ลิเกหมัดสั่ง ตอนที่ 24
เพชรมานั่งตบยุงรออยู่ที่หน้าค่ายศ.อรชร จนกระทั่งพริมเดินมากับบุญหลง พอพริมเห็นเพชรก็ชะงักงันไป
“เพชร ฉันขอละ” บุญหลงขอร้องดีๆ คิดว่าเพชรมาซ้ำซี้อีก
“ฉันก็ขอเหมือนกัน ขอยืมโทรศัพท์หน่อย” เพชรบอก
บุญหลงงง “ห๊ะ”
“แล้วก็ยืมตัวพริมเป็นคนโทร.ด้วย”
“จะให้ชั้นโทร.ไปไหน”
“โทร.ไปหาคุณแก้วแหวน เธอจะได้ได้ยินความจริงจากปากของคุณแก้วแหวน พร้อมๆ กับทุกคนไงว่าใครกันแน่ที่เป็นคนฉีกสัญญา”
“ไม่จำเป็น ฉันไม่อยากรู้แล้ว”
“พริมให้โอกาสฉันเถอะ อย่างน้อยก็เห็นแก่ที่ฉันสร้างชื่อเสียงให้ค่ายก็ได้”
“เธอสร้างชื่อให้คุณแก้วแหวนต่างหาก”
“แต่ชั้นก็กลับมาแล้วนี่ไง ต่อไปนี้ฉันจะชกเพื่อศ.อรชร”
“ที่นี่มีหลงก็พอแล้ว เราไม่ได้ต้องการชื่อเสียงจากตำแหน่งแชมป์ของเธอ เพราะหลงมีฝีมือดีกว่าแชมป์อย่างเธอซะอีก”
เพชรไม่พอใจ “หมายความว่าไง ฉันเป็นคนชกชนะหลงนะ”
“ชนะเหรอ ชั้นจะบอกอะไรให้”
บุญหลงห้าม “พริมอย่า...”
“เพราะหลงเค้าแกล้งยอมแพ้เธอต่างหาก เค้าสงสารเธอ อยากให้เธอได้เงินไปจุนเจือครอบครัวแล้วก็คณะลิเก”
เพชรมองหน้าบุญหลงอึ้งๆ ไป
“งั้นฉันขอพิสูจน์ ฉันขอชกกับหลง ถ้าฉันชนะ เธอต้องรับฉันกลับเข้าค่าย แต่ถ้าฉันแพ้ ฉันก็จะไม่ยุ่งกับค่ายนี้อีกตลอดไป”
“ได้ งั้นฉันขอเพิ่มข้อตกลง ข้อนึง ถ้าฉันชนะ แกต้องห้ามมายุ่งกับพริม แล้วทำให้พริมเสียใจอีก”
พริมซึ้งมากกว่าตกใจ “หลง”
“ตกลง” เพชรบอกขันแข็ง
เพชรและบุญหลงอยู่ในชุดพร้อมชกมวย ต่างเดินมาเจอกันตรงเวทีซ้อมในค่าย ทุกคนยืนลุ้น ขนุนอดถามไม่ได้
“พี่พริมว่าใครจะชนะอ่ะ”
“ให้โชคชะตาตัดสินละกัน”
“กติกาการชกครั้งนี้ จะชกไปเรื่อยๆ ไม่มีพักยก ชกกันไปจนกว่าใครจะน๊อคไปข้างนึง ตามนี้นะ” เอื้อยเคาะระฆัง “เริ่มได้”
ทุกคนมาเชียร์ ขนุนมองหน้ารักษ์อย่างลำบากใจ เอื้อยเห็นขนุนมองก็มองตาม แต่เห็นรักษ์หน้าตาปกติ
“อ้าว เมื่อกี้รักษ์เพิ่งโดนเธอซ้อมไปนี่ ทำไมดูไม่เป็นอะไรเลยล่ะ”
ขนุนทำเนียน “นั่นสิ สงสัยจะแข็งแรงมั้ง”
เพชร บุญหลงเริ่มชก ทั้งสองดูกินกันไม่ลง
“เอาเว้ย ปากท้องพวกเรา ขึ้นอยู่กับครั้งนี้แหละ”
แฉะ ลูกดอก เชียร์สุดเสียง เสียงเชียร์เพชรดังกว่าเยอะ
เพชรจะใช้พลังหมัดสั่ง เริ่มชกรัวๆ พริมรู้ทันที เริ่มสับสน แล้วในที่สุดก็ตะโกนออกไปหาบุญหลง
“หลงระวังพลังหมัดขั้นเทพนะ”
เพชรได้ยินก็เสียจังหวะ จนถูกบุญหลงชกสวนมา เพชรหันไปมอง เห็นพริมเชียร์บุญหลง เริ่มเสียสมาธิ พยายามกลับไปใช้วิชาแต่คราวนี้สายฟ้าไม่ขึ้นที่หมัดแล้ว
เพชรต่อยได้ช้าลง และบุญหลงก็กันหมัดไว้ได้ตลอด แล้วต่อยสวนไป จนเพชรล้มลงไปน็อคคาเวที
เสียงระฆังดัง เพชรนอนกองอยู่อย่างนั้น จดสายตามองมาที่พริมไม่วางตา
พริมสงสารแต่ก็ทำใจแข็งพยายามเก็บอาการ คนเฮโลเมื่อเห็นกรรมการชูมือบุญหลง ว่าเป็นผู้ชนะ
อ่านต่อหน้า 2
ลิเกหมัดสั่ง ตอนที่ 24 (ต่อ)
ทุกคนค่อยๆ แยกย้ายสลายตัวไป แฉะ ลูกดอกหามเพชรออกไป พริมมองตาม บุญหลงเห็นสายตาห่วงหาของพริมจึงเดินมาหา แต่พริมถือกระติกน้ำซุปเดินสวนออกไปไม่เห็น พริมเดินไปที่ไข่เค็ม
“ฝากเอายานี้ไปให้เพชรด้วยนะ”
บุญหลงเห็นอย่างนั้น ก็เดินหนีออกไป
บุญหลงหลบมาทายาให้ตัวเองที่แคร่ริมบึง ด้วยสีหน้าเศร้า พริมถือกระติกซุปเข้ามาตีบุญหลง
“มิน่าล่ะ หลังชกเสร็จชอบหายไป ที่แท้ก็มาอยู่นี่นี่เอง ดีนะที่รู้พิกัดแล้ว”
“อ้าว ไม่ได้ไปดูเพชรเหรอ”
“ฝากไข่เค็มไปแล้วละ”
“พริมยังห่วงเพชรอยู่ใช่ไหม”
“ยังไงเขาก็เคยเป็น...เพื่อนพวกเรานี่นา”
“อืม...จะไปดูเพชรก็ได้นะ หลงไม่เป็นไรมากหรอก”
“เพชรเขามีคนอยู่ข้างเขาเยอะแล้ว ถ้าพริมไป ใครจะอยู่กับหลงล่ะ”
“ไม่เป็นไร หลงอยู่ได้”
“แล้วถ้าพริมอยากจะอยู่กับหลงมากกว่าล่ะ”
บุญหลงอึ้งไป มองพริมงงๆ
“หลงอยู่คนเดียวได้จริงๆ นะ ไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนหรอก”
“ใครว่าจะอยู่เป็นเพื่อนล่ะ ก็หลงคิดกับเรามากกว่านั้นไม่ใช่เหรอ”
“พริม...”
บุญหลงยิ้มเขิน พริมป้อนยาให้บุญหลง ไข่เค็มแอบเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด
คืนนั้นเพชรในสภาพร่างกายยังมีรอยฟกช้ำ พยายามฝืนสังขารฝึกหมัดสั่งขั้นเทพ โดยต่อยรัวๆ อย่างยากลำบาก แล้วปล่อยอัปเปอร์คัต แต่รู้สึกไม่มีแรง ต้องนั่งทรุดลงไปนั่ง บ่นกับตัวเอง
“นี่พลังเราหายไปแล้วเหรอเนี่ย”
เพชรนั่งเครียด รักษ์เดินเข้ามาหา
“พอแล้วเพชร”
“มันเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้อะพี่รักษ์”
“บางที เราอาจต้องกลับมาทำสิ่งที่เป็นตัวเราจริงๆ ก็ได้นะ”
“พี่รักษ์” เพชรชะงัก
“พี่จะไปเล่นลิเกกับคณะในเมืองที่น้าสำเริงไปเล่นอยู่ น่าจะพอช่วยหาเงินเพิ่มได้บ้าง อยู่ที่นี่ก็ลองหาลู่ทางอื่นดูละกันนะ”
“นี่ฉันจะกลับไปชกมวยไม่ได้แล้วจริงๆ เหรอ” เพชรน้ำตาร่วงหน้าเศร้า
รักษ์ตบไหล่ปลอบเพชร
กลางดึก ทั่วทั้งบ้านลิเกมืดสนิท เพชร เดินย่องนำ แฉะ และลูกดอกเข้ามาในบ้าน ทุกคนสะพายกระเป๋ามาด้วย
“พี่เพชร ทำแบบนี้จะดีเหรอ” ลูกดอกทักท้วง
“นี่บ้านเราเองนะ” เพชรว่า
“แต่โดนปลัดยึดไปแล้วนะ บ้านหลังนี้ไม่ใช่ของเราแล้ว” แฉะบอก
“เออ นั่นแหละ ไอ้ปลัดมันยึดไปเล่นๆ เฉยๆ มันไม่มาสนใจหรอก หรือพี่อยากนอนวัดตากยุงทุกคืน”
แฉะ ลูกดอกส่ายหน้ารัว
“เราแอบเข้ามาอยู่ ไม่มีใครรู้หรอก”
“ง่ายแค่นี้ทำไมพี่แฉะคิดไม่ได้อ่ะ”
“นี่ด่าชั้นโง่เหรอ ไอ้เรื่องห่ามๆ แบบนี้ชั้นคิดไม่ได้หรอก มีแต่ไอ้เพชรน่ะแหละ” แฉะบอก
“ตอนนี้พี่รักษ์ไปเดินสายเล่นลิเก ไม่มีใครคอยมาห้ามเราด้วย ทางสะดวก” เพชรว่า
Wแต่ เอ๊ะ เหมือนเราลืมเอาอะไรสักอย่างเลยนะ”
เพชรสำรวจกระเป๋าเสื้อผ้าทุกอย่าง ก็ยังอยู่ครบ
“ไม่นะ เอามาหมดแล้ว”
แฉะพยายามนึก แต่นึกไม่ออก “เออ เหมือนลืมไรวะ...ช่างมันเหอะ”
ทั้งสามเดินเข้าไปนอนในห้องของตัวเอง
ที่แท้ทุกคนลืมจริยาทิ้งให้นอนหลับอุตุ ไม่รู้เรื่องอยู่กลางศาลาวัดคนเดียว
รุ่งเช้า พริมเดินจ่ายตลาดมากับบุญหลง สองคนเดินคู่กันมา บุญหลงนั้นเดินตัวแข็งทื่อ ประหม่ากว่าปกติ เพราะตอนนี้ความสัมพันธ์ทั้งสองไม่เหมือนเดิมแล้ว
ขณะเดิน หลังมือบุญหลงแกว่งไปโดนหลังมือของพริม
“อุ้ย ขอโทษที”
พริมมองหน้ามองหลังตัวเอง แล้วงง
“ขอโทษอะไรเหรอ”
“ก็...เอ่อ ไม่มีอะไร”
พริมเดินซื้อของต่อ บุญหลงเดินตัวเกร็งตามไป แล้วชวนคุยแก้เขิน
“เอ่อ... ซื้อปลาไหมพริม”
“ไหนเหรอ”
บุญหลงชี้ไปอีกทาง
“นั่นไง”
พริมหันมาหาบุญหลง เพื่อดูว่านักมวยคนซื่อชี้อะไร จังหวะที่บุญหลงหันมาตอบพริมนั้น ใบหน้าทั้งคู่ชนกัน พริมทำของตก บุญหลงช่วยเก็บ
“อุ้ย หลงขอโทษ”
“หลงเป็นอะไรเหรอ ช่วงนี้ดูแปลกจัง”
“ก็... ไม่รู้สิ ไม่เคยมากับพริมแบบนี้มั้ง”
“มาเดินตลาดอ่ะนะ”
“มาเดินตลาดน่ะมาหลายครั้งแล้ว แต่ไม่เคยเดินแบบแฟนเลย”
บุญหลงเขินใหญ่มาก พริมยิ้มขำเอ็นดู
อ่านต่อหน้า 3
ลิเกหมัดสั่ง ตอนที่ 24 (ต่อ)
เพชร แฉะ และ ลูกดอก ตื่นมารู้สึกหิว พากันออกมาคุ้ยหาของกินในครัวบ้านลิเก
“ไม่มีของกินเลยเหรอเนี่ย” แฉะบ่น
“ถึงมี แล้วเราจะยังกินได้เหรอพี่”
“หมดอายุไปแล้ว 2 ปี ฉันก็กิน หิวจะตายแล้ว” แฉะว่า
เพชรเปิดตู้เจอบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป
“เจอแล้ว”
เพชรคว้าบะหมี่มาโชว์โดยไม่ทันมอง แฉะกับลูกดอกสะดุ้งโหยง เห็นหนูตัวใหญ่เกาะติดมาด้วย
“อ๊าย...”
“หนู”
เพชรผวากลัว แต่ทำอะไรไม่ถูก วิ่งไปหาแฉะ กะลูกดอก ทั้งๆ ที่ยังมีหนูอยู่ในมือ สองคนกลัว ร้องกรี๊ดๆๆ วิ่งหนีไป
“อ๊ายๆๆๆ”
ทั้งสามวิ่งวุ่นออกไปจากครัว
จริยาเดินโซซัดโซเซ ตามหาพวกเพชรมาที่รั้วบ้านลิเก
“หายไปไหนกันหมดก็ไม่รู้ ข้าวของก็ไปหมดเลย อย่าบอกนะว่าหนีชั้นไปแล้วอ่ะ”
จริยาเดินหน้าเศร้ามาที่ถึงหน้าบ้านลิเก หยุดชะเง้อมอง
“คงไม่ได้มาที่นี่มั้ง ประตูก็ยังล็อค” พลางชะแง้คอดูในบ้าน “ข้างในก็ไม่มีใคร”
เสียงกรี๊ดทั้งสามดังขึ้นมา “อ๊าย...”
จริยาได้ยินก็ตกใจ
“เฮ้ย เสียงอะไรอ่ะ ผะ...ผี ผีอะไรวะร้องตั้งแต่เช้าเลย”
เสียงเหมือนฝีเท้าวิ่งดังใกล้เข้ามา จริยาทนไม่ไหววิ่งออกไป
“อ๊าย”
จริยาร้องกรี๊ดหนีเตลิดออกไป
สามคนวิ่งออกมา แฉะ กะ ลูกดอก กรี๊ดกันไม่เลิก
“อ๊าย”
เพชรชักรำคาญร้องขึ้น “เลิกร้องได้แล้ว”
“ม่ายด้าย”
“พี่เพชรอย่าเข้ามาสิ”
“ทำไมอ่ะ”
“ก็...” ลูกดอกชี้ไปที่มือเพชร
เพชรงง ยื่นซองมาม่าให้ดู ว่าไม่มีอะไรแล้ว
“อะไร”
แฉะกะลูกดอกกรี๊ด “อ๊าย...”
“ไม่มีแล้ว ดู ไม่มี”
“ค่อยยังชั่ว...” แฉะโล่งอก
“เฮ้ย เมื่อกี้เราเสียงดังไปหรือเปล่า จะมีใครได้ยินมั้ยเนี่ย” ลูกดอกนึกได้
“ปลัดต้องรู้แน่ๆ ว่าเราแอบเข้ามาในบ้าน” แฉะคิดตาม
“เพราะเสียงเราใช่ไหม”
“เพราะพวกเรามายืนเด่นหัวโด่อยู่หน้าบ้านนี่ต่างหาก ไปเร็ว”
ทั้งสามรีบวิ่งเข้าไปในบ้านทันที
ที่ตลาด พริมรับของมาจากแม่ค้า
“หลงช่วยถือ”
พริมหันมา พบว่าบุญหลงถือของเยอะเต็ม 2 มืออยู่แล้ว
“ไม่เป็นไรหลง ให้พริมถือบ้างก็ได้”
“ไม่เป็นไรจริงๆ หลงอยากถือ”
“หลง เวลาที่เราอยู่ด้วยกัน หลงทำตัวสบายๆ บ้างก็ได้นะ”
พูดแล้วพริมเผลอนึกภาพเวลามาเดินตลาดกับเพชร
ในตอนนั้นพริมเดินตลาดกับเพชร พริมถือของเยอะมาก ส่วนเพชรเดินกินหมูปิ้งอยู่อย่างสบายใจ
พริมหันมามองเพชรตาขวาง
“คิดจะช่วยกันบ้างไหมเนี่ย”
“ไม่อ่ะ”
พริมโมโห “เพชร”
“ล้อเล่นจ้า”
เพชรคาบหมูไว้ รับของจากพริมมาถือเรื่อยๆ เพชรหันมาอีกที พบว่าพริมไม่ได้ถืออะไรเลยในมือ
“ขี้โกง มาช่วยกันเลย”
พริมหัวเราะขำแล้วเดินหนี เพชรวิ่งตามทุลักทุเล เพราะข้าวของเต็มมือ
อ่านต่อตอนต่อไป
ลิเกหมัดสั่ง ตอนที่ 24 (ต่อ)
เพชร ลูกดอก และแฉะ นอนเอาน้ำลูบท้อง ไส้กิ่วหิวกันอยู่สามคนในบ้าน
“กลับไปอยู่วัดกันไหม อย่างน้อยก็มีข้าวก้นบาตรกิน” ลูกดอกว่า
“มันต้องมีทางอื่นสิ เราลองไปดูบ้านแถวนี้กันไหม เผื่อเขาปลูกอะไรริมรั้วบ้าง” เพชรว่า
แฉะมีหวังขึ้นมา “เอ้อๆ วันก่อนเดินผ่านต้นมะม่วง ออกผลเยอะแยะเลย”
“ที่ไหนๆ” เพชรตื่นเต้น
แฉะดีใจที่นึกออก “ที่ค่ายศ.อรชร”
เห็น ลูกดอก กะ เพชร ทำหน้าเซ็ง แฉะงง
“อ้าว ทำไมอ่ะ”
“ชั้นยอมอดตายดีกว่าโดนพวกนักมวยเตะก้านคอตาย” ลูกดอกว่า
“ก็อย่าให้เขารู้สิวะ เพชรมันรู้ทางหนีทีไล่ทุกซอกทุกมุมแล้ว ให้เพชรแอบไปสอยมาสิ”
“ไม่เอา ถ้าพริมเห็นเข้าชั้นโดนอัดเละแน่ เค้าไม่อยากจะเจอหน้าชั้นแล้ว”
“แล้วแกอยากเจอหน้าเค้าอยู่รึเปล่าล่ะ” แฉะเหล่
เพชรคิด ได้เจอ ได้เห็นหน้าแว้บๆ ก็ยังดี
“เออๆ เห็นแก่ปากท้องพวกพี่หรอกนะ ฉันไม่ได้อยากเจอยัยขี้งอนนั่นแล๊ว” เพชรเสียงสูงปรี๊ด
ลูกดอกเหล่ “หืม สูงบาดหูเหลือเกิน”
“พูดจริงทั้งนั้น” แฉะเหล่ด้วย
เพชรมองไปทางค่ายศ.อรชร รวบรวมความกล้า แล้วเดินออกไป
ปลัดขิกแอบอยู่ใต้ต้นไม้ ส่องกล้องแอบมองเข้าไปในค่ายศ.อรชร ไข่เค็มกวาดใบไม้ มาเห็นเข้า ก็ทำเป็นกวาดโดนปลัดไป
“เฮ้อ เดี๋ยวนี้พวกโรคจิตชอบแอบดูนักมวยหนุ่มๆนี่มันมีเยอะจริงๆ”
ปลัดลดกล้องมา
“มาดูนักมวยสาวเว้ย”
ปลัดเห็นไข่เค็มจำได้ ไข่เค็มเห็นปลัดก็ตกใจ
“ไอ้เด็กค่ายเมฆดำนี่”
“ปลัด”
ไข่เค็มรีบเผ่น ปลัดจับตัวไว้ได้ทัน หิ้วไข่เค็มขึ้นมา
“จะรีบไปไหน คุยกันก่อนสิ ย้ายมาทำงานค่ายนี้แล้วเหรอ”
“ปล่อย...”
“ปล่อยแน่ แต่ต้องบอกก่อนว่าพริมอยู่ไหน ฉันส่องมาตั้งนานแล้ว ยังไม่เห็นเลย”
“ไม่บอก”
“งั้นฉันจะโทร.เรียกพวกเมฆดำ มาเอาตัวแกกลับไปจริงด้วย”
“บอกแล้วๆ พี่พริม เขาไปกับแฟนเขาไง”
ปลัดปล่อยไข่เค็มทันที
“โอ๊ย”
“แฟน แฟนอะไร น้องพริมไม่มีแฟนสักหน่อย”
“มีแล้ว เมื่อไม่กี่วันก่อนนี้เอง”
ปลัดคิดว่าเป็นเพชร “ไอ้เพชร! ไอ้ชั่ว”
ไข่เค็มบอก “ไม่ใช่ พี่บุญหลงต่างหาก”
“ไอ้นักมวยกล้ามใหญ่ หน้าใสขนดกนั่นอ่ะนะ”
“ใช่ หนูได้ยินเขาตกลงเป็นแฟนกันมากับหูเลย”
เพชรหมอบหลบอยู่ที่ริ้มรั้วค่ายมวย อ้าปากค้าง อึ้ง ตะลึงตะไลกับสิ่งที่ได้ยิน
เพชรทั้งน้อยใจ ทั้งเสียใจเลยเดินหน้าเศร้าหนีกลับเข้ามาในบ้านลิเก
“ได้มะม่วงมากี่ลูก” แฉะถาม
“มีแบบสุกๆ ไหมพี่เพชร” ลูกดอกน้ำลายย้อย
เพชรลงมานั่งชันเข่านิ่งๆ มุมบ้าน
“พี่เพชร...พี่เพชร”
เพชรค่อยๆ ล้มตัวลงนอน แล้วเริ่มสะอื้นฮักๆ แฉะ กะ ลูกดอก เห็นเพชรอยู่ดีๆ ก็ร้องไห้ ต่างพากันตกใจ
“เฮ้ย”
ปลัดเดินเซ็ง บ่นมาตลอดทาง
“ไอ้บุญหลง ไอ้บุญหลงเนี่ยนะ ฮึ่ย น้องพริมของพี่”
อีกด้านหนึ่ง จริยากำลังเดินสวนมา จริยาก็บ่นมาตลอดทาง
“โอ้ย อยู่ไหนกันเนี่ย ไม่รู้จะไปตามที่ไหนแล้วนะ”
ทั้งสองเดินสวนกัน ต่างคนต่างสบถออกมาพร้อมๆ กัน
“โฮ้ย”
ทั้งคู่อึ้งไปชั่วขณะ แล้วหันมามองกัน งงๆ ที่มาเจอกันโดยบังเอิญ
เพชรนั่งซึมกะทือ แฉะ กะ ลูกดอกนั่งประกบปลอบใจ
“เงินก็หมดตัว มวยก็ชกไม่ได้ แถมยังอกหักอีก”
“ฮั่นแน่ นี่พี่ยอมรับว่าชอบพี่พริมเขาแล้วเหรอ” ลูกดอกแหย่
“ใช่เวลามาแซวไหม” แฉะดันแซวเอง “แต่ใครๆ ก็ดูออกทั้งนั้นแหละเนอะ”
เพชรมองแฉะเซ็งโครตๆ
“อูย”
“ยกเว้นพริมเนี่ยแหละ ที่ไม่รู้” เพชรบ่น
“ตอนนี้เขาก็ได้ดีไปแล้ว ทำใจเถอะพี่” ลูกดอกปลอบพาซื่อ
แฉะด่า “ลูกดอก แกปลอบคนเป็นไหมเนี่ย”
“ก็จริงนะ บุญหลงดีกว่าฉันทุกอย่าง แถมพริมยังเกลียดฉันจะตาย เศร้าไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา”
“ใช่ เลิกเศร้าเถอะเนอะ” ลูกดอกพยักพเยิด
เพชรกลั้นน้ำตาเหมือนจะสำเร็จ
“เยี่ยมมากพี่เพชร เป็นลูกผู้ชาย ใจต้องอดทน” ลูกดอกพูดไม่ทันขาดคำ
เพชรปล่อยโฮ “ฮือ.....” อีกชุด แล้วลงไปนอนร้องไห้ต่อ “แต่เลิกเศร้าไม่จริงๆ ฮือๆๆๆๆๆ”
แฉะ ลูกดอกเซ็ง “เฮ้อ...”
เพชรนอนขด
จริยา แอบเดินตามปลัด ปลัดเดินๆอยู่ ก็รู้สึก เหมือนมีอะไรตามหลังมา หันไปก็ไม่เจอ
ปลัดเลยเริ่มออกวิ่ง จริยาก็วิ่งตาม ปลัดวิ่งเร็วขึ้น จริยาก็เพิ่มสปีดตาม สุดท้ายปลัดเบรคกลางคัน จริยาชนปลัดเข้ามาอย่างจัง
“โอ๊ย”
“ตามฉันมาทำไม”
“เปล่าตาม ปลัดแหละมาเดินนำฉันเอง”
“ดี งั้นก็เดินต่อไป ฉันจะไปอีกทางเอง”
จริยายืนนิ่งๆ สักพัก แล้วจะออกเดิมตามปลัด แต่พอหันมาเห็นว่าปลัดยืนดักอยู่
“แล้วยังจะบอกว่าไม่ได้ตามอีก”
“ก็ฉันไม่รู้จะไปไหนนี่”
“ไปตามพวกลิเกไป”
“ก็พวกนั้นหายไปไหนก็ไม่รู้ พร้อมข้าวของหมดเลย ฉันเลยไม่รู้จะไปไหน”
“กลับบ้านไปสิ”
“ปลัดยึดบ้านลิเกไปแล้วไงจำไม่ได้เหรอ”
“แล้วจะไปไหน”
“ไม่รู้เหมือนกัน ปลัดไปไหนอ่ะ”
“จะมาตามฉันทำไม เอางี้...ฉันคืนบ้านให้”
จริยางง “คืนให้”
“ให้เธอคนเดียว” ปลัดขิกบอก
จริยาตาโต ความตกใจมีมากกว่าความดีใจ
อ่านต่อตอนที่ 25
