ดิแองเจิล นางฟ้าล่าผี ปี2 ตอนที่ 9 ครูเจี๊ยบ
บทโทรทัศน์โดย เปลว ศิริสุวรรณ
หน้าป้ายตึกแถวปูนเก่าแก่แห่งหนึ่งที่เรียงยาวต่อกันหลายหลัง และที่ตึกหลังกลางที่มีสายยูคล้องไว้หลวมๆมีป้ายประกาศแปะไว้
“ตึกนี้เป็นทรัพย์สินของบริษัทนะจ๊ะพลพล๊อบเพอร์ตี้ห้ามบุกรุกโดยมีได้รับอนุญาติ"
ป้องและเมย์เดินเข้าหยุดมองป้าย ป้องหยิบแท็บเล็ดขึ้นเสิร์ชข้อมูล เป็นภาพจากเว็บไซด์รวบรวม10สถานที่สุดเฮี้ยน
"ที่นี่แหละบ้านครูเจี๊ยบ" ป้องบอก
"จะดีเหรอป้อง?...ป้ายเขาก็ห้ามเอาแล้วนะถ้าเราสองคนโดนจับได้"
"โธ่ เข้าไปไม่ถึงชั่วโมงเราก็กลับกันแล้ว"
พูดเสร็จป้องก็ใช้ชะแลงที่เตรียมมาจะงัดประตู เมย์ร้องเสียงหลง
"เราเมกเอาก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องมาสถานที่ๆมันเกิดขึ้นจริงเลย"
"ไม่ได้หรอกวัยรุ่นไทยทำอะไรต้องจริงจัง อย่างเราจะปิดเล่มธีสีสได้ยังไง? ถ้าไม่เคยเก็บคลิปตัวอย่างจริงๆซักครั้ง"
เมย์มองไปรอบๆด้วยความหวาดกลัว
"แต่ว่า....อ้าว...เฮ้ย"
ป้องง้างประตูออกแล้วเอาตัวแทรกเข้าไปโดยสนใจ...
เมย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วตัดสินใจตามป้องเข้าไป ประตูปิดตามดังโครมใหญ่
กล้องวงจรปิดตัวหนึ่งจากมุมสูงกำลังบันทึกและส่งภาพด้วยสัญญาณภาพ wi-fi
ป้องเปิดไฟฉายแล้วมองไปรอบๆ ยังตึกแถวชั้นล่างในวลากลางคืน แสงไฟฉายสลัวแต่พอมองเห็นข้าวของที่ถูกรื้อระเกะระกะแล้ววางไว้อย่างไร้ระเบียบฝุ่นจับหนาและเขรอะไปทั่วแต่ไร้ร่องรอยของสถานที่ๆเคยเกิดฆาตกรรม
"ครูเจี๊ยบครูโรงเรียนมัธยมที่พลาดหวังจากความรักในตัวครูหนุ่มรุ่นน้องทั้งๆที่เธอก็ทุ่มเททุกอย่างทั้งทรัพย์สินเงินทองแต่กลับถูกตีจากเธอฆ่าตัวตายด้วยการผูกคอพร้อมจดหมายขู่อาฆาตจะรอคนรักอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน !" ป้องเกิร่นเล่า
"ผู้ชายใจร้าย"
"ผู้หญิงจริงจังไปปล่าว"
"ฉันว่าคนอย่างเธอไม่รู้สึกหรอก"
เมย์พูดแล้วก็งอนตุ๊บป่องเดินจากไปป้องมองงงๆ
"อะไรวะ? งอนอีกแล้ว"
จู่ๆเสียงเพลงเคารพธงชาติก็ดังขึ้นจากเครื่องเสียงเก่าที่ซุกอยู่มุมห้อง เมย์กระโดดเกาะแขนป้องไว้แน่น ป้องค่อยเดินไปปิดแล้วชักปลั๊กออก เขาตบมือเมย์เบาๆเพื่อปลอบใจ
ตุ๊บ!...เสียงคล้ายของหนักทิ้งตัวลงมาอย่างแรงดังขึ้นจากชั้นบนทำให้คนทั้งคู่ต่างเงียบ
อึ๊กส....อึ๊กส...เสียงเหมือนใครบางคนที่กำลังดิ้นรนต่อสู้บางจังหวะเหมือนมีการถีบผนังดังโครมคราม
"นั่นไง? เสียงชั้นบนนั้นใช่แน่ๆ" ป้องว่า
"ป้องรู้ได้ไง"
ป้องก้มดูข้อมูลในแท็ปเล็ตอีกครั้ง
"ครูเจี๊ยบผูกคอตายชั้นบนเวลา.....เป๊ะ...หกโมงสิบนาที"
ป้องเก็บแท็บเล็ตแล้วหยิบกล้องdslr แล้วขึ้นบันไดไป…
"เดี๋ยวซิป้อง...รอด้วย"
ท่ามกลางบรรยากาศน่ากลัว...ทั้งคู่เดินสำรวจและถ่ายรูปชั้นต่างๆที่เต็มไปด้วยฝุ่นและหยากไย่
ทั้งคู่เดินขึ้นมายังชั้นสามแล้วก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติมีก็แต่รูปถ่ายข้าวของเครื่องใช้เก่าๆที่จัดรวมกันกันไว้ที่มุมห้อง ป้องเปิดประตูห้องเก็บของ โดยมีเมย์กอดแขนไม่ห่าง
"พอเหรอยัง...ไปกันเหอะ"
"เดี๋ยวๆ"
ป้องเดินขึ้นบันได ลองเปิดประตูดาดฟ้าก็ไม่สำเร็จเพราะกลอนล็อคไว้อย่างแน่นหนา เงาใครบางคนวูบผ่านหลังเมย์ไป เมย์ตกใจหันไปดูก็ไม่เห็นใคร ป้องเดินย้อนกลับลงมาหน้าตาเซ็งๆ
"เฮ้อ ไม่เห็นมีอะไรเลย"
"ก็ดีแล้วนี่"
เมย์มองไปที่ชั้นวางแล้วหยิบรูปขึ้นดู
"รูปนั้นคงเป็นครูเจี๊ยบกับแฟนหนุ่มที่ทิ้งเธอไป"
เมย์รีบวางรูปถ่ายเก่านั่นด้วยความหวาดกลัวอยกมือไหว้ประหลกๆ แต่ป้องกลับร้องด้วยความตกใจ
"นั่นไง...ครูเจี๊ยบอยู่ตรงนั้นไง"
เมย์สะดุ้งเฮือกมองเลิ่กลั่กป้องหัวเราะก๊าก
"อำอีกแล้วใช่ไหม?....ใช่สิ...ฉันมันขี้กลัวไม่เหมือนยัยเอโกะนั่นนี้"
"ไม่เห็นเกี่ยวกันซะหน่อย"
"แหม...ไม่เกี่ยวเราเห็นนะว่าป้องซื้อช๊อกโกแล็ตให้ยัยนั่น"
"อะไร ? วันไหน"
"ฉันเห็นก็แล้วกัน...ป้องคิดยังไงกับยัยเอโกะนั่น"
"ไม่เอาน่า ก็แค่ช็อคโกแล็ต"
"ตอบมาก่อนสิ"
"ทำไม?...หรือเมย์อยากก็ได้ช็อกโกแล็ต"
"บางเรื่องเธอนี่ก็โง่เข้าขั้นเลยนะ"
เมย์โกรธทำท่าจะเดินหนี
ป้องนิ่งคิด
"เอาน่าเดี๋ยวพาไปซื้อช็อกโกแลตยกเซ็ทให้เลย"
เมย์ยิ้ม...
"แต่ตังค์เธอนะ" ป้องว่า
เมย์ยิ้มค้างคว้ากรอบรูปเขวี้ยงใส่ แต่ป้องหลบได้กรอบรูปกระแทกผนังแตกกระจาย
"ไอ้คนงี่เง่า"
เมย์สะบัดหน้าแล้วเดินจากไปด้วยความโมโห
"อ้าวเดี๋ยวสิ"
ป้องหยิบกรอบรูปที่แตกขึ้นดูเป็นภาพครูเจี๊ยบและชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา แวบนึงป้องเห็นเงาสะท้อนใครบางคนจ้องมองในกระจก เขาตกใจมือเลื่อนไปโดนคมกระจกเกิดแผลเป็นทาง
"โอ๊ะ...อูยส"
ป้องทิ้งกรอบรูปลงพื้น เลือดของป้องเปื้อนรูปครูเจี๊ยบ
เมย์เดินงอนกระฟัดกระเฟียดลงมาแล้วได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินตามมาทางข้างหลัง
"ไม่ต้องเลย...ถ้าคิดจะมาขอโทษล่ะก็...."
เมย์หันไปแล้วต้องตกใจ... เงาร่างผู้หญิงคนหนึ่งในความมืดไว้ผมทรงกระบังในมือถือไม้เรียวเส้นยาวแล้วหวดเข้าใส่เมย์อย่างรวดเร็ว
เมย์กรีดร้องทั้งกลัวทั้งเจ็บปวด !
ป้องวิ่งตามลงมาก็เห็นแต่กระเป๋าสะพายของเมย์ตกอยู่ที่พื้นมือถือและข้าวของหล่นกระจาย หยดเลือดเป็นเส้นเล็กๆกระจายไปทั่ว
"อะไรกันเนี่ย"
เขาคว้ากระเป๋าของเมย์วิ่งลงไปที่ชั้นล่าง
สายยูคล้องกุญแจปิดสนิทไม่มีร่องรอยของการงัดแงะ ป้องมองไปรอบๆเหมือนรู้สึกว่ามีเสียงผู้หญิงหัวเราะในความมืด
"เมย์...เมย์...เมย์ !"
ในบรรยากาศคืนเดือนมืด ที่ตัดกับตึกร้างดูลึกลับน่ากลัว!
รถแองเจิ้ลวิ่งเข้ามาจอดเทียบรถของป้อง เห็นป้องกำลังยืนรออยู่อย่างกระวนกระวาย สาวๆแก็งค์แองเจิ้ลพากันเดินทะยอยลงมาจากรถ
"มันยังไงกันเนี่ย" เอโกะถาม
ป้องยิ้มหน้าเจื่อน
"เออ...พวกคุณไม่ได้บอกเรื่องนี้กับครูพิมใช่ไหมครับ"
"หรืออยากให้บอก"
เอโกะทำท่าหยิบสมาร์ทโฟนจะโทรออก
"โอะๆๆๆ....อย่าครับเอโกะ....ครูพิมดุจะตายขืนรู้ว่าพวกผมมาลองของขนาดนี้ มีหวังไม่ให้ผมจบธีซีสแน่"
"ทีนี้ล่ะทำเป็นกลัว" แบมว่า
"แต่ผมเอาไปใช้เป็นข้อมูลทำธีซีสจริงๆนะ"
"เอาน่ายังไงป้องกับเมย์ก็เคยช่วยงานพวกเราตอนคดีจ่าเสริม" แอนนาว่า
"นั่นดิ...งานนั้นเล่นเอาพี่ป้องกับพี่เมย์โดนกักไว้วอร์ดโรคจิตตั้งหลายวัน" ปาล์มบอก
ป้องยิ้มแหยๆ
"ผมว่าเมย์ยังติดอยู่ข้างในตึกครับ"
ป้องรีบพาทุกคนเข้าไปในตึก ทั้งหมดเดินผ่านกล้องวงจรปิดที่กำลังบันทึกภาพไว้อย่างไม่รู้ตัว
ป้องเดินพาทุกคนเข้ามาในตัวตึก
"ผมกับเมย์กะว่าจะมาเก็บภาพพิสูจน์เรื่องวิญญาณเอาไปจบเล่มธีซีสครับแต่มาเกิดเรื่องซะก่อนคือว่า...จู่ๆเมย์ก็หายไป"
เอโกะถาม
"หายไป?...หายไปได้ยังไง"
แอนนาสังเกตุเห็นกรอบรูปที่แตกเลยหยิบขึ้นมาดู
"กระจกรูปนี้เพิ่งแตก....เลือดยังสดอยู่"
ทุกคนชะงักแล้วเดินกลับมาโดยเฉพาะป้องที่หน้าตาตื่น
"เฮ้ย...มัน...มันมาอยู่ที่นี่ได้ไง"
แบมถาม"อ้าว...มันไม่ได้อยู่ตรงนี้เรอะ"
ป้องส่ายหน้า
"ผมวางมันไว้ที่ชั้นสามแล้วทำไม..?"
"หรือว่า...วิญญาณที่นี่ต้องการให้เราทำอะไรบางอย่าง?"เอโกะตั้งข้อสังเกต
ปาล์มสังเกตุเห็น
"นี่มัน....ครูเจี๊ยบ...ที่เป็นข่าวแขวนคอตายสังเวยความรัก"
"ใช่"
"แล้วผู้ชายในรูปล่ะ"แบมว่า
"น่าจะเป็นแฟนของครูเจี๊ยบ หลังจากที่ครูเจี๊ยบตาย..เขาก็หายไป"
แอนนาดึงรูปไปดูแล้วคิดตาม
"อือม์ ฉันจะไปลองสืบหาผู้ชายคนนี้ดู"
"ชิ่งอีกแล้วนะ"แบมว่า
"ฉันไม่ถนัดงานใช้กำลังน่ะ"
แอนนาเดินจากไป
"รีบช่วยกันหาเมย์ให้เจอเถอะ"แบมบอก
ภายในห้องที่ปิดตาย เมย์ที่ฟุบหลับบนโต๊ะค่อยๆรู้สึกตัวทั้งใบหน้าแขนและลำตัวมีบาดแผลเป็นแนวยาว...เลือดไหลซิบๆ เธอมองไปรอบๆห้องก็เห็นหนังสือเรียนเก่ากระดาษข้อสอบและสมุดการบ้านนักเรียนวางเรียงเต็มไปหมดและเมื่อเงยหน้าก็เห็นเชือกเก่าๆเส้นหนึ่งผูกบวงคอแขวนไว้บนขื่อ!
"ช่วยด้วย...ช่วยด้วย"
เมย์มองไปรอบๆด้วยความหวาดกลัวแล้วพยายามโทร.ออกแต่ไม่มีสัญญาณ.... เมย์รีบวิ่งตรงไปที่ประตูพยายามเปิดออก แต่กลับรู้สึกเหมือนมีคนอยู่ด้านหลัง ร่างวิญญาญครูเจี๊ยบยืนน่ากลัวอยู่เบื้องหลัง
"แกใช่ไหม? ที่หลอกครูหนุ่มไปจากฉัน"
เมย์หันขวับมาตกใจ
ไหมวยๆอย่างแกไม่เห็นจะสวยไปกว่าฉันเลย"
"อะ...เออ"
"แกก็แค่ผิวขาวกว่าเต่งตึงกว่าเด็กกว่าจมูกโด่งกว่า ปากอิ่มกว่า.....อ๊ากส"
จู่ๆครูเจี๊ยบเปลี่ยนอารมณ์กรีดร้องบ้าคลั่ง เมย์ตกใจกลัวสุดขีดรีบเปิดประตูออกแล้วก็ต้องตกตะลึง.....!
"อีเด็กใจแตก....มึงหลอกผัวกูว่าไง? มันถึงเชื่อมึง"
"หนูเปล่า....หนูเปล่า"
ครูจี๊ยบทำล้อเลียน
"นู๋ปล่าว.....นู๋ปล่าว....อีตอแหล....เอาผัวกูไปซ่อนไว้ที่ไหน? บอกมา"
เมย์จะร้องไห้รีบวิ่งหนีไปอีกทาง ครูเจี๊ยบยกเท้าถีบเก้าอี้ไปดักขวางหน้าเธอเอา
เมย์ยกมือไหว้
"หนูไม่รู้เรื่องจริงๆ"
" เด็กดื้ออย่างมึง....ต้องโดนไม้เรียว"
ครูเจี๊ยบคว้าไม้เรียวที่ยาวแหลมขึ้นมาหวดใส่เมย์ไม่ยั้ง
เมย์กรีดร้องอย่างเจ็บปวด.....
แบม เอโกะ ปาล์มและป้องตกใจมองหาที่มาของเสียงกันเลิ่กลั่ก ทุกคนวิ่งขึ้นไปหาชั้นบน แต่แล้วเสียงก็เงียบไป
"ทำไมได้ยินแต่เสียง..ไม่เห็นเจอตัวเลยล่ะ" แบมว่า
"ครูพิมเคยบอกปาล์มว่าเหตุการณ์แบบนี้เรียกว่าโดนผีบังตา"
"เป็นไปได้" เอโกะว่า
เอโกะหยิบเครื่องตรวจจับวิญญาณขึ้นเปิดดู... สัญญาณภาพล้มไป-มาไม่เสถียร
"ทำไมเป็นอย่างนี้อ่ะครับเอโกะ" ป้องถาม
"บางทีวิญญาณที่สับสนก็อาจจะส่งคลื่นสัญญาณที่ไม่เสถียรออกมา"
"อย่างงี้เราก็หาเมย์ไม่เจอนะสิ" แบมว่า
"ไม่หรอก....เมย์จะต้องอยู่ในจุดที่เราคาดไม่ถึงแค่เราต้องหาให้เจอ" เอโกะว่า
"งั้นเราแยกกันหา" แบมว่า
"ผมไปกับเอโกะ"
ปาล์ม กับเอโกะโพล่ง "เฮ้ย...ได้ไง?"
"โอเคปาล์มไปกับฉัน" ปาล์มบอก
เอโกะทำหน้าประท้วงเพื่อน
"นี่ทำเป็นเด็กหวงเพื่อนไปได้ตอนนี้ชีวิตเมย์สำคัญที่สุดไม่ใช่เหรอ?"
อาคารด้านหน้ามูลนิธิ จ่าตำรวจนอกราชการเดินพาแอนนามา
"จ่าพาฉันมาที่นี่ทำไมเนี่ย"
"ก็รูปที่หมวดส่งมาไง?....ผมถึงต้องพามาที่นี่...อะนี่...ป๋าสมชาย"
ชายแก่ในชุดมูลนิธิท่าทางอิดโรยฝืนยิ้มอย่างเซ็งๆ
"จ่า...ไม่เป็นเวล่ำ เวลาเลยนะ วันนี้ลูกค้าผมเยอะซะด้วย"
ป๋าสมชายพาจ่าและแอนนาเข้าไปด้านใน
ห้องเก็บของชั้น 3 ถูกเปิดออกข้าวของที่ใช้ตกแต่ง/ทาสีถูกวางกองระเกะระกะ เอโกะกับป้องกวาดไฟฉายดูไปรอบๆห้องแล้วเข้าไปสำรวจภายใน เอโกะรื้อโน้นนี่แล้วก็ถอนหายใจ
ป้องรื้อกองกระป๋องสีที่ทับไว้แล้วสังเกตุเห็นผนัง
"ดูนี่ซิ"
"อะไรเหรอ"
"สีนี่ไง? ผนังอันนี้ทาสีทับแล้วนี้มีไม้กระดาน"
"จริงด้วย....หรือว่าตึกนี้มีการต่อเติม"
"เมย์อาจจะอยู่ในนั้นก็ได้"
"อือม์...ห้องที่ต่อเติม"
เอโกะรีบว.หาแบม
แบมกำลังสำรวจอยู่ชั้นลอยเสียงว.ดังขึ้น
"อะไรนะ ? หาห้องที่ต่อเติมเรอะ"
แบมเดินย้อนกลับมาหาปาล์มที่สำรวจอยู่ชั้นล่าง
ทันใดนั้นเอง...เสียงประตูเหล็กถูกเปิดออกอย่างแรงปาล์มหันไปมอง!
เสียงนะเข้ามา
"เฮ้ย...อะไรนี่...พวกแกกำลังบุกรุกตึกของฉันนะเว้ย"
นะเดินกร่างเข้ามาพร้อมด้วยกำยำลูกสมุนหมายเลข1ปาล์มถอยกรูด
"หึ....หน้าตาก็ดี...เข้ามาที่เปลี่ยวๆไม่กลัวเหรอไงจ๊ะ"
"หนู...หนู"
"หึๆๆๆๆ...กำยำ...จัดไป"
กำยำรับคำสั่งเดินย่างสามขุมเข้าใส่ปาล์มหน้าตาหื่นกระหาย
"หยุดนะโว้ยแกจะทำอะไรน้องฉัน"
แบมวิ่งข้ามาขวาง
"เฮ้ยอะไรวะกำยำ...ทำไม...ไม่" นะชะงัก
"พี่นะ...จ๊ะ"
"แบม!"
กำยำถาม
"ใครกันคับเสี่ย"
"ยะ....ยัยนี่มันตัวหายนะชัดๆเจอทีไรกูซวยทุกที"
แบมดึงตัวปาล์ม
"มานี่...เจออีตานี่ทีไรได้เรื่องทุกที"
"น้องแบม...นู๋จะพาใครเที่ยวบุกรุกสถานที่ของพี่นะจ๊ะไม่ได้นะ"
"ใครบุกรุก? ที่นี่มันตึกร้าง"
"แต่ตึกนี่มีมันเป็นทรัพย์สินของพี่นะจ๊ะ"
"ไม่ต้องมามั่วเลย"
"นั่นไง !"
นะชี้ไปที่ป้ายหน้าตึก กำยำชี้ให้ดูอยู่เช่นกัน
"นะจ๊ะพลพรอพเพอร์ตี้...เป็นบริษัทของพี่เอง นอกจากนี้พี่ยังมีหลักฐานว่าพวกนู๋แบมแอบเข้ามาด้วย"
นะชี้ไปที่กล้องวงจรปิดและกำยำก็ชี้เหมือนกัน
"ก็พวกเรามาตามหาคนหาย" แบมว่า
"หึ....หึ....หึ"
"จริงๆคะ" ปาล์มบอก
"หยุดพูด!พวกเธอต้องออกไปเดี๋ยวนี้ !"
"เสียใจด้วย แบมต้องหาเพื่อนให้เจอก่อน ไม่งั้นไม่ไปไหนทั้งนั้นเข้าใจ๋"
นะโกรธจนตัวสั่น สั่ง
"กำยำ..จัดหนัก"
"เข้ามาเลยไอ้แห้ง...แกโดนต่อยหน้าแหกแน่"
กำยำชะงัก แต่นะกลับหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์
"นึกว่า พี่นะจ๊ะมีแค่กำยำเรอะจ๊ะ....หึๆๆ...ล่ำสัน"
ล่ำสันชายร่างยักษ์เดินเข้ามาในตึกยิ้มเหี้ยมเกรียม สองสาวอึ้ง
เอโกะพยายามโทร.หาแบมแต่ไม่ติด ป้องลูบๆคลำผนังแล้วเกิดสงสัย เขาคลำไปเรื่อยๆแล้วลองเคาะดู ผนังก่ออิฐไม่เหมือนกัน
"เอโกะ"
เอโกะรีบวิ่งไปดู
"ผนังตรงนี้อิฐที่ใช้ก่อไม่เหมือนกัน"
"จริงด้วย"
"งั้นนี่ก็เป็นห้องที่ต่อเติม"
"รีบหาทางเข้า...เร็ว"
ทั้งสองพยายามหาประตูอยู่นานก็ไม่เจอ ป้องตัดสินใจอ้อมไปที่ห้องเก็บของอีกครั้งแล้วเปิดประตูด้านหลังออกไป
ป้องชะโงกจากประตูด้านหลังเห็นเป็นทางระเบียงเชื่อมกันเห็นเป็นประตูอีกฝั่งที่ปิดตาย
"ทางนี้"
เอโกะตามเข้าไปถึงประตู เธอวางปืนแล้วช่วยป้องพังประตูเข้าไปสำเร็จ
ประตูค่อยๆงับปิดเอง....ภายในห้องมืดมิด ป้องหยิบไฟฉายมือถือมาส่องสว่าง ทั้งคู่ส่องไฟดูไปรอบๆห้อง แสงไฟหน้าจอของป้องส่องกระทบผีครูเจี๊ยบที่หลังประตู
"หึๆๆ...พวกมึงจะมาช่วยนังหมวยนี่เหรอ?งั้นพวกมึงก็เตรียมตัวไปลงนรกด้วยกันได้เลย"
ผีครูเจี๊ยบวิ่งเข้ามาแล้วหวดใส่ทั้งคู่
ป้องผลักเอโกะให้พ้นทาง ไม้เรียวหวดโดนป้องไปมาจนเขาล้มลง
เอโกะจะหยิบปืนแล้วเพิ่งรู้ตัวว่าทิ้งไวว้ข้างนอก เธอมองเห็นประตูด้านหน้าจึงรีบวิ่งจะเปิดออก แต่แล้วก็ต้องตะลึง
"อะไรกันเนี่ย"
หลังประตูเป็นผนังอิฐที่ก่อปูนขวางไว้
"เหอๆๆๆๆ...เด็กเกเรอย่างพวกแกต้องโดนลงโทษ"
แอนนารื้อหาแฟ้มเอกสารจนเจอใบประวัติ
"เออ..ป๋าคะ...คนในรูปนี้อยู่ไหนคะ"
ป๋าสมชายยิ้มสยอง
กำยำหน้าหงายไปตามแรงต่อยของแบม พอเธอจะซ้ำก็โดนล่ำสันล็อคแขนเอาไว้ ปาล์มคว้าวิ่งเข้ามาช่วยตี แต่ไม้กลับแตกซะงั้นโดยที่ล่ำสันไม่เป็นอะไรเลย ปาล์มอึ้งถอยหนี นะเดินโชว์เหนือเข้ามา
เสียงโทรศัพท์ของแบมดังขึ้นนะหยิบบูลทูธที่หล่นพื้นขึ้นเสียบหู
"ฮาลโหล"
"นั่นใครน่ะ...แล้วแบมล่ะ"
"อ๋อ....ขาสั้นเหรอ? แบมเค้าไม่ว่างน่ะ"
"แบม...แบม"
แล้วเสียงเอโกะก็เงียบไป
"ขาสั้น...ขาสั้น....อึ้งไปเลยดิ"
จู่ๆก็กลายเป็นเสียงครางฮืออๆๆๆ
"อะราย...อะราย...ไม่ต้องมาอำ......ฉันไม่กลัวแกหรอก" นะว่า
"จิงเรอ"
"จิง....ทำดัดเสียงเป็นอีแก่ อย่านึกว่าจะทำให้คนอย่างฉันกลัวได้นะโว้ย"
"กูจะไปหักคอมึง"
"ได้เลย...นังขาสั้นหนอยกล้ามาขู่ฉัน...มาเลย แน่จริงมาเลย"
"กูมาแล้ว...อยู่ข้างหลังมึงไง"
นะตกใจหันหลังมอง
ผีครูเจี๊ยบยืนถือไม้เรียวยิ้มแสยะน่ากลัว นะเหวอ
ล่ำสันตกใจกลัวเหมือนปล่อยแบมหลุดมือ แบมเปิดถุงมือจับวิญญาณทันที
ในห้องที่ปิดตาย เอโกะสลบอยู่ที่มุมห้องป้องเข้าไปเรียกสติ
"เอโกะเป็นไงมั่ง"
"โคตรโหดเลยอ่ะหวดไม่ยั้ง...ครูโรงเรียนไหนเนี่ย"
"นั่นสิหวดซะผมเป็นแนวเลย"
"มืดขนาดนี้หาเมย์ไม่เจอแน่ ลองช่วยกันหาสวิชไฟกันก่อนเผื่อไฟฟ้ายังไม่ตัด"
"อือม์"
ทั้งสองช่วยกันหาสวิชไฟจนเจอแล้วเปิด....ไฟสว่างพรึ่บขึ้นทั้งห้อง เอโกะเหลือบสายตาไปเห็น...
"เมย์!"
ป้องหันไปมองตามแล้วต้องตกใจสุดขีด ร่างของเมย์ห้อยต่องแต่งอยู่บนเพดานโดยที่มีเชือกรั้งไว้ !
ผีครูเจี๊ยบย่างสามขุมเข้าหานะที่ตอนนี้หลบอยู่หลังกำยำ-ล่ำสัน
"กูว่าแล้วเจออีแบม....ต้องเจอผี !"
"เอาไงดีครับเสี่ย?" กำนำถาม
"สู้มัน...ปกป้องชีวิตอันบอบบางของกูให้ได้"
"งั้นผมขอลาออกตอนนี้...ได้มั้ยครับเสี่ย?"
"ไม่ได้...มึงกลัวเรอะ"
"แล้วเสี่ยไม่กลัวไม่เรอะครับ"
นะทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
"มึงจะกลัวไปทำไม? ไอ้ล่ำสันมันยังไม่กลัวเลย...ใช่ไหม?"
ล่ำสันยิ้มแหะๆ ฃ
"กลัวนิด....นิด"
"คุยอะไรกัน..ดูหน้าพวกมึงก็รู้...เด็กเหลือขอชัดๆ"
"ปล่าวนะ....ฉันจบ3.8"
"หนอย...เถียงกูต้องเจอดี"
ผีครูเจี๊ยบปราดเข้าไปหวดไม้เรียวเข้าใส่กลุ่มนะจนแตกกระเจิงไปคนละทิศละทาง
ภายใน ห้องปิดตาย เวลาต่อเนื่องมา เมย์ร้องครางเบาๆ เอโกะกับป้องรีบเข้าไปดูก็พบว่า เธอแค่ถูกมัดหลังห้อยเอาไว้เฉยๆ
"รีบไปหาเก้าอี้มาช่วยเอาเมย์ลงมาเร็ว"
ป้องพยักหน้าแล้วรีบช่วยกันเอาเมย์ลงมาอย่างทุลักทุเล เอโกะรีบกดว.หาแบม
"แบม....ฉันเจอตัวเมย์แล้ว"
"ดีเลย...ฉันว่าเราต้องรีบชิ่งด่วนเลย ไม่งั้นอีพี่นะจ๊ะมันจะแจ้งความพวกเรา"
"เฮ้ย...มันยังไงกันเนี่ย"
"ก็ตึกนี้มันเป็นของพี่นะน่ะซิ แแต่ตอนนี้พวกนั้นโดนผีครูเจี๊ยบเล่นงานซะอ่วมเลย"
"ฉันกับป้องต้องพาเมย์หนีออกไปทางระเบียง"
แต่ถ้าเป็นยังงี้ลงไปก็ต้องเจอผีครูเจี๊ยบอยู่ดี...พวกเราไม่รอดแน่" เอโกะว่า
"งั้นเอาไงดี" แบมถาม
"ฉันเอาปากกาดูดวิญญาณมาด้วย แต่อยู่ในรถเธอไปเอามาจัดการครูเจี๊ยบ"
แบมรับปาก
"ตามนั้น"
แบมกด ว.แล้วรีบพาปาล์มเลี่ยงมาอีกทาง
"เราต้องไปเอาปากกาดูดวิญญาณที่รถ"
"อือม์"
อีกทาง กำยำร้องจ๊ากหลังแอ่นไปตามแรงหวดของไม้เรียว
"ไอ้ล่ำ...ช่วยกูด้วย"
ล่ำสันโผล่มาจากอีกด้านจะคว้าตัวผีครูเจี๊ยบ แต่ครูเจี๊ยบหายแวบมาโผล่ด้านหลังแล้วถีบมันกลิ้งไป
กำยำเห็นได้ทีจะหนีแต่ผีครูเจี๊ยบมาดักหน้าแล้วเข่าเข้าลิ้นปี่อย่างจังจนทรุดลง
"โอ้ว"
กำยำหนีมากอดล่ำสันที่กลางห้องด้วยความกลัว ผีครูเจี๊ยบตวัดไม้เรียวขู่
"หัวหน้าแกมันอยู่ไหน"
กำยำ-ล่ำสันมองไปรอบๆ แล้วยกมือขึ้นชี้อย่างพร้อมเพรียงกัน
ใต้โต๊ะ นะพยายามทำตัวให้เล็กที่สุดและกอดขาโต๊ะเอาไว้แน่น
ครูเจี๊ยบเดินผ่านไป นะรีบกระเถิบตัวหนี แต่กลายว่าอีกฝั่งของโต๊ะเป็นใบหน้าผีครูเจี๊ยบที่ก้มมองดูอยู่
"นึกว่าจะหนีกูพ้นงั้นเหรอ"
"จ๊ากส"
นะผงะเถิดตัวหนีอย่างรวดเร็ว ผีครูเจี๊ยบเดินตามแล้ว อำมหิต นะรีบวิ่ง แต่จู่ๆสะดุดล้มตัวนอนคว่ำไปกับโต๊ะ เขาพยายามลุกขึ้นแต่กลับทำไม่ได้
"อ๊า...อะไรเนี่ย"
"ริอ่านทำตัวเป็นหัวโจก....มันต้องโดนไม้เรียวถึงจะหลาบจำ"
"ผมปล่าว...ผมปล่าว"
"เพิ่มข้อหาไม่สำนึกอีกหนึ่งกระทง"
จู่กางเกงนะก็ถูกรูดลงทันที
นะร้องลั่น
"ม่าย อ๊ากส...โอ้ยส...อูยส"
นะสะดุ้งเฮือกตามแรงหวดไม้เรียวที่ฟาดก้น ผีครูเจี๊ยบหัวเราะบ้าคลั่ง กำยำ-ล่ำสันกอดกันกลมทั้งสยอง ทั้งหวาดกลัว
แอ็ด!....เสียงประตูเหล็กดังขึ้นทุกคนหยุดขวับหันไปมอง...
ปาล์มที่กำลังเปิดประตูยิ้มแหยๆเพราะโดนจับได้ ผีครูเจี๊ยบโผล่เข้าจะหวดใส่ปาล์มแบมมาจากอีกทางผลักปาล์มออกไปทำให้เธอไม้เรียวหวดเข้าอย่างจัง
"โอ้ยยส"
ผีครูเจี๊ยบจะหวดซ้ำจนแบมทรุดตัวลง ผีครูเจี๊ยบใช้เท้าเยียบถุงมือจับวิญญาณเอาไว้แล้วจะหวดไม้เรียวซ้ำอีกแต่แบมคว้ามือเอาไว้ได้
"อ๊ากส"
ผีครูเจี๊ยบปวดแสบปวดร้อนพยายามแกะมือแบม แต่แบมก็กำไว้แน่นจึงกดเท้าให้บี้ลงไปบนมือแบมแรงขึ้นอีก
"อ๊ากส"
ปาล์มจะเข้าไปช่วย
แบมกัดฟัน
"ไม่ต้อง! รีบไปเอาปากกาดูดวิญญาณ...เร็ว!"
ปาล์มพยักหน้าจะวิ่งออกไปแล้วก็ต้องชะงักเพราะใครบางคนขวางหน้าเอาไว้
ครูหนุ่มมองปาล์มอย่างงๆ
"เธอเป็นใครกันนี่? แล้วทำไมบ้านมันถึงเละเทะอย่างนี้"
ครูหนุ่มเดินผ่านปาล์มมา
แบมและครูเจี๊ยบที่ค้างท่าสู้กันอยู่ นะใส่กางเกงบอกเซอร์สีชมพูครางโอดโอยอยู่กับโต๊ะ กำยำและล่ำสันกอดกันสั่นกลัวที่มุมห้อง
"พี่เจี๊ยบคนพวกนี้ใครกัน"
ผีครูเจี๊ยบทิ้งไม้เรียวลงแล้วเดินไปที่ครูหนุ่มอย่างไม่แยแสแบม
"น้องหนุ่ม...พี่รอน้องทุกวัน"
"พี่เจี๊ยบใช้ไม้เรียวทำร้ายคนอื่นอีกแล้วใช่ไหม"
"ก็..."
"ซาดิสม์กับผม..ผมทนได้ แต่นี่กับคนอื่น"
"เค้า...เค้า"
"ถ้าพี่เจี๊ยบยังไม่เลิกนิสัยแบบนี้อีก...ผมจะไปแล้วไม่กลับมาอีก"
ผีครูเจี๊ยบรีบดึงแขนครูหนุ่มก้มหน้านิ่ง
"ตัวเองจะทิ้งเค้าไปหานังนักเรียนนั่นใช่ไหม"
"นักเรียนที่ไหน"
ที่บันไดป้องและเอโกะช่วยกันประคองเมย์ลงมา
ผีครูเจี๊ยบหันขวับ
"ก็นังหมวยนั่นยังไง? น้องหนุ่มนัดมันมาที่นี่ใช่ไหม"
ครูหนุ่มกำลังจะพูดก็ไม่ทันซะแล้ว
ผีครูเจี๊ยบโผล่แวบมาหน้าเมย์ แต่เอโกะเข้าขวางแล้วเล็งปืนน้ำมนต์เข้าใส่
ผีครูเจี๊ยบง้างมือขึ้นจะตบแต่เสียงครูหนุ่มตะโกนสวนออกไป
"ผมไม่มีใครทั้งนั้นหยุดคิดไปเองได้แล้ว"
ผีครูเจี๊ยบชะงักหันมามอง
ครูหนุ่มเดินเข้ามาหา
"ผมไม่เคยมีใคร"
"จริงๆนะ"
"อือม์"
"งั้นสัญญานะว่าหนุ่มจะอยู่กับพี่ตลอดไป"
"จ๊ะ"
ครูหนุ่มยิ้มพยักหน้าแล้วประคองครูเจี๊ยบขึ้นไป แบมมองด้วยความงง
"เฮ้ย..เดี๋ยวสิผีจะอยู่กับคนได้ไง" แบมว่า
"ใจเย็นสิพี่แบม...ผู้ชายคนนี้" ปาล์มว่า
"ใช่...วัยรุ่นใจร้อนจริงๆ"
ทุกคนหันมามอง แอนนาที่เดินถือโกศเข้ามา แบมหันกลับไปมองที่ครูหนุ่มและครูเจี๊ยบที่ค่อยๆเดินเลือนหายไป
"มันยังไงกันเนี่ย" แบมถาม
"ก็ฉันไปสืบเสาะเรื่องนี้เพราะว่าคุ้นๆกับรูปใบนี้"
แอนนายื่นรูปให้แบมกับปาล์มดูเอโกะตามมาสมทบ
"รูปนี้...ครูเจี๊ยบกับครูหนุ่มก็ธรรมดานี่คะไม่มีอะไรน่าสงสัย" ปาล์มว่า
"ใช่..รูปธรรมดาแต่ฉันสังเกตุที่รอยสักนี้ต่างหาก"
รูปครูหนุ่มสวมเสื้อกล้ามที่กอดครูเจี๊ยบอย่างรักใคร่มีรอยสักต้นแขนว่าเจี๊ยบ
ย้อนเวลากลับไปที่มูลนิฑอฯ แอนนาเข้าไปที่ห้องเก็บข้อมูลของมูลนิธิแล้วรื้อแฟ้มเอกสารศพไร้ญาติ
ภาพถ่ายศพที่ถูกทำร้ายหลายใบและใบสำคัญที่โคสอัพรอยสักคำว่าเจี๊ยบที่ต้นแขน แอนนาคิดตาม
"ฉันจำได้ว่าเคยทำคดีฆาตกรรมปริศนาผู้ชายคนหนึ่งโดนฆ่าชิงทรัพย์สภาพใบหน้าของศพยับเยินยากจะระบุรูปพรรณ กระเป๋าสตางค์และทรัพย์สินโดนคนร้ายเอาไปจนเกลี้ยง มีเพียงเบาะแสเดียวคือคำว่าเจี๊ยบบนต้นแขนข้างซ้าย"
"ถ้างั้นก็น่าตามหาญาติได้ไม่ยากนี่" เอโกะว่า
"มันไม่อย่างนั้นนะซิ ฉันคาดว่าครูทั้งสองแอบคบกัน เพราะกลัวจะโดนครหาด้วยวัยที่ต่างกันทำให้รอยสักคำว่าเจี๊ยบนี่อาจจะเป็นที่รู้กันแค่สองคน"
"มันยังไงกันเนี่ย? ฟังแล้วงง" ปาล์มว่า
"จากลำดับเพตุการณ์คนทั้งสองน่าจะทะเลาะกันที่นี่"
ในอดีต ครูเจี๊ยบและครูหนุ่มทะเลาะกันอย่างรุนแรง
"ครูเจี๊ยบคงเข้าใจผิดว่าครูหนุ่มมีแฟนเด็กแล้วกำลังจะตีจาก" แอนนาบอก
ครูหนุ่มคว้ากระเป๋าเดินทางแล้วจากไปอย่างหงุดหงิดโดยมีครูเจี๊ยบไล่เขวี้ยงปาของไล่หลัง
"แล้วก็อย่างที่เรารู้กันในข่าวว่า ครูเจี๊ยบเขียนจดหมายตัดพ้อแล้วก็ตัดสินใจฆ่าตัวตาย
เรื่องที่ครูทั้งสองคนแอบคบกันก็เลยแดงในที่สุด"
ครูเจี๊ยบเขียนจดหมายลาทั้งน้ำตา ครูเจี๊ยบผูกเชือกและฆ่าตัวตายในที่สุด
"แล้วเรื่องของครูหนุ่มล่ะ" แบมถาม
"จากลำดับเหตุการณ์รวมทั้งสภาพศพที่มีระดับแอลกอฮอล์สูง"
ครูหนุ่มเดินถือขวดเหล้าโซเซออกมาจากร้านแล้วควักแบงค์จากปึกใหญ่ยัดใส่มือเด็กเปิดประตู
แก็งค์คนร้ายหน้าร้านคาราโอเกะจ้องมอง...
"เชื่อว่าครูหนุ่มคงออกมาหาดื่มเหล้าจนเมาไม่รู้เรื่องแล้วก็ไปพบกลุ่มคนร้าย"
ครูหนุ่มโซเซไปมาในซอยเปลี่ยว คนร้ายขับมอเตอร์ไซด์มาประกบแล้วรุมทำร้ายแย่งเงินครูหนุ่มสู้สุดฤทธิ์โดนทั้งรุมแทงทั้งใช้ไม้ตีจนตาย คนร้ายช่วยกันปลดทรัพย์แล้วโยนศพทิ้งไว้ป่าละเมาะข้างทาง
"คนร้ายรอโอกาสเหมาะเมื่อครูหนุ่มอยู่คนเดียวในที่เปลี่ยวจึงช่วยกันสังหารแล้วเอาศพทิ้งป่าข้างทาง"
"กว่าจะมีคนพบศพก็กว่าสามวันแล้วเลยดูไม่ออกว่าเป็นใคร สุดท้ายมูลนิธิเลยทำการเผาครูหนุ่มในฐานะศพไร้ญาติจนเหลือแต่เถ้ากระดูกนี่แหละ" แอนนาว่า
"ก็เท่ากับว่าเธอพาเขากลับบ้านมาเจอครูเจี๊ยบนะเนี่ย" แบมว่า
"แหม...นางเอกก็มาตอนจบสิจ๊ะ"
"เหมือนละครเลยที่ตำรวจมักมาตอนจบ" ปาล์มบอก
"ชมใช่ไหมเนี่ย"
"แหะๆ"
เสียงนะเข้ามา
"โด่เว้ย...แล้วจะเอากระดูกไอ้ผู้ชายกลับมาทำไมล่ะเนี่ย? ของเดิมก็มีผีอยู่ตัวแล้ว ตอนนี้มันเลยกลายเป็นมีผีสองตัวเลยเห็นไหม"
"นั่นดิคราวที่แล้วก็ต้องมาโบกปูนกั้นห้อง" กำยำว่า
"เหนื่อยแทบตาย" ล่ำสันว่า
"พวกนายนี่เองที่โบกปูนปิดห้องเอาไว้" เอโกะว่า
"ใช่ แล้วไง?...ก็มันตึกของฉันฉันจะทำอะไรก็ได้....เข้าใจไหมขาสั้น"
"หนอย"
"แต่น้องแบมว่าผีครูเจี๊ยบกับผีครูหนุ่มคงไม่คิดว่าตึกนี้เป็นของพี่นะจ๊ะ"
"อะ...เออ" นะและสองสมุนมองไปรอบๆอย่างหวาดกลัว
แอนนายัดโกศใส่มือ นะตกใจเกือบทำโกศร่วง แล้วรีบยัดใส่มือกำยำอีกต่อ
"หยึ่ยสรับไปสิวะ"
"เอาไปตั้งบูชาให้ดีนะคะเพราะตอนที่ฉันเอามาจากมูลนิธิทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันเลยว่าเฮี้ยนมาก!"
"ออกไป...ออกไปเลยนะ...พวกแกออกไปให้หมดเลยแล้วไม่ต้องกลับมาอีก....ฮึ่ยส์ซวยซ้ำซาก"
ต่อมา แก็งค์แองเจิ้ลช่วยกันพยุงเมย์และป้องออกมาที่รถ
"คราวนี้ได้ข้อมูลไปทำธีซีสพอเหรอยัง?"
"พอครับ....เกินจะพอเลยครับ"
"ฉันจะช่วยพวกเธอแค่หนนี้หนเดียวนะถ้ามีอีกละก้อคราวหน้าถึงอาพิมแน่" แอนนาขู่
"ครับ..ไม่มีอีกแล้วเข็ดจนตาย"
"ฉันล่ะไม่เข้าใจจริงๆว่าแฟนนายทำเพื่อนายขนาดนี้ไม่สงสารเขาเรอะไง"
"อะ...เออ" ป้องอ้ำอึ้ง
"ป้องไม่ใช่แฟนเมย์หรอกคะ...เมย์เข้าใจผิดไปเอง"
เมย์สะบัดแขนจากป้องให้ปาล์มประคอง
"พาพี่ไปที่รถที"
ปาล์มพยักหน้าแล้วรีบพยุงไป
"งงว่ะ" แบมบอก
"แน่ใจนะ...ว่าเมย์ไม่ใช่แฟนนาย...เมื่อกี้ฉันว่าอาการนายมันฟ้องมากเลยนะ"
"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับทเมย์....รอเราด้วย"
"ยังไงกันเนี่ย? ฉันนึกว่าอีตาป้องมันปิ๊งเธอซะอีก" แอนนาว่า
"ยังงี้แหละดีแล้ว...ผู้ชายเชอะ"
"อย่าบอกนะว่าเธอชอบผู้หญิง"
"อยู่กันมาตั้งนาน...ไม่รู้เรอะงาย....หึๆๆ"
เอโกะทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่เล่นเอาแบมขนลุกรีบหนี แอนนายิ้มในความขี้เล่นของคนทั้งคู่
ณ ตึกร้าง ชั้น 1 นะเช็ดหน้าตาที่มอมแมมและสั่งให้ให้กำยำและล่ำสันเก็บของ
"ดีๆนะมึง...แล้วเอาไอ้โกศนี่ไปตั้งไว้ตรงหิ้งพระ"
ล่ำสันเอาไปวางไว้ข้างๆ
"เชี่ย....ไม่เข้าใจเหรอไงวะ ข้างบนสิเสือกวางข้างล่าง เด๋วเม่มึงก็มาหักคออีกหรอก"
"แหะๆ"
"มึงไปช่วยมันสิ"
กำยำรีบวิ่งเข้าไปกางเก้าอี้พยายามช่วยล่ำสันแต่มือไปปัดโกศร่วงลงมาแตกระจาย ฝุ่นขี้เถ้าปลิวไปทั่ว !
นะช็อค
"มึงรีบเก็บเร็ว...เชี่ยใส่อะไรไว้ก่อนก็ได้"
กำยำ-ล่ำสันรีบโกยผงขี้เถ้าใส่ที่เขี่ยบุหรี่
"ย๊า....เชี่ย....มึงใส่อะไรในน้าน"
นะโวยวายลั่นและรู้สึกว่ามีใครอยู่เบื้องหลัง
ทั้งหมดคอยๆหันหลังอย่างเสียวสันหลัง
ผีครูเจี๊ยบและผีครูหนุ่มจ้องมองอย่างโมโห ผีครูเจี๊ยบตวัดไม้เรียวดังขวับ
"พวกมึงเลอะเทอะอะไรกัน"
นะกอดคอร้องโหยหวนด้วยความกลัวสุดขีด !
(อ่านต่อตอนที่ 10)
