แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 17
คืนนั้น พิศยังนั่งหลับอยู่กับเก้าอี้รถเข็น ในห้องนอน ลืมตาตื่นขึ้น
"มีใครอยู่ข้างนอกบ้าง ช่วยหยิบยาให้ที โอย....ปวดจะแย่อยู่แล้ว ไม่มีใครอยู่เลยเหรอ อีเพลิน อีสามเดือน ไอ้สุวรรณ พวกมึงหายไปไหนกันหมด ทำไมทิ้งให้กูอยู่คนเดียว"
จันทร์ฟองในชุดสั้นวิบวับเป็นประกายเลื่อม แต่งหน้าจัด ยิ้มเยือกเย็น เดินเข้ามาในห้อง
พิศผงะไป
"แก นัง จันทร์ฟอง"
"จ๊ะ หนูเอง"
"คนอื่นไปไหนกันหมด"
"ไปที่ร้านกันหมดแล้วละ เหลือหนูอยู่คนเดียว"
พิศมอง จันทร์ฟองทั้งร่าง
"แกยอมทำงานแล้วใช่ไหม"
"จ๊ะ ไม่นึกนะว่าจะรายได้ดีขนาดนี้ ฉันน่าจะเชื่อแม่เสียแต่แรก"
"ก็ดี"
"เมื่อกี้แม่บอกให้หยิบยาใช่ไหม อยู่ไหนล่ะ"
"ยาอยู่ในกล่องนั่น ในกระเป๋าสตางค์ หยิบให้ที ปวดจะแย่แล้ว"
จันทร์ฟองหยิบยาในกล่องออกมา แล้วลองเปิดกระเป๋าสตางค์ เห็นเงินสดเป็นปึก จันทร์ฟองยิ้ม หันมาส่งยาให้พิศ พิศรีบกินยา จันทร์ฟองรินน้ำให้ พิศดื่มทันที
"แม่จะนอนเลยไหม ฉันช่วย"
"แกไม่คิดร้ายกับฉันแล้วนะ"
"โธ่ แม่....ฉันต้องขอโทษแม่ด้วยซ้ำที่ทำให้แม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้ มา ฉันช่วย"
จันทร์ฟองช่วยประคองร่างของพิศลุกขึ้น พิศร้องโอดโอยอยู่ตลอด ล้มตัวลงนอนอย่างลำบาก
"โอย ขอบใจมากที่ช่วย"
จันทร์ฟองห่มผ้าห่มให้ แล้วเดินมาที่กระเป๋าสตางค์นางพิศ หยิบแบงค์ห้าร้อยออกมาหลายใบ เก็บใส่กระเป๋าของตน นางพิศยังบ่นต่อเนื่อง
"โรคเวรโรคกรรมอะไรอย่างนี้ เดินเหินได้อยู่ดี ๆ ก็กลายมาเป็นคนพิการ ไปไหนไม่ได้ เหมือนถูกขังอยู่กับที่ เฮ้อ"
พิศเริ่มงัวเงีย ยาออกฤทธิ์ จันทร์ฟองเดินมาหา สีหน้าเย็นชามีแววโหด
"นอนเสียเถอะแม่"
พิศเริ่มผลอยหลับ
"แม่รู้แล้วใช่ไหมว่าการถูกขัง ถูกจองจำ มันเป็นยังไง หลับเถอะ หลับให้สบาย ยาพวกนี้จะช่วยแม่ให้ใกล้นรกไปเรื่อย ๆ"
จันทร์ฟองหัวเราะเบา ๆ พิศพึมพำเหมือนอยู่ในฝันร้าย
หลายวันต่อมา บรรยากาศงานเลี้ยงวันเปิดผับ Cloud Nine แขกเหรื่อมากันเพียบ กฤษณ์ อ๋อง ตั๋ม โอ๋ หล่อเหลาทั้งสี่คนในสูทลำลอง ต้อนรับแขก ไหว้แขกผู้ใหญ่ จับมือกับเพื่อนๆ
ปริมเข้ามาพร้อมเพื่อนสาว แฟนของป๋อง ตั้ม โอ๋ เข้ามาแสดงความยินดี หนุ่ม ๆ สวมกอดสาว ๆ ชนแก้วกันเฮฮา
ปริมและนภายืนต้อนรับแขกร่วมกับกฤษณ์
"ตกลงพ่อมาไหมครับ"
"อย่างที่พ่อเขาบอกน่ะ เขาไม่สนับสนุนกิจการของเรา"
"ก็ดีครับ พ่อจะได้ไม่มาจุ้นจ้านธุรกิจส่วนตัวของผม"
สายพิณและศรีในชุดเดรสสั้น เซ็กซี่ คอเสื้อคว้านลึก สายพิณถือกระเป๋าที่กฤษณ์เพิ่งซื้อให้มาด้วย เดินลงมาจากชั้นบน แขกชายหันมามองเป็นตาเดียว
"พี่ศรี สำเร็จ แขกมองเรากันใหญ่เลย"
"แสดงว่าเราสวย โชว์มากกว่านี้ไหมพิณ"
"อย่าพี่ วันนี้แขกผู้ใหญ่มากันเยอะ ต้องผู้ดี หลานสาวคุณหญิงกันหน่อย"
"ได้....จัดให้"
สองสาวทำท่าเสงี่ยมหงิม แล้วเดินเข้าไปร่วมงาน บรรดาหนุ่ม ๆ หันมามอง สองหนุ่มเข้ามาสีทันที
หนุ่ม 1บอก
"สวัสดีครับน้องคนสวย ไม่ยักรู้ว่าวันนี้ คุณกฤษณ์กับป๋องจ้างพริตตี้สาวสวยมาด้วย"
สองสาวหัวเราะ
"พี่ชายขา เข้าใจผิดแล้ว น้องพิณเขาไม่ใช่พริตตี้เสียหน่อย เขาเป็นหุ้นส่วนร้านกับคุณกฤษณ์ต่างหาก" ศรีบอก
หนุ่ม 2 บอก
"อ้าว หุ้นส่วนเหรอครับ ไม่ยักรู้ว่ามีหุ้นส่วนเป็นสาวสวยเซ็กซี่ขนาดนี้ด้วย"
"ไม่ผิดใช่ไหมคะ ที่สาวสวยอย่างพิณจะทำธุรกิจบ้างน่ะ"
ศรีบอก
"สวยแต่มีสมองนะคะ"
หนุ่ม 1บอก
"ไม่ผิดเลยครับ แหม อยากร่วมหุ้นด้วยเสียแล้ว"
สองสาวหัวเราะระริก สายพิณเหลือบไปเห็นคุณแดงกำลังยืนคุยกับหนุ่มใหญ่รูปหล่อนายหนึ่ง
"ขอตัวก่อนนะคะ"
สายพิณแยกไปหาแดง
สายพิณเข้าไปยิ้มกับแดง
"สวัสดีค่ะคุณแดง"
แดงหันมาหาพิณ มองพิณอย่างแปลกใจเล็กน้อย
"มางานนี้ด้วยเหรอ"
"ตายและ กำลังจะถามประโยคนี้กับคุณพอดีเลย มางานนี้ด้วยเหรอคะ" สายพิณถาม
"คุณปริมเชิญฉันมา"
"หา....คุณปริมเชิญมา นี่คงไม่ได้หมายความว่าคุณปริมเธอให้คุณเข้ามาจับเหยื่อไฮโซในนี้หรอกนะ"
สายพิณปรายตาไปที่หนุ่มใหญ่ที่หน้าเจื่อนรีบแยกไปทันที
"คุณวิภู เดี๋ยวค่ะ" แดงหันมาทางพิณ "อย่าให้มันมากไปกว่านี้นะ"
"ทำไมเหรอ งานนี้เป็นงานคนมีเกียรติ ไม่ใช่ที่ที่โสเภณีจะมาจับเหยื่อ ไม่ว่าจะคุณโสชั้นต่ำ หรือสูงแค่ไหน ออกไปจากที่นี่ได้แล้ว"
"มีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉันเหรอ คุณปริมเชิญฉันมานะ ในฐานะว่าที่คู่หมั้นคุณปริมเป็นเจ้าภาพงาน"
"ฉันในฐานะเมีย ฉันก็เป็นเจ้าภาพเหมือนกัน ออกไปเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ฉันจะประกาศให้ไฮโซทั้งงานเขารู้ว่าหล่อนประกอบอาชีพอะไร ไม่ใช่แค่ไฮโซในงานนะ ฉันอาจจะบอกไอ้ชิตมันอีกคนก็ได้"
แดงมองพิณอย่างสมเพช แล้วยิ้มออกมาเย็น ๆ
"ฉันไปแน่ แต่ขอไปลาเจ้าภาพตัวจริงก่อนนะคะ"
แดงแยกไปทันที สายพิณมองอย่างสะใจ ศรีเข้ามาสมทบ
"อะไรเหรอน้องพิณ"
"นังคุณแดงนั่นไง"
"ไฮโซสาวนายหน้าค้าที่ดินน่ะเหรอ"
"ชีทำทัวร์ค่ะ ไม่ใช่ค้าที่"
"ค้าที่นาผืนน้อยไงน้องพิณ"
สองสาวหัวเราะคิก แดงเดินมากับปริมอยู่อีกฟาก
"มันมาได้ยังไงเนี่ย ไหนคุณอานภาสั่งไว้แล้วไม่ให้มันมา"
"ฉันเองขอตัวกลับนะคะ"
"อ้าว ทำไมละคะ"
"เกรงใจคุณน่ะ ยิ่งแม่นี่ทำท่าจะประจานฉันกลางงาน จะเสียคุณกับครอบครัวคุณกฤษณ์เสียเปล่า ๆ ขอบคุณนะคะที่เชิญฉันมางาน"
แดงยิ้มเศร้า ๆ ก่อนแยกไป ปริมยังมอง สายพิณและศรี ที่เริ่มโชว์ลีลามากขึ้นทุกที
ปริมเข้ามาหานภายืนอยู่ข้าง ๆ กฤษณ์ที่กำลังคุยกับเพื่อนๆ
"อะไรนะ มันเข้ามาในงาน"
"นั่นค่ะ เดินมานั่นแล้ว"
สายพิณและศรีที่เฉิดฉายอยู่กลางงาน เจอเข้ากับตั้ม โอ๋ ทั้งไหว้ก้มต่ำให้นมหก และเข้าสวมกอดอย่างโชว์ออฟ
นภาดึงกฤษณ์แยกมาจากปริมทันที
"กฤษณ์ แม่บอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามนังนั่นเข้างาน"
"แม่ครับ อย่าห้ามพิณเลยครับเพราะยังไงพิณก็ต้องทำงานที่นี่อยู่ดี"
"แม่รู้ แต่วันนี้ไม่ควรพามันมาเสนอหน้าในงาน ผู้หลักผู้ใหญ่ทั้งนั้นนะลูก อีกอย่างเห็นแก่หนูปริมเขาบ้าง เขามาในฐานะคนรักของเรา แล้วจะให้นังเมียเก็บนั่นมาลอยหน้าอยู่ในงานได้ยังไง ถ้าไม่ไล่ แม่จะไล่เอง"
"ก็ได้ครับ ผมจะพูดกับพิณเอง"
"ก่อนอื่น ไปขอโทษหนูปริมเขาก่อน"
กฤษณ์แยกจากแม่ เดินไปหาปริม ปริมพูดขึ้นก่อนที่กฤษณ์จะขอโทษ
"ปริมเคยบอกคุณแล้วใช่ไหมคะว่าถ้ามีปริม ก็ไม่ควรมีนังนั่น"
"ครับ รับทราบครับ ผมจะจัดการให้เดี๋ยวนี้"
กฤษณ์ตรงไปหาสายพิณทันที นภาเข้ามาสมทบกับปริม มองไปที่กฤษณ์กำลังกระซิบข้างหูสายพิณ แล้วพา สายพิณและศรีออกไปจากห้อง
อ่านต่อหน้า 2
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 17 (ต่อ)
สายพิณสะบัดมือออกจากกฤษณ์ที่พาออกมาหลังผับ ศรีพลอยหน้าเครียดไปด้วย
"นี่คุณไล่พิณงั้นเหรอ"
"ไม่ได้ไล่ แค่ให้คุณเออ....ออกไปก่อน เดี๋ยวช่วงค่ำที่ไม่มีแขกผู้ใหญ่แล้ว เหลือแต่พวกเรากันเอง ค่อยกลับมา"
"ก็ไล่นั่นแหละ นี่คุณแม่คุณสั่งมาใช่ไหม"
"ใช่ครับ งานนี้ปริมมาด้วย แม่ไม่อยากให้มาเจอคุณ"
สายพิณไม่ยอมจะกลับเข้าไป
ศรีบอก
"พิณ อย่าเลย เรากลับไปก่อนเถอะ ค่ำ ๆ ค่อยมาใหม่"
"ใช่ กลับเถอะ เห็นแก่ผมนะ"
"อีกกี่ครั้งกี่หนคะ ที่พิณต้องหลีกทางให้ยายปริม"
"นี่หนสุดท้ายแล้วละ อย่าลืมซี พรุ่งนี้ผมก็แต่งงงานกับพิณแล้ว"
สายพิณเช็ดน้ำตา
"ศรี พาพิณกลับไปก่อนนะ"
"ค่ะ"
กฤษณ์กลับเข้างาน
"ไม่ร้องนะพิณ พรุ่งนี้เป็นวันของเราแล้ว ไปเถอะ" ศรีบอก
"ได้พี่ศรี ไปหาเหล้าดื่มกันหน่อย"
"เออ ดี พี่ก็เปรี้ยวปาก อยากดื่มอยู่เหมือนกัน"
"เดี๋ยว ดื่มเสร็จ พิณจะกลับมาอีก"
"กลับมาตอนค่ำไง"
"ไม่....กลับมากลางวันนี่แหละ พี่ศรีต้องช่วยพิณด้วยนะงานนี้"
"หา...ช่วยอะไร"
พิณสายตามุ่งมั่น ศรีชักกลัว ๆ
แดงกำลังจะก้าวขึ้นรถหรูของตน วิภูนักธุรกิจหนุ่มใหญ่ทักขึ้นจากเบื้องหลัง
"ทำไมรีบกลับละครับคุณแดง"
"คุณวิภู"
"งานไม่สนุกเหรอครับ"
"คงงั้นมังคะ"
"งั้นเราไปที่สนุก ๆ ฟังเพลงเพราะ บรรยากาศดี ๆ กันดีไหม"
วิภูยิ้มเซ็กซี่ แดงยิ้มตอบ
ทางด้านวิไลกำลังก้าวเดินด้วยไม้เท้าสามขา บุรุษพยาบาลช่วยประคอง สิงห์ ใบพร ยืนดูอยู่อย่างลุ้น วิไลเดินได้สามสี่ก้าว โดยไม่รู้สึกเจ็บมากนัก
"เอาละครับ คุณป้าจับมือผมนะ แล้วลองเดินเอง โดยไม่ต้องใช้สามขานะครับ"
"ค่ะ"
วิไลจับแขนบุรุษพยาบาล แล้วลองเดินอย่างไม่มั่นใจนัก
"ไม่ต้องกลัวครับ ไม่ต้องกลัว"
"ค่ะ"
วิไลเดินได้ช้า ๆ หอบหายใจเล็กน้อย
"แม่ แม่เดินได้แล้ว" ใบพรบอก
"พอเดินน่ะ"
"ถ้าเหนื่อย พักก่อนก็ได้นะครับ"
"ไม่เหนื่อยค่ะ อยากเดินอีก"
ใบพรและสิงห์ยิ้มให้กัน วิไลยิ้มให้ทั้งคู่
"เยี่ยมเลยครับ ทำกายภาพแบบนี้อีกไม่กี่วัน วิ่งได้เลยครับ"
"สมพรปากค่ะคุณ"
ทั้งหมดหัวเราะ ใบพรเช็ดน้ำตา วิไลเองก็น้ำตาซึม
ใบพรและสิงห์เดินคู่กันมาในบริเวณทางเดินในโรงพยาบาล
"พรมีความสุขจังเลย เดี๋ยวแม่ก็เดินได้แล้ว ไอ้น้านพก็ไม่มารบกวนเราอีก เพราะพี่สิงห์ แท้ ๆ เลย พรไม่รู้จะตอบแทนพี่ สิงห์ ยังไงแล้ว"
"ตอบแทนง่าย ๆ เลย รักพี่ทุก ๆ วันไง"
"จ้า....รักทุกวัน ไม่มีวันหยุดด้วย"
ทั้งสองหัวเราะ สิงห์กอด ใบพรไว้
"พร แต่ตอนนี้มีปัญหาอีกเรื่องนะ ถ้าแม่ออกจากโรงพยาบาลแล้ว เราคงต้อง
หาที่อยู่ใหม่ให้ท่าน"
"บ้านพี่ไม่สะดวกเหรอ"
"ไม่สะดวกอย่างยิ่ง ถ้าแม่มาอยู่ คงรู้ความจริงเรื่องงานที่พวกเราทั้งหมดทำ ทั้งของพี่ พี่ตง ทั้งของพร ทั้งไอ้ชิต"
"จริงด้วย แม่รู้ไม่ได้เลยนะ ถ้าอย่างนั้นต้องเช่าบ้านใหม่ให้แม่อยู่แล้วละ"
"พี่ก็ว่าอย่างนั้น"
ทั้งสองเดินไปด้วยกัน มุมหนึ่ง นพใบหน้ายังมีริ้วรอยฟกช้ำ แอบมองอยู่ ด้วยสายตาอาฆาต
"มึงสองคนไม่มีวันอยู่เป็นสุขหรอก คอยดูกู"
ห้องโถงของผับ กฤษณ์ อ๋องยืนอยู่บนเวทีเล็ก ๆ แขกรุมล้อม นภาและปริมยืนอยู่อีกมุม ทุกคนปรบมือการสปีชของสองหนุ่ม
ป๋องบอก
"ทำไมต้อง Cloud Nine สวรรค์ชั้นเก้าไงครับ ใครมาร้านเรา ขึ้นสวรรค์ ฟินกันทุกคน"
แขกหัวเราะ
"ครับ แต่ก่อนอื่นเลยผมต้องขอขอบคุณ ผู้มีพระคุณทางทุนทรัพย์ให้ผม คุณแม่นภาครับ เชิญคุณแม่ครับ"
นภายิ้มเขิน ก้าวขึ้นไปยืนข้างลูกชาย แขกปรบมือ
"กราบคุณแม่ครับ ไม่ได้คุณแม่ ผมคงไม่มีวันนี้"
"แหม.... กฤษณ์ นอกจากแม่แล้ว แรงบันดาลใจอีกคนของลูกละคะ"
"ครับ ใช่....คู่คิดคู่ใจของผม น้องปริมครับ"
ปริมขึ้นไปยืนร่วม แขกวี๊ดวิ๊ว แล้วทันใดเสียงเพลงจากคอนโทรลก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงร้องเพลงของสายพิณคลอไปด้วย สายพิณและศรีถือเค้กก้อนใหญ่ออกมา แล้วเต้นไปด้วยเมามัน
เพราะฤทธิ์เหล้า ทุกคนหันมามองเป็นตาเดียว
"กฤษณ์ ไหนว่าไล่มันไปแล้วไง "
"ตายแล้ว มันเมารึเปล่าคะคุณอา"
พิณถือเค้กตรงขึ้นเวที อ๋องต้องถอยฉากให้
"คุณกฤษณ์ขา วันนี้พิณขอแสดงความยินดีกับคุณกฤษณ์นะคะ ที่คุณกฤษณ์เริ่มธุรกิจของตัวเองด้วยกิจการผับ พิณในฐานะเมียคุณกฤษณ์"
ทุกคนในงานฮือแตก ปริมทำท่าจะร้องไห้ นภาอ้าปากค้าง กฤษณ์อึ้ง ศรีปรบมือเชียร์ เซไปมา
"ไม่ต้องตกใจค่ะ เป็นเมียจริง ๆ แล้วก็ไม่ต้องหึงนะคะคุณปริม คุณน่ะเมียแต่ง ส่วนฉันน่ะเมียเก็บ เมียบำเรอ แบ่ง ๆ กันค่า ศรีหัวเราะนำ แขกอื่น ๆ เลยหัวเราะตาม"
"เหมือนแบ่งกันกินเค้กนี่ไงคะ เค้กก้อนนึงไม่ควรรับทานคนเดียว ควรจะปาดหน้าเค้กแบ่งให้ชะนีอื่น ๆ บ้างนะคะคุณปริม"
ปริมจะสะบัดลงจากเวที พิณรีบเข้ามายึดไว้
"จะไปไหนละคะคุณปริม ยังไม่ได้แบ่งเค้กกันเลย"
"ปล่อยฉันนะ"
ปริมสะบัด พิณแกล้งเซ แล้วเค้กทั้งก้อนก็โปะลงไปบนหน้าอกของปริม
"ว้าย ตายแล้ว"
คนในงานฮือแตก ศรีหัวเราะร่า
"กฤษณ์ พามันออกไปเดี๋ยวนี้"
"ไปพิณ"
กฤษณ์ดึงพิณออกไปทันที รปภ มาลากศรีออกไปอีกคน นภาพาปริมลงจากเวที ออกไปจากห้อง
อ๋องบอก
"ไม่มีอะไรครับ ไม่มีอะไร อุบัติเหตุนิดหน่อยครับ เรามาสนุกกันต่อดีกว่า"
กฤษณ์มองพิณและศรีที่ออกมาหลังร้านเช่นเดิม รปภ.คุมอยู่ ศรีนั่งเก้าอี้หมดสภาพด้วยความเมา
"ทำไมฉีกหน้าผมแบบนี้ ฉีกหน้าคุณแม่และก็ปริมด้วย"
"สะใจน่ะ"
"ทำไมอย่างนี้"
"ทำไมเหรอ คุณเห็นพิณเป็นอะไร พิณนอนที่นี่ กินอยู่ที่นี่ แต่พอมีงานก็ไล่พิณเหมือนเป็นตัวเชื้อโรค นี่แหละ วิธีที่พิณจะประกาศตัวตนว่าพิณไม่ใช่โรคติดต่อที่ต้องถูกกักบริเวณ"
"กลับไป ไปพักให้หายเมาแล้วค่อยมาคุยกัน"
กฤษณ์จะกลับเข้าร้าน สายพิณวิ่งเข้ามากอดแน่น
"อย่าโกรธพิณนะ พิณทำไปเพราะพิณรักคุณ"
"รักมากนักใช่ไหม อีหน้าด้าน"
นภาออกมาพร้อมปริม ที่เช็ดคราบเค้กจากชุดแล้ว แต่ปริมยังสะเทือนใจ น้ำตาอาบแก้ม
"ไล่เท่าไหร่ก็ยังไม่ยอมไป แถมยังมาประจานตัวเองในงานอีก แกนี่มันไม่ใช่ แค่อีตัวชั้นต่ำ แต่มันอีนรกมาเกิดแท้ ๆ"
"คุณแม่ ด่าได้สะใจเหมือนปากแม่ค้าเลยนะคะ เอ๊ะ หรือว่าเป็นแม่ค้าเก่า มาได้ผัวส.ส.เลยทำตัวเป็นคุณนายผู้ดี"
"นังสารเลว"
นภาสุดทนเข้าจิกผมสายพิณ แล้วตบฟาดไปบนหน้า บนหัวอย่างแรงหลายฉาด สายพิณกรี๊ด แล้วล้มลงกับพื้น ไม่มีแรงสู้
"แม่ครับ อย่า"
"ลากมันออกไป พามันไปหมกในปลักในโคลนที่ไหนก็ไป"
รปภ.ลาก สายพิณที่ร้องคร่ำครวญโหยหวนออกไป ศรีถูกลากไปด้วย นภาตามไป
"ปล่อย ปล่อยกูซีวะ จะพากูไปไหน"
กฤษณ์ยืนอยู่กับปริม
"พรุ่งนี้คุณจะแต่งงานกับมันใช่ไหม"
"ครับ"
"ขอให้มีความสุขนะคะ เพราะฉันตัดสินใจแล้ว คุณกับฉันจบกันเท่านี้"
ปริมสะบัดออก กฤษณ์หมดแรงที่จะต่อความ ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
อ่านต่อหน้า 3
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 17 (ต่อ)
คืนนั้น แดงนอนซบอกวิภูอยู่บนเตียง เสียงกริ่งประตูห้องดังขึ้น คุณแดงรีบลุก วิภูปรือตามอง
"สักครู่นะคะ"
แดงออกจากห้องนอน มาหน้าประตู แล้วมองผ่านช่องตาแมว เห็นชิตยืนรออยู่หน้าห้อง แดงชะงัก ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนนิ่งอยู่ไม่เปิดประตู ชิตกดกริ่งอยู่นาน จนวิภูออกมาจากห้องนอน
"ทำไมไม่เปิด"
แดงทำสัญญาณให้เงียบ วิภูนิ่งไป ชิตกดกริ่งอีกสองสามครั้งก่อนจะกลับไป แดงดูทางตาแมวอีกครั้งแล้วถอนใจ
"ใครเหรอครับ"
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ"
"งั้น ผมต้องกลับแล้วละครับ"
"อ้าว นึกว่าจะค้าง"
"ทางบ้านไลน์มาให้กลับกรุงเทพน่ะครับ พรุ่งนี้ต้องไปดูลูกแข่งเทควันโดที่โรงเรียน
แดงหน้าสลดไปนิดหนึ่ง นึกถึงลูกที่บ้านเช่นกัน"
"ถ้ากลับไปหาลูก สนับสนุนค่ะ"
แดงมาส่งวิภูที่หน้าลิฟต์ วิภูดึงแดงมากอดไว้
"ถ้ามีโอกาส ผมจะมาหานะ"
"ขอบคุณค่ะ"
วิภูเข้าลิฟต์ไป แดงกลับห้อง ชิตโผล่มาจากความมืดของทางเดิน สีหน้าผิดหวังปนสลดใจ
วันรุ่งขึ้น สายพิณนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง เมาอย่างหนัก ร่างของกฤษณ์เข้ามานอนข้าง ๆ พร้อมช่อดอกไม้น่ารัก มาวางข้างแก้ม
"พิณ"
สายพิณงัวเงีย สะดุ้งลุกขึ้น
"โอย...ปวดหัว อะไรเนี่ย"
"ช่อดอกไม้ไงครับ"
"เอามาให้พิณทำไม ได้กลิ่นแล้วเวียนหัว อ้วก"
สายพิณวิ่งเข้าห้องน้ำไปอาเจียน กฤษณ์ส่ายหน้าระอาใจ ตามไปห้องน้ำ
กฤษณ์ตามเข้ามา ถือบูเกต์เข้ามาด้วย หยิบผ้าขนสะอาดตามมาแล้วลงลูบหลังให้พิณที่กำลังโก่งคออาเจียนลงโถส้วม ส่งผ้าขนหนูให้พิณ เช็ดหน้า
"ดอกไม้ให้พิณทำไม"
"อ้าว....วันนี้วันอะไรล่ะ ลืมแล้วเหรอ"
"วัน....วันแต่งงานของเรา"
"ถูกต้อง"
"คุณกฤษณ์ นี่คุณอยากแต่งงานกับพิณอยู่เหรอคะ"
"แล้วมีเหตุผลอะไรที่ผมจะไม่แต่งล่ะ "
"ทั้ง ๆ ที่พิณทำกับคุณถึงขนาดนั้น"
"ผมเข้าใจ ไม่โกรธคุณสักนิด"
สายพิณสะอื้นโผเข้ากอดกฤษณ์
"ขอบคุณค่ะคุณกฤษณ์ ขอบคุณที่สุดเลย"
ในห้องนอนของบ้านเช่าตงในเวลาเดียวกัน สิงห์และตงนั่งอยู่ด้วยกัน กำลังเตรียมอาวุธใส่แจ็กเก็ต มีดถูกซ่อนในสาปเสื้อ เครื่องช็อตไฟฟ้า ซ่อนไว้ด้านในแจ็กเก็ต ฮู้ตใส่ปิดหน้า วางลงบนเตียง ปืนพกเล็ก และกระสุน ชุดบริกร แขวนไว้ แว่นตาพรางหน้า วางบนโต๊ะ ทั้งคู่ต่างเตรียมอุปกรณ์ในการปฏิบัติการ
ลำดับต่อมา สองหนุ่มกำลังไหว้พระบนหิ้งเล็ก ตงท่องคาถากำกับ แล้วปักธูปบนกระถาง ควันธูปล่องลอยอยู่ในอากาศ
ตงถามสิงห์
"พร้อมนะโว้ย"
"พร้อมแล้วครับพี่"
นภาและปริมนั่งอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอชื่อ แนนนี่
"ค่ะ หนูยืนยันค่ะว่านังนี่มันสะตอตัวแม่ มันแย่งตำแหน่งนางฟ้าของเฮเว่นของหนูไป"
แนนนี่ ในสภาพหน้าตาทรุดโทรมเพราะติดยา สะอื้นและเริ่มฟูมฟาย "มันใส่ความหนูเรื่องใช้ยาจนหนูถูกไล่ออก มันเลวที่สุด คุณเข้าใจหนูนะคะว่าหนูแค่ใช้ยาแก้ปวด...หนูไม่ได้"
นภาขัดขึ้น
"เอาละ เอาละ เอาเป็นว่าเธอมีคลิปของนังนี่สมัยยังเป็นนางเอกอยู่ใช่ไหม"
"ใช่ค่ะ"
ปริมถาม
"คลิปอะไร"
"ก็คลิปที่มันแกล้งนางเอกอีกคนจนบาดเจ็บ เห็นชัดเจนเลยค่ะ"
"เธอเอามาให้ฉันในวันนี้ได้ไหม" นภาถาม
"ไม่มีปัญหาเลยค่ะ แต่ว่า....หนูขอค่าตอบแทนหน่อยนะคะ เพราะกว่าหนูจะไปเอาคลิปมาได้ หนูต้องเอาตัวเข้าแลก หนู"
นภาสวนทันที
"บอกมาเท่าไหร่"
"มันก็แพงนิดหน่อย แสนนึงค่ะ"
นภาและปริมมองหน้ากัน
"โนเช็คค่ะ ขอเงินสด"
ศรีนั่งร้องไห้ผะอืด ละม่อม พริ้ง นงเยาว์ ใบพร ต้อย มองดูอยู่
"หนูผิดเอง หนูเมา พิณมันให้หนูทำอะไรหนูก็ทำ"
พริ้งบอก
"แล้วก็เลยไปทำลายงานเปิดผับเขา เจริญนะมึง"
"นี่ตกลง ยายพิณมันก็เลยไม่ได้ตกแต่งแล้วใช่ไหม เขาล้มงานไปเลยงั้นเหรอ" ละม่อมถาม
"ก็คงอย่างนั้นละค่ะแม่ ฮือ หนูไม่น่าเมาตามพิณมันไปเลย ตอนที่เข้าไปเต้นในงานน่ะ ไม่รู้ตัวจริง ๆ"
"เหรอ แต่เห็นจากคลิปที่คนในงานเขาถ่ายเอามาประจาน แกมีสติมากเลยนะ เต้น อย่างกะตอนยั่วแขกในเฮเว่นเลย"
นงเยาว์บอก
"ฉันว่านะเจ๊ศรีตอนเต้นยั่วแขกก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันแหละ เพราะเห็นได้แขกแนวสิงห์รถบรรทุกประจำ ไม่ก็พวกขายถั่วหน้าผับ"
"นั่นน่ะรู้ตัวที่สุดโว้ย นังนงเยาว์"
"จะได้แต่งเป็นเพื่อนเจ้าสาวทั้งที เลยอดแต่งเลย กะว่าจะผ่าหน้า ผ่ากลาง ผ่าหลังเสียหน่อย"
"ถุย อยากแต่งแนวเสมอหู ก็อย่าไปเลย บ่าวสาวเขาจะหมองเสียเปล่า ๆ"
มือถือศรีดังขึ้น
"ว่าไงนะ พิณ พิณจะแต่งงาน จริงนะ คุณกฤษณ์เขาให้อภัยพิณทุกอย่าง เชิญ ทุกคนเหมือนเดิม เวลาเดิม ได้ ได้"
ศรีเลิกสาย หันมารายงาน
"แม่ งานแต่งจัดเหมือนเดิมจ๊ะ กำหนดการเดิมทุกอย่าง"
"ฉันขอบายนะยะงานนี้"
"อ้าว เจ๊พริ้งไม่ไปเหรอคะ" ใบพรถาม
"เจ๊ติดธุรกิจอื่นไปแล้ว ไปงานไม่มีคนคุม ทำตัวกันดี ๆ ล่ะ"
"ค่ะ คุณท้าว" ต้อยบอก
"ได้ไปงานแล้ว ไปแต่งตัวดีกว่า" นางเยาว์บอก
นงเยาว์ วิ่งขึ้นชั้นบน ต้อยและใบพรรีบตามไป
"ยายศรี"
"คะ แม่"
"คงไม่มีเรื่องอะไรผิดสำแดงเกิดขึ้นมาอีกนะ" ละม่อมว่า
"ศรีรับรองค่ะ ไม่มีแน่นอน"
ละม่อมและพริ้งมองหน้ากัน ไม่อยากจะเชื่อนัก
อ่านต่อหน้า 4
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 17 (ต่อ)
บรรยากาศในงานแต่งงาน จัดขึ้นในเวลากลางวัน ในผับ CloudNine แขกหนุ่มสาว เพื่อนของอ๋อง ตั้ม โอ๋ แนวหนุ่มเพลย์บอยทั้งหมด สาว ๆ เป็นแนวพริตตี้ท่าทางก๋ากั่นหลายนาง
กฤษณ์ อ๋องในชุดเจ้าบ่าวและเพื่อนเจ้าบ่าว ต้อนรับแขกเช่นเดิม กลุ่มบ้าน เสน่ห์จันทร์ เข้ามาในงาน นำด้วยละม่อม ศรี ต้อย ใบพร นงเยาว์ ที่แต่งขาวและสีพาสเทล
นงเยาว์ คว้านอกลึกและกระโปรงสั้นกุด ใบพรในชุดเรียบร้อยแต่น่ารัก
ละม่อมบอก
"ค่อยยังชั่วที่งานนี้ไม่มีแขกระดับท่าน สส. ไกรวิทย์ มีแต่พวกเพื่อน ๆ คุณกฤษณ์ กับ...นังพวกพริตตี้ ฉันเข้าไปทักคุณกฤษณ์ก่อนนะ"
ละม่อมแยกไป
"ไม่เห็นจะดีตรงไหน อดจับแขกนักการเมืองเลย รวยร้อยล้านกันทั้งนั้น" นงเยาว์บอก
ศรีบอก
"งานนี้แกก็รู้อยู่นะนังนง เจ้าบ่าวเขาแต่งกับใคร เขาเชิญเฉพาะหนุ่มเพลย์บอยกับสาวกลางคืนย่ะ ถ้าจะอ่อยก็ระวังพวกนังโสไร้สังกัดพวกนั้นมันรุมตบด้วยนะ"
ศรีแยกไป นงเยาว์แสยะใส่ เหลือบมาทาง ใบพร
"ถามจริง ๆ เถอะนะนังพร แกไม่มีชุดที่มันดูดีกว่านี้แล้วเหรอ ชุดที่ใส่เนี่ย มนุษย์ป้ามาก เป็นฉันฉันไม่กล้าใส่มางานหรอก อาย"
"แล้วก็ใส่อย่างที่เธอใส่นี่น่ะเหรอ เป็นฉันฉันก็ไม่กล้าใส่หรอกนะ ถือว่าไม่ให้เกียรติงานมงคล"
"แหม...ตั้งแต่มีผัวเป็นตัวตนอย่างพี่สิงห์ ปากคอก็จัดจ้านขึ้นเลยนะ พี่ สิงห์ คงสอนมาละซี"
"ไม่มีใครสอนหรอก นงเยาว์ ประสบการณ์สอนฉันเองละ ว่าอย่าไว้ใจคน โดยเฉพาะพวก ปากปราศรัย น้ำใจเชือดคอน่ะ"
ใบพรแยกไป ต้อยหัวเราะคิก
"มันด่าฉัน มันด่าฉันใช่ไหมเจ๊ต้อย" นงเยาว์ว่า
"ใช่ มันด่าแก แสบมากเลย" ต้อยว่า
"แล้วมันด่าว่าอะไร ฉันแปลไม่ออก ประสง ปราศัย อะไร ไม่รู้จัก"
"เออ ไม่รู้จักเหมือนกันว่ะ"
"แล้วรู้ได้ไงว่าแสบ"
"เดาเอา"
ต้อยหัวเราะแยกไป
กฤษณ์ ยังยืนคุยอยู่กับละม่อมที่มุมเวที อ๋อง โอ๋ ตั้มยืนไม่ห่าง เสียงปรบมือเกรียวกราว ทั้งหมดหันไปมอง เห็นสายพิณในชุดเจ้าสาวถือช่อดอกไม้เดินผ่านกลุ่มแขกตรงมาหากฤษณ์ ศรีเดินคู่กันมาในฐานะเพื่อนเจ้าสาว
นงเยาว์ ใบพร ต้อย ยืนอยู่ด้วยกัน นงเยาว์เป็นปลื้มตื่นเต้น
"เหมือนในละครเพลิงรักเพลิงสวาทเลย พี่พินนี่เป็นเจ้าสาว สวยอย่างนี้เลย"
"ละครเรื่องสุดท้ายที่เล่นเรื่องนั้นน่ะเหรอ" ต้อยถาม
นงเยาว์ชะงักไป หันมามองต้อยอย่างตำหนิที่พูดเหมือนเป็นลาง
สายพิณเดินไปหากฤษณ์ กฤษณ์จับมือสายพิณพาขึ้นเวที อ๋องทำหน้าที่พิธีกร
"แล้ว ณ.บัดนาว เจ้าบ่าวก็ขอจุมพิตเจ้าสาวละครับ"
กฤษณ์และสายพิณเกิดอาการอายม้วน แขกในงานร่วมกันเชียร์
"จูบเลย จูบเลย"
กฤษณ์รวบร่างพิณ แล้วจูบประทับปากอย่างดูดดื่ม เสียงกรี๊ดดังทั้งงาน พร้อมเสียงปรบมือ
ละม่อมเข้ามาร่วมวงกับศรี นงเยาว์ ใบพร ต้อย
นงเยาว์ และศรีกรี๊ดกร๊าดมากกว่าเพื่อน
แล้วอย่างไม่คาดฝัน จอทีวีด้านหลังก็ปรากฏภาพคลิปขึ้น เป็นคลิปที่สายพิณ กำลัง
แอบปักเข็มหมุดหลายเล่มลงไปในฟองน้ำซับในเสื้ออาภาอย่างรวดเร็ว ภาพเล่นซ้ำอยู่ตลอด ทุกคนฮือฮามองชี้ดูภาพเบื้องหลัง กฤษณ์ และ สายพิณหันไปมอง
"อะไรกันน่ะ ภาพอะไร" กฤษณ์ถาม
สายพิณนิ่งงัน ช็อกกับภาพเบื้องหน้า เสียงดังมาจาก กลางงาน
"ถามอีนังเจ้าสาวมันดูซีคะ"
ทุกคนหันมา แนนนี่ใส่ชุดดำไว้ทุกข์ ก้าวเข้ามาในงาน แนนนี่แต่งหน้าแนวปีศาจละม้ายเลดี้กาก้า สโมคกี้อาย ขอบตาดำเลอะ ปากสีดำ ปัดโหนกแก้มสีทะมึน บนหัวประดับช่อดอกไม้ด้วยดอกไม้งานศพ
"นังแนนนี่"
"มึงไม่บอกผัวมึงไปล่ะอีพิณ ว่าในคลิปนั่นมึงกำลังทำอะไร"
อ๋องบอก
"เฮ้ย ถ้าจะมาป่วนงาน ออกไปเดี๋ยวนี้เลย รปภ จับมันโยนออกไป"
รปภ.เข้ายึดร่างแนนนี่
"ปล่อยกูนะ ปล่อย"
นภาก้าวเข้ามาพร้อมปริม
"ปล่อยผู้หญิงคนนี้ เพราะฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันคือคลิปอะไร"
ทุกคนตะลึงที่เห็นนภาและปริม ปริมถือไอแพ็ดเข้ามาด้วย กลุ่มละม่อม ตะลึงงัน
"เล่ามาทั้งหมด ฉันอยากให้ลูกชายฉันรู้ความจริงไปพร้อม ๆ กับทุกคน"
"ได้ค่ะ นี่คือภาพที่คนในกองถ่ายถ่ายไว้ได้โดยบังเอิญ"
ทุกคนมองภาพที่เล่นซ้ำไปมานั้นอย่างจดจ่อ
"มันแอบใส่เข็มลงในเสื้อซับในของนางเอกละครที่เล่นคู่กับมัน จนนางเอกบาดเจ็บ หลักฐานชิ้นนี้ทำให้มันถูกปลดจากละคร แล้วถูกไล่ออกจากวงการตั้งแต่นั้น"
กฤษณ์มองหน้าสายพิณ
"ไม่จริงนะคะ กฤษณ์"
"แม่ครับ แม่ต้องการอะไร แม่มาทำลายงานแต่งผมทำไม"
"ฉันไม่ได้มาทำลายงานแต่งของแก แต่อยากให้แกได้รับรู้นิสัย สันดานของนังผู้หญิงคนนี้ว่ามันสร้างวีรกรรม วีรเวรอะไรไว้บ้าง เมื่อฉันให้แกรับรู้แล้ว ขึ้นอยู่กับแกแล้วละว่าแกยังจะดันทุรังแต่งต่อไปรึเปล่า"
"ภาพพวกนี้ถูกสร้างขึ้นค่ะ ไม่ใช่พิณ คุณกฤษณ์อย่าไปเชื่อนะคะ"
แนนนี่บอก
"งั้นเหรอ งั้นแกต้องได้ดูอีกคลิปที่ฉันเตรียมไว้ คราวนี้ชัดแจ๋วเลยละ"
แนนนี่พยักหน้า ปริมเลื่อนจอไอแพ็ดในมือ ภาพในจอเปลี่ยนไปทันที เป็นภาพแอบถ่าย... สายพิณร้องไห้โฮต่อหน้าหมี ฟิลม์ จุ๊
"พินนี่ขอโทษ พินนี่ทำเพราะความวู่วาม ขาดสติ ไม่ไตร่ตรองให้ดีเสียก่อน พี่ฟิล์ม พินนี่จะไปกราบขอโทษอาภา ขอโทษทีมงานทุกคน ขออย่างเดียว"
"อะไร"
"ลบคลิปทิ้งเถอะนะคะ แล้วอย่าให้ใครแชร์ พินนี่ขอร้อง"
สายพิณพูดเท่านั้นก็เกิดอาการเซจะเป็นลม หมีและฟิล์มเข้ารับร่างศษญพิณ แล้วประคองไปนั่ง
"นะคะ พิณขอ"
"คลิปนั่นไม่เผยแพร่แน่ ถ้าเธอไปขอโทษอาภาและทีมงาน ฉันจะให้อภัย จะลบคลิปทั้งหมด"
"กราบขอบคุณคุณแม่ค่ะ"
สายพิณไหว้ ภาพฟรีซไว้
ทุกคนในงานฮือขึ้น กลุ่มละม่อมต่างมองหน้ากัน /
นภาถาม
"ยังไง ยังจะแก้ตัวเรื่องภาพถูกตกแต่งอีกรึเปล่า"
"มันเรื่องอะไรกันพิณ"
"พิณถูกแกล้ง ถูกใส่ความ มันไม่จริง คุณกฤษณ์อย่าเชื่อนะคะ"
"ถ้าไม่จริงแล้วคุณขอโทษทำไม คุณขอให้ลบคลิปทำไม"
สายพิณมองหน้ากฤษณ์ น้ำตาไหลอาบแก้ม แล้วทันใดนั้นพิณกรีดร้องลั่นออกมา เสียงร้องนั้นโหยหวน แล้วล้มพับไป แนนนี่สะใจ หัวเราะลั่น
ละม่อมบอก
"ช่วยเจ้าสาวด้วยค่ะ"
กลุ่มอ๋อง โอ๋ รปภ.วิ่งขึ้นไปดูแลสายพิณ กฤษณ์ ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก
"พาเจ้าสาวไปพักห้องข้างใน" อ๋องบอก
กฤษณ์จะตามทั้งกลุ่มไป นภาและปริมมองตอบมาอย่างสะใจ กฤษณ์งุนงงก่อนผละไป
กลุ่มละม่อมอึ้งกับเหตุการณ์ทั้งหมด ศรีคิดเรื่องเศษแก้วที่ทำให้จูนบาดเจ็บขึ้นมา
แนนนี่หัวเราะสะใจ เดินเซ ๆจะออกจากร้าน ศรีเข้าไปหาแนนนี่
"นังแนนนี่ เรื่องทั้งหมดมันเป็นเรื่องจริงเหรอวะ"
"จริงแท้ร้อยเปอร์เซนต์ สะใจจริง ๆ วันนี้ข้าเอาคืนอีนรกสายพิณนั่นได้ แถมยังได้ค่าตอบแทนเป็นแสนเสียด้วย ฮ่าฮ่า"
"มีเวลาคุยกันหน่อยไหม ฉันอยากรู้เรื่องคดีนี้ทั้งหมด"
"ถ้าแกเลี้ยงเหล้าข้า ข้าจะเล่าอย่างชนิดปอกเปลือกเห็นเนื้อสันในเลย"
ศรีพยักหน้า
อีกมุมของผับ ละม่อม ใบพร ต้อย นงเยาว์กำลังจะหาทางเข้าไปดูแลสายพิณ พนักงานเดินกันขวักไขว่
"ลองถามดูซิ สายพิณมันพักห้องไหน ยังไงก็ต้องดูแลกันสักหน่อย" ละม่อมบอก
"อยู่ห้องพักข้างบน"
ทั้งสี่หันมามองนภา ปริมหน้าเชิ่ดยืนอยู่ด้วย
"ขึ้นไปหามันได้เลย แล้วผูกห่วงคอ ลากมันกลับไปด้วย"
"กลับหรือไม่กลับ ไม่ใช่หน้าที่ฉัน มันเป็นเรื่องของลูกชายคุณต่างหาก"
"กฤษณ์น่ะ มันคงได้คิดแล้วละ ถึงได้ไม่ลงมาเสียที"
ปริมบอก
"งานเลี้ยงจบแล้ว และขอเชิญอีตัวชั้นเลวทุกตัวในเล้าของแกออกไปจากผับนี้ได้แล้ว"
"พูดให้มันดี ๆ นะนังหน้าปลาบู่ พี่พิณถึงเขาจะอีตัว แต่เขาก็นางเอกเก่า สวยกว่าชะนีหน้าเงือกอย่างแกเป็นร้อยเท่า" นงเยาว์ว่า
ปริมตบหน้า นงเยาว์ทันที
"อี"
นงเยาว์ จะถลาเข้าตบปริม ต้อยกับใบพรรีบดึงไว้
ละม่อมปรามเสียงดัง
"นังนง หยุด"
นงเยาว์หยุดตามสั่ง
"มันดื้อด้านแบบนี้ ให้ รปภ.ลากมันไปดีกว่าค่ะคุณอา" ปริมบอก
"อย่าเพิ่ง แกรีบไปพบลูกสาวแก พามันกลับไปเดี๋ยวนี้ แล้วช่วยเจรจาให้มันไปจากชีวิตลูกชายฉันเสียที"
นภาและปริมสะบัดออก
นงเยาว์บอก
"อยากตบมันคืนน่ะแม่"
"อย่ามีเรื่อง นี่ไม่ใช่ถิ่นของเรา"
ละม่อมเดินนำขึ้นบันได นงเยาว์ตามไป ใบพรส่ายหน้าเหนื่อยใจกับเรื่องทั้งหมด
ต้อยถาม
"พร คิดว่านังพิณมันทำจริง ๆ รึเปล่า"
"ไม่แน่ใจ แต่ก็....น่าคิดนะ เพราะเท่าที่พรรู้มา เออ..."
"อะไรเหรอพร"
"พี่พิณน่ะเขาไม่ได้จริงใจกับใครหรอก ต่อหน้าดูแสนดี แต่ลับหลังเขาก็ด่าพวกเราไม่มีดีเลยนะ"
"นั่นซี ถึงว่า ฉันไม่ค่อยสนิทใจกับยายคนนี้เลย" ต้อยว่า
สองสาวขึ้นชั้นบน
อ๋อง ตั้ม โอ๋ยืนต่อหน้า กฤษณ์ ที่นั่งกุมขมับอยู่ที่โต๊ะทำงาน
"เฮ้ย จะเอายังไงวะ เพื่อน ๆ เขารออยู่" อ๋องว่า
"ก็แต่ง ๆ ไป หมดเรื่อง ไม่ได้จดทะเบียน ไม่มีอะไรผูกมัด แกจะไปคิดมาก ทำไม" ตั้มบอก
"นั่นเดะ....แล้วเรื่องที่แม่แกเอามาแฉ เท็จจริงยังไงก็ไม่รู้" โอ๋ว่า
"ฉันกำลังสงสัยอยู่นี่แหละว่ามันน่าจะเป็นเรื่องจริง"
"ทำไมวะ"
"พวกแกจำเรื่องที่จูนบาดเจ็บได้ไหม"
"เศษแก้วบาดปากน่ะเหรอ" โอ๋ว่า
"นั่นแหละ ดูมันคล้าย ๆ กันกับคลิปเมื่อกี้"
"เฮ้ย อย่าบอกนะว่าเป็นฝีมือพิณ"
"ที่ลังเลอยู่นี่ก็เรื่องนี้แหละ"
สามหนุ่มมองหน้ากัน
อ่านต่อตอนที่ 18
