ทีมงานสร้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ฌอง - ฟรองซัวร์ ริเซ่ ผู้ทำหน้าที่กำกับหนังต้นทุนไม่มากนักเรื่องนี้คงไม่ชอบ ‘พาดหัว’ ที่ผู้เขียนจั่วไว้ข้างต้นคอลัมน์อย่างแน่นอน
ทว่าโดยสัตย์ซื่อ จะให้บอกเล่าเก้าสิบขยิบตาข้างหนึ่งว่า PLANE หรือชื่อไทย ดิ่งน่านฟ้า เดือดเกาะนรก ที่กำลังเข้าฉายบ้านเราในตอนนี้ เป็นหนังเกรดA มันเป็นไปไม่ได้ในทัศนะของผู้เขียน
ทำไมจึงบอกว่าเป็นหนังเกรดB?
ทั้งนี้ก็เพราะหากไม่ได้การดำเนินเรื่องมาช่วยขับเคลื่อน PLANE ไม่น่าจะมีอะไรตรึงผู้เขียนให้อยู่หมัดภายในเวลาชั่วโมงกว่าๆ อย่างแน่นอน
พล็อตของเรื่องใครที่ดูหนังมามากพอควร เดาไม่อยากหรอกครับ ง่ายๆ ไปแบบสูตรสำเร็จ แต่แปลกตรงที่ตั้งแต่เปิดฉากแรกยันฉากปิดท้าย ต้องบอกว่ามันให้ความบันเทิงเต็มอิ่ม
บทของหนังไม่มีอะไรสลับซับซ้อน ไม่ได้เล่าเรื่องแบบขยักหัว ขยักท้าย ไม่มีเซอร์ไพร์ซ ไม่มีฉากยิ่งใหญ่ในแบบหนังฮอลลีวู้ดยุคปัจจุบัน ยกเว้นในเรื่องของความมัน ความตื่นเต้นเร้าใจ หนังเรื่องนี้มีให้เต็มอิ่ม
เพราะอะไร?
ผู้เขียนอธิบายให้ตัวเองฟังถึงเหตุผลที่ดู PLANE อย่างรื่นรมย์ คือ การดำเนินเรื่องอย่างชาญฉลาดของผู้กำกับและคนเขียนบท
การจับจังหวะจะโคนในการถ่ายทอดเรื่องราวที่ไม่ต่างอะไรกับแกะซองบะหมี่สำเร็จรูปแล้วมาพลิกรสมือกระทั่งทำให้มันกลายเป็นอาหารจานเด็ด กลมกล่อมอย่างพอดิบพอดีกับช่วงเวลาของหนัง ทำเหมือนง่าย แต่เอาจริงโคตรยากสำหรับผู้เขียน
ยิ่งทำให้เนียน สมจริงสมจังยิ่งยากเข้าไปใหญ่ PLANE ทำได้ ทำถึง ทำดีทีเดียว
หาเวลาดูกันครับสำหรับคนชอบหนังแอ๊คชั่นผ่านการห้าวหาญของ เจอร์ราด บัตเตอร์ ในบทของกัปตันเครื่องบินที่ต้องนำผู้โดยสารสิบกว่าคนไปให้ถึงจุดหมายพร้อมกับนักโทษคดีอุกฉกรรจ์แล้วดันไปตกอยู่บนเกาะของกองโจรแบ่งแยกดินแดง
เรื่องธรรมดามาก แต่ที่พิเศษคือการดำเนินเรื่อง
มันน่าชมจริงครับ
