คอลัมน์ : ยวนบ้านคนดัง
บรู๋ววววว์.............
โฮ่ง โฮ่ง บรู๋วววว์....
“อาจารย์ครับ ซะ...ซะ...เสียง...เสียงหมาหอนคะ...คะ...ครับ ผะ...ผะ...ผมว่า เรา กะ..กะ...กะ....กลับ....กะ...กะ...ก่อน ดะ...ดะ...ดีกว่าครับ” บักแหลมหน้าถอดสีเป็นไก่ต้มโค้ก
“หมาก็หอนของมันงั้นแหละ มันเห็นผีนะสิมันถึงได้หอน” อาจารย์ตอบหน้าตาเฉย แต่ในมือถือไว้ด้วยมีดหมอข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งกำข้าวสารเสกเตรียมซัด
บักแหลมสูดหายใจยาวราวกับถอนความกลัวออกจากขั้วหัวใจ กล่าวแบบสะกดกลั้นอารมณ์สยองของตัวเองว่า “ถ้า...ถ้าเกิดมาเฮี้ยนแดกเงินงบประมาณบ้านเมืองเป็นพันล้านหมื่นล้านเหมือนเมื่อก่อน เราไม่แห้งตายกันพอดีรึจารย์”
“เฮ่ย!” อาจารย์หันขวับ ถลึงตาเอ่ยว่า “ผีห่าซาตานที่ไหนแดกเงินงบประมาณประเทศชาติ พวกมันมีแต่จะกินตับไตไส้พุงผู้คน หรือไม่ก็เป็นเลือดสัตว์”
“โห! จารย์ไม่รู้จริงซะแระ ไอ้ผีเปรตพวกนี้ธรรมดาที่ไหน หลายคนเรียนจบด็อกเตอร์เชียวนา นี่...จะบอกอะไรให้ อย่าว่าแต่งบประมาณบ้านเมืองเลย ขนาดเงินเสี่ยแม้วที่เลี้ยงผีฝูงนี้ไว้เป็นบริวาร เผลอตอนไหนไอ้เพือกนี้แดกห่าแทบเกลี้ยงกระเป๋า เหย่ยยยยย จารย์ มันโผล่ออกจากโลงมาแล้ว อี๋ยยยยย”
“จะลองดีกับข้ารึวะ เอาซี้ ก็ได้ ข้าจะให้เจ้าชิมข้าวสารเสกเป็นลำดับแรก” อาจารย์สะบัดมือซัดข้าวสารอาคมเป็นแนวยาว แต่ภูติผีเหล่านั้นราวกับไม่รู้สึกรู้สากับฤทธิ์ข้าวสารเสก
“อาวตามแหน่งกูคืนมา...อาวตำแหน่งกูคืนมา...อาวตำแหน่งพวกกูคืนมาเสียดีๆ ไม่งานบ้านเมืองพินาศแน่” ผีไอ้อ๋อยทำตัวเป็นหัวขบวน แลบลิ้นปลิ้นพุงทั้งๆ ที่เปลือยล่อนจ้อน
“อาวทักษิณกลับมา ทักสินกลับมา” ซาตานตัวอ้วนหลอกอย่างหน้าด้านๆ ผสานมุกผิวๆ
“ขอกูเป็นนายกฯ บ้างสิ กูฉลาดกว่า....” ขณะผีผู้หญิงอีกตัวซึ่งสวมแว่นสายตาคุ้นๆ กำลังจะพูดให้จบประโยค กลับถูกผีแก่ตนหนึ่งรีบยื่นมือมาอุดปากนางไว้ แต่นางผียังดิ้นหนีเหมือนต้องการจะพูดจนจบความให้ได้ ในที่สุดถูกผีที่อดีตเป็นหมอตบกบาลจนหยุดพล่ามโดยพลัน
“ข้าไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เมียข้าปวารณาตัวไว้แล้ว จะยกตำแหน่งรัฐมนตรีให้ข้าทำเพื่อประชาชนที่รัก ข้าปลงแล้ว” ผีหนุ่มใหญ่จากชายฝั่งทะเลตะวันออกคล้ายอารมณ์ดีกว่าทุกตน
“พวกเรา ได้เวลาออกปฏิบัติการแล้ว ไอ้โหง ไอ้โหน ไอ้ห้อยลุยยยยยย” ผีชราจากปักษ์ใต้สั่งการ
