แรงชัง ตอนที่ 23

แรงชัง ตอนที่ 23

หอมยืนมองความวุ่นวายอยู่ตรงหน้าต่างห้อง ครู่หนึ่งชงชางเดินเข้ามา

“พี่ชาญ เกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมบ่าวถึงเดินกันวุ่นวายไปหมด”
“พี่ให้บ่าวพวกนั้นเตรียมเสบียง และเรือเพื่อออกเดินทางในวันพรุ่งนี้ พี่รู้แล้วว่าหาญอยู่ที่ไหน”
“จริงรึจ๊ะพี่ พี่รู้แล้วเหรอว่าลูกเราอยู่ที่ไหน ที่ไหนจ๊ะ”
หอมตื่นเต้นดีใจมาก
เวลาเดียวกันนั้น ศักดา เนื้อนางและสายคุยกันถึงเรื่องที่ชงชางรู้ที่อยู่ของหาญ
“มันอยู่ที่ไหนเราก็ต้องหาให้เจอ แล้วต้องรีบไปก่อนที่ไอ้ชงชางจะถึงตัวไอ้หาญลูกของมันด้วย”
“พวกนั้นน่าจะระวังตัวกันมาก เห็นทีจะยากล่ะเจ้าค่ะ”
“มันไม่ยากเกินมือเราหรอก ทางไหนที่ฉันจะแก้แค้นไอ้ชงชางได้ ฉันก็จะทำ วันพรุ่งฉันจะไปดักพวกมันแล้วจับตัวใครสักคนมาเค้นถามให้ได้”
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปเอง ให้ฉันไปถามคุณหอมเองนะพี่ศักดิ์ ถึงอย่างไร ฉันกับคุณหอมก็คนคุ้นเคยกัน หัวอกคนเป็นแม่เหมือนกัน ให้ฉันเกลี้ยกล่อมเธอนิดหน่อยก็คงจะยอมบอก”
“แต่”
สายจะค้าน แต่ศักดารีบแทรกขึ้น
“ตกลง”
สายดึงเนื้อนางออกมาคุยกันสองคน ไม่ให้ศักดาได้ยิน
“ทำไมถึงไปพูดกับคุณศักดิ์อย่างนั้นล่ะเจ้าคะ คุณเนื้อนางอาสาไปถามเรื่องที่อยู่ของคุณหาญกับคุณหนูเอื้องเองแบบนี้ แล้วคุณหอมจะยอมบอกหรือเจ้าคะ ในเมื่อวันก่อนคุณศักดิ์ยังให้คุณเนื้อนางไปเป็นตัวล่อคุณหอมออกมา แล้วจะทำร้ายเขาเลยนะเจ้าคะ”
“ถึงยังไงฉันก็ต้องหาทางเข้าถึงตัวคุณหอมให้ได้ พี่น้อย พี่น้อยรู้มั้ยว่าพี่ศักดิ์ไม่ใช่แค่จะไปพาเอื้องฟ้ากลับมานะ แต่พี่ศักดิ์จะไปฆ่าคุณหาญด้วย”
“คุณพระ”
“ฉันถึงต้องไปเอง แล้วบอกคุณหอมเรื่องนี้ให้ได้ ฉันสงสารคุณหอมกับคุณหาญ เธอต้องมาตายทั้งที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรด้วย ที่นี้พี่สายเข้าใจฉันหรือยัง”
“เจ้าค่ะ โธ่ ความรักของเด็กๆ เป็นสิ่งที่บริสุทธิ์แท้ๆ คุณศักดิ์ไม่น่าจะเอาความแค้นในอดีตมาทำร้ายความบริสุทธิ์นี้เลย”
สายส่ายหน้าด้วยความเวทนา เนื้อนางหน้าสลดลง เธอก็ทำร้ายความบริสุทธิ์ของเด็กทั้งสองเหมือนกันที่ห้ามไม่ให้เอื้องฟ้ากับหาญรักกัน

ตอนเช้า บ่าวนั่งรอหอมอยู่ที่หน้าห้อง ครู่หนึ่งหอมก็เดินออกมาในชุดเตรียมไปวัด
“อาหารที่เตรียมไปถวายพระเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ”
หอมพยักหน้าพอใจ น้อยเพิ่งออกจากห้องมาก็มองหอมอย่างสงสัย
“จะไปไหนแต่เช้าน่ะหอม”
“ฉันจะไปไหว้พระสักหน่อยน่ะพี่น้อย วันนี้จะออกเดินทางไปตามลูก ฉันไม่อยากให้มีอุปสรรคอะไร”
“ดีๆ งั้นพี่ไปด้วย”
“งั้นรีบไปเถอะพี่ เราจะได้กลับมาทันกำหนดเดินทาง แล้วฉันจะขอพี่ชาญตามไปด้วยอีกคน”
ทั้งคู่พากันออกไป

หาญและเอื้องฟ้านอนกอดกัน มีความสุข ในกระท่อมบนเขา พักหนึ่งเอื้องฟ้ารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแล้วมองหน้าหาญ แต่หาญยังหลับสนิท เธอจึงค่อยๆ เดินออกมาด้านนอก ไม่ให้รบกวนหาญซึ่งยังหลับอยู่
เอื้องฟ้าเดินสูดอากาศบริสุทธิ์ หน้าตาสดชื่น มองไปริมหน้าผา เห็นว่ามีดอกไม้ขึ้นเรียงรายสวยงาม จึงเดินไปยืนมองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเอื้อมมือหวังจะเด็ดดอกไม้มา แต่แล้วเกิดเหยียบก้อนหินลื่นไถล เธอตกใจสุดขีด กำลังจะถลาตกหน้าผา ทันใดนั้นมีมือหนึ่งเอื้อมมาจับแขนเอื้องฟ้าไว้ได้ แล้วออกแรงดึงมาแนบอก เอื้องฟ้าตกใจหลับตาปี๋ พอตั้งสติได้ลืมตาขึ้นเห็นว่าเป็นหาญที่มาช่วยไว้
“คุณหาญ เอื้องเกือบตกลงไป”
“ไม่เป็นไรแล้ว”
หาญลูบหัวเอื้องฟ้าอย่างปลอบโยน หันมองไปรอบๆ ก็เห็นว่ามีต้นไม้ที่ออกดอกอยู่ต้นหนึ่ง
“มาทางนี้เถอะ”
หาญจูงมือเอื้องฟ้าไปที่ต้นไม้ต้นนั้น แล้วปีนขึ้นไปเด็ดดอกไม้มาดอกหนึ่ง ทัดหูให้เอื้องฟ้า
“ที่นี่ฉันเคยมาวิ่งกับแก้วตั้งแต่เด็กจนแม่ฉันกับป้าน้อยต้องมาตามหาอยู่เรื่อย”
หาญพูดไปยิ้มไป ด้วยความคิดถึงหอม เอื้องฟ้าหน้าสลดลงคิดถึงเนื้อนางกับสายเหมือนกัน
“ชีวิตวัยเด็กของคุณหาญดีเหลือเกินนะเจ้าคะ ได้มีเวลาออกมาเที่ยวเล่นสนุกแบบนี้ เอื้องจำได้ลางๆ ว่าหลังจากเกิดเรื่องที่เรือนของคุณตาในพระนคร ชีวิตของเอื้องกับแม่ก็ลำบากมาตลอด”
“ฉันรู้ว่าเอื้องคิดถึงน้าเนื้อนาง ฉันเองก็ไม่เคยห่างจากแม่แบบนี้เหมือนกัน ฉันสัญญานะเอื้องฟ้าว่าถ้าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายจัดการปัญหาในอดีตได้แล้ว และถ้าเขายอมรับในความรักของเราเมื่อไหร่ ฉันจะพาเอื้องกลับปากน้ำโพทันที”
“เจ้าค่ะ”
“รีบไปหาข้าวหาปลากินกันเถอะ เดี๋ยวฉันต้องไปซ้อมละครที่คณะ เอื้องอยู่คนเดียวได้มั้ย”
“ได้เจ้าค่ะ”
ทั้งคู่เดินกลับกระท่อมด้วยกัน

ชงชางนอนหลับอยู่ ครู่หนึ่งรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแต่ไม่เห็นหอมก็แปลกใจ เสียงเคาะประตูดังขึ้น เขาเดินไปเปิดประตูก็เห็นเข้มยืนอยู่
“เรือและเสบียงอาหารในการเดินทางพร้อมแล้วขอรับ”
“ขอบใจมาก เอ้อ เห็นหอมมั้ย”
“เห็นนังลำดวนมันบอกว่าคุณหอมไปวัดขอรับ”
“ดี งั้นฉันจะรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะออกเดินทางก่อนที่หอมจะกลับมาเลย ฉันไม่อยากให้หอมไปด้วย ถ้าเกิดเหตุปะทะกับศักดา หอมจะได้ไม่อันตราย”
“ขอรับ”
ชงชางปิดประตู จะเปลี่ยนเสื้อผ้า เวลาเดียวกันนั้น ลำดวนยืนชะเง้อคอยเข้มอยู่ พอเข้มเดินผ่านมา ลำดวนรีบกวักมือเรียก
“พี่ คุณชาญจะเดินทางแล้วเหรอ ฉันขอไปด้วยสิ”
“เอ็งไปแล้วจะช่วยอะไรได้ มีแต่จะสร้างปัญหาให้เจ้านายเขาวุ่นวายขึ้นไปอีกน่ะสิ”
“โธ่พี่ ฉันสัญญาว่าจะไม่ปากเสียอะไรอีกแล้ว นะพี่นะ ให้ฉันไปรับใช้คุณชาญด้วยอีกคนเถอะ ถ้าเสร็จงานนี้เมื่อไหร่ คุณชาญต้องตกรางวัลให้เราอย่างงาม แล้วเราสองคนผัวเมียก็จะได้ออกไปใช้ชีวิตที่อื่นกันสักทีนะพี่ ไม่ต้องมาเป็นขี้ข้าเขาแบบนี้แล้ว ฉันสัญญาว่าจะตั้งใจทำมาหากิน”
“ยังไม่ทันไร เอ็งก็พูดให้ข้าชวนปวดหัวอีกแล้ว เอ็งอยู่ที่นี่ อยู่ดูแลคุณหอมเถอะ เดี๋ยวเรื่องทางโน้น คุณชาญคงจะจัดการได้เอง พี่ไปล่ะ ต้องไปดูความเรียบร้อยอีกรอบ”
เข้มเดินออกไป ลำดวนฮึดฮัดขัดใจ
“เรื่องอะไรฉันจะยอมอยู่เฉยๆ อุตส่าห์เดินหน้ามาถึงขนาดนี้แล้ว แล้วคุณหอมเธอจะไม่ไปด้วยจริงเหรอวะ”
ลำดวนสงสัย
เวลาเดียวกันนั้น เนื้อนางและสายช่วยกันห่อเสื้อผ้าและอาหารสำหรับการเดินทาง ศักดามองแล้วก็หงุดหงิดที่ทั้งสองคนชักช้า
“เร็วๆ สิเนื้อนาง เดี๋ยวไอ้พวกชงชางมันจะไปกันเสียก่อน”
“เสร็จแล้วค่ะๆ”

เนื้อนางกับสายช่วยกันหยิบห่อผ้ามาสะพายบ่า สายส่งให้ศักดาช่วยถือแต่ศักดาเดินออกไปเลย ไม่ช่วย เนื้อนางกับสายมองหน้ากันอย่างอ่อนใจ แล้วตามศักดาออกไป

หอมและน้อยมากราบพระ ขอพร

“ลูกช้างกำลังเดินทางไปตามหาลูกที่ชุมพร ขอให้คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองให้เดินทางปลอดภัย และทุกอย่างจบลงด้วยดีด้วยเถิดเจ้าค่ะ”
หอมก้มลงกราบพระพุทธรูปอีกครั้ง ลำดวนค่อยๆ เข้ามาในโบสถ์ น้อยหันไปเห็นพอดี
“มาทำไมนังลำดวน”
“บ่าวรีบมาส่งข่าวเจ้าค่ะ”
หอมได้ยินเสียงลำดวนก็หันมาถามด้วยความสนใจ
“ข่าวอะไรรึ”
เมื่อลำดวนบอกเรื่องที่ชงชางจะรีบออกเดินทางโดยไม่รอหอม หอมและบ่าวก็รีบกลับบ้านกันอย่างร้อนใจ
“พี่ชาญทำอย่างนี้ได้ยังไง จะไปหาลูกแต่ไม่ยอมให้ฉันไปด้วย ไม่เห็นใจฉันที่เป็นห่วงลูกบ้างหรือยังไง”
“นั่นน่ะสิเจ้าคะ บ่าวถึงต้องรีบมาตามคุณหอมอย่างนี้ไงเจ้าคะ”
ขณะนั้นเอง ศักดา เนื้อนาง และสาย เห็นลำดวนเดินตามหลังหอมไป ก็แปลกใจ
“นั่นนังลำดวนนี่”
“มากับคุณหอมด้วยนี่เจ้าคะ”
ศักดายิ้มเจ้าเล่ห์ รีบตามไป เนื้อนางรีบเข้ามาขวางไว้
“พี่ศักดิ์ ฉันจะไปจัดการเอง”
เนื้อนางรีบเดินออกไปเลย
“คุณหอมเจ้าคะ”
หอม สาย ลำดวนและบ่าวหันไปเห็นเนื้อนาง ศักดาและสายรีบหลบหลังพุ่มไม้ทันที ลำดวนอาตัวมาบังหอมไว้
“จะมาทำร้ายอะไรคุณหอมอีก ออกไปนะ”
“ฉันเปล่านะลำดวน ที่ฉันมาวันนี้ฉันแค่อยากจะมาเตือนคุณหอม แล้วก็อยากจะถามด้วยว่าเอื้องฟ้าอยู่ที่ไหน”
“กลับไปเถอะ เพราะว่าฉันเองก็ยังไม่รู้อะไรแน่ชัด แต่ถึงรู้ ฉันก็ไม่บอกเธอหรอกเนื้อนาง คืนนั้นเธอจะให้ผัวเธอฆ่าฉัน”
“โธ่ คุณหอม”
ศักดาหงุดหงิดเมื่อเห็นเนื้อนางทำงานไม่ได้เรื่อง จึงออกมาปรากฏตัว ลำดวนเห็นศักดาก็ตาโต
“นั่น ศักดา คุณหอมหนีเจ้าค่ะ”
หอม น้อยและลำดวนจะวิ่งหนี แต่ศักดาวิ่งมาถึงตัวหอมก่อนแล้วดึงแขนเอาไว้
“ลูกแกอยู่ไหน”
“ฉันไม่บอก ปล่อยนะ”
หอมกระทืบเท้าศักดาไปสองทีแรงๆ ศักดาเจ็บจนร้อง ทำให้เนื้อนางกับสายตกใจ ไม่ทันได้ตั้งตัว หอมรีบบิดข้อมือออก วิ่งหนีไปกับน้อย ลำดวนและบ่าวหญิง ศักดาเจ็บใจรีบตามหอมไป เนื้อนางและสายวิ่งตามไปอย่างกังวล

เข้มและแก้วนั่งรอชงชางอยู่ ครู่หนึ่งกล้าก็เดินมาหา
“จะเดินทางแล้วรึ”
“ขอรับพ่อ”
ชงชางเดินออกมาจากห้อง
“ไปแก้ว นำทางน้าไป”
“เดี๋ยว ฉันขอไปด้วย” กล้าบอก
“แกยังไม่หายดี อยู่พักที่นี่จะดีกว่า”
“ขอให้ฉันได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับแกด้วยเถอะ”
ชงชางมองกล้าอย่างซึ้งใจแล้วพยักหน้าตกลง กล้าจึงหันไปสั่งเข้ม
“สั่งคนให้คุ้มครองท่านเจ้าคุณไปส่งที่พระนคร อยู่ที่นั่นท่านเจ้าคุณจะปลอดภัยกว่า”
“ขอรับ”
ชงชาง กล้าและแก้วเดินออกไป เข้มตามไปด้วย

หอม น้อย ลำดวนและบ่าวหญิงวิ่งหนีมา ศักดาวิ่งตามมาจนถึงตัวหอม แล้วจับหอมได้อีกครั้ง บีบคอหอมอย่างแรงจนหายใจไม่ออก
“บอกมาว่าลูกแกพาเอื้องฟ้าไปไว้ที่ไหน”
“ไม่”
น้อยและบ่าวหญิงเข้าไปดึงแขนศักดาออกจากคอหอม แต่ถูกศักดาผลักจนล้มลงอย่างแรง ลำดวนมองซ้ายขวาหยิบท่อนไม้ขึ้นมา เนื้อนางกับสายก็วิ่งเข้ามา เนื้อนางเห็นศักดาบีบคอหอมก็ตกใจ
“พี่ศักดิ์ ปล่อยคุณหอมเถอะ”
“ไม่”
จังหวะนั้นเองลำดวนเอาไม่ฟาดหน้าศักดาอย่างแรง แต่ศักดาไหวตัวทันรีบเอามือที่จับหอมกันตัวเองเอาไว้ ทำให้หอมหลุดออกมาได้
“คุณหอมหนีไปเจ้าค่ะ”
ลำดวนถือไม้ดักหน้าศักดาเอาไว้ กันให้หอม น้อยและบ่าวหญิงวิ่งหนีไปได้ ศักดาจะเข้ามาหาลำดวน ลำดวนก็ฟาดไม้ไปหลายที แล้ววิ่งหนี ศักดาตั้งหลักได้ก็วิ่งไปรวบตัวลำดวนไว้ได้
“มึงคิดว่าจะหนีกูพ้นเหรออีลำดวน บอกที่อยู่ไอ้หาญกับกูมา”
ศักดามองลำดวนอย่างคาดคั้น ลำดวนพยายามสะบัดตัวออกแต่หนีไม่พ้น

ชงชาง แก้ว กล้าและเข้มเดินเข้ามาอย่างรีบเร่ง กำลังจะไปขึ้นเรือ หอม น้อยและบ่าวหญิงวิ่งเข้ามา อย่างตื่นตระหนก
“พี่ชาญ”
ชงชางเห็นหอมวิ่งหน้าตื่นเข้ามาก็ตกใจ
“เกิดอะไรขึ้น หอม”
น้อยกระหืดกระหอบ “นังลำดวนเจ้าค่ะ ถูกศักดาจับตัวไป”
ทุกคนตกใจ
“พวกนั้นมาคาดคั้นเรา อยากจะรู้ที่อยู่ของหาญให้ได้เจ้าค่ะ”
“พี่ชาญรีบไปช่วยลำดวนเถอะค่ะ”
ชงชางเครียด รีบออกไป กล้า แก้วและเข้มรีบตามไปด้วย เวลาเดียวกันนั้น ศักดาล็อคคอลำดวนมาคาดคั้นถาม
“บอกมาว่าไอ้หาญมันอยู่ไหน”
“ไม่”
“ลำดวน”
ลำดวนได้ยินเสียงเข้มเรียกก็ตื่นตัวทันที
“พี่เข้ม พี่”
ศักดารีบปิดปากลำดวน
“เงียบ”
“รีบบอกมาเถอะลำดวน เราจะได้ปล่อยเอ็งไป” เนื้อนางย้ำบอก
ลำดวนส่ายหน้าไม่ยอมบอก แล้วพยายามจะร้องเรียกเข้มอีก แต่เสียงอู้อี้เพราะศักดาปิดปากเอาไว้ เสียงเข้มและชงชางเริ่มดังเข้ามาเรื่อยๆ ศักดาคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงตัดสินใจลากลำดวนเข้าไปแอบหลังพุ่มไม้ใหญ่ เนื้อนางและสายตามไปแอบด้วย กลุ่มชงชางเดินเข้ามามองหาลำดวนแต่ไม่เจอ
“แยกกันหาก็แล้วกัน ไปช่วยลำดวนให้ได้ และอย่าให้ศักดารู้เด็ดขาดว่าลูกฉันอยู่ที่ไหน”
แก้วกับเข้มแยกไปอีกทาง ชงชางและกล้าแยกเดินไปอีกทาง ลำดวนน้ำตาไหล พยายามร้องให้ช่วยแต่ไม่มีใครได้ยิน
ขณะเดียวกัน หอมเดินกระวนกระวายใจ น้อยมองหอมแล้วกังวลไปด้วย
“ฉันใจคอไม่ดีเลยพี่น้อย”
“คุณชาญต้องไปช่วยลำดวนได้แน่ๆ หอม”

หอมกังวลใจมาก

ศักดาจับตัวลำดวนมาบีบคอเค้นถาม

“มึงจะบอกกูดีๆมั้ยอีลำดวน หรือมึงอยากเป็นผีเฝ้าป่าอยู่ที่นี่”
“บอกฉันมาเถอะลำดวน เราก็คนคุ้นเคยกัน เห็นกันมาก็ตั้งแต่เด็ก”
“ใช่ เอ็งอย่าลืมบุญคุณข้าวแดงแกงร้อนที่คุณหลวงท่านเลี้ยงดูเอ็งมาสิ” สายย้ำบอก
“ฉันไม่รู้ ถึงรู้ฉันก็ไม่บอก เป็นขี้ข้าคุณชาญดีกว่าอยู่กับพวกแกถ้าคุณชาญหาตัวคุณหาญเจอ ฉันกับผัวจะได้รางวัลมากมาย แต่ถ้าฉันบอกที่อยู่คุณหาญให้พวกแก ฉันก็ไม่ได้อะไรสิ”
“อีลำดวน อีเนรคุณ”
ศักดาตบหน้าลำดวนอย่างแรง แล้วหยิบมีดออกมาเนื้อนางตกใจ
“พี่ศักดิ์”
ลำดวนตกใจกลัวมากถอยกรูดพยายามหนีแล้วหันหลังจะวิ่ง ศักดาตามมาจับตัวไว้ได้จ่อมีดที่คอลำดวน
“กูจะถามมึงครั้งสุดท้าย ไอ้หาญอยู่ไหน”
ลำดวนละล่ำละลักตอบด้วยความหวาดกลัว
“ชุมพรชุมพรเจ้าค่ะ”
“มันอยู่ตรงไหนของชุมพรเล่า”
“มะไม่รู้เจ้าค่ะ อย่าทำอะไรบ่าวเลยนะเจ้าคะ”
“ปล่อยลำดวนเถอะพี่ศักดิ์”
ขาดคำของเนื้อนาง ศักดาก็ปาดคอลำดวนอย่างรวดเร็ว ไม่สนคำขอร้องใครทั้งสิ้น เนื้อนางและสายตกใจสุดขีดจนแทบเป็นลมลำดวนตาเหลือกล้มลงนอนหายใจรวยรินเนื้อนางและสายรีบเข้ามาดู ทั้งคู่ร้องไห้ ตกใจแต่ศักดายืนมองอย่างไม่สะทกสะท้าน
“มึงผิดเองนะอีลำดวนที่ไปเลือกเข้าข้างคนอย่างไอ้ชงชางแต่มึงไม่ต้องกลัวว่าจะเหงา ถ้ากูเจอไอ้หาญเมื่อไหร่ กูจะฆ่ามันให้ตายตามมึงไป ไปเนื้อนางไปชุมพรกัน”
เนื้อนางและสายยังไม่ยอมลุกขึ้น ศักดาจึงเข้ามาดึงแขนเนื้อนางออกไป สายมองลำดวนอย่างสงสาร รู้สึกผิด
“อโหสิให้ฉันกับคุณเนื้อนางด้วยนะนังลำดวน เราไม่ได้ตั้งใจให้เอ็งต้องมีชะตากรรมแบบนี้”
สายตัดใจเดินออกไป ลำดวนนอนหายใจรวยริน
“ช่วยด้วย”
ไม่มีใครย้อนกลับมาช่วยลำดวนศักดาดึงเนื้อนางออกไป เนื้อนางพยายามสะบัดมือออกจากศักดาจนหลุด
“ทำไมพี่ต้องฆ่าลำดวนมันด้วย พี่ฆ่าคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องของเราไปตั้งหลายคนแล้วนะพี่ศักดิ์”
“พี่เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าใครอยู่ข้างไอ้ชงชาง มันต้องตาย ไป รีบไป”
ศักดาดึงเนื้อนางออกไป

แก้วและเข้มเดินตามหาลำดวนด้วยความกังวลใจ ชงชางกับกล้าเข้ามาสมทบ หน้าเครียดไม่แพ้กัน
“เจอมั้ย” ชงชางถาม
“ไม่เจอเลยขอรับ”
“หรือว่าไอ้ศักดามันจะให้ลำดวนพาไปหาหาญกับเอื้องฟ้าแล้ว”
กล้าคาดเดาชงชางยิ่งเครียดหนัก ขณะนั้นลำดวนนอนสลบอยู่ พอได้ยินเสียงก็สะลืมสะลือขึ้นมา
“พี่เข้ม คุณชาญ”
ลำดวนพยายามตะเกียกตะกายคลานออกมา
“ช่วยด้วย”
ชงชางเครียดมาก
“งั้นเรารีบเดินทางกันเถอะ เผื่อว่าจะเจอพวกนั้นระหว่างทาง”
ทุกคนจะเดินไป
“ช่วยด้วย”
ทุกคนชะงักหันกลับไปมองตามเสียงแล้วตกใจมากเมื่อเห็นลำดวนมีเลือดไหลเต็มคอ พยายามคลานออกมาจากหลังพุ่มไม้ ชงชางกับเข้มรีบเข้าไปหาลำดวน เข้มกอดลำดวนร้องไห้เสียใจ
“ใครทำเอ็งแบบนี้ลำดวน”
“โธ่ลำดวน”
ลำดวนพูดกับชงชางอย่างยากลำบาก
“ศักดากำลังไปชุมพรมันจะฆ่าคุณหาญ”
ชงชางตะลึง
“จริงเหรอลำดวน”
“จริงเจ้าค่ะไปช่วยเร็ว”
ขาดคำลำดวนก็กระอักเลือดออกมา เข้มร้องลั่น
“ลำดวน ลำดวน”
ลำดวนสิ้นใจตายอยู่ตรงนั้นทั้งที่ตายังเหลือกอยู่ทุกคนตะลึงงันเข้มกอดลำดวนแน่น
“ลำดวน”
เข้มร้องไห้จะขาดใจกอดลำดวนแน่นไม่ยอมปล่อยชงชางเศร้าใจที่ตัวเองมีส่วนทำให้ลำดวนตาย เขาเอื้อมมือไปปิดตาให้ลำดวนน้ำตาไหลด้วยความเสียใจ

หอมและน้อยนั่งกังวลใจ เป็นห่วงลำดวน ชงชางเดินนำ กล้า แก้ว และเข้มเข้ามา ทุกคนมีสีหน้าทุกข์ใจ แต่หอมยังไม่ทันสังเกตรีบมองหาลำดวนแต่ไม่เจอจึงเข้าไปหาชงชาง
“ลำดวนล่ะคะพี่ชาญ”
“ลำดวนตายแล้ว”
หอมและน้อยตกใจ ตะลึงงัน ร้องไห้เสียใจ
“โธ่ถ้าลำดวนไม่เอาตัวมาบังแล้วช่วยฉันไว้ก็คงไม่ต้องมาเกิดเรื่องแบบนี้”
ชงชางหันไปบอกเข้ม
“เรื่องงานศพลำดวนฉันจะให้น้อยจัดการให้ก็แล้วกัน”
“ขอบพระคุณขอรับแต่บ่าวขอให้ช่วยคุณหาญได้ก่อนค่อยกลับมาจัดการเรื่องเผาศพมัน”
“แล้วแต่เอ็งก็แล้วกัน ถ้าอย่างนั้นเราออกเดินทางไปชุมพรกันเลยก็แล้วกันศักดาคงจะยังไปไม่ถึงไหน”
“ฉันไปด้วยพี่ชาญฉันทนรอฟังข่าวอยู่ที่นี่ไม่ไหวแล้ว ใจมันจะขาด”
ชงชางมองหอมอย่างชั่งใจก่อนพยักหน้าตกลง

หาญหิ้วปลามาสองตัวจากคณะละครแล้วเข้าไปในกระท่อม
“เอื้องฟ้า ฉันกลับมาแล้ว”
หาญตกใจ ใจเสียเมื่อเห็นว่าในกระท่อมว่างเปล่า เอื้องฟ้าไม่อยู่ เขาปล่อยปลาตกลงพื้น กังวลใจมาก กลัวเอื้องฟ้าหายไป จึงรีบวิ่งออกจากกระท่อมไป ตะโกนหาเอื้องฟ้า
“เอื้องฟ้าเอื้องฟ้า”
หาญชะงักไปเมื่อเห็นเอื้องฟ้านั่งมองพระจันทร์อยู่ที่ริมหน้าผา เขาถอนใจโล่งอกก่อนจะยิ้มให้กับภาพที่เห็นตรงหน้าแล้วหาญก็ค่อยๆย่องเข้าไปไม่ให้เอื้องฟ้ารู้ตัว ก่อนจะรวบตัวหญิงสาวมากอดจูบ เอื้องฟ้าสะดุ้งตกใจ แต่พอเห็นว่าเป็นหาญจึงยิ้มให้
“ใจหายหมดนึกว่าเอื้องจะหายไปไหน”
“เอื้องจะไปไหนได้ล่ะเจ้าคะ ที่ไหนไม่มีคุณหาญ เอื้องไม่ยอมไปหรอก”
“นั่นสินะ เราสัญญาแล้วนี่นะว่าจะรักและอยู่ด้วยกันตลอดไป แต่ถ้าพ่อแม่ของเราตามมาจับเราสองคนแยกจากกันอีก”
เอื้องฟ้ารีบเอามือปิดปากหาญไม่ให้พูดต่อ
“เราหนีมาไกลขนาดนี้ เขาคงตามหาไม่เจอหรอกเจ้าค่ะ”

ทั้งสองยิ้มให้กัน นั่งกอดกันมองพระจันทร์เต็มดวง

ศักดา เนื้อนางและสายเดินทางกันอย่างเหนื่อยล้า สายประคองเนื้อนางซึ่งเท้าระบมแทบเดินไม่ไหวแต่ศักดาเดินนำหน้าไม่หันมามองเลย

“คุณศักดิ์ พักก่อนได้มั้ยเจ้าคะ เราเดินมาทั้งวันแบบนี้ เท้าคุณเนื้อนางระบมหมดแล้วเจ้าค่ะ”
“อ้ะๆๆ พักที่นี่แล้วกัน แล้วพรุ่งนี้ค่อยเดินทางกันต่อ”
ศักดาเดินเข้ามาหาสาย ดึงห่อผ้าที่ใส่เสบียงอาหารมาแล้วเดินไปที่โคนต้นไม้ใหญ่ นั่งลงแกะห่อข้าวกินเลย สายเจ็บใจที่ศักดาเห็นแก่ตัว เธอพยุงเนื้อนางไปนั่งบ้างแล้วแกะห่อข้าวและเตรียมน้ำไว้ให้เนื้อนาง
“กินข้าวนะเจ้าคะ จะได้มีแรงไว้เดินทางต่อวันพรุ่งนี้”
เนื้อนางรับข้าวจากสายมากิน
เวลาต่อมา ศักดานอนหลับสนิท แต่เนื้อนางนอนพลิกไปมา เหงื่อท่วมหน้า เหมือนฝันร้ายเห็นภาพศักดาใช้มีดปาดคอของลำดวนและภาพพระยานฤบดินทร์ถูกเพชฌฆาตลงดาบฟันคอเนื้อนางสะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นมา หน้าซีดเซียว สายนอนอยู่ข้างๆสะดุ้งตื่นไปด้วย
“ฝันร้ายรึเจ้าคะ”
เนื้อนางพยักหน้าแล้วร้องไห้ สายใจคอไม่ดีดึงเนื้อนางเข้ามากอดปลอบใจ
“เวรกรรมอะไรของฉันนะพี่สายที่ต้องเกิดมามีความเกลียดชังเคียดแค้นไม่จบไม่สิ้นกันแบบนี้ ฉันทำคนบริสุทธิ์ตายไปกี่คนแล้วก็ไม่รู้”
“โธ่ คุณหนูของบ่าว คุณหนูไม่ได้ฆ่าใครนี่เจ้าคะ คุณศักดิ์เธอทำเรื่องทั้งหมดเองต่างหาก”
“แต่ฉันกับพี่ศักดิ์เป็นผัวเมียกัน มีแรงชังเหมือนกันผัวเป็นคนลงมือก็เหมือนกับเมียเป็นคนยุยง เราย่อมผิดทั้งคู่แหละพี่สาย”
“โธ่ ไม่เอาเจ้าค่ะ ไม่ร้องนะเจ้าคะ ทำใจให้สบายแล้วนอนเถอะเจ้าค่ะ พรุ่งนี้เราต้องออกเดินทางตามหาคุณหนูเอื้องฟ้ากันอีกแต่เช้า นอนนะเจ้าคะ”
สายพาเนื้อนางนอนเหมือนตอนเป็นเด็ก เนื้อนางพยายามข่มตาให้หลับ สายเอาผ้าพัดไล่ยุงให้“คุณหนูของบ่าวช่างน่าสงสารเสียจริง มีผัวผิดแท้ๆเลย”
สายมองศักดาซึ่งนอนหลับอย่างเจ็บใจ แล้วหันกลับมามองเนื้อนางอย่างเวทนา ตอนเช้า ศักดา เนื้อนางและสายตื่นขึ้นมา เตรียมตัวเดินทางอีกรอบ
“อีกไกลมั้ยเจ้าคะกว่าจะถึงชุมพร”
“ถึงเมื่อไหร่ก็รู้เองแหละน่า”
ศักดาเดินไปได้ครู่หนึ่งก็ชะงัก เนื้อนางและสายมองอย่างงุนงง
“มีอะไรเหรอพี่ศักดิ์”
ศักดาหันมามองเนื้อนางยิ้มเจ้าเล่ห์
“พี่มีวิธีที่เราจะเดินทางไปชุมพรให้เร็วที่สุดแล้ว”
เนื้อนางมองศักดาอย่างสงสัย ศักดาจึงพยักหน้าไปที่ริมตลิ่ง เนื้อนางเห็นว่ามีเรือลำหนึ่งจอดอยู่ เธอหันมายิ้มกับศักดาทันทีทั้งหมดวิ่งไปเข็นเรือลงน้ำแล้วโดดขึ้นเรือกันอย่างรวดเร็ว ชาวบ้านเจ้าของเรือที่เพิ่งไปเก็บผักในป่าเดินออกมาแล้วตกใจเมื่อเห็นว่ามีคนพายเรือออกไป
“เฮ้ย เรือข้า เอาคืนมานะโว้ย”

หลายวันผ่านมาหาญรีบออกมาจากกระท่อม แล้วร้องเรียกเอื้องฟ้า
“แต่งตัวเสร็จรึยังเอื้อง เดี๋ยวฉันไปไม่ทันเปลี่ยนเสื้อผ้าขึ้นแสดง”
“เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ ไปกันเถอะเจ้าค่ะ วันนี้เอื้องจะได้ดูคุณหาญขึ้นแสดงเวทีใหญ่สักที”
ทั้งคู่เดินจูงมือกันออกไปที่คณะละคร เจ้าของคณะยืนคุยอยู่กับคุณหญิงสมฤทัย
“ฉันได้ข่าวว่าวันนี้มีพระเอกใหม่จะขึ้นแสดงรึ”
“ขอรับคุณหญิงพระเอกคนนี้ได้มาจากพระนครเลยนะขอรับ เป็นเพื่อนของเจ้าสุขมัน ชื่อว่าเจ้าหาญ โน่นไงขอรับ มากันโน่นแล้วขอรับ”
คุณหญิงสมฤทัยหันมองหาญจูงมือเอื้องฟ้าเข้ามาแล้วอึ้งไป จำคุณหญิงสมฤทัยได้
“นี่น่ะรึพระเอกละครใหม่ ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกนะพ่อหาญ”
“คุณหญิงรู้จักด้วยรึขอรับ” เจ้าของคณะแปลกใจ
“ทำไมจะไม่รู้จักล่ะ ก็นี่พ่อหาญลูกชายคนเดียวของคุณชาญ คู่ค้าทางกิจการของสามีฉันเอง เป็นยังไงบ้างพ่อหาญ แล้วนี่คุณชาญไม่มาด้วยรึ”
หาญอึ้งไปอึกอักไม่กล้าตอบ

ชงชาง หอม และพวก เหนื่อยล้า อ่อนเพลียเพราะเดินทางมาหลายวันหอมรู้สึกเหนื่อยจนหน้าจะมืด วูบไป ชงชางรีบเข้ามาประคอง
“ไหวหรือเปล่าหอม พี่ว่าหอมไปพักที่บ้านของเราที่นี่จะดีกว่านะ”
“ฉันไหวพี่ชาญ ฉันอยากจะไปตามหาลูกด้วย”
“อย่าดื้อเลยหอม แก้วมันก็อยู่นี่ เดี๋ยวแก้วก็พาเราไปเจอหาญแล้ว หอมไปรอที่บ้านก่อนเถอะ เดี๋ยวล้มแล้วจะแย่” กล้าช่วยพูด
“เถอะนะหอม อย่าให้พี่เป็นห่วงเลย”
“ก็ได้ค่ะ”
ชงชางหันไปสั่งบ่าว
“พาคุณหอมไปพักที่บ้าน”
“ขอรับ”
“ระวังตัวด้วยนะคะ”
หอมเตือนชงชางแล้วเดินออกไปกับบ่าว ชงชางหันมาพูดกับกล้า
“แกว่าศักดาจะมาถึงรึยัง”
“ฉันคิดว่ายัง ศักดาเดินทางมาก่อนเราไม่นาน แต่เราตามมาทางเรือก็ไม่ยักจะเห็นกัน”
“แต่ฉันก็ยังไม่ไว้ใจ เข้มเอ็งไปป่าวประกาศกับชาวบ้านแถวนี้ว่าถ้าใครมาถามถึงหาญ ให้บอกไปว่าไม่รู้ไม่เห็น”
“ขอรับ”
แก้วนำทางชงชางกับกล้าไปพบหาญที่กระท่อมบนเขา

ศักดาหยิบปืนที่แอบพกมาตั้งแต่แรกขึ้นมาเช็คความพร้อมในการใช้งาน เนื้อนางกับสายเห็นก็มองหน้ากันอย่างไม่สบายใจ
“พี่ศักดิ์ ทำไมเราต้องใช้ปืนด้วย”
“ไม่ต้องพูดมากน่า”
ศักดาเดินไป

แก้วพาชงชางและกล้ามาถึงหน้ากระท่อมบนเขาร้องเรียกหาญกับเอื้องฟ้า
“หาญ เอื้องฟ้า”
ไม่มีเสียงตอบ
“เปิดไปเลยแก้ว อย่ามัวมาเรียกอยู่เลย” กล้าสั่ง
แก้วเปิดประตูกระท่อมเข้าไป แล้วก็อึ้งเมื่อไม่เจอใคร ชงชางและกล้าตามเข้ามาไม่เห็นหาญกับเอื้องฟ้าก็ร้อนใจ
“ไหนหาญล่ะแก้ว”
“หาญบอกว่าจะหนีมาอยู่ที่นี่จริงๆนะขอรับ”
ชงชางรู้สึกเหนื่อยจนเข่าอ่อนแต่ยังพยุงตัวเอาไว้ได้ กล้ามองใบหน้าที่เหนื่อยล้า เศร้าหมองของเพื่อนก็เห็นใจ
“ไปพักก่อนเถอะชาญ แกท่าทางจะไม่ไหวแล้ว”
“ไม่ ฉันต้องเจอลูกให้เร็วที่สุด ก่อนที่ศักดาจะมาถึง”
“เอาอย่างนี้มั้ยขอรับ เดี๋ยวฉันจะออกตามหาหาญเอง แล้วก็ยังมีเข้มอีกแรง น้าชาญกับพ่อกลับไปพักที่เรือนก่อนเถอะจ้ะ ถ้าฉันรู้ว่าหาญอยู่ที่ไหน ฉันจะไปตามน้าชาญทันทีเลย”
“ไปเถอะชาญ แกท่าทางจะแย่แล้ว”
ชงชางถอนใจ จำยอมตกลงแก้วกับเข้มจึงออกตามหาหาญ แต่ก็ไม่เจอ
“เป็นยังไงบ้างเข้ม”
“ไม่มีใครเจอคุณหาญเลยขอรับ คุณแก้วขอรับหรือว่าเราจะขึ้นไปรอคุณหาญที่กระท่อมบนเขาดีขอรับถ้าคุณหาญหลบอยู่ที่นั่นจริงก็คงต้องย้อนกลับมาอีก”
“ฉันกลัวว่ามันจะไม่เป็นอย่างนั้นน่ะสิ ถ้าหากศักดามาถึงแล้ว หาญอาจจะเป็นอันตรายจนไม่สามารถกลับไปที่กระท่อมอีกก็ได้”
ระหว่างนั้น ชาวบ้านพากันเดินไปดูละคร แก้วกับเข้มมองอย่างสงสัยแล้วแก้วก็เจอสุขเดินผ่านไปกับชาวบ้านด้วย
“สุข”
สุขหันมามอง พอเห็นแก้วก็ตกใจจะเดินหนี แก้วแปลกใจรีบวิ่งไปดักหน้า
“ฉันจำแกได้สุขแกหนีฉันทำไม แกรู้ใช่มั้ยว่าหาญอยู่ไหน”
“ฉันไม่รู้”
“บอกฉันเถอะสุข ฉันรู้ว่าหาญหนีมาที่นี่แต่ฉันขึ้นไปหาหาญที่กระท่อมแล้วไม่เจอ แกรู้ใช่มั้ยว่าตอนนี้หาญอยู่ที่ไหน”
สุขเหลือบมองเข้มอย่างไม่ไว้ใจ แก้วเข้าใจทันที
“นี่คนของน้าชาญ ไว้วางใจได้ และตอนนี้น้าชาญก็อยู่ที่นี่ด้วย บอกฉันมาเถอะว่าหาญอยู่ไหน ไม่อย่างนั้นหาญเป็นอันตรายแน่”
สุขหน้าตื่นกลัวจะเกิดอันตรายกับหาญจริงๆ

ศักดาและเนื้อนางนั่งอยู่ด้วยกัน ทั้งเหนื่อย ทั้งเครียด ไม่มีใครยอมบอกที่อยู่ของหาญเลย แล้วสายก็รีบวิ่งเข้ามา
“ได้เรื่องแล้วเจ้าค่ะ ได้เรื่องแล้ว”
“ว่ายังไงนังสาย รู้แล้วรึว่าไอ้หาญอยู่ไหน”
“ยังไม่แน่ใจเจ้าค่ะ แต่บ่าวเห็นชาวบ้านแถวนี้กำลังแห่กันไปดูละคร”
“โธ่เว้ย ฉันให้ไปหาที่ซ่อนของไอ้หาญ ไม่ใช่ให้แกไปดูละคร”
ศักดาผลักหัวของสายไปอย่างแรงจนสายเซเสียหลัก เนื้อนางคิดบางอย่างได้
“ฉันรู้แล้วพี่ศักดิ์ว่าพี่สายหมายถึงอะไร คุณหาญชอบการร้องรำละครนัก คุณหาญอาจจะอยู่ที่นั่นก็ได้”
สายพยักหน้ายืนยันความคิด ศักดาเริ่มยิ้มออก

คุณหญิงสมฤทัยยืนคุยกับหาญ เอื้องฟ้าและเจ้าของคณะละคร
“เอาล่ะ นี่ก็กวนเวลาพ่อหาญมาเยอะแล้ว รีบไปเตรียมตัวขึ้นแสดงเถอะ แล้วฉันจะคอยดูที่หน้าเวทีนะ”
“ขอบคุณขอรับ”
คุณหญิงสมฤทัยเดินออกไป หาญจะเดินไปเตรียมตัวขึ้นแสดง แก้วกับสุขก็เดินเข้ามา
“หาญ”
หาญและเอื้องฟ้าหันไปมองก็ตกใจที่เห็นแก้ว
“แก้ว มาที่นี่ทำไม”
“อย่าเพิ่งถามมากเลยหาญ รีบไปเถอะ น้าชาญกับน้าหอมรออยู่”
“พ่อกับแม่มารึ มาทำไม นี่แกหักหลังฉันรึไอ้แก้ว”
หาญและเอื้องฟ้ากอดกัน สีหน้าไม่ดีกลัวถูกจับแยกกันอีก
“ไม่ใช่อย่างนั้น น้าชาญสัญญากับฉันแล้วว่าจะยอมให้แกกับเอื้องฟ้ารักกันได้ แต่ที่แกต้องรีบไปก็เพราะว่าศักดากำลังจะตามมาฆ่าแก”
หาญและเอื้องฟ้าตกใจมากสุขช่วยพูดอีกแรง
“คุณหาญรีบไปเถอะขอรับ เดี๋ยวฉันจะบอกหัวหน้าคณะเอง”
หาญยังจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่ก็พยักหน้าตกลง แล้วจูงมือเอื้องฟ้าจะพาออกไป จังหวะนั้นเอง ศักดา เนื้อนางและสายพรวดพราดเข้ามา หาญกับเอื้องฟ้าชะงัก ตกใจมาก
“พ่อ”

ทั้งหมดยืนเผชิญหน้ากัน
 
อ่านต่อตอนที่ 24