合浦(hé pǔ) อ่านว่า เหอผู่ เป็นชื่ออำเภอหนึ่ง เดิมอยู่ในมณฑลกวางตุ้ง ต่อมาอยู่ในมณฑลกวางสี เป็นเมืองชายฝั่ง ผลผลิตที่สำคัญคือไข่มุก
珠(zhū) อ่านว่า จู แปลว่า ไข่มุก
还(huán) อ่านว่า หวน แปลว่า กลับคืน
ในสมัยตงฮั่น หรือฮั่นตะวันออก อำเภอเหอผู่ผลิตไข่มุกเป็นสินค้าหลักที่สำคัญ โดยไข่มุกจากเมืองเหอผู่ทั้งกลมเกลี้ยงและมีขนาดใหญ่ สีสันสวยงามตามธรรมชาติ จึงมีชื่อเสียงขจรขยายทั้งในและนอกประเทศ โดยคนทั่วไปพากันเรียกไข่มุกจากที่นี่ว่า "ไข่มุกเหอผู่"
คนท้องถิ่นของเมืองเหอผู่ในสมัยนั้น ต่างยึดอาชีพผลิตไข่มุกเป็นอาชีพหลักเพียงอย่างเดียว ทั้งยังใช้เป็นสินค้าออกสำคัญ เพื่อแลกเปลี่ยนเป็นเงินทอง ไปจับจ่ายซื้อหาอาหาร และของจำเป็นในการดำรงชีวิตจากเมืองอื่นๆ เข้ามา โดยไข่มุกดังกล่าวมีมูลค่าสูงมาก ทำให้ขุนนางบางรายอาศัยโอกาสนี้ เข้ามาหาประโยชน์จากกิจการขายไข่มุก โดยสั่งให้ชาวบ้านงมหอยมุกขึ้นมาผลิตไข่มุกให้ตนเองมากๆ เพื่อนำไปขายเอากำไรโดยไม่สนใจว่าเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมหรือไม่ เมื่อธรรมชาติขาดสมดุล หอยมุกยิ่งมายิ่งน้อยลงเรื่อยๆ บรรดาหอยมุกค่อยๆ อพยพย้ายถิ่นไปจากบริเวณนั้น
ด้านชาวบ้านเอง ที่ผ่านมาล้วนยึดอาชีพจับหอยมุกเป็นหลัก ไม่เคยทำอาชีพเกษตรกรรมอื่นๆ เพราะเคยชินที่แต่เดิมหามุกได้มากเท่าไหร่ก็ได้เงินมากเท่านั้น แต่เมื่อจำนวนหอยมุกลดน้อยลงเรื่อยๆ รายได้ของชาวบ้านจึงน้อยลงด้วยเช่นกัน ชาวบ้านยากจนถึงขั้นไม่มีเงินซื้ออาหารมาประทังชีพ หลายรายถึงขั้นอดตาย
เมื่อฮั่นซุ่นตี้ขึ้นครองราชย์ ได้ส่งขุนนางนามว่า เมิ่งฉาง ไปปกครองเหอผู่ เมื่อไปถึง เมิ่งฉางได้ทราบเรื่องราวความลำบากของชาวเมืองที่ขาดแคลนอาหาร จึงได้มีคำสั่งให้ออกกฏในการจับหอยมุก โดยไม่อนุญาตให้จับโดยพร่ำเพรื่อ เพื่อเป็นการรักษาทรัพยากรหอยมุกเอาไว้
หลังจากนั้นไม่ถึง 1 ปี ปริมาณหอยมุกจึงค่อยๆ เพิ่มจำนวนกลับมา อำเภอเหอผู่จึงกลับมาเป็นแหล่งผลิตไข่มุกที่มีชื่อเสียงโด่งดังอีกครั้ง
สำนวน "เหอผู่จูหวน" หรือ มุกเหอผู่หวนคืน ปัจจุบันใช่เปรียบเปรยถึงสิ่งของที่กลับคืนสู่เจ้าของเดิม หรือคนกลับมายังถิ่นที่เคยอยู่
สำนวนนี้ใช้ในตำแหน่งกรรม(宾语)ของประโยค
ที่มา http://baike.baidu.com/
珠(zhū) อ่านว่า จู แปลว่า ไข่มุก
还(huán) อ่านว่า หวน แปลว่า กลับคืน
ในสมัยตงฮั่น หรือฮั่นตะวันออก อำเภอเหอผู่ผลิตไข่มุกเป็นสินค้าหลักที่สำคัญ โดยไข่มุกจากเมืองเหอผู่ทั้งกลมเกลี้ยงและมีขนาดใหญ่ สีสันสวยงามตามธรรมชาติ จึงมีชื่อเสียงขจรขยายทั้งในและนอกประเทศ โดยคนทั่วไปพากันเรียกไข่มุกจากที่นี่ว่า "ไข่มุกเหอผู่"
คนท้องถิ่นของเมืองเหอผู่ในสมัยนั้น ต่างยึดอาชีพผลิตไข่มุกเป็นอาชีพหลักเพียงอย่างเดียว ทั้งยังใช้เป็นสินค้าออกสำคัญ เพื่อแลกเปลี่ยนเป็นเงินทอง ไปจับจ่ายซื้อหาอาหาร และของจำเป็นในการดำรงชีวิตจากเมืองอื่นๆ เข้ามา โดยไข่มุกดังกล่าวมีมูลค่าสูงมาก ทำให้ขุนนางบางรายอาศัยโอกาสนี้ เข้ามาหาประโยชน์จากกิจการขายไข่มุก โดยสั่งให้ชาวบ้านงมหอยมุกขึ้นมาผลิตไข่มุกให้ตนเองมากๆ เพื่อนำไปขายเอากำไรโดยไม่สนใจว่าเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมหรือไม่ เมื่อธรรมชาติขาดสมดุล หอยมุกยิ่งมายิ่งน้อยลงเรื่อยๆ บรรดาหอยมุกค่อยๆ อพยพย้ายถิ่นไปจากบริเวณนั้น
ด้านชาวบ้านเอง ที่ผ่านมาล้วนยึดอาชีพจับหอยมุกเป็นหลัก ไม่เคยทำอาชีพเกษตรกรรมอื่นๆ เพราะเคยชินที่แต่เดิมหามุกได้มากเท่าไหร่ก็ได้เงินมากเท่านั้น แต่เมื่อจำนวนหอยมุกลดน้อยลงเรื่อยๆ รายได้ของชาวบ้านจึงน้อยลงด้วยเช่นกัน ชาวบ้านยากจนถึงขั้นไม่มีเงินซื้ออาหารมาประทังชีพ หลายรายถึงขั้นอดตาย
เมื่อฮั่นซุ่นตี้ขึ้นครองราชย์ ได้ส่งขุนนางนามว่า เมิ่งฉาง ไปปกครองเหอผู่ เมื่อไปถึง เมิ่งฉางได้ทราบเรื่องราวความลำบากของชาวเมืองที่ขาดแคลนอาหาร จึงได้มีคำสั่งให้ออกกฏในการจับหอยมุก โดยไม่อนุญาตให้จับโดยพร่ำเพรื่อ เพื่อเป็นการรักษาทรัพยากรหอยมุกเอาไว้
หลังจากนั้นไม่ถึง 1 ปี ปริมาณหอยมุกจึงค่อยๆ เพิ่มจำนวนกลับมา อำเภอเหอผู่จึงกลับมาเป็นแหล่งผลิตไข่มุกที่มีชื่อเสียงโด่งดังอีกครั้ง
สำนวน "เหอผู่จูหวน" หรือ มุกเหอผู่หวนคืน ปัจจุบันใช่เปรียบเปรยถึงสิ่งของที่กลับคืนสู่เจ้าของเดิม หรือคนกลับมายังถิ่นที่เคยอยู่
สำนวนนี้ใช้ในตำแหน่งกรรม(宾语)ของประโยค
ที่มา http://baike.baidu.com/
