อะไรดี

เป็นเวลาเกือบเดือนได้แล้วที่ไม่ได้เดินทางไปไหนไกลจากที่พักใจกลางเมืองหลวง สถานที่ที่มีความเสี่ยงต่อการติดเชื้อไวรัสสูงที่สุดในประเทศ ถ้าจะเดินทางไปไหนในช่วงนี้ไม่พ้นต้องถูกกักตัวเพื่อตรวจสอบอาการตามหลักการป้องกันการแพร่กระจายเชื้อ ซึ่งสำหรับผมนั้นตัวเองงจะติดหรือไม่ติดนั้นก็ไม่ได้เดือดร้อนใจอะไรนัก ออกจะเฉย ๆ ถ้าถึงเวลาของเราเสียด้วยซ้ำ แต่ความเสี่ยงที่อาจจะเป็นพาหะแพร่เชื้อสร้างความเดือดร้อนทั้งกายใจให้กับผู้อื่นแล้วนั้นไม่ใช่เรื่องดีแน่ ป้องกันเอาไว้ก่อนนั้นเป็นเหตุผลที่เหมาะสมที่สุดแล้วในช่วงเวลาแบบนี้ "ไม่อย่างนั้นไม่อยู่แต่ในห้องแบบนี้หรอก ได้เดินป่าอยู่ที่ไหนซักแห่งแล้ว" ผมบอกกับตัวเอง

การอยู่ในห้องไม่ได้ไปไหนและต้องดำเนินตามมาตรการป้องกันไม่ได้สร้างความน่าเบื่อหน่ายให้มากนัก แต่เป็นเรื่องของมื้ออาหารในแต่ละมื้อมากกว่าที่ไม่รู้ว่าจะ "กินอะไร" ดี ประเด็นอยู่เมนูเสียมากกว่าเพราะตลอดระยะเวลากว่าหนึ่งเดือนที่ผ่านมาประกอบอาหารรับประทานเองจนหมดเมนูตามความสามารถที่มีไปหมดแล้ว "มีอะไรพอจะทำได้ไหมนะ อากาศร้อน ๆ แบบนี้" ผมพึมพำกับตัวเองอีกครั้ง เสบียงวัตถุดิบของสดยังพอมีเหลือเมื่อมอง "แหนมหมู ถ้าได้เอาไปทอดกินในป่าน่าจะอร่อยขึ้น" อากาศเย็นไหลจากภายในสัมผัสเข้ากับผิวหนังให้รู้สึกเย็นสบาย รู้สึกดีขึ้น รู้สึกคิดถึงป่าหน้าหนาว

กว่าสิบชีวิตกำลังนั่งผิงไอความร้อนรอบกองไฟยามเช้า อากาศเย็นจนไอหมอกลอยเหนือทั่วบ่อน้ำและยอดหญ้า เสียงไม้ติดไฟแตกดังอยู่เป็นระยะ เสียงนกร้องเริ่มดังจากยอดไม้ตามด้ายราวป่า แสงแดดเริ่มส่องผ่านก้อนเมฆกระทบหมอกเป็นสีทองสวยงาม หน่วยพิทักษ์ป่าโหล่นแต้ เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าภูหลวง จังหวัดเลย คือจุดพักแรมสำหรับการศึกษานอกสถานที่ในรายวิชาปักษีวิทยาครั้งนั้น ซึ่งแน่นอนว่าการเข้าพื้นที่ปิดไม่เปิดให้บริการสาธารณะนั้นต้องได้รับการอนุญาตผ่านกรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืชเป็นที่เรียบร้อยก่อนแล้ว

"มีอะไรกินบ้าง" คำถามมีควันไอลอยออกมาลกระทบแสงแดด "แหนมกระดูกหมูพี่ เพิ่งหมักเตรียมไว้เมื่อวานก่อนออกจากสำนักงานเขตฯ น่ะครับ" รุ่นน้องตอบ ฟืนแห้งท่อนใหญ่ถูกใส่เพิ่ม น้ำมันถูกเทลงในกระทะที่นำมาวางพาดบนฟืน เมื่อน้ำมันร้อนเสียงจากการเทของลงกระทะน้ำมันเดือดก็ดังไปทั่วแคมป์พักแรมพร้อมกลิ่นซึ่งยิ่งกระตุ้นความหิวมากขึ้นทวีคูณ

"ข้าวสุกแล้วนะคร้าบบบบบ" เสียงรุ่นน้องอีกคนจากกองไฟอีกกองไม่ไกลกันนักดังขึ้นมา ข้าวหุงด้วยหม้อสนามสุกพร้อมรับประทานแล้ว สมาชิกคนอื่นที่ไม่ได้มีหน้าที่ตรงหน้ากองไฟก็กำลังตระเตรียมผ้ายาง จานข้าว ช้อน และอื่น ๆ น่าแปลกใจที่คนเตรียมของเหล่านั้นเป็นน้องผู้หญิงในขณะที่คนครัวต่างเป็นแต่น้องผู้ชาย "โลกเปลี่ยนไปอย่างที่เขาว่าล่ะมั้ง" ผมคิดติดตลกในใจ

"กับข้าวยังไม่เสร็จนะครับ ต้องทอดอีกกระทะ ยังไม่เสร็จดีครับ" เมื่อได้ยินผมจึงปลีกตัวออกไปทำธุระส่วนตัว แน่นอนว่าอากาศเย็นลอดเข้ามาบาดกรีดผิวหนังผ่านช่องว่างของเสื้อผ้าปกคลุมร่างกายทันทีเมื่อออกห่างจากกองไฟ "เช้านี้อากาศเย็นจังครับ ผมไปดูเครื่องวัดอุณหภูมิหน้าอาคารสำนักงานหน่อยดีกว่า" ผมบอกกับอาจารย์ผู้ควบคุมรับผิดชอบรายวิชา "10 องศาเซลเซียส" ผมเอ่ย "ว่าแล้วทำไมถุงนอนถึงเอาไม่อยู่ เมื่อคืนนี้มีเลขตัวเดียวแน่ ๆ" ผมได้ประสบกับตัวเองถึงคำร่ำลือถึงหน่วยพิทักษ์ป่าแห่งนี้ที่ว่า หนาวถึงใจ

ข้าวสวยหุงใหม่ร้อน ๆ แหนมกระดูกหมูหมักเองทอดใหม่ ๆ อากาศเย็นลมพัดเบา ๆ เคล้าหมอกยามเช้ากลางแสงสีทอง เป็นภาพและความรู้สึกอันช่างน่าคิดถึงเสียจริง อิ่มกาย เอมใจ

ความร้อนโหมเข้าหาอีกครั้งเมื่อประตู้เย็นถูกปิดลง คำถามถึง "อะไรดี" ยังคงไม่มีคำตอบ ความหิวยังคงอยู่


เกี่ยวกับผู้เขียน"แต่เดิมเป็นเด็กบ้านนอกจากจังหวัดจันทบุรี ที่มีความมุ่งมันตั้งใจศึกษาต่อ ณ คณะวนศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ จากความสนใจส่วนตัวและการชักชวนจึงเข้าเรียนในสาขาวิทยาศาสตร์สัตว์ป่าและทุ่งหญ้า ภาควิชาชีววิทยาป่าไม้ จึงได้เข้าไปสัมผัสเรียนรู้เกี่ยวกับสัตว์ป่าหลากหลายประเภทในพื้นที่อนุรักษ์หลากหลายแห่งทั่วประเทศไทย หลังจากสำเร็จการศึกษาได้รับคำแนะนำให้ไปศึกษาต่อ ณ ภาควิชาชีววิทยา คณะวิทยาศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย จนสำเร็จการศึกษาในระดับปริญญาดุษฎีบัณฑิต กระนั้นก็ยังโหยหาและพยายามนำพาตัวเองเข้าป่าทุกครั้งที่โอกาสอำนวย"


พบกับบทความ "แบกเรื่องป่าใส่บ่ามาเล่า" ของ “จองื้อที” ได้ทุกวันที่ 1 และ 16 ของเดือน