคะ พี่รัญ”อ้อมยิ้มให้
“ก็ดีเหมือนกัน”
“งั้นพี่รัญรออ้อมเดี๋ยวนะคะขออ้อมเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อย”
อ้อมวิ่งขึ้นชั้นบนไป รัญมองตามอ้อมแล้วถอนใจ
(อ่านต่อหน้าที่ 2)
ตอนที่ 15 (ต่อ)
ที่ร้านอาหารพนักงานวางไวน์ขาวให้ อ้อมกับรัญ อ้อมดูเมนู“พี่รัญจะทานอะไรดีคะ”
“แล้วแต่คุณอ้อมเลย”
“งั้นอ้อมสั่งราวิโอรี่ดีมั้ยคะ” ---“ก็ดี”
อ้อมหันไปบอกพนักงาน“มิกซ์แอพเพอไท ราวิโอรี่ สปาเกตตี้ซีฟู้ด ทูไวท์ไวน์”
พนักงานออกไป อ้อมหันมาชวนคุย
“อาทิตย์หน้าจบคลาสแรกแล้วอ้อมว่าจะเรียนต่ออีกซักคลาส พี่รัญว่าดีมั้ยคะ” ---“ก็ดีนะ”
“แล้วอ้อมก็คิดว่าว่างๆอ้อมจะไปเรียนทำกับข้าวยุโรปด้วยค่ะ”
“ก็ดี...อย่างน้อยอยู่ที่นี่จะได้ไม่เสียเวลาเปล่า”
“ไม่หรอกค่ะ อ้อมคิดว่าวันนึงเผื่อแต่งงานไปอ้อมจะได้ทำให้แฟนทานน่ะค่ะ พี่รัญคิดว่าอย่างอ้อมจะมีแฟนกับเค้ามั้ยคะ”
“มีสิ...ทำไมถึงพูดอย่างงั้น”
“บางทีอ้อมก็คิดว่าอ้อมเกิดมาอาภัพผู้ชาย รักใครชอบใคร ก็ไม่สมหวัง”
อ้อมบอกเหมือนตัดพ้อรัญ รัญมองอึ้ง
“คงไม่ใช่อย่างงั้นหรอก เพราะคุณอ้อมเองก็ไม่ได้มีอะไรเสียหาย อาจจะยังไม่เจอคนที่ถูกใจมากกว่า”
“อ้อมถามพี่รัญอย่างได้มั้ยคะ” ---“ได้สิ”
“ทำไมพี่รัญถึงไม่ชอบอ้อม”
รัญสะอึก
“บอกอ้อมตรงๆนะคะ อ้อมจะได้รู้ตัวเอง”
“เอ่อ...ไม่ใช่ว่าพี่ไม่ชอบนะ เพียงแต่พี่มีแฟนอยู่แล้ว”
“แต่ตอนนี้พี่รัญไม่มีใครแล้วนี่คะ”
รัญอึ้ง อ้อมแตะมือ รัญสะดุ้งมอง อ้อมยิ้มให้ รัญมองหน้าอ้อมแล้วชะงักเหลือบเห็นบัวเดินเข้ามากับฉัตรชัย อ้อมหันมอง “บัวระวง”
บัวกับฉัตรชัยมองมาที่โต๊ะรัญ บัวชะงัก ฉัตรชัยเดินเข้ามาทักรัญ
“สวัสดีครับคุณรัญ”
รัญลุกขึ้นยืนทัก“สวัสดีครับ”
“หวัดดีครับคุณอ้อม”
“หวัดดีค่ะ ไม่ยักรู้ว่าคุณฉัตรชัยรู้จักบัวระวงด้วย”
“ไม่เห็นน่าแปลกใจเลยค่ะ”บัวตอบเรียบนิ่ง
ฉัตรชัยยิ้มแย้ม“พอดีผมเจอกับคุณบัวน่ะครับ”
“คุณบัวก็เลยชวนคุณมาทานข้าว”รัญเสริม
“ครับ”
อ้อมมองหยัน “แหม...บัวระวงเธอนี่ไวจริงๆนะ เลิกกับพี่รัญเมื่อเช้า ตกค่ำก็ควงหนุ่มมากินข้าวแล้ว”
บัวเบ้ปาก
“ช่วยไม่ได้ค่ะ...ฉันไม่มีพันธะกับใคร ฉะนั้นจะไปไหนกับใครก็ได้ขอตัวก่อนนะคะ คุณอ้อม”
ฉัตรชัยยิ้มให้รัญ
“แล้วเจอกันครับคุณรัญ” ---“ครับ”
บัวกับฉัตรชัยเดินผ่านไป รัญลงนั่งอึ้ง เหลือบมองตาม เห็นบัวนั่งกับฉัตรยิ้มแย้ม อ้อมมองรัญ
“อย่าไปเสียใจเลยค่ะ ในที่สุดเค้าก็เปิดเผยตัวตนให้พี่รัญเห็นแล้ว”
“เอ่อ...พี่ว่าเรากลับดีกว่า”
“ไม่ได้นะคะพี่รัญ ถ้าพี่รัญลุกออกจากตรงนี้ไป บัวระวงเค้าจะคิดว่า พี่รัญยังแคร์เค้าอยู่ อ้อมว่าพี่รัญนั่งทานต่อไปเถอะค่ะ อย่าไปสนใจเค้าเลย”
รัญเหลือบมองบัวเห็นบัวคุยกับฉัตรชัยไม่สนใจ“ถูกของคุณ”
อ้อมยกแก้วชวนให้รัญดื่ม
บัวยกเครื่องดื่มจิบเหลือบมองไปที่รัญ เห็นรัญมองมาบัวทำเมิน ฉัตรชัยมองบัว
“ถ้าคุณไม่สบายใจ เราไปกินร้านอื่นมั้ย”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันไม่มีอะไร”
“ผมดูสายตาคุณรัญ ผมว่าเค้ายังแคร์คุณอยู่นะครับ”
“คงไม่มากหรอกค่ะ เพราะถ้าเค้าแคร์ เค้าคงไม่ควงผู้หญิงอื่นมากินข้าวหรอก ฉันว่าเราสั่งอาหารดีกว่าค่ะ” ---“ครับ”
บัวเปิดเมนูเหลือบมองรัญเห็นรัญมองมาอย่างไม่พอใจ
+ + + + + + + + + + + +
หลังจากทานอาหาร บัวเข้าห้องน้ำ เปิดน้ำล้างมือ มองกระจก นึกถึงภาพที่เห็นรัญยิ้มหัวเราะคุยกับอ้อม บัวเจ็บปวดใจ ดึงผ้าเช็ดมือเดินออกไป
บัวเดินออกจากห้องน้ำ ชะงักเห็นรัญ เดินเลี้ยวมา ต่างคนต่างชะงัก มองจ้องกัน
“ผมนึกว่าคุณกลับเมืองไทยไปแล้วซะอีก”
“ตอนแรกก็คิดอย่างงั้นแหละค่ะ เผอิญเจอคุณฉัตรชัยเค้าชวนอยู่เที่ยวต่อ ก็เลยอยู่เที่ยวกับเค้า”
“เค้าคงจ่ายคุณเยอะสิ คุณถึงยอมอยู่ด้วย”
“ตอนแรกเค้าก็ถามเหมือนกัน แต่ฉันบอกเค้าว่าถ้าฉันพอใจก็ไม่ต้องจ่าย”
บัวขยับจะไป รัญคว้ามือ
“เดี๋ยวบัว...ผมไม่อยากให้คุณทำแบบนี้เพื่อประชดผมนะ”
“คุณคิดว่าฉันผิดหวังจากคุณก็เลยประชดชีวิตงั้นเหรอเสียใจด้วยนะคะ ฉันไม่ทำอย่างงั้นแน่ ปล่อยมือฉันเถอะค่ะ”
รัญมองอึ้ง บัวยิ้มให้ แล้วเดินออกไป รัญเอามือทุบกำแพงโกรธด้วยความหึงหวง
+ + + + + + + + + + + +
รินลดา กับเพชรกลับมาที่บ้าน แต่ไม่มีใครอยู่เลย แม้ว่าจะดึกแล้ว...
“นี่พี่คุณยังไม่กลับมาเลย”เพชรบอก
“เดี๋ยวก็คงมา ฉันว่าคุณควรจะกลับได้แล้วนะ เพราะฉันจะทำการบ้าน”
“ให้ผมนั่งเป็นเพื่อนได้มั้ย” ---“ไม่ต้อง”
“แค่กินกาแฟแก้วเดียว ผมไม่กวนคุณหรอก”
เพชรเดินเข้าไปในครัวต้มน้ำ
“คุณเอาชาหรือกาแฟ” ---“ชาก็ได้”
รินลดาหยิบหนังสือเรียนเปิดดู เพชรมอง
“คุณนี่ท่าทางจะชอบเรียนหนังสือนะ ผิดกับคุณอ้อมดูสนใจแต่เรื่องแต่งตัวกับชอปปิ้ง”
“แต่คุณก็ชอบเค้านี่”
“ใครบอก...ที่ผมทำเพราะจำเป็น”
“จำเป็นอะไร...ทำยังกะมีใครบังคับให้คุณชอบเค้า”
“เปล่าหรอก ผมจะบอกว่าจริงๆแล้วผมชอบคุณต่างหาก”
“คุณบอกฉันหลายครั้งแล้ว”
“ก็ผมอยากให้คุณเชื่อใจผม”
“ก็ได้...งั้นคุณต้องสัญญาก่อนว่าคุณจะเลิกยุ่งไม่ไปไหนกับพี่อ้อม”
“รับรอง...จากนี้ไปคุณจะไม่เห็นผมเดินเฉียดเข้าไปใกล้คุณอ้อมอีกเลย” ---“ดีมาก”
“ให้ผมหอมทีได้มั้ย” ---“โนเวย์”
อ้อมเปิดประตู รัญเดินตามเข้ามา
“อ้าว...คุณเพชร ยัยริน”
“ไอ้เพชร...แกมาทำอะไรกับน้องฉัน”รัญโวยวาย
“เปล่า...ฉันเพิ่งมาก่อนหน้าแกแค่ห้านาที พอดีเห็นน้องรินเค้าอยู่คนเดียวก็เลยอยู่เป็นเพื่อน”
“นี่พี่รัญกับพี่อ้อมไปด้วยกันเหรอคะ”รินลดาถามอย่างแปลกใจ
“ใช่จ้ะ...พี่กับพี่รัญเพิ่งไปดินเนอร์มา”อ้อมลอยหน้าลอยตาตอบ
รินลดาหน้าเหวอแปลกใจ
“อ้าว...แล้วบัวระวงล่ะ”
“เธอยังไม่รู้เหรอ เค้าเลิกกับพี่รัญแล้ว”
“จริงเหรอคะพี่รัญ”
“ใช่...เออ เพชรแกมาก็ดีแล้ว ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วยหน่อย ออกไปคุยข้างนอกดีกว่า”
“ก็ได้...ผมไปนะ”
รัญเดินออกไป เพชรเดินตาม อ้อมหันมาหารินลดา
“รู้มั้ยยัยริน พี่ไปกินข้าวเจอใคร” ---“ใครคะ”
“ยัยบัวระวงควงมากับผู้ชาย นังนี่มันสำส่อนจริงๆ เลิกกับพี่ชายเธอปั๊บก็ควงผู้ชายอื่นมากินข้าวทันที”
“แล้วพี่รัญว่าไง”
“จะว่าไง น้ำตาซึมน่ะสิ พี่เลยต้องคอยปลอบใจ”
“งั้นก็เป็นโอกาสดีของพี่แล้วสิ”
“ใช่...คืนนี้เธอนอนคนเดียวนะ พี่จะไปนอนกับพี่รัญ”
อ้อมเดินขึ้นไป รินลดาถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ในที่สุดทุกอย่างก็ลงตัว เราจะได้เรียนหนังสือที่นี่อย่างถาวร ไชโย”
รินลดากระโดดตัวลอย
+ + + + + + + + + + + +
เพชรเดินตามรัญออกไปข้างยอก เป็นฝ่ายถามก่อน...
“แกแน่ใจแล้วเหรอที่เลิกกับบัวเค้า”
“ที่จริงฉันก็เสียดายนะ ฉันไม่ได้อยากเลิกกับเค้าหรอก”
“ไม่อยากเลิกแล้วทำไมปล่อยให้เค้าไป”
“เค้าต้องการให้ฉันแต่งงานด้วย แต่แกก็รู้มันเป็นไปไม่ได้”
“แต่ถ้าแกรักยัยบัวจริง แกก็อย่าไปถือเรื่องที่เธอเป็นใครมีอาชีพอะไร แกเองก็บอกว่าเธอเป็นคนดี อยู่กับเธอแล้วมีความสุขไม่ใช่เหรอ ฉันว่าผู้ชายเราไม่ได้ต้องการอะไรมากกว่านี้นะ”
“ใช่...ฉันไม่เถียงแกหรอก ถ้าฉันไม่ได้ทำงานในตำแหน่งนี้ ป่านนี้ฉันแต่งงานกับเธอไปแล้ว”
“งั้นฉันว่าเอาอย่างนี้ แกลาออกจากงานซะ หรือไม่ก็ขอย้ายแผนกไม่ต้องเป็นแล้วทูตเทิด”
“แต่แกก็รู้ว่าอาชีพนี้คือความฝันของฉัน แล้วอีกไม่ช้าความฝันของฉันก็กำลังจะเป็นจริง”
เพชรมองรัญอย่างเห็นใจแล้วถอนใจ
“ถ้าอย่างงั้นแกก็ต้องถามหัวใจตัวเองแล้วล่ะว่า อะไรสำคัญสำหรับแกมากกว่ากัน”
“ทำไมเรื่องนี้ต้องเกิดขึ้นกับฉัน ทำไมฉันไม่เจอบัวระวงในคราบที่เป็นผู้หญิงธรรมดาคนนึง”
“ก็ฉันบอกแกแล้วไงว่ายัยบัวมัน...”
เพชรชะงักไม่กล้าพูดต่อเมื่อนึกถึงคำพูดของบัว
‘...ถ้าพี่รัญจะรักฉันเพราะฉันมีเงิน ฉันก็คงไม่ต้องการ...’
“ทำไมแกเงียบไปวะ”
“ไม่มีอะไร แต่ฉันอยากให้แกคิดให้ดีถามใจตัวเองว่าแกรักยัยบัวเพราะอะไร...ฉันไปล่ะ”
เพชรตบไหล่รัญแล้วเดินออก รัญมองตามถอนใจ
+ + + + + + + + + + + +
บัวนอนเหม่ออยู่บนเตียง การ์ตูนออกจากห้องน้ำเหลือบมอง เลียบๆเคียงถาม
“แกหลับรึยัง” ---“ยัง”
“แกยังไม่เล่าเลย ว่าไปดินเนอร์มาเป็นยังไง”
“ไม่มีอะไรก็กินข้าวธรรมดา”
“ฉันหมายถึงว่าคุณฉัตรชัยเค้ายังมีใจกับแกอยู่รึเปล่า”
“ไม่รู้...ฉันไม่ได้สังเกต”
“แล้วแกล่ะ” ---“ทำไม”
“แกสนใจเค้าบ้างรึเปล่า”
“ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเค้าหรอก”
“หมายความว่าแกไม่สนใจเค้าเลยใช่มั้ย”
บัวชักรำคาญ
“เออ...แกเป็นอะไรวะ ซักฉันเรื่องนายฉัตรชัยอยู่เรื่อยหรือว่า แกชอบเค้า”
การ์ตูนสะดุ้งรีบปฏิเสธ
“เปล่า...เปล่านะ ฉันก็แค่อยากให้แกมองคนอื่นดูบ้าง จะได้ไม่เสียใจอยู่กับเรื่องพี่รัญ”
บัวถอนใจเมื่อนึกถึงรัญ เพชรเคาะประตูเปิดแง้มเข้ามา“พี่เพชร”
“พี่เข้าไปได้มั้ย” ---“ได้”
เพชรเดินเข้ามา
“เมื่อกี้พี่คุยกับไอ้รัญ”
“เค้าว่าไงคะ”
“พี่ว่าแกคงต้องกลับบ้านจริงๆ”
บัวน้ำตาไหลริน การ์ตูนอึ้งไปนิดก่อนจะถาม
“เค้าไม่เลือกที่จะรักไอ้บัวจริงๆเหรอ”
“ใช่...ลืมไอ้รัญมันซะ คิดซะว่าแกไม่ใช่เนื้อคู่มัน”
เพชรเดินออกไป บัวน้ำตาไหลพราก
“ฉันไม่น่ามาที่นี่เลยตูน ฉันไม่น่ามาที่นี่เลย ฉันเพียงแต่คิดว่าเค้าจะรักฉันได้...ไม่น่าเลย...ฉันไม่น่ามาเลย ... ฉันไม่น่ารักเค้าเลย...”
บัวโผเข้ากอดการ์ตูน แล้วร้องไห้อย่างหนัก การ์ตูนกอดเพื่อนไว้ด้วยความสงสาร
รมณีย์นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ หน้าจอมีภาพของรินลดาปรากฏอยู่...
“จริงเหรอลูก นังบัวระวงมันไปจากพี่แกแล้วเหรอ”รมณีย์ถามอย่างตื่นเต้น
“ค่ะแม่...ไปแล้วเมื่อเช้านี้”รินลดาพูดผ่านจอคอมพ์
“แกแน่ใจนะว่ามันจะไม่กลับมา”
“แน่ใจพันเปอร์เซ็นต์ค่ะ เก็บเสื้อผ้าไปหมดแล้ว”
“แม่ค่อยโล่งอกหน่อย แล้วน้องอ้อมล่ะ”
อ้อมผลักรินลดาออก หน้าจอเป็นรูปอ้อมมาแทน
“หนูอยู่นี่ค่ะ คุณหญิงแม่”
“คอนเกทจูเลชั่นนะจ๊ะ”รมณีย์ทักทาย
“อย่าเพิ่งเลยค่ะคุณหญิงแม่ ไม่รู้ว่าพี่รัญจะเปลี่ยนใจรึเปล่า”อ้อมบอกอย่างไม่แน่ใจ
“ก็อยู่ที่หนูแหละจ้ะ หนูต้องใช้เสน่ห์ทุกอย่างมัดพี่รัญไม่ให้เปลี่ยนใจ”
“ทุกอย่างเลยเหรอคะคุณหญิงแม่”
“ถึงตอนนี้หนูอ้อมมีดีอะไรก็งัดออกมาใช้ให้หมด”
“ก็ได้ค่ะ...งั้นหนูไปเตรียมตัวก่อนนะค”
รินลดาโผล่หน้าเข้ามาแทน รมณีย์สั่งทันที
“นี่ยัยรินแกเองก็ต้องคอยประกบยัยอ้อม อย่าให้ไปกับตาเพชรอีกรู้รึเปล่า” ---“ค่ะ...ค่ะ”
“แค่นี้นะ” ---“เดี่ยวค่ะแม่...แม่ส่งเงินให้หนูหน่อยสิคะ เงินหนูหมดแล้ว”
“แกก็ขอพี่แกใช้ไปก่อน แม่ยุ่งๆอยู่”
“แต่หนูขอไปเยอะแล้วนะคะ”
“เออ เงินตารัญก็เหมือนเงินแม่ แค่นี้นะ”
รมณีย์กดปิดเครื่อง รินลดาถอนใจอย่างเซ็งจัด
+ + + + + + + + + + + +
อ้อมเข้าไปในห้องนอนรัญ เธอเดินไปดูความเรียบร้อยของตัวเองที่หน้ากระจก หยิบน้ำหอมฉีดพรมตัว รัญกลับมาจากข้างนอกเปิดเข้ามาชะงัก
“อ้อมเตรียมน้ำอุ่นให้เรียบร้อยแล้วค่ะ” ---“ขอบใจ”
“แล้วนี่ค่ะ ชุดนอนพี่รัญ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่จัดการเอง อ้อมไปนอนเถอะ”
“อ้อมยังไม่ง่วงค่ะ มีเรื่องอยากคุยกับพี่รัญตั้งเยอะ พี่รัญไปอาบน้ำเถอะ ค่ะ เดี๋ยวอ้อมจะอ่านหนังสือรอ”
“ไว้พรุ่งนี้ไม่ดีกว่าเหรอ นี่มันดึกแล้วนะ”
“พี่รัญรังเกียจไม่อยากคุยกับอ้อมเหรอคะ”
“พี่ไม่ได้รังเกียจหรอกนะ เพียงแต่…”
“ถ้าไม่รังเกียจ ก็ให้อ้อมทำหน้าที่แทนบัวระวงสิคะ”
“แต่พี่ว่ามันจะไม่ดีนะ”
“ไม่ดียังไงคะ อ้อมก็เป็นผู้หญิงเหมือนบัวระวงนะ หรือว่าบัวระวงมีอะไรดีกว่าอ้อมคะ”
อ้อมกระตุกโบผูกเสื้อจากไหล่ เสื้อหลุดจากตัว รัญมองชะงักหันหลังให้
“พี่ว่าอ้อมอย่าทำอย่างนี้เลย”
อ้อมเข้ามากอดหลังรัญ
“อ้อมรักพี่รัญนะคะ อ้อมอาจจะมาทีหลังบัวระวง แต่อ้อมก็รักพี่รัญไม่น้อยไปกว่าผู้หญิงคนนั้น”
อ้อมดึงรัญหันกลับมา
“นะคะ...ให้โอกาสอ้อมได้พิสูจน์ตัวเอง”
อ้อมดึงรัญเข้ามาจูบ พลิกตัวรัญลงเตียง รัญมอง อ้อมมองเชิญชวนรัญเคลื่อนหน้าเข้ามาหา อ้อมหลับตาหน้ารัญเข้ามาใกล้จะแตะจูบ แต่แล้วชะงัก
“มีอะไรเหรอคะ”
รัญผละออก“พี่ขอโทษ ขอเวลาให้พี่ซักนิด ให้เรารู้จักกันมากกว่านี้” ---“แต่อ้อม...”
“พี่อยากให้เราเริ่มต้นกันที่ความรักมากกว่าเรื่องนี้” ---“ก็ได้ค่ะ”
อ้อมจำใจรับคำหยิบเสื้อมาสวม
“ฝันดีนะคะ”อ้อมจุ๊บแก้มรัญแล้วเดินออกไป รัญทิ้งตัวลงนอน
“ทำไมเราถึงไม่รู้สึกกับเธอเหมือนบัวระวง” รัญคิดถึงบัวเหลือเกิน
(จบตอนที่ 15)
ติดตามอ่านตอนต่อไปเวลา 9.30 น. พรุ่งนี้
