แรงชัง ตอนที่ 24 อวสาน
ชงชาง กล้าและเข้มรีบร้อนจะไปหาหาญและเอื้องฟ้าที่เวทีละคร
“แน่ใจนะเข้มว่าหาญอยู่ที่คณะละครนั่น”
“แน่ใจขอรับ ตอนนี้คุณแก้วก็ล่วงหน้าไปหาคุณหาญที่นั่นแล้วขอรับ”
หอมวิ่งตามมาอย่างร้อนใจ ชงชางหันไปเห็นก็เป็นห่วง
“หอม ทำไมไม่พักอยู่ที่เรือน”
“ฉันหายเหนื่อยจากการเดินทางแล้วจ้ะพี่ ให้ฉันไปหาลูกด้วยคนนะพี่ ฉันร้อนใจ ไม่อยากนั่งคอยอยู่ที่เรือนคนเดียว”
“เอ้า ไปก็ไป”
หอมยิ้มดีใจ
พวกศักดากับหาญ เอื้องฟ้า และแก้ว เผชิญหน้ากันอย่างเคร่งเครียด
“มานี่เอื้องฟ้า”
ศักดาจะเดินเข้าไปหา แต่เอื้องฟ้ากับหาญถอยหลังหนี เนื้อนางพยายามอ้อนวอน
“เอื้อง กลับบ้านเราเถอะลูก”
“ไม่จ้ะแม่”
“ปล่อยเราไปเถอะ ฉันกับเอื้องฟ้ารักกันด้วยความบริสุทธิ์ใจ อย่าเอาความเกลียดชังของพวกคุณมาทำลายความรักของเราเลย”
“ฉันไม่ใช่แค่จะทำลายความรักของพวกแก แต่ฉันจะทำลายแกด้วย ไอ้หาญ”
ศักดาชักปืนขึ้นมาเล็งไปที่หาญ ทุกคนตกใจ แก้วหาทางช่วย เขาเห็นเก้าอี้วางอยู่ จึงค่อยๆ ถอยหลังไปจับเก้าอี้ตัวนั้นไว้มั่น
“มึงส่งลูกมาคืนกู ไอ้หาญ”
หาญส่ายหน้าปฏิเสธ ศักดาเตรียมเหนี่ยวไก เอื้องฟ้าน้ำตาไหลด้วยความกลัว
“ไม่ พ่ออย่าทำแบบนี้เลยจ้ะ”
หาญจับมือเอื้องฟ้าแน่น ศักดามองหาญด้วยความโกรธแค้นชิงชัง และกำลังจะเหนี่ยวไกปืนยิงหาญ จังหวะนั้นแก้วก็ยกเก้าอี้ขึ้นฟาดแขนศักดาทันที ศักดาเสียหลักล้มลง กระบอกปืนเปลี่ยนทิศทางไปแล้วเสียงปืนก็ดังลั่นขึ้น หาญตกใจกอดเอื้องฟ้าแน่น สายกับเนื้อนางก็ตกใจสุดขีด แต่กระสุนไม่โดนใคร แก้วอาศัยจังหวะที่ทุกคนตกใจรีบตะโกนบอกหาญ
“หาญ หนีไปเร็ว”
หาญตั้งสติได้ ฉุดมือเอื้องฟ้าให้วิ่งหนีไป เนื้อนางกับสายเห็นก็รีบตามไป ศักดาหยิบปืนจะลุกตามไป แต่ก็ถูกสุขถีบหน้าอกจนล้มลงไปอีก แล้วสุขกับแก้วก็วิ่งหนีไปได้ ศักดาพยุงตัวลุกขึ้นอย่างเจ็บใจ กระชับปืนแล้วรีบวิ่งตามไป หาญกับเอื้องฟ้าจูงมือกันวิ่งหนี เนื้อนางและสายวิ่งตามมา
“เอื้องฟ้า หยุดนะลูก”
แก้วกับสุขวิ่งตามเข้ามาถึงตัวเนื้อนาง แก้วผลักเนื้อนางให้เซล้มไปพร้อมสาย เนื้อนางตกใจร้องขึ้น เอื้องฟ้าเห็นแม่ล้มก็ตกใจจะถลาไปหา
“แม่”
หาญรีบดึงมือไว้
“ไปเร็วเอื้อง พ่อเอื้องมาโน่นแล้ว”
ศักดาวิ่งตามมา เอื้องฟ้าปล่อยให้สายพยุงเนื้อนางลุกขึ้น แล้วเธอก็วิ่งหนีไปกับหาญ แก้วและสุข ศักดายิงปืนไล่หลัง
ชงชาง กล้า หอม เข้มและบ่าว เดินกันมาอย่างรีบเร่ง พอได้ยินเสียงปืนทุกคนก็ตกใจ ชะงัก
“เสียงปืน”
หอมหน้าเสีย
“หาญลูกแม่”
หอมรีบวิ่งออกไป
“หอม”
ชงชางรีบวิ่งตามหอมไป หอมตกใจสุดขีดเมื่อเห็นว่าหาญและเอื้องฟ้าถูกศักดาไล่ล่าและยิงใส่หวังฆ่าให้ตาย
“หาญ”
หาญเห็นหอมและชงชางมาช่วย ก็ยิ้มดีใจ
“พ่อ แม่”
หาญรีบพาเอื้องฟ้าวิ่งไปหาชงชางและหอม ศักดาตามมา ยิงปืนไล่หลังมาไม่หยุด จนเข้มและกล้าต้องยิงโต้ตอบกลับไป ศักดา เนื้อนางและสาย รีบหาที่หลบกันชุลมุน ศักดาเล็งปืนไปที่หาญแล้วจะยิง หอมเห็นก็ตกใจ รีบวิ่งเข้าไปโอบกอดหาญบังไว้ กระสุนถูกเข้าที่หลังของหอมอย่างจัง หอมสะดุ้งเฮือก แต่ยังกอดหาญไว้แน่น ทุกคนตะลึงงัน
“หอม”
“แม่”
เวลาเดียวกันนั้น แปรงหวีผมของหอมที่วางอยู่บนบนพานหน้าโต๊ะเครื่องแป้งที่บ้านชงชาง หล่นลงมาที่พื้นอย่างแรง น้อยนั่งอยู่ตรงนั้นสะดุ้งสุดตัว ตกใจ
“แปรงหวีผมของหอม”
น้อยหน้าถอดสี
ร่างของหอมค่อยๆ ร่วงลง หาญรีบมารับตัวหอมไว้ในอ้อมกอด
“คุณแม่”
หอมพูดกับลูกชายอย่างยากลำบาก
“หนี ไป”
ชงชางวิ่งเข้ามา
“หอม เป็นยังไงบ้าง”
หอมส่ายหน้า ไม่สนใจอาการเจ็บของตัวเอง เพราะห่วงแต่หาญ
“ไม่ต้องห่วงแม่ หนีไป เร็ว”
ชงชางเห็นอาการหอมไม่ดีก็โกรธศักดาแทบคลั่ง
“ศักดา แกเกลียดชังฉัน ทำไมแกไม่ยิงฉันให้ตายไปซะล่ะ แกทำร้ายคนอื่นทำไม”
“ยิงแกให้ตาย มันก็ไม่สะใจเท่าเห็นแกเจ็บปวดเพราะคนที่แกรักตายไปต่อหน้าต่อตาแกหรอกโว้ย”
ศักดาเหนี่ยวไกปืนยิงอีก คราวนี้เฉียดหาญไปนิดเดียว หาญจำใจต้องวิ่งหนีไปกับเอื้องฟ้า ปล่อยหอมให้อยู่ในอ้อมกอดของชงชางแทน ศักดาเห็นหาญวิ่งหนีไปก็ยิงปืนไล่ตามไปอีกแต่กล้ารีบยิงสกัดไว้ แล้วเข้มก็ยิงสมทบ ทำให้ศักดาต้องรีบหลบกระสุนอย่างหัวเสีย
“โธ่เว้ย”
ศักดาวิ่งหนีเอาตัวรอดไป เนื้อนางมองหอมที่อยู่ในอ้อมกอดชงชางอย่างเสียใจ อาลัยอาวรณ์หอม จนสายต้องรีบดึงออกไป
“ไปก่อนเถอะเจ้าค่ะ”
กล้าและบ่าว 2 คนวิ่งตามพวกศักดาไป ส่วนเข้ม แก้ว และสุข วิ่งตามหาญกับเอื้องฟ้าไป ชงชางกอดหอมแน่น ร้องไห้ทรมานใจมาก
“ทำไมทำแบบนี้ หอม”
“เพื่อลูก ฉันยอมทุกอย่าง พี่ชาญ ฉันขอ ขอให้ลูกได้รักกับเอื้องฟ้าได้มั้ย อย่าไปขัดขวางลูก”
“พี่สัญญาหอม พี่สัญญาว่าจะให้หาญกับเอื้องฟ้ารักกันได้ หอมอย่าทิ้งพี่”
“พี่ชาญ ฉันรักพี่นะ ถึงแม้พี่จะยังรักเนื้อนาง”
หอมจับใบหน้าชงชาง มองด้วยแววตารักใคร่ ก่อนจะสิ้นใจไป
“หอม”
ชงชางตะโกนลั่นด้วยความเสียใจ
เนื้อนางนั่งร้องไห้กับสาย ทั้งคู่เสียใจที่มีส่วนทำให้หอมต้องตาย
“ฉันบาปหนาเหลือเกินพี่สาย ที่ทำร้ายคุณหอมผู้ที่มีพระคุณของฉันอย่างนี้”
“ไม่ใช่คุณเนื้อนางหรอกเจ้าค่ะ แต่เป็นคุณศักดิ์ต่างหากที่เลือดเย็น จะฆ่าได้ทุกคนแม้ว่าเขาจะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องในอดีต กี่คนๆ ที่ตายไปก็ฝีมือคุณศักดิ์ทั้งนั้น”
“แต่ฉันก็มีส่วนผิด ถ้าไม่เป็นเพราะเราแค้นชงชาง เราก็คงไม่ต้องตามมาฆ่าใครต่อใครให้มือเปื้อนเลือดแบบนี้”
สายกอดปลอบเนื้อนาง ศักดาเห็นเนื้อนางกับสายร้องไห้ก็หงุดหงิด
“จะร้องไห้ทำไมกันนักหนาหะ มันเป็นศัตรูของเราก็สมควรแล้วที่ต้องโดนแบบนี้ แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าฉันฆ่าลูกมันได้ด้วย ฮึ่ย”
ศักดาเดินออกไป เนื้อนางกับสายเสียใจที่ชีวิตต้องมาผูกติดกับคนใจคอโหดเหี้ยมอย่างนี้
หาญนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ที่กระท่อมบนเขา เอื้องฟ้ามองก็ทุกข์ใจไปด้วย เดินเข้ามากอดปลอบใจหาญ ทั้งที่ตัวเองก็เสียใจเหมือนกัน
“แม่ต้องมาตายเพราะฉันแท้ๆ เลย เอื้องฟ้า”
“ก็เป็นเพราะคุณหอมเธอรักคุณหาญมากน่ะสิเจ้าคะ เธอถึงได้ตัดสินใจทำแบบนี้”
หาญหยุดร้องไห้ไม่ได้ เอื้องฟ้ากอดปลอบใจแล้วร้องไห้ไปด้วย
ชงชางนั่งเศร้าซึม คุยกับกล้าและแก้วอย่างเคร่งเครียด
“ศักดาหนีไปได้อย่างนี้ก็เท่ากับว่าหาญกับเอื้องฟ้ายังไม่ปลอดภัยนะขอรับ”
“ใช่ แล้วพ่อคิดว่าศักดาคงไม่ยอมรามือไปง่ายๆ ด้วย” กล้าบอก
ชงชางครุ่นคิด “ตอนนี้ศักดามันคงยังไม่รู้ว่าหาญหนีไปที่ไหน แล้วนี่ก็มืดค่ำแล้ว มันคงไม่มีทางไปตามล่าหาญได้ เพราะฉะนั้นเราอย่าเพิ่งเคลื่อนไหวให้มันรู้ที่ซ่อนของหาญก็แล้วกัน แก้ว พรุ่งนี้เช้าเจ้ารีบไปที่คณะละครแต่เช้า ไปบอกคนพวกนั้นว่าห้ามบอกที่อยู่ของหาญเด็ดขาด น้าเชื่อว่าศักดาจะต้องไปเค้นถามใครสักคนในคณะละครแน่ๆ”
“ขอรับ”
“แล้วแกจะทำยังไงกับศพหอม” กล้าถาม
ชงชางส่ายหน้าสุดเศร้า “คงต้องเก็บไว้ก่อน จัดการเรื่องของหาญกับเอื้องฟ้าให้เรียบร้อยก่อน ตอนนี้ความปลอดภัยของลูกสำคัญที่สุด”
ชงชางเศร้าคิดถึงหาญ ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง ขณะที่หาญกอดเข่าพิงกำแพงนั่งหลับอยู่ แล้วผวาตกใจตื่น
“แม่”
เอื้องฟ้ารีบวิ่งเข้ามาดูหาญด้วยความเป็นห่วง
“คุณหาญ ฝันร้ายหรือเจ้าคะ”
“ฉันอยากไปหาแม่ อยากจะรู้ว่าแม่เป็นยังไงบ้าง”
“เจ้าค่ะ เราจะไปหาคุณหอมด้วยกัน แต่คุณหาญเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะเจ้าคะ”
หาญก้มมองเสื้อผ้าตัวเองก็เห็นว่าเป็นชุดเมื่อคืน ยังมีคราบเลือดของหอมอยู่ เขาถอนใจกลุ้ม
แก้ว สุขและเจ้าของคณะยืนคุยกันอยู่ที่โรงละคร
“ได้ๆ ฉันจะไม่บอกใครหรอก ขอแค่ให้เจ้าหาญมันปลอดภัยก็พอ”
“ขอบใจน้ามากจ้ะ”
เจ้าของคณะจะเดินไปยกหีบเสื้อผ้า สุขรีบเข้าไปช่วยยก
“ฉันช่วยจ้ะ คุณแก้วกลับไปหาคุณชาญเถอะขอรับ เดี๋ยวฉันช่วยเขายกของเดี๋ยว แล้วจะรีบตามไป”
แก้วเดินออกจากหลังเวทีไป ขณะนั้น ศักดา เนื้อนางและสายแอบมองอยู่
“เรารีบตามมันไปเถอะ มันมาคนเดียวแบบนี้ค่อยจัดการได้ง่ายหน่อย”
ศักดา เนื้อนางและสายรีบตามแก้วไป แก้วยังไม่รู้ตัวว่าศักดาตามมา แล้วจู่ๆ ศักดาก็เข้ามารวบตัวแก้วจากทางด้านหลัง แก้วตกใจกระทุ้งศอกใส่ศักดาจนศักดาตัวงอ แล้วหันมามองว่าใคร แต่ศักดาตั้งตัวได้รีบหยิบปืนออกมาเล็งแก้ว แก้วชะงัก
“พาพวกฉันไปหาไอ้หาญเดี๋ยวนี้”
แก้วยืนนิ่ง ไม่ยอมพูดอะไร แล้วก็เหลือบไปเห็นสุขเดินตามมาห่างๆ สุขเห็นศักดาอยู่กับแก้วก็ชะงักรีบหลบไป แล้วซุ่มดูสถานการณ์อยู่ ครู่หนึ่งก็เห็นว่าแก้วนั้นเป็นรองจึงรีบวิ่งไปหาชงชางที่บ้าน ร้องเรียกเสียงดัง
“คุณชาญขอรับ”
ชงชาง กล้าและเข้มรีบวิ่งออกมาอย่างตกใจ
“ศักดากำลังบังคับให้คุณแก้วพาไปหาคุณหาญขอรับ”
ชงชางตกใจมาก
แก้วเดินนำศักดา เนื้อนางและสายมาตามทาง ศักดามองไปรอบๆ ก็หงุดหงิด สงสัย
“ที่ตรงนี้แกเคยพาเดินมาแล้วนี่”
“ในป่านี้มันก็เหมือนกัน ฉันก็สับสนได้เหมือนกันนะ”
“ไอ้นี่”
ศักดาตบหน้าแก้ว
“ไม่ต้องมาโกหกกู”
“ฉันไม่มีทางพาแกไปเจอหาญหรอก ต่อให้แกจะฆ่าฉัน ฉันก็ไม่กลัว”
แก้วท้าทาย ศักดายิ่งโมโหจะยิงแก้ว เนื้อนางตกใจเข้ามายื้อปืนไว้
“อย่าฆ่าใครอีกเลยนะพี่ศักดิ์ ฉันขอร้องล่ะ”
ศักดาไม่ฟัง สะบัดเนื้อนาออกอย่างแรง จนเนื้อนางล้มลง ปืนตกลงไปด้วย ศักดาจะก้มเก็บปืนแต่สายวิ่งเข้ามาผลักศักดากระเด็นไป ไม่ให้หยิบปืน ศักดาโมโห
“นังสาย”
“อย่าฆ่าใครอีกเลยเจ้าค่ะ บ่าวขอร้อง”
ศักดาโมโหตบสายอย่างแรง แล้วเหวี่ยงไปกระแทกกับโคนต้นไม้ สายสลบไปทันที เนื้อนางตกใจ
“พี่สาย”
ศักดาจะหยิบปืน แต่แก้วไวกว่ารีบหยิบปืนขึ้นมาแล้วจ่อศักดา แต่ศักดาเข้ามาแย่งปืนไปได้ ทั้งคู่แย่งปืนกันไปมาจนแก้วถูกยิงล้มลงแล้วแน่นิ่งไป
“หาที่ตายเองนะมึง”
ศักดาเข้าไปดึงเนื้อนาง
“ไปเนื้อนาง”
“พี่สายล่ะ”
“เอามันไปก็ไม่ได้ช่วยอะไร ปล่อยให้มันตายตรงนี้แหละ”
ศักดาฉุดเนื้อนางให้ลุกขึ้น แล้วเห็นรอยเท้าสองคู่ที่พื้นดินเดินทางขึ้นเขา ศักดาดึงเนื้อนางเดินตามรอยเท้านั้นไป เอื้องฟ้าตากผ้าอยู่หน้ากระท่อม แล้วหันไปเห็นศักดากับเนื้อนางเดินทางขึ้นมาถึงและกำลังเดินใกล้มาที่กระท่อม หญิงสาวตกใจรีบวิ่งเข้าไปข้างในกระท่อม เนื้อนางเห็นเอื้องฟ้าไกลๆ
“พี่ศักดิ์ เอื้องฟ้าอยู่นั่น”
ทั้งคู่รีบวิ่งไปที่กระท่อม หาญกำลังแต่งตัว เอื้องฟ้าวิ่งเข้ามาอย่างตกใจ
“คุณหาญ หนีเร็วเข้าเจ้าค่ะ พ่อกับแม่ตามมาถึงที่นี่แล้ว”
หาญตกใจ จับมือเอื้องฟ้าแน่น
“ไปเอื้องฟ้า”
ทั้งคู่วิ่งออกจากกระท่อมไปเฉียดฉิวกับที่ศักดาและเนื้อนางวิ่งมาถึง ศักดาและเนื้อนางจึงรีบวิ่งตามไปอีก
ชงชาง กล้า เข้มและสุขเดินตามรอยเท้ามา ชงชางมองเห็นบางอย่างก็อึ้งไป
“แก้ว”
แก้วนอนไม่ได้สติ หน้าตาบวมปูด ปากแตก และมีเลือดไหลซึมที่สีข้างด้วย
“แก้วถูกยิง แต่ไม่โดนที่สำคัญ” ชงชางบอก
กล้าสบายใจขึ้น พยายามเรียกให้แก้วได้สติ
“แก้ว ได้ยินพ่อมั้ย”
แก้วค่อยๆ รู้สึกตัว ลืมตาขึ้น เข้มหันไปเห็นสายนอนหมดสติอยู่อีกมุมก็ตกใจ
“นั่นคนของศักดานี่ขอรับ”
“สาย”
ชงชางรีบไปหาสาย สายได้สติขึ้นมาพอเห็นชงชางก็ตกใจ ลนลานไหว้ปลกๆ
“ว้าย อย่าทำอะไรบ่าวนะเจ้าคะ”
“ฉันไม่ทำอะไรเอ็งหรอก ศักดากับเนื้อนางล่ะ”
ทันใดนั้น เสียงปืนก็ดังขึ้น ทุกคนตกใจ ชงชางรีบวิ่งไปทางเสียงปืนทันที คนอื่นๆ ละล้าละลังเพราะมีคนเจ็บ กล้ากับสุขตัดสินใจอยู่ดูแก้วกับสาย ส่วนเข้มวิ่งตามชงชางไป แต่สายเป็นห่วงเนื้อนาง เลยกัดฟันข่มความเจ็บวิ่งตามไปอีกคน
ชงชางเปิดประตูกระท่อมเข้ามาแล้วหน้าเสีย เมื่อไม่พบใครเลย แล้วเสียงปืนก็ดังขึ้นอีก เขาวิ่งไปทางเสียงปืนทันที เข้มกับสายตามไป
หาญและเอื้องฟ้าวิ่งหนีศักดาและเนื้อนางมา ศักดาวิ่งไล่ต้อนตามมาแล้วยิงปืนไล่ หาญพาเอื้องฟ้าวิ่งไปที่ริมหน้าผา ทั้งคู่หยุดชะงัก หน้าเสีย กอดกันแน่นแล้วหันกลับมาทางศักดา ก็เห็นว่าศักดาถือปืนค่อยๆ เดินเข้ามาหา หาญกับเอื้องฟ้าถอยหลังหนีแต่ถอยไม่ได้มากเพราะจะตกหน้าผา ศักดายิ้มเยาะ
“หมดทางหนีแล้วไอ้หาญ ส่งลูกกูคืนมา”
“กลับมาหาแม่เถอะเอื้อง”
“ไม่จ้ะ เอื้องไม่กลับ เอื้องจะอยู่กับคุณหาญ”
“นังลูกไม่รักดี พ่อแม่ยืนอยู่ตรงนี้แต่กลับเลือกผู้ชายซะนี่ มานี่”
ศักดาจะเข้าไปดึงเอื้องฟ้า แต่หาญเอาตัวมาบังไว้แล้วถอยหลังหนีอีก
“ถ้าคุณยอมให้เราสองคนรักกัน เราจะยอมกลับ”
“ไม่มีทาง เพราะพ่อแกมันทำเลวกับตระกูลฉันเอาไว้มาก”
ชงชาง เข้มและสายวิ่งเข้ามาถึงก็ตกใจ เมื่อเห็นว่าหาญและเอื้องฟ้าถูกศักดากับเนื้อนางต้อนจนไปยืนหมิ่นเหม่อยู่ที่ริมหน้าผา
“หาญ”
“มาแล้วเหรอไอ้ชงชาง แกมาทันได้เห็นลูกแกตายพอดี”
“แกอย่าทำอะไรลูกฉันนะ ถ้าแกอยากจะฆ่าใครสักคนเพื่อแก้แค้นให้กับเรื่องร้ายๆ ในอดีตล่ะก็ แกมาฆ่าฉันนี่เลย ฉันยอมแล้ว แต่ปล่อยลูกฉันไป”
“ไม่”
“พ่อฉันไปทำอะไรให้ นอกจากเคยรักกับน้าเนื้อนาง”
“พ่อแกมันทำมากกว่านั้น”
“ชงชางฆ่าลุงของเอื้องฟ้า” เนื้อนางเล่า
ทั้งหาญและเอื้องฟ้าตะลึง ไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน
“แล้วมันก็ทำให้พ่อแม่ของเราสองคนต้องถูกบั่นคอ บ้านถูกยึด ต้องระเหเร่ร่อนแทบหาที่ซุกหัวนอนไม่ได้ ลำบากกันจนเลือดตาแทบจะกระเด็น”
“แต่เรื่องราวทั้งหมดมันจะไม่เกิดขึ้นถ้าหากคืนนั้นศักดาและนรอินทร์จะไม่บุกไปที่บ้านเพื่อที่จะฆ่าฉัน แล้วพ่อของเธอก็ฆ่าพ่อฉันด้วยเหมือนกันนะเนื้อนาง”
หาญและเอื้องฟ้าได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดก็ร้องไห้เสียใจ
“แล้วทำไม ทำไมต้องเอาเรื่องบาดหมางในอดีตของรุ่นพ่อรุ่นแม่มาทำลายความรักของเราด้วย แรงรักของคนรุ่นหลังอย่างเรา มันจะใช้ลบล้างแรงชังที่มีในอดีตบ้างไม่ได้รึยังไง” หาญคร่ำครวญ
“มันสายไปแล้ว ชีวิตมันต้องชดใช้ด้วยชีวิต”
ศักดาจะยิงหาญ ทุกคนตกใจ เอื้องฟ้ารีบเอาตัวมาบังหาญไว้ ศักดาเหนี่ยวไกปืนยิงปัง หาญกอดเอื้องฟ้าแล้วหมุนตัวเองเข้ามารับกระสุนแทน แต่แรงยิงในระยะใกล้ทำให้กระสุนแล่นเข้าสู่ร่างของทั้งคู่ ท่ามกลางเสียงร้องของทุกคน หาญกับเอื้องฟ้าผงะหงายหลังตกหน้าผาไป เนื้อนางกรีดร้องสุดเสียง
“ไม่”
เนื้อนางวิ่งถลาไปริมหน้าผา ชงชางตะลึงไม่แพ้เนื้อนาง ตะโกนสุดเสียง
“หาญลูกพ่อ”
ชงชางรีบวิ่งไปที่หน้าผา ชะโงกดูหาญและเอื้องฟ้า เห็นทั้งสองเกาะอยู่ขอบเหวอย่างหมิ่นเหม่เต็มที และกำลังจะหมดแรงเพราะบาดเจ็บจากการถูกยิง
“ส่งมือให้พ่อเร็ว”
“พ่อช่วยเอื้องก่อน”
หาญพยายามจะผลักตัวเอื้องฟ้าขึ้น เนื้อนางยื่นมือไปช่วยดึงอีกแรง แต่ไม่สำเร็จ ทั้งหาญและเอื้องฟ้าจวนจะตกเหว แต่ทั้งชงชางและเนื้อนางไม่ยอมปล่อยมือลูก ยังยื้อยุดเอาไว้อย่างสุดชีวิตแม้จะถูกคมหินบาดแขนทั้งสองข้างจนเลือดไหลซึมออกมาก็ตาม ศักดาหัวเราะสะใจ
“เจ็บปวดมั้ยล่ะไอ้ชงชาง ที่ได้เห็นลูกกำลังจะตายไปต่อหน้าต่อตาอย่างนี้น่ะ”
“พี่เป็นบ้าไปแล้วเหรอ ลูกเราด้วยนะ”
“มีลูกไม่รักดี ก็ไม่สมควรจะมี”
เนื้อนางร้องไห้แทบเสียสติ ศักดาไม่หยุดอยู่แค่นั้น ยังวาดปืนมาทางชงชางอีก
“คราวนี้ก็ถึงตาแกตายได้แล้ว ไอ้ชงชาง”
ศักดายิ้มสะใจ จะเหนี่ยวไก เข้มขยับจะยิงศักดา แต่ศักดาไวกว่า หันมายิงเข้มก่อน เข้มล้มลง ปืนหลุดจากมือกระเด็นไปใกล้สาย ศักดาเล็งปืนกลับไปที่ชงชางอีก จังหวะนั้นสายรวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลือ คว้าปืนของเข้มที่ตกอยู่ ยิงศักดากลางอก ร่างศักดากระตุกเฮือกอย่างแรง ตาเหลือกลานมองดูสายด้วยความงุนงง เจ็บปวด
“มึง ยิงกูทำไม อีสาย”
“กูทนมึงมามากพอแล้วไอ้ศักดา มึงทำร้ายคุณเนื้อนางและคนอื่นมามากเกินไปแล้ว คนเลวๆ อย่างมึง สมควรตายได้แล้ว”
สายยิงศักดาซ้ำอีกนัด แต่ศักดากัดฟันยิงสวนไป ทั้งศักดาและสายสะดุ้งเฮือกแล้วทรุดฮวบลงไปสิ้นใจทั้งคู่ ขณะที่ทุกคนกำลังตกตะลึงอยู่นั้น เนื้อนางกับชงชางได้สติ รีบหันกลับไปมองหาญและเอื้องฟ้า เห็นทั้งสองกอดกันแน่น จะตกลงไปที่หน้าผา
“พ่อ”
“แม่ เอื้องขอโทษ”
หาญและเอื้องฟ้าตกลงไปในเหวทันที
“เอื้อง”
“หาญ”
เนื้อนางและชงชางเสียใจเป็นที่สุด
“เอื้องทิ้งแม่ไปอย่างนี้แล้วแม่จะอยู่ได้ยังไง”
เนื้อนางหยิบหินปลายแหลมที่ตัวเองเก็บไว้ขึ้นมา
“เอื้องรอแม่ด้วย”
เนื้อนางจะเอาหินปลายแหลมแทงหัวใจตัวเอง แต่ชงชางดึงมือห้ามไว้
“อย่า เนื้อนาง”
“ปล่อยฉันนะชงชาง ฉันไม่เหลือใครแล้ว ให้ฉันตายเถอะ ฉันไม่อยากจะอยู่อีกแล้ว”
ชงชางไม่ยอมปล่อยให้เนื้อนางฆ่าตัวตายได้ เขาเอาหินแหลมขว้างทิ้งไปไกล เนื้อนางหมดหนทาง ร้องไห้โฮกับชงชาง
เช้าวันรุ่งขึ้น เนื้อนางนั่งซึมเศร้าอยู่ โดยมีเข้มเฝ้าไว้
“น้ำขอรับ”
เนื้อนางยังคงนั่งนิ่ง ไม่ได้ยินเข้มพูดเลย เข้มมองอย่างกลุ้มใจ สักครู่สุขเข้ามา
“คุณชาญให้มาตามคุณเนื้อนางขอรับ บอกว่าเจอ เอ่อ คุณหาญกับคุณเอื้องฟ้าแล้ว”
เนื้อนางลุกขึ้นทันที สุขและเข้มพาเนื้อนางมาที่ริมน้ำกลางป่า กล้าและแก้วรออยู่ก่อนแล้ว และเมื่อเนื้อนางเห็นภาพตรงหน้าก็อึ้งไป หาญและเอื้องฟ้านอนตายอยู่เคียงข้างกัน เนื้อตัวซีดเซียว ชงชางนั่งประคองร่างหาญไว้ เนื้อนางร้องไห้โฮ วิ่งเข้าไปกอดร่างเอื้องฟ้าแน่น
“เอื้องฟ้า แม่ผิดเอง แม่ขอโทษนะลูก”
เนื้อนางร้องไห้กอดศพลูกอยู่อย่างนั้น
วันต่อมา เนื้อนางร้องไห้จนแทบยืนไม่อยู่ตรงหน้าเมรุเผาศพ ชงชางต้องประคองไว้ มองดูศพลูกเมียที่ถูกเผาอย่างเศร้าเสียใจที่สุด
“พี่ผิดเองที่ยังวางความแค้นในอดีตได้อย่างไม่สนิทใจ หอมถึงต้องมาตายแบบนี้”
“เราผิดใช่มั้ยชงชาง ลูกของเรา และคนอื่นๆ เขาต้องมาตายก็เพราะเราใช่มั้ย”
“เรื่องทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นก็เพราะแรงชังของสองตระกูลของเรานั่นแหละเนื้อนาง ถ้าเรารู้จักอโหสิกรรมให้แก่กันเสียตั้งแต่แรก เรื่องเลวร้ายต่างๆ มันก็คงจะไม่เกิดขึ้นอย่างนี้”
เนื้อนางพยักหน้าทั้งน้ำตา แล้วคิดถึงศักดา
“สิ่งที่พี่ศักดิ์ทำกับฉัน ฉันขออโหสิให้ทุกอย่าง ไปดีนะพี่ ขอบคุณที่ดูแลและปกป้องฉันมาตลอดนะพี่สาย พี่เหมือนพี่สาวแท้ๆ ของฉันจริงๆ”
“พี่ฝากลูกด้วยนะหอม ลูกกับหอมไปดีแล้วและพี่ก็ดีใจที่ได้หอมเป็นคู่ชีวิต พี่สัญญาว่าพี่จะรักและคิดถึงหอมกับลูกตลอดไป”
แก้วร้องไห้ “ไปดีนะหาญ เอื้องฟ้าด้วย ถ้ามีโอกาสเราคงจะได้พบกันใหม่”
ชงชางหันมาพูดกับเนื้อนางซึ่งยังร้องไห้ไม่หยุด
“ต่อจากนี้ไป ฉันขออโหสิให้กับเธอ และทุกคนที่เคยทำร้ายฉันและตระกูลฉันทุกอย่าง และฉันก็ขอให้เธออโหสิให้กับฉันด้วย ได้มั้ย เนื้อนาง”
“ฉันอโหสิให้เธอทุกอย่างจ้ะ ชงชาง”
ทั้งสองยิ้มให้กันทั้งน้ำตา หลังเสร็จพิธีเผาศพ ทุกคนเดินออกมาจากวัดด้วยกัน
“แกจะกลับบ้านที่ปากน้ำโพเลยหรือเปล่าชาญ” กล้าถาม
ชงชางพยักหน้า “ฉันอยากพาลูกเมียฉันกลับบ้านแล้วล่ะ”
กล้าพยักหน้าให้อย่างเข้าใจ
น้อยยืนรออยู่ที่ท่าน้ำบ้านชงชางที่ปากน้ำโพอย่างร้อนใจ แล้วชงชางก็พาเนื้อนางเข้ามา น้อยมองอย่างงุนงง ไม่เข้าใจ
“คุณชาญพาคุณเนื้อนางมาทำไมเจ้าคะ แล้วหอมกับหาญล่ะเจ้าคะ”
ชงชางไม่ตอบ แต่หน้าเศร้ามากจนน้อยแปลกใจ แล้วน้อยก็เห็นที่ใส่อัฐิในมือของชงชางและเนื้อนาง ถึงกับอึ้งไป
“หอมกับหาญไปดีแล้วน้อย”
น้อยตะลึงงัน ทรุดลงร้องไห้โฮ ชงชางมองอย่างสะเทือนใจ ชงชางวางอัฐิของหอม ศักดาและสายไว้ แล้ววางอัฐิของหาญกับเอื้องฟ้าไว้คู่กัน
“แม้แต่ตอนตายเขายังไม่อยากพรากจากกัน ตอนนี้ก็ขอให้เขาได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ก็แล้วกันนะเนื้อนาง”
“ฉันขอบใจชงชางนะ ที่ยอมอภัยให้ฉันทุกอย่าง แล้วให้พี่สายกับพี่ศักดิ์มาอยู่ด้วยกันแบบนี้ ถึงแม้ว่าจะมาอยู่ได้เพียงแค่เถ้ากระดูกก็ตาม”
ทั้งคู่มองอัฐิทั้งหลายอย่างเศร้าใจ
เวลาเดียวกันนั้น เข้มและน้อยยืนอยู่หน้าที่บรรจุอัฐิของลำดวนภายในวัด
“หลับให้สบายนะลำดวน พี่เสียใจจริงๆ ที่ช่วยเอ็งไว้ไม่ได้ ไว้เกิดชาติหน้าเราเกิดมาเป็นผัวเมียกันอีกนะ แล้วพี่จะไม่ว่าไม่บ่นเอ็งอีกเลย”
“ถึงเอ็งจะปากเสียไปหน่อย แต่เอ็งก็มีน้ำใจช่วยหอมและข้า ไม่อย่างนั้นเอ็งก็ไม่ต้องมาตายแบบนี้ ฉันขอบใจเอ็งนะลำดวน” น้อยเศร้า
ทั้งคู่มองที่บรรจุอัฐิลำดวนอย่างเศร้าสร้อย
1 เดือนผ่านไป ชงชางมายืนส่งแก้วที่ท่าน้ำหน้าบ้าน
“จะไปจริงๆ รึแก้ว”
“ขอรับ ในเมื่อที่นี่ไม่มีหาญแล้ว ฉันก็เลยว่าจะขอกลับไปอยู่กับพ่อที่พระนครน่ะจ้ะ”
“ที่นี่ก็ไม่มีหอมแล้ว บ่าวก็ขอไปตามทางนะเจ้าคะ”
“พูดอะไรอย่างนั้นน้อย ถึงไม่มีหอม แต่น้อยก็เป็นเหมือนญาติสนิท เราร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาตั้งหลายปี จู่ๆ จะให้ฉันปล่อยน้อยไปตกระกำลำบากได้ยังไงกันล่ะ อยู่ที่นี่แหละ อยู่เป็นเพื่อนเนื้อนางเขาก็ได้”
“น้อยไม่ต้องกังวลไป ถึงยังไงฉันก็ไม่ได้จะขึ้นมาแทนที่คุณหอมหรอก ชงชางรักคุณหอม ข้อนี้เองฉันก็ยอมรับอย่างจริงใจ ฉันกับชงชาง เวลานี้เป็นเพียงมิตรที่ดีต่อกันเท่านั้นแหละจ้ะ อยู่ด้วยกันนะจ๊ะน้อย”
น้อยมองหน้าเนื้อนาง เห็นแววตาจริงใจ จึงยอมอยู่ต่อ
ชงชางและเนื้อนางมาไหว้อัฐิของทุกคน ทั้งคู่เริ่มสบายใจขึ้น
“กว่าฉันจะวางความแค้นได้อย่างสนิทใจ ทุกอย่างก็สายเกินไปแล้ว ฉันไม่มีโอกาสได้ดูแลหอมอย่างที่ควร ฉันไม่มีโอกาสได้ดูลูกเล่นละครอย่างที่ฝัน แล้วให้หาญรักกับเอื้องฟ้าอย่างที่ตั้งใจ ความคิดแค้นชิงชังที่มีมาตลอด 18 ปี มันกัดกินหัวใจของฉันจริงๆ”
“แรงชังมีแต่ทำให้เราสูญเสียทุกอย่าง แต่การอโหสิกรรมให้แก่กัน มันปลดปล่อยแรงชังและทำให้ชีวิตเราดีขึ้นชงชาง ฉันสัญญาว่า ต่อไปนี้ฉันจะใช้ชีวิตอย่างมีสติและเมตตา หากฉันคิดโกรธใครเมื่อใด ฉันจะย้อนกลับมาหาพวกเขา มาดูผลแห่งแรงชังเพื่อเตือนใจให้ฉันมีสติอีกครั้ง”
ทั้งสองยิ้มให้กัน แล้วหันไปมองที่บรรจุอัฐิของหอม เอื้องฟ้า หาญ ศักดาและสาย ที่ทุกคนล้วนตายด้วยผลของแรงชังทั้งสิ้น
"กายะกัมมัง วะจีกัมมัง มะโนกัมมังสัญจิจะกัมมัง อะสัญจิจะกัมมังขะมันตุ เม อะโหสิกัมมังภะวะตุ เม. กรรมใดๆ ไม่ว่าจะเป็นกายกรรม วจีกรรม มโนกรรม ที่ข้าพเจ้าได้ทำล่วงเกินแก่ผู้ใด ทั้งโดยตั้งใจก็ดี ไม่ได้ตั้งใจก็ดี ในภพชาติใดก็ตาม ขอให้เจ้ากรรมนายเวรทั้งหลาย จงโปรดยกโทษให้เป็นอโหสิกรรมแก่ข้าพเจ้า อย่าได้จองเวรจองกรรมต่อกันอีกเลย สาธุ”
จบบริบูรณ์...
