มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 17
เข็ม จุ่น ยังโดนจับมัดอยู่ ทั้งสองร้องลั่นพยายามแกะเชือกให้ได้ แต่ก็ไม่เป็นผล
"แม่เบียบพี่บอกให้แก้มัดให้พี่ แก้มัดเดี๋ยวนี้"
"แม่หงส์แก้มัดพี่เดี๋ยวนี้"
หงส์ ระเบียบกำลังหงุดหงิดอย่างสุดๆ
"ไม่"
"ความโกรธความเกลียดมันทำให้พี่เป็นบ้าไปแล้ว พี่รู้ตัวมั้ย"
"อย่าทำให้คนเสื่อมศรัทธาในตัวพี่มากไปกว่านี้เลย"
เข็ม จุ่น โดนเมียต่อว่าก็หัวเสียมากๆ
"ใครจะไม่รัก ไม่ศรัทธาฉันก็ช่าง ฉันไม่สน ปล่อย ปล่อยสิ"
"แม่หงส์ไม่มีสิทธิ์มามาสั่งมาสอนชั้น"
ระเบียบ หงส์ ได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอาใจ หันไปเห็นพวกที่ดับไฟเดินกลับมา
ท๊อปวิ่งสวนไปหาพวกที่ดับไฟ
ทุกคนต่างสีหน้าเศร้าไปตามๆ กัน
ท๊อปเพิ่งเข้ามาดู
"ขอโทษนะมาช้าเพิ่งรู้ข่าว แล้วจะทำยังไงต่อเนี่ย"
"รอให้ตำรวจเข้ามาพิสูจน์หลักฐาน เราจะได้รู้ว่าไฟไหม้เพราะอะไร อุบัติเหตุ หรือ
ตั้งใจวางเพลิงกันแน่"
สวยถอนใจ
"โชคยังดีที่ร้าน นาง แล้วก็มิ้น ไม่โดนไฟไหม้ไปด้วย"
"ฉันเสียใจด้วยนะ ที่ร้านพี่โดนไฟไหม้ไปเยอะเลย"
"มีอะไรให้ช่วยเหลือก็บอกนะ ถ้าช่วยได้ ฉันยินดีช่วย" มิ้นบอก
ชาวบ้านบอก "ซวยจริงๆ แล้วต่อไปฉันจะอยู่ยังไง"
"ทุกปัญหามันมีทางออก อย่าเพิ่งท้อนะจ๊ะ ยิ่งตอนนี้พวกเราเจอปัญหาเรายิ่งต้อง
เข้มแข็ง" แก้มบุ๋มบอก
ทุกคนอึ้งที่ชาวบ้านดอนกระโทก เข้าไปหายอดอย่างมีอารมณ์
ชาวบ้าน1บอก "บางทีที่ตลาดไฟไหม้อาจจะเป็นฝีมือเอ็งก็ได้"
สวยแก้"เฮ้ยๆๆ ฉันว่าไม่หรอก ยอดเค้าคอยช่วยเหลือพวกเราชาวสามัคคีอยู่ตลอด"
นางสนับสนุน "จริงด้วย"
ชาวบ้าน2 บอก
"ยอดมันอาจจะสร้างภาพก็ได้ อย่าลืมสิ ว่าเรายังจับคนทำลายแปลงผักของหมู่บ้านของเราไม่ได้เลย มันอาจจะเป็นฝีมือไอ้ยอดจริงๆ ก็ได้"
ชาวบ้านมองยอดสงสัย เป็นโอกาสให้นิกกับยองแอค่อยๆหลบออกไป
"ยอดไม่มีทางทำแบบนั้น ฉันกล้ายืนยันว่า ยอดเป็นคนที่รักพวกเราชาวสามัคคี
มาก ยอดอยากให้พวกเราเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ยอดพยายามพิสูจน์ตัวเองให้ทุกคนเห็น ลองเปิดใจมองแล้วจะรู้ว่ายอดเป็นคนดีมากแค่ไหน" แก้มบุ๋มบอก
ท็อปบอก
"ทุกคนอาจจะยังไม่รู้ว่า ตำรวจมาสอบสวนยอดกับผู้ใหญ่เข็มอยู่หลายครั้งหลายหน สุดท้ายก็มีหลักฐานยืนยันว่ายอดไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย"
ยอดเดินไปหาชาวบ้านทุกๆ คน แล้วยิ้มให้
" ฉันรู้ว่าหลายคนมีอคติกับพ่อฉันและตัวฉัน" ยอดไหว้ชาวบ้าน "ฉันขอโทษทุกคนด้วยที่ยังจับคนร้ายตัวจริงมาลงโทษไม่ได้ แต่ฉันขอให้ทุกคนให้โอกาสฉัน ฉันจะต้องพาคนร้ายตัวจริงมาสารภาพผิดต่อพ่อแม่พี่น้องทุกคนให้ได้"
สวยบอก
"ฉันขอเป็นตัวแทนของพวกเราชาวดอนกระโทกก็แล้วกันนะ เอาเป็นว่าฉันให้โอกาสนั้นกับยอด ยอดทำให้ได้ล่ะ"
"ฉันจะต้องทำได้ ฉันสัญญา"
ชาวบ้านมองไม่เชื่อเรื่องที่ยอดพูด
เวลาต่อมา สุชาติหัวเราะสะใจลั่นบ้าน นิกกับยองแอก็นั่งยิ้ม มองสุชาติอย่างมีความสุขไปด้วย
เคกับป๊อป ยืนข้างๆ มองยิ้มอย่างยินดีไปกับสุชาติ
"ขอบใจลูกๆมากที่มาเล่าอย่างละเอียด ...ความฝันของอั๊วจะกลายเป็นจริงในไม่ช้า อั๊วจะได้สร้างห้างสรรพสินค้าอย่างที่อั๊วต้องการสักที"
นิกสงสัย
"ห้างมาตั้งอยู่ที่ห่างไกลความเจริญอย่างนี้ ไม่มีใครเค้ามาเข้าหรอกป๊า"
"ทำไมจะไม่มี อั๊วจะทำให้ห้างของอั๊วหรู ดูดีและครบวงจรที่สุดในจังหวัด ยังไง๊ยังไงคนจากทั่วสารทิศก็ต้องแห่มาเข้าห้างอั๊วอยู่ดี"
เคบอก
"เป็นผม ที่ไหนมีของให้เลือกซื้อเยอะ ถึงไกลผมก็ไปครับ ความคิดของเสี่ยเจ๋งสุดๆ"
"ยินดีด้วยนะครับเสี่ย ไม่มีใครขัดขวางเสี่ยได้อีก ที่ดินจะต้องเป็นของเสี่ยแน่ร้อยเปอร์เซ็นแล้ว" ป๊อปบอก
"ที่ทุกอย่างสำเร็จด้วยดี ก็ต้องขอบคุณแผนของแม่ปิ๋ม"
สุชาติมองหาปิ๋ม
"อ้าว แล้วปิ๋มไปไหน อั๊วว่าจะตบรางวัลให้ซักหน่อย"
"แม่ปิ๋มไปช็อปปิ้งสิงคโปร์กับพวกคุณนายไฮโซอีกแล้วคะป๊า"
"อ้าวไปอีกแล้วเหรอ อะไร อยู่ไม่เคยติดบ้าน"
"เออ แล้วป๊าไม่กลัวว่าจะมีคนมาช่วยเหลือชาวบ้านเรื่องเงินเหรอครับ"
สุชาติยิ้มเจ้าเล่ห์
" ก็เอาสิ อั๊วอยากจะรู้นัก ว่าจะมีใครช่วยเหลือพวกมันไหว ฮ่าๆๆ"
สุชาติหัวเราะอย่างไม่เกรงกลัวว่าจะมีคนมาช่วยเหลือชาวบ้าน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น สุชาติรับสาย
"ผู้ใหญ่จุ่นเหรอ...มีอะไรให้อั๊วรับใช้"
จุ่นนั่งคุยโทรศัพท์กับสุชาติด้วยความหนักใจ
"เสี่ยพิจารณาใหม่ไม่ได้จริงๆ เหรอครับ ... ครับ ผมจะบอกให้เอง"
จุ่นวางสายด้วยสีหน้าลำบากใจ แล้วหันไปมองชาวบ้านที่นั่งรอฟังผลจากจุ่นอย่างความตั้งใจ
แก้มบุ๋ม หงส์ ก็รอฟังผลจากจุ่นอย่างเอาใจช่วยชาวบ้าน
"ก็อย่างเสี่ยเคยบอกนั่นแหละ เสี่ยเค้ายอมมาหลายปีแล้ว"
ชาวบ้าน1เกรงใจมากๆ
"แล้วพ่อผู้ใหญ่พอจะมีทางช่วยเหลือพวกฉันบ้างไหม เพราะเอาเข้าจริงแล้ว ผู้ใหญ่ก็มีส่วนในการทำให้พวกฉันเดือดร้อน"
จุ่นได้ยินก็ของขึ้นขึ้นมาทันที
"เฮ้ย พวกเอ็งโทษว่าเป็นความผิดของข้าเหรอ"
ชาวบ้าน2 บอก
"ถ้าสะพานซ่อมเสร็จก็คงมีคนไปช่วยดับไฟได้เร็วขึ้น ไม่ต้องอ้อมโลกเพื่อเข้าไปตลาด"
หงส์บอก
"ใจเย็นๆ กันก่อน ตอนนี้ชั้นว่าคิดหาทางช่วยพวกเรายังไงดีกว่านะ"
"จะให้ช่วยยังไง เงินตั้งมากมาย ข้าไม่มีปัญญาไปไถ่โฉนดคืนให้หรอกนะ"
ชาวบ้าน1 บอก
"แต่ยังไงผู้ใหญ่ก็น่าจะรับผิดชอบเรื่องนี้บ้างนะ เพราะปัญหาส่วนหนึ่งมันก็มาจากผู้ใหญ่น่ะแหละ"
จุ่นโมโห ชาวบ้านทั้งหมดก็มีอารมณ์เหมือนกัน
"เฮ้ยๆๆ มันจะมากไปแล้ว บอกแล้วไงว่าข้าไม่ผิด ปัญหาของพวกเอ็งคือไปกู้หนี้ยืมสินเขาแล้วไม่มีปัญญาชดใช้ ยังจะมามีหน้ามาโยนขี้ใส่ข้า พวกเอ็งทำแบบนี้ไม่ถูก นี่ถ้าเอ็งยังว่าร้ายข้าอีก ก็ไสหัวออกไปให้หมดเลย"
ชาวบ้าน1เสียใจมาก
"พวกเรากลับ ไปหาทางแก้ปัญหาเอง ไม่ต้องพึ่งผู้ใหญ่อีกแล้ว"
พวกชาวบ้านพากันเดินออกไปเลย
"เออไปเลย"
ปุยฝ้ายตามไปส่งชาวบ้าน
"ใจเย็นๆนะจ๊ะ เดี๋ยวพอหายโกรธแล้วค่อยมาหาทางแก้ไขกันใหม่"
หงส์โกรธหันมองจุ่น จุ่นเมินหน้าหนีไม่สนใจ
แก้มบุ๋มเดินออกไป
ฝ่ายเข็มและชาวบ้านทะเลาะกันโวยวายเสียงดัง
ยอด ระเบียบ มองเข็มอย่างตกใจ
ชาวบ้าน1 บอก
"หมายความว่ายังไงที่ผู้ใหญ่จะไม่หาทางช่วยพวกฉันเลย"
"ก็หมายความว่าปัญหาของใคร ก็ปัญหาของมัน"
"แต่มันก็เป็นปัญหาของพี่ด้วย ถึงฉันเป็นเมียพี่ฉันก็ไม่เข้าข้างพี่ พี่น่ะตัวปัญหาเลย ชาวบ้านเดือดร้อนกันแบบนี้ พี่ต้องมีส่วนรับผิดชอบ" ระเบียบบอก
"แต่พวกมันเอาแต่ด่าฉันปาวๆ หาว่าฉันไม่รักพวกมัน"
"ยอมรับความจริงซะเถอะว่าพี่ก็มีส่วนผิด"
"ไม่....ความจริงก็คือข้าไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ที่พวกเอ็งเดือดร้อนเพราะแส่หาหนี้เอง ข้าไม่เกี่ยว แล้วข้าก็ไม่มีปัญญาชดใช้หนี้ให้พวกเอ็งหรอก"
ชาวบ้านมองเข็มอย่างผิดหวังมาก
ชาวบ้าน2 บอก
"ถ้าไม่ช่วยฉันยังพอเข้าใจได้ แต่แค่คิดจะช่วยแก้ปัญหาสักนิดก็ไม่มีเลยเหรอ"
ชาวบ้าน1บอก"ไม่คิดเลยว่าธาตุแท้ของผู้ใหญ่จะไร้น้ำใจแบบนี้ ไปพวกเรา กลับ"
"เออ ไปเลยไป แล้วถ้าโกรธข้าก็ไม่ต้องมาเคารพนับถือกันอีก ไป"
ชาวบ้านเดินออกไปด้วยความเสียใจและผิดหวังกับเข็ม ยอดรีบตามชาวบ้านออกไป
ระเบียบมองเข็มด้วยสีหน้าไม่ชอบใจ
"ทำไมคนที่ฉันแต่งงานด้วย ถึงกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวอย่างนี้ไปได้"
ระเบียบเดินตามชาวบ้านออกไปอีกคน
เข็มมองตามอย่างไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรเลย
"ข้าทำทุกอย่างก็เพื่อครอบครัวและหมู่บ้านของเราทั้งนั้น แล้วพวกเอ็งจะรู้สำนึกและมาขอให้ข้าอภัยให้พวกเอ็ง"
เข็มสบถออกมาอย่างหัวเสีย
ยอดยืนดูเหตุการณ์ไม่พอใจเดินออกไป
ปุยฝ้าย ยืนคุยกับชาวบ้าน...แก้มบุ๋มเดินตามมา
"เดี๋ยวชั้นช่วยหาทางออก" ปุยฝ้ายบอก
"ถ้าพ่อไม่ช่วย แก้มช่วยเอง เอาเงินเก็บแก้มไปก่อนก็ได้คะ"
ชาวบ้าน1 บอก
"ขอบใจมากจ้ะ แต่ฉันคงรับไว้ไม่ได้ ฉันแค่อยากให้ผู้ใหญ่ช่วยแสดงความรับผิดชอบ ไม่ได้อยากรบกวนใคร แต่ถ้าผู้ใหญ่ไม่ช่วยฉันก็จะหาทางแก้ปัญหากันเอง พวกเรา กลับ"
ชาวบ้านทุกคนมองแก้มบุ๋มอย่างซึ้งใจ แล้วพากันหันหลังเดินออกไป
แก้วบุ๋ม ปุยฝ้าย มองทุกคนอย่างเศร้าๆ
ฝ่ายยอดวิ่งมาดักหน้าชาวบ้านทั้งสามคนไว้
"น้าครับ...อย่าเพิ่งไป เดี๋ยวฉันพูดกับพ่อให้อีกทีนะ"
ชาวบ้าน1บอก
"พูดไปก็ไม่ช่วยอะไร คนหัวแข็งอย่างผู้ใหญ่เข็ม ถ้าตัดสินใจไม่ช่วยพวกฉันแล้ว ยังไงแกก็ไม่เปลี่ยนใจหรอก"
ชาวบ้าน2 บอก
"ขอบใจยอดมากนะ แต่พวกฉันคงต้องทำใจแล้วล่ะ ถ้าผู้ใหญ่ไม่ช่วย ก็ไม่มีใครช่วยพวกเราได้"
ชาวบ้านพากันเดินออกไปอย่างเศร้าใจ ยอดสงสารจับใจ
ในบ้าน จุ่นโกรธนั่งอยู่ มองหงส์อย่างไม่รู้สึกรู้สา
แก้มบุ๋มกับ ปุยฝ้าย เดินกลับมาแล้วก็เดินไปอยู่กับหงส์
"พี่ต้องตามไปขอโทษชาวบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ"
"แก้มไม่อยากให้พี่น้องชาวดอนกระโทกของเราเลิกรัก เลิกศรัทธาในตัวพ่อเลย"
"ฝ้ายไม่เคยเห็นพ่อเป็นแบบนี้มาก่อน พ่อเปลี่ยนไปมาก ถ้าเป็นพ่อจุ่นคนเดิมจะต้องไม่ยอมให้ชาวบ้านต้องเจอความลำบากแบบนี้"
"ข้าไม่มีวันขอโทษพวกมัน เพราะข้าไม่ผิดเลยสักนิด!"
"ถ้าพี่ไม่เอาแต่โกรธเกลียดผู้ใหญ่เข็ม แล้วหันมาดูแลปากท้องและความสุขของชาวบ้าน ปัญหามันก็จะไม่เกิด"
หงส์ระบายอารมณ์ออกมาอย่างอัดอั้น
"พี่รู้มั้ยว่าตอนนี้พี่เป็นคนไม่มีความสุขเอาซะเลย แล้วพี่ก็ทำให้ชาวบ้านไม่มีความสุขไปด้วย แม้กระทั่งลูกก็ไม่มีความสุขที่พี่กีดกันความรัก ผิดมีคนเดียวเท่านั้นคือตัวพี่ เลิกทำตัวเป็นตาแก่ที่เอาแต่สร้างปัญหาซะที"
"ไม่!!! ชั้นไม่ผิด ความผิดทั้งหมดเป็นของไอ้เข็ม ไม่ใช่ชั้น ถ้าไม่มีมันสักคน ปัญหาทุกอย่างมันก็จะไม่เกิด"
จุ่นเดินหนีออกไป แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย หงส์ มองตามอย่างเศร้าจับใจ
แก้มบุ๋มเดินมานั่งที่ศาลาท่าน้ำด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
"ปัญหาทุกๆ อย่างมันบานปลายแบบนี้ได้ยังไง"
......
แก้มบุ๋มลุกขึ้นด้วยสีหน้ามุ่งมั่นที่จะทำบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญมากๆ
ยอดนั่งเศร้าใจอยู่ที่ศาลาท่าน้ำ ระเบียบนั่งข้างๆ ยอด มองยอดด้วยความห่วงใย
"ผมน่าจะทำอะไรเพื่อพี่น้องโคกสำเริงของเรามากกว่านี้ ผมเสียใจที่ผมช่วยพวกเค้าไม่ได้"
"ปัญหาบางอย่างมันก็เกินกำลังของเรา ยอดแบกโลกทั้งใบไม่ได้นะลูก"
"ผมเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด ถ้าผมไม่รักแก้ม พ่อก็คงไม่ทะเลาะกับผู้ใหญ่จุ่นจนเรื่องมันลุกลามบานปลายแบบนี้"
"แล้วลูกเลิกรักแก้มได้มั้ยล่ะ"
ยอดนิ่งไม่มีคำตอบ ระเบียบรู้คำตอบ
"ความรักไม่ผิด ที่ผิดคือความแค้น"
"แม่ครับ แม่เชื่อมั้ยว่าความรักเอาชนะได้ทุกอย่าง"
"แม่เชื่อ… ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังไม่ชนะก็ตาม แต่ความรักเท่านั้นที่จะแก้ปัญหาทุกอย่างได้"
ระเบียบพูดแล้วเดินออกไป
ยอดนั่งครุ่นคิดเรื่องกลุ้มใจอยู่คนเดียว แล้วต้องตกใจที่เแก้มบุ๋มพายเรือเข้ามาหา
" แก้ม"
ยอดจูงมือพาแก้มบุ๋มไปยังมุมลับตาใกล้ศาลาริมน้ำ
"แก้มมาเพราะเรื่องที่ของชาวบ้านจะถูกยึดที่ใช่มั้ย พ่อยอดไม่ยอมช่วยพวกชาวบ้านเลย แล้วทางแก้มละ ผู้ใหญ่จุ่นหาทางช่วยได้มั้ย"
แก้มบุ๋มส่ายหน้า เครียดมากๆ
"ถ้ามีคนที่เสี่ยสุชาติยอมรับฟังคำขอร้องก็คงดี"
ยอดสีหน้าเครียด สักพักยอดยิ้มออกมา
"รู้แล้ว เราไปหาท็อปแล้วช่วยกันพูดกับนายอำเภอ ให้นายอำเภอหาทางเจรจากับ
เสี่ยสุชาติกันดีกว่า เสี่ยต้องยอมฟังนายอำเภออยู่แล้ว ไปแก้ม รีบไป"
ยอดจูงมือแก้มบุ๋ม แก้มบุ๋มสะบัดมือออก!
ยอดอึ้งสุดขีด
"แก้ม หมายความว่าไง"
"เลิกพยายามได้แล้วยอด"
"เลิกพยายาม" ยอดมองแก้มบุ๋มสงสัย
"เราแก้ปัญหาไม่ได้หรอกยอด ตราบใดที่พ่อของเรายังทะเลาะกันอยู่ ถึงจะแก้ปัญหานี้ได้ ก็ต้องมีปัญหาอื่นๆ อีก ยอดรู้แก่ใจว่าต้นตอของปัญหาที่ผ่านๆ มามันเกิดขึ้นจากเรา เพราะเรารักกัน มันถึงมีแต่ปัญหา"
"แต่ความรักเอาชนะได้ทุก..."
"เลิกพูดคำคำนี้สักที!!! ยอดก็เห็นอยู่ว่าความรักมันช่วยอะไรไม่ได้เลย"
ยอดอึ้งที่แก้มบุ๋มดูเหมือนว่าจะยอมแพ้
"ถ้าเราเลิกรักกัน ไม่ต้องมาพบเจอกันอีก เราจะดับชนวนความแค้นของพ่อเราได้"
ยอดช็อก
"แก้ม แก้มพูดอะไรรู้ตัวรึเปล่า ยอดบอกไม่ให้แก้มคิดแบบนี้อีกไง"
แก้มบุ๋มน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย
"เพื่อความสุขของครอบครัวเรา และ ชาวบ้านของเรา เลิกคบกันเถอะยอด"
แก้มบุ๋มร้องไห้อย่างเสียใจแล้วก็เดินออกไป
ยอดยืนช็อกอยู่ตรงนั้น…
แก้มบุ๋มเดินหนียอด ยอดเดินเข้าไปขวาง อย่างไม่ยอมให้ความรักของเขาและเธอต้องจบลง
"ยอดไม่ยอมเลิกกับแก้ม"
แก้มบุ๋มร้องไห้
ยอดเข้าไปกอด
"เราจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าความรักชนะความเกลียดได้"
แก้มบุ๋มดันตัวยอดออก ร้องไห้เสียใจ
"ยอดเราพิสูจน์กันมามากพอแล้ว เราสองคนต้องยอมรับความจริงได้แล้ว ทางออกที่ดีที่สุดคือเราเลิกกัน"
แก้มบุ๋มเข้าไปจูบลายอดอย่างอาลัย… แล้วเดินหนีไปทางศาลา ยอดแต่มองความรักที่กำลังจะหลุดลอยออกไป…
แก้มบุ๋มเดินเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย ทุกคนนั่งรออยู่แล้ว
จุ่นมองแก้มบุ๋มด้วยความโมโห นิกยืนข้างๆ แล้วยิ้มให้อย่างรู้ทัน ปุยฝ้าย หงส์ มองแก้มบุ๋มอย่างห่วงๆ
"แอบไปหาไอ้ยอดมาใช่มั้ย"
แก้มบุ๋มมองทุกคน
"แกยังเลิกยุ่งกับไอ้ยอดไม่ได้แล้วจะให้พ่อเลิกแค้นไอ้เข็มคงยาก"
"ใช่ครับพ่อ" แก้มบุ๋มมองดุนิก "เออ...ผู้ใหญ่จุ่น"
"ไม่ต้องมาทำเป็นดุใครต่อใคร ถ้าเอ๊งยังทำไม่ได้"
"แก้มไปบอกเลิกกับยอดมา"
"เออดีแล้ว...เฮ้อ"
ทุกคนอึ้งตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
"ห๊า บอกเลิก"
จุ่นอึ้งไป หงส์กับปุยฝ้ายวิ่งเข้าไปหาแก้มบุ๋ม นิกยิ้มสุดๆดีใจสุดๆ
"เลิกกันแล้วเหรอ" นิกบอกตัวเอง
แก้มบุ๋มน้ำตาไหล
"ความรักของแก้มกับยอดจบลงแค่นี้ แก้มจะไม่ไปเจอหน้าเค้าอีก"
นิกบอกจุ่น "แก้มมีแผนให้พวกเราตายใจรึเปล่า"
"ถ้าไม่เชื่อจะให้แก้มไปสาบานที่ไหนก็ได้! พ่อไม่ต้องห้ามแก้มอีกต่อไปแล้ว เชื่อเถอะ แก้มจะไม่กลับไปรักเค้าอีก"
แก้มบุ๋มเช็ดน้ำตา อย่างเก็บความรู้สึกเสียใจไว้เต็มที่
"สุดยอด แก้มทำดีมาก เยสๆๆ"
จุ่นยังดื้อดึง
"ในที่สุดแก้มก็ตาสว่างซะที ต้องงี้สิลูกรักของพ่อ"
จุ่นจับมือแก้มบุ๋มกับนิกมาจับมือกัน และยิ้มให้ทั้งคู่
"นิก ดูแลแก้มบุ๋มแทนพ่อด้วยนะ"
นิกยิ้มมองแก้มบุ๋มด้วยความรัก แต่แก้มบุ๋มทำหน้านิ่ง...
"ผมจะดูแลแก้มบุ๋มด้วยชีวิตและหัวใจของผม และจะรักเธอแบบอินฟินิตี้ รักไม่รู้
จบแบบนี้ตลอดไป ไชๆๆ"
"โยๆๆ"
แก้มบุ๋มกระชากมือตัวเองออก แล้วเดินขึ้นบ้าน
หงส์กับปุยฝ้ายมองแก้มบุ๋มอย่างสงสารสุดหัวใจ…
จุ่นกลืนน้ำลายมองลูกสาว เป็นห่วงเหมือนกันไม่รู้ว่าที่ตัวเองทำถูกต้องรึเปล่า
ทางด้านเข็มกับระเบียบมองหน้ายอดอย่างไม่อยากจะเชื่อ
"ฮ่าๆๆๆ...นี่เอ็งไม่ได้หลอกข้าใช่ไม๊วะ"
"แก้มเค้าขอเลิกคบกับเอ็งจริงๆเหรอ" ระเบียบถาม
ยอดเศร้ามาก
"พ่อไม่ต้องหาทางกีดกันฉันกับแก้มอีกต่อไปแล้ว ถึงฉันจะยังรักแก้มอยู่ แต่แก้มกลับอยากตัดใจจากฉัน… แก้มไม่รักฉันอีกแล้ว"
"ไม่จริง"
ท็อปเดินเข้ามามองยอดอย่างไม่อยากเชื่อสายตา
"ถึงจะโดนผู้ใหญ่กีดกันแค่ไหน แต่แก้มไม่มีวันหยุดรักนาย ฉันไม่เชื่อ มันเป็นไปไม่ได้"
"แต่มันเป็นไปแล้ว ... ความรักของฉันกับแก้มมันเป็นอดีตไปแล้วเพื่อน... ฉันอยากบอกให้พ่อรู้ไว้ พ่อสบายใจได้เลย เราสองครอบครัวคงได้ตัดขาดกันจริงๆ อย่างที่พ่อต้องการ"
ยอดเดินหนีออกไปอย่างคนทำใจไม่ได้
"เออ มันต้องอย่างงี้สิวะ มันต้องอย่างนี้ ฮ่าๆ"
ระเบียบกับท็อปมองยอดอย่างเห็นใจสุดหัวใจ
นางกับมิ้นนั่งอยู่ด้วยกันตรงร้านขนมที่ไฟไหม้
"ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผู้ใหญ่จุ่นไม่ปล่อยให้พวกชาวบ้านต้องเดือดร้อนแบบนี้แน่ แล้วต่อไปนี้จะไปทำมาหากินอะไร เงินทองก็ไม่มีทำทุน" มิ้นบอก
"แล้วผู้ใหญ่เข็มก็ไม่เคยแล้งน้ำใจแบบนี้ ไม่ช่วยพวกชาวบ้านไม่ว่า แต่ ท่าทางไม่รู้สึกผิดสักนิด" นางบอก
อีกโต๊ะหนึ่ง ระเบียบกับหงส์นั่งกินขนมหวาน
หงส์ถอนใจ
"ฉันชวนเธอมามาขอโทษชาวบ้านก็จริง แต่ผัวของเราทำผิดกับชาวบ้านไว้มาก จนฉันไม่กล้าสู้หน้าพวกเค้าแล้ว"
"ไม่คิดเลยว่าจุดเริ่มต้นจากคนสองคนเกลียดกัน จะทำให้เรื่องบานปลายได้ขนาดนี้ ฉันทนเห็นพี่เข็มทำผิดไม่ได้อีกแล้ว เราสองคนต้องหาทางช่วย" ระเบียบบอก
"พูดดีด้วยก็แล้ว ด่าก็แล้ว อ้อนวอนสารพัด พี่จุ่นมันไม่ยอมฟังชั้นเลย แล้วจะมีใครไปพูดได้เหรอ"
"มันต้องมีสิ คนที่คนที่สองคนนั้นจะยอมรับฟัง คนที่เป็นเหมือนเพื่อนแท้ เพื่อนตาย คนที่เคยมีบุญคุณต่อกัน."
ระเบียบกับหงส์ครุ่นคิดอย่างหนัก
"องอาจ" หงส์นึกได้
ระเบียบนึกได้ "ก้องเกียรติ"
ระเบียบกับหงส์ยิ้มออกเมื่อคิดถึงทั้งสองคน
ก้องเกียรติกับระเบียบคุยกันด้วยสีหน้าไม่สบายใจ
ก้องเกียรติถอนใจ
"เฮ้อที่ทำกินก็ถูกไฟไหม้ แถมยังโดนเสี่ยสุชาติยึดที่ พวกชาวบ้านไม่เหลืออะไรอีกแล้ว จะมีใครช่วยพวกเค้าได้ ถ้าไม่ใช่พ่อผู้ใหญ่"
"ก็ใช่นะสิ แต่ผัวตัวดียอมฟังฉันซะที่ไหน แล้วตอนนี้ก็พาลโกรธชาวบ้านจนไม่ยอมดูแลสารทุกข์สุขดิบเลย ฉันเห็นว่าก้องเกียรติเป็นคนที่ผู้ใหญ่รักไม่ต่างจากคนในครอบครัว แถมยังร่วมกันสร้างวงดนตรีขึ้นมาด้วยกัน ก้องเกียรติคนเดียวเท่านั้นที่พ่อผู้ใหญ่จะยอมฟัง ขอร้องล่ะพูดกับพ่อผู้ใหญ่ให้ฉันที"
ก้องเกียรติจับมือ ให้กำลังใจ
"ถึงไม่ขอร้องฉันก็ยินดีช่วย มันถึงเวลาแล้วแม่เบียบ ที่ผู้ใหญ่ต้องรู้ตัวซักทีว่าความโกรธความแค้นของแก มันทำร้ายชาวบ้านขนาดไหน ฉันต้องหยุดผู้ใหญ่ให้ได้"
ระเบียบมองหน้าก้องเกียรติด้วยสีหน้าที่มีความหวัง
หงส์คุยกับองอาจ
"ฉันสงสารชาวบ้านเหลือเกินองอาจ ผู้ใหญ่บ้านคนดีของพวกเขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ฉันกลัวว่าพี่จุ่นจะกู่ไม่กลับมากไปกว่านี้ พี่องอาจช่วยฉันทีนะ"
องอาจครุ่นคิด
"ฉันจงรักภักดีผู้ใหญ่มาตลอด สั่งอะไรฉันก็ทำตาม สั่งให้เกลียดคนหมู่บ้านโน้นฉันก็เกลียด แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าความเกลียดไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นเลย แล้วที่พวกเราชาวดอนกระโทกเดือดร้อนกันแบบนี้ ก็เพราะความเกลียดตัวเดียวเท่านั้น แต่ก็ไม่รู้ว่าผู้ใหญ่จะฟังที่ฉันพูดรึเปล่า"
"น้าองอาจร่วมก่อตั้งคณะลูกไทยด้วยกันมา ร่วมฝ่าฟันปัญหากันมาตั้งมากมาย ร่วมสุขร่วมทุกข์ด้วยกันมานาน องอาจคนเดียวเท่านั้นแหละที่ผู้ใหญ่จะเชื่อฟัง"
"ฉันจะลองดูจ้ะ ฉันก็อยากเห็นผู้ใหญ่จุ่นกลับมาเป็นคนดีคนเดิมของพวกเราชาวดอนกระโทกอีกครั้ง..."
องอาจมีความมุ่งมั่นที่จะเปลี่ยนใจจุ่นสุดๆ หงส์มององอาจอย่างฝากความหวัง
อ่านต่อหน้า 2
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 17 (ต่อ)
ก้องเกียรติกับเข็มพากันมาเดินตลาด ในส่วนที่ไฟไม่ไหม้ เข็มมีสีหน้าไม่พอใจมาก ก้องเกียรติยิ้มมองเข็มอย่างมีแผนการ
ชาวบ้านรอบข้างต่างมองเข็มด้วยสีหน้าไม่ชอบใจบ้าง ผิดหวังบ้าง บ้างก็พากันซุบซิบเมื่อเห็นเข็ม
"ไอ้ก้อง อะไรของเอ็งวะ ข้าเพิ่งปฏิเสธช่วยเหลือพ่อค้าแม่ค้าในตลาด แต่เอ็งดันบังคับให้ข้ามาที่นี่"
"ทำไมล่ะ พ่อผู้ใหญ่กลัวเหรอไง"
เข็มอึกอักไปนิด
"เปล๊า ข้าไม่ผิด ข้าจะกลัวทำไมวะ"
"ถ้างั้นก็ไม่ต้องบ่น เราสองคนไม่ได้เดินตลาดด้วยกันนานแล้ว หาอะไรอร่อยๆ กินให้ชื่นใจกันดีกว่า"
จากตอนแรกที่เข็มไม่ค่อยสังเกตเห็นคนรอบข้างที่มองตัวเอง แต่ยิ่งก้าวเดินยิ่งรู้สึกถึงสายตาไม่เป็นมิตรในรอบบริเวณ
เข็มบ่นๆ กับก้องเกียร
"ข้าไม่ชอบสายตาพวกชาวบ้านเลยว่ะ ทำอย่างกับข้าเป็นฆาตกรใจโหดไปได้"
ชาวบ้าน1 ด่า " ผู้ใหญ่บ้านเฮงซวย"
ชาวบ้าน2 ด่าซ้ำ "เสียแรงรักเสียแรงนับถือ"
เข็มโมโห
"เฮ้ย มันจะมากไปแล้วนะโว้ย มีสิทธิ์อะไรมาด่าฉัน"
"แล้วผู้ใหญ่มีสิทธิ์อะไรมาทำให้ชีวิตพวกฉันฉิบหาย เราจะไม่เดือดร้อนขนาดนี้ ถ้าผู้ใหญ่ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี"
"ชาตินี้อย่าหวังจะได้เป็นกำนันเลย ไอ้ผู้ใหญ่เฮงซวย"
ชาวบ้านทุกคนด่า "เฮงซวยๆๆๆๆ"
เข็มปรี๊ดจัดจะเข้าไปเอาเรื่องชาวบ้าน
"พวกเอ็งสิวะเฮงซวย หุบปากเดี๋ยวนี้นะโว้ย"
ชาวบ้าน1 บอก"ออกไปจากตลาดออกเราซะ ออกไปซะ"
"ออกไปๆๆๆ"
เข็มโดนชาวบ้านขว้างปาข้าวของใส่อย่างไม่ชอบใจ
"โอ๊ย เฮ้ย หยุด โอ๊ย"
ก้องเกียรติต้องลากเข็มที่มีสีหน้าตกใจออกมาอย่างทุลักทุเล
เข็มที่ถูกลากออกมาก็ได้สติ จะกลับไปเอาเรื่องชาวบ้านเพราะคิดว่าตัวเองไม่ผิด
"ปล่อย เอ็งปล่อยข้า พวกมันเป็นแค่ลูกบ้าน มีสิทธิ์อะไรมาด่าผู้ใหญ่บ้านอย่างฉัน!"
"ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ ผู้ใหญ่โดนแค่นี้ยังน้อยไป"
เข็มสะบัดตัวอย่างแรง จ้องหน้าอย่างข้องใจ
"เอ็งหมายความว่ายังไง"
"ตอนนี้แทบไม่มีใครเคารพนับถือผู้ใหญ่แล้ว"
เข็มโมโห ไม่ยอมรับความจริง
"ช่างหัวพวกมันสิวะ"
ก้องเกียรติเคือง
"พูดแบบนี้ได้ยังไง ไม่รักชาวบ้านแล้วเหรอ"
"แล้วพวกมันเคยรักข้าบ้างไหม ถ้ามันรักข้า มันก็ต้องเชื่อทุกอย่างที่ข้าสั่ง นี่อะไรปีกกล้าขาแข็งกันนัก งั้นก็ปล่อยให้เดือดร้อนไป ฉันไม่สนหรอก"
ก้องเกียรติมองหน้าเข็มอย่างผิดหวังสุดหัวใจ
"ทำไมถึงเป็นไปได้ขนาดนี้เสียแรงนับถือ"
"ข้าก็เป็นของข้าแบบนี้ ถ้าเอ็งไม่อยากนับถือข้า ก็เชิญ"
ก้องเกียรติผิดหวังมากๆ
"ผู้ใหญ่เข็มถ้ากลับตัวตอนนี้ยังทันนะ"
เข็มโมโหชกหน้าก้องเกียรติ ก้องเกียรติหันมาอีกทีเห็นเลือดกบปาก
"ไม่ต้องมาสั่งมาสอนข้า ถ้าเอ็งเก่งแล้วจะมาอาศัยข้าทำไมวะ"
ก้องเกียรติผิดหวังมาก
"งั้นฉันก็คงจะหมดประโยชน์ที่จะอยู่ต่อไปแล้ว ชั้นขอลาออกจากวง"
เข็มอึ้งมองหวั่นใจ ก้องเกียรติเดินหนีออกไปเลย
" ไม่ต้องลาโว้ย ข้าไล่เอ็งออก...ไปเลย จะไปไหนก็ไป ข้าดูแลวงดนตรีคนเดียวก็ได้ ไม่ง้อหรอกโว้ย!"
องอาจพาจุ่นมาเดินในหมู่บ้าน
"เอ็งพาข้ามาในหมู่บ้านทำไม"
"ใจเย็นๆ"
องอาจชี้ให้ดู พ่อ แม่ ลูก นั่งกันอยู่ริมทาง มีห่อเสื้อผ้า กับของนิดหน่อย ไฟไหม้ไม่มีบ้านอยู่
"ผู้ใหญ่ดูซิลูกบ้านไม่มีที่ซุกหัวนอนแล้ว"
จุ่นชะงักไป
"ช่วยไม่ได้ ก็มันเอาที่จำนองกับเสี่ยเค้าเอง"
"แต่ถ้าเขาไม่หมดเนื้อหมดตัวเพราะไฟไหม้ตลาด เขาก็ยังหาเงินมาไถ่ที่คืนได้"
"ข้าไม่ได้เป็นคนวางเพลิงนะ....ไม่ใช่ความผิดของข้าโว้ย!"
องอาจถอนใจอย่างเหนื่อยหน่ายใจ
องอาจพาจุ่นเดินมาหน้าบ้านชาวบ้าน เห็นชาวบ้านกำลังปิดบ้าน ทั้งหมดมีกระเป๋า พอปิดประตูเห็นใบปิดยึดบ้านแปะไว้หน้าประตู
"แล้วนี่ล่ะ ความผิดผู้ใหญ่รึเปล่า"
"เค้าปิดบ้านไปเที่ยวกันชั้นผิดด้วยเหรอ"
"ไม่ขำ"
"นี่ข้าก็ไม่ผิด"
"แล้วจะรู้สึกผิดเมื่อไหร่ จะสำนึกได้ก็ต่อเมื่อไม่มีชาวบ้านคนไหนอยู่หมู่บ้านของเราได้เลยงั้นเหรอ"
"ก็ตอนเอาที่ไปจำนองมันเคยปรึกษาข้าสักคำมั้ย แต่พอเดือดร้องก็วิ่งมาหาข้าไม่รู้จักช่วยตัวเองก่อน"
"นี่ไงก็เพราะพอเดือดร้อนเค้าวิ่งไปหาเสี่ยสุชาติไง...เค้าไม่กล้ามาหาพี่ผู้ใหญ่"
"ถ้ากลัวก็ช่วยไม่ได้...โว้ย"
องอาจมองจุ่นอย่างไม่อยากเชื่อสายตา
"จนแล้วจนรอด ผู้ใหญ่ก็ยังคิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูกทั้งๆ ที่ความโกรธความเกลียดของผู้ใหญ่มันสร้างปัญหาให้กับชาวบ้านขนาดนี้"
จุ่นมองไม่ตอบ
"ฉันโคตรผิดหวังในตัวพี่เลยว่ะ พี่มันเป็นคนใช้ไม่ได้...เห็นแกตัวนี่เหรอคนที่ชั้นจะฝากชีวิตไว้"
"ถ้าผิดหวังมากนะก็ไสหัวออกไปจากบ้านข้า ไปให้พ้นจากวงดนตรีของข้า ไม่ต้องมาฝากชีวิตก็ได้"
"ไม่ต้องไล่หรอก ยังไงฉันก็ไม่ขออยู่กับคนเฮงซวยอย่างพี่ผู้ใหญ่ ฉันขอลาออก"
องอาจไม่มองเดินจากไป
"ไม่ต้องลาออก ข้าไล่ออก ไปเลย จะไปตายที่ไหนก็ไป"
ยอดกับระเบียบมองหน้าเข็มอย่างตะลึง!!!
"ลาออก!"
"อกตัญญู ข้าไม่ง้อมันหรอก อยากจะทิ้งก็ทิ้งไป"
"ทำไมพี่ถึงไม่รั้งก้องเกียรติไว้"
"นอกจากฉันกับแม่ ก็น้าก้องเนี่ยแหล่ะที่รักพ่อมากที่สุด"
"ไม่จริง! ถ้ามันรักข้า มันต้องอยู่ข้างข้าไม่ใช่ไปเชื่อคนอื่น"
เข็มเดินหนีไปอย่างหงุดหงิด
ระเบียบ ยอด มองไปทางเข็มด้วยสีหน้าเครียดๆ
ระเบียบถอนหายใจ
"จะไม่มีใครช่วยให้พ่อแกกลับมาเป็นคนเดิมได้แล้วจริงๆ เหรอเนี่ย"
หงส์กับแก้มบุ๋มนั่งปะชุนซ่อมชุดลิเกกันอยู่
"จะได้ผลเหรอแม่ พ่อคงไม่ยอมฟังใครแล้ว" แก้มบุ๋มบอก
"ถ้าองอาจช่วยเตือนสติแล้วเปลี่ยนใจพ่อไม่ได้ ก็คงไม่มีใครมาช่วยแล้ว"
จุ่นเดินผ่านเข้ามาสีหน้าหงุดหงิดมากๆ
"น้าองอาจล่ะพ่อ ทำไมไม่กลับมาด้วยกัน"
"มันจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกแล้ว มันขอลาออกไปแล้ว"
แก้มบุ๋มถาม
"มันยังไงกัน"
"ยังไงมันก็ลาออกไปแล้ว"
"พี่ไม่ห้ามเลยเหรอ ถ้าวงเราขาดพี่องอาจไปสักคน ก็เหมือนขาดศูนย์รวมจิตใจของพวกเด็กๆ มัน พี่จุ่น ระวังเถอะ สักวันจะไม่มีใครอยู่กับพี่เลย"
"ฉันไม่สน ใครไม่รักฉัน อยากไปจากฉัน ก็ไปให้หมดเลย"
จุ่นเดินออกไปอย่างหงุดหงิด
แก้มบุ๋มกับหงส์มองหน้ากันอย่างหมดหวัง
ภายในศาล เทวดาแจ่มกับสัมภเวสีอัครเดชกำลังนั่งสมาธิด้วยสีหน้าสงบ รอบกายของทั้งคู่มีแสงสว่างอยู่รอบตัว
แจ่ม กับ อัครเดช ค่อยๆ ลืมตาขึ้น
"เป็นยังไงบ้างท่าน… พลังของท่านเต็มร้อยรึยัง"
"ทำสมาธิรวบรวมพลังมาหลายวัน ในที่สุดพลังก็มาเต็ม แล้วเจ้าล่ะ"
"พลังเต็มร้อยแล้วครับท่าน"
"ดี ถ้าเรามีพลัง เราจะได้ช่วยเหลืออะไรชาวบ้านได้บ้าง ข้าทนเห็นความเศร้าของ
ชาวบ้านไม่ได้แล้วว่ะ"
พลันมีแสงออกมาจากมุมหนึ่ง
แจ่ม อัครเดช หันมองแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ
แจ่มอัครเดชเรียก "ท่านเทวดาคเชนทร์"
แจ่ม อัครเดช เทวดาคเชนทร์ นั่งอยู่ที่โซฟาในศาล
"แหม… ไม่มาหากันบ้างเลยนะ คิดถึ๊ง คิดถึง ลมอะไรหอบท่านมาหาข้าได้เนี่ย"
"ข้ามีเรื่องสำคัญจากท่านหัวหน้า"
แจ่ม อัครเดชโพล่ง "ท่านหัวหน้าเทวดา!"
"ใช่ ท่านรับรู้มานานแล้วว่า ตำบลสามัคคีกำลังเดือดร้อนจากผู้ใหญ่บ้านที่แตกความสามัคคีกัน ทางแก้คือแก้มบุ๋มกับยอดต้องกลับมารักกัน เพราะทั้งสองคือคนที่จะนำความสามัคคีคืนสู่ทุกๆ คน"
"เรื่องนั้นข้ารู้ดี"
"ท่านหัวหน้ามีคำสั่งว่า ถ้าท่านแจ่มไม่สามารถทำให้ยอดกับแก้มกลับมารักกัน และไม่สามารถทำให้เข็มกับจุ่นคืนดีกัน ท่านต้องถูกลดชั้นจากเทวดาดูแลปกปักรักษาหมู่บ้านเป็นสัมภเวสี เร่ร่อน"
"ห๊า"
เทวดาแจ่มหน้าสลดลง สัมภเวสีอัครเดชเห็นก็สงสาร
"โธ่น่าสงสาร...ถ้าท่านเทวดาแจ่มไปแล้ว ผมจะดูแลศาลให้อย่างดีเลยครับ"
แจ่มเขกหัวอัครเดช
"ข้าไปเอ็งก็ต้องไปด้วยเว้ย แต่อย่าห่วงเลยข้าไม่ยอมแพ้ที่จะช่วยทุกคนแน่"
"ดี จิตใจแน่วแน่มาก แล้วพวกท่านฟื้นฟูพลังไปได้เท่าไรแล้ว"
"ผมกับท่านเทวดาแจ่ม นั่งสมาธิรวบรวมพลังไม่ได้หยุดพัก ตอนนี้ฟิตเปรี๊ยะมากเลยครับท่าน"
"ทำให้สำเร็จนะท่านแจ่ม หวังว่าเรายังได้เห็นท่านเป็นผู้ปกปักดูแลรักษาหมู่บ้านและชาวตำบลสามัคคีต่อไปนะ"
พลันเทวดาก็สลายหายตัวไป
เทวดาแจ่มกับสัมภเวสีอัครเดชมองตากันด้วยสีหน้าฮึกเหิม
"ครั้งนี้ข้าจะไม่ให้พลาด เพราะข้าเดิมพันด้วยพลังทั้งหมดที่ข้ามี"
"ผมขอสู้สุดตัวด้วยคน งานนี้เราต้องทำให้แก้มบุ๋มกับยอดรักกันให้จงได้"
แจ่ม อัครเดช สีหน้ามุ่งมั่นมากๆ
ยอดมองดูรูปพ่อที่อยู่ในหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ อย่างเหนื่อยใจ
ท็อป เคน หนึ่ง จ๊อบ ถอนหายใจตามไปด้วย
"เฮ้อ"
"คนหนึ่งก็พ่อ"
ยอดเปิดดูรูปแก้มบุ๋มในโทรศัพท์
" เฮ้อ"
เคนต่อ "คนหนึ่งก็คนรัก"
ท็อปจับบ่าปลอบยอดด้วยสีหน้าเป็นห่วง
"นายจะอยู่เฉยๆ อย่างนี้จริงๆ เหรอวะยอด ทำไมนายไม่ไปง้อแก้ม หรือทำอะไรก็ได้ให้แก้มคืนดีด้วย ฉันว่ามันดีกว่ามานั่งหายใจทิ้งอย่างนี้นะ"
ยอดสิ้นหวัง
"ฉันรู้จักนิสัยแก้มดี ลองถ้าตัดสินใจแล้ว รับรองว่าไม่มันเปลี่ยนคำ สายน้ำไม่หวนย้อนกลับฉันใด หัวใจของแก้มเองก็เช่นกัน"
ยอดเดินออกไป ท๊อปมองตามอย่างเห็นใจ
เคนบอก
"ทำใจเหอะคุณท็อป คนมันกำลังเศร้า ไปบอกอะไรมันก็ไม่ฟังหรอก"
"โธ่ พี่ยอด… สงสารมันจัง" จ๊อบบอก
"ตอนนี้ไม่ว่าเทวดาหน้าไหนก็ช่วยพี่ยอดไม่ได้หรอก!"
ยอดเดินเหม่อมองด้วยอารมณ์เศร้า
พลันเทวดาแจ่มปรากฏกายตรงหน้ายอด
ยอดเหม่อไม่สนใจเดินเลี่ยงไปข้างซ้าย เทวดาแจ่มเงิบเลย
"อ้าว… ไอ้นี่ไม่มองเลยเว้ย"
แจ่มปรากฏกายไปอยู่ตรงหน้ายอดอีกครั้ง
ยอดไม่สนใจเดินเลี่ยงไปข้างขวา เทวดาแจ่มหายไปปรากฏตัวตรงหน้ายอดอีก ยอดก็ไม่มอง เดินหนีไปอีก
"อ้าว เฮ้ย จะเหม่อไปไหนเนี่ย!"
พลันแจ่มใช้อิทธิฤทธิ์ทำให้ยอดขยับตัวไปไหนไม่ได้ ยอดตกใจสุดๆ
"เฮ้ย ทำไมขยับตัวไม่ได้ หรือว่าผีอำ"
"เฮ้ยข้าเป็นเทวดาโว้ย....ข้าเสกให้เอ็งขยับตัวไม่ได้"
แจ่มเดินมาหยุดหน้ายอด ยอดอึ้ง
" ไม่จริง... ผีหลอก"
"เอะก็บอกว่าเทวดา"
"ช่วยด้วยเทวดาหลอก"
"เออ...เฮ้ยไม่ได้หลอก ข้าชื่อเทวดาแจ่มเราเคยเจอกันในฝันหนนึงแล้ว จำได้มั้ย"
ยอดมอง
"ครับ... ผมจำท่านได้แล้ว"
"ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ข้าจะปรากฏตัวให้เอ็งเห็น เพราะมันต้องใช้พลังมาก แล้วครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เอ็งจะได้เห็นข้า… ไอ้ยอดข้าเฝ้าดูเอ็งมานาน เอ็งไม่เคยยอมแพ้เรื่องความรักมาก่อน วันนี้ข้าอยากให้เอ็งสู้อีกครั้ง กลับไปเอาแก้มบุ๋มคืนมาเป็นของเอ็งให้ได้"
ยอดเครียด แล้วเดินไปอย่างเศร้าๆ
"อ้าวเฮ้ยไอ้นี่จิตแข็ง....หนีไปได้"
แจ่มเดินเข้าไปขวางยอดไว้อีก
"เอ็งจะหนีข้าไปไหนวะไอ้ยอด"
"ผมคงทำไม่ได้ครับ ตบมือข้างเดียวมันไม่ได้หรอกครับ แก้มไม่มีผมในหัวใจแล้ว"
"แต่เบื้องบนกำหนดมาให้เอ็งต้องรักกัน เอ็งสองคนเท่านั้นที่จะทำให้ไอ้ผู้ใหญ่ปัญญาอ่อนสองคนนั้นกลับมารักกัน เอ็งไม่อยากจะทำเพื่อพ่อ และทำเพื่อความรักของเอ็งเหรอวะไอ้ยอด"
ยอดสีหน้าครุ่นคิดๆ...
" ข้าถามว่าเอ็งยังอยากกลับมารักกับแก้มบุ๋มอีกมั้ย"
"อยากครับ... แต่แก้มเค้าไม่ยอมมาเจอหน้าผมหรอก"
"หึหึหึ เรื่องนั้นไม่ต้องกังวล ข้าจะพาแก้มบุ๋มมาหาเอ็งเอง ส่วนหน้าที่ของเอ็งมีแค่อย่างเดียวเท่านั้น"
ยอดมองแจ่มอย่างตั้งใจฟังมากๆ
"คือเอ็งต้องทำให้แก้มบุ๋มกลับมารักเอ็งอีกครั้งให้ได้"
ยอดสีหน้ามีความหนักใจ
"นี่คือโอกาสครั้งสุดท้ายของเอ็งแล้วนะไอ้ยอด แล้วโอกาสครั้งนี้เอ็งจะพลาดไม่ได้"
ยอดหนักใจ แต่ก็มุ่งมั่นจะทำให้สำเร็จ…
สวนข้างบ้านเข็ม ยอดสะดุ้งตื่นจากฝัน
"เฮ้ยฝันเห็นเทวดาอีกแล้ว....เอาดีเรา"
ยอดนั่งคิดอยู่คนเดียว
ยอดสีหน้ามีความหนักใจ
"นี่คือโอกาสครั้งสุดท้ายของเอ็งแล้วนะไอ้ยอด แล้วโอกาสครั้งนี้เอ็งจะพลาดไม่ได้"
ยอดหนักใจ มุ่งมั่นจะทำให้สำเร็จ…
"แล้วผมต้องทำยังไงล่ะครับ"
"เอาหูมานี่"
ยอดเอนหูเข้าไป แจ่มกระซิบ ยอดพยักหน้า
แก้มบุ๋มนั่งเหม่ออยู่มุมหนึ่ง พะเยาว์นั่งอยู่ข้างๆ มองแก้มบุ๋มอย่างเห็นใจมากๆ
แก้มบุ๋มนั่งคิดถึงแต่เรื่องราวความสุขของเธอกับยอด
ภาพความประทับใจความรักความผูกพันของยอดและแก้มบุ๋มผ่านเข้ามา
แก้มบุ๋มน้ำตาไหลออกมา
พะเยาว์จับมือ
"แก้ม…ถ้าคิดถึงเขาแล้วมานั่งเสียน้ำตาแบบนี้ เยาว์ว่ากลับไปหายอดเถอะ"
แก้มบุ๋มถอนใจ
"กลับไปให้ได้ประโยชน์อะไร ความรักของเราสร้างปัญหา ไม่ได้ช่วยแก้ปัญหา"
"แก้ม ถึงฉันจะไม่เคยมีความรัก แต่..."
"เดี๋ยวๆ… แล้วไมค์ กับพรศักดิ์ล่ะ เห็นเคยคบกันอยู่นี่"
"ซื้อกินไม่นับ นี่ อย่าเพิ่งขัดเซ่! ฟังฉันให้จบก่อน… ถึงฉันจะไม่เคยมีความรัก แต่ฉันก็เชื่อว่าความรักสร้างแต่สิ่งที่ดีงาม ลองคิดดูดีๆ ว่าปัญหาของแกมันเกิดจากคน หรือว่าเกิดจากความรัก... ถ้าเกิดจากคนก็ต้องแก้ที่คน ความรักไม่เคยผิดนะแก"
แก้มบุ๋มสีหน้าครุ่นคิด
"เก็บเอาไปคิดแล้วกัน …ฉันกลับก่อน ยิ่งสวยๆ อยู่ กลับดึกเดี๋ยวโดนฉุด"
แล้วพะเยาว์ก็ลุกเดินออกไป แก้มบุ๋มนั่งสีหน้าครุ่นคิด
อัครเดชปรากฏกายอยู่ด้านหลังแก้มบุ๋ม
อัครเดชรวบรวมพลัง
"โอกาสครั้งสุดท้ายที่จะได้ช่วยแล้ว ทำให้สำเร็จนะโว้ย ห้ามพลาดเด็ดขาด"
พลันร่างของอัครเดชก็กลายร่างเป็นจุ่น
จุ่นยิ้มออกมามีแผน เดินเข้าไปหาแก้มบุ๋มแล้วทำสีหน้าเครียด
"แก้ม ตามพ่อมาเดี๋ยวนี้เลย พ่อมีเรื่องให้ช่วย"
แก้มบุ๋มหันมองอย่างแปลกใจ อยากรู้ว่าเรื่องอะไร
จุ่นหันหลัง ยิ้มเจ้าเล่ห์ แก้มบุ๋มเดินตามไป
รถจุ่นวิ่งเข้ามาจอด จุ่นเป็นคนขับ มีสนองนั่งมาด้วย จุ่นลงจากรถ
"สนอง...เอารถไปเก็บแล้วแกจะไปไหนก็ไป"
จุ่นพูดจบเดินไป
"อ้าว...ใช้งานเสร็จไล่เลย"
สนองเดินไปอ้อมไปทางด้านคนขับ เห็นจุ่นปลอมเดินมา สนองมองตกใจ มองไปทางบ้านไม่เห็นจุ่นแล้ว
"ผู้ใหญ่เพิ่งไปทางโน้น แล้วผู้ใหญ่มาทางนี้ ทำไมเร็วจัง"
จุ่นปลอมเดินมาถึงรถ ก้าวขึ้นรถ ปิดประตู แก้มบุ๋มเดินตามขึ้นนั่งบนรถข้าง จุ่นเอามือโบกผ่านหน้าแก้มบุ๋มหาวแล้วก็หลับไป
สนองสงสัยถามจุ่นปลอม
"ผู้ใหญ่เพิ่งเข้าบ้านแล้วจะออกไปไหนเหรอครับ"
"ก็เจ้าภาพหมู่9 เขาอยากจ้างวงเรา แต่ตกลงกันไม่รู้เรื่อง ข้าก็เลยให้แก้มไปช่วยคุยให้"
"เหรอ...แต่ก็เมื่อกี้ชั้นก็ไปกับผู้ใหญ่"
จุ่นเห็นท่าไม่ดีตัดบท
"งานมันด่วนโว้ย"
จุ่นเร่งเครื่องรถออกไป
"อ้าวไปแล้วไม่ฟังเลย"
รถจุ่นวิ่งเข้ามาจออยู่ใกล้ๆกระท่อม อัดรเดชเป็นคนขับ
แก้มบุ๋มขยับตัวกำลังจะตื่น แล้วพอลืมตาขึ้นมา มองตรงออกไปก็สงสัย
"แก้มเผลอหลับไปได้ยังไงเนี่ย....แล้วนี่มันที่ไหนอ่ะพ่อ"
แก้มบุ๋มหันมองไปที่คนขับแต่ว่างเปล่าไม่มีใครแล้ว
"พ่อ" แก้มบุ๋มมองหานอกรถ "พ่อ...ไปไหนของเค้านะ"
แก้มบุ๋มมองไปเห็นกระท่อม สถานที่ที่เธอเคยโดนเคนหลอกมา
กระท่อมกลางคืน...จู่ๆ ไฟกระพริบระยิบระยับสวยงามก็เปิดขึ้น
แก้มบุ๋มตกใจมองไปรอบๆหาพ่อ
"อะไรเนี่ย... พ่อ พ่ออยู่ไหน"
อีกมุมหนึ่ง อัครเดชและแจ่มปรากฏกายขึ้น แต่แก้มบุ๋มมองไม่เห็น อัครเดชหอบแฮ่กๆ เหนื่อยแทบตาย
"เป็นไงบ้าง"
"ใช้พลังไปหมดตัวแล้วเนี่ย ฉันคงหมดพลังไปอีกนานเลย แล้วยอดล่ะท่าน พร้อมรึยัง"
"ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมแล้วล่ะ เพราะครั้งนี้เป็นโอกาสครั้งสุดท้ายของมันแล้ว"
ยอดกดปุ่มลำโพง บลูทูธ เสียงทำนองเพลงลูกทุ่งหวานๆ ดังขึ้น
แก้มบุ๋มกำลังเคลิ้มกับบรรยากาศ เห็นช่อดอกกุหลาบสวยงามห้อยลงมาจากต้นไม้ แก้มบุ๋มเดินไปดูใกล้ๆ เห็นการ์ดอยู่ที่ช่อดอกไม้ แก้มบุ๋มหยิบช่อดอกไม้และหยิบการ์ดขึ้นมาดูอย่างประหลาดใจ การ์ดเขียนไว้ว่า “รักนิรันดร์ ทุกวันของฉันมีแต่เธอ…ยอด”
แก้มบุ๋มตกอยู่ในภวังค์...
"แก้ม"
แก้มบุ๋มหันมา เห็นยอดแต่งตัวหล่อเนี้ยบสุดๆ ยืนยิ้มให้แก้มบุ๋ม
"ยอด...เห็นพ่อแก้มมั้ย"
ยอดส่ายหน้า
"แก้มที่ตรงนี้มีเราแค่สองคน"
"จะเป็นไปได้ยังไง ก็พ่อขับรถพาแก้มมาที่นี่"
"คนที่พาแก้มมา อาจจะไม่ใช่พ่อแก้มก็ได้"
"ถ้าไม่ใช่พ่อ แล้วใคร"
อัครเดช แจ่ม ยิ้มแป้นแล้น
อัครเดชบอก "เค้าเอง"
ยอดยิ้ม
"ไม่รู้...แต่เค้าอาจจะอยากให้ยอดอยู่ตรงนี้กับแก้ม แล้วก็อยากให้เรากลับมา... รักกันเหมือนเดิม"
แก้มบุ๋มตกอยู่ในภวังค์ ยอดเขยิบเข้าไปใกล้ๆ
ยอดร้องเพลงให้ฟัง แก้มบุ๋มตกอยู่ในภวังค์ ยอดเข้าไปใกล้จะจูบ...
อีกมุมแจ่มและอัครเดชลุ้นอย่างสุดๆ กอดกันกลม จะจูบกันบ้าง
แต่แล้วแก้มบุ๋มก็ผงะถอยออกมา
"อย่าพยายามเปลี่ยนใจแก้มเลย"
แก้มบุ๋มถอยห่างจากยอดแล้วเดินหนีไปที่รถ
ยอด แจ่ม อัครเดช มองตามแก้มบุ๋มอย่างฝันสลาย
"โธ่ ไม่นะ... ไอ้ยอด อย่ายอมแพ้ ตามไปง้ออีกเร็ว"
อ่านต่อหน้า 3
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 17 (ต่อ)
แก้มบุ๋มเดินไปที่รถ ยอดรีบเดินไปขวางก่อน
"ถ้าการที่เราเลิกรักกันแล้วมันทำให้แก้มไม่มีความสุข แล้วเราจะแยกกันทำไม"
"แก้มไม่อยากพูดเรื่องนี้อีกแล้ว"
"แก้มอย่าโกหกตัวเอง แก้มยังรักยอดอยู่"
"พอเถอะยอด แล้วอย่าพยายามเปลี่ยนใจแก้มอีก ยอดทำไม่ได้หรอก"
"ก็ได้ ยอดไม่เปลี่ยนใจแก้มก็ได้ แต่ยอดขอโอกาสได้ทำในสิ่งที่ยอดฝันมาตลอด
แต่ก็ยังทำไม่สำเร็จ"
"ยอดจะทำอะไร"
ยอดตัดสินใจคุกเข่าลงตรงหน้าแก้มบุ๋ม แล้วหยิบตลับแหวนที่อกเสื้อออกมา ยอดเปิดตลับแหวนยื่นให้แก้มบุ๋ม
"ยอดยังยืนยันว่าความรักของเราจะเอาชนะปัญหาทุกอย่าง"
แก้มบุ๋มชะงักไป ยอดมองตาอย่างอ้อนวอน
"แต่งงานกับยอดนะ"
แก้มบุ๋มเดินไปใกล้ๆ ยอด ทำท่าเหมือนจะหยิบแหวน แต่แก้มบุ๋มปิดตลับแหวนลง เป็นการดับฝันของยอดลงอย่างถาวร
แก้มบุ๋มเดินไปที่รถ ยอดอึ้งได้แต่นั่งคุกเข่ามองอยู่ตรงนั้น แล้วแก้มบุ๋มเดินไปที่รถ
"เฮ้ยแก้มจะไปแล้ว...ทำไง"
"ไม่ต้องห่วงแก้มไปไหนไม่ได้เพราะกุญแจอยู่นี่" อัครเดชแบมือออกแต่ว่างเปล่า "เฮ้ย"
แก้มบุ๋มถึงรถขับออกไปทิ้งให้ยอดยืนมองรถออกไปยอดน้ำตาคลออย่างเสียใจ
แจ่ม และอัครเดช มองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างสะเทือนใจ
แก้มบุ๋มที่ขับรถมาจอดหน้าบ้าน แล้วนั่งร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจหนักมาก...
"ยอดแก้มขอโทษ... แก้มขอโทษ"
เช้าวันใหม่
ยอด เคน หนึ่ง จ๊อบ ลูกน้ำ นัตตี้ ต่างคนต่างนั่งอยู่คนละด้านไม่มีใครคุยกับใคร ทุกคนมีอาการเศร้า
ระเบียบเดินผ่านมาก็หยุดยืนมอง
"อะไรกัน...เกิดอะไรขึ้น"
ลูกน้ำบอก
"เฮ้อ ฉันไม่เคยรู้สึกหดหู่เหมือนวันนี้มาก่อนเลย ญาติพี่น้องฉันทยอยออกจากหมู่บ้านกันวันละคน-สองคน-สามคน"
นัตตี้บอก
"เฮ้อ ญาติฉันก็เหมือนกัน ปกติก็ลำบากจะตาย นี่ต้องเสียที่ทำกินแล้วหนีไปตายเอาดาบหน้า"
หนึ่งบอก
"เฮ้อ ดีที่พวกเราไม่มีใครเป็นหนี้เสี่ยสุชาติ ไม่งั้นก็คงไม่มีที่ซุกหัวนอนแหงๆ"
ทุกคนสีหน้าเศร้าๆ เคนมองไปทางยอดอย่างสงสาร
"จะมีใครทุกข์เท่าไอ้ยอดอีกวะเนี่ย อุตส่าห์เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงช่วยเหลือชาวบ้านทุกอย่าง...สุดท้ายก็ช่วยไม่ได้"
"แถมผู้หญิงที่มันรักมากที่สุดยังหนีไปจากชีวิตมันอีก" จ๊อบบอก
"เข้มแข็งนะเว้ยไอ้ยอด"
ทุกคนมองยอดอย่างสงสารจับใจ
"ฉันต้องผ่านมันไปให้ได้"
"ถ้าผู้ใหญ่ไม่เสียเวลาไปกับการทะเลาะกัน เรื่องแย่ๆที่เกิดกับหมู่บ้านเราก็คงจะไม่เกิดขึ้น" ระเบียบบอก
เข็มเดินเข้ามาด้วยอารมณ์โมโห ทุกคนเห็นเข็มเข้ามาก็ชะงักไป
"เฮ้ย มาซ้อมดนตรี หรือว่ามาคุยเล่นกัน ถ้าไม่ซ้อมก็ไสหัวกลับบ้านกันไป"
"พี่จะบ้าอำนาจขึ้นทุกวันแล้วนะ ก็คนมันทุกข์กันอยู่จะปรับทุกข์กันไม่ได้หรือไง"
"ไม่ได้ พวกเอ็งต้องตั้งใจซ้อม ช่วงนี้ยิ่งไม่ค่อยมีใครจ้างงานเราอยู่ เราต้องเต็มที่
ที่สุด จะได้มีคนจ้างงานเราอีก"
เข็มเข้าไปผลักอกยอดเบาๆ
"เอ็งก็เหมือนกัน เป็นถึงหัวหน้าวง แต่ทำหน้าที่ไม่ได้เรื่อง เอาเรื่องส่วนตัวมาปะปน
กับงานได้ยังไง แบบนี้มันใช้ไม่ได้!"
"ผมมีความรับผิดชอบมากพอครับพ่อ ผมจะไม่มีวันให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะผมเหมือนที่พ่อทำเด็ดขาด พ่อสบายใจได้"
เข็มชะงักกึก
"ไอ้ยอด! เอ็งกล้าด่าข้าเหรอ"
"ผมไม่ได้ด่า ผมแค่อยากให้พ่อยอมรับความจริง"
เข็มกำไม้ตะพดในมือแน่น โมโหเงื้อมือจะตียอด ระเบียบรีบจับมือเ แล้วลากเข็มออกไป
"พี่ มานี่เลย ตามฉันมา!"
ยอด เคน หนึ่ง จ๊อบ ลูกน้ำ นัตตี้ มองหน้ากันอย่างเครียดๆ
ระเบียบจูงมือเข็มเข้ามา เข็มสะบัดมืออกอย่างโมโห
"ปล่อยพี่ ปล่อย พี่จะเอาเลือดหัวไอ้ลูกอกตัญญูมันออกเดี๋ยวนี้"
"หยุดเลยพี่ ตั้งสติหน่อย ฉันไม่เห็นว่าไอ้ยอดมันจะพูดผิดตรงไหน"
"ไม่ผิดได้ยังไงวะ มันด่าพี่ ทุกคนก็ได้ยิน"
"ก็จริงอย่างที่มันพูด เมื่อไหร่พี่จะรู้ตัวซะทีว่าพี่มันเป็นตัวปัญหา"
"แม่เบียบ ทำไมต้องเข้าข้างไอ้ยอด เอาแต่ตามใจมันเห็นดีเห็นงามไปกับมัน จนมันปีกกล้าขาแข็งไม่ฟังเชื่อฟังพี่แล้ว"
"แล้วพี่เคยฟังลูก ฟังพวกฉันมั้ย พี่ไม่สงสารลูกบ้างเลยหรือไง ไม่เห็นเหรอว่ายอดมันทุกข์ขนาดไหน"
"มันทุกข์เพราะมันทำตัวเองทั้งนั้น ถ้ามันเชื่อฟังพี่มันก็จะไม่เสียใจแบบนี้!!!"
"ฉันถามจริงๆ พี่เป็นพ่อภาษาอะไร พี่ไม่รักมันเลยหรือไง คิดจะทำอะไรให้ลูกมันมีความสุขบ้างเป็นมั้ย"
"ทำไมพี่จะไม่รัก มันเป็นลูกคนเดียวของพี่ ที่ปากเปียกปากแฉะสั่งสอนมันตลอดไม่ใช่เพราะรักเหรอ"
"คิดดูให้ดีพี่รักลูก หรือว่ารักตัวเองกันแน่!"
เขานิ่งไปอย่างครุ่นคิด
ระเบียบเดินออกไปด้วยสีหน้าผิดหวังสุดๆ เข็มอึ้งเครียดขึ้นมา
ปุยฝ้าย แก้มบุ๋ม หงส์ กำลังช่วยกันร้อยมาลัยเพื่อไปถวายพระ
ปุยฝ้าย หงส์ มองหน้าแก้มบุ๋มอย่างแปลกใจ
"เมื่อคืนแก้มนั่งรถออกจากบ้านพร้อมพ่อจริงๆ นะแม่ แต่เผลอแป๊บเดียวพ่อก็หายไปแล้ว"
หงส์ยืนยัน
"เมื่อคืนพ่อแกนอนอยู่ข้างเตียงแม่ตลอด ไม่ได้ออกไปข้างนอกล้านเปอร์เซนต์"
"แล้วทำไมพ่อไม่นอนบนเตียงล่ะ" ปุยฝ้ายถาม
"ก็พ่อแกทำตัวไม่ดี แม่ไม่ให้นอนด้วยหรอก"
ปุยฝ้ายสะกิดๆ
"พี่แก้ม คนที่พี่แก้มนั่งรถไปด้วยคงจะไม่ใช่คนแล้วล่ะ ฝ้ายว่าต้องเป็น... ผีแน่ๆ แล้วก็คงจะเป็นผีที่อยากให้พี่รักกับพี่ยอด ถึงได้พาพี่ไปหาพี่ยอดถึงที่"
แก้มบุ๋มเหม่อๆ นึกถึงยอดขึ้นมา จนเผลอเอาเข็มร้อยพวงมาลัยไปแทงโดนแขนปุยฝ้าย
"โอ๊ย เข็มแทงฝ้ายแล้ว เหม่ออะไรอยู่พี่แก้ม"
"พี่ขอโทษ"
จุ่นเดินเข้ามา มองแก้มบุ๋มสีหน้าไม่พอใจ
"แก้มพ่อเห็นเอ็งทีไร เอ็งก็เอาแต่นั่งเหม่อ นั่งหน้าเศร้า เลิกซะทีเห็นแล้วมันรำคาญลูกตา"
หงส์บอก
"ถ้าอยากให้ลูกหายเศร้าก็อย่ากีดกันความรักของลูกสิ"
"อ้าว ก็มันตัดสินใจเลิกคบเขาเอง เพราะแก้มตาสว่างแล้วว่าไอ้พวกบ้านโน้นมันเลวแค่ไหน"
"ไม่จริง แต่เป็นเพราะแก้มรักพี่ มากกว่ารักตัวเอง เห็นแก่ความสุขของพี่มากกว่าความสุขของตัวเอง ไม่เหมือนกับพี่ที่เห็นแก่ตัวแล้วก็ไม่เห็นแก่จิตใจของลูกเลย"
"เกินไปแล้วนะ พูดอย่างกับพี่ไม่รักแก้ม"
"อย่าพูดเลยว่าพี่รักลูก ถ้าพี่รักลูกจริงๆ พี่ยอมให้มันทุกข์แบบนี้ได้ยังไง ดูหน้ามันสิ
พี่ นี่เหรอคนที่มีความสุข"
"แม่ พอได้แล้ว"
"พี่ไม่เคยรักใครเลย นอกจากรักตัวเอง!!! " หงส์จูงมือลูกทั้งสองคน "ไปลูก ไปร้อย
พวงมาลัยที่อื่น อยู่ตรงนี้แม่อึดอัด เพราะคนใจแคบมันอยู่แถวนี้ ไป"
หงส์จูงมือแก้มบุ๋มกับปุยฝ้าย ที่ถือถาดพวงมาลัยออกไป
"เออไปเลย ถ้าไม่เห็นหัวกันก็เชิญ ไม่สนหรอกโว้ย"
จุ่นตะโกนไล่หลัง อย่างรู้สึกน้อยใจและเสียใจ
ยอด เคน หนึ่ง จ๊อบ ลูกน้ำ นัตตี้ ทุกคนพยายามซ้อมดนตรี ไม่มีเสียงเฮฮาในการซ้อมเลย ทุกคนซังกะตาย
ท็อปเดินเข้ามาเห็นทุกคนซ้อมดนตรีเพลงเร็วแต่สีหน้าเศร้าซึมมาก
"แม่เจ้า เพลงมันส์สุดๆ แต่ทำไมหน้าหงอยกันแบบนี้"
ทุกคนเห็นท็อปมาก็หยุดซ้อม…
นัตตี้บอก "ลัลล้าไม่ไหวจริงๆ ใจมันเศร้า เฮ้อ"
ก้องเกียรติเดินเข้ามา ทุกคนหันไปมองก็ดีใจ รีบกรูเข้าไปหา
ลูกน้ำถาม "น้า!!! น้ากลับมาอยู่กับพวกเราแล้วใช่มั้ย"
นัตตี้บอก "พวกฉันคิดว่าน้าจะไปแล้วไปลับแล้วซะอีก"
"ใครบอกว่าข้าจะกลับเข้ามาในวงอีกวะ"
"อ้าว"
ก้องเกียรติเดินไปหยิบแซกโซโฟนของตัวเอง เอามาแขวนคอไว้
"ข้าแค่แวะมาเอาของของข้า ขอให้พวกเอ็งทุกคนโชคดี ตั้งใจจริง ขยันหมั่นฝึกซ้อม
แล้วความมานะของพวกเอ็งจะทำให้เอ็งได้ดี ข้าไปล่ะ"
ก้องเกียรติอวยพรพวกน้องๆ แล้วเดินออกไป
ทุกคนสีหน้าเศร้าเดินไปขวางก้องเกียรติไว้
"พอขาดน้าไป พวกเราเหมือนขาดใจ น้ากลับมาอยู่กับพวกเรานะ" เคนบอก
ยอดบอก "วงเราขาดน้าไม่ได้จริงๆ"
"ข้าเสียใจที่ต้องทิ้งพวกเอ็งไป แต่ข้าทนอยู่กับผู้ใหญ่นิสัยเด็กอย่างพ่อเอ็งไม่ได้จริงๆ"
ก้องเกียรติเดินออกไปด้วยสีหน้าเด็ดเดี่ยว ทุกคนมองตามอย่างเศร้าใจ
ยอดไม่ยอมแพ้ตามก้องเกียรติไป ท็อปเดินตามไปอีกคน
ยอดเดินตามก้องเกียรติแล้วเข้ามาขวางทางไว้ ยอดพนมมือไหว้ขอโทษ
"น้าก้อง ผมขอโทษแทนพ่อผมด้วย อย่าโกรธพ่อผมเลยนะ"
"ข้าไม่โกรธพ่อเอ็งหรอก ข้าสงสารด้วยซ้ำไป ตอนนี้ชาวบ้านที่เคยรัก เคยชื่นชม
ต่างก็หมดศรัทธาพ่อเอ็งไปหมดแล้ว"
"น้าก้องจะไม่เปลี่ยนใจกลับเข้าสู่วงจริงๆ เหรอครับ" ท็อปถาม
"ข้าจะกลับก็ต่อเมื่อ พ่อผู้ใหญ่คนเดิมที่ข้าเคยนับถือกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่มันคงไม่มีวันนั้นอีกแล้ว"
ก้องเกียรติจะเดินออกไป ยอดเดินไปขวาง
"ถ้าเป็นอย่างนั้น หมู่บ้านเราที่แย่อยู่แล้ว ก็จะยิ่งย่ำแย่ลงทุกวันๆ น้าก้องครับ ผมอยากเปลี่ยนแปลงหมู่บ้านเราให้ดีกว่าที่เป็นอยู่"
"เอ็งจะทำอะไรได้วะไอ้ยอด แก้มบุ๋มก็ไม่ช่วยเอ็งแล้วไม่ใช่เหรอ"
"แก้มบุ๋มเค้าไม่เชื่อว่าความรักและความสามัคคีเอาชนะทุกปัญหาได้ แต่ผมจะพิสูจน์ให้เห็น... ผมขอทำหน้าที่คืนความสุขให้กับชาวบ้านเอง"
"ยอดว่าไง ผมก็ว่าตาม" ท็อปบอก
ก้องเกียรติเห็นความมุ่งมั่นของยอด
"ถ้าเอ็งสู้ ข้าจะลองสู้เป็นเพื่อนเอ็งดู เอา มาลองดูกันสักตั้ง"
ท็อป ยอด ยิ้มออกมาอย่างดีใจที่ก้องเกียรติยอมร่วมมือช่วยเหลือด้วยอีกคน
ต้น หอม และชาวบ้านโคกสำเริง ทุกคนอยู่ด้านหน้ายอด ท็อป และก้องเกียรติ
ชาวบ้านโคกสำเริงอีกสองคนวิ่งเข้ามารวมกลุ่ม
"มากันครบซะที ตกลงยอดเรียกพวกฉันมารวมตัวกันทำไม" ต้นถาม
"มันถึงเวลาที่หมู่บ้านของเราจะต้องเปลี่ยนแปลงแล้ว" ยอดว่า
"เปลี่ยนแปลงอะไรของเอ็งไอ้ยอด" หอมถาม
"เปลี่ยนแปลงเพื่อความสุขและชีวิตที่ดีขึ้นของพวกเรา"
ก้องเกียรติบอก
"ตอนนี้ทุกคนเดือดร้อนกันมากเพราะไม่มีผู้ใหญ่คอยให้คำแนะนำและคอยช่วยเหลือเหมือนเมื่อก่อนใช่มั้ย"
"ใช่ ไม่ช่วยยังไม่พอ แต่นี่ไม่พยายามทำอะไรให้พวกเราเลย"
ยอดบอก
"ถ้าเป็นอย่างนั้นเราต้องช่วยเหลือพึ่งพาตัวเอง พวกเราจะต้องไม่เดือดร้อนกันมากไปกว่านี้ แล้วทางเดียวที่เราจะเป็นปึกแผ่นกันได้ก็คือความสามัคคี"
ชาวบ้านทุกคนมองหน้ากันอย่างครุ่นคิด
ยอด ท็อป ก้องเกียรติปลุกเร้าชาวบ้านอย่างเต็มที่
"ต่อไปนี้ไม่มีพวกใคร หรือพวกมัน ต่อไปนี้จะมีแต่พวกเรา" ท็อปบอก
"อุปสรรคและปัญหาทั้งหลายของพวกเราจะต้องแปรเปลี่ยนให้เป็นความสามัคคี และความสามัคคีนี่แหล่ะที่จะทำให้พวกเราพบกับความสุขอีกครั้ง" ยอดว่า
องอาจเดินเข้ามาหาทุกคน ทุกคนหันมององอาจ
"ความสามัคคีงั้นเหรอ แล้วทำยังไงวะ ถึงจะเกิดความสามัคคีขึ้นมาได้"
องอาจมองทุกคนด้วยสีหน้าสงสัย
องอาจเดินเข้ามายืนตรงหน้ายอด แล้วมองหน้ายอดด้วยสีหน้าจริงจัง ทุกคนมององอาจด้วยสีหน้าตกใจ
ต้น หอม ปรี่เข้าไปหาองอาจ
"เอ็งไม่ต้องมายุ่ง นี่มันเรื่องของคนโคกสำเริง" ต้นบอก
หอมบอก
"เอ็งมันคนสนิทผู้ใหญ่จุ่น เอ็งมาสอดแนมพวกข้า แล้วเอาเรื่องไปบอกผู้ใหญ่จุ่นใช่มั้ย"
ก้องเกียรติเข้าไปห้าม
"พอเลยๆๆ ใจเย็นๆ พวกเรายังทะเลาะกันไม่พออีกหรือไงห๊า คุยกันดีๆ พูดจากันด้วยเหตุผล"
"ถ้าข้ามาสอดแนมจริง ข้าไม่เดินเข้ามาโต้งๆ แบบนี้หรอก ว่าไงไอ้ยอด ทำยังไงความสามัคคีถึงจะเกิดขึ้นมาได้"
ทุกคนรอฟังคำตอบของยอดกันอย่างตั้งอกตั้งใจ
ยอดสีหน้ามั่นใจมากๆ "ซ่อมสะพาน"
ชาวบ้านทุกคนบอก "ซ่อมสะพาน อีกแล้วเหรอ"
"ใช่ ตั้งแต่ฟ้าผ่าสะพานขาด เรื่องต่างๆก็เลวร้ายมากขึ้น เพราะฉะนั้นคราวนี้ต้องทำให้สำเร็จ แล้วพอสะพานเสร็จชาวบ้านก็จะไปมาหาสู่กันได้เหมือนเดิม ความสัมพันธ์ของพวกเราชาวสองฝั่งคลองก็จะกลับมาเหมือนเดิม"
ทุกๆ คนมองหน้ากันอย่างครุ่นคิด
"ถ้าพวกเราสองหมู่บ้านช่วยกันซ่อมสะพานอย่างตั้งใจ วันเดียวก็เสร็จ"
"แต่ผู้ใหญ่เข็มกับผู้ใหญ่จุ่นคงไม่ยอม" ต้นบอก
"ฉันก็ไม่ยอมให้สองคนนั้นห้ามพวกเราเหมือนกัน ทั้งสองคนเอาชนะความตั้งใจจริงของพวกเราไม่ได้แน่นอน"
"งานนี้ข้าจะเป็นแกนนำพาชาวดอนกระโทกมาช่วยซ่อมสะพานเอง"
ยอด ก้องเกียรติ ท็อป มองหน้ากันอย่างดีใจ
"น้าอาอาจ ขอบคุณมากครับน้า" ยอดบอก
"เรื่องนี้ข้าเป็นธุระให้เอง พรุ่งนี้เจอกันที่สะพาน"
"เรามาเริ่มเปลี่ยนแปลงตำบลสามัคคีของเรากัน"
ยอดยื่นมือไปให้ทุกคนจับมือรวมพลัง
ทุกคนจับมือรวมหลังกัน ยิ้มให้กันอย่างมุ่งมั่นตั้งใจ
องอาจเดินไปมาอย่างกระวนกระวาย มองนาฬิกาข้อมือ
"เมื่อไหร่จะมากันซะทีว้า"
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย สนอง ชาติชาย ยิ่งใหญ่ สมปดี พะเยาว์ เดินเข้ามาหาองอาจด้วยความดีใจ
"น้า น้าหายไปไหนมา รู้มั้ยว่าพวกฉันเป็นห่วงน้าแค่ไหน"
ยิ่งใหญ่บอก "ได้ข่าวว่ามีปัญหากับผู้ใหญ่เหรอน้า ลืมๆ มันไปเถอะนะ"
องอาจบอก
"เรื่องนี้มันลืมไม่ลงจริงๆ ว่ะ ไหนๆ ก็มากันพร้อมหน้าแล้ว ก็เข้าเรื่องเลยแล้วกัน ตอนนี้ไอ้ยอดมันรวบรวมพรรคพวกเพื่อจะซ่อมสะพานข้ามคลอง โดยไม่สนว่า ผู้ใหญ่เข็มจะว่ายังไง"
ทุกคนอึ้ง
"ห๊า ซ่อมสะพาน"
"แล้วข้าก็เห็นด้วยว่าสะพานจะเป็นตัวเชื่อมให้เราชาวสองฝั่งคลองกลับมารักและเป็นปึกแผ่นเหมือนเดิมอีกครั้ง ข้าอยากจะขอแรงพวกเราทุกคนไปช่วยซ่อมสะพาน"
ทุกคนมองหน้ากันอย่างปรึกษา
"ไม่มีปัญหา ฉัน พี่แก้มและพวกเราทุกคนจะช่วยซ่อมสะพานให้เสร็จ"
พะเยาว์ถาม "แล้วถ้าผู้ใหญ่จุ่นมาขัดขวางล่ะ"
สนองบอก "ถ้าพ่อผู้ใหญ่รู้เรื่องนี้ พ่อผู้ใหญ่เอาถึงตายแน่ๆ"
"แต่ถ้าพวกเราไม่ยอมซะอย่าง ผู้ใหญ่ก็ทำอะไรเราไม่ได้ พรุ่งนี้เรานัดรวมพลกันแล้วไปซ่อมสะพานพร้อมกัน"
ทุกคนยกเว้นแก้มบุ๋ม "เฮ้!"
"งานนี้แก้มไม่เอาด้วย"
ทุกคนร้องเหนื่อยใจ "เฮ้ย"
สมปดีถาม
"ทำไมล่ะแก้ม แก้มไม่อยากให้สองหมู่บ้านกลับมาสงบสุขเหมือนเดิมเหรอ"
ทุกคนมองแก้มบุ๋มด้วยสีหน้าตะลึงกันหมด
"อยากสิ แต่วิธีนี้มันไม่ช่วยอะไร ทุกคนรู้นิสัยพ่อดี คิดเหรอว่าพ่อจะยอมพวกเราง่ายๆ ถึงแม้จะซ่อมสะพานเสร็จความสามัคคีก็ไม่เกิด เพราะพ่อก็ต้องรื้อสะพานอยู่ดี ขอโทษด้วยนะน้าองอาจ งานนี้แก้มขอตัว"
แก้มบุ๋มเดินออกไปด้วยสีหน้านิ่งเฉย
ทุกคนมองตามแก้มบุ๋มด้วยสีหน้าผิดหวัง ไม่คิดว่าแก้มบุ๋มจะถอดใจ…
ปุยฝ้ายนั่งข้างแก้มบุ๋ม อ้อนวอน
"พี่แก้ม อย่าถอดใจแบบนี้สิพี่ ยอดเค้ายังไม่ยอมแพ้เลย พี่ยอมไม่ได้นะ ไปช่วยกันซ่อมสะพานเถอะพี่"
"พี่บอกแล้วว่าพี่ไม่ยุ่งด้วย ฝ้ายเองก็เหมือนกัน ถ้าไม่อยากให้พ่อเสียใจ ก็อย่ายุ่งเรื่องนี้"
ปุยฝ้ายเริ่มมีน้ำตาคลอ เสียใจ
"พี่เคยอยากเห็นพวกเราสองฝั่งคลองรักและสามัคคีกันไม่ใช่เหรอ"
"ใช่ พี่อยากเห็น แล้วพี่ก็อยากให้วันนั้นมาถึงเร็วๆ แต่เราทำอะไรไม่ได้หรอกฝ้าย"
"ทำไม่ได้ หรือไม่ทำ"
ปุยฝ้ายน้ำตาคลอๆ มองแก้มบุ๋มอย่างผิดหวัง
"พี่แก้มคนเดิมของฝ้ายหายไปไหน ตั้งแต่เด็กๆ ฝ้ายมีพี่แก้มเป็นแบบอย่างมาตลอด ฝ้ายร้องเพลงไม่เพราะ เล่นลิเกไม่เก่ง ฝ้ายก็พยายามเพราะฝ้ายอยากเก่งเหมือนพี่ พี่แก้มเป็นกำลังใจและเป็นแรงบันดาลใจของฝ้ายในทุกๆ เรื่อง พี่แก้มไม่เคยทำให้ฝ้ายผิดหวังเลย แต่นี่อะไร"
ปุยฝ้ายร้องไห้ออกมา แก้มบุ๋มตกใจ ไม่เคยเห็นปุยฝ้ายเสียใจแบบนี้มาก่อน
"นี่ไม่ใช่ผู้หญิงที่ฝ้ายชื่นชมเคารพรักและศรัทธาอีกต่อไปแล้ว"
แก้มบุ๋มน้ำตาไหล
"ฝ้าย ฝ้ายต้องเข้าใจพี่นะ พี่ไม่อยากให้พวกเราพยายามไปแล้วต้องพบกับความล้มเหลว"
"ไม่จริงหรอกพี่แก้ม พี่แก้มจำได้มั้ย พี่แก้มเคยสอนฝ้ายว่า ถ้าพยายามมากพอย่อมไม่พบความล้มเหลว"
ปุยฝ้ายปาดน้ำตาอย่างผิดหวัง
"ฝ้ายผิดหวังในตัวพี่ว่ะ"
ปุยฝ้ายเดินออกจากห้องไปอย่างเสียใจ แก้มบุ๋มห้ามไว้ด้วยสายตา ที่น้ำตานองหน้าไปหมดแล้ว…
แก้มบุ๋มนอนร้องไห้ น้ำตานองหน้า ทุกข์และเสียใจมาก เมื่อคิดถึง
แก้มบุ๋มน้ำตาไหล
"ฝ้าย ฝ้ายต้องเข้าใจพี่นะ พี่ไม่อยากให้พวกเราพยายามไปแล้วต้องพบกับความล้มเหลว"
"ไม่จริงหรอกพี่แก้ม พี่แก้มจำได้มั้ย พี่แก้มเคยสอนฝ้ายว่า ถ้าพยายามมากพอย่อมไม่พบความล้มเหลว"
ปุยฝ้ายปาดน้ำตาอย่างผิดหวัง
"ฝ้ายผิดหวังในตัวพี่ว่ะ"
"พอเถอะยอด แล้วอย่าพยายามเปลี่ยนใจแก้มเลย ยอดทำไม่ได้หรอก"
"ก็ได้ ยอดไม่เปลี่ยนใจแก้มก็ได้ แต่ยอดขอโอกาสได้ทำในสิ่งที่ยอดฝันมาตลอด แต่ก็ยังทำไม่สำเร็จ"
"ยอดจะทำอะไร"
ยอดตัดสินใจคุกเข่าลงตรงหน้าแก้มบุ๋ม แล้วหยิบตลับแหวนที่อกเสื้อออกมา ยอดเปิดตลับแหวนยื่นให้แก้มบุ๋ม
"ยอดยังยืนยันว่าความรักของเราจะเอาชนะปัญหาทุกอย่าง"
แก้มบุ๋มยังนอนน้ำตานองหน้า… เช็ดน้ำตา สีหน้าเครียดและกดดันสุดๆ...
เช้าวันใหม่ ชาวบ้าน พากันมาที่สะพานข้ามคลองด้วยสีหน้ามุ่งมั่น ทุกคนต่างถืออุปกรณ์ช่างมาคนละไม้ละมือ
ยอดมองชาวบ้านที่มากันแล้ว พร้อมที่จะซ่อมสะพาน
"พวกเราต้องซ่อมสะพานให้เสร็จภายในวันนี้ ไม่มีอะไรยากเกินความพยายามนะ"
ชาวบ้านพยักหน้าแล้วก็เดินไปเริ่มทำงาน ท๊อปเดินมาหายอด
"ทำไมคนที่บ้านนายยังไม่มีใครมาเลย"
"นั่นดิ"
ยอดมองกังวล
เข็มเดินนำระเบียบเข้ามาที่สวนด้วยสีหน้าหงุดหงิด ทั้งคู่ถือถุงใส่ต้นไม้ขนาดเล็กมาหลายถุงเต็มสองมือ เข็มเอาถุงวางลง บ่นระเบียบด้วยสีหน้าหงุดหงิด
" คนกำลังนอนดีๆ ก็ลากไปซื้อต้นไม้ ทั้งๆ ที่ปลูกจะเต็มบ้านอยู่แล้วยังจะไปซื้อมาปลูกเพิ่มอีก"
ระเบียบไม่สนใจเข็มบ่น มองรอบๆ ด้วยสีหน้าโล่งอก
ระเบียบเบาๆ
"คงไปกันหมดแล้วมั้ง"
"อะไร พูดอะไรน่ะ"
"ปะ เปล่า ปลูกต้นไม้กันเถอะพี่"
เข็มมองรอบบ้านอย่างสงสัย
"ทำไมบ้านเงียบๆ พี่สั่งให้พวกมันซ้อมดนตรีกันแต่เช้านี่ อยู่นี่ก่อนนะ พี่ไปดูพวกมันหน่อย"
ระเบียบตกใจ จับแขน
"ไม่ได้!!! พี่ต้องอยู่ช่วยฉันปลูกต้นไม้"
เข็มแปลกใจท่าทางของระเบียบ
พลันเข็มหันไปเห็นเบี้ยเดินไวๆ ถืออุปกรณ์ช่าง พวกค้อน,เลื่อย
"ไอ้เบี้ย มันจะไปไหนของมัน!"
เข็มสะบัดมือระเบียบออกแล้วเดินไปทางเบี้ยทันที ระเบียบสีหน้าตกใจ
"แย่แล้ว!"
อ่านต่อหน้า 4
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 17 (ต่อ)
เบี้ยถืออุปกรณ์ช่างเดินไวๆ
"บ้าเอ๊ย ลืมอะไรไม่ลืม ดันลืมเลื่อย"
เข็มเดินมาดักหน้าเบี้ยไว้ เบี้ยตกใจ
"เฮ้ย ไหนบอกไปซื้อต้นไม้ไง"
"ไปแล้ว กลับแล้ว แล้วทำไมเอ็งต้องตกใจขนาดนี้"
"ก็ เอ่อ ฉัน ฉัน" เบี้ยอึกอัก
"อ้ำๆ อึ้งๆ ทำไมวะ บอกข้ามา เอ็งกำลังจะไปไหน"
ระเบียบวิ่งเข้ามาสมทบ แล้วรีบจับแขนเข็มจะลากพากลับบ้าน
"พี่เข็มวิ่งมาทำไม กลับไปปลูกต้นไม้กับฉันเดี๋ยวนี้"
เข็มโมโห สะบัดมือระเบียบออก
"ไม่ไป" เข็มกระชากคอเสื้อเบี้ย "เอ็งปิดบังอะไรข้า ถ้าเอ็งยังสำนึกในข้าวแดงแกงร้อน บอกความจริงข้ามาเดี๋ยวนี้"
เข็มมองคาดคั้นอย่างโมโห ระเบียบกับเบี้ยตกใจกลัว
"ฉันจะไปช่วยไอ้ยอดซ่อมสะพานจ๊ะ"
"ไอ้เบี้ย!!! ไอ้ปากสว่าง"
"ห๊า ซ่อมสะพาน"
"ยอดกับทุกๆ คน กำลังจะไปซ่อมสะพาน พ่อผู้ใหญ่อย่าห้ามเลยนะจ๊ะ"
" ไอ้ยอด มันกล้าขัดคำสั่งของข้า มันจะทำแบบนี้ไม่ได้!!! ข้าไม่ยอม"
"คราวนี้พี่ต้องยอมแล้วล่ะ พี่ห้ามทุกคนไม่ได้หรอก"
"เดี๋ยวก็รู้ว่าห้ามได้หรือไม่ได้"
ระเบียบกับเบี้ยมองหน้ากันอย่างไม่สบายใจ
บ้านจุ่น ตอนเช้า ปุยฝ้าย ชาติชาย ยิ่งใหญ่ พะเยาว์ สมปดี ทุกคนกำลังซ้อมลิเกกัน ทุกคนดูตั้งใจซ้อมมาก
หงส์มองพวกปุยฝ้ายซ้อมอย่างชื่นชม จุ่นมีสีหน้าหงุดหงิดยืนคุมเข้มมองอยู่ข้างๆ
จุ่นบ่น
"ทำไมแก้มกลายเป็นคนแบบนี้ คนอื่นเค้ามาซ้อมกันหมดแล้ว ตัวเองยังนอนไม่ยอมตื่น"
"ก็ลูกกำลังทุกข์ใจอยู่ พี่ก็ปล่อยลูกมันไปเถอะ ซักพักถ้าลูกทำใจได้ ก็จะกลับมาเป็นคนเดิมเอง ... ไป พาฉันไปในเมืองซื้อของเข้าบ้านเราได้แล้วพี่ ... ฝ้ายฝากดูบ้านหน่อยนะ แม่กับพ่อจะไปข้างนอกกัน"
หงส์แอบขยิบตาอย่างรู้กันให้ปุยฝ้าย
"ค่ะแม่ ... นานๆ จะไปด้วยกันสองต่อสองซะที พ่อก็พาแม่ไปเที่ยวนานๆ นะ ไม่ต้องรีบกลับหรอก"
หงส์รีบลากจุ่นออกไป ปุยฝ้าย ชาติชาย ยิ่งใหญ่ พะเยาว์ สมปดี มองตามทั้งคู่ด้วยสีหน้ายิ้มชอบใจ
หงส์มีสีหน้ารีบร้อนเดินลากจุ่นมากที่รถกระบะที่จอดไว้
"พี่ไม่ค่อยอยากไปเลย ไปวันหลังได้มั้ย พี่อยากดูพวกเราซ้อมลิเกมากกว่า"
หงส์จับแขนจุ่น
"ไม่ได้ๆ วันหลังฉันก็ไม่ว่างแล้ว เอาวันนี้นี่แหล่ะ"
"แต่ว่า"
หงส์เสียงดัง
"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ตอนนี้พี่ว่างอยู่คนเดียวพี่ต้องไปกับฉันเดี๋ยวนี้ นี่คือคำสั่ง!"
"ก็ได้ๆ ไปก็ได้"
จุ่นเดินไปขึ้นรถฝั่งคนขับ หงส์หันมองปุยฝ้ายที่ยืนหลบอยู่ ให้สัญญาณว่าโอเค
ปุยฝ้ายดีใจรีบหลบออกไปทันที
จุ่นขับรถพาหงส์ออกไป
ชาติชาย ยิ่งใหญ่ พะเยาว์ สมปดี ทำท่าเหมือนซ้อมลิเก แต่แต่งตัวจะไปซ่อมสะพาน ทั้งหมดซ้อมไปมองไปทางหน้าบ้านตลอด อย่างไม่มีสมาธิ แล้วทุกคนก็หยุดมองไป เป็นปุยฝ้ายวิ่งมา
"แม่กันพ่อออกไปได้แล้ว ทางสะดวกแล้วพวกเรา"
ทุกคนก็รีบเก็บของที่ใช้ซ้อมลิเก แล้วเอาอุปกรณ์ช่างที่เก็บซ่อนไว้ออกมาแทน
ทุกคน "ลุย"
องอาจโผล่มาจากที่ซ่อน
"เดี๋ยว"
องอาจมองไม่เห็นแก้มบุ๋มก็ผิดหวัง หันไปถามปุยฝ้าย
"แก้มบุ๋มไม่เปลี่ยนใจมาช่วยจริงๆ เหรอ ไม่อยากจะเชื่อ"
ปุยฝ้ายน้อยใจ
"เราทำกันเองก็ได้ปล่อยพี่แก้มเค้าไปเถอะ ไป รีบไป"
ปุยฝ้าย องอาจ สนอง ชาติชาย ยิ่งใหญ่ พะเยาว์ สมปดี กำลังเดินออกไป
แก้มบุ๋มเข้ามายืนขวางไว้ด้วยสีหน้าจริงจัง ทุกคนอึ้ง
"ฉันไม่ให้ใครไปไหนทั้งนั้น"
ปุยฝ้ายเดินไปประจันหน้า
"ถ้าไม่ช่วยกัน พี่แก้มก็อย่ามาขวาง ... ไปกันเถอะ"
แก้มบุ๋มยืนขวางไว้
" ก็บอกแล้วไงว่าไม่ให้ไป พูดไม่รู้เรื่องเหรอ"
"ถ้าพี่ไม่คิดเป็นห่วงชาวบ้านก็อยู่เฉยๆ ดีกว่า"
ปุยฝ้ายเดินดันแก้มบุ๋มออกจากทาง แต่แก้มบุ๋มก็ยังจับแขนรั้งปุยฝ้ายไว้
"ทุกคนจะไปไหนไม่ได้เด็ดขาด"
"ทำไมจะไปไม่ได้"
"ยังไงก็ไปไม่ได้ ถ้าฉันไม่ได้ไปกับทุกคนด้วย"
ทุกคน"ห๊า!"
ปุยฝ้ายดีใจ
"พี่แก้ม...พี่แก้มเปลี่ยนใจไปช่วยพวกเราซ่อมสะพานแล้วเหรอจ๊ะ"
แก้มบุ๋มยิ้มให้กับทุกคน ใบหน้าทุกคนเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
"พี่อยากรู้ว่าความรักและความสามัคคียังมีอยู่ในตำบลสามัคคีของเรารึเปล่า ไป เราไปพิสูจน์พร้อมๆ กัน"
ทุกคน"เฮ้"
ปุยฝ้ายดีใจมากที่แก้มบุ๋มยอมไปช่วยซ่อมสะพาน ปุยฝ้ายเข้าไปกอดแก้มบุ๋มด้วยสีหน้ามีความสุข
ทุกคนจะไป แก้มบุ๋มห้ามไว้
"เดี๋ยวก่อน"
ทุกคนหยุด
"เราต้องแยกๆกันไป ไปพร้อมๆกันแบบนี้พ่อต้องรู้แน่นอน"
"จริงด้วย" องอาจว่า
ทุกคนแยกย้ายกันไป องอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่ ไปด้วยกัน พะเยาว์ สมปดี ไปด้วยกัน
แก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายออกไปอีกทางไปด้วยกัน
พวกก้องเกียรติ เคน หนึ่ง จ๊อบ ลูกน้ำ นัตตี้ กำลังเดินไปซ้อมสะพาน
"ถ้าพ่อผู้ใหญ่โผล่มาตอนนี้พวกเราจะทำยังไง" ลูกน้ำถาม
นัตตี้บอก "นั่นดิ"
"ถ้าโผล่มาตอนนี้ก็ต้องเห็นดีกัน...เฮ้ย" เคนว่า
เข็ม ระเบียบ เบี้ยโผล่ออกมาขวางหน้า ทุกคนตกใจ
"จะไปซ่อมสะพานใช่ไหม...ไอ้ก้อง...ข้าไล่เอ๊งไปแล้ว แต่เอ๊งย้อนกลับมาเป็นหัวโจ๊กนำไอ้พวกนี้ขัดคำสั่งข้าเหรอวะ"
"ก็ชั้นทนเห็นความแตกแยกไม่ได้ไง"
"ก็ได้...ถ้าใครปซ่อมสะพานจะได้เห็นดีกัน"
ระเบียบบอก
"ใจเย็นๆนะ..ค่อยๆพูดค่อยๆจากันดีกว่านะW
"ไม่...ใครเป็นพวกข้าให้มายืนข้างๆข้า"
เคน หนึ่ง จ๊อบเดินไป อยู่ข้างๆเข็ม
เข็มยิ้มสะใจ
"แล้วเอ๊งล่ะไอ้ก้อง"
"ไม่ชั้นไม่อยู่ข้างผู้ใหญ่...แต่จะอยู่ข้างหน้า"
"หมายความว่ายังไง"
"จับผู้ใหญ่เข็มไว้"
เข็มไม่ทันได้ตั้งตัว โดนเคนหนึ่งจ๊อบ นัตตี้รุมจับไว้
"ดีจับไว้ จะได้ไม่ไปขวางพวกซ่อมสะพาน" ระเบียบสนับสนุน
"เฮ้ยปล่อยนะโว้ย"
"รู้แล้วจะพาพี่เข็มไปที่ไหนดี"
ทุกคนมองสงสัย
รถจุ่นแล่นมาตามทาง มีรถเครื่องของสนองวิ่งออกมาตัดหน้ารถจุ่น จุ่นเหยียบเบรกไว้ทัน แต่สนองก็เสียหลักล้มลงเห็นว่าอุปกรณ์ช่างที่อยู่ท้ายรถหล่นพื้นร่วงกระจาย
จุ่นลงจากรถมาพร้อมหงส์ หงส์หน้าซีดทันที สนองรีบเก็บอุปกรณ์การช่างที่กระจัดกระจายอยู่ที่พื้น
"ไอ้หนอง!!! ไหนเอ็งบอกข้าว่าตอนนี้เอ็งกำลังทำธุระอยู่ที่ต่างอำเภอ ทำไมเอ็งยัง
อยู่ที่นี่"
"เอ่อ... พอดีฉันรีบไปรีบกลับน่ะจ้ะ ฉันขอตัวก่อนนะจ๊ะ"
สนองเอามอเตอร์ไซค์ขึ้น เก็บอุปกรณ์ช่างผูกเชือกไว้ที่หลังรถมอเตอร์ไซค์
จุ่นจับแฮนด์รถไว้
"กว่าเอ็งจะกลับใช้เวลาเดินทางไม่ต่ำกว่าชั่วโมง เอ็งหายตัวได้เหรอไง!!! แล้วนี่เอ็งขนอุปกรณ์ช่างไปไหน"
"พี่จุ่น ค่อยซักไซ้มันทีหลัง รีบไปธุระของเราเถอะพี่" หงส์จะลากเข็มขึ้นรถ
จุ่นสะบัดมือออก
"อย่ายุ่ง"
จุ่นเข้าไปคาดคั้นสนอง สนองหน้าซีดไม่กล้าสบตา
"ตอบคำถามของข้ามา ถ้าไม่อยากตกงาน เอ็งกำลังจะไปไหน ไปทำอะไร!"
บริเวณสะพานข้ามคลอง ชาวบ้านกำลังซ่อมสะพาน มี ยอดกับ ท๊อปซ่อมด้วย
ท็อปชะเง้อมองไปรอบๆ
"ทำไมฝ้ายยังไม่มาอีกนะ หรือว่าน้าองอาจจะรวมพลไม่สำเร็จ"
"จะยังไงก็ช่าง ตอนนี้ทำหน้าที่ของพวกเราให้ดีที่สุด" ยอดว่า
แล้วทุกคนก็หันไปทำหน้าที่ของตัวเอง ช่วยกันซ่อมสะพานที่แตกหักเสียหายกันอย่างขะมักเขม้น
ที่ตีนสะพานด้านหนึ่ง แก้มบุ๋ม ปุยฝ้ายเดินมา
ยอด ท็อป หันมองไปเห็นแก้มบุ๋มและปุยฝ้ายก็ดีใจสุดๆ
ยอด รีบเข้าไปหา แก้มบุ๋ม
"ยอดนึกว่าแก้มจะไม่มาช่วยพวกเราแล้วซะอีก"
"แก้มขอโทษนะที่อยากไปจากชีวิตยอด แต่เวลาที่เราห่างกันมันทำให้แก้มรู้ว่า แก้มไม่มีความสุขเลย"
แก้มบุ๋มน้ำตาคลอๆ ยอดเช็ดน้ำตาให้
"ขอโทษที่แก้มเคยยอมแพ้ แต่ต่อไปนี้แก้มจะสู้ไปกับยอดแล้วจะไม่หนีไปไหนอีกแล้ว ถ้าความรักและความสามัคคีคือพลังจริงๆ แก้มขอเป็นส่วนหนึ่งที่จะช่วยให้พวกเราชาวสองฝั่งคลองได้พบความสุขกันอีกครั้ง"
"เราจะต้องทำได้ เราต้องทำได้"
แก้มบุ๋มบอกกับทุกคน
"พวกเราชาวดอนกระโทก และ โคกสำเริงมาช่วยกันซ่อมสะพานให้เสร็จกันดีกว่า ลุย"
"เฮ้!!!"
ยอดกับแก้มบุ๋มยืนมองกัน ยอดค่อยๆดึงแก้มบุ๋มเข้ามากอด
ท๊อป สะกิดปุยฝ้ายให้ดู ปุยฝ้ายชกแขนท๊อปอย่างแรง
ยอดกับแก้ม เดินไปซ่อมสะพาน
"แก้มมากับฝ้ายสองคนเหรอ...แล้วพวกที่เหลือล่ะ"
"เราแยกกัน กลัวว่าพ่อจะจับได้" แก้มบุ๋มบอก
"เอาน่ามีกันแค่นี้ก็ซ่อมไป"
"ใช่...จากคราวที่แล้วก็ซ่อมไปได้เยอะแล้วนี่ก็เหลืออีกนิดเดียว" ปุยฝ้ายว่า
ทุกคนเห็นด้วย ซ่อมสะพานต่อ
ถนนว่างๆไม่มีใครผ่าน แล้ว องอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่ ก็โผล่มาจากข้างทาง
"ปลอดภัยแล้วรีบไปจะได้ซ่อมสะพานให้เสร็จเร็วๆ"
ชาติชายถาม
"นี่ถ้าผู้ใหญ่มาตอนนี้จะทำยังไง"
"ก็ไม่ต้องทำยังไง...จับไว้เลย"
ทั้งสามคนหัวเราะ
พะเยาว์กับสมปดีโผล่ออกมาจากอีกด้านหนึ่ง องอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่ตกใจนึกว่าผู้ใหญ่
ทั้ง 2 ฝ่ายต่างตกใจ "เฮ้ย" นึกว่าผู้ใหญ่
สมปดีบอก "ชั้นก็นึกว่าพ่อผู้ใหญ่เหมือนกัน"
"แล้วแกมาทางนี้ทำไม" ยิ่งใหญ่บอก
พะเยาว์บอก "ก็มันใกล้สุด..แล้วทำไมพวกแกไม่ไปทางอ้อมล่ะ...มาทางนี้ทำไม"
"ก็มันใกล้ไง" ชาติชายบอก
องอาจบอก "พอเหอะรีบไปเร็ว"
รถกระบะผู้ใหญ่จุ่นแล่นมาขวาง จุ่น หงส์ สนองลงจากรถ
องอาจ ชาติชาย ยิ่งใหญ่ สมปดี พะเยาว์ ตกใจ
"ไอ้องอาจ...ไหนเอ๊งว่าจะไม่มายุ่งแล้วไง"
"ชั้นทนเห็นพวกชาวบ้านทะเลาะกันไม่ได้"
"เหรอ...นี่พวกแกจะไปซ่อมสะพานใช่ไหม"
ทุกคนเงียบ
"ดีถ้าใครไปซ่อมสะพาน...ก็ออกจากบ้านตามไอ้องอาจไป"
ทุกคนเงียบอึ้ง ในขณะที่เงียบมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หงส์รับสาย
"ขอโทษนะ...ว่าไงเบียบ....อืม...งั้นเหรอ...ได้จะรีบพาไปนะ"
หงส์กดวางสายแล้วมองไปที่จุ่นกับพวกที่กำลังจะด่ากัน
"ก่อนที่จะทำอะไรพวกเรา....ถ้าอยากให้สะพานซ่อมเสร็จ...จับพี่จุ่นไว้"
ทุกคนไม่ฟังเสียงรีบเข้าไปรุมจับผู้ใหญ่จุ่นไว้
"เอาไงต่อ"
หงส์ยิ้ม
เข็มโดนมัดมือนั่งลงในศาลา มีก้องเกียรติคุมมากับระเบียบ แล้วก็เบี้ย
จุ่นก็โดนมัดมือมา มีองอาจ หงส์ สนอง คุมมาเหมือนกัน
หงส์กับระเบียบนั่งลงข้างๆกัน
"มากันแค่นี้เหรอ" ระเบียบถาม
"มาเยอะกว่านี้...ที่เหลือให้ไปช่วยซ่อมสะพาน แล้วพวกบ้านเบียบล่ะ"
"ที่เหลือก็ไล่ไปช่วยซ่อมสะพาน จะได้เสร็จเร็วๆ"
สองคนยิ้มให้กัน
หลวงตา เดินมาลงนั่งมองไป
"โยมเข็ม โยมจุ่น อาตมาขอบิณฑบาตเถอะ ปล่อยให้พวกชาวบ้านซ่อมสะพาน ทุกคนเดือดร้อนกันมานานแล้วนะโยม"
"หลวงตายุ่งอะไรด้วยครับ มันใช่กิจของสงฆ์ตรงไหน" เข็มว่า
"เรื่องนี้หลวงตาไม่เกี่ยว อย่ายุ่งกับเรื่องทางโลกเลยดีกว่า"
"ถึงจะไม่ใช่กิจของสงฆ์ แต่อาตมาก็เกิดและโตที่ตำบลสามัคคี อาตมาอยากใช้สิทธิ์และหน้าที่ของชาวสามัคคีคนหนึ่งช่วยเปลี่ยนแปลงหมู่บ้านให้ดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ แล้วโยมล่ะ เป็นถึงผู้ใหญ่บ้านแท้ๆ แต่กับหลงลืมหน้าที่ของตัวเอง"
เข็ม จุ่น หน้าชาเมื่อครุ่นคิดตามคำของหลวงตา
องอาจบอก "พี่จุ่น เลิกบ้าซะทีเถอะ"
"ใช่...พี่เข็ม...มันไม่มีประโยชน์ที่จะมาทะเลาะกัน" ก้องเกียรติบอก
"ถ้าใครไม่ฟังคำสั่งข้า ข้าจะไล่ออกจากหมู่บ้านไปเลย"
"หมู่บ้านข้าก็เหมือนกัน"
"คนที่ต้องเป็นฝ่ายออกไปคือคนที่ไม่ทำประโยชน์อะไรให้หมู่บ้านพวกเรา แถมยัง
ขัดขวางพวกเราอีกต่างหาก" องอาจบอก
"เอ็งเป็นใคร...ข้าเป็นผู้ใหญ่บ้านนะโว้ย"
ระเบียบบอก "พ่ออย่าขวางชาวบ้านเลยนะจ๊ะ"
หงส์บอก "พี่ขวางพวกชาวบ้านไม่ได้หรอก ตอนนี้ไม่มีใครฟังพี่แล้ว"
จุ่นกับเข็มโดนผูกแต่เหมือนจะไม่ยอมฟัง แต่ก็นิ่งไป
"เอาล่ะ...การบังคับคนให้เชื่อในสิ่งที่เค้าไม่เห็นคงทำยาก หลวงตาว่าแก้เชือกที่มัดผู้ใหญ่ทั้งสองออกเถอะ"
องอาจกับก้องเกียรติมองหน้ากันแล้วก็มองระเบียบกับหงส์ ระเบียบกับหงส์พยักหน้าให้ทำตามหลวงตา
"ไง...พอแก้เชือกออกแล้วรู้สึกสบายขึ้นไหม"
ทั้งสองบอก "ครับหลวงตา"
"ทุกอย่างที่ผูกมัดพวกโยมทั้งสองคน...เมื่อถูกปลดปล่อย โยมก็รู้สึกสบายขึ้น ยศ ศักดิ์ศรี มันผูกโยมไว้นานแล้ว...ลองหาทางแก้มันออกดีไหม เพราะถ้าไม่แก้ตอนนี้ อีกไม่นาน โยมทั้งสองจะเสียทุกอย่างที่มี..."
หลวงตาพูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไป ทุกคนก้มลงกราบ ไม่มีการพูดคุย
จุ่นกับเข็มลุกขึ้น แล้วเดินไปคนลทาง องอาจกับก้องเกียรติจะเดินตาม หงส์กับระเบียบห้ามไว้
"แล้วถ้าผู้ใหญ่ไปที่สะพาน"
ระเบียบบอก "ถ้างั้นก็คงทำอะไรไม่ได้"
หงส์บอก "ปล่อยให้มันเป็นไปตามกรรมเถอะ"
ทั้งหมดยืนดูสองผู้ใหญ่เดินไปหงอยๆ
ทุกๆ คนช่วยกันซ่อมสะพานอย่างสามัคคีกัน ทั้งสองหมู่บ้านต่างช่วยเหลือกันไม่แบ่งพรรคแบ่งพวก ทั้งหมดซ่อมสะพานกันอย่างแข็งขันยิ้มแย้มมีความสุข
ห่างๆ ออกไปมุมหนึ่ง เข็มยืนมองอยู่ด้วยสีหน้าเจ็บใจมากๆ
ห่างๆ ออกไปไกลๆ ที่มุมหนึ่ง จุ่นมองทุกคนที่ซ่อมสะพานด้วยสีหน้าผิดหวังและโกรธเคืองมาก
บ้านและที่ดินที่สุชาติยึดมามีการติดป้าย “ประกาศเขตก่อสร้างห้างสรรพสินค้า อันตรายห้ามเข้า”
บรรดาลูกน้องของสุชาติช่วยกันปักป้ายประกาศ บางส่วนกำลังวัดรังวัดที่ดิน
นิกกับยองแอที่เอาร่มกาง ทาครีมกันแดด ดูคุณหนูมากๆ ทั้งสองมาคุมลูกน้องทำงาน กำลังตกใจกับเรื่องที่พึ่งได้รับรู้จากลูกน้อง
"ห๊า! ตอนนี้ไอ้ยอดกับแก้มกำลังพาชาวบ้านซ่อมสะพานกันอยู่"
ยองแอบอก "ลุงเข็มนี่นะจะปล่อยให้พี่ยอดอยู่กับนังแก้ม"
"ผมก็ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเหมือนกัน พอดีผมผ่านมาทางสะพานเลยถ่ายรูป
ไว้ได้"
ลูกน้องให้ดูภาพจากหน้าจอมือถือ เห็นชาวบ้านทั้งสองฝ่ายกำลังช่วยกันซ่อมสะพานอย่างตั้งใจยองแอ นิก สีหน้าเครียดสุดๆ
โทรศัพท์นิกดังขึ้น นิกมองหน้าจอแล้วรับสายด้วยความหงุดหงิด
"ป๊ามีเรื่องใหญ่แล้วป๊า… ห๊า ป๊ารู้เรื่องพวกไอ้ยอดไปซ่อมสะพานแล้วเหรอครับ ... โอเคครับ ผมเข้าใจแล้ว อ่อ เรื่องนั้นป๊าไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะจัดการเองกับมือ ไม่มีทางพลาดแน่ครับ"
นิกวางสายด้วยสีหน้านิ่ง ยองแอร้อนรนรีบถามนิกทันที
"ป๊าว่าไงพี่นิก ให้เราจัดการเรื่องพี่ยอดยังไง"
"ป๊าบอกไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ดีซะอีก พวกชาวบ้านจะได้ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับเรื่องที่พวกเรากำลังจะทำกันในวันนี้"
"จริงด้วย ถ้าไม่มีใครสงสัย ธุรกิจของเราก็จะสะดวกราบรื่น"
"ถูกต้อง พี่ฝากยองแอดูแลที่นี่แทนพี่ด้วย พี่ต้องรีบไปทำธุระให้ป๊าก่อน"
"ไม่มีปัญหา ยองแอจัดให้"
นิกยิ้มๆ ออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องสำคัญที่เขาต้องจัดการ
ในโกดังของสุชาติมีรถกระบะจอดอยู่สองคัน ลูกน้องของนิกกำลังแพ็คยาเสพติดใส่ในกระสอบที่มีปุ๋ยผสมด้วย
นิกตรวจดูคุณภาพของยาบ้า ที่กำลังจะขนไปส่ง มืดเดินตามนิดติดๆ
นิกดูลูกน้องกำลังเอาถุงยาเสพติดยัดใส่ในกระสอบปุ๋ย แล้วบรรจุกระสอบปุ๋ยลงที่ท้ายรถกระบะ
ไล็อตนี้ของดีมาก ต้นทุนต่ำ ฟันกำไรเละแน่ เอ้าๆ รีบใส่กระสอบ แล้วขนไปขึ้นรถให้หมด"
ลูกน้องทุกคนรับคำ "ครับนายน้อย"
นิกกับมืดดูลูกน้องขนยาที่ใส่กระสอบแล้วขึ้นรถด้วยสีหน้าพอใจ
" เดี๋ยวฉันกับเค ป๊อบ จะไปส่งยาที่กรุงเทพ ส่วนแกฉันจะให้โอกาสครั้งสำคัญ"
"ผมพร้อมแล้วครับ"
"จะมีลูกค้ารายใหญ่รอซื้อยาอยู่ แกต้องขับรถขนยาไปส่งให้เรียบร้อย ใช้เส้นทางในตำบลสามัคคีได้เลย เพราะที่ดินเกือบทั้งหมดเป็นของฉันหมดแล้ว ตำรวจไม่สงสัย และไม่มีการตรวจค้นอย่างแน่นอน"
" คุณนิกเชื่อมือผมได้เลยครับ ผมทำสำเร็จแน่"
นิกยิ้มจับบ่ามืดด้วยสีหน้าอย่างยิ้มพอใจ
"ดี!! ทำงานให้ดี อย่าทำให้ฉันผิดหวัง ถ้าทำงานดี ทำงานไว ฉันมีรางวัลให้"
"ขอบพระคุณมากครับผม"
มืดแอบยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างมีแผนการ
ทุกคนกำลังซ่อมสะพานอย่างตั้งอกตั้งใจ
ยอด แก้มบุ๋ม ท็อป ปุยฝ้าย กำลังซ่อมสะพานอยู่ข้างๆ กัน เคนเดินเข้ามา
"ตะปูกับน็อตไม่พอไปซื้อให้ทีดิ"
"โอเคครับ เดี๋ยวผมไปซื้อให้" ท็อปบอก
"เอามาเยอะๆ เลยนะ เหลือก็ยังดีกว่า" ยอดบอก
เคนเดินออกไปทำงานต่อ
ท็อปจูงมือปุยฝ้ายพาเดินออกไป
"ปะ ไปด้วยกัน ไปคนเดียวมันเหงาอ่ะ"
"นายไปคนเดียวก็ได้ ไม่เห็นต้องให้ฉันไปเป็นเพื่อนเลย"
"ถ้าไม่ไปเป็นเพื่อนงั้นก็ไปเป็นแฟนละกัน"
ปุยฝ้ายเขิน "บ้าเหรอ ใครเป็นแฟนนาย"
" พูดมากเสียเวลาจริงๆ "ไป รีบไป"
ท็อปลากปุยฝ้ายพาออกไปเลย ยอดมองตามยิ้มขำๆ
ยอดเห็นแก้มบุ๋มก็มีสีหน้าไม่สบายใจ
"แก้มเป็นอะไรหรือเปล่า"
"เปล่าหรอก แก้มแค่คิดว่ากลับไปบ้านไม่รู้จะเจออะไรบ้าง"
"เข้มแข็งไว้ สิ่งที่เราและทุกคนทำเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว พ่อเราไม่เข้าใจวันนี้ ยังไงวันหน้าก็ต้องเข้าใจ แก้มไม่ต้องกังวลนะ"
ยอดลูบหัวแก้มบุ๋มเบาๆ อย่างปลอบใจและให้กำลังใจ แก้มบุ๋มยิ้มออกมาอย่างคลายความกังวลได้บ้าง…
รถกระบะที่มืดเป็นคนขับ ขนยาเสพติดขับเข้ามาตามทาง
ลูกน้องนิกนั่งอยู่ข้างๆ อยู่ในอารมณ์ที่กำลังกลัวความผิด มืดยิ้มๆ ไม่แคร์อะไร
"พี่มืด พี่จะทำแบบนี้จริงๆ เหรอ ถ้าเสี่ยรู้ว่าขโมยยามาขายเองเราตายนะพี่"
"เอ็งไม่ต้องกลัวหรอก ข้าแอบเอายามาเกินแค่100เม็ดเอง เสี่ยไม่มีทางรู้หรอก"
"ปลอดภัยแน่นะพี่"
"ล้านเปอร์เซ็นต์ ถ้าเอ็งไม่พูด ข้าไม่พูด ก็ไม่มีใครรู้ แล้วถ้าเราแอบทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ รวยไม่รู้เรื่องแน่นอน!!! ตอนนี้คนซื้อยาที่ข้านัดไว้รอเราอยู่ทางโน้นแล้ว"
มืดมองไปข้างหน้าเห็นมอเตอร์ไซด์กับคนซื้อสองคนจอดรถรอข้างทางอยู่
คนซื้อทั้งสองใส่หมวกกันน็อคอำพรางใยหน้าไว้
"นั่นไง อยู่นั่น"
มืดขับรถมาจอดเทียบกับรถมอเตอร์ไซด์ของคนซื้อยา
มืดลงจากรถหันมองซ้ายขวา เมื่อไม่เห็นใครก็แอบเอายาที่อยู่ในถุงปุ๋ยออกมา
ท็อปขี่มอเตอร์ไซค์พาปุยฝ้ายซ้อนท้ายเข้ามา ท็อป ปุยฝ้าย เห็นมืดอยู่ไกลๆ ก็สงสัย
"นายมืดนี่นา ท็อป จอดๆๆ"
ท็อปจอดรถแอบอยู่ที่มุมหนึ่ง มองเห็นมืดทำลับๆ ล่อๆ ส่งยาและรับเงินจากคนซื้อยา แล้วคนซื้อยาก็ขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปทันที
มืดหันมองซ้าย ขวา อีกที เห็นว่าไม่มีใครมอง ก็รีบขึ้นรถแล้วขับรถออกไปทันที
ท็อปกับปุยฝ้ายที่มองดูอยู่ด้วยสีหน้าสงสัยๆ
"นายมืดกำลังทำอะไรของมัน"
"ดูไม่น่าจะทำเรื่องดีๆ ท็อป ตามไปดูเถอะ"
ท็อปรีบขี่รถมอเตอร์ไซค์พาปุยฝ้ายออกไป
ท็อปกับปุยฝ้าย เดินหลบเหลี่ยมตึกไปมาแล้วก็หายไป
ในตึกแถวเห็นมืดกรีดกระสอบปุ๋ยแล้วหยิบยาบ้าที่ถูกเก็บไว้ในซองพลาสติกออกมา มืดยื่นยาให้กับพ่อค้ายา พ่อค้ายามองอย่างพอใจ
"สูตรพิเศษรับรองถ้าเอาไปให้ลูกค้าจะต้องติดงอมแงมอย่างแน่นอนทั้งหมดหนึ่งหมื่นเม็ด"
พ่อค้ายาเปิดให้มืดดูเงินในกระเป๋าเจมส์บอนด์
มืดยิ้มออกมาอย่างพอใจ แล้วยื่นกระสอบปุ๋ยให้พ่อค้ายา พ่อค้ายายื่นกระเป๋าเจมส์บอนด์ให้
แล้วมืดกับพ่อค้ายาก็จับมือกันก่อนที่มืดและพ่อค้ายาจะแยกย้ายกันออกไป
ห่างๆ ไปที่มุมหลบซ่อนมุมหนึ่ง นปุยฝ้ายกับท็อปแอบมองอยู่ด้วยใจระทึก
"นายมืดค้ายา!!! แย่จริงๆ ขนาดหลวงตาให้โอกาสกลับใจ ยังไม่รู้ผิดชอบชั่วดีอีก
คนอย่างนี้ปล่อยให้ทำลายตำบลเราไม่ได้... นายถ่ายรูปเก็บหลักฐานไว้รึยัง"
"ลืมเอามือถือมา"
"อ้าว โธ่เอ๊ย ฉันก็ลืมเอามาเหมือนกัน อดได้หลักฐานมัดตัวมันจนได้"
ท็อปครุ่นคิด
"ลำพังนายมืดไม่มีปัญญาผลิตยาขายแบบนี้แน่นอน เรื่องนี้ต้องมีคนอยู่เบื้องหลัง นายมืดคงเป็นแค่เป็นคนมาขายยาให้เท่านั้น"
"แล้วใครคือหัวหน้าขบวนการ"
"เรื่องนี้ปล่อยไว้ไม่ได้ ต้องรีบหาว่าใครคือหัวหน้าโจรค้ายาตัวจริง!"
ท็อปกับปุยฝ้ายมองหน้ากันอย่างมุ่งมั่นว่าจะเปิดเผยความจริงเรื่องนี้ให้ได้!!!
อ่านต่อตอนที่ 18
