แรงชัง ตอนที่ 14
ผู้คนเดินขวักไขว่ในตลาดบางปะกง ลำดวนหยิบผักส่งให้ลูกค้า
“นี่จ้ะ พี่เนี่ยคิดถูกนะที่มาซื้อร้านฉัน พี่เห็นสองร้านนั้นมั้ย”
ลำดวนพยักหน้าไปที่แผงขายผักฝั่งตรงข้ามที่ติดกันทั้งสองร้าน ลูกค้าก็มองตามไป เห็นแผงขายผักสองร้านนั้นเงียบสนิทไม่มีคนมาซื้อเลย
“นั่นน่ะเอาผักเก่าผักเน่ามาผสมขาย คนซื้อไปกินกันโดยไม่รู้ ท้องร่วงเลย จริง”
“ถ้าอย่างนั้นฉันมาซื้อร้านแม่ลำดวนบ่อยๆ ดีกว่า”
“ดีจ้ะ ขอบใจนะจ๊ะ”
ลูกค้าเดินออกไป แม่ค้าคนหนึ่งเห็นลำดวนอารมณ์ดีก็เดินเข้ามาหา
“เฮ้อ เอ็งนี่ทำบุญด้วยอะไรวะ ขายของก็ขายดิบขายดี มีผัวก็ดีอีก นี่ขนาดเอ็งเพิ่งมาอยู่ที่บางปะกงนี่นะ คนซื้อมีแต่แวะเข้ามาซื้อผักร้านเอ็ง ร้านข้ามีแต่เงียบเหงา วันๆ ขายไม่ได้เลย”
“แหม พูดแล้วจะหาว่าฉันฟ้องพี่ เอ๊ะ ไม่เอาไม่พูดดีกว่า”
“อะไรวะ เล่ามาๆ”
“ก็แม่ค้าร้านนั้นน่ะสิ มันเอาเรื่องพี่ไปพูด ว่าพี่น่ะเอาผักเก่าผักเน่ามาขาย เอ้อ จริง เนี่ยลูกค้าเพิ่งบอกฉันมา”
“หืม อย่างนี้มันน่านัก”
แม่ค้าจะไปเอาเรื่องแม่ค้าอีกคน แต่ลำดวนรีบดึงไว้
“อย่าพี่ๆ รอให้เราได้ยินมันพูดเต็มสองหูดีกว่า จะได้เอามันให้หนักๆ พี่ไปเอาเรื่องมันตอนนี้มันก็ไม่ยอมรับหรอก เชื่อฉันสิ พี่ใจเย็นๆ แล้วไปนั่งขายผักตามเดิมดีกว่านะ”
แม่ค้าพยายามข่มอารมณ์โกรธแล้วกลับไปนั่งที่ร้านตัวเอง ลำดวนยิ้มสะใจ สนุกที่ได้เสี้ยมให้คนตีกัน
ชงชางแต่งตัวอยู่ หอมเข้ามาช่วย พอเห็นสามีเครียดๆ ก็อดถามไม่ได้
“พี่ชาญมีเรื่องเครียดอะไรหรือเปล่าจ๊ะ ฉันเห็นสีหน้าไม่ดีตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
ชงชางส่ายหน้าไม่อยากบอกให้หอมรู้เรื่องที่น้อยเจอสาย
“ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่เหนื่อยๆ จากงานเท่านั้น”
“ตอนนี้หาญก็มาเรียนรู้งานจากพี่แล้ว อีกหน่อยคงจะช่วยพี่ได้มากอยู่”
“พี่ก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น ให้มาช่วยงานกิจการที่บ้านยังดีกว่าไปเที่ยววิ่งเล่นดูละครอะไรนั่น”
หอมหน้าสลดลง ไม่อยากบอกชงชางว่าหาญยังคงไปดูละครที่คณะละครอยู่
“ไป ออกไปทานข้าวกันเถอะ”
ชงชางพาหอมออกไป
ชาวบ้านยืนอยู่ที่หน้าบ้านศักดา กำลังจะร้องเรียกให้คนในบ้านออกมา แต่เนื้อนางเดินถือตะกร้าขนมออกมาพอดี
“กำลังจะเรียกอยู่แล้วเชียว นึกว่าไม่มีใครอยู่ ไปที่ตลาดก็ไม่เห็น”
“วันนี้ฉันออกขายช้าหน่อยน่ะจ้ะพี่ พี่มีอะไรกับฉันหรือจ๊ะ”
ชาวบ้านบอกถึงธุระให้ฟัง เนื้อนางจึงมาเล่าให้กับครอบครัวฟังอีกที เอื้องฟ้าถามแม่ด้วยความแปลกใจ
“มีคนมาสั่งขนมเราไปใช้ในงานทำบุญหรือจ๊ะ”
เนื้อนางพยักหน้ายิ้มดีใจ
“อย่างนี้ก็ดีน่ะสิ เราจะได้มีเงินมากๆ” ศักดายิ้มพอใจ
“มีเงินมากก็ใช่ว่าจะเอาไปผลาญ เอาไปใช้ฟุ่มเฟือยได้ทุกวันนะเจ้าคะ” สายดักคอ
ศักดาจ้องสายตาเขม็งอย่างเอาเรื่อง เนื้อนางรีบหยิบตะกร้าขนมส่งให้สาย
“รีบไปขายขนมที่ตลาดกันเถอะจ้ะ เดี๋ยวตลาดได้วายกันพอดี”
“เจ้าค่ะ”
สายมองหน้าศักดาไม่ลดละก่อนเดินออกไป ศักดาไม่พอใจ
“เราไม่น่าเอามันมาด้วยเลย ปากมากอย่างนี้”
“พี่สายเป็นพี่เลี้ยงฉันตั้งแต่เกิด ให้ฉันทิ้งเขาไว้คนเดียวไม่ได้หรอกพี่ศักดิ์ อีกอย่าง ถ้าไม่มีพี่สายฉันก็คงจะต้องเหนื่อยยิ่งกว่านี้ ไปเถอะลูก”
เนื้อนางกับเอื้องฟ้ายกตะกร้าขนมเดินตามสายออกไป ศักดาฮึดฮัดไม่พอใจ
แม่ค้าผัก 2 ร้าน ที่ตลาดบางปะกง นั่งปัดแมลงวันที่แผงผักตัวเองอย่างเซ็งๆ ตั้งแต่เช้ายังขายกันไม่ได้สักบาท
“เฮ้อ ทำไมมันขายไม่ได้เลยวะ นั่งตั้งแต่เช้ามืดจนสายป่านนี้แล้วยังขายไม่ได้สักแดง”
“ก็เพราะเอ็งไงล่ะที่ปากมาก ไปบอกชาวบ้านว่าฉันเอาผักเน่ามาขาย เป็นยังไงสมน้ำหน้า ผักตัวเองก็ขายไม่ออก”
“อ้าวอีนี่ จะพูดอะไรให้มันมีมูลหน่อยนะเว้ย ข้าเนี่ยนะเอาไปพูด ข้าจะทำอย่างนั้นทำไมวะ ก็ขายอยู่ข้างเอ็งมาหลายปี ทำอะไรก็เห็นๆ กันอยู่ เอ็งนั่นแหละปากตอแหลหาว่าคนที่มาซื้อผักข้าไปกินท้องเสียทุกราย”
“ข้าไม่ได้พูดเว้ย”
“ข้าก็ไม่ได้พูด”
“ก็แล้วถ้าแกไม่พูด นังลำดวนมันจะบอกข้าได้ไงวะ”
“ก็”
ทั้งสองมองหน้ากัน นึกได้ อุทานพร้อมกัน
“นังลำดวน”
ทั้งสองเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน เดาได้ว่าต้องเป็นฝีมือลำดวนที่ยุให้แตกคอกัน ขณะนั้น ลำดวนหยิบผักใส่ถุงให้ลูกค้าอยู่ แล้วจู่ๆ ฟักลูกหนึ่งก็ลอยมาตรงหน้า เธอตกใจร้องลั่นรีบดีดตัวลุกขึ้น
“เฮ้ย ใครวะ”
แม่ค้าขายผัก 2 คน เดินเข้ามาประจันหน้ากับลำดวน
“ข้าเอง”
“อะไรวะ หาเรื่องกันนี่หว่า”
“เอ็งน่ะสิหาเรื่อง อยู่ดีไม่ว่าดีมายุยงให้ข้าสองคนทะเลาะกัน แถมยังเอาเรื่องโกหกไปบอกชาวบ้านอีกว่าข้าสองคนเอาผักเน่ามาขาย”
“เออ ทำแบบนั้นทำไมวะ ไปเลยนะ ไปขายที่อื่นเลยไป๊”
“ช่วยไม่ได้ อยากโง่เองทำไมวะ ถ้าไม่ทำแบบนี้ แผงผักฉันจะขายหมดทุกวันหรือไง”
ลำดวนหัวเราะเสียงดัง ไม่สะทกสะท้านอะไร แม่ค้าหมั่นไส้หยิบลูกมะนาวปาใส่ลำดวนจนทุกคนที่มองอยู่หัวเราะลำดวนไปด้วย ลำดวนเสียหน้ารีบหยิบมะนาวปากลับใส่แม่ค้า
“อยากมีเรื่องใช่มั้ย ได้”
ลำดวนหยิบผักปาใส่แม่ค้าทั้งสอง แม่ค้าก็ตอบโต้ไม่มีใครยอมใคร เวลาต่อมา ลำดวนเก็บข้าวของกลับบ้าน เนื้อตัวมอมแมมผมเผ้ายุ่งเหยิง เธอจะเดินออกไปแต่ถูกแม่ค้าผักคู่อริขวางไว้
“ถอยไปสิ”
แม่ค้าถอยให้ลำดวนเดินออกไป
“ไปเลย จะไปขายที่ไหนก็ไป ตลาดน้ำบางปะกงไม่อยากให้อีพวกปากมาก ปากตะไกร คอยยุแยงคนอื่นมาอยู่หลอกเว้ย ไปเลย”
ชาวบ้านอื่นๆ ก็เริ่มโห่ไล่ลำดวนกันเป็นแถวๆ เข้มวิ่งเข้ามา งงๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“นี่มันเกิดอะไรกัน”
“ก็ถามเมียเอ็งสิวะ แหม มายุยงให้พวกข้าแตกคอกัน แล้วยังเป่าหูไม่ให้ชาวบ้านมาซื้อผักข้าอีก สันดานอย่างเอ็ง 2 คนเนี่ย ไปอยู่ที่ไหนก็ไม่เจริญหรอก”
ลำดวนจะเข้าไปมีเรื่องอีก “เอ้าอีนี่”
เข้มดึงลำดวนไว้ “หยุด ลำดวนหยุด ฉันขอโทษแทนเมียฉันด้วยนะ”
“ไปเลย ไปทั้งผัวทั้งเมีย ไม่ต้องมาเหยียบที่บางปะกงนี่อีกนะเว้ย”
“เออ ไม่อยู่ก็ได้วะ”
ลำดวนเดินออกไป เข้มรีบตามไป ท่ามกลางชาวบ้านและแม่ค้าที่ตะโกนไล่ไม่หยุด ลำดวนเจ็บใจ
“พี่ไปขอโทษมันทำไม เห็นมั้ยล่ะว่ามันร้ายขนาดไหน”
“ก็แล้วใครให้ลำดวนไปยุแยงชาวบ้านเขาแบบนี้ล่ะ เลิกซะทีได้มั้ยนิสัยแบบนี้ ไปอยู่ที่ไหนกับใครเขาก็ไม่ได้”
“เอ๊ะ ก็ฉันเป็นของฉันแบบนี้ ถ้าพี่ไม่รักไม่ชอบพี่จะมาอยู่กับฉันทำไมล่ะ”
เข้มส่ายหน้าระอา “พี่เบื่อจะพูดกับลำดวนแล้ว ไป กลับบ้านไปเก็บข้าวของ เราคงต้องย้ายที่อยู่ใหม่”
“แล้วจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ”
“ปากน้ำโพ พี่จะไปขออาศัยอยู่กับญาติที่นั่น”
เข้มเดินนำไป ลำดวนไม่พอใจที่ต้องย้ายที่อยู่ใหม่อีกแล้ว
กลางคืน ชงชางนอนอยู่ด้วยความกังวลใจ คิดถึงเรื่องที่น้อยบอกว่าเจอสายที่ปากน้ำโพ กลัวว่าหอมและหาญจะได้รับอันตรายอีกถ้าไม่จัดการปัญหาให้จบ เขาตัดสินใจเดินออกจากห้องไปสั่งบ่าว
“จัดเวรยามเฝ้าเอาไว้ให้ดี หากมีอะไรไม่ชอบมาพากลหรือมีคนมาบุกรุกก็ต้องจับมันไว้ให้ได้ ฉันไม่อยากให้เกิดอันตรายกับคนที่บ้านนี้เด็ดขาด เข้าใจมั้ย”
“ขอรับ”
“แล้วเตรียมคนให้ฉันสักสองคน ไปธุระกับฉันพรุ่งนี้”
จังหวะนั้นหอมตื่นขึ้นแล้วเปิดประตูห้องออกมา มองชงชางอย่างสงสัยว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นถึงต้องเรียกบ่าวมาคุย ชงชางรีบบอกบ่าว
“ไปได้แล้ว”
“ขอรับ”
หอมเดินเข้ามา “มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าคะ”
“ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่เรียกมาสั่งงานเรื่องสินค้าที่จะส่งลงเรือเท่านั้นน่ะ ไปนอนกันเถอะ ดึกมากแล้ว นี่ลูกหลับแล้วใช่มั้ย”
“จ้ะ”
ชงชางเดินโอบหอมเข้าห้องไป
ตอนเช้า หอมนั่งหวีผมแต่งตัวอยู่หน้ากระจก บ่าวเข้ามาเก็บที่นอนให้
“คุณชาญล่ะ ฉันตื่นมายังไม่เห็นเลย”
“เอ ไม่เห็นตั้งแต่เช้าแล้วนะเจ้าค่ะ”
หอมแปลกใจ รีบออกไปหน้าบ้าน เห็นหาญและแก้วยืนนับกระสอบข้าวที่ตั้งวางเป็นเนินสูงอยู่ แล้วจดจำนวนที่นับได้ลงในสมุดบันทึก หอมมองดูหาญทำงานแล้วยิ้มปลื้มใจ แก้วเห็นหอมยืนอยู่ก็หันไปสะกิดให้หาญรู้ตัว
“คุณแม่มีอะไรจะใช้หาญหรือเปล่าขอรับ”
“เปล่าหรอกลูก พ่อเจ้าล่ะ”
“คุณพ่อเรียกหาญมาสั่งงานตั้งแต่เช้ามืดแล้วขอรับ หลังจากนั้นก็ไม่เห็น”
“ผมเห็นขอรับ คุณน้าชาญออกไปข้างนอกเมื่อครู่ แต่ไม่รู้ว่าไปไหน มีบ่าวตามไปสองคนด้วยนะขอรับน้าหอม”
“ออกไปข้างนอกรึ”
หอมสงสัย กังวลใจแปลกๆ
เนื้อนางจัดขนมใส่ตะกร้าแล้วส่งให้สายเพื่อไปส่งให้ลูกค้าที่มาสั่งเอาไว้ใช้ในงานบุญ
“บ่าวจะรีบไปส่งขนมแล้วจะรีบกลับไปช่วยที่ตลาดนะเจ้าคะ”
“รีบไปรีบมานะจ๊ะป้าสาย”
เอื้องฟ้ากับสายมองหน้าอย่างรู้กันว่าวันนี้สายต้องช่วยเอื้องฟ้าให้แอบไปเล่นกับหาญอีก สายพยักหน้าแล้วออกไป
ชงชางกับบ่าวเดินมาตามทางปากน้ำโพ ชาวบ้านวิ่งสวนมาอย่างรีบร้อน แต่ชงชางยังไม่ได้สนใจ สายเดินเข้ามาหาชาวบ้านคนนั้น
“โอ๊ย ทำไมมาช้านักล่ะ พระจะมาอยู่แล้วฉันถึงต้องมาตามเนี่ย”
สายส่งตะกร้าขนมให้
“ขอโทษทีจ้ะ”
ชาวบ้านส่งเงินให้สาย
“อ้ะๆๆ เอาไป”
“ขอบใจนะจ๊ะ แล้วมาสั่งขนมใหม่ได้นะ”
ชาวบ้านรีบออกไป สายก็รีบเก็บเงินแล้วเดินหันหลังกลับไป ชงชางเห็นสายตลอดตอนที่คุยกับลูกค้า เพียงแต่เขายังไม่แสดงตัวเท่านั้น แล้วชงชางก็แอบเดินตามสายไป บ่าวก็ตามไปด้วย
สายเดินมาอย่างรีบเร่ง ต้องรีบไปช่วยเนื้อนางขายขนมที่ตลาด แต่แล้วก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีคนเดินตามมา เธอหยุดเดินแล้วหันหลังกลับไปมอง แต่ไม่เห็นมีใคร สายจะเดินเลี้ยวไปทางซ้ายแต่พอคิดได้ก็ชะงัก เปลี่ยนทาง เลี้ยวเดินไปข้างขวาแทน ชงชางและบ่าวออกมาจากมุมหนึ่ง เดินตามสายไป
สายเดินมาอย่างกังวลใจ คอยระวัง เพราะมั่นใจว่ากำลังถูกคนสะกดรอยตาม แล้วเธอก็ตัดสินใจวิ่งไปอย่างรวดเร็วไปแอบที่มุมหนึ่ง หยิบท่อนไม้ใหญ่มาถือไว้ บ่าว 2 คนวิ่งเข้ามา มองซ้ายขวาแต่ไม่เจอสายแล้วก็งง สายโผล่ออกมา หวดท่อนไม้ไปโดนลำตัวบ่าวคนหนึ่งจนร้องลั่น บ่าวอีกคนเข้ามาช่วยไว้ ยื้อท่อนไม้จนสายเสียหลักล้มลง สายรีบพยุงตัวลุกขึ้น จะวิ่งหนีไปอีกทาง แต่ใครคนหนึ่งเดินมาดักหน้าเอาไว้ สายหน้าเสียหนีไปไหนไม่รอด ค่อยๆ เงยหน้ามองแล้วชะงักค้าง
“คุณชงชาง”
หอมยืนชะเง้อรอคอยชงชางอย่างกังวลใจ เพราะหายไปนานแล้ว หาญเห็นแม่ดูร้อนใจก็รีบเข้ามาหา
“เดี๋ยวคุณพ่อก็คงกลับมาน่ะขอรับ คุณแม่อย่าเป็นกังวลเลย”
“แม่ไปดูคุณพ่อสักหน่อย หาญอยู่ทำงานที่คุณพ่อสั่งให้เรียบร้อยเถอะ ถ้าคุณพ่อกลับมาแล้วงานไม่เรียบร้อยจะถูกเอ็ดเอา เดี๋ยวแม่กลับมา ไปกับฉัน”
หอมเรียกบ่าวคนหนึ่งให้ไปด้วยกัน หาญมองท่าทางร้อนรนของหอมแล้วกลุ้มใจไปด้วย แก้วเดินเข้ามาตบบ่าหาญอย่างเข้าใจ
“ไม่มีอะไรหรอกมั้ง น้าหอมก็ชอบกังวลอย่างนี้อยู่แล้ว แกรีบทำงานต่อเถอะ เดี๋ยวต้องไปที่คณะละครอีก”
“พ่อกับแม่ฉันออกจากบ้านไปแบบนี้ ต้องมีเรื่องอะไรกันแน่ๆ แล้วฉันจะมีอารมณ์ไปโรงละครได้ยังไงแก้ว”
“เอ้า นี่เป็นวันแรกที่แกจะต้องไปซ้อมละครเลยนะเว้ย อีกอย่างแกก็นัดเอื้องฟ้าเอาไว้แล้วด้วย”
หาญนึกได้ หนักใจทันที
สายถูกบ่าวทั้งสองคนของชงชางหิ้วแขนมานั่งลงที่โต๊ะในมุมลับตา เธอก้มหน้าก้มตาอย่างกังวลใจกลัวชงชางจะจับได้ว่าเนื้อนางและศักดาอยู่ที่นี่ด้วย
“ว่ายังไงสาย ศักดาและเนื้อนางอยู่กับเอ็งหรือไม่”
สายเงียบ ไม่ยอมตอบ จนชงชางโมโห
“ตอบ”
“เปล่า เปล่าเจ้าค่ะ บ่าวกับคุณหนูและคุณศักดาแยกกันตั้งแต่วันที่คุณหลวงถูกตัดคอที่ลานประหารแล้วเจ้าค่ะ คุณหนูเธอเองก็ลำบาก จะให้บ่าวไปเป็นภาระให้อีกเห็นทีจะไม่ได้เจ้าค่ะ”
“เนื้อนางลำบากมากเลยรึ”
“ก็”
สายกำลังจะตอบตามความจริงแต่พอเงยหน้ามามองชงชางก็เห็นสายตาจับผิด จึงรีบเปลี่ยนคำพูด
“ก็ ตอนก่อนที่จะแยกจากกันก็ลำบากเจ้าค่ะ ไม่มีที่ไป ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง”
ชงชางสลดลง รู้สึกผิดที่ทำให้เนื้อนางลำบาก สายมองชงชาง ก็รู้ทันทีว่าชงชางอาจจะรัก
เนื้อนางอยู่
“ที่คุณชงชางถาม เพราะยังรักคุณหนูอยู่ใช่หรือไม่เจ้าคะ”
ชงชางอึ้งไปที่สายจับความรู้สึกได้
เข้มและลำดวนเดินถือห่อเสื้อผ้ามา ลำดวนเซ็งๆ ไม่อยากมาอยู่ที่ปากน้ำโพนัก
“ให้มาอยู่ที่นี่ก็เป็นขี้ข้าเขาอีก ญาติพี่ก็เป็นบ่าวเขาไม่ใช่รึ แล้วอย่างนี้เราจะมาอยู่ได้ยังไง”
“เจ้านายของญาติพี่เขาใจดี มาขออาศัยพึ่งใบบุญท่าน ทำงานแลกข้าวแลกน้ำอย่างนี้ก็ไม่มีปัญหาหรอกลำดวน”
“แต่”
“ไม่ต้องแต่แล้ว เป็นบ่าวท่านอย่างนี้แหละดี ขืนปล่อยให้ลำดวนไปขายของที่ตลาดก็ต้องมีเรื่องกับเขาอีกแน่นอน คราวนี้ไม่ต้องย้ายไปทั่วสยามเลยรึ”
“พี่เข้มน่ะ”
เข้มส่ายหน้าระอา
สายยังคงคาดคั้นถามความรู้สึกของชงชางที่มี่ต่อเนื้อนาง
“ว่าอย่างไรเจ้าคะ คุณชงชางยังรักคุณหนูเนื้อนางใช่มั้ยเจ้าคะ”
“ไม่ ถึงอย่างไรเรื่องทั้งหมดก็จบลงแล้ว และถ้าเอ็งไม่ได้อยู่กับเนื้อนางและศักดา เอ็งจะมาที่นี่ทำไม”
“บ่าว เอ่อ บ่าวมาเยี่ยมญาติน่ะเจ้าค่ะ มาเดี๋ยวเดียวก็จะกลับแล้ว บ่าวอยู่ที่บางปะกงน่ะเจ้าค่ะ”
“ถ้าเอ็งพูดความจริง ข้าก็จะเชื่อ ข้าก็ไม่อยากจะตามมาเอาเรื่องเอ็งนักหรอก เพียงแต่จะถามให้แน่ใจเท่านั้นว่าเอ็งรู้เห็นเป็นใจกับศักดาและเนื้อนางหรือไม่ ข้าอยากจะเลิกราและจบเรื่องราวที่เกิดขึ้นต่างๆ เสียที”
“คุณชงชางไม่เสียใจหรือเจ้าคะที่เถ้าแก่เฟยหลง เอ่อ”
“ที่พ่อข้าถูกฆ่าตายไปต่อหน้าต่อตางั้นรึ เสียใจสิ แต่ต่อให้เสียใจแค่ไหน ข้าก็จะไม่ผูกใจเจ็บอีกต่อไปแล้ว ข้าขอรามือวางความแค้นต่างๆ ไว้ตรงนี้ คนอื่นๆ จะได้ไม่ต้องเจ็บปวดไปด้วย ไปเถอะ ข้าขอปล่อยเอ็งให้มีอิสระ”
ชงชางพูดจริงจังจนสายเชื่อจริงๆ ว่าเขาจะวางมือจากการแก้แค้น แล้วสายก็เริ่มหนักใจเพราะรู้ว่าศักดานั้นไม่ได้มีความคิดเหมือนชงชางแน่ๆ
“ขอบคุณเจ้าค่ะ”
สายรีบออกไป ชงชางโล่งใจ เชื่อว่าที่สายพูดนั้นเป็นเรื่องจริงทั้งหมด
คนเมานั่งสะลึมสะลือกอดขวดเหล้าอยู่ที่ใต้ต้นไม้ ยกเหล้าขึ้นดื่มแต่ไม่มีสักหยดก็อารมณ์เสียโยนขวดเหล้าทิ้ง
ระหว่างนั้นหอมเดินมาอย่างรีบเร่ง จะไปตามหาชงชาง เดินผ่านคนเมาไปโดยไม่ได้สนใจ คนเมามองตามหอมไปสายตาวาววับ
“แต่งตัวดีแบบนี้ท่าทางจะมีเงิน”
คนเมาวิ่งตามหอมไปอย่างรวดเร็ว โดยที่หอมไม่ทันรู้ตัวก็ถูกคนเมาเข้ามาดักหน้าแล้วดึงแขนไว้ หอมและบ่าวหญิงตกใจร้องลั่น
“อะไรเนี่ย ปล่อยนะ”
“ขอเงินหน่อย”
บ่าวเข้ามากันหอมไว้ แล้วไล่คนเมา
“ออกไปนะ”
จังหวะนั้น เข้มและลำดวนเดินผ่านมา ลำดวนหันมาเห็นพอดี
“นั่นเกิดอะไรขึ้นน่ะพี่”
เข้มเห็นคนเมาพยายามค้นหาเงินจากตัวหอม ก็รู้ทันทีว่าหอมกำลังถูกรังแก จะเดินเข้าไปหา ลำดวนรีบดึงไว้
“ช่างมันเถอะพี่ ผัวเมียทะเลาะกันรึเปล่าก็ไม่รู้”
เข้มไม่สนใจปลดมือลำดวนออกแล้วรีบเดินไป ลำดวนจำต้องตามไปด้วย คนเมายังไม่เลิกรา หอมสู้ คนเมาเริ่มโมโหยกมือจะตบ เข้มเข้ามาดึงมือไว้ได้ทันแล้วเหวี่ยงคนเมาเซออกไปไกล คนเมาตั้งหลักได้ก็พยุงตัวลุกขึ้นมาแล้วเดินมาหาเข้ม
“อะไรวะ เก่งมาจากไหน”
“จากไหนก็ไม่สำคัญหรอกพี่ชาย แต่รังแกผู้หญิงแบบนี้ไม่ดีเลย”
คนเมาโมโหจะชกเข้ม แต่เข้มหลบได้ คนเมาจึงเสียหลักล้มหัวทิ่มไป พอลุกขึ้นมาจะชกอีก เข้มก็ตั้งการ์ดรอ คนเมาเลยแหยงไม่กล้า แต่ยังชี้หน้าเข้ม แล้วเดินซวนเซออกไป ลำดวนมองหอมเห็นแต่งตัวดี ท่าทางมีเงินก็ยิ้มๆ มีแผนในใจแล้วรีบเข้ามาหาเข้ม
“พี่ เจ็บตรงไหนมั้ย เพราะเธอเลยทำให้ผัวฉันต้องบาดเจ็บ”
“พี่ไม่เป็นอะไรสักหน่อย”
“ไม่เป็นอะไรได้ยังไงล่ะ ถ้าไอ้คนเมานั่นมันคิดจะเล่นงานพี่หนักๆ พี่ก็คงต้องเจ็บตัวไปเหมือนกันล่ะ นี่เธอไม่คิดจะทำอะไรบ้างเลยเหรอ”
หอมหันมาพูดกับเข้ม “เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ฉันขอบใจที่มาช่วยนะ”
“อ๊าย แค่นี้ไม่พอหรอกย่ะ เอามาค่าหยูกยา ค่าทำขวัญผัวฉัน”
“ลำดวน”
หอมอึ้งไป ไม่คิดว่าจะมาเจอคนรีดไถเงินอีก แต่ก็ต้องควักเงินยื่นให้เข้ม เข้มจะปฏิเสธแต่ลำดวนรีบฉวยหยิบเงินมาเลย แล้วพยายามจะลากเข้มออกไป
“ไปเถอะพี่เข้ม ไปสิ ไป”
ลำดวนลากเข้มออกไป หอมมองลำดวนแล้วส่ายหน้าปลงๆ
“หนีเสือปะจระเข้แท้ๆ เลย”
ลำดวนเดินนับเงินที่ได้มาจากหอมอย่างสบายใจ เข้มเดินตามมาอย่างไม่พอใจ
“พี่ช่วยผู้หญิงคนนั้น ไม่ได้คิดอยากจะได้เงินทองตอบแทนอะไร แล้วทำไมเอ็งถึงทำอย่างนี้ หะ ลำดวน”
“พี่ไม่คิด ฉันคิดนี่ พี่ไม่อยากได้เงิน แต่ฉันอยากได้นะ อย่างน้อย เราจะได้มีเงินก้นถุงไว้สำรองบ้าง เผื่อเจ้านายของญาติพี่เขาไม่รับเราเข้าทำงาน อย่างน้อยเราก็มีเงินซื้อข้าวกินกันตายกันได้ล่ะน่า”
“ก็ถ้าเอ็งไม่ปากเสีย ชอบพูดยุแยงตะแคงรั่วให้คนเขาตีกัน จนถูกเขาไล่มา เราก็คงไม่ต้องหางานใหม่กันอย่างนี้หรอก”
เข้มโมโห แต่ลำดวนไม่สนใจ
สายวิ่งเข้ามาในตลาด ตาก็มองเหลียวหลังกลัวว่าชงชางจะตามมา จนกระทั่งมาถึงแผงขายขนม เนื้อนางเห็นสายรีบร้อนเข้ามาก็ตกใจ
“พี่สายเกิดอะไรขึ้น”
“คุณหนู บ่าวเจอ เจอ”
สายหันไปเห็นเอื้องฟ้ามองอย่างสนใจจึงยังไม่พูด แต่ดึงเนื้อนางให้ออกมา
“ไปเถอะเจ้าค่ะ”
“อะไรพี่สาย”
“ไปเถอะเจ้าค่ะ บ่าวมีเรื่องจะบอก”
เนื้อนางหันไปบอกเอื้องฟ้า
“เดี๋ยวแม่มานะ”
“จ้ะ”
สายรีบดึงเนื้อนางออกไปหลบคุยกันที่มุมหนึ่ง แล้วเล่าเรื่องที่เจอชงชางให้ฟัง เนื้อนางตกใจมาก
“อะไรนะ ชงชางอยู่ที่นี่ เป็นไปได้ยังไงพี่สาย ชงชางอยู่ที่เรือนท่านเจ้าคุณบริบรรณต่างหาก”
“โธ่ บ่าวจะหลอกคุณหนูทำไมเจ้าคะ คุณชงชางมาที่นี่จริง เจอตัวบ่าวแล้วจับตัวบ่าวไปถามถึงคุณเนื้อนางและคุณศักดาด้วยนะเจ้าคะ แล้วยังบอกอีกว่าจะเลิกราจากการแก้แค้นแล้วด้วย”
เนื้อนางครุ่นคิดและกังวลใจมาก กลัวว่าชงชางอาจจะมาตามเจอ
เอื้องฟ้ากำลังขายขนมให้ลูกค้าอยู่ ลูกค้าส่งเงินให้เอื้องฟ้าและจะเดินออกไป สายเดินเข้ามาถึงก็รีบเรียกลูกค้าเอาไว้
“เดี๋ยวๆๆ”
ลูกค้าหยุดชะงัก สายหยิบขนมมาอีกสองสามอันแล้วใส่ในตะกร้าให้ลูกค้า
“ให้เพิ่มจ้ะ ไม่คิดเงิน”
ลูกค้าเดินออกไป สายมองซ้ายมองขวากลัวว่าชงชางอาจจะย้อนกลับมา เอื้องฟ้ามองสายอย่างงุนงง
“ทำไมทำอย่างนั้นล่ะป้าสาย แล้วจะได้กำไรที่ไหนกัน”
“เอาเถอะเจ้าค่ะ วันนี้ต้องรีบขายรีบกลับบ้าน”
“ทำไม”
“อย่ารู้เลยเจ้าค่ะ เอ้อ นี่คุณหนูนัดคุณหาญไว้ใช่มั้ยเจ้าคะ รีบไปเถอะเจ้าค่ะ คุณแม่ไม่กลับมาที่ตลาดแล้ว ไม่มีทางสงสัยแน่ๆ แล้วถ้าบ่าวขายขนมหมดแล้วจะไปตามที่คณะละครนะเจ้าคะ”
“จ้ะ”
เอื้องฟ้ารีบออกไปอย่างงงๆ สายโล่งใจที่เอื้องฟ้าไม่ถามอะไรมาก แล้วนั่งขายขนมต่อไป แต่ก็เหลียวมองตลอดเพราะกังวลว่าชงชางอาจจะตามมาดู
หอมยังเดินตามหาชงชางไม่หยุด บ่าวเดินตามอย่างล้าๆ
“กลับเถอะเจ้าค่ะ ป่านนี้คุณชาญคงกลับถึงบ้านแล้ว”
“แล้วถ้ายังไม่กลับล่ะ จะเกิดเรื่องอะไรรึเปล่าก็ไม่รู้”
ชงชางนำบ่าว 2 คนเดินมา หอมหันไปเห็นเข้าพอดีก็จำได้ทันที
“พี่ชาญ”
ชงชางหันมามองตามเสียงพอเห็นหอมก็แปลกใจ หอมรีบวิ่งเข้าไปหาด้วยความโล่งใจ
“หอม ออกมาจากเรือนทำไม”
“ฉันเป็นห่วง จู่ๆ พี่ก็หายตัวไป ฉันกลัวจะเกิดเรื่อง”
“โธ่หอม ตีตนไปก่อนไข้จริงๆ พี่ เอ่อ แค่ออกมาคุยเรื่องการค้าเท่านั้น”
หอมเชื่อใจชงชาง และโล่งอกที่สามีไม่เป็นอะไร
เนื้อนางเล่าเรื่องที่สายเจอชงชางให้ศักดาฟัง
“พี่ไม่เชื่อว่ามันจะเลิกจองเวรแก้แค้นเรา คิดดูสิเนื้อนาง ถ้ามันจะทำอย่างที่พูดจริง มันจะมาตามล่าเราถึงที่นี่ทำไม แล้วตราบใดที่พี่ยังไม่ได้บั่นคอไอ้บริบรรณให้ตายไปต่อหน้าต่อตา พี่ก็ไม่มีวันหมดความแค้นที่มีต่อพวกมัน”
ศักดาแค้นใจมาก
เอื้องฟ้านั่งรอหาญอยู่ในคณะละคร หัวหน้าคณะเซ็งๆ
“ไอ้เด็กนั่นมันต้องหลอกข้าแน่ๆ หนอย แล้วมาบอกว่าอยากจะเรียน อยากจะเล่นละคร”
“หาญชอบละครจริงๆ นะจ๊ะ อีกเดี๋ยวก็คงมาจ้ะ”
แก้วกับหาญวิ่งเข้ามาอย่างเหนื่อยๆ เอื้องฟ้าเห็นก็ดีใจรีบไปหา
“คุณหาญ คุณแก้ว คิดแล้วว่าต้องมา”
“มาสิ เริ่มเลยมั้ยครู”
“เอ้อ ไอ้นี่มันรู้งาน ดีๆๆ ข้าชอบ ไปๆๆ”
หัวหน้าเดินนำเข้าไปในโรงละคร หาญตามไป เอื้องฟ้าหันมาถามแก้ว
“ทำไมมาสายล่ะจ๊ะ”
“ที่บ้านมีเรื่องนิดหน่อย อย่าสนใจเลย ไปดูหาญเรียนดีกว่า”
ทั้งสองพากันเดินตามหาญไป หาญเปลี่ยนกางเกงเป็นนุ่งโจงกระเบน หัวหน้าคณะสอนให้เรียนรำขั้นพื้นฐาน ตั้งแต่ดัดมือให้อ่อนจนหาญร้องลั่น หน้าเหยเกแต่ก็ไม่ยอมแพ้ ยังคงปล่อยให้หัวหน้าคณะสอนต่อไป หัวหน้าคณะสอนการตั้งวงตัวพระ แก้วและเอื้องฟ้านั่งให้กำลังใจอยู่
ชงชางและหอมเดินเข้ามาในบ้าน ชงชางเห็นสมุดจดบันทึกของหาญวางไว้จึงหยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่าหาญทำงานเสร็จแล้ว แต่ไม่เจอหาญจึงถามหา
“เอ เอาสมุดงานมาวางไว้แบบนี้แล้วหาญไปไหนซะล่ะหอม เมื่อกี้เดินเข้ามาก็ไม่เห็นจะคุมคนงานอยู่ด้านล่าง”
หอมหน้าเสีย รู้ว่าหาญคงไปที่คณะละคร
“เอ่อ คงไปตรวจสินค้าอยู่ที่บนเรือขนของกระมังคะ เดี๋ยวจะให้บ่าวไปตามให้”
หอมดึงตัวบ่าวออกไปห่างๆ ชงชาง แล้วสั่งเบาๆ
“ไปดูคุณหาญที่ท่าน้ำนะ ถ้าไม่พบให้ไปตามหาที่คณะละคร บอกว่าคุณพ่อกลับมาแล้ว”
“เจ้าค่ะ”
หอมนึกถึงหาญแล้วเหนื่อยใจที่ลูกชายไม่ยอมทิ้งละครเสียที
เข้มพาลำดวนมาพบญาติ ที่บ้านเจ้านายของญาติ ญาติตักน้ำใส่ขันมาวางไว้ให้ ลำดวนรีบหยิบไปดื่มก่อนแล้วค่อยส่งให้เข้ม ญาติมองอย่างไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“นี่ดีนะที่คุณผู้หญิงท่านเมตตาให้เอ็งสองคนมาอยู่ด้วย ก็หัดทำงานทำการตอบแทนท่านก็แล้วกัน”
“จ้ะพี่ ฉันกับเมียจะทำงานทุกอย่างให้คุ้มกับที่ท่านเมตตาให้ที่คุ้มกะลาหัวเลยจ้ะ”
ลำดวนพยักหน้าตามเข้มอย่างเสียไม่ได้ ญาติมองอย่างไม่ชอบใจนัก
สายขายขนมหมดเกลี้ยง รีบเก็บตะกร้า เดินออกไปจากตลาดจะไปตามเอื้องฟ้าที่คณะละคร พอไปถึงไม่เจอเอื้องฟ้า หัวหน้าคณะเดินออกมาหาสาย
“มาหาใคร”
“คุณหนู เอ่อ เอื้องฟ้าจ้ะ หลานสาวอิฉันที่มากับคุณหาญ”
“อ้อ เห็นว่ามีบ่าวจากเรือนคุณหอมมารับตัวเด็กที่ชื่อหาญไปน่ะ มันเลยชวนกันกลับไปด้วยกัน”
สายหน้าเสีย พึมพำ
“โธ่เอ๊ยคุณหนู เดี๋ยวก็ถูกคุณศักดาจับได้พอดี เอ้อ แล้วพี่รู้มั้ยจ๊ะว่าทางไปบ้านคุณหอมไปทางไหน”
สายกังวลใจมาก รีบไปตามเอื้องฟ้าที่บ้านหอม พอไปถึง มองไปรอบๆ บ้านอย่างตื่นๆ เมื่อเห็นว่าบ้านหอมใหญ่โตมีบ่าวรับใช้มากมาย จนเธอรู้สึกหวั่นๆ ใจบอกไม่ถูก ที่เอื้องฟ้ามาสนิทสนมกับหาญอย่างนี้
“โอ้โห รู้ว่าร่ำรวย แต่ไม่คิดว่าจะรวยถึงขนาดนี้เลยนะเนี่ย”
หอมพาเอื้องฟ้า หาญและแก้วเดินออกมาจากบ้าน สายเห็นพอดีจะเดินไปหา
“เสียดายที่เอื้องฟ้าไม่ได้เจอพ่อของหาญ เขาจะได้ทำความรู้จักกันไว้”
“ก็คุณพ่อห่วงงานนี่ขอรับ ไม่ยอมมาทานขนมกับเรา”
“แล้วใครล่ะที่ทำงานไม่เรียบร้อยจนพ่อต้องคอยมาแก้ไข คราวหลังไม่เอาแล้วนะหาญ ถ้าทำงานไม่เรียบร้อยดีแล้วหนีออกไปที่โรงละครแบบนี้แม่จะไม่แก้ต่างให้แล้วนะ”
“โธ่น้าหอม เรื่องงานที่บ้านก็ต้องค่อยๆ เรียนรู้ไปสิขอรับ” แก้วช่วยแก้ตัว
หอมมองเด็กๆ แล้วยิ้มเอ็นดู สายเดินเข้ามา
“มาถึงนี่เลยรึ”
“มาตามเอื้องฟ้าน่ะเจ้าค่ะ เย็นแล้ว ไปเถอะเดี๋ยวพ่อแม่จะเป็นห่วง”
“จ้ะ”
เอื้องฟ้าไหว้หอมแล้วเดินออกไปกับสาย หอมมองสองป้าหลานยิ้มๆ ที่ทั้งสองคนดูรักและ
ห่วงใยกันดี ขณะที่สายยังกังวลไม่หายที่รู้ว่าบ้านหาญนั้นรวยมาก
“คุณหนู บ่าวว่าต่อไปนี้ห่างๆ คุณหาญบ้างเถอะเจ้าค่ะ อย่าไปเล่นกับเขาบ่อยนักเลย”
“ทำไมล่ะป้าสาย พ่อแม่จับได้แล้วรึจ๊ะ”
“เปล่าเจ้าค่ะ แต่บ่าวว่ามันไม่ควร เรื่องมันอาจจะซ้ำรอยเดิม”
“เรื่องอะไรล่ะป้าสาย”
“พูดไม่ได้เจ้าค่ะ”
“งั้นเอื้องก็ไม่ตกลง ป้าสายไม่มีเหตุผลพอที่เอื้องจะเชื่อฟัง”
เอื้องฟ้าเดินไป สายถอนใจ บ่นพึมพำ
“โธ่ ก็สายกังวลใจนี่เจ้าค่ะ ถ้าเกิดเรื่องซ้ำรอยเดิมของคุณเนื้อนางกับคุณชงชางบ่าวจะทำยังไง”
สายเดินคอตกตามเอื้องฟ้าไป
เนื้อนางนั่งกอดเข่าเป็นทุกข์ใจ คิดทบทวนเรื่องที่สายบอกว่าชงชางจะเลิกราจากการแก้แค้น เธอนึกถึงวันที่ชงชางตัดสินใจปล่อยตัวเธอออกไปจากเรือนเจ้าพระยาบริบรรณ วันนั้นเธอสัญญาว่าจะจบความแค้นกัน เนื้อนางคิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมด สายมองเนื้อนางอย่างสงสารและเข้าใจ เดินเข้ามากอด
เนื้อนางปลอบใจเหมือนตอนเด็กๆ
“พี่สาย ถ้าชงชางพูดเรื่องจริง ฉันจะทำอย่างไรดีพี่ ถ้าหากชงชางเลิกราจากการโกรธแค้นชิงชัง แล้วฉันควรทำอย่างไร”
“คุณหนูจะยอมเชื่อใจคุณชงชางอีกสักครั้งมั้ยเจ้าคะ ถ้าคุณชงชางเลิกแล้วต่อกันก็ขอให้คุณหนูทำเหมือนกัน เรื่องจะได้จบ”
“ฉันจะทำได้อย่างไร พี่ชายฉันตายด้วยน้ำมือของชงชางนะ”
“แต่เถ้าแก่เฟยหลงก็ตายด้วยน้ำมือของคุณหลวงเหมือนกันนะเจ้าคะ”
“ถึงอย่างนั้นมันก็ยังไม่สาสม”
เสียงศักดาดังเข้ามา เนื้อนางและสายหันไปมอง ก็เห็นสีหน้าแววตาของศักดาวาวโรจน์เคียดแค้น
“ไอ้ชงชางไม่ได้ทำให้นรอินทร์ตายเพียงแค่คนเดียว แต่มันยังฆ่าพ่อแม่พี่ พ่อแม่เนื้อนางอีกสี่ชีวิต ถึงอย่างไรมันก็ต้องเอาชีวิตมันมาแลก รวมทั้งไอ้กล้าเพื่อนมัน แล้วไอ้บริบรรณนายของมันด้วย”
เนื้อนางกับสายมองศักดาอย่างตื่นตกใจ ไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไรต่อไปดี
เช้าวันรุ่งขึ้น เนื้อนางสีหน้าไม่สู้ดี จัดขนมใส่ตะกร้าเตรียมออกขาย สายและเอื้องฟ้าเข้ามาช่วย เอื้องฟ้าสังเกตเห็นสีหน้าแม่
“แม่ วันนี้แม่ไม่ต้องไปตลาดดีมั้ยจ๊ะ เดี๋ยวเอื้องกับป้าสายจะช่วยกันขายขนมเอง”
“นั่นสิเจ้าค่ะ คุณเนื้อนางน่าจะพักสักหน่อยนะเจ้าคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกลูก แม่ไหว ฉันไหวพี่สาย แต่ขอไปไหว้พระให้เป็นที่พึ่งทางใจเสียหน่อยเถอะ แล้วฉันจะตามไปนะ”
สายอดเป็นห่วงเนื้อนางไม่ได้ เนื้อนางไปที่วัด ไหว้พระพุทธรูปอยู่ในโบสถ์ รู้สึกทุกข์ใจกับปัญหาที่เกิดขึ้น
“ต้องทำอย่างไรเจ้าคะถึงจะหมดความแค้นต่อกัน ลูกอยากจะเลิกราทุกสิ่งทุกอย่าง แต่พอคิดถึงภาพที่พ่อแม่ถูกตัดคอ ลูกก็ทำใจไม่ได้เลย”
เนื้อนางร้องไห้ ทุกข์ใจมาก เมื่อไหว้พระเสร็จ เธอเดินออกมาจากโบสถ์ ชาวบ้าน 2 คนเดินตามหลังออกมา พลางคุยกัน
“รีบกลับรึเปล่า ไปหาคุณหอมกับคุณชาญมั้ยท่านมาทำบุญที่นี่เหมือนกัน”
เนื้อนางสนใจทันทีที่ได้ยินชื่อหอม
“คุณหอมมาที่วัดหรือจ๊ะ”
ชาวบ้านมองหน้าเนื้อนาง พยักหน้าให้อย่างงงๆ ก่อนจะนำเนื้อนางไป ชงชางกับหอมนั่งฟังพระสวดอยู่ข้างกัน ชาวบ้านทั้งสองคนก็พาเนื้อนางเข้ามา เนื้อนางเห็นเพียงด้านหลัง ชาวบ้านเปรยขึ้น
“ยิ่งเห็นก็ยิ่งปลื้มใจ คู่นี้เขาเหมาะสมกันจริงๆ นะ”
เนื้อนางมองยิ้มๆ รู้สึกว่าเป็นเรื่องจริงอย่างที่ชาวบ้านบอก หอมกับชงชางช่วยกับประเคนอาหาร เนื้อนางเห็นแต่ด้านหลัง ตัดสินใจจะเดินออกไป แต่ชาวบ้านเรียกไว้
“จะไปไหนล่ะ”
“ฉันไม่อยากขัดจังหวะความสุขของคุณหอม เอาไว้หาเวลาไปคุยกับท่านทีหลังก็แล้วกัน”
เนื้อนางเดินออกไป จึงไม่ทันได้เห็นหน้าสามีของหอม
ลำดวนและบ่าวนั่งขัดเครื่องเงินอยู่อย่างกระแทกกระทั้น หน้าบูดๆ เซ็งๆ ไม่อยากทำงาน แล้วญาติเข้มก็เดินเข้ามา
“อ้าวๆ อีนี่ ยังไม่ออกไปตลาดอีก คุณหญิงเธออยากกินขนมหวานเจ้าอร่อยของแม่ยายหนูเอื้องฟ้า ยังไม่ไปอีก”
ลำดวนสนใจทันที “เอื้องฟ้า เอื้องฟ้าไหนน่ะพี่”
“ไม่ต้องสอดรู้ ข้าไม่ได้ใช้ให้เอ็งไป ไอ้เข้มมันยิ่งสั่งนักสั่งหนาว่าไม่ให้เอ็งไปไหน เอ็งมันปากไม่ดีเดี๋ยวได้ไปยุแยงคนอื่นเขาไปทั่ว เอ้าๆ จะลุกมั้ย นี่เงินเอาไป รีบไปรีบกลับล่ะ อย่าให้คุณหญิงท่านคอย”
ลำดวนหน้างออยากจะไปเดินเล่นที่ตลาด ขี้เกียจทำงาน บ่าวจะเดินไปหยิบเงิน ลำดวนจึงเอาขาขัดจนบ่าวล้มหัวคว่ำ เข่ากระแทกพื้นอย่างแรง ลำดวนทำเป็นตกใจ
“เฮ้ย เป็นอะไรมากเปล่าวะ โอ๊ยเจ็บแบบนี้แกจะไปตลาดได้ไงวะ”
ลำดวนเดินไปฉวยหยิบถุงเงินจากญาติของเข้ม
“ฉันไปแทนให้เองแล้วกัน”
ลำดวนหยิบตะกร้ารีบวิ่งออกไป
“อ้าวเฮ้ย แล้วเอ็งรู้รึว่าร้านไหน”
ลำดวนเดินออกไป ไม่สนใจใคร พอคล้อยหลังลำดวน เข้มก็เข้ามา
“มีอะไรกันหรือพี่”
“ก็อีนังนี่น่ะสิ จู่ๆ ก็ล้มหัวเข่าแตก นังลำดวนมันเลยอาสาไปตลาดแทน”
“ลำดวนไปตลาด”
“เออ”
เข้มกังวลใจกลัวว่าลำดวนจะไปมีเรื่องอีก จึงรีบตามออกไป
ลำดวนเดินเอ้อระเหยอยู่ที่ตลาด แวะร้านโน้นทีร้านนี้ทีไม่ได้รีบไปซื้อขนมตามคำสั่ง
“ลองกินได้มั้ย ถ้าอร่อยจะซื้อ”
ลำดวนไม่รอคำตอบ หยิบขนมกินเลยแล้วทำหน้าแหยะๆ ก่อนจะคายทิ้ง
“ถุย ขนมไรวะ ไม่เห็นอร่อยเลย”
แม่ค้าอ้าปากจะด่า ลำดวนชิงพูดขึ้นก่อน
“เอ้ยๆๆ ข้าแค่เย้าเล่น”
แม่ค้าชักสีหน้าไม่พอใจ
“เออๆ ขนมอร่อยแต่ไม่ถูกปากเว้ย”
ลำดวนรีบเดินหนีออกไปอีกร้านหนึ่ง ไปหยิบขนมเขากินอีก
“เออๆ อันนี้ใช่ได้ เอาอันนี้ 3 ห่อ จะซื้อไปฝากผัว”
แม่ค้าหยิบขนมให้ลำดวน ลำดวนจึงส่งเงินให้แล้วหยิบขนมเขามากินอีกอันหนึ่ง ก่อนจะเดินไปอีกร้าน ขณะนั้นเนื้อนางรีบเดินจะไปช่วยสายและเอื้องฟ้าขายขนม โดยไม่ทันระวังจึงชนเข้ากับลำดวนอย่างจัง ลำดวนกำลังกินขนมคาปากก็ทำขนมหล่นลงพื้น จึงโมโหหลับหูหลับตาด่าเนื้อนางโดยไม่มองให้เต็มตา เนื้อนางเองก็ก้มหน้าก้มตารับผิด
“เฮ้ยไรวะ เดินชนคนอื่นแบบนี้ ผัวเป็นเจ้าของที่หรือไง”
“ขอโทษจ้ะๆ” เนื้อนางรีบออกไป
“โอ๊ย ขอโทษอะไรวะ กลับมารับผิดชอบสิ ขนมที่หกไปเนี่ยซื้อมาคืนสิโว้ย”
เนื้อนางไม่ได้ยินเพราะรีบวิ่งไป เข้มวิ่งเข้ามาหาลำดวน
“ก่อเรื่องอะไรอีกล่ะลำดวน”
“อะไร ใครก่อเรื่อง อีนั่นต่างหากที่ก่อเรื่อง เดินชนจนขนมหลุดจากปากฉันเนี่ย”
“พอเถอะๆ ไหนล่ะขนมที่คุณหญิงอยากกิน”
ลำดวนทำหน้าเก้อๆ ยังไม่ได้ซื้อ เข้มมองหน้าเมียก็รู้ ส่ายหน้าเบื่อหน่ายแล้วหันไปถามชาวบ้านแถวนั้น
“รู้จักร้านขนมของแม่หนูเอื้องฟ้ามั้ยจ๊ะ”
“อ๋อ ก็นั่นไง คนที่ชนเธอเมื่อกี้น่ะ แม่ของหนูเอื้องฟ้าเขา ร้านขนมเขาอยู่ตรงนู้น”
ลำดวนตาวาว “เหรอ ดี จะไปเอาเรื่องมัน ให้มันชดใช้ขนมเสียเลย”
ลำดวนจะเดินไป เข้มดึงไว้
“ไม่ต้องไป คอยพี่อยู่ตรงนี้ เข้าใจมั้ย เดี๋ยวพี่ไปซื้อเอง เอาเงินมา”
ลำดวนอิดออดไม่ยอมให้เพราะอยากไปด้วย
“บอกให้เอาเงินมา”
ลำดวนขัดใจแต่ก็ยอมส่งเงินให้เข้ม
“เบื่อจริงๆ เลย มีผัวแสนดีเนี่ย ช่างขัดใจนัก ฮึ ขอไปดูหน้านังแม่ของยายหนูเอื้องฟ้าอะไรนี่สักหน่อยเถอะว่าหน้าหนาแค่ไหน ขนาดด่าแล้วยังไม่หันกลับมามองหน้าฉันอีก เฮอะ แม่จะอาละวาด เหมาขนมกลับบ้านมาให้หมด โดยไม่เสียเงินสักแดงเลยเชียว”
ลำดวนรีบเดินตามเข้มไป
อ่านต่อตอนที่ 15
