แรงชัง ตอนที่ 22
หอมนอนหลับสนิท น้อยนั่งพัดให้อยู่ข้างๆ ส่วนชงชางยืนคิดเรื่องต่างๆ หน้าเครียด แล้วลำดวนก็เปิดประตูเข้ามา
“พาพวกนั้นไปขังไว้เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ”
“จะทำยังไงต่อดีล่ะเจ้าคะคุณชาญ” น้อยถาม
ชงชางครุ่นคิดหนัก จนตอนเช้า เขาจึงไปที่ห้องขัง ศักดาเห็นชงชางก็พุ่งเข้าไปชกทันที แต่เข้มเข้ามาขวางเอาไว้ เนื้อนางเองก็เข้ามาดึงศักดาไว้เช่นกัน
“อย่าพี่ศักดิ์ อยากจะทำอะไรก็ทำ พวกฉันเป็นนักโทษของเธอนี่” เนื้อนางพูดใส่หน้าชงชาง
“ฉันแค่อยากรู้ว่าหาญอยู่ไหน”
“เหอะ กูเนี่ย ต้องถามมึงมากกว่าว่ามึงเอาลูกกูไปไว้ที่ไหน มึงจะเอาลูกมาแก้แค้นให้กับสิ่งที่กูทำกับมึงใช่มั้ยไอ้ชงชาง”
“เอื้องฟ้าหายตัวไปงั้นรึ”
“ใช่” เนื้อนางยืนยัน
“จริงเจ้าค่ะ บ่าวเห็นว่าคุณแก้วเป็นคนฉุดคุณหนูเอื้องฟ้าไป” สายเล่า
“แก้วงั้นรึ”
ชงชางไปเค้นความจริงจากแก้ว แก้วตื่นตระหนกตกใจ
“ฉันไม่รู้จริงๆ นะจ๊ะน้าชาญ”
“ถ้าคุณแก้วไม่รู้ แล้วป้าสายจะพูดได้ยังไงล่ะเจ้าคะว่าเห็นคุณแก้วน่ะ”
“โธ่ ลำดวน เอ็งก็พูดเข้า วันนั้นฉันไม่ได้ไปไหนเลยนะ ก็อยู่ทำงานตรวจสอบสินค้าที่ท่าเรือ จนกระทั่งดึกดื่น จริงๆ นะจ๊ะน้าชาญ”
ชงชางครุ่นคิด เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง หอมเดินเข้ามาอย่างร้อนใจ
“ฉันไม่อยากรออยู่อย่างนี้แล้วพี่ชาญ ฉันจะไปตามลูกที่พระนคร”
“ทำไมต้องเป็นพระนคร”
“ก็คราวก่อนที่ลูกจะหนี ฉันเป็นคนบอกลูกเองว่าให้ไปหลบที่บ้านเก่าของฉันที่พระนคร ตอนนี้ลูกกำลังไปที่นั่นแน่ๆ”
“เข้ม สั่งคนให้เอาเรือออก ฉันจะไปพระนครเดี๋ยวนี้”
ชงชางมุ่งมั่นจะต้องหาหาญที่พระนครให้เจอให้ได้
หาญพายเรือมาเทียบที่ท่าเรือชุมพร มุ่งหน้าไปที่กระท่อมบนเขา เอื้องฟ้ามองไปรอบๆ กระท่อมหลังเล็กอย่างกลัวๆ หาญมองอย่างเห็นใจ สงสารเอื้องฟ้า จึงไปนั่งข้างๆ แล้วจับมือเอื้องฟ้าไว้
“ฉันต้องขอโทษด้วย ที่พาเอื้องฟ้ามาลำบากแบบนี้ แต่ฉันไม่อยากไปอยู่ที่บ้านใหญ่หลังเก่า ถ้าคุณพ่อมาตามตัวคงได้เจอเราสองคนแน่ๆ”
“คุณหาญไม่ต้องขอโทษเอื้องหรอกเจ้าค่ะ ถ้าจะมีใครผิด ก็คงเป็นเอื้องเองที่ตัดสินใจยอมมาลำบากกับคุณหาญแบบนี้ แต่เอื้องมีความสุขนะเจ้าคะ ต่อให้ลำบากยิ่งกว่านี้เอื้องก็ทนได้ ขอแค่มีคุณหาญก็พอ”
“ฉันรักเธอนะเอื้องฟ้า และฉันขอสัญญาด้วยชีวิตว่าจะไม่มีวันทอดทิ้งเอื้องอย่างเด็ดขาดจนกว่าเราจะตายจากกัน”
“เอื้องก็เหมือนกันเจ้าค่ะ”
หาญจูบเอื้องฟ้าอย่างรักใคร่
ตอนเช้า เอื้องฟ้ารู้สึกตัวตื่นขึ้นมา มองหาหาญไปรอบๆ กระท่อมแต่ก็ไม่เจอ แล้วก็เห็นเสื้อผ้าที่วางอยู่บนแคร่ เธอหยิบมาดูถึงรู้ว่าเป็นเสื้อผ้าผู้หญิง ครุ่นคิดว่าเสื้อผ้าของใครและหาญไปไหน
หาญเดินถือเครือกล้วยมาวางไว้หน้ากระท่อม เอื้องฟ้าใส่ชุดใหม่เดินออกมา หาญมองยิ้มๆ
“นึกว่าเอื้องจะใส่เสื้อผ้าของแม่ฉันไม่ได้ซะแล้ว”
“เสื้อผ้าของคุณหอม คุณหาญไปเอามาจากไหนจ๊ะ”
“ที่บ้านเก่าคุณพ่อน่ะ”
“คุณหาญ แล้วไม่มีใครจำคุณหาญได้รึเจ้าคะ”
หาญหัวเราะ “โธ่ เอื้องฟ้า บ่าวที่คอยดูแลเรือนนั้นมีไม่กี่คน ฉันย่องเข้าไปเดี๋ยวเดียวไม่มีใครทันเห็นหรอก อีกอย่าง ตอนที่ฉันไปจากที่นี่ ฉันก็ยังเด็กนัก นี่ก็ผ่านมาหลายปีแล้ว ไม่มีใครจำหน้าฉันได้หรอก”
เอื้องฟ้าถอนใจโล่งอก หาญปอกกล้วยแล้วส่งให้เอื้องฟ้ากิน
“กินไปก่อนนะ แล้วฉันจะพาเอื้องไปเดินตลาด”
“เจ้าค่ะ”
เอื้องฟ้ากินกล้วยที่หาญปอกให้
น้อยและลำดวนนั่งรออย่างกังวลใจ แล้วครู่หนึ่งชงชางและหอมก็เดินเข้ามาอย่างเคร่งเครียด เข้มตามเข้ามาด้วย น้อยมองหาหาญ
“หาญล่ะเจ้าคะ”
“หาญไม่ได้ไปที่บ้านเก่าของหอมในพระนคร”
“และเราก็ไปที่เรือนของท่านเจ้าคุณแล้ว แต่ว่าท่านเจ้าคุณกับพี่กล้าก็ไม่อยู่ บ่าวพวกนั้นก็ไม่มีใครเห็นหาญเลยสักคน ฉันไม่รู้จะไปตามหาลูกที่ไหนแล้วล่ะพี่น้อย”
หอมร้องไห้จะขาดใจ น้อยรีบเข้ามากอดปลอบใจ ชงชางเห็นหอมทุกข์ใจ ก็สงสารและเป็นห่วงกลัวจะป่วยไปอีก
“น้อย พาหอมไปพักเถอะ เราเดินทางเหนื่อยมาหลายวันแล้ว”
“เจ้าค่ะ”
ชงชางหันไปสั่งเข้ม
“เข้ม ไปพาเนื้อนางมาหาฉันที”
“แล้วศักดาล่ะเจ้าคะ” ลำดวนถาม
“พาแค่เนื้อนางมาก็พอ ถ้าพาศักดามาด้วยเห็นทีจะคุยกันไม่รู้เรื่องแน่”
ลำดวนกับเข้มรับคำแล้วรีบไปที่ห้องขัง
“คุณชาญให้ฉันมาพาตัวเนื้อนางไปพบ”
“ฉันไม่ให้ไป” ศักดาขวาง
“เอ๊ะ นี่คำสั่งของคุณชาญ ยังไงก็ต้องไป”
ลำดวนดึงแขนเนื้อนางออกไป แต่ศักดาเอาตัวบังไว้ไม่ให้ไป เข้มจึงเข้ามาช่วยดึงศักดาไว้ ลำดวนจะรีบพาเนื้อนางออกไป แต่สายก็เข้ามาดึงแขนเนื้อนางไว้อีกข้าง ลำดวนผลักสายกระเด็นล้มลงไปอย่างแรง เนื้อนางตกใจ
“พี่สาย”
ลำดวนฉุดกระชากพาเนื้อนางไปพบชงชาง ชงชางเห็นลำดวนทำรุนแรงก็ตกใจแต่พยายามเก็บอาการ ไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขายังเหลือเยื่อใยกับเนื้อนางอยู่ ลำดวนผลักเนื้อนางลงนั่งที่พื้น เนื้อนางมองอย่างเจ็บใจ แต่ลำดวนลอยหน้าไม่เกรงกลัว ชงชางสั่งทั้งสองคน
“ออกไปก่อนทั้งสองคน”
“ขอรับ”
เข้มจะออกไป แต่ลำดวนทำไม่รู้ไม่ชี้และไม่ยอมขยับตัวเลย อยากจะอยู่ฟังมากกว่า เข้มจึงต้องมาดึงออกไป เนื้อนางและชงชางมองหน้ากัน
“ฉันอยากจะคุยเรื่องลูกของเรา” ชงชางบอก
ทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างไม่ละสายตา
ลำดวนเดินหงุดหงิดออกมา เพราะไม่ได้อยู่ฟังชงชางกับเนื้อนางคุยกัน เข้มเดินตามมา
“เอ็งจะหงุดหงิดทำไมฮึลำดวน เรื่องของเจ้านาย บ่าวอย่างเราไม่ควรจะรู้อยู่แล้ว”
“ทำไมจะไม่ควร ถึงเป็นบ่าวก็ควรจะต้องรู้ความเป็นไปของบ้านบ้างล่ะน่า แล้วที่คุณชาญไล่เราสองคนออกมาแบบนี้ก็คงอยากจะพูดรำลึกถึงความหลังกับเนื้อนางสองคนซะล่ะมั้ง”
“เอ็งพูดอะไรนังลำดวน ปากเอ็งนี่มันน่านัก เอ็งก็รู้ว่าคุณชาญมีคุณหอมเป็นเมียอยู่แล้ว”
“พี่รอดูก็แล้วกัน ฉันล่ะสงสารคุณหอมจริงๆ ไม่รู้ว่าถ้ามาเห็นภาพที่ผัวอยู่กับคนรักเก่าแบบนี้จะเป็นยังไง เฮ้อ”
ลำดวนส่ายหน้า ก่อนจะคิดแผนการอะไรได้ เธอรีบนำถ้วยยาไปให้หอมที่ห้อง
“ยาเนี่ยบำรุงร่างกายดีนะเจ้าคะ คราวก่อนที่หมอท่านให้มายังไม่หมดเลย บ่าวเลยต้มมาให้คุณหอมกินเจ้าค่ะ”
“ขอบใจนะลำดวน”
ลำดวนมองยาอีกถ้วยในถาด แล้วแสร้งทำเป็นลังเล
“เอ่อ แต่ของคุณชาญถ้วยนี้บ่าวยังไม่กล้าเอาไปให้ เพราะว่าคุณชาญกำลังคุยอยู่กับเนื้อนางเจ้าค่ะ”
หอมและน้อยมองหน้ากันอย่างตื่นๆ ลำดวนแอบยิ้ม อยากรู้ว่าหอมจะทำอย่างไรต่อไป
ศักดาถีบประตูห้องขังอย่างแรงหลายๆ ครั้ง แล้วพอเริ่มเหนื่อยจึงหันไปบอกสายอย่างฉุนเฉียว
“มาช่วยกันสิโว้ย อยากจะอยู่รอวันที่ไอ้ชงชางมาฆ่าหรือไง”
“เจ้าค่ะๆ”
สายรีบไปช่วยศักดา ทั้งคู่ผลัดกันถีบประตูไม่หยุด พักหนึ่งประตูจึงเปิดออกไป ทั้งสองรีบออกไป เข้มถือสำรับข้าวเข้ามา เห็นศักดาและสายออกจากห้องขังมา และกำลังจะหนี
“เฮ้ย หยุดนะ”
ศักดาและสายตกใจที่เห็นเข้ม รีบวิ่งหนีไป เข้มรีบวิ่งตามไป
ชงชางนั่งคุยกับเนื้อนาง เพื่อถามความจริงเรื่องหาญกับเอื้องฟ้า
“เธอไม่รู้จริงๆ รึว่าลูกของเราสองคนหนีไปไหน”
“ถ้าฉันรู้ ฉันจะออกมาตามหาเอื้องฟ้าอย่างนี้รึ ฉันผิดเองที่ขัดขวางความรักของเด็กทั้งสอง ฉันไม่อยากให้เด็กทั้งสองมีชะตาชีวิตแบบเราเลยชงชาง”
ชงชางหลุบตาต่ำลงอย่างเศร้าๆ เขาก็คิดเหมือนกับเนื้อนาง ชงชางเห็นบาดแผลที่ฝ่ามือเนื้อนาง เขาเผลอจับมือหญิงสาวขึ้นมาดูอย่างลืมตัวด้วยความเป็นห่วง สงสัยว่าเนื้อนางได้แผลมาจากอะไร
“ผลจากความแค้นที่ไม่สิ้นสุดไงล่ะ เธอให้ลำดวนไปตามจับตัวเรามาเพราะว่ายังแค้นเราไม่หายใช่มั้ยชงชาง แล้วอย่างนี้จะให้เด็กทั้งสองรักกันได้ยังไง เราเป็นศัตรูกัน และเธอทำให้พ่อแม่ของฉันถูกตัดคอ ฉันไม่เคยลืม”
เนื้อนางค่อยๆ หยิบหินปลายแหลมที่เหน็บไว้ที่เอวโดยที่ชงชางไม่ทันรู้ตัว ตั้งใจจะแทงชงชาง หอม น้อยและลำดวนเดินเข้ามาพอดี หอมเห็นชงชางจับมือเนื้อนางก็ตะลึงไป ร้องไห้เสียใจ
“พี่ชาญ”
ชงชางตกใจ ขณะที่เนื้อนางรีบเก็บหินปลายแหลมไว้ที่เอวเหมือนเดิม หอมหันหลังจะเดินกลับไปห้อง ชงชางรีบปล่อยมือจากเนื้อนางแล้ววิ่งไปดึงหอมไว้ แต่หอมสะบัดตัวออก
“พี่ชาญยังลืมเนื้อนางไม่ได้จริงๆ”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นเลยหอม ที่พี่เรียกเนื้อนางมาก็เพื่อจะถามเรื่องลูกของเราเท่านั้น สำหรับพี่กับเนื้อนาง เราไม่ได้รักกันแล้ว”
เนื้อนางอึ้ง ทั้งเสียหน้าและเสียใจ กำมือแน่น แค้นใจมากยิ่งขึ้นไปอีก ระหว่างนั้นเสียงเข้มโวยวายดังขึ้น
“ศักดากำลังจะหนี ช่วยจับกันไว้เร็ว”
ชงชาง หอม เนื้อนาง น้อยและลำดวนหันไปมองด้วยความตกใจ ศักดาและสายวิ่งหนีเข้มเข้ามาและกำลังวิ่งมาทางเนื้อนาง ชงชางจะเข้ามาดึงเนื้อนางไว้ แต่ไม่ทัน ศักดาวิ่งมาถึงก่อนแล้วถีบชงชางกระเด็นไป ก่อนจะดึงเนื้อนางวิ่งออกไป สายรีบตามไป ลำดวนและเข้มรีบวิ่งตามไปจับตัว
“ตามจับตัวมาให้ได้” ชงชางกำชับ
หาญกับเอื้องฟ้าเพิ่งกลับจากตลาด ถือห่อข้าวปลาอาหารมาด้วย เอื้องฟ้าเดินสวนผู้ชายคนหนึ่ง หาญมองแล้วพยายามนึกทบทวน เห็นว่าที่แขนของผู้ชายคนนั้นมีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ เขาจำได้ทันทีจึงร้องเรียก
“สุข”
ผู้ชายคนนั้นหันมาแต่ยังจำหาญไม่ได้ หาญรีบเดินเข้าไปหา
“ฉันไง หาญ”
“คุณหาญ”
หาญกับสุขดีใจที่ได้เจอกัน หาญแนะนำให้เอื้องฟ้ารู้จัก
“เอื้องฟ้า นี่สุข เป็นลูกของบ่าวในบ้านเก่าของฉัน แล้วก็เคยเป็นเพื่อนเล่นกับฉันด้วย แผลเป็นที่แขนนี่ก็ได้ตอนที่ไปวิ่งเล่นกับฉันนี่แหละ”
เอื้องฟ้ายิ้มรับ
“แต่ตอนนี้ฉันกับแม่ไม่ได้เป็นบ่าวบ้านคุณหาญแล้วนะจ๊ะ ฉันน่ะออกมาเล่นละครหาเลี้ยงตัวเองแล้ว”
“ที่นี่มีคณะละครด้วยรึ”
หาญสนใจขึ้นมาทันที ในขณะที่เอื้องฟ้ารู้สึกไม่ดีนัก พอกลับมาที่กระท่อมบนเขา เธอจึงเปรยกับหาญ
“เอื้องไม่อยากให้คุณหาญไปเล่นละครเลยจ้ะ กลัวว่าคนรู้จักเราจะมาเห็นเข้า”
“เราคงไม่โชคร้ายแบบนั้นหรอกเอื้อง อีกอย่างหนึ่ง ถ้าฉันไม่ไปเล่นละคร เราจะเอาเงินที่ไหนไว้กินไว้ใช้ล่ะ ลำพังเงินที่แก้วให้มา ถ้าเราใช้ทุกวันไม่นานก็คงจะหมด”
“งั้นเอื้องจะไปหางานทำด้วย”
“ไม่ดีหรอกเอื้อง ฉันไม่อยากให้เอื้องเหนื่อย อะไรที่ฉันทำเพื่อเราได้ ฉันก็จะทำอย่างเต็มใจ”
เอื้องฟ้ามองหาญอย่างซึ้งใจ เธอเลือกรักคนไม่ผิดจริงๆ
ศักดา เนื้อนางและสายวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในกระท่อม ศักดาเจ็บใจ เตะผนังกระท่อมอย่างแรงจนเนื้อนางและสายตกใจ
“ไอ้ชงชาง มึงทำกูแสบสันต์นัก ชาตินี้กูต้องเอาคืนให้ได้”
“พี่ศักดิ์ เราหนีออกมาแบบนี้แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าเอื้องฟ้าอยู่ที่ไหน ถ้าชงชางหาตัวเอื้องฟ้าเจอก่อน เขาจะทำอะไรเอื้องฟ้าหรือเปล่าพี่”
“คุณชงชางคงไม่กล้าทำอะไรหรอกเจ้าค่ะ บ่าวเชื่อว่าคุณหาญคงจะปกป้องคุณหนูเอื้องฟ้าอย่างเต็มที่”
“เอ็งเป็นพวกของมันรึนังสาย ถึงไปเข้าข้างมันแบบนี้น่ะ”
สายหน้าเจื่อนไป
“ฉันว่าเราต้องคอยจับตาดูชงชางไว้นะพี่ศักดิ์ ถ้าชงชางเจอตัวเด็กสองคนนั่นก่อน เราจะได้หาทางไปชิงตัวลูกของเรามาได้”
ศักดาเห็นด้วย เนื้อนางยังกังวลใจไม่หาย
ชงชาง หอม น้อยและแก้วนั่งอยู่ด้วยกันภายในบ้าน หอมเมินหน้าไม่มองชงชางเลย ครู่หนึ่งเข้มกับลำดวนก็วิ่งเข้ามา
“ตามพวกศักดาไม่ทันเลยเจ้าค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยไปก่อน เข้ม เกณฑ์บ่าวผู้ชายออกไปตามหาหาญให้หมด เราต้องเจอหาญก่อนที่ศักดาจะเจอ ไม่อย่างนั้นลูกของฉันเป็นอันตรายแน่”
“ขอรับ”
เข้มกับลำดวนออกไป หอมจึงเดินเข้าห้องไปบ้าง ชงชางถอนใจที่หอมยังโกรธเขาอยู่ เวลาเดียวกันนั้น ศักดาและเนื้อนางมาชะเง้อมองดูความเป็นไปในบ้านชงชาง ทั้งสองเห็นเข้มกับลำดวนพาบ่าวเดินออกไป ผ่านพุ่มไม้ที่ศักดาและเนื้อนางแอบอยู่ แต่ไม่มีใครสังเกตเห็น พอทั้งหมดผ่านไป ศักดาและเนื้อนางก็ชะโงกหน้ามองไปในบ้านชงชางอีกครั้ง เห็นว่าภายในบ้านเงียบเชียบ
“บ้านเงียบเหมือนกับว่าไม่มีใครอยู่เลยนะพี่ศักดิ์”
“มันคงสั่งให้บ่าวทั้งหมดออกไปตามหาลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของมัน ดีล่ะเนื้อนาง พี่จะใช้โอกาสนี้เข้าไปที่บ้านมันเพื่อชำระแค้น ถ้าฆ่ามันไม่ได้ก็ฆ่าเมียมันซะ”
“ไม่ได้นะพี่ศักดิ์”
“ทำไมจะไม่ได้ มันเป็นผัวเมียกัน ถ้าเมียมันตายมันคงต้องทรมานจนจะขาดใจ”
“แต่คุณหอมเธอไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วยเลย เมื่อหกปีที่แล้วพี่ทำร้ายเธออย่างแสนสาหัส ถ้าไม่ได้ยาถอนพิษ คุณหอมก็คงเป็นอัมพาตไปแล้ว”
“ยาถอนพิษ ยาถอนพิษจากที่ไหนเนื้อนาง”
ศักดาจ้องเนื้อนางเขม็ง เนื้อนางรู้ตัวว่าหลุดปากพูดออกไปก็หน้าเสีย ศักดากระชากเนื้องนางกลับไปบ้าน สายตกใจ
“อะไรกันเจ้าคะ”
ศักดาไม่ตอบแต่ตบหน้าเนื้อนางอย่างแรงจนเนื้อนางล้มเซไปหาสาย สายตกใจรีบรับเนื้อนางไว้
“มันทำกับพ่อแม่ของเราถึงเพียงนี้ เธอยังไปช่วยมันอีกรึ ฮึ”
ศักดาเงื้อมือจะตบเนื้อนางอีก แต่สายรีบปัดออก
“อย่า”
“ฉันสงสารคุณหอม เธอมีเมตตาต่อเราและเอื้องฟ้ามาก อีกอย่าง คุณหอมก็ไม่รู้เรื่องราวในอดีตของเราด้วย”
“จะรู้หรือไม่รู้พี่ไม่สน แต่ใครอยู่ข้างไอ้ชงชางมันต้องตาย”
ศักดาตาวาวโรจน์ด้วยความแค้น เนื้อนางกังวลใจมาก
ตอนค่ำ เข้มและลำดวนรีบเดินเข้ามาหาชงชางที่บ้าน ชงชางรออยู่ด้วยความกังวล
“เป็นยังไงบ้าง”
“ออกไปตามหาคุณหาญกันจนทั่วปากน้ำโพแล้วแต่ก็ไม่มีใครพบเลยขอรับ”
น้อยออกจากห้องหอมมา เดินเข้ามาหาชงชาง
“หอมไม่ยอมกินข้าวกินปลาเลยเจ้าค่ะ เอาแต่ร้องไห้เป็นห่วงลูก”
ชงชางเครียดยิ่งกว่าเดิม ค่ำนั้นจึงมีน้อยกับแก้วนั่งกินข้าวกันเพียงสองคน แต่ไม่มีใครยอมกินข้าวเลย
“เฮ้อ คุณหาญมาหายตัวไปแบบนี้ ทำเอาที่เรือนร้อนรุ่มกันไปหมด นี่หอมกับคุณชาญก็ไม่ยอมกินข้าวกินปลาเลย จะล้มป่วยกันไปตอนไหนก็ไม่รู้ ป้าล่ะกลุ้มใจจริงๆ เลยแก้วเอ๊ย”
น้อยเศร้าใจ แก้วหน้าสลดลง รู้สึกผิดมากที่ช่วยให้หาญหนีไป เขาจึงตัดสินใจเขียนจดหมายเล่าทุกอย่างให้หาญฟัง แล้วนำจดหมายนั้นไปให้กับคนงานที่บ้านชงชาง คนงานมองอย่างสงสัยและยังไม่กล้ารับจดหมายจากแก้ว
“รับไปสิ ฉันรู้ว่าเรือส่งสินค้าต้องผ่านเมืองชุมพร ฉันฝากจดหมายนี้ไปให้หาญด้วย”
“คุณหาญอยู่ชุมพรหรือขอรับ”
“ชู่ อย่าเสียงดังสิ เรื่องนี้เอ็งห้ามบอกใครเด็ดขาด”
หาญหยิบถุงเงินยัดใส่มือคนงาน
“ถือว่าเป็นสินน้ำใจจากฉัน”
คนงานรับจดหมายและถุงเงินมาอย่างลังเล
“ขอรับ”
คนงานรับเงินแล้วออกไป
ศักดาดึงเนื้อนางออกมาหน้าบ้าน เนื้อนางพยายามจะขัดขืนแต่ไม่สามารถสู้แรงของศักดาได้
“นี่ เนื้อนาง เราคุยกันแล้วนะว่าจะไม่มีการสงสารหรือเห็นใจศัตรูของเราเด็ดขาด”
“แต่ฉัน”
เนื้อนางพูดได้แค่นั้น ศักดาก็เงื้อมือจะตบ เนื้อนางรีบหลบทันที ศักดารู้ว่าเนื้อนางกลัวจึงลดมือลง
“ไปหลอกล่อให้เมียมันออกมา แล้วพี่จะจัดการเอง”
เนื้อนางยืนลังเล ไม่อยากจะไป ศักดาจ้องหน้า เนื้อนางกลัวจำต้องเดินออกไป
คืนเดียวกันนั้น หอมเดินออกมานั่งหน้าบ้าน เพราะนอนไม่หลับ เอาแต่ร้องไห้เพราะคิดถึงหาญ เนื้อนางเดินผ่านไปทางหนึ่งยังไม่ทันเห็นหอม แต่หอมรู้สึกได้ว่ามีคนเดินผ่านไปจึงร้องเรียก
“ใครน่ะ”
เนื้อนางได้ยินเสียงคนก็ตกใจรีบหลบทันที หอมเห็นว่าไม่มีใครเดินออกมา จึงเดินเข้าไปหา เนื้อนางกังวลใจแต่ก็ยอมชะโงกหน้าออกมาให้หอมเห็น
“คุณหอม”
หอมตกใจ “เนื้อนาง”
ทั้งสองนั่งคุยกันด้วยความเศร้า
“เธอมาที่นี่เพราะยังลืมพี่ชาญไม่ได้เหมือนกับที่พี่ชาญไม่เคยลืมเธอสินะ”
“ชงชางรักคุณหอม ไม่อย่างนั้นวันนั้นก็คงไม่พูดออกมาโจ่งแจ้งแบบนั้น ว่าชงชางกับฉันไม่ได้รักกันแล้ว”
“เธอเห็นด้วยกับสิ่งที่พี่ชาญพูดจริงๆ รึ”
เนื้อนางหลบตาไม่ยอมตอบ ขณะนั้นศักดาแอบมองเนื้อนางและหอมนั่งคุยกันอย่างขัดใจ จึงผิวปากส่งสัญญาณให้เนื้อนางพาหอมออกมาให้เขาจัดการ เนื้อนางสะดุ้งทันที
“เอ่อ ที่ฉันมาวันนี้ก็เพราะว่าฉันจะมาตามคุณ ฉันรู้ที่ซ่อนของคุณหาญและเอื้องฟ้าแล้ว แต่ฉันไม่กล้าบอกชงชาง ฉันกลัวว่าเขาจะไม่ปล่อยเราไป”
“จริงรึ เจอหาญแล้วจริงๆ รึเนื้อนาง”
“เจ้าค่ะ ฉันกำลังจะไปรับลูก คุณจะไปกับฉันมั้ย”
“เอาสิ พาฉันไปที เรื่องพี่ชาญเดี๋ยวฉันจะจัดการเอง”
เนื้อนางมองหอมอย่างรู้สึกผิดที่กำลังจะหลอกหอมไปให้ศักดาทำร้าย แต่ยังไม่ทันที่ทั้งสองคนจะเดินไปได้ไกล ลำดวนก็เดินเข้ามาพอดี พอเห็นเนื้อนางและหอมอยู่ด้วยกันก็ตกใจร้องโวยวาย
“ตายแล้ว ช่วยด้วย เนื้อนางจะจับตัวคุณหอม”
ศักดาเห็นลำดวนเข้ามาขัดจังหวะก็หัวเสีย
“โธ่เว้ย นังนี่มันสาระแนจริงๆ”
ศักดารีบวิ่งเข้าไปหาเนื้อนาง ขณะนั้นลำดวนดึงแขนหอมอีกข้าง ไม่ให้หอมไปกับเนื้อนาง ทันใดนั้นศักดาก็วิ่งเข้ามาจะใช้ดาบฟันหอม ชงชางรีบวิ่งเข้ามาช่วยแล้วถีบศักดากระเด็นไป ศักดาตั้งหลักได้ก็ลุกขึ้นมาจะสู้ เข้มรีบวิ่งเข้ามาสมทบกับชงชางช่วยกันต่อสู้กับศักดา
“ลำดวนพาหอมขึ้นเรือน เร็ว”
“เจ้าค่ะๆ”
ลำดวนรีบดึงหอมออกไป เนื้อนางยอมปล่อยไปอย่างง่ายดายเพราะไม่อยากทำร้ายหอม ชงชางมัวแต่กังวลใจเป็นห่วงหอมจึงพลาดท่าถูกศักดาฟันแขนอย่างจังจนล้มลง เข้มและเนื้อนางตกใจ
“คุณชาญ”
“ชงชาง”
เนื้อนางยังไม่ทันวิ่งไปหาชงชาง ศักดาก็รีบฉุดมือให้วิ่งหนีไป เข้มจึงเข้าไปพยุงชงชาง แก้ววิ่งเข้ามา เห็นชงชางเจ็บตัวก็ตกใจ
“น้าชาญ”
ชงชางเจ็บแผลมาก หอมเห็นก็ตกใจร้องไห้ รีบเข้าไปหา
“พี่ชาญ”
“พี่ไม่เป็นไร”
“ไปตามหมอมาให้เร็วที่สุด” แก้วสั่งเข้ม
“ขอรับ”
หอมร้องไห้เป็นห่วงชงชางมาก และในเวลาต่อมา เมื่อหมอตรวจอาการชงชางแล้วก็ออกมาบอกกับแก้ว
“คุณชาญเสียเลือดไปมาก คงต้องใช้เวลาพักฟื้นอยู่อีกหลายวันขอรับ”
แก้วเครียด
เจ้าพระยาบริบรรณและกล้ากลับมาที่เรือนในพระนคร พลางนึกถึงชงชาง
“ฉันไม่ได้ไปเยี่ยมเยียนเจ้าชาญมันเสียนาน เสร็จงานครั้งนี้แล้วกลับมาพักที่บ้านสักสองสามวันให้หายเหนื่อย แล้วค่อยเดินทางไปเยี่ยมเจ้าชาญกันสักทีดีมั้ยเจ้ากล้า”
“ดีขอรับท่านเจ้าคุณ”
บ่าววิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา
“ท่านเจ้าคุณขอรับ ตอนที่ท่านเจ้าคุณไม่อยู่ คุณชาญกับคุณหอมมาที่นี่ บอกว่าคุณหาญหายตัวไปขอรับ”
เจ้าพระยาบริบรรณและกล้ามองหน้ากัน ตกใจ
ตอนเช้า หาญและเอื้องฟ้านั่งก่อไฟเตรียมทำอาหารกันอยู่ ครู่หนึ่งคนงานก็วิ่งเข้ามา เอื้องฟ้าตกใจรีบไปหลบหลังหาญทันที คนงานเห็นว่าเอื้องฟ้าตกใจกลัวจึงรีบบอก
“คุณแก้วใช้บ่าวมาขอรับ”
หาญมองหน้าคนงานอย่างพิจารณาแล้วก็จำได้ว่าเป็นคนงานในบ้าน จึงหันไปพยักหน้ากับเอื้องฟ้าเป็นเชิงว่าปลอดภัย คนงานส่งจดหมายของแก้วให้หาญ แล้วเดินออกไป หาญเปิดจดหมายอ่านอยู่ครู่หนึ่งก็ตกตะลึง เอื้องฟ้าเห็นแล้วใจไม่ดี
“คุณแก้วเขียนมาว่าอย่างไรเจ้าคะคุณหาญ”
“แก้วบอกว่า ลำดวนกับเข้มจับตัวพ่อแม่ของเอื้องและป้าสายไปให้พ่อฉัน เพราะคิดว่าพวกเขาอาจลักพาตัวฉันมาทำร้าย”
เอื้องฟ้าตกใจลุกพรวดขึ้นทันที
“เอื้องจะกลับไปหาพ่อกับแม่”
หาญรีบดึงแขนไว้
“เดี๋ยวเอื้องฟ้า ฉันยังพูดไม่จบ ตอนนี้พ่อกับแม่ของเอื้องหนีไปได้แล้ว และพ่อฉันก็คงจะไม่มีทางทำร้ายแม่เนื้อนางของเอื้องแน่ๆ เพราะว่าเขาเคยเป็นคนรักกัน”
เอื้องฟ้าตะลึงงัน
หลายวันผ่านมา ศักดาและเนื้อนางนั่งรอสายอยู่ในกระท่อม ครู่หนึ่งสายก็วิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น
“เป็นไงบ้างนังสาย ได้เรื่องอะไรมั้ย”
“เจ้าค่ะ”
สายนึกถึงตอนที่ออกไปสืบเรื่องของหาญและเอื้องฟ้า เวลานั้น เธอเดินอย่างกล้าๆ กลัวๆ โพกผ้าปิดหน้าปิดตามา กลัวว่าคนของชงชางจะจับตัวไปอีก แล้วชาวบ้าน 2 คนก็รีบวิ่งผ่านสายมาท่าทางตื่นเต้น
“เร็วๆ เดี๋ยวจะไม่ทัน”
สายมองอย่างสงสัย จึงรีบถามชาวบ้าน
“มีอะไรกันรึ”
“เจ้าพระยาบริบรรณท่านกำลังมาที่นี่ เห็นว่าจะมาช่วยตามหาคุณหาญล่ะ ฉันจะรีบไปต้อนรับท่าน”
สายเล่ามาถึงตรงนี้ ศักดายิ้มพอใจ
“ดี ไอ้บริบรรณมันมาให้เราชำระแค้นถึงที่อย่างนี้ก็ดี รีบไปเตรียมตัวกันเถอะเนื้อนาง ความแค้นกับ
ไอ้บริบรรณมันต้องถูกชำระล้างวันนี้แน่นอน”
ทั้งสองมุ่งมั่นอยากจะแก้แค้นเจ้าพระยาบริบรรณให้จบลงวันนี้เลย
กล้าพายเรืออย่างรีบเร่งเพราะเป็นห่วงชงชาง โดยมีเจ้าพระยาบริบรรณนั่งมาด้วย ศักดาและเนื้อนางมาแอบมองอยู่ที่ริมตลิ่ง
“มันมาแล้ว”
“เรือต้องมุ่งหน้าไปที่ท่าน้ำบ้านชงชางแน่พี่ศักดิ์ ถ้าถึงที่นั่นเราจะจัดการมันยากขึ้น”
“ไม่ พี่จะจัดการมันให้เป็นผีเฝ้าแม่น้ำนี่แหละ”
ศักดาวิ่งออกไป
“พี่ศักดิ์”
ศักดาค่อยๆ ดำน้ำหายไป เนื้อนางกลัว ไม่กล้าตามไปเพราะว่ายน้ำไม่เป็น ขณะที่กล้าพายเรือไปเรื่อยๆ แล้วทันใดนั้นก็มีมือหนึ่งมาเขย่าโยกอย่างแรงจนเรือโคลง กล้าและเจ้าพระยาบริบรรณตกใจ พยายามทรงตัวเอาไว้ แล้วศักดาก็โผล่หน้าขึ้นมาจากน้ำ ออกแรงคว่ำเรือได้ในที่สุด ทำให้เจ้าพระยาบริบรรณและกล้าตกน้ำไป แล้วศักดาก็จับเจ้าพระยาบริบรรณกดน้ำทันที กล้าเข้ามาช่วยจะเอาไม้พายตีศักดา แต่ศักดารับไม้พายไว้ทัน แล้วยื้อแย่งกัน กล้ารีบบอกเจ้าพระยาบริบรรณ
“ท่านเจ้าคุณ รีบหนีไปก่อนขอรับ”
เจ้าพระยาบริบรรณรีบว่ายน้ำจะขึ้นฝั่ง ศักดาปล่อยมือจากไม้พายจะไปดึงตัวเจ้าพระยาบริบรรณเอาไว้ แต่กล้าเอาไม้พายตีศักดาได้ทีหนึ่ง แล้วจะฟาดซ้ำอีก ศักดาก็รับไว้ได้ ทำให้ต้องปล่อยตัวเจ้าพระยาบริบรรณไป
เจ้าพระยาบริบรรณว่ายมาขึ้นฝั่งได้ เนื้อนางมองอย่างเคียดแค้น หยิบหินปลายแหลมที่เก็บเอาไว้ออกมา แล้ววิ่งตามเจ้าพระยาบริบรรณไป
ฝ่ายศักดาชกกล้าจนหน้าหงายแล้วว่ายน้ำหนีขึ้นฝั่งมา กล้ารีบตามขึ้นมา ศักดาหันไปถีบกล้าจนกระเด็นไปกระแทกกับต้นไม้ใหญ่ แล้วก็หยิบไม้ท่อนหนึ่งฟาดหัวกล้าอย่างแรง กล้าล้มลงสลบไป ศักดาวิ่งออกไป ขณะที่เจ้าพระยาบริบรรณวิ่งตะโกนเข้ามาที่หน้าบ้านชงชาง
“ช่วยด้วย ชาญ ช่วยฉันด้วย”
ชงชาง แก้วและเข้ม ชะโงกหน้าออกมาดู พอเห็นเป็นเจ้าพระยาบริบรรณก็ตกใจรีบลงจากเรือนไปหา เนื้อนางวิ่งถือหินปลายแหลมเข้ามา เจ้าพระยาบริบรรณตกใจชงชางพุ่งตัวไปรับแทน แต่เนื้อนางยังยั้งมือไว้ได้
“หลบไป มันเป็นตัวการให้พ่อแม่ฉันต้องตาย”
“ไม่ หากเธอจะฆ่าก็มาฆ่าฉันสิ เพราะฉันก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย”
“ชงชาง”
เนื้อนางเงื้อจะแทง แต่ก็ทำไม่ลง ทันใดนั้นศักดาก็พุ่งเข้ามาโดยที่ทุกคนยังไม่ทันตั้งตัว จับแก้วไปแล้วเอาดาบจ่อคอแก้ว
“มึงออกมาไอ้บริบรรณ ไม่งั้นกูเชือดไอ้เด็กนี่แน่”
ทุกคนมองศักดาอย่างตื่นตะลึง ชงชางได้โอกาสจับมือเนื้อนางข้างที่ถือหินปลายแหลมขึ้นมา แล้วบิดจนหินนั้นหล่นลงพื้น และจะจับตัวเนื้อนางมาเป็นตัวประกันเหมือนกัน แต่เนื้อนางรีบผลักชงชาง แล้วคว้าหินปลายแหลมนั้นเก็บขึ้นมา ก่อนจะวิ่งไปหาศักดา ชงชางวิ่งตาม ศักดาจึงผลักแก้วไปหาชงชางแล้วก็วิ่งหนีไปกับเนื้อนาง ชงชางเจ็บใจมาก
ชงชาง แก้ว และเข้ม นั่งอยู่ด้วยกัน เจ้าพระยาบริบรรณเพิ่งเปลี่ยนชุดเสร็จเดินมาสมทบด้วย
“เป็นยังไงบ้างขอรับ” ชงชางเอ่ยถาม
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ขอบใจเจ้ามาก”
“แล้วพ่อล่ะขอรับ พ่อไม่ได้เดินทางมากับท่านเจ้าคุณรึขอรับ”
แก้วถามอย่างแปลกใจ เจ้าพระยาบริบรรณนึกขึ้นได้และตกใจมาก
“จริงสิ กล้า”
ทุกคนตกใจไปด้วย แก้วและเข้มจึงนำบ่าวไพร่ออกตามหากล้าบริเวณริมฝั่งน้ำ
“พ่อ”
“คุณกล้าขอรับ”
แก้วและเข้มเดินแยกกันไปตามหา พักหนึ่งแก้วเห็นบางอย่างก็ตกใจสุดขีด
“พ่อ”
กล้านอนจมกองเลือดแน่นิ่งอยู่ แก้วถลาเข้าไปดูพ่อแล้วรีบตะโกน
“มาช่วยกันหน่อยเร็ว พ่อยังไม่ตาย”
แก้วพากล้ากลับมาบ้านชงชาง หลังจากทำแผลแล้ว กล้านอนหลับสนิท แก้วนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ ร้องไห้ไม่หยุดเพราะเป็นห่วงพ่อตัวเอง
“เป็นความผิดของฉันเอง กล้าต้องมาเจ็บตัวแบบนี้เพราะฉันแท้ๆ”
“กล้ามันจงรักภักดีกับท่านเจ้าคุณ มันไม่ยอมปล่อยให้ท่านเป็นอะไรไปหรอกขอรับ” ชงชางปลอบ
กล้าเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา
“พ่อ พ่อเป็นยังไงบ้าง”
“ท่านเจ้าคุณล่ะ”
กล้ามองหาเจ้าพระยาบริบรรณด้วยความเป็นห่วง
“ฉันปลอดภัยแล้ว ขอบใจเจ้ามาก ที่ฉันต้องรีบเดินทางมาจากพระนครในครั้งนี้ ก็เพราะรู้ข่าวว่าเจ้าหาญหายตัวไป จริงรึชาญ”
“จริงขอรับ กระผมผิดเองที่ตัดสินใจผิด คิดว่าเด็กสองคนไม่ควรจะรักกันถึงได้ไปกีดกันเขา ทำให้ลูกทนไม่ไหวถึงต้องหนีไปแบบนี้ ถ้าครั้งนี้กระผมเจอตัวลูก กระผมจะยอมให้เขาสองคนได้รักกันโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ เลย”
“แล้วศักดาและเนื้อนางล่ะ เขาจะยอมรึ”
“กระผมจะช่วยลูกทุกวิถีทาง จะยอมเจรจากับศักดาให้เปิดทางแก่ความรักของเด็กทั้งสอง ถ้าศักดายังไม่หายแค้นและอยากจะเอาชีวิต ก็ขอให้จบลงแค่ชีวิตของกระผมเท่านั้น”
“แก้ว เจ้าไม่รู้จริงๆ รึว่าหาญอยู่ที่ไหน”
เจ้าพระยาบริบรรณย้ำถาม แก้วอึกอักไม่กล้าบอก กล้าจึงย้ำถามอีก
“แก้ว เจ้าก็เห็นแล้วไม่ใช่รึว่าน้าชาญและน้าหอมของเจ้า ทุกข์ทรมานใจมากขนาดไหน”
“ขอรับ กระผมจะบอก หาญและเอื้องฟ้าหนีไปอยู่ที่ชุมพรขอรับ”
ชงชางอึ้งไป คิดไม่ถึงว่าหาญจะหนีไปบ้านเก่า
ศักดาและเนื้อนางมาแอบซุ่มอยู่ที่หน้าบ้านชงชางด้วยความเจ็บใจ
“เจ็บใจนัก จะจัดการไอ้บริบรรณได้อยู่แล้วเชียว”
จังหวะนั้น เข้มเดินเข้ามาหาบ่าว เนื้อนางกับศักดารีบหลบแอบฟัง
“เตรียมตัวเอาเรือออกให้พร้อม คุณชาญรู้แล้วว่าคุณหาญหนีไปอยู่ที่ไหน เราจะรีบไปรับคุณหาญกับเอื้องฟ้าให้เร็วที่สุด”
ศักดาและเนื้อนางได้ยิน ตะลึงงัน
“ชงชางรู้แล้วว่าเอื้องฟ้าอยู่ที่ไหน”
“งั้นเราจะตามไปชิงตัวเอื้องฟ้ามาก่อนที่ไอ้ชงชางมันจะถึงที่นั่น แล้วเราก็ฆ่าไอ้หาญซะ และพอไอ้ชงชางมันไปถึง มันก็จะได้เห็นแต่ศพของลูกมัน ทีนี้แหละมึงได้ลิ้มรสความเจ็บปวดของการสูญเสียแน่ ไอ้ชงชาง”
ศักดาวางแผนจะแก้แค้นชงชางให้เจ็บปวดที่สุด
อ่านต่อตอนที่ 23
