คอลัมน์ “The Golf Touch” โดย “วันปีย์ สัจจมาร์ค”
สัปดาห์นี้ผมขอหยิบยืมความรู้จากคำแนะนำที่ได้ไปอ่านมาของจิตแพทย์ที่เชี่ยวชาญเรื่องกีฬามาเล่าสู่กันฟังนะครับ
ความที่กอล์ฟเป็นกีฬาที่เราแข่งกับตัวเองเสียเป็นส่วนมาก การเอาชนะใจตัวเองหรือการสั่งงานร่างกายเราให้ทำงานตามปกติ หรือแม้กระทั้งดีกว่าปกติเป็นเรื่องที่นักกอล์ฟทุกคนควรจะฝึกให้สำเร็จ บางคนอาจจะมองว่าเป็นการฝึกสมาธิ บางคนอาจจะบอกว่าเป็นเรื่องของการฝึกจิต ไม่ว่าจะมองจากเชิงกีฬา หรือเชิงธรรมะ สุดท้ายแล้วสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือการรู้จักตัวเองเป็นอย่างดี เพราะบางคนบังคับใจได้แต่บางคนต้องปล่อยวางผลงานถึงจะออกมาดีได้
โดยทั่วไปแล้วไม่ว่าจะมีความหลากหลายในวิธีการปฏิบัติอย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทุกคนมีเหมือนกันคือจุดรวบรวมสมาธิเช่น มองเปลวเทียน หรือถ้าประยุกต์กับกอล์ฟก็คือการมองจุดเล็กๆ จุดใดจุดหนึ่งให้สมาธิรวมอยู่ในที่เดียวกัน ถ้ายกตัวอย่างอีกแบบหนึ่งก็เสมือนว่า การหมุนร่างกายของเรา การแกว่งแขนของเรา การถ่ายน้ำหนัก และการดีดข้อมือของเรา ได้ถูกฝึกมาให้ทำงานอย่างอัตโนมัติเรียบร้อยแล้ว เสมือนกลไกของปืนพกที่จะมีการแทงฉนวนไปที่ท้ายกระสุน จุดระเบิดดินปืนส่งหัวกระสุนออกไปตามลำกล้อง พร้อมกับการดีดตัวของลำกล้องในการขจัดปลอกกระสุนออกมาจากกระบอกปืน และบรรจุกระสุนนัดใหม่เข้าไปในลำกล้องเพื่อพร้อมยิงนัดต่อไปทันที ระบบทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเองหลังจากมีการเหนี่ยวไก ดังนั้นถ้าเรามีการสร้างวิธี “เหนี่ยวไก” ให้กับวงสวิงของตัวเองได้สำเร็จ เมื่อถึงเวลาใช้งานจริง สิ่งที่เหลือไว้ให้เราทำก็คือการใช้สัญชาตญาณตัวเองอย่างเต็มที่ เล็ง และเหนี่ยวไก ที่เหลือควรจะเกิดขึ้นตามที่ฝึกปรือมา
การฝึกเหนี่ยวไกต้องมีการทำอย่างต่อเนื่องและใช้งานทุกครั้งของการสวิงจริง วิธีง่ายๆ เช่น เอาฝ่ามือตบหน้าขาตัวเองเบาๆ ในจังหวะที่เล็งก่อนจะเดินเข้าไปสวิงก็ใช้งานได้ดีเพียงแต่อาจจะถูกเพื่อนแซวว่าปลุกพระสู้ แต่ถ้าใช้งานได้ดีก็ทำเถอะครับ บางคนอาจใช้วิธีพูดกับตัวเองประโยคสั้นๆ เป็นวลีที่ติดหูตัวเรา ไม่ว่าจะภาษาอะไรก็ตาม ขอให้เป็นวลีที่สั้นและมีผลต่ออารมณ์ของเราได้ ไม่จำเป็นต้องพูดออกมาให้คนอื่นได้ยิน แค่ตะโกนในใจก็พอ ดังนั้นจะ “lock the mechanism” หรือ “find the fire” หรือแม้กระทั่ง “สู้โว้ย” ถือว่าใช้ได้หมด
สัปดาห์นี้ผมขอหยิบยืมความรู้จากคำแนะนำที่ได้ไปอ่านมาของจิตแพทย์ที่เชี่ยวชาญเรื่องกีฬามาเล่าสู่กันฟังนะครับ
ความที่กอล์ฟเป็นกีฬาที่เราแข่งกับตัวเองเสียเป็นส่วนมาก การเอาชนะใจตัวเองหรือการสั่งงานร่างกายเราให้ทำงานตามปกติ หรือแม้กระทั้งดีกว่าปกติเป็นเรื่องที่นักกอล์ฟทุกคนควรจะฝึกให้สำเร็จ บางคนอาจจะมองว่าเป็นการฝึกสมาธิ บางคนอาจจะบอกว่าเป็นเรื่องของการฝึกจิต ไม่ว่าจะมองจากเชิงกีฬา หรือเชิงธรรมะ สุดท้ายแล้วสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือการรู้จักตัวเองเป็นอย่างดี เพราะบางคนบังคับใจได้แต่บางคนต้องปล่อยวางผลงานถึงจะออกมาดีได้
โดยทั่วไปแล้วไม่ว่าจะมีความหลากหลายในวิธีการปฏิบัติอย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทุกคนมีเหมือนกันคือจุดรวบรวมสมาธิเช่น มองเปลวเทียน หรือถ้าประยุกต์กับกอล์ฟก็คือการมองจุดเล็กๆ จุดใดจุดหนึ่งให้สมาธิรวมอยู่ในที่เดียวกัน ถ้ายกตัวอย่างอีกแบบหนึ่งก็เสมือนว่า การหมุนร่างกายของเรา การแกว่งแขนของเรา การถ่ายน้ำหนัก และการดีดข้อมือของเรา ได้ถูกฝึกมาให้ทำงานอย่างอัตโนมัติเรียบร้อยแล้ว เสมือนกลไกของปืนพกที่จะมีการแทงฉนวนไปที่ท้ายกระสุน จุดระเบิดดินปืนส่งหัวกระสุนออกไปตามลำกล้อง พร้อมกับการดีดตัวของลำกล้องในการขจัดปลอกกระสุนออกมาจากกระบอกปืน และบรรจุกระสุนนัดใหม่เข้าไปในลำกล้องเพื่อพร้อมยิงนัดต่อไปทันที ระบบทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเองหลังจากมีการเหนี่ยวไก ดังนั้นถ้าเรามีการสร้างวิธี “เหนี่ยวไก” ให้กับวงสวิงของตัวเองได้สำเร็จ เมื่อถึงเวลาใช้งานจริง สิ่งที่เหลือไว้ให้เราทำก็คือการใช้สัญชาตญาณตัวเองอย่างเต็มที่ เล็ง และเหนี่ยวไก ที่เหลือควรจะเกิดขึ้นตามที่ฝึกปรือมา
การฝึกเหนี่ยวไกต้องมีการทำอย่างต่อเนื่องและใช้งานทุกครั้งของการสวิงจริง วิธีง่ายๆ เช่น เอาฝ่ามือตบหน้าขาตัวเองเบาๆ ในจังหวะที่เล็งก่อนจะเดินเข้าไปสวิงก็ใช้งานได้ดีเพียงแต่อาจจะถูกเพื่อนแซวว่าปลุกพระสู้ แต่ถ้าใช้งานได้ดีก็ทำเถอะครับ บางคนอาจใช้วิธีพูดกับตัวเองประโยคสั้นๆ เป็นวลีที่ติดหูตัวเรา ไม่ว่าจะภาษาอะไรก็ตาม ขอให้เป็นวลีที่สั้นและมีผลต่ออารมณ์ของเราได้ ไม่จำเป็นต้องพูดออกมาให้คนอื่นได้ยิน แค่ตะโกนในใจก็พอ ดังนั้นจะ “lock the mechanism” หรือ “find the fire” หรือแม้กระทั่ง “สู้โว้ย” ถือว่าใช้ได้หมด
