แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 20
รปภ. โยนร่างสายพิณ มาที่หน้าผับ Cloud Nine สายพิณร้องไห้ สาปแช่ง
"ไปบอกนายมึงนะ ว่าไอ้ห้องคอนโดนั่นน่ะ กูพาลูกค้าไปนอนบนเตียงมันไม่รู้กี่รายต่อกี่รายแล้ว ไอ้โง่ ไอ้ทุเรศ"
รปภ.กลับเข้าร้านไป สายพิณหยิบหินแถวนั้นลุกขึ้นจะปาไปที่กระจกร้าน สิงห์มายึดมือไว้
"ทำอย่างนี้ไม่ดีละมั้ง สายพิณ"
"ปล่อย"
" เขาเลิกกับเธอแล้ว กลับบ้านไปเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง"
"ไม่...ไม่กลับ"
"แล้วเธอจะไปอยู่ไหน"
"อยู่ไหนก็ได้ แต่ไม่ใช่บ้านเสน่ห์จันทร์"
"ทำไม"
สายพิณสะอื้น
"ฉันกลับไปไม่ได้ ฉันไม่กลับไปตกต่ำเป็นกะหรี่บ้านนั้นอีกแล้ว"
"งั้นก็บอกมาจะไปไหน คุณกฤษณ์เขาสั่งให้ฉันไปส่งเธอ เรื่องข้าวของส่วนตัวไม่ต้องห่วง ฉันจะส่งไปให้"
สายพิณหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา
"ฉันกลับไปไม่ได้ ฮือ ฉันจะกลับไปได้ยังไง ฉันกำลังจะเป็นเจ้าสาว เป็นเจ้าของผับ ดูแลผับให้ผัว ฉันไปดีแล้ว พี่สิงห์ก็เห็น ฉันกำลังเป็นคุณนาย แต่งตัวแบรนด์ นั่งรถสปอร์ต ช็อปปิ้ง ได้ไป
ต่างประเทศทุกปี"
สายพิณพูดได้เท่านี้ก็นิ่งไป แล้วปล่อยโฮออกมา
"แล้ว แล้วฉันจะกลับไปอยู่ซ่องชั้นต่ำนั่นได้ยังไง มีแต่อีตัวชั้นเลว อีตัวแก่ ๆ ปลดระวางอยู่กันทั้งนั้น ฉันไม่มีวันกลับไป"
สิงห์มองสายพิณอย่างสังเวชใจ นึกถึงใบพรขึ้นมาทันที
"แล้วเธอจะไปอยู่ที่ไหน"
สายพิณมองหน้าสิงห์ แล้วส่ายหน้า
"มันจะต่ำยังไง ก็ยังมีคนดี ๆ ที่เขาต้อนรับเธออยู่"
สายพิณนิ่งงันไป ยอมรับในสิ่งที่สิงห์พูด
"ไม่มีที่ไหนต่ำเกินไปหรอก ตราบใดที่มันยังเป็นบ้านอยู่"
สิงห์ประคองสายพิณไปที่รถของตน
สิงห์จอดมอเตอร์ไซค์หน้ารั้วบ้านเสน่ห์จันทร์ สายพิณในสภาพหมดเรี่ยวแรง ตายังเลอะมาสคาร่า
"ขอบใจพี่สิงห์ที่มาส่ง ฝากไปบอกไอ้กฤษณ์มันด้วย ว่ามันอยู่ไม่สงบหรอก ฉันจะหาทางทำลายมันทุกทางที่ฉันจะทำได้"
"อย่าอาฆาตเลยพิณ ปล่อยวางเสียเถอะ"
"ไม่....มีอีกเรื่อง นังใบพรเมียพี่น่ะ มันรู้เห็นอะไรบ้าง"
"พิณพูดเรื่องอะไร"
"มันเป็นคนเดียวที่ช่วยอีปริมตอนตกบันได มันไปฟ้องไอ้กฤษณ์ใช่ไหมว่านังนงเยาว์ถีบอีปริมน่ะ แล้วยังมาหาเรื่องฉันอีก ว่าฉันเป็นคนสั่งนังนงให้ทำร้ายอีปริม"
"พี่ไม่รู้เรื่องนี้ ใบพรไม่เคยเล่า"
"ต้องเป็นมันนั่นแหละ ไม่มีคนอื่น ปากโป้งดีนัก"
สิงห์กร้าว
"แสดงว่ามันจริงอย่างที่คุณกฤษณ์พูดน่ะซี ใช่ไหม"
สายพิณหลบตาสิงห์
"มันกล่าวหาฉัน เพื่อหาเรื่องเลิกกับฉัน พี่อย่างี่เง่าเชื่อตามมันไปหน่อยเลย แล้วนัง ใบพร พี่ก็เตือนมันด้วย อย่าสาระแนให้มาก ไม่งั้นจะโดนตบเสียเสียโฉม"
สิงห์ยึดมือของ สายพิณ
"นี่ใช่ไหม ตัวจริงของเธอ"
"ปล่อย เจ็บนะ"
"เกิดเรื่องแบบนี้ เธอยังไม่สำนึก ฉันเชื่อแล้วละว่า คุณกฤษณ์เขาทำถูกแล้วที่เลิกกับเธอ"
"ปล่อยโว้ย"
สายพิณสะบัดกลับเข้าบ้าน สิงห์ครุ่นคิดก่อนจะตามเข้าไป
สายพิณเข้ามาในโถงบ้าน สิงห์ตามมา สายพิณมองไปรอบ ๆ อย่างหดหู่ ละม่อมออกมาจากห้องด้านใน สวมเสื้อคลุมนอน
"สายพิณ"
"แม่"
สายพิณวิ่งไปกอดละม่อมที่มองมาที่สิงห์
"ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไรนะ"
"แม่....มันไล่หนูออกมา มันไม่รักหนูแล้ว มันทรยศหนู"
"ค่อย ๆ พูดนะ มานั่งนี่ก่อน"
ละม่อมพาสายพิณลงนั่ง แล้วเดินมาหาสิงห์ดึงออกมาหน้าโถง
"ยังไงกันนายสิงห์"
"คุณกฤษณ์เขาเลิกกับพิณแล้วครับ พิณไม่มีที่ไป ผมเลยพากลับมาที่นี่ แม่ละม่อมคิดว่ายังไง"
"ไม่ว่าอะไรหรอก ดีแล้วที่พามันกลับมา"
"ขอบคุณแม่มาก งั้น ผมลา"
"ขอบใจนะ"
สิงห์ออกไป ละม่อมกลับไปนั่งข้างพิณ
"เอ้า ไหนเล่ามาซิ เรื่องมันเป็นยังไง"
"มันโกหกหนู มันบอกหนูว่ามันเชื่อตามคลิปนั่นทุกอย่างว่าหนูเป็นคนเลว คนชั่ว กลั่นแกล้งคนอื่นมาตั้งแต่สมัยเป็นดารา แต่แม่ หนูรู้ความจริง"
ละม่อมฟังความอย่างรู้ทันสายพิณทั้งหมด แต่เล่นเนียน
"ความจริงว่า"
"มันไปติดพันผู้หญิงอื่น"
ละม่อมทำเป็นเชื่อ "อ้าว"
"ค่ะ มันไปชอบนังพริตตี้ โชว์รูมของเสี่ยสอง แล้วก็ยังมีอีกหลายคนที่มันไปติดพัน มันเลยเฉดหัวหนูออกมา"
สายพิณร้องไป เล่าไป ละม่อมทำทีรับฟัง
สาวบ้านเสน่ห์จันทร์กลับมาบ้านพร้อมกัน ท่าทางเหนื่อยหน่าย
พริ้งบอก
"โอย.....วันนี้มันวันอะไร แขกไม่เข้าร้านเล้ย ดูซิพวกเรากลับบ้านพร้อมกัน
แห้วกันหมด เคยมีไหมเนี่ย"
"แหม...เจ๊ มันก็ต้องมีบ้าง วันพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก วันราหูอมจันทร์" ต้อยบอก
"งั้นก็แยกย้ายกันไปนอนเถอะ"
ศรี นงเยาว์ ต้อย ใบพร ขึ้นบันไดอย่างเหนื่อยหน่าย
อ่านต่อหน้า 2
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 20 (ต่อ)
นงเยาว์เข้ามาในห้อง เปิดไฟสว่าง แล้วเดินมาที่เตียง ผ้าห่มคลุมอยู่บนเตียงเป็นกอง ๆ นงลงนอนแผ่หรา แล้วรู้สึกถึงร่างคนที่อยู่ในโปง
นงเยาว์เหลือบมองไปข้างตัว พบมือขาวซีดของ สายพิณ โผล่ออกมาจากผ้าห่ม นงเยาว์กรี๊ดลั่น สายพิณสะดุ้งลุกจากเตียง มาสคาร่ายังเป็นเบ้าดำ ยิ่งดูเหมือนผี
"ยายนง แกเป็นอะไรของแก"
"พี่พิณ พี่พิณเหรอ หนูนึกว่าผี"
"ฉันยังไม่ตาย"
" แล้วพี่มานอนห้องหนูทำไม"
สายพิณสลด
"ฉันกลับมาอยู่ที่นี่แล้ว"
"หา....แล้วคุณกฤษณ์ล่ะ"
"เฮ้อ อย่าเพิ่งถามได้ไหม ฉันอยากพัก ไม่อยากคุยอะไรทั้งนั้น"
สายพิณล้มตัวลงนอน นงเยาว์ยิ้มเหยียด รู้ว่ากฤษณ์คงบอกเลิกแล้ว
"พี่พิณ แต่เหมือนพี่ยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ จะนอนทั้งชุดอย่างนี้เลยเหรอ แบบนี้ฉันนอนร่วมเตียงด้วยไม่ได้หรอก"
สายพิณลุกขึ้นมองหน้านงเยาว์อย่างเอาเรื่อง
"นง แกก็นอนที่พื้นไปก่อนซี"
"หา ให้หนูนอนพื้น ได้ยังไงล่ะพี่"
"เอ๊ะ นี่ห้องฉัน เตียงก็เตียงฉัน แกมีปัญหาอะไรรึเปล่า"
"มีแน่นอน เพราะตอนนี้ นี่ห้องหนู นี่เตียงหนู พี่ไม่มีสิทธิ์มาอ้างว่าเป็นของพี่อีกแล้ว"
"นังนง นี่แกกล้ากับฉันเหรอ ฉันคือนางฟ้าของที่นี่"
"ฮ่ะฮ่ะ อดีตนางฟ้าจ๊ะ เป็นอดีตนางฟ้าที่ตกเหวแล้วด้วย กรุณาลุกเดี๋ยวนี้ แล้วออกไปจากห้องของหนู"
"แกสั่งฉันงั้นเหรอ นังนง"
"ใช่ เพราะตอนนี้ตำแหน่งนางฟ้าเบอร์หนึ่งคือหนู ส่วนพี่ โดนผัวเฉดหัวออกมาจากผับของเขา ต้องซมซานกลับมาอยู่ซ่องเก่า อย่าเข้าใจผิดว่าตัวเองเป็นนางฟ้าอีกต่อไป"
"นังนง"
"ยังพูดไม่จบ คุณพี่จะมาอ้างสิทธิ์เดิม ๆ ไม่ได้แล้ว หมดยุคแล้วจ๊ะ นอกจากหมดยุคยังตกรุ่นอีกด้วย"
"แอร๊ย"
สายพิณกระโดดเข้าจิกผม แล้วตบตีนงเยาว์อย่างบ้าคลั่ง จนล้มกลิ้งไปบนเตียง แต่นงเยาว์เรี่ยวแรงมากกว่าและไม่เมา จึงจิกผมสายพิณขึ้นแล้วตบอย่างแรง สายพิณกรี๊ด แล้วล้มกลิ้งไปที่พื้น
ใบพร ต้อย วิ่งเข้ามา
"เฮ้ย อะไรกัน" ต้อยถาม
ต้อยและ ใบพรเข้าดูอาการสายพิณที่ยังงง ๆ อยู่ ครั้นสายพิณตั้งสติได้ จะโผนเข้าหานงเยาว์
"อีชั่ว อย่าอยู่เลย"
ใบพร ต้อยยึดสายพิณไว้
"แน่จริงเข้ามา ที่จริงก็ไม่อยากตบคนเมาหรอกนะโว้ย แต่ตอนนี้ฉันต้องสั่งสอนให้แกรู้ไว้ ตอนนี้ฉันคือเบอร์หนึ่งของบ้านเสน่ห์จันทร์ จำไว้"
นงเยาว์เข้ามาแล้วตบหน้าสายพิณอีกฉาดใหญ่ ใบพรต้องกัน นงเยาว์ห่างออกมา สายพิณหมดแรง ต้อยต้องประคองไว้
"พาพี่พิณออกไปก่อนดีกว่าต้อย" ใบพรบอก
ต้อยพาสายพิณออกมา
"ไปเลย ออกไป แกก็ไปด้วยนังพร"
ใบพรรีบออกมา นงเยาว์กระแทกประตูปิด
ต้อยพาสายพิณที่หมดแรงออกมาจากห้อง พริ้งและละม่อมยืนรออยู่แล้ว
"ดึกดื่น ยังจะทะเลาะอะไรกันอีก" พริ้งบอก
"แม่ เจ๊พริ้ง นังนงมันเอาใหญ่แล้ว มันไล่พิณออกมาจากห้องของพิณ แม่ช่วยไปลากมันออกมาทีเถอะ"
"ไม่ได้หรอก เธอลาออกจากบ้าน ก็ถือว่าไม่ใช่สมาชิกของบ้านอีกต่อไป แต่เมื่อเธอกลับมา เธอก็ต้องเคารพในกติกา นงเยาว์คือเจ้าของห้องตัวจริง ไม่ใช่เธออีกแล้ว"
"เอ๊ะ ทำไมแม่พูด"
สายพิณจะชี้หน้าด่า ละม่อมมองจ้องเขม็ง เช่นเดียวกับพริ้ง ต้อย ใบพร สายพิณได้สติรีบ
หลบตาทำหน้าเศร้า สะอื้นทันที
"ก็ได้ค่ะแม่ พิณไปนอนห้องพี่ศรีก็ได้"
สายพิณสะบัดหลุดจากต้อย ตรงไปห้องศรี แล้วหันมามองทั้งสี่คน
"แต่พิณยืนยันนะคะว่าพิณยังเป็นนางฟ้าเบอร์หนึ่งของบ้านเสน่ห์จันทร์ ไม่มีใครมาแย่งตำแหน่งพิณได้หรอก"
สายพิณเคาะห้องศรี
"พี่ศรี พิณเอง"
"เชิญจ๊ะ"
สายพิณเข้าห้องไป
พริ้งบอก
"เอ้า ต้อย พร กลับห้องกันไปได้แล้ว"
สองสาวกลับห้องไป
"พี่....เอาไง สงสารมันเหมือนกันนะ" พริ้งถาม
"ใครก่อกรรมอะไรไว้ มันก็ต้องได้อย่างนั้น"
ภายในห้อง ศรีนั่งทาครีมอยู่หน้ากระจก พิณเข้ามานั่งร่วมกอดศรี ร้องไห้สะอื้น ศรีมองสายพิณอย่างเย็นชา
"พี่ศรี ช่วยพิณด้วย แม่ละม่อมไม่รักพิณแล้ว ปล่อยให้นังนงมันยึดห้องของพิณไป อีเด็กเลวนี่มันแสบจริง ๆ มันบอกด้วยว่ามันเป็นเบอร์หนึ่งของบ้านมันมีสิทธิ์ทุกอย่าง"
ศรีลุกหนี สะบัดไปนั่งข้างเตียงยังทาครีมต่อไป สายพิณมองอย่างงงเล็ก ๆ
"ก็จริงของมันนะพิณ ตอนนี้มันคือตัวขายของบ้าน"
"อะไรกันเนี่ย ยอมให้มันหมดเลยเหรอ อ้อ พอมันหาเงินเข้าบ้านได้มากกว่าใคร ก็เทิดทูนมัน อย่าลืมซี ตอนนี้พิณกลับมาแล้ว จะมาทวงตำแหน่งนางฟ้าของพิณคืน"
"จ๊ะ แต่คงไม่ใช่คืนนี้หรอกนะ"
พิณยิ่งงงกับคำพูดศรี แต่เหนื่อยเกินกว่าจะต่อล้อต่อเถียง ลุกมาล้มตัวลงนอนบนเตียงของศรี ศรียิ้มหวาน
"คืนนี้นอนกับพี่ก่อนก็ได้ ก็ดีเหมือนกัน พิณมีเรื่องจะเล่าให้พี่ฟังเยอะเลย โดยเฉพาะเรื่องไอ้กฤษณ์ มันหลอกพิณทุกอย่าง ที่มันทิ้งพิณเพราะมันไปติดอีพริตตี้โชว์รูมรถ อีกระต่ายน่ะ"
"เออ....พิณ คืนนี้พี่เหนื่อย ง่วงมาก อยากนอน คงไม่มีเวลามานั่งฟังเรื่องตอแหลของพิณหรอก"
สายพิณค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง มองศรีอย่างงุนงง
"พูดอะไรนะ ฉันตอแหลเหรอ"
"ช่าย....แหลทุกเรื่องด้วย นอกจากตอแหลเข้าเส้นแล้ว ยังโยนขี้ให้คนอื่นอย่างใจโฉดที่สุด"
"พี่ศรีพูดอะไร เกิดอะไรขึ้นเนี่ย"
"นังพิณ ตอนนี้ความจริงมันเปิดออกมาหมดแล้ว เรื่องระยำที่แกทำไว้ตั้งแต่สมัยเป็นนางเอกละคร"
"บ้ากันใหญ่แล้ว นี่หลงเชื่อไอ้คลิปบ้า ๆ ของนังแนนนี่กันหมดแล้วเหรอ ทั้งพี่ ทั้งไอ้กฤษณ์"
"เพราะทั้งหมดมันคือความจริงน่ะซี"
"พี่รู้ได้ยังไงว่ามันเป็นความจริง หลักฐานล่ะ"
"ไม่ต้องมีหรอก แค่เหตุการณ์มันพ้องกันอย่างประหลาด มันก็เป็นหลักฐานได้แล้ว เข็มหมุดซ่อนไว้แทงหลังนางเอก กับเศษแก้วใส่ปนน้ำแข็งในกาแฟของนังจูน"
สายพิณอึ้งไป
"พี่พูดอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง"
ศรีตวาด
"บอกแล้วไงไม่ต้องมาตอแหล แกเป็นคนทำทั้งหมด แล้วโยนความผิดมาให้ฉันหน้าด้าน ๆ จนฉันต้องกราบตีนอีนังพิศมัน"
สายพิณนิ่งไป พยายามหาทางแก้ตัว แต่หาไม่ได้เลยแกล้งร้องไห้
"พี่ศรีไม่นะ พี่ศรีอย่าคิดร้ายกับพิณแบบนี้ซี พิณรักพี่ศรีนะ เราเป็นพี่น้องกัน ไม่ใช่เหรอ"
สายพิณถลาเข้ามากอดศรี ศรีผลักร่างพิณออก
"บางที ฉันอดคิดไม่ได้ว่าแกรึเปล่าที่ถีบยายคุณปริมตกบันได"
สายพิณพูดไม่ออก
"พี่ศรี"
ศรียิ้ม ลูบไปที่ใบหน้าสายพิณอย่างทนุถนอม แล้วอย่างที่พิณไม่คาด ศรีตบหน้าพิณฉาดใหญ่ พิณกรี๊ดล้มไปบบนเตียง ศรีเดินไปเปิดประตู
"ออกไปจากห้องฉัน เดี๋ยวนี้"
สายพิณมองศรีอย่างตื่นกลัว
"หรืออยากโดนอีกฉาด ไป๊"
สายพิณลุกขึ้นได้ วิ่งออกจากห้องทันที ศรีกระแทกประตูปิด พิงประตูถอนใจ เสียดายความสัมพันธ์ที่ผ่านมา
อ่านต่อหน้า 3
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 20 (ต่อ)
สายพิณออกมายืนทำอารมณ์อยู่โถงทางเดิน มองไปที่ห้องใบพรและต้อย เดินไปหน้าประตูจะเคาะเรียก เสียงสองคนคุยแว่ว ๆ ได้ยินออกมา
ภายในห้อง ต้อยและใบพรอยู่ในชุดนอนกำลังเตรียมเข้านอนบนเตียง
"เมื่อกี้เห็นตานังพิณมันรึเปล่า เหมือนมันจะเข้าไปบีบคอแม่ละม่อมเลยนะ"
"ใช่ เห็นเหมือนกัน คนคนนี้น่ากลัวที่สุด กลับมาคราวนี้เราต้องอยู่ห่าง ๆ แล้วละ" ใบพรบอก
"เจ๊ไม่กลัวมันหรอก เพราะเจ๊ไม่เคยไปทำตัวเป็น แฟนคลับมันเหมือนอย่างนังศรี นี่คงถูกคุณกฤษณ์เขาไล่ออกมาเหมือนหมา ถึงซมซานกลับมาแบบนี้ สมน้ำหน้า"
"อย่าไปคิดร้ายกับเขาเลย นอนเถอะ พรจะสวดมนต์ให้พี่เขาด้วย"
"ไปสวดให้มันทำไม"
"เอาเถอะ อุทิศส่วนกุศลให้พี่เขาด้วยไง"
"เอ้า สวดก็สวด"
ต้อยปิดไฟหัวเตียง แล้วพนมมือสวดมนต์ทั้งสองนาง
สายพิณร้องไห้พิงประตูอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดินออกมาตามโถง เลี้ยวลงบันไดไปนั่งที่โซฟาโถงล่าง แล้วร้องไห้อย่างหมดอาลัยอยู่ตรงนั้น
เช้ามืด วันรุ่งขึ้น สายพิณนอนคุดคู้อยู่ที่โซฟากลางโถง มีผ้าห่มปิดกันยุงกัด แต่ยุงก็รุมกัดจนได้ สายพิณนอนสะดุ้งแล้วตบยุงไปด้วย ละม่อมมายืนดูอยู่ มองสายพิณอย่างเวทนา ลงนั่งข้าง ๆ ปลุก สายพิณให้ตื่น
"พิณ"
สายพิณสะดุ้งเฮือกเหมือนตื่นจากฝันร้าย
"อะไร อย่า"
"พิณ นี่แม่เอง"
"แม่...ปลุกฉันทำไม"
"ไปนอนในห้อง มานอนตรงนี้ให้ยุงกัดทำไม"
สายพิณหลบตา น้ำตาค่อย ๆ ไหลออกมา แต่เสียงยังแข็งและเด็ดเดี่ยว
"ไม่มีใครให้หนูนอนด้วย พวกมันรังเกียจหนูกันหมด"
"ที่ว่าไปนอนในห้องน่ะ คือห้องแม่ ห้องแม่ใหญ่โต เดี๋ยวจะเอาพาร์ติชั่นมากั้นให้เป็นสัดเป็นส่วนของเรา"
"แม่...แม่ไม่รังเกียจหนูเหรอ"
"คนเราทำผิดกันได้นะพิณ แต่คนที่จะได้รับการให้อภัย คือคนที่สำนึกในความผิดของตัว"
"แม่ พิณขอบคุณแม่"
สายพิณกราบละม่อม
"ไป ไปนอนซะ"
ละม่อมโอบร่างพิณที่บอบช้ำกลับไปยังห้องนอนของตน
ชิตและคุณแดงทานอาหารกลางวันที่ร้านริมทะเลสวย ตามปรกติ คุณแดงมีอาการเหม่อลอย
"ไม่อร่อยหรือครับ"
"ทานไม่ค่อยลง"
"งั้นขอผมนะ"
แดงหัวเราะ
"ค่ะ"
แดงเลื่อนจานให้ชิต
"มีเรื่องอะไรเครียดรึเปล่าครับ"
"ไม่มีหรอกค่ะ เพียงแต่ช่วงนี้ทัวร์ซบเซา นักท่องเที่ยวไม่มากันเลย"
"คุณแดง ถ้าผมขอร้องอะไรคุณสักอย่าง"
"อะไรคะ"
"ผมอยากให้คุณเลิกอาชีพนี้"
"ทัวร์น่ะเหรอ"
"ไม่ใช่ครับ ไซด์ไลน์น่ะ"
"ทำไม"
"ผมอยากให้คุณอยู่กับผม ในฐานะคนรัก ผมเลี้ยงดูคุณได้ ได้ไหมครับคุณแดง"
"คุณกำลังผูกมัดฉันนะคะ"
"ผมรักคุณ หรือว่าคุณไม่รักผมเลย"
"ชิต ฉันรักเธอ"
ชิตยิ้มโลกสว่าง
"แต่....เธอยังไม่ได้รู้จักฉันดีพอ"
"ไม่จริง ผมรู้จักคุณทั้งเนื้อทั้งตัว"
"นั่นแค่สิ่งที่ฉันแสดงให้เธอเห็นเท่านั้น"
ชิตเจื่อนไป
"หมายความว่าคุณ..."
"ฉันยังมีภาระและพันธะอีกมาก ชิต แค่ได้รัก ฉันก็มีความสุขมากแล้ว"
ชิตพยักหน้า สลดลง แดงมองชิตอย่างเห็นใจ แล้วตัดสินใจบางอย่าง
ภายในโรงพยาบาลวัฒนา กฤษณ์นั่งอยู่ข้างเตียง ปริมยังมีเฝือกอ่อน แต่หน้าตาสดใสขึ้น รอยช้ำหายไปบ้าง
"มาเยี่ยมปริมวันนี้ ตั้งใจมาเองหรือว่ามาตามคำสั่งคะ"
"มาตามสั่งครับ"
ปริมสลดลง
" ตามคำสั่งใคร คุณพ่อหรือคุณแม่"
"ตามคำสั่งหัวใจสั่งน่ะครับ"
ปริมนิ่งไป แล้วเริ่มอมยิ้ม
"อย่ามาสตอหน่อยเลย"
"ไม่สตอเสียหน่อย ผมน่ะมาเยี่ยมคุณทุกวันนะ เพียงแต่บางวันคุณหลับ"
"ทราบค่ะ พยาบาลบอกฉันแล้ว กฤษณ์ ปริมขอบคุณนะที่คุณเลิกยายสายพิณเสียได้"
"ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณปริมที่ทำให้ผมตาสว่าง"
"สัญญากับปริมอีกเรื่องได้ไหม"
"ว่ามาซีครับ"
"อย่ามีผู้หญิงอื่นอีก ได้ไหมคะ"
กฤษณ์พยักหน้า)
" ครับ ผมจะไม่มีใครอื่นอีก นอกจากปริมคนเดียว"
ปริมยิ้มน้ำตารื้น
"ขอบคุณค่ะ รักคุณที่สุดเลย"
อ่านต่อหน้า 4
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 20 (ต่อ)
กฤษณ์ออกมาจากห้องปริม มองหา สิงห์
"ไปไหนอีกแล้วหว่า"
สิงห์รีบเดินกลับมาพอดี
"ไปไหนล่ะนายสิงห์"
"โทษครับ ผมแวะเยี่ยมแม่น่ะครับ"
"เป็นอะไรเหรอ"
"ขาหักน่ะครับ แต่ดีขึ้นมากแล้ว อีกไม่กี่วันก็กลับบ้านได้ คุณกฤษณ์จะกลับเลยรึเปล่าครับ"
"ใช่....นัดอ๋องที่ร้าน แต่ขอเข้าห้องน้ำก่อน"
สิงห์จะตาม
"ตอนนี้ไม่ต้องตาม ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า รออยู่นี่แหละ"
"ครับคุณกฤษณ์"
กฤษณ์เดินเลี้ยวไป พอเดินเลี้ยวมาก็เจอเข้ากับใบพรพอดี เธอเดินตามแม่ที่ถือไม้เท้าเดินออกมาตรงส่วนนอกวอร์ด เธอเข็นรถเข็นตามแม่มาด้วย
"ค่อย ๆ นะแม่ เมื่อยก็บอกนะ จะได้นั่งรถเข็น"
"ยังไม่เมื่อยไม่เจ็บ แม่ยังไหว วันนี้เดินได้มากกว่าทุกวันอีกนะ"
"แม่ของพรเก่งจริงจริ๊ง"
ใบพรเข้ากอดแม่ หัวเราะกันเบา ๆ
"เดี๋ยวพรจะพาแม่ไปกินข้าวที่ศูนย์อาหารนะ อยู่ชั้นสอง"
"ดีเหมือนกัน เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง"
ใบพรเหลือบมาเห็นกฤษณ์ที่ยืนมองอยู่อย่างประทับใจ
"แม่....เดี๋ยวนะ"
ใบพรตรงมาหากฤษณ์ ยกมือไว้
"ใบพร"
"คุณกฤษณ์ สวัสดีค่ะ"
"คุณแม่เหรอ"
"ค่ะ"
"แม่เป็นอะไร"
"ขาหักค่ะ แต่ตอนนี้เดินได้บ้างแล้ว"
"แปลก เมื่อกี้นายสิงห์ก็บอกแบบนี้เหมือนกัน"
ใบพรสะดุ้งเล็กน้อย เพราะ สิงห์เพิ่งแยกไปเมื่อกี้
"แม่รักษาที่นี่ ค่าใช้จ่ายแพงมากนะ"
"แพงยังไงพรก็สู้ค่ะ ให้แม่อยู่สบายแล้วหายเร็ว ๆ"
กฤษณ์มองใบพรอย่างพินิจ
"ไม่ค่อยเห็นนะ คนกตัญญูรู้คุณพ่อแม่ เธอนี่เด็กดีจริง ๆ"
ใบพรเขิน หลบตา
"ขอบคุณค่ะ"
"อย่าหาว่าฉันละลาบละล้วงเลยนะ เพราะต้องการเงินมารักษาแม่ใช่ไหม เธอถึงต้องมาทำงานที่เฮเว่น"
ใบพรนิ่งงันไป ไม่กล้าตอบ
"คุณกฤษณ์ถามทำไม"
"ฉันก็.....อยากรู้น่ะ ขอโทษที่ถาม"
"ใช่ค่ะ มันคือความจำเป็นที่พรต้องมาทำงานแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เรื่องรักษาแม่ พรก็
คงกลับไปทำงานโรงงานเหมือนเดิมแล้ว"
"ฉันเข้าใจ แนะนำคุณแม่ให้ฉันรู้จักหน่อยซี"
"แต่.... คุณกฤษณ์อย่าพูดเรื่องอาชีพของพรนะคะ แม่ยังไม่รู้"
"ได้"
กฤษณ์ตามใบพรตรงไปหาวิไล กฤษณ์ไหว้และแนะนำตัว นางวิไลรีบไหว้ตอบ กฤษณ์ยิ้มแย้มกับกฤษณ์มองใบพรด้วยสายตาเอ็นดูและปลื้มไม่น้อย
วันต่อมา ชิตแต่งตัวหล่อ ออกมาจากลิฟต์ เดินตรงมาที่ห้องคุณแดง ประตูเปิดอยู่ เห็นแม่บ้านสองนางกำลังทำความสะอาดห้อง
"อ้าว....วันนี้วันทำความสะอาดเหรอครับป้า คุณแดงไม่อยู่เหรอ"
"คุณแดงเธอย้ายออกไปแล้วค่ะ"
"หา....ย้ายออก ย้ายออกไปเมื่อไหร่"
"เมื่อเช้าค่ะ"
"ย้ายออกไปอยู่ไหน"
"อิชั้นก็ไม่ทราบ คุณลองไปถามรีเซฟชั่นนะคะ"
ชิตยืนงง มองห้องโล่งว่างอย่างใจหาย
ตง ต้อย ชิต กินกลางวันอยู่ในบ้านเช่าด้วยกัน ใบพรและสิงห์ช่วยปรุงอาหารอยู่มุมครัว ชิตมีอาการซึมเศร้า
"พี่ไปทำงานให้คุณกฤษณ์ เป็นยังไงบ้าง" ใบพรถาม
"ก็ดี งานสบาย คุณกฤษณ์ก็ไม่เรื่องเยอะ แถมให้ทิปตลอด"
ทั้งสองถือจานอาหารมาร่วมโต๊ะ
"พร เห็นว่าอีกสองวันแม่วิไลจะออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอ"
"จ๊ะ"
"ดีใจด้วย แล้วเตรียมที่อยู่ให้แม่เขาหรือยังล่ะ"
"มองบ้านเช่าสุดซอยบ้านเรานี่แหละ แพงหน่อยแต่กว้างขวาง แม่คงอยู่สบาย แล้วอยู่ใกล้แค่นี้ ผมไปดูแลสะดวก"
"อ้าว ไม่ให้อยู่ด้วยกันที่นี่เลยล่ะ ไม่ต้องไปเสียค่าเช่าแพง ๆ" ตงบอก
"ไม่หรอก มาอยู่ที่นี่ เดี๋ยวแม่รู้ความจริงเรื่องอาชีพของพรกับต้อย แย่เลย"
ตงบอก
"อ้าว ก็อย่าให้รู้ซี พวกเราก็ช่วยกันปิด"
"อุ๊ย...พรมันก็กลัวแม่รู้อาชีพพวกพี่ด้วยนั่นแหละ มือปืนโลกพระเสาร์กันทั้งนั้น"
ตงรวบเอวต้อยมานั่งตัก ต้อยวี๊ดว้าย
"น้องต้อยบูรพา ตอนนี้พี่กับสิงห์ทำงานเป็นบอดี้การ์ดของท่านสส. ไกรวิทย์ งานมีเกียรติ ไม่ใช่มือปืนไร้สังกัดอีกแล้ว"
สิงห์บอก
"ใช่...เมื่อวานเห็นพี่ตงคุ้มกันท่าน สส. ออกทีวีรึเปล่า เท่ห์สุดยอด"
"เห็นแล้วจ๊ะ พระเอกมั่ก ๆ ไม่เสียดายได้เป็นผัว"
ทั้งสี่หัวเราะ ชิตยังจมอยู่กับเรื่องคุณแดง
"งั้นเราคิดใหม่ให้แม่มาอยู่กับที่นี่ดีไหม ใบพร" สิงห์บอก
"ต้องถามเจ้าของบ้านก่อนจ๊ะ พี่ชิตอนุญาตรึเปล่า"
ต้อยบอก
"อุ๊ย...เกือบลืม อาชีพไอ้ชิต แม่ก็รู้ไม่ได้เหมือนกันนี่ ต๊าย อาชีพพวกเราต้อง
ห้ามกันทั้งบ้านเลย"
"ชิต เฮ้ย ชิต เป็นไรวะ" ตงถาม
"หา ว่าไงนะพี่"
"พรเขาถามน่ะ ในฐานะที่แกเป็นเจ้าของบ้าน จะพาแม่เขามาพักที่นี่ได้รึเปล่า"
"ตามสบายเลย โธ่ พี่ตงพี่สิงห์ก็ออกค่าเช่าให้ผมครึ่งนึงอยู่แล้ว มาถามทำไม"
"พี่ชิตขอบคุณมากค่ะ"
"ให้อยู่ห้องพี่ไปก่อนก็ได้นะ"
"อ้าว แล้วพี่จะไปอยู่ไหน"
"อาจจะเข้ากรุงเทพสักพัก"
ทุกคนมองชิต ที่ลุกกลับเข้าห้องไป
จันทร์ฟองนั่งกินข้าวกลางวันกับสาวสามเดือนและเพลิน สุวรรณนั่งแยกไปโต๊ะอีกตัว เอพริลชูโปรชัวร์ใบโฆษณาหานักแสดงหญิงในทีมหนังฝรั่งรายหนึ่ง
เอพริลบอก
"อย่าไปหลงเชื่อพวกมันนะ ไอ้ปิแอร์ตัวเนี้ย อีนังแพรไหม ร้านพาราไดซ์ โดนหลอกไปถ่ายแล้วนะ อล่างฉ่างอยู่ในเว็ปหนังโป๊ของพวกมันนั่นแหละ"
"อล่างฉ่างแค่ไหนวะ"
"ก็หมดทุกยี่ห้อ ตอนนี้นังแพรไหมมันกลายเป็นแพรไหม้ไปแล้ว"
จันทร์ฟองหยิบโบรชัวร์มาดู สุวรรณลุกมาดูอย่างสนใจทันที เขาคิดแผนหาทางเล่นงานนงเยาว์ตามคำสั่งจ่าพยับอยู่พอดี
"แล้วยังมีคนโดนหลอกอีกรึเปล่าวะ"
จูนบอก
"เยอะ อีบางนางสมัครใจไปถ่ายนะ แต่มาทำร้องโอดครวญว่าโดนหลอก โถ....โชว์ในผับชีฉีก 180 องศา ยิ่งกว่าในหนังตั้งเยอะ"
มีเสียงแว่วมาจากในห้องด้านใน
"โอย...ใครอยู่ข้างนอก หยิบยาให้ที" พิศบอก
"ใครก็ได้ เอายาให้แม่เขากินหน่อย" เอพริลบอก
จูนบอก
"หนูไม่กล้าหรอก เดี๋ยวทำไม่ถูกใจ ต้องโดดหลบทั้งแจกัน ทั้งเชิงเทียน"
"ฉันไปเอง"
จันทร์ฟองลุกไป ทั้งหมดมองตาม
"เดี๋ยวนี้นังจันทร์ฟองมันรับใช้ใกล้ชิดแม่เลยนะ แม่ก็ชอบมันเสียด้วย"
"นั่นซี ตลกเนอะ เมื่อก่อนแม่แทบจะฆ่ามันตาย ตอนนี้กลายเป็นคนโปรด"
ที่เหลือหันมากินต่อ ไม่ได้ติดใจอะไร
อ่านต่อตอนที่ 21
