เมียเถื่อน ตอนที่ 10
ผ่านเวลา ภายในบ่อน เสี่ยซ้งมองไปที่ราตรีเห็นกำลังเล่นเสียก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ เบิ้มสงสัยเลยกระซิบถามเสี่ยซ้ง
"ดูท่าเสี่ยจะเสียเงินเพิ่มนะครับ คุณนายนั่นเสียเอา เสียเอา"
เสี่ยซ้งยิ้มร้าย...
"ใครบอกว่าฉันจะเสียเงินฟรีวะ ไอ้เบิ้ม ฉันกำลังจะได้เบี้ยเพิ่มอีกตัวต่างหาก ... ว่าแต่ลูกสาวยายราตรีอะไรเนี่ย ใช่คนเดียวกับในภาพที่พวกแกให้ฉันดูรึเปล่า"
บางรีบเข้าไปประจบเอาใจนาย
"เดี๋ยวผมสืบเพิ่มให้ครับ เสี่ย"
"เออ ทำงานให้มันไวหน่อย แล้วคนที่ให้หามาเพิ่มล่ะ"
"ลูกพี่เค้ากำลังมา โทร.บอกว่าใกล้จะถึงแล้วครับ เสี่ย"
เสี่ยซ้งพยักหน้ารับรู้
บริเวณหน้าห้างสรรพสินค้าในตัวเมืองของจ่างจังหวัดแห่งหนึ่ง เมษาแต่งตัวสวยอินเทรนด์เดินนวยนาดมาดราวนางพญา หน้าเชิดมาหยุดมอง
"ต๊าย มีแค่ห้างกระจอกๆ เองเหรอ ภูธรมาก อย่างนี้จะมีของแบรนด์อะไรให้ไฮโซอย่างฉันช้อปมั้ยเนี่ย... แต่ก็นะ ดีกว่าอยู่ว่างๆ"
เมษาพูดกับตัวเองเสร็จก็สะบัดก้นเดินเข้าไปด้านในห้าง...
จอมขับรถมาจอดหน้าห้างสรรพสินค้าเดียวกัน คลาดกับเมษาแค่ 5 วินาที
จอมมองไปรอบๆ แล้วหยิบมือถือมาต่อสายหาเบิ้ม
"ไอ้เบิ้ม ตอนนี้ข้าอยู่แถวๆ ห้างอะไรไม่รู้ บอกทางหน่อยสิวะ เออ เข้าใจ ได้...แล้วเจอกัน"
จอมวางสาย แล้วหมุนพวงมาลัยออกไปถนนใหญ่
ในห้องทำงานเสี่ยซ้ง จอมยกมือไหว้เสี่ย ไม่ได้นอบน้อมมาก ดูมาดดี น่าเกรงขาม
"สวัสดีครับ เสี่ย ผมจอมครับ"
เบิ้มบรรยายสรรพคุณของจอมให้เสี่ยซ้งฟัง
"พี่จอมเป็นลูกพี่ของพวกผมสองคนเองครับ แต่ก่อนพี่จอมเคยทำงานเป็นคนสนิทของนักการเมืองก่อนจะขอลาออกมา"
"ลาออกมาทำไมล่ะ อยู่กับพวกนักการเมืองก็ดีแล้วไม่ใช่รึ"
จอมยักไหล่
"พอดีเบื่อๆ ผมก็เลยลาออกมา"
"แล้วแกต่อสู้ หรือใช้อาวุธอะไรได้บ้าง
"หมัดมวย ปืน มีด อะไรๆ ผมก็ใช้ได้หมดแหละ"
บางรีบเชียร์และสนับสนุนอย่างอวดๆ
"จริงครับเสี่ย พี่จอมแกเก่งมากๆ รับรองเสี่ยไม่ผิดหวังแน่นอนครับ"
เสี่ยซ้งเดินวนรอบๆ ตัวจอมเพื่อดูหน่วยก้าน สีหน้าพอใจ ก่อนจะตบไหล่จอม
"หน่วยก้านดี ใช้ได้...ตกลง ฉันรับแกเข้าทำงาน ต่อจากนี้ไป แกคอยติดตามอยู่ข้างๆ ตัวฉัน เข้าใจไหม"
จอมยกมือไหว้
"ขอบคุณครับเสี่ยที่ไว้ใจผม"
เบิ้มกับบางสีหน้าดีใจ ผิดกับจอมที่นิ่งๆ แต่แฝงความพอใจ แววตาร้ายๆ ให้เห็นอำมหิตข้างใน
พลอยใสควงเขตเดินมาที่ด้านหน้าโรงภาพยนตร์ ชี้ชวนให้ดูโปรแกรมฉายของหนังวันนั้น
"เราดูหนังโรแมนติกกันนะคะ พี่เขต จะได้คลายเครียด"
เขตใจลอยไม่ได้ฟังสิ่งที่พลอยใสถาม
"น้องพลอยว่าอะไรนะครับ"
พลอยใสส่งพองาม ก่อนทำเสียงอ้อน
"แหม พี่เขตเนี่ย อยู่กับพลอยแต่ใจลอยไปถึงไหนคะ"
"พี่...เปล่า"
"ยังจะแก้ตัวอีก พลอยเข้าใจค่ะว่า วันนี้เป็นวันทำงาน แต่พลอยชวนพี่เขตหนีงานมา"
เขตอึกอัก จะตอบว่าใช่ก็ไม่อยากทำร้ายจิตใจพลอยใส อย่างน้อยก็รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก
"แต่ถ้าพลอยไม่ทำอย่างนี้ เราก็ไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันเลยนะคะ"
"น้องพลอยอยากทำอะไรก็จัดไปเลยครับ พี่ตามใจครับ"
พลอยใสยิ้มออกมาได้
"ต้องอย่างนี้สิคะ พี่เขตของพลอย"
พลอยใสชี้ไปที่โปรแกรมหนังรักตรงหน้า ก่อนจะเดินไปที่ช่องขายตั๋ว
พลอยใสคิดในใจ
"ฟ้าสาง เธอจะเป็นใครไม่สำคัญ ได้เวลาทวงของรักคืนแล้ว"
ช่วงบ่าย เมี่ยงประคองฟ้าสางออกมาเดินสูดอากาศ แล้วนั่งที่มุมนั่งเล่น
"คุณฟ้านั่งตรงนี้ก่อนนะคะ บ่ายๆ อากาศกำลังดี ไม่ร้อน อุดอู้ อยู่แต่ในห้อง เบื่อแย่"
"ฟ้าขอบคุณพี่เมี่ยงนะคะ"
"ขอบคุณทำไม คุณเขตกำชับให้พี่ดูแลคุณฟ้านะคะ"
ฟ้าสางยิ้มซาบซึ้ง
ราตรีเดินตรงมาที่บ้านเขต มองไปที่ระเบียงเห็นฟ้าสาง ยิ่งหมั่นไส้ที่นอกจากจะไม่เป็นอะไรแล้วยังดูสุขสบายเป็นนายหญิงของบ้าน
"ทำไมมันดวงนี้อย่างนี้วะ วางท่าเป็นนายหญิงของบ้าน หมั่นไส้มาก ต้องสั่งสอนซะหน่อย"
ราตรีพูดกับตัวเองจบก็รีบเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปหาฟ้าสางทันที เมี่ยงบอกฟ้าสางก่อนเดินออกไป
"เดี๋ยวพี่เมี่ยงไปหาขนมกับของว่างมาให้ทานเล่นนะคะ"
ราตรีปรบมือเปาะแปะ พร้อมกับเดินพุ่งเข้ามาจ้องหน้าฟ้าสาง ด่าเป็นชุดแทบไม่เว้นวรรค
"ตีบทแตกจริงๆ คุณหนูผู้น่าสงสาร ถูกรังแกจนเจ็บตัว ทำอะไรไม่ได้ ต้องมีคนคอยป้อนข้าวป้อนน้ำ พามานั่งเล่น...ทุเรศ"
"ฟ้าเปล่า"
ราตรีจับไหล่ฟ้าสางไว้แล้วบีบก่อนจะพูดเสียงแหวใส่ต่อ
"ตรงนี้ไม่มีใคร นังฟ้า แกไม่ต้องสำออย"
สาลี่เดินผ่านเข้ามาได้ยินเต็มสองหู เลยหยุดฟัง หวังจะเก็บข้อมูลของฟ้าสาง ราตรีแอบมองสาลี่ด้วยหางตา เลยแกล้งพูดว่าฟ้าสางต่อ
"อีขี้ข้าลืมกำพืดตัวเอง"
ฟ้าสางเจ็บที่ไหล่เพราะอาการไข้จากการระบมแผลที่ศีรษะยังไม่หมดไปเลยขอร้อง
"น้าราตรีปล่อยฟ้าเถอะค่ะ ฟ้าเจ็บ.."
ราตรียิ่งได้ใจ เอามือตบไปที่แผลตรงศีรษะฟ้าสาง กะจะโชว์สาลี่
"เจ็บแค่นี้ ทำเป็นกระหม่อมบาง แต่หน้าหนา...ฉันไม่หลงกลแกหรอก นังฟ้า มีแต่ผู้ชายแสนดีอย่างคุณเขตที่เชื่อผู้หญิงร่านเจ้ามารยาอย่างแก"
"ไม่นะคะ"
ราตรีหมั่นไส้เลยตบหน้าฟ้าสาง ฉาดใหญ่
"อย่าสาระแนมาเถียงฉัน จำไว้"
สาลี่เอามือทาบอกตกใจ แต่แล้วก็ยิ้มในหน้าสะใจ ทำเป็นไม่เห็นไม่สนใจ
"โดนตบซะบ้างก็ดี เข้ามาแทรกกลางคุณเขตกับคุณพลอยเองนี่"
เมี่ยงถือถาดใส่ขนมและเครื่องดื่มเข้ามาเห็นตกใจมาก รีบวางถาดแล้ววิ่งไปดูฟ้าสาง
"คุณฟ้า เป็นอะไรมากรึเปล่าคะ"
เมี่ยงหันไปว่าราตรี
"คุณ...ทำเกินไปแล้วนะ ฉันจะบอกคุณเขต"
ราตรีเชิดหน้าไม่กลัวเมี่ยง
"ต๊าย น่ากลัวมากมาย แกเก่งนักเหรอ เอาหน้ามารับฝ่ามือทดสอบสักหน่อยเป็นไง หรือจะมาทั้งสองคน โผล่หัวออกมาได้แล้ว...ยัยนมเหี่ยว"
สาลี่สะดุ้งที่ราตรีรู้ทันแต่ยังยืนเฉยไม่ทำอะไร เมี่ยงถอยกรูดโดยอัตโนมัติเพราะเป็นคนไม่ชอบมีเรื่อง แล้วรีบหันไปถามสาลี่เหมือนจะหาคนสนับสนุน
"น้าสาลี่ทำไมยืนเฉย...ช่วยกันหน่อยสิ"
"ธุระไม่ใช่ เรื่องของคนในครอบครัวเค้า ใครจะตบจะตีกัน ฉันเป็นผู้ดี ไม่ลดตัวลงไปเกลือกกลั้วของต่ำ"
ราตรีเลยหันมาทำตาวาวใส่สาลี่
"แกมันก็แค่ขี้ข้ามีตำแหน่ง ปากแกว่งหาเรื่องอย่างนี้ ระวังปากจะกินน้ำพริกไม่ได้...ขอตบล้างน้ำ แก้คันมือหน่อยเหอะ"
เมี่ยงได้ทีรีบดันสาลี่เข้าไปปะทะกับราตรีทันที สาลี่เลยต้องทำปากเก่ง
"แกก็ลองเข้ามาสิ ฉันมีมือมีเท้าเหมือนกัน"
"อ๋อเหรอ..."
ราตรีกำลังจะพุ่งเข้าใส่ สาลี่ตัดสินใจหลบหลังฟ้าสางเพื่อใช้เป็นกันชน
"ห้ามแม่เลี้ยงเธอสิ...บ้าใหญ่แล้ว"
ราต จะตบสาลี่ให้ได้ สาลี่ดึงฟ้าสางบังไปบังมา อาการไข้เธอยังไม่หายดี เลยทำท่าจะร่วงลงไปอีก
เสียงบดินทร์ดังเข้ามาขัดจังหวะ
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ"
ทุกคนพากันหันไปมองบดินทร์ ต่างแยกจากกัน
จังหวะนั้น ฟ้าสางกำลังจะร่วงลงไปเพราะพิษไข้กำเริบ เมี่ยงหันไปเห็นตกใจ
"คุณฟ้า"
บดินทร์รวดเร็วมาก เข้าไปประคองร่างฟ้าสางที่เป็นลมไว้ในอ้อมแขนได้ทัน แล้วตัดสินใจอุ้มเดินเข้าไปในบ้าน เมี่ยงรีบตามติดอย่างไวด้วยความห่วงใย
ราตรีกับสาลี่ต่างตามไปดู แต่ไม่ได้ห่วงใยอะไร แค่อยากเห็นว่าเป็นอะไรมากมั้ย กลัวเขตรู้แล้วตำหนิเหมือนกัน
ในห้องนั่งเล่น ฟ้าสางนอนอยู่บนโซฟา เมี่ยงเอายาให้ดม ฟ้าสางค่อยๆกะพริบตา ได้สติ
บดินทร์ยิ้มออกมาได้ รีบเข้าไปถามอย่างเป็นห่วงมาก
"คุณฟ้า เป็นยังไงบ้างครับ ให้ผมตามหมอมั้ย"
"ให้พี่เมี่ยงโทร.บอกคุณเขตมั้ยคะ"
ฟ้าสางรีบห้าม ไม่อยากให้เขตต้องวุ่นวายเพราะเกรงใจ
"ไม่ต้องค่ะ คุณดิน พี่เมี่ยง ฟ้าแค่เวียนหัว ฟ้าดีขึ้นแล้วค่ะ"
ราตรีชะเง้อมองฟ้าสางที่เริ่มได้สติ แล้วรีบชิ่ง
"ไม่เป็นไรแล้วนี่ ฉันไปล่ะ"
ราตรีแกล้งเดินเฉียดไหล่สาลี่ที่รีบหลบราตรีอย่างไวแต่ไม่พ้น
"เอ๊ะ..." สาลี่หันไปบอกบดินทร์ "น้าก็ขอตัวก่อนนะคะ"
สาลี่เดินจากไปอีกคน เมี่ยงพูดกับฟ้าสางแต่มองไปทางบดินทร์
"แผลของคุณฟ้าก็ยังไม่หายดี คุณราตรียังจะมาทำร้ายเพิ่มอีก อย่างนี้ต้องให้คุณเขตจัดการบ้างนะคะ"
"ผมเห็นด้วยกับพี่เมี่ยงนะครับ คุณฟ้า"
ฟ้าสางพยายามจะลุกขึ้นนั่ง เมี่ยงรีบไปประคอง...
"ฟ้าขอร้องคุณดิน พี่เมี่ยงอย่าหาเรื่องร้อนใจให้คุณเขตเพิ่มเลยนะคะ อีกอย่างน้าราตรีกับพี่เมษามาอยู่ที่นี่ ก็เท่ากับฟ้าเป็นต้นเหตุให้คุณเขตต้องมีภาระเพิ่ม แค่นี้ฟ้าก็เกรงใจมากแล้วค่ะ"
เมี่ยงจับมือฟ้าสางไว้ ซาบซึ้งในน้ำใจและความดี
"โถ นางฟ้าของพี่...ได้ค่ะ ถ้าคุณฟ้าขอ พี่เมี่ยงก็จำยอมต้องปิดปากเงียบ ทั้งที่ไม่อยากทำเลย"
"คุณดินด้วยนะคะ"
บดินทร์พยักหน้า แววตาประทับใจในความดีของฟ้าสางมากขึ้น
"ครับ ผมรับปาก... พี่เมี่ยง ผมฝากดูแลคุณฟ้าอย่าให้คลาดสายตานะ"
"เมี่ยงจัดให้ค่ะ คุณดิน"
ฟ้าสางถอนหายใจ อาการไข้ยังมีแต่อดทนเพื่อเขต
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 10 (ต่อ)
ผ่านเวลา พลอยใสควงเขตเดินออกมาด้านหน้าโรงภาพยนตร์หลังจากดูหนังจบ
"หนังโรแมนติกจิกหมอนเนี่ยก็สนุกดีนะคะ พี่เขต"
เขาพยักหน้า แต่ไม่ได้พูดอะไร ใจลอยคิดถึงตอนดูแผลให้ฟ้าสาง... เหม่อลอย... เขตสะดุ้งสุดตัวเมื่อพลอยใสตีที่แขนเบาๆ ทำหน้าเง้างอด
"พี่เขต ยืนฝันกลางวันก็เป็นด้วยเหรอคะ"
เขตตอบหน้าขรึมกลบเกลื่อน
"พี่ก็แค่ คิดงานนิดหน่อย"
มุมหนึ่งในห้าง เมษาช้อปปิ้งอะไรไม่ได้เลย เดินเบื่อๆ เห็นพลอยใสกับเขต เมษาเลยหยุดแอบมอง... เมษาพึมพำ
"เมืองมันเล็กนิดเดียว เจอจนได้"
พลอยใสเข้าไปควงแขนเขตเดินไปเหมือนคู่รักแล้วพูดชักชวน
"วางงานไว้ก่อน เราไปช้อปปิ้งแล้วก็หาอะไรอร่อยๆ ทานกันดีกว่านะคะ"
เมษาแอบเดินตามหลังไปเงียบๆ สีหน้าแววตาอิจฉาพลอยใสมากมาย
"อ้อนน่าตบจริงๆ นังคุณหนูไฮโซเนี่ย"
เขตไม่ได้ตอบอะไร ใจลอยหนักกว่าเก่าอีก จนพลอยใสชักหงุดหงิด หยุดเดิน เริ่มงอนจริงจังพูดด้วยอาการประชด หวังให้ง้อ
"พี่เขตห่วงแต่งาน ก็กลับไปทำงานเถอะค่ะ เดี๋ยวพลอยไปคนเดียวก็ได้"
เขตใจไม่อยู่กับตัวเลยไม่รู้ว่าพลอยใสประชด
"พี่ขอบใจที่พลอยเข้าใจ งั้นพี่ขอตัวไปทำธุระด่วนเลยนะครับ"
"คือ...ไม่"
เขตรีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว เธออยากจะกรี๊ดด้วยความขัดใจ แต่อายผู้คนเลยทำได้แค่หน้าง้ำ
เมษาแอบมองอยู่สาแก่ใจ
"สมน้ำหน้า...โดนทิ้งซะได้"
เมษาตัดสินใจเดินแกมวิ่งตามเขตไป
เมษาเดินถึงตัวเขตแล้วรีบทำเป็นเจอโดยบังเอิญ
"คุณเขตขา บังเอิญจังเลย เจอกันได้"
เขตทำหน้าเหมือนหนีเสือปะจระเข้ ชิ่งจากพลอยใสมาได้เจอเมษาหนักกว่าอีก เพราะยังกระอักกระอ่วนที่เมษาเข้าไปหาถึงห้องนอนไม่หาย
"เอ่อ ครับ ลาก่อนครับ"
เขตพูดจบรีบเดินจากไปอย่างไว เมษาไม่มีทางปล่อยเขตง่ายดายเหมือนพลอยใส รีบเข้าไปเกาะแขนตีสนิททันที
"แหม จะรีบร้อนไปไหนกันคะ รู้นะ วันนี้หนีงานมาเที่ยว ดีเลย เมกำลังอยากได้ไกด์พาเที่ยวพอดี คือ เมเพิ่งมาอยู่ที่นี่ยังไม่คุ้นเคยกับถนนหนทางเท่าไหร่ คุณเขตพาเมทัวร์หน่อยสิคะ"
เมษาไม่พูดธรรมดาเอามือลูบไล้ไปที่แขนเขตพร้อมทำท่าจะกอดแสดงความสนิทสนมเหมือนคู่รัก
"นะคะ เดินคนเดียว เมเหงา"
เขตอึดอัดพยายามหาทางออก
เขตหันไปเห็นร้านขายหนังสือที่ขายแผนที่พอดีเลยเดินนำไป
"งั้นตามผมมาครับ"
เมษาดีใจหน้าบาน คิดว่าเขตรับไมตรีจึงรีบเดินตามเขตไป เขตหยิบแผนที่แล้วส่งให้ เมษารับมางงๆ เขตอธิบายสีหน้านิ่ง
"นี่ครับ แผนที่ของที่นี่ บอกละเอียด คุณเมอยากไปไหน ตามสบาย" เขตหยอดท้ายก่อนเดินหนีไป "อ้อ อย่าลืมจ่ายเงินซื้อด้วยนะครับ"
เมษากำลังจะวิ่งตามเขตไป แต่พนักงานในร้านทำหน้าบึ้งใส่
"เอาคืนไปย่ะ ฉันไม่ซื้อ"
เมษารีบส่งแผนที่คืนไป แล้วรีบวิ่งตามเขตไป เขตชิ่งไปหลบ แอบมองเมษาที่ตามมา แต่หาเขาไม่เจอ
"คุณเขต รอเมด้วย หายไปไหน ไวจัง ทำไม ต้องหนีกันด้วย ฉันก็ไม่ได้ขี้เหร่ ไอ้โง่เอ๊ย...ฝากไว้ก่อนเหอะ อย่าให้มีโอกาสอย่างคืนนั้นอีกละกัน"
เมษาหงุดหงิดอารมณ์เสีย แต่ทำอะไรไม่ได้...
ช่วงเย็น เสี่ยซ้งคุยกับจอมในห้องทำงานภายในบ่อน
"คืนนี้ฉันนัดลูกค้าคนสำคัญไว้ เดี๋ยวนายไปด้วย รู้จักลูกค้าไว้ เผื่อคราวหน้ามีงานอะไร นายจะได้จัดการแทนฉัน"
"ได้ครับ เสี่ย ให้ผมขับรถให้นะครับ"
"ก็ดี"
"ว่าแต่ที่ไหนหรือครับ"
จอมขับรถคันหรูของเสี่ยซ้งเข้ามาในรีสอร์ตพลอยใส แล้วตรงไปจอดแถวหน้าร้านอาหารในรีสอร์ต
"ที่นี่หรือครับ" จอมถาม
"ร้านอาหารในรีสอร์ตนี้แหละ ลูกค้าพักที่นี่"
จอมจอดรถเสร็จก็ลงมาเปิดประตูให้เสี่ยซ้งเดินนำไป พลอยใสแต่งตัวสวยเดินมา จอมเห็นพลอยใสแล้วสนใจ รีบพุ่งเข้าใส่เหมือนได้เป้าหมายใหม่ ยิงมุกถามนำ
"สวัสดีครับ ผมว่าเราเคยเจอกันมาก่อนใช่มั้ยครับ คุณ..."
พลอยใสมองจอมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแบบเย่อหยิ่งตามประสาคุณหนูที่ไว้ตัว
"นายไม่เคยเป็นคนขับรถของฉัน ชาตินี้เราไม่มีวันรู้จักกัน อย่ามามั่ว"
จอมแค้นที่พลอยใสดูถูกแบบไม่ไยดี
"อย่าคิดว่ารวยแล้วดูถูกคน ผู้หญิงอย่างคุณ ถอดเสื้อแล้วก็เหมือนกันหมด"
"แกเป็นใคร ออกไปจากรีสอร์ตฉันนะ"
เสี่ยซ้งเดินกลับมาดูว่าจอมคุยกับใคร แล้วพูดขึ้น
"อาต้องขอโทษที่ลูกน้องของอาทำตัวไม่สุภาพกับหนูพลอยใส ให้อภัยคนที่ต่ำต้อยกว่าเถอะนะครับ"
พลอยใสยกมือไหว้เสี่ยซ้งที่รับไหว้
"สวัสดีค่ะ เห็นแก่คุณอานะคะ มาทานข้าวหรือคะ เชิญคุณอาตามสบายค่ะ"
พลอยใสพูดจบก็เดินไป ไม่มองหน้าจอม ท่าทีหยิ่งผยองสุดๆ จอมรีบก้มศีรษะพูดอ่อนน้อมกับเสี่ยซ้ง
"ผมขอโทษเสี่ยด้วยครับ ผมไม่..."
เสี่ยซ้งกลับไม่ได้ตำหนิอะไรจอม ชอบท่าทางที่มั่นใจของลูกน้องใหม่คนนี้
"ช่างมันเหอะ เค้าเป็นคุณหนู ลูกสาวคนเดียวของเสี่ยนพ เจ้าของรีสอร์ต เป้าหมายนี้เหนื่อยหน่อยนะ"
จอมเข้าใจความหมายของเสี่ยซ้งที่ไม่ห้ามปราม
"ขอบคุณครับ เสี่ย ผมสัญญาว่าจะทำงานให้เสี่ยให้ดีที่สุดเพื่อตอบแทนที่เสี่ยเมตตาผม"
"ดีแล้ว นายเองก็เป็นลูกน้องที่ฉันรอคอย...เราเข้าไปพบลูกค้ากันเหอะ"
จอมผายมือให้เสี่ยซ้งเดินนำไป จอมเดินตามไปในมาดบอดี้การ์ดเท่ๆ
บริเวณรั้วกั้นระหว่างที่ดินของเสี่ยซ้งกับโรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณ เบิ้มกับบางถือวิสาสะปืนรั้วเข้ามา...แล้วรีบหลบซ่อน มิ่งกับดำเดินผ่านมาพอดี มองไปรอบๆ ไม่เห็นใคร ก็เดินจากไป
เบิ้มกับบางหันมากระซิบกัน
"เดี๋ยวนี้จัดเวรยามด้วยเหรอเนี่ย"
"จะกลัวอะไรกับไอ้พวกนี้ ถ้าพวกมันซ่า เราก็ทุบหัวซะก็สิ้นเรื่อง"
"มีเรื่องล่ะสิไม่ว่า"
"อะไรวะ เอ็งปอดแหกตั้งแต่เมื่อไหร่ ก็แค่คนงาน จะสู้นักเลงอย่างเราได้เหรอวะ" บา
งว่า
"พวกมันสู้ไม่ได้อยู่แล้ว แต่ถ้าพวกมันไหวตัว เราจะทำอะไรก็ยาก เคาะขี้เลื่อยออกจากสมองบ้างสิวะ ไอ้บาง"
เบิ้มไม่ได้พูดธรรมดาตบศีรษะบางแรงๆ ด้วย บางไม่ยอมให้เบิ้มทำร้ายฝ่ายเดียว ทำท่าจะตบคืนแต่ไม่มีโอกาส
มิ่งกับดำเดินย้อนกลับมา สองคนเลยต้องนิ่งเงียบ บางชี้ให้เบิ้มเดินแกมย่องลัดเลาะไปทางบริเวณบ้านเขต
เบิ้มกับบางลอบย่องเข้ามาถึงด้านนอกบ้านเขต...ซึ่งไม่มีคนเลย ราตรีเดินผ่านมาพอดี บางรีบหยิบรูปภาพของฟ้าสางออกมาดู
"ใช่ผู้หญิงสวยๆ คนนั้นรึเปล่าวะ"
เบิ้มเลยตีหัวบางอีกทีแต่เบาๆ
"ใช่ที่ไหนกันวะ นี่มันคุณนายคนนั้นที่ไปเล่นที่บ่อนนี่หว่า"
"จริงด้วย...แกอยู่ที่นี่จริงๆ เราเข้าไปถามหาผู้หญิงคนนี้ดีมั้ย"
"ไอ้บาง มึงนี่มันโง่ต่อเนื่อง ไปถามคุณนายแก ถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นลูกสาว แกได้โวยวายเอาตำรวจมาจับเรา"
บางเอามือคลำศีรษะที่โดนเบิ้มตี เผลอปล่อยภาพของฟ้าสางร่วงหลุดมือ ปลิวไป...
"เออ จริงด้วย"
"เฮ้ย รูปร่วงแล้ว รีบเก็บสิวะ" เบิ้มบอก
บางจะวิ่งไปเก็บ แต่เมี่ยงเดินผ่านมาพอดี เบิ้มต้องรีบดึงบางให้หลบ ภาพของฟ้าสางปลิวไปอยู่ตรงหน้าเมี่ยง เมี่ยงเก็บขึ้นมาดูสงสัย
"รูปใคร คุณฟ้า...ทำไมมาอยู่ที่นี่"
เมี่ยงเก็บภาพของฟ้าสางแล้วเดินจากไป
บางทำท่าจะวิ่งตามเมี่ยงไปเอารูปคืน แต่เบิ้มต้องดันบางให้กลับไป
"เอ็งจะไปไหน เสียฤกษ์ชะมัด กลับก่อนดีกว่า"
"แล้วรูปล่ะ"
"ช่างมัน"
บางจำใจย่องตามเบิ้มลัดเลาะกลับออกไป
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 10 (ต่อ)
เวลาต่อมา เสี่ยซ้งหันไปตบกะโหลกเบิ้มกับบางพร้อมแถมถีบให้อีกคนละที เบิ้มกับบางไม่กล้าสู้ ยอมให้เสี่ยซ้งลงโทษพร้อมทำหน้าจ๋อย
"เอ็งสองคนเนี่ย น่าจะปลดไปล้างส้วมนัก ทำงานพลาดแล้ว พลาดเล่า"
จอมยืนมองเสี่ยซ้งลงโทษเบิ้มกับบางด้วยมาดนิ่งๆ
"งานอะไรเหรอครับ เสี่ยให้ผมไปทำแทนก็ได้นะครับ"
เบิ้มเสนอหน้าเข้ามาสอดบอกจอม
"งานหาผู้หญิงคนหนึ่งน่ะ พี่จอม"
บางรีบผสมโรงอีกคน
"ที่โรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณครับ พี่"
เสี่ยซ้งหันมาบอกจอมเชิงสั่ง
"นายจะลองดูก็ได้"
"แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใคร โรงเลื่อยที่ว่าอยู่ที่ไหน"
เสี่ยซ้งหันไปมองเบิ้มกับบางให้อธิบายให้จอมรู้ ทั้งสองบอกรายละเอียดจอม...ที่ฟังอย่างตั้งใจ
ผ่านเวลา จอมหันมาถามเบิ้มกับบาง
"บอกทางไปโรงเลื่อยมา แล้วขอรูปผู้หญิงที่จะให้สืบด้วย"
"ทางไปโรงเลื่อย ฉันบอกพี่ได้สบายๆ แต่เรื่องรูป"
เบิ้มกันไปมองบางก้มหน้าบอกเสียงเบา
"ฉันทำรูปหายจ้ะ พี่" เบิ้มบอก
จอมกลับเฉย แต่คนที่ไม่เฉยกลายเป็นเสี่ยซ้งที่ถีบบางให้อีกที
"ไอ้โง่ซ้ำซาก"
บางไม่หือ ยกมือไหว้ท่วมหัว
"เสี่ยอย่าเพิ่งอารมณ์เสียครับ ไม่มีรูปก็ไม่เป็นไร ผมขอไปดูลาดเลาก่อน แล้วจะมารายงานครับ"
เสี่ยซ้งหน้าบึ้ง แต่ก็พยักหน้าเชิงอนุญาตให้จอมไปทำงานนี้
บริเวณป้อมยามหน้าโรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณ จอมแต่งตัวสไตล์คนงานสวมหมวกปีกกว้างเข้าไปสอบถาม
"สวัสดีครับพี่"
รปภ.มองสำรวจจอมไม่ไว้ใจ เพราะเขตสั่งให้ดูแลหนาแน่น
"มาหาใคร"
"ผมมาสมัครงานครับ"
"แต่ตอนนี้โรงเลื่อยไม่ได้รับคนงาน เข้าไม่ได้..."
จอมไม่ยอมขยับ พยายามสำรวจเข้าไปข้างในเก็บรายละเอียด แล้วแกล้งอำ
"จริงๆ ฉันมาหาคุณผู้หญิงของที่นี่"
รปภ.มองจอม ยิ่งไม่ไว้ใจ
"ยิ่งพบไม่ได้ใหญ่เลย"
จอมเก็บข้อมูลจากรปภ.ว่าผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นภรรยาของเจ้าของโรงเลื่อยเลยถามนำต่อ
"คุณผู้หญิงของนายชื่ออะไร ฉันอาจจะรู้จัก"
"อย่ามาหลอกถาม หลบไป"
รถของบดินทร์แล่นผ่านเข้ามา มองจอมที่หลบหน้าลงเพื่อปกปิดแล้วเดินจากไป บดินทร์ ลดกระจกถาม
"ใคร มีอะไรรึเปล่า ยาม"
รปภ.ตะเบ๊ะทักบดินทร์พร้อมรายงาน
"จะมาสมัครงานครับ ผู้จัดการ แต่ผมไม่ให้เข้า ดูแปลกๆ"
"ดีแล้วยาม คนสมัยนี้ไว้ใจยาก...ยังไงจำๆ หน้าไว้บ้าง อาจจะมาเนียนดูลาดเลา...ทำเรื่องไม่ดีก็ได้"
"ครับ คุณดิน"
รปภ.ตะเบ๊ะให้บดินทร์ที่ขับรถเข้าไปด้านใน จอมแอบหลบมุมมองเข้าไปข้างในโรงเลื่อย มั่นใจว่าได้คำตอบเรื่องผู้หญิงที่เบิ้มกับบางตามสืบ
จอมเดินไปที่รถ แล้วเข้าไปในรถ รีบต่อมือหาหาเสี่ยซ้ง
"เสี่ยครับ ผมว่า..ผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นเมียนายเขต ยังไงผมจะหาโอกาสสืบต่อให้รู้มากกว่านี้นะครับ"
เช้าวันใหม่ ภายในครัว สาลี่มองผลไม้ฤดูหนาวหลายอย่างในถาด แล้วตัดสินใจจะปอกและหั่นแช่ตู้เย็นไว้ให้เขต
สาลี่กำลังหยิบผลไม้มาเพื่อล้าง แล้วมองแหวนเพชรวงเล็กๆ ที่นิ้วตัวเองแล้วตัดสินใจถอดออกวางไว้ ไม่อยากให้หมองหากใส่ทำงาน สาลี่หยิบผลไม้ไปล้างแล้วนำมาปอก เตรียมหั่นใส่จานสวยงาม
ผ่านเวลา ผลไม้จัดเรียงในจานสวยงาม สาลี่ยิ้มพอใจกับผลงานตัวเอง
"แช่ตู้เย็นไว้ให้คุณเขต แค่นี้ก็เสร็จ"
แหวนเพชรวางอยู่ที่เดิม สาลี่หยิบจานผลไม้ไปใส่ตู้เย็น…ลืมแหวนเพชรที่ถอดไว้
อีกมุมหนึ่ง ราตรีเมียงๆ มองๆ เข้ามาในบ้าน สำรวจหาของไปขายตามเดิม แล้วเดินเร่เข้ามาถึงในครัว สายตาเหมือนเรดาร์ ประกายเพชรเข้าตาราตรีที่แทบจะกระโดดดีใจ
"แหวนเพชรใครเนี่ย"
ราตรีหยิบมาพิจารณาดู
"เพชรเท่าขี้ตาแมว แต่ก็ดีกว่าไม่ได้"
ราตรีรีบเอาแหวนเพชรซ่อนแล้วเดินย่องออกไปด้วยความโลภ เมี่ยงกำลังทำความสะอาดห้องรับแขก เห็นราตรีเดินจากครัว ราตรีก็กลบเกลื่อนทำทีหยิบหนังสือพิมพ์มาพลิกอ่าน
สาลี่เดินจูงมือเมี่ยงเข้ามาในครัวพร้อมกับชี้ตรงที่ถอดแหวนเพชร
"เนี่ย ฉันถอดแหวนไว้ตรงเนี้ยะ แค่เดินไปไม่กี่นาที ทำไมมันหายวับไปกับตา แกไม่เห็นจริงๆ เหรอ เมี่ยง"
"ไม่เห็นเลยจ้ะ หนูเองก็เพิ่งทำความสะอาดห้องรับแขกเสร็จ"
"แล้วแกเห็นใครเข้ามาในครัวบ้างมั้ย"
เมี่ยงพยายามคิดแล้วก็นึกออก...
"นึกออกแล้ว หนูเห็นคุณราตรีเดินออกมาจากครัว...ตอนนี้อ่านหนังสืออยู่ที่ห้องรับแขก"
ราตรีที่ยืนแอบฟังอยู่สะดุ้งที่เมี่ยงบอกสาลี่
"ชัดเลย แล้วตอนนี้แม่นั่นอยู่ที่ไหน"
ราตรีรีบชิ่งหนีไปทางห้องนอนของเขต
สาลี่รีบเดินมาที่ห้องรับแขก เมี่ยงก็ตามมา แต่ไม่เห็นราตรี
"เมื่อกี้ยังอยู่เลย สงสัยกลับบ้านพักไปแล้วมั้ง"
สาลี่ร้อนใจ รีบเดินออกไปจากบ้าน กะจะไปตามราตรี เมี่ยงไม่สนใจ เดินไปทางห้องนอนเขตกับฟ้าสางเพื่อไปเก็บผ้ามาซัก
ในห้องนอนเขต เห็นฟ้าสางเดินไปเข้าห้องน้ำ ราตรีลองเปิดประตูที่ไม่ได้ล็อก แง้มดู ก่อนเดินเข้ามาในห้อง สำรวจ ... เห็นตะกร้าเสื้อผ้าของฟ้าสางวางไว้ที่มุมหนึ่งในห้อง
ราตรียิ้มเจ้าเล่ห์ รีบหยิบเอาแหวนเพชรของสาลี่ใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อที่จะซักของฟ้าสาง
ฟ้าสางเปิดประตูห้องน้ำออกมา ราตรีรีบหลบ...
ทางด้านหน้า เมี่ยงเคาะประตูห้องนอนก่อนจะเปิดเข้ามา
"คุณฟ้าคะ พี่เมี่ยงขอเก็บเสื้อผ้าไปซักนะคะ"
ฟ้าสางยิ้มให้เมี่ยง
"ฟ้าว่ากำลังจะเก็บไปซักพอดี ให้ฟ้าทำเองดีกว่านะคะ พี่เมี่ยง"
เมี่ยงส่ายหน้าไม่ยอม
"ไม่ได้ค่ะ คุณฟ้ายังไม่หายดี อย่าดื้อนะคะ"
เมี่ยงยิ้มให้ฟ้าสางก่อนจะหอบตะกร้าผ้าออกไป ราตรีที่แอบมองด้วยสายตาสะใจ
บริเวณลานหลังบ้านที่ใช้เป็นที่ซักผ้าตากผ้า เมี่ยงรื้อเสื้อผ้าออกมาจากตะกร้าเตรียมเอาลงเครื่องซักผ้า สาลี่กางร่มเดินสีหน้าเพลียๆ เหนื่อยๆ กลับมาจากเรือนเล็กของราตรี
"เจอคุณราตรีมั้ย น้าสาลี่"
"ไม่รู้อยู่หรือเปล่า แต่เรียกก็ไม่เปิดประตู
ฟ้าสางเดินตามเมี่ยงออกมา.คิดจะมาช่วยซักผ้า
"พี่เมี่ยง ให้ฟ้าช่วยเถอะนะคะ"
เมี่ยงไม่ยอมให้ฟ้าสางช่วย หยิบเสื้อผ้าออกมาจะเอาลงเครื่อง
"เอ๊ะ อะไรร่วง"
แหวนที่ราตรีแอบใส่ไว้ร่วงออกมาจากเสื้อผ้าของฟ้าสาง
สาลี่มองไปที่แหวนเพชรบนพื้น ตาวาวโรจน์เข้าใจผิดว่าฟ้าสางขโมยแหวนไปทันที
"แหวนเพชรของฉัน ที่แท้ก็เป็นฝีมือเธอนี่เอง แม่ฟ้าสาง"
เมี่ยงยืนงงอยู่ ไม่เชื่อ ฟ้าสางยิ่งงงกว่าเพราะไม่รู้เรื่องแหวนสาลี่มาก่อน
ราตรีได้โอกาสรีบเผยตัวเดินออกมาผสมโรงต่อว่าฟ้าสางทันที
"อะไรกันยัยฟ้า นี่อุตส่าห์มาอยู่บ้านเศรษฐี ยังไม่เปลี่ยนนิสัย ชอบหยิบของชาวบ้านอีกเหรอ น่าขายหน้าจริงๆ"
สาลี่หันมามองจ้องหน้าฟ้าสางอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
"ฟ้าเปล่านะคะ"
"หลักฐานชัดเจน บวกนิสัยเดิมของเธอ ไปแก้ตัวกับคุณเขตเหอะ"
สาลี่ฉุดลากมือฟ้าสางเข้าไปในบ้าน...เมี่ยงรีบวิ่งตามเข้าไป
ราตรียืนยิ้มกว้าง พยายามไม่หัวเราะเยาะออกมา พูดด้วยเสียงเย็นชา เหี้ยมโหด
"นังฟ้า ฉันไม่มีทางปล่อยให้แกมีความสุข คอยดู ฉันจะทำให้แกกระเด็นออกไปจากบ้านนี้เหมือนหมาตัวนึงให้ได้...แกเป็นศัตรูผิดคนแล้ว"
ราตรีเดินตามทุกคนเข้าบ้านไปสมเพื่อน้ำหน้าฟ้าสางต่อ
สาลี่จ้องหน้าฟ้าสางจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด เมี่ยงเข้าไปยืนข้างๆ เป็นกำลังใจให้
"ถ้าเธอยอมรับว่าเป็นขโมย ฉันก็จะยอมตัดใจให้อภัย เพราะฉันได้แหวนคืนแล้ว"
"แต่ฟ้าไม่ได้ขโมยแหวนของคุณนมนี่คะ"
"ถ้าเธอไม่ได้หยิบแหวนที่ฉันถอดตอนล้างผลไม้ในครัวไป แล้วแหวนมันไปอยู่ในตะกร้าเสื้อผ้าของเธอได้ยังไง"
"ฟ้าก็ไม่ทราบค่ะ ตั้งแต่เช้า ฟ้าเพิ่งจะออกมาจากห้อง"
"ใช่ๆ เรื่องนี้ฉันเป็นพยานได้ ตอนไปเก็บเสื้อผ้าคุณฟ้าในห้อง คุณฟ้าเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ"
ราตรีเดินเข้ามาบอกเมี่ยง สายตาเยาะฟ้าสาง
"เมี่ยง แกอย่าเพิ่งเลือกข้างเป็นพยานให้นางโจรแอ๊บแบ๊ว ระวังจะเงิบ ไปไม่เป็น"
"ฟ้าก็ไม่ทราบว่าแหวนไปอยู่ตรงนั้นได้ยังไง"
เขตกลับเข้ามาพอดี มองหน้าสาลี่ ราตรี เมี่ยงแล้วไปจบที่ฟ้าสาง
"มีเรื่องอะไรกันหรือครับ"
สาลี่รีบเข้าไปฟ้องเขตทันที
"แม่...เอ๊ย คุณฟ้าขโมยแหวนเพชรของนมไปค่ะ"
ฟ้าสางส่ายหน้า สาลี่กลัวเขตจะเข้าข้างฟ้าสางรีบชิงพูดต่อ
"นมว่านี่ไม่น่าจะครั้งแรก ของที่โชว์ไว้ในห้องรับแขกแล้วหายไป ก็น่าจะเป็นฝีมือคนคน
เดียวกันด้วยค่ะ คุณเขต"
เขตหันไปถามฟ้าสางตรงๆ
"ว่ายังไงครับ"
ฟ้าสางก้มหน้า เขตเลยหันไปบอกทุกคน
"ผมขอคุยกับคุณฟ้าสองคนครับ"
สาลี่ ราตรีและเมี่ยงเลยต้องเดินออกไปจากห้องนั้น
อ่านต่อหน้า 4
เมียเถื่อน ตอนที่ 10 (ต่อ)
ภายในห้องรับแขก เขตจ้องหน้าฟ้าสางค้นหาพิรุธว่า โกหกหรือไม่
"คุณบอกความจริงมาเถอะ"
"ดิฉันไม่ทราบ นี่คือ ความจริงค่ะ"
"นี่ไม่ใช่เหตุผล แต่เป็นคำแก้ตัว"
"ในเมื่อคุณเขตตัดสินใจเชื่อไปแล้ว ดิฉันจะพูดอะไร ก็คงไม่มีความหมาย"
"เพราะเธอจนด้วยหลักฐานมากกว่า"
ฟ้าสางเชิดหน้าอย่างคนที่ทระนงในความดีและมีเกียรติพอ
"ถึงดิฉันจะเป็นหนี้คุณมากมาย แต่ดิฉันไม่มีวันขโมยของของใคร ให้คุณพ่อคุณแม่ต้องเสื่อมเสียเกียรติค่ะ"
เขตเริ่มลังเล...
เสียงพลอยใสดังเข้ามา ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ เขต
"พลอยเชื่อคุณฟ้านะคะ พี่เขต"
ฟ้าสางหันไปมองหน้าพลอยใสอย่างไม่อยากเชื่อว่าจะได้ยินคำพูดนี้
"ทำไมน้องพลอยถึงเชื่อเค้าครับ"
"คงไม่มีขโมยที่ไหนหยิบของแล้วเอาไปซ่อนไว้ในเสื้อผ้าตัวเองให้คนจับได้หรอกค่ะ คุณฟ้าน่าจะฉลาดกว่านั้น ใช่มั้ยคะ"
ฟ้าสางกลับตอบไม่ตรงคำถาม...
"ฟ้าขอบคุณที่คุณพลอยเชื่อฟ้าค่ะ"
สาลี่รีบเดินเข้ามา ราตรีกับเมี่ยงรีบตามติดไม่อยากพลาด
"อย่างนี้ นมก็จับขโมยไม่ได้สิคะ คุณเขต"
พลอยใสกลับตอบแทนเขต
"ถ้าเราจะจับขโมย เราต้องอย่าหลงกลมุกตื้นๆ ของขโมยตัวจริงที่โยนความผิดให้คนอื่น แล้วตัวเองลอยตัวรอดไปนะคะ น้าสาลี่"
สาลี่ทำหน้างงกับสิ่งที่พลอยใสพูด แต่ราตรีกลับตาวาวมองพลอยใสที่ฉลาดกว่าที่คิด
"เมี่ยงก็ไม่เชื่อว่าคุณฟ้าจะหยิบแหวนไปนะคะ มีคนเอาไปซ่อนไว้ในตะกร้าเสื้อผ้ามากกว่า"
"เสียดาย ที่บ้านนี้ไม่มีกล้องวงจรปิดซะด้วย ไม่งั้นขโมยก็คงไม่ลอยนวลง่ายๆ"
"ผมต้องการความเป็นส่วนตัว ถ้าจะให้ติดกล้องวงจรปิดแม้แต่ในห้องนอนตัวเอง ที่นี่ก็คงไม่ใช่บ้านแล้วล่ะครับ"
"แล้วจะยังไงต่อล่ะคะ คุณเขต" สาลี่ถาม
"คุณนมก็ได้แหวนคืนแล้ว ผมว่าแยกย้ายกันดีกว่าครับ"
สาลี่อึกอักไม่อยากจะยอม แต่เกรงใจเขตเลยจำยอม
ราตรีมองฟ้าสางเลยไปถึงพลอยใสว่าฝากไว้ก่อน
"ฟ้าขอบคุณคุณพลอยนะคะที่เชื่อใจฟ้า"
"เรื่องเล็กน้อยค่ะ ว่าแต่ว่าพลอยขอคุยกับคุณฟ้าหน่อยได้มั้ยคะ"
ฟ้าสางพยักหน้าแทนตำตอบ พลอยใสเลยจับมือฟ้าสางแล้วพาเดินออกไปตรงระเบียง
พลอยใสชวนฟ้าสางพูดคุยเหมือนพี่สาวที่สนิทสนมกัน
"พลอยขอเรียกพี่ฟ้าได้มั้ยคะ"
"ดิฉันไม่อาจเอื้อมหรอกค่ะ คุณพลอยใส"
"อะไรกันคะ ห่างเหินจัง...นะคะ พลอยเป็นลูกสาวคนเดียว ไม่มีพี่สาว ไม่มีน้องสาว เหงาจังค่ะ"
"ได้ค่ะ คุณพลอย"
"ไม่เอาค่ะ เรียกพลอยเถอะนะคะ พี่ฟ้า"
"จ้ะ พลอย"
พลอยใสยิ้มสดชื่น ดีใจที่ฟ้าสางไม่สงสัยอะไร
"งั้นพรุ่งนี้พี่ฟ้าว่างมั้ยคะ"
"พลอยมีอะไรเหรอจ๊ะ"
"พลอยอยากชวนพี่ฟ้าไปทำบุญที่วัดเป็นเพื่อนหน่อยน่ะค่ะ คือ พักนี้พลอยไม่ค่อยสบายใจ อยากทำบุญ เราไปกันแบบผู้หญิงสองคนนะคะ"
"ค่ะ"
"งั้นพรุ่งนี้พลอยมารับพี่ฟ้า ไม่ต้องบอกพี่เขตหรือใครๆ นะคะ"
"ได้ค่ะ"
พลอยใสยิ้มที่ทุกอย่างง่ายดาย
ในห้องนอน เขตนั่งรอฟ้าสางที่เข้าไปอาบน้ำอยู่ เธออาบน้ำเสร็จอยู่ในชุดนอนที่มิดชิดเดินออกมา พอเห็นว่าเขตนั่งอยู่ก็ยังไม่ชิน อายๆ พยายามจะเดินเลี่ยงเขตไป เขตแกล้งแหย่รีบดึงตัวฟ้าสางเข้ามาทำท่าจะกอด
"อย่านะคะ"
"ทำยังกับฉันไม่เคยกอดเธอ ทำมากกว่านี้ก็เคยทำมาแล้ว"
"แต่มันไม่เหมาะสม"
"เธอนอนห้องเดียวกับฉัน มันเกินจุดนั้นไปแล้ว"
ฟ้าสางพยายามฝืนตัวไม่ให้เขตกอด เขตเลยยอมปล่อย
"ทุกอย่างระหว่างเรายังเหมือนเดิมค่ะ คุณเป็นเจ้าหนี้ ส่วนดิฉัน เป็นลูกหนี้"
"เถียงกับเธอนี่เหนื่อย เข้าเรื่องดีกว่า...ว่าแต่น้องพลอยคุยอะไรกับเธอ"
ฟ้าสางรีบหลบตาเขตเพราะรับปากพลอยใสไปแล้วว่าจะไม่บอก
"ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คุยกันแบบผู้หญิงๆ"
"เธอคงไม่ได้คิดวางแผนหนีจากบ้านนี้หรอกนะ"
"ดิฉันจะหนีคุณไปเพื่ออะไรคะ สิ่งที่ดิฉันต้องการคือ ชดใช้หนี้ให้หมด แล้วก็เป็นไทกับตัวเองค่ะ"
เขตจ้องมองฟ้าสางแอบน้อยใจนิดๆ ที่เธอสนใจแต่เรื่องหนี้สิน
"หนี้ มีแต่คำนี้สินะ"
เขตพูดแล้วก็หมุนตัวเดินไปที่ประตูเชื่อมไปห้องนอนเล็ก
ฟ้าสางพึมพำเบาๆ เหมือนพยายามหักห้ามใจไม่ให้หลงรักเขตเช่นกัน
"ระหว่างเรา ไม่ควรจะมีความรู้สึกอะไรเกิดขึ้นมากกว่าค่ะ"
โรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณ เช้าวันใหม่ บดินทร์ออกมาวิ่งจ๊อกกิ้งยามเช้าปกติ
รถของพลอยใสแล่นเข้ามา บดินทร์รีบหลบข้างทางไม่อยากโดนเฉี่ยวอีก พลอยใสไม่เห็นบดินทร์...ขับรถเลยไป บดินทร์ตัดสินใจวิ่งเหยาะๆ ตามไป...
"มาหาพี่เขตแต่เช้าเหมือนนาฬิกาปลุกเลย"
รถของพลอยใสจอดตรงจุดนัดหมายมุมหนึ่งใกล้หน้าบ้านเขต
ฟ้าสางเดินออกมา แล้วเปิดประตูรถพลอยใส ขึ้นรถไป
พลอยใสออกรถ ขับออกไป บดินทร์หลบมุม...มองตามรถไปด้วยสีหน้าสงสัย
เขตรู้ว่าฟ้าสางหายจากบ้านไปแต่เช้าโมโหมาก ถามสาลี่กับเมี่ยงเสียงดัง
"ผมถามว่าฟ้าสางไปไหน"
สาลี่กับเมี่ยงส่ายหน้าแล้วก็ก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขต
อีกมุมนอกบ้าน เมษากับราตรีเดินเข้ามาในบ้านได้ยินพอดี
"ระเบิดลงรึไงแม่ ทำไมคุณเขตหัวเสียแต่เช้าอย่างนั้น"
เมษากำลังจะเข้าไป ราตรีรีบฉุดแล้วมาคุยกันสองคน
"ฉันเดาว่าฝีมือนังฟ้ารั่วนั่นแน่ๆ ทำไมแกก็ออกจะสวยกว่า มารยาก็เยอะแยะ เอาชนะแค่คนกระจอกอย่างนังฟ้าไม่ได้"
"แม่...อย่ามาหาเรื่อง สงครามยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหาร"
"เออ ฉันกลัวว่าจะนับศพเราสองคนไม่ว่า คิดจะเผด็จศึกอะไร ก็ทำๆ ซะ ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกลมนตร์คาถาวางยาอะไรก็จัดมา"
"เสียดาย ถ้าไอ้พี่จอมอยู่ ป่านนี้..."
"อย่าเชียวนะ แกอย่าเอาไอ้จอมปลอม ผัวเส็งเคร็งของแกมาเกี่ยวข้อง...พ้นมันมาซะได้ ดีแล้ว"
"เออๆ ไม่ต้องบอกว่ามันเป็นอะไรกับฉันก็ได้แม่ เสียอารมณ์"
เขตพุ่งออกจากบ้าน รีบร้อนไปที่รถ สองแม่ลูกรีบหลบแทบไม่ทัน
ที่รถ เขตกำลังจะเปิดประตูรถ บดินทร์เดินออกมาถาม
"พี่เขตจะไปตามคุณฟ้าหรือครับ"
เขตมองแทบจ้องหน้าบดินทร์ถามสงสัยมาก
"นายรู้ได้ยังไง"
"ผมก็ไม่ทราบอะไรหรอกครับ แต่เมื่อเช้าผมเห็นคุณฟ้านั่งรถคุณพลอยไปครับ"
เขตยิ่งเป็นงงใหญ่ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ยังขึ้นรถแล้วขับออกไป
เวลาต่อเนื่อง พลอยใสกับฟ้าสางพากันไปไหว้พระที่วัด พลอยใสชวนฟ้าสางมานั่งคุยที่มุมร่มรื่นในวัด
"ได้มาไหว้พระแล้วพลอยสบายใจมากเลยค่ะ"
"พลอยมีเรื่องไม่สบายใจอะไร บอกพี่ฟ้าได้นะคะ"
พลอยใสสบตาฟ้าสางทำหน้าใสซื่อ
"พลอยก็มีเรื่องเดียวแหละค่ะ เรื่องพี่เขต"
ฟ้าสางรู้สึกผิด เพราะลึกๆ แล้วก็รู้ว่าตัวเองมีส่วนให้พลอยใสไม่สบายใจ
"พี่แน่ใจว่า สาเหตุมาจากพี่มาอยู่ที่บ้านคุณเขตใช่มั้ยคะ"
พลอยใสไม่ตอบแต่ทำหน้าเศร้าน่าสงสาร
"พลอยเคารพการตัดสินใจของพี่เขตค่ะ พี่ฟ้า ถึงแม้ว่าพลอยจะอดน้อยใจไม่ได้...คือ ไม่ใช่ความผิดของพี่ฟ้า อย่าคิดมากนะคะ"
พลอยใสเล่นบทแสนดี ฟ้าสางยิ่งละอาย
"พี่อาจจะแก้ไขอะไรไม่ได้ เพราะจำต้องอยู่ที่บ้านคุณเขตต่อไป ในฐานะลูกหนี้ที่แล้วแต่เจ้าหนี้จะสั่ง แต่พี่ยืนยันกับน้องพลอยได้เลยค่ะว่า พี่กับคุณเขต เรามีฐานะแค่ลูกหนี้กับเจ้าหนี้เท่านั้นค่ะ"
"พี่ฟ้าพูดเหมือนไม่เห็นสายตาพี่เขตที่แคร์แล้วก็ห่วงพี่ฟ้า"
"ไม่จริงค่ะ คุณเขตอาจจะแค่เป็นคนดี...เลยมีน้ำใจกับพี่"
"แต่พี่สองคนนอนห้องเดียวกันนะคะ"
ฟ้าสางอึ้งกับคำพูดตรงๆ ของพลอยใส ไม่รู้จะแก้ตัวยังไง เสียงมือถือพลอยใสดังขึ้น หน้าจอมีภาพของเขต พลอยใสตัดสินใจรับสาย
"มอร์นิ้งค่ะ พี่เขต คุณฟ้าหรือคะ ใช่ค่ะ มากับพลอยค่ะ"
พลอยใสวางสายแล้วสบตาฟ้าสางเหมือนจะยืนยันว่าเขตแคร์ฟ้าสางจริงๆ ฟ้าสางยิ่งรู้สึกผิดกับพลอยใส
อ่านต่อตอนที่ 11
