ติดตามอ่านได้ทาง www.manager.co.th ทุกวัน เวลา 9.30 น.
เรื่องย่อ/นักแสดง
ตอน 13
เช้าวันใหม่...รินลดาเดินลงมาเปิดตู้เย็นเทนมใส่แก้วเดินไปนั่งอ่านหนังสือ รัญเดินเข้ามาเทกาแฟ“อ้าว...ริน วันนี้ไม่ไปไหนเหรอ”
“ว่าจะออกไปบ่ายๆค่ะ พี่รัญคะ” ---“หือม์”
“ถ้ารินจะเรียนต่อโทมันต้องใช้เงินมากมั้ยคะ”
“ถ้าที่นี่ปีนึงก็ต้องมีอย่างน้อยสามล้าน ขึ้นอยู่กับว่ารินจะเรียนอะไร”
“แล้วถ้ารินอยากขอทุนล่ะค่ะ”
“ที่นี่มันมีทุนไม่มาก พี่ไม่แน่ใจว่ารินจะได้รึเปล่า แต่รินไม่ต้องกลัวหรอก ก่อนที่พ่อตาย แม่สัญญากับพ่อว่าจะส่งรินเรียนให้จบปริญญาเอก”
“แต่รินชักไม่แน่ใจแล้วว่าแม่จะส่งรินได้” ---“อ้าว...ทำไมล่ะ”
รินลดาหลบตารัญ “หรือว่าแม่กลับไปเล่นการพนันอีก”
รินลดาหน้าตื่นรีบแก้
“เปล่าค่ะ...ไม่มี...แม่ไม่ได้ไปเล่น แม่เค้าเคยสัญญากับพี่รัญแล้วนี่ว่าเค้า จะไม่แตะต้องมันอีก”
“ใช่...แม่สัญญากับพี่แล้ว แม่คงไม่ผิดสัญญาหรอก”
รินลดาฝืนยิ้ม อ้อมเดินลงมา
“อ้าว...น้องรินอยู่นี่เอง หวัดดีค่ะพี่รัญ”
“หวัดดีครับ” รัญวางแก้วกาแฟจะเดินออกไป
“แหม...พออ้อมมาก็จะรีบไปเลยเหรอคะ”
“ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกครับ คุณอ้อมมีอะไรกับผมเหรอ”
“อ้อมอยากชวนพี่รัญไปเที่ยวน่ะค่ะ พักนี้พี่รัญไม่เห็นพาอ้อมไปเที่ยวไหนเลย”
“ผมเห็นคุณอ้อมมีเพชรเป็นเพื่อนเที่ยวแล้วนี่ครับ”
“แต่ถ้าพี่รัญไม่อยากให้อ้อมไปกับคุณเพชร อ้อมไม่ไปก็ได้นะคะ”
“ตามสบายเลยครับ เพชรเค้าเป็นคนคุยสนุก ใครๆก็ชอบ ผมขอตัวก่อนนะครับ”
รัญเดินออกไป อ้อมมองตามอย่างไม่พอใจ
“ดี...ถ้าพูดแบบนี้เราจะได้ตัดสินใจง่ายหน่อย”
“ตัดสินใจอะไรเหรอคะพี่อ้อม”
“ก็ตัดสินใจคบกับคุณเพชรน่ะสิ”
“ไม่ได้นะพี่อ้อม”รินลดาร้องห้าม
“นี่...ยัยรินเธอไม่ได้ยินที่พี่ชายเธอพูดเหรอ เค้าไม่มีเยื่อใยอะไรกับฉันเลย จะให้ฉันมานั่งรออยู่ทำไม”
“แต่น้องว่าพี่รัญเค้าลองใจพี่อ้อมมากกว่า”
“ฉันไม่ได้โง่นะ ถึงดูผู้ชายไม่ออก อ้อ...ว่าแต่เธอเถอะ” ---“ทำไมคะ”
“ไม่ได้ชอบคุณเพชรใช่มั้ย” ---“เอ่อ”
“เอ่ออ่า อะไร...หรือว่าเธอชอบเค้า”
“เปล่าค่ะ น้องไม่ได้ชอบ น้องเกลียดหน้าเค้า” ---“จริงนะ”
“จริงค่ะ” ---“ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องมาแย่งกับพี่ เพราะถึงยังไงเค้าก็ไม่มีทางชอบเธอหรอก”
อ้อมเดินออกไป รินลดามองตามอย่างแอบหมั่นไส้
+ + + + + + + + + + + +
รัญนัดบัวให้ไปทานอาหารกลางวันด้วยกัน หลังจากทานอาหารเสร็จ รัญจะเรียกพนักงานเก็บเงิน ขณะเดียวกันนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือดังชึ้น รัญกดรับ“ฮัลโหล”
ฉัตรชัยพูดโทรศัพท์อยู่หน้ารูปปั้นเดวิดในเมือง
“คุณรัญ ผมฉัตรชัยนะครับ”
“สวัสดีครับ...มีอะไรให้ผมช่วยเหรอครับ”
บัวจิบกาแฟเหลือบมองฟังรัญ
“ผมอยากได้เบอร์เพื่อนคุณรัญ ที่คุณบอกว่านามสกุลเดียวกับ คู่หมั้นผมน่ะครับ”
“ได้ครับ...เดี๋ยวผมโทรบอกให้ แล้วนี่คุณฉัตรชัยอยู่ไหนครับ”
“ผมเดินเล่นอยู่หน้ารูปปั้นเดวิดครับ”
“เหรอครับ ผมอยู่ร้านอาหารข้างเดวิดนี่แหละครับ”
“งั้นเดี๋ยวผมเดินไปหาคุณรัญดีกว่า”
“ได้ครับ งั้นผมจะรอ”
รัญกดปิดโทรศัพท์ หันบอกบัว
“รอเดี๋ยวนะ คุณฉัตรชัยเค้าจะมาขอเบอร์ไอ้เพชรหน่อย”
บัวสะดุ้ง“เอ่อ...งั้นเดี๋ยวบัวมานะคะ”
“จะไปไหน” ---“คือ...บัว...บัวอยากไปซื้อเกาลัคน่ะค่ะ พี่รัญนั่งรออยู่ที่นี่ก่อนนะคะ”
“ที่ร้านนี้ก็มีมั้ง” ---“ร้านข้างนอกอร่อยกว่าค่ะ”
บัวลุกเดินออกไปอย่างเร็ว รัญยกกาแฟจิบมองตามไม่ได้ติดใจอะไร
+ + + + + + + + + + + +
บัวเดินเลี้ยวออกมา ฉัตรชัยเดินเลี้ยวเข้ามาจ๊ะเอ๋กันพอดี ทั้งสองต่างตะลึง
“คุณบัว” ---“คุณฉัตรชัย”
“ผมดีใจจริงๆ เลยครับที่ได้เจอคุณ”
บัวเหลือบมองไปในร้าน เห็นรัญมองมา บัวเดินผละออก ฉัตรชัยตาม“เดี๋ยวสิครับคุณบัว”
รัญมองเห็นฉัตรชัยเดินตามบัวไป รัญมองสงสัยวางเงินค่าอาหารแล้วลุกเดินออกไป
บัวเดินเลี้ยวมา ฉัตรตามเข้ามาคว้าแขน
“เดี๋ยวครับคุณบัว มีเรื่องอะไร ทำไมต้องหนีผม”
“คุณฉัตรชัย คืออย่างนี้นะคะ ตอนนี้บัวมีแฟนแล้ว บัวอยากให้คุณเลิกยุ่งกับบัว เลิกติดตามบัว”
“ผมไม่เข้าใจ ผมอยากรู้ว่าทำไมคุณถึงต้องหนีการแต่งงานด้วย”
“ก็บัวบอกแม่ไปแล้วว่าบัวไม่ได้รักคุณ แล้วบัวก็มีแฟนแล้วด้วย”
“แล้วใครล่ะครับ...แฟนคุณ”
รัญเข้ามาได้ยิน“ผมครับ”
ฉัตรชัยตกใจ“คุณรัญ”
“มีเรื่องอะไรกันเหรอครับ”
รัญมองมือฉัตรชัยที่จับบัวอยู่ บัวรีบสะบัดแขนออกจากฉัตรชัย
“ไม่มีอะไรค่ะ พอดี คุณคนนี้เค้าเข้าใจอะไรผิดน่ะค่ะ ไปเถอะค่ะพี่รัญ”
บัวดึงแขนรัญจะเดินหนีไป ฉัตรชัยขวาง
“เดี๋ยว...คุณบัว ผมว่าเราต้องคุยกันให้รู้เรื่องนะ”
“คุณฉัตรชัย ฉันขอร้องล่ะ”
รัญมองบัวมองฉัตรชัย แล้วหันมาถามบัว
“นี่คุณรู้จักกับเค้าด้วยนี่”
“เอ่อ...คือ”
“ใช่...ผมรู้จักเธอ เธอเป็น...”
ฉัตรชัยยังพูดไม่จบบัวรีบแทรกทันที“เค้าเป็นลูกค้าของบัวค่ะ เค้าพยายามตามตื๊อบัว ไปเถอะค่ะ”
บัวดึงแขนรัญ ฉัตรชัยคว้าบัว“ไม่นะคุณบัว ผมไม่ยอมให้คุณไปไหนทั้งนั้น”
“ปล่อยมือแฟนผมนะคุณฉัตรชัย”
“คุณไม่เกี่ยวถอยไป”
“ปล่อยบัวเถอะค่ะ คุณฉัตรชัย”บัวพยายามขอร้อง
“ไม่...เราต้องพูดกันให้รู้เรื่อง”
รัญต่อยโครมเข้าที่หน้าฉัตรชัย
“นี่คุณต่อยผมเหรอ”
“ใช่...ผมจะบอกให้คุณรู้นะบัวระวงเป็นแฟนผม ถ้าคุณขืนมายุ่งกับเธออีก ผมจะเตะคุณด้วย...ไปบัว”
รัญลากแขนบัวออกไป ฉัตรชัยมองไม่กล้าตาม
“บัวระวง...บัวระวงอะไรวะ นั่นมันคุณบัวชัดๆ”ฉัตรชัยงงมาก
+ + + + + + + + + + + +
รัญลากแขนบัวเดินเลี้ยวมาอีกทาง
“เค้าไม่ตามมาแล้วค่ะพี่รัญ”บัวบอก
รัญมองด้านหลังแล้วปล่อยมือ เดินหน้าบึ้ง บัวมองตามกลัวรัญโกรธ วิ่งตาม
“เดี๋ยวค่ะพี่รัญ...พี่รัญโกรธบัวเหรอคะ”
“ไปคุยกันที่บ้านดีกว่า”รัญเดินหน้าบึ้ง บัวใจไม่ดี เมื่อไปถึงบ้าน รัญถามทันที...
“ทำไมต้องโกหกผม”
บัวกลัวพยายามรวบรวมความรู้สึก“โกหกอะไรคะ”
“ก็โกหกว่าคุณไม่เคยรู้จักเค้า”
“ก็...บัว...บัวไม่รู้จะบอกยังไงนี่คะ บัวกลัวพี่รัญจะเข้าใจผิด บัวแค่เคยรู้จักเค้าตอนอยู่เมืองไทย เค้าพยายามตามตื๊อบัว”
“แล้วคุณมีอะไรกับเค้ารึเปล่า”
“ไม่มีค่ะ ก็บัวบอกแล้วไงคะว่าบัวเพิ่งรับงานพี่รัญเป็นครั้งแรก”
รัญมองจ้อง
“พี่รัญไม่เชื่อบัวเหรอคะ ถ้าพี่รัญไม่เชื่อบัวกลับเมืองไทยก็ได้”
บัวหันหลังจะไป รัญคว้ามือ“เดี๋ยว”
“บัวเสียใจนะคะที่พี่รัญไม่เชื่อบัว”
“เอาล่ะ ผมเชื่อคุณ” ---“จริงๆนะคะ”
“จริง...ที่ผมอารมณ์เสียก็เพราะ ผมไม่ชอบคนพูดโกหก” ---บัวอึ้ง
“จำไว้นะ อยู่กับผม อย่าโกหกผม”
บัวตกใจอึกอักหลบตา“เอ่อ...”
รัญเชยคางบัวขึ้นมามองสบตา
“ทำไม หรือว่าคุณมีเรื่องอะไรโกหกผมอยู่” ---“เปล่าค่ะ ไม่มี”
“จริงนะ” ---“ค่ะ”
รัญดึงบัวเข้ามากอด
“ไม่โกรธผมนะ” ---“ค่ะ”
บัวพยักหน้ารับคำ รู้สึกเสียวสันหลังกับสิ่งที่รัญบอก
+ + + + + + + + + + + +
วันต่อมา บัวกังวลใจกับเรื่องที่เธอโกหกรัญมาก จึงมาปรึกษาเพชร กับการ์ตูน
“ฉันว่าแกควรจะบอกความจริงไอ้รัญซะว่าเป็นแกเป็นใคร”เพชรออกความเห็น
“ไม่ได้หรอกพี่เพชร ขืนฉันบอกไปว่าฉันคือรวินวรกานต์ พี่รัญเค้าต้องโกรธและเกลียดฉันแน่ เค้ายิ่งบอกอยู่ด้วยว่าเค้าเกลียดคนโกหก”
“แต่ถ้าเค้ารู้เหตุผลว่าทำไมแกถึงต้องโกหก เค้าอาจจะเข้าใจก็ได้นะ”การ์ตูนออกความเห็น
“ไม่มีทางหรอก แกไม่รู้จักพี่รัญ ถ้าเค้าพูดคำไหนก็เป็นคำนั้น”บัวแย้ง
“แต่ถ้าแกไม่บอกแล้วมันไปรู้ความจริงจากนายฉัตรชัย แกจะทำยังไง”เพชรถามเสียงเครียด
“ก็นี่ไงเล่า ฉันถึงมาปรึกษาพี่กับไอ้ตูนว่าทำไงดี”
“งั้นพี่จะไปคุยกับนายฉัตรชัยเอง”เพชรตัดสินใจ
“พี่จะไปคุยว่าไง”
“ก็ไปบอกความจริงให้มันรู้ มันจะได้เลิกยุ่งกับแก”
“แต่ถ้าเค้าไม่ยอมล่ะ”
“ก็ต้องหาผู้หญิงให้มันซักคน”
“แล้วใครล่ะ”การ์ตูนถาม
สองคนเงียบไม่ตอบ การ์ตูนชะงักมองซ้ายขวา เห็นเพชรมอง การ์ตูนหันมาเจอบัวมอง การ์ตูนหันกลับเห็นเพชรมอง อีกที การ์ตูนรู้สึกว่ามันชักยังไงเสียแล้ว
“อย่าบอกว่าต้องเป็นฉันนะ”
“ใช่...มีแกนี่ล่ะที่จะช่วยเราได้”เพชรพูดเสียงจริงจัง
การ์ตูนหน้าเหวอ “พี่เพชรจะบ้าเหรอ ฉันไม่ได้ชอบเค้านะ”
“ก็แค่เป็นเรื่องสมมุติทำให้มันเบี่ยงความสนใจไปหาแก”
“แล้วพี่นึกเหรอว่าเค้าจะชอบฉัน”
“ทำไมจะไม่ชอบ แกเองก็ไม่ได้สวยน้อยกว่าไอ้บัวเมื่อไหร่”
“นะตูนนะ ถือว่าช่วยฉัน ให้ฉันกราบก็ได้”บัวอ้อนวอน
“เอา...ก็ได้ แต่ที่ฉันทำเนี่ย ฉันไม่ได้ชอบเค้าหรอกนะ”
“เออ...รู้แล้ว แกบอกสองรอบแล้วนะ”เพชรทำเสียงรำคาญ
บัวยิ้มดีใจ “ขอบใจแกมากนะตูน ฉันรักแกจริงๆ”
เพชรหันไปหาบัว
“นี่...ถ้าแกได้แต่งงานกับไอ้รัญเมื่อไหร่ล่ะก็ แกต้องเลี้ยงฉันกับไอ้ตูนไปตลอดชีวิตนะ เพราะเราสองคนช่วยแกเยอะมาก”
“ฉันรู้น่าว่าพี่กับไอ้ตูนดีกับฉันจริง ๆ”
บัวมองทั้งคู่อย่างขอบคุณ
ฉัตรชัยเดินออกจากร้านพิซซ่า ถือพิซซ่ากับกาแฟออกมาลงนั่งหน้าสแควร์ ฉัตรชัยครุ่นคิดถึงเรื่องที่เขาได้พบบัวและถูกรัญชก ด้วยความรู้สึก ยังไม่หายงง
“นี่มันเรื่องอะไรกันวะ บัวระวง...หรือว่าคุณบัวจะมีฝาแฝด”
ฉัตรชัยกัดพิซซ่าเคี้ยว การ์ตูนเดินมาจะเลี้ยวเข้าร้านพิซซ่าชะงัก เห็นฉัตรชัยนั่งกินพิซซ่าอยู่ ฉัตรชัยกัดพิซซ่าอีกคำแล้ววางอย่างเซ็งๆ ยกกาแฟดื่มถอนใจเหม่อๆ การ์ตูนจะเดินหนี นึกขึ้นได้ว่าตกลงกับบัวเอาไว้ว่าจะทำให้ฉัตรชัยหันมาสนใจเธอ การ์ตูนหันกลับมามอง ฉัตรชัยหายไปแล้ว
“อ้าว...หายไปไหนแล้ว”
การ์ตูนมองซ้ายขวาเดินเข้าไปดู แล้วหันกลับมาเจอฉัตรชัยยืนอยู่ การ์ตูนสะดุ้ง “อุ๊ย”
“การ์ตูน...”
“ฉันมาซื้อพิซซ่า ระหว่างรอฉันก็เลยมาเดินเล่น”การ์ตูนบอกแก้เก้อ
“เจอเธอก็ดีแล้ว ฉันอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณบัว แล้วบัวระวงคือใคร”
“บัวระวงไหน ฉันไม่รู้จัก”
การ์ตูนจะผละไป ฉัตรคว้าแขน
“เธออย่ามาทำมั่วนิ่ม ฉันรู้ว่าเธอรู้ทุกอย่างดี บอกฉันมาดี ๆ”
“เอ๊ะ...คุณนี่ยังไงก็บอกว่าไม่รู้”
“งั้นฉันคงต้องจูบเธอตรงนี้แล้วล่ะ” ---“ก็ลองดูสิ”
การ์ตูนหลับตาเชิดหน้าให้จูบ ฉัตรชัยมองงงๆ"นี่ฉันจูบจริงๆนะ”
การ์ตูนลืมตา“ก็บอกว่าลองดูสิ”
การ์ตูนหลับตา ฉัตรชัยมองซ้ายขวาจูบแล้วผละออก การ์ตูนลืมตามอง ฉัตรแปลกใจ
“ทำไมครั้งนี้เธอไม่ขัดขืนหรือร้องโวยวาย”
“ถ้าฉันขัดขืนคุณก็ต้องจูบอยู่ดี ฉันอยู่เฉยๆให้คุณจูบซะให้พอดีกว่า”
ฉัตรงง “เอ่อ...”
“แล้วนี่พอรึยัง ถ้ายังไม่พอก็จูบต่อ”ตูนหลับตาจู๋ปากให้
ฉัตรชัยโบกมือ “เอาล่ะพอแล้ว”
การ์ตูนผิดหวัง “ทำไมล่ะ ไม่อยากจูบฉันแล้วเหรอ ฉันไม่ดีตรงไหน”
“นี่...เธออย่ามาทำเล่นได้มั้ย ฉันอยากรู้ว่าคุณบัวกับบัวระวงเป็นใคร บอกฉันหน่อยเถอะ นะการ์ตูน ได้โปรดเถอะ บอกฉันว่านี่มันเรื่องอะไร”
“เอาล่ะ ถ้าอยากรู้นัก ฉันบอกก็ได้ เตรียมซับน้ำตาให้ดีแล้วกัน”
การ์ตูนตัดสินใจเล่า ฉัตรชัยทรุดลงนั่งอึ้งๆ
“หมายความว่าคุณบัวกับบัวระวงคือคนๆเดียวกัน” ---“ถูกต้อง”
“แล้วทำไมเค้าต้องทำเป็นไม่รู้จักผม”
“ก็เค้ามากับแฟน ถ้าเค้าขืนบอกว่ารู้จักคุณ แล้วคุณเป็นว่าที่คู่หมั้นเค้า คุณว่าแฟนเค้าจะว่ายังไง”
“แล้วผมล่ะ”
“ก็ฉันบอกคุณตั้งแต่อยู่เมืองไทยแล้วไงว่าเค้ามีแฟนแล้ว คุณไม่เชื่อฉันเอง”
ฉัตรชัยอึ้ง
“นี่...ฉันบอกตามตรงนะ คุณอย่าไปเสียเวลาตามตื๊อเค้าเลย บัวเค้าไม่ได้รักคุณหรอก เห็นแฟนเค้ามั้ย ทั้งรูปหล่อ หน้าที่การงานก็ดี อนาคตเค้าเป็นทูตนะ เค้าจะมาเอาคุณทำไมแค่ลูกรัฐมนตรี”
“จริงของเธอ”
การ์ตูนลอบมอง เห็นฉัตรชัยมีท่าทีอ่อนลง รีบพูดต่อ...
“คุณอย่าเสียใจไปเลย ผู้หญิงไม่ได้มีคนเดียวในโลก แล้วฉันก็เชื่อว่าอย่างคุณต้องผ่านผู้หญิงมาเยอะแล้ว และที่คุณสนใจบัวก็เพราะพ่อแม่คุณ”
ฉัตรพยักหน้าเห็นด้วย
“ที่เธอพูดก็ถูก เพราะจริงๆแล้วฉันกับคุณบัวก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมากมาย”
“เป็นอันว่าคุณเข้าใจเรื่องนี้ดีแล้วนะ คุณจะได้เลิกตามเค้าซะทีแล้วอย่าไปถามอะไรแฟนเค้าอีก”
“ฉันเข้าใจดีแล้วน่ะ คืนนี้เธอว่างมั้ย” ---“ถามทำไม”
“ฉันไม่มีเพื่อนเที่ยว อยู่เป็นเพื่อนเที่ยวกันหน่อยนะ” ---“ไม่”
“ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า”
การ์ตูนมองหน้า ฉัตรชัย แล้วพยักหน้าให้ “ก็ได้”
การ์ตูนทำเป็นรับปากแบบไม่เต็มใจ ฉัตรชัยยิ้มให้
+ + + + + + + + + + + +
การ์ตูนกับฉัตรชัยเดินมาตามทาง ฉัตรชัยเดินเซ็งๆ การ์ตูนชี้ชวนคุย
“ยังไม่หายเศร้าอีกเหรอ” ---“เปล่า”
“เปล่าก็ยิ้มหน่อยสิ ฉันอุตส่าห์มาด้วยนะ ถ้าคุณทำหน้าเซ็งแบบนี้ฉันกลับนะ”
การ์ตูนจะไป ฉัตรคว้าแขนไว้
“อย่าเพิ่งกลับสิ ผมขอโทษ จากนี้ไปคุณจะไม่เห็นผมเศร้าอีกแล้ว”
ฉัตรชัยดึงการ์ตูนมากอด การ์ตูนสะดุ้งมองหน้า ฉัตรชัยชักมือออก
“ขอโทษลืมไป ผมนึกว่าคุณเป็นแฟน”
“เอา...นึกว่าฉันเป็นแฟนก็ได้นะ”
การ์ตูนดึงมือฉัตรชัยขึ้นมากอดเอว ฉัตรชัยมองหน้า การ์ตูนยิ้มให้ ทั้งสองเดินกอดกันไปตามทาง
การ์ตูนเหลือบมองฉัตรชัย ฉัตรชัยมองยิ้ม ดึงการ์ตูนเข้ามากระชับกอด
(อ่านต่อหน้าที่ 2)
ตอนที่ 13 (ต่อ)
หน้าบ้านของรมณีย์ ชายคนหนึ่งกำลังลากสายตลับเมตรวัดที่ดิน คนที่สอง กำลังถ่ายรูปตัวบ้าน และคนสาม กำลังจดรายละเอียด
“หน้ากว้างสี่สิบเมตร ลึกสามสิบเมตร”
“ไอ้แสง ถ่ายรูปให้ครบทุกมุมเลยนะ”
“ครับ”ชายคนที่สามรับคำ
รมณีย์เดินลงบันไดมา ได้ยินเสียงคนพูดหน้าบ้าน รมณีย์เดินไปแหวกม่านมอง เห็นชาย 3 คนอยู่หน้าบ้าน
“นวล” ---“ขา”
“ข้างนอกนั่นใคร เข้ามาทำอะไรในบ้านเรา” ---“เค้ามาวัดที่ดินค่ะ”
รมณีย์งงๆ“วัดที่ดิน แล้วแกให้เค้าเข้ามาได้ยังไง”
“เค้าบอกว่าเค้าเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ค่ะ”
“อะไรนะ...แกนี่พูดจาไม่รู้เรื่องเลย”
รมณีย์เดินออกไปหน้าบ้าน เดินเข้ามาหาชายทั้ง 3
“นี่พวกคุณเป็นใคร อยู่ๆมาบุกรุกบ้านฉัน”
“ขอโทษครับคุณหญิงผมมาจากเสี่ยวันชัยครับ”
รมณีย์ชะงัก “เสี่ยวันชัย”
“ใช่ครับ เสี่ยให้มาวัดที่ดินแล้วก็ถ่ายรูปภายนอกภายใน เพราะมีคนจะมาขอซื้อบ้านนี้ต่อครับ”
รมณีย์หน้าตื่น “ซื้อต่อบ้าบออะไร นี่มันบ้านฉันนะ”
“ถูกแล้วครับ แต่อีกเดือนนึงมันจะครบกำหนดที่คุณหญิงจำนองไว้ เสี่ยคิดว่าคุณหญิงคงไม่มีเงินมาถ่ายคืนก็เลยประกาศขายไปแล้ว”
“แกกลับไปบอกเสี่ยวันชัยนะ อีกหนึ่งเดือนฉันจะเอาเงินที่ฉันจำนองไว้ทั้งหมดไปให้ แล้วพวกแกก็ไสหัวไปได้แล้ว” ---“แต่ว่า...”
“ฉันบอกว่าให้พวกแกออกไป ไม่งั้นฉันเรียกตำรวจจับนะ”
“เอา พวกเรา ไป...ไป”
ชายทั้ง 3 เก็บของออกไป รมณีย์หน้าเครียดทันที เพราะไม่รู้ว่าจะหาเงินจำนวนมากมาใช้หนี้ได้ยังไง
+ + + + + + + + + + + +
ค่ำคืนนั้น...รัญกับบัวนอนหลับอยู่ เสียงโทรศัพท์หัวนอนดังขึ้น รัญเปิดไฟหัวเตียงรับโทรศัพท์“ฮัลโหล...”
บัวขยับตัวตื่นมอง
“มีอะไรครับแม่ถึงโทรมากลางดึก”
“ขอโทษจ้ะลูก แม่ลืมไป นี่มันเพิ่งตีสี่ของลูกใช่มั้ย”
“ครับ...แม่มีอะไรเหรอ”
“คือ...พอดีเพื่อนแม่เค้าจะเอาที่ดินมาขาย แม่เห็นว่าที่ชิ้นนี้มันสวยถ้าซื้อไว้ไม่มีวันขาดทุน แม่ก็เลยจะถามว่าลูกพอจะมีเงินซักสิบล้านมั้ย”
รัญตาโต
“สิบล้านเหรอครับ ไม่มีหรอกครับแม่เงินเยอะขนาดนั้น”
“ถ้างั้นลูกช่วยยืมใครก่อนได้มั้ย แม่อยากได้ที่ชิ้นนี้จริงๆ เราซื้อมาเก็บไว้สามเดือนต้องได้กำไรไม่ต่ำกว่าห้าล้านแน่”
“ผมจะลองถามๆให้แล้วกันนะครับ”
“แต่อย่านานนะลูก เดี๋ยวคนอื่นจะเอาไป” ---“ครับ”
“แม่ขอโทษนะที่โทรมาปลุกลูกดึกๆ” ---“เดี๋ยวครับแม่”
“อะไรจ๊ะ” ---“เอ่อ...แม่ไม่ได้เป็นหนี้ใครใช่มั้ยครับ”
“นี่รัญไม่เชื่อแม่งั้นเหรอ แม่เคยบอกแล้วไงว่าแม่จะไม่เล่นการพนัน”
“ผมขอโทษ ผมแค่ถามดูเท่านั้น แค่นี้นะครับ”
รมณีย์ปิดโทรศัพท์อย่างหงุดหงิด รัญวางโทรศัพท์หัวนอน บัวถามขึ้น“มีอะไรรึเปล่าคะ”
“ไม่มีอะไร นอนต่อเถอะ”
บัวล้มตัวนอน รัญปิดไฟถอนใจ นึกกังวลเรื่องแม่
+ + + + + + + + + + + +
รมณีย์ไปที่บริษัทซีอิ้ว เพื่อจะไปพบกับเพชร รมณีย์เดินขึ้นบันไดมาเปิดประตูเข้ามาเจอรัชนี
“สวัสดีค่ะคุณหญิง”
“สวัสดีจ้ะ...บอกคุณเพชรว่าฉันมีธุระจะคุยด้วย”
“คุณเพชรไม่อยู่ค่ะ” ---“ไปไหนจ๊ะ”
“เห็นว่า ไปต่างประเทศค่ะ”
รมณีย์ตกใจ “หา...ไปต่างประเทศเหรอ อีกนานมั้ยกว่าจะกลับ”
“ยังไม่ทราบเลยค่ะ คุณหญิงมีธุระอะไรจะฝากมั้ยคะ เผื่อคุณเพชรโทรมาจะได้เรียนให้ทราบ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ...ไว้ฉันโทรคุยกับเค้าเอง”
รมณีย์หันจะเดินออกไป นิภาพรรณเดินออกมาเห็น
“อ้าว...สวัสดีค่ะคุณหญิง”
“สวัสดีค่ะคุณนิภาพรรณ สบายดีเหรอคะ”
“สบายดีค่ะ...คุณหญิงสบายดีนะคะ” ---“ค่ะ”
“แล้ววันนี้มีธุระอะไรเหรอคะ ถึงมานี่”
“เอ่อ...คือ เผอิญมีคนเค้าจะขายที่แถวสุขุมวิท เห็นตาเพชรแกเคยบอกว่าอยากได้ ก็เลยจะมาบอกเค้า”
“ที่สวยเหรอคะ”
“สวยมากค่ะ เสียดายตาเพชรไม่อยู่ แล้วคนขายเค้าก็ร้อนเงินมากขายถูกด้วยนะคะ”
“เท่าไหร่เหรอคะ”
“แค่สิบล้านเองค่ะ คุณนิภาพรรณควรจะรีบเอาไว้นะคะ เพราะถึงยังไง ตาเพชรกลับมาก็ต้องเอาอยู่ดี”
นิภาพรรณนิ่งคิด รมณีย์มองจ้อง
“กำไรเห็นๆเป็นเท่าตัวเลยนะคะ”
นิภาพรรณมอง “ว่าไงคะ”
“ไม่เอาดีกว่าค่ะ ถ้าคุณหญิงคิดว่าได้กำไรแน่ เอาไว้เองเถอะค่ะ กำไรแค่สิบล้านยี่สิบล้านเสียเวลาไปกรมที่ดินเปล่าๆ”
รมณีย์มองค้อน
“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้างั้นฉันคงต้องซื้อไว้เอง ขอตัวนะคะ จะรีบเอาเงินไปวางเค้า”รมณีย์หันเดินออก แอบบ่นกับตัวเองเบาๆ “นังเจ๊นี่เคี่ยวจริงๆ”
นิภาพรรณมองตามค้อนหมั่นไส้ หันไปหารัชนี
“รัชนี” ---“ขา”
“โทรหาคุณเพชรบอกว่าฉันให้รีบทวงเงินคุณหญิงรมณีย์”
“ก่อนไปเมืองนอก คุณเพชรให้รัชนีทวงแล้วค่ะ แกบอกยังไม่มี”
“ไม่มีอะไร...เธอไม่ได้ยินที่เค้าบอกเหรอว่าจะซื้อที่อีกสิบล้าน”
“รัชนีว่าแกพูดไปอย่างงั้นแหละค่ะคงยังไม่มีใช้หรอก”
“พรุ่งนี้ทวงใหม่อีกที บอกว่าได้ยินคุณหญิงคุยกับฉันว่ามีเงินเหลือเยอะ” ---“ค่ะ”
“อยากโม้ดีนักทวงซะให้เข็ด”
นิภาพรรณบอกอย่างหมั่นไส้
+ + + + + + + + + + + +
เพชรเดินออกมาจากโรงแรม เสียงโทรศัพท์มือถือดัง เพชรเห็นเบอร์รมณีย์ก็กดรับ“หวัดดีครับคุณแม่”
“แม่เพิ่งรู้ข่าวว่าเพชรไปเยี่ยมตารัญ ทำไมไม่บอกแม่ซักคำแม่จะได้ฝากของไปให้”
“พอดีผมมาธุระเรื่องงานน่ะครับ”
“จะส่งซีอิ๊วไปที่ต่างประเทศเหรอ”
“ก็งั้นล่ะครับ แล้วคุณแม่โทรมามีอะไรเหรอครับ”
“แม่มีเรื่องสำคัญอยากให้เพชรช่วยหน่อย” ---“เรื่องอะไรครับ”
“แม่เดือดร้อนต้องใช้เงินสิบล้าน เพชรช่วยหาให้แม่หน่อยได้มั้ย”
“สิบล้านเชียวเหรอครับ คุณแม่จะเอาไปทำอะไร”
“แม่บอกเพชรไม่ได้จริงๆ อย่าว่าแม่เลยนะ”
“เอาไว้ให้ผมกลับไปแล้วค่อยคุยกันได้มั้ยครับ”
“ได้จ้ะ แล้วเพชรจะกลับเมื่อไหร่”
“ก็คงอีกอาทิตย์สองอาทิตย์ล่ะครับ”
“แต่อย่าให้เกินสองอาทิตย์นะลูก” ---“ครับ”
“แล้วเพชรอย่าบอกรัญนะว่าแม่โทรมา” ---“ครับ”
“ขอบใจเพชรมาก แม่จะไม่ลืมบุญคุณเพชรเลย อ้อ...เพชร แม่อยากถามเรื่องนึง”
“เรื่องอะไรเหรอครับ”
“เรื่องเกี่ยวกับ...”
รมณีย์ จะถามเรื่องสรศักดิ์แต่ชะงัก
“เรื่องอะไรครับ”
“เปล่าจ้ะ...ไม่มีอะไร เอาไว้เพชรกลับมาค่อยคุยกันก็ได้ แค่นี้นะลูกแม่ไม่กวนเพชรแล้ว” ---“ครับ”
รมณีย์ปิดโทรศัพท์“โชคดีที่ตาเพชรยังพึ่งได้ จะว่าไปตาเพชรนี่สปอร์ตไม่เหมือนนังแม่ขี้เหนียวยังกะตังเม”
รมณีย์ค่อยสบายใจขึ้น เมื่อมีทางออก
+ + + + + + + + + + + +
รัญนั่งทำงานที่โต๊ะหนังสือ บัวเปิดประตูเอาโกโก้เข้ามาให้
“โกโก้ร้อนค่ะ”
“บัวนี่รู้ใจพี่จริงๆเลยนะ”
“ก็บัวอยู่กับพี่รัญมาหลายเดือนแล้วนะคะ ขืนไม่รู้พี่รัญก็จะดุน่ะสิคะ”
บัวเดินไปเปิดผ้าคลุมเตียงออก เก็บใส่ตู้ เตรียมที่นอน รัญมอง บัวรินน้ำใส่แก้ววางข้างหัวนอนรัญ บัวหันมารินน้ำดื่ม รัญมอง บัวหันมามองชะงัก
“ช่วยนวดต้นคอให้หน่อยได้มั้ย พี่ปวดต้นคอ” ---“ได้ค่ะ”
บัวบีบต้นคอให้
“ถ้าบัวกลับไปเมืองไทย บัวยังจะทำงานแบบนี้อีกรึเปล่า”
บัวชะงักอมยิ้มแกล้งตอบ
“ยังไม่รู้เลยค่ะ แต่ก็คงต้องทำเพราะถ้าไม่ทำก็คงไม่มีกิน”
“ถ้าพี่จะขอไม่ให้บัวทำงานแบบนี้ได้มั้ย”
“ทำไมล่ะคะ” ---“พี่เพียงแต่...”
“พี่รัญจะบอกว่าพี่รัญรักบัวเหรอคะ”
บัวแกล้งถาม รัญอึ้ง“เอาเป็นว่าพี่ไม่อยากให้บัวต้องทำงานแบบนี้ เพราะพี่รู้สึกว่าบัวเป็นคนดี แล้วก็ดีกับพี่มาก”
บัวผิดหวังที่รัญไม่บอกรัก...
“แต่ถ้าพี่รัญไม่ให้บัวทำ บัวจะเอาอะไรกินล่ะคะ บัวก็ต้องเลี้ยงพ่อแม่”
“ถ้าพี่จะเป็นคนส่งเสียเงินให้บัวล่ะ”
“พี่รัญจะเลี้ยงบัวเป็นเมียเก็บงั้นเหรอคะ”
“พี่คงทำแบบนั้นไม่ได้ พี่เพียงแต่เป็นห่วงบัวไม่อยากให้บัวทำอาชีพแบบนี้อีกต่อไป”
“แล้วทำไมพี่รัญถึงไม่แต่งงานกับบัวล่ะคะ” ---รัญนิ่ง
“ใช่สินะ...เพราะบัว ไม่มีฐานะเท่าเทียมกับพี่รัญ”
“เราเคยคุยเรื่องนี้กันแล้วนะบัว”
“ใช่ค่ะ...เราคุยเรื่องนี้กันแล้วแต่พี่รัญไม่เคยฟังบัวให้จบ บัวอยากจะบอกความจริงพี่รัญ”
“ความจริงอะไร”
รัญมองหน้าบัว บัวนึกถึงคำพูดของการ์ตูนกับเพชร
‘…แต่ถ้าเค้ารู้เหตุผลว่าทำไมแกถึงต้องโกหก เค้าอาจจะเข้าใจก็ได้นะ...’
‘…ไม่มีทางหรอก แกไม่รู้จักพี่รัญ ถ้าเค้าพูดคำไหนก็เป็นคำนั้น…’
‘…แต่ถ้าแกไม่บอกแล้วมันไปรู้ความจริงจากนายฉัตรชัย แกจะทำยังไง...’
รัญมองสงสัยว่าบัวจูดเรื่องอะไร
“ว่าไงบัว ความจริงอะไรเหรอ”
บัวสูดลมหายใจตัดสินใจบอก...
“จริง ๆ แล้วบัวไม่ได้มีอาชีพขายตัวอย่างที่พี่รัญคิดหรอกนะคะ แล้วบัวก็จะบอกว่าบัวเป็น...”
“เป็นลูกเศรษฐี มีการศึกษา มีฐานะทางสังคมเท่ากับพี่”
บัวยิ้ม “ใช่ค่ะพี่รัญ แล้วบัวก็เป็นลูกสาวของ...”
บัวยังพูดไม่จบรัญขัดขึ้น
“พี่เข้าใจว่าบัวจะพูดอะไร แต่ถึงบัวจะเป็นลูกสาวเศรษฐี พี่ก็คงไม่รักบัวหรอก”
“ทำไมล่ะคะ...ทำไมพี่รัญถึงจะไม่รักบัว”
“ก็เพราะว่ามันเป็นไปไม่ได้น่ะสิ บัวเป็นคนบอกพี่เองว่าที่บัวต้องมาทำอาชีพนี้เพราะพ่อแม่ยากจน แถมยังมีพี่ชายปัญญาอ่อนที่ต้องเลี้ยงดู”
“แต่ว่า...” ---“หรือบัวจะบอกว่าบัวโกหกพี่”
“เอ่อ” ---“พี่ว่าเราหยุดพูดเรื่องนี้เถอะนะ”
“แต่พี่รัญคะ พี่รัญฟังก่อนนะคะ ที่บัวพูดเป็นเรื่องจริงนะ แล้วบัวก็เป็นน้องสาวของ...”
บัวพูดได้แค่นั้นรัญก็ขัดขึ้นอีก
“หยุดเถอะบัว พี่ไม่อยากให้เราพูดเรื่องนี้อีกแล้วนะ พี่แค่อยากให้บัวรู้ว่าพี่ชอบบัว แต่เราแต่งงานกันไม่ได้ เพราะวันนึงพี่ต้องแต่งกับคนอื่น เข้าใจที่พี่พูดนะ”
บัวฟังแล้วอึ้ง น้ำตารื้น จำใจพยักหน้า
“เอาล่ะ...นอนเถอะ”
รัญทิ้งตัวลงนอนปิดไฟ บัวมองอึ้ง ล้มตัวลงนอนหันหน้าไปอีกทาง น้ำตารินเสียใจ รัญลืมตาคิด ชำเลืองมองบัว เห็นบัวร้องไห้ รัญเสียใจ รัญหันไปจะแตะ แล้วไม่แตะหันกลับไปอีกทางบัวร้องไห้ หันไปมองรัญ รัญหันหลังให้ บัวเสียใจน้ำตาไหลพราก
บัวยืนปิ้งขนมปังอยู่ครุ่นคิดเรื่องเมื่อคืน ขนมปังดีดขึ้น บัวหยิบใส่จาน รัญเดินเข้ามาที่โต๊ะ บัวเอาขนมปังมาวางให้ รัญจะหอมแก้ม บัวชะงักถอยตัวออก
“อย่าค่ะ...บัวเหม็นเหงื่อ”
บัวเดินออกไป รัญอึ้งมอง บัวไปหยิบเก็บของในครัว
“ไม่มานั่งกินด้วยกันเหรอบัว”
“พี่รัญทานเถอะค่ะ บัวยังไม่หิว บัวจะไปซักผ้า”
บัวเดินผ่านรัญ รัญดึงตัวไว้“เดี๋ยวบัว”
“มีอะไรคะ”
“บัวมีอะไรรึเปล่า” ---“อ๋อ ไม่มีค่ะ”
“งั้นเที่ยงออกไปกินข้าวกันนะ”
“โทรมาอีกทีแล้วกันนะคะ บัวไม่แน่ใจว่าจะว่างรึเปล่า ขอตัวก่อนนะคะ บัวจะไปเอาผ้าขึ้น”
บัวเดินออกไป รัญมองตามอย่างรู้สึกผิดและอึดอัดใจ
+ + + + + + + + + + + +
บัวเดินมาหยุดหน้าห้องซักผ้า หันมองรัญ หยิบผ้าใส่เครื่องอย่างโกรธตัวเอง
“เป็นเพราะเราคนเดียว”บัวหยิบผ้าขึ้นมากำขยำใส่เครื่อง “บอกก็ไม่ได้ ไม่บอกก็ไม่ได้ เราไม่น่าสร้างเรื่องผูกมัดตัวเองเลย โอ๊ย...ทำไงดีเนี่ย”
รัญเดินเข้ามา “บ่นอะไรอยู่”
บัวสะดุ้ง“เปล่าค่ะ”
บัวหลบตารัญหันไปหยิบผ้าใส่เครื่อง
“บัวโกรธพี่เรื่องที่เราคุยเมื่อคืนใช่มั้ย”
บัวน้อยใจ “ไม่ค่ะ...บัวไม่ได้โกรธ”
“พี่อยากให้บัวเข้าใจความรู้สึกของพี่ ที่พี่ไม่สามารถแต่งกับบัวได้ก็เพราะ...”
“บัวเข้าใจค่ะ พี่รัญไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ไปทำงานเถอะค่ะเดี๋ยวจะสาย”บัวตัดบท
รัญอึ้ง บัวเมินหน้าไปอีกทาง รัญถอนใจหันเดินออก บัวหันมองอย่างอึดอัดใจ
“เราจะแก้ปัญหานี้ยังไงดีเนี่ย” บัวถอนใจเฮือก...
+ + + + + + + + + + + +
รัญโทรตามเพชรให้มาพบที่ร้านอาหาร เพชรมาถึงเห็นหน้ารัญเครียดๆก็ถามอย่างแปลกใจ
“ไหน...แกมีเรื่องกลุ้มอะไรจะเล่าให้ฉันฟัง”
“ฉันกำลังสับสนเรื่องบัวระวง”
“สับสนยังไงวะ”
“ฉันไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นยังไงดี”
“อย่าบอกนะว่าแกชอบเธอขึ้นมาจริง ๆ”
“ใช่...ฉันคิดว่าฉันรักเธอ”
เพชรตาโต“หา จริงเหรอ นี่แกรักยัยบัวจริงเหรอ”เพชรดีใจจนลืมตัว “ไชโย...ในที่สุดยัยบัวก็สมหวัง”
“ทำไมแกต้องดีใจกับบัวเค้าด้วย”รัญแปลกใจ
เพชรรู้สึกตัวรีบแก้
“เปล่า...ฉันเพียงแต่เดาว่าแกต้องรักน้องบัวเค้า ถ้างั้นแกก็ขอเค้าแต่งงานเลย”
“ไม่ได้หรอก แกก็รู้ว่าเค้ามีอาชีพอะไร”
“แต่แกบอกว่าเค้าเพิ่งรับงานแกเป็นครั้งแรกไม่ใช่เหรอ”
“ฉันไม่รู้ว่าเชื่อเธอได้รึเปล่า...เธออาจจะเคยขายบริการกับคนอื่นมาแล้วก็ได้”
เพชรชักฉุนที่ได้ยินอย่างนั้น
“เฮ้ย...ไอ้รัญ ยัยบัวมันไม่ได้มั่วอย่างงั้นนะโว้ย”
รัญมองหน้าเพชรสงสัย
“แกรู้ได้ไง...หรือว่าแกรู้จักเธอมาก่อน”
เพชรอึกอักทันที
“เอ่อ...ไม่ใช่...ฉันหมายถึงว่าดูจากท่าทางเธอแล้ว เธอไม่น่าเป็นคนโกหก แล้วเธอก็ไม่ค่อยเหมือนผู้หญิงหากิน แกว่ามั้ย”
“ถ้าไม่ใช่ผู้หญิงหากิน เธอจะมาหาฉันที่นี่ได้ยังไง แล้วแกเองก็เคยบอกว่าเธอเป็นคนไม่ดีไม่ใช่เหรอ”
“เอ่อ...ตอนนั้นฉันสับสนน่ะ นี่...แต่ฉันว่าน้องบัวเค้ารักแกมากนะ แกจะหาผู้หญิงที่รักและเทิดทูนบูชาแกขนาดนี้ไม่ได้แล้วนะ ฉันว่าแกลืมอดีตของเธอไปเถอะ”
“มันก็ถูกของแก”
เพชรยิ้มออกมาได้ “หมายความว่าแกตัดสินใจเลือกน้องบัวแล้วใช่มั้ย”
รัญหน้าเครียด
“ฉันก็อยากจะเลือกนะ แต่...” ---“แต่อะไรอีกวะ”
“แต่มันเป็นไปไม่ได้จริง ๆ ถ้าใครเกิดรู้ว่าเธอมีประวัติความเป็นมายังไง อนาคตหน้าที่การงานของฉันต้องจบลงเลยนะ”
“แต่ฉันว่าแก...”
“ขอบใจแกนะ ที่ให้คำแนะนำ ฉันไปทำงานล่ะ”รัญลุกเดินออกไป
“ไอ้บ้าเอ๊ย...หรือเราควรจะบอกความจริงไอ้รัญ”เพชรถอนใจอย่างหงุดหงิด
(จบตอนที่ 13)
ติดตามอ่านตอนต่อไปเวลา 9.30 น. พรุ่งนี้
