แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 11
สายพิณและศรีกำลังชงเหล้าให้เสี่ยสองนาย กลุ่มสาวสามเดือนควงหนุ่มญี่ปุ่นหน้าตาหล่อเข้ามาสามสี่นาย แต่ละคนแต่งตัวดีพาไปนั่งคาราโอเกะที่โต๊ะใหญ่ เสียงดังเจี๊ยวจ๊าว
"ลูกค้ายุ่นเข้า อุ๊ย...ไปต้อนรับกันก่อน พวกนี้ทิปทีเป็นหมื่น"
ศรีและสายพิณทิ้งเสี่ยแก่ทันที รีบไปหน้าร้านทันที
ศรีวิ่งเลยสายพิณออกไปหน้าร้าน หยุดที่หนุ่มยุ่นร่างสูงใหญ่ที่กำลังยืนคุยอยู่กับก้าน พูดรู้เรื่อง
บ้างไม่รู้เรื่องบ้าง หนุ่มยุ่นหันหลังให้สายพิณ สายพิณเข้ามาควงแขนหนุ่มทันทีโดยไม่เห็นหน้า
สายพิณพูดอังกฤษสำเนียงไทยแท้
"ไฮ....แฮนด์ซัม แจ๊บ สะเตย์ วิธ มี ทูไนท์ โอเค้"
หนุ่มยุ่นหันมา สายพิณผงะไปทันที เพราะคือหนุ่มยุ่นที่อยู่กับแดงเมื่อตอนหัวค่ำ ซึ่งเจอที่โบสถ์
"ยู....ไอ รีเมมเบอร์ ยู ดิส แอฟเตอร์นูน ยัวร์ เดอะ ไบรด์ ไรท์ "
สายพิณพูดไม่ออก
"รู้จักเหรอวะพิณ"
"มันคงจำผิดคนน่ะ "
"ยัวร์ อิน อะ ไวท์ เวดดิ้ง เดรส"
"ยัวร์ รอง"
สายพิณจะแยก แดงเดินเข้ามาพอดี สายพิณตะลึง
"อ้าว.....คุณพินนี่"
"รู้จักกันนี่"
"คุณ....พาเพื่อนมาเที่ยวที่นี่หรือคะ"
แดงมองทั้งตัวของสายพิณ ในชุดทั้งโป๊ทั้งสั้น แต่แดงไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ
"ใช่ค่ะ คืนนี้คนญี่ปุ่นเขาอยากมาร้องคาราโอเกะ ฉันก็เลยพามา คุณพินนี่ทำงานที่นี่เหรอคะ"
สายพิณแทบแทรกแผ่นดินหนี
"ค่ะ ดูแลกิจการที่นี่น่ะค่ะ ตามสบายนะคะ ห้องวีไอพียังว่างอยู่" สายพิณบอกกับพนักงาน "น้องจ๊ะ พาแขกไปที่ห้องเลย"
"ดีเลยค่ะ"
ยุ่นมองสายพิณตาเยิ้ม รู้แล้วว่าคือสาวบริการ ชูแม่โป้งให้ แดงดึงยุ่นตามพนักงานไป
"ทำไมคืนนี้มันซวยอย่างนี้วะ"
ก้านถาม
"ทำไมล่ะ"
"ยายคนนี้น่ะซี เจอกันทั้งวัน แถมยังมาอยู่คอนโดเดียวกับคุณกฤษณ์อีก เลยรู้หมดว่าฉันทำงานอะไร"
"โธ่ พิณ คนเที่ยวเขาก็รู้ทั้งนั้นว่าร้านนี้ ดาราสาวพินนี่เป็นนางฟ้าของร้าน"
"ฉันเป็นกะหรี่เฉพาะเวลางาน อย่ามาติดป้ายกะหรี่ให้ฉันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง"
"ป้ายน่ะมันแขวนคอนะ ถ้าไม่อยากให้คนรู้ มันก็ต้องเลิกอาชีพไปเลย"
"ก็อีกไม่นานหรอก พี่ก้าน ยายคุณแดงนั่นเป็นใคร เมียไอ้ยุ่นเหรอ"
"ไม่แน่ใจ เหมือนพวกทัวร์มากกว่า" ก้านบอก
"แต่กอดจูบกับไอ้ยุ่นเลยนะ"
ก้านร้อง "อ้าว"
"แล้วเมื่อกี้ไอ้ยุ่นก็ทำท่าจีบฉันต่อหน้าแม่นั่นด้วย ไม่น่าจะใช่ผัวเมียกันแล้วละ"
"เฮ้ย...อย่าบอกนะ ขายทั้งทัวร์ ขายทั้งตัว แต่ดูมีความรู้นะ ไม่น่าใช่ว่ะ"
สายพิณสงสัยว่าน่าจะเป็นไปได้ เพื่อเงิน สูงแค่ไหนก็ทำได้ เชอะ !
ใบพรหน้าซีด เมื่อแขกเสี่ยกอดรัดร่างใบพร ทั้งกอด ทั้งหอมแก้ม ใบพรยิ้มเจื่อนเต็มที มุมหนึ่งร่าง นงเยาว์ดึงสิงห์เข้ามาดู อยู่ในระยะห่างพอควร
"ดูให้เต็มตาพี่สิงห์"
สิงห์นิ่งงันไปกับภาพที่เห็น
"ให้พี่มาดูอะไร"
"ก็ดูแม่ใบพร เมียพี่ไง"
สิงห์ยึดแขนนงเยาว์ไว้
"รู้ได้ยังไงว่าใบพรเมียพี่"
"ฉันรู้ก็แล้วกัน แล้วฉันก็เห็นกับตา พี่ทั้งกอดทั้งจูบมันที่หน้าบ้าน แล้วถ้าพี่ไม่ใช่ผัวมัน จะมาเฝ้าอยู่หลังร้านแบบนี้ไหมล่ะ คงรักมันมากละซี"
"ใช่ พี่รักใบพร"
"รักแค่ไหนล่ะ"
"รักมาก แล้วนงจะทำไม"
"รักมากเหรอ ดี ก็ดูซี เมียรักของพี่ คืนนี้ก็ต้องตกเป็นเมียของผู้ชายคนอื่น และจะกลายเป็นเมียของผู้ชายคนอื่นอีกไม่รู้กี่ร้อยกี่พันในคืนต่อ ๆ ไป ยังรักอยู่ไหมล่ะ"
สิงห์มองไปที่ใบพรที่กำลังโดนลูบคลำ ทั้งสงสารและหดหู่ไปพร้อม ๆ กัน สิงห์ผลุนผลันออกจากร้านไป นงเยาว์สะใจรีบตาม
"หนีทำไมล่ะ ทนดูไม่ได้ใช่ไหม"
สิงห์หันขวับมา กระชากร่าง นงเยาว์อย่างแรง
"นงต้องการอะไร"
"ต้องการให้พี่รู้ไงว่า ความรักน่ะมันไม่มีจริงหรอก ในโลกของมืดของมือปืนกับผู้หญิงหากิน พี่อย่าฝันเฟื่องนักเลย"
"ที่พูดที่ทำไปทั้งหมดนี่ เพราะหึงใช่ไหม นงหึงพี่ใช่ไหม"
นงเยาว์นิ่งไป สิงห์พูดจี้ใจดำ นงเยาว์ตบหน้าสิงห์ฉาดใหญ่ น้ำตารื้น
"อย่ามาใช้คำนี้ เมื่อก่อนก็คงใช่เพราะฉันเคยรักพี่ แต่มันเป็นอดีตไปหมดแล้ว"
นงเยาว์สะบัดกลับเข้าร้าน หันมาทิ้งท้าย
"อ้อ จะบอกให้เอาบุญ ไอ้เสี่ยตงที่มันกำลังลูบคลำนังใบพรอยู่ ถ้ามันจะออฟมันก็จะไปที่อพาร์ทเมนท์เดิมที่พี่ไปช่วยนังใบพรเมื่อคืนนั่นแหละ"
นงเยาว์เข้าร้าน สิงห์ยืนนิ่ง พยายามควบคุมอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่น
สายพิณมาแอบมองเข้าไปในห้องวีไอพี เห็นคุแดงกำลังดูแลหนุ่มยุ่น และเพื่อน ๆ อีกสองสามคน หนุ่มยุ่นกอดจูบแดงตลอดเวลา แต่แล้วสายพิณก็ตะลึง เพราะหนุ่มยุ่นอีกคนเข้ามาลูบคลำแดงด้วย
ทั้งสองหนุ่มหัวเราะกัน เธอไม่ได้ปัดป้องกลับหัวเราะชอบใจ
"อ้อ...เข้าใจแล้ว"
สายพิณแยกมามาเจอศรีและต้อยที่บริเวณทางเดิน ทั้งคู่ในชุดนักเรียนสาวญี่ปุ่น กระโปรงสั้นยิ่งกว่าเสมอหู สองสาวคำนับส่งเสียงเป็นสาวยุ่น
"ฮ่ะฮ่ะ พี่ศรี พี่ต้อย ไปเอาชุดที่ไหนมา" สายพิณถาม
"นังต้อยมันมีของมัน" ศรีบอก
"แล้วแต่งไปทำไม"
"อ้าว ยุ่นบุกร้านเราทั้งที จะต้อนรับแบบเดิมได้ยังไง" ต้อยบอก
"ใช่ อีกอย่าง นี่เป็นกลยุทธ์ในการเรียกแขกกลับคืน" ศรีบอก
"ยังไงพี่"
"น้องพิณคอยดู"
สายพิณตามสองสาวตรงไปยังโถงกลาง เอพริล เมย์ จูนกำลังปรนเปรอหนุ่มยุ่นหลายนายอยู่ หัวเราะร่ากันทั้งกลุ่ม ศรีและต้อยกระโดดไปกลางวง แล้วคำนับพร้อมกัน
ศรี/ ต้อยทักทาย
"โอฮาโย โกไซมัส"
หนุ่มยุ่นมองสองสาวอย่างชอบใจ สองสาวกระโดดดึ๋ง ๆ ให้หน้าอกกระเพื่อมไปมา
ศรี/ ต้อยร้องครางแบบสาวเอวี
"อิไต อิไต อิไต"
หนุ่มยุ่นทั้งฝูงเฮลั่น ปรบมือ ศรีและต้อยดึงหนุ่มทั้งหมดแยกไป
เอพริลโวย
"เฮ้ย...ไอ้ยุ่น จะไปไหน"
"มันแย่งพวกเราไปหมดแล้ว ทำไงดีล่ะ" เมย์บอก
"หาชุดกิโมโนมาใส่แข่งกับมันเถอะ ไม่ยอมอ๊ะ" จูนบอก
สามสาววิ่งตามไป เหลือสายพิณที่หัวเราะร่า แต่แล้วก็รู้สึกถึงมือมารวบเอวของตน
"ใครน่ะ"
สายพิณหันขวับไป พบว่าคือหนุ่มยุ่นรูปหล่อคนเดิมนั่นเอง
"อุ๊ย....โกโบริ"
อาคิระหัวเราะ พูดไทยแบบแปร่งๆ
"อ่ะฮ่ะ โน โน ม่ายช่ายโกโบริ ผมชื่ออาคิระ อาคิระซัง ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
"ยินดีค่ะ พูดไทยได้คล่องนี่คะ"
"นิดหน่อยครับ ชื่ออารายครับ"
"พิณค่ะ สายพิณ"
ในเวลาต่อมา ใบพรเปลือยกายนอนอยู่บนเตียง ซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่มนอน เสี่ยเพ้งกำลังแต่งตัวเดินไปมาในห้อง ใบพรนอนซึมนิ่ง รู้สึกตัวเองสกปรกเหลือเกิน เสี่ยมานั่งข้างเตียง หอมแก้ม ใบพรหนึ่งที ใบพรเบี่ยงหน้าไปทางอื่น เสี่ยวางเงินไว้ข้าง ๆ ร่างของ ใบพร
"หนู ใบพร สวยทั้งตัวเลย แล้วมากับเสี่ยอีกนะ"
เพ้งออกจากห้องไป ใบพรค่อย ๆ ลุกขึ้น มองเงินที่วางนั้นอย่างอดสู รู้สึกผะอืดผะอม ขยักขย่อนขึ้นมา รีบคว้าผ้าขนหนูแล้ววิ่งไปอาเจียนในห้องน้ำ
ใบพรอาเจียนลงชักโครกอยู่นาน น้ำตาไหลพราก ค่อย ๆ ลุกขึ้น ตรงมาที่อ่างอาบน้ำ เปิดฝักบัวอย่างแรง แล้วเข้ามาอยู่ใต้ม่านน้ำ ถูสบู่ทั่วตัว ราวกับจะขัดคราบไคลโสโครกที่เสี่ยทิ้งไว้บนร่างของเธอออกให้หมด ใบพรชำระล้างพร้อมร้องไห้สะอื้นอย่างแรง
ใบพรแต่งตัวเรียบร้อย ออกมาหน้าอพาร์ทเมนท์ จะเรียกรถกลับบ้าน ชะงักนิ่งไป เมื่อร่างของ สิงห์ ยืนอยู่
"พี่สิงห์"
"พี่มารับกลับบ้าน"
"พี่ตามฉันมาเหรอ"
"ใช่"
ใบพรจะร้องไห้
"แล้วพี่ตามฉันมาทำไม"
"ทำไมล่ะ ใบพร พี่บอกแล้วไงพี่ห่วงพร แล้วยิ่งพรมาเช่าห้องที่นี่ พี่ยิ่งเป็นห่วงใหญ่ เกิดไอ้จ่ามันบุกมาทำร้ายพรล่ะ"
"พี่รู้ด้วยว่าเสี่ยพาฉันมาที่นี่ นี่...พี่ตามฉันมาตลอด"
"ใช่ ทำไมล่ะ"
"พี่เป็นโรคจิตใช่ไหม ฉันมากับแขก ถูกแขกยัดเยียดความเป็นผัวให้ฉัน พี่ชอบเหรอที่เห็นฉันแปดเปื้อน ฉันโสโครกแบบนี้ พี่รักฉันแบบไหนกันแน่ หรือว่าพี่เป็นพวกจิตวิปริต"
สิงห์นิ่งไป เข้าใจในสิ่งที่ใบพรพูดแล้ว
"ก็ได้ ถ้าอยากเห็นฉันสกปรกยิ่งกว่านี้ เดี๋ยวฉันจะกลับไปหาแขกเพิ่ม ให้มันข่มขืนฉันฟรี ๆ ก็ได้"
ใบพรจะวิ่งหนี สิงห์วิ่งตามยึดร่างไว้
"ปล่อยฉัน อย่ามายุ่งกับฉัน แล้วก็ไม่ต้องพูดว่ารักฉัน"
สิงห์ตวาด
"ใบพร หยุดนะ"
ใบพรร้องไห้มองหน้าสิงห์ที่ดุดันกว่าที่เคย
"ทำไม ทำไมพี่จะรักพรไม่ได้"
"ไม่มีใครรักผู้หญิงหากินอย่างฉันหรอก แล้วถึงจะรัก ยิ่งนานวันไปฉันก็ยิ่งสกปรกโสมม ทั้งกายทั้งใจ ถึงวันนั้นฉันมันก็แค่เศษเนื้อเน่า ๆ ไม่เหลือค่าของความเป็นเมีย เป็นคนรักของพี่อีกแล้ว ฉันไม่อยากให้ถึงวันนั้น วันที่ฉันไม่มีค่าในสายตาพี่ ฉันคงทนไม่ได้"
ใบพรร้องไห้โฮ สิงห์ดึงร่างใบพรมากอดแนบอก น้ำตารื้นขึ้นมา
"อย่าโทษตัวเองและอย่าคิดว่าตัวเองตกต่ำ คนที่ทำเพื่อแม่ กตัญญูกับบุพการีไม่มีวันจะตกต่ำไปได้"
สิงห์เชยคาง ใบพรขึ้นมองหน้าตน ใบพรอึ้งกับคำพูดของสิงห์
"แล้วจำไว้นะใบพร ไม่มีวันไหนที่พี่จะหมดรักหรือไม่เห็นค่าในตัวใบพร ใบพรคือเมียคนเดียวของพี่ เป็นเมียที่บริสุทธิ์และสะอาดที่สุด"
"แต่ฉันคือผู้หญิงขายตัว"
"ใช่ แต่ใบพรไม่เคยขายวิญญาณ ไม่เคยขายศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงของตัวเอง ใบพรบริสุทธิ์เสมอสำหรับพี่"
ใบพรมองหน้าสิงห์ น้ำตาไหลพราก กอดสิงห์แน่น ซบหน้ากับอกสิงห์
"พี่สิงห์ ขอบคุณที่ยังรักฉัน"
สิงห์ร้องไห้ตาม กอดใบพรแน่น ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
อ่านต่อหน้า 2
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 11 (ต่อ)
สิงห์ประคองใบพร กลับไปที่มอเตอร์ไซค์ ในมุมมืด รถเก่า ๆ คันหนึ่งจอดซุ่มอยู่ จ่าพยับที่ยังพันหน้าอยู่ นั่งอยู่ในรถแอบมอง สุวรรณเป็นคนขับ
"นึกว่าใคร ที่แท้ไอ้หน้าแหลมนี่เอง"
"มันเป็นใครจ่า"
"พี่ชายนังนงเยาว์ มันกล้ามาก มาหลอกว่าข้าว่าเป็นมือปืนวังน้ำเขียว ถุย... ที่แท้ก็โดนข้ายำตีนในผับเฮเว่นมาแล้ว"
"มันเป็นผัวนังเด็กใหม่นั่นเหรอจ่า"
"น่าจะ"
"ยิงมันเลยไหม เอาให้เดี้ยงเลย"
"อย่าใจร้อน มันมีอาวุธขนาดนี้ แสดงว่าต้องทำงานเหนือกฏหมายแน่ ๆ สืบเรื่องไอ้นี่มาให้ข้าหน่อย มันอาจจะเป็นประโยชน์กับข้าในวันหน้าก็ได้"
สิงห์พาใบพรที่ซ้อนท้าย แล่นจากไป
สายพิณและอาคิระออกมาจากลิฟท์ กอดกันออกมา
"หนีแฟนออกมากับพิณแบบนี้ คุณแดงเธอไม่โกรธเหรอคะ"
"ทำไมต้องโกรธ คุณแดงไม่ใช่แฟนผมสักหน่อย"
"อ้าว ไม่ได้เป็นอะไร แต่ทำไมกอดจูบกันถึงขนาดนั้น"
"เธอเป็นเอสคอร์ทของผม ผมจ่ายเธอแพงมากนะ"
อาคิระผายมือไปที่ห้องพักของตัวเอง
"เชิญครับ คืนนี้คุณเป็นของผม"
"จ่ายฉันระดับเดียวกับคุณแดงรึเปล่า"
"อาจจะมากกว่าถ้าถูกใจ"
สายพิณหัวเราะ
"รับรองว่าไม่ผิดหวัง"
อาคิระโอบร่างพิณจะพาเดินไป พิณนึกขึ้นได้
"เดี๋ยวค่ะ แล้วคุณแดงล่ะ เธอจะกลับมาตอนไหน"
"ไม่ทราบซีครับ ดีเสียอีก ถ้าเธอกลับมา เราอาจจะสนุกกันทั้งสามคน"
"เสียใจค่ะ ฉันไม่ชอบหมู่"
"แค่ทรีซัม"
"ก็หมู่นั่นแหละ"
"หมายความว่าคุณปฏิเสธผม"
"ใครบอก ฉันมีข้อเสนอที่ดีกว่านั้น"
สายพิณยิ้มยั่วยวน แล้วดึงอาคิระไปที่ห้องของ กฤษณ์
สายพิณเปิดห้องให้อาคิระเข้ามา เปิดไฟสว่าง อาคิระมองทั้งห้องแล้วผิวปาก
"นี่ห้องของคุณเหรอ"
"ค่ะ ห้องฉันเอง"
อาคิระมองไปที่รูปของกฤษณ์ที่วางอยู่ที่ชั้น รู้ทันทีว่าสายพิณโกหก เจ้าของห้องคือกฤษณ์ต่างหาก
"บังเอิญจัง ที่ห้องของเราอยู่ชั้นเดียวกัน แล้วแฟนของคุณไม่หึงเหรอครับ"
"เขาไม่ยุ่งกับงานของฉันหรอกค่ะ"
"แต่เห็นแดงบอกว่าคุณจะแต่งงานกับเขาแล้วนะ"
"อาคิ เลิกพูดถึงเขาเถอะ มาพูดเรื่องของเรากับเรื่องดี ๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้นดีกว่า"
สายพิณจูงมืออาคิระเข้าห้องนอนไป
แดงกำลังคุยกับเฮียก้านที่เคาน์เตอร์
"ฉันหาอาคิระไม่เจอ ติดต่อมือถือก็ไม่ได้ คุณก้านเห็นบ้างไหมคะ"
ก้านลองหยั่งเชิง ว่าเป็นหญิงขายบริการรึเปล่า
"ไม่เห็นเลยครับ ทำไมเหรอครับ หรือว่า คุณแดงเหงา"
แดงมองก้านอย่างปราม ๆ ว่าอย่าสาระแน แต่ยังยิ้มเย็น ๆ
"เพื่อน ๆ เขาถามหาน่ะ"
แดงเดินเลยไป แต่ได้ยินศรีและต้อยในชุดนักเรียนกำลังบ่นอยู่หน้ากระจกบานใหญ่
"ว๊า อุตส่าห์แต่งเด็ก ไม่เห็นมันออฟเลย" ต้อยบอก
"นั่นซี แล้วคนที่ไม่ได้แต่งอย่างสายพิณ กลับได้ออฟ" ศรีว่า
"ไอ้ยุ่นคนไหนออฟไปเหรอ"
"ไม่รู้ รู้แต่ว่าไปที่คอนโดแมนชั่นนั่นแหละ เห็นว่าไอ้ยุ่นมันพักอยู่ชั้นเดียวกับห้องคุณกฤษณ์"
แดงเม้มปากแน่นอย่างไม่พอใจ ครุ่นคิดบางอย่าง ก่อนจะแยกมา
ศรีโกยนมขึ้นมาล้น มองดูในกระจก
ศรีบอก
"เราก็ว่าเราหน้าประถม นมปริญญาเอกแล้วนะ พวกมันก็ไม่สน"
"เฮ้ย หรือว่าที่เราแต่งเป็นเด็กญี่ปุ่นนี่แหละ มันเบื่อ มันอยากเห็นอะไรไทย ๆ" ต้อยบอก
"ยังไง"
"ลองใส่ผ้าแถบ แล้วนั่งยอง ๆ ขูดมะพร้าวไหมมึง"
เช้าวันรุ่งขึ้น ใบพรนอนซบอกสิงห์ ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ใบพรมองหน้าอย่างรักใคร่ ลูบที่คางและริมฝีปากของสิงห์
สิงห์ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ใบพรอยู่ในชุดเสื้อคลุม เช่นเดียวกับสิงห์
"ทำอะไรน่ะ"
"อยากอยู่กับพี่แบบนี้ ไม่ต้องกลับไปเจอเรื่องร้าย ๆ ข้างนอกนั่น"
"พี่ก็เหมือนกัน ถ้าเราเก็บเงินได้สักก้อนพี่จะพาใบพรไปซื้อไร่ เราทำไร่กันนะ อ้อย ข้าวโพด หรือไร่ชาเมืองเหนือดี"
"อะไรก็ได้จ๊ะ เราคงมีความสุขที่สุดเลยนะพี่"
ใครบางคนแอบมองผ่านประตูห้องเข้ามาเห็น ใบพรนอนกอดกับสิงห์อย่างแสนสุข
พลัน...ประตูถูกถีบเข้ามา นงเยาว์ยังอยู่ในชุดสาวบาร์ เมคอัพและผมดูเลอะเทอะ มาสคาร่าไหลเปรอะแก้มเหมือนหญิงบ้า เมามาทั้งคืน
"พี่สิงห์ อีใบพร อย่าอยู่เลยมึง"
นงเยาว์กระโจนขึ้นมาบนเตียง แล้วจิกผมของใบพร ตบหน้ารัว ๆ หลายที ใบพรร้องกรี๊ด แล้วล้มกลิ้งลงจากเตียง
"นงเยาว์ พอ หยุดนะ"
นงเยาว์ยังอาละวาดไม่หยุด สิงห์ตบนงเยาว์ล้มไปจากเตียง ไปกองอยู่ที่พื้น ข้างใบพร
"รักมันนักใช่ไหม อีนังเนี่ย อี ใบพร แกแย่งพี่ สิงห์ไปจากฉัน"
นงเยาว์กระชากผมของใบพรอีก
"โอ๊ย"
สิงห์ลงจากเตียง กระชากร่างนงเยาว์ออกมา เหวี่ยงกลับไปที่เตียง นงเยาว์ร้องไห้โฮ ทุบหมอน ทุบที่นอน ชิตเพิ่งตื่นอยู่ในกางเกงบ็อกเซ่อร์ เปลือยท่อนบนวิ่งเข้ามา
"อะไรกันพี่"
"ลากนงเยาว์ออกไป"
ชิตดึงร่างนงเยาว์ลงจากเตียง นงเยาว์ยังดิ้นสู้
"ปล่อยกูนะไอ้ชิต ปล่อยกู อี ใบพร แกไม่มีวันอยู่เป็นสุขหรอก แกไม่มีวันแย่งพี่สิงห์ไปจากฉันได้"
นงเยาว์สะบัดหลุดจากชิต วิ่งเข้าไปกอด สิงห์
"นงรักพี่สิงห์ ทำไมพี่ไม่รักนงบ้างเลย นงไม่ดีตรงไหน นงสวยกว่ามันตั้งเยอะ"
ใบพรเป็นงง
"พี่สิงห์ นี่มันอะไรกัน นงเยาว์เป็นน้องสาวพี่ไม่ใช่เหรอ"
สิงห์ไม่ได้ตอบอะไร กอดนงเยาว์ไว้
"ใบพร พี่สิงห์เป็นลูกเลี้ยงบ้านพี่ตง ไม่ใช่พี่แท้ ๆ นงมันหรอก" ชิตบอก
ใบพรเป็นอึ้ง นงเยาว์เงยหน้ามองสิงห์
"พี่สิงห์ พี่ต้องเลิกกับมันนะ พี่ต้องกลับมารักฉันเหมือนเดิม แล้วฉันสัญญาว่าจะเลิกทำงานแบบนี้ เราจะไปอยู่ด้วยกันนะพี่"
ใบพรส่ายหน้า ไม่อยากเชื่อเรื่องทั้งหมด
"นง ฟังพี่นะ พี่รักใบพร พี่ไม่ได้รักนง"
"รักมัน ทั้ง ๆ ที่มันเป็นกะหรี่น่ะเหรอ"
"พี่รักนงอย่างไม่มีเงื่อนไขใด ๆ"
"อ้อ หรืออยากทำตัวเป็นแมงดา อี ใบพร แกหลอกล่อพี่สิงห์ ให้เงินเขาใช้ ให้เขามาเป็นแมงดาคุ้มครองแกจากไอ้จ่าพยับ ใช่ไหม แกจ่ายเท่าไหร่ล่ะ ฉันจะจ่ายมากกว่าแกสามเท่าเลย"
"นง อย่ามาดูถูกพี่กับนงเยาว์แบบนี้นะ"
"ทำไมจะดูถูกไมได้ มันสูงส่งนักเหรอนังกะหรี่คนนี้"
"ใช่ เพราะใบพรทำไปเพราะความจำเป็น แต่นงนั่นแหละที่เป็นกะหรี่ด้วยความสมัครใจ"
นงเยาว์ชะงัก เหมือนโดนตบหน้าอย่างแรง
"แอร๊ย"
นงเยาว์ทุบอกของสิงห์อย่างบ้าคลั่ง
"จับออกไป"
ชิตมาช่วยจับร่างนงเยาว์ออกไป สิงห์มองหน้าใบพรที่ยังช็อกอยู่ แล้วรีบตามออกไป เสียง นงเยาว์ยังกรี๊ดไม่เลิก
ชิตลากนงเยาว์ออกมาที่สนาม สิงห์ตามมา นงเยาว์ยังดิ้นและครวญครางไม่เลิก
"เอาไงดีพี่"
"ต้องให้สร่างเมา"
สิงห์เดินไปเปิดน้ำก๊อก เปิดน้ำอย่างแรง แล้วฉีดไปบนร่างของ นงเยาว์
"แอร๊ย"
ใบพรวิ่งตามมาดู นงเยาว์ทรุดไปกองกับพื้น ร้องลั่นไม่เลิก ชิตหัวเราะ
"ดีเลย นง แกจะได้หายเมา กลิ่นเหล้าจะได้จาง ๆ ลงบ้าง" ชิตบอก
สิงห์ยังฉีดน้ำต่อเนื่อง นงเยาว์ร้องเหมือนเด็ก ๆ หมดสภาพ ค่อย ๆ ฟุบไป สิ้นฤทธิ์
อาคิระเปลือยท่อนบน นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง กฤษณ์กับสายพิณสวมเสื้อคลุมลุกจากเตียงหันไปมองอาคิระอย่างปลื้มในความหล่อเหลา จะเข้าห้องน้ำ เสียงกริ่งห้องดังขึ้น สายพิณสะดุ้งโหยง รีบวิ่งมาที่ประตูหน้า มองผ่านตาแมว เห็นปริมกำลังคุยกับแม่บ้าน
"ตายแล้ว"
สายพิณวิ่งกลับห้องนอนทันที
อ่านต่อหน้า 3
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 11 (ต่อ)
แม่บ้านยืนอยู่กับปริมหน้าห้อง แม่บ้านกดกริ่งประตู
"ข้างในล็อกน่ะค่ะ"
"จะล็อกได้ยังไง ไม่มีใครมาค้าง คุณ กฤษณ์เขาก็นอนที่บ้านเขา"
"ถ้าอย่างนั้นก็ต้องเออ....ผู้หญิงตัวเล็กคนนั้นที่คุณ กฤษณ์ พามาบ่อย ๆ น่ะค่ะ เห็นยามบอกว่าเธอมากับผู้ชายญี่ปุ่น"
จังหวะนี้แดงออกมาจากห้องพอดี หยุดฟังทั้งสองคุยกัน ปริมกดกริ่งแทน แล้วเริ่มเคาะประตูดัง ๆ
อาคิระลุกจากเตียง รีบใส่กางเกง และเสื้อ สายพิณรวมรวมเสื้อผ้าที่เหลือ รองเท้า เนคไท เสื้อกล้ามที่โยนเกลื่อนห้อง ยัดใส่ถุง
"เร็ว ๆ"
"อันบีลิฟเบิ้ล ไม่นึกเลยว่าผมจะมาเจอเรื่องแบบนี้"
"อย่าพูดมาก ไปเร็ว"
สายพิณดึงอาคิระออกจากห้องนอน
ปริมเคาะประตูรัว
"ใครอยู่ในห้อง เปิดออกมาเดี๋ยวนี้นะ สายพิณ เธอรึเปล่า"
ประตูเปิดออกทันที สายพิณทำหัวยุ่ง ตาปรือ ยืนระทวยอยู่
"มีอะไร มาปลุกฉันทำไม"
"เห็นไหมคะ บอกแล้วว่าคุณน้องเขาอยู่ ไม่มีอะไรแล้ว อิฉันไปนะคะ"
แม่บ้านแยกไป
แดงแอบมองเหตุการณ์ทั้งหมด
"เธอมานอนที่นี่" ปริมถาม
สายพิณหาว
"ช่าย มีปัญหาอะไรไหม แล้วมาทำไม"
"คุณกฤษณ์ให้ฉันแวะมาเอาของ"
"ก็เชิญ"
สายพิณผายมือให้ ปริมเข้ามาในห้อง
แดงยังมองอยู่
ปริมเข้ามาในห้อง มองสำรวจไปทั่ว กลัวว่าสายพิณจะพาผู้ชายมานอน ในห้องเก็บเสื้อผ้า
อาคิระแอบอยู่ในนั้น พยายามหายใจให้เบาที่สุด
“เอ้า จะมาเอาของอะไร ก็รีบ ๆ ฉันจะได้นอนต่อ”
ปริมคิดแผนทันที
“เสียใจ คุณกฤษณ์ให้ฉันมาดูแลให้แม่บ้านมาทำความสะอาดห้อง เธอนั่นแหละที่กลับไปได้แล้ว”
สายพิณไม่อยากต่อความ
“ก็ได้ กลับก็ได้”
“วันหลัง อย่าถือวิสาสะเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาตจากคุณกฤษณ์แบบนี้อีก”
“ได้...เธอเองก็เหมือนกันนะ อย่าเข้ามาห้องนี้ถ้าคุณกฤษณ์เขาไม่ได้ใช้เธอ”
ปริมหน้าเชิ่ดด้วยความโกรธ หันหลังให้สายพิณ แล้วต่อมือถือทันที จังหวะนี้ สายพิณรีบโบกมือให้สัญญาณอาคิระให้ออกมาจากคลอสเซ็ท อาคิระค่อย ๆ ย่องออกมา สายพิณเปิดประตู อาคิระวิ่งออกมาทันที สายพิณโล่งอก
ปริมหันขวับมามอง
“อะไรน่ะ”
“ไม่เห็นมีอะไร”
สายพิณเดินกลับไปเก็บข้าวของของตัวเอง
“คุณ กฤษณ์ค่ะ รู้ไหมปริมเจอใครที่ห้องคุณ ยายสายพิณค่ะ คุณอนุญาตให้แม่นี่มานอนห้องคุณตอนที่คุณไม่อยู่งั้นเหรอ... เฮ้อ ไม่รู้ละ เราตกลงกันแล้วนะว่า ปริมไม่ขอเจอหน้าแม่นี่”
แดงบ่นกับอาคิระเป็นภาษาญี่ปุ่นปนฝรั่ง ความว่า
“ฉันเตือนคุณแล้ว ผู้หญิงระดับนั้น Make any Trouble ให้คุณได้ง่าย ๆ ดูอย่างเมื่อกี้ ถ้าเกิดเป็นแฟนหนุ่มของเธอเข้ามาเจอเข้า จะเกิดอะไรขึ้น นอกจากเรื่องหึงหวง คุณอาจจะถูกข้อหาบุกรุกสถานที่เลยนะ แล้วจะลำบากมาถึงฉันด้วย”
อาคิระหัวเราะ เข้ามากอดแดง
“บางทีผมก็ชอบอะไรที่มันเสี่ยง ๆ เหมือนกันนี่นา มันได้รสชาติดี”
“You Naughty ซนเกินไปแล้ว อาคิระซัง”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น แดงไปมองที่ตาแมว แล้วหันมา
“นี่ก็เป็นอีก Trouble นึง”
แดงเปิดประตู สายพิณยืนเท้าสะเอวอยู่
"ต้องการอะไรคะ"
"ต้องการคุยกับอาคิระน่ะซี"
"เมื่อคืนยังคุยกันไม่จบรึไง" แดงถาม
"ยัง....เพราะยังไม่ได้คุยกันเรื่องค่าใช้จ่าย ค่าตัวฉันน่ะ"
แดงพยายามระงับอารมณ์ อาคิระออกมา ยิ้มหวานใส่สายพิณ
"ว่าไงครับ"
"อาคิระ ยูยังไม่ได้จ่ายค่าตัวตามที่ตกลงกันไว้เลยนะ"
"โทษ ผมลืม ต้องการเงินไทย เยน หรือ ยูเอสดอลลาร์"
"ไทย ขอให้ครบหมื่นนึงตามที่ตกลง"
อาคิระเปิดกระเป๋าทันที ส่งเงินให้ แดงคว้าไปเสียก่อน
"ขอตรวจนับก่อนค่ะ อาคิระ กลับเข้าไปได้แล้ว"
อาคิระยิ้มแย้ม กลับเข้าห้องไป
"เอาเงินฉันมา" สายพิณบอก
"ได้"
แดงนับเงินห้าพัน แล้วส่งให้สายพิณ
"เฮ้ย ได้ยังไง แค่ห้าพัน"
"เธอสมควรได้เท่านี้"
"หล่อนเป็นนายหน้าเหรอ มาหักครึ่งนึงน่ะ"
"ไม่ใช่นายหน้า แต่ถือว่าเธอไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับผู้ชายของฉัน พูดให้ถูก ไม่มีสิทธิ์มาแย่งผู้ชายจากฉันไป"
สายพิณมองแดงหัวจรดเท้า
"โทษนะคะ ต้องยอมรับว่าเธอน่ะเนียนมาก ดูไฮโซ หรู เนี๊ยบไปทั้งตัว จนฉันดูไม่ออกว่าที่จริงเธอคือ กะหรี่ ดี ๆ นี่เอง"
"ฉันก็ใม่นึกว่าดาราดังอย่างเธอก็กลายมาเป็น กะหรี่ ได้เหมือนกัน แถมยังแย่งผู้ชายจากฉันไปหน้าด้าน ๆ หมดธุระแล้ว ขอตัว"
แดงจะกลับเข้าห้อง สายพิณกระชากแล้วพยายามแย่งเอาเงินที่เหลือมา
"เอาเงินของฉันมา"
แดงตบสายพิณล้มไปที่พื้น เงินส่วนของสายพิณกระจายเต็มร่าง
"อยากมีเรื่องใช่ไหม ได้ เดี๋ยวฉันจะไปรายงานผู้หญิงห้องนั้น ว่าเธอหิ้วผู้ชายเข้าไปนอนทั้งคืน เขาคงรายงานว่าที่เจ้าบ่าวเขาแน่ ๆ ต้องการอย่างนี้ใช่ไหม"
แดงจะลุกไป
"เดี๋ยว"
แดงหันกลับมา
"ก็ได้ งานนี้ฉันยอม"
"พูดง่าย ๆ ค่อยฉลาดหน่อย"
สายพิณเก็บเงินห้าพัน แล้วลุกขึ้น
"อ้อ เธอดูไม่ผิดหรอกที่ว่าฉันไฮโซ เพราะฉันคือไฮโซตัวจริง ค่าจ้างน่ะฉันคิดระดับหมื่นถึงแสน ไม่ใช่ระดับพันอย่างเธอ"
แดงกลับเข้าห้อง สายพิณอยากกรี๊ด แต่กรี๊ดไม่ออก กระทืบตีนออกไป
แดงกลับเข้ามาในห้อง ถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย สีหน้ามีแววเจ็บปวดวูบขึ้น ได้ยินเสียงอาคิระกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ เสียงเคาะประตูอีกครั้ง
"มายก็อด อะไรกันอีก"
แดงเปิดประตู แล้วนิ่งงันไป ปริมยืนอยู่ มือถือถุงเท้าเท้าข้างหนึ่งของอาคิระ
"เอาข้างนี้มาคืนคุณค่ะ"
"เออ คือ"
"ไม่ต้องแก้ตัวอะไรทั้งนั้น ฉันได้ยินทั้งหมดแล้วที่คุณทะเลาะกับนังหน้าด้านนั่น มีเวลาไหมคะ ขอคุยส่วนตัวหน่อย"
แดงลังเล แต่แล้วก็พยักหน้า
อ่านต่อหน้า 4
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 11 (ต่อ)
นงเยาว์อยู่ในชุดเสื้อนอน นอนหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียง สิงห์ดูแลยู่ มองน้องสาวอย่างห่วงใย ใบพรโผล่หน้าเข้ามา
"พี่สิงห์ กับข้าวเรียบร้อยแล้วค่ะ"
สิงห์ตามออกไป
สิงห์ ชิต ใบพร กำลังทานมื้อเที่ยงกันอยู่
"ไม่นึกเลยว่า นงเยาว์จะรักพี่สิงห์มากขนาดนี้" ใบพรว่า
"ผมเองก็เพิ่งรู้นะเนี่ยว่านงเยาว์คิดกับพี่สิงห์แบบนี้" ชิตบอก
"นงเยาว์น่าสงสาร ไม่มีใครเข้าใจเขา ทั้งพ่อ แม่ ยิ่งพี่ตงด้วยแล้ว ยิ่งไม่ลงรอยกันใหญ่ พี่เป็นคนเดียวที่เป็นที่ปรึกษา เป็นทั้งพี่ทั้งเพื่อน"
"แล้วอย่างนี้ พรจะทำยังไงดีให้นงเยาว์เข้าใจพร"
"มันอยู่ที่นงเยาว์เอง ถ้ายังคิดแบบเด็กไม่รู้จักโตแบบนี้ ก็ช่วยอะไรไม่ได้ พรพยายามเลี่ยงก็แล้วกัน"
ใบพรถอนใจ เสียงกริ่งประตูรั้วดังขึ้น
"ผมไปดูเอง"
ชิตออกไป
ชิตชะงักไปเมื่อเห็นตงยืนอยู่หน้าบ้าน
"พี่ตง"
ชิตวิ่งกลับเข้ามา หน้าตื่น
"ใครมาชิต"
"พี่สิงห์ พี่ตงมา"
สิงห์อึ้ง มองมาที่ใบพร
"มีอะไรเหรอพี่ สิงห์"
"ใบพร กลับก่อนดีกว่านะ"
"แล้ว....จะให้ออกทางไหนล่ะ" ชิตว่า
"มีอะไรกันจ๊ะ"
"แล้วพี่อธิบายทีหลัง "
สิงห์พาใบพรหลบไปทางหลังบ้านทันที
"ตายละกู ทำไงดี ทั้งใบพร แล้วเรื่องนังนงเยาว์ทำงานเฮเว่นอีก กูอยากตาย"
ชิตวิ่งมาเปิดประตูให้ตง ตงมีถุงของฝากมาเต็มมือ
ชิตทำเนียน
"พี่ตง หวัดดีครับ"
"อะไรวะ กดกริ่งตั้งนานไม่มาเปิดประตู"
"แต่งตัวจะออกไปข้างนอกพอดี มาพี่ ช่วยถือ โอ้โฮ ซื้ออะไรมาเยอะแยะเลย"
ชิตช่วยถือของให้ตง
"สิงห์อยู่รึเปล่า"
"อยู่ครับ"
"เออ ดี จะคุยกับมันหลายเรื่อง"
ชิตแบกของเดินคู่กับตงจะเข้าบ้าน ยกถุงของบังหน้าตงไว้ เพราะกลัวว่า ใบพรเห็นหน้าตงแล้วจะจำได้ ชิตแล้พยักเพยิดให้สิงห์ที่หลบอยู่มุมบ้านกับใบพร ตงเข้าบ้านไป ชิตตาม สิงห์ดึงใบพรออกรั้วไปทันที
"พี่สิงห์ มีอะไรเหรอ ทำไมต้องหลบพี่ชายพี่ด้วยล่ะ"
"คือ พี่ตงเขา....เออ...เขาไม่อยากให้ใครเห็นหน้าเขาน่ะ เขามีคดีอยู่ แล้ววันหลัง พี่จะเล่าให้ฟัง เดี๋ยวพี่ไปส่งใบพรนะ"
"ไม่ต้องหรอกพี่ พรกลับเองได้ เดี๋ยวจะไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาลด้วย"
"งั้นเหรอ"
"จ๊ะ พี่อยู่ต้อนรับพี่ตงเถอะ"
ใบพรยิ้มให้สิงห์ที่ทำหน้าเจื่อน ๆ ไป
ปริมหน้าฉงนเมื่อฟังคุณแดงพูดเรื่องทั้งหมด
"นี่หมายความว่าคุณ....เออ...เป็น"
"ค่ะ ฉันให้บริการทางเพศไม่ต่างจากสายพิณหรอก เพียงแต่ระดับฉันมันไฮคลาส รับแต่แขกต่างชาติหรือไม่ก็ผู้ชายไทยที่มีฐานะเท่านั้น"
"อย่าบอกนะว่าคุณทำเพื่อเงิน"
แดงสายตาเจ็บปวดขึ้นมาแว่บหนึ่ง
"ไม่ใช่เพื่อเงินแล้วจะเพื่ออะไรละคะ เพราะเงินคือสิ่งที่ช่วยให้ฉันยืนอยู่ในสังคมไฮโซแบบนี้ได้"
"ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ"
แดงยิ้มปลง
"คุณไม่จำเป็นต้องเข้าใจหรอก ว่าแต่ที่มาคุยกับฉันนี่ คุณต้องการให้ฉันช่วยอะไร"
"เรื่องยายสายพิณนั่นแหละค่ะ มันกล้าขนาดมาเปิดห้องคุณกฤษณ์ ให้กลายเป็น
ซ่องของมัน ต่อไปคงทำความหายนะมากกว่านี้"
"แนะนำนะคะ กล้องวงจรปิดน่าจะบันทึกเทปไว้เรียบร้อยแล้ว ใช้เป็นหลักฐานได้เลย"
"จะขอความช่วยเหลือจากคุณด้วยน่ะค่ะ คุณอยู่ห้องใกล้ ๆ กัน น่าจะสอดส่องความประพฤติของแม่นี่ได้ แล้วช่วยรายงานฉันที"
"อย่าเลยค่ะ ฉันไม่อยากยุ่งกับผู้หญิงประเภทนี้ อีกอย่างฉันมาพัทยา ต้องโลว์ โปรไฟล์มาก ๆ ไม่อยากมีเรื่องกับใคร"
"แต่ฉันมีค่าตอบแทนนะคะ"
"คุณน้องคะ ค่าตัวฉันแต่ละครั้งน่ะ ไม่ต้องทำงานเสริมอะไรอีกแล้วละ ขอตัวนะคะ"
คุณแดงลุก ปริมลุกตามไปส่งที่ประตู แดงหันมาทิ้งท้าย
"อ้อ เรื่องที่ฉันเปิดอกคุยกับคุณ ขอให้เป็นความลับนะคะ แล้วก็....เราอาจจะ
เจอกันตามงานสังคมบ้าง ไม่ต้องทักก็ได้ค่ะ"
แดงยิ้มจะออกจากห้อง
"เดี๋ยวค่ะ คุณแดง ถ้าหากว่าฉันช่วยแนะนำผู้ใหญ่ในวงการให้ละคะ สมาชิกในพรรคของพ่อฉัน คิดว่าสนใจสาวไซด์ไลน์ไฮโซอย่างคุณแน่ ๆ"
แดงมองปริมอย่างชั่งใจ
"ถือว่าแลกกัน คุณช่วยฉัน ฉันช่วยคุณ วินวินทั้งคู่"
แดงยิ้มออกมานิด ๆ
ตงเข้ามาดูนงเยาว์ที่นอนหมดสติอยู่บนเตียง สิงห์ดูอยู่ด้วย อึดอัดกลัวว่าตงจะรู้ว่า นงเยาว์ทำงานอะไร
"มันเมาได้ขนาดนี้ มันจะมากไปแล้วนะ"
ตงออกจากห้อง สิงห์ตาม นงเยาว์ขยับร่าง ค่อย ๆ ลืมตาด้วยความมึน ปวดหัวไปหมด ค่อย ๆ ลุกขึ้น แล้วเซออกจากห้อง
นงเยาว์ออกมาที่สนาม ชุดขอเมื่อคืนตากอยู่ เธอหยิบชุด แล้วเข้าบ้านไปใส่เสื้อผ้า
นงเยาว์กำลังใส่ชุด ได้ยินเสียงคุยกัน ก็เดินมาแอบฟังที่หน้าครัว เห็นตง ชิต สิงห์กำลังกินข้าวกันอยู่
"เฮ้ย สิงห์ เรื่องที่ฉันให้แกไปเก็บนังสองตัวนั่น แกทำรึยัง"
สิงห์เงียบไป ชิตยิ่งอึดอัด
"เฮ้ย ว่าไง อย่าบอกนะว่ายังไม่ได้จัดการ"
"ครับ ยังไม่ได้จัดการ"
ตงตวาด
"ทำไมวะ"
"พี่....พอผมโกนหนวดเคราออกแล้ว สองสาวนั่นจำผมไม่ได้เลย"
"แต่มันเห็นหน้าพี่"
"ก็ไม่ได้ชัดนี่ครับ คืนนั้นพี่เองก็สวมหมวก ปิดหน้าไปเกือบครึ่ง ผมว่าไว้ชีวิต
เขาเถอะ เราไม่ควรฆ่าใครอีกแล้ว เท่านี้ก็บาปพออยู่แล้ว"
นงเยาว์สงสัยตงและสิงห์พูดถึงใคร
"อะไรวะ เฮ้ยไอ้ชิต ข้าไม่อยู่หลายวัน ไอ้ สิงห์มันไปบวชเรียนหลวงพ่อวัดไหนวะ ถึงได้พูดเรื่องบาปบุญแบบนี้"
"หลวงพ่อโกย วัดหน้าตั้งมังครับ"
"ไม่เป็นไร แกไม่ทำ ฉันทำเอง เพราะยังไงฉันก็รู้ร้านที่มันทำงานอยู่ ชิต แกรู้จักไหมร้านเฮเว่น"
นงเยาว์ฟังอย่างสนใจ
"เออ....คือ รู้จักนิดหน่อยครับ"
"แล้วรู้จักนังผู้หญิงชื่อต้อยไหม กับเพื่อนมันที่มาจากกรุงเทพ ฉันเพิ่งสืบรู้ชื่อมันชื่อ ใบพร"
ชิตอึ้งสบตาสิงห์ นงเยาว์ตะลึงงัน
"พี่ตง ต้อยน่ะเพื่อนเก่าชิตมัน นี่ก็เป็นอีกเหตุผลที่เราไม่ควรฆ่า"
"ครับพี่ ต้อยมันเพื่อนผม ใบพรก็เป็น..."
ชิตมองมาที่สิงห์ แต่ไม่กล้าพูดอะไรต่อ
"เป็นเพื่อนกันทั้งนั้น พี่ไว้ชีวิตมันสองคนเถอะนะ"
"ไม่ได้ ไม่เป็นไร แกสองคนไม่ทำ ข้าทำเอง แต่ห้ามไปบอกให้มันรู้ตัวก่อนนะโว้ย ไม่งั้นแกกับข้าตัดพี่ตัดน้อง"
สิงห์ขรึมไป
นงเยาว์ฟังอยู่แล้วด้วยอาการมึน ทำให้เซไปชนข้าวของก่อนรีบวิ่งออกจากห้องไป
"ใครวะ"
ตงรีบวิ่งตามไป สิงห์ ชิตตาม
อ่านต่อตอนที่ 12
