นานมาแล้วมีชายผู้หนึ่งนาม “หวังอู่” ... หวังอู่เป็นคนชอบเอารัดเอาเปรียบผู้คน ชาวบ้านร้านช่องแม้เพียงเห็นหวังอู่จากไกลๆ ต่างก็หลบลี้หนีหน้า จนคนในตลาดถึงกับมีคำเตือนบอกเล่าต่อๆ กันว่า “ให้บุกป่าฝ่าดงผจญกับเสือร้าย เสียยังดีกว่าต้องเดินผ่านหน้าบ้านหวังอู่!”
ด้านหนุ่มวัยรุ่นผู้หนึ่งนาม “หลี่ลิ่ว” เมื่อได้ยินคำเตือนของผู้ใหญ่เกี่ยวกับหวังอู่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร โดยวันหนึ่งขณะที่หลี่ลิ่วขึ้นเขาไปเก็บของป่า บังเอิญไปพบหินลับมีดก้อนโตก้อนหนึ่ง จึงแบกหินดังกล่าวขึ้นหลังสะพายกลับบ้าน โดยระหว่างทางกลับต้องผ่านหน้าบ้านของหวังอู่ หลังจากขบคิดอยู่ครู่หนึ่งหลี่ลิ่วก็ตัดสินใจไม่เดินอ้อม พร้อมกับกล่าวกับตัวเองว่า “ไอ้หวังอู่มันจะแน่สักแค่ไหนกันวะ ข้าแบกหินมาก้อนหนึ่ง มันจะเอาอะไรกับข้าได้!”
ขณะที่หลี่ลิ่วแบกหินก้อนใหญ่ เหนื่อยสายตัวแทบขาดผ่านหน้าบ้านของหวังอู่ เผอิญเจ้าของบ้านผ่านมาเห็นพอดี จึงรีบรุดมาทักทายแล้วว่า “พี่ชายแซ่หลี่ช้าก่อน!” เมื่อได้ยินเสียงเรียกดังกล่าวหลี่ลิ่วก็หยุดเท้า ส่วนในใจก็ตุ้มๆ ต่อมๆ คิดไปต่างๆ นาๆ ว่าหวังอู่จะหาเศษหาเลยอะไรกับตน โดยระหว่างที่คิดอยู่นั้น เขาก็เห็นหวังอู่หยิบมีดจากในครัวมา 3-4 ด้าม มาทำท่าขยุกขยิกอยู่ที่ด้านหลังของตน จากนั้นจึงได้ยินหวังอู่ตะโกนด้วยเสียงอันดังว่า “ไปได้แล้ว! ข้าลับมีดเสร็จแล้ว!”
เรียบเรียงจาก 《广笑府》โดย เฝิงเมิ่งหลง (冯梦龙), ราชวงศ์หมิง
