ความสุขในการเล่นกอล์ฟของเราคืออะไร? / วันปีย์ สัจจมาร์ค

คอลัมน์ "The Golf Touch" โดย "วันปีย์ สัจจมาร์ค"

เมื่อไม่นานมานี้ ผมได้อ่านคำพูดของ จอห์นนี่ มิลเลอร์ ที่พูดเปรียบเทียบความแตกต่างในเกมการเล่นของตัวเขาเองกับ นิค ฟัลโด ว่าต่างกันโดยสิ้นเชิง มิลเลอร์ พูดถึง ฟัลโด ว่าเป็นนักกอล์ฟที่เอาชนะใจตัวเอง และไม่ยอมต่อความเย้ายวนของการตีเข้าธงได้อย่างยอดเยี่ยม พูดง่ายๆคือ นิค ฟัลโด จะเล่นลูกให้ปลอดภัยในแฟร์เวย์ และขึ้นกลางกรีนเป็นหลัก

ฟังดูแล้วในมุมมองนี้ก็คือคำชมนะครับ แต่ถ้ามองโลกอีกมุมนึง คำพูดของ จอห์นนี่ มิลเลอร์ ก็คือการแดกดันถึงเกมของ ฟัลโด ไม่ว่าจะเจตนาอย่างใดก็ตาม ผลงานที่เกิดขึ้นก็คือความสม่ำเสมอของการทำคะแนน ซึ่งทำให้ฟัลโดเคยเป็นมือหนึ่งของโลก และคว้าแชมป์เมเจอร์ได้ถึง 6 รายการ ขณะที่ตัว จอห์นนี่ มิลเลอร์เอง เป็นนักกอล์ฟประเภทเหยียบคันเร่งมิดติดพื้นรถ แต่ละวงใส่เต็ม แต่ละกรีนมีเป้าหมายคือธงเพียงอย่างเดียว โดยมิลเลอร์นั้นชนะมา 29 ครั้ง และเป็นเมเจอร์ 2 รายการ

บทสรุปของมิลเลอร์ก็คือ ถ้าเขาสามารถย้อนเวลากลับไปได้ เขาจะคงไว้ซึ่งความเป็นตัวของตัวเอง โดยเล่นกอล์ฟดุดันในรายการแข่งขันปกติทั่วๆไป แต่เขาคงจะพยายามเหยียบไม่เต็มทุกสูบเมื่อเป็นรายการใหญ่ ในฐานะนักกอล์ฟ

ผมคิดว่าเราควรต้องรู้จักตัวเองว่าเป็นคนชอบเล่นกอล์ฟประเภทไหน? แม้กระทั่งปัจจุบันนี้คนที่ผมคลุกคลีด้วยหลายคน ก็ยังมีความเชื่อว่า “คะแนนที่ดีเท่านั้นคือจุดมุ่งหมายสูงสุดของการเล่นกอล์ฟ” แต่ถ้าคุณถอยออกมาซัก 2 ก้าว แล้วลองคลุกคลีกับคนอื่นๆที่เล่นกอล์ฟในเชิงกีฬา หรือเชิงบันเทิงบ้าง เราจะได้พบกับคนที่รักกอล์ฟ โดยที่ไม่มีเงื่อนไขว่าต้องตีสกอร์ดีเท่านั้น! บางคนต้องการเพียงแค่ ได้สูดอากาศบริสุทธิและได้ออกกำลังกาย ขณะที่บางคนต้องการสังสรรค์กับเพื่อนฝูง ซึ่งบังเอิญทั้งกลุ่มตีกอล์ฟทุกคน ส่วนประเภทที่สกอร์ไม่ดีไม่ว่า แต่ขอโดนเต็มๆตามสั่ง 2-3 ช็อตต่อรอบ ก็มีความสุขแล้วก็มี ผมรู้ตัวว่าผมเป็นสมาชิกกลุ่มนี้

สุดท้ายแล้วถ้าค้นหาตัวเองเจอ และยอมรับได้ว่าความสุขในการเล่นกอล์ฟของเราคืออะไร โดยไม่สนถึงมาตรฐานและนิยามการเล่นกอล์ฟของคนอื่นๆ นักกอล์ฟทุกคนก็สามารถจะมีความสุขกับการเล่นกอล์ฟได้อย่างเต็มที่ในแบบฉบับของตัวเอง