ลิเกหมัดสั่ง ตอนที่ 25
ทั้งสองคนมาหยุดอยู่หน้าบ้านลิเก จริยายังลังเล ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ ต้องถามย้ำ
“ให้ฉันอยู่จริงๆ เหรอ”
“ตั้งแต่ยึดมาก็ไม่ได้ใช้ทำไร เธอมานอนเฝ้าให้หน่อยละกัน”
“ได้ค่ะ”
“ถ้ามีขโมยขึ้นบ้าน ก็ตะโกนบอกชาวบ้านด้วย”
“ได้ค่ะ”
“แต่ถ้าคนเดินผ่านไปผ่านมา ไม่ต้องนะ”
จริยาเคลิ้ม “ได้...” แล้วนึกได้ “เฮ้ย ฉันไม่ใช่หมา”
“แต่ฉันให้เธออยู่เฝ้าแค่คนเดียว ห้ามคนอื่น เธอคนเดียวเท่านั้น”
“ได้เลย”
เสียงกรี๊ดตอนเดินผ่านหน้าบ้านเมื่อเช้า ดังเข้ามาในหัวจริยา
ปลัดเดินออกไป จริยารีบคว้าไว้
“เดี๋ยวๆ ปลัด”
“อะไรอีก”
“ไม่เอา ฉันไม่อยู่คนเดียวนะ บ้านนี้มันมีผี”
ปลัดไม่เชื่อนัก “ห๊ะ”
“ฉันได้ยินกับหู เมื่อเช้ามีเสียงเปรตร้องระงมเลย”
“ผีเปรต”
ปลัดทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ
เพชรเดินมากับแฉะ และลูกดอก เพชรนั้นหน้าตาเศร้าซึม แฉะมาหยุดที่ใต้ต้นมะม่วง
“ต้นนี้แหละ” แฉะบอก
”ดึกแล้ว คงไม่มีใครเห็นแล้วละเนอะ ไป พี่เพชรขึ้นขี่หลังฉันเลย”
เพชรยืนนิ่งหน้าเศร้าอยู่อย่างนั้น
“เพชร เพชร งั้นฉันปีนเอง แกยืนดูต้นทางไว้นะเพชร”
เพชรยังเอาแต่ยืนซึม
“มันจะรอดไหมวะเนี่ย” แฉะเซ็ง
“รีบปีนขึ้นไปเก็บมะม่วงดีกว่าพี่”
แฉะขี่หลังลูกดอก แล้วขึ้นไปจับกิ่งไม้ ลูกดอกช่วยดันก้นแฉะอยู่โดยนึกว่าเป็นเพชร
“พี่เพชร อย่าลืมดูคนไว้นะพี่”
เพชรถอนหายใจ แล้วหันหน้าไปอีกทาง เจอพริมยืนเท้าสะเอวจ้องอยู่ เพชรเซ็งหนักคิดว่าเป็นภาพหลอน
“ไปไหนก็เห็นแต่พริมมาหลอกหลอนเนอะเรา”
พริมกระแอม “อะแฮ่ม”
“เสียงก็หลอน” เพชรว่า
พริมตีเพชรเผียะ
“นี่”
“โอ๊ย นี่เราจินตนาการได้ถึงขนาดสัมผัสเลยเหรอเนี่ย”
“จินตนาการไรล่ะ ก็ฉันนี่แหละ”
“พริม”
แฉะร้องขึ้น “โอ๊ย เลิกเพ้อถึงพริมได้แล้ว บอกให้ดูต้นทาง”
ลูกดอกหันมาเจอพริม
“เฮ้ย พี่พริม”
ลูกดอกตกใจเสียการทรงตัว พากันล้มลงทั้งคู่ เพชรและพริมยืนจ้องหน้ากันอยู่
ส่วนปลัด เดินนำเข้ามาในบ้านลิเกกับจริยา มองไปรอบๆ
“ไม่เห็นมีอะไรเลยคิดจะหลอกให้ฉันกลัว แล้วยกบ้านนี้คืนให้พวกเธอใช่ไหม”
“มันมีจริงๆ”
“ไหนอ่ะ”
“ผีมันไม่มาตอนสว่างหรอกน่า”
“งั้นก็ปิดไฟ” ปลัดปิดไฟ
จริยารีบเปิด “ปิดทำไมเล่า”
ปลัดปิดไฟอีก “ก็จะได้รู้กันเลยไง ว่ามันมีผีไหม”
จริยาไมยอม รีบเปิดไฟ
“ไม่เอา ไม่อยากเห็น”
“ก็ฉันอยากเห็น”
ปลัดจะปิดไฟ จริยายื้อแย่งกับปลัด สุดท้ายจริยากระโดดขึ้นหลังปลัด
“ไม่ให้เปิด”
ปลัดทั้งรำคาญทั้งโมโห “โอ๊ย ยัยบ้า”
ฝ่ายพริมยืนประจันหน้ากับเพชรอยู่ตรงต้นมะม่วง
“ทำอะไรกัน”
แฉะ กะลูกดอกอ้ำอึ้ง
“เอ่อ...เอ่อ...มา...”
แฉะเอาแต่ อึกอัก เพชรเลยพูดแทรกขึ้น “เราหิว เลยมาขโมยมะม่วง”
“พี่เพชร” ลูกดอกตกใจ
“ฉันเคยพูดแล้ว ว่าจะไม่โกหกพริม”
เพชรมองหน้าพริมนิ่งๆ พริมบอกว่า
“แล้วเธอก็เคยพูดไว้ด้วย ว่าจะไม่ยุ่งกับที่นี่อีก กลับไปซะ”
“เค้าไล่แล้วก็ไปเถอะเพชร” แฉะอับอาย
“พี่แฉะกับลูกดอกไปก่อนเถอะ ฉันมีเรื่องจะขอคุยกับพริมหน่อย”
แฉะ ลูกดอกมองหน้ากัน แล้วยอมออกไป
เหลือพริมกับเพชรจ้องหน้ากัน
ลิเกหมัดสั่ง ตอนที่ 25 (ต่อ)
แฉะ ลูกดอก เดินหิวกลับมาทางบ้านลิเก
“ดีเหมือนกัน เคลียร์ให้จบๆ กันไปเลย จะได้เลิกยุ่งเกี่ยวกันซะที”
“เค้าจบแต่เราไม่จบน่ะสิ ของกินยังหาไม่ได้เลย” แฉะว่า
“ตอนนี้ก็เหลือแต่หญ้ากับใบไม้หลังบ้าน เราเด็ดกินไปพลางๆ ก่อนละกันเนอะ”
ลูกดอก แฉะชะงัก มองหน้ากัน
แฉะรีบพูดขึ้นมาก่อน “ชั้นจองดอกชบา”
“ชั้นเฟื่องฟ้าก็ได้เอา”
ทั้งสองวิ่งแข่งกันไปทางบ้านลิเก
พอแฉะ กะ ลูกดอก วิ่งมาถึงหน้าบ้านก็ชะงัก เพราะเห็นไฟในบ้านกำลังเปิด ปิด รัวๆ สองคนมองหน้ากันงงๆ
ส่วนทางฝ่ายพริมยืนนิ่งๆ รอให้เพชรพูดอยู่ เพชรก็มองพริมนิ่ง อยู่นานทีเดียว
พริมชักเริ่มเมื่อย ปัดยุงที่ขา สักพักทนไม่ไหวตบยุงอย่างหงุดหงิด
“ตกลงมีเรื่องอะไรจะพูดไหมเนี่ย”
พริมเริ่มสะบัดขา ไล่ยุงแรงขึ้น
“เธอคบกับหลงแล้วเหรอ”
พริมชะงัก “รู้ได้ไงอ่ะ”
“จริงใช่ไหม”
พริมเงียบไปสักพัก “อืม...”
เพชรพยักหน้า แล้วหันจะเดินกลับบ้าน พริมตะโกนเรียกไว้
“ถามแค่นี้เองเหรอ”
เพชรหันมา
“จริงๆ ก็มีอีก แต่พอแค่นี้ดีกว่า ขอบคุณนะที่ยอมคุยด้วย”
“อืม”
เพชรเดินออกไป สักพักทนไม่ไหว ย้อนกลับมาถาม
“ทำไมอะ ทำไมถึงคบกับหลง”
“แล้วทำไมฉันจะคบไม่ได้” พริมย้อน
“ตอบคำถามชั้นสิ ตอบไม่ได้เหรอ”
พริมตอบว่า “1. เพราะเขาเป็นคนดี 2. เพราะเขาไม่เคยทำให้ฉันเสียใจ 3. เพราะเขาเห็นฉันมีความหมายไงเพชร หลงเขาเห็นว่าฉันมีค่า แบบที่เธอไม่เคยมองเห็น”
“แล้วถ้าฉันบอกว่า ฉันยอมเสียเงิน 2 ล้าน ยอมไม่มีเงินมาไถ่บ้าน ยอมไม่มีเงินมาทำคณะลิเก ยอมเสียอนาคตในวงการบันเทิง เพื่อกลับมาเจอเธอล่ะ มันพอจะพิสูจน์ได้มั้ยว่าฉันเห็นเธอมีค่าแค่ไหน”
“หมายความว่ายังไง”
“ฉันเองที่เป็นคนฉีกสัญญา เพราะฉันเลือกที่จะกลับมาอยู่ที่นี่ กับเธอ”
พริมนิ่งงันไป
“แต่เธอคงไม่เชื่อฉันอยู่ดี เพราะในสายตาเธอ ฉันก็เป็นแค่ไอ้เพชร ลิเกจอมกะล่อน อยู่วันยังค่ำ”
เพชรเดินออกมา พริมอึ้ง สับสนไปหมด
ฟากแฉะ กะลูกดอก แอบเกาะขอบหน้าต่างด้านนอก ดูข้างในบ้านเห็นปลัด กับ จริยาทะเลาะเรื่องเปิด ปิดสวิตช์ไฟอยู่ แฉะ ลูกดอก รีบก้มลงมา
“เฮ้ย ไอ้ปลัด กับจริยา”
“เออใช่ พี่จริยา นี่”
ลูกดอกนึกได้ “เราลืมพี่จริยาไปได้ไงเนี่ย”
“แล้วสองคนนี้ มาที่นี่ได้ไงเนี่ย”
“หรือเค้ารู้แล้วว่าเราแอบเข้ามาในบ้าน”
แฉะ กะ ลูกดอก พากันเงี่ยหูฟัง
ปลัดกับจริยาทะเลาะกันอยู่ จนจริยาหมดแรง นั่งพัก
“เออ ยอมแล้วใช่ไหม”
จริยาพยักหน้า เพราะเหนื่อยมาก พูดไม่ไหว
“ดี เพราะฉันก็ไม่ไหวเหมือนกัน”
ปลัดล้มลง ทั้งสองนั่งข้างกันอย่างหมดแรง
จริยาหอบแฮกๆ “ออกไปจากบ้านนี้เถอะ ฉันกลัว”
ปลัดลิ้นห้อย “ไม่ ฉันอยู่จะพิสูจน์”
“ไม่เอา”
“เอ๊ะ ก็จะอยู่ไง”
“เออ งั้นไปดูไป เดินไหว ก็ไป”
ปลัดหอบลิ้นห้อย “เออ ฉันจะพิสูจน์ให้เห็นเอง ว่าที่นี่ไม่มีผี”
ทั้งสองนั่งหมดแรง ไม่มีใครขยับ
“ก็ไปสิ”
“พักก่อน”
แฉะได้ยินว่าที่บ้านลิเกมีผีก็ตกใจ
“เฮ้ย ที่นี่มีผี”
จริยายืนยันกับปลัด
“นี่ฉันพูดจริงๆ นะ เมื่อเช้าตอนเดินผ่านบ้านนี้ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้องเต็ม 2 รูหูเลย ได้ยินเสียงอะไร อู๋ๆ หนูๆ ด้วย มันต้องเป็นเสียงเปรตแต่แน่เลย ปากเท่ารูเข็ม เลยพูดได้แต่เสียงนี้”
สองคนเกาะขอบหน้าต่างด้านนอกมองอยู่ ลูกดอกครุ่นคิด
“เสียงกรีดร้อง อู๋ๆ หนูๆ”
ลูกดอกคิดถึงตอนหาของกิน เพชรคว้าบะหมี่มาโชว์แฉะกับลูกดอก มีหนูตัวใหญ่เกาะติดมาด้วย
“อ๊าย”
เพชรกรี๊ดตาม “อ๊าย หนู”
แฉะ กะ ลูกดอก คิดสักพักก็นึกออก ว่าที่แท้เป็นอย่างนี้ นี่เอง
“อ๋อ”
สองคนนึกขึ้นได้ว่าเสียงดังไป รีบเอามือปิดปาก
ปลัด และจริยามองหน้ากันเลิกลักอยู่ในบ้านลิเก
“เสียงไรอ่ะ”
“นั่นไง เสียงผี” จริยาบอก
“ไม่ใช่หรอกน่า เดี๋ยวฉันพิสูจน์ให้ดูเอง ว่าที่นี่ไม่มีผี เอาให้แน่ใจทุกซอกทุกมุมเลย”
ลูกดอก กะ แฉะเกาะขอบหน้าต่าง มองหน้ากัน
“เฮ้ย ถ้าปลัดเข้าไปดูในห้อง ก็ต้องเห็นของๆ พวกเราแน่เลย”
“งั้นเราต้องรีบไล่มันไปก่อน”
“ไล่ยังไง ขืนออกไปพวกเราก็โดนจับได้สิพี่”
“ก็อย่าออกไปในฐานะตัวเองสิวะ” แฉะว่า
ลูกดอกงง “พี่จะติดหนวดออกไปหรือไง”
“ให้ผีมาไล่แทนดิ”
ลูกดอกมองแฉะ แล้วเก็ตทันที พยักหน้าหงึกๆ
พริมกลับมาคุ้ยขยะหลังค่าย หาของขวัญของเพชร ที่ทิ้งไป แต่ไม่เจอสักที จนไข่เค็มเดินเข้ามา พร้อมกล่องกระจับ
“หานี่อยู่เหรอจ๊ะ”
พริมเงยหน้ามาเห็น ก็ทำตัวไม่ถูก
“เอ่อ ขอบใจนะ รู้ได้ไงว่าพี่หาอยู่”
“ก็แหม ของที่พี่เพชรอุตส่าห์หาซื้อมาให้นี่จ้ะ พี่พริมไม่ทิ้งหรอก”
พริมหมั่นไส้ “แสนรู้นักนะ”
“แล้วทำไมพี่พริมเพิ่งจะกลับมาหาล่ะจ๊ะ”
“ก็...เพราะเรื่องที่เขาอุตส่าห์ลำบากหาซื้อกระจับมาให้พี่ อาจจะเป็นความจริงก็ได้ เพชรคงละเอียดอ่อนกว่าที่พี่คิดไว้น่ะ ดูอย่างเรื่องวันเกิดพี่สิ ขนาดพี่ไม่เคยบอก เขาก็ยังรู้เลย”
“แหม หนูก็รู้เหมือนกัน ไม่เห็นชมหนูเลย”
“ไข่เค็มก็รู้เหรอ”
“ใช่จ้ะ ก็หนูอยู่ด้วยตอนที่พี่บุญหลงบอกพี่เพชร”
“หมายความว่าไง เพชรถามหลงเหรอ”
“เปล่าจ้ะ อยู่ๆ พี่บุญหลงก็มาบอกพี่เพชรเองเลย เพราะพี่หลงอยากให้พี่พริมฝันดี เห็นเขาว่าอย่างนั้นน่ะจ้ะ”
พริมนี่อึ้งไปเลย
ลิเกหมัดสั่ง ตอนที่ 25 (ต่อ)
ท่ามกลางความมืดมิดในบ้านลิเก ปลัดกับจริยามองไปรอบๆ บ้าน
“เริ่มจากตรงไหนก่อนดีล่ะ”
“ปลัดอย่าไปเลย”
“ห้องนี้ก่อนละกัน”
ปลัดกำลังจะไปเปิดประตูห้อง ลูกดอกก็วิ่งตัดหลังปลัดกับจริยาไปแว่บๆ
จริยาผวากลัว “ใครอ่ะ”
ปลัดมองไปรอบๆ
“ตาฝาดแล้วมั้ง”
“ปลัด เราไปจากที่นี่กันเถอะ”
“เออน่า ขอดูให้ครบทุกห้องก่อน”
ปลัดจะเปิดประตูห้อง
แฉะสไลด์เก้าอี้มากระแทกที่ประตูจังๆ เสียงประตูปิดปัง
ปลัดร้องลั่น “เฮ้ย จริยา โยนเก้าอี้มาทำไม”
จริยายืนอยู่หลังปลัดเสียงสั่น “ฉะ...ฉันอยู่นี่ มะ...ไม่ได้แตะ เก้าอี้ เลย...”
“อ้าว งั้นก็...”
เสียงทุบผนังดังขึ้นจากในครัว เป็นฝีมือ แฉะและลูกดอก แฉะเปิดปิดไฟรัวๆ
ปลัดชักกลัว ปากสั่น “กลัวละจ้ะๆๆ ไม่ลบหลู่ละจ้ะ”
ปลัด กะ จริยากลัวลนลาน หลังพิงประตู แล้วอยู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ทั้งสองตกใจ
“พี่แฉะ ลูกดอกเปิดประตูให้หน่อย”
จริยาจำได้ “เสียงเพชรนี่”
“พี่แฉะ ลูกดอก เร็วเข้า เดี๋ยวไอ้คุณปลัดก็มาเห็นเข้าหรอก เร็ว”
ปลัดเปิดประตู เจอเพชรจังๆ เพชรอึ้ง
“ไอ้ที่เหลือ อยู่ไหน ออกมา!”
เพชร แฉะ ลูกดอกนั่งคุกเข่าก้มหน้าเรียงกันสามคนอยู่ตรงบันไดขึ้นชั้น 2
“พวกแกกล้ามากนะ”
จริยาเสริม “ที่ทิ้งฉันไว้ที่วัดแบบนั้นน่ะ”
ปลัดโมโห “ไม่ใช่”
จริยาเถียง “ใช่”
“ไม่ใช่ตอนนี้ ไว้ไปคุยกันที่อื่น” ปลัดหันมาเอาเรื่องกับเพชร “แอบเข้ามาอยู่ในบ้านชั้นได้ไง”
“โธ่ คุณปลัด ไหนๆ บ้านก็ปล่อยทิ้งไว้เปล่าๆ ไม่ได้ทำอะไรยู่แล้ว เรามาขออาศัยแค่นี้เอง มีมนุษยธรรมหน่อยสิ” แฉะบ่น
“จริงด้วย บ้านมีไว้ให้คนอยู่นะครับ” ลูกดอกผสมโรง
เพชรอ้อน “นะปลัด นะ นะ นะ”
ปลัดบอก “ก็ได้”
พวกเพชรยิ้ม
“บ้านต้องมีคนอยู่ แต่ถ้าไม่มีบ้าน คนก็ไม่ได้อยู่ใช่ไหม งั้นอย่ามีมันเลยถอน รื้อ โล่ง”
พวกเพชรร้องลั่น “เฮ้ย”
“ก็นี่มันบ้านฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้”
เพชรท้วง “เดี๋ยวก่อน แต่ปลัดพูดไว้นี่ ว่าถ้าสามารถไถ่บ้านคืนได้...”
“ภายในกำหนด แล้วนี่ ก็เหลืออีกแค่อาทิตย์เดียว พวกแกจะไปหาเงินจากไหนทัน”
เพชรบอก “แต่ก็ยังมีเวลา”
“ซึ่งน้อย” ปลัดว่า
“งั้นภายใน 1 อาทิตย์ ปลัดก็ต้องห้ามแตะต้องบ้านนี้ แล้วฉันจะหาเงินมาไถ่เอง”
“ขอให้เป็นงั้นจริงเถอะ แต่ถ้าครบ 1 อาทิตย์ แล้วยังไม่ได้เงินล่ะก็ จะไม่เหลือซากบ้านให้พวกแกแอบมาอยู่เลย”
พวกเพชรเครียด
“ไปล่ะ”
จริยาเซ็ง “ไงล่ะ ไม่ยอมพาฉันมาด้วย อีปลัดเลยตามมาเจอเลย”
“ชักศึกเข้าบ้าน ยังจะมาพูดดีอีก” แฉโมโห
“พอเถอะทุกคน อย่าทะเลาะกันเองเลย มาหาทางรักษาบ้านนี้กันดีกว่า”
เพชรมองบ้านอย่างหมดหวัง
รุ่งเช้า พริมนั่งมองกล่องกระจับ แล้วคิดถึงคำพูดเพชรเมื่อวานนี้
“แล้วถ้าฉันบอกว่า ฉันยอมเสียเงิน 2 ล้าน ยอมไม่มีเงินมาไถ่บ้าน ยอมไม่มีเงินมาทำคณะลิเก ยอมเสียอนาคตในวงการบันเทิง เพื่อกลับมาเจอเธอล่ะ มันพอจะพิสูจน์ได้มั้ยว่าฉันเห็นเธอมีค่าแค่ไหน”
“หมายความว่ายังไง”
“ฉันเองที่เป็นคนฉีกสัญญา เพราะฉันเลือกที่จะกลับมาอยู่ที่นี่ กับเธอ”
แล้วคิดถึงอีกเหตุการณ์ ตอนนั้นไข่เค็มบอกว่า “เปล่าจ้ะ อยู่ๆ พี่บุญหลงก็มาบอกพี่เพชรเองเลย เพราะพี่หลงอยากให้พี่พริมฝันดี เห็นเขาว่าอย่างนั้นน่ะจ้ะ”
พริมถอนหายใจ บุญหลงเดินเข้ามาหา
“พริม”
พริมรีบซ่อนกล่องกระจับ “มีอะไรหลง”
บุญหลงเห็นพริมซ่อนกล่อง แต่ก็ทำเป็นไม่เห็น
“ไปกินข้าวกันเถอะ”
“ได้ๆ เดี๋ยวตามไปนะ”
บุญหลงพยักหน้า แล้วเดินออกไป แต่แอบหันมามอง เห็นพริมหยิบกล่องนั้นขึ้นมา
พวกเพชร แฉะ ลูกดอก นั่งกลุ้มในลานวัด
“อาทิตย์เดียวจะทำไรได้ ข้าวจะกินยังไม่มีเลย”
“ถ้าพี่เพชรชกมวยไม่ได้แล้ว เราไปลองชกกันไหมพี่แฉะ”
“เดี๋ยวฉันจะชกแกก่อนคนแรกเลย” แฉะว่า
“ไม่ต้องคิดไปไหนไกลหรอก ยิ่งมีเวลาน้อย เรายิ่งต้องกลับไปทำสิ่งที่พวกเราทำได้ดีที่สุด”
“อยู่เฉยๆ อ่ะเหรอ” แฉะประชด
เพชรเซ็ง “พี่แฉะ”
“ก็จริงนี่ ตอนนี้เราไม่มีอะไรติดตัวเลย จะให้กลับไปเล่นลิเกหรือไง”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“ทั้งๆ ที่เราไม่มีชุดลิเก ไม่มีเครื่องดนตรี อุปกรณ์อะไรเลยนะพี่”
“แต่เรามี”
เพชรชี้ไปที่สมองตัวเอง
ลิเกหมัดสั่ง ตอนที่ 25 (ต่อ)
เพชร แฉะ ลูกดอก จริยา เทของทุกอย่างจากกระเป๋ามารวมกัน มีเสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัวเล็กน้อย
จริยาถามทุกคนหน้าเครียด “เอาจริงเหรอ”
“นี่แหละ เราจะทำคณะลิเกสมัยใหม่ ไม่ต้องมีเครื่องประดับวิบวับ ก็ให้คนเห็นว่า เราสามารถแสดงลิเก ที่มาจากจิตวิญญาณได้”
“พี่หมายถึงลิเกแบบจนๆ ใช่ไหม” ลูกดอกว่า
เพชรบอก “เออน่า มา ลองดู”
“ไม่เอาอ่ะ แบบนี้ฉันไม่เล่นนะ”
ทั้งสามคนมองหน้าจริยานิ่งๆ แล้วคุยต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไป เริ่มเลย” เพชรชี้บอกกะลูกดอก
จริยาเซ็ง “อ้าว ไม่ง้อหน่อยเหรอ”
ถัดมา เพชร แฉะ ลูกดอก จริยา ใส่เสื้อยืดสีดำ และเอาเสื้อตัวอื่นๆ มากลัดให้ได้ทรงชุดคล้ายกับชุดลิเก ใช้ก้านไม้กวาดแทนดาบ แฉะในชุดแบบเดียวกัน วิ่งถือถังสีเก่าๆ มา เคาะจังหวะ
“เป็นไง พอได้นะ”
“แค่นี้ก็พอแล้ว พวกเรามันลูกลิเก ต่อให้ไม่มีอะไรเลย เราก็เล่นได้ ฉันจะต้องทำให้เพชรสำเริง ได้กลับมาเป็นที่โจษจันอีกครั้งหนึ่ง”
“ไม่ใส่ได้ไหมอ้ะ” จริยาบ่น
“ไป” เพชรไม่สนใจ
จริยาเซ็ง “โอย สนใจกันบ้างสิ”
ที่ลานเอนกประสงค์กลางตลาด เพชร ลูกดอกกำลังรำฉากต่อสู้อยู่ แฉะนั่งตีถัง จริยานั่งปรบมือให้จังหวะ ปากก็บ่น
“โอ๊ย ตบจนมือด้านหมดแล้ว”
“มันด้านมานานแล้ว อย่าสำออย” แฉะว่า
มีคนดูอยู่ 4 คน หนึ่งในนั้น คือ ไข่เค็ม เพชร กะ ลูกดอกกำลังสู้กันใหญ่ แฉะตีถัง เคาะสังกะสี เคาะขวด จริยาปรบมือรัวๆ ลูกดอกแอบคุยกับเพชร ขณะแสดง แต่ปากไม่ขยับทั้งคู่
“ทำไมไม่มีคนเลยล่ะพี่”
“เดี๋ยวสักพักก็คงมีมาเพิ่มมั้ง”
คนดูเดินออกทีละคนสองคน
“นั่นไงไปตามเพื่อนแล้ว” เพชรว่า
“พี่มองโลกในแง่ดีไปไหมเนี่ย”
“เล่นไปก่อน ถึงไม่มีคนดู เราก็ต้องเล่นเต็มที่” เพชรบอก
“ก็ได้”
ลูกดอกแสดงว่าโดนเพชรแทง
“เฮื่อ!”
ลูกดอกลงไปนอนตาย ไข่เค็มตบมือรัวๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ
ชาวบ้านยืนต่อคิวรับเงินจากปลัดอยู่ในตลาด
“อ่ะใจเย็นๆ ค่อยๆ วันนี้ฉันพกเงินมาพอสำหรับทุกคน แต่อย่าลืมรับเงินไปแล้วต้องทำไง…”
ชาวบ้านหญิงตอบ “ห้ามไปดูลิเกคณะเพชรสำเริงจ้ะ”
“ดีมาก ไปดูลิเกเสียเงิน แต่ถ้าไม่ไปดู ได้เงิน ดีมั้ยล่ะ ฮ่าๆๆๆ”
ปลัดยิ้มกริ่ม
ตรงลานเอนกประสงค์ในตลาด เพชร แฉะ และลูกดอก นั่งเก็บของไข่เค็มเดินเข้ามาปรบมือให้
“สนุกมากเลยพี่เพชร”
“ขอบใจนะ ที่ให้กำลังใจ” เพชรยิ้มแห้งๆ
“ไม่ได้ให้กำลังใจ สนุกจริงๆ หนูว่าพวกพี่สร้างสรรค์มากเลย”
“แต่คนอื่นเขาคงไม่สนใจ”
“ใช่ ลิเกอะไร ไม่มีชุด ไม่มีนางเอก” จริยาบ่นบ้า
แฉะหมั่นไส้ “ถึงมี ก็ไม่ใช่แกอยู่ดี”
“คนดูก็น้อยลงทุกทีๆ” ลูกดอกเซ็ง
“อย่างนี้เราจะหาเงินล้านทันเหรอเพชร” แฉะถามหน้าเครียด
เพชร แฉะ ลูกดอก ถอนหายใจเฮือก
จังหวะนี้ มีรถประชาสัมพันธ์รายการแข่งร้องเพลงลูกทุ่ง “เดอะ ลูกทุ่ง” เสียงประกาศดังขึ้นว่า
“ใกล้เข้ามาแล้วนะครับ อีกอาทิตย์เดียว สำหรับการแข่งรายการ เดอะ ลูกทุ่ง ที่จะเฟ้นหาวงลูกทุ่งหน้าใหม่ ไปแข่งระดับประเทศ ชิงเงินรางวัล 5 ล้านบาท”
“นั่นสิ จะหาเงินล้านได้จากที่ไหน” เพชรบ่น
เห็น เพชร แฉะ ลูกดอก จริยา เอาแต่ถอนหายใจ ไข่เค็มมองแล้วถามขึ้น
“พวกพี่หาเงินล้านอยู่ใช่ไหมจ๊ะ”
“ก็ใช่น่ะสิ เด็กคนนี้นี่ย้ำคิดย้ำทำจริง” จริยาหงุดหงิด
“ก็นั่นไงจ๊ะ” ไข่เค็มชี้ไปที่รถประชาสัมพันธ์ “รายการเดอะลูกทุ่ง”
“ฉันเคยดูๆ เงินรางวัลตั้ง 5 ล้านแน่ะ” ลูกดอกตื่นเต้น
แฉะท้วง “แต่...นั่นประกวดวงลูกทุ่งนะ”
“อ้าว แล้วลิเกไม่เหมือนลูกทุ่งเหรอจ๊ะ หนูว่ามันดูคล้ายๆ กันนะ” ไข่เค็มสงสัย
“ใช่ คล้าย คล้ายมาก” เพชรว่า
ไข่เค็มบอก “งั้นก็น่าจะสมัครนะจ๊ะ”
“ใช่ น่าสมัคร”
เพชรเอาด้วย
อ่านต่อตอนที่ 26
