เรื่องชวนหัวในยุคราชวงศ์จีน ตอน คนขี้กังวล

ในสมัยราชวงศ์ซ่งเหนือ (北宋; ค.ศ.960-1127) มีชายผู้หนึ่งนาม เสิ่นถุนจื่อ ...

“เสิ่นถุนจื่อ” มีนิสัยขี้กังวล ทั้งวันทั้งคืนต่างคิดกังวลกับเรื่องโน้นเรื่องนี้ เรื่องไม่เป็นเรื่องอย่างไม่หยุดไม่หย่อน มีวันหนึ่งระหว่างที่เดินไปซื้อของที่ตลาดกับสหาย เสิ่นถุนจื่อก็ทราบข่าวว่า ทัพของหนึ่งในขุนศึกตระกูลหยาง “หยาง เหวินกว่าง” ถูกข้าศึกปิดล้อมอยู่ในเมืองหลิ่วโจว (มณฑลกวางสี) อีกทั้งสถานการณ์ยังคับขันยิ่ง เพราะเสบียงกรังเริ่มร่อยหรอแล้ว พอเสิ่นถุนจื่อได้ยินข่าวดังกล่าวเข้าก็ทำตาโต ยืนตะลึง จากนั้นจึงนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่กลางตลาด เป็นเรื่องให้สหายต้องค่อยๆ ประคองตัวเขากลับมาพักผ่อนที่บ้าน

หลังกลับมานอนพักที่บ้านแล้ว ในใจของเสิ่นถุนจื่อก็ยังวิตกกังวล คิดวนเวียนอยู่แต่กับเรื่องทัพของขุนศึกตระกูลหยางถูกข้าศึกปิดล้อมอยู่ที่เมืองหลิ่วโจว จนกระทั่งล้มป่วยลง

ด้านคนในครอบครัวพอเห็นเสิ่นถุนจื่อหมกมุ่นและคิดกังวลแต่เรื่องของทัพตระกูลหยางอยู่ในห้องจึงแนะนำให้เขาออกไปเดินเล่นข้าง ชมทิวทัศน์ เพื่อคลายอารมณ์นอกบ้านดูบ้าง ด้านเสิ่นถุนจื่อก็ทำตาม แต่พอเดินออกไปนอกบ้านไปสักพักเขากลับพบเห็นพ่อค้ากำลังแบกไม้ไผ่ปลายแหลมขึ้นบ่าไปขายในตลาด ในใจของเขาก็คิดขึ้นมาทันทีว่า “ปลายไม้ไผ่แหลมขนาดนั้น คนในตลาดก็พลุกพล่าน ถ้าปลายไม้ไปเกี่ยว หรือไปทิ่มผู้คนในตลาดจะทำอย่างไร?” พอคิดได้ดังนั้นเจ้าตัวก็รีบเดินกลับบ้าน พร้อมกับล้มตัวลงนอน ขณะที่อาการป่วยก็เพิ่มเป็นทวีคูณ

คนในครอบครัวเห็นเสิ่นถุนจื่อล้มป่วยเพราะอาการวิตกกังวลเกินเหตุ จึงเชิญแม่หมอมารักษาและตรวจดวงชะตา ด้านแม่หมอพอมาถึง ก็นั่งลงตรวจอาการของเสิ่นถุนจื่อ ผ่านไปสักพักจึงกล่าวขึ้นว่า “ข้าตรวจดวงชะตาของมันดูแล้ว ชาติหน้ามันจะต้องเกิดมาเป็นผู้หญิง และต้องออกเรือนให้กับชายชนเผ่าอี๋ที่หน้าตาสุดจะอัปลักษณ์” เจ้าตัวได้ฟังแม่หมอทำนายเช่นนั้น ในใจก็ยิ่งวิตกกังวลมากขึ้นไปอีก อาการป่วยเข้าขั้นทรุดหนัก คราวนี้ถึงกับลุกขึ้นจากเตียงไม่ไหวเลยทีเดียว

ผ่านไปอีกหลายวัน เมื่อทราบว่าเสิ่นถุนจื่อล้มป่วยบรรดาญาติๆ จึงทยอยเดินทางมาเยี่ยม พร้อมกับกล่าวปลอบประโลมว่า “ถ้าเจ้าปล่อยวางเรื่องต่างๆ ลงเสียบ้าง อาการป่วยก็จะหายไปเอง” ด้านเสิ่นถุนจื่อที่นอนป่วยอยู่พอได้ฟัง จึงรีบกล่าวสวนบรรดาญาติๆ ไปทันทีว่า “ถ้าเจ้าจะให้ข้าปล่อยวางเรื่องต่างๆ ลง ก็ต้องให้ทัพขุนศึกตระกูลหยางคลายวงล้อมข้าศึกให้ได้เสียก่อน ทั้งยังต้องไปบอกให้ไอ้คนขายไม้ไผ่ให้เลิกขายกลับบ้านไปเสีย ทั้งยังต้องให้ไอ้ชายอัปลักษณ์นั่นเขียนจดหมายยืนยันว่าชาติหน้าจะไม่ตบแต่งข้าเข้าบ้านด้วย ... แค่นี้อาการป่วยข้าก็หายแล้วล่ะ!”