คอลัมน์ Final Quarter โดย ลุงแซม
เมื่อช่วงกลางสัปดาห์ เจอร์รี โคลันเจโล ผู้อำนวยการฝ่ายจัดการยัดห่วงทีมชาติสหรัฐอเมริกา สวมวิญญาณ “อาต้อย” เศรษฐา ศิระฉายา พิธีกร “อะคาเดมี่ แฟนเทเชีย” เรียลลิตี้อันโด่งดังของเมืองไทย ประกาศรายชื่อเหล่า “12 นักล่าฝัน” ที่ได้สิทธิหิ้วกระเป๋าเดินเข้าบ้าน!! ประทานโทษ...เดินเข้าสู่แคมป์ฝึกซ้อมที่ลาสเวกัส เพื่อเตรียมความพร้อมก่อนลุยกีฬาโอลิมปิกเกมส์ ช่วงเดือนสิงหาคมนี้
หลังจากพิจารณากันอย่างถี่ถ้วน โคลันเจโล และทีมงานหลักอย่าง “โค้ชเค” ไมค์ ครายเซวสกี ก็ได้ฤกษ์แบโผสมาชิก “ดรีมทีม” ชุดปี 2008 ออกมาทั้งสิ้น 12 รายตามโควตา ซึ่งค่อนข้างเป็นไปตามที่นักวิเคราะห์วิจารณ์ได้สุ่มเลือกเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว
โดยตำแหน่งการ์ดจ่าย เจสัน คิดด์ พี่ใหญ่เตรียมใช้ประสบการณ์สอนงาน คริส พอล และเดอรอน วิลเลียมส์ ที่ควงกันไปโอลิมปิกเป็นครั้งแรกในชีวิต ส่วนชู้ตติ้งการ์ด ถือเป็นจุดแข็งของ “ดรีมทีม” ชุดนี้ก็ว่าได้เพราะนอกจาก โคบี ไบรอันท์ ผู้เล่นทรงคุณค่าของลีก (MVP) ไมเคิล เรดด์ จอมแม่นจาก มิลวอล์คกี บัคส์ มีโอกาสฉายฟอร์มแจ้งเกิดในระดับนานาชาติ ขณะที่ ดีเวย์น เหว็ด สลัดอาการบาดเจ็บกลับมาฟิตอีกครั้งและก็น่าก่อประโยชน์ให้กับทีมได้ไม่มากก็น้อย
ข้ามไปดูในตำแหน่งฟรอนคอร์ต ประกอบด้วย เลอบรอน เจมส์ ซูเปอร์สตาร์ คลีฟแลนด์ แคฟวาเลียร์ส, คาร์เมโล แอนโธนีย์, เทรชอน ปรินซ์, คาร์ลอส บูเซอร์ และคริส บอสช์ โดยมี ดไวท์ ฮาวเวิร์ด เป็นเซ็นเตอร์แท้ๆ เพียงตำแหน่งเดียว
เมื่อพิเคราะห์ดูจากโผที่ออกมานั้น ผมมีโอกาสแวะเวียนเข้าไปเช็คความคิดเห็นของคอยัดห่วงชาวไทยที่ MGR Sport พบว่าหลายคนไม่พอใจ “ดรีมทีม” ชุดนี้ซึ่งค่อนข้างเป็นผู้เล่นตัวเล็ก และมันน่าสนใจตรงที่ถ้า “เจ้าซูเปอร์แมน” ฮาวเวิร์ด จากค่ายออร์แลนโด แมจิก โดนป็อกเด้งใน “ปักกิ่งเกมส์” ใครกันจะมายืนปักหลักตรงกลางในเมื่อ โคลันเจโล และครายเซวสกี เลือกเอาผู้เล่นถนัดเซ็นเตอร์ติดสอยไปแค่คนเดียว ชื่อของซูเปอร์สตาร์อย่าง ทิม ดันแคน, เควิน การ์เนตต์ รวมถึง อมาเร สเตาดาไมร์ จึงผุดขึ้นมาพูดคุยกันในบอร์ด
ตรงนี้ขอเรียนให้ทราบคร่าวๆ ว่า ดันแคน และ “เค.จี.” การ์เนตต์ คงไม่กลับมารับใช้ชาติอีกแล้วเพื่อเป็นการเปิดโอกาสให้รุ่นน้องๆ ที่ไฟกำลังแรงได้มีโอกาสบ้าง ขณะที่ สเตาดาไมร์ อาการบาดเจ็บหัวเข่าทั้งสองข้างทำให้พาวเวอร์ ฟอร์เวิร์ด ฟีนิกซ์ ซันส์ ไม่อยากเสี่ยงนำอาชีพใน NBA มาทิ้ง และทางแก้สำหรับตำแหน่งเซ็นเตอร์ก็บอกได้เลยว่าทั้ง บอสช์ และบูเซอร์ สามารถขยับเข้าไปคุมเกมวงในได้ด้วยรูปร่างที่ใหญ่ไม่แพ้ยักษ์จากยุโรป
สำหรับเราๆ ท่านๆ มีสิทธิแสดงความคิดเห็นกับการจัดทีมที่รักมักที่ชอบ อย่างในศึกลูกหนังยูโร 2008 หลายคนคงสะกิดใจไม่ต่างจากผมเพราะไม่คิดว่า เรย์มงด์ โดเมอเน็ค เลือกเมิน บาการี ซานญา, ฟิลิปป์ เม็กแซส หรือ ดาวิด เทรเซเกต์ แต่กลับไว้วางใจ “ไก่แก่” อย่าง ลิลิยอง ตูราม, โคลด มาเกเกเล และพวกกระดูกอ่อน บาเฟติมบี โกมิส หัวหอก แซงต์ เอเตียน ที่ได้พิสูจน์ตัวเองเพียงแค่นัดกระชับมิตรก่อนเดินทางไปสวิตเซอร์แลนด์-ออสเตรีย ซึ่งผลที่ออกมา ฝรั่งเศส ตกรอบแรกอย่างบ้อท่ามีแต้มเดียวและก็ยิงประตูคู่แข่งใน “กรุ๊ป ออฟ เดธ” แค่ลูกเดียว
แต่ถ้าเรามองในแง่ของ “ผู้จัดการทีม” ต้องให้อิสระกับการตัดสินใจด้วย เพราะคงปฏิเสธไม่ได้ว่าบุคคลในตำแหน่งนี้ใกล้ชิดและศึกษาผู้เล่นของพวกเขามาเป็นอย่างดีจึงได้เลือกสรรไปเช่นนั้น ที่สำคัญพร้อมรับผิดชอบกับผลที่ตามมา ซึ่งคงไม่น่าแปลกใจหาก โดเมอเน็ค จะยอมลาออกหรือโดนสมาคมฟุตบอลตราไก่บีบออกจากตำแหน่งในช่วงต้นเดือนกรกฎาคมนี้ เพื่อเปิดทางให้ ดิดิเยร์ เดสชองส์ (ว่าที่) กุนซือใหม่เข้ามาสานงานกันต่อไป
ย้อนกลับมาที่ “ดรีมทีม” ผมเข้าใจแนวคิดของ โคลันเจโล ที่ว่า “เรายังยืนยันคำเดิมที่ว่านี่ไม่ใช่ทีมรวมดารา แต่เป็นการผสมผสานความหลากหลายมารวมกันมากกว่า”
แม้ศึกบาสเกตบอล NBA ได้รับการยกย่องให้เป็นลีกอาชีพที่ยิ่งใหญ่และแข็งแกร่งที่สุดในโลก แต่ก็หาใช้ว่า “ซูเปอร์สตาร์” สามารถนำพาความสำเร็จมาสู่ประเทศชาติได้เสมอไป ในเมื่อกฎกติกาบางอย่างของ “ฟีบา” ผิดแผกออกไป อีกทั้ง โคลันเจโล และโค้ชเค คงวิเคราะห์ดูแล้วว่าการเจอกับการตั้งรับแบบโซน การผ่านบอลและตัวชู้ตวงนอกแม่นๆ การเล่นในลักษณะรูปแบบ “สมอล บอล” น่าจะเหมาะสมที่สุดสำหรับศึกครั้งนี้
เหนือสิ่งอื่นใดสมาชิกใน “ทีมแห่งความฝัน” ล้วนแล้วแต่มีความต้องการสวมยูนิฟอร์มแดง-ขาว-น้ำเงิน ซูเปอร์สตาร์หลายคนเรียนรู้กับการทิ้ง “ความเห็นแก่ตัว” ไว้ข้างสนาม “One for All – All for One” จึงเป็นคติประจำใจ “ดรีมทีม 2008” ก่อนไปทวงศักดิ์ศรีคืนมาใน “ปักกิ่งเกมส์” หลังทำได้ดีที่สุดแค่เหรียญทองแดงจากเมื่อสี่ปีก่อนที่กรีซ
เมื่อช่วงกลางสัปดาห์ เจอร์รี โคลันเจโล ผู้อำนวยการฝ่ายจัดการยัดห่วงทีมชาติสหรัฐอเมริกา สวมวิญญาณ “อาต้อย” เศรษฐา ศิระฉายา พิธีกร “อะคาเดมี่ แฟนเทเชีย” เรียลลิตี้อันโด่งดังของเมืองไทย ประกาศรายชื่อเหล่า “12 นักล่าฝัน” ที่ได้สิทธิหิ้วกระเป๋าเดินเข้าบ้าน!! ประทานโทษ...เดินเข้าสู่แคมป์ฝึกซ้อมที่ลาสเวกัส เพื่อเตรียมความพร้อมก่อนลุยกีฬาโอลิมปิกเกมส์ ช่วงเดือนสิงหาคมนี้
หลังจากพิจารณากันอย่างถี่ถ้วน โคลันเจโล และทีมงานหลักอย่าง “โค้ชเค” ไมค์ ครายเซวสกี ก็ได้ฤกษ์แบโผสมาชิก “ดรีมทีม” ชุดปี 2008 ออกมาทั้งสิ้น 12 รายตามโควตา ซึ่งค่อนข้างเป็นไปตามที่นักวิเคราะห์วิจารณ์ได้สุ่มเลือกเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว
โดยตำแหน่งการ์ดจ่าย เจสัน คิดด์ พี่ใหญ่เตรียมใช้ประสบการณ์สอนงาน คริส พอล และเดอรอน วิลเลียมส์ ที่ควงกันไปโอลิมปิกเป็นครั้งแรกในชีวิต ส่วนชู้ตติ้งการ์ด ถือเป็นจุดแข็งของ “ดรีมทีม” ชุดนี้ก็ว่าได้เพราะนอกจาก โคบี ไบรอันท์ ผู้เล่นทรงคุณค่าของลีก (MVP) ไมเคิล เรดด์ จอมแม่นจาก มิลวอล์คกี บัคส์ มีโอกาสฉายฟอร์มแจ้งเกิดในระดับนานาชาติ ขณะที่ ดีเวย์น เหว็ด สลัดอาการบาดเจ็บกลับมาฟิตอีกครั้งและก็น่าก่อประโยชน์ให้กับทีมได้ไม่มากก็น้อย
ข้ามไปดูในตำแหน่งฟรอนคอร์ต ประกอบด้วย เลอบรอน เจมส์ ซูเปอร์สตาร์ คลีฟแลนด์ แคฟวาเลียร์ส, คาร์เมโล แอนโธนีย์, เทรชอน ปรินซ์, คาร์ลอส บูเซอร์ และคริส บอสช์ โดยมี ดไวท์ ฮาวเวิร์ด เป็นเซ็นเตอร์แท้ๆ เพียงตำแหน่งเดียว
เมื่อพิเคราะห์ดูจากโผที่ออกมานั้น ผมมีโอกาสแวะเวียนเข้าไปเช็คความคิดเห็นของคอยัดห่วงชาวไทยที่ MGR Sport พบว่าหลายคนไม่พอใจ “ดรีมทีม” ชุดนี้ซึ่งค่อนข้างเป็นผู้เล่นตัวเล็ก และมันน่าสนใจตรงที่ถ้า “เจ้าซูเปอร์แมน” ฮาวเวิร์ด จากค่ายออร์แลนโด แมจิก โดนป็อกเด้งใน “ปักกิ่งเกมส์” ใครกันจะมายืนปักหลักตรงกลางในเมื่อ โคลันเจโล และครายเซวสกี เลือกเอาผู้เล่นถนัดเซ็นเตอร์ติดสอยไปแค่คนเดียว ชื่อของซูเปอร์สตาร์อย่าง ทิม ดันแคน, เควิน การ์เนตต์ รวมถึง อมาเร สเตาดาไมร์ จึงผุดขึ้นมาพูดคุยกันในบอร์ด
ตรงนี้ขอเรียนให้ทราบคร่าวๆ ว่า ดันแคน และ “เค.จี.” การ์เนตต์ คงไม่กลับมารับใช้ชาติอีกแล้วเพื่อเป็นการเปิดโอกาสให้รุ่นน้องๆ ที่ไฟกำลังแรงได้มีโอกาสบ้าง ขณะที่ สเตาดาไมร์ อาการบาดเจ็บหัวเข่าทั้งสองข้างทำให้พาวเวอร์ ฟอร์เวิร์ด ฟีนิกซ์ ซันส์ ไม่อยากเสี่ยงนำอาชีพใน NBA มาทิ้ง และทางแก้สำหรับตำแหน่งเซ็นเตอร์ก็บอกได้เลยว่าทั้ง บอสช์ และบูเซอร์ สามารถขยับเข้าไปคุมเกมวงในได้ด้วยรูปร่างที่ใหญ่ไม่แพ้ยักษ์จากยุโรป
สำหรับเราๆ ท่านๆ มีสิทธิแสดงความคิดเห็นกับการจัดทีมที่รักมักที่ชอบ อย่างในศึกลูกหนังยูโร 2008 หลายคนคงสะกิดใจไม่ต่างจากผมเพราะไม่คิดว่า เรย์มงด์ โดเมอเน็ค เลือกเมิน บาการี ซานญา, ฟิลิปป์ เม็กแซส หรือ ดาวิด เทรเซเกต์ แต่กลับไว้วางใจ “ไก่แก่” อย่าง ลิลิยอง ตูราม, โคลด มาเกเกเล และพวกกระดูกอ่อน บาเฟติมบี โกมิส หัวหอก แซงต์ เอเตียน ที่ได้พิสูจน์ตัวเองเพียงแค่นัดกระชับมิตรก่อนเดินทางไปสวิตเซอร์แลนด์-ออสเตรีย ซึ่งผลที่ออกมา ฝรั่งเศส ตกรอบแรกอย่างบ้อท่ามีแต้มเดียวและก็ยิงประตูคู่แข่งใน “กรุ๊ป ออฟ เดธ” แค่ลูกเดียว
แต่ถ้าเรามองในแง่ของ “ผู้จัดการทีม” ต้องให้อิสระกับการตัดสินใจด้วย เพราะคงปฏิเสธไม่ได้ว่าบุคคลในตำแหน่งนี้ใกล้ชิดและศึกษาผู้เล่นของพวกเขามาเป็นอย่างดีจึงได้เลือกสรรไปเช่นนั้น ที่สำคัญพร้อมรับผิดชอบกับผลที่ตามมา ซึ่งคงไม่น่าแปลกใจหาก โดเมอเน็ค จะยอมลาออกหรือโดนสมาคมฟุตบอลตราไก่บีบออกจากตำแหน่งในช่วงต้นเดือนกรกฎาคมนี้ เพื่อเปิดทางให้ ดิดิเยร์ เดสชองส์ (ว่าที่) กุนซือใหม่เข้ามาสานงานกันต่อไป
ย้อนกลับมาที่ “ดรีมทีม” ผมเข้าใจแนวคิดของ โคลันเจโล ที่ว่า “เรายังยืนยันคำเดิมที่ว่านี่ไม่ใช่ทีมรวมดารา แต่เป็นการผสมผสานความหลากหลายมารวมกันมากกว่า”
แม้ศึกบาสเกตบอล NBA ได้รับการยกย่องให้เป็นลีกอาชีพที่ยิ่งใหญ่และแข็งแกร่งที่สุดในโลก แต่ก็หาใช้ว่า “ซูเปอร์สตาร์” สามารถนำพาความสำเร็จมาสู่ประเทศชาติได้เสมอไป ในเมื่อกฎกติกาบางอย่างของ “ฟีบา” ผิดแผกออกไป อีกทั้ง โคลันเจโล และโค้ชเค คงวิเคราะห์ดูแล้วว่าการเจอกับการตั้งรับแบบโซน การผ่านบอลและตัวชู้ตวงนอกแม่นๆ การเล่นในลักษณะรูปแบบ “สมอล บอล” น่าจะเหมาะสมที่สุดสำหรับศึกครั้งนี้
เหนือสิ่งอื่นใดสมาชิกใน “ทีมแห่งความฝัน” ล้วนแล้วแต่มีความต้องการสวมยูนิฟอร์มแดง-ขาว-น้ำเงิน ซูเปอร์สตาร์หลายคนเรียนรู้กับการทิ้ง “ความเห็นแก่ตัว” ไว้ข้างสนาม “One for All – All for One” จึงเป็นคติประจำใจ “ดรีมทีม 2008” ก่อนไปทวงศักดิ์ศรีคืนมาใน “ปักกิ่งเกมส์” หลังทำได้ดีที่สุดแค่เหรียญทองแดงจากเมื่อสี่ปีก่อนที่กรีซ
