"นี่คือครั้งแรกที่ทีมไรเดอร์คัพสหรัฐฯ ต้องลงสนามในสภาพที่แทบจะเรียกได้ว่าหมดทางสู้" นั่นคือมุมมองของ เจฟฟ์ รู้ด คอลัมนิสต์กอล์ฟจากสื่อดังของสหรัฐอเมริกาอย่าง "ฟ๊อกสปอร์ต" เป็นการโปรยหัวคอลัมน์ เหมือนจะรู้สถานภาพของทีมตนเองเป็นอย่างดี แต่ รู้ด ก็ดูจะมีความหวังเล็กเมื่อเขาเขียนต่อประโยคดังกล่าวว่า "แม้จะอยู่ในสภาพดังกล่าวแต่ถ้าทุกคนเปลี่ยนวิกฤตให้เป็นโอกาส ด้วยการลงสนามชนิดไร้ความกดดัน ปาฏิหาริย์ก็อาจเกิดขึ้นได้เหมือนเมื่อครั้งที่ทีมสหรัฐฯ คว้าชัยในปี 1999 แชมป์โทน ในช่วงการแข่งขันห้าครั้งหลังสุดของไรเดอร์ คัพ
การแข่งขันไรเดอร์ คัพครั้งที่ 37 บนสนามวัลฮาลา เมือง หลุยส์วิลล์ มลรัฐเคนตักกี้ สหรัฐอเมริกากำลังจะเริ่มต้นการดวลวงสวิงรอบแรกในวันศุกร์ที่ 19 กันยายน ถึงเวลานี้ ทีมยุโรปในฐานะแชมป์เก่าเดินทางมาถึงแผ่นดินเจ้าถิ่นเป็นที่เรียบร้อย ขณะเดียวกันลูกทีมของ นิค ฟัลโด ทั้ง 12 รายนั้นจะให้คำจำกัดความว่าสมบูรณ์แบบมากที่สุดก็คงจะไม่ผิดจากความเป็นจริงไปสักเท่าใดนัก เพราะนอกจากโปรในระดับท้อปเทนของโลกสามรายอันประกอบไปด้วย พาเดรก แฮร์ริงตันแชมป์ดิโอเพ่นปี 2007 ยังมี เซอร์จิโอ การ์เซีย โปและ เฮนริค สเตนตัน โปรมือ 5 และมือ 7 ของโลกตามลำดับ
ขณะเดียวกันกัปตัน ฟัลโด ยังได้เลือกโปรหน้าใหม่ให้มาเสริมทัพไรเดอร์ คัพยุโรปอีกถึงสี่รายประกอบไปด้วย แกรม แมคโดเวลล์, จัสติน โรส และ โอลิเวอร์ วิลสัน สามโปรสัญชาติอังกฤษนอกจากนี้ยังมี โซเรน แฮนเซน โปรชาวเดนมาร์ก มาช่วยเสริมกำลังทัพ ส่วนสองโควต้าที่ให้สิทธิกัปตันทีมเป็นผู้เลือกนั้น ดูเหมือนว่า ฟัลโด จะสร้างความผิดหวังให้กับแฟนกอล์ฟมิใช่น้อยเมื่อเขาเลือกที่จะใช้งานสองโปรชาวอังกฤษอย่าง เอียน พอลเตอร์ และ พอล เคซี่ย์ มากกว่าโปรที่เคยช่วยให้ทีมมีชัยในปี 2006 อย่าง ดาร์เรน คลาร์ก และ คอลิน มอนท์โกเมอรี่ย์
ทางด้านทีมสหรัฐฯปีนี้คงต้องยอมรับว่าพวกเขาอยู่ในสภาพที่ด้อยกว่าเกือบทุกด้าน เริ่มตั้งแต่ขาดผู้เล่นอันทรงคุณค่าอย่าง ไทเกอร์ วู้ดส์ ที่อยู่ในระหว่างรักษาอาการบาดเจ็บและยังไม่มีแผนกลับมาลงสนามแข่ง แน่นอนว่าเมื่อขาดมือดีอย่างวู้ดส์ ความหวังกว่าครึ่งทีทีมสหรัฐเคยฝากไว้กับพญาเสือก็มลายหายไป ขณะเดียวกัน อาซิงเกอร์ ในฐานะกัปตันทีมเอง ก็ยังไม่ค่อยมั่นใจว่าลูกทีมทั้ง 12 คนของตนเองนั้นจะทำหน้าที่ผสมลูกทีมทั้งหมดให้มีแต้มเหนือทีมยุโรปได้ดีเพียงใด และ สภาพอารมณ์ของกัปตันไรเดอร์คัพสหรัฐฯเวลานี้ก็ดูเหมือนจะยอมรับในความพ่ายแพ้ตั้งแต่การแข่งขันยังไม่เปิดฉากเสียด้วยซ้ำ
อันที่จริงแล้ว หัวใจสำคัญของ ไรเดอร์ คัพนั้นมิได้มีแต่เพียงการได้ผู้เล่นชั้นนำมาเป็นสมาชิกของทีมแต่เพียงอย่างเดียว หากแต่วิธีการผสมผู้เล่นของกัปตันทีมก็ถือว่าเป็นส่วนสำคัญ หาก อาซิงเกอร์ สามารถเรียกกลับความมั่นใจของลูกทีมคืนมาได้ พร้อมกับผสมนักกอล์ฟทั้ง 12 รายให้สามารถต่อกรกับคู่แข่งได้อย่างลงตัวโอกาสที่ทีมสหรัฐฯ จะพลิกกลับมาจากสถานะของผู้แพ้ก็มีอยู่บ้าง ข้อสำคัญคือการมองโลกในแง่บวกพยายามเปลี่ยนวิกฤตของความได้เปรียบให้เป็นโอกาส ดังเช่นที่ลี เวสต์วู้ดส์ เคยให้สัมภาษณ์ไว้ว่า "เมื่อเราอยู่ในสถานการณ์ที่แทบจะสิ้นหวังนับว่าเป็นช่วงเวลาอันดีเยี่ยมที่จะทำให้นักกอล์ฟทุกคนในทีมลงสนามได้โดยไม่ต้องแบกรับความคาดหวัง"
ซึ่งทีมสหรัฐฯ เคยทำสำเร็จมาแล้วในการแข่งขันไรเดอร์คัพปี 199 ที่เดอะคันทรี่ คลับเวลานั้นชัยชนะอันเป็นไข่แดงหนึ่งเดียวของการแข่งขันห้าครั้งหลังสุดของไรเดอร์คัพ ภายใต้การนำของ กัปตัน เบน เครนชอว์ เขาพาลูกทีมทั้ง 12 รายเฉือนเอาชนะ ทีมยุโรปไปเพียง 1 คะแนนด้วยสกอร์ 14 1/2 ต่อ 13 1/2 และผู้มีส่วนที่ทำให้ทีมสหรัฐฯมีชัยในครั้งนั้นคือ สก๊อต เวอร์แพลงค์ โปรที่ได้สิทธิลงสนามแข่งขันจากการเลือกของกัปตันทีม เขากลายเป็นตัวแปรสำคัญจนทำให้โปรจากทีมยุโรต้องออกปากว่า "เราไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะต้องพบกับผู้เล่นอย่าง เวอร์แพลงค์"
ดูจากคุณภาพนักกอล์ฟ กำลังใจของทีมหากเวลานี้ทีมสหรัฐฯจะมองโลกในแง่ดีและลงทำศึกแบบไม่มีอะไรจะเสีย พวกเขาก็จะพบว่า อย่างน้อยแม้ไม่มีไทเกอร์ วู้ดส์ แต่พวกเขายังมี ฟิล มิคเคลสัน โปรสิงห์อีซ้ายอยู่เคียงบ่าเคียงไหล่กับทีม ขณะเดียวกันทีมยุโรปก็ขาดโปรจอมเก๋าอย่าง คอลิน มอนท์โกเมอร์รี่ย์ ซึ่งถ้าจะเปรียบเทียบกับวู้ดส์ ไปแล้วโปรชาวสก๊อตแลนด์ รายนี้ทำผลงานในศึกไรเดอร์ คัพ ได้ดีกว่าไทเกอร์ วู้ดส์ เสียอีก
ไม่เพียงแต่ไร้เงาของ คอลิน มอนท์โกเมอรี่ย์ แต่ทีมยุโรปในปีนี้ยังขาดโปรคนสำคัญอย่าง ดาร์เรน คลาร์ก ที่ตกหล่นจากลิสต์ของ นิค ฟัลโด และทำให้กัปตันไรเดอร์ คัพยุโรปถูกตำหนิจากสื่ออย่างหนักที่ตัดเอาชื่อ คลาร์ก ออกจากทีมเพราะเขาผู้นี้คือคู่หูผู้รู้ใจของ ลี เวสต์วู้ด และ เป็นกำลังสำคัญที่ทำให้ทีมยุโรปคว้าแชมป์ในปี 2006
จนถึงเวลานี้หากคุณเป็นแฟนกอล์ฟของทีมสวิงแยงกี้คงเป็นเรื่องยากเกินจะรับหากจะรายงานว่าเหล่าเกจิริมกรีนยังคงให้ทีมยุโรปได้ครองแชมป์อีกสมัย แต่ก็ใช่ว่าปาฎิหาริย์จะไม่เกิด ถ้าหากการแข่งขันครั้งนี้ลูกทีมที่มาจากการคัดเลือกของกัปตันอาซิงเกอร์ อันประกอบไปด้วย เจบี โฮล์ม, เชด แคมเบลล์, มาฮาน ฮันเตอร์ และ สตีฟ สตริกเกอร์ สามารถสร้างผลงานได้เช่นเดียว กับ สก๊อตต์ เวอร์แพลงค์ ในปี 1999 โอกาสที่ทีมสหรัฐฯ จะเป็นฝ่ายคว้าชัยก็ยังมีพอมีอยู่บ้างเช่นกัน
