ติดตามอ่านได้ทาง www.manager.co.th ทุกวัน เวลา 9.30 น.
เรื่องย่อ/นักแสดง
ตอน 14
รัญเดินเลี้ยวมา เพชรเดินตามมาเรียก “เฮ้ย...รัญ”
รัญชะงัก “อะไร”
“แกฟังฉันให้ดีนะ ฉันจะบอกความจริงแก...แกอย่าตกใจ” ---“อืมม์”
“ยัยบัวน่ะเค้าไม่ได้เป็นผู้หญิงหากินหรอก เค้าเป็นลูกสาวเศรษฐี เรียนจบปริญญาโทจากอังกฤษ แล้วที่สำคัญเธอเป็น...”
เพชรยังพูดไม่จบรัญสวนทันที“น้องสาวแก”
“ถูกต้อง...แกพอใจรึยัง คราวนี้แกก็แต่งงานกับยัยบัวได้แล้ว”
รัญพยักหน้าดึงเพชรเข้ามากอด
“ขอบใจแกมากเพื่อน ฉันซึ้งใจแกจริงๆ แต่ฉันต้องไปทำงานก่อนนะ”
รัญผละจะไป เพชรคว้าแขน“เฮ้ย เดี๋ยว...ไอ้รัญ...”
“ขอบใจที่แกช่วยเชียร์และให้กำลังใจฉัน”
“นี่แกไม่เชื่อฉันเหรอ...ไอ้บัวมันเป็นน้องสาวฉัน ฉันพูดจริงๆนะ”
“ไอ้บ้า...ถ้าบัวเป็นน้องสาวแก คนอย่างแกจะยอมให้น้องมานอนกับฉันงั้นเหรอ”
เจอแบบนี้เพชรถึงกับอึ้งไปทันที“เฮ้ย แต่ว่า...”
รัญยกมือห้าม“พอได้แล้วไอ้เพชร หยุดพูดเรื่องนี้ได้แล้ว ฉันต้องไปทำงาน”
รัญเดินออกไป เพชรพูดไม่ออกบอกไม่ถูก
+ + + + + + + + + + + +
บัวกับการ์ตูนมาหาเพชรที่โรงแรม เพชรจึงเล่าเรื่องที่เขาบอกรัญให้เธอฟัง บัวตกใจ
“พี่บอกความจริงพี่รัญเหรอ” ---“ใช่”
“แล้วเค้าว่าไง” ---“มันไม่เชื่อ แต่แกไม่ต้องห่วง พี่จะเอาพาสปอร์ตของแกกับของพี่ไปให้มันดู เอาพาสปอรต์แกมา”
“เดี๋ยว...พี่เพชร”การ์ตูนขัดขึ้น
เพชรมองหน้าการ์ตูน“อะไรอีกล่ะ”
“ถ้าพี่รัญเค้าเกิดเชื่อขึ้นมาจริงๆ แต่เค้ารับไม่ได้ล่ะ”
“รับไม่ได้เรื่องอะไร”
“อ้าว...ก็รับไม่ได้ที่ถูกพี่กับไอ้บัวตุ๋นซะจนเปื่อยไง ฉันว่าเค้าต้องไม่ให้อภัยพี่กับไอ้บัวแน่”
“แต่ฉันไม่เกี่ยวนะโว้ย...ไอ้บัวต่างหากที่ให้ฉันโกหกมัน”
“นั่นล่ะ...เค้าถือว่าสมรู้ร่วมคิด”
“งั้นแกจะให้ทำไง ถ้าไม่บอกความจริง ไอ้รัญก็ไม่มีวันยอมแต่งงานกับไอ้บัวเด็ดขาด เพราะมันคิดว่าไอ้บัวเป็นผู้หญิงหากิน”
“ฉันก็ไม่รู้ ยังคิดไม่ออก”การ์ตูนเสียงอ่อย
เพชรถอนใจกลุ้ม
“แต่ฉันคิดออกแล้ว” บัวโพล่งขึ้น
“คิดว่าไง” ---“ฉันก็ต้องทำให้เค้ายอมรับในตัวฉันให้ได้”บัวบอกอย่างมุ่งมั่น
“ยอมรับยังไง”การ์ตูนถามอย่างไม่เข้าใจ
“ก็ถ้าเค้าจะรักฉัน เค้าก็ต้องรักที่ตัวฉันและหัวใจฉัน ไม่ใช่รักเพราะฉันคือรวินวรกานต์ ลูกสาวเศรษฐี”
“ฉันว่าแกน้ำเน่าไปรึเปล่า ที่จะพิสูจน์รักแท้”เพชรแย้ง
“แต่ฉันเห็นด้วยกับไอ้บัวนะ ถ้าเค้าจะรักก็ต้องรักที่ตัวไอ้บัว ไม่ใช่รักเพราะไอ้บัวเป็นลูกคนมีเงิน”การ์ตูนบอก
เพชรถอนใจอย่างเซ็งๆ“เอา...ตามใจเรื่องของแก ฉันไม่อยากยุ่งด้วยแล้วปวดหัว”
เพชรเดินออกไป ปิดประตู บัวหันมาหาการ์ตูน
“แกว่าฉันคิดถูกใช่มั้ย”
“ถูกสิ...แกจะได้รู้ว่าเค้ารักที่เรือนร่างของแกหรือที่หัวใจของแก”
“แต่ฉันเชื่อว่าเค้าต้องรักที่หัวใจฉัน”บัวบอกอย่างมั่นใจ
+ + + + + + + + + + + +
รัญนั่งทำงานนึกถึงคำพูดที่พูดกับบัว
‘...หยุดเถอะบัว พี่ไม่อยากให้เราพูดเรื่องนี้อีกแล้วนะ พี่แค่อยากให้บัวรู้ว่าพี่ชอบบัว แต่เราแต่งงานกันไม่ได้ เพราะวันนึงพี่ต้องแต่งกับคนอื่น เข้าใจที่พี่พูดนะ...’
รัญถอนใจ ป้าไหมเดินมาเคาะประตู
“ท่านเลขาคะ เที่ยงนี้ทานอะไรดีคะ”
“ไม่ครับ ผมจะออกไปทานข้างนอก”
“นัดคุณอ้อมหรือน้องบัวคะ” ---รัญไม่ตอบ
“อย่าหาว่าป้าสอดรู้สอดเห็นเลยนะคะ ท่านเลขาจะเลือกใครกันแน่คะ ระหว่างคุณอ้อมกับน้องบัว”
“ผมคงไม่บอกนะครับ เพราะเป็นเรื่องส่วนตัวของผม”
ป้าไหมจ๋อยไป“ขอโทษค่ะ”
ป้าไหมออกไป รัญหยิบโทรศัพท์มากด
เสียงโทรศัพท์มือถือบัวดังขึ้น บัวหยิบมาดูเห็นหน้ารัญ บัวชะงักมองตัดสินใจไม่รับวางลง
ทางด้านรัญเดินไปมารอเสียงปลายสาย รัญมองโทรศัพท์แล้วปิด“สงสัยจะโกรธเราจริง ๆ”
การ์ตูนเดินออกมาจากห้องน้ำ จึงถาม “ใครโทรมา”
“พี่รัญ”
“เค้าโทรมาง้อเหรอ” ---“ไม่รู้...ฉันไม่ได้รับ”
“อ้าว...ทำไมล่ะ” ---“ก็บอกแล้วไงว่าฉันจะพิสูจน์ความรักที่พี่รัญมีต่อฉัน”
“หมายความว่านี่เป็นแบบทดสอบงั้นเหรอ”
“ถูกต้อง นี่เป็นแบบทดสอบที่หนึ่ง”
“แล้วแบบทดสอบที่สองล่ะ แกจะทำอะไรเค้า”
“ไม่บอก...แต่รับรองว่าเข้มข้นแน่ๆ”
ขณะเดียวกันนั้นเสียงมือถือการ์ตูนดังขึ้น การ์ตูนกดรับ
“ฮัลโหล...หวัดดีค่ะ”
การ์ตูนดีใจที่ฉัตรชัยโทรมา บัวมองสงสัย
“ทำอะไรอยู่ครับ” ---“เปล่าค่ะไม่ได้ทำอะไร”
“ผมจะชวนคุณไปหาอะไรอร่อยๆกินกันมั้ย”
“ได้ค่ะ...ฉันหิวอยู่พอดี”
“งั้นผมรออยู่ที่ร้านนะครับ”
“ได้ค่ะ...ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”
การ์ตูนกดปิดโทรศัพท์แล้วหันมาบอกบัว
“ฉันขอตัวก่อนนะ”
“แกจะไปไหน”
“ก็ไปทำภารกิจให้แกไง”
บัวงงๆ “ภารกิจอะไร”
“ไปกินข้าวกับนายฉัตรชัย”
บัวตาโต “นี่แกชอบกับเค้าเหรอ”
“บ้า...ที่ฉันทำเนี่ยก็เพื่อแกนะ หรือแกอยากให้เค้ามาตามแกอีก ฉันบอกเค้าก็ได้นะ”
“ไม่ต้อง ขอบใจแกมาก”
การ์ตูนเดินออกไป
“ไอ้ตูนนี่ยังไง ปากบอกไม่ชอบแต่ไม่เห็นอิดออดเลย”บัวมองตามอย่างสงสัย
+ + + + + + + + + + + + +
อ้อมแต่งตัวสวยเดินลงมาจากบนบ้าน รินลดานั่งอ่านหนังสือหันมามอง
“พี่อ้อมแต่งตัวซะสวยจะไปไหน”
“พี่มีนัดกับคุณเพชร”
“นัดคุณเพชร” ---“ใช่”
“น้องจะบอกพี่อ้อมว่าพี่อ้อมต้องระวังคุณเพชรนะ”
“ทำไม...เค้ามีอะไร”
“น้องว่าเค้าเป็นเสือผู้หญิง แล้วไม่รักใครจริงหรอก พี่อ้อมควรจะเอาเวลามาสนใจพี่รัญมากกว่า”
“ก็พี่เธอไม่สนใจฉันนี่”
“แต่ตอนนี้เป็นโอกาสของพี่อีกครั้งนะ เพราะตอนนี้พี่รัญกับบัวระวงทะเลาะกัน”
“ทะเลาะอะไร ฉันเห็นนัวเนียกันทั้งวัน”
“แต่เมื่อเช้าน้องเห็นเค้ามึนตึงกัน แล้วน้องก็คิดว่าพี่อ้อมควรจะไปกินข้าวกับพี่รัญเพื่อปลอบใจ”
“ฉันไปไม่ได้หรอก เพราะฉันนัดกับคุณเพชรเค้าแล้ว”
“ก็ยกเลิกเค้าไปสิ บอกเค้าว่าพี่มีธุระสำคัญ”
อ้อมชักฉุนที่ถูกเซ้าซี้
“นี่...พี่บอกตามตรงนะ ตอนนี้พี่สนใจคุณเพชรมากกว่าพี่ชายเธอ เธอเห็นชุดนี้มั้ย”อ้อมหมุนตัว “เค้าซื้อให้ฉัน”อ้อมยกรองเท้าขึ้นมา “รองเท้าเค้าก็ซื้อให้ฉัน”อ้อมโชว์แหวนที่นิ้ว “แหวนวงนี้เค้าก็ซื้อให้ฉัน แถมพาไปกินอาหารร้านแพงๆ ผิดกับพี่เธอ ไม่เคยซื้ออะไรให้ฉันเลยนอกจากไอติม”
“แต่คุณเพชรเค้าไม่ชอบพี่อ้อมจริงหรอก เค้าแค่หว่านเงินเพื่อต้องการตัวพี่อ้อม”
“ฉันรู้...แล้วฉันก็เต็มใจที่จะมอบกายให้เค้า”
อ้อมสะบัดเดินออกไป รินลดารีบเรียก “เดี๋ยวพี่อ้อม”
“อะไรอีกล่ะ” ---“น้องไปด้วย”
“นี่...ฉันขอวันนึงได้มั้ยที่ไม่มีเธอ เธอตามติดฉันทุกวันยังกะฉันเป็นแม่”
ขณะเดียวกันนั้น เพชรเดินเข้ามา “หวัดดีครับ”
“หวัดดีค่ะ ไปค่ะ อ้อมพร้อมแล้ว”
เพชรหันไปชวนรินลดา
“ไปครับคุณริน”
“วันนี้ยัยรินเค้าไม่ไปค่ะ”อ้อมขัดขึ้น
เพชรมองหน้ารินลดา
“ทำไมครับ...หรือว่ากลัวผมจะหัวใจวาย ไม่ต้องกลัวครับ วันนี้ผมเตรียมยามาเต็มขวดเลย”
รินลดาอึกอัก “เอ่อ...”
อ้อมรีบแทรก “รินเค้าไม่ค่อยสบายค่ะ”
เพชรมองอย่างเป็นห่วง“ไม่สบายเหรอครับ...ไปหาหมอมั้ย”
รินลดาจะอ้าปากพูด “อ่า...”
อ้อมไม่ยอมให้มีช่องว่างพูดแทรกทันที
“ไม่ต้องหรอกค่ะ เค้าทานยาแล้ว ไปเถอะค่ะ คุณเพชร วันนี้จะได้อยู่กันสองต่อสอง”
อ้อมดึงเพชรออกไป รินลดาจะตาม“พี่อ้อม”
อ้อมหันมาถลึงตาใส่ ดึงเพชรออกไป
“ถ้าพี่อ้อมได้กับนายเพชร แม่ต้องฆ่าเราแน่”รินลดาได้แต่ถอนใจ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น รินลดากดรับ เสียงรมณีย์ดังขึ้นทันที...
“นี่ยัยรินแม่อยากรู้ว่าเรื่องของยัยอ้อมกับพี่ชายแกไปถึงไหนแล้ว”
“หนูว่าหมดหวังแล้วล่ะค่ะ”
“อะไรนะ...แกพูดใหม่ซิ”
“ตอนนี้พี่อ้อมเค้าไปชอบพี่เพชรเพื่อนพี่รัญแล้วค่ะ”
“ไม่ได้นะ ยัยริน แกต้องจัดการเอานายเพชรออกไปจากยัยอ้อม”
“แต่แม่คะ...พี่อ้อมเค้าไม่ได้ชอบพี่รัญ แล้วพี่รัญก็ไม่ได้ชอบพี่อ้อมนะคะ”
“เรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับแก แกมีหน้าที่ทำยังไงให้พี่แกได้กับยัยอ้อมเข้าใจรึเปล่า”
“แต่หนูอยากให้แม่มาจัดการเองนะคะ ลำพังหนูคนเดียวทำไม่ไหวแล้ว”
“ถ้าฉันไปได้ ฉันไปแล้วไม่ต้องพึ่งแกหรอก”
“แต่แม่คะ”
“ถ้าเรื่องแค่นี้แกทำไม่ได้ แกก็กลับบ้านซะ”
รมณีย์ปิดโทรศัพท์ อย่างโมโห
“สงสัยเราคงต้องกลับบ้านจริงๆ”รินลดาหนักใจมาก
รินลดานั่ง น้ำตาซึมนึกถึงคำพูดของแม่
‘…ถ้าเรื่องแค่นี้แกทำไม่ได้ แกก็กลับบ้านซะ...’
รินลดาฮึดสู้
“เอาวะ...เราต้องทำให้ได้ เราจะต้องเรียนให้จบ”
รินลดาเช็ดน้ำตาลุกขึ้นเดินออก หันมาสะดุ้ง เมื่อเห็นเพชรยืนอยู่
“คุณเป็นไงบ้าง”
“เป็นอะไร”
“ที่บอกว่าไม่สบาย”
“ฉันหายดีแล้ว พี่อ้อมล่ะ”
“ทานข้าวอยู่ในเมือง”
“นี่คุณทิ้งพี่อ้อมมางั้นเหรอ”
“ใช่...ผมเป็นห่วงคุณ กลัวว่าคุณจะเป็นอะไรมากเลยกลับมาดูคุณ”
รินลดาอึ้ง เพชรเอื้อมมือแตะตัว “ไหน...มีไข้มั้ย”
รินลดาปัดมือเพชรออก “นี่คุณ”
“ผมแค่อยากรู้ว่าคุณตัวร้อนรึเปล่า ไปหาหมอดีกว่ามั้ยผมจะพาไป”
“ไม่ต้อง...ฉันหายดีแล้ว คุณพาฉันไปหาพี่อ้อมหน่อย” ---“ก็ได้ครับ...ไป”
เพชรยื่นมือให้จับรินลดามองค้อนสะบัดหน้าเดินนำออกจากบ้านไป เพชรรีบเดินตาม
“ผมว่าถ้าคุณจะไปทานข้าวกับคุณอ้อม ป่านนี้คุณอ้อมคงทานเสร็จแล้ว”เพชรชวนคุย
“ฉันไม่ได้อยากทานข้าว ฉันแค่มีธุระจะคุยกับเค้า”
เพชรพยักหน้า
“ฉันถามอะไรหน่อยได้มั้ย” ---“อะไรครับ”
“คุณชอบพี่อ้อมเค้าจริงเหรอ”
“นี่คุณดูผมไม่ออกเหรอว่าผมชอบใคร” ---“ฉันไม่เคยดูคุณ”
“ผมไม่ได้ชอบคุณอ้อม”
“ไม่ชอบแล้วซื้อของให้เค้า มารับเค้าไปเที่ยวทุกวันทำไม อย่าบอกนะว่าไม่มีอะไรแอบแฝง ฉันไม่เชื่อ”
“ผมบอกความจริงคุณก็ได้” ---“ว่าไป”
“แต่คุณต้องสัญญานะว่าถ้าผมบอกไปคุณจะไม่โกรธผม”
“ฉันจะไปโกรธทำไม มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน”
“เกี่ยวสิ ที่ผมมาใกล้ชิดคุณอ้อม เพราะผมอยากอยู่ใกล้คุณ”
รินลดาชะงักอึ้ง เพชรมอง รินลดาหลบตาทำอะไรไม่ถูก
“ฉันว่าคุณเลิกพูดเล่นเถอะ”
“ผมไม่ได้พูดเล่นนะ ผมพูดจริงๆ ผม...”
เพชรพูดได้แค่นั้น รินลดาขัดขึ้นทันที
“เอาล่ะ...ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันไม่อยากรู้”
“แต่ผมอยากบอก...”
“ฉันไม่อยากฟัง แล้วเมื่อไหร่จะถึงร้าน”
“นี่ไง...ถึงแล้ว”
เพชรชี้ร้านอาหารที่อยู่ตรงหน้า รินลดามองค้อนเดินเข้าร้านไป เมื่อเข้าไปด้านใน รินลดามองหาอ้อม
“ไหนพี่อ้อม พี่อ้อมอยู่ไหน”
“เมื่อกี้เธอนั่งโต๊ะนั้น สงสัยจะเข้าห้องน้ำ คุณนั่งก่อนเถอะ”
รินลงนั่ง
“คุณจะทานอะไร” ---“ฉันไม่หิว”
“แต่ผมหิวนะ” ---“หิวก็สั่งไปสิ”
เพชรเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร
ทางด้านอ้อม นั่งอยู่อีกร้าน อ้อมกินอาหารคำสุดท้าย จิบเครื่องดื่ม ชะเง้อมองไปหน้าร้าน
“คุณเพชรไปไหนเนี่ยตั้งนานแล้วนะ กินหมดไปตั้งสองสามอย่างแล้ว ยังไม่มาอีก”อ้อมหยิบโทรศัพท์กด “ไม่เปิดเครื่องอีก”
พนักงานเดินเข้ามาเก็บจานแล้วถาม
“จะทานของหวานหรือกาแฟเพิ่มมั้ยครับ” ---“ไม่ล่ะค่ะ”
“งั้นผมเช็คบิลนะครับ”
อ้อมพยักหน้า พนักงานเดินออกไป
“ซวยเลย ต้องมาจ่ายค่าอาหารเอง” อ้อมบ่นอย่างเซ็งๆ
+ + + + + + + + + + + +
เพชรมองจ้อง รินลดาประหม่า ทำทีมองซ้ายขวา มองห้องน้ำ หันมาเห็นเพชรมองอีก
“เป็นอะไรเนี่ยมาจ้องหน้าฉันอยู่ได้”
“ที่ผมจ้องคุณเพราะผมมีความในใจอยากจะบอกคุณ”
“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น...ทำไมพี่อ้อมไม่ออกมาซะที”
“คุณอ้อมเค้าไม่ได้อยู่ร้านนี้หรอกครับ”
“อ้าว...แล้วทำไมคุณบอกว่าที่นี่”
“ผมแค่อยากอยู่กับคุณตามลำพัง”
“คุณนี่มันกระล่อนจริง ๆ”
รินลดาจะลุก เพชรคว้ามือ“เดี๋ยวสิครับ”
“ปล่อยมือฉันนะ”
“ไม่...คุณต้องฟังสิ่งที่ผมจะบอกคุณก่อน”
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น”
“แต่คุณต้องฟัง เพราะถ้าผมไม่ได้บอกคุณ ผมต้องอกแตกตาย”
“เอา...อยากบอกอะไรก็พูดมา”รินลดาบอกอย่างเหนื่อยใจ
“นั่งก่อนได้มั้ยครับ”
รินลดาลงนั่งอย่างรำคาญ
“ผมอยากจะบอกให้คุณรู้ว่า...ผมรักคุณ” ---รินลดาอึ้ง ชะงัก
“ผมไม่ได้พูดเล่นนะ ผมรักคุณจริงๆ และถ้าคุณไม่รังเกียจผม เราก็จะเริ่มต้นเป็นแฟนกันตั้งแต่วินาทีนี้เลย”
รินลดาอึ้งประหม่าตกใจ ช็อคทำอะไรไม่ถูก
“ว่าไงครับ ตกลงเราเป็นแฟนกันนะครับ”
“นี่...คุณเพชร ฉันไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่คุณเคยผ่านมาหรอกนะ อย่ามาทำปากเปราะกับฉัน”
รินลดาสะบัดเดินออกไป
“เดี๋ยวสิครับคุณริน”เพชรวิ่งตามออกไป “เดี๋ยวครับคุณริน”
รินไม่ฟังเดินหนี เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น รินลดากดรับ“ฮัลโหล”
“น้องรินเหรอ” ---“ค่ะพี่อ้อม นี่พี่อยู่ไหนเนี่ย”
“พี่อยู่ร้านอาหาร เธอมาหาพี่ด่วนเลยนะ” ---“ทำไมคะ”
“พี่ไม่มีตังค์จ่ายค่าอาหารเค้า แล้วคุณเพชรก็ไม่รู้ไปไหน ทิ้งให้พี่อยู่คนเดียว”
รินลดามองหน้าเพชร ตัดสินใจโกหก
“เค้าไปหาเธอรึเปล่า” ---“เปล่าค่ะ...เค้าไม่ได้มาหาน้อง”
เพชรมองยิ้ม รินลดาหันมาบอกเพชรเบาๆ
“คุณรีบกลับไปหาพี่อ้อมด่วนเลยนะ เค้าไม่มีตังค์จ่ายค่าอาหาร”
“ไม่...ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าคุณจะตอบรับผมเป็นแฟน”
เสียงอ้อมดังออกมาจากโทรศัพท์
“ยัยรินว่ายังไง เร็ว บ๋อยมันจ้องรอพี่อยู่ พี่อายเค้า”
“ค่ะ ค่ะ ค่ะ น้องจะรีบไป” รินลดาปิดโทรศัพท์
“นี่คุณ พี่อ้อมกำลังลำบากนะ ฉันว่าคุณรีบไปก่อนเถอะ”
“คุณก็ตอบรับผมเป็นแฟนก่อนสิ แล้วผมจะรีบไปจ่ายเงินให้คุณอ้อมทันที” ---“แต่ฉัน...”
“ถ้าคุณไม่ตอบรับผมเป็นแฟน ผมก็ไม่ไป”
รินลดาจำใจต้องตอบอย่างขัดใจ“ก็ได้”
“ก็ได้นี่อะไรครับ พูดให้ชัดๆ”
“เราเป็นแฟนกันก็ได้”
เพชรดีใจโผเข้าจุ๊บ รินลดาอึ้ง ตะลึง ช็อค
“ผมไปจ่ายเงินก่อนนะ”
เพชรวิ่งข้ามถนนไป รินลดามองตามจับปาก “นี่เราทำอะไรลงไปเนี่ย”
เพชรอยู่อีกฟากของถนนตะโกนเรียก “คุณริน”
รินลดาหันมอง
“ผมรักคุณนะ”
รินลดามองซ้ายขวา อาย เห็นฝรั่งมอง “ตาบ้านี่ ดีนะฝรั่งฟังไม่ออก”รินลดายิ้มอายๆ
(อ่านต่อหน้าที่ 2)
ตอนที่ 14 (ต่อ)
ในร้านอาหาร...
“ตกลงคุณมีเงินจ่ายรึเปล่า”พนักงานถามอเอมอย่างไม่พอใจ
“รอเดี๋ยว เพื่อนฉันกำลังมา”
เพชรเดินเข้าร้านมา อ้อมโวยวายใส่ทันที
“คุณเพชร...นี่คุณหายไปไหนมา”
“ก็ไปเอาโทรศัพท์ไงครับ”
“พอดีเค้าจะเก็บเงิน อ้อมเลยให้เค้ารอคุณก่อนเพราะคุณยังไม่ได้ทานเลย”
“ผมไม่ทานแล้วครับ เท่าไหร่” ---“หมื่นห้า”
เพชรมองหน้าอ้อม“นี่คุณอ้อมทานคนเดียวเหรอครับ”
อ้อมจ๋อยๆ
“เอ่อ...อ้อมเห็นคุณไม่มาซะที ก็เลยทานรอคุณไปเรื่อยๆน่ะค่ะ”
เพชรหยิบเงินส่งให้พนักงาน
“ไปครับ”เพชรลุกเดินออกไป
“รอดตายหวุดหวิด”อ้อมถอนใจ
+ + + + + + + + + + + +
บัวทำกับข้าวอยู่ในครัว รัญเปิดประตูเข้าบ้านมา ซ่อนดอกไม้ไว้ด้านหลัง เดินเข้ามาในครัว
“นี่ทำอะไร หอมจังเลย”
“ต้มยำค่ะ”บัวบอกเสียงราบเรียบ
รัญเข้ามากอดด้านหลังบัว
“พี่ซื้อดอกไม้มาให้บัว สวยมั้ย” ---“สวยค่ะ”
“บัวชอบมั้ย” ---“ค่ะ...พี่รัญเอาวางไว้ที่โต๊ะเลย”
บัวบอกเหมือนไม่สนใจ รัญชะงัก เอาดอกไม้ไปวางบนโต๊ะ
“เมื่อกลางวันพี่โทรหาบัวจะชวนไปทานข้าว”
“ขอโทษทีค่ะ บัวไม่ได้เอาโทรศัพท์ออกไปค่ะ”บัวบอกอย่างเย็นชา
รัญชะงัก เดินเข้ามากอดง้อ บัวเบี่ยงตัว
“อย่าค่ะ...บัวตัวเหม็นกับข้าว”
บัวแกะมือรัญออก เดินเลี่ยงไปหยิบจานอาหาร รัญอึ้ง บัวเดินกลับมายกหม้ออาหารเดินผ่านรัญไปที่โต๊ะ รัญมองตาม บัวเดินกลับมาหยิบจานอาหารเดินผ่านไปอย่างไม่สนใจ
“งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะ” ---“ค่ะ”
รัญขยับจะเดินไปแล้วหันมาเรียก
“บัว พี่อยากให้บัวถูหลังให้พี่หน่อยได้มั้ย”
“บัวยังทำกับข้าวไม่เสร็จเลยค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ”
บัวหันไปทำอาหาร รัญอึ้งจ๋อย หันเดินขึ้นห้องไป บัวหันมองตามอย่างสมน้ำหน้า
รัญเดินเข้ามาถอดเสื้อ เปิดตู้เสื้อผ้าจะหยิบผ้าเช็ดตัวแต่ไม่มี รัญเดินไปเรียก
“บัว” ---“คะ”
“ช่วยหยิบผ้าเช็ดตัวให้พี่หน่อยได้มั้ย” ---“ในตู้ไม่มีเหรอคะ”
“ไม่มี” ---“รอเดี๋ยวนะคะ”
รัญอมยิ้ม
+ + + + + + + + + + + +
รัญกำลังอาบน้ำ บัวเปิดประตูห้องเข้ามาเห็นเงารัญอาบน้ำผ่านม่านห้องน้ำ บัวเดินเข้ามาวางผ้าเช็ดตัวที่อ่างล้างหน้า
“วางไว้ตรงนี้นะคะ”
รัญโผล่หน้าออกมาจากม่าน
“เดี๋ยวสิบัว ส่งผ้าให้พี่หน่อย”
บัวเหลือบมอง หยิบผ้าเดินเข้ามาส่งให้ รัญเอื้อมมือมารับพร้อมกับดึงบัวเข้าไปในม่าน
“อุ๊ย...พี่รัญ บัวเปียกหมดแล้ว”
“ก็เมื่อกี้บอกว่าตัวเหม็นไง อาบน้ำซะเลยนะ”
รัญมองยิ้มให้
“มา...พี่สระผมให้”
“ไม่ต้องค่ะ ปล่อยบัวเถอะ เดี๋ยวบัวอาบเอง”
บัวผละจะเดินออกไป รัญปิดน้ำ คว้ามือบัว“เดี๋ยวบัว”
บัวชะงัก
“พี่รู้ว่าบัวโกรธพี่”
“บัวไม่ได้โกรธค่ะ”
“อย่าโกหก...วันนี้ทั้งวันบัวพยายามหลบเลี่ยงไม่ยอมคุยกับพี่ พี่บอกแล้วไงว่าพี่ไม่สามารถอยู่กับบัวได้”
“พี่รัญบอกบัวหลายครั้งแล้วค่ะ แล้วบัวก็เข้าใจแล้ว”
“ถ้าเข้าใจทำไมถึงทำเย็นชากับพี่”
“พี่รัญอยากให้บัวยิ้มทั้งๆที่หัวใจร้องไห้งั้นเหรอคะ”
รัญอึ้ง
“พี่รัญอย่าลืมนะคะถึงบัวจะมีอาชีพแบบนี้ แต่บัวก็มีหัวใจมีความรู้สึกเหมือนผู้หญิงคนอื่น”
รัญอึ้ง จนมุมไม่มีคำตอบ บัวมองจ้อง
“เอาล่ะค่ะ บัวขอตัวลงไปดูอาหารก่อนนะคะ”
บัวเดินออกไป รัญทรุดลงนั่ง
บัวเดินออกมา หันมองกลับเห็นรัญนั่งคอตก บัวหันกลับแอบลุ้นกับตัวเอง
“หวังว่าเค้าจะคิดได้นะ”
บัวหวังอย่างเต็มที่ที่รัญจะบอกรักเธอ
+ + + + + + + + + + + +
ค่ำนั้น รัญนั่งเขี่ยอาหาร บัวก้มหน้ากิน ต่างคนต่างมองไปคนล่ะทาง รัญเหลือบมองบัว บัวหันมาสบตาแล้วเมินไป ตักอาหารกินต่อ รัญมองบัวแล้วถอนใจรวบช้อน
“อาหารไม่อร่อยเหรอคะ”
“อร่อย เพียงแต่วันนี้พี่ไม่ค่อยหิว พี่ขอตัวขึ้นห้องนอนก่อนนะ”
รัญเดินขึ้นไป บัวมองตามวางช้อนถอนใจ
“เราต้องทำให้เค้ายอมรับเราให้ได้”
บัวบอกอย่างให้กำลังใจตัวเอง
ค่ำคืนนั้นบัวออกจากห้องน้ำ เหลือบมองไปที่เตียงเห็นรัญนั่งอ่านหนังสือ บัวหันกลับเดินไปหน้ากระจก รัญเหลือบมองบัวในกระจกเห็นบัวหวีผม รัญปิดไฟหัวเตียง บัวชะงักมองเห็นรัญล้มตัวนอนหันหลังให้ บัวลุกเดินมานั่งที่เตียง เหลือบมองเห็นรัญนอนลืมตาหันหลังให้เธอนิ่ง บัวใจเสียพยายามฝืนใจหันไปปิดไฟ ล้มตัวนอนหันหลังให้รัญ
รัญคิดลังเลพลิกตัวหันมาหาบัว บัวลืมตารัญเอื้อมมือมาแตะแขนบัวดึงมือรัญออก
“ฝันดีค่ะ”
รัญอึ้ง ฝืนความรู้สึกมองเพดานเหลือบมองบัวอย่างลังเลอยากจะบอกความรู้สึกในใจ
แต่ตัดใจหันหลังให้...บัวหันมองรัญแล้วหันกลับอย่างพยายามฝืนใจเช่นกัน
+ + + + + + + + + + + +
เช้าวันใหม่ รัญเดินลงมาเห็นบัวนั่งกินกาแฟก็เดินเข้าไปถาม
“ทำไมตื่นเช้า”
“บัวนอนไม่ค่อยหลับค่ะ”
รัญหันมองเห็นกระเป๋าเดินทางของบัววางอยู่
“นี่บัวจะไปไหน”
“บัวคิดว่าบัวไม่ควรจะอยู่ที่นี่แล้ว”
“หมายความว่าบัวจะกลับเมืองไทย” ---“ค่ะ”
“แล้วถ้าพี่จะขอร้องให้บัวอยู่ต่อล่ะ”
“อย่าเลยค่ะ ถึงบัวอยู่ต่อมันก็ไม่มีประโยชน์ เพราะถึงยังไงวันนึงพี่รัญก็ต้องแต่งงานกับคนอื่นแล้วบัวก็ต้องไปอยู่ดี บัวขอไปตั้งแต่วันนี้ดีกว่า”
บัวลุกขึ้นคว้ากระเป๋า รัญนิ่ง บัวเดินก้าวออกมาอย่างลุ้นให้รัญเรียก แต่รัญยังนิ่ง บัวหยุดเดินหันมาบอก
“ขอบคุณนะคะสำหรับสิ่งดีๆ ที่พี่รัญมีให้กับบัว”
บัวหันมาจุ๊บแก้มรัญแล้วหันหลังเดินออกไป
“นี่บัวจะไปจริงๆเหรอ”
บัวแอบยิ้มดีใจ หันมาหารัญแต่ทำขรึม
“ถ้าพี่รัญบอกว่ารักและจะแต่งงานกับบัว บัวก็จะอยู่กับพี่รัญไปตลอดชีวิตค่ะ”
รัญอึ้งคิด บัวเดินเข้ามาหา
“ว่าไงล่ะคะพี่รัญ พูดออกมาสิคะ”
รัญนิ่ง“แค่พี่รัญบอกว่ารักบัวเราก็จะแต่งงานกัน”
รัญมอง บัวรอลุ้น
“พี่อยากจะทำอย่างงั้นนะบัว แต่พี่ทำไม่ได้จริงๆ”
บัวอึ้งหัวใจสลาย รัญจับมือบัว
“พี่ขอโทษนะ ที่พี่ไม่สามารถทำตามใจตัวเองได้”
บัวน้ำตาไหลเอ่อมองอย่างผิดหวัง
“พี่รัญไม่ได้รักบัวจริงๆ”
บัวแกะมือรัญออก รัญใจหาย“บัว”
บัวเดินถอยออกมองรัญด้วยความเสียใจ
“บัวไม่น่ารักพี่รัญเลย”
บัวหันหลังคว้ากระเป๋าเดินออกไป...รัญอึ้ง เดินตามมาที่ประตูจะเปิดแต่ชะงักมือไว้
บัวเดินออกมาจากบ้านน้ำตาไหลพราก
รัญยืนนิ่งเสียใจเช่นกัน
“พี่อยากจะบอกให้รู้นะว่าพี่รักบัว แต่เราอยู่ด้วยกันไม่ได้จริง ๆ”
รัญได้แต่มองบัวจากไปเงียบๆ
บัวมาหาเพชรที่โรงแรม การ์ตูนซึ่งมารออยู่ก่อนแล้ว เปิดประตูเห็นบัวยืนอยู่หน้าประตู “อ้าว...บัว”
บัวลากกระเป๋าเข้าห้องมา เพชรมองงงๆ
“นี่แกจะไปไหน อย่าบอกว่าเลิกกับไอ้รัญแล้วนะ”
บัวพยักหน้า เพชรอึ้ง
“มันเรื่องอะไรกัน เล่าให้ฟังซิ”การ์ตูนเข้าไปถาม
“ในที่สุดฉันก็รู้ความจริงว่าพี่รัญเค้าไม่ได้รักฉัน”
“เค้าบอกแกอย่างงั้นเหรอ”
“ใช่...ในเมื่อเค้าไม่ได้รักฉันจริง มันก็เปล่าประโยชน์ที่ฉันจะตื้อเค้า”
เพชรโกรธ
“ไม่ได้นะ พี่ไม่ยอมให้มันได้แกฟรีๆ พี่จะไปพูดกับมันให้รู้เรื่องมันต้องรับผิดชอบแก”
“ถึงเค้าจะรับผิดชอบ แต่ถ้าเค้าไม่รักฉัน ฉันก็คงไม่มีความสุขหรอก”
“แต่ถ้ามันรู้ความจริงว่าแกเป็นใคร พี่เชื่อว่ามันต้องรักแก”เพชรแย้ง
“หมายความว่าเค้าจะรักฉัน ก็เพราะว่าฉันเป็นน้องสาวพี่ เป็นลูกสาวเศรษฐีงั้นเหรอ ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันก็คงไม่รักเค้า”
การ์ตูนถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ กับปัญหาของบัว
“เฮ้ย...นี่แกต้องการอะไรแน่วะไอ้บัว ตอนแรกก็อยากให้ผู้ชายเค้ารัก แต่ตอนนี้กลับบอกไม่เอาแล้ว”
“ฉันถามแกหน่อยไอ้ตูน ถ้าแกแต่งงานกับผู้ชายคนนึงแล้วแกมารู้ว่าเค้าแต่งกับแกเพราะแกมีเงินแกจะรู้สึกยังไง”
“แต่ไอ้รัญมันไม่รู้นี่ว่าแกเป็นใคร”เพชรแย้ง
“พอเถอะพี่เพชร...พี่เคยบอกแม่ไม่ใช่เหรอว่า ถ้ามีหมอนวดมารักพี่จริงแล้วพี่ก็รักเค้า พี่ก็จะแต่งงานกับเค้า พี่ไม่แคร์ว่าเค้าจะมีอดีตเป็นยังไง”
“แต่มันไม่เหมือนกัน”
“เหมือนสิพี่เพชร คนเราทุกคนมีค่าความเป็นคนเท่ากัน ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นลูกสาวเศรษฐีหรือผู้หญิงหากิน ถ้าพี่รัญจะรักฉันเพราะฉันมีเงิน ฉันก็คงไม่ต้องการ”
บัวเดินเข้าห้องน้ำ ปิดหน้าร้องไห้สะอื้น...เพชรกับการ์ตูนมองหน้ากัน
“นี่มันคิดอะไรของมันวะ ฉันไม่เข้าใจ”เพชรบ่น
“นั่นน่ะสิ...ตูนก็ไม่เข้าใจ”การ์ตูนเครียดไปด้วย
+ + + + + + + + + + + +
รัญนั่งซึมเหม่ออยู่ในห้องทำงาน ปิยะเอาเอกสารเข้ามาให้
“ท่านเลขาครับ เอกสารที่ผมให้มาเมื่อเช้าเซ็นต์รึยังครับ”
“ลืมเลย อันนี้ใช่มั้ย”
รัญหันไปหยิบแฟ้มบนโต๊ะ
“ไม่ใช่ครับ”ปิยะหันไปหยิบอีกแฟ้มให้ “นี่ครับ” ---“โทษที”
รัญเซ็นต์เอกสาร ปิยะมองๆ
“วันนี้ดูท่านเลขาไม่ยิ้มเลยนะครับ” ---“เครียดๆ น่ะ”
“ทะเลาะกับแฟนเหรอครับ”
“เปล่า...เอา เสร็จแล้ว”รัญส่งเอกสารคืนให้
“กาแฟมั้ยครับ”
“ไม่ล่ะ...ขอบใจ”ปิยะออกไป รัญเดินไปหน้าต่างมองเหม่อq
+ + + + + + + + + + + +
รินลดาแต่งตัวจะออกไปข้างนอก เดินลงมาวางกระเป๋าไปเปิดตู้เย็นมองหาอาหารไม่มี
“เอ๊ะ...ทำไมวันนี้ยัยบัวไม่ทำกับข้าว”
รินลดาเทนมใส่แก้วดื่ม เดินไปหยิบหนังสือพิมพ์อ่านใครคนหนึ่งเดินเข้ามาหาด้านหลัง รินหันมาสะดุ้ง หันมองเห็นเป็นเพชร
“อุ๊ย...ตกใจหมดเลย”
“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจนึกว่าคุณรู้ว่าผมเข้ามา แต่แกล้ง”
“บ้า...ฉันจะไปแกล้งทำไม”
“ก็แกล้งหยอกผมไง”
“พี่อ้อมเค้ายังไม่ตื่นหรอกนะ”
“ผมไม่ได้มาหาคุณอ้อม...มาหาคุณ”
รินลดาทำเป็นไม่รู้ว่าเค้ามาจีบ
“มาหาฉันทำไม”
“ผมซื้อแซนวิชมาทานกับคุณ”
“ดีเหมือนกันฉันกำลังหิวอยู่พอดี”
“นี่ครับ...แซนวิชเจ้าอร่อยแล้วก็น้ำผลไม้ของคุณ”
เพชรส่งแซนวิชกับน้ำผลไม้ให้
“แล้วของพี่อ้อมล่ะ”
“ผมซื้อมาทานกับคุณแค่สองคน”
รินลดาอมยิ้ม
“เดี๋ยวทานเสร็จแล้วไปเดินเล่นในเมืองกันนะ”
“ฉันไม่ว่าง...ฉันมีเรียน”
“ไม่เป็นไร ผมไปนั่งรอคุณก็ได้ เรียนเสร็จแล้วค่อยไป” ---“บ้า”
“จริงนะ ผมเข้าไปนั่งเรียนกับคุณได้”
“แก่ขนาดคุณ ครูเค้าคงไม่ให้เรียนหรอก”
รินลดามองค้อน เพชรมองยิ้ม
“คุณยิ้มอะไร”
“ผมกำลังคิดว่าไม่น่าเชื่อว่าคุณจะเป็นน้องสาวไอ้รัญ” ---“ทำไม”
“ถ้าผมรู้ว่าไอ้รัญมีน้องสาวสวยขนาดนี้ ผมน่าจะจีบตั้งนานแล้ว”
“ก็คุณมีตาแต่ไม่เคยมองนี่”
“ใช่...แต่จากนี้ต่อไปผมจะมองจ้องคุณไม่ให้คลาดสายตาเลย”
เพชรมองจ้อง รินลดาเขินลุกหนี “คุณนี่บ้าจริงๆ”
เพชรคว้าตัวรินมากอด
“เดี๋ยวสิ” ---“ปล่อยนะ”
“ผมแค่อยากจะกอดคุณ”
“ปล่อย...เดี๋ยวพี่อ้อมลงมาเห็น”
ขณะเดียวกันนั้นเสียงอ้อมดังขึ้น
“ยัยรินมีอะไรกินบ้าง”
รินลดาสะดุ้ง รีบผละออกจากเพชร
“ยัยรินเธออยู่ไหน”
อ้อมเดินเข้ามามองเห็นสองคนยืนอยู่ด้วยกัน
“อ้าวคุณเพชร...นี่ทำอะไรกันคะ”
“เรากำลังคุยกันเรื่องคุณอ้อมครับ" ---“เรื่องอะไรคะ”
“ผมถามคุณรินว่าคุณอ้อมตื่นสายเหรอ”
“เมื่อคืนทำกับบ้านดึกน่ะค่ะ เลยตื่นสายไปหน่อย น้องรินมีอะไรทานบ้างจ๊ะ”
อ้อมเดินเข้ามาเห็นแซนวิชบนโต๊ะ
“แหม ทำแซนวิชให้พี่เหรอ ดีเลยกำลังอยากกิน”
อ้อมคว้าแซนวิชขึ้นมากิน รินลดาหันไปหยิบกระเป๋า
“พี่อ้อมปิดบ้านด้วยนะ น้องไปก่อนล่ะ”
“อ้าว...จะรีบไปไหนครับ”
“ไปหาแฟนค่ะ”
อ้อมตาโต “นี่เธอมีแฟนแล้วเหรอยัยริน”
“มีแล้วค่ะ” ---“ใคร”
“ไม่บอก...ปล่อยให้พี่อ้อมงง ไปล่ะค่ะ”
รินลดาออกไป อ้อมมองตามอย่างไม่เชื่อ
“หน้าตาอย่างนี้ใครจะชอบว่ามั้ยคะคุณเพชร”
เพชรยิ้มไม่ตอบ
“ทานแซนวิชด้วยกันค่ะ”
“เชิญคุณอ้อมเลยครับ”
“คุณเพชรรอเดี๋ยวนะคะ อ้อมขึ้นไปอาบน้ำก่อนดีกว่า”
“ครับ...เชิญตามสบาย”
อ้อมลุกเดินออกไป เพชรมองตามคิดๆ
“ในเมื่อไอ้บัวเลิกกับไอ้รัญแล้ว เราก็ไม่ต้องประกบคุณอ้อมแล้วสิ”เพชรคิดได้อย่างนั้นก็ตะโกนเรียก “คุณอ้อมครับ”
อ้อมอยู่ในห้อง กำลังจะเปลี่ยนเสื้อเข้าห้องน้ำ“ขาว่าไงคะ”
“ผมมีธุระด่วนครับ...ขอตัวก่อน”
“อะไรนะคะ...เดี๋ยวค่ะ”
“ไม่ทันแล้วครับ ผมต้องไปแล้ว”
เพชรวิ่งออกไป อ้อมวิ่งลงมาแต่ไม่ทัน
“คุณเพชรคะ เดี๋ยวค่ะ อ้าว...ไปกันหมด ทิ้งเราอยู่คนเดียว”
เพชรวิ่งออกมามองซ้ายขวาทางแยกถนน กวาดตามองหาเห็นด้านหลังรินลดาเดินอยู่ไกลๆ เพชรวิ่งตาม
“คุณรินเดี๋ยว”
รินลดาหันมองอมยิ้มเดินต่อ เพชรวิ่งตาม
“เดี๋ยวสิครับ ผมอุตส่าห์เรียกไม่หยุดรอกันบ้าง”
“ทำไมฉันต้องหยุดรอคุณ”
“ก็ผมบอกแล้วไงว่าจะไปกับคุณ”
“เสียใจฉันจะไปหาแฟนฉัน”
“ก็แฟนคุณอยู่ตรงนี้จะไปหาทำไม”
“คุณอย่ามั่ว พูดเองเออเอง”
“แต่เมื่อวานคุณยอมรับเป็นแฟนผมแล้วนะ”
“นั่นมันเมื่อวาน”
“เดี๋ยวสิครับ”เพชรดึงรินลดามากอด
“ปล่อยฉันนะ”
“ไม่...ผมจะไม่ปล่อยคุณ จนกว่าคุณจะบอกว่ารักผม”
“แล้วถ้าฉันบอกว่าไม่รักล่ะ”
“ผมก็จะจูบคุณจนกว่าคุณจะบอกรัก”
“งั้นฉันจะบอกคุณว่าฉันไม่รักคุณ”
เพชรจะจูบ รินลดาหลบ“ว้าย อย่า ฉันพูดเล่น”
“ถ้างั้นคุณก็รักผมใช่มั้ย”
“นี่...ฉันกับคุณเพิ่งรู้จักกัน แล้วฉันเองก็รู้จักคุณในมุมที่ไม่ดีซะด้วย แล้วอยู่ๆจะให้บอกว่ารักคุณ คงไม่ได้"รินลดาจะเดินหนี
“เดี๋ยวสิคุณริน ผมสัญญานะว่าผมจะเปลี่ยนตัวเองใหม่ ผมจะเลิกเที่ยวผู้หญิง เลิกสำมะเลเทเมา จะทำตัวเป็นเด็กดีของคุณ”
“เอาไว้ให้คุณเป็นเด็กดีก่อนแล้วค่อยว่ากัน”รินลดาเดินเลี้ยวไป เพชรยิ้มกริ่ม
“ถ้าพูดแบบนี้ก็แสดงว่าเรามีสิทธิ์น่ะสิ”เพชรเดินตามออกไปทันที
(จบตอนที่ 14)
ติดตามอ่านตอนต่อไปพรุ่งนี้ เวลา 9.30 น.
