เมียเถื่อน ตอนที่ 13
เขตนั่งคุยกับบัญชาต้องการหาข้อมูลของปรีดาและฟ้าสางเพิ่มเติม
"เขตมาหาอาถึงบ้าน มีอะไรหรือเปล่า"
"เมื่อหลายวันก่อนผมพาฟ้าสางไปเยี่ยมคุณปรีดามาครับ อา"
"ใช่ๆ คุณปรีดาอาการเป็นไงบ้าง อาก็ลืมไปเลย ทั้งหนูฟ้า คุณราตรี หนูเมมาอยู่ที่นี่กันหมด"
"อาการก็เหมือนเดิมครับ...แต่ไม่มีใครรับผิดชอบค่ารักษา"
"แย่จัง สงสัยคุณราตรีจะไม่มีเงินจ่ายค่ารักษา แล้วต้องหนีหนี้นอกระบบมาจริงๆ"
"แต่เงินกู้ที่ผมให้ไปสองรอบก็น่าจะพอนะครับ อา"
"อาบอกตามตรงนะ เขต เรื่องในครอบครัวของปรีดา อาไม่รู้ลึกมากมาย อาเจอกับปรีดาตอนงานเลี้ยงรุ่น พอรู้อีกทีปรีดาก็ประสบอุบัติเหตุนอนพูดไม่ได้แล้ว...อาถึงเห็นใจคุณราตรี แล้วมาขอร้องให้เขตปล่อยกู้ให้ไง"
"แล้วฟ้าสางกับพ่อ รักกันดีหรือเปล่าครับ"
"เรื่องนี้อาตอบไม่ได้จริงๆ เขต แต่ถ้ามองหนูฟ้าตอนนี้ อาเชื่อว่าหนูฟ้าเป็นลูกไม้ที่หล่นไม่ไกลต้น"
"อาหมายความว่า..."
"หนูฟ้าน่าจะเป็นคนดีเหมือนปรีดากับวันดี แม่ของเธอ"
"ผมก็หวังอย่างนั้นครับ อา"
"เขตใกล้ชิดหนูฟ้ามากกว่าใคร เขตน่าจะรู้จักหนูฟ้าดีกว่าใครนะ"
เขตหน้านิ่ง ไม่ยอมตอบอะไรบัญชา
ภายในห้องนั่งเล่น เมษาแต่งตัวสวยเซ็กซี่นั่งอยู่บนตักเสี่ยซ้งกำลังป้อนอาหารให้อย่างเอาใจ
เสี่ยซ้งอารมณ์ดีมีความสุขมากมาย เริ่มติดใจเมษาที่ช่างอ้อนเอาใจ
จอมเดินเข้ามาเพื่อรายงานความคืบหน้าของงาน พอเห็นเสี่ยซ้งอยู่กับผู้หญิงก็รีบขอโทษ เนื่องจากเมษาหันหลัง จอมยังไม่ทันเห็นหน้า
"ขอโทษครับ ถ้าเสี่ยไม่สะดวก ผมค่อยมาใหม่"
เสี่ยซ้งรีบเรียกจอม...
"สะดวกสิ งานมาก่อน เรื่องสนุกๆ ฉันมีเวลาทำกับหนูเมเรื่อยๆ ใช่มั้ยจ๊ะ หนูเมของเสี่ย"
เมษาลุกจากตักของเสี่ยซ้ง เดินไปนั่งกระแซะข้างๆ เอาใจ
"ใช่ค่ะ เสี่ยขา"
จอมตาแทบถลนเมื่อเห็นว่าผู้หญิงของเสี่ยซ้งเป็นใคร แต่ไม่กล้าพูดอะไร เมษาก็ตกใจที่เจอจอม โจทย์เก่าสามีเก่า แต่ทำเป็นไม่รู้จักเนียนๆ เชิดหน้าไม่สบตาจอม
เสี่ยซ้งมองทั้งคู่อย่างแปลกใจ แต่แล้วรีบบอกเมษา
"เสี่ยว่าหนูเมไปรอเสี่ยในห้องดีกว่านะจ๊ะ เสี่ยคุยงานเสร็จ จะรีบไปจิ๊จ๊ะกันต่อ"
เมษาเองก็ไม่อยากจะเผชิญหน้ากับจอมเลยรีบไป
"ได้ค่ะ เสี่ยขา มาไวๆ นะคะ" เมษาพูดพลางหอมแก้มฟอดใหญ่
เมษาทิ้งหางตาให้เสี่ยซ้งที่เอามือตบก้นเมษาแหย่ๆ หื่นๆ
"น่าฟัดจริงๆ"
จอมพยายามกลั้นความรู้สึกหึงหวงไว้เต็มที่
"เป็นอะไรวะจอม อยากมีอย่างเสี่ยบ้างรึเปล่า ยังไงก็ไปหากินเอานะ มันกระชุ่มกระชวยใช้ได้"
"ผู้หญิงคนนี้"
"ไอ้เบิ้มกับไอ้บางมันจัดมาให้เมื่อคืนไง สวดยอด"
เสี่ยซ้งหัวเราะอารมณ์ดีมากมาย เมษาแอบมองเข้ามาแล้วทำหน้าย่น
"ไอ้พี่จอมมันมาโผล่ที่นี่ได้ไง...โลกแคบจนน่าอึดอัด"
จอมเดินหน้าบูดออกมา อึดอัดขัดใจเรื่องได้เจอเมษา แต่กลายเป็นผู้หญิงของเจ้านาย
เบิ้มกับบางนั่งดื่มเหล้าเพื่อถอนจากอาการเมาค้างเมื่อคืนอยู่ พากันมองมาที่จอม
"พี่จอม สักแก้วมั้ย" เบิ้มถาม
"ถอนกันหน่อย" บางว่า
บางส่งเหล้าให้จอมที่รับมา พร้อมกับนั่งลงหน้าเครียด
"ขอบใจว่ะ ว่าแต่ขอถามอะไรหน่อย...ผู้หญิงที่พวกแกไปจับมา มันเป็นเมียเจ้าของโรงเลื่อยจริงๆเหรอวะ"
เบิ้มกับบางมองหน้ากันแล้วสารภาพ
"คือ เมื่อคืนเหล้ามันเยอะ ไวน์มันมาก พวกฉันก็เลยอดใจไม่ได้"
"หนักไปหน่อย มันก็เลยเมา มึน"
"แล้วก็มืด" เบิ้มบอก
"ผู้หญิงที่ว่าไม่ใช่เมียนายเขตหรอก ใครก็ไม่รู้"
"แต่พี่จอมอย่าไปบอกเสี่ยนะ"
"ไม่งั้นพวกฉันหัวขาดแน่ๆ"
จอมวางแก้วเหล้า ยิ่งรู้ยิ่งเซ็ง เพราะเสียดายเมษา
"เออ ไม่บอกหรอก แล้วพวกเอ็งก็อย่าเอาแต่ดื่ม เดี๋ยวได้ไปล้างขี้ม้าจริงๆ หรอก"
เช้าวันใหม่ บริเวณที่ดินสวยแถวน้ำตก อากาศดี เต็มไปด้วยต้นไม้ร่มรื่น…เขตขับรถมาจอด
ดำ กับ มิ่ง อยู่กับคนงานจำนวนหนึ่งที่ช่วยกันซ่อมสะพานข้ามแม่น้ำ เขตเดินไปหา มองไปรอบๆ ถามห่วงใย
"คนงานพอซ่อมสะพานมั้ย ดำ มิ่ง"
"พอครับ คุณเขต" ดำบอก
"ดีที่เห็นจุดชำรุดก่อนเข้าหน้าฝน ไม่งั้นจะลำบาก"
"ใช่ครับ ที่ดินแถวนี้สวยแล้วก็อากาศดีมากๆ เลยนะครับ" มิ่งว่า
เขตมองไปรอบๆ พยักหน้าเห็นด้วย แล้วได้ไอเดียอะไรบางอย่าง
ภาพในความคิดฝันของเขต กระท่อมสวยหลังเล็กๆ มโนไปถึงว่า เขากับฟ้าสางมีความสุข เป็นครอบครัวที่รักใคร่กันดี
เขตเผลอยิ้ม มิ่งกับดำมองหน้าเขต
"นายเขตครับ"
เขตได้สติ รีบถาม
"มิ่งว่าไงนะ"
"นายเขตจะไปดูสะพานที่ชำรุดหน่อยมั้ยครับ"
เขตตอบแล้วเดินแก้เขินไปดูสะพาน
"ดูสิ...ดู"
ดำหันมายิ้มกับมิ่งพร้อมแซวเบาๆ
"สงสัยนายเขตฝันกลางวัน อยากพาคุณฟ้าสางมาเที่ยวที่นี่"
เขตได้ยินที่ดำพูด แล้วแอบอมยิ้ม พร้อมพูดเปรยขึ้นมา
"แถวนี้น่าจะมีกระท่อม"
ในห้องนอนเสี่ยซ้ง เมษาในชุดนอนกอดเสี่ยซ้งที่กำลังแต่งตัวอยู่
"เสี่ยไม่ไปไม่ได้เหรอคะ แล้วเมจะอยู่กับใครล่ะคะ"
เสี่ยซ้งจับมือเมษามาจุ๊บอย่างหลงใหล
"ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ เสี่ยไปคุมคนงานทำงานเดี๋ยวเดียวก็กลับมาแล้ว"
"รีบกลับมาเร็วๆ นะคะ เมคิดถึง"
เมษาเดินไปส่งเสี่ยซ้งที่หน้าประตูห้องนอน
"จ้ะ หนูเมคนสวยของเสี่ย"
เมษาโปรยยิ้มให้แต่พอมองไปก็เห็นจอมหลบมุมมองจ้องตาไม่กะพริบก็หุบยิ้มทันที รีบผลุบกลับเข้าห้อง ล็อกประตู สีหน้าหวาดหวั่น
"ไอ้บ้าจอม แกจะตามมาหลอกหลอนฉันไปถึงไหนเนี่ย"
ด้านนอกห้อง เสี่ยซ้งมองประตูที่ปิดไปแล้วอย่างอาวรณ์ ก่อนจะออกคำสั่งกับเบิ้มและบาง
"ไปกันได้แล้ว ไอ้เบิ้ม ไอ้บาง"
เสี่ยซ้งเดินนำไป จอมเดินออกมาจากมุม จ้องประตูห้องนอนเสี่ยพร้อมคิดหาวิธี
บริเวณออฟฟิศโรงเลื่อย ราตรีแสร้งร้องไห้สะอึกสะอื้นต่อหน้าบัญชา
"โธ่ เมลูกแม่ หายตัวไปสองวันแล้ว ป่านนี้จะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้"
"ใจเย็นๆ นะครับ คุณราตรี คนของผมก็กำลังตามหาให้อยู่"
"แล้วมีเบาะแสหรือยังคะ"
บัญชาส่ายหน้า
"ยังเลยครับ ไม่มีใครเห็นตอนที่หนูเมออกไปจากงานเลย...แต่ผมว่าบางทีคุณราตรีน่าจะลองแจ้งความดู ตำรวจน่าจะทำอะไรได้มากกว่านี้"
ราตรีเสียงดัง
"ไม่ค่ะ!"
บัญชาอึ้ง ราตรีนึกได้ว่ากำลังแกล้งร้องไห้อยู่ รีบตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จเหมือนเดิม
"คุณบัญชาต้องเข้าใจนะคะว่าลูกเมเป็นผู้หญิง ถ้าเกิดมีข่าวรั่วไม่งามออกไป ลูกเมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน"
ราตรีบีบน้ำตาร้องไห้ แล้วแอบเหล่มองบัญชาที่ไม่ปลอบสักที เลยโผเข้าไปกอดบัญชาซะเอง
บัญชาตกใจ
"คุณราตรี อย่าทำแบบนี้ครับ เดี๋ยวมีคนมาเห็น"
"จะมีใครเห็นล่ะคะ ฉันรู้ว่าคุณเป็นหม้ายมานาน ก็คงจะเหงา ส่วนฉันเองก็ต้องการคนปลอบใจเหมือนกัน"
ราตรีกอดบัญชาไม่เลิกจนเกือบเคลิ้ม แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ แกะมือราตรีแล้วผลักออกไป
"พอเถอะครับ คุณราตรี คุณจะทำอะไรก็นึกถึงคุณปรีดาที่ยังอยู่ที่โรงพยาบาลบ้างนะครับ"
บัญชาหยิบสมุดเช็คจากโต๊ะทำงานมาเขียน แล้วยื่นส่งให้ราตรี ราตรีรับมา ตาโตแต่ต้องเก็บอาการ
"คุณให้ฉันทำไม"
"เป็นค่าจ้างให้คุณถอยห่างผม หวังว่าเท่านี้คงจะพอใจนะครับ"
ราตรีกัดฟัน เจ็บใจที่บัญชารู้ทัน
"คุณคิดว่าเงินซื้อฉันได้เหรอ"
"ขอโทษด้วยถ้าผมเข้าใจคุณผิด...งั้นผมขอเช็คคืนด้วยครับ"
"ฉันไม่คืน...ฉันจะขอรับไว้เป็นค่าเสียหายที่คุณดูถูกดูหมิ่นฉันก็แล้วกัน"
ราตรีสะบัดหน้าออกไปจากออฟฟิศ บัญชาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ โล่งใจที่หลุดรอดจากราตรีมาได้ ราตรีกระหยิ่มยิ้มย่อง หยิบเช็คออกมาดูอีกที
"มีเงินแล้ว ไปคลายเครียดดีกว่าเรา"
ราตรีเดิน ร่าเริงลั้ลล้า ไม่เหลือสีหน้าเศร้าสร้อเลยสักนิด
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 13 (ต่อ)
เมษาเดินวนไปวนมาในห้องเสี่ยซ้ง สีหน้าเครียด
"จะทำยังไงกับไอ้จอมดี ถ้าเกิดมันปากโป้งไปฟ้องเสี่ยขึ้นมา มีหวังเราเสร็จแน่ๆ"
ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เมษาเดินไปที่ประตู สีหน้าระแวง
"นั่นใครน่ะ"
เงียบ ไม่มีเสียงตอบ มีแต่เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง เมษาถามซ้ำ
"ฉันถามว่าใคร"
เงียบ ไม่มีเสียงตอบ เมษาตัดสินใจเปิดประตูห้องออกไปดู
จอมซ่อนอยู่หลังบานประตูด้านนอก จอมผลักเมษากลับเข้าไป แล้วรีบผลุบเข้าไปในห้องเสี่ยซ้ง ตามหลังเมษา ก่อนจะล็อกประตูห้องทันที
เมษาตกใจ
"พี่จอม"
"ใช่ ฉันเอง... เธอยังจำผัวคนนี้ได้อีกเหรอ นังโมราเม"
เมษาใช้ความคิดอย่างไว ก่อนจะสรุปได้ว่าต้องใช้ไม้อ่อนไปก่อน
"โธ่ จำได้สิจ๊ะพี่จอม ฉันจะลืมพี่ได้ยังไง"
"แล้วเธอหนีฉันมาทำไม..."
"พี่จอมอย่าเข้าใจผิดนะจ๊ะ ฉันไม่ได้หนี แต่แม่ฉันติดหนี้นอกระบบเป็นล้าน ถ้าไม่หลบมา มีหวังตายกลายเป็นข่าวหน้าหนึ่งไปแล้ว ฉันกับแม่ก็เลยต้องหนีหัวซุกหัวซุนจ้ะ"
พูดจบ เมษาก็ร้องไห้บีบน้ำตา
จอมอ่อนลง
"จริงเหรอ"
"จริงสิจ๊ะ ไม่เชื่อไปถามแม่ก็ได้"
"แล้วทำไมถึงยอมเป็นเมียเสี่ยซ้ง"
เมษาบีบน้ำตาหนักขึ้น
"แหม พี่จอม จู่ๆ ไม่รู้มีใครมาทำร้ายแล้วจับตัวฉันมา ไอ้เสี่ยบ้ากามมันก็รังแกฉันตอนไม่ได้สติ พอฉันฟื้นขึ้นมา มันก็เอาปืนขู่ แล้วพี่จอมจะให้ฉันทำยังไง"
จอมทำหน้าเหมือนไม่ค่อยเชื่อ
"จริงอะ อย่ามาตอแหลนะ ฉันเห็นเธอออดอ้อนเอาใจเสี่ย ขาดกันไม่ได้สักนาที"
เมษากอดจอมไว้ ก่อนจะสอดมือเข้าไปลูบไล้แผงอกของจอม ปลุกอารมณ์
"พี่จอมต้องเชื่อฉันนะจ๊ะ ฉันไม่ได้โกหกพี่จอมเลยจริงๆ"
จอมเคลิ้ม มองหน้าเมษาด้วยแววตาเสน่หา
"พี่เชื่อก็ได้ แต่ก่อนอื่นเรามารำลึกความหลังกันก่อนดีไหม"
จอมก้มลงซุกไซ้ซอกคอ เมษาหัวเราะกระซิกกระซี้ เขาอุ้มเธอไปที่เตียงแล้วขึ้นคร่อม
ผ่านเวลาไปเล็กน้อย เมษาในชุดนอนเดิม แต่ดูยับกว่าเดิม นั่งหวีผมอยู่หน้ากระจก ขณะที่จอมเปลือยอกพิงพนักหัวเตียงอยู่
"แล้วตกลงเมียไอ้เขตที่เสี่ยซ้งให้ไปจับตัวมาน่ะเป็นใคร"
เมษาเบ้ปาก
"จะใครซะอีกล่ะพี่ ก็นังฟ้าสางน่ะสิ"
"นังฟ้านี่เอง หนีกันไม่พ้น มิน่าเสี่ยถึงโมโหที่พลาด มันได้สองเด้งนี่เอง มีนางบำเรอสวยๆ อย่างนังฟ้า แถมยังได้หักหน้าไอ้เขตด้วย"
เมษามองหน้าจอม ใจจริงเป้าหมายของเมษาคือ เขต เลยแกล้งอ้อนถามเรื่องเขต
"พี่จอมรู้จักคุณเขต เจ้าของโรงเลื่อยด้วยเหรอ"
"ฉันไม่เคยเจอตัวจังๆ หรอก แต่ไอ้เขตมันเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งของเสี่ยซ้ง"
เมษายิ้มพร้อมมีแผนการกำจัดฟ้าสางออกไปให้พ้นทาง เลยรีบยุจอม
"งั้นพี่ก็รีบๆ ไปจับตัวนังฟ้ามาสังเวยเสี่ยเลยนะ ฉันอยากเห็นมันเลิกจองหอง ถือตัวว่าเป็นเมียคุณเขตซะที"
"เรื่องนั้น พี่ต้องทำอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ขอพี่ชื่นใจอีกสักทีสิจ๊ะ"
จอมลุกขึ้นมากอดเมษาจากทางด้านหลัง เธอแอบทำหน้าเซ็งๆ แต่ก็ยอมๆ ไป
ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น พร้อมๆ กับเสียงเสี่ยซ้ง
"หนูเม เปิดประตูให้เสี่ยหน่อยเร็ว"
เมษากับจอมตกใจ ผงะเด้งออกจากกันทันที
เมษากระซิบ
"พี่จอมรีบหนีไปเร็ว"
"ไปทางไหนล่ะ"
เมษามองหาทางหนี สายตาไปสะดุดที่ ก่อนผลักจอมให้ไปทางระเบียง
"ทางโน้นไง เร็วๆ เข้าพี่ เดี๋ยวเสี่ยจะสงสัย"
จอมคว้าเสื้อมาได้ก็รีบวิ่งไปทางระเบียง สักพักก็มีเสียงดังตุ๊บ !
เมษารีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วเดินไปเปิดประตูห้องให้เสี่ยซ้ง
"ทำไมหนูเมเปิดประตูให้เสี่ยช้าจัง มีอะไรรึเปล่า"
"ไม่มีอะไรค่ะเสี่ย พอดีเมเข้าห้องน้ำอยู่น่ะค่ะ"
เมษาพาเสี่ยซ้งมานั่งแล้วบีบนวดให้เอาใจ
เสี่ยซ้งเชยคาง
"หนูเมเนี่ยยิ่งดูก็ยิ่งน่ารัก หนูอยากได้อะไร บอกเสี่ยมาได้เลย"
"จริงเหรอคะเสี่ย...เมขอออกไปข้างนอกบ้างได้ไหมคะ เมอยู่ในบ้านมาหลายวันแล้ว เบื่อจะแย่"
"ได้เลย เดี๋ยวฉันจะพาหนูไปดูธุรกิจของฉัน แล้วก็ไปหาของแพงๆ กินกัน ก่อนจะไปช้อปให้กระจาย ตกลงไหม"
"โอเค.ค่ะ เมรักเสียม้ากมาก"
เสี่ยซ้งโอบเมษาเข้ามาหอมแก้ม เมษาแอบเบ้หน้ารังเกียจ แต่ก็ยอมเพราะหวังจะได้เงิน
ด้านหลังบ้านเขต ฟ้าสางเตรียมส่วนผสมของขนมรอผสมไว้เรียบร้อยแล้ว เขตเดินเข้ามามองดูฟ้าสางว่าทำอะไร
"เธอทำอะไร"
"ทำขนมค่ะ แต่ไม่ได้เอาไปขายใครนะคะ ทำทานกันในบ้าน"
เขตพูดดักคอแล้วจับมือฟ้าสางเหวี่ยงใส่สนุกๆ
"ฉันก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเธอสักหน่อย อย่ามาท้าทายฉัน ไม่งั้น คืนนี้เธอโดนจัดเต็มแน่"
เมี่ยงเดินถือดอกอัญชันเข้ามาไม่ทันได้มองว่า เขตจับมือฟ้าสางแล้วตาจ้องตากันอยู่
"ดอกอัญชันมาแล้วค่ะ...คุณฟ้า" เมี่ยงตกใจทำดอกอัญชันร่วงกระจาย "อุตะ...ร่วงหมดเลย"
ฟ้าสางได้โอกาสเลยรีบไปช่วยเมี่ยงเก็บดอกอัญชัน เขตก็ตรงมาช่วยเก็บด้วย เมี่ยงเหมือนรู้ว่าเป็นส่วนเกินเลยพูดแซวแล้วถอยห่างมาดูเขตกับฟ้าสางเก็บดอกอัญชันกัน
"เก็บกันไปนะคะ เมี่ยงขอเป็นคนดู...น่ารักจริงๆ"
เขตรู้ตัว รีบลุกขึ้นแล้วถามแก้เก้อ
"เธอจะเอาดอกอัญชันมาทำอะไร"
"ดิฉันจะใช้สีม่วงจากดอกอัญชันใส่ขนมแทนสีผสมอาหารไงคะ"
เขตมองแบบแอบทึ่งที่ฟ้าสางรู้จักใช้วัตถุดิบที่มีอยู่มาทำโน่นนี่นั่น เมี่ยงรีบพูดชื่นชม
"คุณฟ้าทั้งเก่งทั้งขยันเลยค่ะ คุณเขต"
เขตหันมาบอกแล้วก็เดินจากไปไม่ยอมชมฟ้าสาง
"ก็ดี เก็บขนมไว้ให้ชิมด้วยแล้วกัน"
"ได้ค่ะ"
เขตเดินไป เมี่ยงมองตามแล้วพูดแซวเขตอารมณ์ดี
"แหม คุณเขตเนี่ย ฟอร์มเยอะจริงๆ แต่ก็หล่อนะคะ คุณฟ้า"
ฟ้าสางอมยิ้มไม่ว่าอะไร หันไปเตรียมเครื่องปรุงต่อ สาลี่ทำลับๆ ล่อๆ แอบดูแต่ยังไม่เข้ามา
เวลาต่อเนื่องมา เมษาเดินออเซาะเสี่ยซ้งเข้ามาในบ่อน โดยมีจอมเดินตามหลังเป็นบอดี้การ์ด
" ว้าว น่าสนุกจังเลยค่ะเสี่ย ท่าทางจะเงินสะบัด เมขอไปเดินเล่นแก้เบื่อได้ไหมคะเสี่ย"
"ได้สิจ๊ะ หนูเมของเสี่ยจะใช้เงินเล่นสนุกๆ ก็ได้นะจ๊ะ"
เสี่ยซ้งควักเงินปึกใหญ่ให้กับเมษา เมษาไหว้รับเงิน เสี่ยซ้งหอมแก้มเมษาฟอดใหญ่ จอมมองเขม็ง หวง ไม่ค่อยพอใจ
ทันใดนั้น เบิ้มกับบางก็วิ่งเข้ามาหาเสี่ยซ้ง
"เสี่ยครับ มีคนพยายามจะโกงเจ้ามือครับ"
"ใครกล้ามากระตุกหนวดเสือวะ พาฉันไปซิ"
เบิ้มกับบางพาเสี่ยซ้งเดินออกไปอีกทาง เมษาเดินมองๆ ตามโต๊ะต่างๆ จอมเดินตามติด
"ทีหลังอย่าให้เสี่ยทำแบบนี้กับเธออีกนะ พี่หวง"
"แล้วพี่จะให้ฉันทำยังไง หรือจะให้บอกความจริง มีหวังตายก่อนวัยอันควรทั้งคู่"
จอมอึ้ง กลัวเสี่ยซ้งรู้เหมือนกัน
"พี่จอมหลบไปก่อนไป๊ เสี่ยซ้งฉลาดมาก ขืนพี่มาใกล้ฉันมากๆ พี่แหละจะดวงกุดก่อนใคร"
จอมจำต้องห่าง เมษาเดินดูโน่นนี่นั่นไปเรื่อย ทันใดนั้น ราตรีที่อยู่ที่โต๊ะพนัน ก็หันออกมาจากโต๊ะด้วยความหงุดหงิดเพราะเล่นเสียแล้วชนกับเมษาพอดี
เงินในมือเมษาหล่นกระจาย ทั้งคู่ก้มลงเก็บ
"ขอโทษค่ะ...ฉันช่วยเก็บนะคะ"
เมษาเห็นหน้าชัดๆ
"แม่!"
" ยัยเม!!" ครั้นราตรีมองไปด้านหลัง "ไอ้จอม"
ทั้งสามคนมองหน้ากันไปมาอย่างงุนงง
มุมหนึ่งในบ่อน ราตรีลากแขนเมษาออกมาที่มุมลับตาคน เมษาร้องโอดโอยด้วยความเจ็บ
จอมเดินตามมาด้วยความเป็นห่วง
"โอ๊ย แม่ จะลากฉันไปไหนเนี่ย ฉันเจ็บนะ"
"บอกฉันมาซิว่าแกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วทำไมไม่บอกแม่ว่าจะทำอะไร แล้วมาเจอไอ้จอมได้ยังไง แล้ว..."
เมษายกมือห้ามราตรีไว้
"พอเลยแม่ ทีละคำถามได้ไหม แม่ก็รู้ว่าฉันจำอะไรยาวๆ ไม่ได้"
"งั้นผมตอบแทนก็แล้วกันครับ น้าราตรี" จอมบอก
"งั้นก็ว่ามา…"
"เสี่ยซ้ง เจ้านายผมให้คนไปจับตัวนังฟ้าสาง เมียไอ้เขต แต่ดันจับผิดตัว ไปจับน้องเมมาแทน น้องเมก็เลย..."
ราตรีอุทานแทรกออกมาเพราะพอจะเดาเรื่องได้
"อย่าบอกนะว่าเสี่ยซ้ง เจ้าของบ่อนนี้เล่นแกไปเรียบร้อยแล้ว"
เมษาตอบเสียงเบา
"จะเหลือเหรอ แม่ก็..."
ราตรีเผลอพูดเสียงดัง
"แล้วเสี่ยซ้งไม่รู้เหรอว่า แกกับไอ้จอม"
จอมรีบเอามือปิดปากราตรีไว้ กลัวความลับแตก
"จะรู้ก็ตอนน้าราตรีพูดเนี่ยแหละ"
"ใช่ แม่จะโวยวายทำไม เรื่องมันแล้วไปแล้ว...ฉันซวยจริงๆ ต้องมารับเคราะห์แทนนังฟ้ามัน"
ราตรีครุ่นคิดด้วยความเจ้าเล่ห์ในสายเลือด
"แกอยากเอาคืนนังฟ้ามั้ยล่ะ เม"
เมษากับจอมหันมามองหน้าราตรีด้วยอาการสนใจแล้วพยักหน้าพร้อมกัน
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 13 (ต่อ)
ในออฟฟิศเสี่ยซ้ง ราตรีเอารูปฟ้าสางชัดๆ ในมือถือให้เสี่ยซ้งดู เมษา จอม เบิ้มกับบางอยู่ด้วย
เสี่ยซ้งมองภาพฟ้าสาง แววตาเป็นประกาย
"เมียของคุณเขตชื่อ ฟ้าสางค่ะเสี่ย เป็นลูกเลี้ยงของดิฉันเอง"
"สวยกว่ารูปที่ไอ้เบิ้มไอ้บางเคยถ่ายมาได้ซะอีก"
"เสี่ยยังสนใจจะเผด็จศึกนังฟ้ามันอยู่หรือเปล่าคะ"
"แน่นอน คุณราตรี...ถ้าผมชิงตัวนังคนนี้มาจากไอ้เขตได้ ไอ้เขตมันคงโกรธจนแทบคลั่งเลยเชียวล่ะ"
"ถ้าดิฉันจะบอกว่าช่วยเสี่ยได้ เสี่ยจะว่ายังไงคะ"
เสี่ยซ้งหันมองราตรีอย่างพิจารณา รู้ว่าเป็นแม่ของเมษา แปลกใจทำไมจะช่วย!
"แล้วคุณราตรีจะได้อะไรจากการช่วยผมครับ ในเมื่อหนูเมษาเองก็เป็นลูกสาวแท้ๆ ของคุณราตรีมิใช่หรือ"
"ก็ใช่ค่ะ ดิฉันเห็นเสี่ยดีกับเมษามาก ก็เลยอยากจะให้เสี่ยได้แก้แค้นสมใจ แล้วก็เมตตาลูกเมของดิฉันบ้างตามสมควร แค่นี้หัวอกคนเป็นแม่อย่างดิฉันก็พอใจแล้วค่ะ"
เสี่ยซ้งดึงเมษามากอดอวดไม่อายใคร
"หนูเมทั้งสวยทั้งน่ารักพูดง่ายเอาใจเก่ง เสี่ยไม่ลืมหรอก เอาเป็นว่าผมรับปากคุณแม่ เอ๊ย คุณราตรีว่าจะดูแลเมอย่างดี"
เสี่ยซ้งหอมแก้มเมษาหนึ่งฟอด จอมกัดกรามแน่น พยายามข่มอารมณ์หึง
"เมขอบคุณที่เสี่ยไม่ลืม" เมษาออดอ้อนเอาไว้ก่อน
"แล้วในฐานะที่คุณราตรีเป็นแม่ของเม ผมก็จะแถมเงินให้คุณราตรีสักก้อนใหญ่ ถ้าผมแก้แค้นไอ้เขตได้สำเร็จ...ดีมั้ยครับ"
"แหมดีสิคะ วิน วิน กันทุกฝ่าย เสี่ยเนี่ยใจกว้างมากค่ะ"
เสี่ยซ้งหันไปสั่งจอม
"จอม แกคุยข้อมูลกับคุณราตรีเรื่องเมียไอ้เขต พามาให้ฉันคืนนี้เลยยิ่งดี"
"ได้ครับ เสี่ย"
"ส่วนแกสองคน" เสี่ยซ้งมองจ้องหน้าเบิ้มกับบาง "พลาดตลอด แต่ฉันจะยกโทษให้อีกครั้ง เพราะถ้าไม่ได้แกสองคน ฉันก็ไม่ได้เจอหนูเม...สุดที่รักของฉัน"
ทั้งสองมองขอบคุณเมษาพร้อมกัน
"ขอบคุณคุณเมษาครับ"
เมษายิ้มแล้วเข้าไปบีบนวดเสี่ยซ้งประจบเอาใจ เสี่ยซ้งยิ้มร้ายด้วยความหวังว่าจะทำให้เขตโกรธจนแทบกระอัก
มุมหนึ่งในบ้านเขต พลอยใสอารมณ์เสียใส่สาลี่
"อะไรนะคะ คุณน้า...พี่เขตไม่อยู่บ้านอีกแล้วหรือคะ"
"ค่ะ หมู่นี้คุณเขตออกไปแต่เช้าทุกวันเลย"
"แล้วพี่เขตไปไหน คุณน้าพอจะทราบไหมคะ"
"น้าไม่ทราบจริงๆ ค่ะ น้าลองถามแล้ว คุณเขตเธอก็ไม่ยอมบอก"
พลอยใสหงุดหงิดแล้วฉุกคิดขึ้นมาได้
"แล้วพี่เขตพาแม่นั่นไปด้วยหรือเปล่าคะ"
"อู๊ย เปล่าค่ะ...แม่นั่นนั่งทำขนมอยู่ในครัวหลังบ้านแน่ะค่ะ"
พลอยใสสีหน้าดีขึ้นนิดหน่อยที่รู้ว่าฟ้าสางไม่ได้ไปกับเขต ขณะที่สาลี่ยังเมาท์ต่อหวังเอาใจพลอยใส
"คุณหนูพลอยน่าจะไปเห็นนะคะ หมู่นี้แม่นั่นหน้าจ๊อยจ๋อย คงจะรู้ตัวแล้วว่ากำลังจะตกกระป๋อง เพราะคุณเขตไม่สนใจไยดีเลยสักนิด"
พลอยใสฉุกคิด
"เอ๊ะ หรือว่าพี่เขตจะมีผู้หญิงคนใหม่นอกจากแม่นั่นคะคุณน้า"
"เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ คุณเขตเธอไม่มีนิสัยแบบนั้น"
"เมื่อก่อนพลอยก็ไม่เคยคิดว่าพี่เขตจะทำ แต่พอเจอเรื่องฟ้าสาง พลอยคงต้องมองพี่เขตใหม่"
"เดี๋ยวน้าจะลองสืบให้ รับรองได้เรื่องเมื่อไหร่ น้าจะรีบคาบ...เอ๊ย รีบโทรบอกคุณหนูทันทีเลยค่ะ"
พลอยใส หน้าเครียด ระแวงกลัวเขตมีผู้หญิงใหม่อีก!
มุมกว้างของถนนหน้าโรงเลื่อยของเขต เห็นรถคันหนึ่งแล่นช้าๆ เข้ามาจอด ด้านในรถ จอมเป็นคนขับ ราตรีกับเมษานั่งอยู่ในรถด้วย
"พี่ส่งได้แค่นี้แหละ"
"อ้าว ทำไมไม่ขับเข้าไปข้างในล่ะพี่จอม"
"จะเข้าไปได้ยังไง ถ้าเกิดพวกมันเห็นรถเสี่ยซ้งเข้า เป็นเรื่องแน่นอน"
"ก็จริงของไอ้จอมมันนะ ถ้าเกิดเราถูกจับได้ว่ารู้จักเสี่ยซ้งล่ะก็ พวกเราต้องถูกเฉดหัวออกจากบ้านแน่ๆ"
เมษากระฟัดกระเฟียด
"ก็ได้ แล้วคืนนี้พี่จะเอายังไง"
"เดี๋ยวพี่จะไปดูลาดเลาแถวๆ นี้ก่อน คืนนี้จะได้ลงมือ เสี่ยไม่อยากรออีกแล้ว"
"สมน้ำหน้านังฟ้ามัน คืนนี้บอกเสี่ยซ้งจัดให้มันหนักๆ เลยนะพี่"
จอมพยักหน้า ทันใดนั้น รถอีกคันก็พุ่งออกมาจากถนนทางเข้าบ้านเขตอย่างเร็ว
จอมตกใจ หักหลบแล้วเหยียบเบรกกะทันหัน โชคดีที่ไม่ได้ชนอะไร ราตรีกับเมษาพลอยตกใจไปด้วย จอมรีบจอดรถทันที แล้วรีบออกมาดูสภาพรถ พอเห็นไม่เป็นไร ก็หันไปตวาดใส่เจ้าของรถอีกคัน
"ขับรถประสาอะไรวะ ไม่ดูรถอื่นเลย...ซื้อใบขับขี่มาหรือไง!"
จอมชะงัก อึ้งค้าง พลอยใสยืนอยู่ข้างรถคันนั้น เขาพึมพำอย่างแปลกใจ
"คุณพลอยใส"
เมษากับราตรีรีบหลบในรถ ดีที่ฟิล์มดำทึบ กลัวพลอยใสเห็นแล้วจะรู้ว่าทั้งคู่รู้จักกับจอม
"เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ...นายหาว่าฉันซื้อใบขับขี่มาเหรอ"
"โธ่ คุณพลอยใสครับ ผมกำลังโมโห ก็พูดไปอย่างนั้นเอง นี่ถ้าผมรู้ว่าเป็นคุณ ผมจะไม่ว่าสักคำ"
พลอยใสจำจอมไม่ได้ ไม่อยู่ในเมมโมรี่เลย
"นี่เรารู้จักกันด้วยเหรอ"
"เราเคยเจอกันแล้ว ผมชื่อจอม เป็นมือขวาของเสี่ยซ้งไงครับ"
พลอยใสหมดความสนใจ
"อ๋อ พวกลิ่วล้อ...รถนายไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ฉันไปละ"
พลอยใสจะเดินกลับไปที่รถ จอมคว้าข้อมือไว้
"เดี๋ยวก่อนสิครับ คุณทำให้ผมตกใจเกือบตายแล้วคิดจะหนีไปง่ายๆ แบบนี้หรือครับ อย่างน้อยก็น่าจะมีอะไรปลอบใจผมบ้าง"
"ปล่อยฉันนะ... ฉันบอกให้ปล่อย!"
จอมกระชากพลอยใสเข้ามาชิดตัว พลอยใสตัดสินใจใช้มืออีกข้างที่ว่างตบหน้าจอม เพี๊ยะ!
"เอามือสวะของแกออกไป ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่แกจะมาแต๊ะอั๋งได้ง่ายๆ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ไม่งั้นฉันบอกให้พ่อฉันจัดการแกแน่"
พลอยใสรีบขึ้นรถ แล้วขับออกไปอย่างเร็ว จอมมองตามไปอย่างแค้นๆ
"เล่นตัวเข้าไปเถอะ ฉันจะต้องทำให้มาเธอต้องมาสยบแทบเท้าฉันให้ได้" จอมพึมพำ
เมษากับราตรีออกจากที่ซ่อนมาหาจอม
"นี่แกสนใจยัยพลอยใสเหรอ"
จอมพยักหน้า
"เย่อหยิ่ง หัวสูงแบบนี้...ผมชอบ"
"ดีเลยพี่ พี่จัดการมันไปพร้อมๆ กับนังฟ้าเลยก็ได้ ฉันหมั่นไส้ท่าทางคุณหนูไฮโซเชิดๆ เริ่ดๆ ทำเป็นแพงของมันมานานแล้ว"
จอมยิ้มมุมปาก มองตามท้ายรถพลอยใสไปอย่างหมายมาด
ผ่านเวลา ฟ้าสางเปิดฝาซึ้งที่กำลังนึ่งขนมอยู่ ขนมบุหลันดั้นเมฆอยู่ในซึ้ง สวยงามน่ากิน
เมี่ยงทึ่ง
"ขนมอะไรคะเนี่ยคุณฟ้า ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย"
ฟ้าสางยิ้มบางๆ
"เขาเรียกว่าขนมบุหลันดั้นเมฆค่ะ เป็นขนมโบราณ เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีคนทำกันแล้ว"
สาลี่ชะโงกมอง เบ้ปาก
"ชิส์ วุ่นวายทั้งวัน ได้ขนมหน้าตาประหลาดออกมา รสชาติจะได้เรื่องรึเปล่าก็ไม่รู้"
ฟ้าสางหยิบขนมที่นึ่งเสร็จแล้ว ใส่จานส่งให้สาลี่
"คุณนมลองทานดูสิคะ เผื่อว่าฟ้าจะได้รู้ว่าคราวหน้าต้องลดหรือเพิ่มอะไร รสชาติจะได้กลมกล่อมขึ้น"
สาลี่เห็นฟ้าสางเอาขนมมาให้แบบถ่อมตัว ไม่ได้ท้าทายอะไร เลยยอมรับไปชิม สาลี่ชิมแล้วอร่อย แต่กลัวเสียฟอร์มเลย แกล้งทำหน้าเฉยๆ
"เป็นยังไงบ้างคะ คุณนม"
"ก็...พอใช้ได้"
"แหม คุณนม อร่อยก็บอกมาเถอะ งั้นพี่เมี่ยงขอชิมอันนึงนะคะ"
ฟ้าสางพยักหน้า เมี่ยงรีบหยิบมาชิมอย่างเอร็ดอร่อย
เมษากับราตรีเดินผ่านมา กำลังจะกลับไปที่เรือนหลังเล็ก ฟ้าสางสังเกตเห็น
"เอ๊ะ พี่เมกลับมาแล้วหรือคะ"
สองแม่ลูกอึกอัก เมษาตอบน้ำเสียงเหวี่ยงๆ
"ก็เห็นๆ อยู่ว่ากลับแล้ว จะถามทำไมยะ"
"แล้วพี่เมหายไปไหนมาตั้งหลายวันคะ คุณน้าเป็นห่วงแทบแย่"
ราตรีรีบชิงตอบ
"ยัยเมไปทำงานกับเพื่อนมา เขาเขียนโน้ตบอกฉันไว้แล้ว แต่ฉันไม่เห็นเอง"
เมษารีบรับสมอ้าง
"ใช่ๆ ฉันไปทำงานกับเพื่อนมา มีอะไรไหม"
สาลี่เบ้ปาก
"งานอะไรต้องไปนอนค้างตั้งหลายวัน...หรือจะเป็นพนักงานขายพื้นที่...คะ"
ทั้งสองไม่พอใจ รู้ความหมายซ่อนเร้นของสาลี่
"ขายพื้นที่อะไร พูดมาให้หมดสิยะ" ราตรีบอก
"ก็ดูเป็นฉลาด หัดคิดเองบ้างสิยะ"
"หน็อย ปากวอนซะแล้ว Want จะโดนตบปากใช่มั้ย อีแก่!"
เมษาเงื้อมือจะตบ ฟ้าสางกับเมี่ยงรีบเข้ามากันไว้
"อย่ามีเรื่องกันเลยนะคะ...คุณน้ากับพี่เมรีบกลับไปที่เรือนเล็กเถอะค่ะ"
"ฝากไว้ก่อนเถอะ คราวหน้าฉันคิดดอกเบี้ยทบต้นแกแน่!" ราตรีบอก
"คิดว่าฉันจะกลัวเหรอ โธ่เอ๊ย!"
ฟ้าสางพยายามดึงเมษากับราตรีออกไป พอสามคนเดินไปพ้น เมี่ยงก็เลิกรั้งตัวสาลี่ไว้ ยุให้ตามไป
"ตามไปเคลียร์ดีมั้ย น้าสาลี่"
สาลี่เบรกพรืดไม่ยอมขยับ...เพราะไม่สู้คน...
อ่านต่อหน้า 4
เมียเถื่อน ตอนที่ 13 (ต่อ)
บดินทร์กำลังทำงานอยู่ในส่วนออฟฟิศของโรงเลื่อย เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น บดินทร์รับสาย
"สวัสดีครับ โรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณครับ...อ๋อ คุณเขตไม่อยู่ครับ ผมบดินทร์เป็นผู้จัดการ คุยกับผมก็ได้ครับ" บดินทร์ฟังแล้วเริ่มตกใจ "ว่าไงนะครับ...เดี๋ยวก่อนสิครับ...ฮัลโหลๆๆ"
บดินทร์วางสาย หน้าเครียด
บัญชาเดินเข้ามาในออฟฟิศ เพิ่งกลับจากไปตรวจความเรียบร้อยในโรงเลื่อยมา บัญชาเห็นสีหน้าบดินทร์ก็แปลกใจ
"หน้าตาเครียดเชียว มีอะไรหรือเปล่า นายดิน"
"แย่แล้วครับพ่อ เพื่อนของเสี่ยนพที่สั่งไม้จากเราไปสร้างรีสอร์ตที่เชียงราย เพิ่งโทร.มายกเลิกออร์เดอร์ทั้งหมดครับ"
บัญชาตกใจ
"ว่าไงนะ...แล้วเขาให้เหตุผลว่าอะไร สัญญาก็มีชัดเจน ยกเลิกอย่างนี้เราเสียหาย ต้องจ่ายค่าปรับนะ"
"เขาบอกว่าไม้ของเราไม่มีคุณภาพ แถมราคายังสูงกว่าเจ้าอื่น เขาบอกว่าจะยอมเสียค่าปรับ แล้วไปซื้อกับอีกเจ้ายังถูกกว่าอีกครับ"
บัญชากัดฟันกรอด
"ต้องเป็นฝีมือไอ้เสี่ยซ้งแน่ๆ...แล้วนี่แกโทรหาเขตหรือยัง"
"ยังครับ ผมกำลังจะโทร.พอดี"
บดินทร์หยิบโทรศัพท์มาโทรออก แต่เขตไม่เปิดเครื่อง
"พี่เขตไม่เปิดเครื่องครับพ่อ"
"เรื่องนี้คงรอเขตไม่ได้...เราน่าจะไปลองคุยกับเสี่ยนพ เผื่อว่าเสี่ยนพจะช่วยเคลียร์กับเพื่อนได้"
"งั้นเดี๋ยวผมไปเองครับพ่อ"
บดินทร์เดินออกไปจากออฟฟิศ บัญชามองตามไปอย่างกังวล
รถกระบะของเขต บรรทุกไม้แล่นเข้ามาจอดที่หน้ากระท่อมที่ยังสร้างไม่เสร็จ ดำกับมิ่งกับมิ่งกำลังช่วยกันสร้างกระท่อมอยู่ กระโดดลงมารอรับเขต
เขตลงจากรถ แล้วยื่นห่อข้าวที่ซื้อมาให้ดำกับมิ่ง
"ดำ มิ่ง พักทานข้าวก่อนเหอะ ฉันซื้อมาฝาก"
ดำกับมิ่งยกมือไหว้ขอบคุณ
"ขอบคุณครับคุณเขต"
"คุณเขตครับ ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ" มิ่งถาม
"ว่ามาสิ"
"คุณเขตจะสร้างกระท่อมไปทำไม คุณเขตก็มีบ้านอยู่แล้วนี่ครับ"
เขตแอบมีพิรุธนิดหน่อย แต่รีบกลบเกลื่อนสีหน้าไว้
"แกก็รู้ว่าที่โรงเลื่อยมีแต่เรื่องยุ่งๆ ฉันก็อยากหาที่หลบมาพักให้สบายใจบ้างสิ"
ทั้งสองพยักหน้าหงึกๆ
"อ๋อ แบบนี้นี่เอง"
"แต่พวกแกสองคนห้ามบอกใครเด็ดขาดว่าฉันให้พวกแกมาสร้างกระท่อมไว้ที่นี่ เข้าใจไหม"
"ทำไมล่ะครับ"
"จะเพราะอะไรก็ช่าง พวกแกสองคนรับปากฉันมาก่อน"
ดำกับมิ่งมองหน้ากัน ก่อนยกมือชูสามนิ้วแบบลูกเสือสามัญ
"ครับคุณเขต พวกเราสองคนจะไม่บอกใครเด็ดขาดครับ"
เขตมองลูกน้องทั้งสองด้วยสีหน้าพอใจ ดำ มิ่งเดินแยกไปนั่งกินข้าวที่ริมน้ำ เขาสำรวจดูรอบๆ ตัวบ้าน พอเห็นไม้กระดานที่ยังตอกไม่เรียบร้อย เขตจัดการถอดเสื้อออก เหลือแต่เสื้อกล้ามตัวใน แล้วลงมือตอกตะปูไม้กระดานด้วยตัวเอง
ดำกับมิ่งรีบวิ่งมาดู
"คุณเขตไม่ต้องทำหรอกครับ เดี๋ยวพวกผมทำเอง"
"ไม่เป็นไร ถ้าพวกนายสองคนกินเสร็จแล้ว ก็ไปขนไม้ลงจากรถละกัน"
ดำกับมิ่งวิ่งไปขนไม้ลงจากรถ ขณะที่เขตตอกตะปูต่อไป
ดำเลื่อยไม้ พอเสร็จมิ่งก็ยกไปให้เขต เขตตอกตะปูเป็นพื้นกระดาน , ดำกับมิ่งช่วยกันมุงหลังคา เขตยืนอยู่หน้ากระท่อม คอยบอกให้ขยับซ้าย ขยับขวา พอได้ที่ เขตพยักหน้าตกลง ดำกับมิ่งจัดการผูกให้แน่น เขตหันมองไปรอบๆ บริเวณ ปาดเหงื่อเหน็ดเหนื่อย แต่สีหน้ามีความสุข
เวลาเดียวกัน ท่ามกลางบรรยากาศสวยๆ เสี่ยนพวิ่งออกกำลังกายรอบๆ รีสอร์ตหลายๆ มุม
ณ จุดพัก เสี่ยนพค่อยๆ ชะลอความเร็ว พักเหนื่อย เอาผ้าขนหนูเช็ดเหงื่อตามหน้า ทันใดนั้น เสี่ยนพก็เอามือกุมหน้าอก สีหน้าเจ็บปวด ส่วนมืออีกข้างเอื้อมไปเกาะต้นไม้ไว้ แต่พลาด
เสี่ยนพล้มลงกับพื้น!
บริเวณหน้าสำนักงานรีสอร์ต พลอยใสออกจากรถแล้ว และกำลังจะเดินเข้าไปในสำนักงาน
รถของบดินทร์แล่นเข้ามาจอด พลอยใสหยุดดู
"คุณพ่อคุณอยู่หรือเปล่าครับ คุณพลอยใส"
"นายจะมาพบพ่อฉันทำไม"
"มันไม่เกี่ยวกับคุณหรอกน่า"
"ฉันไม่ให้พบ...ถ้านายไม่บอกมาก่อนว่า นายมาพบพ่อฉันเรื่องอะไร"
บดินทร์เซ็งๆ
บดินทร์ประชด
"เรื่องเกี่ยวกับธุรกิจของว่าที่คู่หมั้นสุดที่รักของคุณน่ะสิครับ คุณหนูพลอยใส"
"แล้วทำไมพี่เขตไม่มาเองล่ะ"
"ผมติดต่อพี่เขตไม่ได้ แต่นี่มันเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย รอไม่ได้จริงๆ"
พลอยใสเห็นหน้าบดินทร์ซีเรียส ก็เลยเลิกโยกโย้
"ก็ได้ งั้นเข้าไปข้างในก่อนสิ เดี๋ยวฉันไปตามคุณพ่อให้"
ทั้งคู่กำลังจะก้าวเข้าไปในสำนักงาน ทันใดนั้น ก็มีพนักงานของรีสอร์ตวิ่งเข้ามา
"คุณพลอยใสคะ แย่แล้วค่ะ"
"มีอะไรเหรอ"
"เสี่ยนพค่ะ...เสี่ยนพล้มหมดสติอยู่ทางโน้นแน่ะค่ะ"
"คุณพ่อ!"
พลอยใสกับบดินทร์ต่างก็ตกใจไม่แพ้กัน
ผ่านเวลามา บริเวณหน้าห้องพักคนไข้ พลอยใสนั่งร้องไห้ด้วยความเป็นห่วงพ่อ อีกมุมหนึ่ง บดินทร์พยายามโทร.หาเขต แต่ก็ไม่ติด
" พี่เขตนะพี่เขต มีเรื่องด่วน แต่ดันตามตัวไม่ได้ซะงั้น"
บดินทร์เดินกลับมา เห็นพลอยใสร้องไห้แล้วอดสงสารไม่ได้ ควักผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากางเกง ยื่นให้
"เช็ดหน้าซะ"
พลอยใสหันหน้าหนี เอามือปาดน้ำตาจนหน้ายิ่งเลอะไปกันใหญ่
บดินทร์ขัดใจ เลยลงนั่งข้างๆ แล้วจับหน้าพลอยใสไว้
"นายจะทำอะไร!"
"ผมไม่ทำมิดีมิร้ายคุณหรอกน่า แค่จะเช็ดหน้าให้ หน้าคุณเลอะน้ำตาไปหมดแล้ว"
บดินทร์ค่อยๆ บรรจงเช็ดหน้าให้ ทั้งคู่ๆ จ้องตากัน เริ่มรู้สึกหวั่นไหว พลอยใสตั้งสติได้ รีบผงะหนี
"ไม่ต้องแล้ว ฉันเช็ดเองได้"
พลอยใสดึงผ้าเช็ดหน้าของบดินทร์มาเช็ดหน้าเอง ไม่กล้าสบตาเขา
พยาบาลออกมาจากห้องพักคนไข้
"เชิญญาติผู้ป่วยค่ะ"
พลอยใสลุกขึ้นเดินไปที่ห้อง ก็ชะงัก มองบดินทร์ที่ยืนนิ่งอยู่
"นายอยากพบพ่อฉันไม่ใช่เหรอ"
"ผมว่าเอาไว้ทีหลังก็แล้วกัน พ่อคุณไม่สบาย ผมไม่อยากเอาเรื่องงานไปรบกวนท่าน"
"ฉันขอบใจนายมากนะที่มาอยู่เป็นเพื่อนฉัน"
"ไม่เป็นไรครับ ผมทำในสิ่งที่ควรทำก็เท่านั้น...ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"
พลอยใสมองตามบดินทร์ที่เดินไป รู้สึกดีกับเขาขึ้นนิดหน่อย
อ่านต่อตอนที่ 14
