"ตี๋ แซ่เตียว” เหยื่อ 7 ต.ค. เปิดใจในวันที่ศาลฎีกาแผนกคดีอาญาของผู้ดำรงตำแหน่งทางการเมือง ยกฟ้องคนสั่งการ ที่ทำให้เขาต้องพิการไปตลอดชีวิต ลั่นทุกวันนี้ใช้ชีวิตอย่างลำบาก มันไม่คุ้ม กับชีวิตที่เสียขาไป ภรรยาต้องลำบากทำอาชีพอยู่คนเดียว ย้ำเหตุการณ์วันนั้นโหดร้ายมาก มันยิงตั้งแต่ 6 โมงเช้า ยัน 6 โมงเย็น โดนยิงขา โดนยิงตลอด
วานนี้ (2 ส.ค.) ศาลฎีกาแผนกคดีอาญาของผู้ดำรงตำแหน่งทางการเมือง นัดฟังคำพิพากษาคดี “สลายการชุมนุม” ของ “กลุ่มพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย” ถือเป็นวันสำคัญทางประวัติศาสตร์การเมืองอีกหน้าหนึ่งที่ชาวพันธมิตรฯ ทุกคนจดจำ เพราะเป็นวันที่รอคอย “ความเป็นธรรม” มาถึงเกือบ 9 ปีเต็ม
นายตี๋ แซ่เตียว เหยื่อในเหตุการณ์สลายการชุมนุมกลุ่มพันธมิตรฯ จนต้องถูกตัดขาทำให้พิการตลอดชีวิต ได้เล่าย้อนเหตุการณ์ว่า วันนั้นโหดร้ายมาก มันยิงตั้งแต่ 6 โมงเช้า ยัน 6 โมงเย็น ตอน 6โมงเย็นที่ผมโดนยิง ตอนนั้น อยู่ที่หน้า บช.น. โดนยิงขา โดนยิงข้างล่าง โดนยิงตลอด ผมอยู่ข้างล่าง ใต้ต้นไม้ โดยเจ้าที่ตำรวจเข้ามาเพียง นับ 1 2 3 แล้วก็ ยิง โดยยิงมาในลักษณะที่ ผมจะวิ่งหนีก็วิ่งไม่ได้ ผมก็เลยลงไปคลาน ก่อนถึงใต้ต้นไม้ ก็ได้ยินเสียงระเบิดดัง ตู้ม จากนั้นขาผมก็ยุ่ย พอขาผมยุ่ย ผมก็คลานไปใต้ต้นไม้ แล้วยกขาขึ้นดู ว่ามันเป็นยังไง ปรากฎว่า ยกขาขึ้นมา เห็นเอ็น 3 เส้น ห้อยรุ่งริ่งอยู่ น่ากลัวมาก
จากนั้นมา ตำรวจก็เคาะโล่ ไล่มา ตอนนั้น มารถพยาบาลเข้ามา มันก็ยิงใส่รถพยาบาล รถพยาบาลก็ต้องหมุนหนีออกไป จนตำรวจไปสลายการชุมนุมเลย จากที่ผมไป เขาถึงมายกผมไป ไปบนรถไปส่งที่ โรงพยาบาลรามาธิบดี ไปถึงที่นั่น ผมถึงได้รู้ว่ามีคนถูกยิง ผู้หญิง มารถอีกคันหนึ่ง ผมถามว่าเป็นยังไง เขาบอกว่า ตายแล้ว ผมถึงเข้าใจว่า เป็นน้องโบว์
หลังจากนั้น ผมเห็นแก๊สน้ำตาไปถูกคน คนไปล้างตา เขาน้ำเกลือ ร้องกัน ห่วงตาย ผมก็เลยร้อง จากนั้นเขาก็มารมยาผม พาผมไปตัดขา ไม่งั้นก็คงปล่อยให้ผมอยู่ตรงนั้นอีก ก็เลยมาอยู่ที่ห้อง ขาตัดไปแล้ว ถามหมอว่า ขาไปไหน หมอเขาบอกผมว่า จะเอาเหรอ ตัดทิ้งหมดแล้ว เละหมดแล้ว กางเกงก็ทิ้งไปแล้ว จะเอาไหม อยู่ในถังขยะ
นายตี๋ กล่าวต่อว่า ตอนนั้นเรื่องของ พล.ต.ท.อำนวย นิ่มมะโน ผมเข้าใจว่า พ่อเขาเสีย เหตุการณ์วันนั้นที่เขาไม่อยู่ แต่ตอนแรกอยู่ พล.ต.ท.อำนวย มาเบิกความว่า ตรงนั้น มันลื่น อาจจะล้มแล้ว สังกะสี บาดขา ขาขาด แต่จริงๆ แล้ว พล.ต.ท.อำนวย ไม่ได้ถูกฟ้อง เพราะว่าออกจากเหตุการณ์การสลายการชุมนุมพันธมิตรฯ ไปอยู่กับพ่อเขา แต่มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ที่จะล้ม แล้วสังกะสี บาดขาขาด ล้มยังไง ขามันมีกระดูก ล้มยังไง มันก็ไม่ถึงขนาดขาด เป็นแผล นี่เขามั่ว ไม่รู้เรื่องเลย
เขายิงกัน 3 เวลา 6 โมงเช้า ตอนบ่าย และ หกโมงเย็น ผมโดนรอบตอนเย็น ผมหวังเพียงแต่ว่า ศาลยุติธรรมจะตัดสินไปตามถูกผิด ท่าจะตัดสินอย่างไร ก็แล้วแต่ท่าน เพราะเราต้องทำใจได้ทุกอย่างแล้ว ผ่านมาแล้ว น้อมรับ เราจะไปค้านไม่ได้ เราจะเอาแต่ข้างเดียวไม่ได้ ให้ศาลเขาวิเคราะห์ไป ผิดถูก ก็ปล่อยเขาวิเคราะห์ เรายอมรับ แค่นั้นเอง
หลังจากเหตุการณ์วันที่ 7 ตุลาคม การใช้ชีวิต ก็ไม่ได้ทำอะไรกิน ส่วนภรรยาก็ขายของอยู่หน้านิวส์วัน ขายของอยู่กับคุณสนธิ ตลอดมา การใช้ชีวิตลำบากกว่าเดิม เพราะว่าผมเคยวิ่งในศาล ผมเคยวิ่งเร็ว แต่เมื่อขาผมเสีย ผมต้องใช้ชีวิตวิ่งไม่ได้ เดินก็ปวดและเสียดสีตรงส่วนที่ต่อกับขาเทียม ถามว่าเดินไกลๆ ได้ไหม เดินไม่ได้เลย เดินได้แต่ต้องกัดฟันเดินเพราะมันปวดไง และน้ำหนักเราลงด้วย แล้วเหมือนลูกสูบที่ต้องชักขึ้นชักลงมันจึงปวด
ส่วนเรื่องเงินเยียวยาจากรัฐบาลนั้น ภรรยาผมเป็นคนรับ ได้ประมาณ 2 ล้านกว่า บวกดอกเบี้ยแค่นั้นเอง ไม่ใช่ 7.5 ล้านบาท อันนั้นต้องตายครับ ถามว่ามันคุ้มไหม มันไม่คุ้มครับ มันจะคุ้มตรงไหน ขาผมขาดทั้งชีวิต ผมต้องใช้ชีวิตอย่างนี้ ผมถามเพื่อนคนอื่นว่าเอาแบบผมไหม เขาบอกให้ 3 ล้าน 5 ล้าน ก็ไม่อยากได้เลย เขาไม่เอา ไม่มีใครรับได้ คุ้มไหมขาขาด ใช้ชีวิตลำบากจะตาย ไม่คุ้มเลย ถามใครอยากได้เอาขามาขายให้ผม ตัดออกมาต่อไว้ เงินที่ผมได้มาผมยกให้เลย ผมไม่อยากได้ มันไม่คุ้มชีวิตทั้งชีวิตเจ็บจะตาย
ทุกวันนี้ปวดขามาก แล้วขาเทียมก็ต้องซื้อไม่ใช่ของฟรี ขาที่รัฐบาลให้มามันแข็งเหมือนไม้กอล์ฟ เราเดินไม่ได้เลย รองเท้าก็ต้องสั่งตัดราคา 2,500 แล้วถ้ายางอยู่ข้างไหน 5,000-6,000 แพงมาก ลำบากด้วย คุ้มก็ไม่คุ้ม นอกจากตาย 10 ล้าน ตายไปก็ไม่ได้ใช้ มีคนอยากไปตายเยอะแยะยุคหลัง เขาบอกอยากบ้า อยากตาย เพราะอะไร เพราะป้าแก่แล้ว ป้าตายไปลูกหลานจะได้สบาย เอาเงินต้องนี้มาให้คนแก่ไปตายไง ซึ่งมันไม่ถูกต้อง คนแก่ๆ มาถามผม ที่ไหนมีชุมนุมบอกป้าด้วยนะ ผมบอกว่าไม่มีแล้วตอนนี้ รัฐบาลเขาเปลี่ยนแปลงการประชุม เขาประชุมต้องขอโรงพัก ถ้าไม่มีประชุม มาตรา 10 ติด จับ เพื่อร่วมอด มีแต่สอนให้คนเราอยากตายกัน เพราะว่าตายได้เงิน แต่มันไม่ถูกต้อง ผมต้องค้าน สิ่งไหนถูกก็ว่าถูก สิ่งไหนผิดผมว่าผิด ผมไม่อยากได้เงิน แต่เหตุการณ์มันเกิดแล้วทำไงได้ ได้เงินมาก็ไม่คุ้ม เหมือนก่อนผมเคยประกอบอาชีพ แต่กลับต้องมาใช้ชีวิตลำบากไม่มีอาชีพ ภรรยาต้องลำบากทำอาชีพอยู่คนเดียว เดินก็ลำบาก ยกของหนักก็ไม่ได้
วานนี้ (2 ส.ค.) ศาลฎีกาแผนกคดีอาญาของผู้ดำรงตำแหน่งทางการเมือง นัดฟังคำพิพากษาคดี “สลายการชุมนุม” ของ “กลุ่มพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย” ถือเป็นวันสำคัญทางประวัติศาสตร์การเมืองอีกหน้าหนึ่งที่ชาวพันธมิตรฯ ทุกคนจดจำ เพราะเป็นวันที่รอคอย “ความเป็นธรรม” มาถึงเกือบ 9 ปีเต็ม
นายตี๋ แซ่เตียว เหยื่อในเหตุการณ์สลายการชุมนุมกลุ่มพันธมิตรฯ จนต้องถูกตัดขาทำให้พิการตลอดชีวิต ได้เล่าย้อนเหตุการณ์ว่า วันนั้นโหดร้ายมาก มันยิงตั้งแต่ 6 โมงเช้า ยัน 6 โมงเย็น ตอน 6โมงเย็นที่ผมโดนยิง ตอนนั้น อยู่ที่หน้า บช.น. โดนยิงขา โดนยิงข้างล่าง โดนยิงตลอด ผมอยู่ข้างล่าง ใต้ต้นไม้ โดยเจ้าที่ตำรวจเข้ามาเพียง นับ 1 2 3 แล้วก็ ยิง โดยยิงมาในลักษณะที่ ผมจะวิ่งหนีก็วิ่งไม่ได้ ผมก็เลยลงไปคลาน ก่อนถึงใต้ต้นไม้ ก็ได้ยินเสียงระเบิดดัง ตู้ม จากนั้นขาผมก็ยุ่ย พอขาผมยุ่ย ผมก็คลานไปใต้ต้นไม้ แล้วยกขาขึ้นดู ว่ามันเป็นยังไง ปรากฎว่า ยกขาขึ้นมา เห็นเอ็น 3 เส้น ห้อยรุ่งริ่งอยู่ น่ากลัวมาก
จากนั้นมา ตำรวจก็เคาะโล่ ไล่มา ตอนนั้น มารถพยาบาลเข้ามา มันก็ยิงใส่รถพยาบาล รถพยาบาลก็ต้องหมุนหนีออกไป จนตำรวจไปสลายการชุมนุมเลย จากที่ผมไป เขาถึงมายกผมไป ไปบนรถไปส่งที่ โรงพยาบาลรามาธิบดี ไปถึงที่นั่น ผมถึงได้รู้ว่ามีคนถูกยิง ผู้หญิง มารถอีกคันหนึ่ง ผมถามว่าเป็นยังไง เขาบอกว่า ตายแล้ว ผมถึงเข้าใจว่า เป็นน้องโบว์
หลังจากนั้น ผมเห็นแก๊สน้ำตาไปถูกคน คนไปล้างตา เขาน้ำเกลือ ร้องกัน ห่วงตาย ผมก็เลยร้อง จากนั้นเขาก็มารมยาผม พาผมไปตัดขา ไม่งั้นก็คงปล่อยให้ผมอยู่ตรงนั้นอีก ก็เลยมาอยู่ที่ห้อง ขาตัดไปแล้ว ถามหมอว่า ขาไปไหน หมอเขาบอกผมว่า จะเอาเหรอ ตัดทิ้งหมดแล้ว เละหมดแล้ว กางเกงก็ทิ้งไปแล้ว จะเอาไหม อยู่ในถังขยะ
นายตี๋ กล่าวต่อว่า ตอนนั้นเรื่องของ พล.ต.ท.อำนวย นิ่มมะโน ผมเข้าใจว่า พ่อเขาเสีย เหตุการณ์วันนั้นที่เขาไม่อยู่ แต่ตอนแรกอยู่ พล.ต.ท.อำนวย มาเบิกความว่า ตรงนั้น มันลื่น อาจจะล้มแล้ว สังกะสี บาดขา ขาขาด แต่จริงๆ แล้ว พล.ต.ท.อำนวย ไม่ได้ถูกฟ้อง เพราะว่าออกจากเหตุการณ์การสลายการชุมนุมพันธมิตรฯ ไปอยู่กับพ่อเขา แต่มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ที่จะล้ม แล้วสังกะสี บาดขาขาด ล้มยังไง ขามันมีกระดูก ล้มยังไง มันก็ไม่ถึงขนาดขาด เป็นแผล นี่เขามั่ว ไม่รู้เรื่องเลย
เขายิงกัน 3 เวลา 6 โมงเช้า ตอนบ่าย และ หกโมงเย็น ผมโดนรอบตอนเย็น ผมหวังเพียงแต่ว่า ศาลยุติธรรมจะตัดสินไปตามถูกผิด ท่าจะตัดสินอย่างไร ก็แล้วแต่ท่าน เพราะเราต้องทำใจได้ทุกอย่างแล้ว ผ่านมาแล้ว น้อมรับ เราจะไปค้านไม่ได้ เราจะเอาแต่ข้างเดียวไม่ได้ ให้ศาลเขาวิเคราะห์ไป ผิดถูก ก็ปล่อยเขาวิเคราะห์ เรายอมรับ แค่นั้นเอง
หลังจากเหตุการณ์วันที่ 7 ตุลาคม การใช้ชีวิต ก็ไม่ได้ทำอะไรกิน ส่วนภรรยาก็ขายของอยู่หน้านิวส์วัน ขายของอยู่กับคุณสนธิ ตลอดมา การใช้ชีวิตลำบากกว่าเดิม เพราะว่าผมเคยวิ่งในศาล ผมเคยวิ่งเร็ว แต่เมื่อขาผมเสีย ผมต้องใช้ชีวิตวิ่งไม่ได้ เดินก็ปวดและเสียดสีตรงส่วนที่ต่อกับขาเทียม ถามว่าเดินไกลๆ ได้ไหม เดินไม่ได้เลย เดินได้แต่ต้องกัดฟันเดินเพราะมันปวดไง และน้ำหนักเราลงด้วย แล้วเหมือนลูกสูบที่ต้องชักขึ้นชักลงมันจึงปวด
ส่วนเรื่องเงินเยียวยาจากรัฐบาลนั้น ภรรยาผมเป็นคนรับ ได้ประมาณ 2 ล้านกว่า บวกดอกเบี้ยแค่นั้นเอง ไม่ใช่ 7.5 ล้านบาท อันนั้นต้องตายครับ ถามว่ามันคุ้มไหม มันไม่คุ้มครับ มันจะคุ้มตรงไหน ขาผมขาดทั้งชีวิต ผมต้องใช้ชีวิตอย่างนี้ ผมถามเพื่อนคนอื่นว่าเอาแบบผมไหม เขาบอกให้ 3 ล้าน 5 ล้าน ก็ไม่อยากได้เลย เขาไม่เอา ไม่มีใครรับได้ คุ้มไหมขาขาด ใช้ชีวิตลำบากจะตาย ไม่คุ้มเลย ถามใครอยากได้เอาขามาขายให้ผม ตัดออกมาต่อไว้ เงินที่ผมได้มาผมยกให้เลย ผมไม่อยากได้ มันไม่คุ้มชีวิตทั้งชีวิตเจ็บจะตาย
ทุกวันนี้ปวดขามาก แล้วขาเทียมก็ต้องซื้อไม่ใช่ของฟรี ขาที่รัฐบาลให้มามันแข็งเหมือนไม้กอล์ฟ เราเดินไม่ได้เลย รองเท้าก็ต้องสั่งตัดราคา 2,500 แล้วถ้ายางอยู่ข้างไหน 5,000-6,000 แพงมาก ลำบากด้วย คุ้มก็ไม่คุ้ม นอกจากตาย 10 ล้าน ตายไปก็ไม่ได้ใช้ มีคนอยากไปตายเยอะแยะยุคหลัง เขาบอกอยากบ้า อยากตาย เพราะอะไร เพราะป้าแก่แล้ว ป้าตายไปลูกหลานจะได้สบาย เอาเงินต้องนี้มาให้คนแก่ไปตายไง ซึ่งมันไม่ถูกต้อง คนแก่ๆ มาถามผม ที่ไหนมีชุมนุมบอกป้าด้วยนะ ผมบอกว่าไม่มีแล้วตอนนี้ รัฐบาลเขาเปลี่ยนแปลงการประชุม เขาประชุมต้องขอโรงพัก ถ้าไม่มีประชุม มาตรา 10 ติด จับ เพื่อร่วมอด มีแต่สอนให้คนเราอยากตายกัน เพราะว่าตายได้เงิน แต่มันไม่ถูกต้อง ผมต้องค้าน สิ่งไหนถูกก็ว่าถูก สิ่งไหนผิดผมว่าผิด ผมไม่อยากได้เงิน แต่เหตุการณ์มันเกิดแล้วทำไงได้ ได้เงินมาก็ไม่คุ้ม เหมือนก่อนผมเคยประกอบอาชีพ แต่กลับต้องมาใช้ชีวิตลำบากไม่มีอาชีพ ภรรยาต้องลำบากทำอาชีพอยู่คนเดียว เดินก็ลำบาก ยกของหนักก็ไม่ได้
