ดอกบัวตอง

“เม...เม...” รุทรตะโกนสุดเสียง เมื่อเห็นว่าเมทินีเอาแต่ยืนเหม่อ “เม!” เมทินีถึงกับสะดุ้ง ตื่นจากมโนเมื่อครู่ เหลียวมองไปทางเสียงเรียกพบว่ารุทรปูที่นอนในเต็นท์จนเสร็จแล้ว เมทินีสลัดความคิดในหัวพยุงตัวเองมาลงนั่ง แล้วหยิบเป้ของรุทรออกจากเต็นท์ส่งให้ รุทรมองฉงน “ทำไมล่ะ” “บอกตรงๆ เลยนะวาทิต จู่ๆ เธอก็มีแรงแบกฉันขึ้นเขา มีแรงแบกฉันกลับมานี่ แล้วยังสร้างเต็นท์ต่อได้อีก ฉันกำลังคิดว่าเธอมีแรง” “แล้วไง” “เธอก็อาจจะผิดสัญญาทำมิดีมิร้ายฉันน่ะสิ” รุทรฟังแล้วเพลีย “นี่ถ้าผมจะผิดสัญญา ผมทำที่บ้านไม่ดีกว่าเหรอ แอร์เย็นๆสะดวกสบายด้วย” “แต่ที่บ้านคุณพ่ออยู่ไง เธออาจจะกลัวฉันร้องก็ได้”