ดิแองเจิล นางฟ้าล่าผี ปี 2 - - Ep.2 Hotel บทโทรทัศน์โดยเปลว ศิริสุวรรณ
บ๋อยลุกลี้ลุกลนออกจากห้องเจ้าของโรงแรม แล้วเดินเข้าห้องน้ำ
ทางเดินโรงแรมบรรยากาศเงียบเหงา เสียงรองเท้าส้นสูงดังก้องไปทั่ว...
นุ่น สาวใหญ่ผู้จัดการโรงแรมพยายามโทรฯติดต่อคนรักของเธอ แต่กลับเป็นเสียงฝากข้อความ…เธอหงุดหงิด
"จะเอาไง...ทำไมไม่รับโทรศัพท์ ไลน์ไปก็ไม่ตอบ ถ้าอยากจะเลิกกันก็บอกมาเลย"
นุ่นกระแทกปุ่มกดวางสายอย่างหงุดหงิด เธอเดินต่อไปจนสุดทางเดินแล้วกดลิฟท์รอ เสียงลิฟท์คราง..แล้วกระตุกครืดคราด
"เฮงซวย !"
ทันใดนั้นเอง นุ่นได้ยินเสียงคนร้องอ๊อก...อ๊อกแว่วเข้ามา เธอสงสัยแล้วตัดสินใจเดินไปยังที่มาของเสียง เธอเดินมาหยุดหน้าห้องน้ำชาย แต่เสียงนั้นก็เงียบไปแล้ว เธอลังเลใจอยู่ชั่วครู่แล้วจึงเปิดประตูเข้าไป
ภายในห้องน้ำ ไฟบางดวงขาดไป บางดวงกระพริบติดๆดับๆ นุ่นสำรวจห้องส้วมทีละห้องช้าๆจนถึงห้องสุดท้าย เธอกลั้นใจแตะไปที่บานประตูเบาๆ.....
บานประตูเปิดออกช้าๆ
นุ่นชะโงกเข้าไปดูแล้วจู่ๆ ไฟก็กระพริบให้เห็นภาพด้านใน ชายหนุ่มในชุดบ๋อยนั่งก้มหน้านิ่งบนชักโครกถูกมัดแขนขาแน่นหนา
นุ่นเรียก "กอล์ฟ"
นุ่นขยับตัวเข้าหาแล้วยื่นมือจะปลุก
ทันใดนั้นเอง กอล์ฟสะดุ้ตัวและงเงยหน้าขึ้นรวดเร็ว เบ้าของเขาตากลวงลึกจนถึงกระดูก ดวงตาทั้งสองข้างหายไป ลิ้นถูกเฉือนจนขาด
"อ๊าส..."
เหรียญเงินที่ยัดไว้ในปากร่วงหล่น
กอล์ฟพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้น แต่ก็ล้มลง...แวบหนึ่งเราเห็นขาของผู้หญิงสวมรองเท้าส้นสูงอยู่เบื้องหลังเขา
นุ่นถอยหลังแล้วเสียหลักล้มลง....เธอกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวสุดขีด!
"อร๊าย"
………………………………
สำนักงานแองเจิ้ล ตั้งอยู่ในบ้านพิม แบมเดินมาตามทางเดิน แล้วเดินเข้ามายังห้องทดลอง มองไปยังอุปกรณ์ต่างๆที่กำลังเซทอย่างตื่นเต้น เอโกะกำลังง่วนอยู่กับการทดลองอุปกรณ์ชิ้นใหม่บนโต๊ะ
"โห...คราวนี้ได้โอกาสจัดเต็มเลยล่ะสิ" แบมว่า
"ใช่แล้วจ๊ะ"
"ว่าแต่ เธอเรียกฉันมามีอะไรเหรอ"
"ไม่ใช่ฉันหรอก อาพิมต่างหากดูเหมือนจะมีจ๊อบเข้า" เอโกะบอก
"อ้าว งั้นทำไมไม่ไปเจอกันที่ห้องประชุมล่ะ"
"ก็เพราะฉันมีของจะเธอก่อนไง" เอโกะบอก
"ให้ฉัน ?" แบมสงสัย
"ใช่แล้ว.... แต้นแตนแต้น..."
เอโกะหยิบถุงมือจับวิญญาณเวอร์ชั่นใหม่ขึ้นมาโชว์ด้วยความภูมิใจ
"เฮ้ย อย่าบอกนะว่ามันคือ...."
"ถูกต้อง ! ถุงมือจับวิญญาณเวอร์ชั่นล่าสุด"
"แหะ...แล้วมันต่างจากของเดิมยังไง" แบมซัก
เอโกะสาธิตการใช้พร้อมอธิบาย
"ถุงมืออันนี้นอกจากจับคลื่นของวิญญาณเหมือนของเดิมแล้ว มันยังมีประจุภายในที่สามารถปล่อยคลื่นยูวีที่อยู่ในแสงแดดซึ่งมีผลต่อทำลายวิญญาณด้วย"
"ทำลายวิญญาณ...ขนาดนั้นเลย"
"ใช่ ก็สำหรับเคสที่เราตกลงไม่ได้ไง วิธีการคือเมื่อเราสวมถุงมือแล้วกำมือให้แน่นแล้วค้างไว้ ประจุภายในก็จะเร่งปฏิกริยา เมื่อมันจุดเร่งสูงสุดแล้ว เธอก็จะสามารถใช้มันทำลายวิญญาณได้ทันที"
"อ้าว...แล้วฉันจะรู้ได้ไงว่าจะพร้อมใช้ตอนไหน?"
"คือ..." เอโกะอ้ำอึ้ง
"คือ...คืออะไร?"
"แหะๆ คือฉันยังไม่ได้ใส่เซนเซอร์น่ะ.....ยังทำไม่เสร็จ"
แบมทำหน้าเซ็ง
"นอกนั้น ถุงมือเวอร์ชั่นนี้พร้อมใช้เลยนะจ๊ะ"
ปาล์มรีบเดินเข้ามาในห้องด้วยความตื่นเต้น
"พี่ๆ...ลูกค้ามาแล้ว...อ่ะ..อะไรเนี่ย?"
ปาล์มหยิบถุงมือจากแบมมาดู เอโกะแย่งกลับมา
"นี่มันถุงมือจับวิญญาณของแบม ไม่ใช่ของเล่น"
ปาล์มมองอย่างเสียดาย
"แหม...อยากได้มั่งอ่ะ!"
ภายในห้องประชุม สำนักงานแองเจิ้ล จอร์ชยกน้ำชาเข้ามาเสิร์ฟ นุ่นยกขึ้นดื่มด้วยมือที่สั่นเทา
พิมจ้องมองอย่างสงสาร แล้วทรุดตัวลงนั่งแล้วหยิบนามบัตรโรงแรมขึ้นมาดู
"เผอิญดิฉันไม่ได้ตามข่าวนะค่ะ..รู้แต่ว่าเป็นคดีฆาตกรรมสะเทือนขวัญ" พิมบอก
นุ่นพยักหน้า
"ใช่ค่ะ...มันเป็นภาพที่น่ากลัวมาก"
เอโกะ แบมและปาล์มเดินเข้ามาสมทบ เอโกะเสียบข้อมูลแอคเทอร์นอลที่เตรียมมาเข้าคอมพิวเตอร์ทันที
"รูปและข้อมูลที่อาพิมต้องการ หนูแฮ็คมาให้เรียบร้อยแล้วค่ะ"
"สุดยอด!" ปาล์มว่า
เอโกะยิ้ม จะเปิดไฟล์ แต่แบมรีบดึงมือเอาไว้
"ภาพมันค่อนข้างโหดร้ายน่ะคะ....ไม่แน่ใจว่าคุณนุ่นได้เห็นอีกครั้ง จะโอเคมั้ย" แบมถาม
ทุกคนจ้องมองกลับไปที่นุ่น เธอปากสั่นด้วยความกลัว แต่ฝืนพยักหน้า พิมหันไปส่งสัญญาณให้เอโกะ ... ไฟล์ภาพฆาตกรรมที่ถูกฉายขึ้นบนจอ
"นี่เป็นรูปพนักงานในโรงแรมสตาร์เฟริท์ชื่อ กอล์ฟ ที่เป็นข่าวครึกโครมจากการถูกฆาตกรรมในห้องน้ำเมื่อสัปดาห์ก่อน" เอโกะบอก
"พนักงานคนนี้เป็นใครคะ?" พิมถาม
"กอล์ฟเป็นแรงงานต่างด้าวคะ เข้ามาทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟกะกลางคืนและก็พอมีฝีมือทางช่างสามารถซ่อมไฟแบบง่ายๆได้บ้าง" นุ่นว่า
"สภาพศพตำรวจสันนิฐาณเวลาว่าถูกฆาตกรรมยาวนานถึงประมาณสองชั่วโมง" เอโกะบอก
"งั้นหมายความ ฆาตกรไม่ต้องการรีบสังหารเหยื่อ แต่ต้องการให้ตายอย่างทรมาน" แบมว่า
"อือม์...ด้วยการควักนัยต์ตาและตัดลิ้นออกไป"
ภาพนิ่งบนจอ เล่นเอาจอร์ชทำหน้าพะอืดพะอม
"เออ...ไม่ไหวแล้วล่ะครับ...ผมขอตัวไปเอาราดหน้าออกก่อนนะครับ"
"ตากับลิ้นเรอะ" พิมว่า
"ทำไมหรือคะครู" ปาล์มถาม
"การกระทำของฆาตกรมันมีนัยยะหรือความหมายที่พิเศษน่ะสิ... เช่นเขาอาจจะไปเห็นอะไรหรือพูดอะไรบางอย่างที่สมควรถูกลงโทษ" พิมบอก
"นุ่นก็ไม่รู้ว่าน้องเขาไปทำอะไรผิด ถึงต้องทำกันถึงขนาดนี้ด้วย" นุ่นบอก
ทุกคนนิ่งเงียบในขณะที่เอโกะกดไฟล์รูปต่อไป
"เดี๋ยว..หยุดก่อน ...ขยายรูปนี้" พิมสั่งทันที
ภาพบนจอเป็นรูปเหรียญเงินเปื้อนเลือด
"เหรียญบาท?" ปาล์มพึมพำ
พิมหันไปถามนุ่น
"เหรียญบาทนี้มาจากไหน"
"เออ...ตอนที่นุ่นเจอน้องกอล์ฟ เขาพยายามจะบอกอะไรบางอย่างแล้วเหรียญบาทนี่ก็ร่วงลงมาจากปากของเขาคะ"
"หรือมันมีความหมายสำคัญเหมือนกัน" แบมบอก
"อือม์...มันมีมากกว่านั้นต่างหาก....การใส่เหรียญในปากคนตายคือการซื้อวิญญาณหรือสะกดวิญญาณ" พิมบอก
นุ่นพูดตะกุกตะกักบอก
"แล้วก็...ในห้องน้ำ...ตอนนั้นนุ่นเห็นอะไรบางอย่าง"
ทุกคนหันไปมอง นุ่นชี้ไปที่โถนั่ง
"ตรงนั้น...มีขาผู้หญิงสวมรองเท้าสีแดงยืนอยู่"
"แหมถ้ายืนตรงนั้นได้ก็ไม่ใช่คนแล้วล่ะ?" ปาล์มบอก
นุ่นร้องไห้กลัวสุดขีด
เวลาโพล้เพล้ของโรงแรมสตาร์เฟิสท์ ดูเงียบเหงา ไร้ผู้คน มีเพียงรถสองสามคันในลานจอด หนึ่งในนั้นคือรถของกลุ่มแองเจิ้ล นุ่น เดินนำหน้าสามสาว แบม เอโกะ และปาล์มเข้ามายังล็อบบี้
"หลังจากเกิดเรื่อง เราก็แทบไม่มีลูกค้ามาเข้าพักอีกเลยค่ะ คงเป็นเพราะข่าวที่ออกไป"
"คดีน่ากลัวขนาดนี้คงต้องเวลาอีกสักพักแหละคะ" แบมบอก
"แต่กลายเป็นว่า ตอนนี้มีแต่พวกที่ชอบพิสูจน์เรื่องผีๆสางๆ พวกชอบลองของมาค้างคืนแทน มากันทีก็กรี๊ดกร๊าด...เสียงดังไปทั่ว"
"หนูก็ชอบพิสูจน์" ปาล์มบอก
"เจอจริงๆแล้วจะหนาว" เอโกะบอก
นุ่นและแบมเดินเลยไป ในขณะที่เอโกะจะหยิบอุปกรณ์ตรวจสอบวิญญาณออกมา
"ไม่กลัวหรอก มีเจ๊เอโกะอยู่ด้วยทั้งคน" ปาล์มบอก
"เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ"
"พวกคุณกำลังทำอะไร" เสียงวิรัชดังเข้ามา
เอโกะและปาล์มรีบเอาเครื่องมือเก็บซ่อนทันที
วิรัช ชายวัยกลางคนท่าทางภูมิฐาน เสื้อเชิ้ตพับแขน เหงื่อโทรมตัว จ้องมองสองสาวด้วยท่าทางหงุดหงิด
"พวกคุณเป็นใคร"
"อะ...เออ คือว่า..." เอโกะไปไม่ถูกเลยทีเดียว
"พวกเขาเป็นลูกค้าของโรงแรมค่ะ คุณวิรัช"
เป็นจังหวะที่นุ่นเดินย้อนกลับมาพร้อมกับแบม วิรัชอึ้งเพราะคิดไม่ถึงว่าจะเจอกับนุ่น
"อือม์....งั้น...งั้นก็ฝากคุณนุ่นดูแลด้วย" เขาฝืนยิ้ม "ผมขอตัว!"
นุ่นมองวิรัชที่เดินเลี่ยงไปอย่างไม่พอใจแล้วหันมาคุยกับสามสาว
"คุณวิรัชเป็นเจ้าของโรงแรมคะ...ได้ดีก็เพราะเมียรวย...เลี่ยงๆหน่อยก็แล้วกัน เขาเป็นพวกเกลียดเรื่องผีๆสางๆ"
สามสาวมองหน้ากันแบบงงๆ ในท่าทีของนุ่น
"ทางนี้คะ!"
นุ่นพาทุกคนมาหยุดที่หน้าลิฟท์ แล้วมองไปทางห้องน้ำอย่างหวาดๆ
"จำเป็นต้องขึ้นไปที่ห้องน้ำนั่นด้วยเหรอค่ะ" นุ่นถาม
"บางทีวิญญาณคนตายก็จะมักจะวนเวียนอยู่ในที่ๆเสียชีวิตคะ" เอโกะบอก
เอโกะยื่นวิทยุให้ทุกคน นุ่นลังเล
"งั้นเอางี้ เดี๋ยวฉันจะให้คุณนุ่นพาไปดูล็อกเกอร์ของผู้ตายนะ" แบมบอก
"อ้าวแล้วฉันล่ะ" เอโกะถาม
"ก็เธอเตรียมเครื่องมือจับคลื่นวิญญาณแล้วนี่ ก็ต้องไปตรวจที่ห้องน้ำสิ"
"ทิ้งกันเฉยเลย"
"ปาล์มไปกับเจ๊เอโกะเองคะ....ไม่ต้องกลัว"
"นี่...หยุดเรียกฉันว่าเจ๊ได้แล้ว"
ปาล์มยิ้มหวานให้
"ได้เลยค่ะ...เจ๊"
นุ่นบอก
"ห้องน้ำอยู่ชั้นสาม ออกจากลิฟท์เลี้ยวซ้ายสุดทางเดินคะ"
แบมยิ้มตอบแล้วเดินจากไป เอโกะกดรีเซทสัญญาณวิทยุ
"ออนไลน์"
ภายใน ห้องประชุม สำนักงานแองเจิ้ลในเวลาเดียวกัน พิมจ้องมองเครื่องจับสัญญาณที่หน้าจอคอมแล้วกดปุ่มไมค์
"ทุกคนระวังตัวกันด้วย" พิมบอก
ห้องพักพนักงาน เวลากลางคืน ภายในห้อง ข้าวของกองวางสุมกันระเกะระกะแบบพวกคนหนุ่มไร้ระเบียบ ตู้ชั้นของกอล์ฟถูกเปิดออก
"ตำรวจมาตรวจสอบดูที่นี่แล้วล่ะคะ...แต่ก็ยังระบุอะไรไม่ได้"
"ห้องนี้อยู่กันหลายคนเรอะคะ" แบมถาม
"คะ...พนักงานทุกฝ่ายก็แวะเวียนกันมาพักผ่อนระหว่างเปลี่ยนกะ ห้องก็เลยไม่ค่อยมีใครดูแล"
แบมมองไปรอบๆก็เห็นกระเป๋า เปิดออก รื้อข้าวของดูเป็นพวกหนังสือนิยาย การ์ตูนผี เสื้อผ้าเชยๆ
ที่มุมห้องมีกล่องเครื่องมือช่างวางอยู่
"คุณนุ่นเคยบอกว่ากอล์ฟสามารถซ่อมไฟได้"
นุ่นพยักหน้าในขณะที่แบมรื้อค้นแล้วพบบางอย่างที่น่าสงสัยจึงหยิบขึ้นมาดู
"กล่องปากกา"
"ไม่น่าจะใช่ปากกาธรรมดา....เหมือนมีเลนส์แล้วก็มีส่วนที่เอาไว้ใส่แบตเตอรี่"
"ภาษาอะไรก็ไม่รู้ ?"
"นั่นสิ"
แบมหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายแล้วส่งไลน์ทันที
พิมรับไลน์แล้วกดสไลด์ดู
"เป็นภาษาเยอรมัน....ปากกาสอดแนม มีกล้องจิ๋วแอบถ่ายโดยเก็บเป็นไฟล์เล็กๆสามารถดูได้จากการเชื่อมต่อสัญญาณช่องusbราคาแพงเป็นสินค้าอิมพอร์ต ของแบบนี้พนักงานทั่วไปไม่น่าจะหาซื้อได้"
ฝ่ายแบมพูดโต้ตอบกับอาพิม
"คะ...งั้นก็หมายความว่าต้องมีคน"
นุ่นคิดตาม แต่เธอกลับเห็นเงาใครบางคนลอยวูบผ่านไป
"นั่น...ตรงนั้น"
"อะไรคะ" แบมถาม
"ผี!..เมื่อกี้เงามันวูบไปทางนั้น"
"แค่นี้ก่อนนะคะ"
แบมรีบกด ว.แล้วดึงตัวนุ่นให้เงียบ...เปิดถุงมือจับวิญญาณทันที
"ดี...อยากรู้เหมือนกัน"
เงาผีวูบวาบอยู่เบื้องนอก
นุ่นกอดแขนแบมแน่นด้วยความกลัว
ประตูห้องพนักงานค่อยๆเปิดออก เงาผู้หญิงผมยาววูบเข้ามา แบมพุ่งออกไปจะคว้าตัวผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ แต่ผู้หญิงคนนั้นกับพลิกตัวออก บิดแขนแบมแล้วกดลงกับโต๊ะ แบมร้องด้วยความเจ็บแล้วกัดฟันกระทืบเท้าผู้หญิงคนนั้นเต็มแรงแล้วโขกศรีษะจนเธอต้องปล่อยข้อมือแบม
แบมหันขวับมา แต่ผู้หญิงกลับสวนหมัดใส่แบมจนหน้าสะบัดแล้วจะเข้าซ้ำ แบมปัดหมัดนั้นออกไปได้ แล้วสะบัดศอกสวนไปจนผู้หญิงคนนั้นหงายหลังชนข้าวของล้มระเนระนาด แบมตั้งการ์ดขึ้นใหม่
ผู้หญิงคนนั้นคว้าขวดแก้วข้างตัวขึ้นมาป้องกันตัว
แบมบอกนุ่น
"ไม่ใช่ผีนี่"
"ก็ไม่ใช่นะสิ ดูไม่ออกเหรอไงย่ะ" แอนนาว่า
"หึ..."
"ถ้างั้นเธอเป็นใคร?" นุ่นถาม
ฝ่ายเอโกะและปาล์มออกมาจากลิฟท์ เอโกะเปิดสัญญาณเครื่องจับคลื่นวิญญาณ แต่ปาล์มเห็นป้ายบอกทางห้องน้ำก่อน
"ทางนี้เลยเจ๊"
เอโกะเซ็ง แล้วเดินตามปาล์มไป
"เฮ้อ...กรรมตามทันจริงๆเลยฉัน"
แอนนาทรุดตัวทำหน้าไม่แคร์สื่อ
"ฉันก็เป็นลูกค้าของโรงแรมไง?" แอนนาบอก
"เหรอ....ลูกค้าเขาไม่ทำตัวลับๆล่อๆ ในห้องพนักงานหรอก" แบมว่า
"ก็ไม่มีป้ายห้ามนี่ ฉันแค่เดินเล่นเรื่อยเปื่อยใครจะไปคิดว่ามีคนร้ายแอบซุ่มอยู่"
"นี่ หน้าฉันมันเหมือนโจรมากเหรอไง"
"คนเราสมัยนี้...ดูที่หน้าตาอย่างเดียวไม่ได้หรอก"
นุ่นเดินกลับเข้ามา
"ฉันเช็คดูแล้ว คุณไม่ได้ลงทะเบียนเข้าพัก"
นุ่นมานั่งข้างๆแอนนา
"หรือต้องให้ฉันเรียกตำรวจ"
แอนนาอึกอักแล้วยอมเปิดปากด้วยความเซ็ง แล้วยื่นนามบัตร
"เฮ้อ..."
"แอนนา" แบมอ่านชื่อตามนามบัตร
"อือม์...ฉันเป็นนักสืบเอกชน คุณอนงค์ภรรยาของคุณวิรัช เจ้าของโรงแรมเป็นผู้ว่าจ้างให้ฉันสืบคดีเพราะสงสัยว่าสามีเธอมีชู้"
นุ่นอึ้ง..
"ก็บ๋อยคนที่เสียชีวิตนั่นแหละ เคยเห็นคุณวิรัชอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งสองต่อสองในห้องทำงาน"
ในอดีตที่ผ่านมานั้น บ๋อยกำลังจะมาเข้ากะทำงาน แต่เห็นภาพอะไรบางอย่างในทำงานวิรัช หญิงสาวคนหนึ่ง ที่บ๋อยยังไม่เห็นหน้า นั่งตักหัวเราะต่อกระซิกกับวิรัชในห้อง บ๋อยจึงเอาเรื่องราวนั้นไปฟ้องคุณอนงค์ จนผัวเมียทะเลาะกัน
"บ๋อยเอาเรื่องไปเล่าให้คุณอนงค์ฟัง จนสองผัวเมียทะเลาะกันยกใหญ่ แต่ยังไงตัวคุณวิรัชก็ไม่ยอมรับ คุณอนงค์เลยจ้างให้ฉันช่วยสืบให้หน่อย" แอนนาบอก
อนงค์ว่าจ้างแอนนา เธอเลยเอากล้องปากกามาให้บ๋อย
"ฉันเลยจ้างบ๋อยคนนั้นอีกที ว่าใช้กล้องปากกาแอบถ่ายคุณวิรัชให้หน่อย แต่หลังจากนั้นได้วันเดียว บ๋อยคนนั้นก็เสียชีวิต ... ฉันเลยต้องรอให้คดีฆาตกรรมมันลดกระแสลงก่อน แล้วถึงย้อนกลับมาเอากล้องปากกา"
"งั้นก็เสียใจด้วยนะ เพราะตอนนี้มันเหลือแต่กล่องแล้วล่ะ"
แบมยื่นกล่องเปล่าให้แอนนาดู นุ่นเครียด...
ฝ่ายเอโกะและปาล์มเดินสำรวจถึงหน้าห้องน้ำ แต่ตรวจสัญญาณไม่เจออะไร
"ไม่มีวิญญา...."
เสียงแอ็ด... ดัง จู่ๆก็เกิดเสียงเหมือนมีใครขยับประตูด้านในห้องน้ำ ดัง "แอ๊ด..."
สองสาวพยักหน้าให้กันแล้วลอดใต้เทปกั้นของตำรวจ ส่องไฟเข้าไปด้านในสุดของห้องน้ำ
แสงจากไฟฉายส่องไปยังประตูห้องด้านในสุด จู่ๆ ประตูก็ปิดได้เอง ปัง !
สองสาวสะดุ้งเฮือก เอโกะรีบทำมือให้ปาล์มรอ ในขณะที่เธอเดินไปประตูห้องส้วมแล้วก็งงที่เครื่องจับสัญญาณวิญญาณไม่ได้
"อะไรอ่ะ? ไม่มีสัญญาณของวิญญาณนี่นา"
ทันใดนั้นเอง ประตูก็เปิดผลัวะออกมา ชายร่างใหญ่พุ่งออกมา มันใช้มือที่เปื้อนเลือดผลักเอโกะกระเด็นไป
"โอ้ย!"
ชายร่างใหญ่วิ่งตรงมาที่ปาล์ม
ปาล์มตกใจรีบคว้าปืนน้ำมนต์ขึ้นยิงใส่...ปังง...ปัง
"โอ้ย...โอ้ยสๆๆๆ"
เอโกะรีบกด ว.
"แบมฉันเจอมันแล้ว"
แบมกดว.รับ
"ได้...จะรีบไปเดี๋ยวนี้"
แบมผลุนผลันลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปทันที ทิ้งให้นุ่นอยู่ตามลำพังกับแอนนา
"อ้าว เฮ้ยแล้วฉันล่ะ" แอนนาว่า
ชายร่างใหญ่ร้องด้วยความเจ็บปวดแล้วรีบวิ่งหนีไปอีกทางแต่กลับสะดุดขาเอโกะ หน้ากระแทกประตูห้องส้วมอย่างจังแล้วล้มหงายหลังตึง
"อ๊า......อูย"
เอโกะตรงไปคว้าปืนเอามาถือไว้
"ปืนเนี่ยไม่ใช่ของเล่นนะ"
"แหม เจ๊ก็...มันจวนตัวนี่นา"
"เรียกเจ๊อีกแล้ว !"
แบมวิ่งตามมาทันพอดี
"ไหนๆ"
ชายคนนั้น มือกุมหัว ร้องโอดโอยทั้งมึนทั้งเจ็บ
"ยอมแล้ว...ผมยอมแล้ว...อ๋อย"
"เฮ้ย...คนนี่หว่า!"
วิรัชออกจากห้องแล้วล็อคประตู เหมือนเขายิ้มให้ใครบางคนแล้วเดินตามไป จนถึงประตู
ลูกบิดประตูถูกไขด้วยกุญแจแล้วเปิดออก นุ่นเดินเข้ามาแล้วรื้อค้นข้าวของที่วางบนชั้นจนเจอกล้องปากกาที่แอบซ่อนอยู่ เธอดึงตัวปากกาออกจากกัน ก็เห็นเป็นแจ็คเสียบ usb
นุ่นเอาปากกาเสียบช่องusb ของคอมพิวเตอร์ที่วิรัชเปิดไว้ เธอเสริช์คลิปดูภาพวีดีโอ จนกระทั่งเห็นภาพอะไรบางอย่าง…
นุ่นจ้องมองวีดีโอในคอมด้วยความโกรธแล้วผลุนผลันออกไปทันที
ประตูถูกเปิดออก ตั้มที่หน้าตาเลอะไปด้วยเลือดปลอมถูกแบมผลักเข้ามา
"เฮ้ยอะไรกันเนี่ย ?" แอนนาว่า
"นั่ง !...นายเป็นใคร"
"พวกเธอเป็นใครกันเนี่ย...ถึงได้กล้าทำร้ายคนอื่นถึงขนาดนี้ ผิดกฏหมายนะเว้ย"
"อะ..เออ" ตั้งอ้ำอึ้ง
"แล้วไอ้ที่เธอบุกรุกสถานที่คนอื่น นี่มันไม่ผิดกฏหมายเหรอไง"
"ยังไงฉันก็ไม่โดนข้อหาพยายามฆ่าก็แล้วกัน" แอนนาว่า
"พยายามฆ่า"
"ใช่ นี่ไงพยาน ผู้ชายคนนี้โดนพวกเธอทำร้ายจนถึงขั้นเลือดตกยางออก"
" ผู้หญิงคนนี้ใครอ่ะ" เอโกะถาม
"นักสืบเอกชน" แบมบอก
"มันยังไงกันเนี่ย"
"พวกเขาทำร้ายคุณใช่ไหม? พูดมาเลยฉันเป็นพยานให้"
"อะ...เออ"
"มัวแต่เออๆ อยู่นั่นแหละ พูดความจริงซะทีสิ"
"แหะๆ...คือผมไม่รู้จะแย่งพูดตอนไหนดีอ่ะครับ เห็นคุณสองคนฟิเจอริ่งกันอยู่ คือผมเป็นโปรดิวเซอร์รายการ เดอะ โกสต์ ฮันเตอร์ก็ตามถ่ายคลิปผี สถานที่จริงไงครับ"
"อ๋อ...เคเบิ้ลทีวี...ปาล์มเคยดู ...ที่ไหนมีผี"
"ที่นั้นมีเรา" ตั้มต่อสโลแกน
ตั้มกับปาล์มยังมีท่าประกอบ "เดอะ โกสต์ ฮันเตอร์ !"
"แต่เอาๆจริงๆ ผีก็ไม่ค่อยเนียนนะเลือดปลอมเนี่ยก็เหลวๆไปหน่อยนะ" ปาล์มว่า
"แหะๆ ก็พยายามแล้ว คือมันไม่ค่อยมีงบน่ะ" ตั้มบอก
"อ้าว..ไอ้ที่เห็นของปลอมเหรอเนี่ย"
แบมส่ายหัว
"ผมชื่อตั้มครับ"
ตั้มยื่นนามบัตรให้
"ใครถามนาย ?" แบมว่า
ตั้มจ๋อยเลยหันมายื่นเอโกะ เอโกะยื่นนามบัตรแองเจิ้ลให้ตามธรรมเนียมญี่ปุ่น
"แองเจิ้ล....นี่มันบริษัทปราบผีนี่ เมมๆ" ตั้มตื่นเต้น
ตั้มรีบเมมเบอร์เอโกะ
แบมหันไปทางแอนนา
"อ้าวแล้วคุณนุ่นล่ะ"
"ไม่รู้เหมือนกัน หล่อนออกไปแล้วล็อคห้องขังฉันไว้ในนี้"
ในห้องเก็บของ วิรัชกำลังรื้อของที่สุมกันเยอะแยะไปจัดไว้อีกด้าน เหงื่อโทรมไปทั้งตัวเหมือนคนบ้า เขาหยิบห่อถุงผ้าแพรสีทองเล็กๆขึ้นมาแล้วยิ้มอย่างดีใจ
"หึๆๆ"
"มันเป็นใคร"
นุ่นผลักวิรัชอย่างแรงจนถุงผ้านั่นหลุดมือ เขาหันขวับมาเห็นนุ่นยืนตาขวาง
"มันเป็นใคร"
"กลับไปซะนุ่น อย่ามายุ่งเรื่องเรื่องของพี่"
"เรื่องของพี่? พูดมักง่ายจังนะ แล้วที่นุ่นยอมให้เมียพี่โขกสับ ยอมทนเป็นเมียน้อย...ต้องหลบๆซ่อนๆอย่างนี้มันไม่เรียกว่าเรื่องของเราเรอะ"
"แต่สำหรับพี่มันจบแล้ว"
"ที่พี่เปลี่ยนไป..ที่ยอมรับสาย ไม่ยอมไลน์กลับเป็นเพราะมันใช่ไหม"
นุ่นเข้าไปตบตีวิรัช เขาปกป้องตัวเองและสุดท้ายตบเธอกระเด็นไป
"เลิกบ้าได้แล้ว"
วิรัชหันมองความว่างเปล่าเหมือนมีใครบางคนอยู่ตรงนั้น
"ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ พี่เคลียร์ได้"
นุ่นงงมองตามแต่ไม่เห็นใคร
"คุยกับใคร"
วิรัชไม่สนใจนุ่น ยืนหน้าเสียพยักหน้ารับใครบางคนหันมามองนุ่นตาขวาง
"เห็นไหมเค้าโกรธแล้ว"
วิรัชหยิบฆ้อนขึ้นมาจากกล่องเครื่องมือ
"พี่ไม่มีทางเลือก ยกโทษให้พี่ด้วยนะ"
วิรัชพุ่งเข้าหานุ่น ง้างฆ้อนขึ้นสูงแล้วฟาดสุดแรง!
"แอร๊ย..."
แบมเดินนำหน้าทุกคนตรงมาที่ห้องวิรัชและทันทีที่เธอจับลูกบิด เสียงร้องโหยหวนของนุ่นก็ดังเข้ามา ทำให้ทุกคนตกใจ แต่แอนนาได้สติวิ่งออกไปก่อนทุกคนรีบตามไปทันที
นุ่นวิ่งหนีตาย ใบหน้าเสื้อผ้าเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด โดยที่มีวิรัชสีหน้าบ้าคลั่งไล่ตามหลังมาติดๆ
วิรัชหวดฆ้อนเข้าใส่ นุ่นยกมือขึ้นกัน แรงหวดทำให้เธอล้มลง
วิรัชขึ้นคร่อมร่างจะเงื้อฟาดซ้ำ แต่เห็นนุ่นสลบไปแล้วจึงวางฆ้อนลงข้างตัวแล้วขยับกระเป๋ากางเกงล้วงเหรียญบาทขึ้นมา
"อโหสิให้พี่เถอะนุ่น..พี่รักเขาจริงๆ"
วิรัชพยายามเอาเหรียญยัดปาก จู่ๆนุ่นก็ลืมตาโพลงคว้าฆ้อนฟาดเข้าใส่วิรัช ฆ้อนเฉี่ยวร่างวิรัชล้ม
นุ่นรีบลุกขึ้นโผเข้ากอดแอนนาที่วิ่งมาทันพอดี
"มึงถอยไป"
แอนนากอดนุ่นไว้แน่น
วิรัชจ้องมองโกรธแค้นแล้วง้างฆ้อนเข้าใส่ แบมตามมาทัน
"ช่วยกันจับผู้ชายคนนั้นเร็ว" แบมบอก
ตั้มรีบโผเข้ามาช่วยแบมจับวิรัชไว้ วิรัชดิ้นรนต่อสู้สุดแรงแต่สุดท้ายก็โดนแบมกับตั้มกดลงกับพื้นจนได้ แอนนาดันตัวนุ่นให้เอโกะและปาล์มประคองไว้แล้วเดินเข้าไปล็อคบิดข้อมือวิรัชสุดแรง
"แกเป็นฆาตกรใช่ไหม" แอนนาเสียงคาดคั้น
"โอ้ย..."
นุ่นเงยหน้ามองเอโกะ เสียงรวยริน
"กล้องปากกา...อยู่ที่ห้องทำงานพี่วิรัช"
นุ่นบอกแล้วก็สลบไป
เวลาต่อเนื่องมา ตำรวจดันตัววิรัชเข้าไปในรถ วิรัชโวยวาย
"กูไม่ไป...ปล่อย...เขารอกูอยู่ข้างใน"
แอนนางงไม่เข้าใจ
"ใคร? คุณพูดถึงใคร"
ไม่ทันซะแล้ว ตำรวจปิดประตูรถเสียแล้ว วิรัชพยายามโวยวายแต่ไม่ได้ยินเสียงซะแล้ว รถตำรวจออกไปจากโรงแรม สาวๆแองเจิ้ลเดินมาสมทบกับแอนนา
"เมื่อกี้ เขาพูดถึงใครก็ไม่รู้" แอนนาว่า
"บางทีความลับของเรื่องทั้งหมดอาจจะอยู่ในกล้องปากกา" เอโกะบอก
"เธอรู้ได้ไง?"
"ก็เมื่อกี้ก่อนที่คุณนุ่นจะสลบ เธอพูดถึงกล้องปากาในห้องทำงานของคุณวิรัช"
"ว้าว...เรื่องลึกลับ สยองขวัญของจริง ต้องถ่ายวีดีโอเอาไว้ซะแล้ว"
ตั้มขยับกล้องเตรียมถ่าย
"ห้ามถ่าย.." แอนนาว่า
"ใช่ ไม่งั้นเจอดีแน่" แบมบอก
ตั้มสะดุ้งในขณะสองสาวสะบัดหน้าเดินไป
"เมื่อกี้ยังทะเลาะกันอยู่แท้ๆ" เอโกะว่า
"นั่นสิ"
เอโกะและปาล์มยิ้มขำๆแล้วเดินตามไป ทิ้งให้ตั้มอยู่คนเดียว
"แล้วจะเอางานที่ไหนไปส่งลุงเฉินวะเนี่ย"
ทุกคนเดินตามกันมา รั้งท้ายด้วยตั้มที่เกาหัวแกรกๆด้วยความเซ็ง แต่แล้วเขาก็มองเห็น
ประตูห้องเก็บของเปิดเหมือนมีคนอยู่ด้านใน ตั้มลังเลชั่วครู่ก่อนที่จะเดินแยกไปยังห้องเก็บของ
แอนนาและสามสาวเดินเข้ามาภายในห้องของวิรัช เธอเห็นกล้องปากกาเสียบค้างไว้ที่คอมพิวเตอร์จึงรีบเปิดดู
เห็นภาพวิรัชกำลังนั่งทำงาน แต่แล้วก็มีผู้หญิงสวมชุดย้อนยุคเข้ามา วิรัชยิ้มให้ก่อนที่จะจูงมือเธอมานั่งตัก หญิงสาวคนนั้นนั่งลงแต่ยังไม่เห็นหน้า
"มันดูคุ้นๆจัง" เอโกะบอก
ฝ่ายตั้มเดินเข้ามามองไปรอบๆเห็นร่องรอยการต่อสู้และเลือดที่สาดกระจายไปทั่ว จึงหยิบกล้องขึ้นถ่าย
"อือ..หือ...โหดสุดๆ"
ตั้มมองเห็นถุงผ้าแพรสีทองหล่นอยู่ที่พิ้น จึงหยิบขึ้นมามองด้วยความสงสัย...แล้วเปิดถุงออก
"แหวน ?"
ในถุงผ้าเป็นแหวนทองวงเล็กๆและกระดาษพับสอดไว้
ประตูห้องค่อยงับปิด ผีอีพรยืนจ้องมองตั้มอยู่ด้านหลังประตู
"ในที่สุด...เธอก็กลับมา"
ตั้มตกใจกลัวถอยหลังหนีไปจนสุดห้อง
"ฉัน....ฉันไม่รู้จักแก" ตั้มร้อง
ผีอีพรพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วคว้าตั้มเอาไว้แล้วหยิบแหวนจากมือ
"ไม่จริง...ก็นั่นไงแหวนหมั้นของเรา"
"แกจำคนผิดแล้ว"
"ไม่ผิดหรอก"
ตั้มกลัวสุดขีดพยายามจะหนี แต่เชือกที่รวบไว้บนเพดานเลื้อยรัดคอตั้มอย่างรวดเร็ว
"ไปอยู่ด้วยกันนะ"
"อ๊า.....ไม่....!"
ภาพจากคอมพิวเตอร์เห็นเป็น…คลิปผีอีพรที่กำลังยิ้มหวานให้วิรัช
"เฮ้ย ผู้หญิงคนนี้..มัน?" แบมว่า
"ใช่ จริงๆด้วย"
จู่ๆผีอีพรก็หันขวับมามองกล้อง สัญญาณภาพก็กระตุกไปมาแล้วก็ดับวูบลงทันที...ทุกคนสะดุ้ง
"ฉันไม่ได้เห็นคนเดียวใช่ไหม?" แอนนาบอก
"หึๆๆ...เธออาจจะเป็นชู้ที่พี่ตามหาอยู่นะคะ" ปาล์มว่า
"ผีเนี่ยนะ?"
"ฉันเคยเห็นยิ่งกว่านี้อีก"
"บ้าชัดๆ" แอนนาบอก
ตั้มดิ้นอึกอักในขณะที่ร่างของเขาถูกดึงลอยขึ้น ตาเริ่มขาวเหลือก ใบหน้าเขียวคล้ำเพราะขาดอากาศหายใจ เขาหยิบมือถือและพยายามออกกดเบอร์โดยไม่ก้มมอง
เสียงโทรศัพท์เอโกะดังขึ้น....เธอกดรับ เสียงตั้ม
"ชะ...ช่วย....ช่วยด้วย"
"ตั้ม...ตั้ม ตอนนี้คุณอยู่ไหน?"
เสียงตั้ม "ห้องเก็บ...เก็บของ...อ๊อก...อ๊อก"
ผ้ารัดแน่นขึ้นอีก ตั้มทิ้งมือถือแล้วพยายามสอดแขนรั้งผ้าเอาไว้สุดแรง
ผีอีพรเลื่อนตัวเข้าใกล้ .. แหวนที่หล่นบนพื้นค่อยๆลอยคว้างขึ้นมาแล้ววางบนฝ่ามือของผีอีพรอย่างแผ่วเบา มันตรงเข้าหาตั้มที่กำลังจะขาดใจแล้วยกแหวนขึ้นมา
"ฮิ...ฮิ ในที่สุด....วันที่ฉันรอคอย"
"ไม่....."
"เรากำลังจะได้อยู่ด้วยกันแล้วนะ"
"อั๊กส...อั๊กส"
ผีอีพรพยายามดึงมือตั้ม แต่เขาก็ขืนมือที่รั้งเชือกเอาไว้สุดชีวิต ผีอีพรโมโหดึงแขนตั้มอย่างแรง กระดูกหัก....ดังกร๊อบ!
" อ๊ากส"
ผีอีพรบรรจงสวมแหวนใส่นิ้วตั้ม
"ปัง...ปัง!"
ผีอีพรผงะไปตามแรงกระสุนน้ำมนต์
เอโกะยังคงยิงจนผีอีพรกระเด็นไป ในขณะที่แบมและแอนนารีบวิ่งเข้าไปช่วยตั้มก่อนที่ขาดใจตายได้อย่างหวุดหวิด ตั้มร่วงหล่นกับพื้นร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด
ปาล์มมองเห็นกระดาษที่ซุกซ่อนอยู่ในถุงผ้าแพรรีบหยิบขึ้นมาด้วยความสงสัย
เอโกะพยายาม แชะ...แชะ
"หวาย.....กระสุนหมด"
เอโกะหันไปมองก็ไม่เห็นผีอีพร แต่แล้วจู่ๆมันกลับมาโผล่เบื้องหน้าจนเธอตกใจ
"อีมาร"
ผีอีพรตบเอโกะลอยปลิวไปกระแทกข้าวข้าวของกระจัดกระจาย ก่อนหัวเราะด้วยความสะใจ
แบมรีบกด ว.
"เอาไงดีคะอาพิม"
ภายใน ห้องประชุม สำนักงานแองเจิ้ล พิมสั่ง
"รีบหาแหวนวงนั้นให้เจอแล้วทำลายซะ"
แบมมองหาแหวนที่หล่นบนพื้น...แล้วก็มองเห็น
"รีบทำลายแหวนวงนั้น"
ปาล์มอยู่ใกล้สุดรีบวิ่งเข้าไปหยิบแหวนไว้ ผีอีพรแวบเข้ามาแล้วฟาดปาล์มล้มลง แหวนกระเด็นหลุดมือไป แอนนารับไว้ได้แต่พอขยับตัวจะหนี ผีอีพรก็ปรากฏตัวต่อหน้าแล้วจับร่างแอนนาดันตัวไปกระแทกผนังอย่างแรง
"โอ้ยสส"
"คืนแหวนกูมา"
"...ไม่...มี...ทาง"
"งั้นมึงก็ต้องตาย"
ว่าแล้วผีอีพรดันแขนทั้งสองแอนนาเหมือนจะบิดออกจากกัน
"อ๊าก"
แบมรีบวิ่งเข้ามาจับแขนผีอีพรอย่างแรง
"ปล่อย..."
ผีอีพรหันขวับมา
"มึงอีกแล้วเรอะเนี่ย...งั้นกูจะฆ่าพวกมึงทุกตัว เริ่มจากอีนี่ก่อน!"
แอนนาถูกบีบแขนแล้วยกลอยขึ้น เธอร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด แบมบีบถุงมือให้แน่นขึ้นอีกและพยายามง้างแขนผีอีพรออก ผีอีพรสีหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด
"อร๊าย"
แบมบีบแน่นขึ้นอีก ผีอีพรร้องโหยหวนหนักด้วยความเจ็บจนในที่สุดต้องปล่อยแอนนาร่วงลงมา
แต่แบมก็ยังฝืนมือเอาไว้ ไอร้อนลอยขึ้นจากฝ่ามือแบม กลิ่นเนื้อไหม้ลอยคละคลุ้ง
ผีอีพรทั้งกรีดร้องทั้งดิ้น แล้วพลิกตัวกระแทกเข้าผนังอย่างแรง แบมสะอึกตัวแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อย
"กูจะฆ่าพวกมึง"
แบมบีบแน่น จนร่างผีอีพรสั่นสะท้าน ไอร้อนขึ้นจนของเหลวสีดำไหลออกจากตัว ผีอีพรหันมามองแบมอย่างอาฆาต
"บุญเพ็งมันจะมาแก้แค้นแทนกู!"
แบมตกใจแล้วใช้แรงสุดท้ายบีบถุงมืออย่างแรง
เสียงผีอีพรกรีดร้องดัง ร่างระเบิดออกแตกกระจายเป็นผงฝุ่นแล้วจางหายไปในอากาศ แบมทรุดตัวลงนั่งหมดแรง
"จัดเต็มเลยนะหล่อน" เอโกะบอก
"สุดยอดเลยอ่ะ...เจ๊" ปาล์ว่า
แบมยิ้ม ในขณะที่ปาล์มมองเห็นกระดาษแผ่นเล็กๆหลุดออกมาจากถุงผ้าแพรจึงหยิบขึ้นดูด้วยความสงสัย
แอนนามองสามสาวด้วยความอึ้ง
"นี่มัน...โคตรบ้าเลยอ่ะ" แอนนาว่า
ปาล์มหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นอ่าน
บรรยากาศภายนอกของตัวบ้านแองเจิ้ล
"ถึงคุณพรที่เคารพ.....ผมรู้ว่าคุณคิดเช่นไรกับผม"
ทุกคนรวมตัวอยู่ที่ห้องประชุมและกำลังฟังปาล์มอ่านเนื้อหาในจดหมายให้ฟัง
"แต่ผมกำลังจะกลับบ้านเพื่อไปแต่งงานหญิงสาวที่รัก ผมขอขอบคุณในไมตรีที่มอบให้แต่ได้โปรดลืมทหารชั้นผู้น้อยอย่างผมเสียเถิด...จาก วนัส"
"ผู้หญิงคนนี้เป็นหนึ่งในเหยื่อของบุญเพ็ง" แบมบอก
"ใช่..จากข้อมูลที่เคยบันทึกไว้ เธอชื่อว่า พร เป็นลูกสาวเศรษฐีที่เดินทางมาหาบุญเพ็งเพื่อช่วยให้สมหวังในความรัก ก็น่าจะเป็นผู้ชายที่ชื่อ วนัสนี่แหละ แต่โชคร้ายกลับถูกบุญเพ็งข่มขืนและฆ่าเสียก่อน" พิมบอก
"แล้วทำไม ผีพรถึงต้องมาที่โรงแรมนี่ล่ะค่ะ" ปาล์มถาม
"เป็นเรื่องปกติที่วิญญาณจะกลับไปที่ยังอาลัยอาวรณ์ ใครบางคนที่เขายังโหยหา หรือกลับไปสะสางเรื่องที่ยังค้างคาใจก่อนตาย วิญญาณของพรก็เช่นกัน เธอคงคิดว่าคนรักยังรอเธออยู่สถานที่ๆพวกเขานัดเจอกันเป็นประจำ"
"แล้วแหวนวงนั้นละค่ะ" เอโกะถาม
"น่าจะเป็นแหวนที่พรมอบให้วนัส แต่เขาคงนัดเธอมาที่โรงแรมนี้เพื่อตั้งใจจะคืนแหวน เขาคงรอเธออยู่นานมาก เลยตัดสินใจเขียนจดหมายฉบับนี้ใส่ไว้ในถุงแหวนแล้วซ่อนไว้ในห้อง"
"...แต่เธอก็มาตายก่อนจะรู้ความจริง" แบมว่า
พิมพยักหน้า
"อาจเป็นได้ หรือไม่เธอก็รู้ว่ากำลังจะโดนวนัสขอเลิกจึงรีบเดินทางไปขอความช่วยเหลือจากบุญเพ็ง"
"น่าสงสาร" เอโกะว่า
มอเตอร์ไซด์บิ๊กไบค์สีดำวิ่งเข้ามาจอดหน้า คนขับในชุดหนังลงจากรถเดินตรงมาที่รั้ว จอร์ชที่กำลังรดน้ำต้นไม้มองอย่างระแวง คนขับถอดหมวกกันน๊อคออกแล้วสะบัดผม
"คุณพิมอยู่ไหมคะ" แอนนาถาม
"ยะ..อยู่ครับ !"
พิมรับกระดาษใส่คืนในถุงผ้าแพร
"เสียดายจัง ที่แหวนวงนั้นหายไปซะแล้ว" เอโกะว่า
"ใครจะเอาไป...ถ้าไม่ใช่ยัยแอนนาตัวแสบ" แบมบอก
"ได้ยินนะ !"
แอนนาเดินยิ้มเข้ามา
"ยายนี้ไง ที่เอาแหวนไป"
"ใช่แล้ว....และฉันก็กำลังจะมาให้คุณพิมอยู่นี่ไง"
"ง่ายไปป่ะ"
"แต่คุณคนนี้...มาหาคุณพิมจริงๆครับ" จอร์ชว่า
"ใช่แล้ว ฉันให้เอโกะติดต่อแอนนาเองแหละ...เอามาใช่มั้ย"
แอนนายื่นหมวกให้จอร์ช
"ฝากหน่อยพี่..เดี๋ยวให้ตังค์"
"ให้ตังค์ผม" จอร์ชรับมาถือไว้
แอนนาพยักหน้าแล้วหยิบแหวนขึ้นมา
"แล้วคุณพิมก็คงเตรียมไว้ให้หนูเหมือนกันใช่ไหมคะ"
พิมยิ้มอย่างรู้ทันหยิบสมุดเช็คขึ้นมาเซ็น แล้วฉีกเช็คยื่นให้ แอนนารับมาตรวจดู ยิ้มอย่างพอใจ
"เยี่ยม"
แอนนายื่นแหวนให้พิม
"อะไรกันเนี่ย?" เอโกะถาม
"อาสนใจเก็บสะสมของพวกนี้อยู่แล้ว...โดยเฉพาะชิ้นพิเศษแบบแหวนวงนี้"
"แต่นี้มันฉวยโอกาสชัดๆ" แบมบอก
"เขาเรียกว่า จังหวะดีต่างหาก...แล้วอีกอย่างฉันก็โดนเบี้ยวค่าจ้างงานจับชู้เพราะนังผีนั่นด้วย"
"อ้าว ทำไมล่ะ" ปาล์มว่า
"นั่นสิ เรื่องจริงๆมันเป็นอย่างนั้นนี่นา" เอโกะบอก
"ผีเป็นชู้ ใครจะเชื่อ? หลักฐานก็ไม่มี... ช่างมันเถอะบ่นไปก็เท่านั้น ไปก่อนนะจ๊ะทุกๆคน"
"เดี๋ยวก่อน" พิมเรียก
แอนนาหันขวับมา
พิมยิ้มฃ
" เธอ" แบมว่า
"จะดีหรือคะครู" ปาล์มว่า
อาพิมยกมือขึ้นห้าม
"สนใจมั้ย"
"แต่ดูเหมือนคนอื่นจะไม่โอนะ"
"เธอจะทิ้งโอกาสเรอะ"
แอนนาชั่งใจอยู่ชั่วครู่ก่อนยิ้มรับ
"ขอฟรีแลนซ์แล้วกัน...มีเบอร์หนูแล้วนี่คะ..บายบ๊าย"
แอนนายักคิ้วให้แบมแล้วเดินจากไป
"คนหิวเงินขนาดนี้ จะทำงานด้วยกันไหวเรอะคะ"
"คนที่กล้าสู้กับภูติผีวิญญาณมีไม่มาก อย่างน้อยแอนนาก็ยอมแพ้อะไรง่ายๆ" พิมบอก
"ก็จริงอย่างที่อาพิมว่า ไม่งั้น...คงสู้กับเธอไม่ไหวหรอกแบม" เอโกะว่า
"เห็นด้วยกับเจ๊เอโกะ" ปาล์มว่า
"เอาอีกแล้วนะ"
"ตอนนี้พวกเราต้องการคนที่มาช่วยรับมือเรื่องที่กำลังเกิดขึ้น" พิมบอก
"ทำไมล่ะคะ"
"การที่พวกเธอเจอผีนังพร หมายความว่ามีผีร้ายหลุดออกมาจากประตูเชื่อมโลกวิญญาณซึ่งเราไม่รู้ว่ามีใครบ้าง....แล้วถ้าผีบุญเพ็งหลุดรอดออกมา ตอนนี้มันอยู่ที่ไหน"
ทุกคนต่างอึ้งในความเห็นของพิม บรรยากาศเริ่มกลับมาตึงเครียดอีกครั้ง.....
