เพลิงพ่าย ตอนที่ 24
มฆวันร้องตกใจเมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"ฬุรีย์อย่า!"
มฆวันพยายามดิ้นรนตะเกียกตะกายเท่าที่แรงมี เพื่อจะเปิดประตูออกไปจากรถ แต่ขายังเดินไม่ได้ ใช้ได้แต่ท่อนบนถึงช่วงเอว
เวฬุรีย์ดึงมีดขึ้นมา ปรากฏว่าลำดวนถูกแทงตรงช่วงเอว เป็นแผลมีเลือดไหลออกมา ลำดวนใช้แรงที่มีทั้งหมดดิ้นหนี เวฬุรีย์เจ็บใจ
"แกไม่รอดหรอก นังลำดวน"
เวฬุรีย์ตามจ้วงแทง ลำดวนหลบคมมีดไปอย่างหวุดหวิด คลานหนีสุดชีวิต เธอตามไปดึงขาลำดวนมา แล้วกดล็อคไว้
"คราวนี้แกไม่รอดแน่"
เวฬุรีย์เงื้อมีดจ้วงแทงลำดวนอีกครั้ง เสียงมฆวันดังขึ้น
"หยุดนะฬุรีย์...อย่า..."
เวฬุรีย์ตกใจ หันไปเห็นมฆวันกลิ้งออกมานอกรถ
"พ่อ..."
เวฬุรีย์หน้าซีดเผือดอย่างนึกไม่ถึง นิ่งงันไป จังหวะนั้นเอง ลำดวนผลักเวฬุรีย์ออกไป แล้วรีบลุกขึ้นหนี
"อย่าหนีนะนังลำดวน"
ลำดวนไม่ฟัง เรื่องอะไรจะอยู่ให้โง่ กระเสือกกระสนหนีเอาตัวรอด เวฬุรีย์ทำท่าจะตามไป
"พอเถอะฬุรีย์ อย่าฆ่าคนอีกเลย มันบาป พ่อขอร้อง" มฆวันว่า
"พ่อไม่ต้องมาห้าม มันแย่งทุกอย่างไปจากฬุรีย์ เหมือนที่นังลดาทำ ฬุรีย์จะไม่ยอมอีกแล้ว ... มันหนีไปแล้วเห็นไหม เพราะพ่อคนเดียว"
เวฬุรีย์แค้นเหมือนคนสติหลุด รีบตามลำดวนไป มฆวันหมดแรง มองไปรอบๆ ว่าจะทำอย่างไรดี เห็นมือถือของลำดวนที่ตกอยู่ข้างรถ จึงพยายามเอื้อมมือไป
ลำดวนวิ่งหนีสุดชีวิต แต่ไปได้ไม่ไกลนักเพราะบาดเจ็บจากแผลที่ถูกมีดแทง จึงกดแผลห้ามเลือดไปด้วย แล้วก็ไปสะดุดก้อนหินล้ม เวฬุรีย์ตามมาทัน
"คิดหนีเหรอนังลำดวน แกไม่รอดหรอก"
เวฬุรีย์เข้ามา ลำดวนถีบ เวฬุรีย์จับขาลำดวนไว้ แล้วคร่อมตบซ้ำๆ จนลำดวนอ่อนแรง
ลำดวนใช้ไม้อ่อน รีบยกมือไหว้เวฬุรีย์
"อย่าทำอะไรฉันเลยนะ เธออยากได้อะไรฉันยอมทุกอย่าง อยากได้คุณวุฒิก็เอาคืนไป ฉันจะไม่ยุ่งกับเขาอีกแล้ว"
"ยอมทุกอย่างเหรอ งั้นแกยอมให้ฉันทำให้แกเสียโฉมไหมล่ะ"
เวฬุรีย์เอามีดจะกรีดหน้า ลำดวนกรีดร้องลั่น
"อย่านะ อย่าทำฉัน อย่า...ไม่..."
ลำดวนดิ้นพราด ผลักเวฬุรีย์ล้มแล้วแย่งมีด ทั้งสองกลิ้งไปกลิ้งมา มีดกระเด็นตกไปอยู่ทางหนึ่ง เวฬุรีย์กดแผลของลำดวนอย่างแรงจนลำดวนร้องลั่น
"โอ๊ย"
ลำดวนหน้าซีดหมดแรงล้มคว่ำลงไปกับพื้นแน่นิ่ง
"นังลำดวน นังลำดวน"
ลำดวนนิ่งเหมือนตายแล้ว เวฬุรีย์ใช้เท้าเขี่ย ลำดวนยังคงนิ่งเหมือนเดิม
"แกล้งตายหลอกฉันอย่างงั้นเหรอ ฉันไม่เชื่อแกหรอกนังตอแหล อยากตายนักใช่ไหม แกได้ตายจริงๆแน่!"
เวฬุรีย์เดินไปจะหยิบมีด แต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นมฆวันตะเกียกตะกายคลานมาถึง แล้วคว้ามีดที่ตกอยู่ไปก่อน
"เอามีดมาให้ฬุรีย์"
"อย่านะฬุรีย์ อย่าทำร้ายคนอีกเลย"
"พ่อยังไม่รู้ว่ามันเป็นคนยังไง มันเสแสร้งตลบตะแลง หลอกพี่วุฒิให้นอนกับมัน แล้วทำให้ตัวเองท้อง มันวางแผนแย่งพี่วุฒิไปจากฬุรีย์ ฬุรีย์เกลียดมัน มันต้องตาย"
เวฬุรีย์เข้าไปแย่งมีดจากมฆวัน แต่มฆวันนอนทับไว้
"ถ้าจะเอามีด ก็ข้ามศพพ่อไปก่อน"
"พ่อคิดจะช่วยมันใช่ไหม พ่อไม่รักฬุรีย์ไม่เคยคิดจะช่วยฬุรีย์เลย"
"ทำไมพ่อจะไม่รักลูก พ่อรักฬุรีย์กับลดามากที่สุดในชีวิต พ่อกำลังช่วยลูกนะ ฬุรีย์ ที่ผ่านมาลูกทำผิดมามากพอแล้ว พ่อขอร้องหยุดเถอะแล้วพ่อจะไม่บอกเรื่องที่ผ่านมาให้ใครรู้"
"พ่อไม่ต้องมาขู่ ฬุรีย์ไม่เชื่อใครอีกแล้ว"
เวฬุรีย์ตัดสินใจลากตัวลำดวนไปที่ริมน้ำ
"โธ่ฬุรีย์"
มฆวันมองตามเวฬุรีย์อย่างเสียใจ
เวฬุรีย์ลากตัวลำดวนมาถึงริมน้ำ ลำดวนเริ่มมีสติขึ้นมาแต่ไม่มีแรงจะดิ้นหนี เวฬุรีย์ยิ้มเหี้ยม ผลักลำดวนลงน้ำไป
"ตายซะเถอะแก ไปตายซะ"
ร่างของลำดวนดิ้นพราดอยู่ในน้ำพักหนึ่ง ก็ค่อยๆ หมดแรงจมลงไป เวฬุรีย์หัวเราะอย่างสะใจเหมือนคนบ้า "ฮ่าๆๆ"
เวฬุรีย์นึกขึ้นได้หันกลับไปมองทางที่มฆวันอยู่
"พ่อ"
ฬุรีย์รีบวิ่งออกไป
เวฬุรีย์พยุงมฆวันกลับมานั่งในรถ พลางขู่
"พ่อรู้ใช่ไหมคะว่าไม่ควรเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง"
มฆวันมองหน้าฬุรีย์ น้ำตาไหล
"ลูกทำผิดมาก ทำผิดมากฬุรีย์ พ่อเสียใจ...ที่ลูกทำแบบนี้"
"แต่พ่อจะต้องเสียใจมากกว่า ถ้าลูกของพ่อต้องติดคุกเพราะพ่อเอง"
เวฬุรีย์จับแขนมฆวันบีบแน่น
"ถ้าไม่อยากให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นอีก พ่อต้องไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น"
มฆวันนิ่งอึ้ง พูดอะไรไม่ออกอีก แต่น้ำตาไหลออกมาเงียบๆ
เวฬุรีย์ทำเมินไม่สนใจ ขับรถออกไป
ผ่านเวลา ในช่วงกลางคืน วุฒิเดินเข้ามาในบ้าน ท่าทางอิดโรย เพ็ญโพยมถลาเข้ามาหาอย่างร้อนใจ
"วุฒิแย่แล้วลูก"
"มีอะไรเหรอครับแม่"
"ป้าสายบอกว่าลำดวนออกไปตั้งแต่ตอนเย็นแล้ว ป่านนี้ยังไม่กลับเลย"
วุฒิทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน
"คงไปหาเพื่อนมั้งครับแม่ อยู่แต่บ้านน่าจะเบื่อ"
"ไม่นะวุฒิ ลำดวนไม่ได้บอกใครเลยว่าจะไปไหน ถ้าไปหาเพื่อนก็น่าจะฝากป้าสายให้บอกแม่ได้"
"อาจจะรีบไปนะครับ"
"นั่นสิ มีอะไรด่วนถึงต้องรีบร้อนขนาดนี้ แม่โทร.ไปก็ไม่รับสายด้วย"
"ใจเย็นๆ น่ะคุณ ลำดวนอาจจะมีธุระสำคัญอะไรก็ได้" ทวีวัชรว่า
"สำคัญยังไงก็น่าจะมาขออนุญาตหรือลากันก่อน ไม่ใช่หายตัวไปแบบนี้"
วุฒิชักเอะใจ เลยกดมือถือโทร.หาลำดวน
"งั้นผมลองโทร.อีกทีครับ"
วุฒิรอสาย แต่สีหน้าผิดหวัง
"เหมือนปิดมือถือไปแล้วครับ เดี๋ยวผมโทร.หาพี่ชายเขาดีกว่า"
วุฒิกดเบอร์ประวัติเพื่อโทร.ออก
"ฮัลโหล...คุณหวัดเหรอ ลำดวนไปที่บ้านคุณหรือเปล่า ... ไม่มีเหรอ แล้วลำดวนได้โทร.บอกคุณหรือเปล่าว่าไปไหน โอเคครับ เดี๋ยวผมจะพยายามติดต่อเขาอีกที"
วุฒิหันไปส่ายหน้ากับแม่ เพ็ญโพยมถึงกับคิ้วขมวด
"งั้นแม่ว่าต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ โธ่...กำลังท้องกำลังไส้ด้วย ไปไหนคนเดียว เกิดเจอโจรทำร้ายจะทำยังไง โอ๊ย...ไม่อยากจะคิดเลย"
"ใจเย็นๆ ครับแม่ เดี๋ยวผมจะลองขับรถออกไปตามดูแถวๆ นี้"
"ดีลูกดี แต่ถ้าลำดวนกลับมาเมื่อไร แม่จะโทร.บอกลูกทันที"
"ไปแจ้งความไว้ด้วยก็ดีนะลูก เผื่อเกิดเหตุอะไร ตำรวจจะได้ช่วยอีกแรง"
วุฒิพยักหน้า ทั้งสามมองหน้ากันอย่างไม่สบายใจ
บริเวณพงหญ้าริมน้ำ รถมอเตอร์ไซค์ของชาวบ้านนำทางรถของมณไฑเข้ามา มณไฑกับไอลดาและอุ๋มอิ๋มก้าวลงมาจากรถ มองไปรอบๆ
"ตรงนี้แหละครับที่เห็นรถเข้ามาจอด"
"ไม่มีใครอยู่แล้ว เรามาช้าไปจริงๆ"
อุ๋มอิ๋มเดินสำรวจ
"ดูนี่ค่ะ มีเลือดตรงนี้ด้วย"
ไอลดามองตาม เห็นรอยเลือดอยู่บนพื้น
"เหมือนมีร่องรอยการต่อสู้ด้วย"
"เลือดยังไม่แห้งดี เหตุการณ์เพิ่งเกิดขึ้นไม่นานครับ" มณไฑบอก
"เกิดอะไรขึ้นกันแน่ หลังจากที่คุณพ่อโทร.มา หวังว่าฬุรีย์คงไม่..."
ไอลดาพูดได้แค่นั้นก็หยุดชะงัก
"ไม่รู้อาจารย์จะเป็นยังไงบ้าง"
ไอลดาสบตากับมณไฑหน้าเสีย
เวฬุรีย์เข็นรถพามฆวันเข้ามาในห้อง แล้วคุกเข่าลงตรงหน้าเขา
"พ่อจะไม่บอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับใครใช่ไหมคะ"
มฆวันเหม่อลอยเศร้าสร้อย ไม่มองหน้าลูกสาว
"พ่อไม่ได้กินยานอนหลับที่ฬุรีย์ให้ใช่ไหมคะ"
"อย่าลืมนะว่าพ่อเป็นหมอ พ่อรู้ว่ายาอะไรเป็นยังไง ลูกหลอกพ่อไม่ได้หรอก"
"แต่พ่อก็แกล้งหลับเพื่อให้ฬุรีย์ตายใจ"
"พ่อไม่รู้ว่าลูกจะทำเรื่องที่เลวร้ายถึงขนาดนี้"
"แล้วทีมันทำเรื่องที่เลวร้ายกับฬุรีย์ละคะ ทำไมพ่อเข้าข้างมันทั้งที่ฬุรีย์เป็นลูก"
"พ่อไม่ได้เข้าข้างใคร แต่ลูกกำลังทำผิดนะฬุรีย์"
"ใช่ฬุรีย์ผิด ฬุรีย์เกิดมาก็ผิดทุกอย่างแล้ว หน้าตาก็น่าเกลียดไม่มีใครรัก พ่อปล่อยให้ฬุรีย์ต้องทรมานมายี่สิบปี แล้วตอนนี้ก็ยังมาหลอกฬุรีย์อีกว่าไม่รับรู้อะไร ปล่อยให้ฬุรีย์เล่าให้พ่อฟังทุกอย่างเพื่อที่พ่อจะเอาเรื่องของฬุรีย์ไปบอกคนอื่นใช่ไหม ใช่ไหมคะพ่อ"
เวฬุรีย์เขย่าตัวมฆวันอย่างแรงด้วยอาการที่เริ่มคลุ้มคลั่ง
"พ่อไม่มีวันทำร้ายลูกตัวเองหรอก แต่ลูกกำลังทำร้ายตัวเอง ปล่อยให้ไฟริษยาเข้าครอบงำจิตใจจนทำร้ายทุกคนที่ขวางหน้า ไม่ใช่แต่ลำดวนคนเดียว ลูกยังทำร้ายลดา ทั้งๆที่ลดาให้ทุกอย่างกับลูก แล้วทำไม..."
เวฬุรีย์เขย่าตัวมฆวันแรงขึ้นด้วยอารมณ์คลุ้มคลั่ง
"หยุดซะที พ่อหยุดชื่นชมนังลดาได้แล้ว พ่อลำเอียงมาตลอด เห็นมันดีอยู่คนเดียว ไม่เคยเห็นความดีของฬุรีย์บ้างเลย เพราะฬุรีย์เกิดมาน่าเกลียดใช่ไหมคะ"
"ไม่ใช่นะลูก ไม่ใช่..."
"ใช่ พ่อไม่รักฬุรีย์ พ่อเกลียดฬุรีย์"
มณไฑเข้ามาเห็นเหตุการณ์ก็ตกใจ รีบเข้าไปห้าม
"ฬุรีย์อย่า"
มณไฑเข้ามาดึงตัวฬุรีย์ออกไป
"พ่อเกลียดฬุรีย์ พ่อเกลียดฬุรีย์"
มฆวันมองตามอย่างเสียใจ
อ่านต่อหน้าที่ 2
เพลิงพ่าย ตอนที่ 24 (ต่อ)
มฆวันมองตามอย่างเสียใจ
มณไฑเข้ามาเห็นเหตุการณ์ก็ตกใจ รีบเข้าไปห้าม
"ปล่อยนะพี่ไฑ บอกให้ปล่อย ปล่อยสิ"
"พอแล้วฬุรีย์ ฬุรีย์กำลังจะทำให้พ่อเจ็บนะ"
"พี่ไฑรู้ไหมว่าพ่อพูดได้ ขยับตัวได้แล้วด้วย"
มณไฑนิ่ง ฬุรีย์จึงเข้าใจ เข้าไปทุบตีมณไฑ
"ที่แท้พี่ไฑก็รู้มาตลอด ทำไมต้องหลอกฬุรีย์ ทั้งพ่อทั้งพี่ไฑหลอกฬุรีย์ ไม่ไว้ใจฬุรีย์ใช่ไหม ทุกคนเห็นฬุรีย์เป็นอีหน้าผีแล้วยังเห็นเป็นอีโง่ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย"
มณไฑจับแขนฬุรีย์ไว้เพื่อให้หยุด
"ฬุรีย์ใจเย็นๆ ฟังพี่อธิบายก่อน"
"ไม่ฟัง ฬุรีย์ไม่อยากฟังเรื่องโกหกจากพี่ไฑอีกแล้ว"
"ถึงไม่ฟังพี่ก็จะเล่า อาจารย์รักและเป็นห่วงฬุรีย์มากนะ ไม่อยากให้ฬุรีย์ทำผิดอีก"
"นั่นไง พ่อถึงได้แกล้งทำไม่รู้เรื่อง หลอกให้ฬุรีย์ตายใจ จะได้เล่าความลับทั้งหมดให้พ่อฟัง"
"อาจารย์รักฬุรีย์ ไม่เคยคิดร้ายกับฬุรีย์เลย และยังขอร้องพี่ไม่ให้บอกใคร แต่ให้คอยดูแลฬุรีย์อย่างใกล้ชิด"
"พอซะที ฬุรีย์ไม่อยากฟังเรื่องโกหกอีกแล้ว ทุกคนหลอกฬุรีย์ ไม่มีใครจริงใจกับฬุรีย์สักคน พอซะที พอๆๆๆ"
มณไฑมองสภาพที่ฬุรีย์เป็นอยู่ถึงกับน้ำตาคลอด้วยความเสียใจ
"พี่คงปล่อยให้เรื่องเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้"
"พี่ไฑจะทำอะไรฬุรีย์คะ จะแจ้งตำรวจจับฬุรีย์ใช่ไหม ใช่ไหม!"
เวฬุรีย์กรี๊ดอย่างคลุ้มคลั่งแล้ววิ่งเข้าห้องไป มณไฑมองตามอย่างเป็นห่วง แต่ห่วงความปลอดภัยของมฆวันมากกว่า
"อาจารย์คงอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วจริงๆ"
มณไฑหันไปมองที่ห้องมฆวัน ตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง
เวฬุรีย์กระเซอะกระเซิงเข้ามาในห้อง มองไปรอบๆ เหมือนคนกำลังหลงทาง ก่อนจะเดินไปคุยกับลูซี่
"ทุกคนหลอกฉัน ทุกคนหลอกฉันหมดเลย ไม่มีใครจริงใจกับฉันสักคน!"
เวฬุรีย์เดินเข้าไปกลางห้อง เสียงหลอนในใจดังขึ้น
เสียงไอลดา "เพราะเธอมันใจโหด"
เวฬุรีย์มองไปรอบๆ
"ใคร ออกมานะ ออกมา!"
"เธอฆ่าธม ฆ่าดาริน ฆ่าพี่ผ่อน แล้วยังทำให้ฉันเสียใจจนต้องฆ่าตัวตา"
"ลดา...เธอฆ่าตัวตายเอง ฉันไม่ได้ฆ่าเธอ"
เสียงลำดวน "แต่แกฆ่าฉัน! แกเอามีดแทงฉัน แล้วจับฉันโยนลงน้ำ อีใจชั่ว"
"นังลำดวน"
"แกฆ่าฉันตาย แกต้องได้รับโทษ ตำรวจจับแกเข้าคุกแน่"
"ไม่...ไม่"
เวฬุรีย์คลุ้มคลั่งเอามือปิดหูปิดหน้าด้วยความกลัว จนเสียงทุกคนหายไป
พอเวฬุรีย์เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นไอลดาที่หน้าเป็นแผล และลำดวนในสภาพเลือดไหลที่ท้อง หน้าซีดเขียวแบบคนจมน้ำ เดินมายืนอยู่ตรงหน้า เวฬุรีย์ช็อก
"แกฆ่าธมฆ่าดาริน ฆ่าพี่ผ่อน ทำให้คุณลดาตาย แล้วยังฆ่าฉันอีก"
"พี่วุฒิต้องเกลียดเธอ พ่อก็ไม่มีวันให้อภัยเธอ ไม่มีวัน"
ทั้งไอลดาและลำดวนต่างรุมต่อว่าเสียงเซ็งแซ่
"เธอทำให้ฉันต้องตาย"
"แกฆ่าฉัน แกต้องถูกลงโทษ"
เวฬุรีย์กรีดร้องลั่นโหยหวน กระตุกตุ๊กตาลูซี่จนหัวหลุดต่องแต่ง แล้วขว้างไปโดนกระจกอย่างแรง จนกระจกแตก
ไอลดาเข้ามารับมฆวันที่มณไฑเข็นมา ด้วยความดีใจ
"คุณพ่อปลอดภัยใช่ไหมคะ"
"พ่อไม่เป็นไรลูก"
อุ๋มอิ๋มยกมือไหว้มฆวัน
"อาจารย์หมอคะ คุณลดาเป็นห่วงอาจารย์จนนั่งไม่ติดเลยค่ะ"
"คนที่น่าเป็นห่วงคือฬุรีย์มากกว่า ตอนนี้ฬุรีย์เปลี่ยนไปมาก เหมือนไม่มีสติเลย"
"ฬุรีย์ยังอยู่ที่บ้านเหรอคะ"
"เก็บตัวอยู่ในห้องครับ ผมกลัวจะเกิดเรื่องไม่ดีกับอาจารย์เลยพามาอยู่ที่นี่ก่อน" มณไฑว่า
"พ่อเสียใจที่ไม่ห้ามฬุรีย์แต่แรก ตอนนี้ฬุรีย์ถลำลึกเกินไปแล้ว"
มฆวันน้ำตาคลอ ไอลดาจับมือพ่อปลอบใจ
"ลดาจะหาทางช่วยน้องเองนะคะพ่อ พ่อไม่ต้องเป็นห่วง ลดาจะไม่ปล่อยให้ฬุรีย์ต้องต่อสู้คนเดียวอีกต่อไปแล้ว"
"ผมก็จะช่วยอีกแรง อาจารย์วางใจเถอะครับ"
ไอลดากับมณไฑอย่างไม่แน่ใจนักว่า ตอนนี้จะมีวิธีใดที่จะช่วยเวฬุรีย์ได้
ภายในครัว วันรุ่งขึ้น บุญปลูกเอาฝาปิดหม้อพลางบ่น
"เอ...นี่มันจะเที่ยงแล้ว ทำไมคุณฬุรีย์ยังไม่ลงมากินข้าวอีกนะ"
"สงสัยเมื่อคืนจะมีเรื่องอีกแล้วนะป้า ฉันได้ยินเสียงคุณฬุรีย์เอะอะโวยวาย แล้วคุณหมอมณไฑก็พาคุณท่านออกจากบ้าน" ออมบอก
"เฮ้อ...ไม่รู้มีเรื่องอะไรกันอีกนะ"
" อย่ามนม อย่ามโน ท่องนโมไว้เลย" ลอร่าเข้ามาบอก
ทั้งสองหันไปมองอย่างหมั่นไส้ ลอร่าร้องเพลงและเต้นเข้ามา
"แกรู้อะไร"
"อ๊ะๆๆ ไม่รู้ก็ไม่ใช่คุณลอร่าแห่งบ้านวิเศษมฆวันสิจ๊ะป้าปุ๊กลุก"
"ไม่ต้องมาเปลี่ยนชื่อให้ข้า มีอะไรก็รีบเล่ามา เริ่มเหม็นขี้ฟันแล้ว"
"เก๊าะคุณหมอมณไฑจะเอาคุณท่านไปดูแลเอง คุณฬุรีย์ไม่ยอม เลยทะเลาะกันไงล่ะ"
"แค่นี้เอง"ออมบอก
"แค่นี้แล้วแกรู้มากกว่านี้หรือป่ะล่ะ"
"ไม่รู้ แต่ไม่อยากเดามั่วอย่างแก แล้วทำไมคุณฬุรีย์ถึงไม่ลงมากินข้าว แกรู้หรือป่ะล่ะ"
"รู้"
"ทำไม"
"คุณฬุรีย์ยังไม่หิว"
"โว้ย...พอแล้ว ข้าเบื่อจะฟังเรื่องโม้ๆ ของเอ็ง รีบไปดูคุณฬุรีย์ทีสิวะ ว่าไม่สบายหรือเป็นอะไร ทำไมยังไม่ลงมา"
"ทำไมฉันต้องเชื่อป้าด้วย"
บุญปลูกเงื้อสาก
"ไม่เชื่อใช่ไหม หรือจะเชื่อไอ้นี่"
บุญปลูกทำท่าจะฟาด ลอร่ากรีดร้องแล้วรีบวิ่งหนีออกไป
ลอร่าเข้ามาเคาะประตูห้องเวฬุรีย์
"คุณฬุรีย์ขา คุณฬุรีย์ ตื่นหรือยังคะ... คุณฬุรีย์ ไม่สบายหรือเปล่าคะ"
ลอร่าเงี่ยหูฟัง ยังเงียบอีก ลอร่าทำท่าจะเคาะอีก แต่เวฬุรีย์เปิดออกมาพอดี มองตาขวาง
"มีอะไร"
"เห็นสายมากแล้ว คุณฬุรีย์ยังไม่ลงไปทานข้าวเช้า ลอร่าเลยเป็นห่วงค่ะ"
"ฉันไม่ได้เป็นอะไร"
"งั้นให้ลอร่ายกสำรับขึ้นมาไหมคะ"
"ไม่ต้อง"
"คุณฬุรีย์เหมือนนอนไม่หลับเลยนะคะ ตาบวมเชียว" ลอร่ามองเข้าไปในห้อง "อุ๊ย...นั่นกระจก...(แตก)"
"อย่ายุ่ง!"
"แต่ว่า...เดี๋ยวกระจกจะบาดเอานะคะ ลอร่าให้นังออมมาเก็บกวาดให้นะคะ"
ลอร่ายังพูดไม่ทันจบ เวฬุรีย์ก็ถลาเข้าบีบคอลอร่าทันที
"บอกแล้วว่าอย่ายุ่ง อย่าสาระแน"
"แอร๊ย...อย่าค่ะคุณฬุรีย์ลอร่าไม่ยุ่งก็ได้"
ลอร่าดิ้นพราด เวฬุรีย์บีบแรงขึ้นด้วยอารมณ์โกรธจัด
"แกจะเอาเรื่องฉันไปบอกตำรวจใช่ไหม ใช่ไหม"
"ไม่..ไม่บอกคะ...คุณฬุรีย์ปล่อยลอร่าค่ะ ปล่อย... อ๊อก"
ลอร่าเริ่มหมดแรง เวฬุรีย์หัวเราะสะใจ
"ฮ่าๆๆ"
แล้วลอร่าก็รวบรวมกำลังเฮือกสุดท้าย สลัดหลุดออกจากเวฬุรีย์ได้ รีบวิ่งหนีไป ฬุรีย์มองตามหายใจแรง
เพ็ญโพยมนั่งจิบกาแฟเครียดๆ อยู่กับทวีวัชร
"ป่านนี้แล้วเรื่องลำดวนยังเงียบนะคุณ ไม่รู้เป็นยังไงบ้าง"
"ตาวุฒิก็กำลังจะไปตามอีกรอบแล้วนี่"
"เฮ้อ...ไม่รู้เวรกรรมอะไรนะ แต่งกับหนูลดา หนูลดาก็หนีหายไป พอจะมีลูกกับลำดวน ลำดวนก็หายตัวไปอีก มันเป็นเพราะอะไรกันแน่"
ทวีวัชรส่ายหน้าอย่างจนปัญญาจะตอบ
วุฒิเดินเข้ามาด้วยท่าทางรีบร้อน
"คุณพ่อคุณแม่ครับ ได้ข่าวลำดวนแล้วครับ"
"จริงเหรอ ลำดวนเป็นยังไงบ้างลูก"
"ตำรวจโทร.มา บอกว่าเจอตัวลำดวนแล้วครับ"
เพ็ญโพยมกับทวีวัชรมองหน้ากันอย่างดีใจ
"แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน"
ในโรงพยาบาล วุฒิกับเพ็ญโพยมและทวีวัชรหน้าตาตื่น เดินตรงเข้ามาที่เตียงของลำดวน
"ลำดวน"
"ลำดวน เป็นยังไงบ้างจ๊ะ"
ลำดวนนอนซมอยู่ยกมือไหว้เพ็ญโพยมและทวีวัชร
"ลำดวนดีใจที่มีชีวิตรอดมาเจอคุณหญิง คุณท่าน กับคุณวุฒิอีกครั้งนะคะ"
"เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ก่อนมานี่วุฒิเล่าให้ฟังคร่าวๆ ว่าหนูถูกฬุรีย์ทำร้าย" ทวีวัชรบอก
"ใช่ค่ะ"
"ไหนลองเล่าให้ฟังสิครับลำดวน"
ลำดวนเรียบเรียงเรื่องราวต่างๆแล้วค่อยๆเล่าออกมาด้วยความกลัว
"คุณฬุรีย์โทรบอกลำดวนว่าคุณหมออาการไม่ค่อยดี ให้ลำดวนช่วยพาไปโรงพยาบาล แต่ระหว่างทางคุณฬุรีย์ก็จอดรถ..แล้ว..ใช้มีดแทงลำดวน"
ทุกคนตกใจ ไม่คิดว่าฬุรีย์จะกล้าทำแบบนั้น
ลำดวนร้องไห้
"หลังจากแทงแล้วคุณฬุรีย์ก็จับลำดวนโยนลงน้ำ ตอนนั้นลำดวนคิดว่าลำดวนตายไปแล้วจริงๆ"
ลำดวนร้องไห้ด้วยความกลัว เพ็ญโพยมเข้ามาปลอบ
"ฮือๆๆ ตอนนั้นลำดวนกลัวมาก ลำดวนยังไม่อยากตาย พอเสียงคุณฬุรีย์หายไป ลำดวนเลยใช้แรงเฮือกสุดท้ายที่มีดันตัวเองขึ้นมาบนน้ำ แล้วตะเกียกตะกายมาที่ฝั่ง หลังจากนั้นลำดวนก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย จนกระทั่ง..."
ลำดวนนิ่งไป
"อะไรครับ" วุฒิถาม
ลำดวนนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
อ่านต่อหน้าที่ 3
เพลิงพ่าย ตอนที่ 24 (ต่อ)
ที่พงหญ้าริมน้ำในคืนเกิดเหตุ เสียงไอลดาดัง
"เกิดอะไรขึ้นกันแน่ หลังจากที่คุณพ่อโทร.มา หวังว่าฬุรีย์คงไม่..."
ไอลดาพูดได้แค่นั้นก็หยุดชะงัก
"ไม่รู้อาจารย์จะเป็นยังไงบ้าง"
ลำดวนนอนสลึมสลืออยู่ริมฝั่ง สติเริ่มเลือนราง มีพงหญ้าบังอยู่ คนอื่นเลยมองไม่เห็น
"ลำดวนจำเสียงของพวกเขาได้ แต่ตอนนั้นลำดวนไม่แน่ใจว่าเสียงที่ได้ยินเป็นเสียงจริงหรือเสียงในฝัน ลำดวนพยายามจะปลุกตัวเองให้ตื่น คิดว่าถ้าเป็นเสียงจริง นี่เป็นโอกาสเดียวที่ลำดวนจะรอด"
ลำดวนตะโกนออกไป
"ช่วยด้วยค่ะ...ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย"
ทุกคนหันไปตามเสียงเรียกของลำดวน
มณไฑ ไอลดา อุ๋มอิ๋มรีบเข้ามาดู มณไฑตรวจลมหายใจของลำดวน แล้วเขย่าตัว
"ลำดวนเป็นยังไงบ้าง"
ลำดวนยังไม่ได้สติ
"อุ๋มอิ๋มเองค่ะ"
อุ๋มอิ๋มช่วยผายปอด มณไฑปั๊มหัวใจให้ลำดวน
ลำดวนสำลักน้ำ แล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา เห็นมณไฑคนแรก
"ลำดวนฟื้นแล้ว"
ไอลดาก้มหน้ามอง
"ลำดวนไม่เป็นไรแล้วนะ เดี๋ยวเราจะพาเธอไปโรงพยาบาล"
ลำดวนนิ่วหน้าอย่างไม่แน่ใจ
"คุณลดาใช่ไหม...คุณยังไม่ตายหรือฉันตายไปแล้ว คุณลดา"
วุฒิสีหน้าดีใจปนตกใจ
"ลดาเหรอ ลดายังไม่ตายใช่ไหม ตอนนี้ลดาอยู่ที่ไหน"
"ลำดวนก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ คุณลดาพาลำดวนมาส่งที่นี่ แล้วก็หายตัวไปอีก"
"ลดาต้องอยู่กับหมอมณไฑแน่ๆ"
วุฒิทำท่าจะออกไป แต่เพ็ญโพยมกันไว้
"ใจเย็นๆ ตาวุฒิ ลูกต้องดูแลลำดวนก่อนนะ นี่ยังมีลูกในท้องของลำดวนอีก" เพ็ญโพยมนึกขึ้นได้ ถามลำดวน "หลานฉันปลอดภัยใช่ไหมจ๊ะ"
ลำดวนอึกอักไม่กล้าตอบ เพ็ญโพยมหน้าเสีย
"ว่าไงล่ะ หลานฉันเป็นยังไง ลูกในท้องลำดวนน่ะ"
ลำดวนได้แต่ก้มหน้าเจื่อน
"เอ่อ...ลำดวนทำผิดไปแล้ว ลำดวนขอโทษนะคะ คือ...ลำดวนไม่ได้ท้อง"
"ว่าไงนะ"
"นี่ไม่ได้พูดเพื่อปลอบใจกันใช่ไหม" ทวีวัชรว่า
ลำดวนยกมือไหว้ทวีวัชรกับเพ็ญโพยม บีบน้ำตา
"ลำดวนต้องขอโทษคุณหญิง คุณท่าน แล้วก็คุณวุฒิด้วยค่ะ ที่ผ่านมาลำดวนโกหกมาตลอด ลำดวน...ไม่ได้มีอะไรกับคุณวุฒิ เพราะคืนนั้นคุณวุฒิเมา หลับไป"
เพ็ญโพยมกับทวีวัชรโล่งใจ เปลี่ยนเป็นคนละอารมณ์ ทั้งโกรธทั้งดีใจ
"โฮ้ย...หลอกให้เป็นห่วงอยู่ตั้งนาน เธอนี่แย่จริงๆ นะลำดวน"
"เอาเถอะน่าคุณ ก็ถือว่าเรามีข่าวดีสองเด้งเลยนะ หนูลดายังอยู่ แล้วหลานเราก็ไม่ได้เป็นอะไรด้วย เพราะเขายังไม่มาเกิด"
"งั้นหลานเราต้องเกิดกับหนูลดาเท่านั้น"
"ผมไปตามลดานะครับ"
ทวีวัชรบอก
"ไปเถอะลูก"
" ขอบใจนะลำดวน"
วุฒิรีบออกไปด้วยความหวังเต็มเปี่ยม ลำดวนหน้าเศร้าแต่ก็ทำใจไว้แล้ว
วันเดียวกัน เสียงกริ่งดังรัวๆที่หน้าบ้านวิเศษมฆวัน ออมวิ่งออกมาดู
"มาแล้วจ้า มาแล้ว กดยังกับมาทวงหนี้งั้นแหละ"
พอออมเห็นว่าใครมาก็ตกใจอีก
"อั๊ยยะ อีกแล้วเหรอ คราวนี้มาหาใครอีกคะ"
ตำรวจ 3 นายยืนรออยู่หน้าประตู
ตำรวจ1บอก
"สวัสดีครับคุณผู้หญิง พวกผมมาขอพบคุณเวฬุรีย์ วิเศษมฆวัน ครับ"
"พบเรื่องอะไรคะ"
"เรามีหมายจับคุณเวฬุรีย์ ในข้อหาฆาตกรรมนายธมกับนางสาวดารินฆ่านายผ่อนศักดิ์เพื่อปิดปากเรื่องปืน และพยายามฆ่านางสาวลำดวน"
ออมหน้าซีดเผือดอย่างนึกไม่ถึง
บุญปลูกกับออมช่วยกันเคาะประตูห้องเวฬุรีย์
"คุณฬุรีย์ขา เปิดประตูหน่อยค่ะ คุณฬุรีย์"
เสียงในห้องยังเงียบ
"ทำยังไงดีป้า ให้ตำรวจเข้ามาเลยไหม"
"ไม่ได้หรอก เดี๋ยวคุณฬุรีย์เธอตกใจ"
"ยังไงก็ตกใจอยู่แล้วป้า ตำรวจยกโขยงมาพร้อมข้อหาหนักขนาดนี้"
แล้วประตูก็ถูกเปิดผางออก ทั้งสองดีใจ แต่แล้วก็ผงะตกใจ
"ว้าย..." บุญปลูกร้อง
เวฬุรีย์ออกมาพร้อมกับถือเศษกระจกแหลมในมือ หน้าตาถมึงทึงตาขวาง
"ไปให้พ้นนะ ไป!"
เธอเงื้อกระจกขึ้น
"อย่ามายุ่งกับฉัน"
ออมบอกกับบุญปลูก
"ป้าไปเถอะป้า"
ออมดึงมือบุญปลูกวิ่งออกไป เวฬุรีย์มองตาม พลางขู่
"ใครขัดขวางฉัน มันต้องตาย"
ฬุรีย์มองไปรอบๆ ตาขวาง
เวฬุรีย์เดินออกมาพร้อมกับเศษกระจกแหลมในมือ เธอชะงักเมื่อเห็นใครบางคนมาขวาง
"ฬุรีย์... ส่งกระจกนั่นให้พี่" มณไฑว่า
"อย่ายุ่ง! พี่ไฑเอาตำรวจมาจับฬุรีย์"
"ไม่ใช่นะ พี่มาช่วยฬุรีย์ต่างหาก"
"ไม่ต้องมาช่วย หลีกไป บอกให้หลีกไงล่ะ ไป!"
มณไฑไม่ยอมหลีก เวฬุรีย์เอาเศษกระจกกวัดแกว่งไปมาอย่างคลุ้มคลั่ง หวังว่ามณไฑจะหนี แต่เขากลับเฉย จนถูกเศษกระจกบาดเสื้อขาด และถูกบาดตามแขนและลำตัว
เวฬุรีย์ตกใจนึกไม่ถึงว่ามณไฑจะยอมเจ็บถึงเพียงนี้ มือที่ถือเศษกระจกสั่นเทาด้วยความเสียใจ
"บอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่ง ทำไมถึงไม่เชื่อกันบ้าง"
"พี่จะปล่อยให้ฬุรีย์ทำผิดอีกไม่ได้"
"คำก็ผิด สองคำก็ผิด ฬุรีย์ผิดมาตลอดชีวิตแล้ว ผิดอีกทีจะเป็นไรไป"
ฬุรีย์ตัดใจจากมณไฑ วิ่งหนีไปหน้าบ้าน
เวฬุรีย์วิ่งหนีออกมา แต่แล้วก็ต้องตกตะลึงยิ่งกว่าเดิม เมื่อไอลดาใบหน้าสวยสดเข็นรถพามฆวันเข้ามา
"ยอมมอบตัวซะเถอะฬุรีย์" มฆวันบอก
เวฬุรีย์ตะลึงงันตกใจแทบสิ้นสติ ทำเศษกระจกหล่นพื้น มณไฑรีบเข้าไปเก็บ
"พ่อ... ลดา... เธอยังไม่ตาย แล้วหน้าเธอ..นี่มันอะไรกัน"
"เสียใจมากเหรอฬุรีย์ ที่เห็นพี่อีกครั้ง"
เวฬุรีย์ร้องไห้
"ฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้เธอตาย ฉันแค่อยากได้พี่วุฒิมาเป็นของฉันเท่านั้น"
"ลูกก็เลยต้องทำให้ลดาเกือบฆ่าตัวตาย แล้วยังพยายามฆ่าลำดวนอีก"
"พ่อลำเอียง รักลดามากกว่าฬุรีย์ พ่อหลอกฬุรีย์มาตลอดว่าพูดไม่ได้ ไม่รับรู้อะไร หลอกให้ฬุรีย์เล่าความลับทุกอย่าง แล้วยังพาตำรวจมาจับฬุรีย์ พ่อไม่เคยรักฬุรีย์เลย"
มฆวันน้ำตาไหลอย่างเสียใจ
"พ่อรักลูกมากนะฬุรีย์ พ่อคอยดูแลความรู้สึกของลูกมาตลอด แต่ลูกกลับปล่อยให้จิตใจของตัวเองน่าเกลียดตามแผลเป็นบนหน้า พ่อผ่าตัดใบหน้าให้ลูกได้ แต่ผ่าตัดเอาหัวใจเหี้ยมโหดดวงนั้นออกมาจากลูกไม่ได้ ลูกยังมีหัวใจดวงเก่า หัวใจที่เต็มไปด้วยความริษยาอาฆาต หัวใจที่เต็มไปด้วยไฟ"
เวฬุรีย์ทรุดตัวลงร้องไห้คร่ำครวญ
"ไม่... ไม่จริง ทุกคนทำร้ายฬุรีย์ บังคับให้ฬุรีย์ต้องทำผิด โลกโหดร้ายกับฬุรีย์มาตลอด"
มฆวันได้แต่ถอนใจ
"โลกของลูกโหดร้าย เพราะลูก...ลูกโหดเหี้ยมกับมันเองต่างหากนะฬุรีย์"
ตำรวจ 3 นายเดินเข้ามาด้านหลังมฆวัน ฬุรีย์มองอย่างหวาดกลัว
"คุณพ่อ"
เวฬุรีย์ถอยก้าว หันไปเห็นมณไฑยืนอยู่ทางหนึ่ง เวฬุรีย์มองซ้ายมองขวา ในที่สุดก็หันหลังกลับวิ่งออกไปทางเรือนต้นไม้
ทุกคนร้องเรียก "ฬุรีย์"
มฆวันซบหน้ากับฝ่ามืออย่างปวดร้าว
"ฬุรีย์"
เวฬุรีย์วิ่งเข้ามาในเรือนต้นไม้ นัยน์ตาแดงก่ำเหลือกลานเหมือนคนขาดสติ เธอหันรีหันขวาง มองไปเห็นอะไรบางอย่าง ตาโตด้วยความดีใจ
"แกอยู่นี่เอง"
ภาพหลอน เวฬุรีย์ เห็นว่านอสรพิษวางอยู่ที่เดิม เธอเดินตรงไปหามันเหมือนถูกสะกด
"แกต้องช่วยฉัน"
เวฬุรีย์หักกิ่งว่านออกมา แล้วหัวเราะชอบใจ
มณไฑ ไอลดา มฆวัน และตำรวจ 3 นายตามเข้ามา เวฬุรีย์ยกว่านขึ้นขู่
"อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา ถ้าใครเข้ามาจับฉัน ได้รู้ฤทธิ์ไอ้ว่านนี้แน่ แกรู้ไหม มันจะทำให้หน้าของแกไหม้ มันจะกัดเนื้อหนังให้กลายเป็นปีศาจ"
สายตาทุกคนเห็นฬุรีย์กำลังถือกรรไกรตัดกิ่งไม้
ตำรวจมองฬุรีย์งงๆ คนอื่นมองอย่างเศร้าใจ
"ถ้าพวกแกจะเข้ามาจับฉัน เจอดีแน่"
"ลดา"
ทุกคนหันไปมอง วุฒิวิ่งเข้ามา สีหน้าดีใจมากที่เห็นไอลดา
"ลดา ลดาไม่ตายจริงๆ ลดา"
วุฒิเข้ามากอดไอลดาไว้
"อย่าหนีพี่ไปไหนอีกนะลดา"
"พี่วุฒิ"
"พี่วุฒิ...ยังไม่ลืมมันอีกเหรอ"
เวฬุรีย์มองด้วยความเจ็บช้ำ แล้วเปลี่ยนอารมณ์เป็นกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง
"นังลดา!"
เวฬุรีย์เอากรรไกรที่คิดว่าเป็นว่านจะเข้าไปแทงไอลดา แต่วุฒิกันไว้ ทำให้แทงถูกไหล่ วุฒิบาดเจ็บ
เวฬุรีย์เห็นวุฒิเลือดออก ตกใจ
"ไม่นะพี่วุฒิ ไม่... ฬุรีย์ไม่ได้ตั้งใจ อย่าเป็นอะไรนะคะ มีแค่พี่วุฒิคนเดียวที่รักฬุรีย์ ถ้าพี่วุฒิเป็นอะไรไปฬุรีย์คงอยู่ไม่ได้ ฮือๆๆ..ฬุรีย์อยู่ไม่ได้ๆ"
เวฬุรีย์คลุ้มคลั่ง เอากรรไกรที่คิดว่าเป็นกิ่งว่านละเลงหน้าตัวเอง
"ฬุรีย์...อย่า" ไอลดาห้าม
คมกรรไกรบาดหน้าเวฬุรีย์ ทั้งเลือดของวุฒิและเลือดฬุรีย์ปนกันจนเละเปื้อนใบหน้า
เวฬุรีย์ล้มลง ร้องโหยหวนดิ้นรนอยู่กับพื้นดินอย่างเจ็บปวด ฬุรีย์ทั้งหัวเราะและร้องไห้อย่างน่าเวทนา
มณไฑเข้าไปดึงกรรไกรโยนทิ้ง และกอดฬุรีย์ไว้ด้วยความเจ็บปวด
"ฬุรีย์ อย่าทำแบบนี้ อย่า.."
ทุกคนมองฬุรีย์อย่างเวทนาและเศร้าใจ
อ่านต่อหน้าที่ 4
เพลิงพ่าย ตอนที่ 24 (ต่อ)
ไอลดาประคองวุฒิที่ทำแผลเสร็จแล้วเข้ามาส่งบ้าน
"เดินดีๆ นะคะ เจ็บหรือเปล่า"
"พี่ไม่เจ็บเลย อยู่ใกล้ลดาแล้วจะเจ็บแค่ไหนพี่ก็ไม่รู้สึก"
เพ็ญโพยมกับทวีวัชรเข้ามาต้อนรับด้วยความดีใจ
"หนูลดา"
ไอลดายกมือไหว้ทั้งสอง
"สวัสดีค่ะคุณลุง คุณหญิงป้า"
เพ็ญโพยมเข้ามากอดไอลดาไว้
"หนูลดาหนีป้าไปตั้งนาน ป้าดีใจจริงๆ ที่หนูกลับมา" เพ็ญโพยมประคองหน้าไอลดา "แล้วนี่หน้าตาหนูสวยเหมือนเดิมแล้วด้วย"
ทวีวัชรถามไอลดา
"ที่ผ่านมาหนูไปอยู่ไหน เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงไม่กลับมาหาวุฒิล่ะ"
ไอลดาเล่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาให้ฟัง
ไอลดาเหม่อมองไปที่แม่น้ำเบื้องล่าง ตัดสินใจปีนขึ้นไปยืนบนราวสะพาน, ไอลดาฟื้นขึ้นมา เจอชาวบ้านมาช่วย, มณไฑมาหาไอลดาที่โรงพยาบาล, ไอลดาเดินออกมาหามฆวัน, ไอลดากลับบ้านมาเจออุ๋มอิ๋ม อุ๋มอิ๋มจับมือไอลดาอย่างดีใจ, ไอลดาหลบวุฒิที่เจอกันหน้าร้านกาแฟ, ไอลดาขอไปกับมณไฑด้วย หลังจากรู้เรื่องวุฒิพาลำดวนหนีฬุรีย์ไปอยู่บ้านวุฒิ
หน้าบ้านวุฒิ ไอลดาไปแอบดู ลำดวนเกือบเห็น, ไอลดาบอกมฆวันว่าให้มาอยู่ที่โรงพยาบาล เธอจะได้มาเยี่ยมได้สะดวก, มณไฑเล่าเรื่องวุฒิกับลำดวนให้ไอลดาฟัง, ไอลดาป้อนข้าวมฆวัน ฬุรีย์เกือบเห็น
, ไอลดากับมณไฑแอบดูฬุรีย์ อย่างเป็นห่วง, ไอลดากลับมาดูแลมฆวัน มฆวันกระซิบบางอย่างกับไอลดา
, ไอลดามาที่ริมน้ำพร้อมกับมณไฑและอุ๋มอิ๋ม เพื่อช่วยลำดวน
ไอลดายกมือไหว้เพ็ญโพยมกับทวีวัชร
"ลดาต้องขอโทษคุณลุง คุณหญิงป้า กับพี่วุฒิด้วยค่ะที่หนีหายไป เพราะเข้าใจพี่วุฒิผิดมาตลอด ลดาเกือบจะตัดสินใจผิดพลาดครั้งใหญ่"
วุฒิเข้ามาจับมือไอลดา
"ไม่เป็นไรหรอกลดา ขอแค่ลดากลับมา พี่ก็ดีใจที่สุดในชีวิตแล้ว"
"ใช่จ้ะ ป้าก็ดีใจที่สุดที่ได้หนูลดากลับมาเป็นสะใภ้ของป้าเหมือนเดิม คราวนี้ป้าจะจัดงานแต่งให้หนูกับวุฒิใหม่ เอาให้ใหญ่กว่าเดิมอีก ให้ทุกคน รู้ว่าป้าภูมิใจในสะใภ้คนนี้มากแค่ไหน"
ทวีวัชรกระแอมไอพลางพูดไปด้วยอย่างหมั่นไส้
"เปลี่ยนเร็วจริงวุ้ย"
"อะไรกันคุณ คันคออีกแล้วเหรอ คราวนี้ไปหายากินเองแล้วนะ"
"ไม่เห็นจะเดือดร้อน ใครกันแน่ที่เดือดร้อนน่ะ"
เพ็ญโพยมมองค้อนและตีทวีวัชรเบาๆ วุฒิยิ้มขำ ไอลดายิ้มๆ แบบไม่รู้เรื่องด้วย
เพ็ญโพยมหันมากอดไอลดาอย่างรักใคร่
ผ่านเวลา บุญปลูกเข้ามาลูบเนื้อลูบตัวไอลดาอย่างดีใจ
"คุณลดาของป้า ขวัญเอ๋ยขวัญมานะคะ"
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่าคุณลดาขา" ออมบอก
ลอร่าวิ่งออกมาพร้อมกับช่อดอกไม้ที่เก็บมา
"คุณลดาขา ลอร่ามาแล้วค่า"
"ขอบใจจ้ะลอร่า"
บุญปลูกกับออมเหลือบมองลอร่าอย่างหมั่นไส้ ลอร่าจ๋อย รีบถอยไป
"คุณลดาสวยเหมือนเดิมแล้ว คุณท่านผ่าตัดให้คุณลดาเหรอคะ"
"หมอไฑผ่าตัดให้จ้ะ"
"แต่ว่า...ว่านถูกเผาทิ้งไปหมดแล้วนี่คะคุณลดา ทำไมถึงรักษาให้หายได้คะ" ลอร่าว่า
ลดายิ้ม
"จริงๆแล้วคุณพ่อยังมีน้ำยาสกัดจากว่านเก็บไว้ในตู้เซฟจ๊ะ คุณพ่อเลยให้หมอไฑแอบไปเอามา"
ไอลดาเริ่มเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"หลังจากได้น้ำยาว่านมาแล้ว เราต้องทำการผ่าตัดที่โรงพยาบาลในตอนดึกเพื่อไม่ให้ใครเห็น"
ในห้องผ่าตัด ไอลดานอนหลับตาอยู่บนเตียง มณไฑลงมีดทำการผ่าตัดแผลของไอลดา โดยมีมฆวันคอยดูแลอย่างใกล้ชิด ชี้ให้มณไฑดูว่าต้องผ่าตัดตรงไหนบ้าง แล้วหันไปสั่งอุ๋มอิ๋ม
อุ๋มอิ๋มหยิบขวดน้ำยาว่านหยดลงสำลีส่งให้มณไฑ
หลายวันต่อมา ไอลดานั่งอยู่ มีผ้าพันแผลปิดหน้า มณไฑเข้ามาแกะผ้าพันแผลบนใบหน้าของไอลดาออกจนหมด
มฆวันเข้ามาดู แล้ว มณไฑหันไปยิ้มกับอุ๋มอิ๋ม
อุ๋มอิ๋มหยิบกระจกมาให้ไอลดา
ไอลดาในกระจก เธอจับหน้าตัวเอง แล้วยิ้มออกมาอย่างดีใจ
ทุกคนยิ้มดีใจไปด้วย
วันใหม่ ณ หน้าโรงพยาบาลจิตเวฬุรีย์มองเหม่อลอยไปริมหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย
" ฬุรีย์...ลูก"
เวฬุรีย์ยังเหม่อลอยไม่รับรู้อะไร
วุฒิ ไอลดา มณไฑ เข็นรถพามฆวันเข้ามาใกล้ มฆวันเรียกฬุรีย์อีกครั้ง
"ฬุรีย์"
มฆวันจับแขน เวฬุรีย์ชักมือออกมองตาขวาง
"อย่านะ อย่ามาจับฉัน ฉันไม่ยอมติดคุกหรอก"
"นี่คุณพ่อนะจ๊ะฬุรีย์ คุณพ่อมาเยี่ยมฬุรีย์นะ"
เวฬุรีย์มองหน้าไอลดาอย่างพิจารณา แล้วชี้หน้า
"นังหน้าผี นังหน้าผี หน้าตาน่าเกลียดเป็นบ้า อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ ไป..ไป๊"
เวฬุรีย์สะบัดมือออกจากไอลดา ไอลดาจำต้องถอยห่างออกไป
วุฒิเข้ามาหาฬุรีย์
"ฬุรีย์"
"พี่วุฒิ"
"ฬุรีย์จำพี่ได้ใช่ไหม"
เวฬุรีย์ยื่นหน้าไปมองวุฒิใกล้ๆแล้วเริ่มร้องไห้
"พี่วุฒิ พี่วุฒิจะมาหลอกฬุรีย์อีกแล้ว พี่วุฒิจะหนีฬุรีย์ไป เพราะฬุรีย์ขี้เหร่พี่วุฒิเลยไม่รักฬุรีย์ใช่ไหม ฉันเกลียดแกอีหน้าผี อีหน้าผี"
เวฬุรีย์เอามือตบหน้าทำร้ายตัวเอง ไอลดากดเรียกพยาบาล
วุฒิกับมณไฑเข้ามาช่วยกันจับตัวเวฬุรีย์ไว้
"ฬุรีย์ อย่าทำแบบนี้เลยนะ" ไอลดาว่า
เวฬุรีย์กรีดร้อง
"ทุกคนเกลียดฉัน มันจะฆ่าฉัน มันจะฆ่าฉัน"
บุรุษพยาบาลกับพยาบาลเข้ามาฉีดยาให้เวฬุรีย์
มฆวันมองฬุรีย์อย่างเป็นห่วงจับใจ มณไฑกระซิบบอกกับมฆวัน
"หมอบอกว่าช่วงนี้กำลังปรับยาให้ฬุรีย์ครับ ต่อไปคงดีขึ้น"
มฆวันพยักหน้ารับ สักพักเวฬุรีย์นิ่งสงบลง มฆวันเข้าไปหา ลูบผมลูกแผ่วเบาอย่างปลอบโยน
"พ่อจะมาเยี่ยมลูกบ่อยๆ นะฬุรีย์ หายไวๆ นะลูก พ่อจะไม่มีวันทอดทิ้งลูกไปไหน พ่อรักลูกนะฬุรีย์"
ไอลดาเข้าไปจับมือเวฬุรีย์
"พี่ก็รักฬุรีย์นะจ๊ะ"
เวฬุรีย์มองเหม่อลอยเหมือนอยู่ในโลกจินตนาการ จับใบหน้าตัวเอง คร่ำครวญ
"พ่อผ่าตัดให้ฬุรีย์ด้วยนะ นังลดาเอาว่านมาราดหน้าฬุรีย์จนเละไปหมดแล้ว พ่อผ่าตัดให้ฬุรีย์ด้วย"
ไอลดา วุฒิ มณไฑ มฆวันต่างมองเวฬุรีย์น้ำตาคลอ
วันใหม่ ลำดวนเดินเข้ามาหาวุฒิกับไอลดา ท่าทางไม่ค่อยกล้า
"ลำดวนจะมาลาคุณวุฒิกับคุณลดาก่อนไปค่ะ"
"ลำดวนจะไปไหนจ๊ะ"
"กลับไปอยู่กับพ่อแม่ที่เชียงใหม่ค่ะ"
"ลำดวนตัดสินใจแล้วเหรอ"
"ค่ะคุณลดา ลำดวนเลยอยากมาลาคุณลดากับคุณวุฒิ ขอบคุณในความเมตตาที่มีให้ลำดวนมาตลอด ถึงแม้ลำดวนจะทำตัวไม่ค่อยดีเท่าไร"
"แต่ลำดวนก็คอยดูแลคุณอาหมออย่างดี" วุฒิบอก
"ขอสารภาพนะคะ ที่ลำดวนตั้งใจก็เพราะมีเจตนาที่ไม่ค่อยดี ต้องการเอาใจคุณวุฒิมากกว่าค่ะ ลำดวนทำผิดมาก คิดแต่เรื่องไม่ดีมาตลอด วันนี้ก็เลยอยากจะมาขอโทษคุณวุฒิกับคุณลดาสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ลำดวนทำผิดไป"
"ไม่ต้องขอโทษหรอกจ้ะลำดวน ที่ผ่านมาเธอก็เกือบตายเพราะน้องสาวฉัน"
"แต่คุณลดาก็ช่วยชีวิตลำดวนไว้ และที่เกือบตายก็เพราะความทะเยอทะยานของลำดวนเองค่ะ ลำดวนขอไปสงบจิตสงบใจที่บ้านเกิด บางทีอาจจะช่วยให้ลำดวนคิดอะไรดีๆ ได้บ้าง"
วุฒิกับไอลดาหันมาสบตา พยักหน้าให้กัน
"ถ้าตัดสินใจแล้ว ก็ขอให้ลำดวนโชคดีนะจ๊ะ"
"โชคดีนะครับลำดวน"
"ขอบคุณค่ะคุณลดา คุณวุฒิ"
ลำดวนยิ้มอย่างโล่งใจ เหมือนได้สลัดสิ่งติดค้างในใจออกไปแล้ว
วันใหม่ มณไฑยื่นตุ๊กตาลูซี่ ที่ถูกทำความสะอาดและติดกาวซ่อมแซมจนสภาพเกือบสมบูรณ์ ให้กับเวฬุรีย์
"จำได้ไหมฬุรีย์"
เวฬุรีย์มองลูซี่อย่างดีใจ
"ลูซี่"
เวฬุรีย์รับลูซี่มากอดไว้อย่างแสนรัก
"ดีใจจัง ลูซี่กลับมาสวยเหมือนเดิมแล้ว"
"เหมือนฬุรีย์ไงจ๊ะ"
เวฬุรีย์จับใบหน้าตัวเองอย่างไม่แน่ใจ
"จริงเหรอ ฬุรีย์สวยเหมือนเดิมเหรอ คุณพ่อยอมผ่าตัดให้ฬุรีย์แล้วใช่ไหม"
"ฬุรีย์สวยมาตั้งนานแล้วนะ"
เวฬุรีย์หัวเราะ
"พี่ไฑอย่าโกหกฬุรีย์นะ"
"พี่ไม่โกหกหรอก ฬุรีย์สวยจริงๆ"
" จริงไหมลูซี่ ... ลูซี่ก็ยืนยันว่าจริง พี่ไฑไม่ได้โกหกจริงๆ ด้วย ... ฉันสวยแล้วนะลูซี่ สวยเหมือนเธอเลย"
เวฬุรีย์เล่นกับตุ๊กตาลูซี่อย่างอารมณ์ดี มณไฑพูดกับเวฬุรีย์ แม้ว่าเธอจะรับรู้หรือไม่ก็ตาม
" ต่อไปนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่จะอยู่ข้างๆฬุรีย์เสมอ ขอโอกาสให้พี่เป็นคนดูแลฬุรีย์ได้ไหม"
เวฬุรีย์เงยหน้าขึ้น จับแก้มมณไฑเบาๆเหมือนเล่นกับลูซี่ มณไฑกุมมือของฬุรีย์ไว้
"หายไวๆ นะฬุรีย์ พี่จะรอวันนั้น นานแค่ไหนพี่ก็จะรอ"
เวฬุรีย์ยิ้มกับมณไฑอย่างอ่อนหวาน มณไฑยิ้มมองเวฬุรีย์อย่างมีความหวัง
วันใหม่ ณ สวนสวยๆ บรรยากาศสงบร่มรื่น วุฒิจูงมือไอลดาเข้ามา
"เราไม่ได้มาเที่ยวด้วยกันนานแล้วนะลดา พี่มีความสุขจัง แล้วลดาล่ะ"
"ลดาก็มีความสุขค่ะ แต่จะมีความสุขมากกว่านี้ ถ้าฬุรีย์หายดี และคุณพ่อกลับมาเดินได้เหมือนเดิม"
"ตอนนี้อาการของฬุรีย์ก็ดีขึ้นมากแล้วนะ ส่วนคุณอาหมอ...อืม...ที่จริงต้องเรียกคุณพ่อแล้วสิ ท่านก็แข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำกายภาพบำบัดอีกไม่นาน ท่านต้องเดินได้แน่"
"ลดาก็หวังว่าจะมีข่าวดีอย่างนั้นค่ะ"
"งั้นเรามาสร้างข่าวดีของเรากันก่อนดีไหม"
"ข่าวดีอะไรอีกคะ"
"พี่อยากจัดงานแต่งงานของเราอีกรอบ คุณแม่ก็สนับสนุนด้วยเพราะคราวที่แล้วรีบไปหน่อย แล้วก็จัดเงียบๆ มันไม่ใช่อย่างที่พี่ฝันไว้"
"ไม่เห็นจำเป็นเลยนี่คะ จัดรอบเดียวก็พอแล้ว ทุกคนรับรู้ว่าเราแต่งงานกันแล้วก็พอ เราเอาเงินที่จะจัดไปทำบุญกันดีกว่า"
"งั้นเอาเป็นว่า เราทำบุญฉลองครบรอบแต่งงานเลยดีไหม เชิญแขกมาร่วมงานด้วย"
"แน้...พี่วุฒิจะจัดให้ได้เลยใช่ไหมคะ"
"ตามใจพี่หน่อยเถอะ พี่อยากแต่งกับลดาอีกรอบ แต่งใหม่ทุกปีเลยก็ได้"
"แต่งอีกทีเดียวพอค่ะ"
วุฒิยิ้มออกมาได้
"จริงนะ ยอมแต่งกับพี่อีกรอบแล้วนะ"
"ค่ะพี่วุฒิ ลดายอมไถ่โทษให้พี่วุฒิทุกอย่าง ที่ลดาเคยหนีพี่วุฒิไป"
วุฒิคว้าตัวไอลดามากอดไว้
"ลดาไม่ต้องไถ่โทษอะไรทั้งนั้น ขอแค่อยู่กับพี่ตลอดชีวิต อย่าทิ้งพี่ไปไหนอีกก็พอ"
"ค่ะพี่วุฒิ ลดาสัญญา ต่อไปนี้ลดาจะไม่ทิ้งพี่วุฒิไปไหนอีก"
"พี่รักลดานะ รักเสมอและจะรักตลอดไป"
"ลดาก็รักพี่วุฒิค่ะ"
ไอลดากอดวุฒิตอบ ทั้งสองอยู่ท่ามกลางบรรยากาศพระอาทิตย์ตกดินสวยงาม
จบบริบูรณ์
