ทางเดินแห่งรัก ตอนที่ 10
เจนเดินไปเดินมาอยู่ในบริษัท เธอมองหาและรอให้จ็อดปรากฏตัวด้วยท่าทางร้อนใจมาก เจนหันมาอีกทีก็เจออาร์ทเดินเข้ามา
"พี่จ็อดยังไม่มาเลย" เจนบอก
"นี่คุณมารอเค้าเหรอ" อาร์ทถาม
"ก็ใช่น่ะสิ"
"ถ้าเค้ามา...คุณจะทำไมเค้า"
"ก็จะบอกเค้าสิว่า อย่าเข้าใจผิดที่นายไปอยู่ในห้องชั้นจนเช้า แล้วพี่จ็อดก็ไปเห็นพอดีเลยคิดว่าชั้นกับนาย……" เจนนึกถึงคำที่ตัวเองจะพูดออกมาแล้วก็สยอง
"อึ๋ย ฟังดูยิ่งแย่ใช่มั้ยเนี่ย" เจนจะร้องไห้ "ทำไงดีล่ะ เค้าต้องคิดว่าชั้น กับนาย...." เจนไม่อยากจะพูด " ....ฮือ.... ทำไงดี"
อาร์ทนิ่งไป สายตาที่เขามองเจนมี่วี่แววของความเสียใจ
"เค้าเอาดอกไม้มาด้วย นายเห็นใช่มั้ย" เจนถาม
อาร์ทพยักหน้า
"ถ้าผู้ชาย เอาดอกไม้มาให้ผู้หญิงถึงบ้าน แสดงว่าเค้าชอบผู้หญิงคนนั้นใช่มั้ย"
อาร์ทพยักหน้า เจนเบะหน้า น้ำตาคลอ
"แต่เค้าดันมาเจอนายอยู่กับชั้น ฮือออ ทำไมชั้นซวยอย่างนี้"
อาร์ทเข้ามาใกล้เจนแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง เขาจับไหล่เจนเพื่อปลอบใจ เจนก้มหน้าลงพอดีทำให้ดูจากทางด้านหลังเหมือนเจนกำลังซบไหล่อาร์ท
จ็อดเดินเข้ามาเห็นเหมือนทั้งสองคนกำลังโอบกอดกัน เจนเงยหน้าขึ้นเห็นจ็อดก็ดีใจ
"พี่จ็อด"
จ็อดเดินหน้าตึงออกไป เจนรู้สึกว่ามือของอาร์ทอยูที่ไหล่จึงสะบัดออกแล้ววิ่งตามจ็อดไป อาร์ทยืนมองแบบเจ็บลึกๆ
จ็อดเดินเข้ามาในห้องทำงาน เจนวิ่งตามมาพร้อมกับเรียก
"พี่จ็อด....พี่จ็อดคะ"
จ็อดหันมามองหน้าบึ้ง
"มีอะไร"
"คือเจนอธิบายได้ เจนขออธิบายได้ไหมคะ คือที่พี่จ็อดเห็น..”
"เห็นเจน กับ อาร์ทอยู่ด้วยกันน่ะเหรอ ไม่ต้องอธิบายหรอก" จ็อดพูดแล้วเดินเข้าห้องไป เจนคอตก
เจนเดินซึมๆ เข้ามาที่โต๊ะ อาร์ทซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะของตัวเองมองมาทางเจน ทิชาที่เดินตามมาตรงมาหาเจนที่โต๊ะ
"ชั้นเห็นเธอที่หน้าห้องพี่จ็อดเมื่อกี้ เธอไปทำไม" ทิชาถาม
เจนไม่มีกะจิตกะใจจะทะเลาะด้วย
"ไม่มีอะไร" เจนบอก
"ไม่มีอะไร แล้วไปยุ่งกับพี่จ็อดทำไม"
"ไม่มีอะไรหรอกน่า พี่จ็อดเค้าไม่ยอมพูดกับชั้น"
ทิชาอึ้งแล้วก็รู้สึกสะใจ
"สม.....ทีหลังนะ ก็อย่าไปยุ่งกับพี่จ็อด จะได้ไม่หน้าแตก"
อาร์ทเดินมาที่โต๊ะของเจนก่อนจะพูดกับเจน
"เอาข้อมูลสินค้าที่จะทำกราฟฟิคมาให้ได้รึยัง"
เจนมองอาร์ท งงๆ
อาร์ทพูดกับทิชา "ขอโทษนะ ขอคุยงานหน่อย" ทิชาได้ยินก็หันหลังสะบัดเดินไป
"เป็นไงมั่ง"
"นี่นายช่วยชั้นเหรอ" เจนถาม
อาร์ทไม่ตอบแต่มองเจนด้วยอาการเป็นห่วง ส่วนเจนทำหน้าเหมือนจะตาย
"นายไม่ต้องมาช่วยอะไรชั้นแล้ว นายอยู่ใกล้ๆชั้นทีไร พี่จ็อดต้องมาเห็นทุกทีเลย ซวยจริงๆ เลยชั้น"
เจนฟุบหน้าลงกับโต๊ะก่อนจะโบกมือไล่อาร์ทโดยไม่มองอาร์ทเลย อาร์ทยืนมองด้วยความเสียใจ
ศศิกำลังจะพาต้นกล้ากับข้าวหอมไปโรงเรียน
"สายอีกแล้ว สายอีกแล้ว พร้อมยังลูก"
เด็กๆ หยิบกระเป๋าเตรียมจะไป ทันใดนั้นโจก็เดินลงมาจากชั้นบน
"จะไปกันแล้วเหรอลูก"
โจมาหอมแก้มข้าวหอมแล้วก็ขยี้ผมต้นกล้า
"ออมเล็ตอยู่บนโต๊ะแล้วนะโจ" ศศิบอก
"อ้าวมีออมเล็ตด้วย ดีจัง" โจพูด
"ก็บอกอยากกินไง ศิเลยทำให้"
"คิดว่าจะลืม"
โจโอบศศิด้วยความรักและขอบคุณ ศศิกำลังต้อนเด็กๆ ให้เดินออกไปพร้อมทั้งหันมาพูดกับโจ
"โจ...วันนี้แพทจะมากินข้าวเย็นด้วยนะ โจมีงานอะไรตอนเย็นรึเปล่า"
"ไม่มีจ้ะ"
"งั้นรีบกลับนะ"
"แพทมาอีกแล้วเหรอ สงสัยติดใจศิ"
ศศิขำ "บ้าเหรอ ไปหละนะคุณพ่อ"
"จ้า"
ศศิออกไป โจนั่งกินอย่างออมเล็ตอย่างสบายใจ
อ้อมคุยโทรศัพท์กับศศิ
"วันนี้พี่ศิไม่ว่างเหรอคะ ว่าจะชวนมากินข้าวกัน ไม่เจอกันหลายวันแล้ว" อ้อมฟัง
ซันนั่งกินกาแฟอยู่ข้างๆ อ้อม
"ค่ะพี่ศิ โอเคค่ะ บายค่ะ"
อ้อมวางหูแล้วหันมาทางซัน
"พี่ศิไม่ว่าง แพทจะไปกินข้าวที่บ้าน"
ซันหันขวับมามองอ้อม
"ไรนะ ยายแพทไปบ้านพี่ศิ" ซันโมโห "พี่ศินะ เป็นอะไรของเค้า ทำไมทำอย่างงี้"
"ก็คงอย่างที่พี่ศิบอก เอาคนที่น่ากลัวหรือศัตรูไว้ใกล้ๆ จะได้รู้ว่าเค้าจะทำอะไร ทำนองเนี้ย"
"ยายแพทมันคนธรรมดาที่ไหน" ซันว่า
จูดี้เดินมาคุย
"สาวๆ คุยไรกันคะ วันนี้เหลือ 2 คน หายไปไหนหมดล่ะคะ"
"พี่ศิมีนัดกินข้าวที่บ้าน" อ้อมบอก
ซันรีบเสริม "กับงูพิษ"
"ว๊าย คุณศิ กินงูพิษเหรอคะ อึ๋ยยยๆๆ" จูดี้ทำท่าขนลุก
"ไม่ใช่ค่ะพี่จู้ดี้ พี่ศิให้ยายแพทไปกินข้าวด้วยที่บ้าน" อ้อมบอก
"อ้อ..แล้วไป แต่เอ้ะ ทำไมหมู่นี้ซี้กะคุณแพทอะไรนี่จัง ถึงกับห่างเหินน้องๆ"
อ้อมกับซันมองหน้ากัน ซันรู้สึกเครียด
เจนเก็บของเตรียมจะกลับบ้านด้วยท่าทางซึมๆ อาร์ทเดินมาหาเธอที่โต๊ะ
"กลับบ้านรึยัง" อาร์ทถาม
"ทำไมเหรอ" เจนถามกลับ
"จะไปส่ง"
"ไม่ต้องหรอก ขอบใจ ชั้นยังไม่แย่ถึงขนาดนั้นหรอก"
"งั้นไปกินอะไรกันไหม ผมเลี้ยง"
"ไม่หละ ขอบใจ"
อาร์ทฉุดแขนเจน "มานี่"
"จะไปไหน บอกว่าไม่ไป ไม่ไปไง" เจนขัดขืน
เจนยิ้มแฉ่ง ข้างๆ เจนคืออาร์ทที่ยืนอยู่กลางห้างสรรพสินค้าสุดสวยๆ ร้านค้าสว่างไสว
"สบายใจขึ้นรึยัง" อาร์ทถาม
"อุ้ยนั่น รองเท้ามาใหม่นี่นา"
เจนเดินไปทางร้านค้า อาร์ทส่ายหน้าแล้วเดินตาม
เจนพุ่งเข้ามาเลือกดูรองเท้า อาร์ทตามเข้ามาช่วยดู
"สีไหนสวยกว่ากันเนี่ย"
"สีนี้สิ เข้ากับผิวคุณนะ อันนี้มันสดไป"
"เออจริง นายเก่งเรื่องสี" เจนฉุกใจคิด "เดี๋ยวก่อน นายไม่ชอบช็อปปิ้ง นายไม่ชอบให้ชั้นใช้เงินเปลืองนี่นา"
"แล้วไง"
"แล้วนายพาชั้นมาช็อป ทำไม แถมยังมาช่วยเลือกให้ด้วย"
เจนเพิ่งรู้สึกตัวว่าเธอยังเศร้าเรื่องจ็อดอยู่จึงเพ้อออกมา
"ชั้นมันน่าทุเรศ มากเลยใช่ไหม นายเลยสงสาร พามาช็อปปิ้ง"
อาร์ทอยากจะขำเจน แต่เจนเศร้าจริงๆ จึงนั่งแหมะอยู่ตรงนั้นทำให้อาร์ทขำไม่ออก
แพทเข้ามาในบ้านของศศิพร้อมถุงของเล่นที่เอามาให้เด็กๆ
"ข้าวหอมขา อาแพทมีตุ๊กตามาให้ด้วยหละ ชอบไหมคะ" แพทถาม
"ชอบค่ะ ขอบคุณค่ะ"
ข้าวหอมยกมือไหว้แพท แพทหอมแก้มข้าวหอมด้วยท่าทางเอ็นดู แพทหยิบหนังสือสอบสวนสืบสวนออกมาให้ต้นกล้า
"นี่ของต้นกล้าค่ะ เล่มนี้มีรึยังเอ่ย"
"ยังไม่มีเลยครับ ขอบคุณครับ"
ต้นกล้ายกมือไหว้ขอบคุณแพทด้วยมารยาทดี ศศิเดินมาใกล้ๆ
"ลูกพี่ศินี่น่ารักนะคะ คุณแม่คงสอนทุกอย่างเลย ไหว้สวยด้วย" แพทชม
ศศิยิ้ม "ขอบคุณค่ะ ......ทีหลังไม่ต้องซื้ออะไรมาก็ได้นะคะแพท มากินข้าวกันก็ดีแล้ว" ศศิกระซิบ "เดี๋ยวเคยตัว รอแต่ของฝาก"
"นิดหน่อยเองค่ะพี่ศิ"
โจเดินเข้ามา "คุณพ่อกลับมาแล้วจ้า"
เด็กๆ วิ่งไปหาโจ โจหอมแก้มข้าวหอมแล้วก็จะหอมต้นกล้า แต่ต้นกล้าไม่ยอม
"ไม่ต้องครับ ต้นกล้าโตแล้ว"
โจแกล้งไล่หอมต้นกล้า ต้นกล้าวิ่งหนี สักพักโจก็เข้ามาทักแพท
"หวัดดีจ้า แพท..... ศิวันนี้มีอะไรเลี้ยงแพทจ้ะ เผื่อโจ หรือเปล่า"
"มีให้ทุกคนจ้า เดี๋ยวขอเวลาเตรียมตั้งโต๊ะแป๊ปเดียว เชิญแพท ตามสบายนะเดี๋ยวกินข้าวกัน"
ศศิเดินไปทางครัวหลังบ้าน
แพทกับโจมองหน้ากัน
"อิจฉาพี่โจจัง" แพทพูดขึ้น
"อิจฉาอะไร" โจงง
"พี่โจ มีครอบครัวอบอุ่น มีความสุขไงคะ"
โจยิ้ม ข้าวหอมเข้ามาดึงแขนพ่อพาไปดูตุ๊กตา ส่วนต้นกล้าอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ โจนั่งลงโดยล้อมรอบด้วยลูกๆ แพทลองลงนั่งข้างๆ แล้วเธอก็รู้สึกว่าตัวเองเหมาะสมกับการอยู่ในครอบครัวนี้
บริเวณทางเดินบริษัท เจนเดินมามองหาจ็อดเหมือนเคย เธอรีๆรอๆ ไม่ยอมเดินไปทางแผนกตัวเอง
เจนตัดสินใจเดินไปทางห้องจ็อด ทิชาเดินมาเห็นเจนกำลังเดินไปทางห้องจ็อดจึงเดินตาม
เจนเดินมาถึงหน้าห้องจ็อด เธอหยิบกระดาษที่เตรียมมาแปะไว้หน้าประตู ทิชาเอื้อมมือมาคว้าไป
"เฮ้ย" เจนตกใจ
"อะไร" ทิชาถาม
"เอามานี่"
ทิชาเปิดอ่าน "พี่จ็อดคะ เจนขอโอกาสอธิบายความจริง ได้ไหมคะ"
เจนจะเอาคืนแต่ทิชาหมุนตัวหนี
"ความจริงอะไร เธอกับพี่จ็อด มีอะไรกัน"
"ไม่ใช่เรื่องของเธอ เอามานี่ เอาคืนมา"
ทันใดนั้นปุ๊กกี้ก็ปรากฏตัวขึ้น
"มีเรื่องอะไรกัน"
ปุ๊กกี้อ่านกระดาษโน้ตของเจนด้วยสีหน้าเครียด โดยมีเจนกับทิชานั่งอยู่ตรงข้าม
"เธอทำอะไร ของเธอ คุณ จ็อดเค้าเป็นเจ้านาย เธอควรทำอะไรแบบนี้ไหม"
เจนอึกอัก "คือ"
"คือ คือ อะไร" ปุ๊กกี้ถาม
"คือ พี่จ็อด เค้าเข้าใจเจนผิด อยู่น่ะค่ะ เจนก็ เลยอยากอธิบาย" เจนบอก
"คุณจ็อด ทำอะไรนะ เข้าใจอะไรเธอผิด นี่เธอพูดอย่างกับว่า เธอกับคุณจ็อด มีอะไรกันมากกว่า เจ้านาย กับลูกน้องงั้นเหรอ"
"ไม่มีทาง ทิชาว่า ยายเจนคิดไปเองมากกว่า" ทิชาบอก
"เปล่านะ พี่จ็อดเค้า....." เจนพูดไม่ออกเพราะต้องเล่าถึงอาร์ทด้วย
"ชั้นเตือนแล้วใช่ไหม ว่าอย่าให้มีเรื่องแบบนี้ในบริษัท เธอทำหน้าที่ของเธอไป อย่า" ปุ๊กกี้จะพูดว่าใฝ่สูงแต่ก็รู้สึกว่าแรงไปจึงเปลี่ยนคำพูด "อย่าทำอะไรรุ่มร่าม เลอะเทอะ ไม่งั้นทำงานที่นี่ต่อไปไม่ได้"
เจนเจ็บจี้ด ส่วนทิชาสะใจ
"แล้วก้อ อย่าไปรบกวนคุณจ็อดอีก เข้าใจไหม" ปุ๊กกี้บอก
อาร์ทเพิ่งมาทำงาน อาร์ทมองเจนกับทิชาที่ออกมาจากห้องปุ๊กกี้ เขาเห็นเจนเดินหงอยๆ มายืนที่โต๊ะ เจนยืนบื้ออยู่นาน อาร์ทจึงเดินมาหา
"มีอะไรรึเปล่า พี่ปุ๊กกี้ ว่าอะไรคุณเหรอ" อาร์ทถาม
"พี่ปุ๊กกี้ คิดว่าชั้นไปยุ่งกับพี่จ็อด เลยด่าซะ" เจนบอก
"คุณทำไมไม่บอกล่ะ ว่าเกิดอะไรขึ้น"
"ชั้นก็ต้องเล่าถึง ที่พี่จ็อดไปเจอนายในห้องชั้นน่ะสิ จะเล่าได้ไง เสียหมด เสียยื่งกว่าให้พวกนั้นเข้าใจว่าชั้น ตื๊อพี่จ็อดอีก" เจนบอก อาร์ทรู้สึกเจ็บปวด
"ผมทำให้คุณเสื่อมเสีย มากขนาดนั้นเชียวเหรอ"
เจนไม่ทันมองอาร์ทเพราะมัวแต่คิดเรื่องของตัวเอง
"ยังไม่ทันไปถึงไหนเลย ก็ต้องมาเจออย่างงี้ คิดดู เค้าชอบชั้นแน่ๆ เค้าเอาดอกไม้ไปให้ แต่ดันมาเจอนาย ฮือๆๆ"
"ผมขอโทษ"
"ไม่ใช่ ไม่ใช่ความผิดของนายหรอก นายไปช่วยชั้น ชั้นต่างหาก ชั้นมันซวยเอง"
"ถ้าคุณจ็อดเค้าเข้าใจคุณถูกล่ะ"
"ชั้นก็จะเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดน่ะสิ มีคนเริ่ดๆ แบบพี่จ็อดมาชอบ..." เจนรู้สึกตัว "แต่มันเป็นไปไม่ได้... มันจบแล้ว"
เจนนั่งซึมเศร้าต่อไป อาร์ทค่อยๆ เดินออกไป
รถจ็อดแล่นเข้ามาทางหน้าบริษัท อาร์ทเดินออกมายืนขวาง จ็อดเบรกดังเอี๊ยดก่อนจะลงมายืนมองหน้า
"ผมมีเรื่องจะพูดกับคุณ" อาร์ทบอก
หนุ่มสองคนยืนมองหน้ากันอยู่ในห้องจ๊อด
อาร์ทเข้าเรื่อง "ผมกับเจนไม่มีอะไรกัน"
"มาบอกผมทำไม" จ๊อดถาม
"เพราะคุณชอบเจน และคุณกำลังเข้าใจผิดว่า เจนมีอะไรกับผม"
จ็อดอึ้งเพราะไม่นึกว่าจะเจอพูดตรงๆ อย่างนี้
"ผมไปช่วย เจน กับพี่เจน ทำการ์ดด่วนทั้งคืนแล้วขอไปใช้ห้องเจน ก็พอดีคุณไปเจอเข้า"
จ็อดฟังแล้วก็ค่อยๆ เข้าใจ
อาร์ทพูดต่อ "เจน เสียใจมาก ที่คุณเข้าใจผิด ผมเลยมาอธิบายให้คุณฟัง ว่าความจริงเป็นอย่างนี่"
จ็อดเอ่ยออกมา "เจนไม่ได้.....”
"เจนไม่ได้คิดอะไรกับผม มากกว่าเพื่อน"
"แล้วนายล่ะ"
"นั่นมันเรื่องของผม ผมอธิบายในส่วนของเจน กับคุณ" พูดจบอาร์ทก็จะเดินออกไป
จ๊อดเรียก "เดี๋ยวก่อน อาร์ท"
อาร์ทหันมา
"ขอบใจนะ" จ๊อดพูด
บรรยากาศในบริษัทเป็นไปตามปกติ ปุ๊กกี้กำลังยืนสั่งงานอยู่ที่โต๊ะของพนักงานคนหนึ่ง แล้วปุ๊กกี้ก็เดินมาที่โต๊ะของเจน โดยที่เจนยังเหม่ออยู่
"เป็นอะไร เหม่อไม่ทำงาน นี่...ชั้นเตือนแล้วนะ ว่าเธอน่ะ อย่าได้หวัง...”
ปุ๊กกี้หยุดพูดไปกลางประโยค เจนมองปุ๊กกกี้อย่างงงๆ ปุ๊กกี้กำลังมองข้ามหัวเจนไปทางประตูเพราะเห็นจ็อดเดินหอบดอกไม้ช่อใหญ่ตรงเข้ามาหาเจน เจนลุกขึ้นยืนอย่างงงๆ
จ็อดยิ้มเขินๆ "เจน"
"คะ พี่จ้อด"
จ็อดส่งดอกไม้ให้เจน
"พี่ขอโทษนะ"
จ็อดเดินออกไปแล้วหันมาหาเจนอีกครั้ง ทุกคนในห้องเงียบกริบ ตาค้าง ไม่ขยับเขยื้อน เจนยืนอุ้มช่อดอกไม้โดดเด่นอยู่อย่างนั้นเพราะยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เจนหันมาทางอาร์ท อาร์ทมองเจนนิ่งๆ เจนทำท่าชี้ดอกไม้แล้วชี้ไปทางจ็อดที่เดินออกไปแล้วก็ยิ้มแฉ่งก่อนจะวิ่งมาหาอาร์ท
"พี่จ็อด พี่จ็อดเค้าๆๆ"
"เค้ามาขอโทษคุณ ผมเห็นแล้ว ...เป็นไงล่ะ" อาร์ทถาม เจนดีใจจนแทบกระโดด
"ชั้นดีใจที่สุดเลย ดีใจที่สุดในโลก"
อาร์ทมองเจนนิ่งๆ แบบมีความเศร้าอยู่ลึกๆ เจนเดินไปที่โต๊ะแล้วชมเชยดอกไม้อย่างมีความสุขและไม่สนใจใคร คนในแผนกซุบซิบกันพร้อมกับชะโงกดูเจน อาร์ทมองเจนนิ่ง
ซัน วุธ และพนักงานทุกคนรุมดูภาพความสำเร็จของการขายผักปลอดสาร บนจอเป็นภาพแผนกผักตามซุปเปอร์มาร์เก็ตต่างๆ ผักบรรจุเป็นกล่องสลัดพร้อมกินพร้อมน้ำสลัด มุมสลัดติดป้าย “ผักเพื่อสุขภาพ” หลายๆมุม
วุธเลื่อนภาพให้ซันดู ซันดีใจที่งานประสบความสำเร็จ
"นี่ๆ อันนี้ ที่ซันบอกให้ทำเป็น สลัด พร้อมทาน ขายพร้อมน้ำสลัด วางขายตามย่านธุรกิจ ขายดีมากจนทำแทบไม่ทัน"
ซันหันมายิ้มปลื้มจนเกือบจะชนกับหน้าของวุธ โดยที่วุธก็ไม่หลบ
ซันเป็นฝ่ายหลบแล้วทำเป็นตลกกลบเกลื่อน
"ดีใจด้วยนะ งานแรกของบริษัท นาย ขายดีอย่างงี้ ลูกค้าคงจ่ายดีเลย...รวยแล้วสิ"
วุธหยิบกระดาษค่าจ้างมาร์เก็ตติ้งส่งให้ซันดู ซันหยิบมาดูพอเห็นจำนวนเงินเธอก็เกือบกรี๊ด
"อะไรเนี่ย แค่เนี้ยนะ"
วุธดึงซันให้ลุกขึ้นแล้วเดินไปห่างๆ โต๊ะกลางเพื่อหลบจากบรรดาพนักงานที่มองมาด้วยความสงสัย
"อย่าพูดดังเดี๋ยวลูกน้องตกใจ" วุธบอก
จ๋ากำลังคุยโทรศัพท์กับตี๋น้อย
"ตี๋น้อย..เป็นไงบ้าง วันนี้ชวนซันไปไหนรึเปล่า"
ตี๋น้อยที่กำลังชี้ให้คนงานแขวนกล้วยไม้คุยโทรศัพท์ไปด้วย
"วันนี้เหรอ เราโทรไปหาคุณซัน ตามที่จ๋าบอก แต่ไม่ได้ถามอะไร"
"โธ่ ตี๋น้อยนี่ ซื่อจริงๆ ชวนซันเค้าไปกินข้างสิ" จ๋าว่า
"โอเค จะลองชวนนะ แล้วจ๋าล่ะ เย็นนี้ทำอะไร"
"จ๋า ชวนวุธไปกินอาหารญี่ปุ่นจ้ะ เดี๋ยวต้องโทรไปเตือน วุธชอบลืม ตี๋น้อยชวนซันไปให้ได้นะ อย่ามัวแต่ทำงานล่ะ"
ตี๋น้อยรับคำ "จ้ะๆ"
ตี๋น้อยหนักใจ เขาเดินออกจากบริเวณนั้น คนงานมองตามไปอย่างงงๆ ว่าทำไมไม่ทำงานต่อ
โทรศัพท์ของซันวางอยู่บนโต๊ะกลาง ทันใดนั้นก็มีสายเรียกเข้าเป็นชื่อ “คุณตี๋น้อย” แต่ไม่มีใครรับเพราะซันปิดเสียงไว้ วุธกับซันนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะทำงานของวุธ พนักงานคนอื่นๆก็ไม่เห็นว่ามีสายเข้า
ตี๋น้อยโทรศัพท์หาซัน เมื่อไม่มีคนรับสายเขาก็พยายามโทรใหม่
พิสมัยรับโทรศัพท์ที่โต๊ะซัน
"คุณซันออกไปแล้วค่ะ ไม่กลับเข้ามาแล้วค่ะ ไม่ได้สั่งอะไรไว้"
"แล้วพอทราบมั้ยครับว่าคุณซันไปไหน"
ตี๋น้อยฟังคำตอบแล้วก็มีสีหน้าเป็นกังวลขึ้นมา เขากดโทรศัพท์จบการสนทนาแล้วเรียกคนงานมาหา
"วันนี้พอแค่นี้ก่อน ให้คนไปเอารถมาที่หน้าประตูด้วย จะไปธุระ"
พนักงานทยอยกลับบ้าน ซันเห็นคนกลับแล้วก็เลยเริ่มเรื่อง โดยส่งกระดาษค่าจ้างให้วุธดู
"วุธ นายจะทำงานเพื่อค่าจ้างแค่นี้เหรอ มันคุ้มเหรอ"
"ก็พอได้นะ"
"อย่าทำเป็นเล่นสิ"
"จริงนะ บริษัทก็ไม่ต้องเช่า พนักงานก็ไม่กี่คน งานหลักๆเราก็ทำเอง"
ซันมองวุธด้วยความอ่อนใจ
"นายนี่...จริงๆเลยนะ"
"เราชอบเจ้าของ เค้าตั้งใจทำดีจริงๆ ไม่ใช้สารเคมีเลย แล้วยังขายไม่แพง"
"ก็เลยทำตัวเป็นพ่อพระ ทำงานเพื่อช่วยสังคมซะงั้น"
"ซันก็มาช่วยเราไม่ใช่เหรอ เป็น แม่พระด้วยแล้วกัน" วุธแซว
ซันทำหน้าบึ้งต่อไปไม่ไหว เธอขำวุธจนหลุดหัวเราะออกมา
"นายนี่ บ๊อง จริงๆเลย"
"มีบ๊องกว่านี้อีกนะ" วุธว่า
"อะไร"
"เจ้าของเค้าอยากทำอะไรเพื่อตอบแทนสังคมจริงๆ แบบช่วยเหลือผู้ยากไร้ เค้าให้เราช่วยคิดแคมเปญ"
ซันมองวุธคล้ายจะถามว่ายังจะมีอีกเหรอ วุธขำหน้าซัน
"ซัน ช่วยเราคิดหน่อยสิ ทำอะไรดี"
อ่านต่อหน้าที่ 2
ทางเดินแห่งรัก ตอนที่ 10 (ต่อ)
จ๋าเตรียมปิดร้าน ลูกจ้างเก็บเศษดอกไม้เรียบร้อย
"เสร็จงานแล้วก็กลับได้เลยจ้ะ"
ลูกจ้างเดินออกไป จ๋าหยิบโทรศัพท์มาโทรออก
โทรศัพท์ของวุธที่วางบนโต๊ะขึ้นเป็นสายเรียกเข้าจากจ๋าแต่ไม่ได้เปิดเสียง แต่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น ซันนั่งอยู่หน้าบริษัท วุธเดินผ่านโต๊ะโดยไม่ได้มองโทรศัพท์ที่มีสัญญาณเข้าอยู่
วุธยกถาดใส่ของกินทั้งแซนวิช ผลไม้ มันฝรั่งทอดออกมาที่หน้าตึก เขาเดินมาที่โต๊ะเล็กๆ ที่มีเก้าอี้สองตัวซึ่งซันนั่งอยู่แล้วหนึ่งตัว วุธวางถาดอาหาร
"เอ้า....อาหารระหว่างประชุม"
"ประชุมเลยเหรอ หรูไปนะ มีอะไรกินมั่ง"
"ทุกอย่างที่มี ไหวไหม หรือจะออกไปหาอะไรกินกัน"
"ไม่ต้องหรอก นี่ก็พอแล้ว"
ซันหยิบของมากินอย่างเอร็ดอร่อย
"หิวเหรอ"
"ไม่หิว....ว่ามา จะให้ช่วยคิดอะไร"
"ก็แคมเปญ ช่วยสังคมจากผักนี่หละ เราว่า จะให้เป็นแบบซื้อผักแล้ว กำไรส่วนนึง แบบ 1 บาท จะกลับคืนสู่สังคม"
"เข้าท่า....คนในเมืองไม่มีเวลาทำบุญ ทีนี้ เราจะให้การกลับคืนนี้มันประทับใจ น่าทำบ้าง....." ซันคิด
"คิดไปนะ เรากินรอ" วุธบอก
วุธกับซันนั่งคิดกันอย่างมีความสุข
จ๋านั่งรออยู่ในร้านดอกไม้ที่เงียบสงัด เธอชะเง้อมองไปทางหน้าร้านแล้วก็ตัดสินใจรอต่อไป
วุธกับซันสมองกำลังแล่น
"เด็ก !!!!เราน่าจะช่วยเหลือเด็ก การศึกษา กีฬา.....” ซันเสนอ
"ใช่ๆ คนที่ซื้อผักออแกนนิคก็ตัดสินใจง่ายขึ้น ซื้อผักแล้วยังได้ทำบุญ" วุธบอก
ซันหยิบแทบเล็ตเปิดไล่ดูข้อมูลไปเรื่อยๆ
"เด็กกำพร้า...กว้างไป...หรืออันนี้...ดูนี่...มีเจ้าของผลิตภัณฑ์รองเท้า แจกรองเท้าให้เด็กยากจนในอเมริกาใต้"
วุธกับซันหัวชนกันขณะดูภาพและข้อมูลในอินเตอร์เน็ท
ตี๋น้อยเดินมาเกือบถึงประตูหน้าบริษัท
ซันกับวุธยังคงหัวชนกันพร้อมกับคิดงานกันอย่างสนุกสนานตามประสาคนที่ทำงานเข้าขากันมากๆ
ตี๋น้อยลองกดโทรศัพท์หาซันอีกที แต่ซันยังคงพูดกับวุธโดยไม่รู้ว่ามีสายเข้า
ตี๋น้อยตัดสินใจเดินกลับ
ซันเสนอขึ้นมาอีก "เด็กนักเรียนต่างจังหวัด ขาดแคลนเครื่องแบบนักเรียน...นี่เค้าขอรับบริจาคชุดนักเรียน โรงเรียนไหนก็ได้ให้นักเรียนยากจนได้มีโอกาสใส่ชุดนักเรียน"
ซันกับวุธมองหน้ากัน
ซันกับวุธพูดพร้อมกัน "ชุดนักเรียน!!”
ซันกับวุธตีมือกันแล้วก็หัวเราะ ออกมา จากนั้นทั้งสองคนก็คุยกันต่อ
จ๋าชะเง้อมองไปทางเข้าของร้าน มีเสียงรถผ่านไปแล้วก็จอด จ๋าลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเพราะคิดว่าวุธมา ตี๋น้อยเปิดประตูเข้ามา
จ๋าแปลกใจ "อ้าวตี๋น้อย ทำไมมานี่ล่ะ"
"เรามารับจ๋าไปกินข้าว" ตี๋น้อยบอก
"แต่เรานัดกับวุธ" จ๋าดูโทรศัพท์ "คงกำลังยุ่งตามเคย ไม่รับโทรศัพท์เลย"
"หิวแล้วใช่ไหม ไป เราจะพาไปกินอาหารญี่ปุ่น"
"ทำไมล่ะ"
"ก็จ๋าบอกว่านัดกับคุณวุธจะไปกินอาหารญี่ปุ่นไง"
"อ๋อ" จ๋าเข้าใจ
บริกรวางอาหารจานแรกลงบนโต๊ะอาหารในร้านอาหารอิตาเลี่ยน จ๋ายิ้มเขินๆ
"ที่จริง จ๋าไม่ชอบอาหารญี่ปุ่นเท่าไหร่หรอก" จ๋าบอก "จ๋าชอบอาหารอิตาเลี่ยนมากกว่า"
"แล้วทำไมถึงจะไปกินอาหารญี่ปุ่นล่ะ" ตี๋น้อยถาม
"ก็วุธเค้าชอบ"
จ๋าตักอาหารกินอย่างเอร็ดอร่อย ตี๋น้อยกินตามแล้วก็ครุ่นคิด
"แล้วตี๋น้อยล่ะชอบกินอาหารอะไรเป็นพิเศษไหม" จ๋าถาม
"เรากินได้ทุกอย่าง แต่ชอบอาหารไทยที่สุด" ตี๋น้อยบอก
"เหรอ...โธ่...เราไม่รู้ ไม่งั้นไปกินอาหารไทยกันก็ได้"
"จ๋า...ทำตามที่ตัวเองชอบบ้างเถอะ ไม่ต้องตามใจ...เราหรอก"
"ขอบคุณนะตี๋น้อย ที่พาเรามากินของชอบ คราวหน้า จ๋าจะพาตี๋น้อยไปกินอาหารไทยที่อร่อยที่สุด โอ.เค. มั้ย"
ตี๋น้อยยิ้มฝืนๆ "คราวหน้าเหรอ"
"ตี๋น้อย ต้องมาอยู่กับจ๋า เลยไม่ได้ไปเดทกับซันเลย จ๋าขอโทษนะ"
"ไม่ต้องขอโทษหรอก จ๋า.....”
"ซันก็คงงานยุ่งเหมือนกัน ตี๋น้อย เลยติดต่อไม่ได้"
ตี๋น้อยหลบตาจ๋า
"ทั้งวุธ ทั้งซัน.....งานยุ่งทั้งคู่เลย" จ๋าเปรยออกมา
วุธเข้ามาในบ้านที่เงียบเชียบ เขาจะเดินไปทางปีกที่เป็นส่วนของตัวเอง แต่ดารณีก็ก้าวออกมาเงียบๆ
"วุธ กลับมาแล้วเหรอลูก"
วุธหันไปทางที่ดารณีออกมาแล้วก็เดินไปกอด
"ครับแม่"
"ทำงานดึกนะ จ๋าเค้าว่าไงบ้าง" ดารณีถาม
"ไม่ทราบครับ ไม่ได้เจอกัน"
"วุธไม่ได้นัดกับจ๋าไปกินข้าวเหรอลูก"
วุธนิ่งคิดเพราะจำไม่ได้
"ไม่นะครับแม่ มีอะไรรึเปล่าครับ"
"แม่คุยกับจ๋า โทรคุยกันน่ะลูก จ๋าบอกว่า รอวุธอยู่ที่ร้าน วุธไม่มา เค้าเลยไปกินกับเพื่อน"
"เอ๊ะ เหรอคับ งั้นเดี๋ยววุธโทรหาจ๋าเอง"
วุธเอาโทรศัพท์มาดูแล้วก็เพิ่งเห็น MISS CALL จากจ๋า
"จ๋าโทรมาหาจริงๆด้วย"
วุธกดโทรศัพท์แล้วเดินโทรโดยหันหลังให้ดารณี
ดารณีถามขึ้น "วุธยังทำงาน กับซันอยู่รึเปล่า"
วุธชะงัก
"ทำไมแม่ถามถึงซันล่ะครับ"
"ก็วุธเคยบอกแม่ว่า ซันมาช่วยทำงานการตลาดของวุธ เค้ายังช่วยอยู่รึเปล่า"
"ครับ ยังช่วยอยู่ครับ"
"แล้วที่วุธลืมนัดจ๋าวันนี้ วุธทำงานอยู่กับซันรึเปล่า"
วุธนิ่งไปซักครู่โดยถือโทรศัพท์ที่กดโทรออกหาจ๋าแล้วค้างอยู่อย่างงั้น
"ครับแม่"
จ๋าฟังโทรศัพท์ที่วุธโทรกดมาหาแต่วุธไม่รู้ตัวว่าโทรติดและจ๋ารับสายแล้ว
เสียงดารณีดังมาจากปลายสาย "ทำไมลูกถึงทำอย่างงี้ ไม่คิดถึงจิตใจของจ๋าบ้าง เค้าจะคิดยังไง เค้าจะรู้สึกยังไง ถ้ารู้"
เสียงวุธดังมาจากปลายสาย "วุธทำงานครับแม่ ซันเค้าช่วยได้มาก ถ้าไม่ใช่ซัน ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าวุธจะทำได้ถึงขนาดนี้หรือไม่"
จ๋าลดโทรศัพท์ลงแล้วปิดหูโทรศัพท์เพราะไม่อยากรับฟัง ไม่อยากรับรู้ เธอเจ็บปวดที่ได้รู้ความจริง
วินกับอ้อมเดินออกมาที่ด้านล่างของคอนโดฯ ด้วยท่าทางอารมณ์ดีทั้งคู่
"แน่ใจนะคะคุณหมอ ว่าจะไปกับภรรยา ไม่ต้องรีบไปทำงาน" อ้อมถาม
"เช็คแล้ว วันนี้ไม่มีเคสด่วนเลย จะพาอ้อมไปส่งที่สปอร์ตคลับ แล้วค่อยไปโรงพยาบาล"
อ้อมกอดแขนวิน
"น่ารักจังเลย"
ทั้งคู่เดินไปทางที่จอดรถที่อยู่หน้าประตูคอนโด โทรศัพท์อ้อมดังขึ้น อ้อมรับสาย
"ฮัลโหล อ้าวคุณศรัณย์....." อ้อมฟัง "เหรอคะ......ได้ค่ะ.....ว่างค่ะ....โอเคค่ะ..เดี๋ยวเจอกัน"
วินหยุดและหน้างอทันที
"อ้อม!!”
"อ้อมไปสปอร์ตคลับไม่ได้แล้ว มีเรื่องด่วนจ้ะวิน" อ้อมบอก
"เรื่องอะไร"
อ้อมบอกไม่ได้จึงหาทางเลี่ยง "เอิ่ม.....แล้วจะเล่าให้ฟังนะ งั้นวินไปทำงานเถอะ อ้อมไปเอง"
อ้อมเดินไปอีกทาง วินโมโหมาก
ที่โรงแรม อ้อมนั่งมองศรัณย์กับวศินที่นั่งทำหน้ากลุ้มใจเหมือนจะตายเสียให้ได้
"ว่าไงคะ มีเรื่องอะไรกัน"
วศินกับศรัณย์มองหน้ากัน
"คุณศรัณย์ ....วศิน...ต้องใช้อ้อม บังหน้าไปอีกนานแค่ไหน" อ้อมถาม
"คราวนี้เรื่องใหญ่มากพี่อ้อม" วศินบอก
"เรื่องอะไร" อ้อมถาม
"หม่าม๊า จะให้ผมแต่งงาน"
อ้อมอ้าปากค้างมองวศิน แล้วก็มองศรัณย์
"ใช่....ผมถึงขอให้คุณอ้อมออกมาเจอกัน ขอโทษด้วยนะ ที่ต้องกวนคุณอ้อมมากเหลือเกิน" ศรัณย์บอก
"พี่อ้อม ผมจะทำยังไงดี"
"นั่นสิ ไม่รู้เหมือนกัน คิดก่อน" อ้อมบอก
"โธ่.....พี่อ้อม...ผมจะบ้าตายอยู่แล้ว"
"รู้แล้ว รู้แล้วว่าต้องทำยังไง"
ศรัณย์กับวศินมองอ้อมลุ้นๆ
อ้อมพูดออกมา "บอกความจริงให้หม่าม๊ารู้"
ศรัณย์ทำหน้าเห็นด้วย แต่วศินแทบจะทึ้งผมตัวเอง
วินที่ตามอ้อมมาเดินหาอ้อม เขามองไปตามมุมต่างๆ ของโรงแรม
วศินส่ายหน้า
"ไม่ได้หรอกพี่อ้อม ไม่ได้"
"ผมว่า คุณอ้อมพูดถูกนะวศิน" ศรัณย์บอก
"สำหรับคุณ ก็ง่ายหละสิ คุณไม่ได้มีหม่าม๊าแบบผมนี่" วศินว่า
"แล้วคุณคิดว่า ผมไม่อึดอัดเหรอ ที่ต้องปิดบังเรื่องของเราแบบนี้" ศรัณย์ถาม
"ผมก็อึดอัด ไม่ใช่คุณคนเดียวเมื่อไหร่"
"ใจเย็นๆก่อนค่ะ ทั้งสองคน"
"พี่อ้อมพี่อ้อมก็รู้จักหม่าม๊าดี ถ้าหม่าม๊ารู้ ไม่ใช่แค่บ้านแตก แต่โลกแตกเลย ใช่ไหมล่ะพี่อ้อม"
"แล้ววศินจะทำยังไงล่ะ ถ้าไม่บอก หม่าม๊าก็คงถึงขั้นบังคับให้วศินแต่งงานในที่สุด"
วศินเถียงไม่ออก เขาอึดอัดใจจนนั่งไม่ติดจึงลุกขึ้นเดินออกไป ศรัณย์จะลุกตาม
"ปล่อยเค้าไปสักพักเถอะค่ะคุณ ศรัณย์" อ้อมบอก
ศรัณย์นั่งลงอย่างกลัดกลุ้มใจ
"ผมจะทำยังไงดีคุณอ้อม" ศรัณย์เอื้อมมือมาจับมืออ้อม
อ้อมจับมือตอบด้วยความสงสารและเห็นใจ ศรัณย์ก้มลงจนหน้าติดกับมือของอ้อม
วินเดินเข้ามาเห็นอ้อมกับศรัณย์โดยศรัณย์เหมือนกำลังจูบมืออ้อมอยู่พอดี วินยืนตะลึง นึกไม่ถึงว่าอ้อมจะเป็นถึงขนาดนี้ อ้อมเห็นวินก็ทั้งตกใจและแปลกใจ
"วิน.....มาได้ไงจ้ะ"
"มาได้ไง ไม่รู้สิอ้อม แต่ถ้าไม่มาก็คงไม่รู้ไม่รู้สินะ" วินว่า
อ้อมงง แล้วเธอก็เพิ่งรู้สึกตัวว่ายังจับมือกับศรัณย์อยู่ อ้อมจึงดึงมือออก วินเดินกลับไป
ศรัณย์ยังงงที่ทุกอย่างเกิดขึ้นในเวลาเดียวกันแบบนี้
เจนมาทำงานแบบรีบมากเพราะมาสาย ปุ๊กกี้เดินสวนจะออกไปพอดี
"ขอโทษค่ะ รถติดมากเลยค่ะ ขอโทษนะคะ ที่มาสาย" เจนรีบแก้ตัว
"รถติดเหรอ" ปุ๊กกี้ทำเสียงจะโวยใส่
จ็อดเดินเข้ามาทางประตูพอดี "เจน"
เจนหันไปมอง
"เดี๋ยวกลางวันไปกินข้าวด้วยกันนะ" จ๊อดชวน
"เอ่อ..ค่ะ" เจนรับคำ
"กำลังทำงานเหรอครับคุณปุ๊กกี้" จ๊อดถาม
ปุ๊กกี้รับคำ "ค่ะๆ"
"งั้นไม่กวนหละ เที่ยงเจอกันนะเจน"
"เอ่อ...ค่ะ"
จ็อดเดินออกไป เจนหันมาหาปุ๊กกกี้
"ขอโทษนะคะ คราวหน้าไม่สายแล้วค่ะ จริงๆค่ะ"
ปุ๊กกี้เปลี่ยนท่าที "อุ้ย สายเสยอะไร" ปุ๊กกี้ดูนาฬิกา "แค่ ชั่วโมง กับ สิบห้านาทีเองจ้า"
เจนงง "ชั่วโมงกับสิบห้านาที"
"ไม่สายหรอก" ปุ๊กกี้ย้ำ
"ไม่สาย"
ปุ๊กกี้ยิ้มอย่างเมตตาปราณีก่อนจะเดินออกไป
เจนมองตามแล้วหันมาเจอทิชาที่มองมาอย่างโกรธๆ เจนทำเชิดใส่ก่อนจะหันมาทางโต๊ะอาร์ทแล้วกะจะทักทายแต่โต๊ะอาร์ทว่างเปล่า เจนเดินมาดูโต๊ะอาร์ทที่ดูเรียบร้อยโดยคอมพิวเตอร์ปิดอยู่
"อาร์ทยังไม่มาเหรอคะ" เจนถามพนักงานที่นั่งข้างๆอาร์ท
"ยังครับ"
"หนอยแน่ะ เบี้ยวงานเรอะ"
เจนเอาโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาอาร์ท
อาร์ทยกโทรศัพท์ขึ้นดูหน้าจอเห็นเป็นชื่อเจน เขามองชื่อนั้นนิ่งๆ
เจนฟังเสียงรอสายแต่ไม่มีคนรับสาย
"เป็นอะไรของเค้า"
เจนวางสายแล้วนั่งทำงานต่อแต่ก็อดไม่ได้ที่จะมองมาที่โต๊ะอาร์ทอีกที
วินเดินหนีมาตามทางเดินในโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว สักพักอ้อมที่แทบจะวิ่งตามก็มาใกล้ถึงตัววิน
"วินจ้ะ รอด้วย"
วินทั้งงอนทั้งโกรธ เขาเดินเลี้ยวหายไป อ้อมวิ่งตาม คนใน รพ. มองตาม
วินเข้ามาในห้องทำงานด้วยความโมโหจนทำอะไรไม่ถูก อ้อมตามเข้ามา
"วินจ๋า"
วินหันมามองนิ่งไม่พูดอะไร
"โกรธอะไรจ้ะ" อ้อมถาม
"อ้อมทำอะไรล่ะ" วินย้อนถาม
"เปล่านี่"
"กับนายศรัณย์น่ะ บอกมาว่า ทำไมเค้าจูบมืออ้อม"
"เปล่า ไม่ใช่"
"งั้นวิน คงเห็นภาพหลอนสินะ"
อ้อมเกือบจะขำวินที่ประชดประชันเหมือนผู้หญิง แต่วินโกรธจริง อ้อมเลยพยายามหุบยิ้ม
"ไม่ใช่ภาพหลอน แต่เค้าไม่ได้จูบมืออ้อม" อ้อมบอก
วินทนไม่ไหวเพราะรู้สึกว่าอ้อมแก้ตัวแบบฟังไม่ขึ้น
"อ้อมมีอะไรกับนายนั่นเหรอ"
อ้อมตกใจ
"ว้าย ไม่ใช่ ไม่ใช่เด็ดขาด"
"แล้วแอบไปหากันทำไม ถ้าไม่มีอะไรกัน"
"เค้าไม่ได้ไปหาอ้อม"
"อ้อม อ้อมรู้มั้ย ยิ่งพูด อ้อมก็ยิ่งทำให้วิน เชื่อ....”
"เชื่ออ้อมใช่ไหม" อ้อมถาม
"เชื่อว่า อ้อมโกหก" วินบอก
"วิน !”
พยาบาลเดินเข้ามาเห็นทั้งสองคนกำลังมาคุใส่กัน
"มีอะไร" วินหันไปถาม
"มีประชุมกับบอร์ดค่ะคุณหมอ" พยาบาลบอก
"เดี๋ยวไป !!”
พยาบาลรีบหลบวูบออกไป
"ผมมีประชุม อ้อมกลับไปก่อน อย่าเพิ่งพูดกันตอนนี้เลย"
วินหาเอกสารกับแฟ้ม 2-3 ชิ้นก่อนจะไปประชุม เขาเดินออกไปโดยไม่มองอ้อมเลย อ้อมยืนเคว้งคว้างอยู่คนเดียวในห้อง
เจนนั่งมองไปรอบๆ ร้านอย่างปลาบปลื้ม จ็อดมองเจนด้วยความเอ็นดู
"ได้ยินชื่อมานานแล้วร้านนี้ ไม่นึกว่าจะได้มาเลยค่ะ"
"ถ้าเจนชอบ พี่จะพามาบ่อยๆ" จ๊อดบอก
"อย่าเลยค่ะ มันแพง"
"ไม่เป็นไรหรอกเจน"
"เป็นค่ะ นายอาร์ทชอบว่าเจน ฟุ่มเฟือย ใช้เงินเกินตัว อีตาบ๊องเนี่ย ว่าเจนตลอดเลย"
จ็อดนึกถึงเรื่องอาร์ทขึ้นมา
"แต่เค้าก็มีบุญคุณกับพี่นะ" จ๊อดบอก
เจนแปลกใจ "มีบุญคุณกับพี่จ็อด เป็นไปไม่ได้อ่ะค่ะ"
"ก็เพราะเค้าเป็นคนมาบอกความจริงกับพี่ พี่ถือว่าเค้ามีบุญคุณ ไม่งั้นพี่คงเข้าใจเจนผิดไปอีกนาน"
"เค้าบอกความจริงอะไรคะ" เจนถาม
"ก็เรื่องที่เค้าไปอยู่ในห้องเจน เพราะอะไรน่ะสิ"
เจนอึ้งไปเพราะนึกไม่ถึง
"เค้าบอกพี่จ็อดเหรอคะ"
"ใช่จ้ะ พี่ต้องขอโทษเจนด้วยนะ ที่พี่...เข้าใจผิด...แล้วก็โกรธเจน"
"นายอาร์ท...บอกพี่จ็อดเรื่องเจน....” เจนทวน
"เจนคงเข้าใจพี่นะ ที่พี่โกรธเจน ก็เพราพี่ชอบ เจนจริงๆ ก็เลย.....หึง" จ็อดพูดแล้วก็เขิน
เจนยังนึกถึงอาร์ทที่อุตส่าห์ไปพูดกับจ็อดให้เธอ
ซันกับวุธช่วยกันคิดแคมเปญผักปันรักอยู่ที่โต๊ะกลางบริษัทวุธ
"ทุกครั้งที่คุณซื้อผักจากเรา คุณได้ให้ชุดนักเรียนใหม่ๆให้เด็กที่ไม่เคยมีชุดนักเรียนมาก่อนเลยในชีวิต" ซันเสนอ
"ยาวไป" วุธบอก
"นี่คือคอนเซ็ปต์ เราก็คิด WORDING ที่มันสั้นๆ แต่มีความหมายแบบนี้สิ"
"ผักทุกใบ ได้ชุดนักเรียนใหม่ให้น้อง" วุธพูด
ซันหัวเราะ "ถามจริง...เอาจริงเหรอ ผักทุกใบ ได้ชุดใหม่ให้น้อง" ซันขำวุธไม่หยุด
"ทำไม.... มันตลกเหรอ"
"เปล่า....มัน....ขำน่ะ"
"เออ....ใช่สิ เรามันไม่คิดอะไรเก๋ๆ เท่ห์ๆ"
"อ้าว..อย่างอนสิ...แต่ก็จริงนะ"
ทั้งสองหัวเราะออกมาด้วยกัน แล้วก็ผลักไหล่หยอกเอินกัน
จ๋าก้าวเข้ามาเงียบๆ เธอมองทั้งสองคนที่ดูสนิทสนมกลมเกลียวกันนิ่งๆ
วุธเป็นฝ่ายเห็นจ๋าก่อน "จ๋า!!”
ซันหันไปมองตาม จ๋าฝืนยิ้ม
"คุณแม่ ให้จ๋ามาหาวุธ น่ะจ้ะ" จ๋าบอก
จ๋าชูถุงใส่กล่องอาหารให้ดู
"คุณแม่ ให้เอานี่มาให้วุธ"
วุธเดินมาหาแล้วรับของไป
"ของกินทั้งนั้นเลย วุธ กำลังทำงานกับซันน่ะ กำลังคิดแคมเปญ ส่งเสริมภาพพจน์ให้บริษัท ผักออแกนนิค" วุธอธิบาย
"งั้นทำต่อเถอะจ้ะ จ๋าเอาอาหารไปใส่จานให้ ซันกินด้วยกันนะ"
จ๋าดึงถุงใส่กล่องอาหารไปจากวุธ ก่อนจะเดินไปทางครัวที่อยู่ด้านหลัง
วุธกับซันมองหน้ากัน บรรยากาศโดยรวมเปลี่ยนไปเป็นอึดอัด ซันลุกขึ้นแล้วหยิบกระเป๋า
"เรากลับก่อน แล้วกันวุธ" ซันบอก
อ่านต่อหน้าที่ 3
ทางเดินแห่งรัก ตอนที่ 10 (ต่อ)
จ๋ากำลังเอาอาหารจัดใส่จาน ซันเดินเข้ามา โดยมีวุธตามมาห่างๆ
"เรากลับหละจ๋า" ซันบอก
"ไม่กินอะไรกันก่อนเหรอ" จ๋าถาม
"ไม่หละ ขอบใจนะ"
ซันหันหลังจะเดินกลับ
จ๋าเรียกเอาไว้ "ซัน......”
ซันหันกลับมา แต่จ๋าก็พูดไม่ออก จ๋ามองซันกับวุธด้วยความสับสนและมึนงงมาก
ในที่สุดจ๋าก็พูดออกมา "ขับรถดีๆนะซัน"
ซันสะเทือนใจในอาการของจ๋า เธอรู้สึกผิด ซันพยักหน้าแล้วหลบตาจ๋าก่อนจะเดินผ่านวุธโดยไม่มองวุธ จ๋านิ่งไป เธอมองกล่องอาหารโดยทำอะไรต่อไม่ถูก
ซันเดินออกมาแล้วจะไปที่รถ โทรศัพท์ของเธอดังขึ้น ซันหยิบมาดูก็เห็นเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก
"ฮัลโหล"
ซันฟังเสียงจากปลายสายแล้วก็แปลกใจจนถึงขั้นตกใจ
ดารณียืนรอซันอยู่ที่บ้าน ซันเดินเข้ามาในบ้าน
"ขอบใจนะที่มา" ดารณีบอก ซันไหว้ดารณี
"วุธคงอยู่กับจ๋าใช่ไหม ตอนนี้"
ซันรู้แล้วว่าดารณีต้องมาแรงแน่ๆ
"ค่ะ"
"มาทางนี้สิ" ดารณีเดินนำซันไปทางปีกของบ้านที่เป็นส่วนของวุธ
ดารณีเดินนำซันเข้ามาในห้องนั่งเล่นในส่วนของวุธ
ดารณีอธิบาย "นี่เป็นส่วนที่แบ่งให้เป็นของวุธ"
"ค่ะ ทราบแล้วค่ะ เคยมาทานข้าวกับจ๋าและวุธ ค่ะ"
"ต่อไป จะเป็นเรือนหอของวุธ กับ จ๋า"
ซัน นิ่งไป
ดารณีพูดต่อ "บอกให้ วุธ ต่อเติมให้เป็นที่อยู่สำหรับคู่ สามีภรรยา แต่วุธก็ไม่ทำซะที"
ซันยังนิ่งอยู่
"ทีแรก ก็คิดว่า ลูก คงงานยุ่ง แต่ตอนนี้รู้แล้วว่าไม่ใช่"
ดารณีมองซันอย่างเพ่งเล็ง
"ที่ วุธ ไม่ทำอะไร ก็เพราะเธอ นั่นเอง"
"เหรอคะ วุธ เค้าบอกอย่างนั้นเหรอคะ"
"เปล่า เค้าไม่ได้บอก แต่ที่เค้าเป็นอย่างงี้ มันชัดเจนโดยไม่ต้องบอก" ดารณีบอก
อาหารวางอยู่กลางโต๊ะในบริษัทของวุธ วุธกับจ๋านั่งมองอาหารนิ่งๆ โดยไม่ได้มองหน้ากัน ต่างคนต่างอึดอัดแต่ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง
"วุธ......กินสิ" จ๋าบอก
วุธส่ายหน้า
"จ๋า.....มาขัดจังหวะอะไรรึเปล่า" จ๋าถาม
"อย่าพูดอย่างงั้นเลยจ๋า"
"จ๋า.....ไม่เคยทำอะไรเป็นที่พอใจของวุธ เลยใช่ไหม"
วุธนิ่ง แต่การนิ่งของวุธยิ่งทำให้จ๋าเจ็บปวด
"วุธ วุธอยากแต่งงานรึเปล่า" จ๋าถาม
"จ๋า...ทำไมจ๋าถึงถามอย่างงี้ล่ะ"
"จ๋าอยากรู้"
"แล้วจ๋าล่ะ" วุธถามกลับ จ๋ายิ้มขมๆ
"วุธไม่ตอบจ๋าอยู่ดี ทำไมล่ะจ้ะ วุธตอบไม่ได้เหรอ ว่าวุธอยากแต่งงานกับจ๋ารึเปล่า"
ทั้งสองคนมองหน้ากันแบบลึกๆแล้ว ต่างคนก็ต่างรู้คำตอบเป็นอย่างดี
ซันพยายามระงับอารมณ์และทำเสียงให้ราบเรียบ ทั้งๆที่ในใจหวั่นไหวมากมาย
"ซัน กับ วุธ.....ไม่มีอะไรกัน เราเป็นเพื่อนกัน"
"นั่นเป็นเรื่อง ที่เธอบอกตัวเอง แต่สิ่งที่คนอื่นเห็นมันเป็นอีกอย่าง" ดารณีว่า
ซันเกือบหมดแรงยืน ดารณีเดินเข้ามาใกล้ขึ้นก่อนจะดึงให้ซันนั่งลงฟัง
"ชั้นไม่ได้โทษเธอ ไม่ได้ว่าเธอ"
ซันอึ้ง
"วุธเองก็เหมือนกัน เค้าคิดเหมือนเธอ" ดารณีบอก
"คุณน้า"
"แต่ชั้นยอมให้มันเกิดขึ้นไม่ได้"
"ซันไม่เข้าใจ"
"ซัน....เธอกับวุธไม่มีทางจะมีชีวิตคู่อย่างมีความสุขได้ ผู้หญิงที่เก่งกว่าผู้ชาย ทำแต่งาน มีแต่จะทำให้ผู้ชายแย่ลง จนในที่สุด ก็เหมือนเค้าไม่มีตัวตน"
"ซัน ไม่ใช่คนอย่างงนั้นนะคะ"
"แล้วผู้ชายที่อยู่ กับผู้หญิงที่เก่งเหลือเกิน เหนือกว่าเขาทุกอย่าง ก็จะหมดความนับถือตัวเอง แล้วความรักก็จะหมดไป ชีวิตคู่ ก็พังทลาย"
ซันมองดารณีด้วยความไม่เข้าใจ
ดารณีพูดต่อ "ที่ชั้นพูดอย่างนี้ ก็เพราะชั้นรู้ ชั้นคือผู้หญิง แบบเธอ ชั้นทำให้พ่อวุธแหลกสลาย หมดความหมาย จนเขาทนอยู่กับเราไม่ได้"
"คุณน้า"
"ชั้นไม่ได้เกลียดเธอ ซัน ชั้นขอร้องเธอ ขอให้ปล่อยวุธไปเถอะ เธอไม่มีทางทำให้วุธ มีความสุขหรอก ผู้ชายที่ไหนจะทนอยู่กับผู้หญิงที่เขาต้องแข่งขันด้วยตลอดเวลาได้"
ดารณีตรงเข้ามาหาซันแล้วจับมือซันไว้แบบไม่มีความโกรธมีแต่การขอร้อง ขอความเห็นใจ ซึ่งทำให้หัวใจของซันรู้สึกเหมือนถูกบีบยิ่งขึ้น
"อย่าเป็นเหมือนกับชั้น ที่เคยคิดว่า ความรักจะแก้ไขทุกอย่างได้ กว่าจะรู้ว่ามันไม่จริง ชั้นก็ไม่เหลือใครเลยอย่างทุกวันนี้" ดารณีบอก
ซันน้ำตาไหลออกมาด้วยความปวดร้าว
ดารณียืนรอวุธอยู่ในบ้าน วุธที่เพิ่งกลับจากบริษัทเดินเข้ามาในบ้าน แล้วเขาก็ตัดสินใจบอกเรื่องสำคัญกับดารณี
"แม่ครับ"
ดารณีหันมาหาลูกชาย
"วุธมีเรื่อง..สำคัญ...จะบอกแม่ครับ" วุธบอก
"แม่ก็เหมือนกัน"
"แม่ครับ,,,,วุธ....จะไม่แต่งงานครับแม่"
ดารณีนิ่งฟัง
"วุธรู้ว่า...ทำให้แม่ผิดหวัง แต่วุธ...แต่งงานกับจ๋าไม่ได้ครับแม่"
ดารณีพูดออกมา "ซัน เค้าจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับวุธและจ๋าอีกต่อไปแล้วลูก"
วุธฟังอย่างไม่เข้าใจเพราะไม่รู้ว่าแม่พูดอะไร
ดารณีพูดต่อ "ซัน เค้าไปจากวุธแล้ว"
"แม่พูดอะไรครับ"
"ความรู้สึกของวุธ กับซันน่ะ วุธอาจจะคิดว่ามันคือความรัก แต่มันไม่ใช่หรอกลูก"
"ทำไม แม่ถึงบอกว่า ซันไปจากวุธแล้ว แม่รู้ได้ยังไง"
"เพราะแม่กับซัน ทำความเข้าใจกันแล้ว"
"แม่"
"ซันเข้าใจแล้ว และทำในสิ่งที่ควรทำ คือไปจากชีวิตของวุธกับจ๋า"
"แม่พูดอะไรกับซัน"
ดารณีนิ่ง วุธหันหลังจะเดินออกไป
"วุธ!!”
วุธหยุด
"วุธต้องหมั้นกับจ๋า แม่กำหนดวันแล้ว หมั้นแล้วก็เลื่อนวันแต่งให้เร็วขึ้น"
"แม่!”
ดารณีเดินมาจับแขนวุธเพื่อปลอบประโลมด้วยความหวังดีกับลูกจริงๆ
"วุธ แม่ทำเพื่อวุธนะลูก แม่รู้ว่าอะไรที่จะทำให้ลูกมีความสุขในชีวิต เชื่อแม่นะลูก"
รถของจ็อดแล่นมาจอดหน้าคอนโดมีเนียมที่เจนอยู่ จ็อดกับเจนก้าวลงมา จ็อดหยิบถุงช็อปปิ้งมาส่งให้เจน
"นี่จ้ะ ของเจน"
เจนเขิน "ขอบคุณค่ะ พี่จ็อด ขอบคุณที่ซื้อให้ เจนเกรงใจจังเลยค่ะ"
"ไม่เป็นไร พี่อยากซื้อให้ ขอให้เจนชอบก็แล้วกัน"
"ชอบค่ะ...แต่มันแพง...อย่างงี้ถ้านายอาร์ทรู้ ต้องว่าเจนยับเลย"
"รู้สึกว่านายอาร์ท นี่ร้ายกับเจนมากนะ ว่าเจนทุกอย่างเลย"
"ก็..บางที เจนก็ทำอย่างที่เค้าว่าจริงๆ....ขอบคุณพี่จ็อดมากๆนะคะ"
"ไล่พี่แล้วเหรอ"
"อุ๊ย เปล่าค่ะ"
"ล้อเล่นน่ะ พี่ไปนะ พรุ่งนี้เจอกัน"
จ็อดขึ้นรถแล้วขับออกไป เจนโบกมือให้
เจนเดินไปทางอาคารคอนโดมีเนียม เธอกำลังจะเดินเข้าไป อาร์ทเดินมาจากที่ใดที่หนึ่งแล้วส่งเสียงเรียก
"เจน"
เจนหันมาเห็นก็ดีใจจนลืมตัว เธอวิ่งเข้าไปหา
"โหย หายไปไหนมา โทรหานายทั้งวันเลย ทำไมไม่รับโทรศัพท์"
"ทุกอย่างโอเค แล้วใช่มั้ย" อาร์ทถาม
"ใช่ เจอนายแล้วก็โอเค เล่นหายไปทั้งวัน ชั้นก็เป็นห่วงน่ะสิ"
"ผมหมายถึงเรื่องคุณกับ คุณจ็อดน่ะ"
"อ๋อ...ก็โอเคนะ เค้าพาชั้นไปช็อปหละ เมื่อวันก่อนไปกินข้าว ร้านแพงๆที่เราไม่กล้าไปกันน่ะ เค้าดีกะชั้นมากเลย"
"ผมดีใจด้วยนะเจน งั้นผมก็ไม่ห่วงคุณแล้ว"
"เอ....พูดอะไรแปลกๆนะนาย"
"ไม่แปลกอะไรเลย คุณมีความสุข ได้ในสิ่งที่คุณหวัง ผมก็ดีใจกับคุณ ดีใจมาก"
สีหน้าของอาร์ทบอกความรู้สึกที่ไม่มีความสุข ไม่ดีใจ แต่ไปในทางเจ็บปวดร้าวรานมากกว่า เจนมองอาร์ทอย่างงงๆ เพราะอาร์ทไม่เคยเป็นอย่างงี้
"ขอให้คุณมีความสุขตลอดไปนะเจน"
อาร์ทเข้ามากอดเจนแบบคนรู้ตัวว่าของรักกำลังจะหลุดลอยไป เจนปล่อยถุงช็อปปิ้งหลุดมือ เจนรับรู้ถึงความรู้สึกของอาร์ทแต่ก็งงมาก อาร์ทปล่อยเจนแล้วมองหน้าเจนก่อนจะจูบแก้มเจนอย่างนุ่มนวล เจนตกตะลึง อาร์ทหันหลังเดินจากไป เจนยืนค้างอยู่อย่างนั้น
เจนยังงงต่อเนื่องแม้เวลาจะผ่านไปนานแล้ว เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะประจำกลุ่มในร้านของจูดี้ เจนถือแก้วกาแฟค้างอยู่แต่ไม่ยกขึ้นดื่ม จูดี้เข้ามาดู เจนก็ไม่รู้สึกตัว จูดี้เอามือโบก ๆ แต่เจนก็ไม่รู้สึก
"ทำสมาธิเหรอคะ น้องเจน" จูดี้ถาม
"หือ...อ๋อ...อะไรนะคะพี่จูดี้" เจนเพิ่งรู้สึกตัว
"เป็นอะไรคะ หรือยังไม่ตื่นดี มาร้านพี่แต่เช้าเกินไปป่าวคะ"
อ้อมเดินซึมๆ หงอยๆ เข้ามานั่งเท้าคางตาลอยก่อนจะถอนใจเฮือกใหญ่
"อ้าว นี่ก็อีกคน คุณอ้อม เป็นอะไรคะ มาถอนใจแต่เช้า" จูดี้ถาม
"วินงอนอ้อม หนีไปทำงานแต่เช้า ไม่ยอมพูดกับอ้อมเลยอ่ะ กลุ้มใจจัง" อ้อมบอก
"งอนเรื่องอะไร"
"เรื่อง...ที่อ้อมยังบอกวินไม่ได้"
"บอกพี่ได้นะคะคุณอ้อม หมอวินงอนคุณอ้อมเรื่องอะไร"
อ้อมอยากเล่า "คือว่า วินเค้า...อุ๊ย ยังบอกไม่ได้ค่ะพี่จูดี้" อ้อมเพิ่งเห็นเจน
"อ้าวเจน! นั่งอยู่ตั้งแต่เมื่อไร"
"ตั้งแต่แรก" เจนบอก
"เป็นอะไร ทำไมท่าทาง...ไม่เหมือนเจน"
เจนอยากเล่า "คือว่าเจน…….. เอ่อ …… ยังเล่าไม่ได้อ๊ะ มัน ….. อะไรเยอะแยะไปหมด"
"หืออ อย่ามาทำเป็นกลุ้มเลย น้องเจนน่ะกำลังแฮปปี้สุดติ่งกระดิ่งแมว ได้เจ้าของบริษัท เป็นแฟน อุ๊ต๊ะ นี่เท่ากับรุกฆาต ฮอส กินรวบ ได้ทั้งแฟน ได้ทั้งบริษัท อย่างนี้มันต้องหัวเราะ" จูดี้หัวเราะนำ "ฮ่าๆๆ หัวเราะสิคะน้องเจน"
เจนฝืนยิ้มกับมุขของจูดี้
"แล้วทำไมยังไม่ไปทำงานล่ะเจน"
"มาทำใจอยู่ ต้องตั้งสติก่อนไปเจอ…" เจนจะพูดชื่ออาร์ทแต่ก็หยุดไว้ "เฮ้อ…บ้าที่สุดเลย คิดอะไรไม่ออก ฮืออ"
ซันเข้ามาในห้องทำงานวางกระเป๋า พิสมัยเอาเครื่องดื่มประจำตัวของซันเข้ามาให้ตามหน้าที่ โทรศัพท์ของซันดังขึ้น หน้าจอขึ้นชื่อวุธ ซันจ้องดูแล้วตัดสินใจว่าจะเอายังไงดี พิสมัยสงสัยจึงชะเง้อดูหน้าจอ
"คุณวุธโทรมาค่ะ" พิสมัยบอก
ซันรู้สึกตัวจึงมองพิสมัยแบบดุๆ พิสมัยเดินจ๋อยออกไป ซันตัดสินใจรับ เดินไปที่กระจกหน้าต่างแบบตั้งหลักก่อนพูด
"ฮัลโหล"
"ซัน เรามีเรื่องต้องพูดกับซัน"
"เรายุ่ง ไม่มีเวลาคุยหรอก แค่นี้ก่อนนะ"
เสียงวุธดังขึ้น "เดี๋ยวซัน เราอยู่ที่นี่แล้ว"
"อยู่ที่ไหน"
"มองลงมาสิ เรามองเห็นซัน"
ซันมองไปนอกหน้าต่างด้านล่างด้วยความตกใจ ซันเห็นวุธโทรศัพท์ค้างและมองมาทางซันเหมือนกัน
ซันเดินออกมาหาวุธที่ยืนรออยู่ ทั้งสองมีเรื่องมากมายที่ต้องพูดกันแต่ต่างก็พูดไม่ออก พนักงานบริษัทเดินผ่านทั้งสองคนก็มองวุธกับซัน
"ไปหาที่คุยกันหน่อยนะซัน"
"อย่าเลย เราต้องทำงาน นายกลับไปเถอะ แล้วก็อย่ามาอีก"
"แม่เราพูดอไรกับซัน ถึงทำให้ซันเป็นอย่างนี้" วุธถาม
ซันรู้สึกเจ็บ เมื่อนึกถึงคำพูดของดารณี
"แม่นายพูดถูกทุกอย่าง กลับไปเถอะวุธ"
ซันหันหลังจะเดินกลับไปที่ทำงาน
"ขอเวลาให้เราหน่อยซัน"
ซันตัดใจเดินกลับเข้าไปในอาคาร ทิ้งวุธให้ยืนอยู่เพียงคนเดียว
เจนค่อยๆ เปิดประตูออฟฟิศแง้มออกมา ก่อนจะโผล่มาลุ้นดูว่าอาร์ทมาหรือยัง เธอเห็นโต๊ะอาร์ทว่างเปล่าเพราะอาร์ทยังไม่มา เจนโล่งใจไปนิดหน่อย เธอเดินไปที่โต๊ะแล้วหันมามองโต๊ะอาร์ท เจน กังวลและกลุ้มใจ มือใครสักคนเอื้อมมาสะกิดไหล่เจน เจนหันขวับเพราะคิดว่าเป็นอาร์ท
"นาย ! อุ๊ย"
แต่เจนเห็นว่าเป็นปุ๊กกี้ที่ยืนอยู่ข้างหลัง
"พี่ปุ๊กกี้ เจนไม่ได้มาสายนะคะ นี่ยังไม่ 9 โมงเลย"
ปุ๊กกี้พูดแบบนุ่มนวลและเปี่ยมไปด้วยความเมตตา "ไม่ได้ว่าอะไร นี่พี่ซื้อนี่มาฝาก เจ้าอร่อยนะ"
ปุ๊กกี้ส่งกล่องขนมสวยๆ ให้เจน เจนรับมาแบบงงๆ
"ขอบคุณค่ะ"
"จ้ะ กินซะนะ อร่อยมาก"
ทิชากับเพื่อนเดินเข้ามาในออฟฟิศหลังจากที่ออกไปซื้อกาแฟ ทิชาเห็นปุ๊กกี้ให้ขนมเจน ปุ๊กกี้หันมาเห็นทิชาก็ทำเสียงดุ
"มาสายอีกแล้วนะพวกเธอ"
ทิชากับเพื่อนๆ งงกับปุ๊กกี้
"ทิชามาตั้งแต่แปดโมงค่ะพี่ปุ๊กกี้ นี่ออกไปซื้อกาแฟค่ะ" ทิชาอธิบาย
ปุ๊กกี้เงิบ "อ๋อเหรอ"
ปุ๊กกี้เดินไปทางห้องตัวเอง ทิชากับเพื่อนน้อยใจปุ๊กกี้แล้วก็มองเจนแบบโกรธๆ เจนไม่สนใจ เธอมองไปทางโต๊ะของอาร์ท เจนเอาโทรศัพท์ออกมาโทรหาอาร์ท เสียงตอบรับอัตโนมัติว่า “หมายเลขนี้ ยังติดต่อไม่ได้” ดังขึ้น เจนมองไปทางโต๊ะด้วยความกลุ้มใจก็เห็นอาร์ทอยู่ที่นั่น
หลังเลิกงาน รถบนถนนหน้าบริษัทวิ่งเต็มถนน
เจนลุกพรวดขึ้นมาเก็บของ ขณะที่คนอื่นๆ ยังทำงานอยู่ ทิชาที่ยืนอยู่แถวนั้นหันมาจิก
"ยังไม่เลิกงาน จะกลับแล้วเหรอ"
เจนไม่สนใจ ทิชาพูดต่อ
"ถือว่าเป็นคนโปรดพี่ปุ๊กกี้แล้ นึกจะทำอะไรก็ได้"
เจนเดินเอา POST-IT ไปที่โต๊ะอาร์ทแล้วหาที่แปะ แต่ก็ไม่มีที่เหมาะเลยแปะมันไว้บนจอคอมพิวเตอร์
เสียงจ๊อดดังขึ้น "เจน"
เจนคิดว่าเป็นอาร์ทจึงเงยหน้าขึ้นมายิ้มด้วยความดีใจ
"นาย!”
จ๊อดยืนยิ้มอยู่ เจนค่อยๆ หุบยิ้มโดยไม่รู้ตัว
"พี่จ๊อด"
"ทำอะไรอยู่ งานยุ่งไหมวันนี้ พี่ว่าจะชวนกลับเร็วหน่อย ได้ไหมจ๊ะ"
"จะไปไหนเหรอคะ" เจนถาม
"ยังบอกไม่ได้ ไปเถอะ"
จ๊อดดึงแขนเจนออกไป ทุกคนมองตามด้วยความรู้สึกต่างๆ กัน
POST-IT บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ของอาร์ทเขียนว่า
“อาร์ท ติดต่อกลับเจนด่วนที่สุดในโลก ไม่งั้นนายตายแน่ !”
จ๊อดพาเจนเดินมาตามทางหน้าร้านเพชร เจนมองจ๊อดด้วยความสงสัยว่าจะพาไปไหน
"เราจะไปไหนกันคะพี่จ๊อด"
จ๊อดยิ้ม แล้วก็พาเจนมาถึงหน้าร้านเพชรที่หรูหราสวยงาม
"มานี่จ้ะ"
เจนมองร้านก็ยังงงอยู่เพราะไม่เคยมา ทั้งสองคนเข้าไปในร้าน
อ่านต่อหน้าที่ 4
ทางเดินแห่งรัก ตอนที่ 10 (ต่อ)
แหวนเพชรเป็นแถวในตู้สวยงามแพรวพราว เจนมองแบบบื้อๆ เพราะไม่รู้เรื่อง จ๊อดมองเจนด้วยความเอ็นดู
"ชอบวงไหนจ๊ะเจน"
"พี่จ๊อดจะใส่เหรอคะ นี่มันแหวนผู้หญิง" เจนว่า
จ๊อดหัวเราะออกมาเพราะเห็นว่าเจนน่ารักมากขึ้น
"ไม่ใช่ พี่จะให้เจน ……. ว่าไง ชอบวงไหน"
เจนยังคงยืนงงๆ บื้อๆ อยู่อย่างนั้น
จ๊อดหันไปทางพนักงาน "แฟนผมไม่ยอมเลือกซะแล้ว งั้นผมเลือกเอง"
จ๊อดชี้แหวน
"วงนี้ครับ แล้วก็ …… วงทางซ้ายครับ"
พนักงานหยิบแหวนมาวางให้จ๊อดดู
จ๊อดมองแล้วเลือกมาวงหนึ่ง เขาจับมือเจนมาสวมแหวนเพชรให้
"พี่จองแล้วนะ ห้ามเปลี่ยนใจ" จ๊อดบอก
พนักงานชายยิ้มปลื้มไปด้วย
จ๊อดพูดอย่างจริงใจขณะมองเจน เขายังจับมือเจนข้างที่สวมแหวนอยู่ เจนมองแหวนแบบในใจมีคำถามที่กำลังถามตัวเองมากมาย
รถวุธแล่นมาที่หน้าบ้านดารณี
เสียงดารณีจากปลายสาย "วุธ อยู่ไหนแล้วลูก"
วุธลงมาจากรถในขณะที่โทรศัพท์ไปด้วย
"มาถึงแล้วครับแม่ เพิ่งจอดรถเนี่ยครับ"
"ดีจ้ะ เข้ามาเลย จ๋ากับคุณพ่อรออยู่แล้วจ้ะ"
วุธอึ้งขณะกำลังเดินเข้าบ้าน
ประพันธ์ พ่อของจ๋านั่งขรึม ไม่ยิ้ม เขามองวุธที่เดินเข้ามาในห้องรับแขก วุธไหว้แล้วนั่งลงข้างๆ แม่ จ๋านั่งอยู่อีกข้างหนึ่ง
"มาแล้วเหรอวุธ" ประพันธ์พูด
"ดิฉันไม่ทันได้บอกวุธว่าคุณประพันธ์จะมาวันนี้ มัวแต่เร่งให้รีบกลับ" ดารณีว่า
"เรื่องสำคัญขนาดนี้ ผมต้องมาสิ ถึงตามธรรมเนียมต้องเป็นฝ่ายชายมาสู่ขอ แต่เอาเถอะ ทางคุณดารณีเป็นสุภาพสตรี จะให้ไปหาผมก็จะเกินไปไม่เป็นไร ผมมาให้คุณดารณีสู่ขอจ๋าถึงบ้านเลย"
ประพันธ์ทำตลกแต่ที่จริงแล้วแอบกัด ดารณีทำเป็นไม่รู้ทัน
"ขอบคุณค่ะ" ดารณีพูด
"สู่ขอเหรอครับ" วุธถาม
"ใช่ ……. เอ้า เชิญเลยคุณดารณี จะหมั้นก่อนใช่ไหม" ประพันธ์หันไปพูดกับวุธ
"ใจร้อนเหมือนกันนะวุธ กำหนดแต่งงานก็มีแล้ว ยังใจร้อนเพิ่มรายการหมั้นก่อนอีก เอาๆ ว่าไงว่าตามกัน ช่วยกันเตรียมงานวันสองวันก็น่าจะทัน"
"ดิฉันจัดที่โรงแรมที่เปิดใหม่ค่ะ สะดวกสำหรับทุกคน"
"ถ้างั้นหมั้นพรุ่งนี้ยังทันเลย ใช่ไหมวุธ"
วุธมองทุกคนแล้วขยับจะคัดค้าน ดารณีจับแขนไว้แบบแทบจะกระชากเบาๆ วุธหยุดชะงักมองแม่ ดารณีทำตาดุเพื่อห้ามปราม จ๋าเห็นอาการของวุธกับดาณีเต็มตา
ดารณีโพล่งออกมา "ถ้าอย่างงั้น ดิฉันขอทำการสู่ขอจ๋าให้หมั้นหมายกับวุธ ลูกชายดิฉันอย่าเป็นทางการเลยนะคะ คุณประพันธ์คงไม่ขัดข้อง"
"ยินดีครับ"
วุธมองพื้นไม่สบตาใคร ในขณะที่จ๋าก็มีอาการคล้ายๆ กัน
วุธเดินอย่างรวดเร็วออกมาจากบ้าน เขาขึ้นรถแล้วขับออกไป จ๋าตามออกมาก็เห็นรถวุธออกไปแล้ว จ๋ามองอย่างเจ็บช้ำ ดารณีกับประพันธ์เดินตามออกมา ดารณีเห็นสีหน้าจ๋าก็พอจะเดาออก
"อ้าว วุธหายไปไหนล่ะ เดินออกมาเมื่อกี๊เอง"
"เค้าไปแล้วค่ะพ่อ" จ๋าบอก
รถวุธแล่นมาจอดในที่จอดรถดื้อๆ ด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน วุธออกมาปิดประตูแต่ก็ทำอะไรไม่ถูก จึงยืนอยู่ตรงนั้น วุธทำอะไรไม่ถูกกับสถานการณ์ที่เพิ่งพบมา เขาเอาโทรศัพท์ออกมาโทรออก เสียงสัญญาณโทรศัพท์บอกว่าโทรติด แต่ไม่มีคนรับ วุธกดไลน์ไปหาซัน
โทรศัพท์ของซันขึ้นข้อความไลน์จากวุธ “ซันอยู่ไหน เราจะไปหา”
ซันอ่านแต่ไม่ตอบ เธอนิ่งไป เสียงไลน์ดังขึ้นอีก ซันอ่านหน้าจอ
“เราจะไปหาซันที่คอนโด”
ซันตัดสินใจโทรหาวุธทันที
โทรศัพท์วุธดังขึ้น วุธรับสายที่ซันโทรมา
"ซันอยู่ไหน เราจะไปหา"
"อย่าเลย" ซันบอก
"ซัน แม่จะให้เราหมั้นกับจ๋า"
ซันชอกช้ำ "ก็ดีแล้วนี่"
"ไม่..ซัน...อยู่ที่คอนโดใช่ไหม เราจะไปเดี๋ยวนี้"
"เปล่า เราไม่ได้อยู่บ้าน เรา…… มีนัดน่ะ วุธอย่ามาเลยนะ แค่นี้นะ"
"ซัน ฟังเราก่อน……"
"ไม่ วุธน่ะแหละ ฟังเราให้ดีๆ ชัดๆ นะ มีต้องมาหาเราอีกแล้ว" ซันพูดเหมือนจะบอกตัวเองด้วย "เราสองคนไม่ต้องมาพบกันอีกแล้ว"
ซันกดสายทิ้ง เธอยืนอย่างโดดเดี่ยวอยู่ที่กลางคอนโดมีเนียมที่เพิ่งโกหกว่าไม่ได้อยู่
วุธค่อยๆลดโทรศัพท์ลงด้วยความรู้สึกเหมือนโลกถล่มลงไป เขาค่อยๆทรุดตัวลงพิงรถอย่างหมดเรี่ยวแรง วุธลงนั่งกับพื้นถนนแล้วก้มหน้าอย่างหมดแรง วุธก็รู้สึกโดดเดี่ยวไม่ต่างจากซัน
อ้อมนั่งพิมพ์บทความอยู่ในร้านกาแฟของจูดี้แต่สมองไม่แล่น เธอนั่งเหม่อ จูดี้เอากาแฟมาให้
"กาแฟฟรี แก้เหม่อลอยค่ะ"
"อุ๊ย ขอบคุณค่ะ แต่อ้อมไม่กินกาแฟ อ้อมต้องเตรียมร่างกายให้พร้อมสำหรับมีลูกค่ะ" อ้อมบอก
"คุณอ้อม ยังไม่ยอมแพ้เรื่องมีลูกอีกเหรอคะ พี่ว่าทำใจเถอะอ้อมหน้าเสีย ใจแป้ว"
"อ้าว...พี่จูดี้ ทำไมพูดงั้นล่ะ"
"อุ้ย ขอโทษค่ะ เอาใหม่ๆ ขอให้คุณอ้อม มีลูกเร็วๆ เพี้ยงๆ" จูดี้อวยพร
อ้อมรู้สึกดีขึ้นมานิดนึง พอนึกขึ้นได้เรื่องวินงอนเธอก็จ๋อยไป
"แต่ตอนนี้ วินเค้าไม่ยอมพูดกับอ้อม ไปทำงานแต่เช้า"
"ก็งอนกันเรื่องอะไรล่ะคะ"
อ้อมเผลอเล่าเพราะลืมตัว "ก็ วินเค้าคิดว่าอ้อมกับคุณ ศรัณย์ ....มีอะไรกัน"
จูดี้นึกตาม "ศรัณย์ มีอะไรกัน ใครอ่ะ ศรัณย์"
ทันใดนั้นศรัณย์ก็พรวดพราดเข้ามาด้วยหน้าตาวิตกกังวลและกลัดกลุ้ม
"คุณอ้อม"
"คุณศรัณย์"
จูดี้หันไปมอง "คุณศรัณย์ คนเนี้ยเหรอ อุ๊ต่ะ"
"มีอะไรคะ" อ้อมถาม
"ผมโทรฯมา คุณอ้อม แต่ปิดเครื่อง"
อ้อมหยิบขึ้นมาดู
"อุ้ย แบตหมด มีอะไรเหรอคะ"
ศรัณย์ฉุดมืออ้อมให้ลุกขึ้น จูดี้ตะลึงพรึงเพริด
"หมอวิน คุณอ้อม คุณศรัณย์มาฉุดคุณอ้อม เกิดเรื่องใหญ่แล้ว"
วศินจิกพนักโซฟาแน่นและพยายามไม่กรี้ดออกมา
"ไม่ ผมไม่อยากดูตัว ไม่นะหม่าม๊า"
วิภา สุพงษ์ หวาน และนิคนั่งล้อมรอบวศิน
ทุกคนยกเว้นนิคมองวศินด้วยความแปลกใจ
"ทำไมไม่อยากดู เดี๋ยวเค้ามาแล้ว จะเปลี่ยนคำพูด ลูกสาวเสี่ยซ้งเค้าสวยมาก น่ารัก เรียบร้อย พ่อแม่เลี้ยงมาดี" วิภาบอก
"ไม่ ผมไม่อยากดู"
"เอ้ะ อาวศินนี่ ไม่อยากมีเมียรึไง" วิภาถาม
"ก็ไม่อยากน่ะสิ ทำไมต้องให้ผมดูตัวผู้หญิงด้วย" วศินอยากร้องอี๋แต่ก็ไม่กล้า
วิภาชักหงุดหงิด "ต้องดู.... ดูแล้วจะได้แต่งงาน แล้วจะได้มีลูก"
"โอ๊ว ป๊า ช่วยผมด้วย"
"ช่วยอะไร ช่วยดูตัวเหรอ ไม่ได้ ป๊าแต่งงานกะ ม๊าเค้าแล้ว จะให้ดู ตัวผู้หญิงมาแต่งงานอีกได้ไง ฮิฮิฮิ ฮ่าฮ่า เอ๊ หรือได้หว่า" สุพงษ์ปล่อยมุก
สุพงษ์ขำมุขตลกของตัวเอง แต่คนอื่นๆ มองสุพงษ์แบบงงกับมุขตลกของเขาโดยเฉพาะวิภาที่ไม่ขำเลย
"ตลกมากเหรอเฮีย" วิภาถาม
"ตลกสิ อาวศิน จะให้อั้วมีเมียอีกคน ฮ่าฮ่าฮ่า ฮิฮิฮิ ตลกจะตาย" สุพงษ์ขำ
วิภาทนไม่ไหวจึงเอาพัดตี
"นี่แน่ะๆ ตลกนักเหรอ ทนที่จะช่วยกัน เนี่ยนะ ให้อาวศินมีเมียซะ จะได้มีลูก ม๊าจะได้มีหลานย่าซะที"
วินเดินเข้ามาแล้วยกมือไหว้พ่อกับแม่ "สวัสดีครับ ป๊า ม๊า"
"มาแล้วๆ อาวิน อ้าว แล้วอาอ้อมล่ะ ทำไมไม่มาด้วยล่ะ เดี๋ยวทางผู้หญิงเค้าจะมาให้อาวศิน ดูตัวแล้ว จะได้ช่วยกันดูให้อาวศิน มีเมียซะที" วิภาบอก
วศินกัดปาก ส่วนวินยังงอนอ้อมเลยทำหน้าบึ้ง
"อ้อมไม่ว่างครับม๊า มาไม่ได้" วินตอบ
"ว๊า เสียดาย เนี่ยหละ ไม่ค่อยไปไหนมาไหนกัน เลยไม่มีลูกซะที" วิภาว่า
ทุกคนงงกับตรรกะของวิภา
"ในเมื่ออาวิน ยังไม่มีหลานย่า ให้ม๊าซะที อาวศินก็ต้องแต่งงาน แล้วก็มีลูก ม๊าจะได้มีหลานย่า"
วศินทนไม่ไหวจึงลุกพรวดเดินออกไป
วิภาร้องเรียก "จะไปไหน อาวศิน"
วศินไม่ตอบแต่เดินปัดๆ ออกไป วินลุกขึ้นแล้วพูด
"ผมไปดูน้องเองครับม๊า"
วินเดินตามวศินไปทันที
วศินเดินสะบัดออกมาที่สระว่ายน้ำ เขาทำท่าฮึดฮัดเพราะหงุดหงิดอยู่ครู่หนึ่ง วินเดินตามมามองวศินขำๆ แล้วหาที่นั่งใกล้ๆ
"ม๊า ให้มาตามผมเหรอพี่วิน" วศินถาม
"เปล่า พี่ออกมาเอง เป็นไรรึเปล่า" วินถามกลับ
"ผมไม่อยากดูตัว"
"ดูๆ ไปเถอะ ม๊าจะได้สบายใจ"
"อ้าว แล้วเกิดม๊า ให้ผมแต่งงานขึ้นมา ผมตายแน่"
"เฮ้ย แต่งงานนะ ไม่ได้ไปรบ ไม่ตายหรอก"
"พี่วินไม่เข้าใจ ผมไม่เหมือนพี่วินนี่ พี่วินชอบชีวิตแต่งงาน แล้วพี่อ้อมก็น่ารัก แล้วก็รักพี่วิน"
วินกระตุกไปนิดนึง เพราะคิดเรื่องศรัณย์ "เหรอ แกคิดอย่างงั้นเหรอ"
วศินไม่ตอบแต่มองไปทางหน้าบ้าน วินมองตามก็เห็นอ้อมกับศรัณย์ทางเดินเข้ามาที่ลานหน้าประตูบ้าน
อ้อมกับศรัณย์เดินไปพูดกันไป
"คุณศรัณย์คะ จะดีเหรอคะ เค้าจะดูตัวกัน เราจะมาดูเค้าอีกที มันจะ งงๆ นะคะ" อ้อมว่า
"ผม...ผมทนไม่ได้จริงๆ คุณอ้อมนึกว่าช่วยผมเถอะ ผมอยากรู้ว่าทำไมวศิน ถึงทำอย่างงี้กับผม"
วศินกับวินเดินมาหาทั้งคู่ วินมองอ้อมด้วยความโกรธจนแทบจะลุกเป็นไฟ
วศินมองศรัณย์อย่างกะอักกะอ่วนเพราะกลัวความลับจะแตก
"อ้อม มาทำไม มากับเค้าได้ไง" วินถาม
วศินถามด้วย "ใช่...มาได้ไง คุณศรัณย์"
อ้อมไม่รู้จะบอกยังไง "คือ....อ้อม...อ้อม"
วิภาที่เห็นอ้อมมาพูดขึ้น "อ้าว ไหนอาวินว่า อาอ้อมมาไม่ได้"
วินมองอ้อมแบบโกรธมาก เขาสะบัดพรืดไม่มองอ้อมเลย อ้อมหน้าจ๋อย ศรัณย์เห็นอ้อมไม่พูดเลยออกตัวแทน
"คือผม ขอให้คุณอ้อม พามาน่ะครับ"
วิภาหันไปทางศรัณย์
"แล้วคุณเป็นใคร ถึงขอให้อาอ้อมพามา" วิภาถาม
"ผม...เป็นเพื่อนร่วมงานกับคุณอ้อมทำหนังสือ พอคุณอ้อมบอกว่าทางนี้จะมีการดูตัว ผมเลยขอมาดู ขอโทษนะครับที่รบกวน"
ศรัณย์จิกตาใส่วศิน แต่วศินหลบตา
"อ๋อ เพื่อนอาอ้อม ได้ๆ ดูได้ จะได้เป็นสักขีพยานอีกคน คนเยอะๆ ม๊าชอบ มาช่วยกันดูเมีย อาวศิน นะๆ"
ศรัณย์กัดปากเพราะน้อยใจวศิน วศินพยายามสบตาเพื่อปลอบใจ อ้อมรู้สึกอึดอัดที่สุด เธอพยายามจะมองวินและเข้าไปใกล้วิน แต่วินขยับหนี ทำให้บรรยากาศทั้งหมดมาคุ วิภามองแต่ละคน อย่างไม่ใจว่าทุกคนเป็นอะไรกัน
ทันใดนั้น นิคก็ลุกพรวด
"มาแล้ว....”
"อะไรของลื้อ อานิค" วิภาถาม
"เมียอาวศิน มาแล้ว" นิคบอก
ทุกคนหันไปมองทางประตูทางเข้าก็เห็นเสี่ยซ้ง ใส่สูทหล่อภูมิฐานเดินมา
วิภาลุกขึ้น "เสี่ยซ้ง"
ภรรยาเสี่ยซ้งเป็นหญิงชาวจีนแต่งตัวหรูหรา
"เจ๊เล้ง" วิภาเรียก
ลิซ่า ซึ่งเป็นอาหมวย ขาวสวย แต่งตัวเปรี้ยวจี้ดเข็ดฟันเดินตามทั้งสองมา
วิภาตกใจ "นี่ใคร"
"อาลิซ่าไง ลูกสาวอั๊ว" เสี่ยซ้งบอก
คนที่บ้านวิภามองลิซ่าด้วยอาการตกตะลึงในความเปรี้ยว
ลิซ่าเอ่ยทักทุกคน "ไฮ....เอฟรี่วัน"
นิคพูดเบาๆ "น่ารัก เรียบร้อย เลี้ยงดูมาดี ฮิๆ"
ทุกคนนั่งเรียงรายที่โต๊ะอาหารตามลำดับอาวุโส และความสำคัญ เสี่ยซ้งกับสุพงษ์นั่งตรงข้ามกัน
วิภากับเจ๊เล้งนั่งติดกับสามีตัวเอง ตามด้วยวศินและลิซ่า และอ้อม วิน นิค หวาน สุดท้ายเป็นศรัณย์
ลิซ่ามองวศินด้วยความสนใจ
"ตื่นเต้นจังเลยค่ะ ไม่เคยโดนดูตัวมาก่อนเลย"
ฝ่ายวิภาอึ้งๆ กร่อยๆ แต่เสี่ยซ้งกับเจ๊เล้งมีท่าทางเอ็นดูลูกสาวมากมาย
"เป็นไงลูกสาวอั๊ว ตะลึงเลยสิ ไม่นึกใช่ม๊าว่า อาลิซ่าจะน่ารักขนาดนี้" เสี่ยซ้งว่า
"ฮ่ะ ไม่นึกฮ่ะ" วิภายิ้มแหยๆ
"น่ารักๆ แต่งตัวสวย อั้ว ชอบ" สุพงษ์ชม
"อี มีฝีมือทางออกแบบเสื้อผ้า ทำกับข้าวก็เก่งนะ" เสี่ยซ้งบอก
"ทำเป็นที่ไหน เตี่ย ก็โม้ไปเรื่อย" ลิซ่าหัวเราะคิกคักเพราะขำเตี่ย "ลูกชายบ้านนี้หล่อทุกคนเลยอ่ะ"
ลิซ่ามองวศิน วศินมองศรัณย์ ลิซ่ามองตามก็เห็นวศินกับศรัณย์สบตากัน
"พูดจาก็หลักแหลม เห็นมั้ย เห็นมั้ย" เสี่ยซ้งชมลูกตัวเอง
"เห็นฮ่ะ" วิภาตอบสั้นๆ
"ว่ามาเลย จะเป็นทองแผ่นเดียวกันเมื่อไหร่ อาสุพงษ์ อาวิภา"
ลิซ่าลุกขึ้น "เดี๋ยวก่อนเตี่ย หยุดแพ็พ"
ทุกคนหันไปมองลิซ่า ลิซ่ามองวศินแบบเคืองๆ
"เตี่ยจะให้ใครดูตัว ลิซ่า"
เสี่ยซ้งชี้ไปที่วศิน "นี่ไง อาวศิน ก็นั่งอยู่ข้าง ลิซ่า นี่ไงลูก"
"ไม่เอา ลิซ่าจะเอาคนนนี้" ลิซ่าชี้ที่วิน
คนบ้านวิภาร้องออกมา "เฮ่ย"
อ้อมเคืองแล้วเสียงดุขึ้นมาทันที
"ได้ไง นี่สามีอ้อม"
"ใช่ๆ อาลิซ่า อย่าเพิ่งซ่ามาก นั่น อาวิน แต่งงานแล้ว คนนี้ อาวศิน ยังไม่แต่งจ้ะ" วิภาชี้แจง
ลิซ่าหัวเราะ "จะให้แต่งกะใครคะ"
วิภาพูดกร่อยๆ "ก็ จะให้สองคนดูตัวกัน"
"โธ่...จะให้ดูตัวกัน มันก็ต้องเป็นผู้หญิงคน ผู้ชายคน นี่เพศเดียวกันจะดูทำไม"
วิภางง "ใครเพศเดียวกัน"
ลิซ่าจับแก้มวศินบีบอย่างเอ็นดู
"ก็คนนี้ไง จริงมั้ยจ้ะ พี่สาว กิ๊วๆ น่ารักอ่ะ"
วิภาโมโหจึงลุกขึ้นชี้หน้าลิซ่า
"อาหมวยนรก ว่าใครเป็น พี่สาวห้ะ"
วิภาโมโหมากจึงส่งเสียงดังล้งเล้งไล่ลิซ่าออกจากบ้าน
"ไปเลย ไม่ให้เกียรติกันนี่ มาว่าลูกชาย อั๊ว ได้ไง อาหมวยปากไม่ดี"
"ก็จริงนี่นา" ลิซ่าบอก
"ยังอีก" วิภาไม่พอใจ
เสี่ยซ้งปราม "อาวิภา ใจเย็นๆ"
"ไม่เย็นแล้วหละ มาว่ากันอย่างงี้ อั้ว ไม่ยอม"
คนอื่นๆ ทยอยกันออกมายืนดูเหตุการณ์แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ วิภาไล่เสี่ยซ้งออกไปจากบ้าน สุพงษ์ พยายามตามไปไกล่เกลี่ย
นิคกับหวานตามไปดูถึงหน้าบ้าน ศรัณย์มองวศินด้วยความน้อยใจ วศินเดินเข้ามาใกล้ศรัณย์ ศรัณย์ขยับมาอีกข้างโดยเอาอ้อมกันไว้
วินหันมาเห็นก็โมโหอีก เขาไม่ทันดูว่าศรัณย์กับวศินกำลังจิกตาใส่กัน โดยมีอ้อมเป็นกันชน วินสะบัดหน้าเดินออกไป อ้อมกลุ้มใจจึงรีบวิ่งตาม
"วิน รอ อ้อมด้วย จะกลับเลยเหรอ"
"ใช่"
"งั้นอ้อม กลับด้วย"
"อ้อม มากับใคร ก็กลับ กับคนนั้นสิ" วินบอก
ศรัณย์งอนวศินจึงเดินมาหาอ้อมทำให้ได้ยินพอดี
"ได้ครับ คุณอ้อม กลับกันเถอะ" ศรัณย์บอกอ้อม
"เดี๋ยวก่อนสิ" วศินตามมา
ศรัณย์สะบัดใส่วศินแล้วก็พาอ้อมออกไป
"คุณ ศรัณย์" วศินเรียก
"ไอ้ศรัณย์" วินโมโห
เจนกลับมาจากทำงานแล้วก็เดินเข้ามาในร้านของจูดี้ เธอเข้าไปนั่งโต๊ะประจำด้วยท่าทางงงกับชีวิตตัวเอง แมนเดินเข้ามาถาม
"กาแฟเย็นเหมือนเดิมมั้ยครับ"
เจนส่ายหน้า จูดี้เดินเข้ามาถาม
"น้องเจนเป็นอะไร" จูดี้มองแมน "ที่รัก มาพูดอะไร น้องเจนถึงเป็นอย่างนี้"
"เปล่านะครับ...ไปดีกว่า"
แมนเดินออกไปที่เคาน์เตอร์
"กลับบ้านแต่วัน ไม่ไปเที่ยวกับแฟนเจ้านาย หรือ เจ้านายที่เป็นแฟนเหรอ"
เจนหน้าแหยๆ เพราะกำลังคิดเรื่องนี้อยู่พอดี เธอเอามือขึ้นเท้าคาง
"ฮือ..ไม่ได้ไปค่ะ อยากกลับบ้าน"
จูดี้เห็นแหวน
"อุ๊ย... แหวานสวยจัง" จูดี้เข้ามามองชัดๆ "ของจริงนี่"
จูดี้ดึงมาดู
"อุ้ย..เม็ดเบ้อเริ่มเลย" จูดี้รู้ทันที "คุณจ็อดให้แหวนน้องเจนแล้ว อุ้ยตาย..ว๊ายกรี๊ด"
เจนมองแหวนด้วยสีหน้าออกจะกลัวๆ
"ทำไมทำหน้างั้น ไม่ชอบเหรอ" จูดี้ถาม
"พูดไม่ถูกอ้ะ" เจนบอก
เจนลุกขึ้น
"ต้องไปแล้ว ต้องไปตามให้เจอ"
"จะไปตามใครคะ ไหนเมื่อกี้บอกอยากกลับบ้านไง"
เจนหยิบกระเป๋าเหมือนจะไปจริงๆ
"จะไปตาม...." เจนจะพูดว่าอาร์ทแต่ก็หยุดพูดไปเอง
เจนขยับจะไป อ้อมเดินเข้ามา
"กลุ้มใจจัง ...กลุ้มใจที่สุด" อ้อมบ่น
"พี่อ้อม..เป็นอะไรคะ" เจนถาม
"มาเลยๆ มาเล่าเดี๋ยวนี้ ไปไหนกับคุณศรัณย์ รูปหล่อนั่น" จูดี้ถาม
"พี่อ้อมไปไหน กับใครนะ" เจนถาม
"ไปกับคุณศรัณย์ ที่หมอวินไม่ชอบ"
"พี่อ้อม..ยังไงคะเนี่ย" เจนอยากรู้
อ้อมมองคนนั้นทีคนนี้ที ก่อนจะนั่งลงอย่างหมดแรง ทุกคนนั่งตาม
“....ก็...ยังเล่าไม่ได้" อ้อมบอก
เจนกับจูดี้ผิดหวัง "แล้วกัน"
"แล้วพี่หมอวินล่ะคะ" เจนถาม
"งอนสุดฤทธิ์ ไม่ยอมรับโทรศัพท์พี่เลย ฮือๆๆ ทำไงดี ไม่ได้ละ ต้องไปหาวิน"
อ้อมลุกขึ้นทันที
เจนกับจูดี้ลุกตาม
อ้อมพูดต่อ "แต่วินต้องผ่าตัดคนไข้ ไปก็ไม่เจออยู่ดี"
อ้อมนั่งลง ทุกคนนั่งตาม
เจนโพล่งออกมา "แต่เจนต้องไปตาม....”
เจนลุกขึ้น
"หยุด ทุกคน จะลุกๆนั่งๆ ไปถึงไหนคะเนี่ย ปวดหัว" จูดี้ว่า
เจนนั่งลง จูดี้เห็นวุธเดินเข้ามาก็รีบลุกขึ้น
"อุ๊ย หล่อ น่ารัก ลูกค้าใหม่"
เจนกับอ้อมหันไปมองตาม
"พี่วุธ" / "วุธ"
วุธเดินมาหาเจนกับอ้อม
"ซันอยู่ที่ไหนอ้อม รู้ไหม" วุธถาม
"ทำงานมั้ง หรือไม่ก็พบลูกค้า" อ้อมบอก
"ซันลาพักร้อน" วุธบอกทั้งสอง
"เหรอ งั้นก็คงอยู่ที่ห้อง" อ้อมเดาอีก
"ไม่อยู่" วุธบอก
อ้อมกับเจนมองหน้ากัน
"ซันย้ายออกไปแล้ว เราถึงถามอ้อมว่า รู้ไหมซันย้ายไปไหน" วุธบอก
อ้อมกับเจนลุกขึ้นพรวดทันที
เจ้าหน้าที่นิติบุคคลของคอนโดฯ พูด "ค่ะ คุณซันย้ายไปแล้วค่ะ แจ้งเมื่อวาน ให้เอาห้องมาอยู่ในลิสต์ให้เช่าค่ะ"
อ้อมงงจนพูดไม่ออกเลย
"แล้วบอกไหมครับ ว่าย้ายไปไหน" วุธถามต่อ
"ไม่ได้บอกค่ะ"
เจนเดินเข้ามา
"ที่ห้องพี่ซัน ขนของออกไปหมดเลย ทำได้ไง เออ... แต่ห้องพี่ซันไม่ค่อยมีของ รกๆ เหมือนห้องเจนอยู่แล้ว"
"ซันทำงี้ได้ไง ทำไมไม่บอกใครเลย" อ้อมว่า
"เค้าหนีเรา" วุธบอก
อ้อมกับเจนมองวุธ
ศศิโทรศัพท์คุยกับอ้อม
"ยายซันย้ายบ้าน พี่ไม่เจอซันมาหลายวันแล้วเหมือนกันอ้อม แล้วลองโทรฯ ตามหรือยัง"
"ซันลาพักร้อน ปิดโทรศัพท์ ติดต่อไม่ได้เลยค่ะ พี่ศิ" อ้อมบอก
"เป็นอะไร ของเค้า"ศศิร้อนใจ
"ก็....วุธ กำลังจะหมั้น"
"อ๋อ..เข้าใจละ"
"แต่วุธตามหาซันใหญ่เลยค่ะ" อ้อมบอก
"เหรอ....ท่าจะยุ่งกันใหญ่ เดี๋ยวพี่จะส่งเมลล์กระหน่ำไป เผื่อเค้าจะตอบ แล้วอ้อมล่ะ เป็นไง"
"ก็ไม่ค่อยดี..แล้วจะเล่าให้ฟังนะคะ พี่ศิล่ะคะ หมู่นี้เราไม่เจอกันเลย"
"ก็สบายดี แล้วนัดเจอกันนะ จะได้คุยเรื่องซัน ต้องช่วยกันหน่อยล่ะ"
"ค่ะ"
อ้อมกับศศิวางหูไป
จูดี้นั่งฟังการคุยโทรศัพท์อยู่ใกล้ๆอ้อม
"ตอนนี้พี่จูดี้ งง มาก งองู สองตัวไม่หงอ เพราะมัน งงๆ มากๆ เกิดอะไรขึ้นกับทุกคนเลยคะเนี่ย ตามไม่ทัน"
"อ้อมก็เหมือนกันค่ะ อ้าว แล้ว ยายเจนหายไปไหน ไม่ได้มาด้วยกันเหรอ"
"คงกลับขึ้นห้องไปแล้วมั้ง" จูดี้บอก
เจนเดินมองซ้ายมองขวามาตามทางเดินในห้างสรรพสินค้าโดยหวังจะเจออาร์ท เธอนึกถึงตอน ที่อาร์ทมาหาแล้วกอดและจูบแก้มของเธอ
เจนหยุดเดินแล้วแตะแก้มตัวเองเบาๆ
"บ้า ทำงี้ทำไม"
คนที่เดินผ่านเจนหันมามอง แต่เจนไม่สนใจเพราะกำลังหมกมุ่นกับตัวเอง ผู้คนยังคงผ่านไปมา เจนยืนนิ่งๆ
อ่านต่อตอนที่ 11
