เพลิงพ่าย ตอนที่ 12
บริเวณโถงบ้านวิเศษมฆวัน วุฒิผุดลุกขึ้นอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงไอลดา
" โอ๊ะ...ฬุรีย์"
วุฒิรีบวิ่งขึ้นบันไดไปทันที เห็นไอลดาอยู่ที่พื้นบันได วุฒิรีบเข้าไปประคอง
"ลดา...เกิดอะไรขึ้น ลดา"
ไอลดายังไม่ทันตอบ วุฒิมองไปที่เวฬุรีย์ ซึ่งมีสีหน้าตกใจ
"เธอผลักลดาใช่ไหมฬุรีย์"
เวฬุรีย์ไม่ตอบ ไอลดารีบพูด
"เปล่าค่ะ ลดาลื่นตกบันไดเอง"
วุฒิมองมองหน้าทั้งคู่ ไม่เชื่อ
"โธ่...ลดา" เขารู้สึกได้ทันที อยากถามนักว่า ทำไมยังจะแก้ตัวให้น้องอีก
เวฬุรีย์เข้าใจความหมายของวุฒิ
"ถึงยังไงพี่วุฒิก็เชื่อว่าฬุรีย์เป็นคนทำอยู่ดี ฬุรีย์ไม่เคยเป็นคนถูกในสายตาพี่วุฒิเลย"
พูดจบฬุรีย์ก็รีบวิ่งเข้าห้องไป
"ฬุรีย์"
ไอลดาจะตามฬุรีย์ไป แม้จะลุกไม่ค่อยไหวเพราะเจ็บสะโพก แต่วุฒิรั้งไว้
"อย่าเพิ่งขยับตัวนะ ลดาเจ็บตรงไหนหรือเปล่า"
ไอลดาดูที่ข้อศอก เห็นมีเลือดไหล ข้อศอกแตก วุฒิจับใบหน้าไอลดาที่ฟกช้ำ
"พี่พาลดาไปที่คลินิกนะ"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ลดาอยากคุยกับฬุรีย์ก่อน ท่าทางฬุรีย์แปลกๆ"
"ฬุรีย์ก็เป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว"
"แต่ลดารู้สึกว่าวันนี้ฬุรีย์เหมือนมีอะไรไม่สบายใจมาก"
"อย่าเพิ่งห่วงคนอื่นเลยลดา ห่วงตัวเองก่อนเถอะ พี่จะพาไปทำแผลก่อน แล้วค่อยกลับมาดูฬุรีย์ก็ได้ ไปเถอะจ้ะ"
วุฒิช่วยพยุงไอลดาออกไป
เวฬุรีย์แง้มประตูมองจากห้องนอน แววตาเคียดแค้นโกรธคนทั้งโลก
ภายในห้องนอน เวฬุรีย์พูดกับตุ๊กตาลูซี่ที่ถืออยู่ในมือ
"แค่ตกบันไดพี่วุฒิเป็นห่วงยังกับมันจะตาย ส่วนฉันล่ะ...ฉันถูกไอ้ธมมันย่ำยีทำลายแต่ไม่มีใครห่วงฉันเลย"
เวฬุรีย์บีบคอตุ๊กตาเหมือนเป็นตัวแทนไอลดา
"เป็นเพราะนังไอลดาคนเดียว มันต้องช่วยฉันชดใช้ นังไอลดา มันต้องชดใช้ทั้งหมด"
เวฬุรีย์ สีหน้าแววตาโหดเหี้ยมดุดัน
ภายในห้องทำแผล มฆวันคลินิกไอลดาทำแผลเสร็จ มีพลาสเตอร์และผ้าก๊อซปิดตามตัว
มณไฑถือฟิล์มเอ็กซเรย์เข้ามา พลางส่องดูไปด้วย
"โชคดีที่ไม่มีกระดูกแตกหักนะครับ มีแค่รอยฟกช้ำตามลำตัวและสะโพก แล้วก็บาดแผลภายนอกเท่านั้น"
"งั้นลดาก็กลับบ้านได้เลยใช่ไหมคะ"
"พี่ว่าลดาอยู่พักฟื้นที่นี่ก่อนดีกว่า"
"ไม่ได้หรอกค่ะ ลดาเป็นห่วงฬุรีย์ แล้วก็ต้องกลับไปเตรียมงานคุณแม่ด้วย"
"ผมจะไปดูฬุรีย์ให้เอง"
"แต่ว่า...ลดาอยากไป"
"ลดาพักผ่อนก่อน ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นนะจ๊ะ พี่ขอร้อง ส่วนเรื่องงานพี่จะช่วยเตรียมให้"
"พี่วุฒิคะ...ลดา"
"ทำตามที่คุณวุฒิบอกเถอะครับลดา ร่างกายไม่ไหวก็อย่าฝืน ไม่อย่างนั้น พรุ่งนี้ถ้าแผลระบม ลดาอาจจะไปที่วัดไม่ไหว จะยิ่งแย่นะครับ"
ไอลดานิ่งไปอย่างยอมรับ แต่แล้วก็หันไปหาวุฒิ
"ก็ได้ค่ะ แต่ลดาขอให้พี่วุฒิไปเยี่ยมฬุรีย์ได้ไหมคะ แล้วหมอไฑช่วยไปจัดการเรื่องงานศพแทน"
"ลดา"
"นะคะพี่วุฒิ ลดาขอร้อง ถ้าไม่ใช่พี่วุฒิ ฬุรีย์ต้องไม่ยอมเล่าให้ฟังแน่ว่าเกิดอะไรขึ้น"
วุฒิลำบากใจ มณไฑเองก็อยากไปเจอเวฬุรีย์ แต่รู้ว่าเวฬุรีย์คงอยากเจอวุฒิมากกว่า
เวฬุรีย์นั่งซึมอยู่ในห้อง เสียงเคาะประตูดังขึ้น แต่เวฬุรีย์ไม่ตอบ
"คุณฬุรีย์ขา ลอร่าเองค่ะ"
เวฬุรีย์ยังนิ่งเฉย ลอร่าตะโกนเรียกต่อ
"คุณฬุรีย์เปิดประตูหน่อยสิคะ คุณวุฒิมารอ อยากเจอคุณฬุรีย์ค่ะ"
เวรีย์ชะงัก รีบไปเปิดประตู"
ลอร่าหน้าเหวอไป
ห้องรับแขกบ้านวิเศษมฆวัน ผ่านเวลาเล็กน้อย วุฒิผุดลุกขึ้นอย่างไม่พอใจ
"ฬุรีย์ไม่ยอมลงมาเหรอ"
"ใช่ค่ะ เธอบอกว่าไม่ค่อยสบาย ให้คุณวุฒิขึ้นไปเยี่ยมแทนได้ไหมคะ"
วุฒิมองขึ้นไปอย่างลังเล
วุฒิเปิดประตูเข้ามาด้วยสีหน้าเป็นห่วง
"ฬุรีย์"
เวฬุรีย์ซึ่งกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง สีหน้าดีใจเมื่อเห็นวุฒิ
"พี่วุฒิ...ในที่สุดพี่ก็มาเยี่ยมฬุรีย์"
"พี่เป็นห่วงฬุรีย์นะ"
"นึกว่าพี่วุฒิจะไม่สนใจฬุรีย์แล้ว"
"สนใจสิ ฬุรีย์เป็นอะไรมากหรือเปล่า" วุฒิเอามือแตะหน้าผาก "ตัวก็ไม่ร้อนนะ"
เวฬุรีย์จับมือวุฒิไว้อย่างโหยหาความอบอุ่น
"ฬุรีย์ปวดหัวค่ะ ปวดหัวมาก"
"พี่พาไปหาหมอไหม"
"ไม่...ฬุรีย์ไม่อยากไปไหนทั้งนั้น"
"งั้นก็ตามใจ แต่ถ้าเป็นอะไรมากก็ต้องไปหาหมอนะ เมื่อคืนฬุรีย์ไปไหนมา อดนอนหรือเปล่าถึงได้ปวดหัว"
เวฬุรีย์อึ้ง ไม่รู้จะเริ่มเล่าอย่างไรดี พยายามกลั้นน้ำตาที่เอ่อออกมา จึงใช้ความเกรี้ยวกราดเข้ากลบ
"พี่วุฒิจะรู้ไปทำไมละคะ"
วุฒิถอนใจออกมาด้วยความอึดอัดลำบากใจ
"เอาละ...ถ้าฬุรีย์ไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า แต่ถ้ามีอะไรไม่สบายใจ เล่าให้พี่หรือลดาฟังได้เสมอ"
"เกี่ยวอะไรกับลดาด้วยคะ"
วุฒิพยายามอธิบายเพื่อให้เวฬุรีย์มองลดาในแง่ดีบ้าง
"ลดาเป็นห่วงฬุรีย์มากที่สุด ถึงแม้จะเจ็บ ก็ยังเป็นห่วงฬุรีย์มากกว่าตัวเอง พี่อยากให้ฬุรีย์กับลดารักกันมากๆ"
"อะไรๆ ก็ลดา พี่วุฒิเห็นฬุรีย์เป็นตัวอะไร"
"ลดาเป็นคนขอให้พี่มาเยี่ยมฬุรีย์เอง ลดาดีกับฬุรีย์มากแค่ไหนก็น่าจะรู้ ทำไมฬุรีย์ถึงได้"
ฬุรีย์ผุดลุกขึ้น ไม่อยากฟังต่อ
"พี่วุฒิไม่เข้าใจฬุรีย์หรอก พี่วุฒิสนใจแต่ลดา ชื่นชมในลดาตลอดเวลา โดยไม่เคยสนใจเลยว่าฬุรีย์จะรู้สึกยังไง
"พี่ไม่รู้จะทำยังไงแล้วนะฬุรีย์ พี่มาเยี่ยมฬุรีย์แบบนี้แล้วยังคิดว่าไม่สนใจอีกเหรอ"
"พี่วุฒิมาก็เพราะลดาขอให้มานี่คะ ทำไมคะ ตอนนี้ฬุรีย์มีอะไรที่สู้ไอลดาไม่ได้"
เวฬุรีย์ตัดสินใจถอดเสื้อตัวเองออก วุฒิตกใจ รีบหันหลังกลับ
"ฬุรีย์ ทำไมถึงทำอย่างนี้"
"มองฬุรีย์ให้เต็มตาสิคะ ฬุรีย์อยากให้พี่วุฒิเห็น ว่าตอนนี้ฬุรีย์มีอะไรที่สู้นังลดาไม่ได้"
"ถ้าทำอย่างนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว"
วุฒิจะเดินออกไป เวฬุรีย์โผเข้าไปกอดวุฒิจากทางด้านหลัง
"พี่วุฒิ...ฬุรีย์รักพี่วุฒินะคะ ทำไมพี่วุฒิไม่มองฬุรีย์บ้าง"
วุฒิถอนใจ พยายามแกะมือฬุรีย์ออก
"อย่าทำอย่างนี้ มันจะทำให้ฬุรีย์ไม่มีค่า"
"ฬุรีย์ไม่สนใจ ยังไงฬุรีย์ก็ไม่มีค่าในสายตาใครอยู่แล้ว"
"ฬุรีย์ปล่อยพี่ก่อน"
ฬุรีย์พยายามกอดนัวเนียวุฒิและจะถอดเสื้อเขา วุฒิจำใจต้องผลักฬุรีย์ออก
"หยุดนะฬุรีย์ พอซะที ถ้าทำอย่างนี้เราก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก"
วุฒิผละออกไปนอกห้อง
"พี่วุฒิ...พี่วุฒิ"
เวฬุรีย์มองตามเจ็บใจ กรีดร้องออกมาอย่างเกรี้ยวกราด แล้วคุกเข่าลงร้องไห้ฟูมฟาย
อ่านต่อหน้าที่ 2
เพลิงพ่าย ตอนที่ 12 (ต่อ)
ออมซึ่งกำลังรดน้ำต้นไม้ถึงกับสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ มือที่ถือสายยางเปะปะไปมา เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของเวฬุรีย์ดังเข้ามา
"แอร๊ย"
ผ่อนศักดิ์ซึ่งยืนอยู่ใกล้ถึงกับสะดุ้งโหยง เพราะน้ำจากสายยางหันไปทางเขาพอดี
"อ๊าก"
"พี่ได้ยินใช่ไหมพี่ผ่อน เสียงคุณฬุรีย์หรือเปล่า"
ผ่อนศักดิ์พยักหน้าเหยเก
"เสียงแบบนี้คงมีคนเดียวนั่นแหละ"
ทั้งสองมองขึ้นไปอย่างสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
ลอร่าวิ่งเข้ามาดู สีหน้าตกใจ
"อุ๊ย...ว้าย...คุณฬุรีย์ เกิดอะไรขึ้นคะ"
เวฬุรีย์ซึ่งนั่งคุกเข่าร้องไห้ฟูมฟายอยู่ในห้อง สภาพท่อนบนเปลือย
"ฮือๆ พี่วุฒิ"
พอเวฬุรีย์เห็นลอร่าเข้ามาก็แหวใส่
"ไปให้พ้น ไป ออกไป"
ฬุรีย์ขว้างของใส่ลอร่า ลอร่ารีบหลบไป
วุฒิเปิดตู้เย็นรินน้ำมาดื่ม ทวีวัชรเดินเข้ามา
"เข้ามานานแล้วเหรอ"
"สักพักใหญ่ๆ แล้วครับพ่อ"
"ท่าทางแกโทรมจัง มีอะไรเหรอวุฒิ
"กลุ้มใจน่ะครับ"
"เรื่องหนูลดาน่ะเหรอ"
"ครับ ... ผมไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมลดาต้องผลักผมไปให้คนอื่น ผมไม่ได้รักฬุรีย์เลยนะครับ ถึงจะไม่ได้สมหวังกับลดาผมก็ไม่มีทางสนใจผู้หญิงอย่างฬุรีย์เด็ดขาด ผมไม่ได้มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบชีวิตของฬุรีย์นี่"
"วุฒิ... หนูลดาเองก็ยังเด็กกว่าแกนัก ตอนนี้เหมือนคนกำลังสับสนอยู่ แกต้องให้เวลาลดาสักหน่อยซี่ คบกันไปนานๆ ไม่ต้องเร่งรัดอะไร แกก็รู้นี่นาว่าผู้หญิงต้องการเวลานี่แหละ เพราะมันหมายถึงโอกาสของชีวิต"
"พ่อครับ ...ลดาไม่ได้ต้องการแค่โอกาสอย่างที่พ่อคิดนะครับ แต่...แทบจะเอาผมนี่ใส่ถาดไปประเคนน้องสาวเสียด้วยซ้ำ ทั้งที่ผมไม่ใช่สิ่งของหรือสินค้าสักหน่อย"
"พ่อก็ไม่รู้นะว่าลดากลัวอะไร กลัวตัวเองไม่เป็นคนดี หรือว่ามันเป็นจิตสำนึกของคนที่ไม่เคยทำอะไรผิด แต่พ่อคิดเหมือนแก ผู้ชายไม่ใช่สิ่งของหรือสินค้า เพราะฉะนั้นทางที่แกจะแก้ได้ก็คือ ต้องทำความดีกับลดาต่อไปไงล่ะวุฒิ"
วุฒิได้แต่ส่ายหน้าอย่างลำบากใจ
"ผมไม่เข้าใจ"
"ทำความดีเพื่อให้หนูลดาเห็นว่าแกคือโอกาสที่เขาควรจะรีบคว้าไว้ ดีกับเขาจนเขารู้สึกว่าชีวิตขาดแกไม่ได้"
วุฒิเริ่มยิ้มออกมาอย่างเข้าใจมากขึ้น
"เหมือนที่แม่ขาดพ่อไม่ได้ใช่ไหมครับ"
ทวีวัชรหัวเราะชอบใจ
"เออๆ นั่นแหละ แหม...พอเข้าใจแล้วสรุปซะคมเลยนะ ฮ่าๆๆ"
วุฒิก็หัวเราะออกมาได้อย่างสบายใจมากขึ้น
ออมอุทานออกมาอย่างไม่เชื่อหู
"หา...อะไรนะ คุณวุฒิน่ะเหรอปล้ำคุณฬุรีย์"
ลอร่าบอก
"ฉันเห็นมากับตา"
"ข้าไม่เชื่อ คนอย่างคุณวุฒิไม่ทำอย่างนั้นหรอก เอ็งเห็นยังไงวะนังลอร่า" บุญปลูกถาม
"ฉันเข้าไปก็เห็นคุณฬุรีย์...เอ่อ...โป๊น่ะสิป้า แล้วกรีดร้องซะขนาดนั้น ฉันว่านะ...คุณวุฒิคงกลัดมัน จะปล้ำคุณฬุรีย์ แต่คุณฬุรีย์ไม่ยอม ร้องเสียงดัง คุณวุฒิตกใจเลยรีบหนี"
บุญปลูกบอก
"โอ๊ย...เห็นแค่นั้นเล่าซะเป็นตุเป็นตะ"
"แล้วป้าจะให้ฉันเข้าใจว่ายังไงล่ะ"
"นั่นสิป้า จะให้คุณฬุรีย์ปล้ำคุณวุฒิหรือไง" ผ่อนศักดิ์ว่า
"แล้วพวกเอ็งคิดว่าคุณวุฒิเป็นคนนิสัยยังไง คุณวุฒิรักคุณลดายิ่งกว่าอะไรดี ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะทำอย่างนั้น"
"แต่ป้าอย่าลืมว่าเดี๋ยวนี้คุณฬุรีย์สวยมาก สวยพอๆ กับคุณลดา บางทีเวลาอยู่ในห้องสองต่อสอง คุณวุฒิอาจจะอดใจไม่ไหว คิดอะไรกับคุณฬุรีย์ก็ได้"
"แต่ข้าไม่เชื่อโว้ย"
ออมบอก
"ฉันก็ไม่เชื่อ ถ้าไม่เห็นกับตาฉันก็ไม่มีทางเชื่อว่าคุณวุฒิจะทำอย่างนั้น คุณฬุรีย์อาจจะยั่วคุณวุฒิก็ได้"
"ไม่เชื่อก็ตามใจ คอยดูเถอะ คุณฬุรีย์กับคุณลดาจะมองหน้ากันไม่ติดเพราะเรื่องคุณวุฒินี่แหละ"
พูดจบลอร่าก็สะบัดก้นเดินออกไป บุญปลูกกับออมมองหน้ากันพลางส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อ
รถของมณไฑแล่นเข้ามาจอดในบ้าน แล้วเดินเข้ามา ลอร่าเข้ามาต้อนรับพลางยกมือไหว้
"สวัสดีค่า คุณหมอมณไฑ"
มณไฑรับไหว้
"สวัสดีครับลอร่า ฬุรีย์อยู่หรือเปล่า"
ลอร่าสีหน้าเจื่อนไป
"อยู่ค่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะยอมพบใครหรือเปล่านะคะ"
"เกิดอะไรขึ้นเหรอ"
ลอร่าทำท่าคันปากอยากจะเล่า
"แหม...มัน เล่า ไม่ได้อ่ะค่ะ"
มณไฑยิ่งอยากรู้
"เล่ามาสิครับ มีอะไรเกิดขึ้นกับฬุรีย์"
ลอร่ายังอึกอัก มณไฑควักแบงก์ร้อยออกมาให้ ลอร่าถึงกับตาโต
"เล่าไม่ได้หรอกค่ะ ลอร่าเล่าไม่ได้จริงๆ" แต่เอื้อมมือไปรับเงินมา "ลอร่าไม่เห็นอะไรเลย ถึงเห็นก็ไม่กล้าเล่า"
มณไฑควักแบงก์ห้าร้อยออกมาอีกใบ ลอร่ารีบยื่นไปรับ
"ลอร่าไม่อยากเล่านะคะ แต่สงสารคุณฬุรีย์น่ะค่ะ คืองี้ค่ะ เมื่อตอนบ่ายที่คุณวุฒิมาเยี่ยมคุณฬุรีย์ ขึ้นไปคุยกันบนห้องสักพัก ลอร่าก็ได้ยินเสียงคุณฬุรีย์ร้องกรี๊ดดังมากเลยค่ะ ลอร่าตกใจสะดุ้งเฮือกๆ..."
ลอร่าเริ่มเล่าเรื่องด้วยท่าทางออกดราม่ามาก
มณไฑมองขึ้นไปบนห้องฬุรีย์อย่างเป็นห่วง สีหน้าเครียดขึ้นเรื่อยๆ
ในห้องนอนเวฬุรีย์ มณไฑเคาะประตูห้องเวฬุรีย์อย่างรีบร้อน
"ฬุรีย์ครับ ฬุรีย์"
เวฬุรีย์เปิดประตูออกมาในสภาพที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
"พี่ไฑ"
มณไฑมองฬุรีย์อย่างสงสาร
"ฬุรีย์ เกิดอะไรขึ้น"
"ฮือๆๆๆ พี่ไฑ...ฬุรีย์เสียใจ"
มณไฑกัดกรามแน่นอย่างโกรธแค้น
"ที่ลอร่าเล่าเป็นเรื่องจริงใช่ไหม"
ฬุรีย์ยังงงๆ
"เรื่องอะไรคะ"
"คุณวุฒิ...เขา...เขาลวนลามฬุรีย์"
ฬุรีย์อึ้งไป แต่แอบดีใจที่เข้าใจไปอย่างนั้น ยิ่งบีบน้ำตา
"ฮือๆ...ฬุรียืไม่อยากพูดถึงมันอีก"
มณไฑจับบ่าฬุรีย์ไว้
"ทำไมเขาถึงกล้าทำอย่างนั้น ทั้งที่เขาเป็น...เป็นแฟนกับลดา"
"ฬุรีย์ก็นึกไม่ถึงเหมือนกันค่ะ ดีที่ฬุรีย์ร้องออกมา พี่วุฒิถึงได้ตกใจจนยอมปล่อยฬุรีย์ ไม่อย่างนั้น...ฮือๆ"
เวฬุรีย์โผเข้ากอดมณไฑอย่างหาที่พึ่ง มณไฑโอบปลอบ
"เราต้องบอกเรื่องนี้ให้ลดารู้"
"ลดาไม่เชื่อหรอกค่ะ เขารักกันจะตาย"
"ถึงจะรักกันมากแค่ไหน แต่ถ้ารู้ว่าวุฒิทำกับฬุรีย์แบบนี้ ลดาต้องไม่ยอมแน่ ลดาควรจะรู้สันดานที่แท้จริงของผู้ชายที่ชื่อวุฒิ!"
เวฬุรีย์เสแสร้ง
"ไม่ค่ะพี่ไฑ ฬุรีย์ไม่อยากให้ลดาเสียใจ"
"แต่เสียใจตอนนี้ก็ยังดีกว่าเสียใจทีหลัง แล้วแก้ไขอะไรไม่ได้"
มณไฑกำมือแน่นอย่างแค้นใจ เวฬุรีย์แอบยิ้มด้วยความดีใจ เหมือนส้มหล่นใส่
อ่านต่อหน้าที่ 3
เพลิงพ่าย ตอนที่ 12 (ต่อ)
ไอลดาผุดลุกขึ้นงงๆ เมื่อเห็นวุฒิเข้ามา
"พี่วุฒิ...ไม่พาฬุรีย์ไปเจอกันที่งานเลยล่ะคะ"
"พี่กับฬุรีย์...คงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว"
"มีเรื่องอะไรกันเหรอคะ"
วุฒิส่ายหน้าอย่างระอา
"ไม่มีอะไรหรอก"
"แต่ลดาว่าน่าจะมีนะคะ...ฬุรีย์ทำอะไรให้พี่วุฒิโกรธหรือเปล่า"
"ช่างมันเถอะลดา เราไปที่งานก่อนดีกว่า ลดาเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ พี่จะออกไปรอข้างนอก"
วุฒิเดินออกไป ไอลดามองตามไม่เข้าใจ
เวลาเย็น ณ งานศพนวลนภา ยังว่างเปล่าเพราะยังไม่ได้เวลาที่แขกมา มณไฑมาที่งาน มองหาวุฒิด้วยท่าทางโมโห แต่แล้วก็ชะงักเมื่อเห็นไอลดากำลังไหว้ศพ
มณไฑมองไอลดาอย่างชั่งใจว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี ไอลดาก็หันมาเห็นพอดี จึงลุกขึ้นมาหา
"หมอไฑไปไหนมาคะ"
"ผมไปเยี่ยมฬุรีย์มา"
"ฬุรีย์เป็นยังไงบ้างคะ เห็นพี่วุฒิบอกว่าไม่ยอมเล่าให้ฟังเรื่องเมื่อคืน"
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น รู้แต่ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นกับฬุรีย์"
ไอลดาเป็นห่วง
"มีอะไรเหรอคะ"
มณไฑมองไป เห็นวุฒิที่เดินเข้ามาพอดี
"ถามเขาสิลดา"
"มีอะไรเหรอครับ"
"กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง ยังจะมาถามอีก"
วุฒิงงๆ
"ผมเหรอครับหมอไฑ"
"ก็ใช่น่ะสิ คุณทำอะไรฬุรีย์ แล้วยังจะมีหน้ามาที่นี่อีก"
"อะไรกันคะหมอไฑ"
"คุณทำร้ายฬุรีย์"
"ผมไม่ได้ทำร้ายฬุรีย์"
"แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นมันคืออะไร" มณไฑถาม
"ฬุรีย์เป็นคนเริ่มก่อน"
มณไฑชกวุฒิล้มลงไป ไอลดาร้องด้วยความตกใจ มณไฑจะตามไปซ้ำ แต่ไอลดากันไว้
"หมอไฑ! อย่าค่ะ พอแล้ว"
วุฒิเช็ดเลือดที่มุมปาก มองมณไฑงงๆ
"มันอะไรกันแน่ ผมทำอะไรหมอไฑ"
"ยังจะมาเสแสร้ง คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชายเลย ทำผิดแล้วไม่ยอมรับผิด แต่ขอเตือนไว้ก่อนนะ อย่าทำร้ายฬุรีย์อีกแม้แต่ปลายเล็บ ไม่งั้นฉันจะไม่มีวันให้อภัยแน่"
พูดจบมณไฑก็เดินออกไป ไอลดาบอกวุฒิ
"ลดาจะไปคุยให้รู้เรื่อง"
ไอลดาตามมณไฑไป
เวฬุรีย์นั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง มือก็ลูบตุ๊กตาลูซี่เล่น
"ฮึ...ในเมื่อพี่วุฒิเลิกรักนังลดาไม่ได้ ฉันก็จะให้นังลดาเลิกรักพี่วุฒิแทน โดยใช้หมอไฑนี่แหละ"
เวฬุรีย์หัวเราะในลำคออย่างชั่วร้าย
ไอลดาตามมณไฑมา
"มีเรื่องอะไรกันคะหมอไฑ"
มณไฑหันขวับ สีหน้าลำบากใจ
"ผมรู้ว่าลดารักคุณวุฒิมาก แต่...แต่สิ่งที่เขาทำกับฬุรีย์มันเลวร้ายมาก"
"เลวร้ายยังไงคะ"
มณไฑอึดอัด
"ผมไม่รู้จะเล่ายังไงดี แล้วฬุรีย์ก็ห้ามไว้ด้วย ไม่อยากให้ลดากับคุณวุฒิผิดใจกัน"
ไอลดามองหน้ามณไฑ และเพราะความเป็นคนโลกสวย จึงเข้าใจไปอีกอย่าง
"ฉันผิดเอง...ที่ฝืนใจพี่วุฒิ เขาก็เลยอาจจะไม่พอใจ"
"ลดา...คุณเลิกมองผู้ชายคนนั้นในแง่ดีซะที ระวังตัวไว้ดีกว่า"
"ลดารู้จักพี่วุฒิตั้งแต่เด็กนะคะ พี่วุฒิเป็นคนดีเสมอต้นเสมอปลาย ทำไมต้องระวังด้วยคะ"
"เอาเถอะ ผมขอเตือนไว้ก็แล้วกัน ที่เหลือให้ลดาไปคุยกับฬุรีย์เอง แต่คืนนี้ ผมขอไปส่งลดานะ"
ไอลดามองมณไฑอย่างไม่เข้าใจยิ่งขึ้น
"ถ้าหมอไฑไม่อธิบาย ลดาก็ไม่มีวันเข้าใจหรอกค่ะ"
มณไฑชั่งใจว่าจะเล่าดีหรือไม่
เวฬุรีย์หยิบสมุดบัญชีหลายเล่มออกมา แล้วกดเครื่องคิดเลขอย่างปวดหัว
"สองแสนเจ็ดหมื่น...สามแสนสองหมื่นห้าพัน"
เวฬุรีย์ขว้างสมุดบัญชีออกไปอย่างหัวเสีย
"โธ่เอ๊ย"
เสียงมือถือของเวฬุรีย์ดังขึ้น พอดูหน้าจอเห็นว่าใครก็ยิ่งแค้น ไม่อยากรับสาย ทำท่าจะตัดสาย แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ
"ฮัลโหล"
ธมนั่งอยู่ในบ้านโดยมีดารินเกาะไหล่นั่งฟังอยู่ข้างๆ
"เป็นยังไงบ้างครับที่รัก" ธมว่า
"ไอ้ชั่ว! อย่ามาเรียกฉันแบบนี้นะ"
"งั้นจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ เมียเหรอ ฮ่าๆๆ"
เวฬุรีย์พยายามทำใจเย็น เพื่อจะต่อรอง
"จะเรียกอะไรก็ได้เรื่องของแก"
"งั้นมาพูดเรื่องของเราดีกว่า ตอนนี้หาเงินได้ครบหรือยังจ๊ะ"
"เงินฉันมีไม่ถึงห้าแสน ขอเป็นสามแสนได้ไหม"
ดารินรีบส่ายหน้าว่าอย่ายอม
"โว้ว ...จุ๊ๆๆๆ อย่าพูดดังไปนะ เดี๋ยวจะขายหน้าเปล่าๆ ว่าคุณหนูฬุรีย์ ลูกสาวรองศาสตราจารย์นายแพทย์มฆวัน มีเงินแค่สามแสน พูดไปใครเขาจะเชื่อ"
เวฬุรีย์หายใจแรงอย่างแค้นใจ แต่พยายามระงับอารมณ์
"ฉันไม่มีจริงๆ แกก็รู้ว่าฉันไม่ได้ทำงานอะไร"
"โถๆๆๆ คุณหนูอย่ามาต่อรองกับผมเลย ผมไม่เรียกร้องเป็นล้านก็บุญแล้ว สำหรับคุณน่ะ ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก"
ฬุรีย์ชักหมดความอดทน
"ไอ้ชาติชั่ว ไอ้เดนนรก แกจะเอาให้ได้ใช่ไหม"
"ให้เวลาถึงมะรืนนี้ ถ้าหาเงินห้าแสนไม่ได้ รู้ใช่ไหมว่าภาพหลุดคลิปหลุดว่อนเน็ตมันเป็นยังไง ฮ่าๆๆๆ"
เวฬุรีย์ตัดสายแล้วขว้างมือถือทิ้งอย่างหัวเสีย
"โธ่เว้ย!"
เวฬุรีย์กลอกตาไปมาอย่างคิดจะทำอะไรบางอย่าง
ธมวางสาย สีหน้าหงุดหงิด
"ตัดสายไปซะงั้น"
"ระวังนะ ฉันรู้สึกว่านังเด็กนี่มันไม่ธรรมดา" ดารินบอก
"ก็ลองมันมายึกยักกับเราสิ มีแต่เสียมากกว่าได้"
"ที่คิดจะหากินกับนังนี่ยาวๆ ฉันว่าถ้าได้แล้วเอาแค่นี้ก็พอนะ ฉันไม่อยากยุ่งกับมันมาก"
"ง่ายเกินไปละมั้ง เราน่าจะได้มากกว่านี้"
"หรือว่าคิดจะจริงจังกับมัน"
"ไม่หรอกน่า ฉันไม่เคยพิศวาสนังเด็กบ้านี่เลย" ธมเดินเข้าไปกอดดาริน "สวยก็จริงแต่ไม่เร้าใจเท่าเธอ"
ดารินโอนอ่อน
"ให้มันจริงเถอะ อย่าไปติดใจมันล่ะ เพราะท่าทางมันไม่ใช่เล่นๆ"
ธมหรี่ตาอย่างคิดตรงข้ามกับคำพูด
อ่านต่อหน้าที่ 4
เพลิงพ่าย ตอนที่ 12 (ต่อ)
มุมศาลาวัด ไอลดาอุทานออกมาอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
"อะไรนะคะ พี่วุฒิน่ะเหรอจะ...จะทำอย่างนั้นกับฬุรีย์ เป็นไปไม่ได้"
"ผมนึกแล้วว่าลดาต้องไม่เชื่อ"
"ไม่ใช่ไม่เชื่อค่ะ แต่...ถ้าไม่ได้เห็นด้วยตา หรือมีหลักฐานแน่ชัด ลดาก็ไม่อยากเชื่อว่าพี่วุฒิจะทำอย่างนั้น ตลอดเวลาที่คบกันมา พี่วุฒิไม่เคยล่วงเกินลดาเลย"
"ผมรู้...ว่าลดารักเขามาก แต่คนเราน่ะ เปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา เราไม่รู้หรอก ว่าต่อหน้าเราอย่างนึง ลับหลังเขาอาจจะเป็นอีกอย่างนึงก็ได้"
ไอลดาส่ายหน้าอย่างรู้สึกสับสน
"แต่มันเหมือนกับเราไปปรักปรำพี่วุฒินะคะ"
"ลดาคิดว่าฬุรีย์โกหกเหรอ"
ไอลดาอึ้งไป
"แต่สิ่งที่ลอร่าเห็นมันไม่ใช่เรื่องโกหก"
"ลดาขอเวลาไล่เรียงเรื่องนี้ก่อนค่ะ อาจจะมีการเข้าใจผิดกันก็ได้"
ไอลดาสีหน้าเครียดอย่างไม่เชื่อว่าจะเป็นเรื่องจริง
ไอลดาเดินดุ่มๆ เข้ามาหาวุฒิ
"พี่วุฒิคะ"
"ว่าไงครับลดา คุยกับหมอไฑรู้เรื่องไหม ว่าชกผมเรื่องอะไร"
"วันนี้พี่วุฒิเข้าไปคุยกับฬุรีย์ในห้องใช่ไหมคะ"
"ใช่ครับ"
ไอลดากัดริมฝีปากแน่นอย่างเคร่งเครียด ไม่อยากให้มันเป็นความจริง
"แล้ว...เกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ พี่วุฒิเล่าให้ลดาฟังหน่อยสิคะ"
"พี่...กับฬุรีย์ทะเลาะกัน"
"แล้วหลังจากนั้นล่ะคะ"
วุฒิถอนใจ
"หลังจากนั้น...พี่ก็ออกจากห้องไป"
"ไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นใช่ไหมคะ"
"ลดาไปได้ยินอะไรมาเหรอ ทำไมต้องมาคาดคั้นพี่"
"ลดาอยากได้ยินจากปากพี่วุฒิเองค่ะ"
"พี่ไม่อยากพูดถึงมันอีก"
"แสดงว่าสิ่งที่หมอไฑพูดเป็นความจริง ลดาไม่ได้เข้าใจอะไรผิดไปใช่ไหมคะ"
"ลดาก็บอกพี่มาสิครับ ว่าเขาพูดยังไง"
"พี่วุฒิ...พี่วุฒิคะ ลดาไม่อยากจะพูด มันกระดากปาก แล้วลดาก็ไม่อยากปรักปรำพี่วุฒิด้วย ถึงได้ขอให้พี่วุฒิเล่าเอง"
"ช่างมันเถอะจ้ะลดา มันอาจจะเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นมากกว่านั้น"
ไอลดาเสียงเครือ มองหน้าวุฒิอย่างเริ่มเชื่อตามมณไฑ
"ไม่มีอะไรเกิดขึ้นมากกว่านั้น...งั้นเหรอคะ แสดงว่าที่จริงแล้ว มันมี..."
"ลดา...ทำไมจู่ ๆ ถึงทำเหมือนคนไม่มีเหตุผลแบบนี้"
"ลดากำลังหาเหตุผลอยู่นี่ไงคะ"
"แต่พี่ว่าเรากำลังพูดกันไม่รู้เรื่อง"
ไอลดาตบหน้าวุฒิทันที วุฒิยิ่งงงหนัก
"ลดา...ทำไมทำกับพี่อย่างนี้"
"เสียแรงลดาหลงคิดว่าพี่วุฒิเป็นคนดี ที่แท้ก็หลอกลวง...ลดาผิดหวังในตัวพี่วุฒิมาก"
ไอลดาร้องไห้ออกมา พูดต่อไม่ออก
"ลดา..."
"ลดาเสียใจค่ะ เราห่างกันสักพักนะคะ"
ไอลดาลุกออกไป พอหันหลังให้ก็น้ำตาไหลพราก วุฒิมองตามเสียใจและงงหนัก
เวฬุรีย์เข้ามาในห้อง มองหาอะไรบางอย่างจนเจอ ใกล้กับตู้เสิ้อผ้า ที่เป็นตู้เซฟที่เก็บของมีค่า
เวฬุรีย์ไปที่ตู้เซฟ หมุนรหัส แต่ก็เปิดไม่ออก
"พ่อกับแม่ใช้รหัสอะไรนะ วันเกิดแม่"
เวฬุรีย์ลองหมุนรหัสอีกที แต่ก็ยังเปิดไม่ออก
"โธ่เว้ย"
เธอหมุนอีกหลายครั้ง แต่ก็เปิดไม่ออกสักที ฬุรีย์ทุบตู้อย่างหัวเสีย
ไอลดาเข้ามานั่งในรถ มณไฑถาม
"เขายอมรับหรือเปล่าครับ"
"ไม่หรอกค่ะ เรื่องแบบนี้ใครจะยอม พี่วุฒิได้แต่พูด...เลี่ยงไปเลี่ยงมา"
"เพราะเขาไม่ใช่ลูกผู้ชายน่ะสิ"
"เขาไม่ใช่ลูกผู้ชายตั้งแต่ตอนที่...จะทำร้ายฬุรีย์แล้วละค่ะ"
"ลดาอย่าคิดมากนะครับ ถือว่ายังโชคดีที่..."
"ลดาสงสารฬุรีย์ แล้วก็...เสียใจที่มองพี่วุฒิผิดมาตลอด"
"ไม่เป็นไรครับลดา คนดีๆ อย่างลดาต้องพบกับคนที่ดีกว่านี้"
มณไฑตบบ่าไอลดาเบาๆ อย่างให้กำลังใจ วุฒิแอบมองอยู่มุมหนึ่งอย่างสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ผ่านเวลามา ไอลดายืนต้อนรับแขกในงาน นัยน์ตาเหม่อลอยครุ่นคิด ไม่มีสมาธินัก เหมือนทำไปแกนๆ มณไฑเข้ามาช่วย พลางมองไอลดาอย่างเป็นห่วง
"ลดาไปพักก่อนก็ได้นะครับ ทางนี้ผมจัดการเอง"
"ไม่เป็นไรค่ะ ลดาไม่เป็นไร"
ไอลดาพยายามกลั้นน้ำตาที่จะเอ่อขึ้นมา มณไฑมองไอลดาอย่างเห็นใจ ได้แต่แตะแขนปลอบ
ไอลดาพยายามฝืนยิ้มให้
กลางคืน รถของมณไฑแล่นเข้ามาจอด ไอลดาลงจากรถ มองขึ้นไปบนห้องฬุรีย์ เห็นปิดไฟมืด
"ฬุรีย์คงหลับแล้วค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ พรุ่งนี้ค่อยคุยกันก็ได้"
"ลดาเป็นห่วงความรู้สึกของฬุรีย์ ช่วงนี้เจอแต่เรื่องร้ายๆ ไม่หยุดหย่อน หวังว่าฬุรีย์คงรับมือกับมันได้"
"ฬุรีย์เป็นน้องสาวของลดา เขาต้องเข้มแข็งเหมือนลดาแน่ๆ ลดาเองก็เหมือนกัน ต้องรับมืกับเรื่องที่เกิดขึ้นให้ได้นะครับ"
"ขอบคุณค่ะหมอไฑ"
"งั้นเข้าบ้านเถอะครับ"
"ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ"
มณไฑขึ้นรถไป ไอลดายิ้มให้ แต่พอรถออกไปแล้ว สีหน้าไอลดาก็กลับเศร้าหมองลง
เวฬุรีย์อุ้มลูซี่อยู่ในริมหน้าต่างในความมืด มองลงไปเห็นรถของมณไฑที่แล่นออกไป
"หมอไฑขับรถมาส่ง แสดงว่านังลดากับพี่วุฒิ...เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้"
เวฬุรีย์ยิ้มร้ายกับตัวเองอย่างสะใจ
ไอลดาเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนด้วยท่าทางเศร้าหมอง พอปิดประตู ทิ้งตัวลงบนพื้น ร้องไห้โฮออกมาด้วยความเศร้าเสียใจ
ตอนสายวันรุ่งขึ้น วุฒินั่งอยู่ริมสระน้ำ สีหน้าเครียด ทวีวัชรเดินออกมา
"อ้าว...วุฒิ วันนี้วันเผาแม่ลดา ทำไมยังไม่เตรียมตัวอีก เมื่อกี้แม่แกก็ถามหาอยู่"
"ผม...ไม่อยากไปครับ"
"เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้นวะ ไม่ไปได้ยังไง ลดาเป็นแฟนแกนะ"
"มันเป็นอดีตไปแล้วครับ"
"หา...แกมีเรื่องอะไรกับลดา รุนแรงขนาดเลิกกันเลยเหรอ"
"ก็...เรื่องเดิมๆ ละครับ ไม่รู้ลดาเข้าใจอะไรผมผิดเกี่ยวกับฬุรีย์ ก็เลยขอเลิกกับผม"
"เข้าใจอะไรผิด แกก็อธิบายให้เข้าใจถูกเสียสิ"
"มันอธิบายไม่ได้นี่ครับ"
"อ้าว"
"เพราะมันเป็นเรื่องที่...พูดตรงๆ ไม่ได้ มันให้ร้ายทั้งตัวผมกับฬุรีย์ด้วย"
"ไหนแกเล่าให้พ่อฟังซิ เผื่อพ่อจะช่วยได้"
"เล่าไม่ได้หรอกครับ"
"แม้แต่กับพ่อแกก็เล่าไม่ได้งั้นเหรอ"
"เล่าไม่ได้จริงๆ ครับ ขนาดผมอยากจะอธิบายให้ลดาเข้าใจ ก็ยังพูดไม่ได้ ที่จริงมันไม่น่าจะเกิดเป็นเรื่องขึ้นมาเลย"
"เออ...พ่อจะพยายามเข้าใจ แต่แกจะยอมแพ้ง่ายๆ อย่างนี้หรือไง"
"บางทีผมก็เหนื่อยครับ อยากจะอยู่เฉยๆ สักพักนึง"
"งั้นก็ตามใจแก แต่ถึงจะโกรธใครยังไง วันนี้แกก็ควรจะไปที่งานนะ"
วุฒิครุ่นคิด ทวีวัชรมองเห็นใจลูก
วันเดียวกัน ภายในห้องอาหารบ้านวิเศษมฆวัน เวฬุรีย์นั่งกินข้าวต้มอยู่ ไอลดาเดินเข้ามา
"ฬุรีย์...เป็นยังไงบ้าง พี่เป็นห่วงแทบแย่"
"เธอห่วงฉันด้วยเหรอ"
"ทำไมชอบพูดแบบนี้ พี่เป็นห่วงฬุรีย์จริงๆ น่ะสิ"
"ในโลกนี้นอกจากแม่แล้ว ฉันไม่เชื่อว่าจะมีใครห่วงฉันจริง"
"ฬุรีย์...ต่อไปพี่จะดูแลฬุรีย์แทนแม่เอง"
"เธอจะดูแลฉันได้ยังไง ในเมื่อยังปล่อยให้ทั้งเพื่อนทั้งพี่วุฒิของเธอมาทำร้ายฉัน"
"ฬุรีย์...พี่ขอโทษแทนทุกคนในสิ่งที่เกิดขึ้น"
"ขอโทษแล้วมันจะชดใช้อะไรได้"
"พี่เลิกกับพี่วุฒิแล้ว"
ไอลดาน้ำตาร่วงเผาะ
ฬุรีย์ขะงักไป แววตาวาบขึ้นอย่างดีใจ แต่แกล้งทำเป็นหน้าเศร้า
"ไม่ต้องทำเพื่อฉันขนาดนั้นก็ได้นะ ฉันรู้ว่าเธอรักเขามาก"
"พี่ไม่มีวันรักใครมากไปกว่าพ่อกับแม่และฬุรีย์อีกแล้ว ถ้าเขาทำร้ายฬุรีย์ก็เท่ากับทำร้ายพี่ด้วย"
ฬุรีย์แสร้งร้องไห้ออกมา
"ตอนนั้นฉันกลัว...ฉันกลัวมาก นึกไม่ถึงว่าพี่วุฒิจะเป็นคนร้ายกาจแบบนั้น"
ไอลดาเข้ามากอดฬุรีย์ไว้
"ลืมเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นเถอะนะฬุรีย์ ลืมมันไปซะ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น พี่จะไม่ปล่อยให้ใครมาทำร้ายฬุรีย์ได้อีก"
"ขอบใจนะลดา ที่เข้าใจฉัน"
ฬุรีย์แอบยิ้มกริ่ม กลอกตาไปมาอย่างคิดแผนต่อไป ว่าจะหลอกไอลดาต่อไปอย่างไรดีเพื่อให้ได้เงินมาให้ธม
ออมวิ่งเข้ามาในครัวอย่างตื่นเต้น
"ป้าๆๆ"
บุญปลูกหันมาแว้ดอย่างหัวเสีย
"อะไรวะนังออม เรียกซะยังกับโดนผีเจาะปาก"
"ก็ฉันตื่นเต้นนี่ป้า"
"โอ๊ย...ยังจะมีเรื่องอะไรตื่นเต้นอีกวะ มีไม่เว้นแต่ละวัน หัวใจจะวาย"
"อะไรนิดอะไรหน่อยรับไม่ได้ค่อยได้ แก่แล้วก็งี้"
บุญปลูกเงื้อตะหลิว
" หนอย...นังออม เดี๋ยวปั๊ด..."
"ป้าๆ อย่าเพิ่งโมโห ฟังก่อน เมื่อกี้ฉันเห็นคุณลดากับคุณฬุรีย์กอดกันซึ้งเชียว แบบว่า...เกิดมายังไม่เคยเห็นรักกันขนาดนี้"
"หา...เอ็งตาฝาดไปหรือเปล่าวะ"
"ไม่ฝาดหรอกป้า สายตาฉันยังดีอยู่ ยังไม่ฝ้าฟางเหมือนป้า"
บุญปลูกเอาตะหลิวเคาะหัว
"จนได้นะเอ็ง"
ออมกุมหัว
"โอ๊ย...ป้าอ่ะ"
"อยากปากเสียเองช่วยไม่ได้...ฮึ... เออ...แต่มันก็แปลกจริงๆ คุณฬุรีย์ยอมญาติดีกับคุณลดาได้ยังไง ไม่รู้คุณลดารู้เรื่องคุณฬุรีย์ทะเลาะกับคุณวุฒิเมื่อวานหรือยัง"
"นั่นสิป้า เอางี้นะ ฉันไปสืบดูดีกว่า อยากรู้เหมือนกัน"
ออมทำท่าจะออกไป แต่บุญปลูกดึงเสื้อไว้
"เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวๆ ว่างมากนักหรือไง ยุ่งเรื่องเจ้านายอีกแล้วนังนี่"
ไอลดากับเวฬุรีย์จูงมือกันออกมาตรงบริเวณทางเดิน
"ไปเตรียมแต่งตัวไปวัดกันเถอะจ้ะ"
"ลดา...ฉันมีอะไรอยากให้ช่วยหน่อย"
"มีอะไรจ๊ะ บอกพี่มาได้เลย"
"ฉันอยากได้เครื่องเพชรชุดที่คุณแม่เคยใส่ออกงานวันเกิดของเรา"
"จะเอาไปทำอะไรเหรอ"
เวฬุรีย์ชักสีหน้าอย่างไม่พอใจนิดหนึ่ง แต่แล้วก็แกล้งทำเป็นโอนอ่อนตาม
"แม่เคยชอบเครื่องเพชรชุดนี้มาก วันนี้เป็นวันเผาแล้ว ฉันอยากใส่ให้แม่เห็นเป็นครั้งสุดท้าย...ได้ไหม"
ไอ จับมือฬุรีย์ไว้
"ได้สิจ๊ะฬุรีย์ เรื่องแค่นี้ทำไมจะไม่ได้ เดี๋ยวพี่พาไปเอาที่ห้อง"
ไอลดาจูงมือฬุรีย์ขึ้นห้องไป ฬุรีย์ยิ้มออกมาสมใจ
อ่านต่อตอนที่ 13
