ช่างไม้ชิ่งแกะสลักไม้ท่อนหนึ่งเป็นที่แขวนระฆัง เมื่อเสร็จสมบูรณ์ ทุกคนที่ได้เห็นต่างตื่นตะลึงพิศวงราวได้เห็นผลงานเนรมิตของเทพยดา เมื่อหลู่โหวเห็นเข้า จึงเอ่ยถาม “ท่านมีศิลปะในการสลักเสลาอย่างไร?”
ชิ่งตอบ “ข้าเป็นช่างไม้ธรรมดาๆ จะมีศิลปะเลิศล้ำได้อย่างไร? แต่ก็มีอยู่สิ่งหนึ่ง ก่อนเริ่มลงมือทำแท่นแขวนระฆัง ข้าเฝ้าระวังพลังปราณในตัวมิให้ถดถอย จากนั้น ถือศีลอดอาหารชำระจิตใจให้ว่างเปล่าแน่วนิ่ง เมื่อถือศีลได้สามวัน ความคิดเรื่องคำชมเชย รางวัลหรือลาภยศ และสินจ้างตอบแทน ก็สลายไปสิ้น เมื่อถือศีลได้ห้าวันก็ลืมสิ้นเกี่ยวกับคำสรรเสริญหรือคำตำหนิติเตียน ฝีมือหรือความอ่อนด้อย เมื่อถือศีลได้เจ็ดวัน ก็แน่วนิ่งมั่นคง ลืมแม้กระทั่งแขนขา รูปลักษณ์และร่างกาย ถึงตอนนั้นทั้งเจ้าแคว้นหรือราชสำนักต่างเลือนหายไปจากห้วงความคิดของข้า ความเชี่ยวชาญหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว สิ่งภายนอกทั้งมวลปลาสนาการสิ้น จากนั้นข้าจึงไปยังป่าเขา เสาะหาต้นไม้ที่มีธรรมชาติดีเยี่ยม หากได้พบไม้ต้นนี้ข้าย่อมเห็นแท่นระฆังปรากฏชัดในใจ จึงลงมือแกะสลัก หากไม่พบ ข้าก็จะผ่านเลยไป ด้วยวิธีการเช่นนี้ ข้าจึงสามารถประสานฟ้าเข้ากับฟ้า คงเป็นด้วยเหตุนี้ ที่ผู้คนพิศวงคิดไปว่าเป็นผลงานเนรมิตของเทพยดา”
แปลเรียบเรียงตัดตอนจากหนังสือจวงจื่อ（庄子）
