ทางเดินแห่งรัก ตอนที่ 13
อ้อมกำลังเล่าเรื่องเจนให้วิน และวศินที่นั่งร่วมโต๊ะอาหารตอนเช้าฟัง
"อย่างกะเรื่องซินเดอเรลล่าแน่ะ เจนเจอเจ้าชาย โรแมนติคที่สุดเลย" อ้อมบอก
"เหลือเชื่อเลยเนอะ แล้วเค้าตกลงกันได้หรือยัง" วินถาม
"ยายเจนยังงอนอยู่ค่ะ" อ้อมบอก
"เป็นผมนะ ผมไม่งอน ผมจะยอมเจ้าชาย …… โอ๊ะ ม๊า มาตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะม๊า"
วิภามายืนฟังอยู่สักพักแล้วแต่ทุกคนเพิ่งเห็น วิภามองวศินแบบไม่สนิทใจ ทุกคนอึดอัดกับท่าที
ขรึม ๆ ผิดธรรมชาติของวิภาแบบนี้
วศินตักข้าวต้มให้ "ม๊า เอาข้าวต้มนะครับ"
วิภาเมิน
วศินถามต่อ "หรือเอาซุปครีมม๊า"
วิภายังเมิน ทุกคนมองหน้ากัน
"อาฮัว อาฮัวจะไม่พูดกับอาวศินอีกนานไหม" สุพงษ์ถาม
วิภาเมิน "ก็ไม่รู้จะพูดอะไร"
"ม๊าครับ วินว่า"
วิภาพูดแทรก "อาวินไม่ต้องว่าอะไรทั้งนั้น"
วินเงียบไป
"ม๊า จะให้ผมทำยังไง" วศินถาม
วิภาไม่พูดแต่คนข้าวต้มพับๆ แล้วก็กินไม่ลง ทุกคนกร่อยไปหมด
สุพงษ์ทุบโต๊ะดังปัง "เอางี้ อั๊วะเป็นหัวหน้าครอบครัว อั๊วะตัดสินใจเอง ในเมื่ออาวศิน ทำให้เมียอั๊วะโกธร ลื้อออกจากบ้านไป"
วิภาทำช้อนตกดังแกร๊ก "เฮีย"
"ป๊า" วศินอึ้ง
"ไม่ต้องมาป๊า ออกไปเลย ไป ๆ ชิ้ว ๆ" สุพงษ์ไล่
"จริงเหรอป๊า" วศินถาม
"จริงสิวะ ก็ลื้อมันทำให้ม๊าเค้าเป็นอย่างงี้ ลื้อก็อยู่บ้านนี้ไม่ได้ ไปซี ไปเดี๋ยวนี้เลย"
วศินลุกขึ้นแล้วก็จำใจเดินออกไปจนเกือบจะถึงประตูแล้ว วิภาละล้าละลังแต่ก็เรียกไว้
"เดี๋ยวก่อน"
ทุกคนลุ้น
"อาวศิน อย่าเพิ่งไป" วิภาบอก
"ห้ามทำไมอาฮัว ลูกแบบนี้อย่าให้มันอยู่บ้าน เสียข้าวสุก เอ๊ย ข้าวต้ม ไป ๆ ๆ"
"เฮีย อย่ามาไล่ลูกอั๊วะนะ อาวศิน ไม่ต้องไป ลื้อเป็นพ่อภาษาอะไร ไล่ลูกอย่างกะหมูกะแมว ใช้ไม่ได้เลย" วิภาบอก
สุพงษ์ทำเป็นจ๋อยๆ ก่อนจะหันไปขยิบตากับวินและอ้อม
วินและอ้อมยิ้มอย่างเข้าใจ วศินเดินกลับมานั่ง
"ยังไงอาวศินก็เป็นลูก ไล่ลูกอย่างงี้ไม่ได้นะเฮียนะ" วิภาบอก
"ก็มันทำให้อาฮัวทุกข์ใจ ไม่พูด ไม่กินข้าว" สุพงษ์บอก
"ก็ ……. วศิน มัน …”
"ไหนๆ อาฮัวก็เห็นมันเป็นลูก ก็ยอมรับแฟนมันซะด้วยเป็นไง" สุพงษ์บอก
วิภาร้องออกมา "อ๊าย …"
"ทำเป็นไม่รับรู้ มันก็ช่วยอะไรไม่ได้ เรียกมันเข้าบ้าน จะเด้รู้ได้เห็นกันชัดๆ ไปเลย เอางี้ดีมั้ย"
วิภาทำหน้าอิหลักอีเหลื่อก่อนจะพยักหน้าอย่างจำยอม วินแอบตีมือกับสุพงษ์แล้วก็ยกนิ้วให้
สุพงษ์แอบยิ้มชื่นชมตัวเอง
MD แจ้งข่าวดีกับที่ประชุม
"แผนการตลาดของทีมคุณซันกับคุณศศิ ผ่านตลอด ทางอเมริกาพอใจเรา ขอให้เราเริ่มงานได้"
ทุกคนปรบมือดีใจ ทีมงานเฮฮากันยกใหญ่ ซันหันไปจับมือกับศศิ
"พี่ศิ …… ที่นี้เราก็ลงสนามด้วยกันล่ะค่ะ" ซันบอก
"พี่พร้อมแล้ว"
"งั้น เชิญทีมคุณซันพรีเซ้นท์ได้เลยครับ" MD พูด
ซันลุกขึ้นไปที่หน้าห้องแล้วเปิด multi media ขึ้นจอ ภาพแพลนการขาย ภาพตัวอย่างสินค้า ภาพโฆษณา ภาพเคลื่อนไหวปรากฏขึ้นที่หน้าจอ ทีมงานตลาดช่วยกันทำงาน MD มองการทำงานของทีมอย่างพึงพอใจ
การประชุมจบลง ทุกคนทยอยเก็บของแล้วเดินออกมาจนเหลือแค่ซัน ศศิ และ MD อยู่ในห้อง
"คุณซัน คุณศศิ มีอีกเรื่องที่ผมจะบอกคุณทั้งสองคน" MD พูด
ซันกับศศิหยุดฟัง
"ที่เราจะจอยกับบริษัทที่อเมริกา เราจะส่งคนของเราไปที่โน่น เพื่อประจำที่บริษัททางโน้นหนึ่งตำแหน่ง"
ซันกับศศิยังไม่เข้าใจ แต่ก็ตั้งใจฟัง
"ผมเห็นว่า คุณทั่งสองคนต่างก็เหมาะสมทั้งคู่ ตัดสิใจไม่ได้ว่าจะเป็นคนไหน ….. ผมเลยให้คุณทั้งสองคนตัดสินใจว่าใครอยากไป"
ซันกับศศิมองหน้ากัน
"ตกลงกันได้แล้วมาบอกผมนะ" MD บอกแล้วเดินไป
ศศิเข้ามาในบ้านที่เงียบแต่มีข้าวของรก โจเดินลงมาจากข้างบนพอเห็นศศิโจก็รีบแก้ตัว
"ศิ คือ ลูกๆ ไม่ยอมนอน จะรอศิ โจเพิ่งพาเข้านอนได้ โจจะออกไปเดี๋ยวนี้ ขอโทษที ออกไปไม่ทันก่อนที่ศิจะกลับมา"
โจเดินไปหยิบกระเป๋า
ศศิเห็นกองข้าวของ และของเล่นที่ยังไม่เก็บ โจมองตามสายตาของศศิ
โจอธิบาย "วันนี้ลูกๆ ซนมากเลย เล่นกันไม่ยอมนอน โจเลยต้องเล่นด้วย เอ้อ แล้วนู่น" โจเดินไปที่แพนทรี่ซึ่งมีน้ำสีชมพูหกเลอะเทอะ มีเศษแก้วแตก
"ข้าวหอมจะทำนมเย็นให้โจ แบบที่ศศิทำให้ แต่แกทำแก้วแตก โจยังไม่ได้เก็บเลย วันนี้ป้าสุขหยุดด้วย เดี๋ยวโจเก็บก่อนนะ"
"ไม่ต้องโจ" ศศิพูดขึ้น
"ศิคงอยากให้โจไปแล้วสินะ"
ศศิไม่ตอบ
"โจจะไปล่ะนะ ศิ …. วันนี้ตอนเล่นกับลูกๆ โจ …. คิดถึงศิมากเลย"
ศศิยังนิ่ง โจรู้สึกเก้อ
"โจไปนะ" พูดจบโจก็เดินไป
ศศิเรียก "โจ"
โจรีบหันกลับมา
"ศิอาจจะไปทำงานที่อเมริกา" ศศิบอก
"ไปกี่วัน" โจถาม
"หลายปี บริษัท ส่งไป"
โจอึ้งเมื่อได้รับรู้
"แล้วลูกล่ะ" โจถาม
"ศิว่าจะเอาไปด้วย โจว่าไง"
"เรามาคุยกันก่อนดีไหม"
"ก็ ……. คิดว่าอย่างนั้น แต่ถ้าศิไป ก็อยากจะเอาลูกไปด้วย"
โจใจหาย
"ศิ ศิจะไม่เหลืออะไรให้โจเลยเหรอ ศิหมดรัก หมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างที่เรามีต่อกันแล้วใช่ไหม แต่ยังไงก็ตาม โจก็รักศิเสมอ …. รักศิคนเดียว"
ศศิเริ่มใจไม่ดีที่เห็นความเศร้าโศกของโจ
โจเดินหงอย ๆ เข้ามาในโรงแรมที่เขาพัก เขาจะเลี้ยวไปทางลิฟท์แล้วก็เปลี่ยนใจเดินไปทางบาร์ของโรงแรม
ศศิเก็บข้าวของที่รกในบ้าน เธอเห็นรูปเขียนของข้าวหอมซึ่งเป็นรูปครอบครัวแบบเด็กๆ มีรูปวาดแม่และลูก 2 คนอยู่ในบ้าน ส่วนพ่ออยู่นอกบ้าน
โจเข้ามานั่งที่บาร์แล้วสั่งเครื่องดื่ม ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามานั่งใกล้ๆ โจหันมามองก็เห็นว่าเป็นแพท
"แพท"
"พี่โจ พี่โจเป็นไงมั่ง"
"แย่มาก ถึงมากที่สุด"
แพทโผเข้ากอดแขนโจ
"โถพี่โจ สงสารพี่โจจัง"
โจปลดมือแพทออก
"แพท อย่าทำอย่างนี้เลย พี่ …… ขออยู่คนเดียว ….. นะ"
แพทขยับออกไปนิดเดียว
"พี่โจคะ แพทก็รู้สึกไม่น้อยไปกว่าพี่โจนะคะ อย่ากีดกันแพทเลย ให้แพทได้แชร์ความทุกข์ของพี่โจมาซักนิด แพทก็อยากทำนะคะ"
โจมองแพทก็เห็นว่าเธอมีท่าทีจริงใจมากจนทำให้เขาเกือบจะใจอ่อน
"อย่าเลยแพท ให้พี่อยู่คนเดียวเถอะ"
แพทเห็นศศิเดินเข้ามาแต่โจไม่เห็น แพทจึงโอบคอโจแล้วซบหน้าลง โจงงมากและไม่ทันได้ปัดป้อง
"ถ้างั้น แพทขอกอดพี่โจแค่นี้ก็พอ" แพทบอก
โจยกมือขึ้นเพื่อจะดันแพทออก แต่แพทใช้ลีลาดึงมือโจให้โอบตัวเธอไว้
ศศิเห็นว่าโจกำลังกอดแพท เธอมองภาพนั้นอย่างเจ็บปวดก่อนจะหันหลังให้
โจจะดันตัวแพทออก
"แพท อย่าทำอย่างนี้"
"ทำไมคะ ทำไมพี่โจยอมรับแพทไม่ได้ ผู้หญิงคนนั้นเค้าทิ้งพี่โจแล้ว พี่โจจะมาเสียใจอยู่ทำไม"
แพทชี้ไปทางที่ศศิยืนอยู่ โจหันไปมองตามเห็นศศิกำลังเดินออกไป โจวิ่งตามพร้อมทั้งสะบัดแพทออกไป แพทแค้น
ศศิเดินหน้านิ่งห่างออกมา โจวิ่งตาม
"ศิ ศิ เดี๋ยวก่อน" โจดึงแขนศศิให้หยุด "ศิ …. ศิอย่าเข้าใจผิดนะศิ คือแพทเค้า"
"ไม่ต้องอธิบายหรอกโจ ศิเห็นแล้ว"
"แต่มันไม่ใช่อย่างที่ศิเห็น"
"งั้นเหรอ"
"ศิไม่เชื่อโจ"
"เกือบเชื่อ ……. แต่ตอนนี้ไม่เชื่อแล้ว"
"แล้ว ศิ ….. ทำไมถึงมาที่นี่"
"จะมาบอกว่า ก่อนศิจะไปอเมริกา เรามาหย่ากันให้เรียบร้อยดีกว่า"
"ศิ"
"โจพร้อมเมื่อไหร่บอกมา ศิพร้อมแล้ว พรุ่งนี้ก็ได้นะ"
ศศิเดินจากไปทิ้งโจให้อยู่คนเดียว
เจนเดินเข้ามาในร้านจูดี้อย่างเซ็ง ๆ จูดี้เข้ามาต้อนรับด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน
"สวัสดีตอนเช้าค่า"
"อะไรของพี่คะเนี่ย จะให้เจนไปไหน"
จูดี้ดันตัวเจนให้มาที่โต๊ะประจำที่อาร์ทนั่งรออยู่แล้ว เจนทำท่าจะดีดตัวหนี
จูดี้ชี้หน้าเจนแล้วพูด "เลิกงอนได้แล้ว เมื่อคืนพอคุณอาร์ทเค้าไป ท่าท่าเหมือนจะสิ้นใจ นี่เค้ามาหาแล้วไง"
เจนอึกอัก "ก็ ……"
"หายโกธรผมหรือยัง" อาร์ทถาม
"ยัง"
อาร์ทลุกขึ้นเดินไปที่ประตู
จูดี้ร้อง "เฮ้ย"
เจนเรียกไว้ "เดี๋ยวก่อน"
อาร์ทหันมามอง
"แค่บอกว่ายังแค่เนี้ย จะไปอีกแล้วเหรอ" เจนถาม
"ก็คุณยังโกธรผม ผมไม่อยากให้คุณโกธร ถ้าเห็นหน้าผม คุณก็อาจจะยิ่งโกธรไง ผมไปล่ะ" อาร์ททำท่าจะไปจริงๆ
"อย่าไป"
อาร์ทหันมาหาเจน "ไม่โกรธแล้วเหรอ"
"ยังโกธร แต่ ….. ไม่มากแล้ว"
อาร์ทยิ้มแล้วเดินกลับมาหาเจน
"ดีจัง" อาร์ทนั่งลงมองเจนยิ้มๆ
"ไหน นายบอกว่า นายจะไม่ไปไหนอีกแล้วไง นายลืมแล้วเหรอที่เคยบอกชั้นน่ะ" เจนถาม
"ไม่ลืม ผมไม่ได้ไปไหนนี่ แค่อยู่ห่างไป รอให้คุณหายโกธร คุณล่ะ บอกอะไรผมไว้ ลืมหมดแล้ว"
"ลืมอะไร ไม่ลืมซะหน่อย"
"ลืมสิ คุณบอกว่าจะแต่งงานกับผมไง"
เจนเขินแต่แล้วก็นึกถึงแม่อาร์ทขึ้นมา
"แต่ว่า แม่นายล่ะ แม่นายว่ายังไงบ้าง"
"นั่นเป็นเรื่องที่คุณกับผมต้องไปเจอแม่วันนี้" อาร์ทบอก
"หา ……. เย้ย ! จริงเหรอ ฮือ … ออ กลัวอ่ะ"
อาร์ทเข้ามาดึงเจนเข้ามาโอบไว้
"ไม่ถึงตายหรอกน่า"
"ไม่ต้องปลอบก็ได้ แบบเนี้ย" เจนเขินมาก
วิภากับสุพงษ์นั่งประจำที่ที่โต๊ะอาหาร ถัดมาเป็นศรัณย์และวศินที่นั่งติดกับนิค นิคมองคู่วศินกับศรัณย์ตลอดเวลาอย่างชอบใจ หวานพยายามสะกิดให้นิคนั่งดีๆ แต่ตัวเองก็สนใจไม่แพ้กัน ส่วนวินกับอ้อมนั่งตรงข้าม
วิภาเริ่มการสนทนาด้วยสีหน้าที่ไม่ปกติแต่ก็พยายามทำให้เป็นปกติ
"กินนี่ๆ เอ้า ลองชิมดู กินอาหารจีนเป็นมั๊ย อาศรัณย์"
"ชอบครับ" ศรัณย์ประจบ
วศินตักอาหารให้ศรัณย์
"ชิม.......ดูนะฮะ สูตรของหม่าม๊า อร่อยที่สุดเลย"
"น่ารักอ่ะ มีตักให้กันด้วย" นิคชม
วศินอายจนทำอาหารตก
"อานิค !” วิภาปราม
นิคสลดไปเล็กน้อย วิภาพยายามคุยต่อ
"อาศรัณย์ทำงานอะไรนะ ที่เคยบอกทีนึง ว่าทำกะอาอ้อมน่ะ"
"ทำสำนักพิมพ์ครับม๊า" ศรัณย์ตอบ
"อู๊ย เรียกม๊าแล้ว โป๊ะเช๊ะ" นิคแซว
"อานิค"
นิคสลดไปอีกนิดนึง
"คุณศรัณย์เก่งสุดๆเลยครับม๊า เป็นทั้ง ผ.อ. เป็นทั้ง บ.ก. หนังสือใน ส.น.พ. ของคุณศรัณย์ได้รางวัลเยอะแยะเลยฮะ" วศินชม
ศรัณย์เขิน
"วศินก็..... ผมไม่เก่งอะไรมากมายหรอก ผมมีทีมงานดีน่ะ แล้วก็มีนักเขียนเก่งๆอย่างคุณอ้อมด้วย"
วศินเผลอตีแขนศรัณย์หยอกๆแบบคู่รัก
"แหม คุณศรัณย์ไม่ต้องถ่อมตัวหรอกฮะ คุณศรัณย์เก่งจริงๆ"
สองคนยิ้มปลื้มปริ่มให้กัน
วิภามองทั้งคู่อย่างอีหลักอีเหลื่อเล็กๆ
"ม๊าเค้าก็ถามแบบอยากรู้ว่าการงานมั่นคงมั๊ย จะดูแลกันได้มั๊ย อย่างงี้ใช่ไหมวิภา" สุพงษ์ถามภรรยา
วิภาพยักหน้า
"ผมขอบคุณ ม๊า ป๊า และทุกคนในบ้านนี้ ที่ยอมรับผม ผมสัญญาว่าจะรักและดูแลวศินให้ดี เท่าที่ผมจะทำได้ ผมจะทำอย่างเต็มที่" ศรัณย์บอก
ทุกคนมีอาการต่างกันไป
"อู๊ย ทำอย่างเต็มที่......." นิคหัวเราะ
"อานิค เอ๊ะ !!!” วิภาปรามอีก
"ก็ผมซึ้งอ่ะ ชอบดู น่ารัก" นิคบอก
"ไม่ต้องไปจ้องเค้าตลอดเวลาอย่างงั้น เค้าไม่ใช่ตัวประหลาด เค้าแค่เป็นกะเทย อุ๊บ"
วิภาปิดปากตัวเองพร้อมทำหน้าเหยเกเพราะรู้ตัวว่าพลาดไปแล้ว วศินกับศรัณย์หน้าเจื่อนไปไม่สบตาใคร วินกับอ้อมมองหน้ากัน
วินช่วย "พวกเรา เอ่อ ครอบครัวเรายินดีกับทั้งสองคน ยินดีต้อนรับคุณศรัณย์เข้าสู่ครอบครัวเรา ไม่ว่าจะเป็น......" วินพยายามนึกคำเรียกให้เหมาะสม
"กะเทย หรือ ไม่เป็น อุ๊บ.....โอ๊ย.......หยุดๆๆ"
วิภาโมโหตัวเอง ทุกคนแอบขำ
"ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม ขอให้รักกันจริงก็พอ ใช่ไหมครับม๊า" วินหันไปถาม
วิภาเม้มปากไม่ยอมพูดเพราะกลัวหลุดอีก แต่ก็ยกนิ้วสัญลักษณ์ o.k.
"ฮื่อๆๆ"
"ขอบคุณครับ" ศรัณย์บอก
นิคขอจับมือกับศรัณย์
"ยินดีต้อนรับ เราเป็นพวกเดียวกันแล้วนะคุณศรัณย์ เป็นเขยบ้านนี้"
วิภาหลุดพูดออกมา "เดี๋ยว แล้วอาศรัณย์เป็นลูกเขยหรือลูกสะใภ้ล่ะ"
วงแตกทันที ทุกคนพูดพร้อมกัน
"ม๊า !!”
"อ้าว......ก็ม๊าไม่รู้นี่ ดูไม่ออก....”
วศินกับศรัณย์อายม้วน
"น่ารักอ้ะ เป็นได้สองอย่างเลย คุ้ม" นิคบอก
เจนแต่งตัวสวยและเยอะกำลังนั่งรอให้อาร์ทมารับที่ร้านจูดี้
"ชุดนี้เหรอคะ ที่จะไปกินข้าวกับคุณแม่อาร์ท" จูดี้ถาม
"ค่ะ ไม่สวยเหรอคะ" เจนถามกลับ
"ก็ สวยค่ะ แต่มันดูฟรุ้งฟริ้งไปหน่อย ผู้ใหญ่อาจจะไม่เข้าใจ"
เจนเสียความมั่นใจ
"อ้าว.....จริงเหรอ ทำไงดี ไปเปลี่ยนดีกว่า"
เจนลุกขึ้น แต่อาร์ทเดินเข้ามาพอดี
อาร์ทใส่สูทหล่อ ดี ราคาแพง แบรนด์เนม
"ใครอ่ะ อุ๊ย คุณอาร์ท อุ๊ยตายหล่อจัง น่าจะแต่งอย่างนี้ซะตั้งนานแล้ว หล่อมั่กๆ" จูดี้ชม
"ขอบคุณครับ พี่จูดี้"
"โห แต่งซะไฮโซเลย เจนไม่ชุดไฮโซแบบนี้หรอก" เจนว่า
อาร์ทมองเจน "ชุดนี้ก็สวยแล้ว ไปกันเถอะ แม่คอยอยู่"
เจนเดินออกไปกับอาร์ท จูดี้ดึงเจนมากระซิบ
"ทำตัวแบ๊วๆ น่ารักๆ อย่าขัดคอผู้ใหญ่นะคะคุณเจน โชคดีค่ะ"
เจนกับอาร์ทเดินออกไป จูดี้มองลุ้นๆ ตามหลัง
ณ ห้อนส่วนตัวของห้องอาหารหรู บรรยากาศไฮโซ เจนนั่งมองไปรอบๆ ด้วยความอึดอัดและไม่คุ้นเคย เธอมองบนโต๊ะก็เห็นอุปกรณ์อาหารฝรั่ง Full course เต็มไปหมด ทั้งจาน ช้อน ส้อม ประเภทต่างๆ แก้วไวน์ แชมเปญ น้ำแน่นโต๊ะ
"กินกันแบบกันเองนะ ไม่มีอะไรพิเศษ จะได้คุยกันสบายๆ กินที่ร้านตัวเองนี่ล่ะ" ศิริวรรณบอก
เจนมองบรรยากาศอีกทีคล้ายจะว่ากันเองตรงไหน พนักงานงานเอาไวน์มารินให้
"ชอบไวน์ไหม หรือเอาแชมเปญ ส่วนมากเด็กๆจะชอบ สปาร์คกิ้งไวน์"
"ค่ะ อะไรก็ได้ค่ะ" เจนบอก
ศิริวรรณสั่งพนักงาน "งั้นให้ชิมทุกอย่าง ชอบอะไรค่อยเติม"
พนักงานรินทั้งไวน์ขาว ไวน์แดง แชมเปญ และอื่นๆ เจนตาลาย พนักงานอีกคนเอาอาหารเรียกน้ำย่อยมาเสิร์ฟซึ่งเป็นชิ้นเล็กๆ ตกแต่งสวยงาม
เจนมองงงๆ ว่า “อะไรเนี่ย ?”
"เออ ไม่ได้ถามว่าชอบอาหารอะไร วันนี้เลยเลี้ยงแบบธรรมดาๆ ไหวไหม" ศิริวรรณถาม
"เจนเค้าชอบหมูกระทะครับแม่ บุ๊ปเฟ่ต์ 199 บาท กินเท่าไหร่ก็ได้" อาร์ทบอก
"ทำไมมันถูกอย่างงั้นล่ะลูก แล้วอาร์ทกินด้วยหรือเปล่า"
"กินสิครับ อร่อยดี"
เจนถลึงตาให้อาร์ทหยุดพูด
"กินสิ ลองดู" อาร์ทบอก
เจนหยิบส้อมที่ผิดจะจิ้ม อาร์ทแตะมือเจนแล้วส่งอันที่ถูกให้ ศิริวรรณเห็นแต่ทำเฉยๆ
"หนูเจน เรียนอะไรมาจ๊ะ ถึงได้ทำงานที่เดียวกับอาร์ท" ศิริวรรณถาม
"เอ่อ ก็เรียน กศน. ค่ะ เรียนไปทำงานไป" เจนบอก
"กศน. การศึกษานอกโรงเรียนน่ะเหรอ"
"ค่ะ ว่าจะเรียนปริญญาตรีต่อ แต่ก็...ทำงานเยอะค่ะ"
"แล้วทางบ้านล่ะจ๊ะ หนูอยู่กับใคร"
"พ่อกับแม่เปิดร้านขายของอยู่ที่พิษณุโลกค่ะ"
"แล้วหนูอยู่กับใครที่นี่ล่ะ"
"เจนเช่าอพาร์ทเม้นอยู่กับพี่ๆที่เป็นก๊วนเดียวกันน่ะค่ะ แต่มันแพง คงต้องหาที่ใหม่ เพราะตอนนี้ตกงานน่ะค่ะ"
เจนหน้าจ๋อยลงไปเรื่อยๆ เพราะรู้สึกว่าตัวเองช่างกระจอกสิ้นดี
พนักงานเอาอาหารหน้าตาประหลาดมาเสิร์ฟให้อีกอย่าง เจนกลุ้มใจ เธอไล่ดูช้อนส้อมมีดเพราะเลือกไม่ถูกว่าจะใช้อันไหน เจนเผลอเกาหัว
อาร์ทช่วยบอก "ใช้คู่นอกสุด ไล่เข้าไปเรื่อยๆ"
"อ๋อ.....เหรอ ขอบคุณนะ"
เจนเห็นศิริวรรณยิ้มก็ตีความไปว่ายิ้มเยาะเธอ เจนประหม่าทำช้อนตก พนักงานรีบเข้ามาเก็บ เจนเอนตัวหลบทำให้แขนไปโดนแก้วล้ม น้ำ ไวน์ และเครื่องดื่ม ล้มระเนระนาด เจนตะครุบแก้วด้วยความพยายามอย่างมากที่จะแก้สถานการณ์แต่ก็ดูวุ่นวายและทำให้สถานการณ์แย่ลง
"หนูเจน ให้พนักงานเค้าทำเถอะจ้ะ หน้าที่เค้า" ศิริวรรณบอก
อาร์ทมองเจนยิ้มๆ เจนตีความว่าอาร์ทอายหรือไม่ก็ยิ้มเยาะ เจนมองศิริวรรณที่นั่งยิ้มนิ่งๆ ด้วยความรู้สึกกดดันจนอยากออกไปจากที่นี่
เจนลุกขึ้นไหว้ศิริวรรณ
"หนูขอโทษนะคะ ขอโทษมากๆค่ะ หนูไปนะคะ"
เจนวิ่งออกไป ศิริวรรณกับอาร์ทงง
เจนวิ่งทะเล่อทะล่าออกมาด้วยความรู้สึกหมดหวังและรู้สึกแย่กับตัวเอง เธอเดินไปท่ามกลางผู้คนที่เดินบนถนน สักครู่ อาร์ทก็เอื้อมมือมาจับมือเจน เจนหันมามอง อาร์ทดึงเจนให้หยุดเดิน
เจนรู้สึกผิด "อาร์ท ชั้นขอโทษนะ"
"มานี่"
อาร์ทดึงเจนให้เดินตามเขา
"จะไปไหนอ้ะ"
เด็กเสิร์ฟวางกระทะย่างลงบนเตาก่อนจะเอามันหมูแปะ ควันลอยไปทั่ว เจนกับอาร์ทนั่งอยู่หน้าเตาหมูกระทะ อาร์ทคีบเนื้อมาย่างให้เจน
"กินอย่างงี้ดีกว่า อร่อยกว่าเยอะ" อาร์ทบอก
เจนจ๋อยๆ "แม่นายคงเห็นว่าชั้นแย่มาก ใช้ไม่ได้ เห่ย.....ซุ่มซ่าม ติงต๊อง"
อาร์ทหัวเราะ "คิดได้ไง มาเป็นชุดเลย แม่ไม่ได้คิดอย่างงั้นหรอกน่า"
ศิริวรรณเดินมากับเลขาและผู้ติดตาม เธอเดินมาที่โต๊ะที่เจนกับอาร์ทนั่งอยู่
"นี่น่ะเหรอ บุ๊ปเพ่ต์หมูกระทะที่บอกว่าเจนกับอาร์ทชอบกิน" ศิริวรรณถาม
"แม่ แม่มาทำไมครับ" อาร์ทถาม
"ก็อยากลองกินมั่งน่ะสิ ขอนั่งด้วยนะ" ศิริวรรณหันไปพูดกับผู้ติดตาม "เธอสองคนไปสั่งกินกันเลย ตามสบายนะ"
เลขากับผู้ติดตามเดินไปโต๊ะหลัง
เจนทำตัวไม่ถูกจึงไหว้ขอโทษ
"หนูขอโทษนะคะ ขอโทษนะคะที่เสียมารยาท ขอโทษนะคะ"
"จ้ะ ไม่เป็นไร ไม่ชอบอาหารฝรั่งก็บอกได้ ฉันก็คิดเอาเองว่าเธอน่าจะชอบ เลยเตรียมไว้ต้อนรับแฟนของลูกชาย"
คำว่า “แฟนของลูกชาย” ทำให้เจนกับอาร์ทอึ้งไปด้วยความดีใจที่ศิริวรรณยอมรับในตัวเจน
"หนูขอโทษค่ะ" เจนพูดอะไรไม่ถูก
"ไม่ต้องขอโทษแล้ว ขอโทษอะไรกันมากมาย ชั้นน่ะชอบหนูนะ เท่าที่เล่าเรื่องตัวเองมาก็แสดงว่าเป็นคนขยันขันแข็ง สู้ชีวิต แล้วที่สำคัญ ทำให้นายอาร์ทเห็นคุณค่าของชีวิต"
"ผมบอกแม่แล้ว ว่าเจนน่ารักที่สุด"
"เห็นด้วย นี่ หนูเจน ไม่ต้องกลัวต้องเกรงเรื่องที่ฉันกับอาร์ทรวยหรอกนะ" ศิริวรรณบอก
เจนอึ้งๆ แต่ผ่อนคลายเพราะเริ่มรู้มุกตลกของศิริวรรณแล้ว
"ปรับตัวให้เข้ากับความรวยน่ะ ไม่ยากหรอก ใครๆก็เกรงใจ" ศิริวรรณหัวเราะขำตัวเอง
เจนหัวเราะออกมาบ้าง
"ไหน เค้ากินยังไงไอ้หมูกระทะเนี่ย สอนชั้นหน่อยสิ"
"ก็.......ย่างแบบนี้ค่ะ กลับบ่อยๆ แต่ซี่โครงอย่ากลับบ่อยๆ ไม่สุก ทิ้งไว้จะสุกกำลังดี แล้วก็จิ้มน้ำจิ้ม แล้วถ้าอยากให้เข้าเนื้อแซ่บๆ ก็ย่างซ้ำค่ะ แบบนี้ค่ะ"
"เออๆ อร่อยดีจริงๆแฮะ"
"ลองผักด้วยค่ะ กินคู่กัน แต่อย่ากินเยอะ"
"อ้าว ทำไม"
"ผักมันถูกค่ะ กินเนื้อให้จุกก่อน ค่อยกินผักตาม ถึงจะคุ้มค่ะ" เจนบอกซื่อๆ
ศิริวรรณหัวเราะเสียงดังเพราะขำเจน
ทั้งสามคนกินหมูกระทะกันอย่างสนุกสนานทั้งที่อยู่ในชุดสวยงามหรูหรา
กองการ์ดแต่งงานของวุธกับจ๋าแบบใหม่ถูกแบ่งเป็นกองๆ วางอยู่บนโต๊ะ ดารณีนั่งแยกให้วุธกับจ๋า
"อันนี้ ลูกไปแจกเพื่อนๆ ส่วนของผู้ใหญ่ แม่ไปเองจ้ะ"
"แล้ว........ของเดิมที่ซันทำให้ล่ะคะ เห็นตอนนั้นคุณแม่จะเอาไปแจกญาติๆ" จ๋าถาม
"เปล่า แม่.....ไม่ได้แจก"
จ๋างง วุธนิ่ง
"ใช้ของใหม่ดีกว่า จะได้ไม่ต้องเป็นหนี้บุญคุณใคร" ดารณีบอก
"แต่พิมพ์มาตั้งเยอะนะคะคุณแม่" จ๋าบอก
"แม่ทิ้งไปหมดแล้ว วุธล่ะ ทิ้งไปหรือยัง"
"ทิ้งไปหมดแล้วครับ"
สีหน้าวุธเรียบเฉยมาก ดารณีรู้สึกคล้ายจะโล่งใจแต่ก็ไม่สนิทนัก
"งั้นตามนี้ รีบแจกเถอะลูก เดี๋ยวจะไม่ทัน แล้วบางคนถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องไปเชิญเค้ามานะ"
จ๋ากับวุธนิ่งไป บรรยากาศก่อนแต่งงานที่ควรจะสดชื่นแจ่มใสกลับเต็มไปด้วยความอึดอัดและเครียด
อ่านต่อหน้าที่ 2
ทางเดินแห่งรัก ตอนที่ 13 (ต่อ)
ต้นกล้ากับข้าวหอมเตรียมตัวไปโรงเรียน ส่วนศศิก็แต่งตัวพร้อมไปทำงาน
"วันนี้แม่ต้องไปเช้ามาก ลูกรอคุณพ่อมารับไปส่งโรงเรียนนะ เดี๋ยวคุณพ่อมา แม่ไปละ" ศศิบอกลูกๆ
"ทำไมคุณแม่ไม่ยอมเจอกับคุณพ่อเลยครับ" ต้นกล้าถาม
"คือ....แม่ต้องรีบไปจริงๆน่ะลูก"
"ถึงไม่รีบ คุณแม่ก็ไม่ยอมเจอกับคุณพ่อ"
ศศิถึงกับนั่งลงคุยกับลูก
"คือ.....ตอนนี้ แม่กับคุณพ่อ......”
"โกรธกันใช่ไหมครับ"
"ก็.....ผู้ใหญ่ก็มีบ้างที่ต้องขัดแย้งกันน่ะลูก ต้นกล้าอาจจะยังไม่เข้าใจ"
ต้นกล้านิ่งๆ ข้าวหอมมองตาแป๋ว ศศิกลุ้มใจ
"ป้าสุข คอยดูเด็กๆด้วยนะคะ เดี๋ยวโจจะมารับไปส่งโรงเรียน"
ศศิเปิดประตูรั้วเพื่อจะออกไปทำงานก็เห็นโจจอดรถรออยู่
"อ้าว มานานแล้วยัง ทำไมไม่โทรบอกล่ะ ลูกๆรออยู่แล้ว"
"ศิจะไปเมืองนอกเมื่อไหร่" โจถาม
"เมื่อหย่าเสร็จ ก็จะไปเลย"
โจมองศศิด้วยความน้อยใจและเสียใจ
"ศิ อยากหย่ามากเลยใช่ไหม"
"โจไปคิดมาว่าจะตกลงเรื่องบ้าน เรื่องทรัพย์สินยังไง"
"โจไม่สนหรอก"
"ก็แล้วแต่นะ"
ศศิขึ้นรถแล้วขับออกไป โจเสียใจ
ซันกำลังพรีเซนต์อยู่กลางห้องทำงานของศศิ
"ห้องทำงานของพี่ศิค่ะ ชอบไหมคะ ถ้าพี่ศิต้องการอะไรเพิ่ม บอกได้เลยนะคะ"
"ขอบใจมากนะซัน แต่ที่จริงนั่งรวมๆกันก็ได้"
"ได้ไงคะ พี่ศิเป็นหัวหน้าคนนึงนะคะ"
"ที่จริงก็เหมือนกับพี่มานับหนึ่งใหม่"
"แต่คืนฟอร์มได้อย่างสุดยอด ถ้างานนี้ไม่ได้พี่ศิมาช่วย ซันว่า เราคงไม่ก้าวเร็วขนาดนี้"
"ซัน.....เรื่องไปอเมริกา......”
"พี่ศิอยากไปใช่ไหมคะ พี่ศิคงอยากไปไกลๆจากพี่โจ แล้วแต่พี่ศินะคะ"
"แล้วซันล่ะ ซันไม่อยากไปให้พ้นจาก.....วุธหรือ"
ซันอึ้งไป "ตอนนี้เราก็เหมือนอยู่ไกลกันอย่างที่สุดแล้วค่ะ วุธเค้ากำลังจะแต่งงานกับจ๋า"
ศศิเข้ามาจับมือซันเพื่อปลอบใจ ซันยิ้มฝืนๆ
ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของศศิก็ดังขึ้น
ศศิดูเบอร์โทรศัพท์พอเห็นเบอร์ก็แปลกใจมาก
"อาจารย์ใหญ่โรงเรียนต้นกล้า"
ศศิรับโทรศัพท์
"สวัสดีค่ะ ศศิค่ะ...." ศศิฟัง "ค่ะ.......ต้นกล้า.......ทำอะไรนะคะ"
ศศิตกใจมากๆ ซันมองอย่างสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ศศิฟังโทรศัพท์จากอาจารย์ใหญ่โดยยิ่งฟังก็ยิ่งตกใจ
ในห้องฝ่ายปกครอง ต้นกล้านั่งเหมือนเป็นจำเลยอยู่ระหว่างพ่อกับแม่ โจกับศศิมีสีหน้าตกใจกับการกระทำของต้นกล้า
"ต้นกล้า ทำไมถึงไม่บอกพ่อกับแม่ ว่าต้นกล้าได้เป็นตัวแทนของโรงเรียนไปพูดเรื่อง “เด็กรักสิ่งแวดล้อม” ต่อหน้านักเรียนอื่นๆตั้งหลายโรงเรียนล่ะลูก" ศศิถามลูกชาย
ต้นกล้ามองพ่อกับแม่แต่ยังไม่ตอบ
โจถามบ้าง "เป็นเรื่องที่ต้นกล้าเขียน แล้วชนะการประกวดด้วย แต่ทำไมถึงไม่บอกเรา ต้นกล้าไม่อยากให้พ่อกับแม่ไปหรือลูก"
"อยากครับ" ต้นกล้าตอบ
"แล้วทำไมไม่บอก มันเป็นเรื่องที่น่าภูมิใจมากนะลูก แต่พ่อกับแม่กลับไม่รู้เรื่องเลย"
"ก็.......ต้นกล้าอยากให้คุณพ่อกับคุณแม่ไปด้วยกัน แต่ถ้าบอก คุณพ่อกับคุณแม่ก็ไม่ไปด้วยกันอยู่ดี เลยไม่บอกครับ"
ศศิอึ้งจนถึงขั้นตกใจในความคิดของต้นกล้า ส่วนโจก็พูดไม่ออก
"ต้นกล้า โธ่.....ลูก"
สีหน้าของศศิทำให้ต้นกล้าคิดว่าศศิโกรธ
"คุณแม่โกรธต้นกล้าหรือเปล่าครับ อย่าโกรธเลยนะครับ ต้นกล้าไม่อยากไปอยู่ที่อื่น" ต้นกล้าบอก
"ต้นกล้า ทำไมลูกพูดอย่างนั้น" ศศิถาม
"ก็คุณแม่โกรธคุณพ่อมาก จนคุณพ่อต้องออกไปอยู่ที่อื่น คุณแม่อย่าโกรธต้นกล้านะครับ .......ต้นกล้า.......ขอโทษนะครับคุณแม่"
ศศิรู้สึกแทบขาดใจ
โจเดินมาที่รถ พอมาถึงรถเขาก็ยืนนิ่งๆ ด้วยความรู้สึกเสียใจและกังวลจากเรื่องต้นกล้า ศศิเดินออกมาจากบ้านแล้วตรงมาหา
"โจ อย่าเพิ่งไปได้ไหม ......โจ อยู่กับลูกก่อนนะ" ศศิบอก
"ได้สิ โจก็อยากอยู่ ขอบใจนะศิ"
ทั้งสองคนมองหน้ากันด้วยความรู้สึกว่าปัญหาของตัวเองคล้ายจะเลือนลางไป เพราะปัญหาใหม่ของลูกที่เกิดจากพ่อแม่
"โจ ศิรู้สึกแย่จริงๆ ศิไม่นึกเลยว่าเรื่องของเรา จะทำให้ลูกรู้สึกอย่างนั้น ศิผิดใช่ไหม เป็นแม่ที่แย่มากเลย แย่มากๆ"
ศศิร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น โจเข้ามาใกล้แล้วโอบศศิอย่างปลอบโยน
"ไม่หรอก ไม่ใช่อย่างนั้นศิ.......โจสิผิด ที่ครอบครัวเราต้องมาถึงจุดนี้ก็เพราะโจ เพราะความประมาทของโจเอง...... ทุกอย่างเลยพังไปหมด"
ศศิส่ายหน้าเพราะเธอไม่คิดจะโทษโจขนาดนั้น แต่ศศิก็พูดไม่ออกได้แต่น้ำตาไหลด้วยความเสียใจ โจโอบไหล่ศิ ทั้งคู่แบ่งปันความทุกข์และให้กำลังใจกันและกัน
สักครู่ ศศิก็พยายามหยุดร้องไห้จนได้
"เราไปหาลูกกันนะ" โจชวน
ศศิพยักหน้า โจยิ้มออก
"ทุกอย่างจะดีขึ้น เราจะช่วยกันนะ"
ศศิพยักหน้าอีกครั้งแล้วยิ้มออกมาได้เมื่อได้กำลังใจจากโจ แล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าไปในบ้าน
โจกับศศิเดินกลับเข้ามาในบ้าน ต้นกล้ากับข้าวหอมมองพ่อกับแม่
"คุณพ่อ........ยังไม่กลับเหรอครับ" ต้นกล้าถาม
"คุณพ่อจะอยู่กินข้าวกับเราจ้ะ" ศศิบอก
ข้าวหอมร้องออกมา "ไชโย ดีใจจังเลย"
ข้าวหอมวิ่งมากอดโจ โจอุ้มลูกสาวขึ้นมา
"คุณพ่อขา คุณพ่อทำหมูใส่ขนมปังให้ข้าวหอมกินได้ไหมคะ"
"หมูใส่ขนมปัง" โจงง "เป็นไงลูก"
"ที่คุณพ่อเคยทำไงคะ ที่มีหมู มีขนมปังกรอบๆ อร๊อย อร่อย ข้าวหอมอยากกิน"
โจนึกออก "อ๋อ เค้าเรียกว่าทงคัตสึ ค่ะลูก ข้าวหอมชอบเหรอ เดี๋ยวพ่อทำให้"
แล้วโจก็มองศศิด้วยความไม่แน่ใจว่าจะไปได้ไกลขนาดไหน
"เอ่อ ศิ โจทำได้ไหมจ๊ะ" โจถาม
"ได้สิ แต่ไม่รู้มีเครื่องปรุงครบหรือเปล่า เดี๋ยวศิดูให้"
"โจไปดูเองจ้ะ"
"งั้นข้าวหอมจะทำนมเย็นสีชมพูให้คุณพ่อเองค่ะ"
"ไม่ต้องลูก เดี๋ยวแก้วแตกอีก" ศศิบอก
โจจ๋อย "ไม่เป็นไรลูก ข้าวหอม"
"เดี๋ยวแม่ทำให้คุณพ่อเอง"
ศศิเดินไปที่ตู้เย็นก่อนจะหยิบนมและน้ำหวาน โจเดินมาหยิบของทำทงคัตสึ ทั้งคู่ต่างทำสิ่งที่ตัวเองต้องทำใกล้ๆกัน
โจตอกไข่ หั่นหมู แล้วตั้งกระทะ ลูกๆมายืนดูพ่อทำอาหารด้วยความดีใจ โจยิ้มอย่างมีความสุขที่ได้อยู่กับครอบครัว ศศิยื่นนมเย็นสีชมพูมาใกล้ๆโจ โจรับไปดื่ม ศศิต้อนลูกๆไปที่โถงแล้วให้ลูกๆทำการบ้าน อ่านหนังสือ โจมองลูกๆและศศิอย่างมีความสุขแต่เขาก็ยังรู้สึกว่ามีเมฆหมอกบางๆ ครอบคลุมอยู่
เจนในมาดใหม่ใส่ชุดแบรนด์เนมสวยๆ หรู มีรสนิยมเดินเข้ามาในร้านจูดี้ อ้อม ซัน จูดี้ ตบมือรัวๆ
"โอ้โห น้องคนเล็กของเรา ดูดีเก๋กู๊ดมากๆ" อ้อมชม
"สวยๆแต่งตัวอย่างนี้สวยมากเลยเจน" ซันชื่นชม
"ขอบคุณค่ะพี่อ้อม พี่ซัน ที่จริงอ้อมไม่ได้เลือกชุดเองหรอกค่ะ สไตล์ลิสต์ที่ห้างเค้าเลือกให้ อิอิ" เจนบอก
"แล้วเป็นไงบ้าง ชีวิตใหม่ซินเดอเรลล่า" อ้อมถาม
เจนหัวเราะคิกคัก "ก็กำลังปรับตัวค่ะพี่ ต้องไปเรียนการทำงานกับแม่อาร์ทค่ะ แม่อาร์ทจะให้เจนทำงานช่วยคุณแม่ดูแลห้างค่ะ" เจนขำ "แผนกสินค้านำเข้าด้วยนะคะ"
"เลิศมากเลยเจน ทีนี้ก็ได้อยู่ห้างทั้งวัน อยู่แบบได้เงินด้วยนะ ไม่เสียเงินอย่างเมื่อก่อนแล้ว"
"นึกๆดูแล้วตลกดีนะคะ เคยเป็นลูกค้าเค้าดี๊ดี" เจนบอก
"แต่น้องๆย้ายออกไปหมดเลย พี่จูดี้คิดถึงทุกคนเลยนะคะ เมื่อก่อนเจอกันทุกวัน" จูดี้ว่า
"แต่พวกเราจะมาหาพี่จูดี้บ่อยๆค่ะ ที่นี่เป็นสโมสรของพวกเรา" อ้อมบอก
"จริงนะคะ......ดีใจจัง........ นี่ก็มากันเกือบครบ ขาดคุณศิคนเดียว เป็นไงมั่งแล้วก็ไม่รู้ เรื่องทางบ้านน่ะค่ะ"
"ตอนนี้พี่ศิต้องดูแลลูกๆใกล้ชิด ลูกๆเริ่มมีเอฟเฟ็คที่พ่อแม่แยกกันอยู่แล้วค่ะพี่จูดี้" ซันเล่า
"นั่นไง พี่ว่าแล้ว แต่คุณศิน่าจะเอาอยู่ คุณศิเค้าเก่งออก"
"ตอนนี้ก็เลยหนักทั้งที่บ้าน ที่ทำงานเลย ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง พี่ศิอาจจะไปอยู่อเมริกา อยู่ที่บริษัททางโน้น" ซันบอก
"จะเลิกกะพี่โจเด็ดขาดเลยเหรอ" อ้อมถาม
"ก็คงงั้น" ซันบอก
อ้อมถามต่อ "แล้วซันล่ะ เป็นไง"
"ก็ทำงาน ทำเยอะๆ พอเหนื่อยๆก็ลืมๆอะไรต่ออะไรได้เป็นพักๆ" ซันบอก
อ้อมเห็นใจ "ไหวไหม ไหวนะซัน"
ซันพยักหน้าทั้งที่จริงไม่ค่อยไหว อ้อมดูออกจึงเข้ามาใกล้ๆ แล้วกอดซัน
"ส่งพลัง ส่งพลัง ขอให้เพื่อนมีพลังมากมาย.....”
ซันขำอ้อม "อะไรของแก ถึงมาส่งพลังให้"
"ก็แกจะได้ไปงานแต่งงานวุธเค้าอย่างมีพลังไงล่ะ" อ้อมบอก
"งานแต่งงานวุธ.....”
"อ้าว เค้าไม่ได้ส่งการ์ดให้แกเหรอ" อ้อมถาม
"เปล่า เค้าส่งให้แกเหรอ"
อ้อมตอบอย่างมีพิรุธ "เปล่า ไม่ได้ส่ง"
ซันรู้ทัน "ขอดูหน่อย"
"อย่าเลย อุ๊บ"
"นั่นไง ไหนบอกไม่ได้ส่ง เอามาดูซิ"
อ้อมกอดกระเป๋าแน่น
"อ้อม มันไม่เจ็บไปกว่านี้แล้วน่า" ซันบอก
"ชั้นไม่ได้เอามา"
"แกโกหกไม่เก่งเลยอ้อม"
อ้อมจำเป็นต้องหยิบออกมาส่งให้ซันดู เจนกับจูดี้ชะโงกดู
"อ้าว นี่ไม่ใช่การ์ดที่พี่ซันให้อาร์ทออกแบบนี่นา" เจนบอก
"เค้าคงไม่อยากให้มีอะไรเกี่ยวข้องกับพี่แล้ว ดีแล้วล่ะ" ซันว่า
"แกจะดูทำไม" อ้อมถาม
ซันอ่านการ์ดนิ่งๆ อย่างเจ็บช้ำ "ก็ดูให้มันแน่ชัดว่า มันจบจริงๆ"
ทุกคนนิ่งกันไปหมด เจนกับอ้อมจับมือซันไว้เพื่อให้กำลังใจ
จ๋ามาหาวุธที่ออฟฟิศเพราะนัดกันเพื่อจะไปแจกการ์ด วุธเก็บของ
"วุธ ทำงานเสร็จหรือยังจ๊ะ เรานัดผู้ใหญ่ไว้ตอนหกโมงครึ่ง" จ๋าถาม
"อีกแป๊บเดียว ขอไปดูงานข้างบนนิดเดียว แล้วไปกันได้เลย"
จ๋าพยักหน้า วุธวิ่งขึ้นไปข้างบน จ๋ามานั่งรอที่โซฟาก่อนจะหยิบการ์ดจากกล่องมาเช็คความเรียบร้อย จ๋าเห็นว่าที่ซองมีรอยเขียนดินสอเป็นหมายเลขช่วยจำ
"อุ๊ย ลืมลบ"
จ๋าเดินไปหายางลบบนโต๊ะทำงานของวุธแล้วเห็นกล่องเลยเปิดหาของ แต่ก็เจอการ์ดที่ซันทำไว้ซึ่งวุธเก็บไว้ทั้งๆที่บอกว่าทิ้งไปแล้ว จ๋าหยิบขึ้นมาดู วุธเดินลงมาพอดี
"ไปได้แล้วจ๋า"
วุธเห็นการ์ดในมือจ๋า
"วุธบอกว่าทิ้งไปแล้ว แต่วุธยังเก็บไว้นี่" จ๋าพูด
วุธไม่รู้จะแก้ตัวยังไง
จ๋าเอ่ยถาม "ยังมีอะไรที่วุธยังเก็บไว้อีกหรือเปล่า"
วุธเดินมาดึงการ์ดจากมือจ๋า
"ถ้ามันทำให้จ๋าไม่สบายใจ ก็ทิ้งไปเถอะ"
วุธเดินไปทิ้งการ์ดลงถังขยะ เขามองครู่หนึ่งแล้วเงยหน้ามองจ๋าพร้อมทั้งยิ้มให้ แต่เป็นการยิ้มแค่ปากแต่ตาว่างเปล่า
"ทีนี้ไปกันได้หรือยัง" วุธถาม
อ่านต่อหน้าที่ 3
ทางเดินแห่งรัก ตอนที่ 13 (ต่อ)
โจทำงานอยู่กับ NOTEBOOK โดยโทรศัพท์คุยกับต้นกล้าไปด้วย
"พ่อโทรมาเช็คกับต้นกล้าว่า แน่ใจนะว่าทางโรงเรียนไม่ได้มีงานอะไรที่ต้นกล้าไม่ได้บอกพ่อกับแม่อีก"
ต้ากล้าคุยโทรศัพท์กับโจอยู่ที่บ้านศศิ
"ไม่มีครับคุณพ่อ ......ต้นกล้าสัญญาครับ ถ้ามีต้นกล้าจะบอก"
"ดีมากครับลูก เออ แล้วคุณแม่ทำอะไรอยู่ครับ"
ศศิที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ต้นกล้ากำลังเก็บของบนโต๊ะ
"อยู่ตรงนี้ครับ" ต้นกล้าส่งโทรศัพท์ให้ศศิ "คุณแม่ครับ คุณพ่อจะพูดด้วย"
"เดี๋ยวต้นกล้า ไม่ต้องไปกวนแม่เค้า"
ศศิรับโทรศัพท์มาพูด
"ฮัลโหล โจ.....”
"เอ้อ โจคุยกับต้นกล้าเรื่องไม่ให้ปิดพ่อกับแม่อีก ไม่ว่าจะอะไรทั้งนั้น ขอให้บอกได้ทุกเรื่อง"
ศศิเดินห่างลูกๆออกมา
"ขอบใจมากนะโจ"
"ไม่ต้องขอบใจหรอก ต้นกล้าเป็นลูกเรานะ แกโตเร็วจริงๆ"
"ศิรู้ว่าต้นกล้าโตเกินตัว แต่ไม่นึกว่าจะโตขนาดนี้"
"โจว่าคงจะมีอะไรให้เราเซอร์ไพรซ์อีกเยอะเลยล่ะ"
ทั้งสองคนหัวเราะให้กัน
"โจ ถ้าโจจะมาบ้าน โจก็.........”
เสียงกริ่งประตูดังขึ้น
"แป๊บนะศิ โจขอกระดาษมาปริ้นท์งาน เค้าคงเอามาให้"
โจเดินไปเปิดประตูก็เห็นว่าเป็นแพท
"แพท"
ศศิได้ยิน
แพทพูด "สวัสดีค่ะพี่โจ ทำอะไรอยู่คะ"
"โจมีธุระแล้ว งั้นศิไม่กวนนะ"
ศศิวางหู
"เดี๋ยว ศิ เดี๋ยวก่อน"
โจถามแพท
"แพทมาทำไมเนี่ย"
แพทแทรกตัวเข้ามาในห้อง โจเดินตาม
"ก็มาหาพี่โจน่ะสิคะ"
"อย่าเลยแพท เอ่อ มีอะไรก็ไปข้างล่าง ลงไปก่อนเดี๋ยวพี่ตามไป"
"ทำไมพี่โจถึงรังเกียจแพท"
"ไม่ใช่ แต่มันไม่เหมาะ"
"ไม่เหมาะยังไงคะ เพราะพี่กำลังคุยกับพี่ศศิงั้นเหรอคะ"
"ใช่"
"แพทไม่เข้าใจ ทำไมพี่โจยังยุ่งกับพี่ศิอยู่อีก พี่ศิเค้าเลิกกับพี่โจแล้ว เค้าไล่พี่โจออกจากบ้าน"
โจมองแพทแล้วก็ตกใจที่เห็นตัวตนอีกด้านหนึ่งของแพท
"แพทต่างหาก ที่อยู่กับพี่โจตลอดเวลา ทำไมพี่โจไม่ยอมรับแพท........ พี่โจคะ แพทรักพี่โจ รักมาตลอด"
แพทเข้ามากอดโจ โจดันตัวแพทออกอย่างจริงจัง
"แพทอย่าทำอย่างนี้"
"ทำไมพี่โจเปลี่ยนไป เราเคยสนุกด้วยกัน ทั้งทำงาน ทั้งไปเที่ยวด้วยกัน พี่โจชอบแพท แพทรู้"
"แพท ถ้าพี่เคยทำอะไรให้แพทเข้าใจผิด ว่าพี่ชอบแพทเกินเพื่อนร่วมงาน.....พี่ขอโทษ พี่ไม่เคยคิดแบบนั้นเลย"
แพทไม่เชื่อ
"ไม่จริง พี่โจโกหก นี่แพทนะคะ พี่โจ...พี่โจจะบอกว่า พี่โจไม่รักแพท เพราะยังรักเมียเฉิ่มๆของพี่อยู่เหรอคะ"
โจโกรธจึงเดินไปเปิดประตูห้องเพื่อให้แพทออกไป
"ไปเถอะแพท"
แล้วโจก็ปิดประตูใส่หน้าแพท
แพทโดนปิดประตูใส่หน้าก็ช็อคจนตัวสั่นระริก แพทหันหลังด้วยอาการที่โกรธราวไฟเผา เธอมีสายตาอาฆาตรุนแรงพร้อมทำลายทุกอย่าง
ศศิเข้ามาถึงห้องทำงานก่อนจะคิดและตัดสินใจอะไรบางอย่าง แล้วเธอก็ตัดสินใจจะออกไปหาซัน แต่ซันเปิดประตูเข้ามาพอดี
"ซัน พี่กำลังจะไปหาเลย มีเรื่องจะพูดด้วย" ศศิบอก
"ซันก็เหมือนกันค่ะพี่ศิ"
ศศิกับซันพูดพร้อมกัน "เรื่องไปอเมริกา !!”
ทั้งคู่หยุดชะงักพร้อมกันด้วยอาการแปลกใจ
"อ้าว......เรื่องเดียวกัน......ซันมีอะไรจ๊ะ" ศศิถาม
"พี่ศิก่อนแล้วกันค่ะ"
"พี่คิดว่า พี่คงไม่ไปอเมริกาแล้ว" ศศิบอก
"ทำไมล่ะคะ"
"พี่คิดว่า พี่น่าจะอยู่ที่นี่ ถ้าพี่ไปแล้วเอาลูกๆไปด้วย โจคง...เสียใจ"
"พี่ศิ.......ห่วงพี่โจเหรอคะ ไม่โกรธพี่โจแล้วเหรอคะ"
ศศิครุ่นคิดแล้วลำดับความรู้สึกของตัวเอง "โกรธเหรอ.....ก็โกรธนะ แต่มันมีอะไรที่อยู่เหนือความโกรธอยู่อย่างหนึ่ง"
"อะไรคะพี่"
"ความรัก ความเป็นเพื่อน ที่เวลามีความทุกข์ มีปัญหาแล้วเราอยู่เคียงข้างกัน โจเค้าเป็นอย่างนั้น"
ซันมองศศิอย่างทึ่งในความคิดที่งดงามของเธอ
"ซันรู้มั๊ย เมื่อคืน แพทไปหาโจ" ศศิบอก
ซันโมโหแพท "ฮะ ยายคนนี้ มัน....มัน.....”
ศศิจับมือซัน "แต่พี่ไม่โกรธเลย พี่ถามตัวเองว่า ความผิดของโจกับความรักของเรา อย่างไหนที่มีค่าสำหรับพี่มากกว่ากัน"
"แล้วพี่ศิ ตอบตัวเองว่ายังไงคะ"
"ความรักจ้ะ ความรักมีค่าเกินกว่าจะให้ความโกรธ ความเกลียดมาทำลายความรักลงไป"
"ซันดีใจกับพี่ศิมากๆเลยค่ะ"
"แล้วซันล่ะจ๊ะ เรื่องความรักของซัน ทำไมล่ะ มันไม่ดีขึ้นเลยหรือ"
"ทีแรกซันคิดว่า ซันไหว ขอแค่ไม่ต้องเจอกับเค้า ซันก็คงจะอยู่ได้ แต่พอซันเห็นแค่การ์ดแต่งงานของเค้า ซันก็.......ไม่ไหวจริงๆค่ะพี่ศิ ซันคิดว่าขอไปไกลๆ ไม่ต้องรู้ ไม่ต้องได้ยินเรื่องวุธอีกต่อไป"
ศศิสงสารซัน
"ถ้าซันตัดสินใจแล้ว พี่ก็ขอให้กำลังใจนะน้องนะ"
"ถ้างั้น ซันจะไปบอกบอส......ขอบคุณนะคะพี่ศิ" ซันพูด
พักเที่ยง พนักงานทยอยออกจากบริษัท
พนักงานชายคนหนึ่งเดินมาถาม "พี่วุธ ไม่ไปทานข้าวเหรอครับ"
"ไม่ล่ะ ไม่หิว ไปเถอะ"
วุธยังนั่งทำงานต่อไป จ๋าเดินเข้ามา วุธงงเล็กน้อย
"จ๋า.......มานี่มีอะไรหรือเปล่า เรานัดกันไปไหนหรือเปล่า"
จ๋านิ่งไปนิดหนึ่งเพราะคิดอะไรบางอย่าง
"ก็วันนี้วันเกิดจ๋า เรานัดไปกินข้าว ไปทำบุญกัน วุธลืมเหรอ"
วุธลุกขึ้นด้วยความรู้สึกผิดมากๆ
"ลืมจริงๆ ขอโทษที งั้นไปเลย ทิ้งงานไว้ก่อน"
วุธหยิบข้าวของติดตัวอย่างรวดเร็ว จ๋ามองวุธอย่างเจ็บๆ แต่วุธพยายามทำร่าเริง
"ไปเลยมั๊ย จ๋าอยากกินอะไรฉลองวันเกิด อาหารญี่ปุ่นชุดใหญ่เลย ไอ้ปลาแพงๆที่คำละ 6-7 ร้อยน่ะ ไปๆ"
วุธเดินพาจ๋าออกมานอกบริษัท
วุธเดินออกมา จ๋าตามมาดึงแขนวุธไว้
"วุธไม่ต้องไปหรอก วันนี้ไม่ใช่วันเกิดจ๋า"
"อ้าว แล้วทำไมจ๋าบอกว่า.......”
"มันไม่ได้สำคัญที่จ๋าบอกอะไรหรอก มันสำคัญที่ว่า วุธไม่เคยจำอะไรเกี่ยวกับจ๋าได้เลย"
วุธนิ่งด้วยความรู้สึกเสียใจ
"แล้วจ๋าก็ไม่ได้ชอบอาหารญี่ปุ่นเลย" จ๋าบอก
"แล้วทำไมจ๋าไม่บอกวุธ"
"จ๋าก็อยากให้วุธจำได้ เหมือนที่วุธจำได้ว่าซันแพ้กุ้ง จ๋าเชื่อว่า วุธจำได้เพราะวุธใส่ใจ ไม่ใช่เพราะซันบอก"
"จ๋า....จ๋าอย่า อย่าคิดมากเลย วุธ......เอ่อ"
วุธหาคำอธิบายไม่ได้จึงได้แต่มองจ๋าด้วยความเสียใจในการกระทำของตัวเอง
"จ๋า ขอโทษนะ วุธจะพยายามทำให้ดีกว่านี้"
จ๋ารู้สึกเจ็บเหลือเกิน "การใส่ใจใครสักคน นี่ต้องใช้ความพยายามเหรอ"
"แล้วจ๋าจะให้วุธทำยังไง บอกมา วุธจะทำ"
"ถ้าจ๋าบอกให้วุธ........รักจ๋า.........วุธจะทำได้ไหม"
วุธนิ่งเพราะเขาไม่ใช่คนที่จะตอบอะไรเพื่อแก้ตัวและคำถามของจ๋าก็ปิดทางที่จะตอบอย่างอื่น วุธไม่อาจโกหกได้แต่ก็ไม่สามารถจะพูดความจริงได้เช่นกัน
จ๋าถามย้ำ "วุธทำไม่ได้ใช่ไหม วุธรักจ๋าไม่ได้ใช่ไหม"
"จ๋า อย่าให้วุธตอบเลย"
การไม่ตอบของวุธกลายเป็นคำตอบที่เจ็บปวดที่สุด
"งั้น....จ๋าไปนะ.....เราอย่าทรมานกันต่อไปเลย" จ๋าบอก
"จ๋า......จ๋าจะไปง่ายๆอย่างนี้เลยเหรอ แล้วเรื่อง.....”
"เรื่องแต่งงานเหรอ เราจะแต่งงานกันไปเพื่ออะไรล่ะวุธ"
จ๋าจะเดินไป วุธพูดตามหลัง
"จ๋า เดี๋ยวก่อน วุธ......วุธขอโทษ ขอโทษนะจ๋า"
จ๋าไม่หันกลับไปมอง เธอพยายามไม่ร้องไห้ขณะเดินจากไป วุธยืนนิ่งเพราะชีวิตเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว โดยไม่ทันตั้งตัว
อ่านต่อหน้าที่ 4
ทางเดินแห่งรัก ตอนที่ 13 (ต่อ)
ศศิกำลังทำงาน เธอลุกขึ้นเดินไปหยิบเอกสาร ประตูห้องเปิดออก ศศิหันมาเห็นก็ตกใจเพราะคนที่เข้ามาคือแพท
"มีธุระอะไร" ศศิถาม
"พี่ศิกำลังเล่นเกมอะไร คิดว่าตัวเองฉลาดมากนักเหรอ" แพทว่า
"อะไรนะ"
"พี่ศิทำอะไร เลิกกับพี่โจแล้ว ทำไมยังไม่ยอมปล่อยเค้า ยังมายุ่งวุ่นวายอยู่กับเค้าทำไม พอได้แล้ว"
"เธอพูดอะไร ชั้นไม่เข้าใจ เธอต่างหากที่ยุ่งอยู่กับเค้า เมื่อคืน เธอก็อยู่กับโจไม่ใช่เหรอ"
แพทโดนจี้จุดเดือด
"พี่โจเค้าไล่แพท คนอย่างแพทไม่เคยมีใครปฏิเสธ เป็นเพราะพี่ศิใช้ความเป็น “เมียเก่า” ของพี่ รู้ไหมว่ามันทุเรศ"
"เธอบ้าไปแล้วแพท"
"ใช่ แพทบ้า แพทรักพี่โจ รักมาก แล้วก็ไม่ได้รักแบบพี่ศิ ที่หึงหวงเหมือนคนบ้า แค่เห็นว่าแพทอยู่กับพี่โจ ก็คิดว่ามีอะไรกัน หึงเป็นบ้าเป็นบอ ไล่เค้าออกจากบ้าน โง่ที่สุด คนอย่างพี่ศิน่ะไม่เหมาะกับพี่โจหรอก"
ซันเดินเข้ามา แพทหันขวับไปมองด้วยความรู้สึกเกลียดซันด้วย
"นี่ก็อีกคน จะมาทำอะไรชั้นเหรอ" แพทว่า
"เธอมาทำอะไรที่นี่ เธอทำลายชีวิตพี่ศิยังไม่พออีกหรือ พอเสียทีเถอะแพท มันบาปมากนะ" ซันบอก
แพทกรี๊ด "ไม่ต้องมาสั่งสอนชั้น เธอมันก็แค่คนขี้แพ้ ทำเป็นเก่งซะเหลือเกิน แต่ก็ไปแอบรักวุธ แต่เค้าไม่รักเธอ เค้ากำลังจะแต่งงานกับจ๋า"
แพทชี้หน้าศศิกับซัน
"ทั้งพี่ศิ ทั้งเธอ มันเป็นคนขี้แพ้.... คนโง่"
แพทรู้สึกลึกๆว่าที่จริงนั้นคนแพ้คือเธอแต่ความโกรธแค้นทำให้ยืนอยู่ได้ แต่แพทก็ตัวสั่นและน้ำตาจะไหล
"แพ้ คนขี้แพ้ โง่ โง่สิ้นดี" แพทคร่ำครวญ
ซันและศศิเห็นอาการของแพทแล้วจากความโกรธทั้งสองก็เริ่มมีความเวทนาสงสาร
"เหนื่อยไหมแพท" ซันถาม
แพทหยุด มองศศิและซัน
ทั้งสองคนมองแพทอย่างเวทนา
"พอเถอะนะแพท อย่าทำร้ายตัวเองอีต่อไปเลย"ศศิบอก
แพทเจ็บ เมื่อเจอการโต้ตอบที่นิ่งและเหนือกว่า
ความจริงที่ว่า โจไม่ได้รักตัวเอง และซันก็เก่งกว่า นั่นคือ แพทเป็นคนแพ้
แพทร้องไห้ แล้ววิ่งออกไป
ศศิกับซันยืนมองตาม
โจเดินเข้ามาในบ้านที่ศศิรออยู่แล้ว โจมีทีท่ากังวลและหวาดหวั่นอยู่ข้างใน ศศิเดินมาหา ทั้งสองเดินมาเจอกันตรงกลางบ้าน
"ศิ มีอะไรเหรอ ถึงให้โจมาหา"
"ศิ อยากคุยกับโจ......”
โจรีบพูดแทรก "เรื่องอะไร เรื่องหย่าใช่ไหม ศิจะไปเมืองนอกแล้วเหรอ โจขอได้ไหม ขอว่า.....อย่าเพิ่งหย่าได้ไหมศิ โจยังไม่พร้อม"
"โจ ศิไม่ไปอเมริกาแล้ว"
โจนิ่งแต่ยังไม่เข้าใจ
"ไม่ไปแล้ว หมายถึง จะไม่ไปตลอดไปเลยใช่ไหม หรือจะไปทีหลัง" โจถาม
"ไม่ไปจ้ะ จะอยู่ที่นี่" ศศิบอก
"ถ้าศิไม่ไป ก็ไม่ต้องหย่านะ"
"จ้ะ ไม่ต้องหย่าแล้ว"
โจดีใจที่เริ่มเห็นท่าทีของศศิไม่เคร่งเครียด ไม่โกรธ และดูละมุนละไมขึ้น
"ศิ.......โจ........อยากกลับบ้าน"
ศศิพยักหน้า โจดีใจจนแทบกระโดดแต่ไม่มั่นใจว่าตัวเองเข้าใจถูกหรือเปล่า เขาค่อยๆเดินมาหาศศิใกล้จนค่อยๆเอื้อมมือมาจับมือศศิได้
"โจกลับบ้านได้แล้วใช่ไหม" โจถามย้ำ
"ใช่จ้ะ" ศศิตอบ
โจเช็คให้แน่ใจ "คือถ้าโจกลับมาแล้ว ศิก็อยู่บ้านกับโจใช่ไหม"
"ก็ใช่น่ะสิ"
โจกอดศิด้วยความดีใจที่ได้ของรักกลับคืน โจดีใจ โล่งใจอย่างประมาณมิได้ สักครู่ โจก็คลายกอดก่อนจะจับไหล่ศศิแล้วมองเธอด้วยความรัก ความขอบใจ และซาบซึ้งใจ
"ศิ......โจสัญญาว่า"
ศิมองหน้าโจคล้ายจะถามว่าจะสัญญาอีกแล้วเหรอ โจมองสายตานั้นออกก็รู้ตัว
"โจไม่สัญญาแล้ว โจจะทำให้ศิดูว่าโจรักศิ รักลูก รักครอบครัวของเราแค่ไหน"
ศศิยิ้มโดยไม่คาดคั้นคำสัญญาใดๆทั้งนั้น
"ไม่ต้องสัญญาหรอกโจ ขอแค่โจทนความขี้หึงของศิได้ก็พอแล้ว"
โจหัวเราะออกมาด้วยความโล่งใจ ทั้งสองกอดกันแล้วถ่ายทอดความรัก ความเข้าใจ ของคนที่ผ่านความสุขความทุกข์มาด้วยกันจนไม่ต้องพูดอะไรกันมากก็เข้าใจกัน
บ้านใหม่ซันเก็บของเรียบกริบ เฟอร์นิเจอร์ถูกคลุมผ้าขาวแบบที่จะเตรียมปิดบ้าน ซันยกเครื่องดื่มมาวางที่โต๊ะที่คลุมผ้าขาวไว้ เพื่อนๆ หยิบมาคนละแก้วเพื่อจะดื่มอวยพรให้ซัน
ศศิ อ้อม และเจนพูดพร้อมกัน "ขอให้โชคดี"
"ขอบคุณทุกคนนะ"
"ย้ายมายังไม่ทันจัดของเลย ก็ต้องเก็บของซะแล้ว" อ้อมบอก
"ทำไมพี่ซันต้องรีบไปก่อนกำหนดด้วย ไม่ทันได้เลี้ยงส่งเลย น่าจะเลี้ยงใหญ่กันให้สนุกลืมโลกก่อนไป เจนจัดให้เอง"
"จ้า คุณนายเศรษฐีใหญ่ พี่ซันเค้าจะมีแก่ใจสนุกสนานได้ยังไง เค้าอกหัก อุ๊ปส์ ขอโทษๆ ไม่เอาไม่พูด"
"ไม่ทันแล้วอ้อม" ศศิหันไปหาซัน "ซัน.......พี่ว่า ซันก็รีบไปจริงๆน่ะแหล่ะ ใจหายเลย เคยเจอกันแทบทุกวัน"
"ให้ซันไปดีกว่าค่ะ ขืนอยู่แล้วต้องรับรู้อะไร อาจจะ.......ทนไม่ไหว"
ทุกคนมองซันด้วยความห่วงใย อ้อมโอบไหล่ซันอย่างปลอบโยน เจนก็จับมือซันเพื่อให้กำลังใจ
"น่าอายเนอะ ที่ต้องหนีไปอย่างนี้" ซันว่า
"ไม่หรอกซัน ซันชนะใจตัวเอง อ้อมว่า ซันกล้าหาญที่สุด เข้มแข็งที่สุดเลย เก่งมากๆเพื่อน" อ้อมชม
"ไม่หรอกอ้อม เราแค่ทำในสิ่งที่ถูกต้องเท่านั้นเอง ไม่ได้เก่งอะไร"
"แต่ซันเลือกที่จะไม่ทำร้ายคนอื่น เพื่อให้ตัวเองได้ในสิ่งที่ต้องการ พี่นับถือหัวใจของซัน พี่เองคงทำไม่ได้" ศศิบอก
ทุกคนซึมไปอีก
เจนจะร้องไห้ "แต่เจนไม่อยากให้พี่ซันไปอ้ะ !”
ซันหันไปโอบเจนแล้วพยายามทำตลกกลบเกลื่อนเพราะไม่อยากให้เพื่อนเศร้า
"งั้นคุณนายเศรษฐีก็บินด้วยเครื่องบินส่วนตัวไปเยี่ยมพี่ที่อเมริกาบ่อยๆสิ"
ทุกคนขำเพราะอยากให้บรรยากาศการล่ำลาไม่ซึมเศร้า แต่ลึกๆ แล้วเพื่อนรักทั้งสี่ต่างก็รู้ว่าการได้อยู่พร้อมๆกันสี่คนแบบนี้ใกล้จะหมดเวลาแล้ว
รถคันยาวใหญ่เว่อร์ของเจนจอดรออยู่หน้าบ้านซัน คนขับรถนั่งรออยู่ที่ตำแหน่งคนขับ สาวๆทั้ง 4 เดินออกมา
"โอ้โห นี่รถยายเจนเหรอ เพิ่งเห็น" ซันอึ้งๆ
"ใช่ เดี๋ยวนี้จะไปไหนด้วยกัน ยายเจนเค้าจะบังคับให้ใช้ยานอวกาศลำนี้ สบายไปเลย" อ้อมบอก
"พี่อ้อมอ้ะ เจนเขินนะ......... แต่เจนจะมารับพี่ซันไปส่งสนามบินนะ ห้ามไปเอง" เจนบอก
"จ้า ขับไปส่งถึงอเมริกาเลยก็ได้" ซันว่า
"เอ้าไปได้แล้วสาวๆ ไปๆขึ้นรถไฟของยายเจนกัน" ศศิแซว
อ้อม เจน และศศิขึ้นรถ ซันโบกมือลา ซันยืนมองรถจนเคลื่อนลับตาไป เธอหันมามองบ้านเหมือนจะอำลา
สักครู่ เมื่อหันมาอีกทางซันก็ชะงักเพราะเห็นวุธยืนมองเธออยู่ วุธเดินเข้ามาหา
"วุธ"
วุธดีใจ "ซัน.....”
"เราบอกวุธแล้วว่าอย่ามาเจอกันอีกไงล่ะ"
"ซัน เรามีเรื่องจะบอกซัน"
"พอแล้ว เราไม่ต้องการรู้เรื่องอะไรของวุธอีกแล้ว........ เรากำลังจะไปจากที่นี่ จะไปมีชีวิตที่ดีกว่านี้ และจะไม่กลับมาอีก"
วุธชะงักและสะเทือนในคำพูดตัดบทของซัน
"ซันจะไปไหน"
"ไปที่ที่ไม่มีวุธไงล่ะ....” ซันบอก
"ซัน ซันฟังเราบ้าง"
"ถ้ายังพอมีความเห็นใจกันบ้าง ไปให้พ้นได้ไหม จบกันเสียที"
ซันวิ่งเข้าไปในตัวบ้านโดยทิ้งวุธให้ยืนนิ่งเพราะเสียใจในคำพูดที่รุนแรงของซัน
ซันยืนพิงประตูบ้านด้านใน ทีแรกเธอก็ทรงตัวอยู่แต่แล้วก็ค่อยๆหมดแรงจนลงไปนั่งร้องไห้อยู่ที่พื้น
บ้านซันมีเฟอร์นิเจอร์คลุมผ้าเตรียมย้าย คนงานยกของ ย้ายของออกไป ซันยืนดูแลโดยชี้ให้ขนของออกทีละชิ้นจนเหลือแต่บ้านที่ว่างเปล่า ซันยืนมองความว่างเปล่านั้นอย่างอาลัย
บริษัทของวุธประตูปิดสนิท บรรยากาศรอบข้างเงียบเชียบ วุธเดินออกมาจากภายใน เขาปิดล็อคประตูเมื่อเดินออกมาถึงประตูใหญ่ก็ก้าวออกมาล็อคประตู แล้วเอากระดาษที่พิมพ์ข้อความบางอย่างปิดไว้ ติดเสร็จวุธก็เดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่นอกรั้วแล้วขับออกไป
รถลิมมูซีนคันยาวของเจนแล่นไปตามทาง ซันในชุดเดินทางยืนรออยู่ที่หน้าบ้านพร้อมกระเป๋าเดินทาง รถลิมมูซีนยาวเว่อร์ของเจนค่อยๆแล่นเข้ามาจอดเทียบ อ้อม เจน และศศิก้าวลงมาจากรถ คนขับเข้ามาช่วยยกกระเป๋าไปเก็บ
"แกอย่าเพิ่งว่าพวกเรามารับช้านะ ก็รถคันนี้ของยายเจนน่ะสิ กว่าจะแทรกการจราจรมาถึง ช้ากว่าเดินมาอีก"
"แหม พี่อ้อมก็เว่อร์ไป เจนอยากจะไปส่งพี่ซันแบบเต็มที่นี่นา"
"ไปเถอะๆ กว่าจะไปถึงสนามบินอีก เดี๋ยวได้ตกเครื่องจนได้" ศศิบอกน้องๆ
เจนรับโทรศัพท์จากใครสักคน อ้อมกับศศิขึ้นรถไป
"อะไรนะอาร์ท จริงเหรอ.......ว้ายๆๆ" เจนร้องลั่น
ทุกคนที่เข้ารถไปแล้ว โผล่หน้าออกมาดูเจน
"อะไรของเธอยายเจน" อ้อมถาม
"พี่ๆคะ คือเจนน่ะ ทางโรงแรมติดตามเรื่องงานแต่งพี่วุธ ที่จะจัดที่โรงแรมเรา"
"ยายเจน ทำไมทำอย่างงี้ล่ะ พี่ซันเค้าไม่อยากรู้นะ เค้าเสียใจอยู่นะเธอนี่" ศศิว่า
"ก็เจนไม่ได้กะจะบอกพี่ซัน แต่เจนก็อยากรู้ไง แต่ทีนี้เกิดเรื่องใหญ่แล้ว"
"อะไรล่ะ" อ้อมถาม
"งานแต่งงานพี่วุธ ยกเลิก!!”
ซันตกตะลึง ทุกคนตกใจ
อ้อมถามย้ำ "ยกเลิกหรือเลื่อน"
"ยกเลิกไปเลยไม่มีกำหนด
รถลิมมูซีนคืบคลานเข้ามาในซอยที่ตั้งบริษัทของวุธ
ซันบอกคนขับ "หลังขวามือ รั้วน้ำตาลนั่นล่ะ"
"แกจะมาทำไม เดี๋ยวไปไม่ทันนะ" อ้อมว่า
รถมาจอดหน้าบ้าน ซันรีบลงมาแล้วมองเข้าไปข้างใน เธอเห็นบริษัทเงียบกริบ เพื่อนๆทยอยลงมาดู ซันเดินไปกดกริ่ง เสียงกริ่งดังขึ้นแต่บ้านเงียบ ทุกคนชะเง้อมอง
"เหมือนปิดเลย" อ้อมบอก
ซันเห็นแผ่นป้ายที่วุธติดไว้เขียนว่า “ให้เช่า ติดต่อตัวแทน เบอร์xxxxxxxxxx”
"โทรเลย ถึงเป็นตัวแทนก็ต้องติดต่อพี่วุธได้" เจนบอก
เจนโทรศัพท์ตามหมายเลขในป้าย
"ฮัลโหล ติดต่อบ้านเช้าที่ติดป้ายไว้...." เจนฟัง “.........เจ้าของบ้านล่ะคะ........”
เจนกดโทรศัพท์ปิดการติดต่อ
"ไม่ใช่ชื่อพี่วุธให้เช่าค่ะ ใครก็ไม่รู้" เจนบอก
"แกโทรหาวุธสิ โทรยัง" อ้อมถาม
"โทรแล้ว แต่เบอร์เค้ายกเลิกการใช้" ซันบอก
"โทรหาแม่พี่วุธมั๊ย หรือพี่จ๋าเลย" เจนบอก
เจนจะโทรแต่อ้อมตะครุบไว้
"เฮ้ย จะดีเหรอ อย่าเพิ่งๆ" อ้อมบอก
"ซัน เอาไง" ศศิถาม "จะไปขึ้นเครื่องไม่ทันนะ"
ซันมองบ้านวุธ เพื่อนๆเข้ามาล้อมวงแล้วมองตาม
"เค้าคงอยู่ที่ไหนซักแห่ง ถ้าเค้าอยากให้ซันรู้ว่าเค้าอยู่ที่ไหน เค้าก็คงติดต่อให้ซันรู้ เค้าบอกซันบ้างไหม" อ้อมถาม
ซันตอบไม่ถูกจึงได้แต่ส่ายหน้า เพื่อนๆมองหน้ากัน
"งั้นเราไปกันเถอะนะ" อ้อมบอก
ทุกคนทยอยขึ้นรถ แล้วรถก็แล่นออกไป
เครื่องบินบินขึ้นฟ้าสูงขึ้นจนหายลับไปในหมู่เมฆ
วุธยืนมองทะเลและท้องฟ้าอย่างเหงาๆ อยู่บนสะพานไม้ที่ทอดยาวเข้าไปในทะเล วุธหันกลับมาแล้วจะเดินกลับบ้านแต่เขาก็ต้องชะงักที่เห็นซันกำลังเดินตรงมาหา วุธเดินไปหาซัน ทั้งคู่มาพบกันตรงกลางสะพาน ต่างคนต่างมองหน้ากัน
ซันน้ำตาคลอเมื่อวุธค่อยๆแตะแก้ม แตะผมของเธออย่างนุ่มนวลเหมือนวุธจะให้ตัวเองแน่ใจว่านี่คือซันจริงๆ
แล้ววุธก็ค่อยๆกอดซัน
ต่างคนต่างกอดกันบนสะพานไม้ที่เคยเกิดเหตุการณ์หลายอย่างกับซันและวุธ แต่วันนี้เป็นเหตุการณ์ที่ดีที่สุดของทั้งคู่
จบบริบูรณ์
