รายทาง

เมฆน้อย แสงแดดแรง เรียกได้ว่าแจ่มใสสำหรับสภาพอากาศเช้าวันนี้ นกกระจอกบ้านฝูงหนึ่งดึงความสนใจผมให้มองไปยังยอดไม้ด้านข้าง พวกมันบินผ่านไปก่อนตามด้วยนกกางเขนบ้านอีกสองตัวบินผ่านเหนือยอดไม้เดียวกัน สูงขึ้นไปฝูงนกยางขาวหลายตัวบินเรียงเป็นรูปปลายสามเหลี่ยมมุ่งหน้าไปยังทิศตะวันออก
"ได้เวลาออกไปหากินยามตะวันขึ้นพอดีซินะ" ผมเอ่ยกับตัวเอง

กิ่งไม้แห้งสีน้ำตาลตัดกับราวยอดไม้เขียวชอุ่มโดดเด่นสะดุดตา สิ่งมีชีวิตตัวหนึ่งกำลังกระโดดไต่ไล่ไปตามกิ่งแห้งวุ่นวายไปทั่วจนกระทั่งหยุดนิ่งปลายกิ่งริมด้านนอก ท่าทางการไต่และการเกาะพักทำให้รู้ว่าเป็นนกในกลุ่มนกหัวขวาน จากขนาดลำตัวที่เล็ก ขนคลุมช่วงท้องมีสีขาวเปรอะจุดสีดำ ส่วนปีกและขนคลุมหลังสีดำเปรอะด้วยจุดสีขาว "นกหัวขวานด่าง แต่ชนิดไหนกันล่ะ?" ผมถามตัวเองก่อนเปิดหาข้อมูลแล้วพบว่านกหัวขวานกลุ่มนกหัวขวานด่างที่มีรายงานการแพร่กระจายบริเวณที่ราบลุ่มภาคกลาง ปรับตัวให้อยู่ในพื้นที่ป่าโปร่ง ป่าละเมาะได้อย่างดี อีกทั้งสามารถพบได้ค่อนข้างง่าย "นกหัวขวานด่างอกลายจุด อาจจะเป็นเพศเมีย" ผมเดาจากการที่ไม่สังเกตุเห็นขนสีแดงสดบริเวณหัวซึ่งเป็นลักษณะอันเด่นชัดของนกหัวขวานเพศผู้ชนิดนี้

นกกระปูดใหญ่ลำตัวสีดำตัดกับขนปีกสีน้ำตาลอิฐกระโดดเกาะสลับไปมาบนกิ่งไม้ระดับต่ำ นกขมิ้นน้อยธรรมดาและนกอีแพรดแถบอกดำกระโดดสลับบินหากินอยู่ในระดับที่สูงกว่า นกปรอดสวนกลุ่มหนึ่งเหมือนจะยึดเอาเรือนยอดของต้นไม้เอาไว้เพียงแต่กลุ่มเดียว นกกระจาบทองคาบเศษใบหญ้าเกาะปลายธูปฤาษีเตรียมสานรัง นกยางกรอกนิ่งชอดริมตลิ่งทอดสายตาตามผิวน้ำรอให้ปลาตัวเล็กตัวน้อยซึ่งเป็นเหยื่ออันโอชะว่ายผ่านหน้า เสียงดัง "วิบ วิบ วิบ" เป็นจังหวะต่อเนื่องของนกกระจิบธรรมดาดังจากพุ่มไม้ทึบรก ขณะที่เสียงร้องของนกตีทองก็ดังมาให้ได้ยินอยู่เนือง ๆ จากแนวยอดไม้อีกด้านหนึ่ง

ก็แค่ป่าละเมาะแต่กลับส่งผลให้อารมณ์ยามเช้านี้เพลิดเพลินเกินคาดหวัง เมื่อมองในมุมที่ต่างไป ป่าละเมาะเล็ก ๆ หย่อมหนึ่งให้คุณค่าที่มากกว่าการเป็นพื้นที่รกร้างไม่ได้ถูกใช้ประโยชน์โดยมนุษย์ เนื่องจากเป็นแหล่งอาศัย หลบภัย หากินของสิ่งมีชีวิตอีกมากชนิดไม่ใช่เพียงแค่นกจำนวนหนึ่งเพียงไม่กี่ชนิด

พาหนะคันข้างหน้าเริ่มเคลื่อนออกห่าง เสียงแตรเตือนดังขึ้นมาจากด้านหลังเป็นสัญญาณบอกให้เคลื่อนที่ได้แล้วอย่าอ้อยสร้อยอ้อยอิ่ง พาหนะขยับเคลื่อนไปด้านหน้าทันทีที่แป้นคันเร่งถูกกดลง ผมละสายตาจากหย่อมป่าละเมาะข้างทางกลับสู่ถนน แม้จุดหมายปลายทางยังไกลออกไปอีกพักใหญ่ถ้ายังเดินทางบนถนนเส้นนี้ก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา

"ไม่น่ารีบขยับกันเลย น่าจะติดเพิ่มอีกนิด" ความคิดไม่ปกติซึ่งแทบจะไม่เคยเกิดขึ้นเมื่อผมอยู่บนท้องถนนเกิดขึ้น ณ ขณะนั้น


เกี่ยวกับผู้เขียน

"แต่เดิมเป็นเด็กบ้านนอกจากจังหวัดจันทบุรี ที่มีความมุ่งมันตั้งใจศึกษาต่อ ณ คณะวนศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ จากความสนใจส่วนตัวและการชักชวนจึงเข้าเรียนในสาขาวิทยาศาสตร์สัตว์ป่าและทุ่งหญ้า ภาควิชาชีววิทยาป่าไม้ จึงได้เข้าไปสัมผัสเรียนรู้เกี่ยวกับสัตว์ป่าหลากหลายประเภทในพื้นที่อนุรักษ์หลากหลายแห่งทั่วประเทศไทย หลังจากสำเร็จการศึกษาได้รับคำแนะนำให้ไปศึกษาต่อ ณ ภาควิชาชีววิทยา คณะวิทยาศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย จนสำเร็จการศึกษาในระดับปริญญาดุษฎีบัณฑิต กระนั้นก็ยังโหยหาและพยายามนำพาตัวเองเข้าป่าทุกครั้งที่โอกาสอำนวย"


พบกับบทความ "แบกเรื่องป่าใส่บ่ามาเล่า" ของ “จองื้อที” ได้ทุกวันที่ 1 และ 16 ของเดือน