“ของว่างมาแล้วจ้า...” คุณนายสุขใจเดินมาพร้อมกับถ้วยแก้วใบใหญ่...ต้นกล้าเดาออกทันทีว่า ของว่างมื้อนี้ ต้องเป็นทับทิมกรอบของโปรดของเขาแน่นอน ไม่ผิดจริงๆ...ทับทิมกรอบ และสลิมสีสันสดใส เหมาะสำหรับคลายร้อนในบรรยากาศยามบ่ายแบบนี้ทีเดียว
“ต้นกล้า...แม่วานไปหยิบถ้วยในครัวให้หน่อยซิ แม่เตรียมไว้บนโต๊ะแล้วลูก”
“ครับแม่”
“น่าทานจังเลยนะครับป้า…ของโปรดผมเหมือนกันนะครับเนี้ยะ”
“พี่น้องสองคนนี้ ชอบอะไรเหมือนกันจริงๆ”
“นั้นนะซิครับ” น้าเอกสนับสนุนคำพูดคุณนายสุขใจ “อืมห์...ว่าแต่มีลูกชายเก่งแบบนี้ เจ้าต้นแนะนำการลงทุนให้พี่ทั้งสองคนลงทุนอะไรบ้างครับ” น้าเอกเริ่มต้นบทสนทนาเรื่องการลงทุนอีกรอบ
คุณสมชายกับคุณนายสุขใจ หันไปมองหน้ากัน... “พ่อนะ เขาซื้อกองทุนอาร์เอ็มเอฟเอาไว้ ส่วนฉันนะไม่ได้ทำงานอะไรก็เลยเก็บเงินไว้ในบัญชีออมทรัพย์อย่างเดียว ปล่อยให้พ่อกับลูกเค้าลงทุนกันสองคนก็พอแล้ว อีกอย่างฉันก็ไม่มีเวลาไปศึกษาอะไรมากนัก”
“อาร์เอ็มเอฟเหรอครับ...ใช่กองทุนสำรองเลี้ยงชีพหรือเปล่าครับ”
“ไม่ใช่หรอกครับน้าเอก” ทุกคนหันไปทางต้นกล้า...เขาวางถ้วยลงบนโต๊ะ แล้วนั่งลงข้างๆ คุณนายสุขใจ “อาร์เอ็มเอฟหรือกองทุนรวมเพื่อการเลี้ยงชีพ กับกองทุนสำรองเลี้ยงชีพ เหมือนกันที่ตรงที่เป็นการออมเพื่อวัยเกษียณครับน้าเอก แต่รูปแบบของการออมจะต่างกันตรงที่ อาร์เอ็มเอฟ เป็นการออมโดยสมัครใจของเราเองผ่านบลจ. โดยตรง ส่วนกองทุนสำรองเลี้ยงชีพ จะเป็นการออมกึ่งสมัครใจ ที่นายจ้างของเราส่งเงินออมเข้ากองทุนให้บลจ. เป็นผู้บริหารให้อีกที ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะหักจากเงินเดือนของเรานั่นแหละครับ”
“ใช่ ใช่...เมื่อก่อนบริษัทของน้าเขาก็มีไอ้กองทุนสำรองเลี้ยงชีพนี้แหละ ให้กับพนักงานทุกคน และพอน้าลาออกมาโดยไม่ได้ไปทำงานต่อที่ไหน ก็เลยได้เงินก้อนนี้ไปลงทุนในส่วนทุเรียนเพิ่ม…ว่าแต่พี่สมชาย มีกองทุนสำรองเลี้ยงชีพด้วยหรือเปล่าครับ”
“มีซิ นายจ้างเขาก็จ่ายเงินสมทบเข้ากองทุนให้เหมือนกัน...”
“เหรอครับ...ถ้างั้น ถ้าผมจะซื้อกองทุนอาร์เอ็มเอฟอย่างพี่สมชายจะได้ไหมครับ”**
“ได้สิ” พ่อของต้นกล้าตอบ “เอ...แต่ว่ากองทุนนี้ จะเหมาะกับคนที่เสียภาษีมากกว่าใช่ไหมต้นกล้า เพราะผู้ลงทุนสามารถนำจำนวนเงินที่ลงทุนแต่ละปีไปคำนวนลดหย่อนภาษีเงินได้ในปีนั้นๆ ได้”
“ผมเองไม่มีภาระต้องเสียภาษีด้วยซิครับ เพราะรายได้ต่อปียังไม่ถึงเกณฑ์ต้องเสียภาษีซะด้วย”
“ไม่เป็นไรครับน้าเอก” ต้นกล้าอาสาคลายข้อข้องใจให้ “เพราะกองทุนอาร์เอ็มเอฟเอง ก็ไม่ต่างกับกองทุนรวมทั่วไปที่มีอยู่ในปัจจุบันมากนัก แถมบางกองก็ยังมีนโยบายลงทุนเหมือนกันด้วย เพียงแต่อาร์เอ็มเอฟ สามารถนำไปลดหย่อนภาษีได้เท่านั้น...และข้อแตกต่างที่สำคัญอีกข้อหนึ่งคือ ถ้าเราลงทุนในกองทุนอาร์เอ็มเอฟ แต่ไม่ได้นำสิทธิไปใช้ลดหย่อนภาษี เราจะต้องเสียภาษีจากกำไรที่เกิดจากการลงทุนนั้นด้วย ในขณะที่กองทุนรวมทั่วไปกลับไม่ต้องเสียภาษี...”
“งั้นคนที่ไม่ต้องเสียภาษีอย่างน้า ก็น่าจะเลือกลงทุนในกองทุนรวมทั่วไปดีกว่าใช่ไหม”
“ผมว่า แบบนั้นน่าจะเหมาะสมกว่าครับน้าเอก”
“อืมห์...งั้นพ่อลงทุนกับอาร์มดีกว่า...ว่าไงลูกจะให้พ่อลงทุนด้วยได้ไหม” น้าเอกหันไปถามอาร์ม
“ยินดีครับพ่อ…แต่เงินต้องเป็นของอาร์มนะครับพ่อ” อาร์มทำท่าทางตื่นเต้น รอฟังคำตอบจากพ่อ
“ให้มันน้อยๆ หน่อยเจ้าอาร์ม...”
“สองพ่อลูกนี่รักกันจริงๆ ป้าว่า เราทานของว่างกันก่อนดีกว่า เดี๋ยวหมดอร่อยกันพอดี”
“ลงมือเลยนะครับ” ต้นกล้ารอคำนี้มานานแล้ว
หลังจากทานของว่างเสร็จ น้าเอกก็ขอตัวพาอาร์มออกไปหาน้าสาวแถวห้วยขวาง...น้าสาวเป็นน้องสาวของแม่อาร์มอีกที ไหนๆ มาเที่ยวกรุงเทพฯ ทั้งที พ่อก็เลยถือโอกาสพาอาร์มแวะไปเยี่ยมเยียนซะหน่อย ...ต้นกล้าเดินไปส่งน้าเอกกับอาร์มขึ้นรถหน้าบ้าน
“เดี๋ยวเย็นๆ น้ากลับมานะ”
“ครับน้าเอก”
“ไปนะพี่ต้น”
“โชคดีอาร์ม”
******************************
หลังจากน้าเอกและอาร์มออกไปได้สักพัก ต้นกล้าก็แยกตัวขึ้นไปบนห้อง...กระปุกกำลังง่วนอยู่กับการอ่านหนังสืออยู่
“อ่านหนังสืออีกแล้วเหรอกระปุก”
“กระปุกออมสินอย่างฉันจะให้ทำอะไรได้ละ นอกจากอ่านหนังสือ…อืมห์ ว่าแต่ใครมาเหรอ” กระปุกถามด้วยความอยากรู้
“อ๋อ...น้าเอกกับอาร์มนะ จำได้ไหม?”
“อาร์มเหรอ....ลูกของน้องชายแม่ที่เคยมาบ้านเราบ่อยๆ นะเหรอ”
“ใช่ ความจำดีเหมือนกันนี่”
“จะไม่ให้จำได้ได้ไงละ...ก็นายอาร์มนี่แหละ ที่ทำกระปุกอึดอัดทุกครั้งเลย เพราะว่ามาทีไรก็ต้องขึ้นมานอนกับบนห้องนี้ทุกครั้งเลย ”
“เอาน้า...นานๆ ทีอาร์มจะมาสักครั้ง นายไม่ต้องห่วงหรอกแค่ทำตัวนิ่งๆ ไม่ขยับเขยื้อนไม่เห็นจะยากเลย”
“นายเองนั้นแหละ อย่าเผลอก็แล้วกัน” กระปุกย้ำเตือนสติต้นกล้า “แล้วตอนนี้น้องชายนายไปไหนซะละ”
“อ๋อออกไปหาน้าสาวแถวห้วยขวางนะ เดี๋ยวเย็นๆ คงกลับ…เฮ้อ ง่วงนอนจังเลยกระปุก”
“กินอิ่มมาอีกแล้วซิท่า”
ต้นกล้ายิ้ม “ขอนอนสักงีบนะ”
“ตามสบาย” กระปุกหันไปอ่านหนังสือต่อ
***************************
“กระปุก...”
“อ้าว...ตื่นแล้วเหรอ นายนี่วันหยุดที่ไรเอาแต่กินกับนอนอย่างเดียวเลยนะ”
“เหนื่อยมาทั้งสัปดาห์ของพักผ่อนหน่อยเถอะ” ข้ออ้างอีกแล้ว “ว่าแต่อ่านอะไรอยู่” ต้นกล้าลุกขึ้นมาจากเตียง แล้วเดินไปหากระปุก...
เขาจับตัวกระปุกขึ้นมา เขย่าๆ ...เสียงเหรียญในกระปุกออมสินกระทบกัน “นายจะทำอะไรนะ” กระปุกดิ้น
“ใกล้เต็มแล้วนี่น่า...หยอดอีกอาทิตย์ก็น่าจะเต็มแล้วละมั้ง” กระปุกยังดิ้นไม่หยุด
ระหว่างนั้น ประตูห้องนอนของต้นกล้าก็เปิดออกมาโดยที่ทั้งสองคนไม่รู้ตัว...อาร์มมองเข้าไปเห็นภาพทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้น เขาเองตกใจพอสมควรที่เห็นต้นกล้า หยอกล้อกับกระปุกออมสินที่ขยับตัวได้ แถมยังพูดได้อีกต่างหาก...อาร์มยืนนิ่งอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะมีเสียงเรียกของคุณนายสุขใจดังขึ้นมา
“อาร์ม อาบน้ำอาบท่าแล้วชวนพี่เขาลงมาทานข้าวนะลูก”
“คระ....ครับป้า”อาร์มตอบกลับไป
ทั้งต้นกล้าและกระปุกหันควับมาที่ประตูพร้อมกัน อาร์มยืนอยู่หน้าห้องตอนไหนก็ไม่รู้...ทั้งสองคนต่างทำอะไรไม่ถูกอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่ต้นกล้าจะตั้งสติได้ เขาตัดสินใจวางกระปุกลงแล้วลุกขึ้นไปดึงอาร์มเข้ามาในห้องทันที...
...อ่านต่อฉบับหน้า
