แรงชัง ตอนที่ 21
หอมยืนเหม่ออยู่ที่หน้าต่างห้อง คิดถึงเรื่องของชงชางกับเนื้อนางที่ลำดวนบอก เธอร้องไห้เสียใจที่ชงชางปิดบังมาตลอด น้อยเดินเข้ามา มองอย่างสงสาร หอมรีบเช็ดน้ำตา
“ยังไม่เลิกร้องไห้อีกรึ คุณชาญเขาก็บอกแล้วไงว่าที่ต้องปิดบังเอ็ง ก็เพราะท่านกลัวว่าเอ็งจะคิดมากแบบนี้ไง”
“พี่น้อยคิดอย่างนั้นจริงๆ รึ แต่ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นเลยพี่ ที่พี่ชาญไม่ยอมเอ่ยถึงก็เพราะกลัวว่าตัวเองจะตัดใจจากเนื้อนางไม่ได้ต่างหาก แล้วที่พยายามจับเด็กสองคนนั่นแยกกันก็คงจะเป็นเหตุผลเดียวกัน พี่ชาญเขาคงไม่เคยรักฉันเลยล่ะพี่น้อย”
หอมน้ำตาไหลอีกครั้งด้วยความเสียใจ น้อยถอนใจ สงสารหอมมาก ครู่หนึ่ง ชงชางเดินมาถึงหน้าห้อง น้อยก็เปิดประตูเดินออกมาพอดี
“หอมล่ะ”
“ร้องไห้จนหลับไปแล้วล่ะเจ้าค่ะ คุณชาญเจ้าคะ บ่าวถามจริงๆ เถอะ คุณชาญยังตัดใจจากคุณเนื้อนางไม่ได้ใช่มั้ยเจ้าคะ ตอนนี้หอมมันก็เอาแต่คิดว่าคุณชาญไม่เคยรักมันเลย”
“ฉันจะพูดกับหอมเอง”
ชงชางเข้าห้องไป น้อยถอนใจ
“ก็ไม่ตอบให้หายค้างคาใจซะอย่างนี้ นังหอมมันถึงคิดมาก เฮ้อ”
ขณะนั้น หอมนอนอยู่บนเตียง หลับตาลงแต่ไม่ได้หลับจริงๆ ชงชางนั่งลงที่เตียง หอมพลิกตัวหันหลังให้ทันที ชงชางถอนใจ รู้ว่าหอมคงไม่อยากพูดกับเขาดีๆ
เอื้องฟ้านั่งพับผ้าอยู่กับสายและเนื้อนางภายในกระท่อมกลางป่า แต่เอื้องฟ้าเอาแต่เหม่อลอยคิดถึงหาญ เนื้อนางและสายมองหน้ากัน เข้าใจ เนื้อนางถอนใจ สงสารลูกที่ยังตัดใจจากหาญไม่ได้ เธอเอามือวางที่ตักเอื้องฟ้า เอื้องฟ้าสะดุ้งตกใจ ตื่นจากภวังค์
“ตัดใจซะเถอะลูกเอ๊ย เรากับเขามันอยู่คนละข้าง เดินทางขนานกันแบบนี้ คงจะไม่มีวันลงเอยกันได้”
“เอื้องทำไม่ได้หรอกจ้ะแม่”
“ทำไม่ได้ก็ต้องทำ ไม่อย่างนั้นเอื้องต้องเสียใจแบบนี้ไปตลอดชีวิต”
เอื้องฟ้าเศร้า
ลำดวนยืนป้วนเปี้ยนอยู่ตรงแถวหน้าต่างห้องหาญ แก้วเซ็งๆ จะไปหาหาญก็ไม่ได้เพราะลำดวนยืนเฝ้าอยู่ตลอด บ่าวหญิงเดินถือถาดใส่ถ้วยยาเข้ามา แก้วรีบดึงแขนเอาไว้
“ช่วยอะไรฉันหน่อยนะ”
แก้วหยิบเงินให้บ่าว บ่าวฟังแผนการของแก้วแล้วก็เดินตรงไปหาลำดวน
“นังลำดวนๆ เอ็งเอาถ้วยยานี่ไปให้คุณหอมที คุณหอมเธอปวดหัวมาก”
“แล้วทำไมเอ็งไม่ไปเองวะ”
“ฉันลืมยกหม้อลงจากเตาน่ะ ประเดี๋ยวจะแห้งจนหม้อไหม้พอดี”
“วุ้ย”
ลำดวนถือถาดยาออกไป บ่าวหญิงหันไปยิ้มให้แก้วซึ่งแอบมองอยู่หลังพุ่มไม้ แก้วพยักหน้าแล้วรีบวิ่งไปใต้ถุนตรงหน้าต่างห้องหาญ หยิบบันไดสูงออกมาพาดไว้ที่หน้าต่างห้อง แล้วรีบปีนขึ้นไป หาญเดินวนไปวนมาอย่างร้อนใจ ไม่รู้ว่าที่ให้แก้วไปสืบเรื่องเอื้องฟ้าจะเป็นอย่างไรบ้าง
“หาญ”
หาญหันไปมอง เห็นแก้วปีนบันไดขึ้นมาก็รีบเดินไปหา
“เป็นยังไงบ้าง รู้รึยังว่าเอื้องฟ้าไปอยู่ไหน”
แก้วส่ายหน้า หาญถอนใจเครียด
“แล้วฉันจะทำยังไงดีแก้ว ฉันจะไม่ได้เจอเอื้องอีกแล้วรึ”
หาญคิดถึงคำพูดของเอื้องฟ้าขึ้นมา
“แต่ไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหน เอื้องจะหาทางออกมาพบคุณหาญที่ท่าน้ำนะจ๊ะ”
หาญเริ่มยิ้มออก มีความหวังที่จะได้เจอเอื้องฟ้า
“ฉันคิดออกแล้วแก้ว แต่แกต้องช่วยฉัน”
แก้วหน้าตื่น อยากรู้ว่าหาญมีแผนอะไรอีก
ลำดวนเดินถือถาดยาเปล่ามา แล้วหันไปเห็นคนกำลังปีนลงมาจากบันไดที่พาดไว้ตรงหน้าต่างห้องหาญ
“นั่น คุณหาญ”
แก้วปลอมตัวเป็นหาญ หันมาตามเสียงอย่างตกใจ รีบกระชับผ้าคลุมหน้าแล้วกระโดดลงจากบันได รีบวิ่งหนีไป
“คุณหาญ เฮ้ยใครมาช่วยกันสิเว้ย คุณหาญหนีไปแล้ว”
ลำดวนรีบวิ่งตามไป ขณะที่หาญยืนอยู่ที่หน้าต่าง เห็นลำดวนวิ่งไล่ตามแก้วไป
“ฉันทำให้แกเดือดร้อนอีกแล้ว”
หาญรีบปีนบันไดลงไป แล้ววิ่งไปอีกทาง
คืนนั้น เอื้องฟ้าไม่หลับ พลิกตัวไปมา เพราะคิดถึงหาญ เธอลุกขึ้นมามองทุกคนอีกครั้งก็เห็นว่าเนื้อนาง ศักดาและสายกำลังหลับสนิท เอื้องฟ้าจึงตัดสินใจลุกออกไป
หาญวิ่งมาที่ท่าน้ำ แต่ไม่เห็นเอื้องฟ้า คิดว่าหญิงสาวคงไม่มาตามสัญญา หาญตะโกนระบายอารมณ์
“เอื้องฟ้า”
หาญนั่งคอตกคิดว่าคงไม่เจอเอื้องฟ้าแล้ว ทันใดนั้นเอื้องฟ้าก็วิ่งเข้ามา เห็นคนนั่งอยู่ก็ชะงักไป แต่พอมองให้ถ้วนถี่ก็ยิ้มออก เมื่อรู้ว่าคนที่นั่งอยู่คือหาญ
“คุณหาญ”
“เอื้องฟ้า”
หาญยิ้มดีใจ วิ่งเข้าไปกอดเอื้องฟ้าแน่น
“ฉันคิดว่าเอื้องจะไม่มาซะแล้ว”
“สัญญาต้องเป็นสัญญาเจ้าค่ะ”
ทั้งคู่กอดกันอย่างแสนคิดถึง
แก้ววิ่งหนีมาอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งออกไปทางหนึ่ง ลำดวนวิ่งตามมา
“คุณหาญ หยุดนะเจ้าคะ”
ลำดวนหยุดยืนหอบอยู่ครู่หนึ่ง มองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นใครแล้ว
“โอ๊ย ไปไหนแล้วเนี่ย”
ลำดวนยืนหัวเสียอยู่ครู่หนึ่งก็จำต้องเดินกลับไป แก้วเดินออกมาจากที่ซ่อน มองลำดวนเดินกลับไปแล้วก็ถอนใจโล่งอกที่ไม่ถูกจับได้
ขณะที่หาญและเอื้องฟ้ายังคงกอดกันอยู่ที่ท่าน้ำ
“เอื้องไปอยู่ที่กระท่อมกลางป่าไม่ไกลจากนี่เองจ้ะ คุณหาญไม่ต้องกังวลนะจ๊ะ ถึงยังไงเอื้องก็ต้องหาทางแอบพ่อกับแม่มาหาคุณหาญอย่างวันนี้ให้ได้”
“ไม่เอื้อง ฉันจะไม่ยอมห่างจากเอื้องอีกแล้ว เราหนีไปด้วยกันนะ”
“ครั้งก่อนตอนที่คุณหาญบอก พ่อกับแม่ก็รู้แล้วจ้ะว่าเราจะหนีไปพระนคร ถ้าครั้งนี้เราหนีไปจริงๆ ท่านต้องตามตัวเจอแน่ๆ”
“เราจะไม่ไปพระนคร เชื่อฉันนะเอื้องฟ้า ฉันจะพาเธอไปในที่ที่ไม่มีอุปสรรคแก่ความรักของเรา”
เอื้องฟ้าชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง แต่พอเห็นสายตาเว้าวอนของหาญก็ยอมพยักหน้าตกลง หาญยิ้มดีใจ ดึงเอื้องฟ้ามากอดแน่น
เวลาต่อมา หาญเดินมาส่งเอื้องฟ้าที่หน้ากระท่อมกลางป่า
“คุณหาญรีบกลับไปเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวพ่อแม่เอื้องจะตื่นมาเห็น”
“เอื้องก็รีบเก็บเสื้อผ้านะ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะให้แก้วมารับไปที่ท่าน้ำ แล้วเราจะหนีไปด้วยกัน”
“เจ้าค่ะ”
หาญกลับไป เอื้องฟ้ารีบเดินเข้ากระท่อมไป
คืนเดียวกันนั้น ชงชางยืนกลุ้มใจเรื่องของหอมอยู่ ลำดวนเดินมาอย่างรวดเร็ว ไม่ทันเห็นชงชาง ชายหนุ่มจึงเรียกเอาไว้
“ลำดวน”
ลำดวนสะดุ้ง หันมามองชงชาง
“เจ้าคะ เอ่อ คุณชาญยังไม่นอนหรือเจ้าคะ”
“ถ้านอนแล้วเอ็งจะเห็นข้ามายืนตรงนี้รึ แล้วขึ้นมาทำอะไรบนเรือนดึกๆ แบบนี้”
“คุณหาญเจ้าค่ะ คุณหาญปีนหน้าต่างหนี”
“เอ็งว่าอะไรนะ”
ชงชางตกใจมาก ขณะเดียวกัน แก้วยืนรอหาญที่ด้านล่างตรงหน้าต่างห้องอย่างกังวลใจ ครู่หนึ่งหาญก็วิ่งเข้ามา แก้วรีบเข้าไปใต้ถุน ดึงบันไดสูงออกมาพาดให้หาญ
“เร็วเข้าเถอะ ลำดวนมันกลับมาถึงบ้านแล้ว”
หาญรีบปีนบันไดขึ้นไป ชงชางเดินมาหน้าห้องหาญสีหน้าเคร่งเครียด ลำดวนตามเข้ามาด้วย เข้มเห็นลำดวนแล้วถอนใจคิดว่าคงไปฟ้องอะไรชงชางอีก
“เปิดประตู”
“มีอะไรหรือขอรับ”
“อย่าถามมากเลย รีบเปิดเร็วเข้า” ลำดวนสั่ง
เข้มกุลีกุจอเปิดประตู ชงชางเดินเข้าไปในห้องหาญ
“หาญ”
ชงชางมองไปทั่วๆ ห้องแล้วชะงักเมื่อเห็นหาญนอนหลับอยู่บนเตียง เขาหันไปมองหน้าลำดวน ลำดวนหน้าเจื่อน รีบเดินไปดูที่หน้าต่าง เห็นว่าด้านล่างพื้นว่างเปล่าไม่มีบันไดเลย ลำดวนหน้าซีด
“แต่บ่าวเห็น”
“เอ็งน่ะ หูตาฝ้าฟางตลอดนังลำดวน” เข้มตำหนิ
“เอ๊ะ”
“ครั้งนี้พลาดไปก็ช่างเถอะ แต่ครั้งหน้าเฝ้าให้ดีก็แล้วกัน”
ชงชางเดินออกไป ลำดวนมองหาญด้วยความรู้สึกค้างคาใจ ไม่ยอมออกจากห้อง จนเข้มต้องลากออกไปแล้วปิดประตูลง หาญลืมตาขึ้นมา เห็นว่าทุกคนออกไปแล้วก็โล่งใจ รีบเดินไปที่หน้าต่าง เรียกเบาๆ
“แก้ว แก้ว”
แก้วรีบออกมาจากใต้ถุน
“คุณพ่อไปแล้ว แกรีบไปพักเถอะ แล้วพรุ่งนี้อย่าลืมทำตามแผนของเรา”
แก้วรีบวิ่งออกไป
ตอนเช้า สาย เนื้อนางและเอื้องฟ้าช่วยกันเก็บหมอนและผ้าห่ม แต่ศักดายังนอนไม่ตื่น เอื้องฟ้าเดินไปปลุก
“พ่อจ้ะ ตื่นเถอะจ้ะ”
ศักดาร้องอืออาโวยวายไม่ยอมตื่น สายมองแล้วส่ายหน้าเวทนา
“ปล่อยให้นอนไปก่อนเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวตื่นขึ้นมาก็คงมาหาเรื่องบ่นเราอีกนั่นล่ะ”
“งั้นฉันเข้าไปในป่าหน่อยดีกว่า ได้กล้วยมาสักเครือแก้หิวก็ยังดี”
“เอื้องไปช่วยนะจ๊ะแม่”
เนื้อนางเดินออกไปกับเอื้องฟ้า สายเก็บที่นอนไปเรื่อย แล้วก็เห็นห่อผ้า จึงหยิบขึ้นมาดูด้วยความแปลกใจ
“ห่ออะไร”
ศักดาละเมอโวยวายขึ้นมาอีก
“จะนอนโว้ย”
สายตกใจรีบวางห่อผ้าลง
“นอนไปเถอะเจ้าค่ะ”
สายเดินออกไป
เนื้อนางเอามีดฟันเครือกล้วย เอื้องฟ้ายืนอยู่ข้างๆ
“ให้เอื้องช่วยเถอะจ้ะแม่”
“ไม่เป็นไรลูก เดี๋ยวก็จะได้แล้วล่ะ”
เนื้อนางฟันเครือกล้วยได้สองสามทีก็รู้สึกเหนื่อย ปาดเหงื่อที่หน้า เอื้องฟ้ามองสงสารที่เห็นแม่ลำบาก พลันก็นึกถึงคำพูดของหาญเมื่อคืน
“เอื้องก็รีบเก็บเสื้อผ้านะ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะให้แก้วมารับไปที่ท่าน้ำ แล้วเราจะหนีไปด้วยกัน”
เอื้องฟ้าเห็นแม่เหนื่อยแล้วเริ่มลังเล
แก้ววิ่งมาถึงหน้ากระท่อมกลางป่า ผิวปากเรียกเอื้องฟ้าออกมา ระหว่างนั้น เอื้องฟ้าและเนื้อนางวางเครือกล้วยลงที่พื้นคนละเครือ ศักดามองแล้วก็เบื่อหน่าย
“หาของที่กินได้ที่มันดีกว่านี้ได้มั้ยเนื้อนาง”
“กินไปก่อนเถอะพี่ศักดิ์ ตอนนี้จะออกไปซื้อกับข้าวกับปลาก็ลำบาก ไม่รู้จะเจอคนของชงชางเมื่อไหร่”
เสียงผิวปากของแก้วดังเข้ามา เอื้องฟ้ารู้ทันทีว่าแก้วมารับแล้ว
“งั้นเอื้องขอไปดูข้างนอกเดี๋ยวนะจ๊ะ เอื้องเห็นว่ามีต้นตำลึงอยู่ น่าจะเด็ดมาทำกับข้าวได้”
เอื้องฟ้ารีบออกไป แก้วยืนรออยู่อย่างกังวลใจ กลัวใครจะมาเห็น แล้วเอื้องฟ้าก็ออกมา แก้วยิ้มดีใจ
“ออกมาซะที ไปกันเถอะ แล้วเสื้อผ้าล่ะ ไม่เอาไปด้วยรึ”
“ฉันไม่ไปได้มั้ยจ๊ะคุณแก้ว ฉันไม่อยากทิ้งแม่เลย”
“อ้าว แล้วกัน ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะเอื้องฟ้า ไอ้หาญมันอุตส่าห์ให้ฉันมารับเธอ มันก็ต้องหนีพ่อแม่เหมือนกัน ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”
“ทำไมจ๊ะ คุณหาญจะเป็นอะไร”
เอื้องฟ้ากังวลใจ กลัวว่าหาญจะทำอะไรที่มีอันตราย
หอมนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว วางช้อนลงอย่างกระแทกกระทั้น ลุกพรวดขึ้น ไม่พอใจมาก ชงชางกับน้อยก็นั่งอยู่ด้วย
“ที่พี่เข้าไปดูลูกเมื่อคืนแบบนั้นก็เพราะตั้งใจว่าจะจับผิดลูกใช่มั้ยคะ ทำไมพี่ไม่ยอมเชื่อใจลูกสักที หรือว่าจะให้ฉันไปนอนเฝ้าลูกเลยดีมั้ย”
ชงชางพูดไม่ออก น้อยเห็นท่าไม่ดีก็รีบปรามหอม
“หอม ใจเย็นๆ สิ”
ลำดวนเข้ามาอย่างรีบร้อน
“แย่แล้วเจ้าค่ะ คุณหาญไม่สบาย ตัวร้อนจี๋เลยเจ้าค่ะ”
หอมกับชงชางตกใจเป็นห่วงหาญ รีบเดินไปที่ห้องลูก หาญนอนไออยู่บนเตียง หน้าซีดเซียว หอมรีบเดินเข้ามาอย่างร้อนใจ ชงชาง ลำดวนและเข้มตามเข้ามา
“หาญเป็นยังไงบ้างลูก ตัวร้อนเชียว เป็นยังไงล่ะคะ เห็นถึงผลของแรงเกลียดชังของพ่อแม่รึยัง ลูกเราต้องมาตรอมใจจนป่วยแบบนี้ก็เพราะพี่”
หอมใส่อารมณ์กับชงชาง ชายหนุ่มพยายามระงับอารมณ์ไม่อยากทะเลาะด้วย
“ลำดวน ไปตามหมอที”
“เจ้าค่ะ”
“ไม่ต้อง” หาญร้องห้าม
ลำดวนชะงัก ไม่กล้าออกไป หาญหันไปออดอ้อนหอม
“ลูกขอนอนพักสักครู่นะขอรับคุณแม่ เดี๋ยวก็คงจะดีขึ้น”
“แต่ให้หมอมาดูอาการสักหน่อยก็ดีนะลูก”
หาญส่ายหน้าไม่ยอม หอมจึงไม่อยากขัดใจลูก
“เอาเถอะจ้ะๆ ไม่ก็ไม่ งั้นแม่ไปนะลูก นอนเยอะๆ ล่ะ”
หอมหันไปพูดกับชงชางอย่างประชดประชัน
“ไปสิคะ หรือว่าจะเอาหมอน ผ้าห่มมานอนเฝ้าลูกตรงนี้”
หอมเดินออกไป ชงชางส่ายหน้าหนักใจแล้วเดินตามไป เมื่อทุกคนออกไปหมดแล้ว หาญก็รีบลุกขึ้น เปิดหมอน ซึ่งใต้หมอนมีใบแก้วอยู่ หาญหยิบขึ้นมาแล้วยิ้มๆ คิดถึงตอนที่แก้วเอาใบแก้วมาให้
“เอ้า ใบแก้วที่แกอยากได้”
หาญเด็ดใบแก้วกินสามสี่ใบ แม้จะขม แต่ก็ทนกิน หาญมองใบแก้วแล้วสำนึกผิด
“ลูกขอโทษนะขอรับคุณแม่”
เมื่อออกมาจากห้องหาญ หอมหันมาสั่งลำดวน
“ลูกฉันป่วยขนาดนี้ก็คงจะไม่มีแรงหนีไปไหน อย่ามาทำตัววุ่นวายจับผิดลูกฉันแล้วเอาเรื่องไปฟ้องคุณชาญอีกล่ะลำดวน ไม่อย่างนั้นฉันจะให้แกออกจากเรือน”
หอมเดินออกไป ชงชางกับน้อยมองหน้ากันหนักใจ ลำดวนหน้าเสียเพราะหอมไม่เคยพูดจาเด็ดขาดแบบนี้
แก้วคุยกับเอื้องฟ้าอยู่หน้ากระท่อมกลางป่า เพราะเอื้องฟ้ายังลังเลอยู่
“ว่ายังไงล่ะเอื้องฟ้า ต้องรีบไปแล้วนะ”
“ตกลงจ้ะ คุณแก้วรอก่อนนะจ๊ะ เอื้องจะไปเอาเสื้อผ้า”
เอื้องฟ้ายังไม่ทันเดินเข้าบ้าน ศักดาก็เดินออกมา
“คุยกับใครน่ะ”
เอื้องฟ้ากับแก้วตกใจ แก้วรีบวิ่งหลบทันที ศักดาจึงยังไม่ทันเห็น
“เปล่าจ้ะ”
“แล้วไหนล่ะตำลึง”
“เอ่อ เอื้องตาฝาดน่ะจ้ะ”
เอื้องฟ้าจำต้องเดินเข้าบ้านไป ศักดากวาดตามองหาอย่างแปลกใจ แต่เมื่อไม่เห็นใครก็เดินเข้าบ้านไป แก้วแอบมองศักดาอย่างโล่งอก ที่เกือบถูกจับได้
เวลาผ่านไป เอื้องฟ้านั่งชะเง้อออกไปที่หน้ากระท่อมอย่างร้อนใจไม่รู้ว่าป่านนี้แก้วจะกลับไปแล้วหรือยัง ศักดานั่งเด็ดกล้วยกินอย่างเซ็งๆ เมื่อทนกินไม่ไหวก็ปาทิ้งอย่างแรง
“โว้ย เบื่อโว้ย กินแต่กล้วยแบบนี้ นังสาย เอ็งไปตลาด ไปซื้อข้าวมา แล้วเอาเหล้ามาด้วย”
“แล้วถ้าบ่าวถูกจับได้ล่ะเจ้าคะ”
“มันก็เรื่องของเอ็ง”
“อ้าว”
เอื้องฟ้าได้ทีที่จะออกไปหาแก้วก็รีบเดินมาหาสาย
“ไปเถอะป้าสาย เอื้องไปด้วย”
“จะดีเหรอเจ้าคะ”
“นั่นสิลูก ไม่ต้องไปหรอก พี่สายด้วย อย่าไปเลยมันอันตราย”
“เอ๊ะ เนื้อนาง แล้วจะทนนั่งกินไอ้กล้วยนี่อีกนานแค่ไหน”
“ให้ไปเถอะจ้ะแม่ ไม่อย่างนั้นพ่อคงไม่ยอมหรอก”
“ถ้าอย่างนั้นบ่าวก็คงต้องระวังตัวให้ดีกว่าเดิมแล้วล่ะเจ้าค่ะ”
สายเดินออกไป เอื้องฟ้าหันไปมองห่อผ้าอย่างชั่งใจ แล้วตัดสินใจไม่ถือห่อผ้าไปด้วย ขณะที่แก้วนั่งรอเอื้องฟ้าอย่างร้อนใจ สายและเอื้องฟ้าออกจากบ้านมาด้วยกัน เอื้องฟ้ามองหาแก้วไปทั่ว จนมาเจอแก้วยืนแอบอยู่ที่หลังต้นไม้ หญิงสาวพยักหน้าให้แก้วเป็นเชิงว่าพร้อมแล้ว แล้วเอื้องฟ้าก็เดินตามสายไป แก้วเดินตามหลังทั้งคู่ไปทันที
หาญโยนห่อผ้าลงมาทางหน้าต่างห้อง แล้วปีนลงมาจากหน้าต่างด้วยผ้าแพรที่ผูกเป็นผืนยาว กระโดดลงมาถึงพื้น มองซ้ายมองขวาแต่ไม่เห็นใครจึงรีบหยิบห่อผ้ามาสะพายแล้ววิ่งออกไป แล้วเห็นชงชางและน้อยยืนคุยกันอยู่ หาญค่อยๆ ย่องหนีออกไปอีกทาง ชงชางยืนคุยกับน้อยด้วยความกลุ้มใจ ไม่รู้เลยว่าหาญหนีไปแล้ว
“ฉันไม่คิดเลยว่าหอมจะเป็นแบบนี้”
“ตอนนี้หอมกำลังเครียด ทั้งเรื่องคุณชาญ ไหนจะเรื่องหาญอีก ก็คงจะอารมณ์ฉุนเฉียวแบบนี้ไปอีกสักพักหนึ่งแหละเจ้าค่ะ”
ชงชางเครียด
สายเดินจูงมือเอื้องฟ้ามา โดยถือห่อข้าวและขวดเหล้ามาด้วย
“รีบกลับเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวคนของคุณชาญมาเห็นเข้า”
เอื้องฟ้าพยายามชะลอฝีเท้าลงและชะเง้อมองหาแก้ว เห็นว่าแก้วยืนหลบที่มุมหนึ่งและกำลังกวักมือเรียกเอื้องฟ้า หญิงสาวส่ายหน้าว่าไปไม่ได้ แล้วพยักหน้าให้แก้วดูว่าสายไม่ยอมปล่อยมือเลย แก้วกลุ้มใจ คิดหาทางดึงเอื้องฟ้าออกมาจากสายให้ได้ เขามองซ้ายมองขวาหาคนช่วย เห็นชาวบ้าน 2 คนเดินมา แก้วยิ้มออกทันที
สายกับเอื้องฟ้ารีบเดินกลับบ้าน แล้วจู่ๆ ก็มีชาวบ้านวิ่งเข้ามาทำทีตะโกนเรียกคนอื่นๆ ที่อยู่ละแวกนั้น
“เร็ว เร็ว คุณชาญเรียกให้ไปรวมตัว บอกว่าใครหาตัวคนที่ชื่อศักดาเจอจะให้รางวัลอย่างงามเลย ไปเร็วพวกเรา”
สายกับเอื้องฟ้าตกใจ สายปล่อยของทุกอย่างลงกับพื้น แล้วเอามือทาบอก
“รีบไปเถอะเจ้าค่ะ”
สายรีบเดินนำเอื้องฟ้าไป แก้วได้ทีรีบพาชาวบ้านหญิงอีกคนวิ่งเข้ามา แก้วฉุดมือเอื้องฟ้าออกมาให้ห่างจากสายแล้วผลักให้ชาวบ้านคนนั้นเข้าไปแทน ก่อนจะพาเอื้องฟ้าวิ่งออกไป สายพูดโดยไม่ทันมองหน้า
“เดินเร็วๆ สิเจ้าคะ”
สายหันมาจะจับมือเอื้องฟ้าให้รีบเดิน แต่พอเห็นว่าเป็นคนอื่นก็ผงะไป แล้ววิ่งมองหาเอื้องฟ้าไปทั่ว
“คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ”
สายกังวลใจมากที่เอื้องฟ้าหายไป เธอรีบกลับมาบอกเนื้อนาง เนื้อนางตกใจมาก
“เอื้องฟ้าหายไป”
สายยืนคอตกร้องไห้ ศักดาโกรธจัด
“เอ็งดูลูกข้ายังไงทำไมปล่อยให้หายไป ฮึนังสาย”
ศักดาโมโหจะเข้าไปตบสาย สายรีบยกมือไหว้ขอโทษ เนื้อนางก็รีบแทรกเข้ามาห้ามไว้
“อย่าพี่ศักดิ์ รีบหาลูกก่อนดีกว่า ไม่รู้ว่าลูกจะไปอยู่ไหนแล้ว”
“แต่เหมือนบ่าวเห็นแว่บๆ นะเจ้าคะ”
“เห็นอะไร”
“คุณแก้วเจ้าค่ะ”
เนื้อนางและศักดามองหน้ากัน คิดว่าเอื้องฟ้าต้องไปหาหาญแน่ๆ
หาญยืนรอเอื้องฟ้าและแก้วอยูที่ท่าเรือ ครู่หนึ่งแก้วก็พาเอื้องฟ้าวิ่งเข้ามา หาญไม่เห็นเอื้องฟ้าถือห่อผ้ามาก็ใจเสีย
“ห่อผ้าล่ะเอื้องฟ้า นี่จะไม่หนีไปด้วยกันรึ”
“ไม่ใช่เจ้าค่ะ แต่เอื้องไม่รู้จะหยิบมายังไงต่างหาก”
หาญเบาใจ สีหน้าดีขึ้น
“แค่พาเอื้องฟ้าหนีออกมาก็ยากแล้ว เสื้อผ้าไปหาซื้อเอาดาบหน้าเถอะ รีบไปเถอะหาญ เดี๋ยวทุกคนจะรู้ตัว เอาเงินนี่ไว้ใช้นะ ฉันมีเท่านี้แหละ”
หาญมองแก้วอย่างซึ้งใจ
“ขอบใจมากนะแก้ว ฉันโชคดีจริงๆ ที่มีเพื่อนตายอย่างแก”
“เออๆ รีบไปเถอะ อย่ามาพิรี้พิไรเลย แล้วนี่ตกลงแกจะพาเอื้องฟ้าไปไหน”
“ชุมพร แต่แกอย่าบอกใครเด็ดขาดนะ แม้แต่แม่ฉัน แม่ฉันเป็นคนใจอ่อน ถูกคุณพ่อเกลี้ยกล่อมหน่อยก็คงยอมบอกแล้ว”
“รู้แล้วน่า”
“ฉันไปนะ”
“ฉันไปนะจ๊ะ ขอบคุณคุณแก้วจริงๆ จ้ะ”
หาญพาเอื้องฟ้าลงเรือแล้วพายออกไป แก้วยืนมองน้ำตาซึม
“ฉันคงคิดถึงแกแน่ๆ เลยว่ะหาญ”
แก้วรู้สึกใจหาย ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยอยู่ห่างจากหาญเลย
ลำดวนมาที่หน้าประตู อยากจะเข้าไปดูหาญในห้องแต่เข้มยืนขวางไว้
“ถอยไปพี่เข้ม ฉันจะเข้าไปดูว่าคุณหาญเธอเป็นยังไงบ้าง”
“นี่ยังไม่ทันข้ามวันเอ็งก็ลืมคำสั่งของคุณหอมแล้วรึ อยากจะระเห็จออกจากเรือนนี้หรือยังไง”
“เอ๊ะ ก็ฉันอยากรู้นี่ ถอยไป”
เข้มจับแขนลำดวน มองหน้าอย่างจริงจัง ไม่ให้เข้า ลำดวนจำต้องยอม
“เออๆ ไปก็ได้”
ลำดวนออกไป แต่ยังมุ่งมั่นอยากจะรู้เรื่องหาญมาก
“ไม่ให้เข้าหน้าประตู ฉันก็มีทางอื่น”
ลำดวนมองต้นไม้อย่างหมายมั่นแล้วก็ปีนขึ้นไปทันที
“ไม่มีอะไรมาขวางนังลำดวนคนนี้ได้หรอก”
ลำดวนปีนขึ้นไป แล้วชะโงกมองไปที่ห้องของหาญ เห็นห้องว่างเปล่าไม่มีใครอยู่เลย
“เฮ้ย คุณหาญหายไปไหน แล้วนั่น”
ลำดวนเห็นผ้าแพรพาดคาไว้ที่หน้าต่างก็ตื่นเต้นมาก
“มีเรื่องอีกแล้วโว้ย”
น้อยเดินผ่านมา เห็นลำดวนปีนต้นไม้ชะโงกมองที่หน้าต่างห้องของหาญก็ไม่พอใจ รีบเดินเข้ามาหาทันที
“นังลำดวน”
ลำดวนตกใจสุดขีด เผลอปล่อยมือ ทำให้ตกต้นไม้ลงมาร้องโอดโอย แต่น้อยไม่สนใจ มองลำดวนอย่างโกรธจัด
“เอ็งมามองอะไรที่ห้องหลานของข้า”
น้อยพาลำดวนมาหาหอม หอมโกรธมาก
“คำสั่งฉันไม่เป็นคำสั่งใช่มั้ยลำดวน ดี งั้นเอ็งก็เก็บเสื้อผ้าแล้วออกไปจากเรือนนี้เลย”
“โธ่ คุณหอมเจ้าคะ บ่าวแค่หวังดีนะเจ้าคะ เมื่อกลางวันคุณหาญไม่ยอมกินข้าว บ่าวเลยเป็นห่วง และที่สำคัญตอนนี้ก็กำลังเกิดเรื่องใหญ่แล้วเจ้าค่ะ คุณหาญหายไปเจ้าค่ะ”
“เอ็งว่าอะไรนะ”
ชงชาง หอม และน้อย ต่างตกใจ พากันไปดูที่ห้องหาญ เข้มถีบประตูเข้าไปในห้องของหาญ ชงชางเดินนำทุกคนเข้าไป แก้วเพิ่งกลับมา แกล้งเดินเข้ามาดูบ้าง ทำทีเป็นไม่รู้เรื่องว่าหาญหายตัวไป ชงชางมองไปรอบๆ ห้อง ไม่เห็นหาญ จึงหันมามองเข้มอย่างคาดโทษ
“เอ็งดูลูกข้ายังไงให้หายตัวไปได้อีก”
“บ่าวขอโทษขอรับ”
แก้วเข้ามาแกล้งทำหน้าตื่นตระหนก
“เกิดอะไรขึ้นขอรับ”
ชงชางไม่ตอบ แต่เห็นบางอย่างที่ใต้หมอนจึงเดินเข้ามาดู เปิดหมอนดูก็เห็นว่าเป็นใบแก้ว จึงหันไปมองหน้าแก้วทันที
“หาญเอาใบแก้วมาได้ยังไง”
“ฉันไม่รู้เรื่องนะจ๊ะน้าชาญ”
“เข้ม สั่งให้บ่าวทุกคนออกตามหาหาญให้เจอ ฉันคิดว่าหาญคงยังไปไม่ได้ไกลแน่”
“ขอรับ”
ชงชางกังวลใจมาก
หอม น้อย และแก้วนั่งอยู่ด้วยกัน หอมและน้อยกังวลใจมาก แก้วมองหอมแล้วสงสารแต่ก็ต้องทำใจแข็ง
“คราวก่อนที่หาญคิดจะหนี หาญก็ยังบอกฉันเลยพี่น้อย แต่ทำไมตอนนี้จะทำอะไรทำไมไม่ยอมบอกฉันให้รับรู้บ้าง ฉันกลุ้มใจจนอกจะแตกอยู่แล้วนะ แก้ว เจ้าไม่รู้จริงๆ รึว่าหาญหนีไปไหน บอกน้ามาเถอะนะ”
“ฉันไม่รู้จริงๆ จ้ะน้าหอม”
“โธ่ เอ๊ะ หรือว่าหาญจะหนีไปพระนคร ฉันจะไปตามลูก”
หอมจะลุกไป แต่น้อยห้ามไว้
“หอม ใจเย็นๆ สิ ตั้งสติแล้วรอคุณชาญกลับมาก่อนจะดีกว่านะ ถ้าเกิดคุณชาญหาตัวหาญไม่เจอจริงๆ แล้วเราค่อยไปพระนครกัน”
หอมได้สติจึงยอมนั่งลง แต่ยังเป็นทุกข์มาก แก้วมองแล้วต้องหลบตารู้สึกผิดกับหอมมาก
ศักดาเดินดุ่มๆ จะไปบ้านชงชางด้วยความโมโห เนื้อนางและสายวิ่งตามมา
“พี่ศักดิ์ เราอย่าไปที่บ้านชงชางเลยนะ”
“นั่นสิเจ้าคะ ไปทำลูกเขาเจ็บแบบนั้น ถ้าชงชางเจอคุณ เขาต้องเอาคืนแน่เจ้าค่ะ”
“ฉันไม่กลัว มันให้คนของมันมาจับตัวเอื้องฟ้าไป เพราะฉะนั้นเราต้องบุกไปถึงบ้านมันนั่นแหละ เราถึงจะชิงตัวเอื้องฟ้ากลับมาได้ หรือบางทีอาจจะได้ฆ่ามันยกเรือน”
ศักดาเดินไป เนื้อนางและสายตามไปอย่างกังวลใจ ขณะนั้น ลำดวน เข้มและบ่าวชาย 2 คน กำลังตามหาญอย่างร้อนใจ
“เอ้า ดูให้ทั่วๆ หากันให้ดีๆ ถ้าไม่เจอคุณหาญล่ะก็คุณชาญเอาเรื่องแน่”
ลำดวนจะเดินไปอีกทาง แต่แล้วชะงักเมื่อเห็นใครบางคน
“ศักดา เนื้อนาง”
ศักดา เนื้อนางและสายเดินเข้ามา พอเห็นลำดวนก็ชะงักเหมือนกัน แต่ศักดาตั้งสติได้และทำทีไม่กลัวลำดวน
“นังลำดวน เจอเอ็งก็ดีแล้ว พวกเอ็งเอาลูกข้าไปไว้ไหน”
“พูดอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง”
เข้มรีบเข้ามาปรามลำดวน
“อย่าไปต่อกลอนเลย รีบไปหาคุณหาญเถอะ”
“ไม่ต้องไปแล้ว เราจับตัวศักดาไปให้คุณชาญเค้นถามเอาเองดีกว่า เพราะบางทีศักดาและเนื้อนางนี่แหละอาจจะรู้ว่าคุณหาญอยู่ที่ไหน หรือไม่ มันสองคนอาจจะลวงคุณหาญไปฆ่าแล้วก็ได้ จับตัวมันทั้งหมดไป”
บ่าวชายรีบเข้าไปหาศักดาทันที ศักดาถีบจนบ่าวกระเด็นไป แล้วจะพาเนื้อนางหนี แต่ลำดวนรีบวิ่งเข้าไปจับตัวเนื้อนางไว้ ทำให้ศักดาเสียหลักเซไปด้วย เข้มจะพุ่งเข้าหาศักดา ทั้งสองต่อสู้กันชุลมุน บ่าวเข้าไปช่วยเข้ม สายจะเข้ามาช่วยเนื้อนางแต่ถูกบ่าวจับตัวไว้ ลำดวนจับตัวเนื้อนางไม่ยอมปล่อย
“ไปหาคุณชาญซะดีๆ ถึงยังไงแกก็ยังมีความผิด นอกจากคุณหลวงจะฆ่าพ่อของคุณชาญแล้ว ผัวแกก็ยังทำร้ายคุณหาญปางตายอีก ความแค้นในชาตินี้มันไม่หมดไปง่ายๆ หรอกเนื้อนาง จำไว้”
ลำดวนผลักเนื้อนางอย่างแรงจนหน้าทิ่มเกือบไปโดนหินก้อนใหญ่ เนื้อนางถูกบางอย่างทิ่มฝ่ามือ ร้องด้วยความเจ็บปวด พอยกมือขึ้นมาดูจึงเห็นว่ามือถูกหินปลายแหลมบาดจนเลือดไหล เธอแค้นใจ หยิบหินปลายแหลมมาถือกำไว้โดยที่ลำดวนไม่รู้ แล้วลำดวนก็ฉุดแขนเนื้อนางให้ลุกขึ้นมา
“มานี่ ไปได้แล้ว”
เนื้อนางลุกขึ้นแล้วรีบเหน็บหินปลายแหลมไว้ในผ้านุ่ง ลำดวนก็จับเนื้อนางออกไป สายร้องตกใจ
“นังลำดวนจะพาคุณเนื้อนางไปไหน”
ขณะเดียวกันบ่าวชายก็พาสายตามไปด้วย ศักดาเห็นเนื้อนางถูกพาออกไปก็จะไปช่วย แต่ถูกเข้มเตะเข้าที่ท้องจนจะล้มลง แล้วต่อยหน้าอีกทีจนศักดาล้มหน้าหงาย แล้วเข้มกับบ่าวก็ช่วยกันหิ้วศักดาตามไป
หอม น้อยและแก้วนั่งรอชงชางอยู่ที่บ้าน ครู่หนึ่งชงชางก็เดินเข้ามาหน้าเครียดๆ หอมและน้อยรีบเข้าไปหา
“เจอหาญมั้ยคะ”
ชงชางส่ายหน้า หอมร้องไห้ออกมา กังวลใจมาก แล้วเสียเอะอะของศักดาก็ดังเข้ามา ทุกคนหันไปมอง เห็นเนื้อนาง ศักดา และสายถูกจับเข้ามา ศักดาพยายามสะบัดตัวออก
“ปล่อยกู”
เข้มและบ่าวปล่อยศักดาอย่างแรงจนศักดาเสียหลักนั่งลงคุกเข่าตรงหน้าชงชาง เนื้อนางและสายก็นั่งลงเหมือนกัน หอมตกตะลึง
“นี่มันอะไรกัน”
“บ่าวเจอพวกนี้ระหว่างทางที่ตามหาคุณหาญเจ้าค่ะ คุณชาญเจ้าคะ บางทีศักดาอาจจะเป็นคนจับตัวคุณหาญไปทำร้ายก็ได้นะเจ้าคะ ในเมื่อเราหาตัวคุณหาญไม่เจอแบบนี้”
ชงชางโกรธจัด “แกพาตัวลูกฉันไปทำร้ายจริงๆ รึ”
“ถ้าฉันมีโอกาสฉันจะไม่รีรอเลย รวมทั้งแกด้วยไอ้โฉ่งฉ่าง”
ศักดาพุ่งเข้าไปชกชงชางจนเซไป ชงชางสวนกลับทันที ทุกคนตกใจ หอมร้องห้าม
“หยุดนะ ฉันบอกให้หยุด”
ไม่มีใครฟังหอมเลย หอมเครียดหนักจนเป็นลมไป แก้วตกใจรีบวิ่งเข้ามาพยุง เนื้อนางจะเข้ามาพยุงหอมด้วย แต่ถูกลำดวนกดบ่าให้นั่งลงตามเดิม
“น้าหอม”
ชงชางชะงัก หันมาดูหอม แล้วอุ้มขึ้นมาแนบอกไว้
“หอม หอมได้ยินพี่มั้ย พาทั้งสามคนไปขังไว้ก่อน แล้วฉันจะกลับมาจัดการเอง”
ชงชางสั่งเข้ม แล้วรีบอุ้มหอมเข้าห้องไป เนื้อนางมองภาพนั้นอย่างเจ็บปวด คิดว่าชงชางคง
หมดรักเธอแล้วจริงๆ
เนื้อนาง สายและศักดาถูกผลักเข้ามาในห้อง ลำดวน เข้มและบ่าว 2 คนยืนอยู่หน้าประตูด้วย
“อยู่นี่ไปก่อนเถอะ พรุ่งนี้คุณชาญจะมาตัดสินชี้ชะตาพวกแก”
ลำดวนปิดประตูใส่หน้าทั้งสามคนอย่างแรง ให้เข้มล็อคประตูอย่างแน่นหนา แล้วพากันเดินออกไป ศักดาเจ็บใจทุบประตูอย่างแรง
“ถ้ากูออกไปได้ กูฆ่ามึงแน่ ไอ้โฉ่งฉ่าง”
ศักดาเจ็บใจมาก ขณะที่เนื้อนางสีหน้าไม่สู้ดี เพราะยังจำภาพที่ชงชางอุ้มหอมเข้าห้องไป ได้อย่างติดตา
อ่านต่อตอนที่ 22
