แหวนทองเหลือง ตอนที่ 12
บ้านหนานอุยเป็นบ้านแบบทางเหนือฐานะดี พ่อ กับ แม่หนานอุยช็อกตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน แต่หนานอุยทำท่าภูมิใจ
"ยังไงนะกำนัน หนานอุยเนี่ยะนะ ทำดวงใจท้อง" ทิดอ่วมบอก
"ฉันก็เพิ่งรู้...หนานอุยเพิ่งจะสารภาพ"
แม่หนานอุยถาม
"เอ็งไปทำดวงใจท้องตั้งแต่เมื่อไหร่"
หนานอุยทำหน้าหล่อ
"หลายวันแล้วแม่"
กำนันปานทำหน้าเบื่อ แอบเอาเท้าเตะหนานอุย
"เอ้ย...หลายเดือน หลายเดือนแล้วแม่"
"ฉันต้องขอโทษกำนันด้วย กำนันต้องการให้ฉันทำอะไร ฉันยอมทั้งนั้น ในเมื่อเด็กมันรักกัน ก็รีบตบแต่งซะเลยนะ แล้วนี่ยายเหม็นมันเอาอะไรมาพูดว่า ดวงใจไม่ยอมรับขันหมากหนานอุย...คิดจะโก่งค่าแม่สื่อละซิ"
"ช่างแกเถอะพ่อ มะรืนนี้เลยพ่อ ยกขันหมากไปมะรืนนี้เลย"
"กำนันกับดวงใจจะว่ายังไง ยกขันหมากไปแล้วก็ผูกข้อมือกันซะเลย" แม่หนานอุยบอก
"เรื่องสินสอดกำนันเรียกมาได้เลย...ในเมื่อหนานอุยไปทำงามหน้าแบบนี้ กำนันเรียกสินสอดมาได้เต็มที่เลยจ้ะ"
กำนันปานโบกมือ
"เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก ขอให้หนานอุยรับผิดชอบดูแลไอ้ดวงกับลูกให้สุขสบายที่สุด ฉันก็พอใจแล้ว"
"กำนันไม่ต้องห่วง...เราจะดูแลดวงใจอย่างดี บุญของหนานอุยแท้ๆ ที่ได้เมียอย่างดวงใจ..และฉันก็จะได้อุ้มหลานเร็วๆ นี้ด้วย"
หนานอุยกับพ่อแม่พากันดีใจ กำนันปานก็ถอนใจอย่างหมดห่วง...
ยามค่ำ ดวงใจถูกล่ามโซ่นั่งหมดอาลัยร้องไห้เงียบๆ สายคำนอนหลับไปกับโช่ที่ล่ามขาไว้ กำนันปานเปิดประตูเข้ามา ดวงใจไม่ยอมมองพ่อเพราะไม่พอใจ
สายคำได้ยินเสียงก็ตื่นขึ้นมา กำนันปานเอาเสื้อผ้าสำหรับใช้ในงานแต่งงานมาวางใกล้ๆ ดวงใจ
"สายคำ...เช้ามือวันมะรืน เอ็งแต่งตัวไอ้ดวงด้วยเสื้อผ้าชุดนี้"
ดวงใจมองเสื้อผ้าที่กำนันปานเอามาวาง
"พ่อจะให้ฉันแต่งชุดนี้ทำไมกัน"
"วันมะรืนหนานอุยจะยกขันหมากมา"
ดวงใจตกใจมาก
"พ่อ...ไม่นะ"
"เอ็งไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว...ข้าไปตกลงกับหนานอุยแล้ว มันรักเอ็งมาก ขนาดยอมรับเป็นพ่อของลูกเอ็ง"
ดวงใจโวยวาย
"แต่ไอ้หนานอุยไม่ใช่พ่อของลูกฉัน...แล้วฉันก็ไม่ได้รักมัน ไม่นะพ่อ ฉันกราบพ่อละจ้ะ พ่ออย่าทำอย่างนี้กับฉันนะ"
ดวงใจก้มกราบ กำนันปานโมโห
"แล้วคนที่เอ็งรัก ที่เป็นพ่อของลูกเอ็งอยู่ที่ไหน เอ็งหยุดโพนทะนาหาซะที หนานอุย กับพ่อแม่มันรักเอ็นดูเอ็ง เอ็งกับลูกจะมีความสุข"
กำนันปานเดินออกจากห้องไป ดวงใจร้องไห้ใจจะขาด
เช้าวันงาน เสียงโห่ขันหมากของหนานอุยดังมาแต่ไกล กำนันปานยืนรอรับกับบัวแก้ว ก่ำ ม้ง เต่า มายืนรอรับ ไม่มีใครสีหน้าดีใจ ทุกคนหน้าเครียด
"มากันแล้ว"
บัวแก้วหมั่นใส้
"รีบมาแต่หัวไก่โห่เชียวนะ"
กำนันปานถลึงตาใส่ บัวแก้วจ๋อยไป
"เอ็งรีบขึ้นไปดูซิว่า แม่เอ็งแต่งตัวไอ้ดวงเสร็จหรือยัง ถ้าเสร็จแล้วก็ให้แม่เอ็งลงมาช่วยข้ารับแขก"
บัวแก้วเดินออกไป
ขบวนแห่ขันหมากแบบจัดเต็มเดินโห่มาแต่ไกล หนานอุยแต่งตัวหล่อเด่นเป็นสง่าในขบวน กำนันปานมองแล้วก็ถอนใจ
อ่านต่อหน้า 2
แหวนทองเหลือง ตอนที่ 12 (ต่อ)
ดวงใจถูกจับแต่งตัวสวยนั่งร้องไห้ไม่หยุด แก้วเอาสายสร้อยทองใส่ที่คอกับข้อมือให้ดวงใจ
"หยุดร้องไห้ได้แล้วไอ้ดวง...วันนี้วันดีของเอ็งนะ" แก้วบอก
"วันที่ฉันจะตายทั้งเป็นต่างหากอาแก้ว"
แก้วหนักใจ พยายามปลอบโยน
"เอ็งจะร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือด มันก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว ดูซิ แม่หนานอุยเอาทองหยองมาให้เอ็งใส่เต็มตัวอย่างนี้...เอ็งน่ะโชคดีแล้วนะไอ้ดวง"
"อาแก้ว ช่วยฉันด้วย ฉันทนไม่ได้ที่จะมีผัวเป็นคนอื่น"
ดวงใจร้องไห้สะอึกสะอื้น
"ความดีของหนานอุย จะทำให้เอ็งรักเค้าได้อยู่หรอกไอ้ดวงเอ้ย"
ดวงใจพูดอย่างแค้นทั้งน้ำตา
"ไม่มีวัน...ฉันไม่มีวันรักใครอีกในชาตินี้"
แก้วมองดวงใจอย่างสงสาร บัวแก้วเข้ามาถือถาดใส่สำรับข้าวมาด้วย
"แม่...ลุงกำนันให้แม่ลงไปช่วยรับแขก เอ้าเอ็งสองคนยังไม่ได้กินข้าวกันนี่"
"ดวงเอ้ย กินข้าวกินปลาซะนะ ยังไงๆ ก็นึกถึงลูกในท้องก่อนนะ" แก้วบอก
บัวแก้วเอาถาดใส่อาหารมาวางระหว่างดวงใจกับสายคำ สายคำรีบกินอย่างหิวโหย แต่ดวงใจเฉย
"ไอ้ดวงเอ้ยกินข้าวซะหน่อยถอาะ นึกซะว่าสงสารลูกเอ็ง สายคำดูแลไอ้ดวงมันหน่อยนะ"
แก้วเดินออกไปกับบัวแก้ว
"กินข้าวเถอะไอ้ดวงเอ้ย"
สายคำยื่นชามข้าวให้ ดวงใจปัดชามแตก แล้วร้องไห้โฮ
บ้านกำนันปานวันนี้จัดดูดีเป็นงานเลี้ยงแบบชาวเหนือ มีพานสินสอดหลายๆ พานที่หนานอุย กับพ่อแม่ เอามาหมั้นดวงใจ ทั้งหมดนั่งอยู่ที่ชุดรับแขกใหญ่
ทิดอ่วมบอก
"กำนันปาน...วันนี้เราจะมาเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้วนะ ฉันขอมอบสินสอดของหมั้นทั้งหมดนี้ให้กำนันปาน เพื่อขอดวงใจมาตบแต่งเป็นเมียหนานอุย"
"ขอบใจมากทิดอ่วม...ฉันก็ยินดียกดวงใจ ให้ตบแต่งกับหนานอุย"
หนานอุยหน้าบาน ขบวนขันหมากเฮลั่น
ภายในห้อง ดวงใจพยายามรูดห่วงที่ข้อเท้าให้หลุดออก สายคำมองอย่างสงสาร
"โธ่เอ๋ยไอ้ดวง เอ็งอย่าพยายามไปเลย เจ็บตัวเปล่าๆ"
"ไม่มีทางจะเอาตัวฉันไปแต่งงานหรอกพี่สายคำ"
ดวงใจพยายามรูดห่วงเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จจนเล็บหักเลือดไหล สายคำมองอย่างเป็นห่วง
"ไอ้ดวง...เลือดเอ็งไหลแล้วนะ พอเถอะ"
ดวงใจพยายามดึงห่วงรัดข้อเท้าอย่างตั้งใจไม่สนใจคำพูดสายคำ
"มันติดอยู่แค่ส้นเท้านี่แหล่ะ"
ดวงใจเอาเลือดที่มือทาส้นเท้าให้ลื่น แต่ก็ยังรูดไม่ออก ดวงใจเริ่มบ้าคลั่งเขย่าโซ่จะให้หลุดให้ได้ สายคำมองดวงใจอย่างสงสารจนร้องไห้
"ไอ้ดวง พอเถอะ มันไม่ออกหรอก"
ดวงใจหอบตัวโยน ไม่ยอมละความพยายาม มองไปรอบๆ หยิบเศษชามที่แตกมาถือไว้ สายคำตกใจ
"เอ็งจะฆ่าตัวตายเหรอไอ้ดวง อย่านะ มันบาปกรรมมาก อย่านะไอ้ดวง"
ดวงใจถือเศษชามที่แตกไว้ในมือ แววตามุ่งมั่น
กำนันปาน กับ แก้ว นับสินสอดเสร็จเอาผ้าห่อไว้อย่างเดิม
"หวังว่ากำนันคงจะพอใจนะจ้ะ...ฉันมีลูกคนเดียว เงินทองข้าวของทั้งหมด ต่อไปก็จะตกเป็นของหนานอุยกับดวงใจ"
"ฉันขอฝากลูกด้วยนะ...ถ้ามันดื้อรั้นก็ตักเตือนมันได้ ฉันก็มีไอ้ดวงคนเดียวเท่านั้น ฉันก็หวังฝากผีฝากไข้มันกับหนานอุยนะ"
"พ่อไม่ต้องห่วง ฉันจะเลี้ยงดูดวงใจอย่างดีที่สุด ฉันอยากจะเห็นหน้าเมียของฉันสักหน่อยได้ไหมจ้ะพ่อ"
แม่หนานอุยบอก
"ใจเย็นๆ ก่อนลูก เดี๋ยวก็ต้องไปพาดวงใจมาผูกข้อมือแล้ว"
กำนันปานกระอักกระอ่วนที่หนานอุยเรียกพ่อ...แต่ก็ยังฝืนยิ้ม
สายคำสีหน้าหวาดหวั่นเมื่อเห็นดวงใจถือชามแตกไว้มั่น
"เอ็งจะทำอะไรดวงใจ"
ดวงใจเอาผ้ามากัดไว้ ตัดสินใจเอาเศษชามเฉือนส้นเท้าตัวเอง สายคำร้องไห้เอามือปิดปากแน่น ดวงใจเจ็บปวดจนแทบจะหมดสติ เลือดไหลนอง แล้วกระเสือกกระสนจนหลุดออกจากห่วง ไปเอาผ้ามาพันแผลไว้แน่น...พยายามลุกขึ้นได้ด้วยสีหน้าดีใจ
"ลาก่อนนะพี่สาย...ไม่ตายซะคงได้เจอกัน"
"ไปดีมาดีเถอะนะไอ้ดวง..เอ้อ เดี๋ยว"
สายคำเอาของใส่ย่ามให้ดวงใจ
"นี่รองเท้าข้าเพิ่งซื้อมาจากตลาด เอ็งเอาไปใส่ซะไม่งั้นแผลจะเลือดออกมาก เอาผ้านี่ติดไปอย่าให้เลือดมันตกพื้น เสือมันจะตามเอ็ง"
ดวงใจคว้าย่ามที่สายคำส่งให้มาสะพายบ่า แล้วรีบปีนหน้าต่างออกไป....
ลานบ้านกำนันปาน ตรงบริเวณที่จะทำพิธีผูกข้อมือ หนานอุยเตรียมมานั่งประจำตำแหน่งเจ้าบ่าว สีหน้ายิ้มอย่างมีความสุขมาก...ตลอดเวลา กำนันปาน กับ แก้ว พยายามยิ้มแย้มกับชาวบ้านที่มาอวยพร
"กำนัน ไปเอาเจ้าสาวออกมาได้แล้ว จะได้ผูกข้อมือผู้เฒ่าผู้แก่"
กำนันปานพยักหน้า เดินไปจะขึ้นบ้านไปห้องดวงใจ มีแก้วตามไปด้วย หนานอุยตื่นเต้นมากทนไม่ไหว วิ่งพุงกระเพื่อมตามกำนันปานไปด้วย แม่หนานอุยมองลูกอย่างน่ารัก
อ่านต่อหน้า 3
แหวนทองเหลือง ตอนที่ 12 (ต่อ)
กำนันปานเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนดวงใจกับสายคำ เห็นสายคำโดนล่ามโซ่นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว กำนันปานเห็นเลือดนองที่พื้นตรงโซ่ที่เคยล่ามดวงใจก็ตกตะลึง แก้วที่เดินตามมาร้องว้ายลั่นรีบเข้าดูในห้อง
"ไอ้ดวงอยู่ไหน" กำนันปานถาม
สายคำร้องไห้
"มันไปแล้ว มันไปแล้"
หนานอุยเข้ามาสีหน้าร้อนรน
"ไหนเจ้าสาวของฉัน ไหนเจ้าสาวของฉัน พ่อเอาเจ้าสาวของฉันมา"
กำนันปานไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น สีหน้าปวดร้าว เดินไปดูกองเลือดเห็นชิ้นเนื้อส้นเท้าที่ดวงใจเฉือนทิ้งด้วยความสะเทือนใจอย่างยิ่ง หนานอุยโวยวายผิดหวังไม่หยุด
"พ่อ...พ่อ เอาเจ้าสาวฉันมา เอาเจ้าสาวฉันมา"
สายคำมองหนานอุยอย่างหมั่นไส้
"ไอ้หนานอุย ไอ้ดวงมันไม่ยอมเป็นเมียแกหรอกวะ"
หนานอุยโมโห
"อีสายคำ แกเอาเมียข้าไปไว้ไหน บอกมานะ"
"ไม่ต้องกลัวหรอกหนานอุย ข้าจะไปตามตัวมันมาให้ได้"
กำนันปานหันมาตวาดสายคำ
"อีสายคำ...ไอ้ดวงมันหนีไปเมื่อไหร่"
สายคำสะดุ้ง พยายามถ่วงเวลา
"ฉันไม่รู้ ฉันนอนหลับ"
กำนันปานโมโห ตบหน้าสายคำ แก้วโผไปหา
"อีตอแหล...เอ็งบอกมาตามตรงว่าอีดวงหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่"
สายคำร้องไห้ เอามือกุมหน้าที่โดนตบ
"ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้จริงๆ"
กำนันปานจ้องหน้าสายคำ คาดคั้นความจริง
"มันอาจจะไม่รู้จริงๆ ก็ได้พี่ปาน"
หนานอุยเข้ามาตื้อกำนันปาน
"พ่อ...รีบไปตามเมียฉันกลับมาเถอะนะ"
กำนันปานสีหน้าช้ำใจ
"ข้าจะต้องตามมันกลับมาให้ได้"
ดวงใจพยายามวิ่งอย่างเร็วไปในป่า เพราะรู้ทางอย่างคล่องแคล่ว นานๆ จะหยุดพักเพราะเจ็บแผล ใช้ผ้าในย่ามเอาออกมาเช็ดเลือดที่โชกออกมา ถึงจะเจ็บปวดแต่ก็มีสีหน้ายังมุ่งมั่น ก่อนวิ่งหายเข้าไปในป่าลึก
ป่าอีกด้านหนึ่ง กำนันปานสีหน้าเครียด พาพรรคพวกออกตามหาดวงใจ หนานอุยท่าทางร้อนรนมาก
"พ่อ...พ่อ เมียฉันไปทางไหนกันล่ะ."
ไม่มีใครสนใจหนานอุย กำนันปานใช้ความคิด
ก่ำบอก
"ไอ้ดวงมันชินป่าตั้งแต่เล็ก จะตามมันยากนะกำนัน"
"ยังไงก็ต้องหามันให้เจอ"
เต่าบอก
"ฉันว่าเราแยกกันหาดีไหมลุงกำนัน"
กำนันปานพยักหน้า สีหน้าทุกข์ร้อน
"ดีเหมือนกัน...ไอ้ม้งกับไอ้เต่า เอ็งสองคนไปทางโน้น ข้าจะไปอีกด้านกับไอ้ก่ำ"
หนานอุยบอก
"ฉันไปกับพ่อนะ"
"หนานอุย...ข้าว่าเอ็งกลับไปรอกับพ่อเอ็งดีกว่า เอ็งไม่ชำนาญเดินป่าจะพาถ่วงเสียเวลา" ก่ำบอก
หนานอุยเถียง
"ตาก่ำ...ข้าน่ะชำนาญป่าไม่แพ้พวกลุงหรอก ฉันจะไปตามเมียฉัน"
กำนันปานมองหนานอุยอย่างรำคาญ เดินออกไป มีก่ำ และ ชาวบ้านส่วนหนึ่ง ตามไปด้วย ชาวบ้านที่เหลือก็แยกย้ายกัน เต่าเดินแยกไปอีกทางกับ ม้ง หนานอุยเห็นทุกคนแยกย้ายไปหมด ก็รีบวิ่งตามกำนัน
"พ่อจ๋า รอฉันด้วย"
อ่านต่อหน้า 4
แหวนทองเหลือง ตอนที่ 12 (ต่อ)
คนอื่นกลับไปกันหมดแล้ว เห็นของตบแต่งสำหรับงานแต่งงานที่ยังจัดอยู่ แก้ว บัวแก้ว สายคำ นั่งคุยกันที่ใต้ถุนบ้าน สายคำกำลังเอายาทาข้อเท้าที่ห้อเลือดจากรอยห่วง ทุกคนสีหน้าหม่นหมอง
แก้วบอก
"ไอ้ดวงเอ้ย....ทำไมมันถึงใจเด็ดอย่างนี้ ยอมเชือดเท้าตัวเอง"
บัวแก้วเอามือเช็ดน้ำตา
"ลุงกำนันไม่น่าบังคับใจมันขนาดนี้เลย มันท้องไม่มีพ่อก็ไม่เห็นเป็นไรนี่แม่...เราก็ช่วยกันเลี้ยงหลานเราได้ ทำไมต้องให้มันแต่งกับหนานอุยด้วยล่ะ"
"พ่อแม่ทุกคน อยากให้ลูกมีอนาคตที่ดี ลุงของเอ็งไม่ใช่คนใจร้ายไส้ระกำ ที่ทำอย่างนี้ก็เพราะหวังดีกับดวงใจ"
สายคำบอก
"ไอ้ดวงมันใจเด็ดจริง ๆ สงสารมันนะแม่...ป่านนี้มันคงเจ็บแผลมาก"
"มันจะหนีไปได้ไกลซักแค่ไหน...เป็นแผลขนาดนั้น"
สายคำยกมือไหว้ท่วมหัว
"เจ้าประคู้ณ เจ้าป่าเจ้าเขา...ขอให้ไอ้ดวงมันหนีรอดไปได้ด้วยเถิ้ด"
"ถ้ามันหนีรอดไม่ถูกจับกลับมา มันจะโดนเสือขบหัวน่ะซิ" บัวแก้วว่า
แก้วตกใจ
"อย่าพูดอย่างนั้นซิ"
"ก็จริงนะแม่ เลือดมันไหลขนาดนั้นน่ะ เสือมันต้องได้กลิ่นแน่ๆ ไอ้ดวงเอ้ย"
บัวแก้วเช็ดน้ำตา สายคำร้องไห้ ยกมือท่วมหัวอีก
"เจ้าประคู้ณ เจ้าป้าเจ้าเขา ขอให้ไอ้ดวงปลอดภัยหนีรอดไปได้ด้วยเถิ้ด"
แก้ว กับ บัวแก้ว ก็พลอยยกมือไหว้ด้วย
กำนันปาน และ พรรคพวก ค้นหาดวงใจตามที่ต่างๆ ชาวบ้านเริ่มหาไม้มาทำคบเพราะในป่าเริ่มจะมืด กำนันปานสีหน้าเป็นทุกข์ ชาวบ้านพยายามหา แต่ก็ไม่พบดวงใจ หนานอุยเหนื่อยล้าเพราะอ้วน และโดนแมลงกัด
ในป่าอีกด้านหนึ่ง ดวงใจเริ่มวิ่งช้าลงเพราะเจ็บแผลมากจนร้องไห้ แต่ก็มุ่งมั่นที่จะหนีให้ได้ เริ่มมีเสียงคนเดินใกล้เข้ามา ดวงใจกระเสือกกระสนหนีไปแอบที่พุ่มไม้หนา
กำนันปาน หนานอุย และ ชาวบ้านที่กำลังตามหาใกล้เข้ามาทุกที กำนันปานกำลังจะเดินผ่านพุ่มไม้นั้น แต่นึกเฉลียวใจเดินกลับมาดูรอบๆ พุ่มไม้ที่ดวงใจซ่อนอยู่ ดวงใจแอบซ่อนในพุ่มไม้นั้นเอามือปิดปากตัวเองไว้ สีหน้าลุ้นระทึก กำนันปานมองไปรอบๆ แล้วก็เดินไปอีกทางหนึ่ง ดวงใจถอนใจอย่างโล่งอก รอสักครู่ จึงค่อยๆ คลานออกมาจากพุ่มไม้นั้น แต่พอหันมาก็ต้องตกใจสุดขีด เพราะ เต่ากับม้งมายืนมองดวงใจอยู่ เต่าดีใจมาก
"ไอ้ดวง"
ดวงใจรีบเอามือปิดปากเต่า
"เบาๆ ซิไอ้เต่า"
"เอ็งจะหนีไปไหนไอ้ดวง กลับบ้านเถอะนะ" ม้งว่า
ดวงใจร้องไห้น่าสงสาร
"อาม้ง อย่างบังคับให้ฉันกลับไปเลยนะ"
"แต่เอ็งจะไปรอดได้ไง...ตีนเอ็งเลือดโชกซะขนาดนี้" เต่าบอก
"ให้ฉันไปตายซะดีกว่าต้องกลับไปแต่งกับไอ้หนานอุย"
ดวงใจยกมือไหว้ เต่ากับม้ง
"สงสารฉันเถอะนะ ปล่อยฉันไปเถอะ ถ้าบังคับฉันให้กลับไปฉันจะฆ่าตัวตาย"
เต่ามองดวงใจอย่างสงสาร ม้งก็เหมือนกัน
"ข้าก็เห็นใจเอ็งว่ะไอ้ดวง...จะให้ข้าทำยังไง"
"ปล่อยฉันไปเถอะ...นะ ถ้าเอ็งสงสารฉันก็ปล่อยฉันไปนะไอ้เต่า"
"ถ้าหากข้าปล่อยเอ็งไป พ่อเอ็งเอาข้าตายแน่" ม้งบอก
"แต่ถ้าเราไม่บอกลุงกำนันล่ะอาม้ง...ลุงกำนันก็ไม่รู้ว่าเราเจอไอ้ดวง"
เต่า กับ ม้งมองหน้ากัน ม้งตัดสินใจ
ม้งบอก
"ที่ตีนเขาโน่น มีกระท่อมคนตัดไม้ มันชื่อไอ้อิน มีเมียกำลังท้องพอๆกับเอ็งน่ะแหล่ะ...เอ็งไปหลบอยู่ที่นั่นแล้วค่อยหาทางก็แล้วกัน เอ็งไปไหวไหมล่ะ"
ดวงใจดีใจมาก ยกมือไหว้ม้ง
"ไหวจ้ะ...ฉันจะไม่ลืมบุญคุณอาม้ง กับ เต่าเลย"
เต่าปลดผ้าคาดให้ดวงใจ
"เอาผ้านี่พันตีนเอ็งไว้อีกไอ้ดวง...ไม่งั้นเลือดเอ็งมันจะเรียกเสือมาตะปบเอานะ"
ดวงใจรับผ้ามา มองหน้าเต่าน้ำตาไหล
อ่านต่อตอนที่ 13
