ติดตามอ่านได้ทาง www.manager.co.th ทุกวัน เวลา 9.30 น.
เรื่องย่อ/นักแสดง
ตอนที่ 12
รมณีย์นั่งจิบกาแฟ แม่บ้านเดินเข้ามาพร้อมกับสมุดบันทึกเก่าของรัญ
“คุณหญิงขา อิชั้นเจอสมุดรายชื่อเพื่อนคุณรัญแล้วค่ะ”
“แล้วมีคนชื่อสรศักดิ์มั้ย”
“มีค่ะ...นี่ค่ะ มีทั้งเบอร์บ้านและเบอร์ออฟฟิสค่ะ”
“ไหน...เอามาดูซิ”
แม่บ้านส่งให้รมณีย์หยิบดู
“ขอบใจ ชงชามาแก้ว” ---“ชาหมดค่ะ”
“อ้าว...แล้วทำไมไม่ไปซื้อล่ะ”
“ก็วันนั้นนวลขอเบิกเงินไปซื้อ คุณหญิงบอกไม่มีเงินสด จะซื้อเข้ามาเองไงคะ”
“เอา...งั้นไปชงน้ำขิงมาก็ได้”
แม่บ้านออกไป รมณีย์กดโทรศัพท์ ไม่นานนักสรศักดิ์กดรับสาย“ฮัลโหล”
“ขอสายคุณสรศักดิ์ค่ะ” ---“กำลังพูดอยู่ครับ”
“นี่แม่ของรัญนะจ๊ะ ไม่ทราบว่าจำรัญได้มั้ย”
“อ๋อ จำได้ครับ...สวัสดีครับคุณแม่ คุณแม่มีอะไรเหรอครับ”
“คืออย่างนี้จ้ะ สรศักดิ์มีน้องสาวชื่อบัวระวงใช่มั้ย”
“ไม่มีครับ ผมเป็นลูกคนเดียวครับ”
รมณีย์อึ้ง “อ้าวเหรอ แล้วญาติๆล่ะ มีใครที่ชื่อบัวมั้ย”
“ไม่มีครับคุณแม่ มีอะไรเหรอครับ”
“เปล่าจ้ะ เผอิญมีคนเค้ามาอ้างว่าเป็นน้องสาวสรศักดิ์เพื่อนตารัญจะมาขอเงินแม่”
“ไม่มีครับคุณแม่ คุณแม่อย่าให้นะครับ”
“จ้ะ...จ้ะ...แค่นี้ล่ะ ขอบใจนะลูก” ---“ครับ”
รมณีย์กดปิดโทรศัพท์ อึ้งครุ่นคิด
“ไหนตาเพชรบอกว่าเป็นน้องสาวสรศักดิ์”
รมณีย์เปิดสมุดบันทึกดู
“ในนี้ก็มีแค่สรศักดิ์เดียว”
รมณีย์เริ่มรู้สึกว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากลแล้ว
+ + + + + + + + + + + +
รมณีย์นัดเจอกับเพียงเพ็ญที่ร้านกาแฟในโรงแรม...เพียงเพ็ญนั่งจิบชาอยู่ตรงข้ามฟังเรื่องจากรมณีย์ ...
“อย่างนี้ก็หมายความว่าแม่บัวระวงไม่มีตัวตนงั้นเหรอคะ”เพียงเพ็ญถามอย่างแปลกใจ
“มี...แต่เราไม่รู้เป็นใครเท่านั้นเอง”
“แล้วทำไมเพื่อนคุณรัญที่ชื่อเพชรต้องโกหกเราด้วย”
“นั่นน่ะสิ...ฉันว่ามันต้องมีอะไรซับซ้อนกว่านั้น”
“พี่หญิงหมายถึงตารัญสร้างเรื่องเพราะไม่ต้องการแต่งงานกับยัยอ้อมงั้นเหรอคะ”
“ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกค่ะ คุณเพ็ญ รัญเค้าไม่ได้รังกียจยัยอ้อมหรอก เค้าอาจจะได้แฟนที่ไม่มีสกุล ก็เลยแกล้งอุปโลกว่าเป็นน้องสาวเพื่อน”
“ถ้าอย่างงั้นพี่หญิงก็ต้องบอกให้ตารัญรู้ว่า เรารู้ความจริงนะคะจะได้ไล่นังบัวระวงออกไป”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงพี่ต้องจัดการแน่”
“พูดแล้วก็อยากรู้นะคะว่ามันเป็นลูกเต้าเหล่าใคร มีกำพืดมาจากไหน”
ทั้งสองคนพยักหน้าให้กันอย่างเห็นดีด้วย ขณะเดียวกัน นิภาพรรณเดินเข้ามาเห็นรมณีย์
“สวัสดีค่ะ คุณหญิงรมณีย์”
รมณีย์มองเหยียด “สวัสดีค่ะคุณนิภาพรรณ มาทานชาเหรอคะ”
“ค่ะ...นัดกับเพื่อนๆไว้”
รมณีย์เหน็บแนม “เพื่อนๆที่ทำซีอิ๊วน่ะเหรอคะ”
“ไม่ใช่หรอกค่ะ เพื่อนที่เป็นเจ้าของร้านเพชรที่บ้านหม้อน่ะค่ะ อ้อ...จะฝากเรียนเชิญคุณหญิงด้วยนะคะ อาทิตย์หน้านิจะเปิดตัวหนังสือ”
“หนังสืออะไรเหรอคะ”
“ชีวประวัติของนิน่ะค่ะ ชื่อหนังสือกว่าจะเป็นเศรษฐีพันล้านค่ะ เชิญคุณหญิงด้วยนะคะ”
“ถ้าว่างก็จะไปค่ะ”
นิภาพรรณยกมือไหว้รมณีย์กับเพียงเพ็ญ “สวัสดีค่ะ”
รมณีย์นึกได้ “อ้อ...ลืมแนะนำ นี่คุณเพียงเพ็ญเป็นภรรยาท่านปลัดกระทรวงการคลังค่ะ”
“สวัสดีค่ะ...นิภาพรรณเชิญคุณเพียงเพ็ญไปเป็นเกียรติด้วยนะคะ”
เพียงเพ็ญยิ้มรับ “ยินดีมากค่ะ”
“ลานะคะ”
นิภาพรรณเดินออกไป เพียงเพ็ญหันมาถามรมณีย์อย่างสนใจ“ใครเหรอคะ...คุณพี่หญิง”
“เจ้าของโรงงานซีอิ๊วน่ะ เป็นพวกเศรษฐีใหม่อยากเข้าวงไฮโซ ดูแต่งหน้าแต่งตัวสิ ประโคมเพชรเข้าไป กลัวคนเค้าไม่รู้ว่ามีเงิน”
“อย่างว่าค่ะ มีแต่เงินไม่มีรสนิยม ไม่เหมือนอย่างเรา เออ...พี่หญิงขา เพ็ญลืมไป เช็คของพี่หญิงยังค้างอยู่อีกใบนะคะ”
รมณีย์ทำเป็นตกใจ “จริงเหรอ พี่จ่ายไปแล้วไม่ใช่เหรอ” ---“ยังค่ะ”
“สงสัยแม่เลขาตัวดีของพี่ จะทำพิษซะแล้ว”
“หมายความว่าไงคะ”
“พี่ให้เอาเงินไปเข้าบัญชีน้องเพ็ญตั้งนานแล้ว”
เพียงเพ็ญแปลกใจ“อ้าว...เหรอคะ”
“ไม่ต้องห่วง...เดี๋ยวพี่จัดการให้ ขอไล่เบี้ยกับนังเลขาพี่ก่อน”
“อย่านานนะคะ พอดีเป็นเงินท่านปลัดค่ะ”
“ไม่นานหรอกจ้ะ เติมชาอีกหน่อยมั้ย”
“ขอบคุณค่ะ”เพียงเพ็ญรู้สึกล่างอกที่ได้พูดทวง เพราะรมณีย์ทำเฉยมาพักใหญ่แล้ว
กลุ่มเพื่อนของนิภาพรรณมองไปที่โต๊ะรมณีย์
“นี่เจ๊นิ...ฉันได้ข่าวว่าคุณหญิงรมณีย์ถังแตกไม่ใช่เหรอ”เจ๊เฮียงถาม
“ใครบอกจ๊ะ” ---“น้องเขยฉันมันชอบเข้าบ่อน มันบอกว่าคนในบ่อนเค้าพูดกันให้แซ่ด ว่าแกติดหนี้บ่อนเป็นสิบๆล้าน”
“เป็นไปได้เหรอเจ๊เฮียง เค้าเป็นลูกหลานพระยามีที่ดินทั้งสาธรสีลมไม่ใช่เหรอ”เจ๊สุแย้ง
“เจ๊สุนี่ไม่รู้จริง ที่ดินอะไรขายไปหมดตั้งแต่ปีมะโว้แล้วย่ะ เห็นเค้าว่าเหลือแค่บ้านที่อยู่เท่านั้นแหละ”
นิภาพรรณไม่อยากจะเชื่อ
“จริงเหรอ...ทำไมฉันดูไม่เห็นเค้าเดือดเนื้อร้อนใจอะไรเลย เจอตามงานอยู่บ่อยๆ”
“อ้าว...ขืนทำตัวตกต่ำชีวิตก็จบสิจ๊ะ”
“แล้วอย่างนี้จะทำไง” เจ๊สุถาม
“จะทำไง ถ้าไม่เลิกเล่นฉันว่าไม่ช้าบ้านที่อยู่ก็ต้องถูกยึด”
“ถ้างั้นเจ๊นิต้องระวังตัวนะ อยู่ห่างๆไว้ ขืนเข้าใกล้จะถูกยืมเงิน”เจ๊สุเตือน
นิภาพรรณมองรมณีย์เหยียดๆ
“นี่ถ้ารู้เรื่องนี้ก่อนไม่เชิญไปงานเปิดตัวหนังสืออาทิตย์หน้าหรอก”
เจ๊เฮียงตาโต “อ้าว...เชิญไปแล้วเหรอ”
นิภาพรรณพยักหน้า“ใช่...เพิ่งเชิญเมื่อกี้”
“หรือว่าเราเลื่อนวันแล้วไม่บอกแก ให้แกไปเก้อ”เจ๊สุพูดขำๆ
ทั้งกลุ่มหัวเราะกันเสียงลั่น
รมณีย์มองไปที่กลุ่มนิภาพรรณอย่างมั่นไส้
“นึกว่าคุยอยู่ที่โรงงานกันเหรอไง เสียงดังจริง ๆ บ๋อยเก็บตังค์ด้วย”รมณีย์หันไปบอกเพียงเพ็ญ “พี่เข้าห้องน้ำหน่อยนะ ถ้าบ๋อยมาน้องก็จ่ายไปเลย”
รมณีย์ลุกเดินออกไปเลย
“มามุกนี้อีกแล้ว ฉันล่ะเบื่อจริงๆ”เพียงเพ็ญมองค้อน
+ + + + + + + + + + + +
บัวนอนเหม่อนึกถึงเรื่องของฉัตรชัย บัวถอนใจ รัญอ่านหนังสือเหลือบมอง บัวถอนใจอีกเฮือกใหญ่
“เป็นอะไรรึเปล่าบัว” ---“เปล่าค่ะ”
“ไม่จริง...อย่ามาโกหกพี่ สองสามวันมานี่พี่สังเกตเห็นบัวทำหน้าเครียดอยู่บ่อย ๆ มีเรื่องอะไร เล่าให้พี่ฟังซิ”
บัวอึกอัก “เอ่อ”
“เกี่ยวกับพี่รึเปล่า”
บัวมองลังเล “ค่ะ”
“เรื่องอะไร” ---“เอ่อ...”
บัวลังเลว่าจะบอกความจริงดีรึเปล่า
“บอกมาเถอะน่า”
“คือ...วันนี้บัวโทรหาพ่อกับแม่น่ะค่ะ พ่อแม่บัวถามว่าบัวมาอยู่กับ ใครที่เมืองนอก บัวก็เลยบอกไปว่ามาอยู่กับพี่รัญ”
“โธ่เอ๊ย นึกว่าเรื่องอะไร พี่ใจหายหมด นึกว่าบัวคิดถึงบ้านอยากกลับ เมืองไทย”
“พี่รัญไม่ว่าอะไรใช่มั้ยคะ ที่บัวบอกไปอย่างงั้น”
“ไม่หรอก เออ...บัวเคยบอกพี่ว่าบัวเป็นคนจังหวัดอะไรนะ”
“เอ่อ...น่านค่ะ”
“แล้วพูดเหนือได้รึเปล่า”
“ไม่ได้ค่ะ...บัวมาอยู่กรุงเทพตั้งแต่เด็ก”
“แล้วที่บ้านบัวทำอาชีพอะไร”
“ทำนาน่ะค่ะ”
“แล้วบัวมีพี่น้องกี่คน”
“มีพี่ชายอยู่คนนึงค่ะ”
“แล้วพี่ชายบัวเค้าทำงานอะไร”
“พี่ชายบัวสติไม่ค่อยดีน่ะค่ะ”
“หมายถึงปัญญาอ่อนเหรอ”
“ค่ะ...บัวก็เลยต้องมาทำอาชีพนี้ เพื่อเป็นฝ่ายหาเลี้ยงครอบครัว”
“ชีวิตบัวนี่น่าสงสารจังเลยนะ”
รัญมองบัวอย่างเห็นใจ จูบหน้าผากอย่างแผ่วเบา บัวฝืนยิ้มกับคำโกหกของตัวเอง
+ + + + + + + + + + + +
เมื่อเพชรมาหารัญที่บ้าน รัญพูดฝากฝังบัวทันที
“นี่เพชร ถ้าบัวเค้ากลับเมืองไทย ฉันอยากฝากเค้าไปทำงานที่บริษัทแกได้มั้ย”
“ฝากใครนะ”
“บัวระวง ชีวิตเค้าน่าสงสาร พ่อแม่ก็จนแถมยังมีพี่ชายปัญญาอ่อนที่ต้องเลี้ยงอีก”
เพชรสำลักกาแฟ “เค้าบอกแกว่าพี่ชายปัญญาอ่อนด้วยเหรอ”
“ใช่...ฉันว่าเธอเป็นคนดี ฉันไม่อยากให้เธอต้องกลับไปขายตัวอีก ยังไงฝากแกช่วยดูงานให้เธอหน่อยนะ”
“อืมม์...จะดูให้แล้วกัน”
บัวเดินเข้ามาในครัว
“เอาขนมปังเพิ่มมั้ยคะพี่รัญ” ---“ไม่จ้ะ”
“คุณเพชรล่ะคะ” ---“ไม่ครับ...รัญบอกว่าคุณมีพี่ชายปัญญาอ่อนเหรอ”เพขรถามแค้นๆ
“ก็...อ่อนนิดหน่อยน่ะค่ะ”
บัวแอบยิ้มล้อพี่ชายแล้วหันไปทำงานที่ครัว เพชรมองน้องสาวอย่างหงุดหงิด รัญยกกาแฟดื่ม
“เออ...เพชรฉันลืมไปเลยว่าจะถามแกว่าแกมีญาติอยู่ที่นี่มั้ย” ---“ถามทำไม”
“พอดีลูกรัฐมนตรีเค้ามาที่นี่เค้าบอกว่ามาตามหาผู้หญิงชื่อรวินวรกานต์ นามสกุลเดียวกับแก”
เพชรชะงักเหลือบมองบัว เห็นบัวทำเฉย
“ไม่รู้หรอก ตระกูลฉันมีเป็นร้อยๆคน ญาติเยอะจะตาย”
“ฉันจำได้ว่าแกมีน้องสาวอยู่คนนึงไม่ใช่เหรอ”
บัวสะดุ้ง เพชรพยักหน้ารับ“อืมม์”
“แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน” ---“อยู่อเมริกา”
“แล้วยังอ้วนตุ้ยนุ้ยเหมือนตอนเด็กๆรึเปล่า”
บัวแอบค้อนรัญ“จำได้ว่าก่อนไปเมืองนอกฉันไปบ้านแกตอนมีงานเลี้ยง น้องแกแอบกินเหล้าเมาแล้วมากอดหอมแก้มฉัน”
บัวตกใจพูดออกมาเบาๆ
“ยังจำได้อีกเหรอเนี่ย”
บัวหันมองเห็นเพชรถลึงตาใส่
“ทำไมแกไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟัง”เพชรถามเสียงเข้ม
“ขืนเล่าไปแกก็ตีน้องแกสิ เอ๊ะน้องแกชื่ออะไรนะ”
เพชรอึกอัก “เอ่อ...”
รัญพยายามนึก“ชื่ออะไรนะ ชื่อคำเดียว”
บัวเหลือบมองเพชร รัญนึกออก
“อ๋อ...บัว ใช่รึเปล่า...ชื่อบัว” ---“เออ”
“ไม่น่าเชื่อชื่อเดียวกับน้องบัวของฉันเลย”
“ฉันว่าสายมากแล้วนะ แกควรจะไปทำงานได้แล้ว”เพชรตัดบท
รัญดูนาฬิกา“ เออใช่...ไปก่อนนะ แล้วเจอกัน...บัว”
บัวสะดุ้ง “ขา...”
“ช่วยหยิบสูทในห้องให้ผมที” ---“ค่ะ”
บัวเดินขึ้นห้องไป
“เออ...เดี๋ยวไอ้เพชร ที่แกมานี่ไม่ได้หมายความว่าแกมาจีบบัวระวงนะ”
“แกจะบ้าเหรอ”
“และหวังว่าคงจะไม่ใช่น้องสาวฉันนะ” ---“เปล่า”
“งั้นก็แล้วไป ฉันไม่อยากให้น้องสาวฉันยุ่งกับแก”
“ทำไม...ฉันไม่ดีตรงไหน”
“ไอ้เพชร แกมันเป็นพวกเสือผู้หญิง ฉันไม่อยากให้น้องสาวต้องเสียใจเพราะแก”
“แกก็พูดเกินไป แล้วถ้าฉันจีบคุณอ้อมล่ะ”
“ถ้าคุณอ้อมฉันไม่ว่า”
บัวเดินเข้ามาเอาสูทมาสวมให้รัญ
“ถ้าผมเสร็จงานแล้วโทรหานะ” ---“ค่ะ”
รัญหอมแก้มบัว เพชรมองไม่พอใจ รัญดึงบัวมากอดแล้วยักคิ้วให้เพชร“ไปนะ”
รัญออกไป เพชรหันมาเล่นงานบัว
“นี่ไอ้บัวพี่ว่ายิ่งแกอยู่กับมันแกยิ่งเปลืองตัวนะ มันทั้งหอมทั้งกอดแกตลอดเวลา”
“นิดหน่อยน่าพี่เพชร อีกไม่นานฉันก็ต้องแต่งงานอยู่กับเค้า”
“แต่พี่ไม่ชอบ ถ้าแม่รู้เรื่องนี้แกตายแน่”
“ถ้าพี่ไม่บอกแม่ก็ไม่มีวันรู้”
อ้อมลงมา “เสร็จแล้วค่ะคุณเพชร”
“หวัดดีครับคุณอ้อม วันนี้คุณอ้อมสวยมากเลยครับ”
“ขอบคุณค่ะ ไปกันรึยังคะ” ---“ครับ”
ทั้งสองคนเตรียมจะออกไป รินลดาวิ่งลงมาจากห้อง บอกว่าเธอจะไปด้วย อ้อมเซ็งสุดๆที่รินลดาเป็นก้างขวางคออีกแล้ว แต่เพชรชอบใจ
อ้อมเดินควงคู่ไปกับเพชร ปล่อยให้รินลดาเดินตามอย่างไม่สนใจ
“วันนี้คุณรินจะพาผมไปเที่ยวไหนครับ”เพชรถาม
“ไม่รู้ค่ะ ต้องถามพี่อ้อม”
“ไปดูเพชรกันมั้ยคะ อ้อมเดินผ่านร้านเพชรหลายหนแล้วแต่ไม่มีเพื่อนเข้าไปดู ยัยรินเค้าไม่ชอบ ก็เลยไม่ได้เข้าไปซะที”
“ถ้าคุณอ้อมอยากไปก็ไปเลยครับ เผื่อชอบเม็ดไหนจะได้ซื้อซะเลย”
“คุณเพชรพูดเหมือนจะซื้อให้อ้อมงั้นแหละ”
“ถ้าคุณอ้อมชอบก็ไม่มีปัญหานี่ครับ”
อ้อมดีใจสุดๆ“ว๊าย...คุณเพชรเนี่ย น่ารักที่สุดเลยค่ะ”
อ้อมจุ๊บแก้มเพชร เพชรยิ้มหันมาเห็นรินลดาเบ้หน้าใส่
“แล้วคุณรินล่ะครับ อยากได้เพชรมาใส่เล่นบ้างมั้ยครับ”
“ไม่ล่ะค่ะ ฉันไม่นิยมของแพง”
“คุณเพชรอย่าไปถามยัยรินเลยค่ะ ยัยคนเนี้ยเค้าไม่ชอบแต่งตัวหรอกค่ะ แต่ถ้าคุณเพชรจะเปลี่ยนเป็นให้เงินสดล่ะก็เค้าชอบค่ะ”อ้อมแดกดัน
รินลดาชักฉุน“พี่อ้อม...ทำไมอยู่ๆมาฉีกหน้าน้องแบบนี้”
อ้อมหัวเราะ“พี่ล้อเล่นหรอกน่า จะอายทำไมคุณเพชรเค้าไม่ได้สนใจอะไรเธอซะหน่อย...ใช่มั้ยคะ”
เพชรยิ้มไม่ตอบ อ้อมชวน
“ข้ามไปฝั่งนู้นเถอะค่ะ”
อ้อมดึงแขนเพชรข้ามถนนไป
“พี่อ้อมนะพี่อ้อม พูดอะไรไม่ไว้หน้าเราบ้างเลย”
รินลดาข้ามถนนตามไปอย่างโมโห
+ + + + + + + + + + + +
รัญเดินมาเคาะประตูห้องท่านทูตแล้วเปิดเข้าไป
“ผมเอารายงานการประชุมกับ waoมาให้ท่านครับ”
รัญส่งแฟ้มรายงานให้
“ขอบใจ...นั่งก่อนสิ สิ้นปีนี้มีคำสั่งออกมาให้ผมย้ายไปประจำที่เบลเยี่ยม”
“ไม่ทราบว่าใครจะย้ายมาแทนท่านครับ”
“ทางกระทรวงยังไม่ได้เอาเรื่องเข้าครม. ผมก็เลยทำเรื่องเสนอชื่อคุณให้รักษาการตำแหน่งแทนผมไปก่อน”
“ผมต้องกราบขอบพระคุณท่านมากนะครับ ที่ให้ความไว้วางใจผม”
“เป็นเพราะผมเห็นว่าคุณมีความสามารถและคิดว่าคุณคงทำได้แน่”
“ผมจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังครับ”
ท่านทูตยื่นมือให้“ขอแสดงความยินดีด้วยนะ ว่าที่ท่านทูตใหม่”
“ขอบพระคุณท่านมากครับ”
รัญจับมือท่านทูตแล้วเดินออกไป เมื่อเดินออกมาจากห้องท่านทูต เจอภาดา ปิยะ ป้าไหมและจนท.อื่นๆรออยู่
“ดีใจด้วยนะคะท่านเลขา”ภาดาแสดงความยินดี
ปิยะยิ้มดีใจ“งั้นอย่างนี้ผมก็ต้องรับตำแหน่งแทนท่านเลขาน่ะสิครับ”
รัญยิ้มแย้ม“ตามสบาย”
“อย่างนี้ต้องเลี้ยงนะคะ”ป้าไหมบอก
“เอาไว้ให้คำสั่งออกมาก่อนดีกว่า”รัญแย้ง
“แต่ก่อนจะเลี้ยงฉลองตำแหน่ง ต้องเลี้ยงเปิดตัวว่าที่เจ้าสาวก่อนนะ”ภาดาแหย่
“ใช่ครับ...ผมว่าท่านเลขาต้องรีบหาเจ้าสาวแล้วนะครับ เดี๋ยวเวลามีงานเลี้ยงของสถานทูตขึ้นมาจะไม่มีภรรยาออกมาช่วยรับแขก”ปิยะเสริม
ป้าไหมรีบสอดทันที
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกคุณปิยะ ท่านเลขาน่ะมีสาวๆมายืนรอให้เลือกตั้ง 2 คน”
“แล้วตกลงจะเลือกคนไหนน้องบัวระวงหรือว่าน้องอ้อม”ภาดาถาม
“เอ่อ...ยังไม่ได้เลือกหรอกครับ ก็แค่คบๆกันดู”รัญตอบเรียบๆ
“แต่ก็ต้องเลือกให้ดีนะ อย่าลืมคำของท่านทูตที่ว่าภรรยาก็คือหน้าตาของเรา”ภาดาเตือน
“เอาล่ะ ผมว่าพวกเราแยกย้ายกันไปทำงานได้แล้วนะ เดี๋ยวท่านทูตออกมาเห็นพวกเราจับกลุ่มกันแบบนี้ท่านจะตำหนิ”รัญตัดบท
ทุกคนแยกไป รัญมองตามยิ้มกับอนาคตของตัวเอง
+ + + + + + + + + + + +
ค่ำคืนนั้น บัวกับรัญได้นั่งทานอาหารอยู่ด้วยกัน บัวมองรัญอย่างมีความในใจจะบอก
“มองหน้าพี่ทำไม”
“คือ...บัวจะบอกว่าอาทิตย์หน้าจะครบกำหนดที่บัวมาอยู่กับพี่รัญแล้วนะคะ”
“จริงเหรอ...นี่บัวมาอยู่กับพี่จะสามเดือนแล้วเหรอ” ---“ค่ะ”
“ไม่น่าเชื่อนะ เร็วจังเลย”
รัญบอกยิ้มๆ ตักอาหารกิน
“บัวจะให้พี่รัญออกตั๋วกลับให้บัวด้วย”บัวแกล้งบอก
รัญชะงัก“บัวอยากกลับบ้านแล้วเหรอ”
“ก็ข้อตกลงมันเป็นอย่างงั้นนี่คะ แต่ถ้าพี่รัญอยากให้บัวอยู่ต่อ”
“พี่ก็ต้องจ่ายเงินเพิ่มใช่มั้ย”
“ก็...ไม่ต้องหรอกค่ะ บัวเต็มใจอยากอยู่กับพี่รัญ”
“บัวพูดจริงเหรอ” ---“จริงสิคะ...บัวบอกแล้วไงคะว่าบัวรักพี่รัญ”
รัญอึ้ง บัวจับมือรัญ“พี่รัญก็รักบัวใช่มั้ยคะ”
รัญมองบัว บัวมองยิ้มรอคำตอบ รัญอึดอัดใจ
“พี่ขอบใจแล้วก็ดีใจนะที่บัวรักพี่ แต่ว่า...”
“แต่อะไรเหรอคะ”
“พี่อยากให้เป็นเรื่องของการว่าจ้างมากกว่า”
บัวอึ้ง ชะงักผิดหวังน้ำตารื้น
“หมายความว่า...พี่รัญไม่ได้รักบัวเลยเหรอคะ”
รัญอึ้งชะงัก“เอาเป็นว่าพี่ชอบบัวมากนะ แล้วพี่ก็มีความสุขที่ได้อยู่กับบัว”
บัวน้ำตาไหล รินด้วยความเสียใจ รัญมองตกใจ บัวลุกเดินออก
“บัว”รัญวางเงินค่าอาหารรีบลุกตามไป
(อ่านต่อหน้าที่ 2)
ตอนที่12 (ต่อ)
บัวเดินร้องไห้ข้ามสะพานมา รัญวิ่งตามมา
“บัว...เดี๋ยว...บัว”
รัญคว้าแขนบัว“บัวโกรธพี่เหรอ”
“เปล่าค่ะ...บัวแค่คิดว่าพี่รัญจะรักบัวบ้างเหมือนกับที่บัวรักพี่รัญ”
รัญอึ้ง“เอ่อ คือพี่...พี่ไม่รู้จะพูดยังไงให้บัวเข้าใจ แต่บัวก็รู้ว่าพี่มีหน้าที่การงานเป็นยังไง ถ้าพี่จะรักหรือแต่งงานกับใคร พี่ก็ต้องดูที่ความเหมาะสมด้วย”
“แล้วถ้าบัวไม่มีอาชีพแบบนี้พี่รัญจะรักบัวมั้ยคะ”
“บัวก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้”
“ได้สิคะ...บัวจะบอกให้พี่รัญรู้ว่า บัวไม่ได้เป็น...”
“ช่างมันเถอะ...ไม่ว่าบัวจะเป็นอะไรพี่ก็ไม่สนใจหรอก เอาเป็นว่าตอนที่บัวอยู่กับพี่ บัวเป็นคนทำให้พี่มีความสุขมากที่สุด”
“แต่บัวอยากจะบอกว่า...”
“ไม่ต้องบอกอะไรอีกแล้ว...นะ” ---“แต่...”
บัวจะพูดรัญก้มลงจูบ บัวอึ้งพูดไม่ออก สักครู่รัญก็ผละออกมามองหน้าบัว
“เข้าใจพี่นะ”
บัวนิ่ง
“นะคะ”
บัวจำใจ“ค่ะ...บัวเข้าใจ”
รัญยิ้มก้มลงจูบอีกที ทั้งสองจูบกันกลางเมืองสวย
+ + + + + + + + + + + +
วันรุ่งขึ้น บัวมาพบกับการ์ตูน เธอเล่าเรื่องที่คุยกับรัญ
“แล้วทำไมแกไม่บอกความจริงเค้าไปว่าแกเป็นใคร”การ์ตูนถามอย่างไม่เข้าใจ
“ก็บอกแล้วไงว่า ฉันพยายามจะบอกแต่เค้าไม่ฟัง”
“ไม่เข้าใจ...ถ้าแกพยายามบอกเค้าก็ต้องฟังสิ”
“ก็เค้าไม่ฟัง แกไม่เข้าใจเหรอ พอฉันจะพูดเค้าก็...”
บัวนิ่งไม่ยอมพูดต่อ การ์ตูนสงสัย“เค้าก็ทำไม”
บัวเขินอาย “เค้าก็จูบฉัน”
“แกก็เลยตัวอ่อน ปากอ่อน พูดไม่ออก”
“ไม่ใช่...เค้าคงคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงขายตัวจริง ๆ ถึงตอนนี้ฉันจะบอกความจริงไปว่าฉันเป็นใคร พี่รัญเค้าคงไม่เชื่อ”
“แล้วสรุปว่าเค้ารักแกรึเปล่า”
“เค้าบอกว่าไม่” ---“จริงเหรอ”
“แต่เค้าบอกว่าเค้าชอบฉันมาก”
“ชอบมากแต่ไม่ได้รัก”
บัวพยักหน้า“อืมม์”
การ์ตูนถอนใจเฮือก
“ถ้าเป็นแบบนี้ ฉันว่าแกกลับบ้านดีกว่ามั้ย อยู่ไปก็เปลืองตัวนะ”
“ไม่...ฉันไม่กลับ ฉันต้องทำให้พี่รัญรักฉันให้ได้ ฉันเดินหน้ามาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันจะไม่ยอมถอยหลังหรอกนะตูน”
“เอา...ถ้าแกไม่ถอย ฉันก็จะคอยเป็นกำลังใจให้ สู้ สู้”
การ์ตูนเห็นเพื่อนไม่ยอมแพ้ จำต้องให้กำลังใจกันต่อไป
+ + + + + + + + + + + +
รัญนั่งนิ่งเหม่ออยู่ในห้องทำงาน นึกถึงคำพูดของบัว
‘…พี่รัญก็รักบัวใช่มั้ยคะ...’
รัญถอนใจ ขณะเดียวกันนั้นหน้าจอคอมพิวเตอร์มีสัญญาณโทรศัพท์เข้ามา รัญกดดู เห็นหน้ารมณีย์ในจอ รมณีย์มองจ้องรัญอย่างโกรธๆ
“แม่มีอะไรเหรอครับ ทำไมถึงจ้องหน้าผมอย่างนี้”
“แม่อยากรู้ว่าทำไมลูกถึงได้โกหกแม่”
“เรื่องอะไรเหรอครับแม่”
“ผู้หญิงที่ชื่อบัวระวงไม่ได้เป็นน้องของสรศักดิ์”
รัญชะงัก“ใครบอกแม่ เค้าเป็นน้องเพื่อนผมจริงๆ”
“นี่...รัญแม่โทรไปเช็คกับสรศักดิ์แล้วนะ เค้าไม่มีพี่น้องเค้าเป็นลูกคนเดียว บอกแม่มาเดี๋ยวนี้ว่าผู้หญิงชื่อบัวระวงเป็นใคร”
“เอ่อ...ก็ผู้หญิงคนนึงน่ะครับ”
“หมายความว่าแกไม่รู้จักครอบครัวเค้าเลยอย่างงั้นเหรอ”
“ครับ...เราเจอกันแล้วผมก็ชอบเค้า เค้าก็ชอบผม”
“แต่แม่คิดว่าลูกควรจะปล่อยเธอไปได้แล้ว”
“แม่ครับ...เรากำลังคบหาดูใจกันอยู่นะครับ”
“แต่แม่ขอบอกเลยว่าแม่ไม่รับผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด ผู้หญิงของลูก มีเพียงคนเดียวคือน้องอ้อม ลูกควรจะหันมาสนใจเธอเพราะเธอจะต้องเป็นคู่ชีวิตของลูกในวันข้างหน้า”
“ผมก็จะบอกแม่ตรงๆเหมือนกันว่า ผมคงไม่ชอบคุณอ้อมหรอกครับ”
“ทำไมถึงไม่ชอบ”
“เพราะเท่าที่ผมสัมผัสกับเธอมา เราไปด้วยกันไม่ได้เลยครับแม่”
“ก็เพราะลูกมีผู้หญิงอื่นน่ะสิ”
“ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกครับ ถึงผมจะเลิกกับบัวระวงผมก็คงไม่รักคุณอ้อม เอาล่ะครับแม่ แค่นี้นะครับผมมีงาน”
“เดี๋ยวรัญ...” ---รัญกดปิดจอ
“รัญฟังแม่ก่อนนะ...ฮึ่ย ไอ้ลูกบ้านี่ หรือว่าเราต้องบินไปจัดการเองที่นู่น”
รมณีย์หงุดหงิด รัญก็ถอนใจอย่างเซ็งๆ
+ + + + + + + + + + + +
เพชร อ้อม รินลดาเดินเที่ยวด้วยกัน อ้อมชวนเพชรคุย ด้วยท่าทีไม่สนใจรินลดาเหมือนเคย รินลดาเซ็งจัด เดินแยกไปเข้าห้องน้ำตามลำพัง ครู่หนึ่งเพชรวิ่งตามมา
“เดี๋ยวครับคุณริน” ---“มีอะไรคะ”
“พอดีผมจะไปห้องน้ำเหมือนกัน” ---“แล้วพี่อ้อมล่ะ”
“ดูของอยู่ในร้านครับ ไปเถอะครับ”
เพชรคว้ามือ รินลดาสะบัด“ไม่ต้องจับมือฉันหรอก ฉันไปเองได้”
รินลดามองค้อนเดินนำออกไป เพชรยิ้มเดินตาม
ทางด้านอ้อมเดินออกจากร้านมองร้านอื่นๆ ฉัตรชัยเดินเลี้ยวมาเห็นอ้อม ฉัตรชัยเข้ามาทัก “หวัดดีครับ”
อ้อมชะงักไม่อยากทัก “เอ่อ...”
“ผมฉัตรชัยไงครับ จำผมได้รึเปล่า” ---“อ๋อ...จำได้สิคะ”
“นึกว่าคุณอ้อมจะบอกว่าจำผมไม่ได้ซะอีก นี่มากับแฟนเหรอครับ”
“ค่ะ...แล้วคุณฉัตรชัยล่ะคะ อย่าบอกนะคะว่าบินมาตามหาอ้อมที่นี่”
“ถ้าผมบอกว่ามาตามหาคุณล่ะครับ”
“อ้อมไม่เชื่อหรอกค่ะ อย่ามาทำปากหวานเลย มาเที่ยวกับแฟนเหรอคะ”
“มาตามหาแฟนมากกว่าครับ”
“แฟนหนีมานี่เหรอคะ” ---“ครับ”
“แล้วเจอรึยังคะ”
“ยังเลยครับ...ผมไม่มีที่อยู่เธอซะด้วย”
“แฟนชื่ออะไรคะ เผื่ออ้อมเจอจะได้บอกให้”
“รวินวรกานต์ครับ”
อ้อมคิดๆ“รวินวรกานต์...เสียใจด้วยนะคะ ไม่เคยได้ยินชื่อนี้เลย”
“ไม่เป็นไรครับ แต่ผมดีใจนะที่ได้เจอคุณที่นี่” ---“เช่นกันค่ะ”
ฉัตรชัยหันเดินไป อ้อมมองตาม
“จะว่าไป ถ้าไม่เจอคุณเพชร ฉันอาจจะไปกับคุณก็ได้นะคุณฉัตรชัย”
อ้อมบอกกับตัวเอง แล้วยักไหล่อย่างไม่แคร์ ก่อนเดินดูเสื้อผ้าต่อไป
+ + + + + + + + + + + + +
เพชรยืนรออยู่ที่หน้าร้านกาแฟ สักครู่รินลดาเดินออกมา
“เรียบร้อยแล้วเหรอครับ”
“ฉันนึกว่าคุณไปแล้วนะ ทำไมต้องมารอฉันด้วย”
“ผมจะปล่อยให้คุณเดินกลับไปคนเดียวได้ยังไง เกิดมีใครลวนลามคุณขึ้นมา”
“ฉันว่าคนที่น่ากลัวน่ะคุณมากกว่า”
“อ้าว...ทำไมมองผมอย่างงั้นล่ะครับ”
“ฉันไม่ได้โง่นะ ถึงไม่รู้ทันคุณ”
รินลดาขยับเดินไป เพชรเอามือกุมหัวใจทรุดลงร้อง
“โอ๊ย...เดี๋ยวคุณริน” ---“อะไร”
“คุณริน...โอ๊ย เจ็บ” ---“นี่คุณเป็นอะไร”
เพชรเซทำท่าเหมือนจะล้ม“ช่วยผมด้วย”
รินลดาตกใจเข้ามาพยุง“คุณเป็นอะไรคุณเพชร”
รินจับแขนเพชร เพชรดึงพยุงไว้
“ผมเป็นโรคหัวใจ ช่วยหยิบยาให้หน่อย
“ไหน...ยาอยู่ไหน” ---“ในกระเป๋าเสื้อ”
รินลดาร้อนใจล้วงในกระเป๋าเสื้อเพชร“ไม่มีค่ะ”
“หา...ไม่มีเหรอ คุณช่วยพาผมไปโรงแรมด่วนเลย”
“ไปทำไม”
“ถ้าผมไม่ได้ยา ผมอาจจะตายได้”
“แล้วพี่อ้อมล่ะ”
“ปล่อยไปเถอะครับ ชีวิตผมสำคัญกว่า”
“แต่ว่า”
เพชรทำท่าเหมือนจะขาดใจ“เร็วสิครับ...ช่วยผมด้วย”
“เดินไหวมั้ย” ---“ช่วยพยุงผมด้วย มาครับ”
เพชรคว้าตัวรินให้พยุง
“โรงแรมคุณอยู่ทางไหนคะ” ---“ทางนี้ครับ”
เพชรชี้ทาง รินพยุงเพชรออกไป เพชรเดินกอดริน ทำเซอาการหนัก
“คุณเป็นไงบ้าง” ---“ผมเจ็บหัวใจ”
รินลดามองสงสัย“นี่คุณไม่ได้แกล้งหลอกฉันใช่มั้ย”
“ผมจะแกล้งทำไม เร็วเถอะครับ รีบไปก่อนที่ผมจะตาย”
รินถอนใจพยุงเพชรออกไป
รินลดาพยุงเพชรเข้ามาในห้องพัก พาไปนอนบนเตียง แล้วถามอย่างเป็นห่วง
“คุณนอนที่เตียงก่อนนะ ยาคุณอยู่ไหน”
“อยู่ในกระเป๋าเดินทางครับ”
รินลดาเปิดกระเป๋าเดินทางเพชร เห็นเสื้อผ้าในกระเป๋า รินลดารื้อดูเจอกล่องถุงยางอนามัย รินลดาหยิบขึ้นมาดู มองเพชรแล้วเบ้หน้า
“อันนั้นไม่ใช่ครับ”
“ฉันรู้น่ะว่ามันคือถุงยาง”รินลดาทิ้งลงกระเป๋า “แล้วยาอยู่ไหน” รินลดาเจอขวดยา “ขวดนี้เหรอ”
“ใช่ครับ” ---“กี่เม็ด”
รินลดาหันมาเห็นเพชรนอนนิ่ง“คุณเพชร...คุณเพชร”
รินลดาบีบปากเพชร“อย่าเพิ่งตาย ฉันเจอยาแล้ว”
รินเอายาใส่ปากเพชร ประคองขึ้นมา
“คุณเพชรคะคุณเพชร แย่แล้ว นี่คุณตายไม่ได้นะ”
รินกดหน้าอกเพชรจะปั๊มหัวใจ
“ในหนังเค้าทำไงนะ”รินลดากด “หนึ่ง สองสาม สี่ เอ๊ะหรือต้องเป่าปาก”
รินมองเห็นเพชรแน่นิ่ง
“ไม่ได้เราทำไม่ได้...คุณเพชร ลองอีกที”รินกดหน้าอกเพชร “หนึ่งสองสามสี่ ฮึ่ย ไม่ฟื้น”
รินลดาตัดสินใจปิดจมูกก้มลงเป่าปากเพชร สลับกับกดหน้าอก เพชรกอดรัดรินลดาและจูบไว้ รินลดาสะดุ้งผละหน้าออก“ปล่อยนะ...ปล่อย”
รินลดาสะบัดหลุดลุกยืนเงื้อมือจะตบ เพชรทำหายใจหอบ
“น้ำ...ขอน้ำกินหน่อย”
รินลดาคว้าขวดน้ำส่งให้ ---“ช่วยป้อนผมหน่อย”
รินลดาประคองป้อน เพชรหายใจหอบ
“ขอบคุณคุณมากนะที่ช่วยชีวิตผม”
รินลดามองไม่ไว้ใจ จับปากตัวเอง
“นี่คุณไม่ได้แกล้งนะ” ---“แกล้งอะไรครับ”
“ก็แกล้งทำหัวใจวายน่ะสิ”
“โธ่...คุณ คนกำลังจะตายคุณยังคิดว่าผมแกล้งเหรอ”
รินลดาจะไป เพชรคว้ามือไว้ “เดี๋ยว”
“อย่านะ” ---“ผมแค่จะขอบคุณ คุณคือผู้หญิงที่ช่วยชีวิตผมไว้ ถ้าไม่ได้คุณ...”
“เอาล่ะ...ฉันว่าหยุดพูดได้แล้ว คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ฉันจะไปหาพี่อ้อมก่อน”
รินลดาออกไป เพชรจับริมฝีปากตัวเอง
“ในที่สุดก็ได้จูบเธอ ปากหอมซะด้วย”เพชรยิ้มอย่างมีความสุข
+ + + + + + + + + + +
ค่ำนั้น...บัวนอนอยู่บนเตียง รัญออกจากห้องน้ำเดินมาลงนั่งเห็นบัวนอนหันหลังให้ รัญล้มตัวนอนกอดบัว
“บัว” ---“คะ”
“ตกลงบัวอยู่ต่อกับพี่นะ”
บัวหันมาหา“ถ้าพี่รัญอยากให้อยู่บัวก็จะอยู่ค่ะ”
“พรุ่งนี้พี่จะเขียนเช็คให้” ---“ค่าอะไรเหรอคะ”
“ก็...ค่าเสียเวลาที่บัวอยู่กับพี่ต่อไง”
“บัวบอกแล้วไงคะว่าไม่ต้อง บัวอยู่ก็เพราะว่าบัวรักพี่รัญ”
รัญอึ้ง “แต่พี่อยากให้บัวเก็บไว้ อย่างน้อยวันที่บัวไปจากพี่ บัวจะได้มีเงินเหลือเก็บบ้าง”
“พี่รัญไม่ได้อยากให้บัวอยู่กับพี่รัญตลอดไปเหรอคะ”
“อยากสิ...แต่บัวก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้”
“แต่บัวจะบอกว่า บัวไม่ได้เป็นผู้หญิงหากินนะคะ”
รัญถอนใจคิดว่าบัวหาเรื่องโกหก
“บัว...คนเราลบล้างอดีตไม่ได้หรอกนะ ถ้าวันนึงเจ้านายพี่หรือเพื่อนร่วมงานพี่เกิดรู้ขึ้นมาว่าบัวเป็นใคร อนาคตทั้งหมดของพี่ก็จะหยุดลงทันที”
“แต่ว่าบัว...”
“พี่รู้ว่าบัวรักพี่ พี่ก็อยากจะรักบัวนะ แต่อย่างที่พี่บอกหน้าที่การงานของพี่มันสำคัญสำหรับพี่มาก ถ้าบัวรักพี่อย่าทำให้พี่ต้องอึดอัดใจมากกว่านี้เลยนะ”
บัวอึ้งจำใจพยักหน้า รัญจุ๊บแก้ม“นอนเถอะนะ ดึกแล้ว”
รัญปิดไฟหัวเตียง บัวล้มตัวลงนอนอึ้งหนักใจ
(จบตอนที่ 12)
ติดตามอ่านตอนต่อไปเวลา 9.30 น. พรุ่งนี้
