วิถีประเทศไทย ใครอย่าเสือ.!

โสภณ องค์การณ์
ASTVผู้จัดการสุดสัปดาห์

วิชารัฐศาสตร์ นักวิเคราะห์ นักวิชาการสากลงงเป็นไก่ตาแตก เมื่อวิกฤติการเมืองของไทยทำท่าใกล้มิคสัญญีสงครามกลางเมืองสะดุดหยุดนิ่งดื้อๆ หลังจาก 3 วันของการปะทะกลางเมืองระหว่างมวลชนคนไม่เอาบักเหลี่ยมและขี้ข้ากับรัฐบาลนางโพยปูโพรก

วันที่ 2-3 ธันวาคม มวลชนยังฟาดฟันกับตำรวจรักษาที่มั่นหลักคือทำเนียบรัฐบาล กองบัญชาการตำรวจนครบาล ซึ่งประเคนแก๊สน้ำตาใส่นับไม่ทัน ฉีดน้ำผสมสารเคมี กระสุนยาง ลูกหนังสะติ๊กและอาวุธประเภทอื่นๆ รวมทั้งยิงกระสุนปืนจริง

วันรุ่งขึ้นสถานการณ์เดือดกลับลดอุณหภูมิวูบ ตำรวจและม็อบฉีกยิ้มเข้าหากัน รับบทนายแสนดีวจีไพเราะห์ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ทำท่าต้องกินเลือดกินเนื้อกันให้ได้! ฝรั่งมังค่า ชาวต่างชาติที่เป็นนักท่องเที่ยวประหลาดใจว่าทำไมมีเหตุพลิกผันได้ขนาดนี้

ไทยเป็นประเทศซึ่งมีการรัฐประหาร และความพยายามทำรัฐประหารเกือบ 20 ครั้ง ไม่มีการเข่นฆ่าอาฆาตยืดเยื้อต่อเนื่อง แต่มีความแตกต่างเมื่อบักเหลี่ยมหาทางล้างแค้นด้วยแรงอาฆาต ส่งเครือข่ายครอบครัวสมุนบริวารซื้อเสียงใช้เล่ห์กลเข้ากุมอำนาจ

แม้จะอยู่มาได้ โกงชาติไปได้หลายแสนล้าน บ้านเมืองใกล้ล่มจม ก็ใช่ว่าจะสำเร็จ เมื่อประชาชนทนไม่ได้ แสดงความเกลียดชังตระกูลบักเหลี่ยมทั่วทั้งแผ่นดิน ทั้งรุก รบ หยุดพัก จากไทยเฉยเป็นไทยสู้ สู่สภาพไทยงง เมื่อหายงง หายเหนื่อยก็เริ่มสู้ยกใหม่

ก็นี่แหละ...วิถีประเทศไทย ต่างชาติไม่มีวันเข้าใจ และไม่ควรยื่นหน้าตาเข้ามาเสือกจัดการเป็นตัวประสาน ประนีประนอม ตามที่เสนาบดีเถื่อน”ปึ้ง” ไส้อั่วหัวเหม่งออกมาเจื้อยแจ้ว หลังจากได้หัวโขนอันใหม่ไปสวมหัวล้านเป็น ผอ. ศอ.รส. ยิ่งใหญ่

โธ่! ชาวบ้านได้เห็นก็ปลงอนิจจัง ภาพไม่ต่างจากหมาแก่ขี้เรื้อนถูกสั่งให้ไปคาบหนังราชสีห์มาคลุมร่าง ส่งเสียงคำรามฮื่อๆ...สุดท้ายก็หลุด “ฮ้งฮ้ง...เอ๋งเอ๋ง” จนได้! นี่เป็นการดิ้นรนเฮือกสุดท้าย รู้ดีว่าตัวเองตกเป็นแพะบูชายัญรับบาปแทนนางปูโพรกแน่

ภาพปรากฎวันที่ 5 มวลมหาประชาชนทั้งแผ่นดินสวมเสื้อสีเหลืองแสดงความจงรักภักดีต่อในหลวง เฝ้าพื้นที่ข้ามวันข้ามคืนข้างถนนหน้าวังไกลกังวลควรเป็นสัญญาณชัดให้บักเหลี่ยม นางโพย เครือข่ายขี้ข้าบริวารรู้ว่าศึกชิงเมืองต้องมีคำว่าแพ้

การชุมนุมก่อนหน้านี้หลายเวทีในเมืองหลวง ต่างจังหวัด มวลชนผลัดเปลี่ยนเคลื่อนไหวเข้าควบคุมศูนย์ราชการ กระทรวง หน่วยงานต่างๆ เสี่ยงภัยจากการตีโต้ของตำรวจก็เป็นสัญญาณชัดแล้วว่าแผ่นดินไทยไม่มีวันก้มหัวยอมรับระบอบบักเหลี่ยม

การอดทนสิ้นสุดลง เมื่อความเหิมเกริม ผยองอำนาจของขบวนการบักเหลี่ยมถึงขีดสุดถึงขั้นไม่ให้อาชญากรปล้นชาติรับโทษ จนไม่ยอมรับอำนาจและคำวินิจฉัยของศาลรัฐธรรมนูญ หวงแหนอำนาจจนระดมพลเสื้อแดง กองกำลังเถื่อนมาฆ่านักศึกษา

การที่นักศึกษารามฯ ถูกยิงชีวิต เป็นความเสียสละใหญ่หลวง ทำให้แผนชั่วของระบอบบักเหลี่ยมที่จะให้กองกำลังติดอาวุธป่วนเมืองถูกเปิดโปงเพราะการฆ่า ปิดล้อมมหาวิทยาลัยไล่ยิงนักศึกษาซ่อนในอาคาร ไม่ต่างจากนายพรานตั้งห้างส่องสัตว์ในป่า

ภาพความจงรักภักดีต่อสถาบันน่าจะทำให้บักเหลี่ยมและแกนนำเสื้อแดงแทบกระอักเลือด นางโพยอยู่ในสภาพผู้นำรัฐบาลเถื่อน มี ครม. นอกกฎหมายกุมอำนาจรัฐ แต่ยังมีหน้าไปยืนถวายความจงรักภักดี อวดความกล้าเสแสร้งของอาชญากรเสื้อนอก

นางโพยคิดอย่างไรก็สุดแล้วแต่ท่ามกลางความกดดัน ก้มหน้าคอตกเคียงข้างโดยไอ้ปึ้งใส้อั่ว บริวารเถื่อน เหมือนรับรู้ชะตากรรมว่าข้างหน้าคือโลกกว้างทางแคบ จำกัดการเคลื่อนไหว ฐานอำนาจสุดท้ายคือกองทัพตำรวจใกล้สิ้นสภาพเพราะงานโชว์โหด

บักเหลี่ยมยังมีกำลังมวลชนเสื้อแดงและหน่วยติดอาวุธ แต่จะแสดงศักยภาพได้เพียงใดถ้าการตอบโต้จากมวลชนไม่เอาบักเหลี่ยมจะรุกประชิดตัวนางโพยและเสนาบดีเถื่อนสิ้นสภาพเป็นโมฆะ อยู่ไปแต่ละวันรอการถูกตราหน้าว่าเป็นรัฐบาลเถื่อนเท่านั้น

ทางเลือกคือยุบสภา ลาออก การดันทุรังอยู่ต่อไป ผลสุดท้ายจะลงเอยด้วยการอพยพครอบครัวขี้ข้าบริวารไปหาแผ่นดินใหม่ในสภาพผู้ลี้ภัย อยู่ในประเทศไทยไม่ได้! นางโพยยังเป็นผู้ร้ายปากแข็ง ใช้ลีลาสตรียื้ออยู่ในนานจนกว่าหลังวันมหามงคล

จากวันที่ 6 ถ้าไม่ตัดสินใจ มวลชนต่อต้านระบอบบักเหลี่ยมระดมสรรพกำลังรุกใหญ่ครั้งสุดท้ายเพื่อเผด็จศึกจัดการกวาดล้างขี้ข้า บริวาร สมุนทรราชเหลี่ยมให้พ้นแผ่นดินไทย ถ้าตำรวจจะเล่นบทโหดอีกครั้งยอมรับใช้รัฐบาลเถื่อนจะจบแบบไม่สวยแน่

ถ้าจะอยู่ในอำนาจต่อไป ต้องฆ่าฟันกลุ่มต่อต้านจนเกิดมิคสัญญีเลือดนองท้องช้าง คนตายเป็นเบือ! ถึงกระนั้นก็ใช่ว่าจะชนะและตัวเองอยู่รอดจากการลุกฮือของประชาชนที่เหลือ ทำเช่นนั้นได้หมายความว่ากองทัพนิ่งเฉย ปล่อยให้คนไทยฆ่ากันเอง

การขู่ฟ่อๆ ทำเสียงเหมือนงูพิษในพงหญ้าของบักปึ้งไส้อั่วหัวเหม่ง อ้างกฎหมายอาญา ตั้งข้อหากบฎ ถือหมายจับของศาลจึงไม่มีใครกลัว เพราะรู้ว่าเสียงขี้ข้าตัวแทนนั้นไร้พลัง สั่งการใครให้ทำชั่วไม่ได้ผลเต็มที่เมื่อมหาโจรตัวการหลบเสวยสุขอยู่ต่างประเทศ

ถ้าแม่นางโพยไม่ดื้อด้านเฉไฉไขสือยื้อเวลาหาจังหวะรุกกลับ หรือรอให้อาชญากรชุดใหม่รอดพ้นจากการแช่เย็น มีโอกาสเป็นผีดิบการเมืองได้สูบเลือดอีกครั้ง ก็น่าจะใกล้จบ! การมีที่ยืนในแผ่นดินไทยยังจะดีกว่าต้องยกขบวนหนีตาย หนีคุกไปอยู่เมืองนอก

ลาออกก่อน รอให้สภาทาสสิ้นสภาพโดยศาลรัฐธรรมนูญในคดีมาตรา 190 จากนั้นเปิดช่องให้ตั้งสภาประชาชนจัดการฟื้นฟูปฏิรูปบ้านเมือง ขบวนการบักเหลี่ยมยังเหลือซากหลบรอวันเอาคืน เมื่อมีทรัพย์สินสะสมไว้มากจากมหกรรมโกงนานกว่า 2 ปี

อย่าประเมินอารมณ์ของมวลชนพลาดอีกครั้งก็แล้วกัน จะรู้ว่าการไร้แผ่นดินแบบยกตระกูล ต้องหาซื้อแผ่นดินตั้งอาณานิคมลี้ภัยในต่างประเทศนั้นเป็นทุกข์เพียงใด!