เมียเถื่อน ตอนที่ 21
เวลาหัวค่ำ ภายในครัว เมี่ยงกับสาลี่นั่งเท้าคาง ท่าทางเบื่อโลก สาลี่ถอนใจเฮือกใหญ่ เมี่ยงก็ถอนหายใจตาม สาลี่หันไปเอ็ดเสียงแหว
"นี่แกจะเลียนแบบฉันไปถึงไหนหา เมี่ยง"
"เมี่ยงไม่ได้เลียนแบบนะคะคุณนม คนมันกลุ้มนี่นา"
"ก็นั่นสินะ ไม่รู้ว่าพอคางคกสองแม่ลูกนั่นได้ขึ้นวอ แล้วพวกเราจะเป็นยังไง"
"เมี่ยงก็คงลาออก ถ้าไม่กลับบ้าน ก็ไปหางานทำในโรงงาน งานหนักหน่อยแต่ก็คงดีกว่าอยู่ในสองคนนั้นโขกสับล่ะค่ะ"
"ฉันก็แก่ปูนนี้ ไปสมัครงานที่ไหนก็คงไม่มีคนรับแล้วล่ะ"
"อู๊ย ไม้ใกล้ฝั่งอย่างคุณนม กลับบ้านไปเลี้ยงหลานเถอะค่ะ"
สาลี่ได้ยินแล้วของขึ้น
"นี่แกหลอกด่าฉันหรือนังเมี่ยง"
"ว้าย ขอโทษค่ะคุณนม เมี่ยงไม่ได้ตั้งใจ"
เมี่ยงยกมือไหว้ปะลกๆ สาลี่ค้อนเมี่ยงปะหลับปะเหลือก
ภายในห้องน้ำ ห้องนอนเขต ฟ้าสางวิ่งพรวดพราดเข้าไปอาเจียนอย่างหนัก เขตเปิดประตูห้องนอนเข้ามา ได้ยินเสียงฟ้าสางโอ้กอ้าก ก็เป็นห่วง รีบเดินไปที่ห้องน้ำ
ฟ้าสางอาเจียนต่อเนื่อง เขตเข้ามาลูบหลังให้ฟ้าสางแล้วรินน้ำจากก๊อกใส่แก้วให้บ้วนปาก
"เธอเป็นอะไรกันแน่ ฉันเห็นเธออาเจียนมาหลายครั้งแล้วนะ ให้ไปหาหมอก็ไม่ไป"
ฟ้าสางอึกอัก
"ดิฉัน...เอ่อ"
"มัวแต่อมพะนำอยู่นั่นแหละ รีบบอกมาเร็วเข้า"
ฟ้าสางไม่รู้จะโกหกยังไง เขตเลยรำคาญฉวยข้อมือฟ้าสาง
"ไป...ฉันจะพาเธอไปหาหมอ ห้ามอิดออดอีก"
เขตจะพาฟ้าสางออกไปนอกห้อง เธอตกใจ รีบปัดมือเขตออกอย่างเร็ว
"ดิฉันไม่ไป"
เขตเข้าใจผิด คิดว่าฟ้าสางทำเป็นรังเกียจเลยกระชากเธอเข้ามาใกล้
"เดี๋ยวนี้ทำเป็นรังเกียจฉันงั้นหรือ"
"ปล่อยดิฉันนะคะคุณเขต"
ฟ้าสางพยายามดิ้นรน ทุบตีเขต
เขตตัดสินใจรวบตัวฟ้าสางขึ้นมาอุ้ม แล้วพาออกไปจากห้องน้ำทันที
เขตพาฟ้าสางออกมาจากห้องน้ำ ตรงไปที่เตียงแล้วโยนฟ้าสางลงไป ฌะอรีบกระถดตัวหนีไปอีกฝั่ง แต่เขากระโจนขึ้นเตียงไปคร่อมฟ้าสางไว้ได้ ฟ้าสางเลยรีบขอร้อง
"คุณกำลังจะแต่งงานกับพี่เมแล้ว คุณปล่อยฉันไปเถอะค่ะ"
"ไม่มีวัน ถึงฉันจะแต่งงานกับเมษา เธอก็ต้องอยู่เป็นเมียเถื่อนของฉันต่อไปจนกว่าจะใช้หนี้หมด"
เขตโถมตัวลงซุกไซ้ไปตามลำคอของฟ้าสางอย่างเร่าร้อน เธอพยายามบิดตัวหนี ขัดขืนเพราะกลัวจะอันตรายกับลูกในท้อง แต่เขตก็ยังนัวเนียไม่เลิก
ฟ้าสางตัดสินใจกัดไหล่เขต เขตสะดุ้งเพราะความเจ็บ ฟ้าสางฉวยโอกาสนั้นลุกจากเตียงเพื่อหนี
เขตกระโจนลงจากเตียงตามฟ้าสางไป
ช่วงที่ชุลมุนกันนั้น มือของเขตไปเกี่ยวเอาสร้อยและจี้รูปหัวใจที่ฟ้าสางใส่ติดตัว ขาดร่วงลงกับพื้น
ฟ้าสางร้องตกใจ
"สร้อย"
ฟ้าสางจะหันมาเก็บ แต่เขตไวกว่าคว้าเอาไว้ได้
"คืนสร้อยให้ดิฉันนะคะ"
"อยากได้ ก็หาเอาเองก็แล้วกัน"
เขตปาสร้อยออกไปนอกหน้าต่างประชดฟ้าสาง
ฟ้าสางวิ่งไปดูที่หน้าต่างด้วยความตกใจ ก่อนจะหันมาทุบตีเขตด้วยความโกรธ
"คนใจร้าย คุณทำแบบนี้ได้ยังไง"
"ฉันร้ายได้กว่าที่เธอคิดซะอีกนะฟ้า"
เขตรวบตัวฟ้าสางแล้วพากันล้มตัวลงที่พื้นห้อง กอดจูบซุกไซ้นัวเนีย
"ปล่อยดิฉันนะ ปล่อย"
"เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก"
ฟ้าสางน้ำตาไหล เสียใจที่เขตทำรุนแรงกับเธอ
เวลากลางคืนบริเวณหน้าโกดังเก็บไม้ บัญชายืนคุมเหล่าคนงานที่กำลังขนไม้ขึ้นไปบนรถบรรทุก บดินทร์เดินเข้ามายืนข้างๆ บัญชา
"ไปส่งหนูพลอยเรียบร้อยแล้วหรือลูก"
"ครับพ่อ...พ่อกลับไปพักผ่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมดูแลทางนี้ต่อให้เอง"
"ไม่เป็นไรหรอกลูก อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว"
"ที่จริง ไม้พวกนี้ค่อยขนตอนเช้าก็ได้ไม่ใช่หรือครับพ่อ"
"ก็จริงอยู่ แต่ตอนกลางคืนอากาศไม่ร้อน คนงานจะได้ไม่เหนื่อยกัน อีกอย่าง...พรุ่งนี้เช้าก็จะได้ออกไปส่งไม้ตั้งแต่เช้าตรู่ ลูกค้าจะได้ประทับใจไงล่ะ"
"ผมจะจำไว้ครับพ่อ"
บัญชาหันไปร้องสั่งงานกับเหล่าคนงานต่อ
มุมมืดมุมหนึ่ง ซึ่งห่างออกมาจากหน้าโกดังเก็บไม้เล็กน้อย จอม เบิ้ม บางในชุดไอ้โม่งดำ แอบซุ่มอยู่
เบิ้ม บางปัดยุงกันพัลวัน พลางบ่น
"เมื่อไหร่มันจะขนไม้กันเสร็จสักทีวะ"
จอมหันไปจุ๊ปากใส่เบิ้ม บาง
"เงียบๆ สิวะ จะบ่นให้พวกมันได้ยินหรือไงกัน"
"โธ่ พี่จอม ฉันเสียเลือดให้ยุงไปเป็นแกลลอนแล้วนะ"
"แต่ถ้าคราวนี้ทำงานให้เสี่ยไม่สำเร็จอีกล่ะก็ แทนที่แกจะแค่เสียเลือดให้ยุง แต่แกจะเสียชีวิตเพราะเสี่ยซ้ง รู้ไว้ซะด้วย!"
เบิ้ม บางจ๋อย หุบปากหุบคำสนิท ไม่กล้าบ่นอีก
บริเวณหน้าโกดังเก็บไม้ คนงานคลุมผ้าใบทับกองไม้แล้วขึงเชือกกันผ้าใบกระพือจนเสร็จ
"เอาละ ทุกคนกลับบ้านได้"
เหล่าคนงานพากันแยกย้ายกลับบ้านไป บดินทร์หันไปชวนบัญชา
"พ่อก็รีบไปพักผ่อนดีกว่าครับ"
บดินทร์กับบัญชาพากันออกไป ทุกอย่างอยู่ในความสงบ
หน้าโกดังเก็บไม้ซึ่งมีรถบรรทุกจอดอยู่พักหนึ่ง ไฟที่ให้แสงสว่างหน้าโกดังเก็บไม้หรี่ลง
จอมสับสวิทช์ไฟให้หรี่ลง
เบิ้มกับบางวิ่งถือห่อของบางอย่างเข้าไปที่รถบรรทุกไม้ แล้วมุดเข้าไปใต้ท้องรถหายไปพักหนึ่ง ก่อนจะออกมาตัวเปล่า จอมกวักมือเรียกให้สัญญาณ
เบิ้ม บางวิ่งกลับมาหาจอมที่คัทเอาท์ไฟ จอมสับสวิทช์ให้ไฟฟ้าสว่างเหมือนเดิม แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมากดหมายเลขโทรออก...ได้ยินเสียงเสี่ยซ้งลอดออกมาทางโทรศัพท์
"ว่ายังไง"
"ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับเสี่ย พรุ่งนี้ไอ้เขตเสร็จเราแน่ครับ"
"ถ้าเป็นไปอย่างที่คุย ฉันจะสมนาคุณพวกแกอย่างงามทีเดียว"
เสียงเสี่ยซ้งหัวเราะชอบใจดังลอดโทรศัพท์ออกมา จอมกดตัดสายทิ้ง ก่อนจะหันไปพยักหน้ากับเบิ้มและบาง ทั้งสามพากันย่องออกไปจากสถานที่แห่งนั้น
เช้าวันใหม่ เขตนอนหลับ เปลือยท่อนบนอยู่บนที่นอน เขาพลิกตัวมาควานหาฟ้าสางโดยที่หลับตาอยู่ แต่ฟ้าสางไม่ได้นอนอยู่ข้างๆ แล้ว
"ฟ้า"
ฟ้าสางยืนเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง สีหน้านิ่ง เรียบเฉย เขตหันมาเจอ โล่งอก เขาลุกจากเตียง สวมเสื้อคลุม แล้วเดินมากอดฟ้าสางไว้จากทางด้านหลัง
"มาอยู่ตรงนี้ก็ไม่บอก"
ฟ้าสางบิดตัวหนี เขตปรี๊ดขึ้นมา จับข้อมือไว้
"ปล่อยดิฉันนะ"
"อย่าทำให้ฉันโกรธ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน"
ฟ้าสางจับที่ท้อง กลัวเขตทำรุนแรงแบบเมื่อคืนอีกแล้วจะเป็นอันตรายกับลูก เลยยอมนิ่ง
เขตยิ้มพอใจ คิดว่าฟ้าสางกลัวจริง
"วันนี้ให้เมี่ยงย้ายข้าวของของผมจากห้องโน้นมาเก็บไว้ห้องนี้เหมือนเดิมด้วย"
"ทำไมคะ"
"ก็เพราะว่าผมจะได้ใช้บริการคุณได้สะดวกๆ ไงล่ะ"
ฟ้าสางจุกไป เขตพูดเหมือนเธอเป็นผู้หญิงบริการ เขาเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์จากกางเกงที่ถอดทิ้งไว้กับพื้นเมื่อคืนนี้ แล้วหยิบเงินมาวางไว้ให้ฟ้าสางบนโต๊ะ
"นี่เป็นรางวัลของคุณที่เมื่อคืนนี้คุณบริการผมได้ถึงใจ"
"ฉันไม่ต้องการเงินคุณ"
"แปลว่าคุณให้ฟรีๆ เพราะรักสนุกงั้นสิ"
เขตยิ้มเย้ยแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ฟ้าสางทั้งเจ็บทั้งจุก มองเงินบนโต๊ะด้วยสีหน้าเสียใจปนรังเกียจ
เวลาต่อมา เขตแต่งตัวเสร็จแล้ว เดินออกมาหน้าบ้าน อย่างสบายอารมณ์ ก่อนจะไปถึงรถที่จอดอยู่ เขตชะงัก นึกอะไรบางอย่างได้ เลยเดินอ้อมไปด้านข้างตัวบ้าน เงยหน้ามองขึ้นไปข้างบน เห็นหน้าต่างห้องนอนตัวเอง แล้วพึมพำ
"น่าจะอยู่แถวๆ นี้สินะ"
เขาก้มลงสำรวจหาสร้อยพร้อมจี้ที่โยนออกมาเมื่อคืน ในที่สุด เขตก็เจอสร้อยพร้อมจี้ของฟ้าสางตกอยู่บนพุ่มไม้ เขตรีบฉวยมาด้วยความดีใจ
สาลี่โผล่หน้าออกมาจากด้านหลังบ้าน ด้วยความแปลกใจ
"คุณเขตมาทำอะไรแถวนี้คะ"
เขตตกใจ รีบซ่อนสร้อยพร้อมจี้ไว้ด้านหลัง
"ไม่มีอะไร ฉันแค่มาเดินเล่นเฉยๆ"
"วันนี้คุณเขตไม่รับอาหารเช้าก่อนหรือคะ"
"ไม่ล่ะครับ คุณนม"
เขตจะเดินไป แต่นึกได้ หันไปบอกสาลี่
"อ้อ...ฟ้าไม่ค่อยสบาย ไม่ต้องไปรบกวนเขานะครับ"
สาลี่พยักหน้ารับคำ
"ค่ะ คุณเขต"
เขตเดินไปแล้วแอบเก็บสร้อยไว้ในกระเป๋าเสื้อไม่ให้สาลี่เห็น
บริเวณโถงบันไดบ้านเขต เมษากับราตรีซุบซิบกันอยู่
"อย่าลืมนะลูกเมจ๋า...พยายามหลอกล่อให้นังฟ้ามันเดินมาเหยียบน้ำมันให้ได้ คราวนี้มันจะได้ลื่นล้มแล้วก็แท้งสักที"
"แล้วเมก็จะหมดเสี้ยนหนามใช่ไหมคะ"
"ลูกเมของแม่เก่งมาก...รีบไปได้แล้วก่อนที่มันจะลงมา"
เมษารีบเดินขึ้นบันไดไป ด้านราตรีก็จัดการเทน้ำมันพืชจากขวดลงบนพื้น แล้วไปซ่อนตัวอยู่หลังบันได
เหนือบันไดชั้นบน ฟ้าสางออกจากห้องมาเจอเมษาที่ดักคอยอยู่
"อ้าว พี่เม มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"พี่มีเรื่องอยากจะพูดกับเธอน่ะ"
"เรื่องอะไรคะ"
“พี่ว่าเราเดินไปคุยไปดีกว่านะ”
ฟ้าสางกับเมษาเดินลงบันไดมา พลางคุยกัน เมษาแกล้งบีบน้ำตาสำออย
“พี่อยากจะขอโทษเธอที่ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่ทำตัวเป็นพี่ที่ไม่ดีเอาเสียเลย ทั้งๆ ที่เธอกับคุณลุงปรีดาก็ดีกับพี่มาตลอด”
“โธ่ พี่เมคะ ฟ้าไม่เคยคิดว่าเราไม่ใช่พี่น้องกันแท้ๆ เลยนะคะ”
“โถ ฟ้า เธอนี่ช่างเป็นคนดีเหลือเกิน”
ฟ้าสางกับเมษาเดินลงมาจนเกือบถึงบันไดขั้นสุดท้าย...
ราตรีที่ซ่อนตัวอยู่ ลุ้นให้ฟ้าสางก้าวลงมาเหยียบกองน้ำมันอยู่ใต้บันได
ทันใดนั้น เมี่ยงก็เดินถือไม้กวาดกับที่ตักผงเข้ามาทางด้านหลัง เห็นราตรีทำลับๆ ล่อๆ อยู่ ก็แปลกใจ
“เอ๊ะ คุณราตรี ทำอะไรอยู่หรือคะ”
ราตรีตกใจสะดุ้งโหยง หันกลับมาเจอเมี่ยง ก็ทำหน้าเหมือนเห็นผี
“เปล่าๆ ฉันไม่ได้ทำอะไร”
ราตรีลืมตัว ถอยหลังเหยียบกองน้ำมันที่ตัวเองราดไว้แล้วลื่นล้มก้นจ้ำเบ้า ราตรีกรี๊ดลั่น“ว้าย”
ฟ้าสางกับเมษาตกใจ
เมษาร้องเรียก “แม่”
เธอตกใจจนลืมตัว รีบก้าวพรวดลงจากบันไดมาช่วยราตรี แต่กลับเหยียบกองน้ำมันจนลื่นล้มลงไปทับราตรีซ้ำ ราตรีกรี๊ดลั่นอีกรอบ
“แอร๊ย...ยัยเม มาทับแม่ทำไม”
“หนูไม่ได้ตั้งใจ แม่”
เมษากับราตรีช่วยพยุงกันเอง แต่ก็ลื่นน้ำมันจนทรงตัวไม่อยู่ ราตรีหันไปส่งเสียงแหวใส่เมี่ยงกับฟ้าสาง
“มัวแต่ยืนดูอยู่ทำไม มาช่วยฉันสิยะ”
เมี่ยงกับฟ้าสางได้สติ รีบเข้าไปช่วยทันทีท่ามกลางเสียงวี๊ดว้ายกระตู้วู้ของแม่ลูกคู่นี้
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 21 (ต่อ)
เช้าต่อเนื่องมา ในครัวบ้านเขต เมี่ยง สาลี่ ฟ้าสางคุยกัน
“จริงๆ นะคะคุณฟ้า พี่เมี่ยงเห็นกับตาว่าคุณราตรีน่ะแอบอยู่จริงๆ พอพี่เมี่ยงทัก แกก็พรวดพราดออกไปจนล้มก้นจ้ำเบ้าอย่างที่เห็นนั่นแหละค่ะ”
“งั้นน้ำมันนั่น ก็น่าจะเป็นฝีมือของแม่ลูกมหาภัยคู่นี้นั่นแหละ” สาลี่บอก
ฟ้าสางส่ายหน้า
“ไม่มีเหตุผลเลยค่ะคุณนม คุณน้าราตรีจะทำแบบนั้นไปทำไมคะ”
“นั่นน่ะสิคะ ถ้าคุณฟ้าท้องแล้วสองแม่ลูกนั่นแกล้งทำให้แท้งก็ว่าไปอย่าง แต่นี่คุณเมษาเป็นคนที่ท้องนี่นา”
ฟ้าสางชะงักกึกกับคำพูดของเมี่ยง...แต่แล้วก็ส่ายหน้า พึมพำ
“เป็นไปไม่ได้ คุณน้ากับพี่เมจะรู้ได้ยังไง”
สาลี่กับเมี่ยงได้ยินฟ้าสางพูดก็เข้าใจไปอีกอย่าง
“เป็นไปได้หรือไม่ได้ ก็ต้องระวังตัวไว้ค่ะ” ะมี่ยงบอก
“โบราณว่าจิ้งจกทักยังต้องเชื่อนะคะ” สาลี่ย้ำ
“ใช่ค่ะ สองแม่ลูกนั่นคงไม่หยุดแกล้งคุณฟ้าแค่นี้แน่ๆ”
ฟ้าสางสีหน้าหนักใจ
ภายในห้องนอนของเมษาบนตึกใหญ่ ราตรีนั่งหันหลังให้เมษาทายาหม่องที่เอวให้ พลางสูดปากด้วยความเจ็บปวด
“อูย ทำไมถึงได้ซวยซับซวยซ้อนขนาดนี้เนี่ย”
“เมล่ะเจ็บใจจริงๆ นังฟ้ามันรอดตัวไปได้อีกแล้ว”
“นั่นน่ะสิ อยากรู้นักว่ามันมีพระดีหรือยังไง”
“ถึงจะมีของดีแค่ไหน เมก็ไม่ยอมให้นังฟ้ามันคลอดลูกของมันออกมาเป็นหอกข้างแคร่ของเมหรอกค่ะ”
เมษาอารมณ์ขึ้น เผลอทายาหม่องแรงไปหน่อย ราตรีร้องจ๊ากออกมา
“ตายแล้ว เอวฉัน”
“ว้าย ขอโทษ แม่ เดี๋ยวเมนวดให้ใหม่นะคะ”
“เบาๆ หน่อยนะลูก แม่เจ็บ”
เมษาทายาหม่องและนวดให้แม่อีกครั้ง ราตรีสูดปากด้วยความเจ็บ
รถบรรทุกไม้คันเมื่อคืน ซึ่งติดชื่อโรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณอย่างชัดเจน แล่นมาตามถนน
บนถนนด้านหน้า เห็นตำรวจตั้งด่านขวางถนนอยู่ ตำรวจออกมาโบกให้รถบรรทุกของโรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณเข้าจอดริมถนน
บรรดาตำรวจชั้นประทวนพากันรุมล้อมล้อมรถ เตรียมค้น
คนขับรถโผล่หน้าออกมาถามตำรวจ ร้อนใจ
“ผมไม่ได้ขับเร็ว บรรทุกก็ไม่เกิน ไม่ได้ทำอะไรผิดกฎหมายนะครับ”
“ไม่ต้องพูดมาก ดับเครื่องแล้วลงจากรถเดี๋ยวนี้”
คนขับรถทำตามคำสั่งของตำรวจอย่างงุนงง ตำรวจชั้นสัญญาบัตรหันไปสั่งตำรวจชั้นผู้น้อย
“ค้นให้ทั่ว อย่าให้หลุดรอดไปได้ล่ะ”
“มีอะไรกันแน่ครับ หมวด”
“เดี๋ยวก็รู้”
ตำรวจชั้นจ่าคนหนึ่ง วิ่งกลับมาพร้อมกับห่อของ
“เจอแล้วครับ หมวด”
“ไหนเปิดให้ผมดูซิ”
จ่าตำรวจแกะห่อลึกลับนั้น ปรากฏว่าข้างในมียาบ้าบรรจุไว้เต็มไปหมด คนขับรถปฏิเสธเสียงสั่น
“ผมไม่รู้เรื่องจริงๆ ครับคุณตำรวจ”
“รู้หรือไม่รู้ ก็ไปคุยต่อที่สถานีตำรวจ ไป”
ตำรวจควบคุมตัวคนขับรถบรรทุกไม้ออกไป
บดินทร์กับบัญชาคุยกับเขตในห้องทำงาน
“ในที่สุด ออเดอร์ไม้ที่เชียงรายก็จบลงซะทีนะครับ”
“ผมขอโทษด้วยนะครับ ถ้าตอนนั้นผมไม่ยกเลิกงานหมั้นกับน้องพลอย เรื่องมันก็คงไม่บานปลายมาถึงตอนนี้”
“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่เขต จบแบบนี้ดีกว่าเยอะ ไม้ก็ได้ส่ง ส่วนคุณพลอยก็โสดให้ผมจีบได้ ส่วนพี่กับคุณฟ้าก็...”
เขตสีหน้าเปลี่ยนไป บดินทร์รู้ตัวว่าพูดมากไป รีบหยุดพูด
“เอ่อ ไหนๆ ก็ส่งไม้ได้เรียบร้อยแล้ว อาว่าเรามาฉลองกันดีกว่านะครับ”
บดินทร์ลุกไปที่เคาน์เตอร์ จะผสมเครื่องดื่มให้ทุกคน
ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์บัญชาก็ดังขึ้น บัญชากดรับสาย พูดสายแล้วตกใจ
“สวัสดีครับ ผมบัญชาพูดครับ... ว่ายังไงนะ ฉันกับคุณเขตจะไปเดี๋ยวนี้ละ”
บัญชาวางสาย บดินทร์กับเขตแปลกใจ
“มีอะไรหรือครับอา”
บัญชาเสียงเครียด
“ตำรวจเจอยาบ้าซุกอยู่ในรถบรรทุกไม้ของเรา ตอนนี้ทั้งรถและไม้ถูกอายัดไว้ที่สถานีตำรวจครับ”
บดินทร์กับเขตสีหน้าตกใจไม่แพ้กัน
ภายในห้องทำงาน เสี่ยซ้งหัวเราะดังลั่นอย่างสะใจ
“ป่านนี้ไอ้เขตมันคงดิ้นพล่านเป็นหมาถูกน้ำร้อนลวกแล้ว”
“ครับ เสี่ย ผมสั่งให้คนของเราแอบไปสังเกตการณ์ที่สถานีตำรวจแล้วครับ” จอมบอก
“ครั้งนี้พวกแกสามคนทำได้ดีมาก ไม่เสียแรงที่ฉันไว้ใจ”
เสี่ยซ้งหยิบซองเงินหนาปึกออกมาจากลิ้นชักโต๊ะสามซอง แล้วโยนให้จอม เบิ้ม บาง
“นี่เป็นรางวัลของพวกแก”
เบิ้ม บางรีบตะครุบไว้อย่างโลภๆ แต่จอมรับเงินไว้แบบมีมาดนิดๆ
ทุกคนบอก “ขอบคุณครับเสี่ย”
เสี่ยซ้งหันกลับไป
“ให้มันรู้ซะบ้างว่าแกบังอาจมาเล่นกับใคร ไอ้เขต”
สีหน้าเสี่ยซ้ง แววตาเคียดแค้นชิงชัง
เวลาเย็น ตำรวจปล่อยตัวคนขับรถออกมาจากห้องขัง คนขับรถรีบเข้ามาไหว้เขต บดินทร์และบัญชา
“ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยมาประกันตัวผม”
“นายทำงานกับฉันมานาน ฉันจะไม่ช่วยได้ยังไง”
“แต่ผมไม่ได้ลักลอบขนยาจริงๆ พวกคุณต้องเชื่อผมนะครับ”
“ฉันเชื่อนาย” เขตบอกแล้วถามบัญชา “เมื่อคืนตอนที่อาคุมคนงานขนไม้ขึ้นรถ ก็ยังไม่มีอะไรผิดปกติเลยนะครับ”
“มันต้องมีคนกลั่นแกล้งเราแน่ๆ” บดินทร์บอก
“จะมีใครซะอีกล่ะ...ไอ้เสี่ยซ้งนั่นแหละ มันคงเล่นงานเราเพราะมันเสียผลประโยชน์เรื่องออเดอร์ไม้ที่เชียงราย”
“แต่ปัญหาตอนนี้ก็คือเราไม่มีหลักฐานว่าเสี่ยซ้งเป็นคนบงการน่ะสิครับ”
พลันเสียงโทรศัพท์ของเขตดังขึ้น เขตดูชื่อแล้วหน้าเสีย แต่ก็กดรับ
“นี่มันยังไงกันคุณเขต ผมรอจนเย็นแล้ว ไม้ของคุณยังไม่เห็นมาส่งเลย ผมเสียหายแค่ไหนรู้มั้ย”
“ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ครับ ทางเรามีปัญหานิดหน่อย ผมขอเวลาอีกวัน พรุ่งนี้จะรีบส่งให้ทันทีครับ”
“ผมให้เวลาคุณพรุ่งนี้อีกวันเดียวเท่านั้น ไม่งั้นผมจะไปสั่งที่อื่น”
ลูกค้าวางสายไป เขตหันมาบอกกับบัญชาและบดินทร์
“เราคงต้องทำงานหนักกันอีกแล้วครับ ลูกค้าให้เวลาเราอีกวันเดียวเท่านั้น”
“แล้วเราจะทำยังไงล่ะครับ ไม้บนรถก็ถูกอายัดไว้หมด”
“ไม้ที่เหลือในโกดังไง น่าจะมีพอส่งไปได้อยู่”
ทั้งสามคนสีหน้าหนักใจ ก่อนทั้งสี่คน รวมคนขับรถจะเดินออกไปจากสถานีตำรวจ
คนของเสี่ยซ้งที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ใกล้ๆ จุดที่พวกเขตยืนอยู่เมื่อครู่ ลดหนังสือพิมพ์ลง แสยะยิ้มอย่างยินดีที่มีข่าวไปบอกเจ้านายของมัน
คนของเสี่ยซ้งกดโทรศัพท์โทรออก
“ฮัลโหล เสี่ยครับ ผมมีข่าวใหญ่มาบอกครับ”
เสี่ยซ้งวางสายจากลูกน้องที่โทร.มา แล้วครุ่นคิด
“มีอะไรหรือครับ เสี่ย” จอมถาม
“ไอ้เขตมันไม่ยอมเลิก ยังคิดจะส่งไม้ที่เหลือไปเชียงรายให้ได้”
“เสี่ยจะให้ผมทำยังไงต่อครับ”
“ขอฉันคิดดูก่อน”
เสี่ยซ้งค่อยๆ ยิ้มออกมา
“ฉันนึกออกแล้ว รับรองว่าคราวนี้ไอ้เขตต้องกระอักเลือดแน่ๆ”
เสี่ยซ้งยิ้มแบบเหี้ยมเกรียม จอม เบิ้ม บางรอรับคำสั่งต่อไปด้วยใจจดจ่อ
เวลาเย็น รถของบัญชาแล่นมาจอด เขตลงมาจากรถ แล้วหันไปพูดกับบัญชาและบดินทร์
“พรุ่งนี้เช้าเจอกันครับอา ผมจะมาดูตอนขนไม้ขึ้นรถด้วย จะได้ไม่มีปัญหาอีก”
“ได้ เขต”
เขตกำลังจะเดินไป บดินทร์ลงจากรถแล้วเดินตามเขตไป
“พี่เขตครับ เมื่อวานผมยังไม่มีโอกาสพูดกับพี่เขตเลย”
“มีเรื่องอะไรเหรอนายดิน”
“เรื่องคุณฟ้าน่ะครับ”
เขตได้ยินบดินทร์พูดชื่อฟ้าสางออกมา ก็ทำหน้าบึ้งทันที แต่บดินทร์ไม่ได้สังเกต
“ผมสงสารเธอ ถ้าพี่เขตจะแต่งงานกับคุณเม พี่เขตก็ปล่อยคุณฟ้าไปเถอะครับ”
เขตเสียงเข้ม
“ฉันจะทำยังไงกับฟ้ามันก็เรื่องของฉัน ถ้าแกว่างนัก ก็เอาเวลาไปทำให้น้องพลอยมีความสุขจะดีกว่านะ”
เขตเหวี่ยงเสร็จก็เดินปึงปังออกไป บดินทร์งงที่เจอเขตเหวี่ยงใส่ บัญชาลงจากรถ มายืนข้างๆ ลูกชาย
“มีอะไรเหรอลูก”
บดินทร์ส่ายหน้า ยังงงกับการที่ถูกเขตเหวี่ยงใส่ ไม่เข้าใจว่าเพราะหึงหวงฟ้าสาง
ในบ้านเขตเย็นต่อเนื่องมา เขตเดินเข้ามาในบ้าน อารมณ์หงุดหงิด เมษาที่นั่งรออยู่ เห็นเขตเข้ามา ก็รีบปรี่เข้ามาเกาะแขน
“คุณเขตกลับมาแล้ว...ให้เมได้ดูแลคุณเขตบ้างนะคะ”
เมษาทั้งกอดทั้งซบจนเขตรำคาญ สะบัดเมษาออก
“คุณเม คุณต้องการอะไรจากผมกันแน่”
“ทำไมคุณเขตพูดแบบนี้ล่ะคะ เมเป็นเมียคุณนะคะ”
“ผมไม่ได้มีอะไรกับคุณสักหน่อย อย่ามามั่ว”
เมษาแกล้งสำออย บีบน้ำตา
“คุณเขตอย่าใจร้ายกับเมนักเลย เมรักคุณ...คืนนี้คุณเขตไปนอนที่ห้องเมนะคะ เราจะได้ทบทวนกันว่า เคยมีอะไรกันหรือไม่”
เมษาโผเข้ากอด เขตแกะมือเมษา แต่ไม่ออก
ฟ้าสางเดินเข้ามาจากทางด้านหลังบ้าน เห็นภาพทั้งคู่กอดกัน ก็ชะงัก เจ็บปวด แต่รีบข่มกลั้นไว้อย่างรวดเร็ว
“ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะนะคะ”
ฟ้าสางเดินเชิดหน้าขึ้นบันไดไปชั้นบนทันที เขตไม่พอใจที่ฟ้าสางทำเป็นไม่สนใจเขา
“ฟ้า...ฟ้าสาง กลับมา...ฉันบอกให้กลับมา”
ฟ้าสางไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเสียงเรียกของเขตแม้แต่น้อย เขตโกรธ สะบัดเมษาจนหลุด แล้วรีบเดินตามฟ้าสางขึ้นชั้นบนไป
“เธอไม่มีสิทธิ์เดินหนีฉันไปแบบนี้นะ”
เมษาโมโหจัด
“นังฟ้า กำลังจะสำเร็จอยู่แล้วเชียว แกนี่มันเป็นมารขัดขวางความสุขของฉันซะจริงๆ”
เมษาสีหน้าโกรธ เจ็บใจ
ฟ้าสางเดินเข้ามาในห้องก่อน ขณะที่เขตตามมาติดๆ เขตกระชากตัวฟ้าสางไว้
“ฉันเรียกเธอ ไม่ได้ยินหรือไง ฟ้า”
“ได้ยินค่ะ”
“แล้วทำไมเธอถึงไม่หยุดตามที่ฉันบอกห๊ะ”
“เพราะฉันยังมียางอาย เลยไม่กล้าอยู่ดูฉากรักประเจิดประเจ้อของคุณกับพี่เม”
เขตยิ้ม
“นี่เธอหึงฉันงั้นเหรอ”
“เปล่าสักหน่อย ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น”
“คนปากแข็ง...ฉันจะพิสูจน์ให้ดูว่าเธอน่ะหึงฉัน”
เขตก้มลงจะจูบฟ้าสางที่ขัดขืนแล้วตบหน้าเขตไปฉาดใหญ่
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 21 (ต่อ)
ณ บริเวณโกดังเก็บไม้ เวลาเย็นเริ่มค่ำ... มิ่ง ดำ และคนงานที่เข้าเวรยามพากันเดินมาตรวจตรา แต่ไม่พบสิ่งผิดปกติ
"กลางคืนเอ็งก็ขยันวนมาดูบ่อยๆ หน่อยนะ"
"ของที่โรงไม้เนี่ยสำคัญกับโรงเลื่อยมาก"
"ไม่ต้องห่วงครับ พี่มิ่ง พี่ดำ"
มิ่งกับดำตบไหล่คนงานแบบวางใจแล้วเดินไป... คนงานเดินสำรวจรอบๆ ร้องเพลงอย่างอารมณ์ดี ก่อนเดินไปดูบริเวณอื่นๆ
ภายในห้องนอน เขตโมโหหนัก มองจะเอาเรื่องฟ้าสางที่ฉวยโอกาสผลักเขตออก แล้ววิ่งเข้าไปหลบในห้องน้ำ
เขาวิ่งตาม แต่ไม่ทัน เจอฟ้าสางปิดประตูห้องน้ำใส่หน้า เขาทุบประตูเรียก
"ฟ้า...เปิดประตูเดี๋ยวนี้"
ภายในห้องน้ำ เธอบอก
"ไม่ ฉันไม่เปิดเด็ดขาด"
"ได้...ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะอยู่ในนั้นไปได้อีกนานแค่ไหน"
เขตเดินไปนั่งที่เตียงนอน ไม่มีทีท่าว่าจะยอมถอยออกไปก่อนแน่ๆ
ผ่านเวลาจนกลางคืนซึ่งมืดแล้ว เบิ้ม บาง จอมในชุดไอ้โม่งแอบเข้ามาอย่างเงียบๆ พร้อมกับแกลลอนน้ำมัน
"ทางสะดวกแล้วพี่จอม" เบิ้มบอก
"งั้นก็รีบจัดการเข้าสิวะ"
เบิ้มกับบางพยักหน้าให้กันแล้วจัดการราดน้ำมันไปรอบๆ โกดังเก็บไม้ของเขตจนทั่ว แล้วโยนแกลลอนทิ้งไว้ใกล้ๆ นั้น
"เรียบร้อยแล้วพี่"
จอมยิ้มแสยะอย่างเหี้ยมเกรียม หยิบไม้ขีดไฟออกมาจุด ทันใดนั้น คนงาน ก็เดินย้อนกลับมาเห็นพวกจอมเข้า ก็อุทานด้วยความตกใจ
"เฮ้ย นั่นใครน่ะ"
จอมตกใจ คนงานเห็นฝ่ายจอมคนเยอะกว่า จะวิ่งหนี แต่จอมวิ่งตามไปต่อสู้กัน จอมกระชากหัวคนงานขึ้นมา คนงานยกมือไหว้ปะหลกๆ
"อย่าทำอะไรผมเลยพี่...ผมกลัวแล้ว"
จอมล้วงกระเป๋า ควักเอามีดพกออกมา แล้วแทงไปที่ท้องคนงานจนมิด คนงานทรุดฮวบ ตาเหลือกลาน จอมเอาเท้าเขี่ยๆ พอเห็นว่าแน่นิ่งก็แสยะยิ้มอย่างโหดๆ ไม่รู้ว่า ยังไม่ตาย...
เบิ้มตกใจ
"เล่นถึงตายเลยเหรอพี่จอม"
"มันเห็นพวกเราแล้ว จะปล่อยมันไว้ทำซากอะไรล่ะ"
เบิ้มกับบางกลัวจอมจนหัวหด
จอมจุดไม้ขีดไฟอีกครั้ง แล้วโยนลงไปตรงที่เบิ้มกับบางราดน้ำมันไว้ ไฟลุกพรึ่บขึ้นทันที
"แล้วศพไอ้หมอนี่ล่ะพี่จอม"
"เดี๋ยวไฟก็ทำลายหลักฐานให้เองแหละ...ไปกันได้แล้ว"
ทั้งสามคนพากันวิ่งหลบออกไปทันที คนงานผงกหัวขึ้น ยังไม่ตาย ได้ยินชื่อจอมชัดเจน เปลวไฟค่อยๆ ลามเลียขึ้นไปตามโกดัง แสงเพลิงลุกโชติช่วงเป็นสีแดงฉาน
ในห้องนอนเขต ฟ้าสางค่อยๆ เปิดประตูห้องน้ำออกมาดูเขตช้าๆ เห็นเขานอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงเพราะวันนี้เหนื่อยมามาก เธอก้าวออกมาจากห้องน้ำ เดินไปหยุดอยู่ข้างๆ เตียง ก้มลงมองเขต
"ฉันก็นึกว่าคุณจะแน่สักแค่ไหน"
ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ของเขตก็ดังขึ้น เขตลืมตาขึ้นมาเห็นฟ้าสางอยู่ตรงหน้าพอดี เธอตกใจขยับตัวหนีไม่ทัน เขารวบตัวเธอมากอดไว้ แล้วพลิกตัวให้เธออยู่ด้านล่าง
"จับได้แล้ว"
"ปล่อยฉันนะคะ คุณเขต"
"ฉันไม่ปล่อย"
"คุณจะไม่รับโทรศัพท์เหรอคะ"
"ไม่...ปล่อยให้มันดังไปอย่างนั้นแหละ"
เสียงโทรศัพท์เงียบไป
"เห็นมั้ย ไม่มีใครขัดจังหวะเราแล้ว"
บดินทร์ยืนอยู่หน้าโกดังเก็บไม้ที่ไฟลุกโชติช่วง เขาพยายามต่อมือถือหาเขตที่ไม่ยอมรับ
"พี่เขตทำไมไม่รับสาย"
บัญชา มิ่ง ดำ และเหล่าคนงานกำลังช่วยกันตักน้ำมาดับไฟ เพราะรถดับเพลิงยังไม่มา บัญชาเดินเข้ามาหาบลูกชายถามด้วยสีหน้าร้อนใจ
"ยังติดต่อเขตไม่ได้อีกเหรอ รถดับเพลิงก็ยังไม่มา"
เขตรับสายพอดี บดินทร์ดีใจรีบบอกอย่างรวดเร็ว
"พี่เขต ตอนนี้ไฟกำลังไหม้โกดังเก็บไม้ พี่รีบมาที่นี่ด่วนนะครับ"
เขตถือมือถือไว้...ตื่นทันที
"ได้ พี่จะไปเดี๋ยวนี้แหละ"
เขตวางสายลง ฟ้าสางรีบเข้ามาถามเป็นห่วง...
"เกิดอะไรขึ้นคะ คุณเขต"
"ไฟไหม้โกดังเก็บไม้ ผมต้องรีบไปดูเดี๋ยวนี้"
"ระวังตัวด้วยนะคะ"
เขตผลุนผลันออกไปจากห้อง ฟ้าสางมองตามด้วยความเป็นห่วง
บริเวณหน้าโกดังเก็บไม้ รถดับเพลิงกำลังฉีดน้ำสกัดไฟอยู่ เขตวิ่งเข้าไปหาบดินทร์กับบัญชาที่ยืนมองด้วยความเคร่งเครียด
"อาครับ นายดิน เป็นยังไงบ้างครับ"
บัญชาส่ายหน้า
"ก็อย่างที่เห็นแหละ รถดับเพลิงควบคุมไฟไว้ได้แล้ว แต่..."
"ไม้ที่เรารวบรวมใหม่ เสียหายทั้งหมดครับ"
เขตขบกรามแน่น แค้นใจ
"แล้วจับตัวคนทำได้หรือเปล่าครับ"
"จับไม่ได้ครับ...คนงานของเราน่าจะเห็นตัวคนร้าย แต่ก็ถูกทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส"
"ใคร ตอนนี้อยู่ที่ไหน"
มิ่งกับดำเดินเข้ามารายงานเขต
"ไอ้หมึกครับ คุณเขต"
"พาไปโรงพยาบาลแล้วครับ"
"แล้วนายหมึกว่าไงบ้าง"
"มันบอกว่าได้ยินพวกมันเรียก พี่จอม พี่จอม หลายรอบ"
เขตได้ยินอย่างนั้นก็รู้ทันทีว่าใครอยู่เบื้องหลัง โมโหมากหันไปต่อยต้นไม้ระบายอารมณ์
"ไอ้เสี่ยซ้ง...แกมันหมาลอบกันชัดๆ"
บัญชาห้ามเขตไว้
"พอเถอะ เขต ทำแบบนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร สู้เราเอาเวลามาคิดหาทางแก้ปัญหาดีกว่า"
"ใช่ครับ ตอนนี้เรามีเวลาแค่วันเดียวที่จะส่งไม้ไปเชียงรายให้ทัน"
เขตหันไปดูซากโกดังที่ถูกไฟไหม้อย่างโกรธแค้น เจ็บใจ
ภายในในห้องนอนเมษา ราตรีนั่งยืนอยู่มุมหนึ่ง ขณะที่เมษากระแทกก้นนั่งบนเตียงอย่างแค้นๆ
"แม่คิดดูสิ ฉันกำลังยั่วคุณเขตให้มาที่ห้องได้อยู่แล้วเชียว นังฟ้ามันไม่มาสาระแนโผล่เหมือนผี คุณเขตเลยหนีไปกับมันจนได้ อยากจะรู้จริงๆ มันมีดีอะไร"
"นังฟ้านี่เห็นเงียบๆ แต่ก็แอบแรดเหมือนกันนะเนี่ย ทำเป็นสะดีดสะดิ้งเวลาถูกผู้ชายแตะเนื้อต้องตัว แต่พอลับหลังก็มั่วกันจนท้องโย้"
"เสียดายที่แผนทำให้มันแท้งไม่สำเร็จ"
"โอกาสไม่ได้มีหนเดียวหรอกลูกเมจ๋า ยังไงซะลูกเมของแม่จะต้องเป็นคนเดียวเท่านั้นที่อุ้มท้องลูกของคุณเขต"
เมษายิ้มผยอง
"ของมันแน่อยู่แล้ว" แล้วเธอก็หาว "แม่กลับไปนอนเหอะ พักนี้เมง่วงง่ายจังเลย"
"ก็คนท้องนี่นะ ต้องพักผ่อนเยอะๆ ทายาทตัวน้อยๆ ของคุณเขตจะได้แข็งแรง...แม่กับยายจะได้สบายไปด้วยนะจ๊ะ"
ราตรีเอามือลูบที่ท้องเมษาก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอนลูกสาว เมษาลุกขึ้นไปปิดประตูให้ พอเธอหันกลับมา ก็ตกตะลึง จอมในชุดไอ้โม่ง ก้าวออกมาจากหลังม่านตรงระเบียงห้อง
"พี่จอม"
ฝ่ายฟ้าสางเป็นห่วงเขต นอนไม่หลับ ออกมาช่วยเมี่ยงกับสาลี่ทำข้าวต้ม
"คุณฟ้าไม่ต้องช่วยพี่เมี่ยงก็ได้นะคะ"
"ใช่ค่ะ ยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่ ไปนอนเถอะค่ะ"
"ฟ้ายังไม่ง่วง ที่โรงเลื่อยมีเรื่อง ยังไงก็นอนไม่หลับหรอกค่ะ"
ฟ้าสางเอาหมูใส่ลงไปในข้าวต้ม...แล้วตักมาให้สาลี่ชิม
"น้าสาลี่ช่วยชิมหน่อยนะคะว่า พอดีหรือยัง"
สาลี่เอาช้อนตักข้าวต้มที่ฟ้าสางตักใส่ทัพพีมาให้เป่าแล้วชิม
"อร่อยแล้วค่ะ คุณฟ้าทำอะไรก็อร่อย"
เมี่ยงมองสาลี่แล้วเดินเข้าไปจับหัวสาลี่แซวๆ
"น้าสาลี่ตัวจริงเปล่าเนี่ย"
สาลี่เหวี่ยงใส่
"อะไรอีกล่ะ นังเมี่ยง"
"อ้อ ตัวจริง แต่เป็นเวอร์ชันคุณนมผู้แสนดี"
ฟ้าสางยิ้มกับสาลี่และเมี่ยง แต่ก็อดจะชะโชกมองออกไปอย่างเป็นห่วงเขตกับทุกคนไม่ได้
พลอยใสเดินแกมวิ่งเข้ามาเพราะรู้ข่าวแล้ว
"คุณดิน พี่เขต อาบัญชาล่ะค่ะ"
"อยู่ที่โกดังที่ถูกไฟไหม้กันค่ะ คุณหนูพลอย" สาลี่บอก
ราตรีกำลังเดินจะเข้ามา ได้ยินก็หยุดฟัง แล้วรีบหมุนตัวออกไป
"งั้นพลอยขอตามไปดูนะคะว่าปัญหาใหญ่แค่ไหน"
"ระวังตัวด้วยนะคะ คุณพลอย"
ฟ้าสางบอกห่วงใยจริงๆ พลอยใสหันมายิ้มให้ฟ้าสาง เมี่ยงกับสาลี่ยิ้มให้กัน พอเห็นฟ้าสางกับพลอยใสไม่ทะเลาะกัน บ้านก็น่าอยู่
จอมมองเมษาเขม็งเหมือนจับผิดพร้อมประกาศเสียงเครียด
"เออ กูเอง"
เมษาหลบสายตาจอมแล้วถามเพื่อกลบเกลื่อนพิรุธ ไม่แน่ใจว่าจอมได้ยินอะไรแค่ไหน...
"พี่จอมมาตั้งแต่เมื่อไหร่จ๊ะ"
"ก็นานพอที่จะได้ยินเรื่องที่แกกับแม่แกพูดทั้งหมดนั่นแหละ"
เมษาเหมือนวัวสันหลังหวะ รีบเดินถอยหลังไปที่ประตู
"บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ว่าแกท้องกับใคร นังเม"
"ฉันก็ท้องกับคุณเขตน่ะสิ"
"ไม่จริง แกโกหก แกท้องกับฉันใช่ไหม"
"ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันท้องกับคุณเขต แกมันไม่มีน้ำยา ตั้งกี่ครั้งกี่หน ฉันไม่เคยเป็นอะไร แต่กับคุณเขต เปิดปุ๊บติดปั๊บเลย"
จอมแค้น
"อีนังสำส่อน มีผัวอยู่แล้วยังจะไปแบให้คนอื่นอีก"
จอมตบหน้า เมษาล้มลง จอมกำลังจะตามไปซ้ำ แต่... ทันใดนั้น ราตรีก็เปิดประตูเข้ามาในห้ เพื่อจะมาส่งข่าวเรื่องไฟไหม้โกดังไม้ จอมอุทานเสียงดัง
"เม แย่แล้ว ไฟไหม้โกดังไม้" ราตรีเห็นจอมเข้า ก็ตกใจ "ว้าย ตายแล้ว!"
จอมยิ้มเหี้ยมให้ราตรี
"ผมยังไม่ตายครับ คุณแม่ยายที่รัก"
เมษาได้ที รีบตะโกนขอความช่วยเหลือ
"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย ขโมยขึ้นบ้านค่ะ"
จอมเห็นท่าไม่ดี กลัวจะมีคนมา เลยชี้หน้าอาฆาตเมษาไว้
"ฝากไว้ก่อนเหอะ มึง วันหลังกูจะมาคิดบัญชีทบต้นทบดอก"
จอมรีบวิ่งไปที่ระเบียงแล้วกระโจนหนีไป ราตรีรีบวิ่งไปล็อกประตูระเบียงแล้ววิ่งกลับมาหาเมษาที่กองอยู่กับพื้น
"เป็นอะไรรึเปล่าลูก"
"ฉันไม่เป็นไร แม่"
"เปล่า แม่หมายความว่าหลานตัวเงินตัวทองของแม่น่ะ เป็นอะไรรึเปล่า"
เมษามองค้อน
"คิดว่าแม่จะห่วงฉันซะอีก แล้วก็เรียกให้มันดีหน่อย ตัวเงินตัวทองน่ะ มันไม่ใช่คนนะแม่"
"แหม ก็คนมันตกใจ แม่ก็ห่วงทั้งแกทั้งลูกในท้องแหละ"
เมษามองตามจอมที่โดดหนีไป เริ่มเครียด
"ไอ้จอมมันสงสัยแล้วว่าเด็กเป็นลูกใคร ขืนปล่อยเอาไว้อย่างนี้ สักวันมันต้องทำความลับแตกแน่ๆ"
"แล้วแกจะทำยังไงล่ะ"
เมษาครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ แต่ยังไม่บอก
"แล้วแม่กลับมาอีก มีเรื่องอะไรหรือเปล่า"
"แม่ได้ยินว่าไฟไหม้ที่โกดังไม้คุณเขต นังฟ้าก็ไปต้มข้าวต้มรอ ยัยคุณหนูพลอยก็มาเสนอหน้า...เลยห่วงแก"
อ่านต่อหน้า 4
เมียเถื่อน ตอนที่ 21 (ต่อ)
เช้าวันใหม่ ฟ้าสางรอเขตอยู่ทั้งคืนจนฟุบหลับไป เมี่ยงกับสาลี่เดินเข้ามามองอย่างเป็นห่วง"เมื่อคืน...คุณฟ้านอนรอคุณเขตตรงนี้แน่ๆ เลย" เมี่ยงว่า
"แสดงว่าคุณเขตไม่ได้กลับมา...คงยุ่งที่โกดังไม้"
ฟ้าสางได้ยินเสียงสาลี่กับเมี่ยงก็ลืมตาตื่น ลุกขึ้น แต่รู้สึกคลื่นไส้ เลยรีบวิ่งไปอาเจียน สาลี่รีบตามไปลูบหลัง เมี่ยงเอาน้ำให้ดื่ม ต่างดูแลฟ้าสางให้ไปนอนที่โซฟา
"อาการอย่างนี้ ไม่ใช่อาหารเป็นพิษแล้วมั้งคะ คุณฟ้า" สาลี่บอก
เมี่ยงเดาไปเรื่อยเปื่อย
"งั้นคุณฟ้าเป็นโรคกระเพาะเหรอคะ คุณนม"
ฟ้าสางรับยาดมจากสาลี่ หลับตาเนื่องจากอาเจียนจนอ่อนเพลีย สาลี่กระซิบกับเมี่ยง
"โรคอย่างนี้ ต้องถามคุณเขต"
เมี่ยงเข้าใจทันทีว่าฟ้าสางท้องแน่ๆ
"หรือว่า"
ฟ้าสางลืมตา แล้วรีบบอกสาลี่กับเมี่ยง ไม่อยากให้ความลับแตก
"ฟ้าแค่พักผ่อนน้อย ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ"
สาลี่กับเมี่ยงก็ยังไม่สบายใจ
"แต่น้าว่า คุณฟ้าไปหาหมอให้ตรวจสักนิดก็ยังดีนะคะ เดี๋ยวน้าหารถพาไปให้"
"นั่นสิคะ เมี่ยงไปเป็นเพื่อนเอง ให้คุณหมอตรวจ จะได้รู้ไปเลย ว่าเป็นโรคอะไรกันแน่"
เมษากับราตรีเดินเข้ามาได้ยินพอดี ต่างสบตากันกลัวว่าทุกคนจะรู้ว่าฟ้าสางท้อง
"ฟ้าสางเป็นลูกสาวของฉันเหมือนกัน ฉันพาไปหาหมอเอง"
"ใช่ ยัยฟ้าก็เป็นน้องสาวฉัน ไปเตรียมรถมาละกัน เราจะไปกันสามคนเอง"
ฟ้าสางพยายามจะค้าน แต่ราตรีรีบเข้ามาพูดเหมือนรู้จักฟ้าสางดี
"ฟ้าไม่"
"นิสัยกลัวหมอกลัวโรงพยาบาลเนี่ย เป็นไม่เลิกสักที ไปหาหมอกับน้านะ ฟ้า"
สาลี่กับเมี่ยงพยักหน้าเห็นด้วย ฟ้าสางนิ่ง ปฏิเสธไม่ออก
ภายในสำนักงานโรงเลื่อย เขต บดินทร์ บัญชาต่างไม่ได้กลับบ้าน เช้ามาก็พยายามติดต่อโทรศัพท์เพื่อขอซื้อไม้จากโรงเลื่อยต่างๆ เพื่อนำมาแก้ปัญหา...
"เราได้ไม้ครบแล้วครับพี่เขต"
"แต่ราคาก็...เจ็บหนัก" บัญชาบอก
"ขาดทุนก็ต้องยอมครับ อา โรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณจะเสียชื่อที่พ่อสร้างสมในรุ่นผมไม่ได้ได้"
"อาขอตัวกลับบ้านไปอาบน้ำก่อนนะ"
"ผมก็ขอตัวเหมือนกันครับ พี่เขต"
"ขอบคุณอา ขอบใจนายมากนะ ดิน"
เขตอ่อนล้ากับปัญหาเรื่องงาน นั่งลงหลับตาเพื่องีบเอาแรง
เวลาต่อมา แทนที่สองแม่ลูกจะพาฟ้าสางไปหาหมอกลับพามาช่วยหิ้วของพะรุงพะรังในห้างสรรพสินค้า
"ร้านโน้นก็น่าซื้อ ไปดูกันแม่..."
เมษารีบถลาเข้าไปร้านใหม่ ไม่มีอาการแพ้ท้องเลย แต่ฟ้าสางกลับตรงข้าม หิ้วของตามทำท่าจะไม่ไหว ราตรีหันมาบอกแกมดุ
"อะไรกัน ให้หิ้วของแค่นี้...ทำหน้าบูด นานๆ ฉันกับเมจะได้ออกจากถ้ำ ของที่ซื้อเนี่ยก็เตรียมไว้ให้ลูกของคุณเขตกับเมษา"
"ค่ะ ฟ้าทราบ"
"ขอซื้ออีกนิดนะ เดี๋ยวค่อยพาเธอไปหาหมอ โรงพยาบาลไม่หนีไปไหนหรอก แต่ของลดราคาพวกนี้ ถ้าช้าอดแน่ๆ"
เมษาพูดจบก็ถลาเข้าไปเลือกของ ไม่สนใจฟ้าสางที่ทำท่าจะหมดแรง...
ภายในห้างสรรพสินค้าเดียวกัน บดินทร์นัดกับพลอยใสเพื่อมาปรึกษากันเรื่องที่ไฟไหม้โกดังไม้เมื่อคืนนี้
"ขอโทษที่มาสายครับ"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เมื่อคืนคงไม่ได้นอนกันเลยใช่มั้ยคะ"
บดินทร์พยักหน้า
"เรื่องเร่งด่วน ก็ต้องช่วยกันแก้ปัญหาก่อน...ว่าแต่คุณพลอยนัดผมมา มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ หรือแค่คิดถึงผม"
"โรงเลื่อยมีเรื่องอย่างนี้ ยังจะพูดเล่น พลอยแค่จะบอกว่าพลอยคุยกับพ่อเรื่องโรงเลื่อยให้แล้วนะคะ พ่อจะรับรองกับคุณสมชายที่เชียงรายว่า เป็นเหตุสุดวิสัย ขอให้รอนิดนึง"
"ขอบคุณคุณพลอยมากครับ แค่นี้ผมก็มีแรงลุยต่อแล้ว"
บดินทร์มองสบตาพลอยใสบอกความหมายว่ารักใคร่เปิดเผย เธอยิ้มเขิน
"พี่เขตก็เป็นเหมือนพี่ชาย ไม่ใช่คนอื่น...แล้วเราเป็นเพื่อนกัน"
"พี่เขตอะเป็นพี่ชาย แต่ผมไม่อยากเป็นเพื่อนกับคุณพลอย ขอเป็นแฟนแทนได้มั้ยครับ"
พลอยใสไม่ตอบว่าตกลงหรือปฏิเสธ แต่หลบตาอายๆ บดินทร์ยิ้มมีกำลังใจขึ้นมาเป็นกอง
ขณะเดินอยู่ที่ ณ ลานจอดรถหลังจากช็อปปิ้งแล้ว สองแม่ลูกใช้ให้ฟ้าสางถือของมากมาย
เมษาบอก
"เดินให้มันไวๆ หน่อยสิยัยฟ้า แค่ให้ถือของแค่นี้ ทำเป็นหนัก"
"อย่าลืมกำพืดตัวเองสิ จำไว้"
ฟ้าสางก้มหน้าถือของไป ไม่อยากจะต่อปากต่อคำ แม้จะรู้สึกอ่อนล้าเพราะมีอาการจะแพ้ท้องอยู่เรื่อย ขณะเดียวกัน บดินทร์กับพลอยใสก็กำลังจะมาขึ้นรถเช่นกัน
บดินทร์สังเกตเห็นฟ้าสางมากับสองแม่ลูก แต่สองแม่ลูกไม่ทันเห็นเขาและเธอ
"ทำไมคุณฟ้ามากับสองคนนั้นคะ"
"นั่นสิ ถือข้าวของเยอะแยะ...แต่หน้าคุณฟ้าซีดจัง"
"จริงด้วยค่ะ เราเข้าไปหาเถอะนะคะ"
บดินทร์กับพลอยใสกำลังพากันเดินไป
ทันใดนั้น สองแม่ลูกกะจังหวะที่มีรถแล่นมาเร็วๆ แกล้งกระแทกฟ้าสางให้ตกถนน กะให้รถชนแล้วแท้ง บดินทร์กับพลอยใสเห็นเต็มๆ ตกใจมาก! ร้องพร้อมกัน
"คุณฟ้า ระวัง"
ฟ้าสางก็ตกใจ ของที่ถืออยู่ร่วงกระจาย ดีที่คนขับรถเบรกไว้ได้ทัน
เวลาต่อมา ฟ้าสางนอนพักแล้วดมยา อยู่ในห้องนอน เขานั่งมองฟ้าสางแอบห่วงใย ดีใจที่เห็นว่าได้สติแล้วแต่ก็ยังพูดด้วยอาการเหวี่ยงๆ
"รู้ว่าตัวเองป่วย ยังจะออกไปช้อปปิ้งอีก"
"ดิฉันไม่ได้เป็นอะไรนะคะ"
"อาการเป็นลมจนเกือบจะโดนรถทับเนี่ยนะ ไม่เป็นอะไร เมื่อไหร่เธอจะพูดความจริงกับฉันสักที ฟ้าสาง"
"ดิฉันพูดความจริงแล้วนี่คะ"
"ฉันเบื่อจะเถียงกับคนดื้ออย่างเธอแล้ว ไปหาหมอกัน คราวนี้ ฉันจะพาเธอไปตรวจอย่างละเอียดเลยว่า เป็นอะไรกันแน่ ตรวจร่างกายไม่พอ ขอให้หมอตรวจหัวใจให้ด้วยว่า ใจเธอทำด้วยอะไร"
ฟ้าสางรีบโบกมือร้องห้ามทันที
"ไม่ค่ะ ไม่ต้องหาหมอ ฉันหายดีแล้ว คงแค่นอนน้อย...เมื่อคืน ฉันรอ"
"เธอรอฉัน เพราะห่วงฉันงั้นเหรอ"
ฟ้าสางพยักหน้ายอมรับ เขตอ่อนลง
"งั้นเธอก็อย่าอ่อนแอนัก อย่าลืมว่าเธอยังใช้หนี้ไม่หมด ขืนป่วยบ่อยๆ หนี้มันจะพอกพูน"
ฟ้าสางฮึด บอกเสียงแข็ง
"ค่ะ ดิฉันสัญญาว่าจะใช้หนี้จนครบไม่ยอมเป็นอะไรไปง่ายๆ"
"ก็ดี"
เขตเดินจากไป ฟ้าสางฝืนไม่ให้น้ำตาแห่งความน้อยใจร่วง
ในห้องนั่งเล่น ราตรีกับเมษารีบโกหกแก้ตัวเป็นพัลวัน
"มันเป็นอุบัติเหตุนะคะ"
"ใช่ค่ะ ยัยฟ้าบอกอยากจะซื้อของก่อนแล้วค่อยไปหาหมอ แต่จู่ๆ ก็เป็นลมไป"
สาลี่มองข้าวของที่กองอยู่แล้วพูดขึ้น
"แต่ดูจากของพวกนี้ น่าจะเป็นของคุณสองคนมากกว่าของคุณฟ้านะคะ"
เมี่ยงจะตรงเข้าไปเปิดดูว่าซื้ออะไรมาบ้าง ราตรีกับเมษารีบเข้าไปกันไว้
บดินทร์ส่ายหน้าเป็นห่วงฟ้าสางในฐานะเพื่อน
"พอเถอะครับ ไม่รู้คุณฟ้าเป็นยังไงบ้าง"
พลอยใสเดินกลับเข้ามาด้านใน หลังวางสายมือถือกับพ่อ
"คุณพ่อบอกว่าให้คุณดินไปพบที่บ้านค่ะ มีธุระสำคัญจะพูดด้วย"
เวลาต่อเนื่องมา เสี่ยนพนั่งมองหน้าบดินทร์แบบสำรวจตรวจตรา บดินทร์ แม้จะเป็นคนมั่นใจในตัวเองก็ยังรู้สึกประหม่า พลอยใสเป็นห่วงว่า พ่อจะต่อว่าอะไรบดินทร์
"คุณพ่อให้ตามคุณดินมาพบ แล้วทำไมเอาแต่จ้องหน้าคะ"
"พ่อขอคุยกับคุณดินสองคนได้มั้ย หนูพลอย"
พลอยใสทำท่าไม่อยากจะให้พ่อคุยกับบดินทร์สองคน บดินทร์รีบบอกพลอยใส แววตามั่นใจว่าไม่น่ามีอะไร
"ผมรับปากว่าจะดูแลสวัสดิภาพของตัวเองให้ครบอาการ 32ครับ"
พลอยใสเห็นบดินทร์พูดเล่นได้เลยเดินออกไปจากห้อง
ผ่านเวลา บดินทร์เดินออกมาจากห้องทำงานของเสี่ยนพ พลอยใสเดินวนไปวนมา อยากรู้ว่าพ่อเรียกบดินทร์มาพบเรื่องอะไร
"ตกลงพ่อมีธุระอะไรกับคุณดินเหรอคะ"
บดินทร์จับมือมองตามีความสุขที่พลอยใสห่วงใยตัวเอง
"อานพไม่ได้ห้ามผมจีบลูกสาวหรอกครับ"
พลอยใสดึงมือกลับทำหน้าง้ำ งอนๆ
"คนเป็นห่วงยังจะมาล้อกันอีก ตกลงจะบอกหรือไม่บอกคะ"
บดินทร์บอกพลอยใสด้วยเสียงและแววตาอ่อนโยน
"บอกสิครับ คนดี อานพบอกว่า..."
ย้อนเวลาไปเมื่อครู่ เสี่ยนพมองหน้าบดินทร์แล้วบอกด้วยเสียงห่วงใย
"ผมรู้ว่าตอนนี้ที่โรงเลื่อยขาดสภาพคล่องเพราะเรื่องไม้ของคุณสมชายใช่มั้ย"
"ครับ"
"ถ้าผมจะปล่อยกู้ดอกเบี้ยต่ำให้โรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณ คุณจะสนใจมั้ย"
"โรงเลื่อยเป็นของพี่เขตนะครับ"
"ก็ใช่ แต่คุณเองก็เป็นน้องชายของเขต มีส่วนช่วยงานโรงเลื่อย"
"ครับ ผมเป็นผู้จัดการ"
"บอกตามตรง ผมก็ไม่อยากให้ธุรกิจของผู้ชายที่มาจีบลูกสาวผมสะดุด ผมมีลูกสาวคนเดียว ก็อยากจะให้สิ่งที่ดีที่สุดกับเค้า อยากจะดูแลทุกเรื่อง คุณคงไม่ว่าผมก้าวก่ายหรือดูถูกอะไรหรอกนะ เพราะผมก็ไม่ได้ให้กู้เปล่าๆ"
บดินทร์เลยยกมือไหว้เสี่ยนพ
"ผมขอบคุณแทนโรงเลื่อยแล้วก็พี่เขตครับ"
พลอยใสได้ยินอย่างนั้นก็เผลอตัวดีใจ
"จริงเหรอคะ ดีใจจัง"
บดินทร์ยิ้ม แสดงว่า พลอยใสไม่ขัดข้องที่จะเป็นคนรัก
"ผมก็ดีใจครับ คุณพลอย แต่ที่ดีใจมากที่สุด เรื่องอานพไฟเขียวให้ผมดูแลลูกสาวคนเดียวด้วยครับ"
"พ่อพูดอย่างนั้นจริงๆ เหรอคะ ทำไมต้องเอาพลอยไปฝากไว้กับคนอื่นด้วย"
บดินทร์จับมือพลอยใสพร้อมกับถามคาดคั้น
"เมื่อกี้ว่าผมเป็นคนอื่นใช่มั้ย"
บดินทร์ทำท่าจะเข้าไปจูบ
"เปล่าซะหน่อย ปล่อยเถอะค่ะ เดี๋ยวพ่อมาเห็น โดนยิงไม่รู้ด้วย"
บดินทร์ยอมปล่อย แม้จะเสียดาย ยังไม่อยากทำอะไรรุ่มร่าม เพราะเสี่ยนพไว้ใจ
อ่านต่อตอนที่ 22
