เมียเถื่อน ตอนที่ 6
ในห้องครัว ฟ้าสาง เจอกับเมี่ยงที่กำลังทำความสะอาดครัวอยู่
"อ้าว คุณฟ้า มีอะไรเหรอคะ"
"คุณพลอยใสจะทานข้าวต้มปลาน่ะค่ะ"
"งั้นเดี๋ยวพี่เมี่ยงทำให้นะคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่เมี่ยงมีอะไรก็ทำไปเถอะ ฟ้าทำเองได้"
ฟ้าสางหันไปเตรียมทำข้าวต้มปลาให้พลอยใส
เสียงมือถือของเมี่ยงดังขึ้น เมี่ยงหยิบขึ้นมารับ เธอมองมือถือของเมี่ยงไม่วางตา
"แม่เหรอ...อีกสองสามวันฉันจะส่งเงินเดือนไปให้ ตอนนี้ยุ่งๆ ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่อมหรอกน่า"
เมี่ยงตัดสายไป ฟ้าสางพูดขึ้น
"พี่เมี่ยงคะ ฟ้าจะขอยืมมือถือของพี่เมี่ยงสักหน่อย ได้ไหมคะ"
"อ๋อ ได้สิคะ คุณฟ้า งั้นเดี๋ยวพี่เมี่ยงไปต้มข้าวให้ก่อนนะคะ"
เมี่ยงยื่นโทรศัพท์ให้ ฟ้าสางรับมาแล้วเดินปลีกตัวมาอีกทางหนึ่ง ฟ้าสางกดเบอร์โทรศัพท์ที่บ้าน แล้วกดโทร.ออก
โทรศัพท์บ้านส่งเสียงดังหลายครั้ง แต่ไม่มีคนรับ
"ทำไมไม่มีใครรับนะ หรือว่าพ่อจะเป็นอะไร"
ฟ้าสางสีหน้าเครียด กังวลเรื่องพ่อ
ภายในบ่อนการพนันประเทศเพื่อนบ้าน บรรยากาศดูมืดๆ ทึมๆ มีนักเล่นรุมล้อมตามโต๊ะต่างๆ พร้อมกับส่งเสียงลุ้นอย่างเมามัน บริเวณโต๊ะเล่นไพ่ ราตรีผลักกองชิปตรงหน้าออกไปจนหมด
"ฉันแทงหมดนี่เลย"
ราตรียื่นหน้าไปดูไพ่ที่เจ้ามือเปิดออกมา พร้อมกับหน้าเสีย โวยวาย
"เฮ้ย เป็นอย่างนี้ได้ไงวะ ขี้โกงกันหรือเปล่าเนี่ย เอาเงินคืนมา"
การ์ดร่างใหญ่สองคน เขยิบเข้ามา ท่าทางขึงขัง ราตรีกลืนน้ำลายเอื๊อก กลัวถูกรุม
"เออๆ ไม่โกงก็ไม่โกง พูดกันดีๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องมาขู่กันแบบนี้"
ราตรีเดินผละออกมาจากวงไพ่ หงุดหงิดหัวเสีย พลางบ่น
"เพราะเมษาแท้ๆ เชียว ไม่น่ามาขอเงินก่อนออกจากบ้านเลย ขัดลาภชัดๆ"
เสียงโทรศัพท์มือถือราตรีดังขึ้น ราตรีหยิบขึ้นมาดูเบอร์
"เบอร์ใครวะ ไม่เห็นคุ้นเลย... เอ๊ะ หรือจะเป็นเบอร์เจ้าหนี้"
ราตรีรีบกดปิดมือถือหนี
"นี่แน่ะ ปิดไปซะเลย"
ราตรีแทรกเข้าไปอีกวงที่เขากำลังเล่นพนันกัน
"รอฉันด้วย ขอฉันแทงด้วยคน"
ฟ้าสางลองกดมือถือโทร.ซ้ำ แต่ก็พบว่าราตรีปิดเครื่องไปแล้ว
"น้าราตรีปิดเครื่องทำไม"
เมี่ยงโผล่มาทางด้านหลัง
"คุณฟ้าขา จะให้ใส่ปลาไปเลยหรือเปล่าคะ"
ฟ้าสางสะดุ้ง
"ไม่เป็นไรค่ะพี่เมี่ยง เดี๋ยวฟ้าทำต่อเอง" เธอยื่นโทรศัพท์คืนให้ "ขอบคุณนะคะที่ให้ยืม พอดีฟ้าโทร.ไม่ติดเลยค่ะ"
ฟ้าสางกลับไปทำข้าวต้มปลาต่อ
บนโต๊ะอาหาร เขตกับพลอยใสนั่งรอให้ฟ้าสางเอาอาหารมาเสิร์ฟ เขตสีหน้าไม่พอใจที่ช้า
"ทำไมถึงนานขนาดนี้นะ"
"พี่เขตทานไปก่อนก็ได้ค่ะ"
"น้องพลอยเอาชามนี้ไปก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวพี่ค่อยรอชามใหม่"
พลอยใสไม่ยอมรับ
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่เขตทานก่อนเถอะค่ะ... เดี๋ยวพลอยป้อนนะคะ"
พลอยใสตักข้าวต้มมาเป่าให้หายร้อน แล้วป้อนเขต ตอนแรกเขตจะไม่ยอมกิน แต่พลอยคะยั้นคะยอจนเขตต้องยอมกิน เป็นจังหวะที่ฟ้าสางก็เดินถือถาดใส่ข้าวต้มปลาเข้ามาให้พอดี
ฟ้าสางชะงัก มองภาพพลอยใสกับเขต รู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ในใจ
สาลี่ยืนยิ้มปลื้มใจที่เห็นเขตกับพลอยใสหวานแหววกันดี ก่อนจะหันไปเห็นฟ้าสางยืนมองอยู่
"เอ้า นี่เธอจะยืนอยู่อีกนานไหม คุณพลอยใสรอข้าวต้มอยู่นะ"
ฟ้าสางสะดุ้ง
"ค่ะ น้าสาลี่"
ฟ้าสางเดินเข้ามาเสิร์ฟข้าวต้มให้
พลอยใสกับสาลี่สบตาส่งซิกกัน เท้าสาลี่ยื่นออกมาขวางทาง
ฟ้าสางสะดุดเท้าสาลี่ ชามข้าวต้มหกใส่ โดนพลอยใสนิดหน่อย
พลอยใสกรี๊ดแล้วแกล้งทำท่าเจ็บปวดเกินจริง สาลี่หันมาเฉ่งฟ้าสางที่ยืนหน้าซีดตกใจอยู่
"ว้าย คุณหนูขา... นี่เธอ คิดจะแกล้งคุณหนูพลอยใสหรือยะ"
ฟ้าสางส่ายหน้าดิก
"เปล่านะคะ ฟ้าไม่ได้ตั้งใจ"
"ยังจะเถียงอีก ก็เห็นอยู่ตำตา เดินอยู่ดีๆ ก็สาดโครมมาที่คุณหนูพลอยใสของฉัน"
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ ฟ้าเดินสะดุดจริงๆ ค่ะ"
เขตโมโห ตวาดฟ้าสางเสียงดัง
"พอได้แล้ว"
ทุกคนชะงัก
"เธอนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ มีอะไรที่เธอทำได้ดีบ้างไหม... อ้อ จริงสิ สงสัยเธอจะทำได้ดีอยู่อย่างเดียว ก็คือปั่นหัวผู้ชายไปวันๆ"
ฟ้าสางนิ่งอึ้ง น้ำตาคลอที่ถูกกล่าวหาอีกแล้ว !
พลอยใสแอบยิ้มที่แผนการสำเร็จ เธอแกล้งแอ๊บดีทำคะแนนกับเขต
"อย่าไปว่าคุณฟ้าเธอเลยค่ะพี่เขต"
"ไม่ได้หรอกครับ น้องพลอย เขาทำน้องพลอยเจ็บ พี่ต้องให้เขาขอโทษน้องพลอย"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ พลอยเข้าใจ คุณฟ้าคงไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"
"ไม่ได้ครับ ไม่ว่าพี่สั่งอะไร เขาก็ต้องทำทุกอย่าง... เธอน่ะ ขอโทษน้องพลอยซะ"
ฟ้าสางยกมือไหว้ ท่าทางน่าสงสาร
"ดิฉันขอโทษค่ะ คุณพลอย"
"ไม่เป็นไรค่ะ พลอยเข้าใจดี คุณฟ้าอย่าคิดมากนะคะ"
สาลี่ตัดบทขึ้น
"ตายแล้ว มัวแต่คุยกันอยู่ คุณพลอยแสบแย่เลย มานี่เถอะค่ะ เดี๋ยวน้าจะทำความสะอาดเสื้อผ้ากับแผลให้นะคะ"
เขตประคองพลอยใสออกไปจากห้องรับประทานอาหาร สาลี่เดินตาม แต่ไม่วายหันมาสั่งฟ้าสาง
"แล้วเธอก็ทำความสะอาดซะให้เรียบร้อยด้วยล่ะ... ก่อเรื่องไม่มีหยุดหย่อนจริงๆ"
สาลี่เชิดใส่แล้วออกจากห้องไป ฟ้าสางทรุดตัวลงนั่งเก็บเศษชามที่แตกกระจาย ก่อนจะสะดุ้งเพราะถูกเศษชามบาดมือจนเลือดไหล
เธอเอาผ้ากดนิ้วห้ามเลือดไว้ หยดน้ำตาร่วงหยดลงมาที่มือ
มุมหนึ่งที่หน้าบ้าน ฟ้าสางแอบนั่งร้องไห้อยู่เงียบๆ คนเดียว บดินทร์เดินเข้ามาจากมุมหนึ่ง จะมาหาเขต เขาสังเกตเห็นเธอนั่งหันหลังให้อยู่ เลยเดินเข้าไปหา
"คุณฟ้าครับ"
ฟ้าสางสะดุ้ง รีบเช็ดน้ำตา
"คุณดิน"
เขาสังเกตเห็นคราบน้ำตาบนใบหน้า
"นั่นคุณฟ้าร้องไห้หรือครับ ใครทำอะไรคุณฟ้าครับ"
ฟ้าสางส่ายหน้า
"ไม่มีค่ะ"
"ต้องมีใครทำให้คุณฟ้าเสียใจแน่ๆ"
"ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ฟ้าแค่คิดถึงบ้าน"
"ผมไม่เชื่อ... พี่เขตทำอะไรคุณฟ้าอีกแล้วใช่ไหมครับ ผมจะไปคุยกับพี่เขตให้รู้เรื่อง"
บดินทร์จะเดินเข้าบ้านไปหาเขต ฟ้าสางรีบคว้าแขนบดินทร์ไว้
"อย่าค่ะ คุณดิน ฟ้าขอร้อง"
บดินทร์เห็นแผลที่ถูกบาด เลือดไหลซึม เขาจับมือฟ้ามาดู
"เอ๊ะ คุณฟ้าไปโดนอะไรมาครับ"
ฟ้าสางรีบชักมือกลับ
"ฟ้า... ฟ้าซุ่มซ่ามเองค่ะ เลยโดนแก้วบาด"
บดินทร์ไม่ยอมปล่อยมือ
"ต้องรีบทำแผลนะครับ ไม่อย่างนั้นอาจจะติดเชื้อโรค"
ระเบียงชั้นบนของบ้าน เขตกับพลอยใสยืนดูอยู่ เขาจ้องบดินทร์กับฟ้าสางอย่างหึงหวง กำหมัดแน่น
"ท่าทางคุณฟ้าสนิทสนมกับคุณดินจังเลยนะคะพี่เขต"
"ไม่รู้สิครับ" เขตกัดฟันพูด
"เอ หรือว่าสองคนนี้เขาจะชอบๆ กันคะ"
เขาตัดบท
"เราไปคุยกันในห้องกันเถอะครับน้องพลอย เดี๋ยวพี่ต้องออกไปทำธุระข้างนอกอีก"
เขตเดินผละไป พลอยใสจิกตามองฟ้าสางกับบดินทร์ ยิ้มร้าย ก่อนจะเดินตามเขตไป
ฟ้าสางค่อยๆ ปลดมือออกจากการเกาะกุมของบดินทร์
"ฟ้าไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะคุณดิน คุณดินจะมาหาคุณเขตไม่ใช่หรือคะ รีบไปเถอะค่ะ"
"แต่ว่าแผลนั่น"
"เดี๋ยวฟ้าจะเข้าไปให้พี่เมี่ยงทำแผลให้ค่ะ ไม่ต้องห่วงฟ้านะคะ"
บดินทร์จำเป็นต้องยอมตามที่ฟ้าสางขอ
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 6 (ต่อ)
บดินทร์เดินเข้ามาในตัวบ้าน พอเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นเขตกับพลอยใสเดินลงบันไดมาด้วยกัน
"พี่เขตครับ"
เขตทำหน้ามึนตึงเฉยชากับบดินทร์เพราะภาพที่เห็นเมื่อสักครู่
"มีอะไรนายดิน ถ้าไม่ใช่เรื่องด่วน เอาไว้ทีหลังนะ พี่มีธุระต้องออกไปข้างนอก"
"ผมอยากจะมาขอยืมแฟ้มงานที่โรงเลื่อยน่ะครับ อยากจะเอาไปศึกษา จะได้ช่วยแบ่งเบาพี่ได้เร็วขึ้น"
เขตสายตาอ่อนลง เพราะเห็นความตั้งใจทำงานของบดินทร์ เขาตบไหล่น้องอย่างเอ็นดู
"เข้าไปเอาสิ อยู่ในห้องทำงานเล็กพี่นั่นแหละ"
"ขอบคุณครับพี่เขต"
"เดี๋ยวพี่ไปข้างนอกก่อน ถ้ามีอะไรที่นายไม่เข้าใจ พี่กลับมาแล้วเราค่อยคุยกันนะ"
บดินทร์ยกมือไหว้เขตอย่างขอบคุณ เขตเดินออกไปจากบ้าน
พลอยใสเบ้ปาก หมั่นไส้บดินทร์ ทำท่าจะอ้วก
"แหวะ สร้างภาพ!"
"อะไรกันคุณ แค่เห็นหน้าผม ก็ท้องเลยเหรอเนี่ย"
พลอยใสเสียงแหว
"ปากเสียที่สุด!"
บดินทร์เดินรุกเข้าหา พลอยใสถอยจนไปชิดผนัง ตกใจ
"นายจะทำอะไรฉัน"
พลอยใสยกมือจะทุบ แต่บดินทร์จับข้อมือไว้ได้ทั้งสองข้าง บดินทร์ก้มหน้าไปพูดใกล้ๆ ยิ้มเยาะ
"ปากเก่งแบบนี้ ผมอยากรู้ว่าคุณจะเอาตัวรอดยังไง"
พลอยใสยกขากระทุ้งเป้าบดินทร์ เขาสะดุ้งโหยง กุมเป้าโอดโอย
"โอ๊ย คุณ...เล่นแรงนะเนี่ย"
พลอยใสยิ้มเยาะ
"สมน้ำหน้า นี่ยังแค่เบาะๆ นะ ถ้าขืนนายยังมาแตะเนื้อต้องตัวฉันอีกล่ะก็ นายเป็นหมันแน่"
พลอยใสเดินเชิดออกไป บดินทร์กุมเป้ามองตามไปอย่างเคืองๆ
ในร้านกาแฟแห่งหนึ่งในห้างสรรพสินค้า เมษาเดินหอบหิ้วถุงช้อปปิ้งหลายถุงเข้ามาในร้านกาแฟ ชายหนุ่มในร้าน พากันมองเมษาจนเหลียวหลัง เธอทิ้งตัวลงนั่งที่โต๊ะตัวหนึ่ง
โต๊ะตรงข้าม ชายหนุ่มหน้าตาดี ดูดีมีราศี มีสตางค์ มองเมษาด้วยความสนใจ เธอสังเกตเห็น จึงโปรยยิ้มหว่านเสน่ห์ไปให้ชายหนุ่มคนนั้น เขาคนนั้นเหมือนได้กำลังใจ จึงลุกจากโต๊ะ มาที่โต๊ะของเธอทันที
"ผมขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ"
"ที่นั่งในร้านก็มีออกเยอะแยะ"
"แต่ผมอยากรู้จักคุณนี่ครับ ผมชื่อแม็คครับ แล้วคุณล่ะครับ"
"ฉันชื่อเม...เมษาค่ะ"
"แม็คกับเม เหมาะสมกันสุดๆ เลยครับ"
แม็คทำตาเจ้าชู้ใส่ เมษายิ้ม ทำเป็นเอียงอาย
ทันใดนั้น จอมก็เข้ากระชากตัวแม็คจากทางด้านหลัง จอมเงื้อหมัดชกโครมใหญ่จนล้มคว่ำ
เมษาตกใจ
"พี่จอม"
จอมชี้หน้าชายหนุ่มแล้วประกาศด้วยน้ำเสียงโกรธแค้น
"ไสหัวไปให้พ้นๆ เลย นี่เมียกู ห้ามมายุ่งอีกนะโว้ย ไม่งั้นคราวหน้ากูเล่นมึงหนักกว่านี้แน่"
"หยุดนะพี่จอม คนมองกันใหญ่แล้ว"
จอมชี้หน้าเมษา
"มานี่ กลับไปเคลียร์กันที่บ้านเลย"
"โอ๊ย ปล่อยฉันนะ"
จอมฉุดกระชากลากถูเมษากลับไป เธอสู้แรงจอมที่กำลังโมโหไม่ได้
ภายในคอนโดฯ จอมลากเมษาเข้ามาในห้อง กระแทกประตูปิดดังโครม
"ไอ้บ้าจอม ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ"
"เดี๋ยวนี้มึงเรียกผัวมึงแบบนี้เลยเหรอ อีเม!!"
"ก็เออสิวะ ไอ้จอม ฉันจะเรียกแกแบบนี้ ใครจะทำไม"
จอมโมโหสุดขีด
"ปากดีนักนะมึง อย่างนี้ต้องสั่งสอน"
จอมตบเปรี้ยง! เมษาลงไปกองกับพื้นห้อง เลือดกบปาก พอเธอเห็นเลือด ก็กรี๊ดเสียงดัง
แอร๊ย... ไอ้จอม แกกล้าดียังไงมาตบฉัน ไอ้คนเฮงซวย ไอ้บ้ากาม ไอ้โรคจิต"
เธอโผเข้าไปทุบตีจอม ปากก็ด่าไม่ยั้ง
"โอ๊ย อีเม มึงอยากลองดีกับกูใช่มั้ย"
จอมจับข้อมือเธอไว้ แล้วคว้ากุญแจมือจากลิ้นชักข้างเตียงมาล็อกข้อมือเมษาไว้กับหัวเตียง
"แกจะทำอะไรฉัน" เมษาร้องอย่างตกใจ
จอมทำหน้าร้ายๆ หื่นๆ แล้วเอื้อมมือมาจับปกเสื้อเมษา ก่อนจะฉีกกระชากออกอย่างแรง
เขาก้มหน้าลงซุกไซ้ใบหน้ากับเรือนกายของเธออย่างหื่นกระหาย เธอกรีดร้อง ดิ้นรนอย่างแรงเพื่อให้หลุดจากพันธนาการ แต่ก็ไม่สำเร็จ
ผ่านเวลาไปครู่ใหญ่ เมษานอนตะแคงอยู่บนเตียง ใบหน้าบอบช้ำ ข้อมือยังคงถูกพันธนาการไว้เหนือศีรษะ จอมลุกขึ้นจากด้านหลังเมษา แล้วเอื้อมมือมากอดและหอมแก้มเมษาอย่างแสนรัก
"สนุกไหมจ๊ะที่รัก"
เมษาชักสีหน้า
"สนุกกะผีอะไรล่ะ"
จอมเสียงเข้ม
"ว่าอะไรนะจ๊ะ น้องเม"
เมษานึกได้ รีบปรับเสียงให้อ่อนลง
"จะสนุกได้ยังไงล่ะจ๊ะพี่จอม พี่จอมเล่นใส่กุญแจมือเมไว้แบบนี้ ทำอะไรก็ไม่ถนัด"
"ถ้าอยากให้พี่เอาออกให้ น้องเมต้องสัญญาอะไรกับพี่ก่อน"
เมษาพยักหน้า
"ได้สิจ๊ะ เมยินดีจะทำทุกอย่างที่พี่จอมอยากให้ทำ"
"งั้นน้องเมต้องสัญญากับพี่ว่า น้องเมจะไม่ไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่นอีกเป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นพี่เอาตายแน่ๆ"
จอมแลบลิ้นเลียหูเมษา ออกแนวจิตๆ เมษาทำหน้าขยะแขยง แต่ก็ต้องจำใจรับปากไป
"เมสัญญาจ้ะพี่จอม"
จอมยิ้มพอใจแล้วเอื้อมไปหยิบลูกกุญแจมาไขกุญแจมือ เมษาลุกขึ้นนั่งอย่างโล่งอก จอมจะเข้ามานัวเนียอีก เธอผลักออก
"พอแล้วจ้ะพี่จอม เมว่าเราอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกไปหาอะไรกินกันดีกว่า เมหิวแล้ว"
จอมยอมหยุดตามที่เมษาขอร้อง
Wงั้นพี่ไปอาบน้ำก่อน น้องเมรีบตามไปนะจ๊ะ"
จอมคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ เมษามองตาม พึมพำกับตัวเอง
"ฝันไปเถอะว่าฉันจะอยู่กับแก ฉันไม่โง่เป็นกระสอบทรายให้แกซ้อมไปตลอดหรอก"
เมษาเหยียดปากอย่างเกลียดชัง
ภายในห้องครัว เมี่ยงกำลังช่วยทำแผลที่มือให้ฟ้าสาง พลางบ่นไปด้วย
"ทีหลังคุณฟ้ามาเรียกพี่เมี่ยงไปเก็บให้ก็ได้ ดูสิ เลยได้แผลอีก"
"ฟ้าเกรงใจพี่เมี่ยงน่ะค่ะ"
"อู๊ย จะต้องเกรงใจอะไรล่ะคะ พี่เมี่ยงมันเป็นคนรับใช้ ใครใช้อะไรมา พี่เมี่ยงก็ต้องทำอยู่แล้ว"
สาลี่กับพลอยใสเดินเข้ามาในครัว
"นังเมี่ยง แกออกไปก่อนซิ"
"มีอะไรเหรอจ๊ะ น้าสาลี่ ฉันอยู่ด้วยไม่ได้เหรอ"
สาลี่ถลึงตาใส่
"นังเมี่ยง"
เมี่ยงคอหด รีบปลีกตัวออกไปตามคำสั่งสาลี่
พลอยใสกับฟ้าสางเผชิญหน้ากัน สาลี่คอยเป็นกองหนุน พลอยใสเห็นผ้าพันแผลที่มือฟ้าสาง
"เจ็บแผลมากไหมคะ คุณฟ้า"
"ไม่เจ็บแล้วค่ะ ขอบคุณที่ห่วงนะคะ"
พลอยใสยิ้มเสแสร้ง
"พลอยว่าถ้าคุณฟ้าไม่อยากเจ็บตัวไปกว่านี้ ก็รีบออกไปจากที่นี่ดีกว่านะคะ"
ฟ้าสางชะงัก เห็นความเป็นปฏิปักษ์ของพลอยใสชัดเจน
"ขอบคุณที่เตือน แต่ดิฉันไปไม่ได้ค่ะ"
สาลี่เหวี่ยง
"เอ๊ะ เธอนี่ยังไง... คุณหนูพลอยเธออุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดี อ๋อ ที่ไปไม่ได้ ก็เพราะเธอคงคิดจะจับทั้งคุณเขตแล้วก็คุณดินใช่มั้ย"
ฟ้าสางหน้าชากับคำพูดดูถูกของสาลี่
"เปล่าค่ะ ดิฉันไปไม่ได้เพราะดิฉันต้องทำงานใช้หนี้คุณเขตให้หมดเสียก่อนค่ะ"
สาลี่เบ้ปาก ไม่เชื่อ พลอยใสยื่นข้อเสนอ
"ถ้าเป็นเรื่องนั้น ฉันมีข้อเสนอให้คุณ"
"ข้อเสนออะไรคะ"
"ฉันจะให้เงินคุณเอาไปใช้หนี้เขต แล้วก็ให้เงินอีกก้อนสำหรับเป็นทุนให้คุณไปทำอะไรก็ได้ คุณไม่ต้องเอาเงินมาคืนฉันแม้แต่บาทเดียว ฉันขอแค่อย่างเดียว ขอแค่ให้คุณออกไปจากบ้านหลังนี้"
"คิดดูให้ดีๆ นะเธอ เงินเยอะแยะขนาดนี้ ชาตินี้เธอจะมีปัญญาหาได้หรือเปล่าก็ไม่รู้"
ฟ้าสางส่ายหน้า
"ขอโทษนะคะ ดิฉันรับข้อเสนอของคุณไม่ได้จริงๆ"
สาลี่กับพลอยใสตกใจ ไม่คิดว่าฟ้าสางปฏิเสธ
"หมายความว่ายังไงหา... เธอไม่อยากได้เงินเหรอ"
"ใครๆ ก็อยากได้เงินทั้งนั้นแหละค่ะ แต่พ่อแม่ดิฉันสอนว่าอย่าไปอยากได้เงินของใคร เงินที่สุจริตคือเงินที่แลกมาด้วยหยาดเหงื่อแรงงานของเราเท่านั้นค่ะ"
สาลี่กับพลอยใสอึ้งที่ถูกฟ้าสางย้อนเข้าให้
"ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ ดิฉันมีงานต้องทำอีก"
ฟ้าสางเดินออกไปจากห้องครัว พลอยใสโกรธจนตัวสั่น
"ดูสิคะ คุณหนูพลอย มันย้อนพวกเรา"
"พลอยได้ยินแล้วค่ะ"
"แล้วคุณหนูจะทำยังไงต่อไปคะ"
พลอยใสครุ่นคิด หาแผนการไล่ฟ้าสางออกไปจากบ้านให้จงได้
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 6 (ต่อ)
ในโรงครัวที่โรงไม้ของเขต คนงานนั่งกินข้าวอยู่ประปราย ดำเดินถือจานข้าวแล้วไปเติมน้ำจากภาชนะใส่น้ำ ก่อนจะตรงไปที่เก้าอี้ที่มีเพื่อนคนงานนั่งอยู่
เพื่อนคนงานกินข้าวคำสุดท้าย แล้วรวบช้อนอิ่ม
"อ้าว อิ่มแล้วเหรอ" ดำว่า
เพื่อนคนงานบอก
"อืม ต้องรีบไปขนไม้ขึ้นรถ เดี๋ยวไม่ทัน"
"เออ งั้นเดี๋ยวข้าตามไป"
เพื่อนคนงานยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแล้วลุกขึ้นจะเอาจานไปเก็บ ดำลงมือกินข้าวบ้าง
ทันใดนั้น ก็มีเสียงจานและแก้วน้ำตกเสียงดังเพล้ง!
ดำเห็นเพื่อนทรุดลง กุมท้อง
"เฮ้ย เป็นอะไรวะ"
ดำรีบเดินไปประคองเพื่อนไว้
หน้าบ้านเขต ฟ้าสางกำลังเช็ดกระจกประตูบ้านอยู่ ดำ วิ่งแจ้นตรงมาที่ตัวบ้าน ท่าทางตกใจ ก่อนหยุดถามฟ้าสาง
"คุณครับ คุณ...นาย"
"เรียกดิฉันหรือคะ"
"ครับ ผมจะถามว่าคุณเขตอยู่หรือเปล่าครับ"
"คุณเขตไม่อยู่จ้ะ เพิ่งออกไปกับคุณพลอยใส"
ดำกลุ้ม
"แล้วคุณนมสาลี่กับเมี่ยงล่ะครับ"
ฟ้าสางส่ายหน้า
"สองคนนั้นออกไปตลาดจ้ะ"
ดำกุมขมับ
"โธ่เอ๊ย แล้วจะทำยังไงกันดีล่ะเนี่ย"
บดินทร์เดินออกมาจากบ้านพร้อมแฟ้มเอกสารที่ขอยืมเขตไว้
"มีอะไรกันหรือครับ คุณฟ้า เสียงดังไปถึงในบ้านเชียว"
ฟ้าสางส่ายหน้าไม่รู้ ขณะที่ดำเห็นบดินทร์ก็ร้องลั่นดีใจเหมือนพระมาโปรด
"ผู้จัดการอยู่นี่เอง เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ"
บดินทร์กับฟ้าสางมองหน้ากัน ตกใจ
คนงานกุมท้อง ร้องโอดโอย สลับวิ่งไปเข้าห้องน้ำ ต่างหมดแรงไปตามๆกัน ดำวิ่งนำบดินทร์เข้ามาพร้อมบอก
"เนี่ยครับ ผู้จัดการ คนงานโอดโอย...ร่วงหมดแรงกันหมด"
"แล้วคนงานท้องเสียได้ยังไงครับ"
มิ่งที่ดูแลคนงานอยู่ ชี้ไปที่น้ำดื่ม
"ผมสงสัยว่าจะเป็นน้ำดื่มครับ ผู้จัดการ"
บัญชาตามเข้ามาถาม
"เกิดอะไรขึ้น"
"พวกคนงานท้องเสียครับ" ดำตอบ
ฟ้าสางเดินแกมวิ่งตามเข้ามาอีกคน ได้ยินก็ร้อนใจไปด้วย รีบแนะนำ
"ที่นี่มีเกลือแร่มั้ยคะ"
"ที่ห้องพยาบาลมีครับ หนูฟ้า"
"ตอนนี้ให้ทุกคนหยุดทานอาหาร แล้วดื่มเกลือแร่ทดแทนน้ำ เดี๋ยวฟ้าไปเตรียมให้นะคะ"
เมี่ยงตามเข้ามา รีบอาสาช่วย
"พี่เมี่ยงไปช่วยคุณฟ้าด้วยนะคะ"
บดินทร์ บัญชา คนงานต่างซึ้งใจในตัวฟ้าสาง
"พวกเรา...ช่วยกันประคองเพื่อนๆ ไปห้องพยาบาล"
คนงานที่ไม่ป่วยช่วยกันประคองเพื่อนๆ ไป...
ภายในห้องพยาบาลของโรงงาน คนงานต่างดื่มเกลือแร่ที่ฟ้าสางกับเมี่ยงช่วยกันเตรียมให้แล้วนอนพัก มิ่งแอบกระซิบกระซาบกับดำ เมี่ยงได้ยิน
"คุณนายเนี่ย สวยแล้วยังใจดีเนอะ"
"นายเขตเลือกเมียไม่ผิดจริงๆ" ดำบอก
"เมาท์ไรกันยะ หนุ่มๆ"
มิ่งกับดำเลยหยุดพูด หันไปมองฟ้าสางยิ้มซึ้งในน้ำใจ บัญชาแววตาชื่นชม บดินทร์ยิ่งรู้สึกดีๆ มากขึ้น
"ฟ้าว่าน่าจะเอาตัวอย่างน้ำดื่มไปตรวจ ดีมั้ยคะ"
บดินทร์อยู่ในภวังค์
"เอ่อ...ไงนะครับ"
"นำน้ำดื่มไปตรวจว่ามีสารปนเปื้อนที่ทำให้ท้องเสียหรือเปล่าน่ะค่ะ คุณดิน"
"ครับ ผมเห็นด้วยครับ"
สาลี่ยืนมองแต่ไม่ช่วย ใจหนึ่งแม้จะแอบเห็นว่าฟ้าแสนดีแต่ยังเชียร์พลอยใสอยู่
"ชิส์ ทำเป็นนางฟ้าแสนดี...คิดจะขโมยซีนคุณหนูพลอยของชั้นเรอะ ไม่มีทางซะล่ะ"
สาลี่รีบหลบมุมออกไป...
มุมลับตาอีกด้าน เบิ้มและบางมาแอบดูผลงาน เบิ้มแอบถ่ายภาพไปเพื่อรายงานเสี่ยซ้ง ฟ้าสางที่กำลังสาละวนช่วยเหลือคนงาน
ภายในรีสอร์ต พลอยใสเลื่อนถ้วยกาแฟให้เขตพร้อมพูดเอาใจ
"เอสเพรสโซ่ค่ะ พี่เขต"
"ขอบคุณครับ"
พลอยใสตักเค้กจะป้อนเขต
"ทานกับเค้ก อร่อยมากเลยนะคะ พี่เขต"
เขตทานขนมเค้กที่พลอยใสป้อนให้ ปากเปื้อนเค้ก พลอยใสรีบเช็ดให้เขต สบตาอย่างมีความหมาย เสี่ยนพนั่งมองลูกสาวกับเขตด้วยแววตาพอใจ
"น่ารักจริงๆ สมกันอย่างกะกิ่งทองใบหยก"
พลอยใสหันมายิ้มกับพ่ออย่างมีความสุขมาก
มือถือของพลอยใสดัง หน้าจอชื่อ น้าสาลี่ พลอยใสรีบเลี่ยงออกไปรับด้านนอก
"ขอโทษนะคะ"
ในบ้านเขต สาลี่แอบคุยมือถือด้วยเสียงกระซิบกระซาบกับพลอยใส...
"เกิดเรื่องแล้วค่ะ คุณหนูพลอย ไม่รู้พวกคนงานเป็นอะไร ท้องร่วงกันหมด แต่เรื่องสำคัญที่น้าจะบอกคุณหนูพลอย เกี่ยวกับแม่ฟ้าสางค่ะ"
พลอยใสคุยมือถืออีกมุมในรีสอร์ต
"ฟ้าสางก็ท้องร่วงหรือคะ น้าสาลี่"
"เปล่าค่ะ แต่ตอนนี้นางกำลังเล่นบทพยาบาลผู้แสนดี ช่วยเหลือคนงานอยู่ค่ะ"
"งั้นเหรอคะ"
"ใช่ค่ะ ผู้หญิงคนนี้ร้ายเงียบนะคะ ทำความดีเอาหน้า...หวังจะจับคุณเขตแน่ๆ เลยค่ะ"
"แต่วันนี้พี่เขตอยู่กับพลอยนะคะ"
"งั้นคุณหนูก็ดึงตัวคุณเขตไว้นานๆ เลยนะคะ อย่าให้แม่ฟ้าสางได้หน้าสมใจ"
"ได้ค่ะ น้าสาลี่"
พลอยใสไม่ค่อยสบายใจนัก
มุมหนึ่งในโรงเลื่อย บัญชารายงานเขต
"คนงานมาป่วยเกือบหมดโรงเลื่อยอย่างนี้ ไม้ที่เราต้องส่งวันนี้ ไม่ทันแน่ๆ เขต"
เขตหน้าเครียดแล้วตัดสินใจ
"เดี๋ยวผมจะรีบกลับไปครับ อา"
เขตกดตัดสาย รีบร้อนจะไป พลอยใสรีบเข้ามาเกาะแขนแล้วออดอ้อนหวานหยด
"พี่เขตขา จะไปไหนคะ พลอยว่าจะอวดสวนญี่ปุ่นที่รีสอร์ตเพิ่งตกแต่งใหม่ซะหน่อย เราไปดูกันนะคะ"
"น้องพลอยครับ พี่สัญญาว่าวันหน้าจะมาดูนะครับ พี่ขอตัวก่อน"
เสี่ยนพมองท่าทีร้อนรนของเขต อดห่วงไม่ได้เลยถาม
"คุณเขตรีบร้อนอย่างนี้ ที่โรงเลื่อยมีเรื่องอะไรหรือเปล่า"
เขตบอกเพราะเกรงใจผู้ใหญ่
"พอดีคนงานเกิดท้องเสียหมดโรงเลื่อย ผมเลยต้องรีบไปเคลียร์"
พลอยใสทำทีเป็นตกใจไปด้วย
"เหรอคะ"
พลอยใสรีบหันไปถามเสี่ยนพเพื่อแสดงน้ำใจ
"งั้นเราให้พนักงานรีสอร์ตไปช่วยทำงานแทนคนงานโรงเลื่อยนะคะ คุณพ่อขา"
"เอาสิ คุณเขตจะได้ไม่เสียงาน"
เขตยกมือไหว้เสี่ยนพ
"ผมขอบคุณคุณอานพมากครับ แต่งานโรงเลื่อยกับงานรีสอร์ตต่างกัน ยังไงผมขอตัวก่อนนะครับ"
เขตรีบยกมือไหว้อีกรอบแล้วไป
พลอยใสครุ่นคิด ไม่ยอมให้ฟ้าสางได้หน้าคนเดียว
บริเวณไร่ลุงแสงข้างๆ โรงเลื่อย...บดินทร์ขับรถกระบะเข้ามาจอด ลุงแสงและคนงานในไร่เดินออกมาดู เขาลงจากรถรีบยกมือไหว้
"สวัสดีครับ ลุงแสง จำผม ดิน ลูกพ่อบัญชาที่โรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณได้มั้ยครับ"
ลุงแสงรับไหว้แล้วยิ้มกว้างใจดี
"น้องชายคุณเขต จำได้สิพ่อหนุ่ม...มีธุระอะไรหรือเปล่า"
"ตอนนี้คนงานโรงเลื่อยเกิดท้องเสียกันหมด พอดีเราต้องส่งไม้ด่วนเลยขาดคน...ผมจะมาจ้างคนงานที่ไร่ลุงแสงไปช่วยครับ"
"ได้ ได้ ช่วงนี้งานในไร่ก็ไม่ค่อยมี คนบ้านใกล้เรือนเคียง...ต้องช่วยกัน"
ลุงแสงหันไปสั่งคนงานที่ยิ้มรับพร้อมจะไป
"เอ๊า พวกเราไปช่วยคุณเค้าหน่อย"
บดินทร์ยกมือไหว้ลุงแสง
"ขอบคุณมากครับ ลุงแสง" บดินทร์หันไปบอกคนงาน "พี่ๆ ขึ้นท้ายรถเลยครับ"
คนงานพากันกระโดดขึ้นท้ายกระบะของบดินทร์ที่ขับออกไป
ในสำนักงานโรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณ บดินทร์รายงานเขตว่าแก้ปัญหาอย่างไรไปบ้าง
"ผมโทร.แจ้งลูกค้าแล้วครับ ยอมให้ปรับเพราะเราผิดสัญญาส่งงานช้า"
"โอเค ดิน นายตัดสินใจได้รวดเร็วดี"
"นี่หนูฟ้าก็มาช่วยดูแลคนงานนะ เขต เอาน้ำไปให้อนามัยตรวจด้วย"
เขตแววตากร้าวขึ้นมาทันที ถามเสียงเรียบ
"แล้วเค้ามาวุ่นวายอะไรที่นี่หรือครับ อา"
บดินทร์รีบชี้แจงเหมือนปกป้องฟ้าสางทันที
"เปล่าเลยนะครับ พี่เขต คุณฟ้ามีน้ำใจมาก...ถ้าไม่ได้เธอ โรงเลื่อยจะวุ่นวายกว่านี้"
"ใช่ เขต นี่หนูฟ้าก็มาแจ้งผลว่า น้ำดื่มของคนงานปนเปื้อน"
เขตพยักหน้ารับรู้ แต่หน้าเครียด ไม่รู้ตัวว่ากำลังหวงฟ้าสาง ไม่อยากให้ใกล้ชิดชายอื่น
"แล้วตอนนี้พวกคนงานอยู่ที่ไหน"
"อาการดีขึ้น ผมกางเต็นท์ให้นอนพักอยู่แถวลานด้านหน้าครับ"
บดินทร์เดินนำเขตออกไปดูอาการคนงาน
อ่านต่อหน้า 4
เมียเถื่อน ตอนที่ 6 (ต่อ)
พลอยใสกำลังสั่งการให้สาลี่นำอาหารกล่องพวกผัดกะเพรารสจัดมาให้คนงานที่นอนพักอยู่
"ท้องเสียคงจะไม่มีแรงกันใช่มั้ยคะ ฉันให้เค้าทำข้าวกล่องผัดกะเพราไข่ดาวมาให้...ทานให้เยอะๆ นะจ๊ะ จะได้มีแรงไวๆ"
"นังเมี่ยง ยืนเฉยทำไม รีบเอาอาหารที่คุณหนูพลอยใสใจดี ไปแจกให้คนงานกินสิ"
เมี่ยงสงสัย พูดเสียงเบา
"แต่...กินแล้วจะขี้แตกอีกรึเปล่า น้าสาลี่"
"อย่าสู่รู้" สาลี่หันไปมองมิ่งกับดำ "พวกนายด้วย...ไม่ป่วยไม่ใช่รึ"
มิ่ง ดำพากันเข้ามาช่วยเกรงๆ พลอยใสเพราะรู้ว่าเป็นคู่หมายของนาย
"ครับๆ"
เมี่ยง มิ่ง ดำกำลังจะแจกข้าวกะเพรากล่อง...
ฟ้าสางเดินเข้ามา...ในมือมีถาดข้าวต้มที่ย่อยง่ายมาด้วย
"อย่าเพิ่งให้คนงานทานอาหารหนักหรือรสจัดนะคะ ควรทานข้าวต้มใส่เกลือหรือโจ๊ก เพื่อให้ลำไส้หยุดทำงานก่อนค่ะ"
พลอยใสกับสาลี่รีบหันไปมองฟ้าสางพร้อมกัน ไม่ค่อยพอใจ
เมี่ยงบอก
"ฉันว่าแล้ว"
เมี่ยง มิ่ง ดำต่างหันไปช่วยฟ้าสางแจกข้าวต้มคนงานแทน เขต บดินทร์เดินเข้ามาเห็นและได้ยินพอดี
"ถูกต้องแล้วครับ คุณฟ้าดูแลอาการมาตั้งแต่แรก ทำตามที่คุณฟ้าบอกเถอะครับ"
พลอยใสกับสาลี่เหมือนหน้าแตกเลยไม่พอใจ กลายฟ้าสางได้หน้าไป
บดินทร์หันไปยักคิ้วแซวๆ พลอยใสประมาณว่าเป็นคุณหนูไม่รู้เรื่องอะไร
"คุณหนู ไม่รู้แล้วอยู่เฉยๆ เหอะ"
"เอ๊ะ..."
พลอยใสจำต้องรักษาอาการต่อหน้าเขต มิ่งกับดำอดพูดชื่นชมฟ้าสางตามประสาซื่อไม่ได้
"เมียนายเขตนี่เก่งจริงๆ" มิ่งบอก
"ใช่ๆ ถ้าไม่ได้นายผู้หญิง พวกคนงานคงแย่" ดำว่า
บดินทร์ได้ยินก็รู้สึกเหวอซึมลง เพราะจำต้องยอมรับว่า สถานะของฟ้าสางแม้จะไม่ชัดเจน แต่คงไม่ว่าง พลอยใสได้ยินก็หน้าตึง ไม่พอใจ ที่ฟ้าสางได้ใจคนงานไป
พลอยใสตัดสินใจเดินไปเกาะแขนเขตแสดงความเป็นเจ้าของ
"โชคดีที่คนงานไม่เป็นอะไรมาก พี่เขตอย่าเครียดนะคะ"
เขตยอมให้พลอยใสเกาะแขน สีหน้าเรียบเฉย ทำเป็นไม่เห็นไม่ได้ยิน ทั้งที่ในใจร้อนรุ่มแปลกๆ เมื่อเห็นสายตาของบดินทร์ที่มองฟ้าสาง
เวลาต่อเนื่องมา บดินทร์คุมคนงานที่ขอแรงมาจากไร่ลุงแสงเร่งตัดไม้ด้วยเครื่องจักรอยู่ ใบหน้าเหน็ดเหนื่อยมีเหงื่อซึมหน้าผาก
ฟ้าสางเอาผ้าเช็ดหน้าพร้อมอาหารกับน้ำมาให้บดินทร์
"ผ้าเย็นค่ะ คุณดิน"
"ขอบคุณครับ"
บดินทร์มือเปื้อน ฟ้าสางเลยเอาผ้าเย็นเช็ดเหงื่อให้ บดินทร์ยิ้มพอใจ แล้วเอาผ้าเย็นไปเช็ดมือต่อ
"คุณดินยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่กลางวัน ทานหน่อยนะคะ"
"ขอบคุณมากครับ คุณฟ้าก็ไม่ได้พักไม่ได้ทานเหมือนกัน แล้วนี่ยังต้องดูแลคนปกติอย่างผมอีก"
"สารภาพตรงๆ นะคะ ฟ้าเอาข้าวกล่องที่คุณพลอยทำมา อุ่นให้คุณดินทาน ไม่ได้ลงมือทำเองหรอกค่ะ เพราะยังไงตอนนี้คนงานก็ทานอาหารหนักไม่ได้"
"ยังไงก็ต้องขอบคุณครับ"
บดินทร์เพิ่งนึกได้ว่าหิว ตักข้าวทานเคี้ยวอย่างอร่อยมาก ฟ้าสางยิ้มให้ด้วยไมตรี
มิ่ง ดำ คนงานต่างมองภาพตรงหน้ายิ้มๆ บวกแปลกใจ เขตยืนหน้าบึ้งสนิท ความไม่พอใจเพิ่มขึ้น พลอยใสมองอาการของเขต
"พี่เขตขา ไปทานข้าวก่อนนะคะ"
เขตส่ายหน้าไม่ยอมตอบอะไร พลอยใสมองแล้วเกรงๆ เข้าหน้าเขตไม่ค่อยติด เขตพูดกับบดินทร์เสียงขรึม
"ในโรงงานมีกล้องวงจรปิด นายเช็คหรือยัง"
"ครับ พี่...ผมว่าจะดูพร้อมพี่เขต"
บดินทร์รีบอิ่มข้าวเดินนำเขตเข้าไปส่วนของสำนักงาน มิ่ง ดำตามไปด้วย
บดินทร์เอาภาพจากกล้องวงจนปิดให้เขตดู มิ่ง ดำอยู่ด้วย
"ภาพจากกล้องวงจรปิดเมื่อคืนวานครับ พี่เขต"
ภาพจากกล้องวงจรปิด เห็นภาพไอ้โม่งจงใจควักขวดยาเทลงภาชนะใส่น้ำ
มิ่งพูดขึ้นมามั่นใจมาก
"ถึงพวกมันจะปิดหน้า แต่ผมจำไอ้เบิ้มไอ้บางได้ครับ นายเขต"
ดำยืนยันอีกเสียง
"ตั้งแต่ผมโดนรุมคราวนั้น ผมก็จำมันสองคนได้แม่นครับ งานนี้ เสี่ยซ้งสั่งแน่ๆ"
บดินทร์หันมาปรึกษาเขต
"ไอ้เบิ้ม ไอ้บางเป็นใคร เสี่ยซ้งเกี่ยวอะไรด้วยหรือครับ พี่เขต"
เขตพยักหน้า แล้วเดินออกไปคุยกับบดินทร์ที่ด้านนอก
เขตพาบดินทร์มาที่แนวรั้วของโรงเลื่อย ซึ่งเป็นจุดเชื่อมต่อโรงเลื่อยกับที่ดินของเสี่ยทรงชัย
"ที่ดินฝั่งโน้นเป็นของเสี่ยทรงชัย หรือเสี่ยซ้ง"
"ผมก็พอรู้จากคนงาน แล้วเสี่ยซ้งที่ว่าเนี่ย ทำไมต้องมายุ่งกับโรงเลื่อยเราด้วยครับ"
"เค้าอยากจะซื้อที่ดินโรงเลื่อย"
"ซื้อไปทำไมครับ พี่เขต"
เขตส่ายหน้าแทนคำตอบ
"พี่ก็ไม่รู้จุดประสงค์แท้จริง แต่เค้ากว้านซื้อที่ดินแถวนี้ได้เยอะแล้ว แต่พี่ไม่ขาย..."
"ก็เลยไม่พอใจ"
"ประมาณนั้น"
"อย่างนี้เราต้องไปแจ้งความ ภาพจากกล้องวงจรปิด น่าจะเอาเรื่องเสี่ยอันธพาลนี่ได้"
เขตส่ายหน้า
"เอาเรื่องได้ แต่เรื่องก็คงไม่จบ"
"งั้นพี่เขตจะทำยังไงครับ"
"ตอนนี้เราแก้ปัญหาเรื่องส่งไม้ล็อตนี้ให้ทันก่อน ค่อยรวบรวมหลักฐานให้มากพอ...แล้วจัดการทีเดียว"
"ได้ครับ พี่เขต"
บดินทร์เดินตามเขตกลับไป ไกลๆ เบิ้มกับบางแอบดูอยู่...
ห้องนั่งเล่นในบ้านเขต ตอนหัวค่ำ เขตกับบดินทร์หารือเรื่องงานกันอย่างเครียด บัญชานั่งอยู่ด้วย ฟ้าสางยกอาหารกับน้ำเข้ามาเสิร์ฟ
บดินทร์ยิ้มให้ด้วยท่าทางพอใจ
"อะไรครับเนี่ย หน้าตา...แล้วก็กลิ่นหอมน่าทานมากเลยครับ คุณฟ้า"
"ข้าวต้มปลากะพงค่ะ คุณดิน"
ฟ้าสางยกเสิร์ฟให้เขตที่ทำทีไม่สนใจ แล้วยกให้บัญชา ต่อด้วยบดินทร์
"ขอบใจมาก หนูฟ้า"
"ขอบคุณครับ คุณฟ้าได้พักหรือทานอะไรบ้างหรือยัง" บดินทร์ถาม
"ฟ้าทานแล้วค่ะ"
เขตแววตาหึงหวง
"ผู้ชายเค้าจะคุยงานกัน ที่นี่ไม่มีธุระของเธอ รีบออกไปสิ"
"ค่ะ"
ฟ้าสางรีบเดินออกไป...เขตมองตามเขม็ง
ผ่านเวลา ฟ้าสางเดินถือถาดเข้ามา กะจะมาเก็บชามใส่ข้าวต้มไปล้าง เธอไม่ทันระวังตัว เขตเข้ามาจากด้านหลัง อุ้มฟ้าสางไว้ เธอตกใจทำถาดร่วงพื้น
"อุ๊ย..."
"ตกใจทำไม ฉันแค่อุ้มเธอ"
"ปล่อยฉันลงเถอะค่ะ ฉันจะ..."
"ไม่ปล่อย...เรื่องอะไรฉันจะให้เธอไปลอยหน้าลอยตายั่วผู้ชาย"
ฟ้าสางอึ้งที่เขตกล่าวหา...เขาไม่สนใจอุ้มเธอเดินไปทางห้องนอน
เขตอุ้มฟ้าสางเข้ามาในห้องนอน เธอดิ้นขัดขืน
"คุณเขต ปล่อยดิฉันเถอะนะคะ"
เขตพูดขู่ สีหน้าและเสียงเอาจริง
"อย่าดิ้น ไม่งั้นฉันจะโยนบกเธอตรงพื้นนี้นะ"
"อย่านะคะ ปล่อยให้ฉันเดินเองเถอะค่ะ"
"สกปรกโสโครกอย่างเธอ ต้องล้างน้ำให้สะอาด"
เขตพูดจบก็อุ้มฟ้าไปที่ห้องน้ำ แล้ววางลงในอ่างอาบน้ำ พร้อมเปิดน้ำรดตัวฟ้าสาง แต่เธอยิ่งดิ้นรนร่างกายก็ยิ่งเปียกปอนไปพร้อมเสื้อผ้า...
"หยุดเถอะค่ะ"
"ไม่ เธอต้องล้างกลิ่นชายอื่นให้หมด"
เขตยังเอาฝักบัวที่เปิดน้ำราดรดร่างของฟ้าสางที่สำลักน้ำ ตัวเปียกตัวสั่นปากสั่นไปหมด
เธอร้องไห้ออกมา
"พอเถอะค่ะ"
เขตมองด้วยสายตารังเกียจ แต่พอเห็นน้ำตาก็เผลอใจอ่อนเข้าไปกอด แต่แล้วกลับพูดต่อว่า
"จำไว้ เธอไม่ใช่ผู้หญิงสาธารณะ ไม่มีหน้าที่ดูแลหรือเอาใจผู้ชายที่ไหน นอกจากฉัน เจ้าหนี้ของเธอคนเดียว"
"คุณเป็นเจ้าหนี้ แต่ไม่ใช่เจ้าชีวิตนะคะ"
ฟ้าสางบอกไปแล้วเพิ่งรู้ว่าตัวเองพลาดไปจุดไฟโมหะของเขต เขาตรงเข้ามากระชากร่างเธอ ทำท่าจะลวนลาม ฟ้าสางยกมือไหว้พร้อมร้องไห้ออกมา
"อย่านะคะ"
มโนธรรมฝ่ายดียั้งเขตไว้ ก่อนจะหมุนตัวออกไปจากห้องน้ำ ฟ้าสางหดหู่ ร้องไห้เสียใจหนัก จนร่างเอียงเอนไปมาทำท่าจะร่วง
เขตหันกลับมา ยืนมองเฉยเข้าใจว่าฟ้าสางแกล้งทำ ไม่รู้ว่าช่วยคนงานตากแดดมาทั้งวันแล้วมาเจอน้ำรดใส่ศีรษะอีกเลยแกล้งว่า
"เรื่องแค่นี้ ก็ทำสำออยป่วยไข้...มารยาจริงๆ"
ฟ้าสางไม่ขยับสลบไปจริงๆ เขตเริ่มตกใจ
"ฟ้า...ฟ้า"
เขตลืมตัว...ใจห่วงใย รีบถลาเข้าไปจับตัวฟ้าสางที่ตัวร้อน เสื้อผ้าเปียกชื้น
"เธออย่าแกล้งทำ...ทำไมตัวร้อนจัง"
ฟ้าสางยังแน่นิ่ง เขตร้อนใจ รีบอุ้มฟ้าสางขึ้นมา พาออกไปจากห้องน้ำ
อ่านต่อตอนที่ 7
